| : Σεβασμιώτατε Πατέρα Σεβασσιαννέ, ευχαριστούμε πολύ. Θα καλέσουμε τον Εδέσιμο Κύριο Αδάμ, Πρόεδρο της Συνόδου των Ευαγγελικών Εκκλησίων της Ελλάδας, για το χαιρετισμό. Αγαπητοί αδερφοί και αδερφές, χαιρετίζουμε την απόψινη βραδιά με ευγνωμοσύνη στο Θεό και ευχαρισσία σε όλους τους συντελεστές. Αναγνωρίζουμε τις ώρες που διαθέσατε. Είμαστε εχουνόμονες για την δημιουργικότητά σας και τον κόπο της αγάπης σας. Ευχαριστούμε το καθηγητικό και το Ευαγγελικό αρχείο, τους ομιλητές και όλους όσους συνέδραμαν. Μια βραδιά σαν την απόψινη για τους Έλληνες Ευαγγελικούς παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον τουλάχιστον σε τρεις τομείς. Ο πρώτος είναι ότι η προσφορά της οικογένειας και του πατέρα και των θυγατέρων του είναι παραδειγματική. Η επιθυμία του να διαδώσει τον λόγο του Θεού, οι θυσίες, οι κόποι που δεν ήταν λίγοι, πρέπει να μας επνέουν και να μας ελέγχουν και ατομικά και συλλογικά. Το ίδιο ισχύει για τις κόρες του, για τον κόπο που κατέβαλαν. Κανένα σημαντικό έργο δεν έγινε ποτέ χωρίς προσωπική θυσία. Η επιτυχία και η καρκοφορία έρχονται με τον κόπο και τον μόχθο που τα ευλογεί ο Θεός. Γράφει ο πόστωλος Παύλος στην προσκοτωσαΐση επιστολή, «Για να πραγματοποιηθεί αυτό το έργο, μοχθώ και αγωνίζομαι, με τη δύναμη του Χριστού που ενεργεί πανίσθηκε μέσα μου». Η Αγία Γραφή συνεχίζει και έχει δύναμη να αλλάζει ανθρώπους. Ακριβώς επειδή να είχα πνευματικά λάθημα. Για αυτόν τον λόγο το έργο της διάδοσης της Αγίας Γραφής πρέπει να συνεχίζεται χωρίς κανένας να αφήδεται κόκους και θυσίες. Δεύτερον, η σημερινή βραδιά μας κάνει να σκεφτούμε, να μας προβληματίσει ως Ευαγγελίδους. Οι δυο κόρες επέλεξαν ένα άλλο μονοπάτι, να γίνουν μοναχές, καθολικές. Αυτές οι αλλαγές, αυτές οι μετακινήσεις, κακά τα ψέματα, προβληματίζουν και τις τρεις χριστιανικές ομολογίες. Ανεξάρτητα από ποια πλευρά γίνονται κάθε φορά. Όλοι το σκεφτόμαστε. Τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους σε μια τέτοια κίνηση. Κάνουμε κάτι λάθος, υπάρχει κάτι που πρέπει να διωθώσουμε. Προβληματισμοί σαν κι αυτούς πρέπει να συνοδεύονται από την προσδοκία, από βραδιές σαν τη σημερινή, να φύγουμε πιο εκπαιδευμένοι, πιο πληροφορημένοι για το παρελθόν. Όλους μας η ιστορία όταν την προσέξει κανείς, μας διδάσκει. Και μας βοηθάει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Μας βοηθάει να γίνουμε σοφότεροι, καθώς ο εκκλησιαστής λέει, ου δεν κενώνει από τον ήλιο μου. Επομένως όσο διαβάζει και εμεινεύει κανείς το παρελθόν, μπορεί να γίνει σοφότερος και φυσικά μας βοηθάει να αναμετρηθούμε ξανά ο καθένας εκεί που βρίσκεται με το ποιοι είμαστε. Να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε όλοι μας, ο καθένας, την δική του ισιαστική παράδοση και την πίστη του. Τρίτο. Βραβείας σαν κι αυτή, όταν συνδυοργανώνονται από ετερόδοξες θρησκευτικές κοινότητες, θέτουν μπροστά μας μια μεγάλη πρόκληση. Να αναμετρηθούμε ουσιαστικά με τη χριστιανική αγάπη. Να είσαι διαφορετικός, να έχεις διαφορετικές τοπιθήσεις και συνειδητά να αγαπάς. Σας αναγκάζει να σκεφτείς καλύτερα ποιος είσαι, ποιος είναι ο άλλος και να τα δεις όλα αυτά ως άνθρωπος ντυμένος με Χριστό. Και όταν βραβείας σαν κι αυτή γίνονται στο πλαίσιο της εν Χριστώ αγάπης, όπως η σημερινή, εκτός ότι μαθαίνεις πιο εύκολα, καθαρίζουν τα μάτια να μπορέσεις να ξεχωρήσεις λίγο περισσότερο τα πρωτεύοντα από τα δευτερεύοντα. Ο κόσμος μας βλέπει. Πρέπει το δικό μας παράδειγμα να ξεχωρίζει, όπως είπε ο Χριστός, έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι, πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο. Παραδειγματισμός, προβληματισμός και πρόκληση. Πρόκληση αγάπης. Τέλος αναγνωρίζουμε πως όλα αυτά είναι δώρο της χάρις του Θεού, από την οποία προέρχονται όλα. Και εποψηνή βραβιά χαιρόμαστε γιατί είναι ένα δώρο του Θεού σε εμάς. Ομολογούμε πως και το αποψηνό δώρο προέρχεται από το Θεό, γίνονται μέσα από τη χάρη του Θεού και καταείδουν για την δικιά τους τη δόξα. Στο Θεό λοιπόν μόνο η δόξα. |
