| : Είναι τέλειο Ιουνιού 1993, έχω ανέβει σε ένα βράχο, σε μια παραλία έξω από το Ιεράκλειο και τελείωσα να πάω να βγάλω ένα τραγούδι. Το ξέρω, είναι επικίνδυνη, δεν την κάνω αμέσως, το σκέφτομαι. Μετά από λίγο παίρνω την απόφαση, βουτάω, το αποτέλεσμα το βλέπετε. Τότε ήμουν ανόρθιος, περπατούσα, τώρα κάθομαι σε έναν αμπειρικό αμαξίδιο, έχοντας αποκτήσει μια τετραπηλυγία λόγω κάκωσης νοτίο μυαλού στο ύψος του Αφιένα. Είμαι εδώ απόψε για να μπορέσω να σας δώσω να καταλάβετε πως ένας νέος άνθρωπος που δεν κάνει 20 ετών, από μια στιγμή στην άλλη, με μια δική του απόφαση, η ζωή του αλλάζει δραματικά, χωρίς για μένα τότε κανένα ύχνος ελπίδας και νομίζοντας τότε ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική για μένα. Και το λέω νομίζοντας διότι η πορεία με επιφύλασε πολλές ανατροπές. Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του στρατιωτικού νοσοκομείου της αεροπορίας, έχοντας περάσει περίπου ένα τρίμηνο και έρχεται μία νοσηλεύτρια βαθμοφόρος, κάθεται διπλά μου και μου κάνει μια συζήτηση για το άτομα με αναπηρία. Το νόημα της συζήτησης αυτής ήταν ότι από τη θέση που βρίσκεσαι τώρα μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Εγώ μέσα μου λίγο παγώσα διότι κατάλαβα ότι εννοούσα ότι αυτό που έχεις είναι μόνιμο. Διότι μέχρι τότε δεν μου είχαν μιλήσει στα ίσα, δεν μου είχαν πει ότι άκου να δεις μέχρι εδώ ήτανε, από εδώ και πέρα έχεις αποκτήσει μία αναπηρία, θα πορευτεί η ζωή σου έτσι. Ήταν ένα μεγάλο σοκ για μένα, ο καιρός περνούσε στο νοσοκομείο της αεροπορίας και κάποια στιγμή μου ανακοινώνουν ότι η νοσηλεία σου εδώ τελείωσε, πρέπει να γυρίσεις σπίτι σου. Έτσι ξαφνικά, χωρίς να μου δώσουνε μία κατεύθυνση, να πάω σε ένα κέντρο αποκατάστασης, είχα ακόμη θέματα, μου είχαν μόνιμο καθετήρα, δεν είχα πάρει έναν αμπειρικό αμαξίδιο ελαφριού τύπου, είχα ένα τεράστιο αμαξίδιο που λατάνε και 30 κιλά. Και σαν οικογένεια αποφασίζουμε, από μόνοι μας πλέον, το τι θα κάναμε. Είχαμε δύο επιλογές, ή να βγαίναμε στο εξωτερικό σε ένα κέντρο αποκατάστασης. Μιλάμε για το 1993, είμαστε ακόμη στη Δραχμή, το κόστος ήταν τεράστιο, χρήματα δεν υπήρχαν αρκετά, ούτε η αεροπορία κάλυβε έστω ένα μέρος. Και η επιλογή μας ήταν να πάμε στο μοναδικό κέντρο αποκατάστασης προς Πύρσια στην Αθήνα, το Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπείρων. Μετά από κάποιες διαδικασίες, όσο και πολύ ευχάρισες, γίνεται η εισαγωγή μου εκεί. Και φεύγω από στην ουσία λίγο προστατευμένο μέρος σε ένα μοναδικό, ένα δωμάτιο που ήμουν στην αεροπορία μόνος μου, με την ιδιωτικότητά μου και όλα αυτά. Πάω σε ένα κέντρο αποκατάστασης, σε ένα δωμάτιο με έξι κρεβάτια, με έξι βαριά περιστατικά μέσα, με έξι ράντζας για τους νόδους. Γενικά ήταν μια κατάσταση όχι πολύ ευχάριστη για μένα και δεν σας κρύβω ότι ήθελα αμέσως να φύγω. Αλλά με πίσανε, έμεινα και από ό,τι κατάλαβα στη μετέπειτα, η ουσία δεν ήταν σε αυτά. Η ουσία ήταν ότι εγώ εκεί είδα πράγματα κατάματα, είδα την πραγματικότητα. Δεν ήταν πλέον σε περιγραφές είτε σε υπόνοιες. Είδα άτομα με αναπηρία που ήταν και 10 και 15 χρόνια, είδα άτομα οι οποίοι ασχολούνταν με τον αθλητισμό, ήταν παντρεμένοι, δούλευαν, με εμπειρίες και στην ουσία αυτό που οι περισσότεροι μου έδωσαν να καταλάβω ήταν «φιλέ, ακού να δεις, αυτό ήταν, όσο πιο νωρίς το καταλάβεις, το χωνέψεις μέσα σου, τόσο καλύτερα για σένα». Στην ουσία αυτή ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία που απέκτησα εκεί και τα εφόδια για να μπορέσω να συνεχίσω την πορεία μου σαν έναν άπειρος πλέον στο σπίτι μου. Έχει τελειώσει η νοσηλία μου εκεί, η βελτίωση συνειδική δεν υπήρξε καμία, απλώς γίναν άλλα πράγματα. Ουσιαστικά γύρισα στο σπίτι μου σχεδόν ένα χρόνο μετά το αττύχημά μου. Είναι ένα ορεινό χωριό 25 χιλιόμετρα έξω από το Ιεράκλειο, το οποίο η καλύτερη διασκέδαση που μπορεί να έχει ένα άτομο νέο εκεί την εποχή εκείνη ήταν τα 2-3 καφενεία του χωριού. Εγώ τα επόμενα τρία χρόνια από τη στιγμή που γύρισα σπίτι δεν έκανα τίποτα, κυριολογικά τίποτα. Τηλεόραση, ύπνο, φαγητό. Και αναδιαστήματα, προβλήματα υγείας με υπηρετούς, με λιμώξεις, εισαγωγές στο νοσοκομείο, αυτό. Το πήγαινε έλα. Δηλαδή μια δραματική κατάσταση και για μένα αλλά και για την οικογένειά μου. Κάποια στιγμή αποφασίζω να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, ειδικά διασκευασμένος για να μπορώ να το οδηγώ. Το είχα δει αυτό, αλλά δεν τολμούσα να το κάνω. Είχα κάποιες αβιβολίες, το αν θα μπορώ. Παραγγένω το αυτοκίνητο και θα έκανε ένα τετράμινο, πεντάμινο να έρθει και το διάστημα αυτό, για πρώτη φορά, βάζω ένα στόχο. Ποιο, να δυναμώσω, να δυναμώσω τα χέρια μου. Μην έρχεται αυτοκίνητο και δεν μπορώ να το οδηγήσω. Είχα βαρεθεί να έρχονται οι φίλοι μου, οι συγγενείς να με βάζουν αυτοκίνητο, να με πάρουν και μια ώρα κάπου, να με γυρίσουν. Αυτό τον περιορισμό δεν τον ήθελα άλλο. Το αυτοκίνητο έρχεται, μπαίνω μέσα και οδήγησα αμέσως. Αυτό μου έδωσε μια ελευθερία, μια αλλαγή στάσης. Βγαίνω σιγά σιγά μόνος μου, να κάνω βόλτες καθημερινές και να αλλάξει η ψυχολογία μου. Να θέλω πλέον να βγαίνω, δεν ήθελα άλλο να μείνω μέσα. Και τι έκανα, ξαναβρήκα τους φίλους μου, έκανα καινούριες παρέες και από εκεί που ήμουνα μέσα συνέχεια, πάω στην αντίθετη πλευρά, καθημερινά ξενιέθια, ποτά, γνωρινίες με κοπέλες, μια άστατη ζωή. Στην πορεία αυτή που βγαίνω έχω γνωρίσει κάποια παιδιά στο Ιεράκλειο νέα με αναπηρία και αυτά. Έχουμε διοργανώσει και ένα σαν σωματείο, το ονομάσαμε και Μεγαλόησο. Και κάποια στιγμή ένας προπονητής, ο οποίος είχε σχέση με άτομα με αναπηρία και με τον αθλητισμό, μας προτείνει να ασχοληθούμε με ένα άθλημα. Με το που το λέει αυτό, τους λέω εγώ αμέσως, παιδιά, εγώ θέλω κολλήμιση. Τα συζητάμε εκεί, βρίσκουμε τον τρόπο, κανονίζουμε να πάμε στην πισίνα. Ήμασταν δυο-τρία παιδιά, όλοι είχαν τις αβηβολίες, πώς θα μπούμε, θα πιπλέω, θα πάμε στον πάτο. Εγώ τους λέω παιδιά, πιστεύω ότι θα μπούμε στην πισίνα και θα πιπλέω, θα κολλημπήσω, δεν θα βουλιάξω. Όπως και έγινε, με το που με βάζουνε μέσα, δεν βουλιάξα, επέπλεα. Φανταστείτε, είχα περάσει έξι χρόνια από την τελευταία φορά που είχα κάνει μπάνιο. Η τελευταία φορά ήταν τη μέρα που είχα κάνει τη βουτιά, είχα μείνει ανάπηρος. Αλλά αυτό το πράγμα, αυτή η αίσθηση που ξαναένιωσα μέσα στο νερό, ήταν μοναδική για μένα. Στην ουσία, ξαναπερπάτησα, ήμουνα όρθιος, είχα φύγει από τον περιορισμό του καροτσιού. Ένιωσα μια ελευθερία και αυτό μου άρεσε τρομερά. Αυτό ήταν η αρχή μου, ξεκίνησα να κολυμπώ δηλα-δηλα, να κάνω τις προπονίσεις μου. Ένα χρόνο μετά περίπου δηλώνω την πρώτη μου συμμετοχή στο Πανελλήνιο Πρωτάχημα στην Αθήνα. Και χαρά μου, δεν ήταν που θα πήγαινα να κολυμπήσω σε αγώνες. Είχα τότε και μια σχέση με μια κοπέλα, είχαμε συνονιωθεί να ανέβουμε μαζί. Ανοίγω μια παρέθεση, η κοπέλα αυτή τώρα είναι η γυναίκα μου και η μάνα του ζού μου. Κλείνω την παρέθεση. Ήταν σαν μια βόλτα, ένα ταξιδάκι. Ανεβαίνουμε στους αγώνες, στους αγώνες το πήγα χάλια, πήγα τελευταίος, αλλά ούτε που μ' ένιαξε καθόλου. Είχα αποκτήσει κάποιες εμπειρίες, είχα δει πράγματα, πέρασα καλά. Πστρέφω πίσω στην Κρήτη και μέσα μου ήθελα να το σχεφτώ διαφορετικά. Μου άρεσε, ήθελα να το εξελίξω λίγο. Τα επόμενα δύο χρόνια που πέρασαν έχω φύγει από το χωριό, έχω κατέβει στο Ιράκλιο, σε κατοικώ με την κοπέλα μου, έχω αλλάξει τρόπο ζωής, έχω κόψει τις καταχρήσεις, τα ξενιχτια και όλα αυτά και κάνω αυτό που μου αρέσει, δηλαδή τι, καθημερινή προπόνηση και έχοντας ένα στόχο, να βελτιωθώ αθλητικά, πλέον με ενδιέφερε. Ένα χρόνο πριν παραολυμπιάδα της Αθήνας, στο Παναλλήνιο Πορτάθλημα, κατά αυτό το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο, έχοντας διηγήσει ένας συναθλητής μου, μέλος της Αθηνικής ομάδας και ανήκητο μέχρι τότε. Τελειώνει ο αγώνας και έρθει και με βρίσκει και μου λέει «Φιλαράκο, είσαι πολύ καλός. Αν το κυνηγήσεις, έχεις μεγάλες προοπτικές, η ζωή σου το αλλάξει». Εγώ τον ευχαρίστησα, αλλά αυτό «η ζωή σου το αλλάξει» εγώ δεν το σπουδαιολόγησα. Μετά από αυτή την εμφάνιση, ήρθε η μοιραία και η πρόσκληση στην Αθηνική Ομάδα. Ήταν σε ένα διεθνές μίτηνγκ στον πνό της Σεχίας. Είναι περίπου τρεις ώρες με το λεωφορείο από την Μπράγα. Με το που ήρθε η πρόσκληση, στέλνω μια επιστολή στην Ομοσπονδία και τους λέω «Δεν αυτοξυπηρετούμαι, χρειάζομαι σύνοδο. Δεν μου παρέχει η Ομοσπονδία, θα ήθελα με δικά μου έξοδα να έχω μαζί μου ένα σύνοδο. Η Ομοσπονδία μου πάντα αρνητικά έχει στα δύο μου αιτήματα και μπλε μην ανησυχείς, θα υπάρχει γιατρός, φυσικοθαραπευτής, προπονητής, ό,τι χρειάζεσαι θα σε βοηθήσουν». Ήταν η επιθυμία μου τόσο μεγάλη να συμμετέχω στην εθνική ομάδα που λέω «Ναι, θα έρθω». Φτάνομαι στη τεχεία, πάω στο ξενοδοχείο και αρχίζει η ομάδα να παίρνει δωμάτια. Όλοι, δίκαινοι με τους νοδούς τους, με τους προπονητές τους, παίρνουν, παίρνουν, παίρνουν δωμάτια και μένουν τελευταίος, μόνος μου. Καπελάκης, μονόκληνο. Βρίσκουμε δέκα χρόνια μετά το ατύχημά μου ακριβώς, χωρίς να έχω μείνει ούτε μία μέρα μόνος μου, χωρίς κάποιον δικό μου, στη τεχεία, σε ένα δωμάτιο, στην ουσία δεν ήξερα κανένα από εκεί και να μην μπορώ να ζητήσω ζυβοήθεια από κανένα. Έκανα πράγματα αυτό το δεκαεήμερο που έμενα εκεί, που ούτε καν είχα διανοηθεί ότι μπορώ να κάνω. Είχα μάθει όλα να μου τα έχουν στο χέρι και αυτό που μου συνέβη εκεί, ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα. Στους αγώνες τα πήγα πολύ καλά, η ευχαρίστησή μου δεν ήταν αυτό, ήταν που είχα καταφέρει να ξεπεράσω τους φόβους μου, τα γιατί που με βασάνιζαν μέχρι να πάω, πώς αυτό, πώς αυτό, πώς αυτό, γιατί αυτό, πώς θα γίνει αυτό. Ένιωθα ότι είχα ξεπεράσει τα οριά μου. Στο ταξίδι αυτό ο μοσποδιακός προπονητής μου κάνει μία πρόταση, λέει «είσαι καλός, αν θέλεις να συνεργαστούμε έλα στην Αθήνα, να σε προπονήσω, είναι κοντά και οι παρολυμπιακοί αγώνες, να προσπαθείς να πάρεις την πρόκριση, διότι αξίζει τον κόπο». Θέλω να σας πω ότι για να πάρεις την πρόκριση σε μια παρολυμπιακή, εδώ ένας αθλητής είναι πολύ δύσκολο, ένας αθλητημένης αθλητής, όταν πιάσει τα όρια, θα πάει. Σε εμάς μπορεί να πιάσει τα όρια, αλλά σαν χώρα, στο άθλμα, μπορεί να πιάσει τα όρια να έχουν 10 θέσεις και στη χώρα σου έχουν πιάσει τα όρια 20 οι αθλητές. Για αυτό νιώθω ότι είναι πολύ δύσκολο. Ξεπερνώντας κάποια εμπόδια οικονομικά, με τη βοήθεια της οικογένειας και κάποιου χωρικού, αποφασίζω να ανέβω στην Αθήνα ένα εξάμινο περίπου πριν την παρολυμπιάδα, στο πανελλήνιο που ακολούθησε, με πανελλήνια record που έκανα και με πολύ καλές εμφανίσεις παίρνω την πρόκριση και ξεκινάω μια πλέον επαγγελματική προπόνηση, καθημερινές προπονίσεις διπλές και φτάνουν οι αγώνες. Πρώτο μου αγώνισμα ήταν τα 100 μέτρα ελεύθερο. Βάσει των χρόνων μου θα περνούσα στο τελικό με άνεση. Είναι προκληματικά, μπαίνω στην πισίνα, φανταστείτε 2004, Αθήνα, το στάδιο γυμάτο Έλληνες. Όταν έβλεπαν, ειδικά Έλληνες αθλητοί, γίνονταν χαμός. Με το που μπαίνω μέσα μου κόβονται τα πόδια. Πέφτω στο νερό, κάνω ένα αθλείο χρόνο, περνάω ένατος, αποκλείωμαι. Ήταν το χειρότερο ξεκίνημα που μπορούσα να κάνω. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα στο Ολυμπιακό Χωρίο, δεν κοιμήθηκα καθόλου. Τις επόμενες ημέρες καταφέρνω και παίρνω δύο προκρίσεις τελικούς. Παίρνω μια πέμπτη θέση στα 50 μέτρα ελεύθερο, την 8η θέση στα 200 μέτρα ελεύθερο. Και είναι η τελευταία μέρα των αγώνων. Μου έχει μείνει το 50 μέτρα ύπτιο. Βάζει παγκόσμια κατάθαρα, ξέχω τον 8ο καλύτερο χρόνο, πέφτω προκληματικά, περνάω με τον 7ο. Και όλοι πιστεύουν ότι, εντάξει, έχεις περάσει με τον 8ο χρόνο, δεν έχεις και πολλές πιθανότητες στο απόγευμα να κάνεις κάτι καλό στο τελικό. Μέσα μου όμως εγώ πίστευα ότι κάτι μπορώ να κάνω. Δεν το λέω σε κανένα, δεν εκφράζομαι, γενικά δεν ήμουν πολύ εκφραστικός, το κρατούσα μέσα μου, για μένα. Πέφτω στο τελικό και με μια φανταστική κούρσα παίρνω το χάλσινο μετάλλιο στα 50 μέτρα ύπτιο. Και ενιώθω εκείνη τη στιγμή συναισθήματα μοναδικά. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να τα περιγράψω είναι πολύ δύσκολο. Η κατάκτηση του μεταλλίου το 2004 ήταν η Αφετερία Γενιά Μεγάλη Πορή Αθλητική με πολλούς αγώνες στην Ελλάδα στο εξωτερικό, με πολλές διακρίσεις, με αποκορύφωμα το πεκίνο. Στο πεκίνο έφτασα, πλέον ένας αθλητής με εμπειρίες πολλές, με απαιτήσεις και με σκοπό να καταφέρω όσο περισσότερα πρώτα πράγματα μπορώ. Ήθελα να μετάλλιο ή ήμουνα σε ένα αγώνισμα στα μετάλλια, αυτό που έγινε στο πεκίνο ήταν μοναδικό. Κατάφερα να καταχτίσω τέσσερα μετάλλια, με αποκορύφωμα το χρυσό μετάλλιο στα 50 μέτρα ελεύθερο, με νέο πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Τελικά όμως όλες αυτές οι διακρίσεις δεν ήρθαν τυχαία. Προσπάθησα πολύ, έβαλα στόχους, δεν το έβαλα ποτέ κάτω, αλλά αποδιαστήχαν πολλές, απογοητεύσεις πολλές. Όμως εγώ εκεί έπεφτα και ξανασκωνόμουνα. Και είχα ένα σκοπό, να φέρω όσο δυνατόν περισσότερες διακρίσεις και για μένα αλλά και για τη χώρα μου που εκπροσωπούσα. Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με ταθλητισμό, είχα την τύχη να ζήσω μοναδικές στιγμές και να νιώσω μοναδικά συναισθήματα, να ταξιδέψω σε πολλά μέρη του κόσμου και να ζήσω εμπειρίες ζωής που πιστέψαμε δεν μαθαίνονται εύκολα. Όλες αυτές τις εμπειρίες και τις γνώσεις που έχω αποκτήσει, θέλω να τις μεταδόσω σε όλα τα νέα άτομα με αναπηρία, αλλά ιδιαίτερα στους νέους του τόπου μας, μέσω ομιλιών που κάνω σε σχολεία. Κλείνοντας, την ομιλία μου θα ήθελα να σας πω ότι έχω σηκώσει τη σημαία ψηλά, έχει ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος σε πολλά μέρη, έχω κάνει πολλούς Έλληνες χαρούμενους και υπερήφανους, ιδιαίτερα όμως το τόπο μου, το μέρος που γεννήθηκα, το ωραίο μέρος του κόσμου, την Κρήτη μας. Σας ευχαριστώ. |
