| : Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, καλώς ήρθατε. Η αυριανή ημέρα, η 9η Δεκεμβρίου, έχει οριστεί από τον ΟΥΕ ως διεθνής ημέρα μνήμης και αξιοπρέπειας για τα θύματα του εγκλήματος της γενοκτονίας και της πρόληψης αυτού του εγκλήματος. Στο τρίμερο 6 με 8 Δεκεμβρίου διεξύχθη στην Αθήνα στο Μουσείο της Ακρόπολης το Διεθνές Συνέδριο για το Έγκλημα της Γενοκτονίας την πρωτοβουλία της Παμποδιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας και την στήριξη μιας σειράς φορέων όπως η Βουλή των Ελλήνων, η ΚΕΔΕ και ΠΟΤΙ στην καταγωγή επιχειρηματίες. Σε αυτό το συνέδριο παρεβρέθηκε ο Αλφρετ Δε Ζάγιας, διακεκριμένος νομικός και διπλωμάτης, ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του ΟΥΕ και καθηγητής διεθνών σχέσεων στη Σχολή Διπλωματίες της Γενέβης ο οποίος μίλησε ειδικά για την πρόληψη της γενοκτονίας, ο οποίος μάλιστα μας είχε κάνει και την τιμή να αποδεχτεί την πρόσκλησή μας για μια ομιλία τον προηγούμενο Ιούνιο. Μετά από την προφθεσινή ομιλία του προβλήθηκε ένα μικρής διάρκειας βίντεο όπου παρεκολουθούμε με συγκίνηση το γράμμα του Πουντίου Αλέξανδρου Ακριτίδη προς τη γυναίκα του λίγες μέρες πριν τον απαγχονισμό του. Με αφορμή λοιπόν όλα αυτά τα γεγονότα και την αυριανή σημαντική ημέρα μνήμης θυμήθηκα μια φράση μιας Αμερικανίδας γιατρού που προσέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του πρώτου παγωσμού πολέμου, την αίσθητη Λόκτζοι. Ήταν αυτός της μάρτυρας στην καταστροφή της Μίγνης και των σπαγών εις βάρος του μικρασιατικού ελληνισμού και είχε πει «Είναι ένα έγκλημα για το οποίο όλος ο κόσμος είναι τέτοιος και αυτό γιατί κατά τη διάρκεια των χρόνων ηρήνης δεν φρόντισε να θέσει τα θεμέλια ώστε να μην επιτρέπεται να εφαρμόζονται τέτοιες διαταγές όπως αυτή της εκκένωσης της πόλης και των μέσων, κυρίως με τα οποία εκείνη πραγματοποιήθηκε. Είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας να αντιμετωπίζει στα γεγονότα ως ουδέτερος παρατηρητής και κατ' αυτών των τρόπων να επιτρέπει σε αυτήν την διοπραγγία εναντίον χιλιάδες ανθρώπων». Η τέχνη, το ρεπορτάζ, οι συνεντεύξεις, η αδιάκοπη αναζήτηση αλήθειας, η ανημέρωση, η άγνυση της λύθης, είναι λοιπόν ένα μέσον εξουδετέρωσης αυτής της απαθούς στάσης απέναντι στα γεγονότα. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, θελήσαμε να προβάλλουμε τον ντοκιμαντέρ Ιμπάντα που ασχολείται με τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, πόνυμα του κυρίου Νίκου Ασλανίδη, δημοσιογράφου, ο οποίος με μεγάλη μας χαρά δέχτηκε να βρίσκεται σήμερα μαζί μας κατά την προβολή του ντοκιμαντέρ. Δυο λόγια για τον κύριο Ασλανίδη. Σπούδα σε δημοσιογραφία και άρχισε να εργάζεται από το 1978 στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια εργάστηκε στις εφημερίδες Δήμα και Νέα, ενώ διατέλησε και αρχίσει δάκτης της εφημερίδας Αγγελιοφόρος. Παράλληλα εργάστηκε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Μακεδονίας, RT2, 102 FM και στο δημοτικό ραδιοσταθμό Καλαμαριάς. Στην τηλεόραση εργάστηκε στον Σκάι και στην ΕΤΡΙΑ όπου παρουσίασε τις εκπομπές ρεπορτάς εκ των πρωτέρων ή εκ των υστέρων και αληθινά σενάρια. Για τις εκπομπές αυτές βραβεύτηκε κατεπανάληψη από πολλούς φορείς, όπως το δημοσιογραφικό οργανισμό του ιδρύματος BOTSY, το μορφωτικό ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας Ράκης κλπ. Με τον ντοκιμαντέρ «Παράδοξη Πατρίδα» που ασχολείται με τα μαρτυρικά χωριά, απέσπασε το βραβείο κοινού στο 17ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Με τον ντοκιμαντέρ «Η Μπάνδα» που ασχολείται με τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, απέσπασε δύο βραβεία στο 21ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 50 χώρες για τη δημιουργία ντοκιμαντέρ. Μεταξύ άλλων, έχει κάνει ντοκιμαντέρ σε εμπόλεμες περιοχές στις φθοχότερες χώρες της Αθληκής, ενώ ανέδειξε Έλληνες που διαπρέπουν σε διάφορους τομείς σε όλον τον πλανήτη. Είναι πρόεδρος του Συμβουλίου Δεοτολογίας της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας Τράκης, συνεργάτης της εφημερίδας «Μακεδονία» και διαχειριστής της ιστοσελίδας «Αληθινά Σενάρια Τελεαζιά». Διετέλεσε στα διοικητικά συμβούλια πολλών συλλόγων, πολιτιστικών, σωματήων, ονέων πληκειδαιμών, ενώ αυτή την περίοδο προσφέρει εφελοντικά υπηρεσίες σε περισσότερο από 10 ιδρύματα και συλλόγους. Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Ασλανίδη που είναι εδώ μαζί μας σήμερα και του δίνω το λόγο. Σεβαστά Πατέρα, κυρίες και κύριοι, είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος σήμερα που βρίσκομαι εδώ, γιατί πραγματικά, πιστέψτε με, δεν πίστευα ότι νέοι άνθρωποι σε αυτή την ηλικία έχουν τέτοιους προβληματισμούς που ενδιαφέρονται για ιστορικά και εθνικά θέματα. Συνήθως μας καλούν σύλλογοι που η ηλικία τους πράγματι όσο είστε εσείς, δηλαδή συνολικά, είναι ένα άτομο και αυτό είναι πολύ ανθαρρυντικό διότι δείχνει ότι υπάρχει μέλλον και ενδιαφέρον για θέματα τέτοιου είδους. Δεν ξέρω αν έχετε παρακολουθήσει τις τελευταίες δηλώσεις που έχουν γίνει από την τουρκική πλευρά σε σχέση με τη γιονοκτονία. Βγήκε ο εκπρόσωπος τύπου της Τουρκίας σήμερα και δήλωσε σε σχέση με τις δηλώσεις του Κωνσταντίνου Μισουτάκη του Πρωθυπουργού στο διεθνές συνέδριο που γίνεται αυτή τη στιγμή στο Μουσείο της Ακρόπολης για τη γιονοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ότι όλα αυτά που είπε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος αποτελούν συκοφαντίες εναντίον των Τούρκων. Ειλικρινά αυτό είναι μια προσβολή απέναντι στους νεκρούς, γιατί εγώ προσωπικά η δική μου οικογένεια μόνο έχει 11 νεκρούς. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, όταν μιλάμε για 353.000 νεκρούς, πόσους συγγενείς είχαν αυτοί οι άνθρωποι, ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οικογένειες. Και αν ήταν συκοφαντίες λοιπόν οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού, για φανταστείτε όλα αυτά που άκουσε η δική μας γενιά από τους παππούδες της πρώτης γενιάς, ήταν δηλαδή συκοφαντίες. Αν αναλογιστούμε ότι μόνον ο Κωνσταντίνος Φωτιάτης, ο ιστορικός, έχει καταθέσει 14 τόμους με ντοκουμέντα από πρεσβείες άλλων χωρών που είναι τα ντοκουμέντα της γενοκτονίας και είναι αυτά κατατηθυμένα στη Βουλή των Ελλήνων. Έχει δεκατό εις έτσι ολόκληροι τόμοι με έγγραφα Άγγλων, Γάλλων, Αμερικανών, Ιταλών και μεταξύ των οποίων υπάρχουν και τουρκικά έγγραφα που αποδεικνύουν την γενοκτονία. Πώς είναι δυνατό λοιπόν έναν αιώνα μετά να λέμε ότι δεν υπήρχε η γενοκτονία και ότι όλα αυτά αποτελούν προσέξτε τις συκοφαντίες εναντίον των Τούρκων. Εγώ όπως ακούσατε κάνω αυτή τη δουλειά 40 και χρόνια και μεταξύ άλλων μίλησα με πάρα πολλούς παππούδες και γιαγιάδες της γενιάς που έλεγαν πως ουσιαστικά διασώθηκαν. Άλλοι χάσανε τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους, τους γονείς τους αλλά οι ίδιοι ήταν αυτότες μαρτέρες αυτής της γενοκτονίας. Αυτό λοιπόν που έκανα, κάποιους από αυτούς τους έκανα συνέντευξη για τις εφημερίδες και περιοδικά, κάποιους άλλους για το ραδιόφωνο και κάποιους για τη τηλεόραση. Με αφορμή τα 100 χρόνια λοιπόν από τη γενοκτονία και με δεδομένο ότι δεν εμφανίζονται προσέξτε αγνητές της γενοκτονίας μόνο στο Τουρκικό έδαφος αλλά και επί Ελληνικού εδάφους, σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε αυτές οι μαρτυρίες να φτάσουν στις μελλοντικές γενιές. Έτσι λοιπόν, από 250-300 συνεντέξεις έχω σταχειολογήσει 40 μαρτυρίες και τις έχω βάλει σε ένα βιβλιαράκι που λέγεται «Μάρτυρες». Γιατί 40, ήθελα να είναι συγβολικός αριθμός γιατί ξέρετε οι 40 μαρτυρές, μαρτύρες θα συσσευάστησαν του ποδικέν, είπα να έχουν ένα συγβολισμό αυτό το πράγμα. Εδώ λοιπόν υπάρχουν οι φωτογραφίες αυτών των ανθρώπων που λέει ο καθένας το ονομάται πόνυμό του και ουσιαστικά λέει τι έζησε ο ίδιος, όχι τι άκουσε, τι έζησε ο ίδιος. Για να μην σας κουράζω θα σας διαβάσω μόνο μία μικρή μαρτυρία για να καταλάβετε το μέγεθος της γενοκτονίας. Είναι ένα παιδάκι ο Λάζαρος Ιλιάδης, είναι μόλις 6 ετών αυτό το παιδί και έχει γλιτώσει από τις πορείες του Λευκού θανάτου. Οι πορείες του Λευκού θανάτου είχαν εφευρεθεί από τον Γερμανό στρατηγό τον Λίμαν Φον Σάντες ο οποίος αυτός ήταν αρχιστράτημος των Τούρκων. Και επειδή προηγήθηκαν οι Αρμένοι τους οποίους τους έσφαζαν και τους πετύσσαν στα ποτάμια τα πτώματά τους έφταναν για τα χιλιάδες στα παράλια της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Οπότε λέει, για να μην έχουμε διπλωματικά επεισόδια γιατί είχαν πραγματικά όλες οι πτωξενικές αρχές, είχαν κάνει διαβήματα για το θέμα της γεωνοκτονίας των μημετειών για να μην έχουμε τα ίδια προβλήματα με τους Έλληνες, σφάξτε τους με το γάντι, δηλαδή με τις πορείες του Λευκού θανάτου. Μεταφέρετε τους στα βάθη της Ανατολής, νηστικούς, μέσα στο καταχείμωνο, επιμείνεις, ώσπου να πεθάνουν και αυτό έγινε. Έτσι, λοιπόν, οι περισσότεροι έχασταν τη ζωή τους με έναν τραγικό θάνατο, γίναν βορά στα άγρια θηρία. Εδώ, λοιπόν, αυτό παιδάκι, όλος παραδόξως, αυτές τις πορείες, πέθαναν πρώτα οι παππούδες, μετά τα παιδιά και στο τέλος οι άντρες και οι κυναίκες του, ήταν επάσης και όπως οι μεσήλικες. Εδώ αυτό παιδάκι, όλος παραδόξως, ενώ είναι έξι χρονών, πεθαίνουν οι δικοί του και αυτό ζει. Και λέει, κάποια στιγμή μας οδήγησαν σε έναν θάλαμο. Στην αυλή, έξω από το θάλαμο, δεν είχε ύχνος από πράσινο φυτό, γιατί το είχανε καθαρίσει για τροφή οι Έλληνες που πέρασαν πριν. Έτρωγαν, δηλαδή, άνθρωποι την αγριάδα για να ζήσουν. Εκεί, λοιπόν, έβλεπα, λέει, ένα φρικτό τραγικό φαινόμενο. Κάθε πρωί, οι Τούρκοι φρουροί έπεραν μέσα στο θάλαμό μας και ο καθένας τους άρπαζε τους κρατούμενους που είχαν πέσει από την πείνα, δεν είχαν, όμως, ακόμα ξεψυχήσει. Κρατώντας τους από τα πόδια, τους έθαζαν έξω σέβοντάς τους και τους πετούσαν σε ένα χαρτάκι κάπου εκατό μέτρα μακριά από το στρατόνα. Όταν μια μέρα με τον ξάδελφό μου τον Πάβλο μας εβέταψαν οι φρουροί να πάμε να φέρουμε νερό από κάποια βρυσούλα που ήταν εκεί κοντά, ακούσαμε γαυγίσματα σκυλών. Κοιτάξαμε προς τα εκεί και εντρομείδαμε ένα λοφίσκο από οπτώματα και σκελετούς ανθρώπων, αλλά και τους μισοπεθαμένους που πέραν από το θάλαμό μας να τους κατασπαράζονταν τζομπανόσκυλα. Οι άνθρωποι ήταν ζωντανοί και τους είχαν τα σκυλιά. Αν αυτό, λοιπόν, δεν είναι γενοκτονία, αναρωτιέται κανείς τι είναι. Είναι ο ορισμός της γενοκτονίας, γιατί η γενοκτονία είναι όταν εξοντώνεις έναν λαό, επειδή έχει διαφορετική εθνότητα και διαφορετικό θρύσκεμα από το δικό σου. Εδώ, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν τέτοιο τραγικό τέλος που ήταν Έλληνες-Χριστιανοί, γεννήθηκαν Έλληνες-Χριστιανοί. Έπρεπε, λοιπόν, να πεθάνουνε. Από τις μακρινίες που συγκέντρωνα, ακούγα και από τους παππούτες και τις γιαγιάδες, ένα παράδοξο, δηλαδή ότι ο Τοπάλος Μάν, ο σφαγέας των Ελλήνων του Πόντου, ο οποίος, προσέξτε, ευθύνεται για την τελοφωνία 70.000 Ελλήνων, έσφαζε τους Έλληνες με τα μουσικής. Και μάλιστα, είχε επιστρατεύσει μια ορχήστρα, την Δημοτική Ορχήστρα του Δίνου Κερασούντος, τους έβαζε να παίζουν μουσική, την ώρα που αυτός έσφαζε, λύστευε τους Έλληνες. Και έλεγα, γιατί μου λέγανε ότι η ορχήστρα αυτή αποτελείται από 13 Έλληνες και 3 Τούρκους, έλεγα, μα πώς είναι δυνατόν Έλληνες να παίζουν μουσική και να βλέπουν τους Έλληνες να σφαγιάζονται. Πραγματικά, μου έκανε διεθνή εντύπωση, διότι δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν δυνατόν να παίζουν μουσική και να βλέπουν τους χωριανούς τους, τους φίλους τους, συγκενείς, πολλές φορές να σφαγιάζονται. Κάποια στιγμή, υπόσχετοντας με τον κόσμο φωτιά, τον ιστορικό, ο οποίος ασχολήθηκε, νομίζω, όσο κανείς άλλος με το θέμα της γενοκτονίας, τον ρώτησα, του λέω, υπάρχουν πάρα πολλές μαρτυμίες που λένε αυτό το πράγμα αληθεύει. Και μου λέγανε αυτό, όμως, βεβαίως και αληθεύει. Και μάλιστα, στο τέλος, ο τοπάνος πανέδωσε εντολή και σφαγιάστηκε και η μπάντα για να μην υπάρχουν μάλτυρες, να μην προδώσει κανείς το έκκλημα. Ο τελευταίος λοιπόν που πήγαινε για σφαγή ήταν ο Γιάννης Παπαδόπουλος. Είναι μία από τις 40 ιστορίες που περιγράφουμε εδώ. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο καημένος, λέει, ανατρίχιαζε με την ιδέα ότι θα με σφάξουνε. Και λέω, καλύτερα να το βάλω στα πόδια, να με περιβολήσω, να έχω ένα γρήγορο θάνατο, να τελειώνουμε. Και αυτό έκανε. Έτρεξε, αλλά δεν δούλευσε και σφαίρα. Ο θεός είχε άλλα όνειρα για τον Γιάννη Παπαδόπουλος. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, θα δείτε με ποιον τρόπο κατάφερε να γλιτώσει, ήρθε στην Ελλάδα και έκραψε ένα βιβλιαράκι. Τα τερατουργήματα του τοπάνωσμαν. Αυτό το βιβλιαράκι, λοιπόν, το βρήκαμε. Βρήκαμε τα παιδιά του, βρήκαμε τα εγγόνια και κάναμε την ταινία που θα δείτε. Δείτε την και σε συνεχίσουμε στην διάθεση της εργασιστής μου, γιατί προκύπτουν πολλά ερωτήματα με αυτήν την ταινία. Θα χαρώ πολύ με τα κουραδιά σου. Ευχαριστώ πολύ. Καλησπέρα. Ευχαριστώ πολύ. Πολλοί φανταστείτε και τις φιλίες που έχετε εσείς. Μπορείτε να έχετε φίλο κάποιον ο οποίος σας λέει συστηματικά ψέματα. Εδώ, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, όπως είδατε, που από καθαρή σύντοση έζησε, διότι θα μπορούσε και αυτός να έχει εκτελεστικές, αλλά δεν μας έφεραμε τίποτα από όλα αυτά. Από καθαρή σύντοση, λοιπόν, έζησε και από καθαρή σύντοση έγραψε ένα βιβλίο, και από καθαρή σύντοση το βρήκα εγώ, και από καθαρή σύντοση έγινε αυτό που έγινε. Φαντάζεστε πόσες άνθρωπες ιστορίες δεν θα τις μάθουμε ποτέ, γιατί απλώς δεν ήταν τόσο τυχεροί αυτοί οι άνθρωποι. Αυτό είναι το ένα. Άρα, λοιπόν, μπορούμε να ζήσουμε ειρημικά με τους γείτονές μας, αρκεί να αποδεχθούν την ιστορική αλήθεια. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο ερώτημα είναι γιατί θα πρέπει, οπωσδήποτε τέτοια καλά, να αναγνωριστεί τη διεθνόση γενοκτονία. Κοιτάξτε, όσο δεν αναγνωρίζεται τη διεθνόση γενοκτονία, είναι αυτό που σημαίνει σήμερα. Δηλαδή, θα βγαίνει η τουρκική κλευρά και θα λέει ότι όλα αυτά είναι συγκροφαδίες. Βέβαια, υπάρχει αυτή τη στιγμή μέσα στην Τουρκία, μια μερίδα τουρκών πολιτών, οι οποίοι είναι βέστητοι και ανησυχούν και ανησυχούνται και πολύ από αυτούς είναι και οι ιστορικοί, οι οποίοι γνωρίζουν την ιστορική αλήθεια. Αλλά δυστυχώς, αυτοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι που ήταν το δοκιματέρ να παίξει και στην Άγκηρα, αυτό που είδατε. Και μάλιστα κλείσανε αίθουσα, βγάλανε αφίστες κλπ και στο παραπέντε τους συλλάμπανε όλους, το μαθηκράτος και τους ουσιαστικά απαγόρευσε την ταινία όχι μόνο στην Άγκηρα σε όλη την Τουρκία. Αυτή τη στιγμή όμως, επειδή το δοκιματέρ έχει υποκλειστήσει σε 7 γλώσσες και στα τουρκικά, είναι σε DVD και κυκλοφορεί ήδη, ας πούμε, είναι και κάποιοι του και αντιλαμβάνεστε ότι επιτέλους μαθαίνουν την ιστορική αλήθεια. Αν αναγνωριστεί διεθνώς, θα σταματήσουν τλέον οι φωνές όπως αυτή η σημερινή που λέει ότι πρόκειται για συγκοφαντίες και θα υποχρεωθεί ουσιαστικά η Τουρκία να συμβιβαστεί με το ιστορικό της παρελθόν. Αυτό είναι που ζητάμε, δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο. Είναι ότι, προσέξτε, όσο δεν αποδέχεται την ιστορική αλήθεια, το Έλληνα επαναλαμβάνεται. Δείτε τι έλληνα. Μετά τους Αρμένους, τους Έλληνες στον Πόντο, τους μικρά Σιάρτες, τους Ασσυριούς, προσέξτε. Ήρθαν οι Κωνσταντριοπολίτες, οι Ανατολικοθρακιώτες, ήρθαν οι Καπαδόκες, ήρθαν οι Κούρδοι, οι Κύπριοι, οι Ροκετέναδος, είδαμε τι πάθαμε. Τώρα αυτή η νύχτα είναι με τους Κούρδους στη Συρία. Το έγκλημα λοιπόν συνεχίζεται. Θα πρέπει, βάσει η θυσία, για να σταματήσει αυτό το έγκλημα, όσο ο δράστης λες, όσο φρονίζεται και θεωρεί ότι είναι δικαίωμά του να εγκληματεί, τόσο θα συνεχίζεται να εγκληματεί. Για φανταστείτε, εγώ λέω, φανταστείτε, έστω για λίγο, αν υπήρχαν αγάλματα του Άιχμαν, αυτή τη στιγμή στη Γερμανία, ή του Χίτλερ. Μπορείτε να φανταστείτε, τι θα γινότανε. Εδώ αυτή τη στιγμή που σας πληροφορώ, της Ευρωκείας, στείλονται αγάλματα του το Πάλος Μάν. Δρομή αλλάζουν ονομασία, γιατί το Πάλος Μάν, στο Αχτίες, το Πάλος Μάν. Βγαίνουν οι Τούρκοι δίπλα στα αγάλματα του το Πάλος Μάν, βγαίνουν φωτογραφίες. Αν χτυπήστε στο διαδίκτυο και δείτε τις λέξεις το Πάλος Μάν, τα βίντεο τα τουρκικά που υπάρχουν με το Πάλος Μάν, το Πάλος Μάν εμφανίζεται ως ένας, ή ειθοποιός μου στα καλύτερα, έτσι λέτε, έτσι ωραίος, που κάνει ηρωικές πράξεις. Έχει ηρωποιηθεί ο το Πάλος Μάν. Αυτό λοιπόν είναι προσβολή στη Μύντωρ εγγραφή. Κάτι το έπιναν να κάνουμε. Αντί λοιπόν, να αποσιωπούν την ιστορία μας, προσέξτε, και αν τη βγάζουμε από τα σχολικά βιβλία, που είναι έγκλημα, αντί να εμφανίζουν όλοι αυτοί οι αναφοροιτές, οι οποίοι δεν ήταν ακριβώς καινοκτονοί ή ήταν κάτι άλλο κτλ. Αντί να σαβωτάρουμε ούτε λίγο ούτε πολύ την ίδια μας την ιστορία και την ιστορική αλήθεια, θα πρέπει να δημιουργηθεί, θα έλεγα, μια Εθνική Επιτροπή και όλοι μαζί να παλέψουμε για την αναγνώριση των Ελλήνων, προσέξτε, όχι μόνο τον Ποδίο, όλοι στις Αρατολήσεις, γιατί μιλάμε για 950.000 που γενοκτονήθηκαν εκείνη την εποχή. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ερωτήσεις. Πολύ ευχαριστώ να απαντήσω. Μια από τις ερωτήσεις σας είπατε ότι δεν υπάρχουν αρνητές της γενοκτονίας, όχι μόνο στη Ιωθή αλλά και στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι της αναγνωριτικής σχολής, της ιστορίας σας, ή αν έχει τύχει να έρθουν σε κάποιες από τις προβολές του οχιμαντέρου που έχετε κάνει ή αν έχουν συμπαθεί μαζί σας, αναπραγματικά με τον οχιμαντέρου που έχετε σπητήσει, τι έχει γίνει μαζί σας. Λέξτε, επειδή οι άνθρωποι αυτοί ακριβώς έχουν αυτή την άποψη και δεν την αναθεωρούν, ενώ είναι αναθεωρητές οι ίδιοι και υποτίθεται ότι βλέπουν τα πάντα από διαφορετικές οδικές γωνίες, δεν έρχονται να βρουν αυτή την οδική γωνία. Διότι εδώ, εμείς, αν καταλάβατε, δεν προσθέσαμε ούτε ένα «και». Μία λέξη δεν είπαμε. Ό,τι ακούσατε από τον αφηγητή είναι τα λόγια του Γιάννη Παπαδόπουλη. Είναι αυτά που αφηγείται ο μοναδικός επεισόδου. Οι γραμματοποιημένες σκηνές που κάναμε είναι ακριβώς όπως της περιγράφει ο Γιάννης ο Παπαδόπουλος. Δεν έχω τελικό να παρακολουθήσω αυτόν τον οχιμαντέρου και εγώ, αναγκαστικά, τους έχω στείλει και τη βιβλία και αυτό το βιβλίο, με τις προσωπικές μαρτυρίες των ανθρώπων που έσαμε τα γεγονότα, το αν θα τα διαβάσουν, αν θα τα δούνε, δεν το ξέρω. Αλλά εκείνο που ξέρω είναι, και το λέω σε όλους τους συλλόγους που πήγαμε, επειδή μερικές φορές, προσέξτε, γίνεται ασκεμένα, μερικές φορές, όμως, γίνεται και από άχνη. Αντί, λοιπόν, να κάνετε δώρα σε βουλευτές, σε ιστορικούς, σε ανθρώπους που εμπάσουμε τόσοι, είναι αυτής της ομάδας της αραφαιώρησης, εγώ θα πρότεινα να τους κάνετε, ξέρετε, μερικές φορές, γιατί τώρα Χριστούγεννα πάει και τα λοιπά, να τους στέλνετε ιστορικά ντοκουμέντα, διβλία, που να εμπεριέχουν τέτοιου είδους μακρυρίες. Νομίζω ότι αρκετούς που, τουλάχιστον, δεν το κάνουν ασκεμένα, το κάνουν από άγνοια, τους πείθουμε με αυτόν τον τρόπο. Δεν πείθουμε αυτούς οι οποίοι είναι πορωμένοι, αυτοί οι οποίοι είναι τυφλωμένοι και δεν μπορούν να δουν την αλήθεια. Άρα, Νίκο, αυτό το ντοκιμαντέρ απευθύνεται στους Έλληνες, ας πούμε, δηλαδή θέλεις να το αναγνωρίσεις, είναι οι Έλληνες... Πρωτίστως απευθύνεται στους Έλληνες, οι οποίοι με έκπληξη διαπίσωσα, γιατί σας λέω, κάναμε 90, σήμερα είναι η 28η εκδήλωση, στο όπου θα κάνουμε 100 γυρνώσεις στα 100 χρόνια. Αυτό κατάλαβα εγώ, ότι πάρα πολύ, στο τέλος, ειδικά με πιάνουν και με ρωτάνε, γιατί δεν τα μάθαμε αυτά, γιατί δεν τα ξέρουμε, γιατί δεν μας τα πάτε 100 χρόνια τώρα. Μα δεν μπορούσαμε να τα πούμε, διότι αυτό το πράγμα, δεν μπορούσε ο παππούς να σηκωθεί στη Μακεδονία, να κατέβει στην Πελοκόλου σου και να σου πει την ιστορία σου, αυτή την ιστορία ήταν υποχρωμένη η Ελληνική Πολιτεία, να τη μεταφέρει μέσα τα σχολικά βιβλία στα παιδιά μας. Δεν είναι δυνατόν, είχε δυο παράγραφοι, ξέρετε εμείς, στα ιστορικά βιβλία, στα σχολικά, όπου ήταν προαιρετική ύλη. Μα προαιρετική ύλη, πού να διαβάσει ένα παιδί της Λουκίας που ξέρετε πολύ καλά ότι το στόχος του είναι να περάσει και διαβάζει την υποχρωτική ύλη για να περάσει στο Παραπιστήμιο. Δεν καταδιαβάζει την προαιρετική ύλη. Είναι λοιπόν κάτι που είναι ένα δίκαιο έτοιμα που πρέπει οπωσδήποτε το στιγμότερο δυνατόν αυτή η ιστορία να περάσει στα σχολικά βιβλία, όχι γιατί θέλουμε να σπίλουμε το μίσος. Όπως πολύ σωστά λέει ο Παραγιώτης Ολύμιντς, το στόχος είναι να ξέρουν οι μελλοντικές βιονιές να μην ξαναζήσουν αυτά τα τραγικά γεγονότα, γιατί προσέξτε, οι παππούδες μας δέκα χρόνια ζήσαμε γενοκτονία, οι γονείς μας δέκα χρόνια δεύτερο παρκόσμιο πόλεμο και φίλο πόλεμο. Εμείς τον είδαμε τον πόλεμο από τον καναπέ. Δεν ζήσαμε πόλεμο, ήμασταν τυχεροί. Πόσο σίγουροι είμαστε, δεν είναι τυχεροί τα παιδιά μας κατά εικόνια μας, γι' αυτό λοιπόν πρέπει να μάθουμε την ιστορία, όχι για τα αρθικά μας τα παιδιά. Για κανένα παιδί πρέπει να ζήσει γενοκτονία. Κύριε Νίκο, πρώτα είπαμε και εμείς οι εφπέτς. Καταρχήν και οι παππούδες μας δεν μιλούσαν, γιατί δεν ήθελαν να τραυματίσουν και τους μεταγενέστερους, οπότε πολύ αργότερα μπόρεσαν και μιλούσαν. Φανταστείτε όλες αυτές τις γυναίκες που επέζησαν, ήρθαν, σίγουρο ήταν ότι είχαν ευβιαστεί. Ήρθανε στην Ελλάδα, γνωρίσανε τους μελλοτυπούς συζύγους τους, πάλι ήτανε προσμήξεις από διαφορετικοί άνθρωποι, κατάλαβαν τα παιδιά τους. Πολλοί αργότερα μίλησαν γι' αυτό το ζήτημα, αλλά και στην Ελλάδα, εξαιτίας για το καλό των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αποσιοπίστηκε το λιγονός μέχρι το 1977, όταν ο Ενεπικίνης στη Βουλή άρχισε και μιλούσε για τη γενοκτονία των ελλήνων του Πόντο Αχίκος, αλλά μετά τώρα λέμε για τους γενοκτομέτων ελλήνων της Μικράς Ασίας, της Καποδοργίας, της Τράκης. Εγώ θα ήθελα, όπως μας θέστηκαν με την εμπειδία να μας τα πείτε, εσείς όταν επισκέπτεστε τον Πόντο, για πείτε μας λίγο, αυτοί που έχουμε λίγο συγκεκριμένη συμμενήση, που μιλούν καποδιακά στο σπίτι τους, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν αν είμαστε, αν είναι αυτοί σαν και μας ή εμείς σαν εκείνους. Ναι, κοιτάξτε, στον Πόντο αυτή τη στιγμή έχουμε πεντακόσους χιλιάδες με τις πιο μετριοπαθείς υπολογίες, πεντακόσεις χιλιάδες ποντιόφωνους και κατά όλους είναι έναμιση εκατομμύριο οι ποντιόφωνοι, οι οποίοι όμως είναι Μουσουρμάνοι και ζουν αυτή τη στιγμή στον Πόντο. Έχουν τα ίδια αιθηκέθειμα με εμάς, τους ίδιους κόρμους, τα ίδια τράγουδια, τις ίδιες φορεσιές, τα φαγητά, η καστρονομία δηλαδή είναι ίδια. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν από την τουρκική προπαγάντα ξέρουν ότι και εμείς που ήρθαμε από τον Πόντο το 22 στην Ελλάδα, είμαστε Μουσουρμάνοι και αλλάξοπιστήσαμε ξαφνικά και γίναμε χριστιανοί και ήρθαμε στην Ελλάδα. Αυτό το επιχείρημα βέβαια, αυτό παραμύθιδε εδώ το αρχικά το αποδέχτηκαν, στη συνέχεια όταν άρχισαν να πηγαίνουνε κατά χιλιάδες οι Έλληνες εκεί και να προσκυνάνε τα μοναστήρια, άρχισαν να τους λένε την ιστορία των μοναστηριών. Επομένως κάποια φυλιά τους έλεγα, οκ, ας αποδεχτούμε αυτή την εκδοχή, ότι όλοι είμαστε Μουσουρμάνοι. Αυτά τα μοναστήρια τα οποία, προσέξτε, ο Ιωάννης ο Μαζερόνας χτίστηκε το 270 μετά Χριστό, δηλαδή 350 χρόνια πριν εφανισθεί ο Βωάμες. Πώς χτίστηκα, μόνα τους χτίστηκαν. Εκεί λοιπόν αρχίζουν και προβληματίζονται, λέγουν, κάτι δεν πάει καλά, δεν μας θα πάει καλά, γιατί η παραγία σου μελά, το 350 μετά Χριστό, το 325 μετά Χριστό, ο Άγιος Γεώργιος ο Μαζερόνας, ο Άγιος Βεσσερεώτας, 350 μετά Χριστό. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι υπάρχουν αιώνες διαφορά ανάμεσα στον Χριστιανισμό και στον Μουσουρμάνικο, αλλά εκεί λοιπόν αρχίζουν και προβληματίζονται και καταλαβαίνουν ότι πρώτα κάποιοι ήταν Χριστιανοί και μετά έγιναν Μουσουρμάνοι. Και με την εμπορική του διαδικτύου δεν μπορείς να κρυφτείς, δεν είναι εύκολο να κρυφτείς. Οι άνθρωποι αρχίζουν και μαθαίνουν την ιστορική αλήθεια, επειδή όσοι ξέρουν την πλάξη με αγγλικά, αρχίζουν και ψάχνονται και με τη μέθοδο του DNA ξέρετε πολύ καλά ότι με λίγο σάλιο και με 80 ευρώ μπορείς να ανακαλύψεις τι είσαι, στέλνεις το δείγμα και παίρνεις την απάντηση. Είστε λοιπόν, ειδικά αν δείτε τις περιπτώσεις του Ταμέρτσι Λιγκύρ, αν έχετε υπόψη σας, του Γιάννη Βασίλια Λαλή, είναι Τούρκοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται εξόριστοι. Ο Ταμέρτσι Λιγκύρ καλό είναι να το φέρετε μια δεύτερη, βρίσκετε εξόριστοι εδώ στην Λετία. Δέκα χρόνια φυλακή έκανε. Φέρετε μια δεύτερη να σας πει, είναι Τούρκος που θα σας πει. Πόσες χώρες έχουν αναγνωρίσει την ανοιχτόνια? Δυστυχώς, αυτό είναι τώρα η τραγωδία, ότι η ανοιχτονία Τουρκού, οι χώρες που θα αναγνωρίσαν είναι 6-7. Το ενθαρρυντικό είναι ότι οι Έλληνες το εξετρέπουν και αυτό είναι το πιο σημαντικό και αυτό μπορείτε να κάνετε κι εσείς εδώ. Δηλαδή τι, ας πούμε, οι Έλληνες της Σουηδίας κατάφεραν μετά από πολύ δουλειά που κάνανε, δηλαδή δουλειά στα Σουηδικά και τα λοιπά, κατάφεραν να πείσουν το Σουηδικό Κοινοβούλιο και αναγνωρίστηκε η ανοιχτονία, προσέξτε, στη Σουηδία. Πέντε πολιτείες στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουνε καταφέρει και έχουνε βάλει, την ώρα που η Ελλάδα βιάζει την ιστορία των ποτίων από τα σχολικά βλεία, αυτοί τι μάλλανε, δηλαδή πέντε πολιτείες στις Ηνωμένες Πολιτείες διδάσκουν την ιστορία των ποτίων. Και είναι σαν είναι δυνατόν. Πώς γίνεται αυτό το πράγμα. Στην Ελλάδα μην ξέρουν την ιστορία, γιατί ξέρουν οι Αμερικανοί την ιστορία των ποτίων. Άρα μπορείτε να παίξετε σημαντικό ρόλο με τις γνωρινίες που έχετε, να πείσετε ανθρώπους, να μπει το θέμα, δηλαδή αργά ή γρήγορα κάποια στιγμή, στα Κοινοβούλια των χωρών όπου ζείτε και εκεί, νομίζω, μπορείτε να κάνετε θαύματα εσείς. Δεν πιστεύω ειλικρινά ότι η πολιτεία έχει την δύναμη που έχετε εσείς και μάλλον ότι την δύναμη την έχει. Δεν έχει το θάρρος να βγει, γιατί πιστέψτε με οι περισσότεροι είναι τουρκοφοβικοί. Φοβούται μήπως η Τουρκία, μήπως η Τουρκία και όλο είμαστε στην υποχώρηση. Όσο κάνουμε λοιπόν βήματα και υποχωρούμε, τόσο η Τουρκία αποθρασίνεται και έχουμε φτάσει στο σημείο, βλέπετε, έχουμε ξαφανίσει ολόκληρα νησιά από το χάρτη, βλέπετε τι συμβαίνει αυτήν την περίοδο με τη Λιβύη, βλέπετε τι γίνεται με το Καστελόρισο, βλέπετε τι γίνεται στην Φράγκη καθημερινά. Στη Φράγκη που έχουμε μοιωνοτικά σχολεία, φανταστείτε, που τα παιδιά μαθαίνουν τουρκικά, απαγορεύουν, επροσέξτε, μιλάμε τώρα στη Ρωθόπη, στην Ξάθη, απαγορεύουν τα παιδιά να μάθουν ελληνικά. Μπορεί να το διανοηθείτε. Δεν αφήνουν τους δασκάλους, τους απειλούν, δεν τους αφήνουν να μπουν στα σχολεία, κομικοτραγικές καταστάσεις. Ο κύριος εννοεί, η κυβέρνηση τι κάνει. Η κυβέρνηση τι κάνει. Αυτό είναι η τραγωδία μας. Τη κάθε κυβέρνηση λοιπόν, για να μην διαταράξει την ευρωτουρική φιλία, κάνει τα στραβά μάτια. Δυστυχώς, αυτή είναι η τραγωδία μας. Όσο κάνουμε τα στραβά μάτια, δεν λύνονται τα θέματα, ούτε με ζευεκές, ούτε με κουμπαριές, ούτε με στεφάνια στον κεβάλ. Δεν λύνονται έτσι τα θέματα. Τα θέματα μπαίνουν στο τραπέζι και συζητιώνται, ειρηνικά. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια και να περιμένεις να λυθεί το πρόβλημα από μόνο. Δεν γίνεται, δυστυχώς. Κάτι θετικό είναι που οι Αμερικάνοι και οι Βιβλιοί τώρα πριν να μην αναγνώρισαν την γηνοπτωνία των Αγγλάνηκων. Ναι, είναι πολύ θετικό. Δεν εκκρίθηκε βέβαια, υπάρχει και ένα μικρό πρόβλημα. Έγινε αναφορά και για τους Έλληνες και γι' αυτό λέω ότι πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί. Έλληνες εντός και εκτός συνόρων πρέπει να παλέψουμε για να αναγνωριστεί η ιστορία, προσέξτε, όχι μόνο το Ελληνό του Πόντου, όλοι στις Ανατολείες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, να συνειδητοποιήσουμε ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά πράγματα. Διασπρασμένοι δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα. Έχει λίγο υπόψεις λιγάκι τη διαφορά, ας πούμε, πώς κινήθηκε η Αρμενία, που έχει πετύχει για να δώσει πολλές χώρες και τι έγινε διαφορά στη σχέση της Ελληνίας. Αυτό είναι τώρα μια άλλη ιστορία, πολύ τραγική για μας, προσέξτε. Η Αρμενή Αυγή είναι ένα κράτος που αποτελείται από Αρμένιους και όλοι μαζί κινήθηκαν, δείτε λίγο, μόνο σας λέω, χαρακτηριστικά, τις εκδηλώσεις μνήμης που κάναν στα εκατό χρόνια. Δείτε, μπείτε λίγο στο YouTube και δείτε λίγο τι κάνανε. Στις εκδηλώσεις μνήμης ήτανε δεκάδες αρχηγοί κρατών και ο Έλληνας Πρωθυπουργός ήταν εκεί. Στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ούτε μία εκδήλωση για τα εκατό χρονιά του πόντου από την επίσημη πολιτεία. Οι εκδηλώσεις γίνονται έτσι, σαν το κρυφό σχολείο. Μαζευόμαστε από συλλόγους και λέει ο καθένας να πούμε που έχει πραγματικά θάρρος, λέει έλα να μας πεις πέντε λόγια να φέρουμε έναν ιστορικό, να φέρουμε μια ταινία να την προβάλλουμε. Για να αναγνωριστεί η γενοκτονία, για να γίνει η δουλειά, θέλει πρώτα πρώτα να μπει το θέμα αυτό στην διπλωματική ατζέντα όταν συζητάμε με τους Τούρκους. Θα πρέπει να είναι ένα θέμα η αναγνώριση. Δεν μπορεί να είναι απόσπασματικά μεμονωμένα μία φορά στα εκατό χρόνια να γίνει μία αναφορά από τον Πρωθυπουργό. Συζητάμε πόσα δέκα δεκαπέντε χρόνια, εγώ τουλάχιστον ξέρω, για το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού. Το συζητάμε, ακόμα το συζητάμε. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο. Οι Αρμενοί έχουν εθνικό μνημείο. Είναι όλοι μαζί σε αυτό το θέμα, όπως και οι Εβραίοι. Υπάρχει Εθνική Επιτροπή, όπου τουλάχιστον έχουν συμφωνήσει για πέντε πράγματα και σε αυτά πέντε είναι όλοι μαζί ενωμένοι και τα παλεύουν. Δεν είναι διασπασμένοι. Αυτό είναι το πρόγραμμα μας, ότι οι διχόνια κατά πρόγραμμα είναι το σαράγι της φιλής μας. Αν φανταστείς τον αρισμό, όπως είπα πριν, και η κατανοδογία, αυτοί ξεκίνησαν να λυνούν για τη δυνατομία από όταν έγινε, το 1915. Κι εμείς το 1997. Είναι πόσα χρόνια πιο νωρίς? 60 χρόνια που λυνούν για τη δυνατομία. Ας σκύζει αυτό το τραθεστώς. Πολύ πρόσφετα άρχισαν να λυνούν για τα φεϊνωμένα έθνη. Οπότε και διπλωματικά, είμαστε ψυχά τώρα. Εμβρυγικά στάδια είναι αυτά που ξεκινούν. Και θα ξεκινήσει 60 χρόνια πριν. Είναι περίεργο, όμως, γιατί αν επιτέχει η Ελλάδα, ας πούμε, την αναγνώριση σαν χώρα της γενοκτονίας, τότε θα είχε ένα διπλωματικό χαρτί απέναντι στους Τούρκους σε πολιτικό επίπεδο πλέον σαν χώρα που τις χρειάζεται, νομίζω. Αυτό είναι που φοβούνται ότι αν καταφέρει η Ελλάδα και πετύχει την διεθνή αναγνώριση, οι Τούρκοι αυτό φοβούνται. Δεν νομίζω ότι έχουν άλλο ζόρο οι Τουρκοί. Το μεγαλύτερο της ζόροι είναι αυτό, ότι αν αναγνωριστεί διεθνώς η γενοκτονία, το επόμενο βήμα θα είναι οι αποσμιώσεις. Γιατί το σύγχρονο τουρκικό κράτος στήθηκε με τις περιουσίες που κλέβαν, διστεύαν τον κόσμο. Αυτό λοιπόν υποφαίνεται ότι το επόμενο βήμα, μήπως τελικά οι έμμενες ασκήσουν νομικά πλέον δικαιώματα έτσι μέσω των νομικών σώτων τα δικαιώματά τους και ζητήσουν αποσμιώσεις. Γι' αυτό ακριβώς με νύχια και με δόντια προσπαθούν να μην αναγνωριστεί η γενοκτονία. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλες ερωτήσεις. Παρακαλώ, ναι. Έχετε εσείς άλλα σχέδια, άλλα δικαιωματές? Α, ναι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες, ευτυχώς ακόμα. Το πρόβλημα είναι ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Δηλαδή, αν δείτε πόσες ταινίες έχουν γυριστεί από τους Εβραίους και τους Αρμένιους και με τι κεφάλαια, έλεγα χθες στα παιδιά ότι αυτή η ταινία, ας πούμε, είναι από την σύνταξη τη δική μου, ουσιαστικά. Και όταν ανακοίνωσα το προσώσερ συναδέλφου, γιατί όταν κατεβαίνεις στο φεστιβάλ εκεί, εκεί στα πέραν τόσους χειροθέδες που δίνουν μέχρι και έναν άμυσεκατομμύριο για μια ταινία, όταν τους είπα τα χρήματα που έδωσα για να γυριστεί με ενθελοντές και τα λοιπά, γελούσαν οι άνθρωποι και λέγανε καλά πώς είναι δυνατό να γίνει με ψύχουλα ταινία. Διότι αυτό που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει για να σε αναγνωρίσει κάποιος διεθνός πρωτοίστος πρέπει να σε γνωρίσει, να διπλουσήσει. Πρέπει να υπάρχει ένα διβλίο στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ισπανικά, στα κοινέζικα, πώς θα σε αναγνωρίσει αν δεν διαβάζει, να μάθει, αν δεν δει ένα ντοκιμαντέρ, μια κινηματογραφική ταινία. Άρα εμείς κρατήσαμε αυτήν την ιστορία σε ενδοικογενειακό επίπεδο, μεταξύ μας τα λέγαμε και κλέγαμε και περιμέναμε να μας αναγνωρίσουν διεθνώς. Δεν γίνεται έτσι. Θέλει λοιπόν η εθνική πολιτική, θέλει το Ελληνικό Κέντρο Κοινηματογράφου να δώσει χρήμα, θέλει οι ομογενείς, τουλάχιστον αυτοί που έχουν κοσφινική καταγωγή και ξέρουν τον πόνο τους, να δώσουνε κάποια χρήματα. Δεν γίνεται δυστυχώς κάτι τέτοιο. Με ιδιωτική πρωτοβουλία ο καθένας ό,τι μπορεί κάνει. Εγώ παρ' όλα αυτά σας λέω ότι θα κάνω κι άλλη παινία. Η επόμενη παινία είναι ο Παππαπροκόπης, η ιστορία ενός ιερέα, ο οποίος πώς κατάφερα από τη δημιουργία της Τρούμπολης. 13.000 εξορρίστηκαν και 300 επέλησαν. Ένας θέλω Παππαπροκόπης. Πάνω σε αυτό και μην τελειώσουμε. Έχω όλοι τα ερώτηση. Ένα μικρό σχόλιο να επιτρέπετε. Και είναι το εξής, ότι όλοι μας γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα βγάζει τα μάτια της μόνη της. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι πολλές φορές δεν μπορούμε να ελπίσουμε σε κυβερνήσεις και τα λοιπά. Αλλά και επίσης ξέρουμε ότι υπάρχει πολλής κόσμος ο οποίος θα σπάζει τα θέματα τα οποία λέτε, αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Λίγοι είναι αυτοί που θα κάνουν το βήμα από το τραπέζι που καθόμαστε και τα συζητάμε στην δράση. Το να πείτε τα αφιερώσω θα πάρω από τον προσωπικό μου χρόνο, δεν θα κάνω αυτό και θα κάνω το άλλο. Αυτό, σαν Έλληνες, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ γιατί υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι οι οποίοι θα κάνουν το βήμα, να σηκωθούν το τραπέζι και να κάνουν κάτι. Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ευχαριστώ που με καλέσατε. Να είστε καλά που ήρθατε. Και εγγλύοντας το πόνο να πω τεξίσου ότι αυτό που λέγεται το τραγούδι τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κατακτύονται. Να είστε καλά. Ευχαριστώ πολύ. Καλησπέρα. Γεια σας. Αυτό το δώρο είναι από εμάς. Να είστε καλά. Σας ευχαριστούμε πολύ. Να σας βλεκάνουμε. Να είστε καλά. Να ευχαριστήσω ότι εδώ έχουμε τις μαρτφύρες, εκατά φορά, για μετά. Ευχαριστώ τον κύριο Βασιλιανίδη για όσους θα ήρθαν από πίσω, που γυρνάμε ενωδεύω. Να ευχαριστήσω σε αυτό το σημείο την Αστρία, για την κοινωνιακή υποστήριξή της. Κυρίως τον κύριο Κυριασινίδη, που μας βοηθάει συνεχώς τις εκδηλώσεις της μέλης σας. Όλοι σ' αυτό δεν είχαμε αίθουσες για να μπορέσουμε να κάνουμε τις εκδηλώσεις μας. Και να ευχαριστήσω και την Καλλιόπη για τα ωραία περέκτης τα οποία έκανε. Και τα οποία σας περιμένω. Ευχαριστώ. |
