| : [♪ Μουσική εισαγωγής με πλουσική πρόσφατας και χαρακτήριας της ΕΚΤΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕ [♪ Μουσική εισαγωγής με πλουσική πρόσφατας και χαρακτήριας της ΕΚΤΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΣΕΝΕΣΕΣΕΝΕΣΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝΕΝ Είμαστε στους ποιημάτων, αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί κυρίες και κύριοι. Πραγματικά νιώθω ότι είναι συγκινητικές στιγμές, γιατί κάπως έτσι φαντάζουμε και την πρώτη συνάντηση που είχε γίνει σε αυτόν εδώ τον ίδιο χώρο των φορέων της πόλης μας για να διεκδικήσουν την ίδρυση του Πανεπιστημίου στην Θράκη. Σημερινή μέρα νομίζω ότι πραγματικά είναι συγκινητική και θέλω να εκφράσω τις θερμότητες ευχαριστίες μου που συμμετέχουμε όλοι σε αυτήν την επετιακή εκδήλωση με τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από το σπουδαίο συμπόσιο εργασίας το οποίο είχε γίνει πριν ακριβώς 50 χρόνια, στις 2 και 3 Δεκεμβρίου το 1972. Κυρία Διλιβάνη, θα σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που είστε μαζί μας. Κύριε Μανούδη, ευχαριστούμε πολύ επίσης. Να χαιρετήσω και τον αδελφό σας γι' αυτή, είναι πραγματικά τιμή για μας καθώς και η διό σας και ο πατέρας σας είχατε αγωνιστεί ενεργότατα, πάρα πολύ σημαντικά, για να μπορέσουμε να έχουμε σήμερα το Δημοκρίτιο Πανεπιστήμιο εδώ, τη μεγαλύτερη επένδυση που έγινε ποτέ στη Θράκη και νομίζω ότι είναι εύκολο να φανταστούμε όλοι πώς θα ήταν η περιοχή μας χωρίς το Πανεπιστήμιο. Θα ήθελα να πω ότι η σημερινή εκδήλωση, η επιτιακή εκδήλωση αποτελείται να υπάρχει μια σειράς εκδηλώσεων καθώς από το 2023 θα είναι η συμπλήρωση των 50 χρόνων της ίδρυσης του Πανεπιστήμιού μας και από τον επόμενο χρόνο του 2024 θα είναι η συμπλήρωση των 50 χρόνων των δύο πρώτων τιμάτων τα οποία λειτούργησαν στο Δημοκρίτιο, η νομική στην Κωμοτινή και το Τήμα Πολιτικών Μηχανικών στην Ξάνθη. Σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στην εκδήλωση, στο συμπόσιο εργασίας που έγινε στις 2 και 3 Δεκεμβρίου εδώ στην Κωμοτινή με τη συμμετοχή πάρα πολλών καθηγητών από το Αριστοτέλιο Πανεπιστήμιο και γενικότερα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μετέπειτα Μακεδονίας και την τεράστια συμπαράσταση που είχαμε από όλους αυτούς. Και θα έλεγα ότι ήταν το πιο βασικό στοιχείο ή πιο βασικός κινητήρος μοχλός για την ίδρυση του Πανεπιστήμιού μας. Θα μου επιτρέψετε πάρα πολύ γρήγορα όμως να αναφερθώ για το διάστημα πριν από το συμπόσιο εργασίας, γιατί είχαν ξεκινήσει κάποιες προσπάθειες νωρίτερα, πάρα πολύ σύντομα να πω ότι η πρώτη αναφορά που έγινε για ίδρυση Πανεπιστήμιου εδώ στη Θράκη έγινε από τον καθηγητή έξαρχο, καθηγητή της θρηνιατρικής, στο Θρακικό Πνευματικό Κέντρο, προεδρεύοντα με πρόεδρο τότε τον Γεώργιο Μανούδη. Η πρώτη όμως συντονισμένη προσπάθεια με τους φορείς της Θράκης έγινε σε αυτόν εδώ τον τόπο που βρισκόμαστε σωρά, σε αυτόν εδώ τον χώρο, στη Λέση Κομοτινέων, την Κυριακή 9 Μαϊου του 1965, με πρόσκληση που έγινε με την έννοια του Επίγοντος από το Σύλλογο Διδαδασκάλων Κομοτινής και Περιφέρειας, προεδρος ήταν ο Ευστάθιος Ιγνατάκης και Γενικός Γραμματείας ο Μόσχος Κούκος, και λέω με την έννοια του Επίγοντος, γιατί ακόμη και το πρακτικό, εδώ βλέπουμε το χειρόγραφο πρακτικό, συμπληρώθηκε τρεις μέρες αργότερα από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Διδασκάλων και αυτό γιατί, γιατί εκείνο το διάστημα, εκείνες τις μέρες, είχε κατατεθεί από τον τότε Πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου, νομοσχέδιο, το οποίο περιελάμβανε πανεπιστημιακές μονάδες να ινδρεθούν σε διάφορες πόλεις, πιο αναλυτικά εδώ, στο Ρέθιμνο, στα Χανιά, στο Ιράκλειο, στα Ιωάννινα, στη Λάρισα, στην Αθήνα, στην Γέρκυρα κτλ, χωρίς να αναφέρετε ποθενά πόλη της Θράκης. Γι' αυτό, και μάλιστα είχε προηγηθεί έξι μήνες περίπου πριν τον Οκτώβριο του 1964, υδρύθηκε, αποφασίστηκε να ινδρεθεί πανεπιστήμιο στην Πάτρα, που υδρύθηκε, βγήκε το 6-11 Νοεμβρίο του 1964, αλλά όχι μόνον αυτό, και στις 30 Νοεμβρίου υδρύθηκε τμήμα φιλοσοφικής παράρτημα του Αριστοτελίου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης στα Ιωάννινα. Γι' αυτό και έγινε επηγόντος αυτή η σύγκληση των φορέων, εδώ στην αίθουσα αυτής της Λέσης Κωμοτινέων, παρευρέθηκαν πολλοί φορείς από την πόλη μας, έγινε η σύσκεψη, αλλά μετά από πρόταση του Γεωργίου Μανούδη, αποφασίστηκε να επαναληφθεί η σύσκεψη σε ευρύτερη βάση με συμμετοχή και των επαγγελματικών οργανώσεων. Όντως, την επόμενη μέρα, Δευτέρα, στις 8.30 το βράδυ έγινε η σύσκεψη, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε αυτό το πόρισμα, το οποίο στάθηκε στον Προέδρο της Κυβέρνησης και με το οποίο η πόλης της Κωμοτινής αιτήτω την Ίδρυση Γιοπανοδρασιαλογικής Σχολής. Εδώ τα χειρόγραφα, αντίγραφα των χειρογράφων που χρησιμοποιήθηκαν τότε ώστε να είναι δεκμεριωμένο το υπόμνημα και φυσικά υπογράφηκε από όλους τους Προέδρους των παραγώντων και των φορέων που υπήρχαν τότε στην Κωμοτινή. Για μας, τους μεγαλύτερους, όλα αυτά τα ονόματα είναι πάρα πολύ γνωστά και τους γνωρίζαμε. Φυσικά το υπόμνημα αυτό στάθηκε και στον τοπικό τύπο αλλά και γενικότερα στο Πανελλήνια Σεμβέλιας. Ο Μόσχος Κούκος είχε την φαϊνή ιδέα να το στείλει επίσης στον τότε εξαίρετο δημοσιογράφο Πάπφλο Παπαλαιολόγο και δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας στο βήμα. Και ένα χρόνο μετά, με την ευκαιρία μάλλον που συνέπεσε με επίσκεψη ενός κλιμακίου υπουργών και εφημιουργών, συμπληρώθηκε ένα νέο υπόμνημα που αυτή τη φορά ζητήθηκε να δημιουργηθεί γεωπονοδασολογική σχολή και κτνιατρική. Και κτνιατρική παραμένει ακόμη διακαΐς πόθος του Πανεπιστημίου μας, κύριε Μάρη, ελπίζω να το καταφέρουμε. Και από τότε και μετά παρατηρήθηκε μια ύφεση όσον αφορά τις δράσεις για την διεκδίκηση του Πανεπιστημίου. Μέχρι το 1970, τις αρχές της δεκαετίας του 70, οπότε στις 12 Δεκεμβρίου ιδρύθηκε Πανεπιστημίος στα Ιωάννινα. Αλλά τότε θα έλεγα πραγματικά αναλαμβάνει δράση ο Γεώργιος Μανούδης όπου με πρωτοβουλία του έγινε μια σειρά εκδηλώσεων, πολύ σημαντικών εκδηλώσεων, θα μας τις αναφέρει ο κύριος Μανούδης. Εγώ θα σταθώ μόνο στη σύσκεψη που έγινε στην κοσμητία της κτνιατρικής σχολής της Θεσσαλονίκης, με επιτρέπεται κύριο Μανούδη να τα αναφέρω και επίσης και την απόφαση της συγκλήτου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η οποία ήταν αρογός στην ίδρυση του Πανεπιστημίου στην Θράκη. Επίσης, ευχαριστώ τον κύριο Μανούδη που μου δίνει την άδεια να χρησιμοποιήσω το πρόγραμμα του Συμποσίου Εργασίας της Δευτέρας και Τρίτης Δεκεμβρίου, που πραγματικά είμαστε ευγνώμονες, κυρία Δελιγιάννη, κύριε Μανούδη, είμαστε ευγνώμονες σε όσους συμμετείχαν και κυρίως σε εσάς, κυρία Δελιβάνη, στον πατέρα σας, κύριε Μανούδη, καθώς οφείλουμε πραγματικά την ίδρυση του Πανεπιστημίου σε όλους αυτούς που αγωνιστήκατε τότε για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα. Και επίσης, ευχαριστώ και τον κύριο Μανούδη που με επιτρέπει να δείξω αυτή τη φωτογραφία. Όρθιος είναι ο Γεώργιος Μανούδης και στη μέση είναι η κυρία Δελιβάνη, η οποία πραγματικά υπήρξε αρρωγός στο Πανεπιστημιό μας, συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις διεκδίκησης για το Πανεπιστημιό μας στην Αλεξανδρούπη, στην Εθράκη, και θα έλεγα επίσης ότι όχι μόνο αυτό, ότι η δράση της συνεχίστηκε και αργότερα, αρρωγός στο Πανεπιστημίο μας και συνεργάτης, γι' αυτό και το Πανεπιστημιό μας στην αναγώρευση σε επίτιμο διδάκτορα και εδώ οι φωτογραφίες από την εκδήλωση. Τα νέα είναι ευχάριστα, οι εφημερίδες αρχίζουν και γράφουν για νομοσχέδιο που ιδρύονται πανεπιστήμιο στη Θράκη και στην Κρήτη και μάλιστα, το 1973, πενήντα χρόνια σχεδόν πριν, στις 27 Ιουλίου, δημοσιεύτηκε το ΦΕΚ και με περιεχόμενο με τίτλο «Περιεδρύσεως Πανεπιστημίων της Θράκης και της Κρήτης». Όμως, η πόλη σαδημονεί για ένα διάστημα βλέποντας ότι υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση αρχίζουν και υπάρχουν σενάρια απεσιοδοξίας. Ο τίτλος εδώ του χρόνου είναι χαρακτηριστικός και μάλιστα αυτό δημοσιεύτηκε και πάλι στο βήμα από τον Παλαιολόγο. Ευτυχώς όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Μετά από λίγες ημέρες, 22 Ναεμβρίου 1973, ορίστηκε η προσωρινή διοίκηση του πανεπιστήμιού μας για τότε, τα τακτικά και τα αναπληρωματικά μέλη και παραμονή της επαιτείου της απελευθέρωσης της Κομοτινής βγήκε το ΦΕΚ όπου έδρα του πανεπιστήμιού μας ορίζεται η Κομοτινή και το πανεπιστήμιο φέρει τον τίτλο Δημοκρήτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Θα μου επιτρέψετε, κυρία Δελιβάνη, να πω ότι αυτό ήταν πρόταση του Συμβουσίου Εργασίας να ονομαστεί το πανεπιστήμιό μας Δημοκρήτειο και εισακούστηκε... Κατά τη μοναϊκή σας, παλιός μου φύγει καθηγητής. Θα σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Λίγο αργότερα ιδρύονται οι δύο πρώτες εμβληματικές, θα έλεγα για σήμερα, σχολές στο πανεπιστήμιό μας. Οι νομικοί εδώ στην Κομοτινή και οι πολιτεχνικοί στην Ξάνθη. Εγγράφονται οι φοιτητές στις δύο αυτές σχολές. Τυπώνεται το πρόγραμμα για τα εγγένεια και στις 20 Μαρτίου γίνονται τα εγγένεια πλέον επίσημα της νομικής και της πολιτεχνικής σχολής. Παρουσία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας του Μιχαήλ Στασινόπουλου με κάθε επισυμμότητα και εδώ χαρακτηριστική φωτογραφία από την ημέρα των εγγενείων. Σήμερα, 50 χρόνια περίπου λειτουργίας του Δημοκρατείου Πανεπιστήμιου Θράκης, λειτουργούμε 20 τμήματα στις τέσσερις πόλεις της Θράκης, Σάνθηκο, Μωτεινή, Αλεξανδρύπολη και Οριστιάδα, έχουμε περίπου 24.000 προπτυχιακούς φοιτητές, 72 ιδιαίτερα ελκυστικά μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών με 4.000 φοιτητές από όλη την Ελλάδα, είμαστε υπερήφανοι καθώς όλα τα τμήματά μας περνάνε τις εσωτερικές και εξωτερικές αξιολογήσεις με τον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, όλα τα τμήματα και επίσης ευελπιστούμε ότι πολύ σύντομα θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε δύο νέα τμήματα, το Ψυχολογίας, το Δημοτικό και το Εργοθεραπείας εδώ στην Κομοτινή, με συγχωρείτε και παράλληλα κύριε Μάρη θα συνεχίσετε και είμαι βέβαιος ότι πάρα πολύ γρήγορα θα έχουμε και την ένδαξη των ετνημάτων της καβάλας και της δράμας του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου ώστε να είμαστε πραγματικά Πανεπιστήμιο Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Έχω όμως την τιμή και την πολύ μεγάλη χαρά να συντονίζω αυτό το τραπέζι με τις τέσσερις εξαιρετικές προσωπικότητες και θα ήθελα να αναφερθώ αντίθετα από το πρόγραμμα, πρώτα-πρώτα να μιλήσω για τους δύο κοσμήτωρες, δύο κοσμήτωρες της Νομικής και της Πολιτεχνικής Σχολής που πραγματικά είναι εμβληματικές σχολές για το πανεπιστήμιό μας, προσφέρουν εξαιρετικό έργο και θα έλεγα ότι τόσο οι ίδιοι όσο και οι υπόλοιποι καθηγητές συνάδελφοι προσφέρεται εξαιρετικό έργο στο πανεπιστήμιο από όλες τις απόψεις, διδακτικό, εκπαιδευτικό, συγγραφικό, ερευνητικό που πραγματικά είμαστε υπερήφανοι που είστε συνάδελφοί μας. Επίσης έχουμε τη χαρά και την τιμή να έχουμε εισηγητή τον κύριο Άρη Μανούδη. Είναι ο γιος του Γεωργίου Μανούδη ο οποίος διουργάνουν όλες αυτές τις δράσεις για την ίδρυση του πανεπιστήμιου. Είναι πολύ μεγάλη μας χαρά, καθώς θα τον ακούσουμε, καθώς ο ίδιος παρακολουθούσε όλες αυτές τις δράσεις διαζώσης και μπορεί να μας μεταφέρει και το κλίμα και όσα πραγματικά γινόταν. Είναι οικονομολόγος και συγγραφέας με πολύ πλούσια δράση. Και να πω για την κυρία Δε Λιβάνη, κυρία Δε Λιβάνη πραγματικά δεν θα μπορώ στον πειρασμό να μιλήσω για το έργο σας και το βιογραφικό σας. Θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ημερίδα να την αφιερώσουμε σε αυτήν. Θα πω μόνον ότι ήταν η πρώτη πρίτανης γυναίκα στην Ελλάδα και μάλιστα για τρεις θητείες, με εξαιρετική δράση με όλα και πολύ μεγάλη προσφορά στο πανεπιστήμιό μας. Επομένως, κυρία Δε Λιβάνη, θα σας παρακαλέσω να έρθετε στο βήμα. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για ό,τι κάνατε για το πανεπιστήμιό μας. Σεβασμιότατε Ξάνθης, σεβασμιότατε Μαρωνίας και Κομοκινής, κύριε Πρίτανη, κύριε αντιπριτάνης, εκπρόσωποι πολιτικών, δικασικών και στρατιωτικών αρχών και κύριοι συνάδελφοι, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες, κύριες και κύριοι. Το δέσιμό μου με τη Θράκη και ειδικότερα με την Κομοκινή έχει βάθος πολλών δεκαετιών. Εκτός από τη διάχειτη νοσταλγία που εκπέμπει η περιοχή και που μαγέδει όσους την επισκέπτονται, τα επιστημονικά μου ενδιαφέρονταν για μεγάλη χρονική περίοδο που, όπως διαπιστώνω, που δεν ποτέ περατώθηκε, ήταν σφικτοδεμένα μαζί της. Έτσι είχα την ευκαιρία να μοιραστώ με τη Θράκη τα προβλήματά της, πρώτον, με το θέμα της ειφυγεσίας μου στο Αριστοτέλιο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που έφερε τον τίτλο «Η οικονομική ανάπτυξη της Βορειού Ελλάδος από το 1912 έως σήμερον» και κυκλοφόρησε ελληνικά και γαλλικά το 1961, έχει εντελώς εξαντληθεί. Η κυρία Κατσαρί του παρατηρητή μου ζήτησε ένα αντίτυπο και το έβγαλα ως φωτοαντίγραφο και της το έδωσα. Δεύτερον, ήταν με την κατάρτιση σχεδίου προγράμματος για την οικονομική ανάπτυξη της Βορειού Ελλάδος, που επωνήθηκε στην ΕΠΑΒΕ, υπηρεσία περιφερειακής ανάπτυξης Βορειού Ελλάδος, από ομάδα οικονομολόγων και μαθηματικών, υπό την επίβλεψή μου μετά από σχετική ανάθεση του τότε Υπουργείου Συντονισμού. Κυκλοφόρησε σε φωτοτυπία το 1972, αλλά από όσο γνωρίζω, όπως και πολλά άλλα πράγματα, ουδέποτε αξιοπήθηκε. Από το δικό μου μοναδικό αντίτυπο έκανε ένα φωτοαντίγραφο για το Δημοκρήτειο, καθώς και αυτό αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τμήμα της ιστορίας του. Τρίτον, με τις συχνές μου επισκέψεις στην Κομοκινή για σεμινάρια που μου είχαν ανατεθεί από το ΕΛΚΕΠΑ, Ελληνικό Κέντρο Παραγωγικότητας και αφορούσαν την ανάπτυξη της στράκης. Αλλά και τέταρτον, με την ενεργό συμμετοχή μου στις προσπάθειες ίδρυσης του Δημοκρήτειου Πανεπιστημίου, ως μέλος τότε πολυάριθμις ομάδας πανεπιστημιακών του Αριστοτελίου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του ΠΑΜΑΚΑ, πρώην Ανωτάτης Διομηχανικής Σχολής Θεσσαλονίκης, και τον οποίον η επέτειος 50 χρόνων εορτάζεται απόψε εδώ. Στις πρόσφατες επισκέψεις μου εδώ για την προετοιμασία της επετιατικής γιορτής των 50 ετών από τις προσπάθειες, της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Δημοκρήτως, αναρωτήθηκα το κατά πόσο άλλαξε η όψη της περιοχής με το πέρασμα αυτού του μισού αιώνα. Είναι φυσικά δεδομένο ότι άλλαξε, αλλά πώς. Βέβαια αυτό που έψαχνα χωρίς ξεκάθαρα να το ομολογώ ούτε στον εαυτό μου, ήταν κυρίως η επιθυμία μου να διαπιστώσω αλλαγές εξαιτίας του Πανεπιστημίου, που έχει ξεπλωθεί σε ολόκληρη τυθράκη. Ο κ. Άρης Μανούδης, με πρωτογενή στοιχεία από την προετοιμασία του Δημοκρήτειου, που αποκλειστικά και μόνο αυτός διαθέτει από τον πατέρα του, τον Γιώργιο Μανούδη, θα αναφερθεί σε αυτά. Δηλαδή, στο λειτουργικό εκτελεστικό τμήμα των προετοιμασιών του Δημοκρήτειου, που αποτελεί την ιστορία και που από σήμερα θα ανήκει σε αυτό, στο Πανεπιστημίο, με αναφορά σε όλους τους σημαντικούς όσο και τους μικρότερους σημασίες σταθμούς του. Από την πλευρά μου θα προσπαθήσω κάτι αρκετά δύσκολο, να αναδιώσω, δηλαδή, απόψε, εδώ, στο περιβάλλον που γεννήθηκαν τις ανησυχίες, τις επιδιώξεις και τις προετοιμασίες για την είδη του Πανεπιστημίου της Τράκης. Οι ρίζες αυτού του Πανεπιστημίου, που σήμερα στεγάζει σε προπτυχιακό επίπεδο τα όνειρα 24.000 Ελληνοπαίδων, που αριθμί 8 σχολές, νομίζω ότι είναι λίγο παροχημένα τα στοιχεία μου, με συγχωρείτε, και 20 τμήματα, άκουσα αυτό, είχα 18 εδώ, που προετοιμάζει 4.000 μεταψυχιακούς φοιτητές και περίπου 2.000 υποψήφιους διδάκτορες και που τοποθετείται ανάμεσα στα κορυφαία ελληνικά πανεπιστοίμια, είναι πολύ διαφορετικές από αυτές των υπολύπων ανοτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας. Συγκεκριμένα, αξίζει να τονιστεί ότι ο πρωταρχικός του σκοπός δεν ήταν τόσο η αποκέντρωση της πανεπιστημιακής διδασκαλίας, όπως στην περίπτωση των υπολύπων ανοτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, αλλά δεν ήταν ούτε η ικανοποίηση μερίδες πολιτικών της περιοχής, που ενδεχομένως θα προσπαθούσαν να το χρησιμοποιήσουν για εκλογικούς στόχους τους. Αυτό το πανεπιστήμιο, αντιθέτως, έγινε για να ακουστούν ακόμη πιο δυνατά σε αυτή την παραμεθόρια περιοχή, η κτύπη της καρδιάς της Ελλάδας. Για να φωτιστούν τα κάθε μορφή σκοτάδια μέσα από τη λαμπερή παρουσία του ελληνικού κράτους και την ιδιαίτερη φροντίδα του για αυτή τη γωνιά της πατρίδας μας. Το Δημοκρίτιο δρομολογήθηκε με όραμα τους χιλιάδες νέους που θα κατέκλυζαν με την παρουσία τις φωνές και τα γέλια τους στα σοκάκια, τις πλατείες, τα μαγαζιά και τα μπαράκια της περιοχής. Ήταν αυτός ο επίλογος που χρησιμοποιούσε ο Γιώργιος Μανούδης στο τέλος των συνεδριάσεων για την ίδρυσή του. Ακόμη, η πρωτοβουλία της ίδρυσης αυτού ειδικά του πανεπιστημίου ανήκησε ιδιώτες και όχι στην πολιτεία, όπως συμβαίνει με τα λοιπά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και επιπλέον ήταν πανεπιστημιακή της ευρύτερης περιοχής της Βορήου Ελλάδας και όχι πολιτική αυτή που αγωνίστηκαν για την ίδρυσή του. Απέθυγα να χρησιμοποιήσω μέχρι σ' εδώ τον όρο πατριωτισμός, παρότι αυτός είναι βαθιά φυτεμένος στα θεμέλια του δημοκρίτιου, προκειμένου να αποφύγω γνωστές αντιδράσεις των καιρών μας, που προσπαθούν να τον εξισώσουν με ναζισμό, με προθέσεις γεωγραφικού επεκτατισμού ή και με συντηρητισμό. Θέλω βέβαια να ελπίζω ότι οι αντιδράσεις αυτού του εθνικά επικίνδυνου περιοχωμένου προέρχονται από μοιοψηφίες. Κρίνω ωστόσο απαραίτητο να παρατηρήσω ότι με τις σημερινές συνθήκες το πιθανότερο είναι ότι η προσπάθεια της ίδρυσης του δημοκρίτιου με τις παραπάνω προδιαγραφές του θα είχε προσκρούσει σε αυτές τις ανθηγήνες όσο και επικίνδυνες ιδεοληψίες. Στις αρχές διοργίας του το δημοκρίτιο είχε σημαντικό αριθμό καθηγητών που στα φοιτητικά μου χρόνια στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Υπιστημών του Αριστοτελίου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τους αποκαλούσαμε υπτάμενους γιατί έφθανε αεροπορικός με την τότε ΤΑΕ από την Αθήνα για κάποιες μόνο ώρες διδασκαλίας στη συμπροτεύουσα. Ανάλογα προβλήματα ήταν αναπόφευκτο να υπάρξουν και στην περίπτωση στις αρχές του δημοκρίτιου. Ωστόσο θεωρώ πολύ αποφεσιστικό σταθμό εν ηλικίωσής του καθώς και αδιάψευστο δείγμα σχετικής τοπικής επιστημονικής αφτάρκειας το γεγονός της Πρυτανίας σε αυτό για πρώτη φορά του θρακιώτη καθηγητή Αλέξανδρου Πολυχρονίδη όπως και της δυνατής μαγιάς που ο ίδιος προετοίμασε και που θα τον διαδεχθεί. Έτσι ο κύριος Πρύτανης δεν δυσκολεύτηκε να μνημονεύσει απόψε αυτούς που ονειρεύτηκαν το δημοκρίτιο που του έδωσαν όνομα και που ευτυχώς οι περισσότεροι το είδαν να υλοποιείται πριν εγκαταλείψουν το δικό μας κόσμο για άλλα μήκη και πλάτη. Εκ μέρους όλων εκείνων αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά τον Πρύτανη Αλέξανδρο Πολυχρονίδη καθώς και όλους τους πολύ άξιους συνεργάτες του για το ιδιαίτερο αυτό απόψινό και τόσο ποιοτικό μνημόστινο. Τα ονόματα αυτών που δεσμεύτηκαν με την ιδέα της ίδρυσης του δημοκρίτιου και που για αρκετά μεγάλο διάστημα του πρόσφεραν άπλετα τις ιδέες τους, τον πολύτιμο χρόνο τους και τον ενθουσιασμό τους, έχουν δοθεί στις αρμόδιες πανεπιστημιακές υπηρεσίες και δεν θα αναφερθώ εδώ με αυτά. Νομίζω, ωστόσο, ότι χρειάζεται να προσθέσω απόψε και το αυτονόητο ότι δηλαδή το δημοκρίτιο ουδόλως αποκλείεται να είχε ιδρυθεί και χωρίς τις δικές μας προσπάθειες. Ωστόσο, τώρα, όλες οι ξεχασμένες για δεκαετίες αποδείξεις που αποτελούν την ιστορία του θέρνουν τις προσπάθειες εκείνης της ομάδας πανεπιστημιακών στο προσκήνιο ως το θεμέλιο επάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το δημοκρίτιο. Η ιδέα για την ίδρυση πανεπιστημίου στη Θράκη δεν γνωρίζω ακριβώς πότε πρώτο εμφανίστηκε. Ο Γιώργιος Μανούδης, που κυκλοφορούσε με πλήθος αποδεικτικών στοιχείων για τα όσα επικίνδυνα συνέβαινα στην περιοχή και που βρισκόταν μπροστά μου σχεδόν μόλις έφθανα στην Κομοτινή, επαναλάμβανε για καιρό ότι κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να κάνουμε, χωρίς όμως να αναφέρεται στη δυνατότητα ίδρυσης πανεπιστημίου. Η ιδέα ίδρυσης πανεπιστημίου στη Θράκη ενδεχομένως είχε υποστηριχθεί και νωρίτερα, αλλά όχι ως συγκεκριμένος στόχος, ο οποίος όφειλε να επιδιωχθεί. Αν οι αναμνήσεις μου ανταποκρίνονται στην αλληλουχία των τότε γεγονότων, η σκέψη για την ανάγκη ίδρυσης πανεπιστημιακών σχολών και όχι ακόμη ολόκληρου πανεπιστημίου στην Κομοτινή έπεσε στο τραπέζι του σπιτιού μας στην Αθήνα, του Δημήτρη Δε λιβάνικαι μου, όταν μια νύκτα επί δικτατορίας χτύπησε το κουδούνι μας στις 11 το βράδυ, ώρα επικίνδυνη για την εποχή και είδαμε με ένα κούφιση να ανεβαίνει τη σκάλα ο Γιώργιος Μανούδης. Τότε θυμούμε ότι μας μίλησε για πρώτη φορά για την ανάγκη δημιουργίας κάποιων πανεπιστημιακών σχολών στην Κομοτινή και αμέσως στη συνέχεια άρχισε να συζητιέται στον κύκλο των πανεπιστημιακών ως πολύ καλή λύση για το πρόβλημα της τράκης. Το μεγαλαιπίβολο σχέδιο ίδρυσης ενός ολόκληρου πανεπιστημίου ήρθε στη συνέχεια και αφού είχαν προηγηθεί κάποιες μικροδιαφωνίες για το ποιον αρχικά σχολών η επιλογή θα ήταν η πιο ενδεδειγμένη αλλά και σε ποιες τρακικές περιοχές θα έπρεπε αυτές να ιδρυθούν. Από όσο θυμάμαι στην αρχή προτάθηκαν οι σχολές οικονομικών επιστημών προκειμένου να βοηθηθεί η ανάπτυξη της περιοχής καθώς και οι κτηνιατρικοί και οι υγειοπονικοί για τις οποίες προσφέρονταν οι ιδιομορφίες της περιοχής της τράκης. Τελικώς η πρώτη σχολή του Δημοκρίτου ήταν η νομική σχολή και ήμασταν όλοι τόσο ευτυχείς για την υλοποίηση του ονείρου μας ώστε δεν ακούστηκαν παράπονα για το γιατί και για το πώς προηγήθηκε αυτή η ίδρυση και όχι κάποιες άλλοι πλησιέστεροι προς τις αναπτυξιακές ανάγκες της περιοχής. Μπορώ να διαβεβαιώσω καθώς αυτά αποτελούν βιώματά μου ότι όλοι όσοι αγκάλιασαν τότε το όραμα του Θρακικού Πανεπιστημίου ουδέν άλλο επαιδείο κανένα, όπως αναγνώριση, πολυθρόνια, στιμές κτλ. εκτός από την ενίσχυση της περιοχής χάρη στην ίδρυσή της. Καθώς λοιπόν είμαι η τελευταία αυτής της ομάδας που ζω ακόμη πιστεύω ότι όφειλα να απαντήσω στο αν πράγματι η ίδρυση του Δημοκρίτιου ανέδειξε και θωράκισε την περιοχή. Στο αν η λειτουργία του εκπλήρωσε τα οράματα των πανεπιστημιακών της Βόρειας Ελλάδας. Η απάντηση φυσικά και δεν είναι δύσκολη καθώς η επίδραση του Δημοκρίτιου στην εμφάνιση, στη ζωντανιά, στην ανάψυξη της περιοχής είναι έντονα παρούσα και αναμφισβήτητη. Για όσους όμως εγώ γνώριζαν τη Θράκη και ειδικότερα την Κομοτίνη πριν από τη γένεση του Δημοκρίτιου η ανατροπή του παντός είναι θα έλεγα ορατή διαγυμνού οφθαλμού. Αλλά και πώς να μην είναι όταν 24.000 νέα παιδιά που νικιάζουν διαμερίσματα, που αγοράζουν τα πάντα επί τοπίως και που διαθέτουν αρκετά από τα εισοδήματά τους για διασκέδαση, έχουν δημιουργήσει σε καθημερινή βάση μια άλλη όψη, πιο λαμπερή και πιο ασυόδοξη σε σύγκριση με το πριν. Αλλά όμως εγώ ήμουν και εξακολουθώ να είμαι γκρινιάρα, που σας σίγουρη ότι μεταφέρα οπόψε εδώ τη συνέχεια των απαιτήσεων για την περιοχή όσων δεν είναι μαζί μας. Το Δημοκρίτιο υπήρξε μια εξαιρετική πρωτοβουλία για τη Θράκη, αλλά δεν αρκεί για την περίπτωσή της. Και ήδη προπολού είναι η σειρά της πολιτείας να συμπληρώσει τα υπόλοιπα. Θα επανέλθω λοιπόν στην κρίνια μου που εμπεριέχεται συσσορία βιβλίων, άρθρων, συνεδρίων και ομιλιών και που άρχισε από την αρχή της δεκαετίας του 60 χωρίς να έχει σταματήσει ποτέ. Αναφέρομαι στο ελληνικό κράτος το οποίο όφειλε αμέσως μετά από την προσάτυση αυτής της περιοχής να τη θωρακήσει κατά απόλυτη προτεραιότητα με δημόσιες επενδύσεις σε έργα υποδομής, με υψηλής ποιότητας δημόσια εκπαίδευση και δημόσια υγεία, με διευκόνιση παροχής δανείων με ευνοϊκούς όρους σε ιδιότητες επιχειρηματίες για επενδύσεις στην περιοχή, με κατάρτιση και εφαρμογή ταχύριθμων αναπτυξιακών προγραμμάτων τα οποία να αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητες της περιοχής, με διορισμό των αρίστων εκάστατες δημοσίων υπαλλήλων, με εφαρμογή καλά μελετημένων προγραμμάτων προσέγγισης ξένων επενδυτών, με ιδιαίτερες προδιαγραφές του μεταναστευτικού προγράμματος της περιοχής και προπαντός όλα αυτά με συνέχεια και συνέπεια. Δηλαδή, όχι όπως είναι ήδη πολύ συχνά στο παρελθόν αυτής της πεντακονταετίας να εναλλάσσονται περίοδοι ενθουσιασμού για τη θράκη μέσα στις οποίες να γίνονται έργα και να λαμβάνονται τα εκάστονται δέοντα αναπτυξιακά μέτρα, αλλά στη συνέχεια αυτές να διαδέχονται από μακροχρόνιες περιόδους κρατικής αδιαφορίας και ουσιαστικής εγκατάληψης της περιοχής. Και στο σημείο αυτό να αναφερθώ, στο κυριότερο αποτέλεσμα που θα έπρεπε να έχει η συνεχής κρατική φροντίδα για την εθνικά εδέστητη περιοχή της θράκης, αυτή θα όφειλε προπολού να έχει καταλήξει στην επίτευξη κατακεφαλή εισοδήματος στην περιοχή υψηλότερου του αντίστοιχου μέσου εθνικού όρου. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα το κατακεφαλή εισόδημα Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης είναι το χαμηλότερο σε σύγκριση με το αντίστοιχο κάθε άλλης περιοχής της επικράτειας εκτός αυτού του Βορειού Αιγαίου. Όπως άλλωστε, ήταν και στις δεκαετίες των προσπαθειών για την είδηση του Δημοκρίτιου. Τότε, και δυστυχώς φοβούμε ότι ισχύει και σήμερα, η Θράκη εθεωρεί το από τους δημοσίους υπαλλήλους ως περίπου τόπος εξωρίας. Και τότε, όπως και σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε για τον οικονομικό και δημογραφικό γιγαντισμό της περιοχής της πρωτεύουσας που καταπνίγει με την αδυφαγία και την αδιαφορία της τις αναπτυξιακές δυνατότητες της περιφέρειας. Θυμάμαι ότι στο παρελθόν, όταν ήταν επιτάπειτος η ίδρυση του Εδώπαν Επιστημίου, ξέφευγα όταν βρισκόμουν στην Αθήνα, κάνοντας ένα είδος κηρυγμάτων σε κοινωνικές συναναστροφές και εξαγριονόμουν κυριολεκτικά, όταν ως γενικό συμπέρασμα προέκυπται το πόσο μακριά βρίσκεται η Θράκη από την Αθήνα. Ανακεφαλαιώνοντας, θεωρώ ότι σίγουρα η συμβολή του Δημοκρίτιου στην ενίσχυση της γενικότερης υψιογνωμίας της περιοχής είναι αποφασιστική και είναι αναμφισβήτητη. Δεν είναι ωστόσο αρκετή, αλλά αντιθέτως πρέπει το ταχύτερο να πλαισιωθεί και από ισχυρή κρατική φροντίδα. Απετείται κατεπηγόντος ένας γενικότερος συντονισμός για τη λήψη μέτρων που θα ανεβάσουν το κατεκεφαλή εισόδημα της περιοχής και θα δημιουργήσουν ισχυρά αναπτυξιακά κίνητρα, έτσι που η Θράκη να περάσει στις ταχαίως αναπτυσσόμενες περιοχές της Ελλάδας. Το Δημοκρίτιο έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις και θα αποτελέσει ισχυρότατο μοχλό ανάπτυξης όταν και αν συνηπάρξει με ισχυρή κρατική βοήθεια. Χρόνια πολλά στο Δημοκρίτιο να τα χειλιάσει σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και αναπτυγμένη. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Κυρία Δελιβάνη, ευχαριστούμε θερμότατα για την εξαιρετική εισήγηση. Ευχαριστούμε πάρα πολύ για όσα μας είπατε. Ευχαριστούμε ακόμη περισσότερο για όσα είχατε κάνει για μας. Και επίσης να πω ότι η κυρία Δελιβάνη είναι αυτή η οποία επιμελήθηκε και έκανε το οικονομοτεχνικό δελτίο για την ίδρυση του Πανεπιστημίου μας όπως επίσης και επιμελήθηκε και έκανε ουσιαστικά το νομοθετικό διάταγμα για την ίδρυση του Πανεπιστημίου. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ο κύριος Άρης Μανούδης είναι ο γιος του Γεωργίου Μανούδη που τόσα πολλά έκανε και οργάνωσε για την ίδρυση του Πανεπιστημίου μας. Κύριε Μανούδης, σας περιμένουμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον όπως και εσείς παρακολουθήσατε όλες τις δράσεις από κοντά. Σεβασμιότατε, σοφιαλόγιότατε, αξιότιμοι και μίλη της Πρετανίας, αγαπητοί συμπατριώτες Κομοτινέοι, αγαπητοί νέοι της Πανεπιστημιέκης Κομοτινής. Είμαι συγκινημένος και χαρούμενος που μου δίνεται σήμερα η ευκαιρία να ανατρέξω στις προσπάθειες που έγιναν από τους τοπικούς παράγοντες και καθηγητές Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης για να ιδρυθεί το Πανεπιστήμιο στη Θράκη μας. Αυτό γίνεται σήμερα γιατί συμπηρώνονται 50 χρόνια από τις 2 και 3 Δεκεμβρίου του 1972, που κορυφώθηκαν οι προσπάθειες αυτές με συμπόσιο που έγινε εδώ. Σε αυτό συμμετείχαν 21 εκπρόσωποι τοπικών οργανώσεων, 19 καθηγητές Πανεπιστήμιων, 12 εκπρόσωποι τοπικών αρχών και 4 τοπικές εφημερίδες. Θα εδιηγηθώ τα πιο σημαντικά στάδια αυτής της προσπάθειας από το 1960 έως το 1972. Ο πατέρας μου, όπως ελέγχεται Γιώργιος Μανούλης, σαν πρόεδρος του Εμπορικού Κυβερμηχανικού Επιμελητήριου μέχρι το 1967 και του Θραγικού Πνευματικού Κέντρου, συντώνησε τις κοινήσεις αυτές και είχε συγκεντρώσει πολλιάρτημα στοιχεία, πρακτικά συνεδριάσεων, αλληλογραφία, δημοσιεύσεις εφημερίδων, φωτοτυπίες, φωτογραφίες κλπ. Μετά το θάνατο του το 78 ταξινόμησε αυτά τα στοιχεία και εξέδωσα το 95 το αρχείο του, όπου στο τρίτο κεφάλαιο και 100 σελίδες περιλαμβάνονται οι προσπάθειες ίδρυσης. Τα πρωτότυπα αυτά στοιχεία θα παραδοθούν σήμερα στο Πανεπιστήμιο προς φύλαξη γιατί του ανήκουν. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, τη χρονολογική παρουσία στων ενεργειών, όπως ελέγχθη ο Ιωάννης Έξαχος, καθηγητής Θεσσαλονίκης και διευθυντής της υπηρεσίας περιφερειακής ανάπτυξης, σε ομιλία του Στοθαγικό Πνευματικό Κέντρο, εδώ, τη δεκαετία του 60, υποστήριξε την ιδέα ίδρυσης Πανεπιστημιακής Σχολής στην Κωμοτινή. Αυτό πιστωποιείται και από τη δημοσίευση στο Δελτίο του Εμπορικού και Επιμεχανικού Επινετρίου Θεσσαλονίκη, σελίδες 123, όπου αναφέρεται η συμβολή του Γεωργίου Μανιούδου και του ζεύχους των καθηγητών Μαρίας και Δημητρίου Δελιβάνη στην προσπάθεια ίδρυσης Πανεπιστημίου Θράκης και δημοσιεύεται και έτυχε να είμαι και εγώ παρόν στον εξώστη. Από τότε άρχισαν δηλαδή διάφορες συζητήσεις και επαφές, με αποτέλεσμα το Θαγικό Πνευματικό Κέντρο να συγκαλέσει, στις 28 Ιουμιού του 72, κοινή σύσκεψη εκροσόπων της τοπικής κοινωνίας. Στη σύσκεψη αυτοί συμμετείχαν από το Θαγικό Πνευματικό Κέντρο ο Πρόεδρος Γιώργιος Μανούδης και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου όπως ο Δικηγόρος και παλιός Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και Πρόεδρος του Μοφωτικού Ομίλου Κομοτινής και φίλος μου και συμμαθής Πέτρος Ματσκίδης. Οι έμποροι Ιωάννης Κουρούδας, Γιώργος Ποντήκης και Σταύρος Αγγελόπουλος και Θωμάς Βακιάνης. Επίσης προσκρίθηκαν ο Πρόεδρος του Μοφωτικού Ομίλου Κομοτινής τότε, πατήρ Δημήτρης σήμερα. Ο Δικηγορικός Σύλλογος με τον Πρόεδρο του Τσούκα, οι πρόεδροι του Ευαίρου Οδόπηση Ιωακυμίδης και του Επαγγελματικού και Ιωτεχνικού Επιμελητήρια Πέτρος Αντωλεοντιάδης και της Ενώσεως Γεωργικών Συνετωρισμών Αλέξανδρος Βουτσάς. Χαιρετίζοντας τους παρεστημένους ο πατέρας μου τον Ισότη. Αφού τας προς την πατρίδα μας υποχρεώσεις εκπληρώσαμε πάντοτε με προθυμία και θυσίες, δικαιούμαθα να διατυπώσουμε τα καταπάντα νόμιμα και δίκαια αιτήματά μας. Μετά από μακρά και διαξοδική συζήτηση αποφασίστηκε να διευρυνθεί από τον Γιώργο Μανούδη αν το αίτημα θα είχε την υποστήριξη και πανεπιστημιακών λόγω αρμοδιότητας. Τέτοιες επαφές έγιναν με την υποστήριξη κατ' αρχήν τους ζεύους των καθηγητών δε λιβάνι και με τους καθηγητές Ευθύμιο Παπαγεωργίου της Γεωπονικής, Γεώργιο Λιβαδά της Φυσικομαθηματικής και τον Θρακιώτη την καταγωγή Αλέξανδρο Σιμιονίδη της Ιατρικής. Η προσπάθεια αυτή είχε πολύ θετική ανταπόκριση και καταγράφηκε στα πρακτικά στις 100, νούμερο 158, 18 Οκτωβρίου το 1972. Επιστέγασμα των προσπαθειών αυτών ήταν η σύσκεψη 12 καθηγητών στα Γραφεία της Κοσμητίας της Ιατρικής Σχολής, όπως ελέγχεται από την κυρία Δε Λιβάνι, στις 28 Οκτωβρίου το 1972, μαζί με τον Γενικό Γραμματέα του Πανεψιμίου Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνος Σιμιόνογλου, που ήταν και αυτός κομοτεινέως στην καταγωγή. Στις 2.10, συγκλητικοί του Αριστορίου Πανεπιστημίου κάνουν σύγκληση στη Σύγκλητο, η οποία υιοθετεί την ιδέα και προτείνει την είδηση όχι απλά στην Ιατρική Σχολή, αλλά πλήρους πανεπιστημίου. Στις 25.10, αποστέλεται επιστολή των καθηγητών προς τον τότε αντιβασλαία. Τέλος, αποφασίζεται η σύγκληση. Στις 2 και 3 Δεκεμβρίου του 1972, στην Κομοτεινή, η διοργάνωση, την οποία ανέλαβε το Θραγικό Πνευματικό Κέντρο. Στο Συμπόσιο συμμετείχαν εκπρόσωποι τοπικών επιμιλητερίων, συλλόγων και καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κλήθηκαν επίσης οι διευθυντές των τοπικών εφημερίδων για να δημοσιωπίσουν τις ενέργειες και τα θετικά αποτελέσματα. Το Συμπόσιο ξεκίνησε από Θεσσαλονίκη ένα λεωφορείο με καθηγητές, τους οποίους τιμήσε και συνόδευσαν Κομοτεινέοι Θεσσαλονίκης, όπως ο Μιλών και οι Δημήτρης Μιχαλόπουλος και ο Γιώργιος της Τράκης. Επίσης, αυτοκίνητα με επεκκεφαλής στον Πέτρο Ματσκίδη, μετέβησαν στην Αλεξανδρούπολη και υποδέθηκαν τους καθηγητές Φραγγίστα και Χρήστου, οι οποίοι έφτασαν αεροπολικώς από την Αθήνα, δηλαδή μαζεύτηκαν άνθρωποι από όλη την Ελλάδα. Το Συμπόσιο έλαβε χώρα στις 2 και 3 Δεκεμβρίου το 72 και αυτή είναι η χαρακτηριστική εικόνα. Στην αίθουσα του Δευτέρου Ορόπου του Θραγικού Πνευματικού Κέντρου, που στεγαζόταν τότε στο παλιό κτίριο του ΟΤΕ και ταχυδρομείων στην πλατεία Χρυσάνθου, όπως σήμερα είναι το ΟΔΙΟ. Οι συζητήσεις για το Συμπόσιο περιέλαβαν πρώτον έκθεση που προετοίμασαν οι καθηγητές Μαρία Δε Λιβάνη, Έξαρχος και Λιβαδάς. Δεύτερον, σχέδιο προϋπολογισμού ύψους διαγωσίων εκατορμήων δραχμών με λεπτομερή ανάλυση για δαπάνες ενδεχομένων αποτριώσεων, κατασκευών, προμήθειας εξοπλισμού, πίπλων, οργάνων και δαπανών εξοπλισμού εργαστηρίων, βιβλίων κλπ. Τρίτον, σχετικό νομοθετικό διάταγμα, ιδρύσεως και κανονισμό λειτουργίας της προτεινόμενης, καταρχήν, γεωπονικής σχολής. Θα παρουσιάσω σύντομα τις τοποθετήσεις μερικών μόνο ομιλητών για να μεταφερθούμε νοερά σε σημαντικές στιγμές της ημέρας εκείνης. Πρώτος μίλησε ο καθηγητής Φραγγίστας, ο οποίος αναφέρθηκε σε σχετική προικοσαϊτίας πρωτοβουλία του καθηγητή Καβασιάδη, ο οποίος είχε προτείνει τη διανέργεια Διεθνούς Ατομικού Συνεδρίου προς τιμήν του Δημοκριτού και Δημοκρίτειο Κέντρο με Έδρα Τικοτομωτινή. Έτσι προτάθηκε και το Πανεπιστήμιο να ονομαστεί Δημοκρίτειο. Μετά τον λόγο έλαβε ο καθηγητής Δημήτρης Δελιβάνης, ο οποίος συγκεντρώνει τη συζήτη στην προσπάθεια ιδρύσεως του Πανεπιστημίου. Με βάση την πείρα από τον τρόπο με τον οποίο ιδρύθηκαν τα πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Πατρών, προτείνει δε προσφυγή για χρηματοδότηση από τη Διεθνή Τράπεζα και ανέφερε ότι η εποχή του Παπαναστασίου υπήρξαν παρόμοιες δυσκολίες στη δρομολόγηση του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η κυρία Δελιβάνη τόνισε τα όσα συζητήθηκαν στην πρώτη σύσκεψη Θεσσαλονίκης γύρω από το δημογραφικό πρόβλημα της Ρωδόπης, τη σημαντικότητα της ίδρυσης πανεπιστημιακών σχολών και πρότεινε εξειδικευμένα τμήματα οικονομικών σχολών που δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Στη συνέχεια, ο καθηγητής Λιβαδάς, ο οποίος αναφέθηκε στην Πύρα από τη συμμετοχή του στο ξεκίνημα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Μετά, ο καθηγητής Κεραμεύση συντάσσεται με την επιλογή σαν πρώτη σχολή της οικονομικής. Αυτά είναι χειρόγραφα τα οποία υπάρχουν στο αρχείο. Είναι υπροσκεκλημένοι, θα δούμε μετά, που θα καθίσει ο καθένας και τι είπαν κατά σειρά. Είναι πρόχειρα για πιστικότητα. Η κυρία Δε Λιβάνη τόνισε τα όσα συζητήθηκαν στην πρώτη σύσκληψη Θεσσαλονίκης. Μετά είπαμε ο Λιβαδάς, ο Κεραμεύς. Ο καθηγητής Έξαρχος συμφωνεί με τον καθηγητή Κεραμέα για την οικονομική σχολή, αλλά προσθέτει και μια σχολή Αγγλικών λόγω της ραδέαξ μεταπολεμικά επικάρτησης διεθνώς. Ο επίσης καθηγητής κτινιατρικής Βλάχος προτείνει την έραξη με μια ζωοτεχνική σχολή, η οποία θα βοηθήσει την αναπαραγωγή υγιών ζωών και διάδοσης της ζωοκομίας σε όλη την Ελλάδα. Ο καθηγητής Δικελίδης επίσης κτινιατρικής συμφωνεί με τους καθηγητές Έξαρχος και Βλάχο για ζωοτεχνική σχολή και το συνδύασε με το υπάρχοντα κτινοτροφικό σταθμό στην Κομοτινή που θα μπορούσε να επικραθεί. Ο ειδικός αποστατμένος του ΟΟΣΑ οικονομικού οργανισμού συνεργασίας και ανάπτυξης από το Παρίσι, κομοτινέο στην καταγωγή Δημήτρη Γερμήδης, είναι της γνώμης ότι δεν πρέπει να αποταθούν πολλές εναλλακτικές λύσεις και τάσεται υπέρ μιας οικονομικής σχολής. Ανακεφαλώντας, ο καθηγητής φραντίστας προτείνει πρώτη μια οικονομική σχολή, δεύτερη μια ζωοτεχνική και τρίτη σχολή ξένων γλωσσών. Την επόμενη μέρα προήδευσε ο Δημήτρης Δελιβάνης, κατ' αρχήν διαβάζει την έκθεση των τριών καθηγητών Εξάρχου Μαρίας Δελιβάνη και Λιβαδά και αποφασίζεται να μεταβούν το γρηγορότερο με τον Γιώργο Μανούδη στην Αθήνα για να επιδώσουν το ελόγο υπόμοιμα. Την ίδια δεύτερη μέρα, οι συμμετέχοντες καθηγητές επεσκέφθησαν τα κτίρια που θα μπορούσαν να στεγάσουν τα πανεπιστήμιο. Έτσι ολοκληρώθηκε μια πλήρωση προετοιμασμένη προσπάθεια προβολής του αιτήματος για την είδη του πανεπιστήμιο. Δυστυχώς ο χρόνος δεν μας επιτρέπει να συνεχίσουμε με άλλες λεπτομέρειες. Το Διοικητικό Συμβείο του Θραγικού Πνευματικού Κέντρου και οι συνεργαζόμενοι εκπρόσωποι τοπικών φορέων επομίστηκαν βαρύτατα καθήκοντα για να αξιοποιήσουν τα αποτελέσματα του συμποσίου. Τόση δε ήταν η αγωνία και η ευθύνη τους ώστε, δεύτερη μέρα χριστουγέννων το 1972, στο πρακτικό 168, στις 26 και το 1772, προγραμματίστηκαν οι τρόποι αξιοποίησης των συμπερασμάτων. Ο Γιώργος Μανούδης με συνεχή αυθρογραφίας και τοπικές εφημερίδες προκάλεσε και άλλες εφημερίδες να αρχίσουν αυθρογραφία, τοπικές, όπως η εφημερία της Ξάνθης και στις 9 Ιανουαρίου 1973 σε Κύριο Άθρο η Εστία που παίρνει θέση και υποστηρίζει την Κομοτνή για έδρα, όπως και άλλες, και στις 3173 η τοπική εφημερίδα Ο Χρόνος της Κομοτνής δημοσιεύει δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας, ότι το υποίδευση πανεπιστήμιο θα γίνει στη θράκη. Τελειώνοντας και τονίζοντας ότι σε κάθε προσπάθεια ενδιαφέροντα είναι η γέννηση της ιδέας και η αρχή. Οι λεπτομέρειες της υλοποίησης του έργου δεν είναι του παρόντος. Θέλησα με αφορμή τους ερωτασμούς της τόσο σημαντικής επαιτείου να μνημονεύσω τους ανθρώπους που συνέβαινα. Κύριε Μανούδη, πραγματικά μας συγκινήσατε, μας μεταφέρατε στα χρόνια εκείνα και είναι σαν να συμμετείχαμε και εμείς στην όλη προσπάθεια για την διεκδίκηση. Πραγματικά σας ευχαριστούμε πολύ και θα το ξαναπώ, να είμαστε ευγνώμονες σε όλους αυτούς που εργάστηκαν, που προσπάθησαν για την ίδρυση του Πανεπιστήμιού μας. Η Νομική Σχολή είναι η εμβληματική σχολή για το Πανεπιστήμιο. Υπάρχουμε, ιδρυθήκαμε. Κύριε Κοσμήτωρα, σας περιμένουμε. Κύριε Κοσμήτωρα, σας περιμένουμε. Λοιπόν, μετά την ίδρυση του Δημοκριτείου Πανεπιστήμιου Θράκης, 73, ιδρύθηκε με το Προεδρικό Διάταγμα 3, 74, Ιουνίου του 74, σημαδιακή ημερομηνία, η Νομική Σχολή, που αποτέλεσε έτσι ιδρυτική ακαδημαϊκή μονάδα του Πανεπιστήμιου μας, με έδρα την Κομοδυνή. Στη συνέχεια, από το 82, λειτούργησε ως τύμα νομικής, ενώ με το Προεδρικό Διάταγμα 85 του 13, εξελίχθηκε σε αυτόνομη μονοτυματική σχολή και από το 2002 μεταφέρθηκε στα δικά της κτίρια, στις σύγχρονες εγκατεστάσεις της Πανεπιστήμιού Πολιτής της Κομοδυνής. Σήμερα που αγγίζει τα 50 χρόνια λειτουργίας, καταγράφει μια εργόδη και δυναμική πορεία, μέσα από την οποία η Νομική Σχολή του Δημοκριτήου Πανεπιστημίου Θράκης αντιμετώπισε με επιτυχία τις προκλήσεις, αφού θεραπεύτηκε από τις παιδικές ασθένειες που δεν υπάρχουν πάντα στην ίδρυση μιας πανεπιστημιακής σχολής, κέρδισε το στίχημα της καταξίωσης ελληνικό και διεθνές επίπεδο. Αλλά για τα επιτέμματα της νομικής σχολής, αλλά και τα προβλήματα ενδεχόμενα που αντιμετωπίζει σήμερα, θα έχουμε τον χρόνο να μιλήσουμε κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων που οργανώνουμε για τη συμπλήρωση 50 χρόνων λειτουργίας της νομικής το 2024, που θα εορταστούν με λαμπρόετα, αλλά και ακαδημαϊκότητα. Στη σημερινή εναρτήρια των εορτασμών εκδήλωση του Πανεπιστημίου, η αναφορά μας θα περιοριστεί στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της σχολής, στη δεκαετία του 1970, όταν οι πρώτοι φοιτητές από όλη την Ελλάδα εμφανίστηκαν στη Κομοτινή για να σπουδάσουν νομικά. Είναι χρέος μας να ανακαλέσουμε από την μνήμη μας την περίοδο εκείνη, κατά την οποία κάποιοι πιονέροι, όπως τους ονομάζουμε στις συναντήσεις μας, λίγοι καθηγητές, περισσότεροι φοιτητές και ελάχιστοι διοικητικοί, οικοδόμησαν στην ουσία εκ του μηδενός τη νομική σχολή. Τις προσέδωσαν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, σε σύγκριση με τις άλλες δυο νομικές σχολές της χώρας, δημιούργησαν μια στέρεα ακαδημαϊκή παράδοση που προσπαθεί να την διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού, βοηθούμενη από το γεγονός ότι αρκετοί από τους αφοφίτους εκείνων των πρώτων χρόνων είναι σήμερα καθηγητές της. Ό,τι θα πω παρακάτω είναι προσωπικό βίαιμα. Έφτασα στην Κομοτινίως πρώτοι φοιτητής το 1975. Μια μέρα το Οκτωβρίο του 1975. Οι γονείς μου με εγκατέστησαν σε ένα πλησταριό, δώμα ας το πούμε έτσι, κάπου εκεί στο σταθμό, το οποίο είχε μετατραπεί σε φοιτητικό κατάλημα. Σε ένα στούντιο στοιχειώδες. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που όταν μη καταλήψα φύγαν οι γονείς μου. Βγήκα να τσιμπήσω κάτι στην Κομοτινή. Ήταν η πρώτη φορά που λύγησα. Και μη νομίζετε ότι ήρθα από καμιά μεγαλούπολη, από την Καβάλα ήρθα. Όσα λοιπόν θα σας πω παρακάτω είναι τα προσωπικά μου βιώματα από το 1975 ως το 1980 ως φοιτητής, από το 1980 ως το 1987 ως επιστημονικό συνεργάτης βοηθός ας πούμε και από το 1987 και μετά ως διδάσκων σε διάφορες κατηγητικές βαθμίδες της νομικής σχολής και σήμερα κοσμίτοράς της μετά από ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Καθηγητών. Πριν ξεκινήσω λοιπόν να σας πω για αυτά τα πρώτα χρόνια, θα είμαι εξαιρετικά σύντομος, θέλω να κάνω δύο εισαγωγικές παρατηρήσεις. Η έναρξη δημιουργίας της σχολής το 1974, οκτώβριο το 1974 και η άβρηξη των πρώτων φοιτητών συμπείπτει χρονικά με την πτώση της δικατορίας, που ίδρυσε τη σχολή λίγο πριν πέσει, πριν την πτώσει της. Παρά τη σημαντική αυτή αλλαγή, πολλοί μηχανισμοί καταπίεσης, το σπουδαστικό της ασφάλειας και τα λοιπά συνέχισα να λειτουργούν, ενώ και το κλίμα καχυποψίας και επιφυλακτικότητας που ρίζουσε στη κοινωνία για 7 χρόνια δεν ήταν εύκολο να διαλυχθεί μέσα σε λίγες μέρες. Αυτό, σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα έξαψης που επικρατούσε στους τότε φοιτητές, που έρχονται και αισθάνονται ως μέρος της γενιάς του πολιτεχνίου που είχε γίνει ένα χρόνο πριν, δημιουργεί στη σχολή ένα εκκληκτικό κλίμα που μεταξύ άλλων θέτει εμπόδια στην ομαλή όσμοση της σχολής με την κοινωνία. Δεύτερη ισαγωγική παρατήρηση. Η νομική σχολή Κομοτινής αποτελεί, το είπε άλλως την κυρία Δελβάνη, αποτελεί ένα τυπικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο διαχρονικά το ελληνικό κράτος ιδρύει πανεπιστημιακές σχολές. Πρώτα στέλνει τους φοιτητές και αργότερα, ή και πολύ αργότερα, δημιουργεί την αναγκαία ακαδημαϊκή υποδομή, είτε αυτή αφορά το ανθρώπινο δυναμικό, είτε αφορά τις εγκαταστάσεις. Άλλα λόγια, αυτό που σήμερα οι φοιτητές μας, αλλά και πολύ εκ των νεωτέρων συναδέλφων μου, θεωρούν αυτονόητο, τότε φάνταζε αδιανόητο με αυτό που συναντήσαμε. Να θυμίσω μόνο ότι το 1974 εισήχθησαν μόνο 100 φοιτητές στη σχολή, από αυτούς αποφίτησα λίγο παραπάνω από τους μισούς, δημιουργήθησαν να πάρουν τα γραφή και να φύγουν, ενώ από το 1975 και μετά άρχισε να δημιουργείται ένας αξιοσημείωτος φοιτητικός πληθυσμός στην Κωμοτινή, με την εισαγωγή 300 και αργότερα 400 φοιτητών κάθε χρόνο. Σήμερα στη σχολή εισάγονται περισσότεροι από 500 φοιτητές, με αποτέλεσμα αυτή να αποτελεί την πολυπληθέστερη από πλευράς φοιτητών Πανεπιστημιακής Σχολής του Πανεπιστημίου. Τι λοιπόν βρίσκουν οι φοιτητές που έρχονται τα πρώτα χρόνια στην Κωμοτινή? Η σχολή στεγάζεται μέχρι το 2002, ασφιχτιώντας σε ένα ημιτελές τότε σχολικό συγκρότημα. Υπήρχε ένα κτίριο και ένας λάκος δίπλα, που αργότερα έδωσε το δεύτερο κτίριο προς το φτέλ. Το οποίο στην ουσία καταλαμβάνει, εντελώς ακατάλληλο για στέγαση Πανεπιστημιακής Σχολής, που έχει ένα σχετικά μεγάλο αριθμό φοιτητών, λείπουν τα αφηθέατρα, τα γραφεία των καθηγητών, τα αναγνωστήρια κτλ. Βέβαια, έχει ένα πλεονέκτημα. Είναι στο κέντρο της πόλης και σε συνδυασμό με την μετατροπή του κλειστού γυμναστηρίου στο φοιτητικό εστιατόριο, λες και ονομάζονταν, κάνει τους φοιτητές να ζουν πολλές ώρες της ημέρας μέσα στη σχολή, σφυρλαντώντας έτσι ακατάλληλους δεσμούς μεταξύ τους, που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Η έναρξη λειτουργίας γίνεται, ας μου επιτραπεί, δανεικούς καθηγητές από τις άλλες δομικές σχολές της χώρας και δύο ειδικούς επιστήμονες. Η αλήθεια είναι ότι τα πτυχία μας, τα πτυχία των πρώτων αποφύτων, υπογράφονται από τα μεγαλύτερα ονόματα της δομικής επιστήμης. Μάνεσης, Μανωλεδάκης, Βαβούσκος, Πανταζόπουλος, Σταθόπουλος είναι αυτοί που, χαρακτηριζόμενοι ή πτάμενοι, έρχονται να διδάξουν και έρχονται να συνδράμουν εδώ. Ενώ και το πρόγραμμα σπουδών της δομικής σχολής, που το εκπώνησε ο αέμνηστος καθηγητής Ευρυγένης, ήταν εξαιρετικά προωθημένο. Ωστόσο, αυτό που γίνονταν, απήχε πολύ από μια ακαδημαϊκή μαθησιακή διαδικασία. Η μετακίνηση για τους καθηγητές από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τότε, ήταν μια περιπέτεια. Ενώ και οι υποχρεώσεις τους στη σχολές, πολλές φορές καθιστούσαν αδύνατη τη μετακίνηση, με αποτέλεσμα να αναβάλλονται τα μαθήματα και να καταντά η διδασκαλία στην παροχή 5-6-7 maximum διαλέξεων το χρόνο για κάθε μάθημα. Κάτι που προσωμίαζε περισσότερο με ανοιχτό λαϊκό πανεπιστήμιο, παρά με μια πανεπιστημιακή σχολή. Οι λίγοι βοηθοί, που οι περισσότεροι ήταν καλοί φοιτητές που μόλις είχαν αποφοιτήσει, κυρίως από τη Θεσσαλονίκη, στερούμενη εμπειρίας δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Χρειάστηκε μια μεγάλη απεργία των φοιτητών διάρκεια σε 7 βδομάδων για να επιταγχυθεί η διαδικασία εκλογής καθηγητών και κατονόμησης του πανεπιστήμιου και της σχολής μετά το 1977. Αρχικά 7 καθηγητές, 153, που με τα δυσκολίας και με πολύ κόπο μπορούσαν να καλύψουν τις διδακτικές ανάγκες, αν σκεφτεί κανείς, ότι προ κρίσης η νομική σχολή είχε 80 καθηγητές και τώρα έχει πάνω από 50. Η διοίκηση του πανεπιστήμιου και της σχολής ασκούνταν και του μακρόθεν. Οι διοικούς επιτροπήτες του πανεπιστήμιου ήταν στη Δεσσαλονίκη. Κάτι το οποίο καθιστούσε εξαιρετικά δύσκολη την άμεση αντιμετώπιση προβλημάτων που συνθέτουν την καθημερινότητα ενός πανεπιστήμιου, αλλά και την προβολή αιτημάτων και διοικήσεων εκ μέρους της πανεπιστημιακής κοινότητας. Εκτός πρακτικού. Το κενό αυτό στην καθημερινή διοίκηση οδήγησε στη δημιουργία παραδιοίκησης. Μιας σκεόδος διοικήσεως, η οποία σκήτω από το γνωστό Ξενία. Όπου εκεί συμμετείχαν οι καθηγητές που μέναν για δυο βράδια στο Ξενία, κάποιοι φοιτητές, ο τότε νομάργης Ροδόπης Φωτέας και καμιά φορά έλεγε και την γνώμη του κυρ Μίτσος που περνούσε, ο διευθυντής του Ξενία. Η ίδρυση της σχολής εφνηδίασε και την πόλη. Παρά το γεγονός ότι υπήρξε τέτοια προεργασία, η πόλη φάνηκε εφνηδιασμένη, αφού για χρόνια αδυνατή να προσφέρει επαρκή και πρεπή καταλήματα στους φοιτητές. Ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός σχολών και φοιτητικά επέκταση σχολών αποτέλεσε αργότερα την ατρομηχανή για την οικοδομική έκλυση στην πόλη. Το γεγονός αυτό αναγκάζει το Πανεπιστήμιο να δημιουργήσει μέσα σε δύο χρόνια τέσσερις φοιτητικές αισθείες διάσπασδες σε όλη την πόλη. Μία από αυτή ήταν αισθεία θηλαίων, ήταν η Τσανάκλειος, εδώ που τώρα ανακαινίστηκε, που μαζί με τη σχολή αποτελούν τους δύο πόλους διαβίωσης αλλά και διασκέδασης των φοιτητών. Οι φοιτητές μοιράζουν τη ζωή τους σχολή και αισθία. Αυτό δημιουργεί μια συνθήκη γετοποίησης του Πανεπιστήμιου που έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Το καλό είναι ότι οι καθηγητές και οι φοιτητές ήταν όλη τη μέρα στη σχολή, υπήρχε διαπροσωπική σχέση, ο καθηγητής δεν ήταν απόμακρος, αυτό το διατηρούμε ως κόρινο φθαλμού μέχρι και σήμερα. Να μπορείς δηλαδή να βρεις όποτε θέλεις τον καθηγητή ο οποίος θα συζητήσει και τα προσωπικά σου προβλήματα ενδεχόμενα. Άλλωστε, η Κομοτινή διέθεται τότε λίγες δυνατότητες ποιοτικής διασκέδασης και πολιτιστικής δράσης. Το κενό έρχεται να καλύψει η ίδρυση από τους φοιτητές του Φοιτητικού Ομήλου Θεάτρου Κοινηματογράφου που βοηθούμενος γενέα από το κέντρο αναπτύσσει πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα που δεν περιορίζεται στη σχολή αλλά καλύπτει και τις σχετικές ανάγκες της πόλης. Ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις που παίζονται στη Κομοτινή και στην ευρύτερη περιοχή της Ροδόπης, διοργανώνει συναυλίες αλλά και κινηματογραφικές προβολές ποιοτικών ταινιών κάθε κυριακή πρωί. Αναμφίβολα, κλείνοντας, εκείνα τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για τις σπουδές και για τη ζωή στη Κομοτινή. Τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους λίγους καθηγητές που κλείθηκαν να χτίσουν τη νομική σχολή του μηδενός. Οι δυσκολίες αυτές, ωστόσο, δημιούργησαν ένα ανεξήγητο μέχρι σήμερα σύνδεσμο μεταξύ των μελών της μικρής τότε πανεπιστημιακής κοινότητας. Πραγματικά γρήγορα ξεχάσαμε τα δυστυχώς πέρασα στη Θράκη και κάτι τέτοια γραφικά που παραφράζουν το αρκτικόλεγτο του πανεπιστημίου. Και η αρχική απογοήτευση έδωσε τη θέση του σε μια ορμή και μια έξαψη που δημιουργούσε η αίσθηση ότι χτίζαμε όλοι μαζί, καθηγητές, φοιτητές, βοηθοί, διοικητικοί, κάτι νέο, αποκτώντας κατά κάποιο τρόπο μια ιδιοκτησιακή σχέση μαζί του που οι σημερινοί δύσκολα μπορούν να την κατανοήσουν. Συνηθίζω να λέω σφοιτητές μου, εμείς είμαστε συνειδιοκτήτες, εσείς είστε νικαστές. Θα έρθείτε για τέσσερα χρόνια και θα φύγετε. Σταδιακά αποκαταστάθηκε και ο σύνδεσμος με την Κομοτινή την υπέροχη δραγική γη που για πολλούς αποτέλεσε τη δεύτερη πατρίδα τους. Έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι κάθε πέντε χρόνια, στα 40, στα 45, στα 50, περισσότεροι από 600 απόφητοι και καθηγητές εκείνης της εποχής συρρέων στην Κομοτινή για να ξεναζήσουν την περίοδο εκείνη που συμπάδεψε τη ζωή τους. Σιγά-σιγά ακολούθησε και η πόλη. Που η ανάπτυξή της συνδέθηκε στενά με τη νομική και το πανεπιστήμιο. Και κατέστη μια σύγχρονη πανεπιστημιούπολη που οικοδόμησε την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική της πρόοδο στη διαπίστωση εκ μέρους της ότι το δημοκρίτητο πανεπιστήμιο Θράκης έφερε στο προσχήνιο την Θράκη που για πολλούς Έλληνες φάνταζε περιοχή εξαιρετικά μακρινή και αποτέλεσε μια ζωντανή απόδειξη για το πόσο μπορεί να συμβάλει ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα στην ανάπτυξη μιας ευαίσθητης περιοχής, όπως κάποια στιγμή δήλωσε ο ΑΕΜΙΖΑ ΠΡΙΤΑΝΙΣ του πανεπιστήμιου και καθηγητής της νομικής Διονύσης Μαυρογεννής. Ευχαριστούμε πολύ. Σεβασμιότητα Εκομωτεινής είμαστε υπερήφανοι για τη νομική μας σχολή. Την υπερασπιστήκαμε επίσης, κύριε Κοσμήτωρα, σαν πανεπιστήμη όταν έπρεπε σχετικά με τη νομική των πατρών. Και Σεβασμιότητα Ξάνθες είμαστε επίσης το ίδιο υπερήφανοι όμως και με την Πολιτεχνική Σχολή της Ξάνθες που έδειξε παρόμοια βήματα. Είναι ένα σχολή, ένα συνολωτιμμά του, είναι εξαιρετικό. Κύριε Κοσμήτωρα, περιμένουμε να ακούσουμε τις εμπειρίες σας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που ήσασταν εδώ. Θα κάνουμε μια προσπάθεια να σας περιγράψω μερικά σπουδαία γεγονότα που συνέβησαν στην Πολιτεχνική Σχολή. Πάνω απ' όλα θα ήθελα να συγκινήθηκα που είδα την κυρία Δερβάνη η οποία είναι αδερφή του κυρίου Νεκραπόνη, του καθηγητή, ο οποίος επανειλημμένως ήρθε και με υποστήριξη σε όλες τις εκλογές από το 85 μέχρι το 90, 98, 97 και ήταν παρόν και ο συνάδελφος του κ. Γκαλούσης εδώ, ο κ. Πρίτανης τότε, που τα χρόνια γίνονταν δύσκολα, πολύ δύσκολα χρόνια, ερχόταν από την Αθηνέ, ήταν για μας πολύ μεγάλη υπόθεση, Πρίτανης πρόεδρος στιγματός και ερχόταν σε εκλογές στη δική μου εκλογή τότε και με υποστήριξε πάρα πάρα πολύ. Έξω από αυτό, και πριν πω τα βασικά θέματα, έξω από αυτά τα τυπικά που τα ξέρετε όλοι, γιατί όλοι έχετε διαβάσει εμμερίδες, το Δημοκρίττο Πανεπιστήμο Θράκης είναι μια ιδέα, είναι μια ιδέα και πιστεύω εμπνέει τον κάθε άνθρωπο που υπηρετεί, υπηρέτησε σε αυτό, από γραμματέα, από καθηγητή, από όλους τους ανθρώπους. Και στην όλη αυτή προσπάθεια έπαιξε ρόλο μια πνευματική διάθεση που αναπτύχθηκε στα πλαίσια αυτής της ενασχόλησης με το Πανεπιστήμιο. Βέβαια θεωρώ ότι έπαιξε βασικό ρόλο και η Εκκλησία, η οποία μας έδωσε πάρα πολλά εφόδια και ουσιαστικά και πνευματικά και προχωρήσαμε και στην καθημερινότητα. Εδώ λοιπόν αυτό που είπα στην αρχή ότι πιστεύω ότι όλοι που υπηρέτησαν στο Δημοκριτό Πανεπιστήμιο, από τον πρώτο Πρίτανη μέχρι και τον τελευταίο, που είναι ο αγαπητός συνάδελφος ο κύριος Πρίτανης, ο κύριος Πολιχονίδης και ο επόμενος που θα είναι ο κύριος Μάρης, όλοι έχουν μια αγάπη. Όλοι αυτοί οι Βρυτάνοι, όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι καθηγητές που είναι συνάδελφοι στο Πανεπιστήμιο, είχαν μια άλλη διαδικασία. Έξω από τα κοινότυπα, τι αιτζίντεξ έχουν και τι τέτοια, αυτά είναι πράγματα που τα θεωρώ ότι είναι και αυτά σπουδαία, αλλά δευτερεύοντα. Πρώτα από όλα είναι οι χαρακτήρες που δημιουργούν μέσα στο Δημοκριτό Πανεπιστήμιο το Δράκης. Η πρώτη ιδέα από ό,τι γράφω εδώ και ευχαριστώ και στους βιητές, θα αναφέρομαι στο τέλος που με βοήθησαν, ώστε να γραφεί όλη αυτή η κατόπινη της επίλεψής μου, αυτή όλη η εργασία. Η πρώτη ιδέα για την ίδρυση του Πανεπιστήμιου τέθηκε 2 με 3 Δεκεμβρίου 1982 σε συμπόσιο εργασίας, όπως είπε και ο κύριος προηγούμενος. 2 με 3 Δεκεμβρίου 1982 σε συμπόσιο εργασίας που έλαβε στην Κουμοτινή, το είπε και ο κύριος προηγούμενος. Προσθέση και έκθεση από μιλητές, όπως το ζεύγος καθηγητών Δημητρίου και Μαρίας Δελιβάνη, Ιωάννη Έξαρχο, Γιώργιο Λιβαδά και αργότερα θεωρήθηκαν Ποτεργάτης και τιμήθησαν. Οι συγκεκριτήσεις στο συμπόσιο προέλαβαν έκθεση καθηγητών, σχέδιο προϋπολογισμού ύψους 200 εκατομμυρίων δραχμών και να υπολειθεί το ζήτημα, στο σαρμοδείο στην Αθήνα συζητήθηκε το σχέδιο νομοθετικού διατάγματος Ιδρύσεως και Κανονισμού Τερουργίας της Πολυγνικής Σχολής. Στο συμπόσιο εργασίας έγινε δεχτή μεταξύ των άλλων και η πρόταση, το έμεινους του καθηγητή κύριου Φραγίσχου να ονομαστεί το Πανεπιστήμιό μας Δημοκριτίο προς τιμή του αρχαίου Έλληνα φυσικού φιλοσόφου δημοκριτού, ο οποίος καταγώνταν από την Αυτάβυρα της Θάκης. Αυτός είναι ο Χαράλαμπος Φραγίσκας. Το ΔΕΤΑΠΙΤΕΤΑ ιδρύθηκε ως πρώτο αποκεντρωμένο πανεπιστήμιο στις 27 Ιουλίου του 1983 με πρόεδρο τον καθηγητή Θεοφανίδη χωρίς όμως να έχει ενεργό ρόλο αφού η ουσιαστική λειτουργία του άρχισε τον Αύγουστο του 1984 με την πρώτη εισαγωγή των φοιτητών. Η νέα προσωρινή διοικούς επιτροπίας που τελούνταν από τον Δημήτρο Ευρυγέννη ως πρόεδρο, τον Λυσίμαχο Μαυρίδη και τον Κωνσταντίνο Βαγούσκο ως αντιπρόεδρος, τον Κωνσταντίνο Κεραμέαβς και τον Θεομιστοκλή Ξανθόπουλο. Ο Ευρυγέννης, ο Μαυρίδης, ο οποίος ήταν μαθηματικός στον Πολιτεχνείο, ο Βαγούσκος, ο Κεραμέας που είναι ο πατέρας της Υπουργού της Σημερινής και ο Ξανθόπουλος. Οι δυο πρώτες σχολές που τέθηκαν στη Λειτουργία ήταν η Νομική στην Κωμοτινή και η Πολιτεχνική με το Τύμα Πολιτικών Μηχανικών στην Ξάνθη. Εδώ είναι το χτίρο της Νομικής και το χτίρο της Πολιτεχνικής. Τα υγένεια, ο Λυσίμαχος Μαυρίδης με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσου. Εδώ έγινε ο αγιασμός. Εδώ είναι ένα μικρό βίντεο. Ο καθηγητής Μαυρίδης είναι ο ένας και ο κύριος Τσάτσου ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πάμε στο 1977. Το Νοεύριο πραγματοποιούνται εκλογές στη νεοσταθήσα Σύγκλητο από τους πρώτους εκλεγμένους στακτικούς καθηγητές της Νομικής και Πολιτεχνικής. Εκλέχθησαν οι πρώτες πριτανικές αρχές, με πρώτο πρίτανη τον καθηγητή της Πολιτεχνικής σχολής κ. Λεωνίδα Κογέτσοφ και την πριτάνη του κ. Βιονίση Μεβρογιάννη της Νομικής σχολής. Με την εκλογή των πρώτων καθηγητών αναδείχθηκε και η Σύγκλητος. Στην αρχή τα μαθήματα γίνονταν σε ένα γυμνάσιο και μια νικιασμένη πολυκατοικία. Ο δήμος Ξάνθης έδωσε τη στέγη γραμμάτων και τεχνών και τις πρώτες μας ανάγκες. Αργότερα χτίστηκαν τα χτίρια στην κομματινή με τη βοήθεια της ΜΟΜΑ, εξιστορεί ο κ. Κογέτσοφ. Το πρώτο διδακτορικό του 1980, που παρουσιάστηκε στο ΔΑΠΘΤ, ήταν υπό την επίλυση του κ. Κογέτσοφ και δόθηκε στον δωμά του Βιουκλή πρώην κοσμήτωρα στην Σχολή Επιστημών Αγωγής και π.ΤΑΕΠΙ. Το 1989-1980 π.ΤΑΝΙΣ, καθητής Νομικής Σχολής, ο Διονύσης Μαυρογιάννης, 81-82 ο κ. Μενέλαος Τουρτόγλου, καθητής Νομικής Σχολής, το 1981 ο χ. Ανθανασσόπουλος, μέσα στον κύκλο, ένα προσωπικό όραμά του, το χ. Ανθανασσόπουλου, ήταν η ίδρυση του Τύματος Αρχιεκτονων Μηχανικών του ΔΑΠΘΤ, το οποίο πραγματοποιήθηκε το 1999 και εμπλούτισε με το ιδιαίτερο χαρακτήρι του την Πολιτεχνική Σχολή. Το 1982-1983 ο Αντώνιος Σταναηλάκης, το 1983-1987 ο Σταύρος Σταβίδης, ο οποίος είναι τώρα στη Γερμανία, συνταξιούρικος βέβαια καθητής, το 1987-1988 ο Κώστας Μαυριάς, το 88-94 ο κ. Βάγυλος Γαλούσης, με τους αξιόλογους τον κ. Παυλίδη και τον κ. Πρύτανες κ. Πανούσης, το 1997-1993 ο κ. Σιμόπουλος, αξιόλογος γιατρός που έφερε το ΜΜΕ στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου, το 2003-2005 ο κ. Ιωάννης Χινάς καθητής νομικής σχολής, το 2005-2006 και το 2014-2018 ο κ. Αθανάσιος Καραμπίνης, τον οποίον κι αυτόν ευχαριστούμε για τη βοήθεια που μας προσέφερε στο συλλογή στοιχείων, το 2010-2014 ο Κωνσταντίνος Ρέμελης και το 2018 ο αγαπητός κ. Πρύτανης ο κ. Αλέξανδρος Πολυχρονίδης. Οι πρόεδροι τμήματος σήμερα είναι στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών ο κ. Λάζορος Σιδιάδης, στο Τμήμα Ρεκτολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολίστων ο κ. Γεώργιος Σιράπουλης, ο πρόεδρος των Αρχιτεκτών ο κ. Πολυχρονόπουλος, ο πρόεδρος του Μηχανικών Παραγωής και Δίκης ο κ. Κουλουριώτης και ο πρόεδρος του Περιβάλλοντος κ. Δούγιας, Μηχανικών Περιβάλλοντος. Εξέλιξη των υποδομών στο κτίριο της 22-28 Οκτωβρίου στεγάστηκαν τα γραφεία των καθηγητών, των εδρών και αθουσών δασκαλίας. Το αφηθέατο του κτίριου στέγει γραμμάτων και τεχνών, χρησιμοποιούνταν για μαθήματα. Στην οδό Λοχαγού Βόγκδου Μιχαήλ ενοικιάστηκαν τρεις όροφοι, όπου στεγάστηκαν οι έδρες των ηλεκτρολόγων μηχανικών. Πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα μαθήματα εντός των προκατασκευασμένων κτίριων από το 1981. Το κτίριο των πολιτικών μηχανικών του 2016 μεταφέρθηκε στο χώρο των Κημερίων με νέες εγκαταστάσεις, που γεννιάστηκαν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόμπη Παυλόπουλο. Φοιητικές αισθείες, στις οποίες συνετέλεσαν όλες ιδιαίτερα οι προηγούμενες και αυτές πριτανικές αρχές για τις φοιητικές αισθείες. Ενοικιάστηκαν το κτίριο Γρύμπα στην αρχή, ξεδόν Προκούμι, για τις αισθείες Σαρένω, όπου στο Ιππόγιο και στο Ισσόγιο υπήρχαν εργαστήρια, ξενοδόχα της Σταύρου, για τις αισθείες Τιλέων. Οι αισθείες αργότερα μεταφέρθηκαν στα Κημέρια και εδώ είναι τα κτίρια, ιτεολόγων μηχανικών, μηχανικών υπολογιστών, αρχιτεκτών μηχανικών, πολιτικών μηχανικών και μηχανικών περιβάλλοντος και μηχανικών παραγωγής και διοίκησης. Έχουμε βέβαια το κάθε τίμμα χωριστά, το οποίο όπως ανέφεραν και οι προηγούμενοι συνάλεφοι θα αναφερθούν αναλυτικά και τα επιτεύγματα του κάθε τίμματος σε άλλη συνεδρίαση, σε άλλη συγκέντρωση. Τα επιτεύγματα όλων των τειμμάτων τα έχουμε εδώ, δεν χρειάζεται να τα πούμε τώρα. Το μόνο που έχω να πω και σαν επίλογο, να πω είμαι τυχερός και εγώ που βρέθηκα στο Δημοκρατήριο του Πανεπιστήμου Θράκης και συνάντησα τόσους καλούς δασκάλους και τόσο θετική ενέργεια. Όλοι οι συνάδελφοι μας βοηθηθήκαμε πάρα πολύ για να φτάσει το Πανεπιστήμιο στο επίπεδο αυτό. Οι νέοι συνάδελφοι είναι πολύ καλύτεροι από εμάς και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ για το τι έχουμε προσφέρει στο τμήμα και γενικότερα στη Πολυτεχνική Σχολή. Αυτά ήθελα να πω. Και ήθελα να πω μόνο, θα με συγχωρέσετε λίγο, να ετοιμήσω και τα παιδιά που βοήθησαν ιδιαίτερα να κάνουμε αυτήν την όλη διαδικασία. Είναι η κύρια Ζώνη Χριστίνα, η κύρια Καραγιάννη Θεοδόρου, η κύρια Τσιμπίδα Βασιλική, η κύρια Ψηλάκη Σεβαστή, η κύρια Μιχαέρα Χαραβοπούλου, ο κύριος Στεφανίδης Βασίλης, αυτοί βοήθησαν ιδιαίτερα στο να γίνει αυτή με όλους τους Πριτάνης και αντιπριτάνης που μας βοήθησαν ιδιαίτερα στο να κάνουμε αυτήν την όλη διαδικασία. Ευχαριστώ θερμά. Και εμείς ευχαριστούμε κύριο Τσμήτερα. Δεν ξέρω πόσο δόκιμο είναι, το είχαμε σκεφτεί αν θα πρέπει να το κάνουμε και πώς πρέπει να το κάνουμε. Νομίζω ότι η συγκίνηση που υπάρχει είναι διαδεδομένη και υπάρχει. Επομένως θα παρακαλούσαμε να κάνουμε για όλους αυτούς που αγωνίστηκαν εκείνη την περίοδο για να δημιουργηθεί το Δημοκρήτειο Πανεπιστήμιο Θράκης ενός λεπτούς υγεία, στη μνήμη αυτών των ανθρώπων. Και πριν περάσουμε στις ερωτήσεις ή στα σχόλια, κύριε Μανούδη, θα το πω όλα. Ο κύριος Μανούδης, όπως είπε, θέλει να μας παραδώσει όλο το αρχείο στο Πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι είναι πολύ μεγάλη η προσφορά. Κύριε Μανούδη, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Θα προσπαθήσουμε να το αξιοποιήσουμε. Σας ευχαριστούμε. Θα μας επιτρέψετε να κάνουμε δύο ευραβεύσεις, να δώσουμε δύο αναμνιστικά του Πανεπιστήμιματος, δύο πλακέτες, στην κυρία Δελιβάνη και στον κύριο Μανούδη. Κύριε Μανούδη, το είχαμε αποφασίσει πιο μπροστά, πριν μας δώσετε το αρχείο. Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ευχαριστούμε. Να πω επίσης ότι σήμερα έχουμε τη χαρά και την τιμή να βρίσκεται εδώ η επίκορη καθηγήτρια της Πολιτεχνικής Σχολής, κυρία Κογέτσοφ, που είναι η κόρη του πρώτου πρίδανη του Πανεπιστήμιματος και είναι ιδιαίτερη η χαρά μας. Θα την παρακαλούσα αν θέλει να κάνει ένα μικρό σχόλιο ή μια μικρή αναφορά, αλλά σεβασμιότατη αν θα θέλατε εσείς πιο μπροστά και μετά... Σεβασμιότατε, ναι. Σεβασμιότατε Άγιε Μαρωνίας και Κομοτίνης, κύριε Παντελεήμονα, κύριε Πρίτανη, μέλη της Πανεπιστριακής Κοινότητος, σοφολογιότατε, εκπρόσωπε του στρατού, κυρίες και κύριοι, εμείς καθόμαστε για το Ανότατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Θράχης, το οποίο, όπως υπόθεκε, αποτελεί έναν παράγοντα μόρφωσης αλλά και ανάπτυξης για την περιοχή μας. Θα πρέπει να πω ότι οι τέσσερις Μητροπολίτες, όσες φορές χρειάστηκε να παρέμβουμε, τότε με την ίδρυση της Νομικής Σχολής, πήγαμε και οι τέσσερις στον τότε Υπουργό Παιδείας και είπαμε ότι το Πανεπιστήμιο του Δημοκρίτιου δεν θα πρέπει να το υποβαθμίζουμε αλλά να το αναβαθμίζουμε και τότε αναφέραμε και το Πανεπιστήμιο δίπλα της Ανδριανούπολης. Όπως το ίδιο κάναμε και με την ίν Υπουργό Παιδείας, την κυρία Κεραμέως, που θα έλεγα έχει μια ηθική υποχρέωση απέναντι του Δημοκριτίου, εφόσον ο πατέρας της ήταν θα έλεγα από εκείνους που στήριξαν την ιδέα αυτή. Εμείς θα είμαστε πάντα κοντά σας, σαν τοπική εκκλησία και οι τέσσερις μητροπολίτες της τράχης γιατί πιστεύουμε ότι είναι ο μεγαλύτερος θεσμός ανάπτυξης προόδου το Πανεπιστήμιό μας. Σήμερα όμως εγώ ένιωσα και μια ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί ξαναείδα την κυρία Μαρία Δελιβάνη. Ήμουν φοιτητής της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης και είχα τον μακαριστό Δημήτρη Δελιβάνη διδάσκαλο, αλλά και πολλές φορές παρακολούθησα και μαθήματα από την ηφηγήτρια τότε, την κυρία Μαρία Δελιβάνη. Αλλά και τον μακαριστό καθηγητή Δελιβάνη Δημήτρη που βρίσκεται στην αιωνιότητα. Αλλά και την κυρία Δελιβάνη, αλλά και όλους εκείνους οι οποίοι συνέβαλαν στην ίδρυση αυτού του Ανωτάτου Πνευματικού Ιδρύματος, τους εκπράζουμε την ευγνωμοσύνη μας και τις ευχαριστειές μας. Διερωτήθηκα γιατί γίνεται σε μια καφετέρια η εκδήλωση αυτή. Και μου είπε ο Άγιος Μαρωνίας ότι εδώ έγινε το πρώτο συμπόσιο που συζητήθηκε η ίδρυση του πανεπιστημίου. Ευχόμαστε για πολλά χρόνια το πανεπιστημιό μας να λειτουργεί, να αποδίδει στην κοινωνία πισθήμονες οι οποίοι διαπρέπουν και βέβαια καυχόμαστε ότι μεταξύ όχι μόνο των ελληνικών πανεπιστημίων, αλλά και των πανεπιστημίων σε παγκόσμια κλίμακα ότι κατέχει μια σημαντική θέση το Δημοκρίτιο. Είστε όλοι σας καλά. Σεβασμιώτατε και πολυφίλοι τε Γέροντα Άγιε Ξάνθης, κύριε Πρίτανη, εκπρόσωποι αρχών και φορέων, σοφολογιώτατε, μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ο Μητροπολίτης Ξάνθης με κάλυψε, αλλά όμως όσο πει Μενάρχης αυτής της Μητροπόλεως, θα ήθελα, εκφράζοντας ας το πω έτσι και το σύνολο της κοινωνίας, εγώ είμαι πατέρας όλων, με αποτέλεσμα έχω αυτό το ακριβό προνόμιο να μπορώ να σας μεταφέρω σήμερα σε αυτήν την όμορφη εκδήλωση, τη συγκινησιακή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, τις ευχαριστίες όλου του λαού, της περιοχής μας και των ανθρώπων που αποτελούμε εδώ την τοπική εκκλησία της Μαρωνίας και της Κομοτινής. Αν δεν υπήρχε το πανεπιστήμιο στη Θράκη, η εικόνα θα ήταν πολύ διαφορετική. Σήμερα μιλούμε για ανάπτυξη και όπως και άλλες φορές έχω πει, την πρώτη ανάπτυξη που πρέπει να επιδιώξουμε είναι η πνευματική. Και αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω. Περαίνοντας τον λόγο εδώ, θα ήθελα να αποδώσω με τον φόρο τιμής στους ανθρώπους που συνήργησαν, αλλά όμως θα ήθελα να πω στον εαυτό μου και μετά σε όλους εμάς, οι άνθρωποι που αναφέραμε άφησαν το όνομά τους στην ιστορία του τόπου. Εμείς σήμερα τι θα πρέπει να κάνουμε. Λέει ο Αγιος Ξάνθης ένα περιστατικό, κάτι που έγραψε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Δυο νέοι, λέει, παίζουν στη θάλασσα το καλοκαίρι. Ο ένας γράφει το όνομά του στην άμμο με το δάχτυλο του, και ο άλλος παίρνει μια πέτρα και γράφει το όνομά του πάνω σε ένα βράχο. Την άλλη μέρα όταν ξαναπάνε στην παραλία, το μέν πρώτο είχε χαθεί, το άλλο το είχε καθαρίσει η θάλασσα και άφησε πάνω, το πατήνωσε η αλμύρα της θάλασσας. Αυτοί γράψαν τα ονόματά τους που μένουν στην ιστορία. Ας αναδειχθούμε άξιοι απόγονοι αυτών και ας κάνουμε κι εμείς ανάλογα για τον τόπο, για τη Θράκη και για την Ελλάδα. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Είμαι με την παρουσία σας στην εκδήλωση αυτή. Η παρουσία μου εδώ δεν είναι με την ιδιότητα του μέλους του ΔΑΠΘ, αλλά είμαι εδώ κυρίως ως σύνδεσμος μεταξύ του Δημοκρήτειου και του πατέρα μου, Λεωνίδα Κογκέτσοφ, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος πριν ήταν ίστο. Θα επιθυμούσε να παραβρίσκεται εδώ ο ίδιος, αλλά οι συνθήκες δεν του το επιτρέπουν, μιας και νοσηλεύεται αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι τα αισθήματά μου είναι ανάμιγκτα αυτή τη στιγμή που σας μιλάω. Ο Λεωνίδας Κογκέτσοφ υπήρξε ο πρώτος πρίτανης του Δημοκρήτειου Πανεπιστημίου Θράκης κατά τα δύο έτη, 1978 και 1979. Το Νοέμβριο του 1977 έγιναν εκλογές στη νεοσυσταθής ασύγκλητο από τους πρώτους εκλεγμένους τακτικούς καθηγητές, έξι από τη Νομική Σχολή και εννιά της Πολιτεχνικής Σχολής και εκλέχθηκαν οι πρώτες πριτανικές αρχές, με πρίτανη τον καθηγητή της Πολιτεχνικής, Λεωνίδα Κογκέτσοφ, μαθηματικό και αντιπρίτανη τον αίμνηστο πλέον, Διονύση Μαυρόγιανη, της Νομικής Σχολής. Ο Λεωνίδας Κογκέτσοφ αγάπησε πολύ τη Θράκη, παρ' ό,τι δεν είχε καταγωγή από τη Θράκη και παρ' ό,τι έζησε αρκετά χρόνια στη Γαλλία, όπου εργάστηκε ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και πολλά χρόνια στον Καναδά, όπου υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σέρμπρουκ, στο Κεμπέκ. Από όλους τους τίτλους και τις διακρίσεις που είχε στη ζωή του, το τίτλο που έφερε πάντα με μεγαλύτερη περηφάνεια, ήταν του πρώτου πρίτανη του Δημοκρίτου Πανεπιστημίου Θράκης. Πίστευε ότι ένας από τους βασικούς άξονες του ΔΕΠΙΘΕ εκτός από την έρευνα και τη διδασκαλία, ήταν η αναβάθμιση και η εξήψωση της περιοχής της Θράκης σε όλα τα επίπεδα. Η Θράκη δεν έχει πλέον τη μορφή που είχε πριν πενήντα χρόνια και σε αυτό έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο. Εύχομαι το όραμά του αυτό, όπως και όραμα όλες τις οικογένειες του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης να συνεχίσει να μετουσιώνεται σε πράξη και σε έργο και στο μέλλον. Σας ευχαριστώ. Νομίζω ότι έχουμε λίγο χρόνο, ίσως για κάποια ερώτηση, ίσως για κάποια σχόλια. Παρότι θεωρώ ότι είναι θράσος σε αυτή την εκλεκτή ομήγηρη να λάβω τον λόγο, το κάνω επειδή πρόκειται για μια εκδήλωση μνήμης. Και στην εκδήλωση μνήμης νομίζω ότι θα πρέπει να αναφέρω αυτά τα οποία ως μέλος της Επιτροπής που την Προεδρία του αιμνής του Γεωργίου Μανούδη αγωνιστήκαμε για αυτό την ίδρυση του Πανεπιστήμιου και να αναμνιστώ της συμβολής του αιμνής του Μητροπολίου του Μαρωνίας Τιμοθέου, ο οποίος για λόγους του χαρακτήρος του, αλλά και για έναν άλλο σοβαρό λόγο το οποίο δεν είναι ώρα να τον αναφέρω, δεν έλαβε επισήμως μέρος στην Επιτροπή, που η νόμος μας διεβεβαίωσε όταν τον επισκεφθήκαμε ως Επιτροπή στο γραφείο του ότι εσείς κινηθείτε μόνοι σας και εγώ θα κάνω το χρέος μου. Και είναι βέβαιο ότι έκανε το χρέος του διότι ο Υπουργός Παιδείας που έκανε την ίδρυση της νομικής σχολής, ο καθηγητής Παναγιώτης Χρήστος, συνδεόταν στενά προσωπικά με τον αίμνηστο Τιμόθεο. Και το δεύτερο, το οποίο οφείλω επίσης να καταθέσω, διότι και αυτό που αποτελεί τη συμμετοχή της τοπικής εκκλησίας του Πανεπιστήμιου, είναι ότι όταν κινδύνεψε να ανατραπεί η απολοτρύωσης του χώρου του Πανεπιστήμιου, με πολύ σύναιση αλλά και θάρρος, ο Μακαριστός Μαλωνιέας και Κομοτίνης Δαμασκινός παρενεύει και απέτρεψε τις αντιδράσεις, έγινε η απολοτρύωσης και δημιουργήθηκε και δημιουργήθηκε το κάμπος για το οποίο όλοι είμαστε υπερήφανοι. Και τέλος να επαναλάβω την τιμή και τον σεβασμό στη μνήμη του Γεωργίου Μανούδη. Ο Γεωργίος Μανούδης υπήρξε ένας πραγματικός ευπατρίδης, ένας φορέας της θραγκιώτικης αρχοντιάς, του θραγκιώτικου πατριωτισμού και του γνήσιου πόνου για τον τόπο και για τον λαό. Ένας άνθρωπος που αγωνίστηκε για τον λαό και για τον τόπο και αμελώντας τα προσωπικά του συμφέροντα. Αυτό οφείλω να τονίσω ότι πρέπει να είναι παράδειγμα και για τους σημερινούς ηγέτες του τόπου μας. Να διαφορούμε για τα προσωπικά μας και να αγωνιζόμαστε για τον λαό και για τον τόπο, μην ξεχνώντας τον πατριωτισμό και μην ξεχνώντας ότι εκείνοι οι σοβαροί εθνικοί λόγοι που οδήγησαν τον Γιώργιο Μανούδη και τον Σιναυτό στον αγώνα για την ίδια του Πανεπιστήμιου εξακολουθούν και σήμερα δυστυχώς να υπάρχουν και να εορούνται στον αέρα. Ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη για το θράσος μου. Και εμείς ευχαριστούμε εσάς. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σας ευχαριστήσουμε πραγματικά. Σας ευχαριστούμε θερμότατα που ήσαστε εδώ μαζί μας, που όλοι μαζί νομίζω ότι τιμήσαμε όπως θα έπρεπε αυτούς οι οποίοι συμμετείχαν τότε στο Συμπόσιο Εργασίας και σε όλους αυτούς οι οποίοι λειτούργησαν για να ιδρυθεί το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης για το οποίο και είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι όλοι μας. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Υπάρχει η δεξίωση των οποίων οφείλουν να πω ότι είναι προσφορά της Κυρίας του Ιδρύματος Δολιβάνη. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. |
