| Διάλεξη 6: Υπόσχεσαι το κεφαλαίο και το λαϊκό κίνημα και τα εκπαιδευτικά της κοινήσης οτυρίας. Παρακαλώ. Εγώ ανέλαβα του κεφαλαίου βίο το λαϊκό κίνημα και τα εκπαιδευτικά της κοινήσης οτυρίας. Ετοίμασα κάποια πράγματα για τους αγάπωτους. Όταν τα πω αυτά και τελειώσω θα έχω κάποιες απορίες να ρωτήσω για τη συνέχεια του κεφαλαίου, γιατί κάποια πράγματα όταν πρέπει να τις δίνετε θα τα ρωτήσω. Αν θα ξεκινήσω τώρα, συζήτηση θα γίνει και νομίζω ότι είναι καλύτερα έτσι. Ωραία, θα ξεκινήσουμε με μια εισαγωγή που την έχει εδώ και με βοηθάει να εισάγω το θέμα ομαλά. Λοιπόν, είχαμε μείνει εδώ πέρα το λαϊκό κίνημα και τα εκπαιδευτικά της κοινήσης οτυρίας 1793. Μόλις ξεκίνησε επανάσταση, ήταν τα πρώτα χρόνια δηλαδή. Εντάξει, το κλίμα ήταν πολεμικό. Υπήρχε μια εμφύλια σειράξεις, υπήρχε οικονομική κρίση φυσικά και η σημαντικότερη υπήρχε εξωτερική απειλή από τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπη που ήταν τα δύο επαναστατικά. Η επανάσταση κατάφερε να αποπεμφθεί και από το Βέλιο και από τη Ρενανία που είχαμε αναφέρει τις προηγούμενες φορές. Ο στόχος ήταν να περιοριστεί και να εξαλειφθεί από τα υπόλοιπα κράτη και στη Γαλλία που ήταν το κύριο επαναστατικό κέντρο. Κλείθηκαν λοιπόν όπως αν θέλουμε και την προηγούμενη φορά αυτοί που εργάνωσαν την κεντρική επαναστατική επιτροπή, που εδώ πέρα στην ουσία είναι η επαναστατική κυβέρνηση, έτσι. Κλείθηκαν αυτοί να οργανωθούν, να οργανώσουν, να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση, επαναστατική κυβέρνηση, η οποία έχει ως αφετηρία 10 Βουλίου 1793, έτσι, ώστε να μπορέσουν να οργανώσουν και τον λαό, με αποτέλεσμα να καταφέρουν να αποπέμψουν την καταστροφή, την εξωτερική απειλή. Υπήρχε ακραίος κίνδυνος. Ακραίος κίνδυνος, ακριβώς. Έτσι λοιπόν, όταν συγκροτήθηκε η συγκεκριμένη κυβέρνηση, από νομική απόψη, όπως αναφέρει εδώ, λεφέβρε, θεωρήθηκε προσωρινό καθεστώς, διότι κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει και κάποια συνέλεψη στην οποία να εκπονιθεί ένα σύνταγμα και να υιοθετηθεί από τη χώρα, αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή θα προσωρινό καθεστώς θα θεωρούνταν αυτό της επαναστατικής συγκυβέρνησης. Η αλήθεια είναι ότι όταν ψηφίστηκε το σύνταγμα που γίνεται αργότερα μέσα σε αυτό το συγκριμένο συγχρονική περίοδο, η επαναστατική επιτροπή, η επαναστατική κυβέρνηση με συγχωρείται, επαγιώθηκε και συμφωνήθηκε να μείνει στη θέση του μέχρι να έρθει και η γενικότερη ειρήνη. Αυτό ήταν το σύνταγμα, το πιο επαναστατικό, το πιο δημοκρατικό, το πιο… Βέβαια η συγκεκριμένη επαναστατική κυβέρνηση έπρεπε να προσαρμοστεί στις συνθήκες στον πολεμικό καθεστώς, ο οποίος εκείνη την εποχή… εντάξει, εξαιτίας επανάστασης είχε ανακύψει εκείνη την εποχή, για αυτόν τον λόγο, λοιπόν, ότι και οι ίδιοι επαναστάτες πήραν κάποια μέτρα, τα οποία είχαν οδηγήσει, όπως είπαμε την πρινή φορά, σε μαγικές φαγιές, σε κάποια συντοχοποίηση συγκεκριμένων πληθυσμών, τα οποία ιστορήθηκαν για την επανάσταση διαβροτικά και έπρεπε να εξαλειθούν. Και μέσα σε αυτό όλο το συγκεκριμένο ιστορικό και ιστορικό πλαίσιο, ανέκυψαν κάποιες δυνάμεις. Αυτό πρώτα θα αναφέρω, γιατί το έχει και ως πρώτο εδώ, για τους αβράκωτους που παρουσιάστηκαν εκείνη την εποχή. Και συνέχεια θα ρωτήσω κάποια πράγματα που θέλω, γιατί κάποια μου ήταν όντως δυσνόητα να τα διάβαζα αυτό, αν μπορείτε να μου το εξηγήσετε. Λοιπόν, αφού σας έκανα ειδησαγωγή, μέσα σε αυτό το κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο, ανακύπτει η δύναμη των αβρακώτων και τη λόβινα συμπατικά. Ο Λεφέμπ δεν την παρουσιάζει ως τάξη, και θα πω για ποιο λόγο είναι τα τάξη. Θα πω ήταν μια μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα επαναστατών, οι οποίοι ανέβησαν εκείνη την εποχή. Τώρα, οι αβράκωτοι, ενώ ήταν και οι ίδιοι οι επαναστάτες, ή ήθελαν και οι ίδιοι να αποπέμψουν τους αντιπάλους, ή ήθελαν οι ίδιοι να επαναφέρουν, όχι να επαναφέρουν, αλλά είχαν έρθει σε σύγκρουση με την αστική τάξη, που συγκρότησε τα χαμηλότερα στρώματα, συγκρότησε την ίδια την επαναστατική κυβέρνηση. Παρ' όλα αυτά, βλέπουμε ότι υπάρχει ένας διχασμός. Από τη μία έχουμε την ίδια της επαναστατικής κυβέρνησης και από την άλλη έχουμε τους αυράκωτες, αυτή τη νέα μοφή ήταν μια αγμέμου που είχε προκύψει τότε. Οι αυράκωτοι εντοπίζονται από τρεις, μπορούμε να πούμε, έχουν τρία υπόαπαθροπαραγωγικά, ήτανε κυρίως χωρικοί, ήτανε κυρίως τεχνίτες, ασχολούτανε με τη βιοτεχνή και το μικροεμπόριο, σε αντίθεση με τους επαναστάτες, την αστική τάξη που είχε ανετηθεί και την εποχή, οι οποίοι ήταν μεγαλοκαλλιεργητές και οι οποίοι ασχολούτανε και με το μεγαλοεμπόριο, το λέω με αυτή τη λέξη, σε αντιδιαστολή με το μικροεμπόριο που ήταν οι αυράκωτοι. Τώρα, προέκυψε ένα ζήτημα, όταν κατόπιν της εμφάνισης αυτής της νέας δύναμης. Η επαναστατική κυβέρνηση, για να μπορέσει, όπως σας αναφέραμε και την προηγούμενη φορά, να αντιμετωπίσει τον εξωτερικό κυβενοκυρίως που μπορούσε να φέρνει την επανάσταση σε κάποια μορφή, έτσι μπορούσε να εξαφανιστεί, να πέσει, ας πούμε, στόχευε στο εξής. Στόχευε να παγιώσει μια κυβέρνηση πιο συγκεντρωτική, ένα κρατικό μεχανισμό πιο συγκεντρωτικό, όχι, όταν λέω συγκεντρωτικό, ή θέλει να δημιουργήσει ένα τέτοιο σύστημα στο οποίο θα μπορούσε να συντονεί όλα τα στρατεύματα, να τα ελέγχει κατά κάποιο τρόπο, για να μπορέσει να τα οδηγήσει στη νίκη, όπως ήθελε. Όπως είχαμε και πει και την προηγούμενη φορά, την ίδια περίοδο σε αυτό το πλαίσιο προέκυψε και το έθνος, συγκροτήθηκαν όλοι οι πολίτες από τις διάφορες περιοχές της Γαλλίας σε ένα ενιαίος μεσόμα και ένα στρατητικό, για να μπορούσε να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους. Από την άλλη, όμως, οι αυράκοτοι, οι οποίοι προέρχονταν από πιο ταξικά, δεν ήταν τάξη, αλλά ταξικά η καταγωγή αυτού των ανθρώπων, ήταν από πιο χαμηλά στρώματα, δηλαδή όπως αναφέρετε, ήταν δυο τέχνες, μικροτεχνίτες, μικροέμποροι, ήταν κυρίως χωρικοί, ή τους χαγότες, ήθελαν κάποια μορφή, αν θα μου επιτραπεί όρος αυτοδιαχείρισης, ήθελαν να δει πιο αποκεντρωμένες δομές να υπάρχουν. Με αποτέλεσμα, το μεγάλο ζήτημα που προέκρυψε αυτή, όπως ανέφερα πιο πριν, ήταν ότι από τη μία να έχουμε τους ασθούς, μημαστατική κυβέρνηση, που ήθελε έναν μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό, για να είναι έναν πιο ισχυρό κρατικό μηχανισμό, και από τους αυράκους που ήταν πιο αποκεντρωμένες δομές. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δημιουργεί έναν διχασμό, ο οποίος σε ένα κλίμα τόσο βεβαρημένο, όπως εκείνης η εποχή, μπορούσε να προκαλέσει, και προκάλεσε αργότερα, να προκαλέσει μία μορφή σε φύλλη ασύρεξη. Το έκανες πάρα πολύ καλά. Αυτό που αξίζει να δούμε είναι ότι οι αυράκοι ήταν πάνω κάτω αυτό που λέμε μικροαστή. Δεν ήταν δηλαδή ούτε η αίσθη, ούτε όμως και το προλυταριάτο. Δεν μπορούμε να πούμε για αυτοδιαχείριση εκείνη την εποχή. Κανένας δεν έβαζε ζήτημα αυτοδιαχείρισης. Και ήθελα να προσθέσω εδώ, ήθελα να πω για το προλυταριάτο που αναφέρατε, επειδή ακόμη ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν είχε δρεωθεί, όπως έγινε μια πεντικοτετία αργότερα, ας πούμε. Δεν μπορούμε να αναφέρουμε ότι οι ίδιοι λειτούργησαν ως κοινωνική τάξη. Δεν μπορούσαν να συγκροτήσουν κάποια κοινωνική τάξη εργατική, προλυταριάτο. Για αυτό το λόγο αναφέρουμε ότι την καταγωγή τους και το τρόπο με το οποίο συμμετείχατε στην παραγωγή ήταν μικροαστή, όπως αναφέρατε. Και χωρική, ίσως. Ναι, και αυτή. Και έτσι, λοιπόν, όπως ανέφερα, είχαμε μια σύγκρουση μεταξύ της λαϊκής δημοκρατίας, όπως το αναφέρει εδώ, που ανταποκρίνεται στους αβράκωτους, και είχαμε και την επαστατική κυβέρνηση που είχε συγκροτηθεί στο Παρίσα. Τώρα, το θέμα είναι ότι στο ίδιο βαρημένο αυτό κλίμα, και μέσα στους αβράκωτους, υπήρχε σε μια μορφή στιχαζούνου, διότι οι αβράκωτοι ήταν μια ετερόκλητη ομάδα, δεν ήταν τάξη, ούτω λεφθέ, αλλά και εγώ, από ό,τι κατάλαβα αυτό που διέβασα, δεν ήταν τάξη εκείνη την εποχή, δεν είχα ευρεωθεί ο καπτεριστικός τρόπος παραγωγής, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε ασφάλεια για τάξεις, οπότε ήταν μια ετερόκλητη κοινωνική ομάδα μεγάλης αριθμό, πολύ κληθής, η οποία είχε αυτό το στόχο. Με ένα κοινό πολιτικό σχέδιο. Ακριβώς. Βέβαια, από ό,τι αναφέρει και μέσα το συγγραφέας, δεν είχε συγκροτήσει κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό όργανο, δηλαδή να συγκροτήσει κάποια κεντρική επιτροπή, κάποια κυβέρνηση δική τους, αλλά ήταν μέσα στο πλαίσιο αυτό το επαναστατικό, που προσπαθούσαν να λειτουργήσουν και αυτοί για να πετύχουν το σκοπό τους. Και να επανελθώ εκεί που ήμουνα. Μέσα σαβράκου τους υπήρξε ένας επίσης σχετικός διχασμός. Διότι, όπως ανέφερα, υπήρχαν εργάτες. Εργάτες θέλω να πω, οι εργάτες εκείνη την εποχή, εκείνη την περίοδο, ήταν μιστοτοί, ως ένα βάθμο. Υπήρχαν αυτοί, που ήταν μιστοτοί, και υπήρχαν όμως και τεχνίτες και μικροεμποροί. Οι τεχνίτες και οι μικροέμποροι δρούσαν σε ένα καθεστώς ελεύθερο επαγγελματισμό, αν μου πει να πει έκφραση. Δηλαδή, είχαν στα χέρια τους κάποια μέσα παραγωγή για να μπορέσουν να δραστηριοποιηθούν. Ήθελαν να φορολογούνται αυτά τα οποία παρήγαγαν και οι ίδιοι. Για αυτό το λόγο βλέπουμε εδώ πέρα ότι από άποψη, ας πούμε, πολιτικής αντίληψης, υπήρξε και αυτή η πιο, αν θέλετε, ισονοσημασίας, αλλά έχει σημασία, σύγκρουση μεταξύ... μέσα στους αβράκοντους, έτσι. Τώρα, αυτό που ήθελα να μιλήσω στη συνέχεια είναι ότι, παρόλα αυτά, συνοχήχαν και αυτήν την επανάσταση ενεργητικά. Δηλαδή, θέλω να πω ότι συγκρότησαν κάποιες στρατιωτικά σώματα, έτσι ώστε να μπορέσουν να αποπεύσουν τον κίνηνο. Εδώ πέρα, διάβασα κάποιους λόγους, τους είχε πολύ ωραίο λεφέβριο για το για ποιο λόγο εξασθένησε το κίνημα αυτό, στη συνολική μορφή του. Εγώ, νομίζω, ξεχώρισα δύο, τους οποίους, αν ήθελα να θεώρησα, που είναι σκόπινο να αναφέρω. Το κίνημα αυτό, από αυτούς τους αβρακότους, εκστρατεύτηκαν για τη σύγκρουση με τις δυναμίες αυτές, οι οποίες απειλούσαν την επανάσταση, κυρίως τα μαχητικότερα μέλη του πληθυσμού αυτού, που συνήθως ήταν μικρής ηλικίας, ήταν παραγωγικά, δηλαδή, μπορούσαν να συμμετέχουν και λόγω ηλικίας, ενεργά μες στην παραγωγή. Συγκροτήθηκαν όμως μαζικά, στάλθηκαν στα παιδιά της μάχης, όπως είχαμε αναφέρει, στάλθηκαν πολύ και σκοτώθηκαν πάρα πολύ, με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο κίνημα, αν επιτραπεί έκφραση για τους αβρακότους να εξασθενήσει. Ο μέσος όρος, ηλικιακός μέσος όρος, μεγάλωσε, δηλαδή έμειναν οι πρεσβύτεροι, με μεγαλύτεροι. Οι μεγαλύτεροι δεν είχαν τη μαχητικότητα, δεν είχαν, ας πούμε, τις ικανότητες που θα μπορούσαν να έχουν οι πιο μικροί, όπως ήταν και οι πιο δραστηριοποιημένοι, με αποτέλεσμα αυτού να αποδνεμώσει τους αβρακότους ως ένα βαθμό. Και επίσης, το άλλο που είδα εδώ πέρα και απομόνοσα και θα σας το αναφέρω, είναι ότι από τις ηλικιακές ομάδες που ήταν ενεργές και πήγαν και στον πόλεμο, τι συνέβη? Αυτοί που δεν σκοτώθηκαν, γιατί προφανώς δεν σκοτώθηκαν όλοι, αυτοί που έμειναν, είχαν φιλοδοξία. Δηλαδή, ο ένας έλεγε, ο κάποιος θα μπορούσε να πει εκείνη την εποχή, εύλογα πιστεύω, ότι συμμετείχα στον πόλεμο. Ωραία, είμαστε σε ένα μεταβατικό καθώς σ' αυτή τη στιγμή, θέλω να πάρω μέρος στην πολιτική τη νέα αυτή που έχει ανακύψει, έτσι ώστε να μπορέσω αργότερα να... Φύγονται με τη στιγμή. Ακριβώς, αυτό το είδαμε αργότερα και στη δική μας επανάσταση. Με αποτέλεσμα, πολλοί από αυτούς, έχοντας αυτή τη φιλοδοξία και αυτό το έτοιμα, να, με κατά κάποιον τρόπο, εγκολπώθηκαν από τον κεντρικό μηχανισμό που είχε αρχίσει να συγκροτείται από την επαναστατική κυβέρνηση. Με αποτέλεσμα, την γραφειοκρατία που εκείνη η εποχή είχε αρχίσει να συγκροτείται, μ' αποτέλεσμα να απορροφηθούν από την κεντρική επαναστατική κυβέρνηση για να αφαιρέσουν από τους αυρακότους ζωτικό ανθρώπινο υλικό και δυναμικό. Αυτοί οι δύο λόγια που τους έκρινε, εγώ σκόπιους να πω, βέβαια ήταν και η σύγκρουση με την επαναστατική κυβέρνηση, η οποία τους έφερε σε εντισμενή θέση και τους αποδυνάμωσε επίσης, διότι η επαναστατική κυβέρνηση είχε την δική της ατζέντα πολιτική, ήταν πιο καλά στερεωτικά οργανωμένη, ειτήθηκαν κατά κάποιο τρόπο από αυτή, από την επαναστατική κυβέρνηση. Παρ' όλα αυτά αυτό που μένει στο τέλος του κεφαλαίου είναι ότι το κίνημα το συγκεκριμένο, όπως ανέφερα και πριν, έπαιξε εξαιρετικό σημαντικό στρατηγικό ρόλο, διότι έδωσε ανθρώπινο υλικό, ανθρώπινο δυναμικό στα κύρια σώματα άμυνας, που χρησιμοποιήθηκαν για να αποπεμφθούν οι ξένες δυνάμεις και νομίζω η συμβολή τους ήταν θετική όσον αφορά αυτό. Αφτάνοντας σε αυτό το σημείο, τα διάβασα και μετά βέβαια τα υπόλοιπα, αλλά μου προέκυψαν μια δυσνόση και κάποιες απορίες. Θα θέλα, αν μπορείτε, να συνεχίζω να σας πω κάποια ακόμα πράγματα, θα θέλα αν μπορείτε να συνεχίσουμε αυτήν την ιστορική αφηγήση και να φτάσουμε στο σημείο λίγο που λέγεται τον αποχριστιανισμό. Εδώ πέρα λίγο κάποια πράγματα μου φάνηκαν κάπως περίεργα θα έλεγα, οπότε να μπορείτε λίγο να μας εξηγήσετε τι έγινε αργότερα, πώς συγκροτήθηκαν τα πράγματα αργότερα, μετά από αυτό το συγκεκριμένο γεγονός ας πούμε. Δηλαδή, οι αβράκοτοι συνέχισαν να έχουν, ας πούμε, την ίδια πολιτική δράση, ήταν πιο μειωμένοι. Ποια ακριβώς είναι η αβράκοτοι? Η αβράκοτοι, αυτό που δείχνει ο Λεφέβ, νομίζω πάρα πολύ καλά και βάζει και τις άλογες με τη Ρωσική Επανάσταση, που είναι πολύ πρόσφατη στη μνήμη του Λεφέβ και όπου υπήρξαν αντίστοιχες διαδικασίες, είναι πως έχει… δηλαδή, αυτό που βλέπει είναι ότι έχουμε από τη μία μέρη μια αστική Επανάσταση κατ' την αντίληψη του Λεφέβ εκεί πέρα, η Επανάσταση, και δίπλα της πάρει και μια λαϊκή Επανάσταση. Η λαϊκή Επανάσταση, η οποία επίσης δεν αφορά τόσο… δηλαδή δεν προβάλλει συντεταγμένα τα αιτήματα των κατώτετων στρωμάτων, αλλά αυτών των μικροασπικών στρωμάτων, που είναι βέβαια, αισθάνονται ότι το καθεστό τους τα εκμεταλλεύονται, τα καταπιέζει, αλλά θέλουν να το αλλάξουν αυτό και βλέπουν ότι η λίστα είναι σε μια αποκέντρωση του νέου καθεστό τους, αλλά από την άλλη μεριά δεν είναι οι ακτίμονες, δεν είναι η παραγή ας πούμε στις καπιταριστικές επιχειρήσεις, δεν είναι αυτή που φορτώνεται πάντως όλη την εκμετάλλευση. Είναι στρώματα που από βιοπαλλεστές μέχρι καλωστεκούμενοι οικοκυραίοι, που όμως δεν μπορούν να έχουν απόσταση από τα μεγαλοαστικά στρώματα που κυριαρχούν και στην Επανάσταση αυτή τη στιγμή. Λοιπόν, αυτοί θέλουν να δώσουν μια διαφορετική κατεύθυνση στην Επανάσταση προβάλλοντας αιτήματα που τους αφορούν άμεσα και που έχουν κυρίως να κάνουν με το κόστος επιβίωσης. Είναι το maximum αυτό που λένε. Δηλαδή, ζητάνε να πει διατίμηση στα αγαθά πρώτης ανάγκης. Αυτό είναι ένα αίτημα που τους ενώνει όλους αυτούς. Και που είναι πολύ εκκληκτικό, γιατί αυτό το αίτημα είναι πάρα πολύ ισχυρό στις πόλεις στο Παρίσι, που είναι και η βάση της Επανάστασης. Ζητάνε δηλαδή οι άνθρωποι κατά βάση να βρεθεί τρόπος για να εξεφαλίζουν το ψωμί τους, το οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο στις συνθήκες οικονομικής κρίσης, της ανακατετάξης εκεί πέρα της οικονομικής, στην υπερτίμηση των αγαθών που έρχεται με τον πόλεμο. Υπάρχουν μια σειρά από κινήσεις, από επαναστατικές ημέρες, από πιέσεις μέσω των λεσχών, για να προταθεί αυτό και από προσωρινές μορφές οργάνωση που ξεπηδάνε στις λαϊκές γειτονιές. Αυτό το έτοιμα στην πορεία της Επανάστασης κατά περιόδους κερδίζει, φυσικά μετά το θερμηδόρου νικέται. Δεν εξαλείφεται όμως. Όχι δεν εξαλείφεται, ο κόσμος και ο κορυφαίος τα ζητάει και τα θέλει αυτά μέχρι τη νύχτα της Επανάστασης. Και ρωτάει τώρα ο Λεφέδρος, πώς γίνεται ενώ έχεις όλη αυτή τη μαζική κινητοποίηση, όλος ο κόσμος αυτός έχει συνειδητοποιήσει, φαίνεται αυτό, κάνοντας δουλειαβάσεις, βρίσκοντας δηλαδή τι ζητούσαν οι άνθρωποι, τι το θέλουν. Είχαν καταλάβει κάποια πράγματα, δεν μπορούσαν να έχουν μια οικονομική θεωρία, δεν μπορούσαν να απαντήσουν σε αυτά που έλεγαν οι τότε φιλελεύθεροι, στοιχειοδόσο, ότι ξέρετε αν γίνουν αυτά που θέλετε εσείς, δεν θα υπάρχουν πόρυ για να προχωρήσουμε την επανάσταση, δεν μπορούσαν να κάνουν τον πόλεμο, για παράδειγμα. Δεν είχαν συνολική εικόνα, συνολική οικονομική πρόταση, αλλά παρόλα αυτά ήταν πάρα πολύ σκυρό κίνημα. Υπήρχε σε πόλεις, κυρίως εκεί πέρα που οι άνθρωποι, εξαρτιόταν η επιβιωσή τους από το εμπορρυματικό κύκλωμα. Έπρεπε να αγοράζουν το ψωμί τους δηλαδή. Πώς γίνεται αυτό το πράγμα, το οποίο δεν νικήθηκε στη διάρκεια της επανάστασης, πώς γίνεται και μπήκανε, ας πούμε, πίσω τα αίτηματά του. Και λέει, η βασική λόγη, που νομίζω πάρα πολύ έυσοχα τους επισήμανους, είναι ότι ακριβώς αυτοί που ήταν οι πιο μαχητικοί, αποκόπηκαν από αυτό το κίνημα, από αυτή την αυτοοργάνωση της βάσης, ας πούμε έτσι, με δύο τρόπους. Ένας ήταν στο στρατό, ο άλλος ήταν στη Μοσοδίκηση. Δηλαδή, κάποιοι, και συνήθως και τα πιο δυναμικά στοιχεία, τα πιο εύρωστα, τα πιο σοβαροί επανάστατες, σηκώνονταν να πάρουν να πολεμήσουν, γιατί ήταν το ζήτημα της επιβίωσης, της επανάστασης. Άλλοι, που μπορεί να ήταν λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, να μην μπορούσαν να πάρουν να πολεμήσουν, κατέληγαν να στελεχώσουν τη Δημοσιοδίκηση. Αυτό κάπως τους απομάκρυνε από τον κόσμο που ήταν εκτός. Τους έκανε να βλέπουν τα πράγματα από τη μεριά τους από μέσα, τους δημιουργούσαν ελπίδες ότι αύριο θα έχουν εντοχωμένο μια προνομιακή μεταχείριση. Θα φάνε αυτοί κάτι παραπάνω. Αυτό που είπε ο Αλεφέμπρυ κάπου, το είπε μια φράση βιολογικός παράγοντας. Και το καταλαβαίνω διότι... Δηλαδή αυτό δεν πρέπει να έγινε με κάποιον, δεν υπήρχε κάποιος που είχε το σχέδιο αυτό ότι εμείς θα τους εξασθανίσουμε με αυτόν τον τρόπο και θα τους διασπάσουμε. Αλλά αυτό έγινε από το πώς προχωρούσε η επανάσταση. Και από τη μια μεριά αυτή γίνονταν αγγιητές της επανάστασης με το που μπαίνανε και στη Δημοσιοδίκηση και στο στρατό, γιατί έχεις πια ένα στρατό επανάστατικο, δεν είναι ο στρατός που έψαχνε ευκαιρία να στερεώσει το Λουδοβίκο, είναι ο στρατός ο οποίος θα δίνει όλο για την επανάσταση. Έχει μια Δημοσιοδίκηση, αυτή η νέα Δημοσιοδίκηση που επίσης αυξάνει και ο αριθμός της πάρα πολύ εκείνη την εποχή, το κράτος μπαίνει σε νέα παιδιά που δεν ήταν οπλουμένως στο απολυτραρχικό κράτος, αυτή η Δημοσιοδίκηση ζητάει τώρα να είναι επανταστατική, ζητάει να προωθήσει το σχέδιο της επανάστασης, αλλά όχι το σχέδιο που έρχεται από πάντα, όχι το σχέδιο που έρχεται, προφανώς οι άνθρωποι που μπαίνουν εκεί περιοπή, έρχοντα από ένα λαϊκό κόσμο, προφανώς βλέπουν με συμπάθεια, κάνουν ό,τι μπορούν και αυτό, αλλά έχουν αποκοπεί από τις διαδικασίες, δεν υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό για να κρατήσει ζωντανές όλες αυτές τις κινήσεις που θα μπορούσαν, αν δεν υπήρχε πόλεμος, να δημιουργήσουν μια πολύ πιο ριζιωσπαστική κατάσταση. Και το αποτελεσμένο είναι ότι περνάει αυτό που θέλει η αστική ηγεσία της επανάστασης, με παραχωρήσεις. Παραχωρήσεις είναι ότι βελτιώνει τη θέση των στρωμάτων που συμμετέχουν στο στρατό και στο κράτος, γίνονται οι νόμοι για τα μάξιμ, γίνονται διάφορες προσπάθειες να οργανωθεί ο επιστητισμός των πόλεων, όλα αυτά δηλαδή τα άμεσα, αλλά δεν γίνονται με κάποια τρόπο που τα βάζει στον κορμό του νέου καθεστότος. Γίνονται επί τούτου, όσο διαρκεί ο κίνδυνος. Το αποτελεσμένο είναι ότι όταν περνάει ο κίνδυνος, αυτά σβήνουν και όλες. Και έτσι το πιο ριζιωσπαστικό κομμάτι της επανάστασης, το οποίο έδωσε τα περισσότερα και όλες για την επανάσταση, είναι και το ριγμένο από μια άποψη. Δεν προχωράνε οι δικοί τους στόχοι. Αυτό που γίνεται είναι κάτι το οποίο το έχουν θελήσει και αυτοί, το έχουν θελήσει και οι αστροί που δικούν, αλλά πολύ πιο κοντά στον αστόν. Αυτοί είναι που κερδίζουν πολύ περισσότερα. Αυτή είναι η βασική ιδέα του Λεφέβρα εδώ πέρα, η οποία, νομίζω, είναι το που κρίνεται στην πραγματικότητα. Επίσης, αυτό δεν ξέρω ποτέ αντάστητε γύτερα χρονολογικά. Επειδή ξέρετε την πρινή φορά είχαμε αναφέρει εδώ πέρα ο Λεφέβρας ότι κατά κάποιο τρόπο προωθήθηκε μια διαδικασία από χριστιανού, να παιμφθούν τα στοιχεία του χριστιανισμού, του καθολικισμού κύριος έτσι, του ρωμικαθολικισμού από τη δήξη, από την ταθεία και να αντικατασταθούν με κάποια άλλα θρησκευτικά στοιχεία, άμα θέλετε. Και επειδή θυμάμαι το έχουμε αναφέρει την πρινή φορά, ή θα μου το ξαναπωλώ γιατί μου δημιουργήθηκε κάποια ψαπορία. Δηλαδή ήταν τότε για να δείξει το κράτος ότι είναι κάτι το καινούργιο, ότι δεν έχει σχέση με το προηγούμενο κράτος του παλιού καθεστώτος, που είχε σαν κύριο στοιχείο το καθολικό κλήρο, όπως στη Ρωσία του 2017 κύριο στοιχείο του Τσαντζούμι ήταν, όχι το πρωταρχικό, κεντρικό στοιχείο, ήταν ορθόδοξος κλήρος. Αυτοί λένε εμείς φτιάχνουμε μια νέα κοινωνία στην οποία σβήνουμε και σε συμβολικό επίπεδο ό,τι υπήρχε στην παλιά. Δηλαδή και από αυτά που κάνουν κάποια επέζησαν και διαδόθηκαν, κάποια χάθηκαν, δηλαδή τα μέτρα και σταθμά, ας πούμε, επέζησαν. Το μέτρο, το κιλό, το λίτρο, όλα αυτά που έχουμε είναι από εκεί, από την επανάσταση. Και μάλιστα από αυτήν την περίοδο, λίγο νωρίτερα, τότε είναι που λένε στο πλαίσιο να φτιάξουμε μια νέα ζωή, ότι θα χρησιμοποιούμε τα νέα μέτρα τα οποία αφενός είναι ορθολογικά, είναι στο πνεύμα του διαφωτισμού. Έτσι, ένα κιλό έχει χιλιαγραμμάρια κτλ κτλ. Κι αφεντέρου είναι επίσης, είναι ορισμένα, δηλαδή υπάρχει αυτό το γραφείο των μέτρων και σταθμών, όπου υπάρχει μέσα το πρότυπο μέτρο. Υπάρχει ένα μέτρο, υπάρχει ένα κιλό, δηλαδή μπορούν διακώς να τρέχουν εκεί πέρα και να το χρησιμοποιούν σαν κριτήριο των μέτρων και των σταθμών που θα χρησιμοποιήσουν παντού. Από τη μία μέση, λοιπόν, εμπλέγεται η επιστήμη σε αυτό και από την άλλη είναι αυτό που ομογενοποιεί και ενώνει και δυναμώνει τελικά το νέο καθεστώς. Δηλαδή, είναι ένα ζήτημα, πώς να το πω, το αν ο μπακάλις θα σου έδινε σε λίβρες ή σε κιλά, έγινε πολιτικό ζήτημα. Και με αυτόν τον τρόπο μπορούσες να επιβάλλεις σε ένα πολύ πυρνικό επίπεδο τη σύμπλευση με το νέο καθεστώς. Δηλαδή, ανάγκαζες τον μπακάλι να κάνει τις συναναλλαγές του στα νέα μέτρα, αποδεχόταν το νέο καθεστώς. Παντού αυτό, σε όλα. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό. Άλλαξαν οι μέρες, τον μηνό και τον εβδομάδον, έτσι. Άλλαξαν τον τρόπο που μετρύεται ο χρόνος. Έπαψε ο χρόνος να έχει 12 μήνες και κάθε μήνες να έχει 4 και κάτι εβδομάδες. Και οι μήνες έγιναν των 30 ημερών και υπήρχαν κάθε μήνες, θα το είδε το φαντάζομαι, διαιρούνται σε τρία δεκαήμερα. Τρεις δεκάδες. Και η αργία, αντί να είναι μια φορά τη βδομάδα που ήταν η Κυριακή στο πληκτικό καθεστώς, είναι τώρα μια φορά τις δεκαμέρες. Δηλαδή, επιβάλλεται το σχέδιο των αστών, το οποίο για τους εργάτες είναι κακό. Δεν το λύπηζα με αυτό το εφέγγρο αυτό. Κάπου πρέπει να το λέει, δεν μπορεί να το λέω αυτό. Για τον ημερολόγου το λέει, απλά δεν λέει την ανάλυση σε δεκαήμερα, ότι πηγαίνει σε 10 μέρες η ημέρα εργαστική. Ναι, νομίζω το λέει. Αυτό όλα μπορεί να κάνω λάθος. Αυτό τι σημαίνει, επιβάλλεται ο καπιταλιστικός πολιτισμός, ας το πούμε έτσι, η καπιταλιστική κουλτούρα. Και αυτό δεν είναι πάντα προσόφερο στον κατώτερο τάξο. Και γι' αυτό βεβαίως και οι κατώτερες τάξεις δεν έχουν καμιά μεγάλη διάθεση να στηρίξουν την Πανάσταση από αυτή την άποψη. Και δίνεται το πάτημα στο παλιό καθεστώς να κινητοποιήσει μάζες, κυρίως καθυστεριμένες αγροτικές μάζες, αλλά που είχαν πολύ συγκεκριμένα ετοίματα, στα οποία σ' απογοήτευσε η Επανάσταση. Έτσι γίνεται η Βανδέα, έτσι γίνεται… υπάρχει βέβαια όλος ο δόρος που γίνεται γιατί το νέο καθεστώς κυνήκουσε τους Παππάδες, τους ανόλκησε τους Παππάδες. Στα χωριά αυτά της πολύ παραδοσιακής κοινωνίας αυτό ήταν σαφής ένδειξο ότι ήταν σατανικό το νέο καθεστώς. Εγώ όταν ήρθανε και είπανε από πάνω ότι ξέρεις εμείς θα βάλουμε τα επίσημα σύμβολα της νέας θρησκείας της ανθρωπότητας, ήρθε και εδώ σε το πράγμα, δηλαδή για τους άλλους ήταν ολοφάνερο ότι επρόκειτο περί μιας μασονικής συνομοσίας πλέον. Η Καθολική Εκκλησία έτσι και έως είχε στην πούκα τους μασόνους και τώρα η Ελληνία που δώσανε, η οποία εξακολουθεί μέχρι σήμερα τελικά, ακόμα και σε χώρες που δεν γνώρισαν την Γελική Επανάληξη, δηλαδή στην Ελλάδα, έτσι. Τι τους κόφτει τους μασόνους που ποτέ έκανε κάτι οι μασόνοι στην Ελλάδα, δεν ήξεραν ποτέ. Αλλά θα δείτε ότι ένα μόνιμο μοτίβο της άκρης θρησκείας είναι ότι δίπλα τους ευρώς έχει και τους μασόνους. Τελείως όλο αυτό το μένος κατά τους μασόνους ξεκινάει από τότε, ότι είναι αυτοί οι οποίοι έφεραν και το νέο καθεστώς επίσης είχε πάρει πολλά από τα σύμβολα της μασονίας, τα τρίγωνα, διάφορα τέτοια. Φανταστείτε τώρα τους χωρικούς στη Βανδέα, που ήταν βέβαιο ότι αν υποκύψουν σε αυτό που έρχεται θα πάνε στην κόλαση. Δεν υπήρχε περίπτωση να το δεχτούν. Ξεσηκώθηκα λοιπόν, υπήρχε, αλλά δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι θα είχαν τόσο δυναμική αντίδραση, αν οι υπόλοιποι νόμοι της αυπανάστασης ονομούσανε. Όταν όμως η Επανάσταση έρχεται να πάρει τους γιους τους να τους στείλουν στο στρατό. Οι αυτοί δεν το θέλουν, αυτοί δεν έχουν καμιά διάθεση, είναι στην άλλη άκρη της Γαλλίας. Δεν σκέφτομαι ότι θα γίνει κατοχή εκεί πέρα. Δεν σκέφτομαι ότι έχουν κάτι να προστατευτούν από το παλιό καθοστό ζωής και οι αυτοί το θέλουν. Δεν σκέφτομαι ότι θα χάσουν κάτι αν ξαναγυρίσεις το παλιό καθοστό σου. Έρχεσαι να μου πάρεις τα παιδιά, είσαι εχθρός μου. Μου παίρνεις τη θρησκεία μου, μου παίρνεις όλα αυτά τα στοιχεία της παραδοσιακής μου ζωής. Με αναγκάζει να εργάζομαι περισσότερο. Δεν ήθελαν και πολλοί για να φτιάξουν τα πρώτα αντεπαναστατικά κινήματα. Είχαν δηλαδή, υπήρχαν οι βάσεις για να γίνει αυτό. Που και αυτές συνδέονται ακριβώς με την ταξική κατεύθυνη της επανάστασης. Δηλαδή, προφανώς ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν είχε δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στα λαϊκά αιτήματα. Αν η επανάσταση δηλαδή είχε εργαστεί πιο σύντομα για να φτιάξει μία κοινωνική συμμαχία των κατώδοτων στρωμάτων με τα μικροαστικά στρώματα και με την αστική τάξη που εκφραζόταν μέσα από τις επανστάτες. Δεν έγινε όμως αυτό. Οπότε, έχεις από την άλλη μεριά όλη την αντίδραση. Από την άλλη μεριά στις πόλεις και μεταξύ των πιο προηγμένων πολιτισμικών στρωμάτων αυτών, που τελικά είναι οι πρόδρομοι αυτού που ξέρουμε εμείς έτσι, πολιτισμού που ορίζεται από το διαφότισμα, αλλά που τότε ήταν περιθωριακός ακόμα. Δεν νομίζουμε ότι λέμε ότι είναι ο αιώνος των φώτων, φαίνεται και από τον Λεφέβρα, αλλά σε άλλα βιβλία αναδεικνύεται πολύ περισσότερο ότι αυτό αφορούσε ελάχιστος άρχοντες και αστούς. Δεν ήταν ο κόσμος ακόμα, δεν είχε μεγάλη νέα. Με την Επανάσταση έρχονται όλα αυτά, που φτιάχνει το σύστημα της λαϊκής παιδείας, που φτιάχνει τα μέτρα, τα νέα μέτρα, τα σταθμά, όλα αυτά αρχίζει να μετράει το χρόνο από την Επανάσταση από το 1789 και όχι από τη γέννηση του Χριστού. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά. Αλλάζουν, δηλαδή προσπάθηση η Επανάσταση να φτιάξει μια νέα κοινωνία. Όπως το ίδιο έγινε και στη Ρωσία, βέβαια το 17. Επίσης υπήρξαν πέρα από τις πολύ θεμελιώδεις αλλαγές, οι κοινωνικές αλλαγές, οι παραγωγικές σχέσεις και τα λοιπά, υπήρξαν αλλαγές σε αυτό, στο επικοδόν. Μια λέξη που δεν είναι κατ' όλοι οι έυστοχοι, αλλά για να καταλάβουμε γιατί μιλάμε. Ήταν, ας πούμε, στην υφή της καθημερινής ζωής. Υπήρξαν αυτά. Και με αυτά κάποιοι συντάσσονταν, κάποιοι δεν συντάσσονταν. Αλλά αυτές οι αλλαγές που έγιναν, αυτό είναι το σημαντικό να καταλάβουμε, δεν γινόταν πάντα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Μπορεί να ήταν σε μια φωτισμένη κατεύθυνση, δεν ήταν σε μια φιλολαϊκή κατεύθυνση. Δεν ταυτίζονταν αυτά τα δύο. Δεν ήταν το ίδιο το σχέδιο των φιλελευτέρων με το σχέδιο των αυτού που υπήρχαν τότε. Με το σχέδιο και με τα αιτήματα του κόσμου, τον λαό. Αυτή είναι η ιδέα. Να προσθέσω κάτι εδώ πέρα. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε, και ίσως και στη σωβιτική εποχή, έναν τακτικισμό επαναστατικό, ο οποίος τέλει ήταν ασχημένος. Δηλαδή πήγαν να αντικαταστήσουν το Καθολικό Κλήρο με κάτι άλλο, γιατί μέσα γράφελαν ότι πολύ αστοί δεν το θεωρούσαν να πάρουν το για αυτούς, το θεωρούσαν για τον λαό. Ότι τσέπηκες αυτό το σύνδρομο του Μ. Αλεξάνδρου, για να σώσει τον λαό προσφέροντάς με τα θάνατον κάτι, αλλά που κατέληξε από τυχία. Όπως και αντιστοιχώς η σωβιτική είναι ότι δεν του πρόσφερε η θρησκεία, του πρόσφερε το personality cult, απέντευση στην ηγεσία σε μεμονωμένα πρόσωπο, που και εκεί κατέληξε από τυχία και μίσος μετά. Πολύ αργότερα. Ειδικά για τον Στάλιν ήταν… Ο Στάλιν όσο ζούσε ήταν… γενικά έκλαιγαν οι Ρωσσοί όταν πέθανε, φοβήθηκαν. Δεν ήταν… Η cult αυτό, πρέπει να λες παθήσεις μου, δεν ήταν κάτι οχιό. Πότε που κηρύχθηκε? Τρία χρόνια μετά το 1956. Αλλά το ότι είχε το καθιστό στο ρυσικό, είχε πολύ διαφορετικά μέσα για να περάσει στο λαό τα μνήματά του. Είχε τα μίντια, είχε τον κινηματογράφος, την δουλειά του, και άλλα δεν είχαν όλα αυτά. Αυτή η επανάστατική επιλογή τέλει ή ήταν κάποιας χρησιμότητας γιατί δεν την επανάκτησε? Ναι, γιατί από τη μέση προκάλεσε την τράση, από την άλλη μέση όμως τελείωσε την επανάσταση, για όσο διάστημα επικράτησε. Και επικράτησε μέχρι τον Απολέοντα. Δηλαδή έδωσε πολλά αυτή η πολιτισμική σύγκρουση, η οποία, ναι, είχε το κόστος της. Από την άλλη μέση έκανε πολύ χειροπιαστώς σε πάρα πολύ άλλο κόσμο, ότι ναι, είμαστε σε ένα νέο καθεστώς. Έχει διαφορά αυτό που είχαμε πίσω, πρέπει να το κρατήσουμε. Ξένε και τα οικονομικά συμφέροντα, φυσικά, τα οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό η μεταβίβαση των περιουσιών, έτσι. Μέσα από τα ασυννιάτα, ήταν οι δήμευς των περιουσιών, το Αιβιανόν. Αυτό έπαιξε κεντρικό ρόλο επίσης στη δημιουργία κοινωνικής συνέναισης για την επανάσταση. Σου δίνω είτε η Γη, είτε την ελπίδα της Γης. Η Γη πυρονοιαστή πρακτικά, η ελπίδα της Γης πυρονοιαστή. Αυτό ήταν το... Πήραν, δηλαδή, ότι δήμευσαν την περιουσία του κλήρου και των Αιβιανών. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, λοιπόν, όταν μετά επανήλθε η επανάσταση, επιστράθηκαν σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν μπόρεσε να ξεγίνει αυτό που είχε κάνει η επανάσταση. Ήταν, δηλαδή, μια κοινωνική μεταβολή που επιβλήθηκε τελικά. Και αυτό είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον θέμα με τις επανάστασες. Ο Λεφέρος, απροστορματικά, πρέπει πάντως εγώ να συλλέξω κάποια στοιχεία. Λέει ότι κάπου, αν θυμάμαι καλά τώρα τα νούμερα, ότι με τον υπολογισμό των Αιβιανών και των κληρικών, οι οποίοι, λέει, ήταν 16% του κληρισμού και άλλοι ήταν κάτι... Όχι, 1,6% και 1,4%. Και οι δυο τόσο... Ναι, και οι δυο ήταν κάτω από 3%. Αν μου είπες ότι το έλεγε κάποια στιγμή υπηρεοχή, δεν ξέρω που το είδα αυτό το νούμερο. Ποιο πράγμα? Ότι υπήρχε αυτό το νούμερο, το οποίο ήταν ένα προσωστό του συνολικού κοινομίας, αλλά παράλληλα και κάποιοι ευγενείς και κληρικοί συντάθηκαν με το νέο καθεστώς. Οι λυκτροί δεν είχατε πάρα πολλά κτήματα, όσα κληρικοί, αλλά και από τους εκπατρισμένους. Πολλοί είχαν μέσω διαφορετικών προσώπων, πάλι κατωχή της περιοχίας, που απλά έχουν το δικό τους τόνομα, και αλλωνών δεν πάθηκε ποτέ η υγεία. Οπότε όλο αυτό το αμέτρα, το οποίο όμως τόσο πολύ ευαγγελιζόταν στο τώρα, το τότε, στο σύγχρονο χρόνο της Επανάστασης, εν τέλει δεν είχε αυτό που φανταζόμαστε εμείς ότι ξαφνικά δόθηκαν τεράστιες εκτάσεις και... Ξαφνικά όχι, αλλά περάσανε πολύ σημαντικά κομμάτια. Και ήταν κυρίως ότι μπήκανε στον δρόμο της, στην τροχιά της κοινωνικής αμμόδου αυτή, δηλαδή διάφορα στρώματα αστικά τα οποία πλούτησαν μέσα από τον πόλεμο, και έπαιρνοντας άμεσα την περιουσία των αλλωνών, αλλά και συμμετέχοντας στις πολεμικές δαπάνες. Δηλαδή έπρεπε να αγοράσουν στρατοστολές, να τις αγόραζε από κάποιους που τους έφτια, κάποιους πρωθυφευτείς. Κάποιος έβγαζε λεφτά, πολλά. Αυτοί που έφτιαγαν στρατοστολές, επίσης έβγαζαν λεφτά. Δηλαδή έχουμε μια μεγάλη άνοδο του ρόλου του κράπου σε εκείνη τη φάση. Ήμουν κατά κερδισμένοι. Ναι, και μετά, καθώς έχουμε και τις κατακτήσεις μετά με τον πολέοντα, έχουμε και... Πέριν, ας πούμε, απόσπου είναι... Από τις χώρες που έχουν κατακτήσει, απόσπου είναι επίσης πλούτο. Είναι σημαντικό για τα διοικητεύτευτες όλους. Είναι σημαντικό για καταστρώματα που έχουν κυριαρχήσει. Πείτε να ρωτήσω το εξής. Θέλω να μπορώ να μου πει... Το σημείο εκείνο, την ιστορική συγκυρία εκείνη, ας πούμε, που μετά την κρίση του καλοκαιριού, οδήγησε ας πούμε στην εγκαθίδιση της... Του 93. Ναι, του 93. Οδήγησε στην εγκαθίδιση της δικτατορίας, ορινής δικτατορίας. Ποια ήταν η... γιατί εδώ πέρα έλεγε διάφορα ιστορικά στοιχεία, πώς δεν κατάλαβες... Ναι, η ουσία είναι ότι με το που γίνεται η ξένη εισβολή, αισθάνονται όλοι την ανάγκη για μια ισχυρή κυβέρνηση, η οποία θα... έχουν καθεστώς έκτακτη της ανάγκης, τότε αρχίζουν να το διαμορφώνουν αυτό. Και πρέπει, αυτό που προέρχεται είναι η κοινή σωτηρία. Γι' αυτό υπάρχει επιτροπή κοινής σωτηρίας. Δηλαδή, να σωθούμε όλοι μαζί. Και για να το κάνεις αυτό πρέπει να πάρεις πολύ αποφασιστικά μέτρα, τα οποία θα σπάσουν αυγά, τα οποία όμως θεωρείται ότι... Ναι, ότι θα δυναμώσουν το κράτος και θα βοηθήσουν να νικήσουν, όπως και γίνεται τελικά. Και αυτό είναι φυσικά τελείως διαφορετικό από αυτά που επαγγελιζόταν, το σύνταγμα, ακόμα και το σύνταγμα του 93, έτσι. Και στην πράξη υπάρχουν διάφοροι μηχανισμοί, οι οποίοι αυτονομούνται. Οι οποίοι διωκτικοί μηχανισμοί... Είναι δηλαδή γίνεται ένα ισχυρό κράτος, το οποίο κυνηγάει κυρίως τους ευγενικούς εχθρούς, δηλαδή αυτούς που είναι με τον βασιλιά και τους ευγενείς, αλλά καταλαβαίνετε ότι σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να πάρει πάω οποιοδήποτε. Πάρα πολλοί Ριζοσπάστες έχασαν το κεφάλι τους, πάρα πολλές γυναίκες που διεκδικούσαν δικαιώματα έχασαν το κεφάλι τους, πάρα πολλές άσχετοι από εγκληματές του κοινωνικού δικαίου μέχρι απλώς άνθρωποι που είχαν μια ταξική σχέση με το παλιό κράτος τους και δεν ήταν ότι θα ήταν ενεργοί, δηλαδή τους πήρε η μπάλα κυριολογικά. Αυτό ταυτόχρονο όμως δημιούργησε και φόβο μεταξύ των υπόλοιπων ανθρώπων. Δηλαδή ήταν μια πολιτική που στερέωνε το καθεστώς με αυτόν τον τρόπο. Ήταν ένα πολύ αυταρχικό καθεστώς το οποίο δεν τολμούσες να εναντιωθείς δημόσια. Μπορεί να σηκωνώσεις να φύγεις, όταν έρχονταν να σου επιτάξουν τις οδιά, να φοβώσουν να αντισταθείς όπως θα αντισταθούσαν ο προηγουμένος. Όλα αυτά, δηλαδή αυτό το πολύ ισχυρό κράτος, το οποίο ήταν πολύ πιο ισχυρό από οτιδήποτε υπήρχε στο παλιό καθεστώς, το συντώνιζαν αυτές οι επαναστατικές επιτροπές, που ήταν η δικτατορία των Ορεινών, ναι, της πιο ριζοσπαστικής μερίδας, της πιο ριζοσπαστικής μερίδας των επαναστατών. Δηλαδή αυτό που προκύπτει εκ των μυστέρων, έτσι, από αυτά τα οποία έχουν αφέρει, είναι ότι το επαναστατικό είδος, το αρχικό, έτσι, με την κήρυξη αμάζισης και μετά, θυσιάστηκε στο βωμό της κεντρικής αποτελεσματικότητας του κράτους. Εκείνη τη στιγμή, ναι, δεν έλεγαν ότι το κάνουμε για να το θυσιάσουμε, έλεγαν ότι το κάνουμε αυτό για την απαραίτητα τώρα, κι άλλο φυσικά θα ξαναγυρίσουμε στον κανονικό δρόμο. Κοιτάξτε σήμερα τι γίνεται με την κυβέρνηση που λέει, ναι, θα ακολουθήσουμε τα μνημόνια για τέσσερις μήνες, γιατί είναι ανάγκη και μετά θα ξαναγυρίσουμε. Δηλαδή, όταν κυβερνάς, μπορείς να κάνεις διάφορες αποκλήσεις από το στρατηγικό στόχο υποτίθεται, υπάρχουν ανάγκες και τώρα προέχει να κερδίσουμε αυτή τη μάχη, την πρακτική μάχη. Αυτό ήταν που έλεγα και σ' αυτούς τους μηχανισμούς, φυσικά, είχανε μαζέψει, όπως είπαμε, και τα πιο ριζοσπαστικά λαϊκά στοιχεία. Δηλαδή, δεν μπορούσε αυτό το καθώς να έχει μια οργανωμένη αντιπολίτευση από τα αριστερά. Συνεχίζονται και διάφορες, λέει λασσίες και ταραχιές στον δρόμο κτλ. Αν δεν υπήρχε κάποιος πολιτικός αντίπαλος, έγιναν διάφορες συνομωσίες μετά το θερμητό, όλες ξεφούσκωσαν από τη μεριά της αριστεράς. Αυτός που συγκρούστηκε, δηλαδή, ήταν τελικά η Πανάσταση με τον παλαιό Καθοστός. Να με ρωτήσετε κάτι, γιατί κι εγώ έχω πολλές ερωτήσεις, βέβαια. Έχεις κι άλλες? Να σου πω κάτι, άμα θέλω να μιλήσω με τα παιδιά, να ρωτήσω κι εγώ κάτι. Εσύ είχες ένα λάθος για ποιο... Για όλους τα δύο έχω γράψει. Άμα θες να ξεκινάς, θα σου ρωτήσω κιόλας μετά για κάποια, γιατί συνέχισα λίγο παρακάτω. Σε αυτό το καταπληκτικό βλέπω του Λεφέβ, έχει το δίδυλο Συνασπισμός και Πανάση μέχρι τη συνέχεια του 1595, όπου συμβαίνουν πάρα πολλά σημαντικά γεγονότα μέχρι μέσα στο διάστημα. Κατ' αρχή, η μεγάλη εικόνα του 1793-1795, όπου έχει να κάνει στην Ευρωπαϊκή Συνασπισμό, ούτως ή άλλως κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, ήταν πολύ σημαντικό η επίδραση που είχε στο εσωτερικό της Γαλλίας και στις επιλογές που κάνει η Κυβέρνηση, αλλά και στη μορφή που είχε η ίδια η Κυβέρνηση με τα γεγονότα, σαν να μην συνάρθει με τα γεγονότα των πολιμικών επιχειρήσεων. Αυτό που τονίζω, Λεφέβ, είναι κάτι σημαντικό, γιατί ενώ υποτίθεται είναι αυτό που λέμε Total War, ως ένα σημείο βέβαια, γιατί πολύ σωστά το Λι είναι με κρίσιμη διαφορά, ότι δεν εθνικοποιήθηκε ποτέ ο πόλεμος από την πλευρά των συνασπισμένων δυνάμων, παρ' όλο που έχει γίνει αυτό που ονομάστηκε ο πρώτος συνασπισμός, εν τέλει αυτός ο ίδιος ο συνασπισμός είχε μεγάλες διαφορές στο εσωτερικό του, καθώς τα ζητήματα του πολέμου κατά θάλασσα, του Απικιακού Πολέμου, αλλά και η Πολωνία κυρίως, χώρεζε την Προσία, τη Ρωσία και την Αυστρία, δεν τους επέτρεπε από το να συγκεντρώσουν τις δυνάμους τους. Τα ελληνικές Γαλλίας. Τα ελληνικές Γαλλίας, ναι, στο γαλλικό μέτωπο. Μια εικόνα που δίνει γι' αυτό τον πόλεμο και τη διξαγωγή του Ολυφέβ, είναι πως από τη πλευρά των συνασπισμένων δυνάμεων πρόκειται για μια σταυροφορία, ειδικά λεκτικά αυτό που είμαστε περισσότερο, για ένα ταξικό όσο και πολιτικό πόλεμο. Που βέβαια, επειδή δεν έγινε ποτέ εθνικός, έχει αυτό το μειονέκτημα και δεν μπόρεσε ποτέ να πάρει τα χαρακτηριστικά πέρα από τις παραμεθόριας περιοχές του Ρήνου, παραδείγματος χάρη και ίσως και στην Ινταλία του ολοκληρωτικού. Αυτός ο πρώτος συνασπισμός ήταν ένα δημιούργημα της Αγγλίας, κατά βάση, το οποίο ενθάρρυνε παραδοσιακά, κάθε φορά που υπήρχε κάποια διαμάχη με τη Γαλλία, ενθάρρυνε τις υπόλοιπες υπηρετικές δυνάμεις να λάβουν κάποια δράση και αυτοί καθότανε στο νησί της, η Γυριαλμπιώνα, και ασχολούτανε, ιδιαίτερα κάθε περίοδο, με την ανάπτυξη του εμπορικού καπιταλισμού. Με αυτόν τον τρόπο και κυρίως με την διάσπαση των προσκομικών και των αστριακών δυνάμεων, αλλά και τη δυνατότητα του ρωσικού στρατού να κατέβει προς τη Γαλλία, διασπάστηκαν οι στρατοί στην Πολωνία και στην Γαλλία, όταν μπορούσαν να δώσουν το αποφασιστικό χτύπημα, το οποίο αποφασιστικό χτύπημα, λέει ο Λεφέβ, μπορούσε να δώσει μόνο στην Ευρωπαϊκή Ευρώπη. Δηλαδή όσο κι αν η Αγγλία έπαιρνε τη μία επικέπισσα την άλλη, και της Γαλλίας και της Ισπανίας, όταν μετασυμμάχισαν και της Ολλανδίας... Εγώ έγινε σύμμαχος στους Γαλλίες, η Αγγλία βρήκε την ευκαιρία να τις απαντήσει σε επικέπισσα. Εύρισκε ότι για να δοθεί αυτό το χτύπημα θα έπρεπε να φτάω στον Παρίσι, θα έπρεπε να πέσει η κυβέρνηση, δεν αρκούσε αυτή τη στιγμή να τρομοκρατήσεις έναν βασιλιά για να υπογράψει μια ειρήνη, θα έπρεπε να πέσει η κυβέρνηση από τον Παρίσι και για να πέσει η κυβέρνηση θα έπρεπε ο Συνασπισμένος Φερατός να καταλάβει το Παρίσι. Λέει ένα πολύ ωραίο για την Πολωνική Αντίσταση που λέει ότι με τίμμα την ανεξαρτησία της Ιππολονίας συνέφερε στην σωτηρία της Επανάστασης, είναι τα λόγια του. Βέβαια, πέρα από αυτή την ανάλυση του Λεφέβρου, η οποία είναι ύστερη, το 1793 η κατάσταση στο ιστορικό της Γαλλίας φαίνεται ότι είναι τρομακτικά πηλική. Τόσο από τους εξωτερικούς εχθρούς, όσο και από τους εξωτερικούς, όπου έχει ξεκινήσει ήδη κάποια αντίδραση, έχει ξεκινήσει η συνεργασία, έχουν γίνει διάφορες αναφέρει αναλυτικά ο Λεφέβρου μέσα σε διάφορες πόλεις που εξεγερτητήκαν και διάφορα μέτωπα που δημιουργήθηκαν στο εσωτερικό αυτού του κενοφανούς πολέμου, όπως το λέει ο ίδιος. Όπως και είναι πάρα πολύ ωραία ανάληψη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην πόρεια του κυφαλίου. Όσον αφορά στη θάλασσα, κάνει και εκείνη ανάλυση όπου λέει ότι ο αγγλικός τόλος είχε ευρωφάνη ρυπεροχή, εξηγείται κάποια τεχνολογικά πληρονεκτήματα που είχε, αλλά λέει ότι δεν αρκούσε, και αυτό έχει σημασία για μια ανάλυση παρακάτω που έκανε, δεν αρκούσε για να καλύψει όλης ανάγκης. Και αυτές ήταν να δώσει και τη μάχη, να εξεφαλίσει και το ναυτικό αποκλεισμό, που ίσως ήταν ένας στρατηγικός στόχος, αλλά και να προστατεύσει και το εμπόριο των φερταγών από τους Κουρσάβ. Αυτός ο αποκλεισμός, ο μεγάλος στρατηγικός στόχος της Αγγλίας και των συμμάχων της και το σύνολό του οικονομικός πόλεμος συναντιών της Καλλίας, αντιμετώπισε για πρώτη φορά τον άμαχο πληθυσμό μιας ολόκληρης χώρας, όπως τον πληθυσμό μιας πολυορκημένης πόλης. Η εκκύκλωση ήταν σχεδόν απόλυτη, βέβαια λαμβάνοντας υπόψη τις συντήκες και τα μέσα της εποχής. Όπως φυσικά και τις ιδιαίτερες χώρες, τις Κράτσες κάποια σχέση με την Αγγλία, το εμπορό τους, αλλά και τους λαθρεμπόρους, δεν ήξερα ποια λέξη να χρησιμοποιήσω, οι οποίοι έκαναν εμπόρο ούτως ή άλλως, ανεξάρτητα της κατάστασης. Βέβαια και μόνο η εφαρμογή αυτού του ναυτικού αποκλεισμού δημιούργησε προβλήματα σύντασης με τις δυνατές δυνάμεις που έγιναν τον Εμπυμπάλαιο και κρίσιμε τους ΔΕΤΕΡΟΣ, όπου τους χαλούσαν την πιάτσα, ας το πούμε. Και σε δεύτερο στάδιο με τους ίδιους τους δικούς τους πληθυσμούς, όπου ήταν αυτοί οι πληθυσμοί οι οποίοι δυνοπάθησαν του περισσότερου, οι λαοί της ευθυρωτικής Ευρώπης. Όπου η ανεργία και η ακρίβεια έφρυναν τα ίδια αποτελέσματα παντού. Δηλαδή, το βασικότερο, οι λαϊκές τάξες κυντοποιούνταν. Κάτι που φυσικά, όταν έχεις ξεκινήσει ένα τόσο μεγάλο πόλεμο αντίον της Γαλλίας, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, δεν μπορείς να το επιτρέπεις να συμβαίνει στην ίδια στιγμή του χώρα. Οπότε ήταν ο μεγαλύτερος φόβος των καθεστότων του παλιού καθεστότος και ήταν και ένας φόβος που άσχησε επίδραση στην διξαβογή του πολέμου από την πλευρά τους. Δηλαδή, ήταν ένας από τους λόγους που δεν έγινε ποτέ ο πόλεμος από την πλευρά τους των ασφυσμένων δυνάμεων, ένας πόλεμος υπόθεσης του λαού. Δηλαδή, να γίνει ένας εθνικός πόλεμος, όπως έγινε, ακολουθώντας το παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης. Όπως έγινε το 12 η Ρωσία, που για πρώτη φορά, όταν δέχθηκε την εισβολή του Ναπολέοντα, για πρώτη φορά κινητοποιήθηκαν και άρχισαν να διεκδικούν δικαιώματα φτωχοί. Οι μονάρχες, αυτό το εντοπίζει ο Λεφέβρ, στην αγγίλωσή τους, στην κληρονομικότητα, στην απρονομιά τους, στην προκατάληψη και στην αντικανότητά τους, λόγω αυτών των λόγων, να κινητοποιήσουν ή να εφεύγουν, να δημιουργήσουν, γράφελο εφεύγουν, νέες δυνάμεις για να γίνει αυτός ο πόλεμος. Οπότε, δεν πρέπει να μας εκπλήσει και όλο αυτό το γεγονός, πως δεν ανανεώθηκαν οι κυβερνήσεις της ηπειρωτικής Ευρώπης. Στον άμεσο χρόνο δεν υπήρξαν κάποιες σημαντικές αλλαγές της σύνθεσης. Σας συνέχεια, για να μην αναφέρω πολλά, ήταν ότι παντού ο άμοχος πληθυσμός από αυτό το χώρο, παρόλο που δημιουργήθηκαν διάφορες δυσκολίες στην κινητοποίηση, σαν στρατιώτες, σε τη δύναμη της αδράνειας και στις στρατιωτικές κελεύσματα, αλλά και στις επιτάξεις. Σε αντίθεση με την Εντός της Γαλλίας, όπου γράφει ο Λευφέβ, πως η τρομοκρατία βοήθησε έτσι ώστε και αυτοί οι οποίοι ήταν αντίστοιχοι στην επανάσταση να κάνουνε έστω την αλλαχτική προσπάθεια, είτε στις επιτάξεις, είτε στοτιδήποτε για τη σωτηρία, την κοιμή. Έτσι λοιπόν, φτάνουμε μέσα σε αυτό το διάστημα των αναταραχών σε ένα πρώτο δείγμα κατάρρευσης του συνασπισμού και τέλεις στην συνδικολόγηση της προσίας, η οποία όταν στερήθηκε όλο στο αγγλικό χρήμα, που ήταν το μόνο που την κρατούσε στον πόλεμο, και μην έχοντας βρει άλλο φάρμακο, πέρα από την κατάρρευση των προνομίων, που ήταν μια επανειστατική λύση ούτως ή άλλως, αποφάσισε να συνδικολογήσω, δεν το έχω γράψει το όνομα, το Strut, κάπως το γόταν ένας... Στρούενζε. Στρούενζε, σωστά. Έλεγα να το σημειώσω, δεν το σημειώσα, γιατί δεν έβαλα ονόματα πολλά. Ο Στρούενζε, ναι. Αφού λοιπόν, κάνει μια πάρα πολύ σημαντική παρατήρηση, νομίζω, για την οποία είναι και στο πυρήνα της αναλυσίστου, ο Λεφέβ, όπου γράφει, αφού πρώτα λέει κατήγγυλαν τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι Γάλλοι, οι αντίπαλοι που τα θεωρούσαν σταδιακά, όλο και πιο απαραίτητα και εν τέλει τα υιοθέτησαν. Η εσωτερική απειλή, η οποία εξωτερικεύτηκε και όλα σταδιακά, κατά αυτό το διάστημα, δηλαδή όταν άρχισαν να φεύγουν από τη Γαλλία, οι άνθρωποι, οι οποίοι αντιτάσσουν στην επανάσταση στους εσωτερικώσεις, πήγαν στο εξωτερικό και άρχισαν να δημιουργούν πυρήνες αντεπανάστασης και προπαγάνδας, η οποία η προπαγάνδα είχε ιδιαίτερα αποτελέσματα και αφύπνησε τα συμφέροντα, ίσως λέει περισσότερο από τις συνειδήσεις. Αυτό που αναφέρει τώρα, αυτοί ήταν οι εμικρέδες που μας λέγατε την προηγούμενη φορά, ή ήταν οι ιερείς, οι οποίοι αναγκάθηκαν να φύγουν και οι ευγενείς, οι οποίοι πήγαν σε διάφορα κέντρα νομίζω. Από τη Βρουνουσβίκη, που ήταν επάνω στη Δανία που είναι κοντά, μέχρι την Ιταλία. Και από την Αγγλία μέχρι στη Ρωσία έφτασαν και στη Ρωσία. Παντού ιεσκοπίστηκαν, σ' όλον τον ευρωπαϊκό χάρι. Βέβαια, το κυριότερο, πέρα από τα προφανή, δεν θέλω να πω, αν ανταστήριζε αυτούς που τους άλλους ήταν εναντίον της Επανάστασης και τους έδινε επιχείρηματα, δεν είναι κάτι φοβερό. Αλλά το μεγάλο αποτέλεσμα που είχε ήταν, με τις αφηγήσεις τους και τον τρόπο που δομούσαν την προπαγάνδα, δημιούργησαν την εικόνα στους αυτούς που ήταν φιλελεύθεροι στα υπόλοιπα κράτηστα, που ήταν φίλοι της ισότητας, της ελευθερίας ως ένα βαθμό. Δημιούργησαν την εντύπωση ότι οι Γάλλοι μάλλον πλήγραναν την ισότητα και την ελευθερία τους πάρα πολύ ακριβά μέσω της τρομοκρατίας. Δημιούργησε έναν αντανακλαστικό, που εγώ θα το έβαζα, που βρίσκαν και οι δικοί τους την ίδια την προστασία, ότι εσύ, σύμφωνοι, αλλά αν αυτό υλοποιηθεί και εδώ πέρα, θα έχουμε και εμείς κατατρεγμούς και θα μας κυνηγάνε... Είναι αυτό. Οπότε όλα όσα καταλόγησαν στους Γάλλους, βέβαια, οι στρατολογήσεις, οι επιτάξεις, το χαρτονόμισμα, το οποίο δημιουργούνταν διάφορα... Υποτιμούντος συνεχώς. Και πέρα από την υποτιμή, όταν και φτάσεις από 16% της αξίας, της ονομαστικής του, και πλέον μια αστεία ύπαρξη. Αλλά η ανεργία, η ακρίβεια, ο ίδιος ολυμός, πριν ανέφερες, ας πούμε, κάποια πράγματα και ήταν πάρα πολύ σημαντικά, γιατί στο Παρίσι γίνονταν αυτά τα πράγματα και ζητούσαν να μπορούν να τραφούνε, γιατί στο Παρίσι πεινούσανε, δεν είχαν ούτε φάρμες, δεν μπορούσαν να λαβεί. Από τη στιγμή που η Αγγλία ούτως αλλού συσήγαγε σιτάρι και από τη στιγμή που κόπηκαν αυτοί οι δρόμοι και υπήρχαν και δυο σωδιές στη σειρά, οι οποίες δεν ήταν καλές, υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και γι' αυτό ήταν ένας από τους λόγους ακόμη, που ίδιος παρτοκοπήθηκε περισσότερο το κίνημα και ζήτησαν η Αβράχο και η Ορεινή, την διεύθυνση της οικονομίας, η οποία διεύθυντησε τέλει, νομίζω και ο Λεφέβ και εγώ, θεωρώ ότι ήταν αποδοτική. Δηλαδή όχι μόνο σε όρους σωτηρίας και σε όρους… Η Επανάσταση σώθηκε, τα συνιάτα τα οποία εκείνη την εποχή καταγγέλθηκαν από πάρα πολλούς ως απάτη και τα λοιπά και τα οποία έπεσαν, όπως είπες, μέχρι και το 16% της ομαστικής αξίας, σκάσικα ξαπήραν, από τη μια μεριά κατάφεραν πράγματι να σώσουν την Επανάσταση, σέδωσαν τους απαραίτητους χώρους και από την άλλη μεριά ξαάρχισαν να ανεβαίνει η τιμή τους. Και πέτυχαν φυσικά για το βασικό τους στόχο που ήταν να δημιουργηθεί μια μάζα ανθρώπων που είχαν βασικό υλικό συμφέρον με την Επανάσταση. Που ήξεραν ότι αν γυρνούσαν πίσω οι ευγενείς θα τους έπαιρναν τα σπίτια, τα χωράφια, όλα αυτά. Λοιπόν, αλλά και από καθαρά οικονομική άποψη οι οικονομολόγοι θεωρούν ότι το ασυνειάτο ήταν παρόλα τα προβλήματα που παρουσίασε μια πολύ πρωτότυπη ιδέα, η οποία τελικά πέτυχε, κατάφεραν να σώσει την Επανάσταση. Κάτι το οποίο όταν κυκλοφόρησαν πολύ λίγη φαντάζονταν. Το γλωσσάρι αναφέρεται στο ασυνειάτο ο κυβερνητικός δίδος ιδιοκτησίας της εκκλησιαστικής γης αξίες 400 εκατομμυρίων λιβρών που εθνικοποιήθηκε στις δύο νευρού του 1989 και εξελίχθηκε σε χαρακτονόμου του 1990 δίχως να στηρίζεται πλέον στην ανταλλάξη με αξία του σε γη. Αυτός ήταν ο πρώτος νόμος. Συνέχεια εντάξει, βγήκανε και άλλα, πολύ περισσότερα ασυνειάτα. Αυτές οι διαφορές δημιουργούσαν μια βάση για την αντεπανάσταση, κυρίως στα μάτια των Ευγελών, οι οποίοι έβλεπαν μια άβυσσο ανάμεσα στο παλαιό καθιστώς και στη Καλλία. Κυρίως επειδή το παλαιό καθιστώς μάλλον άρχισε να τους περιφέρεται επικέστερα, μέχρι και τον διάστημα, για να έχει την ομοφροσύνη τους. Ούτως ή άλλως η ανάλυση, η οποία γινόταν, νομίζω, στην εποχή, ήταν πως η επανάσταση ήταν καταρχήν αριστοκρατική, δηλαδή οι αριστοκράτες ήταν, με τη σύγκληση και το τάξιο, αυτοί οι οποίοι έριξαν τον βασιλιά τους, δεν θα μπορούσαν να γίνει. Οπότε και στο παλαιό καθιστώς αντιμετώπιζαν αυτή την κατάσταση, ότι αν έχουμε τον αριστοκράτη μαζί μας, δεν θα έχουμε κυρια Και, γι' αυτό o λόγο, πήγανε πίσω, όλες as προσπάθειες de movimentarismes, que haviamos feito, de diferentes movimentas, que haviamos feito, de diferentes movimentas que haviamos feito, que haviamos feito, de diferentes movimentas, que haviamos feito, de diferentes movimentas, que haviamos feito, de diferentes movimentas, que haviamos feito, de diferentes movimentas, que haviamos feito, de diferentes movimentas, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, que haviamos feito, που haviamos feito, |
