| : Καλημέρα σας. Καλώς ορίσατε στη σημερινή ομιλία μας. Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους που είστε εδώ. Αυτή είναι η πρώτη ομιλία της καινούργιας περιόδου τελώς πάντων. Εμείς στο Μουσείο της μετράμε λίγο τις περιόδους, σαν το σχολεία το Σεπτέντρο μετά το καλοκαίρι ξαναρχίζουμε, της μιας πολύ σημαντικής πρωτοβουλίας που ξεκίνησε από τι μου είπε ο Χρήστος ο Κατσίφασα από τη διευθύνδρια την κυρία Λιάνα Στεφανή και συντονίζεται και υλοποιείται πολύ δυναμικά από το τμήμα ασυντήρησης φυσικών και χημικών ερευνών και αρχαιομετρίας και συγκεκριμένα από τους δύο χημικούς μας που το στηρίζουν και το πλαισιώνουν στις δράσεις τους που αφορούν τις φυσικές χημικές έρευνες και τις αρχαιομετρικές έρευνες, το Γιάννη Μοναζλή και το Χρήστο του Κατσίφα. Τους ευχαριστώ λοιπόν πολύ για τη δουλειά που κάνουνε, τις επαφές, τη βοήθεια και τη σχέση που έχουνε με τους χημικούς, τους φυσικούς. Σήμερα μας θυμάμαι την παρουσία της και ΙΕΚ μέσω της καθηγήτριας χημίας της κυρίας Σαμανίδου, Βικτόρια Σαμανίδου, για να ακούσουμε όλη την ομιλία του επισκαθηγητή του Περικλία Κρύβου. Είναι παγκόσμιο έτος του περιοδικού πίνακα και των χημικών στοιχείων, όπως ακριβώς το λένε, περιοδικός πίνακας των χημικών στοιχείων, οπότε η σημερινή ομιλία έχει αυτό το θέμα. Αυτός ο περιοδικός πίνακας, εμείς της θεωρητικής κατεύθυνσης, μας τελειώσει πάρα πολύ να σας πω, υπουφέραμε, είναι ωραία τακτοποιημένη, μας αρέσει έτσι με τα κουτάκια του και με τη σειρά, αλλά δεν βγάζαμε και καμία άκρη. Οπότε η σημερινή ομιλία που έχει σχέση με την ελληνική προέλευση της ονομασίας των χημικών στοιχείων, ίσως αν μας είχε γίνει, ξέραμε περισσότερα και εμείς, κάπως καλύτερα θα το αντιμετωπίζαμε. Λοιπόν, να σας ευχαριστήσω πάλι, θα δώσω το λόγο στο Γιάννη τον Ασλή, να παρουσιάσει τον εκλεκτό προσκεκλημένο μας και θα ακολάψουμε μετά την ομιλία μας. Ευχαριστώ πολύ. Καλησπέρα σας και από μένα. Είναι η δεύτερη ομιλία του Κύπρου Αρχιωμετρώντος στο Πολιτισμό. Έτος Περιεργικού Πίνακα φέτος και η συγκεκριμένη ομιλία γίνεται σε συνεργασία με την Ένωση Ελληνικών Χημικών. Η Πρόεδρος του Περιεργικού Τμήματος, κυρία Βικτορία Σαμανίδου, θα μας πει δύο λόγια. Ευχαριστώ. Αξιότιμη κυρία αναπληρώτερα διευθύντρια του Αρχιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, εκλεκτή προσκεκλημένη, αγαπητή συνάδελφη, εκ μέρους της Διοικούς σας Επιτροπής του Περιεργικού Τμήματος Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας της Ένωσης Ελλήνων Χημικών, έχω τη χαρά να σας καλωσορίσω στη σημερινή εκδήλωση η οποία συνδιοργανώνεται με το Αρχιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της δράσης αρχαιομετρώντας του πολιτισμού. Όπως ακούσατε η σημερινή ομιλία είναι αφιερωμένη στον περιοδικό πίνακα των χημικών στοιχείων και ειδικότερα στην ελληνική προέλευση της ονομασίας τους. Έναυσμα για την ημερίδα αποτέλεσε η κήρυξη του 2019 από τη γενική συνέλευση των Ηνωμένων Ελλήνων και την UNESCO ως παγκοσμίου έτους εορτασμού του περιοδικού πίνακα για τα 150 χρόνια από την δημιουργία της πρώτης του έκδοσης από το ρώσο χημικό Δημήτρη Ιβάνοβιχ Μετελέγκ. Έτσι σε πολλές χώρες του κόσμου έχουν ήδη γίνει φέτος ή προγραμματίζονται να γίνουν μέχρι τέλος του χρόνου διάφορες εκδηλώσεις. Εμείς από την πλευρά της Ένωσης Σελήνων Χημικών και ιδιαίτερα του περιφερειακού τμήματος με ιδιαίτερη χαρά ανταποκριθήκαμε στην πρόσκληση των συναδέλφων χημικών του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης να συνδιοργανώσουμε μια ημερίδα που απευθύνεται όχι μόνο στα μέλη της Ένωσης αλλά και στα μέλη της ευρύτερης επιστημονικής κοινότητας και του κοινού της πόλης. Άλλωστε η χημία και ειδικότερα η αρχαιολογική χημία και η αρχαιομετρία έχουν κυριαρχό ρόλο στη μελέτη και διάσωση του πολιτισμικού υλικού η οποία ούτως ή άλλως απαιτεί το συνδυασμό πολλών υπιστημονικών κλάδων και ιδιοκροτήτων με απότερο σκοπό την ακριβέστερη μελέτη της ανθρώπινης εξέλιξης και τον πολιτισμό. Ο χημικός είναι αυτός που θα κληθεί να απαντήσει σε διάφορα ερωτήματα όπως είναι η χημική σύσταση αρχαίων αντικειμένων και υλικών αλλά και μεταγενέστερων έργων τέχνησης και πολιτισμού, τον εντοπισμό της προέλευσης συνοπηγών των πρώτων υλών των αντικειμένων, τη διερεύνηση της τεχνολογίας κατασκευής ή παρασκευής του αντικειμένου ή του υλικού, τη χρονολόγηση της υλικίας του αντικειμένου. Και θα απαντήσει αναλύοντας ορικτά, πετρώματα, λίθους, υφεστιογενή υλικά, μάρμαρα, δουλικές ύλες, πύλην αντικείμενα, γιαλιά, μέταλα, χρώματα και πλήθως άλλων δειγμάτων. Χρησιμοποιώντας διάφορες αναλυτικές τεχνικές, κυρίως μη καταστρεπτικές για το δείγμα, όπου είναι γυνατόν, ή ελάχιστα καταστρεπτικές, εάν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Θα εφαρμόσει φασματοσκοπικές, ραδιοχημικές, χρωματογραφικές, ακόμα και βιοχημικές τεχνικές και θα χρησιμοποιήσει νέες τεχνολογίες, οι οποίες συμβάλουν σημαντικά στη διαμόρφωση του νέου επιστημονικού περιβάλλοντος της αρχαιολογίας. Και βέβαια στον πλευρό των συναδέλφων χημικών που ασχολούνται με τα θέματα αυτά, βρίσκεται πάντα η Ένωση Λύνων Χημικών, η οποία έχει ως στόχο την προαγωγή της επιστήμης της χημίας, στη βιομηχανία, τη τεχνολογία, στην εκπαίδευση, στην έρευνα, στην κοινωνία και στο πολιτισμό. Για τους μη χημικούς, απλά να αναφέρω σύντομα ότι η Ένωση Λύνων Χημικών αποτελείται από 10 περιφερειακά τμήματα, ένα από τα οποία είναι το περιφερειακό τμήμα Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας που καλύπτει 10 νομούς στη περιφέρειά μας και όπως όλα τα περιφερειακά προωθεί την πολιτική της Ένωσης την περιφέρειά του, συμβάλλει στη διαμόρφωση της γενικότερης πολιτικής, μεταφέροντας τις απόψεις της περιφέρειας στα κεντρικά όργανα και ασχολείται με τα ειδικότερα προβλήματα της περιφέρειας. Επιθυμία μας μεταξύ των υπολοίπων δράσεων είναι η διοργάνωση εκδηλώσεων ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περιοχής. Στο πλαίσιο αυτό αποδεχτήκαμε την πρόσκληση για τη σημερινή ημερίδα και ευχόμαστε να συνεχιστεί τόσο η συνεργασία με το Αρχαιολογικό Μουσείο όσο και με άλλους φορείς. Κλείνοντας να ευχαριστήσω τους συνδιοργανωτές τον κ. Κατσίφατ και τον κ. Ναζλή, καθώς επίσης και τον ομιλητή μας εκλεκτός συνάδελφος από το Τμήμα Χημίας κ. Περικλή Ακρίβου και να ευχηθώ καλή επιτυχία στην εκδήλωση. Ευχαριστούμε πολύ. Εκπλημένως του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι εδώ μαζί μας σήμερα η κ. Δήμητρα Κριτίδου, αντιδήμαρχος Περίας, η οποία θα μας δείχνει ένα σύντομο χαιρετισμό. Ευχαριστούμε πολύ. Καλησπέρα σας. Είμαι ικαντερευτικής που είμαι μαζί σας για έναν λόγο που θεωρώ πολύ σημαντικό για εμένα. Είναι εκπληρευτικός. Και επειδή το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας από μόνο του έχει αναδειχθεί σε όλες τις επιστήμες, έχει αναδειχθεί διαχρονικά από όλες τις επιστήμες. Και σήμερα χρησιμοποιείται επίσης και κάθε νέα ανακάλυψη ή κάθε τι που μπαίνει ως προσθήκη στην επιστημονικότητα των διαφόρων επιστημών. Έρχεται να πάρει από την ελληνική γλώσσα ένα κομμάτι ονοματοδοσίας. Ξέρετε πολύ καλά ότι τα ποσοστά της ελληνικής γλώσσας στις διάφορες επιστήμες είναι πάρα πολύ μεγάλα. Γιατί, γιατί έχουμε μια γλώσσα η οποία είναι μαθηματική, μια γλώσσα η οποία έχει τη δυνατότητα να γεννάει νέες λέξεις και έτσι δίνει την ευκαιρία στις διάφορες επιστήμες και στους επιστήμονους που ανακαλύπτουν κάτι να χρησιμοποιούν, να τη χρησιμοποιούν και έτσι να δίνουν ελληνικές ονομασίες. Η συμβολή λοιπόν της ελληνικής γραμματείας στην ονοματοδοσία και των χημικών στοιχείων είναι σίγουρα μεγάλη. Και γι' αυτό το λόγο, εγώ ως εκπαιδευτικός θεωρητικής κατεύθυνσης χαίρομαι πάρα πολύ που μία κατηγορία επιστημών όπως αυτή στην οποία είστε οι περισσότεροι, γιατί φαντάζομαι ότι θα έχουμε πολύ μεγάλη συμμετοχή από χημικούς, νομίζω ότι σηματοδοτεί για άλλη μια φορά αυτό που λέμε σεβασμό σε αυτή τη γλώσσα γιατί μας έχει δώσει πολλά, μας έχει μάθει να σκεφτόμαστε, η γλώσσα δεν είναι κάτι που απλώς επικοινωνούμε, η γλώσσα είναι κάτι το οποίο μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο σύνθετα άρα είναι δυναμική συνεχώς και η σημερινή ημερίδα, η σημερινή διοργάνωση που έχει ακριβώς ένα περιορισμένο αλλά πολύ σημαντικό λόγο έρχεται να προσδώσει ένα ακόμη στοιχείο σημαντικότητας στη γλώσσα μας, εύχομαι στους διοργανωτές καλή επιτυχία χαίρομαι πάρα πολύ που έχετε ασχοληθεί με αυτό εδώ το αντικείμενο και βεβαίως σε όλους εσάς να φυλάτετε τη γλώσσα μας όσο καλύτερα γίνεται γιατί μέσα από αυτή έχουμε μάθει ποιοι είμαστε και πού πάμε, να είστε καλά Ευχαριστούμε την κυρία Κρυτίδου, ο σημερινός ο μιλητής είναι ο κατηγητής του οίματος χημίας κ. Περικλής ακρίβως, παρακαλώ να στήσει το δείγμα για να αρχίσουμε Καλή σας μέρα κι από εμένα, θα μου επιτρέψει να φαντάζομαι να χαιρετήσω τους εκπροσώπους της ηγεσίας του τόπου, του ιδρύματος που μας υποδέχτηκε, της Φοβικής Ευρωσυνειών Βιχημικών και να σας ευχαριστήσω προκαταμολικά για την περίπου μια ώρα που θα μανεχτείτε στη συνέχεια. Πράγματι ήταν μια πολύ ωραία δράση αυτή του Ψείου, γιατί ακριβώς αυτό το πράγμα προσπαθεί να κάνει και να μας δείξει πώς οι επιστήμες μπορούν να συμεισφέρουν στο να συγκεντρώσουμε γνώσεις για τους αρχαίους. Έχουμε λοιπόν σήμερα το αντίστορο. Θα ήθελα να σας πω όσα μπορώ και όσα μπορείς να συγκεντρώσω και να διεσταυρώσω σχετικά με το πώς οι αρχαίοι βοήθησαν την επιστήμη να δώσει όνομα σε διαδικασίες, σε πράγματα, σε αντικείμενα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, στα χημικά στοιχεία. Έχουμε λοιπόν την ελληνική προέλεψη της ονομασίας των χημικών στοιχείων. Τα χημικά στοιχεία είναι το παιχνιδάκι ημών των χημικών, ας το πούμε έτσι. Είναι τα τουβλάκια εκείνα με τα οποία χτίζουμε τον κόσμο γύρω μας, στις διάφορες ενώσεις. Δηλαδή δεν υπάρχει κάποια χημική ένωση, δεν υπάρχει ένα πράγμα υγικό γύρω μας, το οποίο να μην αποτείνεται από κάποια αγμόρια, τα οποία που δουλεύονται στη στιγμή και από κάποια άλλα. Εμείς τώρα, ως χημικοί και ως άνθρωποι, θέλουμε το παιχνιδάκι μας να είναι τακτοποιημένο. Έχουμε προδίσει από παλιά να οργανώσουμε κάπως τις γνώσεις μας και τις χημικές στοιχείας για τα χημικά στοιχεία με τα οποία δουλεύουμε. Εδώ βλέπετε κάτι το οποίο είναι γνωστό σε εμάς ως ο περιοδικός πίνακας των χημικών στοιχείας. Είχε παρατηρηθεί από παλιά ότι, αν βάλουμε τα χημικά στοιχεία στη σεράπτου, ελαφρύτερο προς το βαρύτερο, ας το πούμε έτσι, κάθε λίγο επαναλαμβάνουμε κάποιες γενικές, φυσικές και χημικές ιδιότητες. Υπήρξε λοιπόν η ιδέα μήπως θα μπορούσαμε να δώσουμε κάπως μία μορφή ενός φύνακας, όχι μιας αράδας όπου τη στεχία θα ήταν το ένα ταξιδιωμένο την προς το άλλο. Η πιο ωραία μορφή του περιοδικού πίνακας είναι το που βλέπετε. Παρευκολύπτοντος αυτή βρίσκεται στην πλατεία του χημίου, το κτήριο του χημίου στο Πανεπιστήμιου της Αλλανδικής, στα πλακάκια, τα βλέπετε εδώ πέρα, και έχει φτιαχτεί με την επιμέλεια του καθηγητή του Παραγιώτη Καραποδάκη και με την βοήθεια κάποιων θηδετών του κτήματος. Βλέπετε βέβαιο ότι εδώ πέρα οι αποδέκτες του μηνύματος είναι διεθνίστες, υπάρχουν και με στα γλυκά του και οι ονομασίες των διαφόρων περιοχών του περιοδικού πίνακα είναι στα γλυκά. Θα παρατηρήσετε εδώ ότι υπάρχουν κάποια κενά στον πίνακα. Τα κενά αυτά υπάρχουν, οι οποίοι ακριβώς εμείς οι χημικοί είμαστε και λίγο περίεργοι άνθρωποι, θα θέλαμε αυτές οι παρόμοιες χημικές ιδιότητες κάποιων στοιχείων να φαίνονται. Διαλέξαμε λοιπόν σαν τρόπο τα στοιχεία που βρίσκονται εδώ σε μια στήλη να έχουν παρόμοιες χημικές ιδιότητες. Και παρόλα αυτά να διατηρείται και η σειρά του το καθένα είναι βαρύτερο από το προηγούμενο και λαχύτερο από το επόμενο. Αυτή λοιπόν είναι η μορφή του περιοδικού πίνακα. Υπάρχει επίσης κάτι άλλο που πρέπει να σημειώσω. Σε αυτό εδώ πέρα το σημείο θα έπρεπε να έχουν βαλευληθεί αυτές οι δύο αράδες από στοιχεία. Φυσικά αν το κάναμε αυτό πραγματικά εκεί πέρα θα πρέπει να πάει πολύ στο μάκρος η κατασκευή των υπραγμών. Αυτή είναι και συγκεκριμένη μορφή. Κάνουμε πέρα μία παρακομπή και λέμε, ξέρεις, εδώ σε αυτό το σημείο θα πρέπει, έτσι, εδώ σε αυτό το σημείο, σε αυτές τις δύο θέσεις θα πρέπει να έχουν αυτές τις δύο αράδες από στοιχεία. Εδώ τώρα βλέπετε ότι σε κάθε κουτάκι έχει και ένα σύμβολο, εδώ για παράδειγμα, έχει το πιμπί. Για μας το χημικός αυτό σημαίνει μόλιθος. Μόλιθος για μας τους Έλληνες. Το διεθνές όρομα του στοιχείου είναι ΛΕΔ. Ξέρετε πώς θα πάει κάποιος σε μεξέναν το ΛΕΔ και θέλει να βρει πράμα τέτοιο ΛΕΔ, σάχνει ΛΕΔ το, το ΛΕΔ εκείνο, ΛΕΔ το άλλο, καταλαβαίνει ότι μιλάει με το ΛΕΔ. Εντάξει. Βαριπτόν τους και τους παλιότερους, αν θυμάστε, τους ΛΕΔ τσέπηλοι μου, αυτό είναι το ΛΕΔ. Εντάξει. Θυμησέ μου αυτό που θα πω μετά. Εδώ πέρα, όπως βλέπετε, κάτι που σαν σύμβολο δεν έχει ούτε Λ, ούτε ΛΕΔ, ούτε ΛΕΔ, ούτε κάτι τέτοιο, είναι ΛΕΔ. Λοιπόν, είναι το σημείο του εξής. Υπάρχουν ζωντανές, ταυτόχρονα παράλληλες παραδόσεις. Εδώ πέρα ήταν την παράλληλη παράδοση από τους Ευρωμένους, από τους Λατίνους. Αυτή, λοιπόν, τον Μόλιθο, που είπαμε Μόλιθο, που έκανε πλούμπουμ. Επικράτησε, λοιπόν, αυτή η παράδοση μέσα στην αντιπρόοδη που ήδη έξε, και το σύμβολο είναι η πτήπη, για να δείξω ότι είναι πλούμπουμ. Εντάξει. Εγώ τώρα στη συνέχεια θα σας μιλούσα για τον Μόλιθο, αν είτε το ΛΕΔ, είτε το πλούμπουμ, είτε κανείς της προέλευσης. Άρα δεν θα το κάνω. Εντάξει, θα το κάνω και κάποια άλλη στοιχεία. Και, καταρχήν, όπως είναι και οι διάφορες τις πολιτικές υπόλοιπες, να ξεκρατήσουμε μερικά πράγματα. Λοιπόν, είναι αυτά τα στοιχεία. Αυτά τα χημικά στοιχεία είναι αυτά που είπαμε. Είναι τα δομικά συστατικά όλων των ενώσεων που βρίσκονται γύρω μας. Ε, ωραία, και από πού βρίσκονται? Παντού γύρω μας, και απ' όντου μέσα μας επίψεις. Έτσι ξαναθυμίζω. Δεν υπάρχει κάποιο σώμα υλικό πραγματικό που να είναι φτιαγμένο από χημικά στοιχεία διαταχμένα με κάποιο τρόπο, το ελληνικό στόχο. Και η επόμενη ερώτηση. Κι αυτά τα στοιχεία τώρα είναι καλά, είναι κακά, είναι άλλα, έτσι, κι αλλιώς. Τα χημικά στοιχεία είναι, υπάρχουν. Και το αν εγώ τα χαρακτηρίζω καλά ή κακά είναι καλή με τη χρήση που τους έχω κάνει εγώ. Εντάξει, υπάρχει καλή και κακή χρήση των ιδιωτήτων του στοιχείου που είναι αυτές. Σε αυτό το σημείο, να τονίσω ότι το αντίστοιχο σημείο είναι και μόνο στις χημικές ενώσεις, όχι μόνο με τα καθαρά στοιχεία. Μια χημική ενώση δεν είναι κακή. Έχει κάποιες ιδιωτητές που μπορώ εγώ να τις χρησιμοποιήσω με καλό και καλό τρόπο. Εντάξει. Και παραπέρα, εγώ θέλω να δουλετάζω με κάποιο ιδιωτικό στοιχείο. Μπορώ να το μιλητήσω, μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα, είναι εύκολο ή δύσκολο. Έχει γι' απάντηση, ναι. Είναι και εύκολο και δύσκολο. Δεν ξέρω τι θέλεις να κάνεις και κυρίως τι μέσα έχεις. Και πάμε στη συνέχεια τώρα. Τι βλέπουμε εδώ, διάφορα πράγματα. Βλέπουμε, κατ' αρχή, μια ποποθυσία. Έχει σχόλος. Βλέπουμε στη συνέχεια εδώ ένα ορεκτό. Από τεχνικά στοιχεία, περίπου το 85% έως και τίποτα παραπάνω είναι μέταλλα, που σημαίνει ότι είναι στερεά σώματα, βρίσκονται σκάβοντας κάποια στοιχεία. Εδώ, λοιπόν, βλέπετε τα κομμάτια από κάτι που είναι ορεκτό, φαίνεται εμφανώς, ότι έχει κάποιο φρωματιστό υλικό, κάτι συγκεκριμένο, κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο, δηλαδή σχετική πέρα. Εδώ βλέπετε ένα φούρνο. Συνήθως, στη διαδικασία του να πάρω αυτό το μέταλλο από τη γη, πρέπει να βούνται κάποια στάδια, φτάνω κάπου σε κάποιο σημείο και συνήθως, κάπου στο τέλος της διαδικασίας, μέσα σε μια τέτοια κατασκευή, σαν ένα φούρνο, τώρα μικρότερο, μεγαλύτερο, με τούτο και με το άλλο τρόπο, με το στίχο διαδικασμένο, είτε με κάρμωνο είτε με κάποιο άλλο υλικό, κάνω μια διαδικασία και στο τέλος παίρνω το καθαρό στοιχείο, ένα κομμάτι από ένα μέταλλο. Βεβαίως, μπορώ αυτό το υλικό να το βάλω να αντιδράσει από κάποια πράγματα, έτσι, να το ρίξω μέσα σε οξύ, μέσα σε βάση, ακόμα και μέσα σε νερό και να το θερμάνω ακόμα σχετικά. Τότε παίρνω διάφορες ενώσεις. Εδώ βλέπετε κάτι που είμαστε συγκλιντισμένοι εμείς οι χημικοί στο εργαστήριό μας. Σολυνάκια με ενώσεις κάποιων στοιχείων, οι οποίες φαίνεται ότι είναι διαφορετικές επειδή έχουν διαφορετικά τρόματα. Δεν είναι που χρητικό αυτό, αλλά είναι που φαίνεται. Εντάξει, πάλι τώρα στις επόμενες ερωτήματα. Πώς ονομάζεται το χημικό στοιχείο, όπως θέλω εγώ που το βρήκα, για παράδειγμα. Δεν είναι πιο ακριβώς, θα πρέπει να το πει στους φίλους μου και με δικούς άλλους φίλους, τελικά πρέπει να πεισθεί όλη η επιστημονική κοινότητα για να το σιωάνω. Εντάξει, φυσικά υπάρχουν και τα διάφορα ταοτικιστικά όπως σας είπαμε προκειμένως, μόνο εδώ το Λεδινιάγη, μπλουμπουμ είναι το σύμβολό του. Πάντως πρέπει η επιστημονική κοινότητα να πει στους φίλους, να το ονομάσει κάπως αυτό το χημικό στοιχείο. Και με βάση ποια άλλη δεδομένα θα το ονομάσουμε αυτό το στοιχείο, με βάση κάτι χαρακτηριστικό. Και πού θα το βρω αυτό το χαρακτηριστικό, στην τοποθεσία, στο διπτό που έβγαλα, στην εδικασία που έκανα, στο ήλιο το στοιχείο ή στους ενός. Κάπου εκεί θα υπάρχει κάτι χαρακτηριστικό που θα μου δώσει τη δυνατότητα να του δώσω ένα συγκεκριμένο όνομα. Να, λοιπόν, ο τόπος. Και ένα ειδοπελειοδικός πίνακας, όπου εγώ, έτσι, δεν αρχίσατε κακόνω, τον είχα εδώ πέρα. Να και οι δύο αράδες που σας έλεγα, που συνήθως τις βάζω να βγάλω πρόσθετες. Εντάξει. Αυτός, λοιπόν, είναι αναπτυγμένος ειδοπελειοδικός πίνακας και εδώ πέρα είναι συμπολισμένα τα στοιχεία για τα οποία θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Πρώτα απ' όλα, το μαγνήσιο. Το μαγνήσιο ονομάστηκε, έτσι, για ένα συγκεκριμένο λόγο. Γιατί από παλιά ήταν γνωστό, ότι η περιοχή της μαγνησίας, το πιο τόρμης το λέμε, ονομό του μαγνησίας. Εντάξει, αυτή η περιοχή της μαγνησίας, έβγαινε ένα οριπτό, το οποίο θα του καθαρίζει από το πλέον να φτιάχνει πρώτα σημαντικά, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Ήταν το οξύγιο του μαγνησίου. Εντάξει, ωραία, είχε βρει αυτό μια ευρύα χρήση. Και πώς το περιγράφεις αυτό το πράγμα, οι αρχαίοι θα του λέγαν, η μαγνησία γη. Το πράγμα το έβγαινε από τη μαγνησία. Και έτσι ήταν γνωστό, για πολύ καιρό. Όταν κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι μέσα εκεί υπήρχε κάποιο χημικό στοιχείο, που δεν το ξέρα, που ήταν καινούριτο, κάποιο σαμαρατόρμα άσχητα. Το πιο αυθόρμητο ήταν, θα το πούμε, μαγνησίου. Και το συμβολότερο είναι μαγνήσιο. Εντάξει. Λοιπόν, πείτε τι δουλειά έχει αυτός ο Χάφρι Ντέιβι και η χρονομιλία 1808. Ο Χάφρι Ντέιβι είναι αυτός που απομόνωσε το μαγνησίο σε καθαρή μορμή. Δηλαδή, στα χέρα του κομματάκια μαγνησίου και το καλάβι του 1808. Θα το δούμε και παρακάτω, εκείνη την περίοδο, από 1806-1807 μέχρι το 1810, επειδή είχε κάποια καινούργια όπλα στα χέρια του, ηλεκτρόλησε κυρίως. Μπόρεσε και έβαλε από διάφορες χημικές εμμόρσεις μερικά από τα περιοριστικά στοιχεία. Ξέρετε, τόσο πιο τραστικό είναι ένα στοιχείο, τι σημαίνει τραστικό, τόσο πιο εύκολα κάνει οι δειράσεις, και τόσο πιο δύσκολα να το είσαι καθαρό, τόσο πιο δύσκολα μπορείς να τον βγάλεις από τη σεόνωση και να το πάρεις παραπέρα, έτσι να το έχεις στα χέρια σου. Και σε αυτό σήμερα να τονίσω και κάτι ακόμα. Το να έχω εδώ πέρα ένα μοτήρι με χλωριχονάτι να σκούπω, το μεγετικό αλάτι, εντάξει, είναι κάτι. Το να μπορώ να καταλάβω ότι μέσα εκεί υπάρχει αυτό το νάτριο που ακόμα δεν το ξέρω, είναι κάτι σημαντικό. Είναι άλλο πράγμα όμως να μπορέσω να κάνω κάποιες σύννηκες αντιδράσεις, να κάνω κάποιες μετρήσεις, να κάνω κάποιες διαδικασίες για να προσδιορίσω τις ιδιότητες αυτού του νατρίου που ακόμα δεν το ξέρω. Και είναι κάτι εντελώς σαν να μπορέσω να βγάλω το νάτριο από αυτό το χλωριχονάτι. Και όταν το έχω στα χέρια που μπήκα από το νάτριο είναι ένα πάρα πολύ τραστικό στοιχείο, εντάξει. Συνεπώς η μαγνησία εκεί ήταν γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν ξέρεμε τι ακριβώς πήρε, είχε ολοσχεμένες σκρίσιμες ιδιότητες, ο Ντέιν είναι αυτός που είρε για πρώτη φορά στα χέρια του κομμετάκι από καθαρό καθαρό μεταλλικό μαγνήσιο. Και λοιπόν αυτή η μαγνησία μας έβαλε σε Μπελάδες. Όχι με τους Τουρκούς, με εμάς τους ίδιους και με την επόλοιπη επιστυμονική κοινότητα. Αυτή η μαγνησία λοιπόν από παλιά έβγαζε κι άλλα πράγματα, εκτός από αυτό εδώ το συγκεκριμένο. Λοιπόν έβγαζε κι ένα άλλο ουλικό το οποίο ήταν σκούρο, μαύρο. Όταν μιλάς εμπειρικά και ποιοτικά, έτσι, στον κόσμο των Ρωμαίων ή άντε του Μεσαίωνα ή μέχρι την ανακέηση, μπορείς έπρονα να ξεχωρίσεις τα δύο ουλικά. Είναι η άσφαρη μαγνησία και η μαύρη μαγνησία. Η άλογα και η νέγρα. Εντάξει. Όμως κάποιος, αυτός ο Μιστήλος Μαρκάδης, χωρίς να είναι επιστημονός, ήταν ο Μπλόγιος κάποιος, αυτός, λοιπόν, συμπέρανε ότι αυτό το πράγμα, το μαύρο, έπρεπε να είναι κάτι διαφορετικό από το άσφαρο. Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα. Λένε, αφού υπήρχε μια παράδοση στο συγνώμιο που το λέγανε οι μαύροι μαγνησία, πώς το κάνουν τώρα. Εντάξει, θα δημιουργήσουμε ένα τίποιο όνομα που θα μοιάζει με το μαγνησία. Με το Μαγγνέζιο μοιάζει το Μαγγανέζιο. Εντάξει. Και όταν, στα 1794, κάποιος απομόνωσε το στοιχείο που βγήκε μέσα εκεί και είδε ότι ήταν κάτι διαφορετικό από το μαγνήσιο, τότε καθίγραφε και τον Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που το λέγανε οι μαύροι μαγνησία, πώς το κάνουν τώρα. Εντάξει, θα δημιουργήσουμε ένα τίποιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που το λέγανε οι μαύροι μαγνησία, πώς το κάνουν τώρα. Εντάξει, θα δημιουργήσουμε ένα τίποιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα που θα μοιάζει με το Μαγγανέζιο, Μ Λένε πίσω στον Ρωμαϊκό το ίδιο όνομα ή μια άλλη από την άλλη τώρα το φάσμα, θα λειτουργούν κάποιες γραμμές. Σε τι θα αντιστοιμούν σε αυτές τις γραμμές που τέχουν τοξιμό, το άζωτο, το διεξοδιοτάντρα, το νερό, αυτό το εκείνο. Τι σαφαιρίζουν όλες αυτές, αφού έχεις κάνει έτσι, έχεις κοιροφορίες με τέτοιου φάσμα, τέτοιου τότο. Και σου περίσσανε κάποιες, τι είναι αυτό το υλικό το αρκού, βρέθηκε. Η λογική σκέψη ήταν ότι το φως του ίδιο ξεκινάει από τον ίδιο και έρχεται από σε εμάς, περνώντας όχι από την αρχή του τώρα του ίδιου, αλλά είναι κάτι. Και αυτό το κάτι είναι που απορροφώ αυτές τις γραμμές. Σε πως αυτό το στοιχείο πρέπει να πω, ότι είναι στοιχείο που βρίσκεται μόνο στο ίδιο, ψέματα, είναι και στοιχεία το παρακάτω, μόνο που δίνει χαμηλή με τα μέσα, από την δυνατότητα να αρχίσουμε εδώ κάτω στο ίδιο. Ονομάστηκε λοιπόν η ίδιο και αυτό το ρόλο. Θα κάνω ένα μικρό άλογο τώρα και θα πάω εδώ, στο αργό. Δέσε τη λογική, είναι περίπου ένας αιώνας πριν. Ο Henry Cavendish ήταν ένας από εκείνους τους ερασιτέχνες που είχαν τα μέσα αυτού. Να κάνουν αέρα και να παίξουν. Το 1784. Ήταν λοιπόν από εκείνους που είχαν τη δυνατότητα να κάνουν αρκετές διαδικασίες. Μια από αυτές ήταν να υπροπείσουν αέρα. Ήταν από τους πρώτους που υπροπείσαν αέρα. Αν λοιπόν μπορέσεις να υπροπείς αέρα και να το πάει σε ένα κάποιο δυνατό, το παρατηρήσεις. Τι κάνει τώρα? Παρατηρώνει ότι βράζει για λίγο. Μετά σταματάει. Μετά βράζει και εγώ ακόμα. Α, ωραία, τελείωσε. Και έτσι λοιπόν σκάνω να κοιτάξω. Βλέπω ένα μικρό κομματάκι μας εκεί πέρα. Τι έγινε, παιδιά, αυτό γιατί δεν έβγαινε, γιατί δεν έβγασε. Αυτός τότε έκανα πώς την παρατήρηση. Για ξέρετε, υπάρχει και ένα μικρό κλάσμα του αέρα, το οποίο δεν βράζει εύκολα. Και το άφησε εκεί. Παρατηρήσεις έκανα. Όταν αργότερα, και δείχνω εδώ την τελευταία χρονολογία, μάλλον την τελευταία περίοδο, 1796-1898, όταν αργότερα ο Λόγος Ράιγγι και ο William Ramsey κάνανε ένα από τους πιο επιτυχημένους συνδυασμούς επιστημόνων, μπόρεσαν και τοπίσαν όλα αυτά τα στοιχεία. Το ήλιο, το νέο, το αργό, το κρυπτό, και το ξέρω που είναι αυτά εδώ, σε αυτή τη σειρά. Το ήλιο ήταν ήδη γνωστό, το αργό ήταν γνωστό, αργός, αυρανείς, δεν δουλεύει, δεν τρέχει, δεν βράζεται, κάτι από το άλλο. Το νέο, προφανώς, ήταν κάτι νέο για αυτούς, το κρυπτό ήταν κάτι που είχε κρυφτεί, δεν μπορούσε να το βρει, δεν είχε ούτε πρόμο, ούτε μυρωχείο, ούτε τίποτα. Και το ξέρω κάτι, έτσι, το οποίο, όταν το τελευταίο σειρά, τους κατέπληξε πάρα πολύ, δεν έπρεπε να υπάρχει αυτό το πράγμα. Βλέπετε, όλα τα ονόματα είναι ηλικιές προέδρεις και δείχνουν, ακριβώς, τον ενθουσιασμό τους και την εκπληξία τους, όταν τα ανακαλύψαν. Γιατί δεν μπορούσαν να τα ανακαλύψουν προηγουμένως, για τον αντίστοιχο λόγο από ότι ο David. Αυτά τα υλικά είναι τόσο ατρανή, και δεν μπορείς να τα βρεις ενώσεις, πρέπει να πας να πετύχεις και να βρεις κατω στο ίδιο. Καθώς και τα περισσότερα είναι αέρια, έχεις μεγάλη δυσκολία όταν τα τα βρεις. Ένας τύχης είναι και η συμσχωρά του φίλου μας του Paul Sander. Αυτός, λοιπόν, ανακάλυψε ένα τύχο το 1839. Υποδείξεις και ενδείξεις ότι ένα τέτοιο πράγμα υπήρχε σε ορισμένα ώρεχτα, ένα άγρως το τύχιο, είπαν περίπου 70-80 χρόνια πριν. Όταν λοιπόν αυτός το ανακάλυψε και το απομόνισε, τι έγινε αυτό το τύχιο, γιατί δεν το είχαμε δει προηγουμένους, επειδή το είχαμε δει, γιατί δεν το είχαμε βρει, διότι ελάνθανε, κρυφότανε, δεν μπορούσε να το δω, και κατά συνέπεια, έτσι όταν λοιπόν το ανακάλυψε, επιτέλους λέει, εντάξει, εσύ ελάνθανε, έτσι τώρα σε τσάκωσε και θα σε ονομάσω τον Λανθάνη. Αυτός ο ίδιος εντόψε και άλλο στοιχείο, το οποίο είχε πάρα πολύ αντίστοιχες ιδιότητες με τον Λανθάνη, και το όνομα σε Διβίμιο, 1839-1841, το όνομα σε Διβίμιο και έπαιδε τη συγκέντα φροντιβοδιάστητα. Αργότερα, βλέπετε περίπου μια γενιά, αργότερα, αποδείχτηκε ότι εκείνο το Διβίμιο δεν ήταν ένα στοιχείο, αλλά ήταν δύο γειτονικά στοιχεία που είχαν πάρα πολύ παραπνίσεις ιδιότητες. Εάν θα με συνηθίσει, τώρα το λέμε Διβίμιο, τι θα κάνουμε, θα βρούμε κάποια ονόματα που θα τα βάλουμε σαν, ας το πούμε, επιθετικό προορισμό στο Διβίμιο και θα κάνουμε τη δουλειά μας. Το ένα λέγεται το νέο Διβίμιο, το άλλο λέγεται πράσιο Δίμιο, μπορείτε να φανταστείτε γιατί, μπορείτε να κοιτάξετε εδώ πέρα κάτω. Θα έχει έναν φάσμα αντίστοιχο με αυτό. Οι κορυφές που μου έδινε θα ήταν κυρίως πράσινες. Εθάλλιο είχε ονομαστεί ειδικά τι, δεν μπορούμε να το λέμε Θάλλιο 1, Θάλλιο 2, άρα είναι το πράσινο Διβίμιο. Εντάξει. Πώς πάρουμε τώρα, το αντέχετε? Το αντέχει. Αφού το αντέχετε, εγώ πρέπει να το βεβαιώσω. Και αυτό το θα βεβαιώνεις, ναι, με κάποιες δοκιμασίες. Εκκληνής και ποιής. Λοιπόν, πρώτο ποιής. Τι μπορούμε να πούμε για ένα στοιχείο που ονομάζεται τεχνίδιο. Τεχνίδιο, έτσι δεν είναι αυτό που λέμε εμείς, τεχνίδιο και τα ψήλια. Τεχνίδιο παραπέμει στο ότι είναι τεχνικό, έτσι δεν είναι. Και, πραγματικά, ανακαλύφθηκε το 1937 από τον Εμίλιο Σεγκρέ, εντελώς κατά λάθος. Ανακαλύφθηκε σε ένα κομματάκι από έναν ενδραστήρα που είχε πάρει, τότε που έκανε το μετατιακό του. Και είπε στον καθηγητή, να πάρει αυτό το κομματάκι, το που ακούσε στην πατρίδα του, πάρ' το. Αυτό το κομματάκι ήταν μολυδένιο, θεωρητικά. Είχε μια ακτινοβολία που δεν δικαιολογούνταν έναν ακτινοβολιατό μολυδένιο. Παίζοντας και ψάχνοντας και ψάχνοντας και ψάχνοντας να ακαλύψει κάτι καινούργιο. Ένα τεχνητό στοιχείο που είχε δημιουργηθεί από την παιδινική αντίδραση που συνέβαινε ακριβώς εκεί πέρα. Και χρειώνατε εδώ την ανακαλύψη του στοιχείου που λέγεται τεχνιδιό. Βεβαίως, όπου υπάρχει ένα πρώτο πουιζ, υπάρχει ένα δεύτερο. Λοιπόν, τι μπορούμε να πούμε για ένα στοιχείο που λέγεται δυσφρόσετο, όχι σε κάποιοι δημιουργήσεις και σε κάποιοι δυσφρόσεπτες. Είναι ένα στοιχείο το οποίο βρίσκεται, υπάρχει. Υπήρχαν ενδείξεις ότι είναι κάτι, εδώ υπάρχει ένα καινούργιο στοιχείο, αλλά δεν μπορούσε κανένας να το βγάλει. Πως είχαμε πει, στο πλωριού χωνάτι, όταν έβλεπα το χωνάτι από εκεί, δύσκολα. Ήταν λοιπόν δυσφρόσετο, δεν μπορούσε να το μαζέψει κανένας. Ο φίλος μας, ο Ακουντράν, εδώ πέρα, ήδη από το 1886, είχε υποδείξει ότι υπάρχει και μάλιστα είχε φτιάξει, είχε απογονώσει κάτι που ήταν βρώμικο, αυτό το δείγμα. Δηλαδή με τραγούδι, δηλαδή, για καθαρό, έτσι, δυσπρόσω. Καθαρό, καθαρό δυσπρόσω, στην δεκαδεία του 1950, με τη χρήση κάτων τότε καινούργιων χρωματογραφικών τεχνικών. Όλα, λοιπόν, μπορέσαμε για πρώτη φορά να πούμε έναν δείγμα δυσπροξίου καθαρού, παρόλο που ήταν έση με το τυπήρι που, τρία, τέταρτα του αιώνα, είναι γνωστό ότι αυτό του ακόμα υπάρχει. Και πάμε τώρα στο ίδιο το στοιχείο. Ε, βέβαια, και πάλι έχουμε να πουν και μερικά. Ταντάγιο, ή πρώτο το Ταντάγιο και μετά το Λοιμό. Λοιμό, με το πέρα, θα χρειαζόταν όμως η βουλή και των συναντές μου της δημοκρατικής κατέστασης. Άλλο, βάση, λοιπόν, εγώ ας το πάω στο πρακτικό, στο πραγματικό. Συνήθως το πρώτο πράγμα που φτιάχνω από ένα καινούργιο στοιχείο, όταν ψάχνω και το φτιάχνω και κάνω την καταλογία, είναι το οξύδιο. Παίρνω, λοιπόν, αυτό το οξύδιο και είτε πάνω κάνω τη δεδετεσσέρα, το φούρνο, όπως εσείς είπα και να πάω, είτε πάνω πάνω, είτε αρχίζω και παίζω. Για να πάρω το οξύδιο. Τώρα, λοιπόν, κάνω αυτό. Θα το κάνω εκείνο. Το πιάνω και το ρίχνω στο νερό. Κοιτάω να δείξω τι θα γίνει. Το ρίχνω, λοιπόν, το οξύδιο που θα τελειώσω στο νερό και αυτό κάθεται και το κοιτάει. Δεν κάνει τίποτα. Λέω, εντάξει, να τα σορίσω με τα πράγματα, αλλά το θρεμάνω. Το θρεμάνω. Να το ρίξω όχι σε νερό, αλλά σε οξύ. Εκείνες είναι το τι θα κάνεις. Τίποτα. Συνεπώς, αυτό το ρημάδι, το οξύδιο, αυτό το στοιχείο, δεν παίρνει νερό να κάνει ένα τρόπο. Ό,τι και να κάνεις. Ποιος είναι εκείνος που ήταν στον Άδη χρυφτά βαζανισμένος, όπως λέει και ο Φταλιώτης εκεί πέρα στην Οδυσσέα, ο Τάνταλος, το μαρτύριο του Ταντάλου, που ήταν στη Λοαλποτερών και έκαναν αρχή και εξαφανιζόταν, τέτοια πράγματα τους θύμισε. Λοιπόν, βλέπετε εδώ περίπου δύο γενείας αργότερα, 1811-1864, ανακαλύπτεται ένα άλλο στοιχείο που μοιάζει πάρα πολύ με το Ταντάλιο. Έτσι, έχει τις ίδιες ιδιότητες και μοιάζει γιατί είναι εδώ, το Ταντάλιο εδώ και το κοινό του στοιχείο εδώ. Ακριβώς από πάνω του, σε αυτόν τον πληρωτικό πυλακάσιο, σημαίνει αρκετές ιδιότητες. Είναι εντελώς οι ίδιες ιδιότητες, δεν είναι όμως Ταντάλιο. Επίσης θα το ονομάσουν με το όνομα της κόρης του Ταντάλου. Καταρχήν, είχαν προτείνει να το ονομάσουν Κολούμπιου, αυτό το πράγμα, επειδή είχε βρεθεί σε ένα ροπτό που είχε έρθει από την Αμερική. Ο Κολούμπος, το όνομα όμως κατέπεσε, κρατήσαμε το Ταντάλιο και το Νιόβου, είναι μια από τις τελευταίες νοίκες της Ελληνικής Γραμματείας πάνω στους επόμενους. Έρχομαι λοιπόν τώρα στις αρχές του 20ου αιώνα και στα τύχη του 10ου αιώνα. Τι παιχνιδάκια είχαν τότε οι επιστήμονες, τις αχτυπροβολίες, τη ραδιενέργεια και όλα αυτά. Παίζαν λοιπόν με υλικά, τα οποία εκείνο χρόνος ήταν ραδιενεργά. Ήταν δηλαδή κάτι πρωτοφανές για τους εχημικούς επιστήμονους, δεν έχουν μια πηγή τέτοιας τάξης ενέργειας, τέτοιου μεγέτους ενέργειας μέσα στο Ταντάλιο. Ήρθαμε μέχρι γίνοντας το σημείο το ράδιο, από το ράδιους, λατινικό, που σημαίνει ακτίνα. Το επόμενο στοίχο που ανακληθήκε εκεί είχε επίσης ένα νεκροβούλια, πώς το λέγαμε, ούτε ράδιους ή ραδιούς δύο. Σε το σγήρισα πάλι στεντικά. Ακτινοβολό, ακτίνα. Εντάξει, βλέπετε 1899. Ακτίνιο λοιπόν. Και λίγα χρόνια αργότερα ο Φαγιάνς καταρχήν προτείνει ότι υπάρχει αυτό το στοιχείο και μερικά χρόνια αργότερα η Χαν και ο Μάικνερ το βρίσκουν, το εντοπίζουν και το μετρούν κανονικά. Τι είναι αυτό? Αυτό είναι ένα στοιχείο ραδινεργό, μόνο που όταν κάνει τη ραδινεργό διάσπαση που πρέπει να κάνει μεταπίπτει και γίνεται ακτίνιο. Άρα προγείται από το ακτίνιο στη σειρά της ραδινεργούς διάσπασης. Όχι στη σειρά των στοιχειών εδώ πέρα. Το ακτίνιο είναι αυτό και το πρωτακτίνιο είναι αυτό. Εντάξει. Αλλά είναι κάτι γνωστό στη ραδινεργό διάσπαση, ο οποίος αν ασπηρύνει σε ραδινεργό διάσπαση μπορεί να πάθει κάτι και να πάει δύο θέσεις πίσω. Λοιπόν αυτό ήταν ένα στοιχείο που ήταν πριν από το ακτίνιο στη σειρά της ραδινεργό διάσπασης. Πρωτακτίνιο λοιπόν είναι το όνομα που προτείνανε και στη συνέχεια δέχτηκε και η πολύ επιστημονική κοινότητα. Παρ'ειπτόντος οι Χαν και Μάιντ είναι εκείνοι που καταρχήν συγκύθηκαν και κατά δεύτερον παραγματοποιήσαν τις πρώτες περιγικές συντήξεις. Δεν ήταν τυχαία ηλικία. Και έρχομαι στο πρώτο σε ένα κατεβατό που είναι αυτό εδώ. Χλόριο, βρώμιο, γιώδιο και άστατο. Για το άστατο καταλαβαίνετε το όνομα άστατο σημαίνει είναι άστατο, δεν σταθερό δηλαδή φαντάζει ότι είναι και αυτό ραδινεργό. Πολλοί περισσότερο αν κοιτάξετε τα όνοματα αυτού που το ανακαλύψαν είναι εκείνος ο Σεγκρέ που είχε σκεκριστεί με το τεχνίδιο προηγουμένως. Το χλόριο τώρα, εμείς περισσότερο δεν το χρησιμοποιούμε σαν λέξη, δεν λέμε αυτός είναι χλωρός όταν θέλουμε να πούμε ότι έχει έναν ανοιχτό πράσινο χρώμα. Λέμε όμως η χλωρίδα, το έχουμε κρατήσει. Συνεπώς όταν συγκεντρώσεις κάπου αρκετό χλόριο, αέριο είναι και το βάζεις σε ένα τοχείο και είναι κάμποσο, έχει έναν ανοιχτό πράσινο χρώμα. Συνεπώς χλωρός από αυτή την ιδιότητα. Εδώ πάλι βλέπετε τον Μακαρίδη τον Σίλερ. Το έφτιαχνε, το πήρε, το γευόταν και όλα τα σχετικά και τελειώζονταν από αυτό. Είναι από τους πρώτους που το δουλεύσαν και το περιγράψαν και πάλι εκείνος ο Χάφρυ Ντέιβι ήταν εκείνος που βρήκε τη δυνατότητα να βγάλει το χλώριο, ας πούμε το χλωριχονάτιο. Ο ένας το ανακάλυψε και στοιχειοδέτησε ότι όντως υπάρχει αυτό το πράγμα και είναι κάτι καινούργιο και ο άλλος το μάζεψε και το είχε στη διάθεσή μας για να το δουλέψουμε και πέρα. Το βρώμιο. Το βρώμος στην αρχαία τόσα σημαίνει μια εντολμη ρογιά, όχι κατιά κατ' ανάγκη. Εμείς το έχουμε μετατρέψει στη σύμβολη βρώμια, είναι μια βρώμια αυτό. Βρώμος σημαίνει μια εντολμη ρογιά, όντως έχει μια εντολμη ρογιά αυτό το βρώμιο. Εδώ το περίεργο είναι, το έχω σημειώσει εδώ πέρα σαν ιόδιο χλώριο. Το περίεργο είναι ότι το βάρος που έχει το βρώμιο είναι ακριβώς ομόσως ο όρος ανάμεσα στο ιόδιο και το χλώριο. Όταν λοιπόν το πρωτό ανακάλυψαν αυτό το πράγμα, οι περισσότεροι πιστεύαν ότι είναι ακριβώς μια ένωση ανάμεσα στο ιόδιο και το χλώριο. Υπάρχουν τέτοιες ενώσεις, μόνο που αυτή δεν ήταν ενώση, διότι όταν προσπαθήσαν με τον τρόπο που είχε προσπαθήσει ο Ντέιβι να βγάλουν το χλώριο από εκεί πέρα, δεν υπήρχε περίπτωση σε αυτό το χλώριο. Τελικά κάνουν και άλλες μετρήσεις και αποδέχτηκαν τελικά, γύρω στα 1825, ότι αυτό το πράγμα ήταν ένα καινούριο στοιχείο και εξαιτίας της έντονης αμυρωδιάς που είχε, έτσι είναι αποκλεικτικό. Ονομάστηκε βρώμιο. Το ιόδιο τώρα έχει μία πικραμένη ιστορία. Το ιόδιο το ανακάλυψε αυτός του Α. Αυτός λοιπόν δούλευε με κάτι φύκια, το είχαν πουτήσει με τα κουστούτες κορδέλας. Έκανε τούτο, έκανε εκείνο, έκανε ξεδιαφορετικά πράγματα, μιλούσε, έφυγε στο χέρι του ένα υλικό, το οποίο ήταν έναν γκρυζοπώ, στερό πραγματάκι, κρυμό ήταν έκκολα όμως. Τι είναι αυτό? Ένα πράγμα ξέρω που θα δούμε. Αν έχεις δικαιολογικό πράγμα στα χέρια σου, από τις πόλεις δουλειές που κάνεις είναι να ψάξεις να βρεις μερικές φυσικές θεραίες. Πόσο πικρό είναι, αν είναι στερεό, τι σημειοτήξοση έχει. Δηλαδή, έχω ένα στερεό το ζεστέρο και από τη στιγμή θα λιώσει. Δεν ξέρω, λοιπόν, τι σημειοτήξοση και είναι χαρακτηστικό για κατουσία. Να δω το σημειοτήξοση μου, να το δω. Βάζεις ένα ποτηράκι λίγους κρυστάρων σε όλο το πράγμα, βάζεις και τη φωτιά από κάτω και περιμένεις να λιώσει για να δεις. Έχεις το θερμόμετρο έτοιμο και τι παρατηρείς. Σε συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό το πραγματάκι δεν τήκεται, δεν λιώνει. Και εκεί πέρα που είναι στερεό, γεμίζει τόπος αθμούς. Γεμίζει τόπος αθμούς και μέσα στα φρωματιστούς. Ωραίος. Το βλέπεις πρώτα, τρελαίνεται, το αναχαίρεις στους στήλους, το συζητάνε, άντε που δεν είδες εις εις εύθερο το πράγματάκι, ααα θα σας δείξω, τους το δείχνει. Και τι είναι αυτό τώρα. Είναι μια πολύ ωραία ιδιότητα, έτσι δεν είναι. Εξάχνωση, το λέμε εις την επιστήμη. Κάτι που από στερεό, δεν γίνεται υγρό και μετααέρα, ο εξατρίας δεν καταθέτει. Εντάξει. Είναι ένα υγρος, κρυζοκό, στερεό, περιμένεις άμα το λιώσεις, περίπου ο κρυζοκό είναι και το υγρό που δημιουργείται. Αν δεν είναι λίγο το σκόρι, λίγο το ανοιχτή, ξέρω, κάτι τέτοιο. Εδώ πέρα το χρώμα, τι είναι το χρώμα που έχουν τα ία, το ποιο είναι τα ία, τώρα ποιο είναι τα ία, θα σας τα πρόλεψα. Ή περισσότερο από εμάς. Εντάξει. Ήταν όμως εντυπωσιακό το χρώμα και η ιδιότητα. Ψητώντας, λοιπόν, ο Κουρτούα με κάποιος φίλος του, του λένε, ξέρεις, αυτός εδώ ξέρει πολλά για την Αρχαία Αθήνα και θα σου πει. Το εξήγησε, λοιπόν, ο φίλος του, δεν θυμάμαι το όνομά του, δεν το έχω κάπως συντονμένο. Λέει, η Αρχαία Αθηνή ήταν περήφανη για την πόλη τους και πολλά άλλα. Ένα από αυτά ήταν ότι η πλαγιά της Πάλυθας ήταν κατάσπαρτη από ία. Τώρα είναι κατάσπαρτη από αφαίρετα, δεν έχει σημασία. Και λοιπόν, όπου αυτίζουν τα ία, όλη η Πάλυθα γίνεται ιόδης. Και πείστηκε ο Κουρτούα να του πει ιόδη αυτό το πράγμα. Αυτή την ιστορία τη δω και στους φοιτητές μου, τους πρωταϊτής, όταν για πρώτη φορά παίρνουν στα χέρια μας ιόδη. Και αφού τελειώσα αυτή την ιστορία, ναι, ακριβώς δεν διαλόγιζε σχολείο. Τους λέω, τώρα που το ακούσατε αυτό, εσείς μπορείτε να το δοκιμάσετε μόνο αυτό το χρώμα. Αλλά αυτός, ανετότατα μπορούσε να το πει μόνο, κανένα πρόβλημα δεν είχε. Εντάξει, έξιξε, ρώτησε, ήθελε να δείξει ότι ξέρει και πεντοκάτης γράμματα, είχε και πέντε φίλους που ήξεραν γράμματα. Και πρώτο, είχε το όνομα ιόδου, από το ιόδας. Εντάξει. Και συνεχίζουμε στην ια γραμμή με το βρώμιο που οικουμένως είναι και το όσιμιο. Το οξύδιο του οσιμίου είναι όντως μία απίστευτη βρώμα, έτσι και το μυρίσεις αρρωσθένης για μέρες. Όταν λοιπόν ανακάλυψε ο φίλος μας αυτό το οικοίκο, πήρε το οξύδιό του, φαντάζομαι και τρεις-τρεις μέρες έφυγε από το εργαστήριο, δεν θα μπορούσε να ζήσει εκεί. Πρέπει να γύρισε πίσω να το πω, θα το πω, οσιμιού από την οσιμή. Το έχουμε πάθει και εμείς στο χειμιόδι με το όσιμιο με ένωση του ψυλινιού. Τι είναι αυτός? Αυτός είναι ένας παππούς, δηλαδή λίγο πιο παππούς από εμένα. Και έχει πέσει εκεί μπροστά σε μία φυάλη, η οποία φωτοβολεί έντονα. Αυτό είναι που βλέπουμε εδώ πέρα. Και αυτό είναι ένας πίνακας. Ο πίνακας είναι του 1771 και αναφέρεται σε κάποιον, Henning Brandt, που έζησε σε έναν νεώνα πριν. Ο Henning Brandt, λοιπόν, είναι ο πρώτος άνθρωπος, τον ξέρω μονομαστικά, που ανακάλυψε ένα καινούργιο στοιχείο. Αλχημιστής ήταν. Προσπαθούσε να βρει, όταν προσπαθούσε να βρουν αλχημιστές, βασικά, εκείνο το καιρό. Και κάνοντας τούτο και εκείνο και το άλλο, κατείνηξε να κάνει μία αντίταση με φωσφορικά άλατα σε αυτό το παιδοτοχείο. Ελευθερώθηκε, λοιπόν, κάποια στιγμή κάποιο στοιχείο, το οποίο έδωσε όλη αυτή την ακτονομολία. Όλο αυτό το φως. Ποιος είναι αυτός που έχει αυτό το φως? Ε, αυτός που το φέρει αυτό το φως. Ο φωσφόρος. Εντάξει. Αν έχετε ακούσει τον όλο φωσφορισμός, το λίφτα ακούσει όλοι, είναι μια ιδιότητα που την έχουν ένα σωρό ενώσεις. Οι πρώτες πρώτες όμως που είχαν αυτή την ιδιότητα ήταν κάποιες ενώσεις του φωσφόρου. Γι' αυτό και ονομάστηκε φωσφορισμός αυτή η ιδιότητα. Εντάξει. Και τώρα ένα κλόπι παίησης. Αυτό το πράγμα δεν είναι δικό μου. Το έχω πάρει από ένα βιβλίο. Είναι ο κύκλος του αζότου στη φύση. Το άζοδο λοιπόν βρίσκεται και στον αέρα, το στοιχείο του άζοδου, βρίσκεται και μέσα στο χώμα, με τη μορφή ενώσεων όπως η αμμονία, ο χειάζοδο, το λιτρικό υιόν, ο χειάζοδο, όλα τα λιτρικά άλατα του άζοδου. Εντάξει. Μας πήρε πάρα πολύ καιρό να καταλάβουμε κατ' αρχήν ότι ο αέρας ήταν ένα πράγμα, αλλά ήταν μίγμα. Στο ποιο μίγμα? Το άζοδο έτσι. Ακόμα και όσοι δίνεσθε τη συσθετική σκαντέθαση, θυμάστε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του αέρα έτσι συμπεριφεκτικό, ότι τα είναι άζοδο, περίπου 100%. Όλα μειώνονται τώρα γιατί τα αυξάνονται τα υπόλοιπα. Έτσι και τα ιδιοξίδια, το αζόδο, το θείο, το ενός τολμού και τα σχετικά. Λοιπόν, αυτό το άζοδο αγχνεύθηκε από κάποιους και παρατηρήθηκε από κάποιους. Και ένας από τους λεγόμενους πατέμπες της Κοινίας, ο Λαουαζιέ, διαπίστωσε ότι όταν σε ένα τοχίο κρυστό έβαζε ένα ποντήκι και το άφηνε εκεί πέρα να ζήσει, το ποντήκι δεν ζούσε για να κατανονώσει όλο τον αέρα. Ανέβαινε για λίγο και μετά από λίγο τελειώνει. Τελειώνει. Υπάρχει ακόμα ένας εκεί πέρα μέσα. Ο Λαουαζιέ, υπάρχει κάτι, αλλά αυτό το κάτι δεν υποστηρίζει τη ζωή. Αζόδο, το στερετικό α, το ζόδο, το ζωή. Στα Γαλλικά και στα Ελληνικά, γιατί μας άρεσε πάρα πολύ, μέχρι σήμερα η ονομασία του στοιχείου είναι άζοδο. Τώρα, από αντίθεση, από κόντρα, επειδή δεν το είχε ακούσει περίπου την Ιευρωνιά, γίνεται μια πρόταση ότι αυτό το στοιχείο θα έπρεπε να ονομαστεί νυτρογόνο, επειδή ακριβώς είναι σαν γερμούσι νύτρο. Αν δεν έχεις αυτό, δεν έχεις νυτρικό άδρας. Το νύτρο ήταν ένα χρήσιμο υλικό εκείνη την περίοδο. Καλά, όχι μόνο εκείνη την περίοδο, αλλά κυρίως εκείνη την περίοδο. Νυτρικό άδρας ήταν ένα από τα βασικά ιστοτικά της πυρίτιδας. Και όταν είσαι σε εκείνη την περίοδο, έτσι, 18-18ου αιώνας, οι μεγάλοι πόλεμοι γίνονταν με παρατάξιχους στατούσου, οι τουλικούσαν ένα σπανάρο, και αν δεν είχες τρόπο να είσαι πυρίτιδα, είχες καμία τόπο να με εξαρχείς. Ήταν, λοιπόν, χρήσιμο να ξέρεις κάποια στοιχεία των νυτρικών αλάτων. Σε όλα τα νυτρικά, λοιπόν, ο φίλος μας ο Σαττάου, υπάρχει αυτό το πράγμα, γεννάει νύτρο, και εγώ θα το πω νυτρογόνο. Είτε λοιπόν νυτρογόνο το πω, είτε άζοντο το πω, νυτρογόνος είναι, έτσι, ο διευθυνής όρος του στοιχείου αυτό. Εμείς βλέπουμε ότι έχει μία προέλευση ελληνική. Και τώρα, τρέγει το κούλις. Υπάρχει κανένα μέταλο που δεν είναι τυπικό. Ξαχτυμίζω έτσι, περίπου το 85% των στοιχείων είναι μέταλο. Και τι να πει τυπικό μέταλο. Αυτό που ξέρουμε εγώ για τα μέταλα είναι πως είναι στερεά σώματα, βαριά, σε μεγάλη τυπικότητα. Εντάξει, με άψι, με τούτο, με εκείνο, με το άλλο, κλπ. Κανένα μέταλο που να μην είναι ακριβώς τυπικό μέταλο, υπάρχει, υπάρχει και το ξέρουμε όλοι. Και είναι ο χιτράργηρος. Και το όνομα του επίσημου είναι χιτράργηρο, και το σύμβολο αυτό βλέπετε. Η σύμβολη του χιτράργηρο. Εντάξει, και εδώ τελειώνει η μισή διαφάνεια. Στην άλλη μισή, στην άλλη μισή, έχει και συνέχεια. Δηλαδή η ονομασία αυτού του στοιχείου ποια είναι. Δηλαδή, άμα ανοίξω ένα βιβλίο διεθνές, θα πάω να ψάξω κάτω από το χιτράργηρο, αν έχει κάτι γι' αυτό το στοιχείο. Όχι, θα πάω να ψάξω κάτω από το μέρκουρι. Το μέρκουρι που δεν σημαίνει πολλά πράγματα για εμάς, είναι όμως το αντίστοιχο λατινικό του θεού Ερμή. Εδώ βλέπουμε μια αναπαράσταση του θεού Ερμή με τα σαντάλια του που πεντάει, έτσι. Είναι ένα ερυφτρόμο φαγγείο. Λοιπόν, αυτός ερμήσει και τα σαντάλια και πέτουσε από εδώ και από εκεί. Και άμα κάνεις το λάθος και σπάσει το υδραγγελικό θεμόμυλο στο χέρι σου, κάνει πάλι κάτι πολύ ωραίες μικρές πληγίτσες και σκορπίζουν από εδώ και από εκεί, για να πας να τις μαζεύσεις μετά. Εντάξει. Οι φίλοι μας οι Αιγροσάξους έχουν και ένα άλλο όνομα για να αναθεθούν στο μηδράδιο. Το λένε ο Γρήγορος Άργελος, που εξήλθε. Αντίστοιχο. Εντάξει λοιπόν. Και συνεχίζουμε. Τώρα πάμε στην τελευταία κατηγορία. Οι ενώσεις ενός τυχείου και τι χαρακτηριστικά μπορούν να μας δώσουν. Αυτά τα τρία στοιχεία μπορώ να το ομολογήσω και να σας πω ότι είναι πάρα πολύ εύκολο. Ρόδιο. Γιατί λέτε, λοιπόν, ένα ρόδιο. Γιατί και το οξύδιό του είχε ένα απαλό ρόδινο χρώμα, αλλά και οι πρώτες ενώσεις που όταν πήγαμε να τις φτιάξουμε είχαν ένα ρόδινο χρώμα. Ρόδο, ρόδινο, έτσι. Ρόδιο ήταν το όνομα που υπήρχε παραδοσιακά στους Ιερίδες, γιατί ήταν τ' άρθρο. Εντάξει. Ιερίδιο. Οι ενώσεις, οι πρώτες και απλές που φτιάχτηκαν, με οξέα, με βάσες, με τέτοια πράγματα εκπληκτικά, είχαν μια παρχωμία. Θυμίζαν τα χρώματα της Ιερίδας. Και βεβαίως το χρώμιο. Το λέει το ίδιο, χρώμα. Οι ενώσεις που ήταν όλες χρωματίστας είχαν όλες διαφορετικά χρώματα. Ένα από τα πρώτα αλκοοτές βασιζόταν ακριβώς ενώσεις του χρωμίου. Ήταν ένα σωλυνάκι που είναι πορτοκαλί, όταν εγώ φυσίξω, ανάλογα με την ποσότητα της αλκοόλις που θα στείλω μέσα εκεί, περισσότερο ή λιγότερο μέρος από αυτό το πορτοκαλί χρώμα δεν ξαφενιστεί και θα γίνει πράσινο. Η ενώση του χρωμίου που παράγεται. Και έτσι μπορεί όλος να καταβάλλει, πόσο περισσότερο ή λιγότερο αλκοόλι είχα μέσα μου. Εντάξει. Συνεχώς είναι προφανές το ρόδιο, το ιρήδιο και το χρώμα, όταν σχετίζονται με διαφορετικά χρώματα, το ενώσουν όμως. Και έχουμε πάλι στον Ιάκο Βερζέλιος, 1817-1818 τώρα. Και είναι αυτό το πράγμα, έχει μια απίστευτη ουρώμα, το διοξείδωτο του σιγμίου δεν αντέχεται, δεν κάνει έναν τρόπο, λέει αυτό ρε παιδιά δεν πρέπει να είναι από αυτό το τόπο, πρέπει να είναι από κάπου άλλο, ή ήρθε εξτρατερέστρια, ας πούμε. Είναι από εκεί, από της Ελλήνη, από τη Γη δεν μπορεί να είναι πάντος. Και ονομάστηκε έτσι. Αργότερα ονομάστηκε με το λατινικό όνομα και ένα άλλο στοιχείο, το τενούριο. Και έρχομαι τώρα σε αυτό το σημείο. Το υδρογόνο είναι το πρώτο πρώτο, το ελαφρύ πρώτο τα στοιχεία και το οξυγόνο είναι αυτό που χρειάζεται σε όλους μας για να ανασένουν και να μεγαλώνουν. Το υδρογόνο hydrogen, για αυτό έχω πάει και την πάπλα εδώ πέρα, γενό υδρο. Είναι λοιπόν ένα στοιχείο που αν πάω να το κάψω, είναι και αυτό για τις απλές διαδικασίες που μπορώ να κάνω με αυτό το στοιχείο, βάζω να αντιδράσεις με οξυγόνο να δω τι ένωση θα μου δώσει, τι οξυγόνο θα μου δώσει. Άρα λοιπόν ο λαγόνος έφυγε να κάνει αυτή τη διαδικασία, έπαιρνε στα βόλτιση από νερό, απλήξε από τους άλλους παράδοξες, λέει αυτό πέρα το στοιχείο είναι που κάνει τη δουλειά σου, είναι πως γενά υδρο. Ο Κάβεντις, αν το θυμάστε, με την υγροπή του αέρα και την ανακάλυψη του αργού, παρά το ότι δεν την προχώρησε παρακάτω, ήταν από εκείνους που είχε παρασκευάσει υδρογόνο μαζικός και το είχε μελετήσει, αλλά το είχε αφήσει εκεί πέρα. Είδα αυτό, είχε αυτή την ιδιότητα τελεία. Ο λαγός έθελε να του δεις και όνομα. Εκείνο που το άρεσε ήταν ότι έκανε αντίδραση με οξυγόνο, σχημάτιζε νερό, άρα ποιος γεννάει το νερό, αυτός που το πήρε μελετό, υδρογόνο λοιπόν. Για το οξυγόνο τα πράγματα είναι λίγο πιο μπλεγμένα. Υπάρχει, κατ' αρχή, μια αναφορά στο 1604, ότι κάποιος μάζεξε οξυγόνο, κατάλαβε ότι είναι ένα κοινούτο πράγμα, δεν είναι ένα περίεργο μείγμα, είναι κάτι που πρέπει από τον αέρα και πήρε μέχρι εκεί. Στην συνέχεια, στην 1770, διάφοροι, πάλι αυτός όσοι είδε, ασχολήθηκαν με αυτό το στοιχείο. Μετά το μελετήσαν και, τελευταίος από όλους, ο Ραββαζιέ, ο Αντλόανας Λοράν, μάζεψε τα στοιχεία τους, συμπέρανε και από τις στοιχείες του μελέτης, όπως είπα το άζωτο, ότι αυτό το στοιχείο είναι κάτι καινούργιο, κατάλαβε ότι συντηρεί τη ζωή. Όμως, επειδή είχε κάνει και άλλα τις παρατηρήσεις και είχε δει ότι σε όλα τα οξέα που είχε τότε στα χέρια του, τα ορκονοϊκά οξέα, το ιδρικό, το θεϊκό, το φωσιολογικό, που υπήρχαν τότε εκείνο το καιρό, υπήρχε αυτό το πράγμα, συνήθως τι είναι αυτό, είναι αυτό που γεννάει οξέα. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σοκ ήρθε στην επιστημονική κοινότητα όταν ανακατεύσαν κάποια οξέα, το υδροχλώρι που λέμε όλοι, τα οποία δεν είχαν οξυγόνο, μεγάλο σοκ, όμως κρατήσαμε την ονομασία, οξυγόνο, επειδή γεννάει οξέα, όπως την έδωσε ο παππούς μας, ο Άντος Λοράν. Και τώρα δύο λόγια έμμεσα για το μόλιβδο. Θυμάστε, σας είπα στην αρχή, δεν θα μιλήσω για το μόλιβδο, έτσι, διότι ούτε το λέγονται το πλούγουμ είναι ελληνικά, το μόλιβδος όμως είναι. Και μια ιδιότητα που είχε αυτός ο μόλιβδος ήταν, θα τον σήρεις πάνω σε μια επιφάνεια, φινίγνος. Οι Έλληνες το λέγαν και από εκεί ότι είναι ο ρομόλιβδος. Και τώρα εμείς λέμε, δώσουμε ένα μολύβι, δεν νομίζουμε ότι εκείνη η ράπτοση και η στιγμή είναι φτιακμένη από μόλιβδο, εις θα διζύγει σε δεκαπλάσιο βάρος από το τώρα, εντάξει. Είναι ένα υλικό το οποίο συμπεριφέρεται σε το μόλιβδο. Το σύρο βάλει σε μια επιφάνεια και αφήνει μία γραμμή. Αυτό ήταν ο λοσθό λοιπόν. Και υπήρχε και ένα υλικό το οποίο έκανε δημόσια αυτή τη δουλειά. Ε, ωραία, είναι γι' αυτό σαν μόλιβδος. Εντάξει. Όταν πάλι εσύ, παίζοντας μιχλόριο, παίζοντας μοξιμόνο και περιπτώντας με κάποια άλλα ρεχτά μέσα στο οποίο είχε και ο ρομόλιβδενιό. Όταν λοιπόν έκανε κάποια διαδικασία και από μόνος και κάποια καινούργια στο χέρι, έκανε τι είναι αυτό. Έδειξα ότι δεν είναι, ενώ είναι στοιχείο. Είναι καινούργιο στοιχείο. Δεν ήταν όμως εκείνο το υλικό που εγώ του έλεγα μολιβδενίτη, επειδή μοιάζει με το μόλιβδο. Κατά συνέπεια, ήταν περίπου αυθόρμητο να ονομάσει και το στοιχείο μολιβδένια. Και ο υπόλοιπος να το δεχθούν. Και τώρα, τώρα οι ειδικές περιπτώσεις. Πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις, έτσι, ό,τι μόνο πείσαι και να προσπαθείς να κάνεις καθένας. Και αυτή είναι μια ειδική περίπτωση. Θα κάνω τώρα αστρονομία, όχι, αυτό όμως είναι ο πλανήτης ουρανός. Και εδώ χρειάζεται μια μικρή εισαγωγή. Υπάρχουν δοξασίες και δοξασίες ανάμεσα στους ανθρώπους. Υπάρχουν αντιλήψεις και αντιλήψεις. Μια ωραία αντιλήψη σχετίζεται με τον αριθμό 7. Ο αριθμός 7 είναι ένας ωραίος αριθμός, είναι και σημαντικός. Είναι πρώτος αριθμός σημαντικής από τους πρώτους πρώτους αριθμούς. Οι πρώτοι αριθμούς λέγονται και υποτιερούνται μόνο από το 1 και από τον εαυτό τους. Δεν είναι 2, 3, 7, 2, 3, 6, ούτε από τίδήποτε άλλο. Το 1 αφορά στο 2, μετά το 3, το 5, το 7, το 8, το 9 δεν είναι πρώτοι αριθμοί, δηλαδή υποτιερούνται και από τον εαυτό τους και από το 1 και από το 2. Λοιπόν, το 7 είναι ένας πολύ ωραίος σημαντικός, χαρακτηριστικός αριθμός. Με τι σχετίζεται? Με κάτι που βλέπουμε όλοι, με τις φάρες της Ελλήνης. Τέσσερα από τα ίμα. Δεν είναι τύχειο ότι έχουμε εβδομάδα, δεν θυμούν ποιο μέτρα με τον χρόνο, μόνο στην Καρδική Πανάσταση έγινε μια προσπάθεια να μητρήσουν με δεκαμερίες. Και έφυγε από τη μέση. Εντάξει, κατά παράδειγμα, το 7 αρέσει σε όλους. Αρέσει και στην Αποκάλυψη, το τέρας με τα 7 κεφάλια και τα 10 κέρατα, πώς γίνεται τώρα η κατανομή των κεράτων, δεν ξέρω, μας περιπτώσει. 7 είναι οι κεφαλές. Και 7 από την Κυχνία, είχε ο Ιωάννης και οι φίλοι του η Προεκομή και έχουν ακόμα. Οι πόλεις παραδοσιακά οι μεγάλες είναι οι 7 πύλες, 7 εκθύβας. Ή 7 λόχους, δηλαδή δεν είχαν τελειά με 5 ή 6 ή 8 λόχους. Όχι, 7 λόχους ήταν και αυτοί, και εκείνοι, και εκείνοι και οι άλλοι. Οι 7 αρχαίοι σοφοί, δεν ξέρετε και τον Μπλεόβουλο, πώς το ονομάτου, 7 ήταν και το θάνατο του κόσμου, 7 ήταν και τα κακά της μοίρας μας. Όχι, ψέματα, άμα ακούσεις τόσο λιγόλα, λιγότερα. Εντάξει, αλλά μας περιπτώσει, το 7 είναι ένας ωραίος οδεριακός έρθμος. 7 ήταν και τα ουράνια σώματα που βλέπαμε γύρω μας. Ποια είναι τα ουράνια σώματα που βλέπαμε γύρω μας? Μίσα πινί, ο ήλιος στο φυγάρι και μετά μερικές από τους πλανήτες. Ο Ερνής, ο Διαφροδίτης, ο Άριος, ο Δίας, ο Χρόνος, τελεία. Και 7 πλανήτες, ο Ρίστος. Τι άλλο θέλετε? Παντού 7, όλα 7, πιο ωραία και καλά. Και καταλαβαίνετε τι σοκ το 1781, όταν ο Χέρσας ανακαλύπτει αυτό το πράγμα. Αυτό είναι μια σύγχρονη φωτογραφία του πλανήτου Ραμμού. Τι είναι αυτό? Πάει η ωραία δημιουργία όλων των 7 που είχαν δυστυχίες μεταξύ τους. Και τώρα, τώρα οι περισσότεροι δεν δόθηκαν αμέσως. Αλλά σιγά σιγά κάνονται σκάλ παρατηρήσεις και λέγονται ότι όντως είναι ένα στεκό σώμα που συμπεριφέρεται σαν πλανήτες, το δευτήκαν. Και έτσι όταν ο Μάρτιν Γκλάπλον ανακάλυψε ένα καινούργιο δυστυχίο λέει, ε, ε, θα το ονομάσω κι εγώ ο ουράνια. Και τέτοιος. Εντελώς αντίστοιχη ιστορία έχουμε και εδώ. Αυτό είναι ένας πλανήτες, λίγο παρακάτω. Είχε μας οβαρήσει ο Ποσιδόνας και σε συνέχεια ο Πλούτωνας. Ο Ποσιδόνας έδωσε τον ονομά του συγχεινικού στοιχείου μόνο που δόθηκε με το λατινικό όνομα. Νεπτούνιου. Εντάξει. Από τον Νέπτον. Εδώ επίχει και ο πλανήτης Πλούτωνας. Νεότερη ανακάλυψη. Εντάξει. Και μάξε τώρα εδώ πέρα ο Σίμπορκ το ανακάλυψε το 1941 και το ανακάλυψε το 46. Γιατί? Γιατί το να κάτσεις μέσα σε εμπειρικές εργασίες και να δεχτεί τον πόνο που δεν έκανες ανακοινώσεις τέτοιου τύπου. Δεν έκανε. Ήρθαν να τελειώσουν το πόνο μας και πετάνε να βγάλουν την ανακοινώσεις. Ξέρετε, σε μια τέτοια εργασία βρήκαμε έναν καινούργιο πράγμα που θα το ονομάσουμε όπως το ονομάσουμε όπως ειναι ο πόνος του πλανήτης. Βλούτονας Λουτόνιου. Μόνο που δεν ξέραμε ότι σε πανταγυρή στο Ρωσινένιο είχε δημασία στον Ρώμη θα υποβιβάζανε τον Βλούτονα σε κατηγορία αυτόν που λέγονται η μικρή πλανήτης. Δεν είχε τέτοια εργασία. Και τέλος κάτι εντελώς αντίστοιχο. Εκεί γύρω στα 1800, έτσι βλέπετε 1780 ξεκίνησε η διαδικασία να προκύπνουν τους πλανήτες, όλο και βρίσκαμε και νογιαστρικά σώματα και δίναμε ονόματα τους θεούς είτε του Ογίγου είτε της Ρώμης. Εδώ λοιπόν το 1802 ανακλήθηκε ένας αστεροειδής όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, όποιος ονομάστηκε με την προσεγμία που είχε συνήθως η Αθηνά. Παλάδιο λοιπόν το στοιχείο που λέμετε ανακλήθηκε την επόμενη χρονιά. Και τώρα, τελικό quiz, αυτό δεν σας το είχα πει, το 50% της αξιολόγησης έρχεται από εδώ. Πρόβατο εμπ. Πόσα περιπτώσεις έχουν στα χημικά στοιχεία, φυσικά λεφνικά ό,τι και να είναι. Τώρα δεν χρειάζεται να πάρετε με το μυαλό σας να μπορεί να είναι 52% ή 87% ή εξέρωτο, σας δίνω εδώ περιοχές. Κι άνθρωποι έχουν περιοχές στα χρώματα. Είμαι λοιπόν στο κόκκινο, στο πράσινο, στο μπλε ή στο γιώδες. Και εσείς ξέρετε τι είναι γιώδες, τα ία τα βλέπουμε εκτός από τα σταυρόλεξα και πατώ αλλού που υπάρχει, έτσι. Οπότε πάρετε στο γλώσσες τώρα που είσαστε εδώ. Ωραία. Πόσα από αυτά τα στοιχεία έχουν όνομα ελληνικής προέλευσης, ο οποίος τώρα λες εσύ 31 με 35, εγώ νομίζω είναι 37 από αυτά που είπες. Εντάξει, αυτοί που έχουν τέτοιο ή τούσα αποβολία, θα έχουν και μια μικρή βοήθεια στη συνέχεια. Βάλετε λοιπόν κι αυτό στο γλώσσες, σε ποια χρωματική περιοχή ανήκεται, έτσι, εδώ, εκεί, εκεί ή άλλο. Και το καταληκτικό ερώτημα. Σε πόσα από αυτά τα στοιχεία, στην ανακάλυψή τους, στην απομονώσή τους, για τούτο, εκείνο και το άλλο, εμπλέκονται έλληνας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εντάξει, τρία ερωτήματα. Και τώρα, η βοήθεια. Α, λοιπόν, κάποιος νομίζει ότι είναι 37 ή 30, έχει μια πλήρων βοήθεια. Τι θα μπορούσαμε να πούμε για το στοιχείο που λέγεται προμήθιο, προμήθιο, προμηθευτής, προμηθέας. Προμηθέας, δισμότης. Γιατί κάθε δισμότης, διότι έκανε διάφορα πράγματα. Λοιπόν, η Μαρίνης και η Πλεντένια η Κοριέλη το 45, απομόρφωσαν ένα καινούργιο στοιχείο από πυρνικό αντιδραστήρα. Και μιλούσαν μεταξύ τους. Αυτό είναι τώρα μελανόμορφο εκεί, δεν είναι τρομορφό να το δω. Και μιλούσαν μεταξύ τους. Και στους κουβέντες αυτές που τη λένε ήταν και η γυναίκα του Κοριέλη. Και ρωτούσε, αυτή που δεν ήξερε. Εκεί που το βρήκατε αυτό, το βρήκαμε στον αντιδραστήρα, λένε πως το μαζεύσετε, είναι εκεί πέρα ένα σωγήνα σε λεποάνθρακια και μαζεύονται το πυρνικό απόμυμο. Και το πιάσατε και το βγάσατε, λέει ποιος το πιάσε με λεξιέτηση, δεν υπάρχει καθόλου αυτό, δεν παίζεται. Λοιπόν, η κύρια από εικόνηση που ξέρουμε εμείς για το Προμηθέα είναι αυτή εδώ πέρα. Με τον Αριντό που πηγαίνει και το τρώτο του Συγκώτη κλπ. Η κύρια Λουλιά όμως που η κυρία Κοριέλ θυμότανε, ότι είχε κάνει ο Προμηθέας ήταν, που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς, μέσα σε κάπου φουξηλιά την έπαλε λοιπόν κάτι, σε κάπου φουξηλιά, που μοιάζει με τον σωγήνα του γραφίδι που της περιέγραψαν, κλπ κλπ. Συνεπώς, εδώ πρέπει να είναι η τελευταία και η πιο πρόσφατη νίκη της ελληνικής Γραμματείας, απέναντι στις υπόλοιπες παραδόσεις. Συνεπώς, τώρα έχουμε προσθέσει και κάτι ακόμα, άρα μπορεί να βοηθήσαμε αυτός που ήταν μεταξύ 30 και 31 ή μεταξύ 35 και 38. Και τελειώντας, ποιο είναι αυτό. Αυτός είναι εγώ σε πέντε χρόνια. Όχι, όχι. Αυτός είναι ο Μέντε Λέευ, ο Δημήτρη Βάνοδιτς, η γέννημα θρέμα της Συγκερίας, ο οποίος ήταν εκείνος που καταρχή να πέμπαινε ότι όχι, ο περιεδικός πίνακας πρέπει να έχει αυτή τη δομή, όπου τα στοιχεία με τις ίδιες ιδιότητες να είναι ανάγκητες και να είναι κάτω από το άλλο. Και πέμπαινε σε αυτό με το τέλος. Και αυτός είναι ο περιεδικός πίνακας, το οποίο βρίσκομαι και σήμερα. Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστούμε πολύ τον κυριόκριμο. Υπάρχουν ερωτήσεις, ο κύριος Στράτης, έτσι μπροστά? Ναι. Εκείνο που θα ήθελα πρώτα να προσθέσω είναι ότι ανάγκηκε στον κλάβο. Ο κύριος Στρατης ήταν ένας μεγάλος σατανικούς χημιγός. Αν το σκέφτεσαι, πώς το δομή το παθέρασε στις Αλληνικές. Είναι και ο ιδρυτής της Ακτοπετρίας, ο οποίος πρώτη φορά αναβεί η Ρωμαϊκά Λευκά και βάζει τον Καλκώσα, Καλκώδιο όπου ήταν. Και γενικά έδωσε την ιδιωτική ανάλυση και υπομορφή να οχτυπεί όλο το σχέδιο. Και έδωσε και κάτι ακόμη ότι ο Πίλιπρας ήταν ατευθείας απόγονος του αλτιμιστή πράγματος. Απλώς ήταν κάτι που παρουσιάζει και ο Άνι, ο αήμιστος κεφασιάτης. Έκανε και ακόμα σαδικημίες με τα οικονομικά, έτσι πότε έκανε? Έκανε ακόμα σαδικημίες με τα οικονομικά. Άνι, αν το πάει λοιπόν, τότε έτσι μια γεφκρίση συγκέπτωσε εδώ και έτσι έγινε αυτό. Για το οποίο στέλνω και εγώ ότι είναι έτσι και υπάρχουν πολλές πληγές όπου τους πιώνουν. Υπάρχουν περιπτώσεις που όταν βλέπεις στα παβαλιά, από τα κέρα, από την ορά, από ό,τι θέλεις. Υπάρχει και απαραίωμα του αρσενικού. Ο αρσενικός λένε και επειδή είναι αρσενικός, είναι δυνατόν ισχυρό, πάρα πολλά δηλυτήρια της κομμεσέων ήταν με βάση του αρσενικού. Ναι, αλλά υπάρχουν ένας όλους ο κόσμος που πιστεύουν ότι η ρύσα του είναι ασυριακή, είναι βαλγονιακή, είναι σε αυτό, σημαίνει ετούτο, εκείνο το άλλο, τώρα το άστρα, άσσαρα, άσσερα, σαν συλλαβή και σε αυτό, όμως σημαίνει πολλά πράγματα. Πιστεύει λοιπόν ότι σημαίνει το ξίτρινο χρώμα επειδή είναι ξίτρινες κάποιες ενώσεις, το τέτοιο ξίτρινο, το τέτοιο, είναι τέτοιος. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορείς να το υποστήριξεις. Το μόνο που έβαλε έτσι περίεργο μέσα είναι το κόμμαλος, επειδή ακριβώς το κόμμαλος χρησιμοποιείται, αφού λέτες το φάνηκε από άλλος, και θεωρώ ότι επειδή η Ελληνική Γραμματεία προηγείται για τα αρχαίου από τα αρχαίους όμως αφηγωτική, δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ροπάτολες, ας πούμε, διουκόκολλα. Αυτό. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκείνα που είναι πολλαπρόσφυστο πειμένα με διαφορετικές ποιάσεις, όπως έτσι είναι. Κάποια άλλη ερώτηση? Όλα καλά, όλα αμφιερά. Αυτό είναι στη διάθεση των συναδέλπων εδώ πέρα, σαν εκείνο το αρχείο που είδανε. Μπορείτε να τους δουλετήσετε και να τους βίησετε. Και να τους βίησετε. Ναι, να τους βίησετε. Θα σας λέω και εκείνο και εκείνο. Αυτό ήταν, ναι, οι περισσότεροι, όπως καταλαβαίνω. Ήταν πολύ τυχερός και το 1861 το πρώτο συμβαίνει. Ήταν χαρούμενος τα τελευταία ελανάμι. Πώς θα προσταθεί η Ελλάδα? Ευτυχώς είχε σκουδάσει την Γερμανία, είχε μείνει η Ελλάδα. Στον κύριο στην Ρωσία δεν θα το ξέραμε. Ο Τέριπλον Μπέλ έζησε μέχρι το 1907, όταν κάποιοι κάναν πρόταση να πάρουν όλοι αυτοί εδώ. Ο παίχτους λένε πάνε παλιά. Όταν πρόκειται ότι εδώ και εδώ υπάρχουν στοιχεία που τα έχουν αυτές οι ιδιότητες και μετά από δύο χρόνια τα βρίσκουν, ή παλιά. Βάση πολύ πώς. Ήταν Ρώσος, καταλαβαίνω. Είχε σκουδάσει όμως την Γερμανία. Ευχαριστούμε πολύ. Α, ευχαριστούμε τόσο. Επαντήξεις τα πού είσαι. Είναι Υιώτες, Υιώτες και Ριφρό. Είναι καμία 42. Τα συνεχεία που έχουν εγκληκεί προέχονται σε 42, νομίζω. Και κανένας έκανε σχέση πουθενά. Είναι ακριβώς αυτός ο Υιώτεος να σου λέει. Εντάξει, θα συνεχίσουμε. Είναι ένα πρόγραμμα, όπως τώρα, εκεί πέρα στην Ευρώπη. Άμασταν πέντε χιλιάδες και εγώ εκεί παραμέσα. Δεν μπορούσα να πείσω τη σύγχρονη τη δική μου συνεχή σε ένα τέτοιος κλασσί. Ευχαριστούμε πολύ. |
