| : Λοιπόν, εγώ είμαι η Αμαλία Ιγαπαδόπολου, γεννήθηκα και μένω στην Αθηνά 44, πίσω ακριβώς από τον Αξίου Φιλόκο. Από μια ιστορία την άκουσα από την αδερφή του πατέρα μου, γεννημένη το 1904 στη βιζίη της Ανατολικής Θράκης. Ήρθανε το 1915, πρόσφυγες όλη η οικογένεια και μείνανε στο 1944 της Αθηνάς. Εγκαταλειμμένο το σπίτι Τούρκικο, έμεινε σε κάθε δωμάτιο μία οικογένεια. Μετά ανταλλάξημα, μετά το 1928, αγόρισαν φωτογραφείς στο σπίτι. Όπως διηγήθηκε μία από τις διηγήσεις της θείας που θυμάμαι, γύρω στο 80, της αδερφής του πατέρα, η περιοχή περίκλυστη από τα τείχη. Δεν υπήρχε δίοδος από την σημερινή δεινάχου ως την εξωτερική πλευρά. Η μόνη δίοδος ήταν της Λαχανέ και πιθανότατα παρακάτω από την Αγίου Δημητρίου. Τουρκόσπιτα, χαλάσματα, το 15 ακόμα Τούρκοι στην περιοχή. Εκεί στην περιοχή της δεινάχου έμεινε και η Χαβιμπέ, μια Τουρκοπούλα. Η Χαβιμπέ πρέπει να ήταν και λίγο ζοηρή, έτσι λένε οι κακές οι γλώσσες. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να εξυπηρετεί και τους αγαπητικούς και όλους αυτούς. Δίοδος δεν υπήρχε, θα υπήρχαν χαλάσματα. Άρχισε λοιπόν σιγά σιγά και έβρεσε πέτρες από το τείχος και δημιούργησε έτσι μία δίοδο της σημερινής δεινάχου δηλαδή. Ξεκίνησε σαν μία δίοδος βγάζοντας τις πέτρες της χαβιμπέ για να υπάρχει επικοινωνία από τη μία με τη μία και από την άλλη. Οι δε γειτόνισες πρόσφυγες. Οι περισσότερες υπομιδιώντας και λέγοντας κάτι πικάντικο. Λένε ονομάσανε τη δίοδο αυτή η τρύπα της χαβιμπέ. Λένε και να το πούνε και να το κρατούσανε και να τρεπόντουσε. |
