| : Ευχαριστούμε όλους εσάς για την εργασία στις πρωτοβουλίες και τις πρωτοβουλίες. Θα σας παρακολουθώ σχετικά. Είμαι η Inge Koestermans. Ξεκίνομαι το Festival Academy, που είναι μια εμπορική της Ευρωπαϊκής Ασσοσιακής Πρωτοβουλίας. Είναι μια εργασία που προσφέρει δραστηριότητες πρωτοβουλίες στις πρωτοβουλίες και τις πρωτοβουλίες. Είναι μια εργασία που προσφέρει δραστηριότητες πρωτοβουλίες στις πρωτοβουλίες και τις δραστηριότητες πρωτοβουλίες. Θα μιλήσω λίγο περισσότερα. Θα θέλα να καλωδηγήσω και τον Kelly, από τον οποίο όλοι γνωρίζετε, από την Ευρωπαϊκή Ασσοσιακή Πρωτοβουλία, τον Jan Grosses, ο οποίος οδηγεί το Festival de Marseille, και τον Dio Cangrilari, από την Ευρωπαϊκή Ασσοσιακή Πρωτοβουλία. Καλωδηγώ. Θα ξεκινήσω με το παιχνίδι. Θα ήθελα όλοι να έρθετε στον παιχνίδι. Φυσικά θα είναι λίγο χειρότερο. Θα εξηγήσω το παιχνίδι. Ας δούμε. Θα βάλω ένα στιγμό εδώ. Βλέπετε ότι υπάρχουν τέσσερα κομμάτια, όπου μπορείτε να σχεδιάσετε. Συγχαρημένα, συγχαρημένα, συγχαρημένα. Οι πρωτοβουλίες των παιχνίδιων είναι απλά. Είναι απλά, οπότε χρειαζόμαστε ένα χειροκρότημα. Αν αποφασίσετε, όταν μιλήσουμε, ότι μπορείτε να αλλάξετε το μυαλό σας, μπορείτε να μεταφέρειτε. Δεν πρέπει να μεταφέρειτε σε το ίδιο θέμα. Θα δείξω ένα στιγμό. Οι πρωτοβουλίες πάντα γίνουν εργασία για να προωθήσουν κόμματα και να αφαιρέσουν τον τουρισμό, αντί να είναι για το διάβολο των εργασίας και των εργαστών και να ενδυναμώσουν τους πολιτών. Συμφωνείτε, συμφωνείτε σύμφωνα, συμφωνείτε όχι. Είναι δύσκολο. Σε κάποια ομάδα συμφωνείτε σύμφωνα, συμφωνείτε. Πολλοί από εσάς συμφωνείτε. Επειδή, μετά, πήγα στον μοναδικό, δυστυχημένο άνθρωπο, που συμφωνεί. Μπορείτε να εξηγηθείτε γιατί συμφωνείτε? Δεν έχω πολλά εμπειρήσεις με πολλές φεστιβάλες, αλλά σχετικά με το Schillia Festival, συμφωνώ σίγουρα, γιατί δεν είναι για το τουρισμό, για το δημιουργείο. Είναι σχετικά με το κοινωνικό κόσμο και μερικούς περιοχικούς καλλιτέχνες. Ποια φεστιβάλ? Το Schillia Festival. Αυτό είναι το φεστιβάλ που δουλεύετε? Ναι. Ας πάμε στο σύμφωνο συμφωνείτε. Είστε όλοι σε σύμφωνο συμφωνείτε ή συμφωνείτε? Συμφωνείτε. Συμφωνείτε. Σε κάποτε συμφωνώ, επειδή όπου οι καλλιτέχνες κινούνται, το δημιουργείο δημιουργεί. Και τώρα εμφανίζουμε, ειδικά στην Αθήνα, ένα νέο δημιουργείο του καπιταλισμού στο δημιουργείο. Υπάρχουν πολλές συμφωνίες και διάλογες σχετικά με μεγάλους στρατιώτες και μεγάλους μουζεμίες, που τώρα, ευχαριστώ, ξεκίνησαν να δεχθούν μεγάλους στρατιώτες που έρχονται από ανάγκες χρήματα. Λοιπόν, πιστεύω ότι αυτό που προσπαθείτε εδώ, με το συμφωνείο σας και το απάντημα, είναι αυτό που χρειαζόμαστε στις φεστιβάλες, για να γίνει μια γεγματική γεγονότητα. Δεν χρειαζόμαστε μια χειριακή γεγονότητα για να χρειαζόμαστε μια γεγματική γεγονότητα. Καταφέρει κάποιος από την ομάδα να μοιράζει? Θα θέλα να πω ότι όταν δημιουργείτε το τουρισμό, σχετικά με τους πολίτες από άλλες πόλεις. Οι πολίτες εδώ είναι πολίτες από άλλα χώρια και από άλλα πόλια. Στην εμπνευσία μου, σε αυτόν τον τρόπο βρίσκονται διάφορες πόλεις, διάφορες χώρες και πώς μπορείτε να συνεχίσετε και να πείτε ειδικά πληροφορίες για διάφορες πολιτισμίες. Δηλαδή, όταν μιλάμε για το τουρισμό, δεν είναι πραγματικά κακό. Είναι ένας τρόπος να συνεχίσετε. Είστε πραγματικά σε αυτόν τον τρόπο. Αλλά είμαι στο μέρος. Συμφωνείτε με αυτό που λέει? Ναι και όχι, αλλά δεν συμφωνώ τελικά. Συμφωνώ με την ερώτηση. Γιατί η ερώτηση για εμένα είναι ότι οι φεστιβάλες και όλα τα μεγαλύτερα εξοπλήματα, γιατί με το φεστιβάλ θα βάλω το Βιενάλης και όλα τα άλλα, είναι πραγματικά μια πόλη, είναι η πόλη πραγματικά χρειαζόμενη ή χρειαζόμενη αυτά τα μεγαλύτερα εξοπλήματα, αν είναι ακόμα μεγαλύτερα εξοπλήματα, εξοπλήματα ή εξοπλήματα. Δεν είμαι σίγουρη. Δεν νομίζω πραγματικά. Νομίζω ότι όλα αυτά τα πολιτισμικά φεστιβάλια, το Βιενάλης και όλα αυτά τα εξοπλήματα, λένε κάτι διαφορετικό. Είναι μια κοινωνική κοινωνική κοινωνία. Είναι μια κοινωνική κοινωνία που έρχεται και πηγαίνει σε διαφορετικές πόλεις, αλλά πώς οι πόλεις βοηθούν από αυτό, ή οι φεστιβάλες έχουν εξοπλήματα για να προωθούν την πόλη. Δεν νομίζω πραγματικά. Αυτό είναι το μόνο. Η ερώτηση είναι πώς αυτά τα εξοπλήματα και η κοινωνική κοινωνία, όπως είπατε, που είναι ο καπιταλισμός σε άλλη μορφή, πώς οι άνθρωποι μπορούν να βοηθούν από αυτό. Εδώ έρχεται η ερώτηση, ποιο τρόπο των εξοπλήσεων είναι οργανισμένο, ποιο τρόπο των πολιτισμικών εξοπλήσεων είναι διαφορετικό σε διαφορετικές πόλεις, αλλά πραγματικά όλα αυτά τα εξοπλήματα προωθούν μια οικογένεια. Είναι μια οικογένεια και είναι μια οικογένεια που ζει, πραγματικά, κοινωνικές και κοινωνικές εξωτερικές. Δεν ξέρω πού πρέπει να βρίσκομαι, αλλά έχω ένα μυαλό μου. Γιατί πιστεύετε ότι δεν μιλάτε, γιατί πιστεύετε ότι οι εξοπλήσεις... ή ποιο τρόπο πιστεύετε ότι υπάρχουν εξοπλήσεων για την πολιτισμική προωθήση της πόλης. Πιστεύω ότι όλα τα εξοπλήματα... Είμαι εδώ από ένα φεστιβάλ που είναι ένα παιδί φεστιβάλ. Είναι ένα μέρος που η πολιτισμία δεν είναι στο μυαλό των ανθρώπων. Δεν χρησιμοποιούν την πολιτισμία για να ζουν. Δεν χρησιμοποιούν χρήματα και μόνο χρήματα για να ζουν. Προσπαθούμε να φέρουμε ένα φεστιβάλ σε αυτό το μέρος. Τα δύο χρόνια, βρήκα ότι οι άνθρωποι χρειάζονται την πολιτισμία. Και όλοι σε αυτό το μέρος, στην πόλη μου, την πόλη μου, προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι η συνδρομή αυτών των πράγμαν, της πολιτισμίας και της ζωής. Αυτό είναι ένα νέο τρόπο να σκεφτεί και να δημιουργήσει πράγματα. Λοιπόν, μπορείτε να είστε και πιο σε αυτή τη γραμμή. Τελεμαϊδά. Έχει γίνει σχετικά, το χρόνο είναι σχετικά. Γιατί πρέπει να πάρεις μια θέση. Μεταξύ της συμφωνίας και της συμφωνίας, υπάρχει και μια γραμμή, όπου τώρα δεν έχουμε αυτή την ευκαιρία. Θέλετε να προσθέσετε κάτι? Δεν έχουμε συμφωνία, επειδή έχουμε κάνει ακριβώς αυτό που είπατε. Είμαι διευθυντρικής αρχιστικής του φεστιβάλου στην Κρήτη και, φυσικά, πρόεδρος της Ελληνικής Κίνης Ακαδημίας. Είμαστε πολύ ανοιχτές, δεν είναι ένα κλειστό φεστιβάλ. Προσπαθούμε παντού στον κόσμο. Οι άνθρωποι μας γνωρίζουν τώρα, βρήκαμε τις δρόμες του τουρισμού και ένα λίγο της αγοράς για τα πραγματικά μας πράγματα είναι τόσο διαφορετική από το άλλο φεστιβάλ. Και πιστεύω ότι βρίσκουμε στον καλό δρόμο. Και, φυσικά, διευθύνουμε τους ανθρώπους και τους πολίτες στην πόλη μας, επειδή τότε κάνουμε δοκιμαντική προστασία, δοκιμαντική κάθε χρόνο με το φεστιβάλ. Θεωρούμε όλους τους ανθρώπους και αυτοί είναι τους διευθυντές στην δοκιμαντική προστασία. Έχουμε προσπαθήσει πολλές πράγματα και είναι πραγματική. Και τώρα, μετά την τελευταία χρονιά του φεστιβάλ, στον Αγώστρο, σε 7 ημέρες, είναι το δοκιμαντικό φεστιβάλ. Μπορείτε να έχετε κοινώντα για 200 φιλμ. Και τότε ξεκινάμε το μεγαλύτερο φεστιβάλ στον κόσμο. Αυτή τη χρονιά πήγαμε στην Κίνα. Και πιστεύω ότι ήταν πολύ ενδιαφέρον, επειδή αγαπούσαν την κυβερνή μας, αγαπούσαν την κυβερνή μας, και έχουμε ένα μεμωράδο να δουλεύουμε εκεί. Φυσικά, το ίδιο και στην Αυστραλία. Είχαμε το τελευταίο χρόνο και πιστεύω πως θα πάμε στον Καν. Έχουμε τους φίλους μας στο Δοκιμαντικό Φεστιβάλ. Λοιπόν, πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να έχετε επιτυχία για ένα δοκιμαντικό φεστιβάλ ή φιλματικό φεστιβάλ, είναι το ανοίγωμα. Το γνώρισμα. Ποιος είσαι, τι θέλεις ακριβώς. Και, φυσικά, την ιδέα σου, γιατί είναι πολύ σημαντικό να έχεις ιδέα τοπικά με όλη την κουλτούρα σου. Είναι δυνατό να έχω μία ιδέα? Μπορούμε να έχουμε περισσότερα ιδέα από μία, αλλά η ιδέα τοπικά για την κουλτούρα. Είναι διαφορετικό. Είχα δύο ιδέα. Ευχαριστούμε. Υπάρχουν φρακτική και ελληνική ιδέα, αλλά λέω για την κουλτούρα. Ας πάμε στο επόμενο. Θα αφήσω ένα. Η ιδέα τοπικά είναι ευκαιρία για αυτοί που έχουν ιδέα. Ξέρετε τι σημαίνει ιδέα τοπικά? Λοιπόν, ιδέα τοπικά είναι... Είσαι ευλογημένος για την κυβέρνη ιδέα, ή για το Coca-Cola, ή άλλα. Είναι ιδέα τοπικά, όπου δεν χρησιμοποιούν ελληνικές χώρες, ή, δεν ξέρω, από την ιδέα εδώ, ή από μια ευκαιρία. Η ερώτηση είναι... Η ιδέα τοπικά είναι ευκαιρία για αυτοί που έχουν ιδέα τοπικά. Είναι ξεκάθαρο όπως αυτό? Για παράδειγμα, μπορείς να πεις ότι σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει κοινωνική ιδέα, όπως την Ελλάδα, δεν έχεις ευκαιρία, και θα χρησιμοποιήσεις χρήματα από ένας διευθυντής, ο οποίος δεν συμφωνεί με τις αξίες σου, αλλά που ακόμα αφήσει να κάνεις εργασία, οπότε μπορείς να πεις... Είναι κακό να δημιουργείς ένα καλό, ας πούμε. Είμαστε όλοι σε μια εξωτερική ζώνη. Εντάξει. Όταν μιλήσουμε... Το θεσμικό στον αυτοί είναι μια πολύ μεγάλη ερώτηση, αλλά όταν μιλήσεις για το θεσμικό, τι σημαίνει? Για παράδειγμα, είναι διαφορετικό να πεις ότι όταν μιλήσεις για το θεσμικό, όταν μιλήσεις για το θεσμικό, για παράδειγμα, είναι διαφορετικό να πεις ότι εσύ χρησιμοποιείς μια εταιρεία που προωθεί σούς, και είναι διαφορετικό να πεις ότι χρησιμοποιώ χρήματα από μια εταιρεία που προωθεί γάντια. Ναι, για παράδειγμα. Ή μόνο μια εταιρεία που ξέρεις, που υποστηρίζει την αγωγή σε κάποιες περιοχές. Εντάξει, ή μόνο μια εταιρεία που ξέρεις. Πιστεύω ότι ζητήθηκε πάρα πολύ σε αυτό το στόμα. Ναι, ναι. Και όταν μιλήσεις για το θεσμικό, τι σημαίνει? Για παράδειγμα, είναι διαφορετικό να πεις ότι εσύ χρησιμοποιείς μια εταιρεία που προωθεί σούς, και είναι διαφορετικό να πεις ότι χρησιμοποιείς ένα εταιρεία που προωθεί γάντια. Λοιπόν, λένε πως εθερετικά, σημαίνει ότι είναι εθερετικά λόγια. Γιατί συνεχίζεις να μιλήσεις? Θεωρούσε ότι παίζει ένα άλλο παιχνίδι. Το παιχνίδι. Νομίζω ότι είναι αφιερή. Είναι τελικά μια καλή ζώνη, αυτή η ερώτηση. Επίσης, θέλω να ρωτήσω κάτι ακόμα. Αυτό το παιχνίδι... Αυτό το παιχνίδι σημαίνει εθερετικό παιχνίδι ή κοινωνικό παιχνίδι, επίσης? Μπορεί να είναι και κοινωνικό παιχνίδι, γιατί υπάρχουν πολλές κυβέρνες σε πολλές χώρες που είναι επίσης αφιερή. Στην Ιρακλία, στην Κρήτη, οι εθνικοί δεν θέλουν να βρουν παιχνίδι από την πόλη. Αυτοί θεωρούσαν ότι είναι αφιερή. Δεν είναι η Κοκακόλα ή η ΣΟΡΟΡΟΣ. Δεν υπάρχει αφιερή και αφιερή σε αυτήν την εξελίξη. Επίσης, για να σας δείξω λίγο, πόσο δυσκολασμένη είναι η συζήτηση ή ακόμα και η ερώτηση, πώς καταλαβαίνουμε όλα αυτά. Υπάρχει ακόμα και η διαφορετικότητα. Υπάρχει ακόμα και η διαφορετικότητα. Για να μιλήσω μόνο μία στιγμή για το Dream City στην Τούνη, το Dream City είναι ένα φεστιβάλ που πρέπει να είναι πλήρως πλήρως πλήρως πλήρως μερικές πολυεκδ Η ールica не είναι μια οικογένεια, η λοιπή τentarie είναι αυτή décchino и это aprovalealım Хceeding Αλλά μπορεί να γίνει εύκολα δύσκολο, γιατί υπάρχουν, για παράδειγμα, εταιρείες ή πρωτοβουλίες στους «Μαύρους» που πιστεύουν ότι κάποια από αυτά τα χρήματα έρχονται από αγώνα. Αλλά αν πιστεύεις πραγματικά τα πράγματα, τότε μπορεί να πηγαίνει πολύ μακριά, γιατί για την επόμενη επεισόδου δουλεύουμε με έναν Αμερικάνικο εργαστή, και για το πρόγραμμα του πήγαμε να δούμε την Εμβάση των ΗΠΑ. Λοιπόν, το μεγαλύτερο αγώνα στον κόσμο είναι το κυβέρνημα των ΗΠΑ. Πού θα σταματήσει αυτός το πρόγραμμα? Μπορούμε να πούμε ότι όλο το χρήμα είναι σκληρό χρήμα, πιθανά? Όχι, όχι, αλλά ο Δασσός είναι ένας από τους πιο μεγάλους αγωναστές στην Φράντια. Ποιος? Ο Δασσός. Ναι, ναι, ναι. Όχι μόνο οι Αμερικάνοι, είμαστε όλοι στο ίδιο πλειο. Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Ας προσπαθήσουμε να πάρουμε μια θέση, ακόμα και για το σχέδιο. Ίσως η Κέλλη θέλει να πει κάτι, αλλά θα το αφήσω. Ίσως κάποιος άλλος πρώτος. Νομίζω ότι πρώτα έχουμε να καταφέρουμε τι είναι οι ευρωπαϊκές αξίες σήμερα. Εντάξει. Αυτό με χρειάζεται να απαντήσω την προηγούμενη ερώτηση. Επιπλέον, αλλά το σχέδιο είναι έκανε τέτοιο τρόπο για να ερωτηθεί, πώς σημαίνει. Άλλο κάποιος άλλος θέλει να το αφήσει. Ναι. Θέλω να πω το σχέδιο όσο έρχεται τώρα. Δεν ξέρω αν η Ευρώπη έχει αξίες και δεν είμαι ενδιαφέρον σε καμία εθνική αξία. Τα τελευταία 15-20 χρόνια έχουμε ξεκίνησει να σκεφτήσουμε πώς η ευρωκεντρική αξία έχει κάνει τέτοιες τεράστιες προβλήματα στις εθνικές εθνικές χώρες. Επιπλέον, θέλω να πω αν χρειάζεται κάποια ευρωπαϊκή αξία. Οι ανθρώπινα αξίες? Ναι. Θα υπήρχε κάποια εθνική αξία σε αυτό? Μπορεί να είναι χρειάζοντας σε αυτό, σχετικά με τη δημιουργία ή τη δημιουργία των ανθρώπων αξιών? Επιπλέον, προσθέτω στο νόσο των ανθρώπων αξιών, θα πω ότι και σχετικά με τα εθνικά αξιότητα. Πιστεύω πολλές φορές το νόσο της εθνικής εθνικής κυβέρνησης, αντί κάποια εθνική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, εμείς, ως άνθρωποι που χρησιμοποιήσαμε την εθνική ως τρόπος να είμαστε και να γίνουμε, θα συμφωνήσουμε αυτές τις τρόπες με τους φίλους μας. Επιπλέον. Αν χρησιμοποιώ ευρωπαϊκές αξίες, χρησιμοποιώ αξίες που έχουν προσθέτει στο νόσο της εθνικής εθνικής κυβέρνησης. Είναι σαν μια συμφωνία, ένα κοινοβουλί, που έχουμε γίνει. Αν πιστεύ文ην ανα Νέα, if you think about the European capital of culture, would you feel responsible that it has to communicate European values. origin foam Definitely. And think that Αυτό είναι ένα σημείο που ο βιβλιοθέτης μας και η προσπάθεια μας έδωσαν πολύ στιγμή, και δεν ήταν σχετικά με... Δεν ήταν σχετικά με το τουρισμό, το τουριστικό εξελίξιο της πόλης, αλλά ήταν σχετικά με πώς μπορεί η πόλη να εξηγήσει και να μοιράζει με άλλα μέρη της Ευρώπης, και τι είναι οι ευρωπαϊκές αξιότητες. Η προσπάθεια μας σχετικά με τι είναι οι ευρωπαϊκές αξιότητες ήταν πραγματικά ότι ο κοινωνικός γραμμός και οι κοινωνικές αξιότητες είναι το αξιότητο της ερωτήσης και της ψάξισης για πράγματα, και της αξιότητας τίποτα. Απίστευτα. Αλλά αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ. Πιστεύω ότι αυτή η ιδέα έχει εξελίξει τα χρόνια, όπως η αρχική ιδέα του Μελίνα Μερκούρι. Πιστεύω ότι είχε βάλει αυτές τις βασικές, αλλά πιστεύω ότι πραγματικά προωθούσε την πόλη και δημιουργούσε την инφραστροφή και τους θέατρους για πολλά μέρη, και τώρα πιστεύω ότι πρόκειται να προωθήσει αξιότητες. Πιστεύω ότι είναι ένα εξελίξιο σώμα, δεν είναι κάτι στενό. Θέλατε να πείτε κάτι? Ευχαριστώ. Είμαι στην εξελίξιο σώμα εδώ, γιατί δεν μπορώ να έρθω σε συμφωνία μεταξύ συμφωνίας και διασυμφωνίας, καθώς προσπαθώ να αναφερθώ το εργαλείο και το θέμα εδώ, επειδή πιστεύω ότι το εργαλείο είναι το ευρωπαϊκό χρήμα, επειδή χρησιμοποιούνται ως ευρωπαϊκό εργαλείο, αυτό το Ευρωπαϊκό Κεπτωλισμό της Κουλτουρίας. Βλέπω τα βιβλία, βάζω εξελίξιο σώμα και όλα αυτά, και μετά, όταν έρθουμε σε αυτόν τον επίπεδο, είμαστε στον μέτρο, και συγκεντρώνουμε, όχι να προωθήσουμε την πόλη, αλλά να προωθήσουμε το φυσικό της πόλης. Είναι για τα προσκέψεις, πιστεύω. Ευχαριστώ, όλοι. Αυτό είναι. Το παιχνίδι είναι τέλος. Είναι τέλος. Ευχαριστώ. Το παιχνίδι, για να μιλήσω σε αυτό που θέλω να μιλήσω, είναι για να σας δείξω πόσο δυνατός είναι, πώς βλέπουμε πράγματα και πώς διαβάζουμε πράγματα, ακόμα και αν βάζετε ένα απλό σχέδιο ότι σημαίνει κάτι άλλο για όλους, να ακούσετε και να γνωρίσετε ότι μπορείτε να μιλήσετε και με νέα, γιατί η γραμμή είναι μεταξύ της συμφωνίας και της συμφωνίας ισχυρίας, και να μιλήσετε και να δημιουργείτε διαφορετικές προσκέψεις. Νομίζω ότι αυτό είναι έναν παιχνίδι, όχι να είστε αμφιβολικοί, αλλά προσπαθήστε να εξηγήσετε τι κάνετε. Αυτό, για να μιλήσω στο γεγονός ότι ο κόσμος είναι επίσης ένας συγκεκριμένος μέρος, δεν υπάρχουν απλές λύσεις σήμερα, και μπορούμε να πούμε ότι η ατμόσφαιρα, νομίζω, στην Ευρώπη, αλλά και στην κορυφή αλλά και στον κόσμο, και νομίζω ότι ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολύ λίγο λιγότερη και ελπίδα σήμερα. Δεν επιβιώσουμε το δημιουργικό εργασμό των νέων, το οποίο αυτοκίνησε τα περισσότερα μέρη της ευρωπαϊκής Ευρώπης. Εντυπωσιακόμαστε στις προκλήσεις της μηγρασίας και της ιδέντησης, και βλέπουμε ως αποτέλεσμα σε αυτές τις παραδοσιακές πολιτικές προκλήσεις, το ανάγκη σχετικών τρόπων εξωτερικών και πολιτιστικών πολιτικών σε όλη την Ευρώπη. Και όλα αυτά, καθώς υπάρχει πιστεύοντας έναν σπαίσιο, δεν ξέρω αν έχετε δει τη νέα σήμερα, ο οποίος, αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε, θα είναι πραγματικό να μιλήσουμε. Είναι η Harvard, η NASA, που είδε έναν σπίτι που είδε ήδη πριν ένα χρόνο, και πιστεύουν ότι δεν είναι ένα σπίτι, αλλά πιστεύουν ότι μπορεί να είναι πραγματικά ένα σπαίσιο. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για αυτό. Αλλά μπορώ να πω ότι η πραγματικότητα που συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη, και η οποία έφυγε ακόμα και το ΗΠΑ, και η οποία είναι πολύ σχετική με μια τέτοια πραγματικότητα που συμβαίνει σήμερα στην Χαγγουριά, την Πολυντία, την Κριασία, την Σουוιδία, την Αυστρία, την Βελγία, ακόμα και σε πολλές μέρες της Ευρώπης σήμερα, είναι πραγματικά πολύ εξωτερική. Αλλά για να δώσω κάποια προσέγγιση, νομίζω ότι η Ευρώπη έχει ένα αρχαίο σύστημα και ιστορία, ειδικά στις περιοχές της μηγρασίας, των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και διαφορετικών πολιτισμών. Και πιστεύω ότι είναι σχετικά δύσκολο να δημιουργήσουμε την ευρωπαϊκή ιδέντητα ή να μιλήσουμε για τις ευρωπαϊκές αξίες, επειδή η Ευρώπη σημαίνει ακόμα και για τη διαφορετικότητα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και πολιτισμούς που έχουν περάσει μέσα σε εκατομμύρια. Υπάρχει ένα σημαντικό μέρος, νομίζω, στον πολιτισμό της ευρωπαϊκής ιδέντητας, και πιο σημαντικά, στον πολιτισμό της ευρωπαϊκής ιδέντητας. Αλλά το σημαντικό που θέλω να κάνω είναι ότι η ενδιαφέροντα με άλλα πολιτισμούς, την ενδιαφέροντα με άλλα προσκέπτες, άλλα φιλοσοφίες, άλλα θρησκεία, είναι, διπλώς, το καλύτερο πράγμα που η ανθρωπότητα μπορεί να δημιουργηθεί. Δεν εξελίξουμε μόνο μέσα στην οικογένεια μας των ενδιαφέροντων και κατασκευασμών. Εξελίξουμε ως ανθρώπους από εμπειρίες από άλλα προσκέπτες. Και ενώ έχω εμφάνιση με το μυαλικαλικό, γιατί δεν πιστεύω ότι πάει αρκετά πίσω, και επειδή η ενδιαφέροντα του μυαλικαλικού είναι πολύ σχετικά και δεν υπάρχει καμία εμφάνιση με τη διαφορετικότητα, πιστεύω ότι όλοι πρέπει να πιστεύουμε, ειδικά στις ημέρες που είμαστε εδώ, σχετικά με τη δημιουργία μας σε αυτήν την ιδέα του κοσμοπολίτων. Η ιδέα ότι πραγματικά είμαστε μέρος σε μια διάφορα σχέση ανθρώπων, σχέση ιδέων. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι είμαστε μέρος, ότι ζούμε σε ένα παράλληλο κόσμο, όχι σε χειροκτήρια, όπου οι ιδέες από την Κίνα ή την Αυστραλία, ή οι ιδέες από το Ιράν ή το Τιούνι, τα φωνήματα που συχνά δεν ακούγονται επειδή των πολιτικών εμφάνισεων, όπως και αυτά από την Ευρώπη, είναι σημαντικά για να γνωρίζουμε το κόσμο που ζούμε σήμερα. Οι δημιουργίες, φυσικά, παίζουν ένα σημαντικό ρόλο σε αυτό, και ειδικά σε μια μεγαλύτερη σχέση, για να εμφανίζονται για την σημασία των δημιουργίων και για τις αξίες που μπορούν να μεταφέρουν στους δημιουργίες και την κοινωνική κοινωνία. Και η σχέση που εργάζομαι, η Ευρωπαϊκή Σχέση των Δημιουργίων, ήταν επίσης ένας από αυτές τις σχέσεις που δημιουργήθηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Παγκόσμιο, και ακριβώς από αυτήν την ιδεολογική σκέψη, ότι μέσω των δημιουργών δημιουργών και μέσω της πολιτικής και της αρχής, τίποτα τέτοιο δεν μπορούσε να συμβαίνει ακόμα. Ήταν δημιουργημένο από 15 δημιουργίες στην Ευρώπη, και επίσης, για να δημιουργήσουν μια sort of awareness and respect for differences and the fact that artists and art can play an important role in that, I think. Today, the European Festival's community counts 80 members, not only from Europe, and they have been commissioned a few years ago to initiate a pilot project for the European Parliament to make a label for festivals in Europe, to give actually an overview of the diversity of festivals that exist, and not only to open it up to audiences, but also to create an awareness between peers of what is existing. And what we've seen with this label is that it made actually a huge difference for very small festivals, who all of a sudden had a sort of quality label with which they could address their governments, their municipalities, they got a sort of recognition of their peers, they're traveling around with that now, and it's a sort of visibility that they have. Of course, it's a pilot project, and there are a lot of challenges also related to that, but it is quite a community, so that counts now 700 FA-label festivals in Europe of a wide art festivals, of a wide diversity. And on top of that, there is the first global network of festival managers, which results actually from the activities that I'm doing with the Festival Academy and the training programs. And that's a global program, so from that we have 600 festival managers, really the young emerging generation coming from more than 80 countries today, so that's quite a big group of different voices who are in communication with each other, and who can, again, who all have a platform to act and react from to their citizens and their communities and their audiences. I want to go a bit deeper on the training program at this point, and I'm totally forgetting my PowerPoint. There's a reason for that, because I lost my charger of my computer in Beirut, so I prepared something different. So this is actually the European Festivals Association, where they are spread out, so also Azerbaijan, Turkey, Lebanon, and this is the community, the FA-label. And the Festival Academy is, I think it's also very important today, with the fact that there is such a multitude of festivals, and Jan said it also already earlier on, that festivals are copying each other, or there is no innovation, or to really have a critical reflection on festivals today, why you are doing it, for who, with who. And the program of the Festival Academy really allows, it's a mobile atelier, and we only focus on one of the programs, which is called Atelier for Young Festival Managers. It's a seven-day program which travels to the world, so we have done editions in Europe, in Asia, in the MENA region, and we've done a first one in Africa, and it's really about standing still and asking you again why you are doing that, but also there's an open call for application, people from all over the world apply, so you get really different perspectives in that. And we did a first edition in Africa, and the reason for that is also that we received a lot of applications from there, but it was quite challenging for people to participate because of visa and financial issues, so we really wanted to move there to give the opportunity to them also, because the idea is to really create a more inclusive global conversation. We've set up for the last edition, for example, a collaboration with the ICORN network in Sweden, which is a network that supports refugee artists, all people who would normally not have the chance to participate. And I think this inclusiveness for me is really a very important point, because I would like to ask of all the people in the room here sitting, is there anybody of you who feels like a minority? Three. Well done. Four. Yeah, and can you maybe shortly say... In so many different ways. I'm a part of many, many different minority groups. Okay. But I just want to show that I think if we talk about inclusiveness, we really have to start acting upon it, and it is way too much that the agendas of things are set without these people in the room, and as the Minister of Culture said also yesterday in our very inspiring speech, we don't want to do it for them, but we want to do it with them, and it's really something to be very aware of, and I'm also in my organization really trying to make that happen and setting up collaborations with several organizations who allow people who would not have the means to be able of that thing to be there. So I want to show you, yeah, this is where they are coming from. Not all African countries are added yet, but it's quite extensive. We did it in South Africa, and we planned on that moment already a second edition in Kampala, Uganda, which will take place in 2020. Also to say we're not coming in and we're getting out, but the first one was South Africa because of the feasibility, and also to raise awareness amongst the partners to support that project. And I will show you. I have a video of that, and I want to show you. I will not show the whole video, but it's just to give an impression of what it is. I loved every bit of it from the first moment. The design of sharing knowledge, the participation, everybody all inclusive. Everybody at some point had something to say. There was no participant that did not say something at a particular time, and that to me meant a lot. It built our confidence. We got to know the strengths and weaknesses of each of us, and we got to see how to assist everyone in dealing with these issues. My expectations of doing Atelier was really to meet with like-minds from around the world, and that certainly has come true. It was really great having been asked the question about our dream festival before we arrived here in Johannesburg, so to have that was kind of like a dual conversation that ran alongside my thinking throughout the week. The world we live in today has no simple solutions. The challenges we face are quite complicated, and to upskill a network of festival leaders who all have a platform to act and react from is something that is needed and necessary and urgent today, so they can also plan their festivals and their programs from a global perspective. We realize that there's a broader conversation globally around the kinds of questions that festival managers are asking here, and I think festivals often take upon themselves the burden of responding to some pretty deep social and political and educational and artistic challenges. It's really wonderful to be strengthening a network, to be making sure that those conversations aren't stuck in one national context, but actually are part of what's happening to change context for art making in the world now. I think to be able to participate in this kind of a program is so enriching on so many levels. You gain new perspectives, you gain inspiration, but especially you gain a group of new friends. It's seven days, so that's quite long. It's not a two-day conference, and what you take home with you is really this feeling of human connections and the possibility to engage with each other and share in each other's stories and to collaborate afterwards. Atelier has been such a profound experience, and it's so important for the global community, for South Africa, and I think most importantly, we always get projects coming from Europe and Western and Global North that are about benevolence. They always see Africa as a place where we're giving stuff to, you know? I think what Inge and Laurie and the team have been able to successfully put together is a very circular and democratic space, where everyone feels like an equal contributing to a global conversation. It just made me dream. It's a seven-minute video, so it's a little bit too long, but I think the last thing that he said was very important. You know that it's like you feel listened to, and you have a sort of – we also set up the Festival Academy. It's an initiative of the European Festivals Association, but it's really – we set up the organization to have a global image, so it's not Europe coming to teach Africa or something, and we engage people from the Global South and the Global North who really have the different perspectives present also on the level of the mentors and the speakers, so all the people who are in the group feel represented. The idea behind it is also that people – you know, if you know somebody from Yemen or you know somebody from Kampala, you know about how they work, that you can act from a better basis of solidarity to really be aware of the world you live in, and we also give them information in the beginning of what the state of the world is and what the real inequality is and how that is being used by politicians also to polarize different cultures, because that's the next point I want to make. I don't think that culture is also always a positive thing, and the anti-apartheid system in South Africa is the best example of that, how culture was really used to actually segregate people from each other, and I think that still very – populists are very aware, I think, today of the strength of culture to unite people against each other, and I think for us also that's something to keep always in mind when we are talking about arts and culture, and especially the involvement of politics in this related also, for examples, to festivals as tools for cultural diplomacy or European capitals of cultures, which are in one way linked also to the politics of the city and whether they really serve the needs of the people living in the cities. I think in the past years the festival scenes really boomed. Everything is a festival today, copies of each other, which challenges actually the very notion of a festival, which standards safeguard the quality of a good festival. You have food festivals, you have – and can we be as elite to say that the term festivals belongs to the arts scene? That's maybe also not a fact, but it's also something to be aware of, I think. Every major city has today its festival, but I hear more and more voices raising that if you really want to do something interesting and experimental still, that people move to the peripheries, like in Amsterdam or in London, or I actually heard it also in Athens, where you have more eager and open audiences, because in the cities, the main cities, the audiences are so filled with everything that they've seen. I think festivals are a very special thing in the fact that they are limited in time and frame and allow also for experiments and risk-taking, and it's a sort of laboratories and a place where people meet. It's not only one performance, but there's a lot going on around it most of the time, which gives a lot of opportunities to engage with your audiences also. And I think it's also very important that a festival is connected to what is going on locally, regionally, nationally and globally. And in that sense, I think there is not one model for a festival, and also when you develop the festival scene here in Greece, I don't think there is a need to look indeed at the European models, or it might even be more interesting to look at Tunis, or there is so much diversity. Every festival is different, following the place, the duration, the artists, the audience, the community, and the things that are at stake in society at the moment in time. And the funny thing with this atelier is that many of the participants have addressed it as a sort of festival because it is indeed seven days, it is a curated program, it brings people together, and it is very much related to the local context and what is going on there. For example, in Sweden with the refugees and then the upcoming elections, and we always connect it to these issues. And I think the unique thing about festivals is that it allows also for this flexibility to play really to the tune of the moment. But now to come to the Greek festival scene and the questions that we will be addressing in the next hour, I think. I don't know how much time we have still, but I saw that it was five, but we started late also. But anyway, when I arrived in Athens, I met with some friends who are working in the scene here, and we tried to define together, I asked them a little bit, what do you think that the strengths are of the Greek scene, art scene? Because we are always so, we easily define ourselves through the obstacles or the challenges that we formulate. And I come from Beirut, where I did a workshop with the Arab Fund for Arts and Culture with people from Palestine and Lebanon and Egypt, and coming from a very challenged region at this time, which is because of the political instability and people, even private funders drawing out of there, and of course the ongoing war in Syria, etc. And it was really great to see how they actually took it as an opportunity to reformulate their context, to see what their actual strengths are to work from. Anyway, the things we came up with were that there is a lot of talent here, so I thought it's already great to start from, you know, if you wouldn't have artists, there would not be a need for... That spaces are still affordable, the possibility to experiment and be innovative, that there is a democratic sentiment very present in the art scene, which could be translated to civil society through the work presented. You can challenge me, I'm just saying things that it's a very subjective list, but it's just to start thinking a little bit. The geographic location, the connection to Southern Europe, Turkey, Africa that you have, the landscape, islands and their festivals, residencies in beautiful locations which inspire and motivate people to create. Things happening in the peripheries by young people who are a little bit fed up with Athens and who go and do things outside. And from there, things to be developed or worked on seem to be that sometimes the entrepreneurial spirit is missing. I think also the minister referred a little bit to a passiveness or the elite status of the artist to be challenged, to care for the other in a sort of solidarity, you know, you can make your own artwork, but you can also help as a producer on others' artist work, like this kind of a spirit where you support each other a little bit in the scene. A combination of creating art and producing art, so it seems that there is quite a lot of training opportunities for actors, etc., but they leave school and there is actually no work or employment for them and there is also no developed, there are only very few, I think, capacity building programs for producing of art or to really further develop the scene and professionalize the scene. Awareness for governments to invest in the field, but also an awareness of government municipalities' involvement in the artistic programming and the absence of curators, so the importance of having a sort of curation which is independent from political agendas. The issue of gender seems to be also quite a thing. It seems that currently all state-funded artistic directors are men and that the program of this year's National Theater only includes male directors. It's not true. You can challenge me, but it's something that I heard that it's quite an issue here, and generally the care for minorities. As I said, this is just a random sum of elements and we can discuss it if it's not an issue or not. But I think it's just to go back to the needs of the things, because many festivals in Europe have actually been set up, or in the world even, by artists because of the need to present work, and I think it's very important. For example, the Avignon Festival, which is one of the most known festivals, was set up by Jean Villard and he ran it for 17 years and then he passed it on to Paul Pouro and then he passed it on actually to an administrator, a young administrator, which was Bernard Febvre-Darcier, whose mission was to modernize the festival, who then in turn passed it back on to a duo of artistic directors, who put the focus back on the artist by inviting an artist to curate the program with them. And now it's actually run again by an artist, but ironically it's much more traditional as it has been before. I think it's a very good example, Avignon, of how a festival actually transformed the city, which has become now like… and also the fact that there is now a much more traditional artist leading it again has to do with the political context and the populace and the quite extreme right population living in and around the city, which has made that somebody appointed somebody there again to run it. But Avignon is also a question, of course it had a huge impact on the city on a financial level, for the hotels, for tourism, but does it still belong to the people who live there? I worked with an artist and we did once a sort of laboratory in one of the beautiful spaces, the historical spaces, and some of the audiences, people from the city left because they were so angry that we dared to present unfinished work in one of their venues, which they really felt it belonged to them. This is an anecdote. But what are the needs of the current Greek festival scene? What are the needs of the artists working here? What are the needs of the audiences, of the communities, both in the cities, the regions, the islands, the needs of the municipalities, government, potential funders from the private sector and how to align all those? What makes you unique? What is your relevance? What can your impact be? And what kind of a world would you like to live in? Because that's also, as the minister said, festivals can, or art, or the European Capital of Culture has the potential to create a sort of social cohesion and she was very optimistically to say we could create a brand new image or a brand new generation of thinkers and a brand new way of relating to each other. And I think those are all things which you need to consider also. What are your values? Again, going back to ethics, which ones would you not want to compromise at any cost? So this is a starting point and I think I would like to open up now to the people who have been sitting here for a while. I think one of the questions is maybe to consider with every question what would be from your experience and from all what we've heard about the scene here from previous working groups. What would be the action points to take for the Greek festival scene? Maybe Jan you could say a little bit on how the festival, you talked about it of course before, but Marseille has a huge variety of people, minority groups, invisible people. How do you engage with these? What are your concrete tools or methods to work with them? And how do you have the feeling that the festival Marseille really impacts on the city and the people that live there? And there's another microphone there. We can maybe approach a little bit to each other again. I think one of my starting points in Marseille and one of my reasons that I wanted to be there and go there was that my analysis of how the festival actually engaged with the city, how the festival mobilized the people in the city, how the festival lived up to its name, Festival de Marseille. My analysis of all of these questions was quite negative. It is definitely a festival that for about 20 years was mainly there to confirm the powers that be. With a project for the city that I think is quite in opposition to what the reality of the city is really asking for. In Marseille the gap between the reality of its population, its political and social and economic needs, and what the political establishment defines as their goals and objectives, that gap is enormous. And I have to say that the institutional cultural landscape plays quite an affirmative consensual role when it comes to being on the side of the powers that be. And that is, I would say, the main challenge of the Festival de Marseille in the next few years. How to change that? How to come up with an artistic project that engages in a much director, deeper way with the reality of the city without at the same time losing the support completely of the political establishment. And that is not an easy balance to strike. There are several ways in which we try and do that, introducing the whole dimension of creations and creations with the city, co-creations in which we actively work with citizens of the city of Marseille, whether they are amateur artists or not even, but in every edition we try and have two or three projects that we work on for an entire year, sometimes with famous international artists like Rimini Protocol or Jerome Bell, sometimes with local and young artists. But having co-creations in every edition is very important. Before I arrived, the festival didn't have any creations and definitely no co-creations with the city. So that is one level on which we really try and change things and probably the most important one. But there is also the question of where do we perform, where do we present, which areas, which spaces. For the next edition, one of my priorities is to be very present in the Cartier Nord, in those northern suburbs. That might sound as an easy and evident thing to do, but it is not. One very practical reason being that it is extremely hard to get there. So Marseille is built and thought and urbanized as a segregated city, even to the extent that there is no public transport connecting the northern suburbs to the center of the city. So if as a festival you want to go there and present work there and not only do it for the locals who live there, well, that takes an entire reflection that goes well beyond the artistic reflection. And then a third level is the level of audiences. Marseille is a city of poor people, of people for whom buying tickets, even if our average price is 13 euros, that is too high a price for many of the people that we want to come and see our shows. So what we've put in place is what we call the Chart Culture. In French, it's a Bietrie Solidaire. So what we put together is a small capital of a few 10,000 euros that we get from a number of private sponsors, like Arte, who give us 12,000 euros every year, but also the local prefecture. They all put on the table some money that allows us to sell 2,000 tickets for 1 euro in every edition. And that is not enough. So in the previous edition, we actually sold 2,400 tickets. So we decided ourselves to finance another 400 tickets at 1 euro. And so we make sure we don't only throw or we don't only look for the money and then throw the tickets between brackets at the populations in the northern suburbs. We have one person on the team who for an entire year is in dialogue with local associations, youth houses, all kinds of intermediary associations between us and these populations in the Cartier Nord, which are often hard to reach, to make sure that the tickets really get to the people who need them and who are definitely interested, who are cultivated in many ways, but who do not read La Provence or who do not necessarily go on the website of Festival de Marseille or who do not come to the center of town to see our posters. So they don't really know what we are doing, which is not their problem, it's our problem. And so to make sure that they know and they see the reasons to identify with our work, we have one person on the team that works on that communication for an entire year and then they do show up. So those are plenty of levels, the co-creations, the spaces and areas. It's three very concrete things, I think, which are very useful. Thank you for that, the artistic co-creation with citizens, be present in certain heavy regions and then a pricing policy, a solidarity pricing policy. Maybe Kelly, I was wondering, because you said also yesterday that the idea of the capital of culture is not only for Elefsina, but also to reach out regionally and nationally so that it can have an impact on the whole of Greece actually or also on other cities. So with that in mind, I was wondering what could be the impact of Ulysses 2021 on the Greek festival scene and also towards the municipalities. How do you see that? And also maybe on the level of capacity building, because I did not mention it, but we will do an atelier for young festival managers also together in 2021, which I'm really looking forward to. I think it's great to bring people from all over the world here. And before that in February. So maybe just the perspective of what this could mean concretely also to the Greek festival scene. I think that the impact that the Ulysses can have and the connection that it can have with the other cities is on the level of questioning together our practices and the way we want to develop arts and culture in our cities. So for me, for example, with respect to festivals, I think there is a main issue here. Most of Greek cities have festivals, but then if we look at them, we will realize that in most cases it's the same program that you see in all festivals. So how then the city is being expressed through the festival? And on the other hand, originally and in principle, the festivals are supposed to be mechanisms that serve the artistic world in the one hand and the city and the community in the other. And it's really hard to serve both and to make that. It's a very delicate balance. But I think that we have to see again what we mean when we say that we serve the artist. In what ways can we serve the artist? Do we really serve the artist when we just invite them to perform one night in our city and that's the connection, the whole connection that they have with the city? Or we should try to develop new ways of connecting the artists with the city, providing them with time and space and knowledge and connections in the city in order to get to know the city, work with it and create works. And I think that there are also artists here and it would be interesting to hear also from the artist's point of view what they need from a festival and how they would feel that a festival serves their need and helps them really to develop and to develop their work, to develop as personalities, to develop an audience and an understanding for their work. I mean, I'm not sure when the artists, and I'm not talking about the well-known artists, but the artists that are not that well-known or popular, how much and in what way do we create understanding for their world, for their language, for their universe in our cities and in our communities? And this is just the one part that refers to the artist and the other part has to do with the city. So, on the other hand, how does the festival, when we say that the festival serves the city, what does this mean? And there we have to see, as the minister was saying yesterday, what is the city? The city is not one unified thing, it's many different communities, it's many different neighborhoods. How do all these neighborhoods benefit from a festival? Do they bring work in these neighborhoods in order that every part of the city benefits? How do we connect and how do the different communities of the city benefit from it? And yeah, I think that these are the main challenges, the main questions that Greek festivals and especially regional festivals in the city, which is the major cultural offering of the city to its citizens, have to think about and start a discussion on that and imagine different forms and different ways of operating for our festivals. Another major, second also major issue that relates to that has to do with the fact that many Greek festivals don't have a curated program. So, all these questions that we are never put on the table. So, how do we bring together a program then? Are there any artists in the room here, actually, who have some recommendations? Yeah, that would be great. Or a question or you want to say something. But I'm just thinking in the way also to really try to formulate some advices, I think. I would say also, if you excuse me, not advices, but I would like very much to hear from the artists their needs with respect to the festivals. What they would expect the festival to give them and how would the festival today empower their work and their career? Sorry, I was thinking about Marseille before. Just because that came up while you were talking. I used to live in Marseille and after graduating from art school, most of the artists that live in Marseille have to teach. And because we are young artists, they send us to the Cartier Nord immediately. So, maybe one way, another way to get to the Cartier Nord is to go through the schools. Because we all live in the center and go to Cartier Nord to teach. And we all have the young students who are so curious and who so much want to get out of the Cartier Nord and to learn more. And the city has stopped a lot of the things that were happening in the Pannier or in things like that because they were getting too chaotic for them to run them. So, maybe that's another, an additional idea of how to get to a different audience. For one thing, I understand that as an artist, you don't necessarily have a very set need throughout your life. Needs change. So, you cannot just come and say, this is the need of the artist, generally speaking. I understand that if somebody invites you, then you truly, truly would like to be presented the best way possible. Which means take care of the work and the needs of the work to make it happen as to be presented the best way possible. So, that has to do with production, etc. But if a festival decides to produce or co-produce, then you expect them again to help facilitate these needs. Because sometimes the artist just wants to, has a need to just create a piece. And then there are some other approaches where you have the opportunity to visit a space. Let's say, I've had a specific, certain experiences in Lemnos and in here, in Elefsina, where I've worked with community and we've created stuff. So, that covers another kind of field. But this is not like a fixed dogma that artists should always do this or that. It's a discussion, it's an ongoing discussion. What is your need at this moment? Maybe what you're saying is that there should be more a dialogue with the artist to identify together individually always the needs. And that it's more about the process or that the focus should lie more on the process than on the results only. Yes, yes, yes, but also if you focus on the process then you do take care of the result. So, for sure, yes, I agree. Is there anybody else in the audience? Because originally I was thinking to go in groups. I'm holding. Great, sorry. Well, first of all, I mean, a festival from a festival is a different story. Depending on the city, depending on the extension of the festival. And then we have actually projects that deal with community or artists that primarily deal with community issues. And we have artists that deal with other, individually with issues that concern them in a personal or political level. So, definitely I feel that any sort of residency short or longer term is helpful for the city and for the artists to produce or conceive and produce work. It's not only, I mean, a production of work outside of a curatorial, I will use the word, frame. Curatorial frame means, though, a discussion, not just a frame that comes and implants to the artist. So, discussion with curators and artists for any kind of exhibition I think is important. And the production of the work has to do with what the needs of everything, the artist, the community and the festival. It's not, I don't see separate entities, but rather connected entities. We can come up with a zillion of ideas and we implement some of them if we have money or if we don't have money. Some of the ideas are huge, some of the ideas are smaller. So, I think when you connect three elements, the arts, the curatorial and the festival, I mean, I'm putting this together and the city or the frame where this work is going to be displayed or exhibited, then you might have a win-win situation. I hear a lot of dialogue, but maybe somebody of you wants to react also on it. I would like to be given the possibility to interact more with the artists of the festival in terms of time and in terms of work. Normally, when you participate in a festival as an artist, you don't have the chance to meet the other artists outside the night cafe or the restaurant or some coffee break. I've been in many festivals in Europe as a guest performer. I have never seen another piece. It's absolutely impossible. If I meet another artist, it's always in the corridor. So, I think we have to create a space in the frame for artists to be together because this will take also the work one step further and maybe bridge it better. I expect from a festival first to have a public from a normal public, citizens, but also to have some programmers from other countries. So, it's an opportunity for Greek people especially to show their work and to connect with other countries that we are a bit closed from other festivals because we are further in a corner of Europe. So, mainly to promote your works. Yes, to other festivals from other countries. But not only to be programmers because a performance needs also a real public to be alive. May I? Thank you. For me it's a bit strange. I feel I need to say that now. We had reactions from three artists and none of you referred to the audience or to the local community. You all referred to your work saying we need to take care of our work and have good production, to create space to interact between us, the artistic world, and to promote our works. But not as a need. That's what I didn't hear. But that's why we can go on with what you were saying, just objecting that some of us didn't mention it. I just wanted to highlight what Evripidis was just saying that there are different needs by different artists at different moments in their lives. There are different festivals with different frameworks and it's impossible to cover everything and everybody and every need from community, from the festival agenda, from the artist agenda. So each time you have to have a focus and a selection and a decision about why are you doing what you're doing. But even if the artist in the room or other artists in the world does not refer to the community or the audience, maybe that's something that everybody has to take into account. Maybe sometimes over stressing this need has also problems from the community part and from the artist part. What I'm trying to say is that things are not always good or always bad. We sometimes want to do things but the conditions are different or the needs are different and that's okay. So what I'm trying to say that if artists do not need to have, they don't have in their priorities to communicate with an audience at this moment, we have to take it into account. Maybe another artist wants to have that. It's not necessary everybody to communicate with everybody. Is it somebody else's priority or is it the task of the festivals you think rather than that of the artist? What I'm trying to say is that... It's an interesting discussion because I understand that even coming out of whatever school or training and then suddenly you're an artist and you have to create your own work. And then you're looking for funding, you're looking for collaborators, you're looking for this reality to happen. And then there are these organizations or circumstances and some funding may be there. So whichever policymakers decide to draw the attention to, whether that may be Syria or whether that may be community work, artists are looking while they're still fresh coming out of whatever institution or environment they're coming out of to try to discover kind of their identity, their voice, etc. So you will be drawn more or less towards where the funding is or the interest is or what the festival is suggesting. So if the festival is suggesting working with community, you're going to jump in and put in a proposal. And if the festival is suggesting immigrants, you're going to jump in perhaps there and that's not necessarily your interest. So I think that has to be considered that if you do put out there as cultural institutions do plans, that means you will draw a fund to that and we will draw the means for that to happen. Artists will be drawn like bees to honey to that, not necessarily because that's what they want and that's their voice because that comes a little bit later perhaps, but because this can happen and you are looking for the opportunity to make your work happen. So I think that's a very interesting point that we're discussing right now. Absolutely. It means that also funding defines the agenda of the artist. And whatever facilitates, not only funding, whatever facilitates, even the mode, the fashion, what is in fashion. Working with Syrian refugees, for example. I have to disagree mostly with everything. Strongly. Probably was not understood before, but definitely I spoke about three elements. The artist, the curator, in any form this curatorial frame, maybe a curatorial team might be, and the venue and the audience. I never worked in my life because I didn't want people to see my work. I never worked in my life because I want to see my work in the mirror. I always work because I would like to share it with other people, other peers, not only artists, peers in life. And I never worked because I wanted to be a part of the space and place that I, at the time, at any given time, found myself in. Any city, any country, anywhere. So I just wanted to make myself clear that, and because I heard something about that the artists are jumping in every possible way. If there is money or if there is an opportunity, again I have to strongly disagree, as a practicing artist for many, many years now, that I never jumped into any situation that happens to have money or exposure and being untruth to my practice. This is something that I mentioned before, win-win situation, only if the artist, the curatorial, any curatorial discussion and the public audience, community, can discuss things, comes together, and then you can have a win-win situation. Thank you. Do you want to react to that? Actually, yeah, maybe I missed it the last time, but for me, what I actually said before was that for me it was strange to hear three reactions from the artists that were all referring to the conditions of production and the promotion of the work, but they had no reference to the audience, to the community, that this work is addressed in any form, so that interaction that is supposed to be in the beginning, because the works are not created just to be created, they are created, I guess, because we have the need to interact with other people. I was directing, I was an artistic director in Icaria, it's an island, the GMC, and it was called Icarus Festival for Dialogue between Cultures and created with the municipalities of Icaria, and what we did, I mean, it's just very simple practice, but in Icaria there are a lot of feasts, almost every two or three days, so what we were doing, we created a festival exactly for intercultural dialogue, so we had groups that played, usually they were from one country, but played music from another country, this was our very simple principle, we started from music and then we moved to other arts, and what we did was inviting them one or two days before and have them participate actually in the feasts, in the local feasts, play with the local musicians, and sort of become a part of the community, play their music as well, if scheduling was helping to that, but it was something very simple, it all depends from the conditions and from where you're doing the festival and what are the needs of the community. Maybe it says also something about the needs of the artists at this point in Greece, where you're so concerned about getting opportunities to work, and I think also when you create as an artist, probably you always have an audience in mind, I think it's something that sometimes is not made explicit, because you're anyway thinking about who you're creating for. I saw somebody there who wanted to say something also. Sorry, but he was, no? I agree with Kelly's remark and thank you for reminding me this, because my main work is to the community or in the community, so anyway I am positioned to work with the community as an artist. Maybe the fact that I remarked the need of being with other artists inside the festival means that if we also understand as artists that we are a community inside the festival, then this can multiply our energy, impact, invitation or whatever everybody does. So I would like to express the feeling of loneliness when you work in a festival, either you work with the community or not. If we understand and experience that we are also a community inside the festival, maybe this can make things larger. Two people have the energy of four, or four people have the energy of twenty. To act together in solidarity. Or interact, or do the work, or be together. Καλησπέρα σε όλους. Λέγομαι Γιάννης Ανδρέου, είμαι προστάμενος στο Τμήμα Περιφερειακής Πολιτικής Πολιτικής και Φεστιβάλ στο Υπουργείο Πολιτισμού. Άκουσα με προσοχή όλες τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις από τους ομιλητές και έχω να πω και εγώ μερικά πράγματα για την εικόνα των ελληνικών φεστιβάλ στην επικράτεια. Η πολιτική παραγωγή είναι πλούσια, επικύλη και ποιοτική. Σε πολλά σημεία της Ελλάδος τα φεστιβάλ αποτελούν σημεία αναφοράς με την έννοια ότι είναι προσπάθειες ανθρώπων με πολύ μεράκι και πολύ αγάπη για αυτό που κάνουν. Από εκεί και πέρα τα οικονομικά προβλήματα, η οικονομική συγκυρία που βιώνουμε και κάποια άλλα θεσμικά προβλήματα νοοτροπίας δημιουργούν κάποια προβλήματα. Αν κοιτάξουμε όλο το χάρτη θα δούμε ότι δεν υπάρχει νομός και πόλη, τώρα οι μεγάλοι ή μικροί, που να μην έχει ένα φεστιβάλ που να αποτελήσει σημεία αναφοράς και αυτό νομίζω ότι σημαίνει πολλά. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιες αδυναμίες που νομίζω μπορούμε να τις επισημάνουμε και να τις συζητήσουμε. Με ποιο τρόπο το φεστιβάλ θα μπορούσε να προσδιορίσει την πόλη και να δείξει την ταυτότητά της και να αναδείξει τους καλλιτέχνες και τα λοιπά. Κατ' αρχάς τα περισσότερα δεν εντάσσονται σε ένα σοβαρό επιχειρησιακό και στρατηγικό σχεδιασμό από τους δήμους. Με την έννοια ότι δεν έχουν μια προοπτική, δεν έχουν μια στόχευση, δεν έχουν ένα όραμα ούτως ώστε να μιλήσουμε σοβαρά, να κάνουμε μεθοδικά βήματα σε κάθε επίπεδο. Αυτό για μένα είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο που θα μπορούσε να βοηθήσει πάρα πολύ θα ήταν η δικτύωση των φεστιβάλων. Με δύο μοντέλα, ας το πούμε έτσι. Το ένα είναι τα διαδημοτικά δίκτυα πολιτισμού, τα οποία δημιουργούν κάθε καλοκαίρι ένα φεστιβάλ, διοργανώνουν, αλλά με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Συνουσία προβάλλουν την καλλιτεχνική παραγωγή, χωρίς αυτό να είναι με αυτό, αλλά με ένα στρατικό τρόπο που δεν βοηθάει στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής παρουσίασης. Μέσα από ένα διαδημοτικό δίκτυο θα μπορούσε να διασφαλιστεί η σταθερότητα και η ποιότητα, θα μπορούσε να γίνει διάλογος για το πώς μπορούν να πάνε λίγο παραπέρα, πώς μπορούν να συνδεθούν με άλλους τομείς της οικονομίας, γιατί προκειμένως άκουσα ένα ερώτημα για τον τουρισμό. Αμφιβάλλω πολλοί αν συμμετέχουν τουρίστες σε φεστιβάλ τελικά, ή είναι πολύ μικρός το αριθμό, θεωρώ. Μέσα από αυτόν τον τρόπο μπορούν να βοηθήσουν και τη χρηματοδότησή τους, τη βιοσημότητά τους, γιατί εξασφαλίζεται οικονομία κλίμακας, εξασφαλίζουν συνέργειες συνεργασίες, δυνατότητα συμμετοχής σε ευρωπαϊκά προγράμματα, δυνατότητα προβολής στο εξωτερικό μέσα από μια ψηφιακή πλατφόρμα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, και ανάπτυξη συνεργασιών με άλλους τομείς της οικονομίας, κυρίως με τη δημιουργική οικονομία που έχει να κάνει με την ένταξη του πολιτισμού στην επιχειρηματικότητα. Αυτό είναι το ένα κομμάτι που, όπως και να το κάνουμε, υπάρχει και για μένα η λύση είναι να εξελιχθεί και όχι να αλλάξει. Το άλλο είναι από φεστιβάλ που γίνονται ιδιωτικά, ή από ομάδες ή από καλλιτέχνες και τα λοιπά, τα οποία είναι εξίσου πολύ αξιόλογα και τα οποία θα μπορούσαν να γίνουν και αυτά να ενταχθούν σε ένα δίκτυο, το οποίο θα βοηθούσε και τους καλλιτέχνες να συνεργαστούν μεταξύ τους ή να βρουν λύσεις για το πώς θα προοδηθούν και πώς θα αναδειχθούν και πώς θα προβληθούν. Από ένα μικρό παράδειγμα που έχει κάνει πολύ εντύπωση, πέρσι και πρόπερσι. Στο νομό Αργολίδας, ένα φεστιβάλ δρόμοι του πολιτισμού της Αργολίδας έκανα το εξής. Το φεστιβάλ έκανε πρόσκληση, εκδήλωση ενδιαφέροντος για συμμετοχή όλων των πολιτικών φορέων του νομού, που σημαίνει αυτό ότι όλοι οι μικροί πολιτικοί φορείς, σύλλογοι, ομάδες και τα λοιπά παρουσιάστηκαν, έδειχαν τη δουλειά τους και από και πέρα έγινε μια αξιολόγηση και μέσα από αυτή την αξιολόγηση προέκυψε το φεστιβάλ. Άρα μιλάμε για μία ανάδειξη του τοπικού πολιτικού δυναμικού και την αξιοποίηση των καλλιτεχνών του. Αυτό έγινε και φέτος με ακόμα καλύτερο τρόπο και κέρδισε και την εμπιστοσύνη της περιφέρειας, η οποία το χρωματοδοτεί. Ανάλογες προσπάθειες υπάρχουν και αλλού, με μικρότερα ή μεγαλύτερα δίκτυα. Θεωρώ ότι αυτές είναι οι πιο σημαντικές κινήσεις, θεσμικές τουλάχιστον και από την πλευρά του Υπουργείου Πολιτισμού που εκπροσωπώ και πιστεύω ότι υπάρχουν δυνατότητες εάν πάνω από όλα αναπτυχθεί ένα κλίμα συνεργατικότητας, διάθεσης συνεργατικότητας, ανάπτυξης συνεργασιών με καλή προέρεση. Μπορώ να αντιμετωπίσω σε ελληνικό, αν δεν θέλετε. Λοιπόν, τώρα θα πάω από την άλλη πλευρά. Συμφωνώ, αλλά νομίζω ότι το θέμα της στρατηγικής, όταν αναφερθήκατε στο όραμα τον Φεστιβάλ, το όραμα τον Φεστιβάλ δεν μπορεί ποτέ να είναι αποκομμένο από τη σχέση τους με τους καλλιτέχνες. Και το πρόβλημα των ελληνικών Φεστιβάλ στην περιφέρεια είναι ότι δεν παράγουν καινούργιες δουλειές, δεν κάνουν commission σε καλλιτέχνες, δεν προσκαλούν καλλιτέχνες να δουλέψουν μέσα στην πόλη τους σε μια άλλη βάση, μακροχρόνια, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει ο καλλιτέχνης ένα έργο που αφορά αυτή την πόλη, να δημιουργήσει ένα έργο καινούργιο. Οπότε, νομίζω ότι η κουβέντα για τα Φεστιβάλ και η κουβέντα της αλλαγής θα πρέπει να ξεκινήσει από εκεί, από το κατά πόσον μπορούν τα Φεστιβάλ και τα περιφερειακά από το Φεστιβάλ Αθηνών να θυμίσουμε ότι μέχρι πριν 10-15 χρόνια και το Φεστιβάλ Αθηνών έτσι λειτουργούσε. Δηλαδή, ούτε καν το Φεστιβάλ Αθηνών δεν έκανε αναθέσεις σε καλλιτέχνες, απλά έφερνε κάποιες δουλειές μεγάλες και τις παρουσίαζε στο Ιρόδιο. Όπως και σήμερα, οι πόλεις φέρνουν κάποιες δουλειές στις πιο γνωστές, ας πούμε, τις παραστές της Επιδαύρου και κάποιες στην Αυλίας και τις παρουσιάζουν στις πόλεις τους. Αν αυτό το μοντέλο δεν αλλάξει, αν δεν ξεκινήσουν τα Φεστιβάλ να δουλεύουν ουσιαστικά με τους καλλιτέχνες, δεν νομίζω ότι μπορούμε να ελπίζουμε σε οποιαδήποτε αλλαγή. Ωραία. Άρα, πριν είπαμε ότι θέλουμε να δουλέψουμε με το κομμιονιτή και ο άνθρωπος είπε ότι έκανε η αργολίδα έκλειση στους όλους τους κλάδους του πολιτισμού και έγινε το Φεστιβάλ. Και τώρα έχουμε και τους λέμε, ναι, αλλά ξεχάσετε τους καλλιτέχνες. Ναι, γιατί βεβαίως... Επομένως αυτό θα πω ότι κάπως... Βεβαίως, γιατί το ζητούμε, ενώ νομίζω δεν είναι να μετατρέψουμε την τέχνη σε κομμιονιτή, πρέπει πάντα να διατηρούμε το στοιχείο της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας και της πιο καινοτόμου καλλιτεχνικής δημιουργίας, δηλαδή το να αναπτυχθεί μια πόλη, το να γίνει το Φεστιβάλ, το σημείο στο οποίο η πόλη διαμορφώνει ταυτότητα και την προβάλλει σε όλο τον κόσμο στο συλλογικό φαντασιακό, απαιτεί την σύνδεση με την ουσία της τέχνης και του καλλιτέχνης, με τους πιο προωθημένους καλλιτέχνες, δεν είναι απλά να μαζέψουμε ότι γίνεται εδώ, γιατί μπορεί ότι γίνεται εδώ να είναι ένας τεχνικός, πρέπει ταυτόχρονα να δούμε τι γίνεται παντού και να το συνδέσουμε με αυτό που γίνεται εδώ. Αυτή είναι η δική μου προσωπική. Ποια είναι η δική σας εμπειρία από την εμπειρία σας, γιατί έκαναν πολλά πριν και στην Βρυξέλ. Αυτό που βλέπω ενδιαφέρον στην συζήτηση είναι ότι μου δίνει το αίσθημα ότι είναι πολύ σημαντικό ότι δεν το γίνουμε σε μια συζήτηση. Δεν είναι οι καλλιτέχνες ή οι κοινωνικοί όπως αν είναι σε υποδοχή. Νομίζω ότι το μέλλον για τα φεστιβάλια είναι να είναι κοινωνικοί μέρες της δημιουργίας και της κοινωνικής δημιουργίας και εμφάνισης. Είμαι πολύ σίγουρος ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι στο σκοπό αυτό, πρέπει να έχουν αυτονομία, πρέπει να είναι ελεύθεροι. Αυτή είναι η αρχή. Επίσης, είμαι βαθυσμένος ότι χρειαζόμαστε καλλιτέχνες ή κοινωνικοί. Επίσης, χρειαζόμαστε να είναι μοδεύτεροι και να βλέπουμε τον εαυτό μας ως μεδιότητες. Επίσης, χρειαζόμαστε να έχουμε την ευκαιρία και την εμπισότητα να κατασκευάσουμε τα δυνατότητες που μπορούν να είναι. Επίσης, δεν θα έχω μια συζήτηση με καλλιτέχνες που ξεκινήσει με την εμποσία ή την επιλογή που εφαρμόζω για να δουλέψω με την κοινότητα. Θα προσπαθήσω να είμαι ανοιχτή, θα ακούσω και μετά θα προσπαθώ να προσφέρω εξαστάσεις, πόλεις, συνεργασίες με την κοινότητα. Ίσως θα προσφέρω εξαστάσεις που ο εαυτός ή εκείνος δεν είχε σκοτώσει, δεν έκανε ακόμα, αλλά που μπορούν να είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και μπορούν να προσφέρεται εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Είναι πραγματικά σύστημα εμπορίας και εξαστάσεις που μπορούν να είναι εξαστάσεις. Ευχαριστώ όλοι, πιστεύω ότι ήρθαμε σε κάποια δουλειά για το Kelly. Ευχαριστώ όλοι, πιστεύω ότι ήρθαμε σε κάποια δουλειά για το Kelly. Ευχαριστώ όλοι, πιστεύω ότι ήρθαμε σε κάποια δουλειά για το Kelly. |
