| : Καλησπέρα. Καλησπέρα σας και πάλι από το Εθνικό Κέντρο και τα Ξαφανισμένα και Υποκμετάλλες του Παιδιά, το Χαμόγελο του Παιδιού. Λέγομαι Στέφανος Αλεβίζος και είμαι Ψυχολόγος του Χαμόγελο του Παιδιού. Καλησπέρα και από μένα. Εγώ είμαι ο Παύλος Αλίχος, είμαι κι εγώ Ψυχολόγος εδώ στο Σύλλογο του Χαμόγελο του Παιδιού. Πλέον είναι δεδομένο, κάθε Δεύτερη Πέμπτη είμαστε κοντά σας με το ρότατο Χαμόγελο, όπου οι Ψυχολόγοι του οργανισμού μας απαντούν, θέτουν ένα θέμα προς συζήτηση και στη συνέχεια απαντούν σε όποια ερωτήματα εσείς έχετε πάνω σε συγκεκριμένη θεματική. Θα ήταν πάρα πάρα πολύ βοηθητικό. Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα πάρα πολύ θέμα ιδιαίτερο, όπου πολύ συχνά μας καλούν, είναι πως τι πρέπει να κάνει ο γονιός, ποιος είναι ο ρόλος του γονέα για να διευκολύνει το παιδί του να περάσει από τη φάση του υπιαγωγίου στο μεγάλο σχολείο που λένε τα παιδιά, στο δημοτικό, με τα μεγάλα παιδιά ή οτιδήποτε άλλο. Θα ήταν πάρα πολύ βοηθητικό για εμάς να έχουμε τις ερωτήσεις σας, μπορείτε να μας τις στείλετε μέσα στο Facebook, το Facebook του Συλλόγου μας, το Χαμόγελο του Παιδιού. Και φυσικά, εκτός από ερωτήσεις, αν έχετε και κάποια ιδέα, κάποιο θέμα που θέλετε να σας ζητήσουμε σε δύο εβδομάδες από σήμερα, θα ήταν πάρα πολύ μεγάλη χαρά για εμάς να το ακούσουμε και να το δουλέψουμε με τον ψυχολόγο μας. Όπως είπαμε σήμερα είναι ένα ιδιαίτερο θέμα, λιγότερο βαρύ από ό,τι τα προηγούμενα. Μιλήσαμε για τη σεξουαλική κακοποίηση, την πρόληψη αυτού του φαινόμενου, που είναι ένα πιο βαρύ θέμα και φορτισμένο, αλλά ένα θέμα που έχουμε πολλή εμπειρία και είναι πολύ σημαντικό, θεωρούμε ότι τη μοιραζόμαστε μαζί σας. Και σίγουρα θα το ξέρω. Θα επανέλθουμε. Για τον εκφοβισμό. Για τον εκφοβισμό. Για την σεξουαλική βιά και τον εκφοβισμό. Για πρώτη φορά μπορείτε να δείτε αυτές τις ερωτήσεις και στο κανάλι μας στο YouTube. Θα δείτε την κατηγορία ρότα το χαμόγελο, οπότε μπορείτε να δείτε μαγνητοσκοπημένες αυτές τις εκπομπές. Και σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για τα μικρούλια μας, το πώς αφεύγουν από τον υπαιαγωγείο, για το δημοτικό, για το μεγάλο σχολείο, ποιος είναι ο ρόλος του γονέα, τι πρέπει να γίνει, πότε πρέπει να γίνει, με ποιον τρόπο, ποιες λέξεις ή οτιδήποτε άλλο. Πολλές φορές τα παιδιά και οι γονείς οι ίδιοι αγχώνονται, γιατί η μετάβαση από τον υπαιαγωγείο και το δημοτικό, δεν είναι τύχειο και αυτό που λένε τα παιδιά του μεγάλο σχολείο, είναι ένα ορόσιμο τελικά. Κατόφλι πολύ σημαντικό. Παρ' όλο που πρέπει να επισημάνουμε ότι, που σημαίνει αρκετά αυτό, το υπαιαγωγείο τελευταία χρόνια εισήχθη στην υποχρεωτική εκπαίδευση, που σημαίνει ότι αρκετά πολλές παιδιά, που πιο παλιά το παιδί θα μάθαινε στην πρώτη δημοτικού, τώρα ήδη έρχεται σε επαφή και μάθαινε στον υπαιαγωγείο. Αυτό δεν σημαίνει, όπως λες και εσύ, Στέφανο, ότι δεν είναι σημαντικό κάτι. Ακριβώς. Και μάλιστα είναι και ένα κομμάτι, νομίζω τελικά, ότι είναι μέσα στο τελετουργικό της ενηλικίωσης. Δηλαδή αυτό το μεγάλο, εγώ επιμένω σε αυτό, γιατί πάντα μου κάνει εντύπωση που το ακούω από τα παιδάκια, αυτό το μεγάλο σχολείο, τα μεγάλα παιδιά, αρχίζει σιγά σιγά και αλλάζει σε ένα στάδιο ανάπτυξης. Ξεφεύγεις δηλαδή από όλες αυτές τις θεωρίες της εξελικτικής που μιλάνε για συγκεκριμένα στάδια ανάπτυξη και όλα αυτά, και στον κόσμο των παιδιών αυτά τα στάδια ανάπτυξης σηματοδοτούνται με διάφορα σημεία αναφοράς. Ένα σημείο αναφοράς είναι μετάβαση από την υπιαγωγή στον οδημοτικό. Πριν ξεκινήσουμε όμως να διορθώσω το λάθος που έκανα, οι ερωτήσεις σας δεν θα γίνονται στο Facebook αλλά στη δεξιά στήλη και εκεί βέβαια, έτσι με διορθώνουν εδώ πέρα ότι όπου θέλετε. Πριν ξεκινήσουμε όμως θα ήθελα να πω κάτι, θα ήθελα να μαθαιρήσουμε κάτι αδεδομένο. Ο κόσμος των παιδιών διαφέρει λίγο από τον κόσμο των ενηλίκων. Όταν μπαίνουμε μέσα στα υπιαγωγεία τώρα που κάνουμε τις παρεμβάσεις, πρόληψης και βεσιτοποίησης και ερχόμαστε κοντά με τους γονείς, βλέπω τα καρεκλάκια στον υπιαγωγείο, επισκέφτηκε και το δικό μου το υπιαγωγείο και πριν πάμπω είχα την αίσθηση μιας τεράστιας αίθουσας με καρέκλες κανονικές και τίποτα αλλά αυτή τη γεύση μου είχε μείνει από το μυαλό ότι αυτό είναι το υπιαγωγείο. Ήταν μια μεγάλη αίθουσα με καρεκλάκια και τελικά μπήκα σε μια πολύ μικρή αίθουσα, ζεστή με μικρά καρεκλάκια και σκεφτόμουν ότι τελικά τα μάτια των παιδιών είναι τελείως διαφορετικά και για να μπορέσουμε να τα διευκολύνουμε θα πρέπει να προσπαθήσουμε λίγο να δούμε και τον κόσμο τους μέσα από τα δικά τους τα μάτια. Και δεν είναι οι ίδιες οι διαδικασίες και οι σκέψεις που ακολουθούν τα παιδιά σε αυτή την ηλικία με τους ενήλικες. Έχεις πολύ δίκιο. Σε αυτό το πλαίσιο η δική μας εμπειρία όπως είπες από τις καθημερινές επισκέψεις στα σχολεία που συζητάμε για τα θέματα που προναφέραμε αλλά ένα από τα πρώτερα θέματα διαπαιταγώγησης όπως το λέμε είναι και αυτό που μας καλούν στα ανοιχτιαγωγεία αλλά και από την εμπειρία μας στη συμβουλευτική στην γραμμή ΣΟΣ-156 που καλούμαστε έτσι συχνά να απαντήσουμε όπως καλή ώρα ευλπιστούμε το κάνουμε και τώρα τηλεφωνικά εκεί σε γονείς και κυριολόγο που θα μας ρωτήσουν για κάποιο τέτοιο θέμα. Ακριβώς. Η εμπειρία μας λοιπόν και το μια βασική έτσι ένα ανασκόπιση του τι αναφέρει στη βιβλιογραφία ξεκινάει και έχει να κάνει με το ποιες είναι οι αλλαγές που βιώνει ένα παιδί. Κάτι αλλάζει. Κάτι αλλάζει ακριβώς. Ποιο είναι πάντα μια αλλαγή τη βιώνει κάθε άνθρωπο διαφορετικά. Αλλά έχει πολύ σημασία να δούμε όπως είπες μέσα από τα μάτια του παιδιού τι είναι αυτό που αλλάζει από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό σχολείο. Πριν από αυτό είναι σημαντικό και το νομίζω το έφτυξες και αυτό λίγο Στέφανε στο ότι επειδή τα παιδιά έχουν ήδη πάρει στο νηπιαγωγείο έχουν ήδη κατορθώσει έχουν ήδη κατακτήσει ένα αναπτυξιακό στάδιο και πριν από κάθε μετάβαση είναι σημαντικό να αξιολογήσουμε αυτό που έκανε. Να κάνουμε ένα απολογισμό. Ακριβώς. Να κάνουμε ένα απολογισμό. Άρα είναι πολύ βοηθητικό για ένα παιδί όπως είναι και για κάθε άνθρωπο να του τονιστεί τι είναι αυτό που κατάφερε τι είναι αυτό που κέρδισε για να πατήσει πάνω σε αυτό και ψυχολογικά για να πάει στην επόμενη μέρα. Ακριβώς. Γιατί το μεγάλο άγχος είναι το να προετοιμάσουμε το παιδί εκεί που πάει αλλά το παιδί εκεί δεν πάει κενό. Ακριβώς. Δεν πάει κενό εμπειριών, δεν πάει κενό αναμνήσεων, δεν πάει κενό συναισθημάτων. Αντίθετα το παιδί έχει πράγματα τα οποία έχει εφόδια στις βαλίτσες του, στη σάκα του, πέρα από τα βιβλία. Θα βάλει και όλες αυτές τις συμβουλές που του έχει μάθει νηπιαγωγός ή το παιχνίδι ή οτιδήποτε άλλο μέσα στον νηπιαγωγείο. Οπότε είναι καλό ο γονιός να χρησιμοποιήσει αυτά τα είδη κατεκτημένα εργαλεία για να τα θυμηθεί, να τα κάνει δικά του και να τα χρησιμοποιήσει στο μεγάλο σχολείο. Έτσι. Στο δημοτικό. Είναι λοιπόν, όπως λες, μια μεγάλη ελλαγή. Μπαίνουμε λίγο στα μάτια του παιδιού, πώς λέει και ο Στέφανος, πάει σε ένα άλλο κτίριο και συστεργάζονται πάλι. Έχει μια διαφορετική αυλή, λίγο μεγαλύτερα κτίρια. Άλλους κανόνες. Άλλους κανόνες. Και βλέπει περισσότερα παιδιά. Δηλαδή, στον νηπιαγωγείο συνήθως είναι νήπιο και παιδικός αθμός. Θα βλέπει μικρούλια, μικρά παιδάκια. Θα δει και παιδιά της έκτησης δημοτικού, για παράδειγμα, που στα μάτια του μπορούν να του φανούν και τεράστια, έτσι, που μπορούν να του φανούν και λίγο επικίνδυνα, όπως τα παιδιά του στο προαύλιο και τα λοιπά. Άρα, μια αλλαγή είναι αυτή. Περισσότερα παιδιά και μεγαλύτερα, και σε μέγεθος και σε ηλικία. Περισσότεροι μαθητές στην τάξη είναι μια διαφορά. Συνήθως, κατά κανόνα, η τάξη του δημοτικού, αριθμητικά, είναι λίγο πολύ μεγαλύτερη από το νηπιαγωγείο. Μεγαλύτερες, έτσι, καρεκλίτσες, όλο αυτό, το μέγεθος, δηλαδή, είναι μια σημαντική διαφορά στα μάτια του παιδιού. Μεγαλύτερη διάρκεια της ώρας. Είναι διαφορετικά χωρισμένη. Το σχολικό πρόγραμμα στο δημοτικό βάζει, ήδη, από την πρώτη δημοτικού συσχέση από το σχολικό πρόγραμμα. Τι διαφορά μπορούμε να τονίσουμε. Κατ' αρχήν, πλέον η δασκάλα δεν θα είναι η δασκάλα μαμά. Δεν θα είναι η δασκάλα που θα φροντίζει και για άλλα πράγματα πέρα από τίποτε άλλο. Θα υπάρχουν εναλλαγές, αλλάζει δηλαδή ο τρόπος της δασκαλίας τελείως, υπάρχουν άλλα πλέον μαθήματα, άλλες υποχρεώσεις, άλλα δεδομένα. Και εγώ νιώσω πρέπει να ξέρω ότι το παιδί θα έρθει αντιμέτωπο με όλα αυτά, δηλαδή με μια άλλη διαδικασία μάθησης που πολλές φορές θα δυσκολευτεί να την προσαρμοστεί σε αυτήν. Ακριβώς, ακριβώς. Αυτό το διαφορετικό τρόπο της δασκάλας μπορεί να σημαίνει από τα πάντα. Από τον τρόπο που επικοινωνεί η δασκάλα, μέχρι τον τρόπο που είναι η αίθουσα. Και δεν παίρνοντας έναν υπεαγωγείο, βλέπεις ζωγραφιές, βλέπεις κουρτίνες χρωματισθές, βλέπεις μικρά καρεκλάκια που κάθονται όλα τα παιδιά. Και τώρα πλέον θα μπεις σε μια τάξη που θα έχει λιγότερο χρώμα, λιγότερο παιχνίδι, λιγότερη ζεστασιά, τα αθρανία είναι με το πιέας διδασκαλίας, οπότε θα είναι παρετραγμένα το ένα παιδί πίσω από το άλλο, θα βλέπουν την πλάτου ή τοίποτε άλλο, χάνεται αυτή η αίσθηση της συντροφιάς, της ομάδας, της οικογένειας. Του κύκλου που συνήθως είναι. Οπότε είναι μια πάρα πολύ σημαντική αλλαγή. Που και αυτή θα κληθεί το παιδί να διαχειριστεί το παιχνίδι ή η έντονη εμπλοκή των γονέων. Πολύ σημαντικά, και τα δύο που είπες. Το περιεχόμενο της όλης της γνωστικής διαδικασίας, του προγράμματος, του νηπιαγωγείου, έχει πενταγμένο πολύ το παιχνίδι. Στο εσπρώτιο της Δημοτικού δεν είναι έτσι, είναι μια διαφορά. Αυτό που είπες με τους γονείς, πολύ σημαντικό, να μην το ξεχνάμε, συχνά ο γονιός του νηπιαγωγείου θα κληθεί και από την ίδια την παιδαγωγότη. Αυτό θεωρείται, ο γονιός αμέσως παίρνει μια απόσταση, αν το βάλουμε σε ομόκεντρους κύκλους, μετακινείται, εμφανίζεται. Και αυτό βέβαια είναι, θα το πούμε και πιο κάτω, περισσότερο τη σχολεία του γονιού μπορεί να είναι παρά του ιδίου του παιδιού, τέλος πάντων. Και άλλα η μεγαλύτερη διαφορά ίσως, νηπιαγωγή με Δημοτικό, νομίζω ότι είναι η μελέτη στο σπίτι. Ακριβώς, είναι ότι πλέον στο Δημοτικό όταν μιλάμε για σχολείο, δεν μιλάμε για την ώρα που το παιδί βρίσκεται μόνο στο σχολείο του, μόνο στο νηπιαγωγείο. Μιλάμε και για δουλειά στο σπίτι, μελέτη, διάβασμα, υποχρέωση, προετοιμασία για την επόμενη μέρα. Άρα η έννοια του σχολείου, της υποχρέωσης του δικαιώματος, μεταφέρεται πλέον και στο σπίτι και στον ελεύθερο χρόνο του παιδιού. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Λέμε αυτά τώρα για να μην θέλουμε να τρομάξουμε λίγο την πραγματικότητα. Ναι, γιατί να τρομάξουμε. Ναι, είναι λίγο τα στοιχεία, γιατί πάνω σε αυτά προτείνουμε κάποια πράγματα. Και η κυρία Φωτινή, από το Ηράκλειο της Κρήτης, μας ρωτάει τώρα, είναι πάρα πολύ βοηθητικό το ότι μας βοηθάτε να κάνουμε αυτή την κουβέντα. Θα ήταν πιο άχαρο να μιλάμε μόνο εμείς. Η κυρία Φωτινή ρωτάει, μας λέει, τα λέτε πολύ καλά, αλλά ο ρόλος μας πότε θα ξεκινήσει για τη μετάβαση, το Σεπτέμβρη ή τον Ιούνι ή τώρα. Νομίζω ότι από τώρα μπορεί να ξεκινήσει. Από τώρα, ίσως και από την προηγούμενη χρονιά, να σας πούμε κάτι αρκετάν υπιαγωγία. Και είναι κάτι που βλέπουμε και εμείς όταν μας καλούν και στα εκπαιδευτικής επιμορφώσεις στους συλλόγους διδασκόντων, αλλά και οι γονείς. Ήδη έχουν και μέσα στην οδηγία τους και στην προσέγγιση τους, στους τελευταίους μήνους, να έρχονται σε επαφή τα παιδιά του υπιαγωγίου, να επισκεφτούν και σαν... να επισκεφτεί το δημοτικό, το οποίο αντιστοιχεί στην περιοχή αυτή, στα παιδιά αυτά. Έχουν προγράμματα, βέβαια. Έχουν προγράμματα τέτοια. Είναι πολύ σημαντικό, όμως, και ο γονιός να πάρει το παιδί, όταν πούμε απλά, και να πάει μια βόλτα. Και να πάει να δει το κτήρι. Όχι μόνο μια βόλτα. Νομίζω ότι επειδή είναι η εγκρασία της εγγραφής, είναι καλό να πάει μαζί με το παιδί να γίνει η εγγραφή. Να δει το χώρο μέσα, να δει τους δασκάλους, τις δασκάλες, να δει πώς είναι ο χώρος, να τον προετοιμάσουν, να μιλήσουν, να μην του είναι τόσο άγνωστο. Τόσο άγνωστο. Και ακόμη, όπως είπες, την προηγούμενη δωμάδα, ετεροχρονισμένα βέβαια το λέμε, αλλά δεν πειράζει, το Δημοτικό Σχολείο της περιοχής μας έχει τη σχολική γιορτή. Να πάει το παιδί να δει αυτή τη γιορτή, να δει τι γίνεται. Το απόγευμα που είναι κλειστό το σχολείο και είναι μέσα παιδιά, παίζουν ή οτιδήποτε άλλο, να περάσουν απ' έξω, να δουν το σχολείο τι γίνεται. Ίσως, τώρα που το λες, η εμπειρία μας λέει ότι μερικές φορές αυτό μπορεί να είναι και πιο φιλικό και εύκολο για το παιδί. Να το δει δηλαδή το σχολείο του Δημοτικό σε μια πιο ήρεμα και την πάμε να πάει την ώρα που λειτουργεί και είναι τα παιδιά και τρέχουν τα πιο μεγάλα. Μπορεί να τον τρομάξει. Είναι κάτι που μας το έχουν πει μερικές φορές οι νηπιαγωγοί και να λειτουργήσει αντίστοιχα. Μπορεί να κάνει μια ψυχολική γιορτή με έναν μεγαλύτερο αδερφάκι, να το δει λίγο πιο χαλαρά, πιο ήρεμα σε ψυχολική γιορτή που είπες. Αυτό είναι πάρα πολύ βοηθητικό. Βέβαια. Και πώς το κάνουμε αυτό. Πώς δηλαδή παίρνουμε απλά, λέει η κυρία Άννα από την Κάλυμνο, μας ρωτάει, παίρνουμε το παιδί και το πηγαίνουμε στο σχολείο έτσι. Όχι βέβαια. Υπάρχει και μια δουλειά και πριν από αυτό. Μια συζήτηση, μια επικοινωνία, μια κουβέντα, δίνουμε χώρο και χρόνο στο παιδί να εκφράσει τις απορίες του, τους προβληματισμούς του, πιθανά τους φόβους του ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό. Η κουβέντα που θα γίνει στο σπίτι, που δεν είναι και σαν φωτογραφία μία φορά, είναι με ένα αυσμα πράγματα που θα φέρει το παιδί, γιατί σίγουρα το παιδί έχει φόβους, έχει αγωνίες, έχει απορίες σχετικά με αυτό και είναι δεδομένο ότι σε ανήποπτε στιγμές θα μας αγωνείς κατά τη διάρκεια του νηπιαγωγή πιο πριν και πλησιάζοντας το τέλος σίγουρα θα μας φέρει κάτι. Άρα είναι στιγμές που έχει νόημα και αν είμαστε ενημερωμένοι ακόμα πιο εύκολο να έχουμε απαντήσει το παιδί και η επίσκεψη και η βόλτα στο σχολείο να λειτουργήσει και ως έναυσμα για περιτέρων συζήτηση. Για ακόμα περισσότερες απορίες, για ακόμα περισσότερες απαντήσεις από εμάς που θα το καθίσει χάσουν, συγγνώμη, και θα το κάνουν να αισθανθεί ακόμα πιο όσο το δυνατό, πιο ήρεμο για αυτή την αλλαγή. Η επικοινωνία του κόσμου μας βοηθάει πάρα πολύ γιατί τα ερωτήματα που θέτουν βοηθάνε και τελικά και τον τρόπο που επικοινωνούμε. Δεν καταλαβαίνω από το nickname την κυρία που θέτει το ερώτημα και λέει ότι η κόρη μου δυσκολεύεται πάρα πολύ με τη μετάβαση στο δημοτικό και κλαίει γιατί θα χάσει τους φίλους της, γιατί δεν θα πάνε όλα τα παιδιά στο ίδιο δημοτικό σχολείο. Και η αλήθεια είναι ότι είναι ένας φόβος που αντιμετωπίζουμε. Φόβος και είναι πολύ αληθινό αυτό, γιατί είναι κάτι που το παιδί, θυμηθείτε αυτό που λέγαμε ότι είναι κάτι που το έχει κατακτήσει, έχει κατακτήσει αυτό το κομμάτι της κοινωνικοποίησης, έχει κάνει κάποιους φίλους στον νηφιαγωγείο, κάποιες φίλες. Είναι μια απώλεια πια. Είναι μια απώλεια και το γεγονός ότι δεν θα τους έχει, γιατί πιθανόν κάποια σχολεία που πάνε από νηφιαγωγείο στο ίδιο δημοτικό τα παιδιά, τους περισσότερο θα τους έχει, μπορεί κάποιος να μην τους έχει όμως και μπορεί να πάει και σε ένα άλλο τελείως δημοτικό, πιο μακρινό ενώ, και να μην έχει κανέναν. Εκεί τα πράγματα σίγουρα είναι πιο πιεστικά ψυχολογικά για ένα παιδί. Υπάρχουν τα παιδιά, συγγνώμη σε διακόπτο, ή ακόμη και τα παιδιά που οι γονείς προτιμούν να είναι σε έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό, είναι η πιαγωγείο, σε αυτό το πρωτοβήμα, διότι θεωρούν ότι είναι πιο προστατευμένο, ότι είναι πιο καλά, θα πάρουν πιο καλύτερα εφόδια και στο δημοτικό καλούνται να πάνε στο σχολείο της γειτονιάς. Εδώ έχει πολύ νόημα, έχουμε δει, να εστιάσουν το παιδί. Αφού απολογίζοντας, όπως λέγαμε, και τονίζοντας το παιδί, πόσο σημαντικό ήταν που έκανε κάποιους φίλους και τα λοιπά, αυτοί οι γονείς τα φέρνουν να κάνουν φίλους, μπορώ να του πούμε ότι είναι κάτι που θα συνεχιστήκε στο δημοτικό και εκεί θα βρίσκει κάποια καινούργια παιδάκια, όπως έκανες εδώ κάποιους φίλους στον ιδιαγωγείο, αντίστοιχα θα έκανες εκεί κάποιους φίλους. Και επίσης, εκεί θέλει ακόμη προς αυτό τη δικιά μας βοήθεια, θα είναι να του πούμε που είναι μια πραγματικότητα, δεν θα το πούμε στους φίλους και εκείνοι και δικιά μας, λοιπόν το έχουμε μείνει στο χέρι με αυτούς τους γονείς, κάποιες φιλίες του παιδιού που είδαμε και τις κλείσουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν. Μην με επισκέψει στο σπίτι του παιδιού που μπορεί να είναι πια στο σχολείο αλλά έχουν φτιάξει μια παρεϊτσα και να παραμένουν μαζί και να του πούμε ας πούμε να είναι να της πούμε ότι ξέρεις τι, το καινούργιο φιλί και να γνωρίσεις τον παλιό και έτσι θα γίνει και μεγαλύτερη παρέα και έτσι αυτό θα είναι ακόμα και μεγαλύτερος πλούτος. Ή και να διευκολύνουμε το παιδί να κάνει καινούργιες φιλίες. Πολλές φορές και οι ίδιοι γονείς μέσα από τη σχέση που διαμορφώνουμε τους άλλους γονείς, μέσα από την εμπλοκή τους στις σχολικές γιορτές και στη σχολική πραγματικότητα. Νομίζω ότι βοηθάνε με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά να κοινωνικοποιούνται μέσα στο σχολείο. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα από τα βασικά μαθήματα που μαθαίνουν τα παιδιά στον υπιαγωγείο είναι να περιμένουν τη σειρά τους και να ακούν το όνομά τους. Οπότε είναι η ώρα να βιώνουν αυτή την κοινωνικοποίηση με τους ομότιμούς τους, με τα παιδάκια, σε ένα καινούργιο περιβάλλον, το πώς θα πειθαρχίσουν στους καινούργιους κανόνες, στα νέα δεδομένα του σχολείου. Οπότε νομίζω ότι οι γονείς όσο πιο πολύ συμμετέχουν στη σχολική πραγματικότητα και στη σχολική ζωή, τόσο πιο διευκολυντική τελικά είναι και το παιδί. Σημαντικό βέβαια είναι και ποιο είναι το όριο με το παιδί μέσα στο οποίο συμμετέχουν. Δηλαδή σημαντικό είναι να θυμίσουμε, και αυτή ήταν και μια λαμπά, η εμπλοκή των γονιών από τον υπιαγωγείο στο δημοτικό αλλάζει. Και να τονίσουμε, το λέμε και πάνω σε άλλα θέματα, μιλάμε με τις γονείς και σε πιο δύσκολα, ότι η εμπλοκή βέβαια του γονιού σχετικά με το σχολικό πρόγραμμα, τη σχολική ζωή, σταματάει 8 η ώρα το πρωί που αφήνω το παιδί μου στην πόρτα του προαυλίου και ξεκινάει πάλι η εμπλοκή στις 2 η ώρα. Είναι άλλο ένα κομμάτι μετά η μελέτη, αλλά έχει νόημα να μην μπερδεύω τη γονείς και σε αυτό το κομμάτι στο πώς μπορώ εγώ, στην όποια δυσκολία του παιδιού μου που τη βιώνω εγώ με μεγαλύτερη αγωνία, να μπω μέσα στο σχολείο και να το βοηθήσω να παρέμβω. Πάντως οι γονείς έχουν πάρα πολύ μεγάλο άγχος και μερικές φορές αυτό το δικό τους το άγχος καθαραφτίζεται στα παιδιά. Δηλαδή βλέπουμε πολλές φορές, μας λένε, συνεργαζόμαστε με γονείς και το λέμε με μεγάλο σεβασμό, όπου λένε ότι το παιδί μου δεν θέλει να πάει στο δημοτικό, κλαίει, χτυπιάται, ρωσταίνει, οτιδήποτε άλλο. Και όσο δουλεύεις με αυτούς τους γονείς, τόσο πιο πιο είναι δική τους δυσκολία να αποχωριστούν το παιδάκι παρά των γονιών. Και νομίζω ότι αυτό είναι και πιο έντονο στον υπιαγωγείο. Παρά των παιδιών είπες, ναι, ναι. Παρά των παιδιών, βέβαια. Και νομίζω ότι είναι μεγαλύτερη η δυσκολία και στον υπιαγωγείο αυτή, οπότε ίσως σκοτώμενα θέματά μας να είναι το ακριβώς προηγούμενο βήμα. Δηλαδή πως από το σπίτι πάμε στον υπιαγωγείο. Ή στο σταθμό, ή οτιδήποτε. Βέβαια. Νομίζω ότι χρειάζεται έτσι αυτή η κατεύθυνση και να έχει ο γονιός πάντα στο μυαλό του ότι μερικά από αυτά τα θέματα είναι και δική του φόβη. Για παράδειγμα βλέπω εδώ την κυρία Λουκία από τον Πειραιά που μας ρωτάει πως αφού έχω μάθει το παιδί να είναι με παιδιά σκέδαση σε όλη τη μη σχολική ώρα τώρα να μάθει να διασκεδάσει. Πως θα βάλω τη μελέτη λοιπόν μέσα στη ζωή του. Ακριβώς. Είναι η αλλαγή που λέγαμε πριν. Μία από τις βασικές αλλαγές. Ότι τώρα υπάρχει αλλαγή. Τώρα υπάρχει διάβασμα. Και πως θα το διευκολύνουμε. Πάλι έχει πολύ νόημα να ξεκινήσουμε εστιάζοντας το θετικό. Δηλαδή τι σημαίνει το διάβασμα είναι κάτι που με αυτό θα πετύχει, θα κερδίσει ποσοί πράγματα. Από το πιο απλό ότι θα βλέπει την αγαπημένη του σειρά στα κινούμενα σχέδια και θα μπορεί άμα είναι ξένο να διαβάζει τα γραμματάκια. Θα μπορεί το αγαπημένο του παραμύθι να το ανοίγει και να διαβάζει με μεγαλύτερη άνεση. Άρα να τονίσουμε τα εφόδια. Αυτά που θα κατακτήσει με το να διαβάζει περισσότερο. Θα μάθει να μετράει και άρα να υπολογίζει και θα είναι πιο εύκολο όταν θα πάει σε ένα μαγαζί με το μπαμπά και τη μαμά. Να δώσουμε μια χρησιμότα δηλαδή στο διάβασμα. Ακριβώς. Και το τι ακριβώς σημαίνει μελετάω και το διαβάζω. Ότι δεν απλάνει η εποχρέωση που μου το βάζει η δασκάλα και έρχεται και η μαμά στο σπίτι και τσακωνόμαστε και τα λοιπά. Πολύ σημαντικό είναι όπως και όλα είναι και το τονίζουμε πολύ συχνά εμείς στις ομιλίες στις γονείς, στα απογεύματα και με άλλα θέματα ότι το θέμα της μελέτης είναι κάτι που θα έρθει να πατήσει στις γενικότερους κανόνες και στα όρια που ήδη έχει το παιδί να πατήσει στο σπίτι και έχουμε καταφέρει εμείς να φτιάξουμε σαν πλαίσιο. Δηλαδή οι κανόνες είναι κάτι πολύ σημαντικό. Και είναι με αυτό με τους κανόνες και είναι ωραίο να φροντίσουμε, δηλαδή πολλές φορές τα πράγματα δεν τα αντιμετωπίζεις κατά μέτωπο, θέλει και μια περιφερειακή πλαισίωση. Να φροντίσουμε το χώρο που θα διαβάζει το παιδί, να είναι ήσυχος, καλά φωτισμένος, να μην απώς πάτε, να έχει συγκεκριμένο χρόνο μελέτης όπως είπε σε κανόνες και τα όρια, να γνωρίζει τι θα γίνει πριν το διάβασμα ή μετά το διάβασμα, να υπάρχει μια ρουτίνα δηλαδή που θα το χαλαρώνει. Πολύ υποστητική ρουτίνα. Πόσο υποστητικές οι ρουτίνες του φαγητού του ύπνου, ειδικά στις πιο μικρές ηλικίες, έτσι και η μελέτη πρέπει να μπει σε μια ρουτίνα. Σημαντικό σαν μια παρατήρηση θα κάνω, αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει με οικονομική δυνατότητα. Μπορεί δηλαδή σε ένα σπίτι όντως να μην υπάρχει δυνατότητα να έχει δικό του δωμάτιο ένα παιδί, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει μια γωνίτσα, ένα φρανείο, ένα σημείο, ακόμα και στο τραπέζι του σαλονιού, που το παιδί θα ξέρει από πριν, που θα έχει μιλήσει δηλαδή με το γονιό συζήτηση αυτή που έλεγε πιο πριν, ότι εδώ πέρα θα καθόμαστε τόση ώρα, περίπου ξέρουμε όλοι πάνω κάτω το παιδί μας ποια ώρα θα είναι πιο ξεκούραστο, γιατί όλα τα παιδιά δεν έχουν ακριβώς το ίδιο στυλ, ποια ώρα περίπου θα καθόμαστε και ανάλογα και με τη δυνατότητα μας ως γονείς, ανάλογα με αυτόν ενώ ο νήλικος που θα στέκεται το πρώτο καιρό από πάνω να βοηθήσει το παιδί στην οργάνωση του διαβάσματος του, να ξέρει και να έχει προσαρμόσει ότι σε αυτή την ώρα, σε αυτό το σημείο θα καθόμαστε αγάπη μου γλυκιά και θα κάνουμε τα μαθήματα. Έτσι ακριβώς, γιατί πολλές φορές παρατηρείται στα σπίτια τα δικά μας, όλων, δεν κατηγορεί κανείς κανένα, ότι τα παιδιά διαβάζουν ταυτόχρονα ενώ τρώνε, ενώ βλέπουν τηλεόραση, ανάμεσα σε άλλες δουλειές στο σπιτιού. Είναι καλό να δώσουμε και μια αξία σε αυτή τη διαδικασία της μελέτης και του διαβάσματος, να σεβόμαστε το παιδί και την ώρα που διαβάζει, όσο απλό και να μας φαίνεται για εμάς, ίσως η πρώτη δημοτικού να είναι και η πιο δύσκολη τάξη από όλες, ακόμα και από την τρίτη ηλικίου, γιατί το παιδί καλείται να κατακτήσει τη γραφή, την ανάγνωση, την αριθμητική, που δεν είναι εύκολες έννοιες. Και μια δύσκολη γλώσσα σ' αυτή τη δική μας, στην οποία επακούνε πάρα πολύ κανόνες στα γράμματα όταν είναι κοντά, αλλάζουν ήχους ή οτιδήποτε άλλο, είναι πάρα πολύ σημαντικό να δώσουμε σε αυτό το διάβασμα, σε αυτή τη διαδικασία, που της πρέπει και να μην την υποτιμούμε μέσα στο χώρο. Βέβαια λένε εδώ πέρα ο κύριος Κώστας μάλλον, λέει ότι εγώ πάντως το παιδί μου στην πρώτη δημοτικού πώς θα ήταν, εγώ το παιδί μου στην πρώτη δημοτικού δεν καταλαβαίνω, δεν κατάφερα, έπρεπε να είμαι από πάνω του για να διαβάζει. Αυτό κι αν είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα. Εμείς λίγο σε αυτό από την εμπειρία μας έχουμε να πούμε το εξής. Το πόσο ένας γονιός πρέπει να είναι από πάνω, είναι αντιστρόφος ανάλογο με την εκπαιδευτική πορεία του παιδιού. Δηλαδή ξεκινώντας την πρώτη δημοτικού, τον πρώτο καιρό, θα συμφωνήσω ότι το γονιός πρέπει να είναι αρχικά πάνω από το παιδί. Άμα το δούμε όμως σε όλη την πορεία, κοιτάξουμε λίγο καιρό μετά, ή τολμώ να πω ακόμα και την ίδια χρονιά στο τέλος της πρώτης δημοτικού, ο γονιός να το κάνει και αρχικά, καλό θα είναι να έχει μετακινηθεί λίγο πιο δύσκολα στην ώρα της μελέτης του παιδιού. Το λέω και σαν εικόνα για να είναι και συμβολικά να το έχουμε λίγο στο νου μας. Δεν είναι το πρέπον, δεν είναι το πιο βοηθημένο για την πορεία του, να είσαι όπως είσαι το πρώτο καιρό, όπως θα βοηθείς να οργανωθεί, θα είσαι από πάνω για να το εμψυχώνεις διαρκώς, να είσαι έτσι και όταν το παιδί πέρα κάτω. Είναι πάρα πολύ σημαντικό και αυτό το είμα από πάνω, πρέπει να το δούμε και από άλλες πλευρές, γιατί πολλές φορές θεωρούμε ότι το πρώτο διάστημα και στο δημοτικό δείχνει και μια πορεία. Δηλαδή, αν ένα παιδί δεν είναι αρκετά κοινωνικό, το παιδί μου έχει κάποιο πρόβλημα. Αν μπερδεύει κάποια γράμματα, ότι έχει κάποια μαθησιακή δυσκολία. Αν δεν το παίζουν τα άλλα παιδιά, ότι είναι θύμα εκποβισμού. Αν φοβάται τη δασκάλα, ότι είναι ένας πολύ κακός άνθρωπος που θέλει το κακό του παιδιού μου. Το αντίθετο, η δασκάλα να έχει απαιτήσεις από τα παιδιά, παραπάνω από αυτές που το παιδί μπορεί να αντέξει και να εξυπηρετήσει. Είναι σημαντικό να πούμε ότι τα παιδιά θέλουν χρόνο. Σίγουρα μέχρι τα Χριστούγεννα, για να μην πω και λίγο παραπάνω, γιατί κάθε παιδί έχει το δικού τους ρυθμούς, είναι μια περίοδος προσαρμογής. Σαφώς και είναι μια περίοδος γνώσεων, σαφώς είναι και μια περίοδος νορυμίας. Είναι βασικά όμως μια περίοδο προσαρμογής και τίποτα δεν είναι ενδεικτικό. Δεν είναι καθόλου τυχίο ότι το διάστημα, το Ρώσιμο είπε στα Χριστούγεννα και οι περισσότεροι δάσκαλοι που μιλάμε μαζί τους, ποτέ δεν λένε πριν τα Χριστούγεννα, δεν θα πουν σε ένα γωνιό, όπως έχουμε δει, ότι ξέρεις θα ας το παιδί να τον ανησυχήσουν με οτιδήποτε. Γιατί ξέρουν ότι μέχρι και τότε είναι μια περίοδος προσαρμογής. Και για ό,τι όπως είπε και κάποια παιδιά, μπορεί να έχει και λίγο διάστημα παραπάνω. Κάθε παιδί έχει το χρόνο του, όπως και εμείς οι μεγάλοι. Δεν κοινούμαστε όλοι στα ίδια πλαίσια ακριβώς σε όλα τα κομμάτια της ζωής μας. Ακριβώς, ακριβώς. Και μπορεί μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων το παιδί να επανέλθει, ενώ ξεπέρασε κάποιες δυσκολίες, να επανέλθει μετά. Και να καλύψει κιόλας και το χρόνο. Να καλύψει το χρόνο, αλλά θέλω να πω και κάτι ακόμη. Μπορεί μέσα σε αυτό το διάστημα, Σεπτέμβρη, Οκτώμβρη, Νοέμβρη, Δεκέμβρη, να κατακτήσει κάποια παιδιά και το γεννάζει να νομίζω ο γονιός ότι ξεκινάει από την αρχή. Πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες. Ακριβώς. Νομίζω ότι είναι το πλέον αναμενόμενο, μετά από μια πάυση, με μια ξεκούραση, το παιδί να αρχίσει να ξαναδοκιμάζει τις αντοχές του, τις δυνατότητες του. Τα όρια. Τις αντοχές του γονιού. Τα όρια, τις κανόνες. Κάτσε λίγο να κάνω λίγο τώρα νερά, να σκαπουλάρω λίγο. Βέβαια, βέβαια. Και είναι καλό να μιλήσουμε στους γονείς μας, να μιλήσουμε μάλλον οι γονείς στα παιδιά μας, πέρα από το σχολείο και όλα αυτά, και άλλα πράγματα. Αυτά που έχουμε πει και στα προηγούμενα, αλλά για μας είναι πάρα πολύ σημαντικά και τα επαναλαμβάνουμε, ότι δεν υπάρχουν μυστικά από τη μαμά του παπά και τη δασκάλα. Πλέον είναι και η δασκάλα μέσα στο παιχνίδι, ο δάσκαλος. Ότι μυστικά που με κάνουν να ντρέπομαι, να φοβάμαι και να μην μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια δεν υπάρχουν. Μυστικά που με κάνουν να νιώθω φοβρόμικο δεν υπάρχουν. Κυρίως όμως, συμβολικά, να δώσουμε στη δασκάλα την αξία που πρέπει ως πρόσωπο που επιβάλλει την τάξη και απομένει δικαιοσύνη, οργανώνει όλη αυτή την ομάδα μέσα στην τάξη. Γιατί αν ακυρώσουμε εμείς οι ίδιοι τη δασκάλα, χαρακτηρίζοντάς την μπροστά στο παιδί, υποτιμώντας, διαφωνώντας με οτιδήποτε άλλο... Ακόμα και σε κουβέντες που κάνουμε σπίτι και σε ανήμετρο χρόνο λέμε ότι δεν ακούει το παιδί και λέμε εμείς τώρα κάτι υποτιμητικό για το δάσκαλο-δασκάλο. Είμαστε σίγουροι ότι το παιδί αυτό θα δυσκολευτεί πολύ να προσαρμοστεί μας στην τάξη γιατί δεν αναγνωρίζει την καλώς, με την καλή έννοια και χρήση της λέξης, εξουσία που είναι η δασκάλα εκεί πέρα. Άρα το παιδί δεν θα μπορέσει να ακούσει αυτό που έχει να πει η δασκάλα και να συνεργαστεί. Είναι δικαίωμα κάθε γονιού να διαφωνεί με την παιδαγωγική τακτική ενός εκπαιδευτικού. Ειδίως αν θεωρεί ότι φύγεται το παιδί του. Παρ' όλα αυτά όμως θα πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο που πρέπει και να βοηθεί. Δηλαδή το πρόβλημα με τη δασκάλα ή το δάσκαλο δεν το λύνουμε με το παιδί ή μέσα από το παιδί αλλά με το διευθυντή, με το σχολικό σύμβουλο. Αν έχει φτάσει να μην μπορεί να συνεργαστώ καθόλου με το δάσκαλο. Με το σχολικό σύμβουλο. Ναι, υπάρχει συγκεκριμένη γεραρχία. Ακριβώς. Συνήθως και πρέπει να την ακολουθήσουμε για να βοηθήσουμε και το παιδί. Τώρα δεν ξέρουμε αυτό το nickname να αντιστοιχεί σε η κυρία. Το τέλος όμως λέει. Λέει. Η κυρία Αρένα. Βιάστηκα. Η κυρία Αρένα από τη Βάρη Αττικής. Καλησπέρα μας. Πώς πρέπει να χειριστούμε εμείς και τι μας άγχος για αυτή τη μετάβαση. Έχετε να επιβεβαιώσει και η κυρία Αρένα με την εξαιρετική ερώτησή της. Αυτό που εμείς είπαμε και αρχικά. Λοιπόν, νομίζω απλά όχι πολύ ψυχολογίστηκα. Μόνο και μόνο αν σκεφτούμε ότι είναι μια αφυσιολογική διαδικασία, πολύ κανονική να το κανονικοποιήσουμε δηλαδή. Για αυτό είναι κάτι που περνάνε όλα τα παιδιά. Το περάσαμε και εμείς. Καθένας βέβαια με τις δυσκολίες του ή με τις ευκολίες του, όλα το περάσαμε και προχωρήσαμε. Αν αυτό το πιστέψουμε και το βάλουμε δηλαδή σε μια τέτοια πιο γηινή διάσταση, είναι κάτι που το περάσει και το παιδί μας. Όπως θα περάσει κι άλλο, όπως έχει ήδη περάσει κάποια πράγματα και έχει έφτασει μέχρι εκείνον το σημείο και θα περάσει κάποια άλλα. Έτσι θα είναι και αυτή η μετάβαση. Έτσι θα είναι και αυτό. Νομίζω ότι και γονινείς μπορεί να εστιάσουν στο θετικό. Ακριβώς. Αυτό που λες, το σιώρασαν σημαία, νομίζω ότι είναι το πιο βασικό. Ότι μπορούμε να εστιάσουμε κι εμείς στο θετικό, άγχος θα έχετε κύριε Αρένα. Και όταν πάει φαντάρος θα έχετε άγχος εκεί που θα πάει. Αλήθεια είναι. Και όταν πάει στο πανεπιστήμιο, παντού θα έχουμε άγχος, το οποίο, μη τρελαφούμε, μεταδίδεται, επικοινωνείται ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά όταν συζητάς με το παιδί σου, όταν με τον σύντροφό σου ή την σύντροφό σου μοιράζεις αυτές τις αγωνίες, συνήθως λιένει αυτό το άγχος. Καλή συνεργασία με την δασκάλα βοηθάει πάρα πολύ. Η επικοινωνία. Και νομίζω ότι στο κατω-κάτω αν έχετε πια τόσο πολύ άγχος, δεν είναι κακό να πείτε κιόλας. Και εμένα με δυσκολεύει πάρα πολύ και εγώ δεν θα ήθελα, αλλά παρ' όλα αυτά θα πας στο σχολείο και όλα αυτά που είπες είναι στο θετικό. Νομίζω ότι απ' το να κρύψεις το συνέσθημά σου που το παιδί θα το καταλάβει, είναι καλύτερο να το επικοινωνήσεις και να το διαχειριστείς, όχι με το παιδί βέβαια, με τον σύντροφός, την σύντροφός. Μόνο και μόνο ότι τί θέλει να τέτοια ερώτηση, σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που την κάνει, ήδη έχει πει στη διαδικασία να το σκεφτεί και να στοχαστεί πάνω σε αυτό. Άρα έχει κάνει να το πω έτσι τη μισή δουλειά. Έχει αναγνωρίσει. Κανένα συνέσθημα δεν απαγορεύεται. Αυτό είναι κάτι που το λέμε εμείς οι ψυχολόγοι, το φωνάζουμε. Και ταξιθέτε στα συναισθήματα δεν θα γίνουμε, δεν θα κάτσεις το κάθε συνέσθημα. Άρα το αναγνωρίζω πρώτα και εφόσον το έχω αναγνωρίσει μπορώ μετά να το διαχειριστώ, να το επεξεργαστώ και αντίστοιχα με βάση αυτό, επεξεργαζόμενο αυτό συνέσθημα, μπορώ να μιλήσω αντίστοιχα στο παιδί μου και να το βοηθήσω να αναγνωρίσει και αυτό και αντίστοιχα να επεξεργαστεί τα δικά του συναισθήματα. Ανθρώπινα πράγματα. Να πούμε και εμείς την καλησπέρα μας στην κυρία Μάνια Κολιούση και την ευχαριστούμε πάρα πολύ εμείς που είναι κοντά μας και μας ακούει και μας στέλνει το μήνυμά της. Εμείς σε γενικές γραμμές έχουμε ολοκληρώσει το κομμάτι που θέλαμε να επικοινωνήσουμε. Να δώσουμε βέβαια 2-3 λεπτά αν θέλει κάποιος να μας πει κάτι πάνω σε αυτό το θέμα ή σε ένα γενικότερο θέμα ή αν θέλει να προτείνει κάποιο άλλο θέμα ή να μας πει ένα γεια. Εμείς θα θέλαμε πάρα πολύ να ακούσουμε και το γεια σας και ότι είστε κοντά μας ή οτιδήποτε άλλο. Να σας πούμε ότι έχουμε σχετικά άρθρα και στο σάιτ μας www.hamogelo.gr όπου μπορείτε να δείτε άρθρα και συμβουλές πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και γενικότερα. Αν έχετε κάτι εξειδικευμένο και στοχευμένο υπάρχει πάντα η εθνική τηλεφωνική γραμμή για τα παιδιά η 1056 όπου μπορείτε να καλέσετε και να μιλήσετε με κοινωνικό λειτουργό ή ψυχολόγο που έχει εμπειρία πάνω σε αυτά τα πράγματα. Έχουμε άλλη μια ερώτηση. Έχουμε άλλη μια ερώτηση. Έχει σχέση με κάτι λίγο που θύξαμε και είναι πολύ σημαντικό και πολύ γενναίο που το ρωτάτε γιατί είναι κάτι που στις κουβέντες με τους γονιούς κάποιοι λίγο το φέρνουν ότι αυτό θέλουν να ρωτήσουν, φοβούνται ακόμα και οι γονείς του μερικές να το ρωτήσουν αλλά είναι πολύ δικαιολογημένος φόβος. Τι κάνω όταν τα μεγαλύτερα παιδιά φοβίζουν το παιδί μου που είναι μικρούλι που είναι πρώτη φορά σχολείο που είναι πιο μαζεμένο. Συμβαίνει όμως. Συμβαίνει. Συμβαίνει. Το είπε πριν ο Στέφανος. Θέλει πρώτα απ' όλα προσοχή μην το ταυτίσουμε αυτό ότι είναι με το φαινόμενο του εκφοβισμού του μπουλινγκ, του περιόνιμου μπουλινγκ που γίνεται πάρα πολύ κουβέντα σε αυτό. Υπάρχει στο σχολείο. Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που θα αρνηθούν ότι δεν υπάρχει μπουλινγκ στα ελληνικά σχολιά. Υπάρχει. Αλλά θέλει πολύ προσοχή μην ταυτίσουμε το οποιοδήποτε άγχος ή ανησυχία του παιδιού και ειδικά ενός παιδιού που θα πάει πρώτη δημοτικού, που είναι δεδομένο ότι θα έχει και λίγο άγχος και αγωνία. Βασικό κομμάτι είναι να ενημερώσουμε το παιδί μας και για όλο αυτό ότι μπορεί να συμβεί. Ότι αν τον ενοχλήσει κάποιος να του δώσουμε τις εναλλακτικές, να πάει στη δασκάλα ή να το πει στη μαμά, να του εξηγήσουμε ότι εκείνο δεν φταίει σε τίποτα, ότι ό,τι και να έχει κάνει, ό,τι και να έχει πει, όπως και αν είναι εξωτερικά, δεν έχει κανένας δικαίωμα να το χτυπήσει, να το βρήσει ή να το αγγίξει με τρόπο μυστικό. Ότι αν το συμβεί δεν φταίει εκείνο και θα πρέπει να μιλήσει στη δασκάλα, στο διευθυντή ή στη μαμά. Και είναι πάρα πάρα πολύ σημαντικό, αν μας πει κάτι το παιδί μας, να το επικοινωνήσουμε και μέσα στη δασκάλα. Δεν είναι υποχρεωτικό η δασκάλα να το έχει παρατηρήσει. Ξέρω ότι έχουμε μια τέτοια απέτηση από τη δασκάλα, αλλά πολλές φορές αυτά συμβαίνουν και στις γκρίζες ζώνες, εκεί που δεν μπορεί να δει η δασκάλα. Και αν έχετε εσείς μια πληροφορία, είναι καλό να τη δώσετε στις δασκάλες. Στον πρόσωπο που έχει την ευθύνη και πρέπει να έχει την ισχύ του παιδιού μας της τάξης. Είναι σημαντικό, το λέγαμε και πριν, όταν μιλήθηκε η εξουσία, είπε ο Στέφανος, την καλώς εννοούμενη εξουσία και στο ζήτημα τέτοιων θεμάτων, που έχει σχέση και εκφοβισμός, έχει πολύ νόημα να ξέρουμε ότι κάθε ρόλος, όπως είναι ο ρόλος του τασκάλου, μαζί με την ευθύνη που έχει, είναι δεδομένο ότι την ευθύνη από το νόμο του παιδιού μας, την έχει ο δάσκαλος, μαζί με την ευθύνη πρέπει να έχει ολόκληρη την ισχύ. Βέβαια. Γιατί ένας ρόλος έτσι λειτουργεί καλά, όσο ο Στέφανος είναι αντίστοιχη ισχύ. Αν λοιπόν την έχουμε δώσει εμείς αυτήν την ισχύ στον δάσκαλο, μπορούμε αντίστοιχα να πάμε να τον ρωτήσουμε, έχουμε κάθε δικαίωμα να του ζητήσουμε να κάνει κάτι πάνω στην αγωνία μας και αντίστοιχα να συνεργαστούμε μαζί τους σε κοινή γραμμή, με ένα μίνιμουμ συνένεσης για να βοηθήσουμε το παιδί, ο ένας στην τάξη και ο άλλος στο σπίτι. Βέβαια. Λοιπόν, φτάνοντας και στο τέλος και βλέποντας και τον κ. Καρούτζο, τον Γιάννη, στενός έτσι, από τους πιο εξαιρετικούς εκπαιδευτικούς που έχουμε γνωρίσει και έχουμε δουλέψει μαζί από το Δημοτικό Σχολείο της Βητίνας, προτείνει ένα θέμα για την αντιμετώπιση της αποτυχίας πανελλήνες που νομίζω είναι εξαιρετική η ιδέα του, οπότε να φροντίσουμε το επόμενο webcast κ. Καρούτζο να είναι αυτό και να έχουμε και τη δική σας όλων την εικόνα. Εμείς σας ευχαριστούμε κ. Αρένα. Οπότε και με την πρόταση του κ. Καρούτζου, όπως ο κ. Καρούτζος, ο οποίος έχει μια εξειδίκευση στη χρήση νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση, να εξηγήσει στις εκπαιδευτικούς πώς μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση, οπότε σας γυρίζω την πρόταση κ. Καρούτζο με μία από εμάς. Να μην αγχώθηκε τώρα κ. Καρούτζο. Δεν νομίζω να αγχώθηκε. Λοιπόν, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ όλους που μας παρακολουθήσατε από τη Βιτίνα, από τη Βούλα, από τον Κάλεμνο που είχαμε το feedback, οι υπόλοιποι που μας βλέπατε, να πούμε και οι υπόλοιπες, τον Πειραιά βέβαια, πατρίδα, να πούμε ότι σε δύο εβδομάδες θα είμαστε πάλι εδώ με το webcast, ίσως αν θέλετε να σας γράψουμε το email μας στο chat, να μας στείλετε όποια παρατήρηση θέλετε, ή το βρίσκετε στην περιγραφή με διορθόνουμε εδώ πέρα, πειράζει να το γράψετε. Βρείτε το στην περιγραφή. Και σε δύο εβδομάδες τα ξαναλέμε. Πιθανά με το θέμα και του κυλού Καρούτζου θα ενημερωθείτε σχετικά. Λοιπόν, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Να είστε καλά. Και για ό,τι χρειαστείτε η εθνική γραμμή 1056. |
