| : screws.ep Teaser ajax One night Only Καλημέρα κι από μένα. Βάσω τα κατάφερα, ήρθα. Με περίμενε έξω, είχε αγωθεί. Πάντοτε χαίρομαι όποτε έρχομαι εδώ στα Χανιά. Έχω κάνει και οχτώ μήνες φαντάρος εδώ στο Μαρκόπουλο. Και πάντοτε θα θυμάμαι ότι την τελευταία μέρα που πήρα μετάθεση, ενώ έφυγα και πήγαινα προς Ιράκλειο για να πάρω το καράβινα για Αθήνα, με παίρνει τηλέφωνο ο λογαγός και μου λέει «Γύρνα πίσω, πόλεμος». Ήταν τα ύμνοια. Και με ξαναγύρισε πίσω και κάθεσε άλλον ένα μήνα. Εδώ στα Χανιά. Λοιπόν, θα σας πω την ιστορία μου σήμερα. Δεν θα περιοριστώ κι εγώ εδώ στο κόκκινο το χαλί. Γενικά δεν έχω μάθει να περιορίζομαι στη ζωή μου. Πάντοτε μ' αρέσει να κάνω αυτό που θέλω. Μάλλον, τους στόχους τους οποίους θέτω να καταφέρνω να τους πιάνω. Ξεκίνησα από πάρα πολύ μικρός. Μάλλον δεν ξεκίνησα, με ξεκίνησαν. Με ξεκίνησε ο πατέρας μου. Δεν με άφησε σε γλωρό κλαρί. Σαββατοκύριακο ήθελα εγώ να πάω να παίξω μπάλα. Αυτός με πήγαινε στο μηχανοργείο. Τόρνο, φρέζα. Φρέζα, τόρνο, boring. Οπότε όλα μου τα Σαββατοκύριακα ήταν πιασμένα. Το ίδιο και τα καλοκαίρια. Όλοι περιμένανε 10 Ιουνίου να φύγουν διακοπές. Εμένα μου έλεγε 10 Ιουνίου θα σε πάρω να κάνουμε σου ειδική γυμναστική. Και έτσι πέρασαν όλα τα παιδικά μου χρόνια στο μηχανοργείο που ουσιαστικά είχα γίνει εργατοτεχνίτης. Είχα μάθει να δουλεύει, να δουλεύω το τόρνο, τη φρέζα, το boring. Και ότι άλλο θα μπορούσε να κάνει ένας πιτσιρικάς μέσα σε ένα μηχανοργείο. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι όλα αυτό δεν έχει νόημα. Δηλαδή δεν ήθελα να γίνω στη ζωή μου τορναδόρος. Οπότε φιλοσόφησα τα πράγματα. Και έπαιρνε και ο πατέρας μου, τότε πηγαίναμε στις εκθέσεις του εξωτερικού στην Ιταλία, για να δούμε άλλους κατασκευαστές που κάνανε κάποιες μηχανές. Πιτσιρικάς τώρα εγώ, 15-16 χρονών, πήγαινε στην Ιταλία, έβλεπα τις μηχανές. Φαντασμαγορικές, τέλειες, τον Ιταλό τον γλυμμένο με το κουστούμι. Εγώ ένιωθα ότι έχω έρθει από το χωριό με το κοφίνι και τα κοτόπουλα μέσα. Τέλος πάντων, του λέω ρε πατέρα, αυτοί εδώ, γιατί έχουν καταφέρει και έχουν φτάσει εκεί. Και γερνάει και μου λέει το επικό, αυτοί αγόρι μου είναι Ιταλοί. Και εμείς του λέω, είμαστε Έλληνες, δηλαδή είμαστε χαζοί. Και τότε μου πάτησε το κουμπί, οπότε την επόμενη φορά που μπήκα μέσα στο μηχανοργείο, κοίταξα αριστερά, κοίταξα δεξιά και λέω, εγώ αυτό εδώ θα το μεταμορφώσω. Πού θέλω να φτάσω, θέλω να φτιάξω μηχανές. Τι μηχανές θέλω να φτιάξω, θέλω να φτιάξω μηχανές που θα είναι οι καλύτερες στον κόσμο. Ωραία, πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό, πρέπει να αλλάξουμε όλη τη δομή. Ποια είναι η δομή, ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι εργατοτεχνίτες, δεν υπάρχουν μηχανικοί, δεν υπάρχουν μηχανολόγοι, δεν υπάρχουν σχέδια, δεν υπάρχει γενικά τίποτα. Ο καθένας σχεδιάζει μόνο στο ένα κομμάτι, το φτιάχνει, το προσαρμόζει πάνω στη μηχανή και η μηχανή φεύγει. Και ξεκινάω λοιπόν να μπω σε μια διαδικασία να αλλάξω τα πράγματα. Μπαίνω μέσα στο μικρό μηχανοργείο του πατέρα μου, λέω παιδιά να κάνουμε αυτό, δεν γίνεται. Να κάνουμε εκείνο, δεν γίνεται. Να κάνουμε το άλλο, δεν γίνεται. Γενικά, βρισκόμουν στη χώρα του, δεν γίνεται. Οπότε, όταν κάτι δεν γίνεται, αποφασίζεις και βρίσκεις τρόπο πώς να γίνεται. Αλλάζεις τα πράγματα δραστικά και παίρνεις αποφάσεις. Πήρα μηχανικούς, πήρα μηχανήματα, καινούργια μηχανήματα, δηλαδή αυτόματες μηχανές, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε μηχανές αντάξειες αυτόν του εξωτερικού. Και σιγά σιγά τα καταφέραμε. Το 2004, λοιπόν, σε μια έκθεση στη Γερμανία, βρήκα έναν αντίστοιχο γερμανό κατασκευαστή, ο οποίος έκανε κάποια συμπληρωματικά μηχανήματα με τα δικά μας. Και πήγα εγώ και του είπα, είμαι από την Ελλάδα, θα ήθελα, σας παρακαλώ πολύ, να αντιπροσωπεύσω τα μηχανήματά σας στην Ελλάδα. Γιατί τα μηχανήματα του Γερμανού με τα μηχανήματα τα δικά μας, αποτελούν μια οικογένεια και απευθύνονται στον ίδιο πελάτη. Άρα, εγώ ήθελα να πουλάω και του Γερμανού και το δικό μας, μαζί. Ο Γερμανός μου, πέτσι κι αλλιώς, αγόρι μου, στην Ελλάδα δεν έχουμε πουλήσει ούτε βίδα. Πάρα τα και πουλήσε τα. Ξεκινάω, λοιπόν, εγώ το 2004, να πουλάω τα μηχανήματα του Γερμανού. Όχι, αυτό είναι το 2000, συγγνώμη. Και το 2004, λοιπόν, με παίρνει ένα τηλέφωνο ο Γερμανός και μου λέει, ρε Γιζελή, να σας ερωτήσω κάτι. Εκεί, στην Ελλάδα, στους τουρίστες, πώς έχεις καταφέρει και πουλάς 20 μηχανήματα δικά μου το χρόνο, ενώ 20 μηχανήματα εγώ δεν μπορώ να πουλήσω το χρόνο στη Γαλλία, στην Ιταλία, σε άλλες χώρες που είναι βιομηχανικές. Του λέω, βρε Γίδη, τα μηχανήματα τα δικά σου, αν έχεις καταλάβει, σου έχω πει να μου τα βάφεις άσπρα και πορτοκαλί, όπως είναι τα δικά μου. Και βάζω το άσπρο το πορτοκαλί το δικό σου, δίπλα στα δικά μου, και έτσι τα πουλάω σαν πακέτο. Και από τα δικό σου δεν με ενδιαφέρει το κέρδος, γιατί εγώ θέλω να πουλάω τα δικά μου. Και γυρνάει και μου λέει ο Γερμανός, ωραία, βάψε δύο δικά σου μπλε και φέρτα στη Γερμανία να τα βάλω δίπλα στα δικά μου. Ε, έβαψα δύο δικά μου μπλε, τα βάλαμε στη Γερμανία το 2004 και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι, το εμπορικό σε όλο τον κόσμο. Τι σημαίνει αυτό? Το εκμεταλλεύτηκα, πήρα το εμπορικό δίκτυο του Γερμανού, ταξίδεψα σε πάρα πολύ μικρό διάστημα σε όλο τον κόσμο, έπεισα όλους τους αντιπροσώπους ανα τον κόσμο ότι το μηχάνημά μας είναι αντάξειο του Γερμανού, άρα οφείλουν και αυτοί να το πουλάνε δίπλα στο δικό του. Και έτσι σιγά σιγά από το 2004 μέχρι το 2008, καταφέραμε να κάνουμε εξαγωγές σε 55 χώρες ανα τον κόσμο. Το 2008 λοιπόν, αφού έχουν πάρει τα μυαλά μου αέρα, εγώ έχω χτίσει εργοστάσεις, έχω πάρει μηχανήματα, γίνεται χαμός, λέω θα τους φάω όλους, σκάει κρίση. Τι σημαίνει κρίση? Σημαίνει ότι είχαμε, ναι μεν, ξεκινήσει να κάνουμε εξαγωγές, αλλά το 2008 με ένα καινούργιο εργοστάσιο, καινούργιο εξοπλισμό, ξαφνικά το οικονομικό σύστημα της Ελλάδας καταραίει, καταραίει και η εγχώρια άγορα, οπότε και η εταιρεία βρίσκεται σε κρίση. Εκεί πάλι λοιπόν, κατάφερα, έβαλα τα πράγματα κάτω, πήρα μία βαλίτσα, εξαφανίστηκα για 2-3 χρόνια από την Ελλάδα, και κατάφερα σιγά-σιγά να ορθοποδίσω πάλι την εταιρεία, να τη φέρω σε ένα σωστό επίπεδο, έτσι ώστε να μπορέσεις καταρχή να επιβιώσει, και σιγά-σιγά να καταφέρει πλέον, σε παγκόσμια πλέον κλίμακα, να είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίχτες, όσον αφορά το κομμάτι των μηχανημάτων επεξεκρασίας Λαμαρίνας. Πώς προέκυψε λοιπόν η ρομποτική. Η ρομποτική, όπως βλέπετε στο βίντεο, αυτό είναι ένα βίντεο από ένα Smart Factory τελευταίο, το οποίο έχουμε υλοποιήσει στην Κόρινθο, και έχει να κάνει με την κατασκευή boiler της εταιρείας Scalpac. Αυτή τη στιγμή βλέπετε πώς κατασκευάζεται το boiler του λιακού θερμοσύφωνα, που όλοι έχετε πάνω στο σπίτι σας, και το οποίο κατασκευάζεται πλέον μόνο με ρομποτικούς βραχίονες. Όταν ήμουν λοιπόν πιτσιρικάς και ήθελα να ανταγωνιστώ τους υπόλοιπους του εξωτερικού, λέω πώς θα δώσεις προσθηθέμενη αξία στο προϊόν, βάλε μπροστά ένα ρομπότ, τώρα αυτό το 2000, το 98. Έβαλα λοιπόν εγώ το ρομπότ μπροστά στη στράτζα, τη στρατζόπρεσα είναι μια καμπτική μηχανή, φυσικά όχι με σκόπο για να πουλήσω το ρομπότ, αλλά να πουλήσω τη στρατζόπρεσα. Και φυσικά αυτό έπιανε, γιατί λέγανε τότε οι Έλληνες, οι έξυπνοι, αυτός για να χρησιμοποιεί ρομποτική, άρα είναι πολύ μπροστά. Εγώ, τέλος πάντων, τη δουλειά μου την έκανα. Το 2010 έκανα την κυζελής ρομπότηξη. Η κυζελής ρομπότηξη ξεκίνησε με κάποιους ρομποτικούς δραχείνους, με κάποια ερευνητικά προγράμματα που κάναμε με το Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Και το 2015 έγινε πλέον μια αευσηλον εταιρεία, η οποία ξεκίνησε πλέον πολύ δυνατά σε παγκόσμια κλίμακα, να υλοποιεί ρομποτικό αυτοματισμό στη διομηχανία. Όταν λέω ρομποτικό αυτοματισμό στη διομηχανία, εννοώ ότι λύνουμε συγκεκριμένα προβλήματα της διομηχανίας πλέον, όπως οι ηλεκτροσυγκόλυσεις, όπου πλέον δεν θα υπάρχουν στο μέλλον ηλεκτροσυγκόλιτες, ή η ηλεκτροσυγκόλυση θα πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να είναι πανωμοιότυπη σε όλα τα προϊόντα και όλα τα προϊόντα να είναι πανωμοιότυπα. Και έτσι η Gizelle's Robotics σιγά σιγά εξελίχτηκε σε ένα high-end παίχτη του Industry 4.0. Όλοι γνωρίζετε πλέον το Industry 4.0, τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Έχει γίνει πιπίλα, το ξέρουν όλος ο κόσμος. Μέσα σε όλα αυτά και μέσα σε όλη τη διαδρομή μου, αυτό το οποίο κατάλαβα είναι ότι θα πέσεις, αλλά οφείλεις να σηκωθείς. Και κάθε πρωί που ξυπνάω, ξυπνάω με πάρα πολύ ενέργεια. Ξυπνάω και λέω σήμερα είναι η ημέρα μου. Ξυπνάω και νιώθω ότι έχω βάλει μία στολή σαν τον Aeron Man. Με φωνάζουν και Aeron Man λόγω των ρομποτικών εφαρμογών. Και λέω μέσα μου τη λέξη επίθεσης. Και μάλιστα αυτό έχει γίνει και σλόγκαν μεταξύ φίλων. Επίθεσης και επίθεσης και επίθεσης. Αλλά αυτό όμως εγώ το λέω και το πιστεύω το επίθεσης, το νιώθω. Σηκώνομαι και λέω σήμερα είναι η ημέρα μου. Επίθεσης και όποιος βγει μπροστά μου θα τον περάσω από πάνω. Νιώθω μια τεράστια ενέργεια μέσα μου. Και νιώθω ότι τίποτα δεν θα μπορέσει να καταβάλει την προσπάθειά μου. Γενικότερα στην μέχρι τώρα πορεία μου έχω δει και έχω καταλάβει ότι αυτός που θα πετύχει είναι αυτός που θα προσπαθήσει. Αυτός που θα βουλέψει ακατάπαυστα. Αυτός που θα πέσει και θα σηκωθεί. Αυτός που είναι σκύλος γενικότερα στη ζωή του. Αυτός που δεν θα σταματήσει με τίποτα και για τίποτα. Μέχρι να φτάσει στο στόχο του. Βρισκόμουν στο Κέντ στο πανεπιστήμιο για να μιλήσω στην κοινότητα την επιχειρηματική του Κέντ για τον Brexit. Επειδή οι Άγγλοι είναι προνοιωτικός λαός και βλέπουν ότι το Brexit θα δημιουργήσει προβλήματα στις επιχειρήσεις, κάλεσαν λοιπόν τον Έλληνα ο οποίος έχει περάσει τη μεγαλύτερη επιχειρηματική κόλαση που υπάρχει όσον αφορά το κομμάτι της ελληνικής κρίσης να τους πει τι έκανε κατά την περίοδο της κρίσης και κατάφερε και επιβίωσε και όχι μόνο επιβίωσε αλλά να μεγαλώσει κιόλας σαν εταιρεία. Αφού λοιπόν τους εξιστόρεσα όλα αυτά τα οποία σας είπα, πώς κινήθηκα, τι έκανα, τις συνέργειες και τα λοιπά, τότε μου ήρθε και τους είπα το επικό. Λέω κύριοι, είστε όπως ένας ασθενής στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Όταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου ή θα το πιστέψεις ότι εγώ θα γίνω καλά και θα σηκωθώ και θα φύγω από εδώ μέσα και μόνος σου θα δημιουργήσεις από μέσα σου όλο αυτό ότι χρειάζεται για να μπορέσεις να σηκωθείς και να φύγεις ή θα πεις θα πεθάνω, αν αφεθείς θα πεθάνεις. Αν όμως αποφασίσεις και πεις ότι εγώ από εδώ μέσα θα βγω θα γίνεις καλά και θα φύγεις. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Τίχη χρειαζόμαστε. Αλλά εμείς ορίζουμε την καθημερινότητά μας. Εμείς ορίζουμε το μέλλον μας. Εμείς ορίζουμε τη ζωή μας. Εμείς ορίζουμε τι θα μας πιάξει την ημέρα. Εμείς ορίζουμε τι θα μας καλάσει την ημέρα. Και θα κλείσω λέγοντας το εξής. Οφείλω πάρα πολλά στον πατέρα μου. Γιατί το γεγονός ότι έγινα τόσο δυνατός και πνευματικά και σωματικά είναι γιατί από μικρό με έπαιρνε, με πήγαινε μέσα στο μηχανοργείο, με έμαθε, με έκανε να χτυπάω, να βγαίνει αίμα, να μην με πειράζει, με έκανε να νιώθω ότι είμαι ακούραστος, ότι όσο και να δουλέψω δεν πειράζει. Η προσπάθεια είναι τα πάντα. Και νιώθω υπερήφανος και για μένα και για την ομάδα μου, εκεί που έχουμε φτάσει, γιατί έχουμε καταφέρει να είμαστε μια ελληνική εταιρεία, η οποία παράγει τεχνολογία, παράγουμε τεχνολογία και την πουλάμε στους Γερμανούς. Made in Greece. Εμείς δεν πουλάμε για αούρτια, όπου το Made in Greece είναι brand name και λες είναι τρόφιμο. Συγχαρητήρια που είναι ελληνικό. Βρισκόμουν στον Δίσελντορφ να πουλήσω μία αυτόματη μηχανή και από πάνω έχει την τηλεόραση, όπου τότε γινόταν μια διαδήλωση και ήταν έτοιμοι να μπουν στη βουλή και λέω κοίτα να δεις. Το δεν γίνεται, δεν υπάρχει. Γίνεται. Και αν το πιστέψετε, θα δείτε ότι γίνεται. Σας ευχαριστώ πολύ! |
