| : [♪ Μουσική Δεν έχω ξαναμιλήσει σε κοινό. Συνήθως είμαι πίσω από τις κάμερες, πίσω από τα φώτα. Θα προσπαθήσω να τα καταφέρω. Πίσω μου θα βλέπετε δείγμα της δουλειάς μου και των συναδέλφων μου. Άλλωστε, γι' αυτόν τον λόγο έχω έρθει. Ο Αλέξης Κωνστάλλας το είπε πολύ σωστά για το Unity, το opportunity. Έχω έρθει να σας μιλήσω για μια ομάδα, για την ομάδα μας. Ένα φωτοδυσσογραφικό πρακτορίο, το οποίο έχει φτιαχτεί πολύ πρόσφατα μέσα στη κρίση και έχει αλλάξει τα πράγματα αρκετά στον χώρο, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες εχθρικές. Η ομάδα μας αποτελείται από πέντε φωτογράφους. Από τον Νίκο τον Παλαιολόγο, από τον Κωνσταντίνο τον Τζακαλίδη, τον Αλέξανο τον Μιχαλίδη, τον Νίκο τον Λιμπερτά και από εμένα. Να συστηθούμε κιόλας. Είμαι Μανέλλος Μυρήλας, φωτογράφος. Είμαι γέννημα Θρέμιο Πατρινός. Η ιστορία με τη φωτογραφία ξεκίνησε 25 χρόνια πριν για μένα. Είμαι στην Αγγλία, στο βόρειο τοίμα της, εκεί που οι μότοι Πάιθονς το ονομάζουν ο τρίτος κόσμος, το Γιόρξ Άιρ. Έχουν δίκιο, δεν το ξέρα. Τα έχω βρει λίγο σκούρα, σπουδάζω ηλεκτρονικά, δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Το μέλλον δεν βλέπω τίποτα καλό. Ο ίδιος ανύπαρκτος, η μπύρα ζεστή, τραγικά. Με παίρνει ο αδερφός μου ένα τηλέφωνο, τον Δεκέμβριο, ο Θεόφιλος, τον Δεκέμβριο του 1991, και βλέπω μια ευκαιρία να ξεφύγω. Με παίρνει και μου λέει, θα αγοράσω μια μηχανή μοτοσυκλέτα, που ζαχαρώνω. Του λέω, πώς θα βρεις τα λεφτά. Μου λέει, κέρεις έναν διαγωνισμό φωτογραφίας, κέρεις έναν μαύρο θάλαμο, έναν εκτυπωτή. Μπορείτε να καταλάβετε από τα άστρα μου γένια ότι έχω προλάβει τα φιλμάκια. Τι πόναμε τότε, δεν ήταν ψηφιακά. Και μου λέει, λοιπόν, θα πουλήσω το θάλαμο, θα αγοράσω τη μηχανή. Του λέω, πέρασέ εδώ φίλε, το περπάτημα κάνει πολύ καλό στην υγεία. Και η αλήθεια είναι ότι εντάξει, νοιάζω όμως για την υγεία τον αδερφό μου, αλλά ο σκοπός μου ήταν να κρατήσω τον εκτυπωτή, διότι είχα ήδη ξεκινήσει την προηγούμενη χρονιά στην Αμερική με μια υποτροφία που είχα βρεθεί ένα χρόνο την ασχολησί μου με τη φωτογραφία και βρήκα μια αφορμή να το ακολουθήσω σαν επάγγελμα, δηλαδή έφαγα αυτή τη φλασιά, ότι αυτό είναι το επάγγελμα της ζωής μου, αφελεσμέν, αλλά το πίστευα. Λίγο μήνες μετά, αποφάσισα να γύρισω στην Πάτρα, είχα πετύχει στη Σπανελλήνγκη στη μία και μοναδική φορά που έδωσε, είμαστε τα ηλεκτρολογίας, οπότε λέω εμένα να σπουδάσω κάτι το οποίο δεν πολύ γουστάρω και ίσως και να μην το κάνω και ποτέ μου, πάω να το κάνω κάπου που η μπίρα είναι παγωμένη. Οπότε ήρθα στην Πάτρα, η αλήθεια είναι ότι ο Μαύρος Στάλαμος πήρε φωτιά, ευτυχώς όχι κυριολεκτικά. Άρχισα να δουλεύω να μαθαίνω τις τεχνικές εκτύπωσεις που είναι μια δεύτερη λήψη, είναι ένα πολύ μεγάλο σχολείο και είναι κρίμα που τα ψηφιακά το στερούν πια από τους νέους φωτογράφους. Το ένα έφερε τ' άλλο, πολύ σύντομα άρχισα να δουλεύω στις εφημερίδες της Πάτρας σαν φωτορεπόρτερ. Έμεινα δύο χρόνια, έκανα, δεν ξέρω και εγώ πόσα, 15 δημοτικά συμβούλια, 3-4 εξεγέρσεις στις φυλακές Αγίου Στεφάνου, κάτι πυρκαγιές, κάτι σεισμούς, έκανα δύο εκλογές αναμετρήσεις, δικαστήρια από ατελείωτες ώρες, πολύ βαρετό. Και ένιωσα ότι έκλεισα τον κύκλο μου εδώ, είναι ώρα να μετακινηθώ λίγο πιο ανατολικά, στην Αθήνα που δυστυχώς εκεί συμβαίνουν όλα, μόνο εκεί. Στο τότε, τότε ήταν μόνο εκεί. Και να ασχοληθώ με αυτό πραγματικά μου αρέσει, που είναι τα πορτρέτα. Και έχω φτιάξει ένα book, ένα πορτφόλιο, γιατί έτσι πάει, πας και δίνεις το πορτφόλιο, όσοι λες αυτός είμαι. Και εννοείται ότι δεν έχω βάλει το Δημοτικό Συμβούλιο της Πάτρας εκεί, έχω βάλει άσχετα πράγματα, έχω βάλει νεκροταφία από το Παρίσι, έχω βάλει εικόνες δρόμου, πορτρέτα πολύ περίεργα φίλων μου, άγνωστον εντελώς, αλλά ιδιαίτερα τραβηγμένα. Νομίζω ότι πέναγα τη μαύρη φάση της ζωής μου. Το δείχνω στη Σοφία Τηγαϊτάνη, ήταν τότε art director στον Ταχυδρόμο, η οποία γελάει ακόμα και σήμερα, όταν με βλέπει, το θυμάται. Περιέργως της άρεσε, μου κάνει τρομερή εντύπωση ακόμα και τώρα, και μου δίνει την πρώτη μου ανάθεση για τον Ταχυδρόμο. Και ξεκινάω λοιπόν να δουλεύω για τα περιοδικά της Αθήνας, πήγε πάρα πολύ καλά η πρώτη μου δουλειά, δεν πάω σε να το πάω με το δικό μου τρόπο, δηλαδή ποτέ δεν έχεις μια δεύτερη ευκαιρία να κάνεις μια πρώτη καλή εντύπωση ή κακή. Και μετά από λίγο καιρό βρέθηκα να δουλεύω σε αυτό που ήθελα, στα πορτρέτα, σε όλα τα lifestyle περιοδικά, εξώφυλλα, συχνά πυκνά, μόδες, διαφημιστικά, όλο το πακέτο. Και τότε σκάει Lehman Brothers στην Αμερική. Στη Lehman Brothers εμφανίζεται αυτή η λέξη η οποία μας κυνηγάει ακόμα και σήμερα, η κρίση, η οικονομική κρίση. Και τόσο από την οικονομική κρίση σκάει και η δικιά μου η προσωπική κρίση. Άρχισα δηλαδή να σκέφτομαι ότι ενδεχομένως αυτό που κάνω δεν μου ταιριάζει τόσο. Δηλαδή άρχισα να αποστασιωποιούμε από το lifestyle, το οποίο έχανε και τη λάμψη του λογαρυθμικά. Τα περιοδικά έκλειναν το ένα μετά το άλλο, αλλά και εγώ είχα ήδη αποστασιωποιηθεί και ήθελα να ασχοληθώ 100% με την καταγραφή της ιδιωσιογραφίας. Έτσι, όπως εγώ την αντιλαμβανόμουν, ένιωθα περίεργα ότι δεν συμμετέχω σε αυτό που συνέβαινε. Άλλαζαν τα πάντα γύρω μου. Η αισθητική μου όμως δεν κόλλαγε καθόλου με τα μεγάλα ιδιωσιογραφικά πρακτορία που υπήρχαν μέχρι τότε. Κόλλαγε πολύ με εικόνες που είχα δει από μημονωμένους φωτογράφους, οι οποίοι δεν είχαν μερίδιο στην αγορά και αποφάσισα να τους προσεγγίσω και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι το οποίο φάνταζε πάρα πολύ τρελό, να φτιάξουμε μέσα στην κρίση ένα καινούργιο φωτογραφικό πρακτορίο, κάτι που δεν είχε συμβεί δεκαετίες τώρα και το προσπαθήσαμε. Δεν είχαμε καμία έδειξη ότι θα μπορείς να είναι επιτυχημένο το εγχείρημα, αλλά υπήρχε ενθουσιασμός, υπήρχε πίστη σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε και αποφασίσαμε ότι αφού θα κάνουμε κάτι τόσο περίεργα, θα το κάνουμε εντελώς με τους δικούς μας κανόνες, ας αποφασίσουμε ότι η λειτουργία και η δομή του θα είναι όπως εμείς τη θέλουμε. Δεν θα είναι ένα supermarket πρακτορίο, θα είναι ένα boutique πρακτορίο με στοχευμένη εικόνα, με εικόνα που θα είναι προκλητική χωρίς να φύγει, με εικόνα που θα αφήνει δεύτερες αναγνώσεις, με αναφορές της ζωγραφικής, με αναφορές δικές μας προσωπικές, με στοιχεία αυτοσαρκασμού ενδεχομένως, να αποδομηθεί το αντικείμενο, δηλαδή να κάνουμε κάτι το οποίο το ευχαριστιόμαστε και πιο σημαντικό είναι να αλλάξουμε και λίγο την ατζέντα, δηλαδή οκ, η πολιτικό πρακτορίο, θα ασχοληθούμε τα πολιτικά, αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα, υπάρχει η καθημερινότητα, υπάρχει ο απλός άνθρωπος, ο οποίος απέχει από την εικονογράφηση και είναι αυτός που ο οποίος αντιμετωπίζει την κρίση. Η αλήθεια είναι ότι κάναμε εχθρούς και φίλους με αυτόν τον τρόπο, αλλά βασικά κάναμε πελάτες. Άρεσε πολύ αυτό που κάναμε, σταδιακά όλα τα μεγάλα μέσα άρχισαν να αποκτούν την πρόσβαση στην εικόνα μας. Άρχισαν την ευκαιρία να ξεκινήσουμε και πολλά στο εξωτερικό, πολλά μέσα στο εξωτερικό επίσης ενδιαφέρθηκαν για αυτό που κάνουμε και η αλήθεια είναι ότι ήταν μια φρέσκια ματιά, μια ματιά που στην αρχή μπορεί να ξένιζε, ειδικά τους συναδέλφους, αλλά σιγά σιγά άνοιξε δρόμους. Άρχισαν να θέλουν και οι υπόλοιποι να το κάνουν έτσι όπως φωκινογραφούσαμε και εμείς. Δημιουργήθηκε κάτι καινούριο και όχι μόνο αυτό, αλλά μετά από μας φτιάχτηκε άλλο ένα πρακτορίο από παιδιά νέα τα οποία και αυτά ήθελαν να κάνουν αυτό που κάνουμε και εμείς, δηλαδή δείξαμε τον δρόμο ότι άμα πιστεύεις σε κάτι μπορείς να το προσπαθήσεις και είναι κάτι που μας αρέσει γιατί μας εξελίσει η άμυλα. Η ομάδα λοιπόν βασίζεται σε δύο θεμελιώδης αρχές. Η πρώτη είναι η αρχή ότι είμαστε ισότιμοι όλοι και η δεύτερη είναι η αρχή της ομοφωνίας. Είμαστε ισότιμοι, εννοούμε ότι είμαστε και οι πέντε αφεντικά, είμαστε και οι πέντε εργάτες, είμαστε όλοι επιχειρηματίες, ταυτόχρονα με εργαζόμενοι. Είναι αυτό που λέω ότι δανταϊστικά είμαστε μια αφιλελεύθερη κολλεκτήβα, δηλαδή είμαστε τα δύο άκρα και φιλελεύθερη και κολλεκτήβα, οπότε είμαστε τα πάντα ανάμεσα και μπορούμε και κοινούμαστε πολύ ευέλικτα σε σχέση με τα μοντέλα που ακολουθούμε με τους συνεργάτες μας. Και το θέμα της ομοφωνίας είναι κάτι το οποίο προκύπτει εύκολα, γιατί ξέρουμε ότι έχουμε έναν κοινό στόχο, θέλουμε όλο το καλό του πρακτορίου, άρα αν κάποιος διαφωνεί δεν διαφωνεί για εγωιστικούς λόγους, διαφωνεί γιατί βλέπει κάτι που ίσως εμείς δεν βλέπουμε και καθόμαζε το συζητάμε. Τέλος πάντων, μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί λίγο αλκοόλ, αλλά πάντα φεύγουμε από τις συναντήσεις, έχοντας αποφασίσει ότι είναι κοινή η απόφαση που έχουμε πάρει, είναι κοινή η γραμμή. Η ομάδα καταβάθος σάλληλο συμπληρώνεται. Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι οι φωτογράφοι, είναι πολύ διαφορετικά τα στήν μας και ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε, η αξιδική ευσύ μας, για παράδειγμα ο Νίκος Παλαιολόγος, ο οποίος είναι ο Βετεράνος σύμφωνα με τη Λάιφα, δεν ξέρω γιατί είναι 10 χρόνια νεότερος από εμένα, πέφτει μες στη φωτιά όταν γίνονται μπάχαλα, μετά καταλαβαίνει που βρίσκεται, συμπληρώνει εμένα, ο οποίος είμαι ο πρώτος που φεύγω, τρέχοντας, είμαι η ντροπή του φωτορεπορτάζ, είναι γνωστό, δεν το κρύβω, είμαι πάρα πολύ καλός σε κλειστούς χώρους, αρκεί να μην πέφτουνε σύλλογκες σφαίρες, ο Νίκος Ολιμπερτάς είναι ο hippies της παρέας, φωτογραφίζει news, δεν ξέρω ότι φωτογραφίζει news, ευτυχώς δεν το ξέρει, να έμαθε τον τζίπρα φέτος, διότι είναι υπεύθυνος για τα πιο σουρεαλιστικά, στιγμιότητα πολιτικά που έχουνε βγει τα τελευταία δύο χρόνια, ο Κωνσταντίνος Τσακαλίδης, ήρεμη δυνάμη, δεν μιλάει πολύ, φωτογραφίζει, αφήνει τις εικόνες του να μιλάνε για αυτό, μένει στη Θεσσαλονίκη, εκεί τα πράγματα είναι χαλαρά, οπότε πολύ συχνά βρίσκεται στις δίπλα χώρες, εικονογραφώντας καταστάσεις και κρίσεις, μερικές φορές παράνομα, πριν από κάνα δύο μήνες τον βγάζαμε από τα Σκόπια, από τη φυλακή, ενώ έμενε στα Σκόπια, μπήκε όμως με τους μετανάστες, μπήκε παράνομα, έχει ένα project ο οποίος δεν το γνωρίζει, θέλει να φωτογραφίσει όλους τους συνταξιούχους που υπάρχουν στη Βορή Ελλάδα, έχει κανει το 85%, αλλά δυστυχώς αυξάνονται συνέχεια. Και ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης, ο οποίος δεν ήταν στην αρχική ομάδα, αλλά είναι ισότιμο μέλος, επέβαλε την παρουσία του, ένας απίστευτα ικανός φωτογράφος, δηλαδή αναρωτιόμαστε, που ήρθε ένα χρόνο μετά πως έχουμε τόσες φωτογραφίες στη βάση του, ειδικά τη στιγμή που το μισό μην αλείπει στο Βέλγιο, είναι προσωπικό αστείο, θα το καταλάβει μόνο ο ίδιος, απίστευτα to the point φωτογράφος, ζηλευτή ικανότητας στόχευσης, πραγματικά ζηλευτή. Τέλος πάντων, είμαστε μια ωραία παρέα που λένε και στα πρωινάδικα. Νίκος Λιπερτάς, όχι εγώ, ευτυχώς, δεν γελάει όταν με βλέπει εμένα. Είμαστε μια ωραία παρέα, φαίνεται, φαίνεται αυτό, χρειάζομαι τη βοήθεια, ευτυχώς έχω πάντοχη χαρτιά όπως ο Ηλίας. Τέλος πάντων, εκτός από εμάς τους πέντε, όμως, υπάρχουν και πάρα πολλοί freelancer φωτογράφοι, και εμείς freelancers είμαστε, δεν ανήκαμε κάπου, δεν είμαστε νυπάλλοι, και είναι πάρα πολύ αξιόλογοι και δεν μπορούμε να τους αφήσουμε απ' έξω, δηλαδή συνεργαζόμαστε και με αυτούς, δεν έχουμε μία, δηλαδή δεν έχουμε μία, είναι πολύ μικρά τα οικονομικά μας και αποφασίσαμε να βρούμε καινούργια μοντέλα χρηματοδότησης, ενεργοποιήσαμε παλιές, παλιούς τρόπους πόλησης φωτογραφίων, όπως ήταν η φωτογραφία με το κομμάτι, το οποίο είχε να γίνει δεκαετίες. Αναλαμβάνουμε κοινό το ρίσκο, για παράδειγμα, η φωτογραφία με τις γιαγιάδες στη Λέζο, η οποία πέρασε πριν από μερικά λεπτά, την έχει βγάλει κανένας από την ομάδα μας, την έχει βγάλει ο Λευτέρης Παρτσάλης. Με παίρνει τηλέφωνο μου, λέει με νέα έχω αυτή τη φωτογραφία, τι θες, είμαι τρελός, λέω εννοείται, καταλαβαίνω ότι προφανώς δεν μπορούμε να την αγοράσουμε, είναι μια φωτογραφία που θα φέρει πολλά χρήματα, το βλέπω, είμαι σίγουρος, λέω Λευτέρη ας αναλάβουμε ένα κοινό ρίσκο, εμείς θα την κάνουμε να ταξιδέψει, στο ίντερνετ είναι συνδρομητικό, δεν μπορούμε να σου δώσουμε ναστιά τα χρήματα, αλλά ό,τι πωλήσεις φέρουμε τα έχεις όλα εσύ, είμαι σίγουρος ότι αυτή τη φωτογραφία θα πάει πολύ μακριά, σύμφωνει ο Λευτέρης εννοείται και αυτή η φωτογραφία γίνεται viral, γίνεται επιχείρημα στα χείλη του Πρωθυπουργού, όταν θέλει να εξηγήσει την αλληλεγγύη των Ελλήνων απέναντι στους πρόσφυγες, γίνεται η αφορμή για να δημιουργηθεί αυτό το κίνημα του να απονομηθεί το νόμπλ στους νησιώτες. Στο Δεκέμβριο όλα τα μεγάλα μέσα, τα οποία δεν την θέλανε τότε, όλα τα μεγάλα μέσα θέλουν να την αγοράσουν, νιώσαμε δικαιωμένοι για το ρίσκο, νιώσαμε δικαιωμένοι γιατί για το Λευτέρη μας εμπιστεύθηκε και αυτή και είναι η δύναμη της φωτογραφίας, αλλάζει, παρέμβαινει. Το πρακτορίο μας θέλει και έχει καταφέρει να αλλάξει πράγματα επίσης. Θέλει και έχει καταφέρει να ταράξει τα νερά, έχουμε τσακωθεί με όλα τα γραφεία τύπου, έχουμε μια διαιντωλογία η οποία υπάρχει μόνο στο εξωτερικό, δεν δεχόμαστε δελτιά τύπου, θέλουμε να είμαστε εκεί και να φωτογραφίσουμε, δεν θέλουμε μια εικόνα η οποία έχει προεγκριθεί αν είναι όμορφο το αριστερό ή το δεξί προφίλ του καθενός. Καταλαβαίνουμε ότι δεν το κάνουμε, δεν είμαστε άντια σε καμία κυβέρνηση, είναι ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουνε όλα τα σοβαρά πρακτορία. Δεν τσακωνόμαστε μόνο, τσακωνόμαστε συχνά, αλλά δεν τσακωνόμαστε μόνο. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε πολύ τα social media, πιστεύουμε ότι τα κοινωνικά μέσα πρέπει να λειτουργούν υπέρ μας και τα χρησιμοποιούμε με humor. Νομίζω ότι το Μαξίμου είχε μια πολύ κακή συνήθεια να ειδοποιεί 2-3 λεπτά πριν τις συναντήσεις, δεν το κάνουν επίτητες, ξεχνιόντουσαν, οπότε βγάλανε ένα ωραίο ποστάρισμα ότι προσλαμβάνουμε τον Ιουσέιν Μπόλτ, ο οποίος μπορεί να είναι σκράπας, να τα κάνει λίγο σκατούλες στις φωτογραφίες, αλλά τρέχει πολύ γρήγορα, θα προλαβαίνει πάντα να έρχεται. Έγινε viral και όμως πέρασε το μήνυμα και πραγματικά από τότε έχει βελτιωθεί πάρα πολύ η κατάσταση. Κωνσταντίνος Τσακαλίθης, έπρεπε να το πω αυτό. Η μάχη μας, λοιπόν, δεν είναι αντίον της όποιας κυβέρνησης, της εξουσίας γενικότερα, είναι μάχη υπέρ της δυνατολογίας, υπέρ των ίσων ευκαιριών, οι οποίες δυστυχώς δεν υπάρχουν. Υπάρχουν πρακτοριά τα οποία ευνοούνται και δεν θα πρέπει. Δεν συνεχίζω σε αυτό το τομέα, αλλά καταλαβαίνουν όλοι του χώρου. Το γεγονός είναι ότι έχουμε φτιάξει κάτι με υδρότα και αν κάτι δεν πάει καλά, ας αποτύχει επειδή εμείς κάναμε κάτι λάθος όχι επειδή δεν συμβιβαστήκαμε με τον τρόπο που πρέπει να γίνονται οι business στη χώρα. Η μάχη μας ήταν αυτή και αυτή ήταν και η ιστορία μας, η ιστορία της παρέας μας, του πρακτορίου μας και η δική μου. Αν μου πείτε τώρα κάποιος, εντάξει, ok, αλλά γιατί μας την είπες, γιατί τη μοιράστηκες. Τη μοιράστηκα γιατί ίσως υπάρχουν εδώ σήμερα κάποιοι που έχουν μια καλή ιδέα, που πιστεύουν ότι είναι κάτι που θέλουν να κάνουν και θέλω αυτό, σουβενείρ, ότι ίσως υπάρχουν κάποιοι λοιπόν που θέλουν να σκέφτονται ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα καλό σε αυτή τη χώρα, δηλαδή έχουν μια καλή ιδέα και σκέφτονται ότι θα την κάνω στο εξωτερικό, να τα παρατήσω και να φύγω. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες. Πιστεύω ότι οι ευκαιρίες υπάρχουν. Υπάρχουν εκεί που κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει κάτι. Δηλαδή, δείτε μας, ένα πρακτορείο στη χειρότερη στιγμή φτιάχτηκε, πήγε πάρα πολύ καλά, διεκδίξει το μερίδιο στην αγορά, άλλαξε πράγματα. Αυτό που σίγουρα υπήρχε ήταν το όραμά μας, η αποφασιστικότητά μας να κάνουμε κάτι γι' αυτό που πιστεύαμε και ή θα πετύχεν ή θα πηγαίναμε σπίτι μας για τα καλά. Ωραίο, μην είναι ένα ρίσκο, δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια. Λοιπόν, δημιουργήσαμε αυτήν την ευκαιρία για τον εαυτό μας, την αδράχασαμε σαν να μην υπάρχει αύριο, δεν ήταν εύκολος ο δρόμος και σίγουρα δεν υπάρχει εύκολος τρόπος, αν θέλεις, να κάνεις τη διαφορά. Αλλά πάλι αυτό σημαίνει ευκαιρία, να έχεις ένα όραμα, να το κάνεις να συμβεί. Εσύ πρέπει να το κάνεις να συμβεί. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Συγνώμη, ήμουνα λίγο αγχωμένος. |
