| : Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, νιώθω ιδιαίτερη χαρά, γιατί αυτή τη φορά βρίσκομαι στην Κρήτη. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Υπάρχει κάποια ευκαιρία. Џoothoρ Wearbosm Εί barn其 proposed Να τους ευχηθώ να συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο και την ίδια όρεξη αυτού του είδους της εκδηλώσης που είναι πολλαπλά χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο. Πάμε στο θέμα μας τώρα, που είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η δουλειά του δημοσιογράφου. Εγώ αυτά ξέρω, γι' αυτά θα σας μιλήσω. Καθένα στο τομέα του. Τα Μέσα Ενημέρωσης, ΜΜΕ όπως τα λέμε ή ΜΜΙΔΙΑ, όπως συνηθίζονται να τα λένε, είναι οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο, τα site, portals και ιστοσελίδες γενικά. Πρώτα εμφανίστηκε ο γραπτός τύπος, η εφημερίδα, περιοδικό. Οι εφημερίδες κυριάρχισαν ως το 1989, στην Ελλάδα, για την Ελλάδα μιλάω τώρα, όπου το 1989 εμφανίστηκε η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση στην Ελλάδα. Μέχρι τότε είχαμε την ΕΡΤ, παλαιότερα την ΕΕΔ, τα κρατικά κανάλια. Το 1989 εμφανίστηκαν και τα ιδιωτικά. Τότε ο τύπος έπαθε μια καθίζηση. Και να σας πω χαρακτηριστικά. Εγώ δούλευα στην εφημερίδα «Το Έθνος». Εκείνη την εποχή, στη δεκαετία του 1980, «Το Έθνος» πουλούσε 240.000 φύλλα την ημέρα. Έρχεται λοιπόν η ιδιωτική ραδιοφωνία τηλεόραση και δίνει μία στον τύπο, στις εφημερίδες, και πέφτουν «Το Έθνος», ας πούμε, από 240.000 στις 140.000 φύλλα. Στις 110.000, περίπου. Και αυτή η πτωτική πορεία συνεχίστηκε. Το δεύτερο πλήγμα που δέχτηκαν οι εφημερίδες, ήταν το διαδίκτυο. Έρχεται το ενημερωτικό διαδίκτυο, το 2000, που άρχισε πλέον να παγιώνεται. Και από εκεί και πέρα, αρχίζει η πτώση της κυκλοφορίας των εφημερίδων και από τις 110.000, σας αναφέρω «Το Έθνος». Από τις 110.000, σήμερα έφτασε να πουλάει γύρω στις 5.000 την ημέρα. Αντιλαμβάνεστε τη διαφορά 240 με 5. Και φυσικά, σας ανέφερα «Το Έθνος», αλλά είναι ανάλογη και των υπολοίπων εφημερίδων η κυκλοφορία. Το διαδίκτυο, λοιπόν, θα κυριαρχεί και θα κυριαρχήσει ακόμα περισσότερο, αφού τα έχεις όλα στο χέρι, στο κινητό. Γιατί να πάρει ο άλλος εφημερίδα, σου λέει. Βέβαια, οι εφημερίδες θα υπάρχουν ακόμα για κάποιους σαν και μένα, σαν και κάποιους άλλους, που θέλουν να παίρνουν το χαρτί στα χέρια τους και να διαβάζουν. Αλλά όμως φοβάμαι ότι δεν θα είναι για πολλά χρόνια. Θα κυριαρχήσει το διαδίκτυο μελλοντικά. Πάμε τώρα στη δουλειά του δημοσιογράφου και στη δουλειά τη δικιά μας. Αυτά ένα γενικό για τα μέσα ενημέρωσης, για να έχετε μια εικόνα. Τώρα, ο δημοσιογράφος κάνει μια δουλειά, όπως κάνουμε όλοι για να ζήσουμε εμείς και οι οικογένειές μας, αλλά παράλληλα επιτελεί και λειτούργημα. Λειτούργημα που σημαίνει ενημερώνω σωστά και αντικειμενικά την κοινή γνώμη. Αυτό είναι το ορόσιμο που πρέπει να έχει ο κάθε δημοσιογράφος και σε όποιον τομέα κλείθηκε να υπηρετήσει. Έρχομαι στο δικό μου τομέα. Υπηρέτησα περίπου 40 χρόνια το αστυνομικό και το δικαστικό ρεπορτάζ. Όπως ξέρετε έχουμε τομείς που υπηρετεί ο καθένας, το οικονομικό, τον αθλητικό, τον καλλιτεχνικό, τον εξωτερικό, διάφορους τομείς. Εμένα μου έλαχε το ρεπορτάζ το αστυνομικό. Είναι ένα πολύ δύσκολο και σκληρό ρεπορτάζ γιατί σε θέλει σε επαγρύπνηση 24 ώρες το 24ωρο. Πρέπει να σηκώνεις το τηλέφωνο σου. Ανά πάσα στιγμή που θα χτυπήσει δεν σημαίνει είμαι με την οικογένειά μου, το αφήνω το τηλέφωνο και ας το να χτυπάει. Είμαι με το φίλο μου, είμαι με την κόμενα που λέμε επειδή βλέπω πολλούς νεαρούς εδώ και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό και από πολλές πλευρές και είναι πολύ καλό. Είμαι με την κόμενα. Ας το να χτυπάει. Αμ δεν γίνεται έτσι. Γιατί άμα χτυπάει μπορεί να σε ενημερώνουν, να σε καλούν, να σου πουν ότι έπεσε ένα αεροπλάνο, έγινε έναν αυάγιο, έγινε ένα πολύ νεκροτροχαίο ή σιδηροδρομικό ή αεροπορικό ατύχημα. Δεν ξέρεις γιατί σε καλεί ο άλλος. Γι' αυτό όλο το 24 ώρα πρέπει να είσαι σε επαγρύπνηση και πάντα να σηκώνεις το τηλέφωνο και να ενημερώνεσαι για το όποιο γεγονός. Τα θέματα που χειρίστηκα εγώ στον τομέα που υπηρέτησα, πολύ δύσκολα, πολύ σκληρά, πολύ τραγικά, πολλά έξ' αυτόν. Τραγικά, πιστέψτε με, διαμελησμένα πτώματα. Τι έχουν δει τα μάτια μου και τι δεν έχουν δει. Διαμελησμένα πτώματα, καμένα μικρά παιδάκια, πολτοποιημένα σε τροχέα, φοβερά πράγματα. Παρά τα αυτά όμως πάντα κρατούσα την ψυχρεμία μου, προσπαθούσα να συγκεντρώσω όσο περισσότερα στοιχεία γίνεται για να ενημερώσω μετά σωστά τους τηλεθεατές, τους αναγνώστες που περίμεναν να ακούσουν κάτι από μένα. Πολλοί με ρωτάνε ποια ήταν το τραγικότερο γεγονός που σου έμεινε στην πορεία αυτών των τεσσάρων δεκαετιών με αυτό το ρεπορτάζ. Το ένα τραγικότερο από το άλλο. Όμως αυτό που θα μου μείνει ανεξίτηλα και δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσω ποτέ, είναι ένα γεγονός που βίωσα το 2007 με τις πολύ νεκρές πυρκαγιές στην ηλία. Είχαμε 65 νεκρούς, σας θυμίζω εκείνη την εποχή. Το βράδυ με πλησιάζει ένας και μου λέει μήπως ξέρεις, μήπως άκουσες για μια μάνα με τέσσερα παιδιά που χάθηκε και ψάχνουμε να τη βρούμε στο χωριό, το χωριό το λένε Αρτέμιδα της ηλίας, μετά της Ζαχάρω είναι. Λέω δεν άκουσα, δεν ξέρω, αλλά όμως δεν νομίζω ότι θα έχει πάθει τίποτε, αφού τα κινητά μας είναι κομμένα, τα τηλέφωνα είναι φώτα, ρεύμα, τέτοια δεν λειτουργούν, τίποτε δεν λειτουργεί, κάπου θα έχει καταφύγει με τα παιδάκια. Μην ανησυχείς, προσπάθησα σε αυτή την περίπτωση όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, να δίνω κουράγιο, έδινα πάντα κουράγιο σ' αυτούς που έπασχαν. Την άλλη μέρα το πρωί βγήκα στην τηλεόραση στην εκπομπή την πρωινή με τον Οικονομαία και τον Καμπουράκι, έδωσα ό,τι υπήρχε μέχρι εκείνη την ώρα και ό,τι διαδραματίστηκε τη νύχτα από πλευράς εξέλιξης της Πυρκαγιάς και των νεκρών, και βλέπω ένα περιπολικό να έρχεται όταν τελείωσα, την ώρα που μάζευαν τα καλώδια οι συνάδελφοι τεχνικοί, λέω, περιμένετε λίγο να πάω να ρωτήσω μήπως έχουμε κάνα νεότερο, μήπως βρέθηκαν κι άλλοι νεκροί. Εκείνη την ώρα που μίλαγα με τον υπαστηνόμο του περιπολικού, έρχεται ένας τρέχοντας, ένας νεαρός, κάνα 25-30, μου φαίνεται ότι πίσω από το λόφο είναι κάποιοι καμένοι. Τους είδες, όχι είναι πολύ μακριά, αλλά, τον ρώτησε ο υπαστηνόμος, αλλά όμως μάλλον πρέπει να είναι σαν καμένοι. Είδα τον υπαστηνόμο, δεν του δίνει και πολύ σημασία, τον παίρνω τον άνθρωπο, του λέω, πες μου πού ακριβώς είναι, πώς τους είδες, τι είδες, κλπ. Το έκανα μερικές ερωτήσεις και λέω μετά στον υπαστηνόμο, πάμε να δούμε, πηγαίνετε κι εσείς και ερχόμαστε κι εμείς. Πραγματικά πήγαμε πίσω από αυτόν το λόφο, σε μια σαν κυλάδα μικρή και βλέπουμε το εξής φοβερό θέαμα που, σας λέω, έχουν δει και έχουν δει τα μάτια μου. Τέτοιο πράγμα δεν έχω δει. Γονατιστεί η μάνα κάτω στην αγκαλιά της, κρατούσε τα τρία παιδάκια της, ένα από τη μια μεριά, ένα από την άλλη και ανάμεσα στα στήθη της το μικρούλι, ένα αγγελούδι και γονατιστεί εκεί. Δεν ήταν καρβουνιασμένοι οι άνθρωποι, οι μαύροι, ήταν όμως καμένοι από την πειρακτομένη λάβα και τους έβλεπες έτσι, με ένα τραγικό αυτό, ένα φοβερό θέαμα. Εκείνη την ώρα μου περνάει από το μυαλό αυτό που μου είπε ο χθες ο κύριος που με πλησίασε όταν τέλειωσα την ανταπόκριση των ιδίσεων. Ρωτάω τον οπερατέρ να σου πω για τρία παιδιά μας είπε ή για τέσσερα. Νομίζω ότι μας είπε για τέσσερα. Ναι, για τέσσερα. Ε, τότε το τέταρτο πού είναι? Μήπως είναι ζωντανό και μήπως χρειάζεται βοήθεια μήπως χαροπαλεύει κάπου. Κάνουμε μια έρευνα εκεί γύρω και σε απόσταση καμιά τριανταριά μέτρων βρίσκομαι και το τέταρτο δυστυχώς και αυτό νεκρό. Ήταν σε έναν όχθο, προσπαθούσε να σκαρφαλώσει απάνω και δεν άντεξε το παιδί και το βρήκαμε έτσι μπρού με ταπεσμένο στον 8 επάνω, το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Αυτό ήταν το τραγικότερο, ένα απ' τα τραγικά αλλά το τραγικότερο. Πολλά είναι τα περιστατικά που έχω βιώσει και προσπαθούσα κάθε φορά, χωρίς να επηρεάζομαι απ' τα όποια γεγονότα όταν έβγαινα στον κόσμο να ενημερώνω, να τους λέω τι ακριβώς έγινε και πώς έγινε και όλα σφαιρική ενημέρωση για να καταλάβουν τι γίνεται. Αυτό το τιμάναμε τα παιδάκια στην Αρτέμιδα της Ηλίας, το τραβήξαμε και είχα κρατήσει την κασέτα και δεν την έστειλα στην Αθήνα όπως θέλω με το υλικό, γιατί φοβήθηκα μη την πάθω σαν την υπόθεση του φρατζή, αν την θυμάστε. Το 87 που στραγγάλισε την γυναίκα του, την κομμάτιασε και την έβαλε σε σακούλες και την πέταξε στους κάδους από ρημάτων και την βρήκε ο γράμματος συλλέκτης ένας που μάζευε γραμματόσημα από τους κάδους και ενημέρωσε την αστυνομία. Τότε τι είχε γίνει. Όταν πήγαμε στο νεκροτομείο και γινόταν η τοποθέτηση των μελών και ο ιατροδικαστής ο Λευκίδης, έχει πεθάνει τώρα, μαζί με τον νεκροτόμο τον Θανάση, προσπαθούσαν να συναρμολογήσουν το πτώμα. Εκείνη την ώρα ο φωτορεπόρτερ ο δικός μου ο Βασίλης ο Ζησόπουλος μου τράβαγε φωτογραφίες και την άλλη μέρα με το κομματιασμένο πτώμα πάνω στο μπάγκο εκεί στο μαρμάρινο να μη χρησιμοποιήσω τις λέξεις που έχουν αυτοί εκεί μέσα γιατί δεν θα καταλάβετε λοιπόν. Την άλλη μέρα χωρίς να με ρωτήσουν βάζουν τη φωτογραφία με το τεμαχισμένο ακέφαλο πτώμα γιατί δεν είχε βρεθεί το κεφάλι τότε και έγινε ο χαμός. Για να μην την πάθω λοιπόν σαν την υπόθεση φρατζή, την κράτησα την κασέτα και ήθελα να την έχω στο αρχείο μου. Την είχα για κάνα χρόνο μετά την έχασα καταπαράξενο τρόπο, δεν ξέρω πού βρίσκεται. Βάση περιπτώσει να μη σας τα πολυλογώ, τα γεγονότα που βίωσα στη ζωή μου ήταν δυστυχώς τέτοια, τραγικά. Στο τελευταίο βιβλίο που έχω γράψει το τέταρτο κατά σειρά που αναφέρεται στους αστέρες του εγκληματικού πανθαίου όπως τους έζησα είναι τα, όπως μου έλεγε μια συνάδελφος, τα γκεσέμια του εγκλήματος, γιατί δεν το βάζεις. Λέω δεν το βάζω γιατί δεν θέλω να τους σθίξω γκεσέμια. Λέω αστέρες του πιο μαλακαπέφτει. Και είναι όλα τα ονόματα της παρανομίας. Με αυτούς λοιπόν έζησα μια ζωή με τους παράνομους, τους συναδέλφους μου, τους δημοσιογράφους, με τους αστυνομικούς, τους πυροσβέστες. Με αυτόν τον κόσμο έζησα όλα αυτά τα 40 χρόνια και είδα ανθρώπους από τέρατα, άγρια θηρία, μέχρι και ανθρώπους που διέπραξαν ένα, ό,τι διέπραξαν, είτε ανθρωποκτονία είτε άλλο έγκλημα και τους έβλεπες μετά να μετανιώνουν και αρνάκια, να γίνονται αρνάκοι που λέμε. Με αυτούς τους ανθρώπους διατήρησα και διατηρώ με όλο αυτό το φάσμα σχέσεις. Χθες ήμουνα στα Τρίκαλα, παρουσίασα ένα βιβλίο ενός από αυτούς τους, από τα χειρά ονόματα της παρανομίας, του Κώστα Σαμαρά. Είναι το τρίο, οι αδελφοί Παλαιοκώστα και ο Σαμαράς, και ο Κώστας ο Σαμαράς. Αποφυλακίστηκε και ενώ βρισκόμουνα με μια παρέα συναδέλφων, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει έγραψα ένα βιβλίο. Θέλω να σε παρακαλέσω να μου το παρουσιάσεις. Του είπα, καθάρισα μου λέει, καθάρισα είναι στη δικιά τους γλώσσα, ότι ξεμπέρδεψα με φυλακές και εξέτησα ότι ποινή ήταν, χρωστούσα και λοιπά. Του λέω, εντάξει, θα έρθω και θα το παρουσιάσουμε. Μια συναδελφός μου, την οποία γνωρίζετε από τη τηλεόραση, μου λέει, καλά, θα πας στον κακοποιό. Γιατί να μην πάω, λέω, στον κακοποιό. Τιν, άνθρωπος είναι κι αυτός. Ω, θα πας, δεν φοβάσαι, μη είσαι σκοτός, μη. Με αυτούς είμαι μωρέ, μια ζωή δεν υπάρχει πρόβλημα κανένα. Άμα είσαι σωστός, άμα έχεις διακριτό ρόλο και είπα διακριτό ρόλο, τώρα και θυμήθηκα μια εξέγερση που είχε γίνει στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου Πατρών. Και εκεί, όταν πήγα με το συνεργείο στις φυλακές, οι κρατούμενοι που ήταν σκαρφαλωμένοι στα σίδερα, στους ματρότυχους εκεί των φυλακών, άρχισαν να λένε, ο σόμπολος, ο σόμπολος και να φωνάζουν. Ο Ισαγγελέας που ήταν υπεύθυνος, είδε αυτό το πράγμα. Και με παίρνει σε κάποιο σημείο και μου λέει, «Σας παρακαλώ, θα μπορέσετε να μπείτε μέσα και να πείτε σ'αυτούς τους ανθρώπους, που από ότι είδα εσένας, εσάς αγαπάνε και λοιπά, να σταματήσουν την εξέγερση». Και τα πράγματα είχαν εκτραχυνθεί. Του λέω, κύριε Ισαγγελέφ, μην μπερδεύουμε τους ρόλους. Εγώ είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι ούτε αστυνόμος, ούτε Ισαγγελέας, ούτε δικαστής, ούτε τίποτε, ούτε φυλακισμένος. Μην μπερδεύετε τους ρόλους. Κάθε ένας έχει δικό του ρόλο. Σας ζητάω συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό που λέτε. Βέβαια προβληματίστηκα γι' αυτό, αν έπρεπε να συμβάλλω ή όχι, αλλά τελικά μετά από καιρό είπα ορθώς, δεν είναι η δουλειά μου εμένα να κάνω το μεσολαβητή ή τον οποιοδήποτε. Η δουλειά μου είναι να βλέπω γεγονότα και να γράφω. Προημερών είπα στα παιδιά να με ενημερώσουν αν τελειώσει ο χρόνος. Μιλούσα σε νεότερους συναδέλφους μου για τα ρεπορτάζ, για τη δουλειά μας. Και τους είπα ότι θα πρέπει να αγαπάτε τη δουλειά αυτή που κάνετε, να επιδίδεστε εξ ολοκλήρου σε αυτό που κάνετε και να μην κοροϊδεύετε τον κόσμο όταν βγαίνετε να του μιλάτε. Επίσης, να αποφεύγετε τους μορφασμούς, το δύθεν συνέσθημα, να μην κοροϊδεύετε τον κόσμο, ότι δύθεν λυπάστε, ότι δύθεν είστε συντετριμένοι, ότι δύθεν το ένα το άλλο. Ψύχρεμα θα ενημερώνετε σωστά τον κόσμο τι ακριβώς συνέβη εδώ και εκεί. Και τους είπα επίσης να θυμάστε δύο λέξεις, ήθος και εργατικότητα. Τα έχετε αυτά τα δύο στη δουλειά σας? Η λέξη ήθος περιλαμβάνει πολλές έννοιες. Έχετε λοιπόν αυτά τα δύο στοιχεία στη δουλειά σας? Πετύχατε. Δεν τα έχετε. Θα σας φταίει πότε ο αρχησυντάκτης, πότε ο συνάδελφος, πότε ο α, πότε ο β, και θα σας αποβάλει η δημοσιογραφία. Το ίδιο λοιπόν ισχύει για όλες τις δουλειές. Ίθος και εργατικότητα. Και με αυτά τα δύο τελειώνω. Σας ευχαριστώ πολύ. |
