| : [♪ Μουσική Μουσική Καλησπέρα το Τέντε Εξιχανίων που μου έδωσε τη δυνατότητα να έρθω εδώ και να πω τη δικιά μου ιστορία, η οποία θα έχει τίτλο «Η δύναμη της ανάγκης». Θα αναπτύξω τη δικιά μου ιστορία, πώς ξεκίνησα και πώς έχω φτάσει να αγωνίζομαι μέσα από τα προσωπικά μου βιώματα και θα καταλήξω στο τι μήνυμα θέλω να περάσω εγώ με τις πράξεις μου και με τη ζωή μου. Όλα ξεκινήσαν το 1986, όταν η μητέρα μου έμεινε έγκυος και όταν γεννήθηκα το 1987, διαγνώστηκα με ένα κακοηθές καρκίνωμα, επιθετικού καρκίνου, στη δεξιά παλάμη μου. Κάτι το οποίο αρχικά δημιουργήσε ένα σοκ στους γονείς μου, οι οποίοι μη ξέροντας πώς να το αντιμετωπίσουνε, ψαχτήκανε και διαπιστώσανε ότι έπρεπε να μεταφερθώ στη Βοστόνη στις Συνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για να χειρουργηθώ, μιας και ήτανε πολύ σπανέ η μορφή του καρκίνου, η οποία είχα διαγνωστεί. Μετεβαίνοντας εκεί πέρα ακρωτηρίασαν το δεξί μου χέρι και διαπίστωσαν ότι ήμουνα ένα από τα θύματα του Τσερνόμπυλ. Μέχρι την πρόνοπιακή μου ηλικία, αν υπήρχε βιβλίο εκείνες για τα περισσότερα χιλιόμετρα που μπορεί ένας άνθρωπος να έχει κάνει, ενδεχομένως να το είχα κερδίσει, μιας και το Ελλάδα-Αμερική-Αμερική-Καναδάς και πάλι πίσω, ήταν για μένα μια καθημερινή, λίγο μακριά βόλτα, μιας και έπρεπε να πηγαίνω σε κέντρα αποκατάστασης και να δοκιμάζω πρόσθετα μέλη τα οποία μου φτιάχναν, προσθετική στη δεξιά μου πλευρά, μιας και στην Ελλάδα τότε δεν υπήρχε τίποτα. Από εκεί και πέρα στην νηπιακή και προσχολική ηλικία, εκείνα τα χρόνια η ελληνική κοινωνία δεν μπορώ να πω ότι ήταν έτοιμη να δεχτεί, σήμερα έχουν γίνει κάποια βήματα, τη διαφορετικότητα. Οπότε, πηγαίνοντας στο σχολείο και έχοντας ένα πρόσθετο μέλος, ας πούμε, με τρία δάχτυλα, υπήρχαν οι καθημερινές συγκρούσεις με άλλα παιδιά και γενικότερα ένα κλίμα επικριτικής καλών και κακών μαθητών, όπως ακόμα και σήμερα υπάρχει, νομίζω. Εγώ ήμουν ένα ανήσυχο παιδί, πολύ ζοηρός από μικρός, οπότε σε όλα αυτά ήμουν πολύ αντιδραστικός. Μετέπειτα στο σχολείο και στην συνέχεια της ζωής μου, διαπίστωνα τη διαφορετικότητά μου, μεγαλώνοντας, ως προς τα μάτια του άλλου φίλου, γιατί εκεί συνειδητοποιείς το σώμα σου, στο πώς σε βλέπει μια γυναίκα, στο τι νιώθεις όταν πας για μπάνιο, τα συναισθήματα όλα αυτά που νιώθεις και δεν μπορείς να τα εκφράσεις, κάποια γιατί, τα οποία σου πρέπει να πεις, τα εκφράσεις, κάποια γιατί, τα οποία σου έχουνε μείνει σακατάλυπα, ο θυμός, ο συσορευμένος που σου έχει δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Τρόπος έκφρασης όλων αυτών των πραγμάτων, ήταν αρχικά η ενασχόλησή μου και η ανάγκη μου, ένταξη σε κάποια ομάδα με τα γραφίτι, με το να κλέβουμε ποδήλατα, μιας και έχουμε μεγαλώσει στα λιώσια στην Αθηνά, και μετέπειτα σε συνθήκες ακραίου οπαδισμού, παύλα χουλιγκανισμού. Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους ανθρώπους που μου στάθηκε πάρα πολύ και βλέποντας ότι είχε πάρει πολύ τον άλλο δρόμο η ζωή μου, η αδερφή μου είχε κερδίσει μια υποτροφία στο Νότιχαμ στην Αγγλία εκείνη την περίοδο και μου πρότεινε να κάνω ένα ρεστάρτ και να πάω εκεί πέρα για να ξαναξεκινήσω τη ζωή μου από το μηδέν, να κάνω μια καινούργια αρχή. Κάτι που έτσι και έγινε. Πηγαίνοντας στην Αγγλία ήρθα αντιμέτωπος με μια κοινωνία πολύ δεκτική στη διαφορετικότητα των ανθρώπων και δίνοντας ίσες ευκαιρίες και δίνοντας βάση στο τι έχεις και όχι στο τι δεν έχεις. Έτσι ένιωσα κι εγώ ένα κομμάτι αυτού του κοινωνικού συνολού και ένιωσα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία έχω και ίσως θα έπρεπε να δώσω πολύ περισσότερη βάση σε αυτά που έχω σε σχέση με το τι δεν έχω ή γιατί δεν το έχω. Και έτσι και έγινε. Γνώρισα τον πρώτο μου προπονητή τον Owen και τον Tony Τζαμαϊκανή και οι δύο μεγαλωμένοι στο Νότιχαμ. Το Νότιχαμ ήταν μια φτωχή γειτονιά στην Αγγλία με μεγάλη παράδοση στην πυγμαχία και εκεί ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με τον μποξ. Το μποξ, ξέρετε, είναι ένα σπορ το οποίο είναι δίκαιο. Δηλαδή εγώ μπορεί να πω ότι είμαι κάποιος αλλά αν δεν το υποστηρίξω πάνω στο ρίνκ δεν είμαι κανένας. Και αυτή του είδους ισότητα μου άρεσε. Και παράλληλα με η Dream Gareth το γεγονός του ότι πάντα συναγωνιζόμουν με αρτιμελείς. Λόγω της πολύ καλής τεχνικής κατάστασης της οποίας με προπονίσαν οι προπονητές μου και προπονιόμουν και έγινα πολύ ανταγωνιστικός εκεί πέρα ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με αυτό το πράγμα και έπαιξα τους πρώτους μου αγώνες. Για μένα αυτό σημαίνει πάρα πολλά γιατί όταν ο προπονητής μου γύρισε και μου είπε έχεις κάνει πολλά βήματα μπροστά και θα είναι τιμή μου να σε κατεβάσω να παίξεις επίσημους αγώνες με ανθρώπους που είναι αρτιμελείς γιατί πλέον τους κοντράρες όλους μέσα στο γυμναστήριο στα ίσια. Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλη δύναμη έχω και όλα αυτά τα βιώματα τα οποία είχα περάσει τα προηγούμενα χρόνια πόσο μεγάλο κίνητρο μου δίνανε για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις ενώ στόσου δύσκολου σπόρ και απαιτητικού. Από εκεί και πέρα συνέχισα την αθλητική μου πορεία εκεί πέρα μέχρι που μετά από 7 χρόνια αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα της κρίσης. Ερχόμενος στην Ελλάδα υπήρξε λίγο αντιφατική η πορεία μου. Τι θέλω να πω με αυτό. Από τη μία η αναγνώριση των μάησεων μαζικής ενημέρωσης των συναθλητών μου όλου του αθλητικού χώρου της πυγμαχίας και όχι μόνο στην Ελλάδα μιας και με βραβεύσανε στο Λιβόρνο στην Ιταλία στο Λοσάντζελ στην Αμερική στην Ιορδανία, στη Λιβύη, στη Κύπρο σαν αθλητής και παράλληλα πλέον και σαν προπονητής εδώ και πέντε χρόνια της ΑΕΚ όπου προπονώ παιδιά. Κάποιοι μου λέγανε στην Ελλάδα η αρχαία ελληνική μυθολογία και τα λοιπά. Οι αρχαίοι Έλληνες είχανε όμως γνώση και είχανε συμπεριλάβει στο δωδεκάθεο και έναν άνθρωπο ο οποίος είχε κινητικές δυσκολίες τον Ήφαιστο, τον Θεό της Φωτιάς και του Σιδείρου αυτό σημαίνει ότι από τότε είχαν αποδεχτεί τη διαφορετικότητα στην κοινωνία τους και δεν είναι όπως κάποιοι μας λέγανε πετάγανε τα παιδιά στο Κεάδα και τα λοιπά μιας και εγώ όντας μισός Σπαρτιάτης γιατί από εκεί είναι η καταγωγή μου. Θέλω να καταλήξω λοιπόν σε όλα αυτά και να πω ότι η δύναμη της ανάγκης κάποια φορές γεννιόμαστε έχοντας μια ανάγκη αυτή η ανάγκη μας δημιουργεί κάποια ερεθίσματα αν αυτά τα ερεθίσματα μπορέσουμε και τα κάνουμε κινητήριο δύναμη τότε τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε όλα αυτά και το τελείωμα αυτής της καριέρας μου είναι η ευκαιρία που μου δόθηκε να αγωνιστώ στις 13 Δεκεμβρίου στο Μαϊάμι στη Φλόριντα στην Αμερική όπου είναι η ΜΕΚΑ της πυγμαχίας για πρώτη φορά θα γίνω ο πρώτος μονοχοίρας που θα αγωνιστώ στην ιστορία της Αμερικάνικης πυγμαχίας εναντίον ενός άλλου επαγγελματεία κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι τα όρια είναι μόνο αυτά που βάζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας και τα όρια είναι φτιαγμένα για να σπάνε για να βάλουμε και καινούργια Σας ευχαριστώ πολύ. |
