| μάθημα φαρμακευτικής: Λοιπόν, ελπίζω σήμερα να τελειώσουμε με τη φασματοσκοπία. Να τελειώσουμε με την εισαγωγή στη φασματοσκοπία. Ξαναθυμίζω, όπως και άλλη φορά το είπα, ότι σε αρκετά μαθήματα από εδώ και πέρα, στις σπουδές σας, θα έρθετε σε επαφή με συγκεκριμένες φασματοσκοπικές μεθόδους και τεχνικές και θα ακούσετε πολύ περισσότερα πράγματα. Και σε έκταση και σε βάθος. Σε ένα γενικό μάθημα χημίας όμως δεν μπορούμε να αναφερθούμε σε φασματοσκοπία. Και φασματοσκοπία είναι γενικά η αλληλεπίδραση ακτινοβολίας με ήλιο. Στέλνω ελεκτρομαγνητική ακτινοβολία πάνω σε ένα δείγμα από ένα χημικό είδος και παίρνω κάποιο αποτέλεσμα. Συνήθως δεν υπάρχει αλληλεπίδραση. Υπάρχουν πολύ λίγες περιπτώσεις που η ηλεκτρομαγνητική μου ακτινοβολία θα αλληλεπιδράσει με την ήλιο. Οπότε όταν η ενέργεια του φωτωνίου που θα στείλω θα είναι τόση όση η διαφορά ανάμεσα σε δύο ενεργειακές καταστάσεις του συστηματός μου. Τότε το σύστημα μου ανεβαίνει στην ψηλότερη ενεργειακή κατάσταση, η ακτινοβολία μου απορροφάται και έχω ένα αποτέλεσμα. Από αυτά τα αποτελέσματα προσπαθούμε να βγάλουμε συμπέρασμα σχετικά με την σύσταση και με την δομή της χημικής ουσίας στην οποία αναφερόμαστε. Η φασματοσκοπία ορατού και υπεριόδους είναι η πιο κατανοητή σε όλους μας και έχει μας δει αρκετές πληροφορίες. Πιο κατανοητή γιατί την βλέπουμε, πρόκειται για ορατές ακτινοβολίες, είναι αυτές που άμεσα αντιλαμβανόμαστε. Και δεύτερον γιατί οι ορατές και οι περιόδες ακτινοβολίες κυρίως έχουν να κάνουν με ηλεκτρονιακές διαγέρσεις. Στέλνουν λοιπόν ακτινοβολία οι περιόδοι ορατοί, οι ενέργειες είναι τέτοιες που αν έχω ένα ηλεκτρόνιο σε αυτήν εδώ την κατάσταση, εδώ που είναι το τραπέζι και υπάρχει μια άλλη κατάσταση εδώ πιο πάνω, μπορεί και να πετύχω δίνοντάς το ακριβώς τόσο ενέργεια να το βάσω εδώ πάνω. Οπότε μαθαίνουν αμέσως και αμέσως τι πράγμα, ότι τόση ενεργειακή απόσταση χωρίζει αυτήν την διαγερμένη κατάσταση με αυτήν την βασική. Έχει αρκετή σημασία το πού βρίσκονται αυτές οι ενεργειακές καταστάσεις, δεν είναι τυχές, είναι εκβατισμένες και επίσης σχετίζονται πάρα πολύ με τη γεωμετρία του συστηματός μου. Θα ξανακάνω εδώ πέρα ένα απλό παράδειγμα για να κάνουμε μια έτσι πιο εκτείνη συζήτηση πάνω σ' αυτό εδώ. Αφού λοιπόν έχουμε να κάνουμε με αφασματοσκοπία η περιόδος ορατοί και με ηλεκτρονιακές διαγέρσεις, ας ξεκινήσω από την ηλεκτρονιακή διαμόρφωση ενός συστήματος. Δεν θα πάρουμε κανέναν τρελό σύστημα. Νομίζω είχαμε μιλήσει κάποια στιγμή για το Κιάνιο. Θα ξαναμιλήσουμε για το Κιάνιο. Και μάλιστα θα περιοριστούμε στην τροχιά σθένους. Δεν θέλουμε να πάμε στα ηλεκτρόνια που είναι χαμηλά κάτω, στα 1ΕΣ και 2ΕΣ. Συνεπώς θα ξεκινήσω. Κάπου εδώ είναι τα 2ΕΣ και κάπου εδώ είναι τα 2Π τροφιακά του άνθρακα. Τραβάω τη γραμμή μου. Έρχομαι εδώ για να βάλω τα αντίστοιχα τροφιακά του αζώτου. Θεωρητικά θα έπρεπε να φέρω και αυτές τις οριζόντιες γραμμές εδώ. Να το άζωτο εδώ. Όπως και όταν πρώτο μιλήσαμε για το Κιάνιο, μια ερώτηση ρητορική. Πού πιστεύετε ότι πρέπει να βρίσκεται το 2ΕΣ και πού το 2Π τροφιακό του αζώτου. Το άζωτο βρίσκεται δεξιότερο από τον άνθρακα, έτσι, στην περίοδο που είναι. Η έννοια της ηλεκτραγνητικότητας είναι κάτι γενικό και χρήσιμο στη χημία. Η ηλεκτραγνητικότητα δεν έχει συγκεκριμένον αγγελματίσμα το οποίο μετρύεται. Ο κάθε ένας επιστήμονας προτείνει το δικό του. Όμως, η γενική ιδέα είναι ότι σε μια περίοδο μεταβάλλεται μονοτονικά, αυξανόμενοι προς τα δεξιά. Και χοντρικά θα έλεγε κάποιος να θέλουμε να υιοθετήσουμε και ακλήμακα από στοιχείο σε στοιχείο περίπου μισή μονάδα. Υπάρχει σημαντική μεταβολή από αυτή τη δεύτερη προς την τρίτη περίοδο, που είναι οπωσδήποτε από μισή ως μία μονάδα. Και από εκεί κάτω οι μεταβολές είναι πάρα πάρα πολύ μικρές. Εντάξει. Συνεπώς το άζωτο είναι πιο ηλεκτραγνητικό από τον άνθρακα. Τι σημαίνει αυτό? Αυτό σημαίνει ότι στην ένωση που θα κάνουν αυτά τα δύο, τα ηλεκτρόνια στα δεσμικά τροχιακά θα είναι προσανατοησμένα προς τη μεριά του αζώτου. Αυτό θα πει με ποιο ηλεκτραγνικός παίρνω τα ηλεκτρόνια προς το μέρος μου, όταν έχω συγκεκριμένει δεσμούς. Εντάξει. Κατά συνέπεια, αυτό πώς θα μπορούσα να το καταλάβω. Θα μπορούσα να το καταλάβω αν τα αντίστοιχα τροχιακά ή ήταν σε χαμηλότερα ενέργεια. Να λοιπόν το 2s. Να και τα 2π. Θα επαναλαμβάνω πως όλα αυτά τα διαγράμματα που κάνω είναι εντελώς ποιοτικά. Έτσι. Απλώς δείχνουμε ότι είναι τρία αυτά τα πέτροχιακά και είναι χαμηλότερα σε ενέργεια από αυτά εδώ. Τις ακριβής θυμίας ενέργειας μπορούμε να τις προσδιορίσουμε με φασματοσκοπικές τεχνικές. Λοιπόν, τι θα γίνει στην περίπτωση που ο άνθρακας και το άζωτο πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Αν ξεκινήσουμε και δουλέψουμε λίγο με τις δομές Λιούις, είναι κάτι εύκολο να το κάνετε, έτσι, και το έχουμε κάνει ήδη. Θα δείξουμε ότι υπάρχει ανάγκη να σχηματίσουμε τριπλό δεσμό ανάμεσα στον άνθρακα και το άζωτο. Το σημειώνω εδώ πέρα για να μην το ξεχάσουμε. Γι' αυτό δεν το μιλάμε, έτσι, για το Υιον του Κιανίου. Υπάρχει ανάγκη λοιπόν να σχηματιστεί εκεί πέρα τριπλός δεσμός. Τριπλός δεσμός, σταματάμε τη θεωρία του Λιούς και ερχόμαστε τώρα στα τροχιακά. Τριπλός δεσμός για μένα σημαίνει ότι θα έχω ανάμεσά τους έναν σύγμα και δύο πειδεσμούς. Πώς θα κάνω τους δύο πειδεσμούς με πλάγια επικάλυψη και άλλων πραγμάτων. Κάποιων τροχιακών που είναι κάθετα στην κατεύθυνση του δεσμού, εντάξει. Τι είπαμε, σαν μυμονικό κανόνα, πόσους πειδεσμούς πρέπει να σχηματίσω, δύο. Αφήνω δύο παι ατομικά τροχιακά, έξω από τον υβρετησμό. Και γι' αυτό και γι' αυτό το άτομο. Μα ο άνθρακας έχει τέσσερα διάθεση με τροχιακά στέλνωσης, δεν είναι, το δύο σ και τα δύο παι, που είναι τρία. Αν αφήσω δύο παι τροχιακά πέξω, μένει ένα σ και ένα παι. Άρα ο υβρετησμός του άνθρακα προκύπτει ότι είναι σπαι. Τα σπαι, έτσι, σημαίνει ένα παι ένα, ένα και ένα δύο ατομικά τροχιακά. Δύο υβρετησμένα τροχιακά, τα οποία πως θα διαταχθούν στον χώρο, αν εγώ είμαι άνθρακας, το ένα θα κοιτάει προς αυτό και το άλλο ακριβώς απέναντι, 180 μοίρας. Αυτό είναι που θα κάνει τον σίγμα δεσμό με το άζοντο και αυτό θα κοιτάει πέρα. Τι θα είναι αυτό εδώ το τροχιακό? Αδεσμικό. Δεν παίρνει μέρος στο σιγματισμό δεσμού, ούτε βοηθάει, ούτε καταστρέφεται το παι. Κάτι μπροστάκει. Αντίστοιχα και για το άζοντο. Αν εγώ με το άζοντο, σπαι υβρετησμός, αυτό το υβρύδιο κοιτάει μπροστάκει για να κάνει το σίγμα δεσμό και αυτό κοιτάει πέρα μακριά. Άρα εδώ πρέπει εγώ να θεωρήσω ότι πραγματοποιείται αυτός ο υβρετησμός. Ένα σ λοιπόν και ένα πέτροχιακό που είναι η μέση περίπου της ενέργειας. Εδώ. Να τα σπαι υβρύδια του άνθρακα και αντίστοιχα να τα σπαι υβρύδια του αζότου. Τραβάω και τις ολυζόντιες γραμμές. Ένα σ και ένα πέτροχιακο πήρα, τα λαδιοπέτροχια κάτι θα κάνουν. Θα μείνουν στη θέση που ήταν. Δεν έχουν κανένα λόγο να μεταβληθούν ενηριακά. Να τα λοιπόν αυτά εδώ. Να τα και αυτά εδώ. Δεύτερο βήμα προσέγγισες λοιπόν έτσι, θεωρούμε ότι δουλεύει ο υβρετησμός. Λοιπόν, από τα δύο σπαι υβρυδισμένα τροφιακά του άνθρακα τι είπαμε θα γίνει. Το ένα θα υπηδράσει και θα κάνει δεσμό, τον σίγμα. Σίγμα δεσμό σημαίνει μεγάλη επικάλυψη, άρα μεγάλη σταθεροποίηση. Το άλλο θα μείνει στη ενέργεια που ήταν, αδεσμικό. Κοιτάει πέρα εκεί, μακριά από το δεσμό. Άρα, εδώ, το ένα τροφιακό θα μείνει εδώ και για να δείξω ότι είναι το αδεσμικό, δεν το συμβολίζω ούτε με σίγμα, ούτε με σίγμα τη δεσμικό, προφανώς προφανέστατα, ούτε ποιο, ούτε ποιο τη δεσμικό, το συμβολίζω με το αρχικό γράμμα από την αντίστοιχη ξενογλώση έκβαση. Non-bonding, μη δεσμικό. Άρα, λοιπόν, αυτό είναι ένα μη δεσμικό τροφιακό και, μάλιστα, το άνθρακα. Αντίστοιχα, θα υπάρχει και ένα άδεσμικό τροφιακό του αζώτου. Συμφωνούμε? Το ένα και ένα, εσπαιυρίδια, που είναι αδεσμικά, και του έξω. Τα άλλα δύο τι θα κάνουν, ένα από εδώ και ένα από εδώ. Το ένα που μπορεί να κάνουν είναι να σχηματίσουν τον σίγμα δεσμό και το άλλο που έχουν να κάνουν είναι να σχηματίσουν το σίγμα αντιδεσμικό τροφιακό. Ας τις κάνω λίγο πιο σαφής στις γραμμές. Πάνω που επαναλαμβάνω, έτσι δεν σημαίνουν τίποτα, απλώς μου δείχνουν από πού ξεκινάω και από πού φτάνω. Και έχω τώρα εδώ τα δύο και δύο παιατωμικά τροφιακά, αν ο άξορας του δεσμού είναι αυτός, τα δύο τροφιακά κοιτούν προς αυτήν την κατεύθυνση, τα άλλα δύο κοιτούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Τι θα κάνουν αυτά? Πλάγια επικάλυψη. Η πλάγια επικάλυψη είναι ασθενής, κατά συνέπεια μικρή μείωση στην ενέργεια και μικρή ανίψωση των αντιδεσμικών. Άρα τι θα έχουμε? Θα έχουμε κάποια πίτροφιακά που θα είναι δύο που θα βρίσκονται κάπου εδώ και θα έχουμε κάποια δύο αντιδεσμικά που θα βρίσκονται κάπου εκεί. Κάπως έτσι είναι το διάγραμμα των μωριακών τροφιακών για το ιόν του Κιανιού. Προσέξτε τι πρέπει να βάλω τώρα εδώ. Πρέπει να βάλω πόσα ηλεκτρόνια. Τα ηλεκτρόνια στέλνουν στο άνθρακα που είναι πόσα? 1, 2, 3, 4, του αζότου που είναι 1, 2, 3, 4, 5 και του το εδώ. Το πρέπει να πάει στο ηλεκτρόνιο. Μέσα είναι 5 και 4, 9 και ένα 10. Να πάρουμε εδώ πέρα 10 ηλεκτρόνια. Θα ξεκινήσουμε εφαρμόζοντας τους κανόνους που ξέρουμε. Εφόσον αυτές οι διαφορές είναι σημαντικές, άρα δύο ηλεκτρόνια κάτω εκεί. Το ένα και μετά το δεύτερο. Ο κανόνς του χούντις, ισχύει πάντοτε. Και δώτη. 2 στο αδεσμικό τροφιακό του αζότου. Και δώτη. 2 στο αδεσμικό τροφιακό του άνθρακα. 2, 4, 6, 7, 8, 9, 10. Τα έβαλα. Φαίνεται κάπου ότι αυτό το σύστημα έχει τρεις δεσμούς. Αδεσμικό, αδεσμικό. Θα ξεχνάω. Ένα δεσμικό τροφιακό, άλλο ένα και άλλο ένα. Ένα σίγμα, ένα π, κι άλλο ένα π. Και φυσικά υπάρχουν π αντιδεσμικά και σίγμα αντιδεσμικά τροφιακά. Η ενεργειακή διαφορά είναι αυτή λοιπόν, έτσι. Τα σίγμα τροφιακά κάτω, κάπου εδώ τα δεσμικά, τα π, τα π αντιδεσμικά, τα σίγμα αντιδεσμικά. Ωραία. Και και τι ηλεκτρονιακές διαγέρσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν. Κατ' αρχήν όλες. Δηλαδή, από όλα αυτά προς όλα αυτά τα τροφιακά. Συμφωνούμε? Κατ' αρχήν, λοιπόν, όλες. Συνεπώς θα ήταν μία, δύο και δύο από εδώ πέρα τέσσερις, έξι, οχτώ. Θα έλεγε κανένας, σε αυτό εδώ πέρα το σύστημα θα πρέπει να ψάξω και να βρω οχτώ κορυφές στο φάσμα περιόδου σχεωρετού. Εντάξει. Το ζήτημα τώρα είναι οι σχετικές ενεργειακές θέσεις τους. Λοιπόν, πρώτον. Και δεύτερον, κανόνες επιλογής. Τι έχουμε πει στους κανόνες επιλογής? Ότι υπάρχει σε κάθε φασματοσκοπία και τουλάχιστον ένας κανόνας επιλογής. Στη φασματοσκοπία, οι περιόδους σχεωρετού, ένας βασικός κανόνος είναι, δεν αλλάζουν τα spin. Δηλαδή να φύγει από εδώ αυτό το ελεκτρόνιο και να έρθει εδώ μελλαγμένο το spin, είναι κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί. Δηλαδή θα συμβεί αλλά θα έχουμε μία τόσο μικρή κορυφή που μπορεί να μην δει το καθόλου. Εντάξει. Αλλά αυτό το ξεχνάμε. Συνεπώς, 16 θα μπορούσαν να είναι οι διαίγερσεις θέση που μπορώ να φανταστώ. Ας μιλήσω όμως για τις 8. Ένας άλλος κανόνας επιλογής μου λέει, είναι τόσο πιο επιτρεπτή και τόσο πιο βολική μια διαίγερση, όσο τα δύο τροχιακά μοιάζουν αυτό από το οποίο ξεκινάω και αυτό στο οποίο κατεβαίνω. Κατεθύνουμε. Έχω λοιπόν εδώ το σύρμα διδισμικό-τροχιακό. Και έχω και ένα πια διδισμικό. Πόσο λογικό σας φαίνεται και πόσο πρακτικό από ένα τροχιακό που βρίσκεται εδώ, τα ελεκτρόνια φύγουν και να πάνε εκεί. Πρακτικά, ενεργειακά μπορεί να γίνει. Δεν είναι όμως επιτρεπτή η διαδικασία. Συνεπώς, οι διαγέρεσεις τις οποίες εγώ θα δω θα είναι πρακτικά η εξής. Από σύγμα σε σύγμα διδισμικό, από π σε πια διδισμικό και από τα αδεσμικά προς τα πια διδισμικά. Αυτές είναι χοντρικά οι διαγέρεσεις τις οποίες εγώ θα δω στο φάζο μου. Συνεπώς, θα έχω μία, δύο, τρεις, τέσσερις κορυφές. Χοντρικά επαναλαμβάνω. Μήπως ξέρουμε κάτι για τις ενέργειες αυτών των διαγέρεσεων? Όσο πιο μεγάλη είναι η γραμμή που τράβηξα, τόσο πιο μεγάλη απόσταση έχουν. Παρόλο που το διάγραμμα είναι ποιοτικό, αυτό είναι παραπάνω από αυτό, παραπάνω από αυτό, παραπάνω από αυτό ενδιακά. Το πιο μεγάλη γραμμή που τράβηξα ήταν από το σίγμα στο σίγμα την τεσμικό. Αυτό σημαίνει ότι αυτή η διαγέρεση έχει μεγαλύτερη ενέργεια. Για να την πετύχω, πρέπει να στείλω φωτόνια πολύ μεγάλης ενέργειας. Συμβαίνει λοιπόν, οι ενέργειες αυτές να μη φαίνονται στο φάζο μου. Συμβαίνει αυτές οι ενέργειες να είναι τόσο μέσα στις περιόδες που δεν μπορώ να τις βρω. Με ένα πρακτικό τυπικό όργανο, σαν και αυτά που θα δείτε στο εργαστήριο, που φτάνει περίπου 200 ενανόμετρα, τέτοιου είδους διαγέρεσης συνήθως δεν φαίνονται. Πρέπει να φτιάξεις άλλη τεχνολογία, άλλο όργανο που μπορεί να μετρήσει πολύ μεγαλύτερες ενέργειες και τότε μπορείς να τις δεις. Ενδεκομμένως, λοιπόν, κάποιες από τις διαγέρεσεις που φανταζόμαστε, να μη μπορούμε να τις δούμε, συγγνώμη, για λόγους πρακτικούς. Έχω έναν καταγραφείο που δουλεύει από εδώ μέχρι εδώ, η διαγέρεσή μου υπάρχει αλλά βρίσκεται σε άλλη περιοχή του φάσματος, εκεί που δεν μπορώ να την δω. Οι πιο μικρές ενέργειες ποια είναι? Η ππ αντιτισμικό. Εκεί λοιπόν που θα δούμε σε ένα τέτοιο φάσμα, δίνω εδώ πέρα τα μήκη κύματος και θυμίζω, όσο μεγαλώνει το μήκος κύματος, τόσο μικρή είναι η ενέργεια. Άρα, οι ενέργειες μικρούν μπροστά εκεί. Συνεπώς, εδώ θα σημειώσω τις διαγέρεσεις με τη χαμηλότερη ενέργεια και εδώ με τη ψηλότερη. Οι ππ διαγέρεσεις, λοιπόν, πρέπει να φανούν κάπου εδώ. Και φαίνονται με αυτόν εδώ πέρα τον τρόπο. Είναι κάποιες πολύ ωραίες γκαουσιανού τύπου καμπύλες. Καμπύλες, έχετε κάνει σατιστική στο σχολείο, έχετε πει κάποια λόγια. Καμπύλες τύπου καουσιανού σαν καμπανούλες. Δεν υπάρχει μία γραμμή στην απορρώβηση, εντάξει. Υπάρχει μία γραμμή καούς. Υπάρχουν στη συνέχεια οι διαγέρεσεις από τα δεσμικά τροχιακά προς τα πίεδια δεσμικά. Τέτοιου εντους διαγέρεσεις έχουν μικρότερη ένταση και είναι πιο ευρύες. Και ο συμβολισμός τους είναι N προς P. Βλέπετε αυτό το τροχιακό που ξεκινάω και εδώ που τελειώνω, που καταλήγω. Και τέλος υπάρχουν οι σίγμα προ σίγμα αντιδρασμικοί, οι οποίες είναι τέτοιου τύπου και τις οποίες σε συμβατικά όργανα που μετράνε η περίοδος κερατό δεν πρόκειται να τις δείτε ποτέ. Είναι τόσο μεγάλες συνεργαίες που κείνουν έξω από τα όρια των καταγραφικών συστημάτων που έχουμε. Εντάξει, ορίστε. Μπορεί να πάει, είναι μία από τις απαγορευμένες επίσης. Δεν είναι του παρόντως να μπούμε σε τέτοιου τους διαδικασίες. Θα απλώς αναφέρω τους γενικούς κανόνες επιλογής και δίνω μια γενική μορφή για ένα φάσμα, εντάξει. Όταν κάνετε οργανική χημεία και ειδικότερα όταν κάνετε οργανικά φάρμακα, θα συζητήσετε πολύ γι' αυτό και για το πώς μπορείτε από τη μορφή αυτών των καμπίνων να καταλάβετε αν είναι τούτο ή εκείνο το πράγμα. Δηλαδή, το χρησιμοποιείτε και για αναλυτική διαδικασία, εντάξει. Είναι από NSF, είναι κάτι τέτοιο με χαμηλή ένταση και θα βρίσκετε κάπου εδώ πιο πέρα. Συνήθως, λοιπόν, θυμίζω ότι κάπου εδώ πέρα είναι τα όρια του υπεριόδους και αυτό το πράγμα στο ορατό δεν το βλέπουμε. Κάπως έτσι λοιπόν μοιάζει ένα φάσμα υπεριόδους και ορατού, εδώ πάρει στην περίπτωσή μας για το Κιάνιο. Τώρα φανταστείτε ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο τα έχουμε κάνει εδώ. Μπορεί οι ενεργικές διαφορές να είναι τέτοιες που αυτό να μπαίνει εδώ πέρα μέσα, που αυτό το πητροφιακό να είναι εδώ ανάμεσα στα δύο, που σημαίνει μπορεί να έχω μια τέτοιού ή δούσε αντίστοιχη, έτσι, εν προς π διαγραφή εδώ και μία εδώ, να είναι αρκετά πιο κοντά, να επικαλείπτονται και να παίρνεται περίεργα σχέδια. Προφανώς, έτσι, αν πρόκειται εδώ πέρα να έχετε μια επικάλυψη ας πούμε αυτού του τύπου, η καμπύλη που θα πάρετε θα είναι το σύλλο των καμπύλων, εντάξει. Συνεπώς, μέχρι αυτό εδώ πέρα το σημείο που δεν υπάρχει άλλη επικάλυψη με τίποτα, θα πάρετε αυτό εδώ πέρα και από εδώ και πέρα θα έχετε κάτι τέτοιο. Καλώς. Υπάρχουν αλγόριθμοι και υπάρχουν προγράμματα που μπαίνουν σε υπολογιστές και μπορούν να κάνουν ανάλυση αυτής της καμπύλης σε συγκινιστώσες. Εντάξει, απλώς είναι ταινίες που μια βρίσκεται μέσα στην άλλη. Εδώ πέρα, εγώ τις έβαλα ξεχωριστά γιατί μιλάμε τόσο βασικά και τόσο απλά. Ότι ξέρετε, έτσι κάπως μοιάζει ένα φάσμα στη κυνική του μορφή. Καλώς. Μια παρατήρηση τώρα. Όταν χρησιμοποιώ μια φάση μετοσκοπία, έχω δύο στόχους γενικά. Ένα στόχος είναι να ταυτοποιήσω την ουσία μου. Να δω δηλαδή, έχει αυτούτο, έχει εκείνο, έχει τη γενική του CP, έχει NP, έχει σίγμα προ σίγμα. Εντάξει. Δεύτερον, αν ξέρω ποια είναι η ουσία μου, την χρησιμοποιώ για αναλυτικούς λόγους. Αυτή η ουσία δεν είναι αυτό το φάσμα. Κάποια άλλη που είναι παραπλήσιμη αυτή δεν είναι αυτό το φάσμα. Όχι, έχει κάπου κάποια διαφορά. Λοιπόν, μπορώ να χρησιμοποιήσω τη φασματοσκοπία, εδώ πέρα ορατού. Πρώτον, για να ταυτοποιήσω μια ουσία, είναι αυτή και μου δίνει τις εξής κορυφές, άρα έχω τις εξής ενέργειες διέγρασεις, άρα έχω τις εξής ενεργειακές θέσεις των διαφόρων καταστάσεων, και να τα χρησιμοποιήσω αναλυτικά. Σε αυτό πέρα το σημείο είναι κάποια άλλη ουσία από αυτές που έχουν στο μείγμα που μου δίνει κορυφή? Όχι. Λοιπόν, δεν έχω αυτή εδώ πέρα η κορυφή και ας μην είναι η πιο μεγάλη, είναι χαρακτηριστική. Είναι σημαντική. Εντάξει, θα σας τύχει λοιπόν, σε κάποιες περιπτώσεις, να δείτε ένα πράγμα τέτοιο στο φάσμα, έτσι, και να σας πω, ξέρεις, θα κοιτάξεις σε αυτήν εδώ την πυροχή, γιατί αυτή είναι χαρακτηριστική. Κοιτάξτε σιγά, αυτό εδώ πέρα είναι ένα τεράστιο πράγμα, θα αφήσω αυτό και θα κοιτάω και εκεί. Εκεί και είναι χαρακτηριστικό, στην περίπτωση μας, γιατί, ας πούμε, για παράδειγμα, προκέφτεται τη λυσίνη. Έχω ένα παιπτίδι όπου έχει ή δεν έχει λυσίνη. Όλο το κομμάτι θα είναι χοντρικά το ίδιο. Εδώ θα φανεί κάτι? Αν φανεί, ξέρω ότι έχει λυσίνη. Αν δεν φανεί, σημαίνει ότι δεν έχει. Το καταλαβαίνετε? Η αναλυτική, λοιπόν, χρήση κάποιου φάσματος είναι πάντοτε στη μεγαλύτερη κορυφή, ούτε στο πιο τραγικό σημείο, μπορεί να είναι και κάτι μικρό, αρκεί να είναι χρήσιμο και διαγνωστικό. Καλώς! Συνεπώς θα πρέπει να έχει κάποιος μια ιδέα τι είναι αυτό που έχει στα χέρια του, να προσπαθεί να βγάλει από αυτό πέρα και να προσπαθήσει στη συνέχεια να εκτιμήσει το φάσμα. Ξαναλέω, λοιπόν, αυτό το πράγμα, η φασματοσκοπία. Δεν είναι μια διαδικασία που την έκανα και τελείωσε. Την κάνω με διαφορετικούς στόχους κάθε φορά. Μπορώ να την κάνω, καταρχήν, προσπαθώντας να ταυτοποιήσω την ουσία που συνέθεσα, που έφτιαξα. Μπορώ, όμως, στη συνέχεια να την χρησιμοποιήσω για ανάλυση, για να δω πόση από αυτή την ουσία έχω σε ένα μείγμα. Εντάξει. Και, σε εκείνη την περίπτωση, τονίζω, δεν είναι, ενδεχομένως, η πιο μεγάλη κορυφή που θα μου είναι χρήσιμη. Θα είναι κάποια η οποία είναι χαρακτηριστική. Ακούστε, λοιπόν, σε κάποιους πρωτούς, έχω ένα τέτοιο φάσμα και η χαρακτηριστική κορυφή είναι αυτή. Είναι διότι σε άλλες ανάλογες ουσίες δεν υπάρχει. Άρα, μπορώ να καταλάβω αν αυτό το πράγμα που με ενδιαφέρει υπάρχει ή δεν υπάρχει σε ένα μείγμα ή σε ένα μόριο ή σε ένα μακρομόριο ή σε μια διαδικασία που έγινε. Καλώς. Έτσι, λοιπόν, με τη φασματοσκοπία ορατού. Ήταν απλώς ένα παράδειγμα για να δείτε τις διαφόρου τύπου διεγκέρσεις. Λοιπόν, ας πάμε τώρα στη φασματοσκοπία υπερίθρου. Σεκινάμε από εδώ. Η υπερίθρου σχετίζεται, το ξαναθυμίζω, με την ταλάντωση των δεσμών. Τα φωτόνια στην περιοχή του υπερίθρου είναι τέτοια που δίνουν ενέργεια σε δεσμούς για να ταλαντωθούν. Πρέπει τώρα κάπως να περιγράψουμε την ταλάντωση ενός δεσμού. Και για να το κάνουμε αυτό θα ξεκινήσουμε από ένα απλό σύστημα. Θα θεωρήσω έναν και μόνο δεσμό σε ένα μόριο. Δηλαδή θα θεωρήσω ένα μόριο διατομικό. Το μόριο, ξέρω εγώ, του υδροχλωρίου. Υδροκόνο και χλώριο. Καλώς. Για να το κάνω αυτό θα χρειαστώ δύο εθελοντές. Ποιον και ποιον θα ορίσω εθελοντή τώρα. Ποιον θα ορίσω εθελοντή. Τους δύο μπροστά και τους δύο ακριανούς. Έλα, έλα στο θείο. Δεν θα πονέσετε. Όχι πολύ δηλαδή. Εντάξει. Έλα, έλα μην φοβάσαι. Δεν θα το πω στον διευθυντή σας. Θα πω ότι σε ανάγκας. Λοιπόν, αυτά εδώ είναι δύο άτομα, τα οποία θα σχηματίσουν έναν δεσμό. Έτσι. Θα κάνω ό,τι σας λέω, όχι του κεφαλιού σας. Το κάνουμε εδώ. Ωραία. Είναι δύο άτομα που σχηματίζουν έναν δεσμό. Όταν δύο άτομα σχηματίσουν έναν δεσμό, το χαρακτηριστικό πράγμα του μωρίου είναι ο άξιος του δεσμού. Ο άξιος του δεσμού θα είναι αυτός, λοιπόν. Εντάξει. Και τι έχουμε πει όταν έχουμε ένα διατομικό σύστημα, θεωρούμε ότι ο άξιος του δεσμού είναι ο Z. Σήμαση. Πάει. Ωραία. Τώρα λοιπόν εσείς, για να κάνετε τα άτομα, θα πρέπει να έχει ο καθένας σας, το κάθε άτομο, ένα σύστημα σενταγμένων. Προφανώς αυτό είναι ο άξιος του δεσμού. Έτσι, ο Z, ο X και ο Y είναι αυτός που είσαστε εσείς ίδιοι. Το καταλαβαίνουμε? Λοιπόν, έλατε. Αυτό το άτομο θα εκτάει προς εκεί, προφανώς. Χεράκι μπροστά. Αυτός είναι ο άξιος του Z. Προφανώς λοιπόν και εσύ, που είσαι άτομο, έρχεσαι από πίσω, εδώ, και είσαι στο ίδιο άξιος. Δεν είναι διαφορετική άξιος σας. Το καταλαβαίνουμε? Αυτός είναι ο άξιος του Z. Το άλλο χέρι στο πλάι από εκεί, έτσι, όπως τη γέφυρα μορφιάς με τον αριθμό. Αυτός είναι ο άξιος του X και ο Y είναι αυτός που είδαμε από τον κατακόρυφος. Εντάξει? Θα μπορέσετε να μείνετε έτσι δύο λεπτά. Ας υποθέσω λοιπόν εγώ ότι αυτό το σύστημα πρέπει να πυρεκάψει την κίνησή του. Η τάξη του καθένα άτομο έχει τρεις βαθμούς ελευθερίας. Μπορεί να κινηθεί σε αυτόν τον άξονα, μπρος και πίσω, σε αυτόν τον άξονα, μπρος και πίσω και σε αυτόν τον άξονα. Δεν θα σας πανωχοροπηδίσετε πάνω και κάτω. Το ίδιο και εδώ. Πόσους βαθμούς ελευθερίας έχω συνολικά? Τρεις και τρεις έξι. Τρεις βαθμούς ελευθερίας για κάθε άτομο. Εντάξει? Πόσο άτομα έχω στο σύστημα? Δύο. Έτσι, δύο άτομα από τρεις βαθμούς ελευθερίας έξι. Ας υποθέσουμε ότι και τα δύο άτομα κινούνται μπροστά στη θετική κατεύθυνση, έτσι, οι θετικές είναι αυτές που δείχνεται, ότι και τα δύο άτομα κινούνται θετικά προς τον άξονα Z. Τι θα γίνει? Μια μετακίνηση. Είναι αυτό ταλάντωση? Είναι μια μετακίνηση του μωρίου. Ας υποθέσουμε ότι και τα δύο άτομα κινούνται ταυτόχρονα στο θετικό κομμάτι του άξονα X. Είναι αυτό ταλάντωση? Είναι μια κίνηση προς εκείνη την κατεύθυνση. Ας υποθέσουμε ότι αρχίσουν να χοροπηδάνε μαζί όμως, έτσι. Στον άξονο Y είναι αυτό ταλάντωση. Άρα, αν κινούνται μαζί προς την ίδια κατεύθυνση και των τριών αξώνων, είναι το σύστημα που περπατάει, προχωράει παραπέρα. Δεν ταλαντώνεται, το καταλαβαίνουμε. Ας δούμε τώρα τον άξονο X, που είναι αυτός. Αν το ένα άτομο αρχίζει να κινείται προς τα κ και το άλλο προς τα δ. Αυτό δεν είναι μεταφορά, δεν πάει όλο το σύστημα έτσι, αλλά φανταστείτε, αυτό το άτομο κινείται έτσι, αυτό έτσι. Τι είναι αυτό που σας δείχνω, για περιστροφή. Ας πούμε, το ένα άτομο αρχίζει να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση και το άλλο προς την άλλη κάτω. Τι είναι αυτό, για περιστροφή. Εντάξει, τι μας έμεινε μόνο. Να κινείται το ένα άτομο στον άξονο Z προς τα δ και το άλλο προς τα χ. Αν γίνεται αυτό το πράγμα τι θα έχουμε. Ταλάντωση, ευχαριστώ. Αν δεν το καταλάβετε θα σηκώσω άλλους δύο να το κάνουν. Λοιπόν, σε αυτό εδώ πέρα το σύστημα που είχα δύο άτομα με τρεις βαθμούς ελευθερίας του καθένα. Εντάξει, είδα σχετικά απλά ότι οι τρεις κινήσεις ταυτόχρονα προς τους τρεις άξονες είναι απλώς με τα τόπιση του μωρίου. Ωραία. Εμείς ταλάντωση δεν θέλουμε να πιάσουμε. Και να δούμε. Οι άλλες δύο κινήσεις, έτσι, σε δύο ροπές κατευθύνσεις, στον άξονο X και ο Y, σημαίνει περιστροφή του μωρίου. Περιστροφή του μωρίου που θα την δω, αν θέλω να κάνω φωτοσκοπία, στα μικροκύματα. Και τέλος, όταν έχω στον άξονο του θεσμού κίνηση του ανάστοτώμου προς τη μία κατεύθυνση και το άλλο προς την άλλη, έχω ταλάντωση. Εντάξει. Συνεπώς, σε ένα διατομικό σύστημα, ό,τι και να κάνω, ό,τι και να κάνω, έτσι, μία ταλάντωση θα δω. Όλες οι άλλες κινήσεις που μπορώ να φανταστώ, σύμφωνα με τους βαθμούς ελευθερίας, έτσι, θα μου δίνουν είτε με τα κίνηση του μωρίου, περπατάει, είτε περιστροφή. Καλώς. Υπάρχει, λοιπόν, ο κανόνας που λέει ότι για τα γραμμικά συστήματα έχω 3-5 ταλαντώσεις, όπου είναι ο αριθμός ταλαντόμων. Και για τα συστήματα που δεν είναι γραμμικά, 3-6. Εντάξει. Άρα, να σας δώσω εγώ ένα μόριο με 10 άτομα, μπορείτε να καταλάβετε πόσες διαγέρσεις μπορείτε να βρείτε στο υπέρυθρο. Πόσες ταλαντώσεις δεν μπορείτε να βρείτε στο υπέρυθρο. Εντάξει. Ερώτηση. Θα σας γράψω εδώ πέρα δύο ενώσεις. Και θέλω να μου πείτε, όχι τα στοιχεία της φασηματοσκοπίας, θέλω να μου πείτε αν με τη φασηματοσκοπία υπερήθρου μπορείτε να τις ξεχωρίσετε. Εντάξει. Θα γράψω λοιπόν εδώ δύο ενώσεις. Αυτές εδώ. Κοβάλτιο λοιπόν, νερό έξι, χλωρίο δύο. Θυμίζω αυτό σημαίνει δύο ιόντα χλωρίου. Και κοβάλτιο νερό έξι βρώμιο. Και εκείνο το δύο έτσι σημαίνει δύο ιόντα βρωμίου. Έτσι έχω λοιπόν το σύμβλοκο του κοβαλτίου με νερά και δύο ιόντα χλωρίου ή δύο ιόντα βρωμίου γύρω του. Αντισταθμιστικά ιόντα. Για ποιο τύπο λοιπόν, με τη φασηματοσκοπία υπερίθρο, πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορώ να τα ξεχωρίσω αυτά τα δύο πράγματα. Τα έχω δώσει σε δύο μπουκάλια. Ασχέτως αν έχουν και δεν έχουν το ίδιο χρώμα, έτσι. Το χρώμα είναι ορατό. Για το υπερίθρο. Θα μπορούσα αυτές τις δύο ενώσεις να τις ξεχωρίσω με φασηματοσκοπία υπερίθρο. Δηλαδή παίρνουν κάθε μία, ετοιμάζουν ένα δείγμα, το βάζουν μέσα στο όργανο, βάζουν το όργανο να δουλέψει και το σαρώνουν. Θα δω πραγματικά διάφορες κορυφές. Θα μπορέσω να ξεχωρίσω αν πάω τα δύο φάσματα και τα βάλω έτσι τώρα πάνω απ' τα άλλα. Κάτι που μου λέει είναι διακρατά πράγματα, δεν είναι κάτι διαφορετικό ούτε απ' το άλλο. Ξαναθυμίζω εκείνο το χλώριο δύο και εκείνο το βρώμιο δύο, δεν σημαίνει ότι έχω μόριο χλωρίου, μόριο βρωμίου, είναι μια συντυπογραφία. Έχω το σύμπλοκο και γύρω του έξω δύο ιόντα χλωρίου. Δύο ιόντα βρωμίου, αντισταθμιστικά ιόντα. Εντάξει. Υπάρχει περίπτωση να ξεχωρίσω αυτά τα δύο πράγματα με τη φασματοσκοπία περίφτρου. Το χλώριο και το βρώμιο που περιγράφω εκεί είναι ιόντα. Ένα ιόν χλωρίου ή ένα ιόν βρωμίου. Ταλάντος συνδεσμού. Το ιόν χλωρίου έχει δεσμό με κάτι, το ιόν βρωμίου έχει δεσμό με κάτι, είναι ένα χλώριο ξεκάρφωτο, ένα βρώμιο ξεκάρφωτο. Όχι δεν το ξεκάρφωτο, κοντά στου κατιών. Έτσι. Ένα ιόν χλωρίου μόνο του στον αέρα δεν δίνει τίποτα. Θέλει να έχω ένα χημικό δεσμό, ο οποίος θα ταλαντώνεται. Το καταλαβαίνετε. Αυτή λοιπόν η Ένωση, η πάνω από την κάτω, δεν μπορεί να ξεχωρίσει με κανένα τρόπο στο φάσμα υπερήθρου. Γιατί τα άτομα και τα ιόντα, τα μονατομικά, δεν δίνουν ταλαντώσεις. Πρέπει να έχω δεσμό για να κάνω ταλάντωση. Ωραία. Πρέπει να έχω δεσμό για να κάνω ταλάντωση. Ένα ωραίο πράγμα όμως που μου δίνει η φασματοσκοπία υπερήθρου, είναι πολλές πολλές πληροφορίες, και το τι ομάδες έχουμε στον μοριό μου, γιατί θυμίζω ισχύει στη φασματοσκοπία αυτή ο νόμος του Χουκ. Θεωρεί δηλαδή αυτό το μόριο σαν ελατήριο. Και ο νόμος του Χουκ λέει, από παλιά, η ιδιοσυχνότητα στην οποία ταλαντώνεται αυτό το ελατήριο, το εξάτρεζε αυτός τότε, δίνεται κάπως έτσι. F για αυτόν ήταν η σταθερά ισχύους του ελατειρίου, για μας η σταθερά ισχύους του δεσμού. Ένας δεσμός όσο πιο ισχυρός είναι, τόσο πιο μεγάλο F έχει. Και το M. Συγγνώμη, αυτό το M παρουσιάζει τη μάζα. Ποια μάζα? Τη μάζα την οποία δεχόταν ο Χουκ. Και ξαναθυμίζω, είναι σχετικά εύκολο να καταλάβει κανείς ότι μοιάει ταλάντως ή τέτοιου τύπου, σημαίνει ότι πρέπει να περιγράφω δύο κινήσεις δύο σωμάτων. Αν θεωρήσω το ένα σώμα σταθερό και το άλλο να κινείται, τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Και αν θεωρήσω ότι είναι ένα σώμα μόνο με μία μάζα που κάνει μία ταλάντως ισοδύναμη με την προηγούμενη, τα πράγματα είναι καλύτερα ακόμα. Γίνονται πιο εύκολα, εξησώσεις, πιο απλές σε μορφή. Όμως, πρέπει να πάρω υπόψη μου τώρα, για να υπάρχει ισοδυναμία, μια καινούργια μάζα. Αυτή μας λέγεται η ανοιγμένη μάζα, όχι αυτή που έχει ανοίξει, αυτή στην οποία έχω ανάγκη το σύστημα. Ανοιγμένη με η, έτσι όχι μόνο μικρογιώτα, η μάζα στην οποία έχω ανάγκη το σύστημά μου. Αν, λοιπόν, μπορέσω να θεωρήσω ένα πράγμα με μάζα μη, που κάνει μία ταλάντως ισοδύναμη με αυτήν εδώ, τότε ένα δια μη είναι ένα δια μάζα του α, συνένα δια μάζα του β, όπου α και β είναι τα δυο άτομα που σχηματίζουν αυτό το θεσμό. Ή για τον Χουκ τότε, οι δύο σφαίρες που έβαζε στην άκρη ενός σαλτηρίου. Το ένα δια μη λοιπόν, έτσι το αντίστροφο της ανοιγμένης μάζας, είναι το άθλισμα των αντιστρόφων, των μαζών, των δυο άτομα που σχηματίζουν το θεσμό. Θα μου πείτε και τι έγινε τώρα εδώ. Έγινε το έξι απλό. Η επίδραση της κάθε μιας από τις μάζες α και β, στο συνολικό αποτέλεσμα, είναι σχετικά μικρή. Και αυτό μας δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να ορίζουμε περιοχές στον φάσμα υπερίεθρο και να λέμε, αυτός ο δεσμός, ανάμεσα σε αυτά τα δυο άτομα, βρίσκεται σε αυτήν εδώ πέρα τη στενή περιοχή. Και σε αυτή τη στενή περιοχή θα βρίσκεται ό,τι και να είναι γύρω. Και σας έχω σημειώσει κάποια παραδείγματα εδώ πέρα. Έτσι, έχω και το σκονάκι μου, για να μην τα θυμάμαι απ' έξω. Έτσι. Ένα άλλο πραγματάκι το οποίο μας βοηθάει, ειδικά στην περίπτωση του χλωρίου και του βρωμίου, η φασματοσκοπία περίπτωση, είναι το εξής. Παίρνω εγώ ένα φάσμα και έχει, παίρνω 15, 20, 30 κορυφές, μάλιστα. Ποια είναι πια τώρα? Ποια αναφέρεται σε δεσμούς του χλωρίου? Υπάρχει, δηλαδή, κανένας τρόπος, ειδικά για το χλώριο, είναι κραπινάτη περίπτωση. Τι ξέρετε, ζητήκατε, το χλώριο, διάφορα πράγματα ξέρετε, ο τι είναι οξοδοτικό, τι έτσι, ο τι να διώσει, κλπ κλπ. Το μηκοβάρος? 35,5. Και τι είναι, δηλαδή, αυτό το μηκοβάρος? Προέκυψε από το στατιστικό μέσο όρο των ατομικών βαρών των διαφόρων ισοτόπων. Το χλώριο, όπως και τα περισσότερα στοιχεία, έχει κάποια ισότοπα. Τυχαίνει, όμως, η αναλογία τους να είναι τέτοια, ούτως ώστε ο μέσος όρος του σχετικού βάρους του χλωρίου προς το ιδρόγον είναι 35,5 χοδρικά. Αν είναι ακριβώς 35,5, που δεν είναι, αλλά βάση περίπτωση. Ποια είναι η αναλογία των ισοτόπων? Πρέπει κάποιος να ψάξει και να βρει και είναι τα ισότοπα. Ψάξαμε, λοιπόν, και βρήκαμε ότι είναι χλώριο 35 και χλώριο 37. Είναι, λοιπόν, δύο ισότοπα με μάζες 35 και 37, αντίστοιχα. Και αφού το χλώριο έχει 17 ατομικό ρύθμο, καταλαβαίνετε, έχουμε 18 ή 20 νετρόνια μέσα στο πρίον. Αυτά τα δύο χλώρια, το 35 και το 37, ας πούμε ότι έχουμε ξεχωριστά ένα χλώριο 35 εδώ και ένα χλώριο 37 εδώ. Τα κανόνια συγκυναφέρονται διαφορετικά. Σε τι διαφέρουν? Στη ΜΑΖΑ. Στη χημική συμπεριφορά διαφέρουν? Χημική συμπεριφορά καθορίζεται, κυρίως κυριότατα, από τον αριθμό και την διευθέτηση των εξωτερικών ηλεκτρονιών. Μα αν καθίσω και γράψω την ηλεκτρονική διαμόρφωση για τα δύο ισότοπα του χλωρίου, τα ελεκτρόνια είναι τα ίδια. Τα 17 θα είναι στα ίδια τροχιακά. Θα είναι στην ίδια θέση από το πυρήνα. Ο πυρήνας του 35 και του 37 δεν εφαρμόζει διαφορετική έλξη πάνω στα ηλεκτρόνια, γιατί τα πρωτόνιά του είναι ίδια. Και στον Άγιος και στον Άγιος δεν θα ήταν χλώρια, έτσι. Κατασέπω ότι αυτός είναι λίγο πιο βαρύς, δεν έχει επίδραση στην ηλεκτρονική ενέργεια, έτσι. Άρα οι ενεργικές καταστάσεις του χλωρίου 35 και του χλωρίου 37, όσον αφορά τα ηλεκτρόνια, είναι ίδιες. Εδώ και εδώ. Όπως θα δράσει αυτό, θα δράσει και αυτό. Άρα στη χημία δεν έχουμε διαφορά. Εντάξει. Και επίσης, σε τι πράμα δεν έχουμε διαφορά. Προφανώς αφού δεν έχουμε στη χημία, άρα και στο σχηματισμό δεσμών. Ά, λοιπόν, το 35 σχηματίσει ένα δεσμό, ίδιο το δεσμό θα σχηματίσει και το 37. Άρα, αν ο δεσμός του χλωρίου με το ιδρογόνο που έβαλα εκεί πέρα, έτσι, γιατί είναι πιο εύκολο να βρεις τέτοια στοιχεία, είναι κάποιος και του χλωρίου 35 και του χλωρίου 37 δεν είναι κάποιος, ίδιος. Εντάξει, ο σχηματισμός δεσμού δεν έχει να κάνει με το τι έχω στον πυρήνα μέσα από άποψη ενετρονίων. Άρα, εκείνο το Φ, σταθερά ισχύως, δεν μπορεί να είναι διαφορετική για το δεσμό ιδρογόνο χλωρίου 35 σε σχέση με το ιδρογόνο χλωρίου 37, το Φ είναι ίδιο. Εντάξει. Άρα, ας κάνουμε λίγη άλλια πράγματα. Μπορώ να γράψω δύο φορές εκείνη την εξίσωση. Μη για το χλώριο 35, ίσον 1 δια 2π, ρίζα Φ, διά μη 35, ας το συμπολίσουμε έτσι. Και για το 37, μη 37 ίσον 1 δια 2π, Φ, το ίδιο όπως και πριν, δεν αλλάζει αυτό, ιδρογόνο και χλώριο είναι το σχηματισμό διά μη 37. Τι είναι εκείνο το όμο, μη 35 και μη 37, θα έπρεπε να γράψω 1 δια μη 35, ίσον 1 δια 1 του ιδρογόνο και 1 δια 35. Στην περίπτωση του ιδροχλωρίου με το ισότοπο 37, τι θα έπρεπε να γράψω, 1 δια μη 37, ίσον 1 δια 1 του ιδρογόνο και 1 δια 37. Εντάξει. Συνεπώς τότε, τι θα γινόταν, για πείτε μου, το ν 35 προς ν 37, με τι θα ισούταν, αυτό στον αρχημητή και αυτό πάει στον παρονομαστή, ξεχάσετε το. Μια μεγάλη ρίζα με αυτό στον αρχημητή και το αντίστοιχο στον παρονομαστή, τα έφυγε ξεχάσετε. Με τι θα ισούταν, δηλαδή, αυτό πέρα το πράγμα, 1 δια μη 35, 1 δια μη 37, που είπαμε τι σημαίνει έτσι, αυτό σημαίνει 1 δια 1 και 1 δια 35, αυτό 1 δια 1 και 1 δια 37. Θα δούμε πόσο είναι αυτό, είχα κάνει τη σπράξη στο σπίτι, κάπου το έχω σημειωμένο, το έχω, ναι, είναι τρομακτικό. Είναι 0, 9, 9, 9, 2. Είχε και άλλα δεκαδικά, εντάξει όσο σταμάτησε εκεί πέρα, δεν χρειάζεται να τρελαθούμε τώρα, εντάξει. Α, ωραία, και από αυτό τώρα θα πει ότι αν αυτή η συχνότητα είναι 1.000, αυτή εδώ πέρα η συχνότητα είναι 1.000 και κάτι. Έτσι, διερεμένο με αυτό το δω. Αν η μία δηλαδή είναι 999, η άλλη είναι 1.000 στο πόμι χοντρικά, το καταλαβαίνετε. Αν η μία λοιπόν η συχνότητα είναι 1.000, η άλλη είναι 999. Ωραία, εντάξει, αυτό είναι καλή πρακτικό. Πώς μπορώ να το δω εδώ πέρα στο φάσμα. Στο φάσμα θα έχω διάφορες κορυφές τέτοιου τύπου, παίρνω και κοιτάω τη συχνότητα της καθεμιάς. Αυτή. Μήπως σε μία σχέση τόση, σε σχέση με το τωπέρα, υπάρχει μία άλλη κορυφή. Όχι. Άρα αυτό δεν σχετίζεται με το χλωρίο. Μήπως με αυτή εδώ υπάρχει μία που σχετίζεται με αυτό το πέρα τον αριθμό. Όχι. Άρα ούτε αυτή, ούτε αυτή, ούτε αυτή. Κοταλαβαίνετε. Αν βρω ότι αυτή εδώ και αυτή εδώ έχουν μεταξύ τους μία σχέση συχνοτήτων τόση, λέω παιδιά, να, οι δύο κορυφές που αναφέρονται σε αυτόν τον δεσμό με το χλώριο. Και κάνω τη διαδικασία που θέλω. Επιπλέον, τι άλλο θα με βοηθούσε ειδικά στην περίπτωση του χλωρίου. Για σκεφτείτε, χρειάζεται να κάνετε λίγη αριθμητική, αλλά αν υπάρχουν ισότοπα 35 και 37, για να έχω εγώ ένα μέσο ατομικό βάρος 35 και νησό, θα πρέπει το ισότοπο 35 να είναι σε αναλογία ισοτοπική 75% από το άλλο 25%. Και κάθε κορυφή έχει μία συγκεκριμένη ένταση. Έτσι, πόση η ένταση ανάλογα με το πόσο περισσότεροι τέτοιοι δεσμοί θα λαντώνονται. Μα αν έχω εδώ πέρα 100 μόρια ενδροφλωρίου, στατιστικά τα 75 είναι με το ισότοπο 35 και τα 25 είναι με το ισότοπο 37. Συμφωνούμε? Άρα, αν έπρεπε να πάρω κάποια κορυφή που τα αποκρίνεται σε αυτόν τον δεσμό, πώς θα έμοιαζαν οι κορυφές αυτές. Οι κορυφές θα έμοιαζαν κάπως έτσι. Μία θα ήταν εδώ και άλλη θα ήταν εδώ. Θα είχαν έναν λόγο τρία προς ένα. Αυτή λοιπόν ανταποκρίνεται στο ισότοπο 35 και αυτή ανταποκρίνεται στο ισότοπο 37. Και αν πάρω τις τιμές τους, αυτή η τιμή προς αυτή τη τιμή έχει αυτήν τον πέρα τη σχέση. Καλώς. Εδώ λοιπόν επειδή είχα τα νούμερα 286, 283. Τα νούμερα είναι 2886 κυματάριθμοι, 2883 κυματάριθμοι. Και μάλιστα η αναλογία τους είναι αυτή εδώ πέρα, τρία προς ένα. Καλώς. Τρία μεγάλη την έκανα. Προς ένα. Πιστέψτε με, χειρότερα είναι τα αποτελέσματα όταν χρησιμοποιήσω, αντί για το ισότοπο 35 και 37 το κλωρίο, όταν χρησιμοποιήσω και προσπαθήσω να παίξω με το δευτέριο. Γιατί το δευτέριο καταρχήν χρειάζεται να προσπαθήσω για να το βρω. Δεν είναι έτσι απλόχερα στη φύση, χρειάζεται αρκετή προσπάθεια. Θα το βρίσκω. Έχουμε τεχνικές, έχουμε διαδικασίες με τις οποίες μπορούμε να μαζέψουμε δευτέριο και να κάνουμε αντίστοιχες δουλειές. Δηλαδή να φτιάξω κάτι που είναι δευτέριο χλώριο. Και για να μην μπλέξω χειρότερα τα πράγματα, κρατάω μόνο το ισότοπο 35. Αυτό λοιπόν το δευτέριο χλώριο είναι ένα μόριο όσον αφορά τη χημική του δραστικότητα διαφέρει από το ιδροχλώριο, που ξέρετε. Όχι, εκείνο το ν είναι ένα συμβολισμός. Σημαίνει άτομο ιδρογόνου που έχει εκτός από το πρωτόνιο και ένα νετρόνιο στον πυρήνα. Επιράζει πολύ αυτό τις ενεργειακές καταστάσεις του νετρονιού, καθόλου. Τι επιράζει, τη μάζα του, το πόσο βαρύ είναι. Λοιπόν, αν έχετε ακούσει στην ιστορία του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου για το βαρύ νερό, που προσπαθούσα να κατασκευάσω, είναι αυτό. Δε δύο οξυγόνων. Αυτό το πράγμα. Όχι ίτα δύο ο, δε δύο ο. Λοιπόν, φανταστείτε τώρα τι πρέπει να κάνω για να υπολογίσω την ανοιγμένη μάζα αυτού του συστήματος, του δευτερίου. Ένα δια δύο συν' ένα δια 35. Βλέπετε αμέσως-αμέσως, μεταξύ του 135 και του 137 η συμμετοχή τους ήταν πολύ μικρή στο τελικό αποτέλεσμα. Μεταξύ όμως του ένα προς ένα και του ένα προς δύο συνκάτι, η διαφορά είναι σημαντικότερη. Έχουμε βρει λοιπόν, και έχω σημειώσει εδώ πέρα το νούμερο, είναι 0.8126. Αν κάνω την ίδια δουλειά όπως και πριν, εδώ, ανάμεσα σε αυτό και σε αυτό. Το ν του υδρογόνου, όπου εδώ πέρα θα πάρω, έτσι, το ισότοπο 35 για το χλόριο, προς το ν του δευτερίου. Θα έχει ένα αποτέλεσμα με την ιαλογία όπως και προηγουμένως. Έτσι, θα κατέληξε ένα γορίζα, ένα 2m του υδρογόνου, ένα 2m του δευτερίου. Λοιπόν, εκείνο το νούμερο θα είναι όχι 0.9992, αλλά 0.8126. Αρκετά σημαντική διαφορά. Εντάξει, δεν θα είναι κολλητές οι κορυφές. Σε εκείνη την περίπτωση έχει τιμή 2.345 κυματάριθμους. 2.345 κυματάριθμους. Εντάξει, αν λοιπόν κάπου έχω μείγμα από αυτό και από αυτό, θα έχω μια κορυφή εδώ και μια κορυφή εδώ. Μπορώ να τις εντοπίσω, έτσι. Και ο λόγος τους, αυτό προς αυτό, θα είναι 0.8926 που είπαμε. Είναι πολύ εύκολο να το εντοπίσω και να το παρατηρήσω. Λοιπόν, σε κάποιες περιπτώσεις που χρειάζεται να χαρακτηρίσουμε ένα φάσμα υπερίθρου, και αυτό το φάσμα του υπερίθρου έχει πολλές κορυφές, χανόμαστε. Υπάρχει τρόπος να εξηγήσουμε ότι αυτή η κορυφή είναι, που αναφέρετε σε αυτόν τον δοδισμό, και αυτή στον άλλον τον δοδισμό. Πώς έχει γίνει αυτό? Κυρίως με ισοτομική επισήμανση. Παίρνω και κάνω μια σειρά αντιδράσεις, όμως ξεκινάω και χρησιμοποιώ δευτέριο αντί για ιδρογόνο. Ξέρω, λοιπόν, τότε ότι αν πάρω το φάσμα της μίας ένωσης και της άλλης, οι σχέσεις των κορυφών που θα έχουν να κάνουν με το ιδρογόνο και το δευτέριο έχουν αυτή την αναλογία. 1 προς 0.8926, πώς είπαμε. Παίρνω λοιπόν το ένα φάσμα, παίρνω και το άλλο, αρχίζω να κοιτάω. Αυτή εδώ πέρα, είναι εδώ, έχει καμία κορυφή στο άλλο φάσμα σε εκείνη τη θέση, όχι, αποκλείεται να είναι, αυτή, όχι, αυτή, ναι, αυτή, ναι, αυτή, ναι. Αυτές που είναι τρεις κορυφές, ανταποκλείονται σε αυτές τις τρεις κορυφές. Άρα αυτές εδώ έχουν να κάνουν με δεσμάθρακο ιδρογόνο, άζωτο ιδρογόνο, οξυγόνο, ιδρογόνο και παελέγοντας. Και το ίδιο και για κάθε άλλο στοιχείο. Καλώς, μόνο που για ορισμένα στοιχεία είναι αρκετά δύσκολο να ξεκαθαρίσω και να απομακρύνω το ένα ισότοπο από το άλλο, μόνο που σε κάποια στοιχεία υπάρχουν πολλά ισότοπα και τα πράγματα μπερδεύουν. Παρ' επιπτώ, όντως, η χειρότερη περίοδοση που ξέρω εγώ είναι ο κασύτερος. Ο κασύτερος έχει δέκα ισότοπα, αν μπορείτε να το φανταστείτε. Σε πόσο προσπαθείς να καθαρίσεις το ένα από αυτά, θα σου ργει η πίστη. Δεν είναι το πιο βαρύ στοιχείο, δεν είναι το πιο μικρό, δεν είναι το πιο περίεργο, αλλά έχει δέκα ισότοπα. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το ξεχωρίσεις. Τα χλώρια υπάρχουν. Το 35 και το 47 σχετικά εύκολα ξεχωρίζονται. Πολύ περισσότερο μπορείς να κάνεις υδροχλώριο που είναι αέριο. Ας πούμε χοντρικά φανταστείτε να το φυσήξεις με έναν τρόπο και προφανώς εκείνο που είναι πιο βαρύ θα πέσει πιο νωρίς. Εντάξει, εκείνο που είναι πιο λαθρινό το παρασύρει ο αέρας και το πάει παραπέρα. Μπορείς να κάνεις, λοιπόν, κάτι τέτοιο που θα το μάθετε αργότερα ως χρωματογραφία. Εντάξει, ξεχωρίζω σε σχέση με κάποιο ιδιότητα εδώ πέρα με το βάρος. Σε άλλη περίπτωση, ανάλογα με το πόσο κάνει χημικό δεσμό με τη στήλη μέσα από την οποία το περνάω. Αυτά, λοιπόν, είναι για τη φασματοσκοπία υπερήθρου. Η φασματοσκοπία υπερήθρου είναι η πρώτη πρώτη φασματοσκοπία την οποίαν δουλεύουμε όταν φτιάξουμε μια καινούργια Ένωση, γιατί ακριβώς μου δίνει κορυφές σε σημεία που έχω χαρακτηριστικές ταλαντώσεις δεσμών. Και αν ξέρω σε ποια περιοχή απορροφάω δεσμό σαν άνθρακα οξυγόνο, άνθρακα άζοδο, άζοδο οξυγόνο, άνθρακα χλόριο και όλα τα σχετικά, αμέσως αμέσως μπορώ να καταλάβω ποιας χαρακτηριστικές ομάδες έχει η Ένωσή μου και από την περιοχή στην οποίαν βρίσκονται σε ποια θέση μπορώ να καταλάβω αν αυτός ο άνθρακος οξυγόνος είναι αλταιίδι, είναι κετόνι, είναι καρβοξύλιο, είναι εστέρας, είναι δεν ξέρω ο τι. Έχει λοιπόν και διαγωνιστική αξία. Το πρώτο πρώτο πράγμα, το λέω για όσους θα ασχοληθούν κάποια στιγμή ερευνητικά στο μέλλον, το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν συνθέσεις κάτι καινούριο πέρις στο φάσμα ευγενήθρου, γιατί είναι και φτινή σχετικά διαδικασία και σχετικά απλή. Βγάζεις κάποιες πληροφορίες για το οποίες ομάδες έχεις μέσα στο μοριό σου και στη συνέχεια πάσεις σε κάποιες άλλες φρασματοσκουπίες για να βγάλεις πιο καλά και πιο ακριβεί συμπεράσματα. Δηλαδή, πώς αυτές οι ομάδες είναι διευθετημένες μες στο μοριό σου, διότι έχω έναν καρβονίλιο και μια άμυνη ομάδα, δεν συμβαίνει τίποτα. Σε ένα σκελετό μπορεί το καρβονίλιο να δω και άμυνη ομάδα δίπλα ή απέναντι. Η σχετική τους θέση είναι κάτι άλλο το οποίο χρειάζεται κάποιες επιπλέον φρασματοσκοπικές μεθόδους. Θα πάμε τώρα να πούμε και μερικά λόγια για τη φρασματοσκοπία του πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού. Πιστέψτε με, από τις φρασματοσκοπίες όλες είναι εκείνη που μαζείνει τις περισσότερες πληροφορίες. Αν λοιπόν εγώ είχα ως επιλογή να κάνω μια μέτρηση φρασματοσκοπική σε μια ουσία, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, που δεν υπάρχει περίπτωση με το υπέρυθρο με το ορατό να μην καταλάβεις τι γίνεται, θα χρησιμοποιήσω τη φρασματοσκοπία πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού. Η διεθνής ονομασία είναι nuclear magnetic resonance και η συντομογραφία NMR. Αν δείτε λοιπόν κάπου αυτός έκανε μετρήσεις NMR, σημαίνει ότι έκανε φρασματοσκοπία πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού. Όπως λέει και το όνομα, μαγνητικού. Χρησιμοποιείς μαγνητικό πεδίο. Κατά συνέπεια εδώ πέρα έχει έννοια και ο τρίτος κυβαντικός έρθμος. Πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού. Είναι μια φρασματοσκοπία που κοιτάει τον πυρήνα. Θα μου πείτε, τώρα είσαι παλαβός, εδώ μας έχει σταράξει με τη χημεία και η χημεία η οποία έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα και τα ηλεκτρόνια τα οποία μας ενδιαφέρουν και ξεχάσετε τα υπόλοιπα, εμείς τα ηλεκτρόνια θα ενδιαφερθούμε. Βεβαίως το αν δημιουργείται ή δεν δημιουργείται χημικός δισμός καθορίζεται από τα ηλεκτρόνια και μαζί από τα ηλεκτρόνια στέλνους. Και τώρα θα μας πεις να κοιτάμε τον πυρήνα για να βάλουμε συμπέρασμα για ποιο πράγμα. Για τα ηλεκτρόνια. Θυμηθείτε το εξής, το ηλεκτρόνιο στον τροχιακό τύπου S, στον ατομικό τροχιακό τύπου S, έχει μια μικρή πιθανότητα να βρίσκεται στον πυρήνα. Μικρή, αλλά υπαρχή. Αντίστοιχα, προφανώς, και τα ηλεκτρόνια που βρίσκονται συμβλητισμένα τροχιακά. Αν ένα τροχιακό, το λέω εγώ, είναι SP2, τι σημαίνει? Σημαίνει ότι είναι κάτι που έχει και λίγο S και λίγο πέχαρακτήρα. Λοιπόν, ένα τροχιακό SP3 και ένα τροχιακό SP2 και ένα τροχιακό SP, εκτός από τον αριθμό τους που είναι 4, 3 ή 2, διαφέρουν σε κάτι άλλο. Διαφέρουν πρώτα απ' όλα στην έκθεση στον χώρο. SP3 σημαίνει έχω πολύ περισσότερο πέχαρακτήρα, άρα πρέπει να είμαι πολύ περικριταμένος. Θυμηθείτε, το S τροχιακό είναι σφαιρικό, έτσι. Άρα, ότι είναι SP3 σημαίνει έχω πολύ πέχαρακτήρα. Το SP2 φανταστείτε, πρέπει να είναι λίγο πιο σημασμένο και το SP και τα πιο σημασμένο. Έχω αυξημένη επίδραση από τον χαρακτήρα S του ηλεκτρονιού. Άρα, το καθένα από αυτά τα ευηρετησμένα τροχιακά έχει μια μικρή πιθανότητα να βρίσκεται στον περίνα. Θα μου πείτε, είστε τρελός! Ναι, αυτά προβλέπει η κρατική θεωρία, γι' αυτό και δεν είναι άμεσα κατονοϊκή από τον κόσμο, γι' αυτό έκανε και αρκετά χρόνια να γίνει πιστευτεί από τους επιστήμονες, καταρχήν. Άσε μας ρε, θα μας πεις εσύ, γι' αυτό έχει πιθανότητα γιατί δεν έπεσε στον περίνα. Γιατί έχει απλώς μικρή πιθανότητα και δεν πέφτει, τι να κάνουμε τώρα. Λοιπόν, το ότι έχει μία μικρή πιθανότητα το S ηλεκτρόνιο ή το ηλεκτρόνιο του SP2, SP3, SP2 να βρίσκεται στον περίνα, σημαίνει το εξής πράγμα. Αν προσπαθήσω να περιγράψω κάποια ιδιότητα του ηλεκτρονίου με άνισμα, άνισμα, διανισματικά μεγέθη ή μεγέθη μονόμετρα. Οι ρωπές, οι ορμές, οι στροφορμές, όλα αυτά είναι διανισματικά μεγέθη. Συνεμώς, όταν εγώ προσπαθώ να περιγράψω ένα ηλεκτρόνιο, έτσι με το σημαντικό μοντέλο και πω ο πυρήνας είναι εδώ, η τροχιά του ηλεκτρονίου είναι εδώ και το ηλεκτρόνιο έχει μία στροφορμή τέτοιου τύπου. Αν αυτό είναι ηλεκτρόνιο τύπου S ή κάποιου ιδιδίου που έχει και S χαρακτήρα μέσα, τότε μπορώ να προβάλλω αυτό το άνισμα στον πυρήνα. Ο πυρήνας όμως, όπως είπαμε, έχει αυτό σπιν, έχει αυτός και του περιστροφή. Αμέσως τι γίνεται, έχω μία σύζεψη διανισμάτων. Διανείσματα μπορούν να έρθουν σε ένα σημείο με εκείνη αφητηρία, πια μου δίνουν μια κοινούν και συνισταμένοι. Άρα δεν μπορώ να περιγράψω αυτό το πράγμα έτσι, αλλά έτσι. Τι είναι αυτό εδώ πέρα, αφού είναι συνισταμένοι, του διανισμητικού μεγέθους που προέγραφε σκέτο και εξεκάρφατο και μόνο του ηλεκτρόνιό μου και το ντύσικο μεγέθος του πυρήνα. Ά, λοιπόν, έχω S, ESP, ESP2, ESP3 τροχιακό και ηλεκτρόνιο εκεί που με ενδιαφέρει και μπορώ να το παρακολουθήσω, μπορώ να παρακολουθώ τον πυρήνα, να κοιτάω τι γίνεται σε αυτόν και προφανώς έτσι θα δω την προφολή αυτού εδώ πέρα του διανισμητικού μεγέθους πάνω στον πυρήνα μου. Κοιτώντας, λοιπόν, τον πυρήνα μπορώ να βγάλω συμπέρασμα για το τι ηλεκτρόνιο έχει έξω, άρα για το τι του σχημική συμπεριφορά θα έχει. Εντάξει. Αυτό, λοιπόν, είναι το βασικό το χαρακτηριστικό που δίνει τη δυνατότητα να έχω φασματοσκοπία πυρινικού-μαγνητικού στροντισμού. Για να έχω, όμως, πυρινικού-μαγνητικού στροντισμού, πρέπει να έχω σπίνο πυρήνας μου. Δυστυχώς, για μας, μερικοί πυρήνες έχουν ολικός σπίνης 0. Κατά συνέπεια, δεν μπορώ να δω τίποτα. Και μερικοί από αυτούς είναι εκείνοι ακριβώς που θέλαμε. Θα θέλαμε, δηλαδή, να έχουμε τον άνθρακα 12, το άζοδο 14, το οξυγόνο 16. Έτσι, δεν υπάρχουν οργανικές ενώσεις χωρίς άνθρακα. Δεν υπάρχουν ενώσεις, συγγνώμη, που βρίσκονται μέσα μας και γύρω μας. Τα πεπτήδια, φανταστείτε, τι είναι τα πεπτήδια. Έχουν άνθρακα, υδρογόνο, οξυγόνο άζοδο. Τι καλά να μπορούσα να παρατηρήσω το οξυγόνο ή το άζοδο, δεν μπορώ. Το οξυγόνο 16, το άζοδο 14 και ο άνθρακας 12 έχουν σπίνη 0. Δεν θα μου δώσουν ποτέ τίποτα. Ευτυχώς για μας, υπάρχουν αυτά τα ισόδοπα που έχω σημειώσει εκεί πέρα. Ο άνθρακας 13 και το άζοδο 15. Τι κακό έχει ο άνθρακας 13 και το άζοδο 15. Έχουν πολύ μικρή ισοδοπική αναλογία. Ο άνθρακας 13 δηλαδή είναι περίπου 1% του συνολικού άνθρακα και το άζοδο 15 είναι 0.2-0.3, κάτι τέτοιο, τρομακτικά μικρό ποσοστό. Το οποίο σημαίνει αν έχω εδώ πέρα 100 άτομα άνθρακα και προσπαθώ να τα παρατηρήσω, το ένα από αυτά μπορεί να είναι ένα άνθρακας 13 και μπορεί να μου δώσει σήμα. Το άλλο είναι 19, εντάξει. Συνεπώς χρειάζομαι ή μεγάλη ποσότητα αποδείγμα ή μεγάλη προσπάθεια για να πάρω αποτέλεσμα από αυτόν τον έναν άνθρακα, από αυτό το 0.2-0.3 άζοδο στα 100 για να έχω αποτέλεσμα, εντάξει. Επαναλαμβάνω λοιπόν, οι καλύτεροι πυρήνες για να έχω αποτέλεσμα στον πυρηνικό μαγνητικό συντονισμό είναι αυτοί που έχουν σπίνα ένα δεύτερο. Γιατί αν έχω σπίνα ένα δεύτερο, τότε προφανώς εκείνο που μπορεί να γίνει είναι μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο, η κατάσταση του σπίν συναναδεύτερο από την κατάσταση του σπίν μηναναδεύτερο, έχουν κάποια απόσταση μεταξύ τους. Φανταστείτε ότι υπάρχει αυτή η γραμμική απομάκρυση. Εδώ έχω κανένα πεδίο, εκτός πεδίου δεν έχει καμία έννοια, κανένας μαγνητικός ή καναντικός αριθμός, όσο το πεδίο ισχυροποιείται, τόσο οι ενεργειακές καταστάσεις, όταν αποκρίνονται στο μηνανδεύτερο και σύναν δεύτερο, απομακρύνονται μεταξύ τους. Θα πω ότι γιατί μας νοιάζει αυτό. Μας νοιάζει διότι άφησαν πίσω μεγαλύτερο πεδίο, έχω σημειώσει εκεί πέρα το μέγεθος της μαγνητικής απαγωγής, έτσι, το μπ. Αν, λοιπόν, έχω μεγαλύτερο συγγνώμη μαγνητικό πεδίο, τότε η διαφοροποίηση των δύο καταστάσεων είναι μεγαλύτερη. Και τι μοιάζει με αυτό. Στη φασιματοσκοπία παίρνω τόσο μεγαλύτερο αποτέλεσμα, όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση ενεργειακή των δύο καταστάσεων, μέσα στις οποίες κοινούμε. Και αυτό συγκεφίζεται με κάποιον κύριο, που το όνομά του το ξέρετε. Αλλά θα το σημειώσω πάλι εδώ. Είναι ο Λούτζικ Μπόλετσμαν. Ο Λούτζικ Μπόλετσμαν δεν έκανε φασιματοσκοπία, αλλά έκανε άλλα πράγματα. Έκανε θερμοδυναμική, έκανε φυσικόχημία. Ο Μπόλετσμαν λοιπόν διαπίστωσε κάτι γενικότερο. Αν έχω ένα σύστημα σε δύο διαφορετικές καταστάσεις, ας τις ονομάσουμε εδώ πέρα ε1 και ε2, τότε λέει η στατιστική κατανομή των μωρίων μου σε αυτές τις δύο καταστάσεις είναι τέτοια που προφανώς οφείλει αυτό εδώ. Και περισσότερα είναι εδώ παρά εδώ, αφού είναι χαμηλότερα. Εντάξει. Υπάρχει όμως, λέει, μια στατιστική κατανομή. Δεν είναι όλα εδώ πέρα. Κάποια είναι εδώ και κάποια εδώ. Αν λοιπόν εγώ ονομάσω ε1 αυτόν τον πληθυσμό και ε2 αυτόν τον πληθυσμό, μπορώ να σας περιγράψω, όχι εγώ, ο Μπόλετσμαν, τον λόγο αυτού του ε1 προς το ε2, δηλαδή πόσο περισσότερα μόρια βρίσκονται εδώ παρά εδώ. Και αυτό είναι όντως εξής. E εις την μοιον ΔΕΛΤΑΕ, δε ΚΤΑΦ. ΔΕΛΤΑΕ είναι αυτό εδώ. Εντάξει. ΚΤΑΦ η σταθερά που την είχε προσδιορίσει τότε, χωρίς καταρχήν να ξέρει τι είναι και εμείς τώρα τη λέμε προς τιμήν του σταθερά του Μπόλετσμαν. Δεν χρειάζεται να μάθετε καμιά καινούργια σταθερά απ' έξω, αν σας πουν ξέρετε πρέπει και τη σταθερά του Μπόλετσμαν να μάθετε. Αυτή η σταθερά του Μπόλετσμαν είναι η παγκόσμια σταθερά των αερίων διά τον αριθμό των βογκάντρων. Και ΤΑΦ η θερμοκρασία η απόλυτης, στην οποία γίνεται η μέτρησή μου. Αυτό λοιπόν το ΚΤΑΦ είναι ένας συντελεστής ας το πούμε σε κάθε περίπτωση και αυτό το ΔΕ είναι μεταβολή της ενέργειας. Μεγαλώνει αυτό το ΔΕ, μεγαλώνει αυτό το ΠΕΡΤΟΚΛΑΣΜΑ. Τι σημαίνει αυτό? Αν αυτή η διαφορά είναι τόση, εδώ πέρα βρίσκονται 55 μόρια και εδώ 45. Άρα αυτά τα επιπλέον 10 είναι που εγώ μπορώ να σπρώξω εκεί πάνω και να δω καταγραφή. Αν η διαφορά ενέργειας είναι τόσο, αυτά είναι 65 και αυτά είναι 35. Συνεπώς τώρα 30 μόρια μπορώ να σπρώξω εκεί πάνω. Τι θα γίνει αν κάνω τη μέτρησή μου σε τόσο μαγνητικό πεδίο. Θα έχω περισσότερο σήμα, μεγαλύτερο σήμα. Θα είναι πιο εύκολο να το δω και να το καταλάβω. Εντάξει. Φυσικά υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες. Δεν μπορώ να έχω όσο μεγάλο πεδίο θέλω. Δεν μπορώ να έχω όσο μικρή θερμοκρασία θέλω. Αντίστροφη εξάρτηση από το ΤΑΦ. Δεν μπορώ να έχω όσο μικρή θερμοκρασία θέλω. Για παράδειγμα, αν μιλάω για πρωτεΐνες, έτσι και με ενδιαφέρει να μελετήσω μια πρωτεΐνη με πυρηνικό μαγνητικό στονισμό, δεν μπορώ να πάω να μελετήσω όσο τους μειώνω 50 βαθμούς. Θα μου πεις πώς δεν μπορείς. Δεν θα είναι πια η πρωτεΐνη. Δεν μπορώ να την έχω μέσα σε ιδανικό περιβάλλον. Θα έχει παγώσει, θα έχει γίνει κόκκαλο. Εντάξει. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσω κάποιο άλλο μέσον. Κατανοητό. Υπάρχουν, λοιπόν, περιορισμοί σε κάθε φασματοσκοπία. Εμείς, όμως, δεν μιλάμε για αυτά. Εποναναμάνω, θα τα ακούσετε συγκεκριμένα όταν θα μιλήσετε στην οργανική στη φυσικόχημία και σε συγκεκριμένες φασματοσκοπίες. Εδώ, λοιπόν, η φασματοσκοπία του NMR, του πυρηνικού μαγνητικού στονισμού, είναι καλή και χρήσιμη για πυρήνες που έχουν spin εν δεύτερο. Και εκείνο που χρησιμοποιώ είναι μαγνητικό πεδίο. Βάζω την ουσία μου εκεί και, τι είχαμε πει για το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα, η περιοχή εκεί των αντιοκαιμάτων μου δίνει μεταβολή στο πυρηνικό spin. Άρα τι θα κάνω, θα χρησιμοποιήσω το μαγνητικό πεδίο, θα βάλω την ουσία μου μέσα σε αυτό και θα την εκκληνοβολήσω με ραδιοσυχνόητα. Ακληνοβολώντας, λοιπόν, με ραδιοσυχνόητα, εκεί, εκεί είναι στις διαφορές ενέργειας, στις ραδιοσυχνόητες είναι αυτά τα δελπάε που λέμε, θα πετύχω μεταβολή στο πυρηνικό spin και αυτήν να καταγράψω. Καλώς. Εδώ ο κανόνες επιλογής λέει ότι θα έχω μία διέγερση από την κατάσταση μίον 1 δεύτερο στην κατάσταση σύν 1 δεύτερο. Γιατί τώρα οι πυρήνες με μεγαλύτερο spin είναι περίεργοι. Αν φανταστείτε έναν πυρήνα που έχει spin 3 δεύτερα, ποιες είναι οι πιθανές καταστάσεις στο οποίο μπορεί να βρεθεί. Μίον 3 δεύτερα, μίον 1 δεύτερο, σύν 1 δεύτερο, σύν 3 δεύτερα. Τι μπορώ να κάνω εγώ να έχω διέγερση από εδώ εδώ ή από εδώ εδώ ή από εδώ εδώ σε πως εδώ θα είχα μία κορυφή και πέρα θα έχω τρεις κορυφές. Τα ωραία και τα δύσκολα της φασματοσκοπίας πρινικού μαγνητικού συντονισμού. Τα ωραία και τα δύσκολα είναι ότι έχει δύο παρατηρήσιμα μεγέθη. Στη φασματοσκοπία ορατού και στη φασματοσκοπία περίπτρου ένα είναι το παρατηρήσιμο μεγέθος. Σε ποιο μήκος κύματος, σε ποια συχνότητα, σε ποιο γεμάτα αριθμό έχω απορρώθηση εδώ, στα 2886 κλ, στα 540 νο. Αυτό. Εδώ λοιπόν υπάρχουν δύο παρατηρήσιμα μεγέθη και τα δύο αυτά παρατηρήσιμα μεγέθη ονομάζονται το ένα χημική μετατόπιση και το άλλο σταθερά σύζευξης. Λοιπόν, χημική μετατόπιση. Κατ' αρχήν η φασματοσκοπία πυρνικού-μαγνητικού συντονισμού ξεκίνησε σαν παιχνίδι. Κι άλλη φορά σας έχω πει οι επιστήμονες είναι σαν τα μικρά παιδιά. Άμα ανακαλύψουν ένα παιχνιδάκι θέλουν όλοι να παίξουν αυτό. Εντάξει. Τότε λοιπόν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, τις πρώτες δυο δεκαετίες, τα μαγνητικά και τα ηλεκτρικά πεδία ήταν πολύ της μόνας. Φέρε μου λοιπόν εσύ εδώ κάτι που έκανες πριν και θα το κάνω μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο. Εντάξει. Ά, λοιπόν, βάλεις μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο ένα υλικό και το πρώτο υλικό που βάλαν ήταν ένα κερί. Και να το ακτινοβοήσουμε λοιπόν, τότε θα πάρουμε ένα σήμα. Α, τι ωραία, παίρνουμε ένα σήμα για το κερί. Γιατί, εκείνο που είχαν κάνει ήταν ότι είχαν συντονίσει τους πυρήνες των υδρογόνων που ήταν εκεί πέρα. Εντάξει, το υδρογόνο όχι, ένα πρωτόνιο, προφανώς έχει σπήλει ένα δεύτερο, δεν μπορούσε να γίνει 0 αυτό το πράγμα. Εντάξει. Λοιπόν, εκεί έκανε αυτό. Το πρώτο καιρό ήταν αυτό, μια ευτυχία. Α, τι ωραία, έβαλα εκεί πέρα μέσα ένα κομμάτι κερί και πήρα σήμα. Αν βάλω κάτι άλλο, το δεύτερο που έβλεπα κάποιος ήταν ένα δοχιάκι με λίγη εθανόλη. Υπήρχε να σήμα λίγο θολό. Πήρε, ρε παιδιά, μήπως πρέπει να στερεώ το δείγμα μου και το υγλό δεν κάνει. Παίζοντας και προχωρώντας η τεχνολογία, μπόρεσαν και κατασκεύασαν όργανα με καλύτερη διακριτική ικανότητα. Τι θα πει διακριτική ικανότητα, μπορείτε να φανταστείτε. Για ένα όργανο, εντάξει, για έναν άνθρωπο τι μπορεί να είναι διακριτική ικανότητα. Λέει η ίδια λέξη. Πώς μπορώ να διακρίνω, προφόρους για να διακρίνω, όχι ένα πράγμα, δύο πράγματα. Εντάξει. Αν λοιπόν, αυτή τη στιγμή, εδώ στην πρώτη σειρά μου λένε ναι, δύο δάχτυλα έχεις εκεί, και τα δύο δάχτυλα μου έχουν απόσταση 1 εκατοστό μεταξύ τους, έτσι, μπορώ να το δω. Στην δεύτερη σειρά μπορώ να το δω. Αν στην δεύτερη σειρά λένε, με ένα δάχτυλο έχεις εκεί πέρα, η διακριτική τους ικανότητα είναι 1 εκατοστό. Το καταλαβαίνετε? Κάτι που έχει απόσταση 1 εκατοστό και κάτω, πια δεν μπορώ να το ξεχωρίσω σε έναν δύο. Το καταλαβαίνετε? Όχι. Όχι. Εσύ λοιπόν έχεις μεγάλη διακριτική ικανότητα, γιατί βλέπεις ότι αυτά είναι δύο. Τα βλέπεις? Άραν η απόσταση μας είναι 8 μέτρα, η διακριτική ισοικανότητα στα 8 μέτρα είναι 1 εκατοστό. Ωραία. Μπορεί λοιπόν κάποια στιγμή να βρεθεί σε ένα σημείο που να μην βλέπεις αν είναι 1 ή 2 αυτά εδώ πέρα τα δάχτυλα. Τα πόσο είναι η απόσταση μας τότε? 12 μέτρα. Λοιπόν στα 12 μέτρα η διακριτική ισοικανότητα είναι 1 εκατοστό και τελείως. Από εκεί και πέρα δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι δύο δάχτυλα αυτά, εντάξει. Αυτό. Συνεπώς, δεν μιλάμε για εκατοστά, μιλάμε για μικρόμετρα, για πικόμετρα και για κάτι τέτοιο, έτσι, στην περίπτωσή μας. Όταν μπορέσαμε και φτιάξαμε όργανα με καλύτερη διακριτική ικανότητα, σχέδι καταστροφή. Στο φάσμα της Εθανόλης, τη συμβολίζω έτσι, τη συμβολίζω και έτσι. Στο φάσμα λοιπόν της Εθανόλης παρατηρήθηκαν τρεις περιοχές κοντά-κοντά η μία στην άλλη. Εδώ λοιπόν αρχικά πήραν μια κορυφή, στη συνέχεια λοιπόν πήραν τρεις κορυφές, εντάξει. Και όταν τα πράγματα γίναν ακόμα καλύτερα, ζωγραφίζω λίγο πιο αναλυτικά εδώ πέρα, παρατηρήθηκε αυτό εδώ. Εντάξει, τι παρατηρείτε εσείς εκεί πέρα, παρατηρείτε τρεις διαφορετικές κορυφές και μάλιστα χοντρικά με μία αναλογία ένα προς δύο προς τρία. Γιατί ένα προς δύο προς τρία, γιατί ακριβώς αν κοιτάξω τα υδρογόνα στο μόριο της Εθανόλης, αυτό είναι ένα, αυτά είναι δύο ίδιο τύπου και αυτά είναι τρία ίδιο τύπου. Άρα αυτά εδώ τα υδρογόνα σε σχέση με αυτό και σε σχέση με αυτό είναι διαφορετικά όσον αφορά τη φασματοσκοπία πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού, είναι. Γιατί είναι διαφορετικά, διότι η χημική τους συμπεριφορά είναι διαφορετική. Άλλο είναι αυτό το υδρογόνο της αλκοόλης, άλλο είναι αυτό το υδρογόνο του υδρογονάνθρακα ας το πούμε σε κεντρική θέση και άλλο είναι εδώ το υδρογονάνθρακα σε ακραία θέση. Σε πως αυτό από αυτό από αυτό τι διαφορά έχουν στην χημική τους συμπεριφορά, άλλο υδροσδεσμό έχει φτιάξει το καθένα. Γι' αυτό λοιπόν η θέση αυτό εδώ πέρα των κορυφών ονομάστηκε χημική μετατώπιση. Τώρα στη φασματοσκοπία ΝΜΑΡ χρησιμοποιούμε μία περίεργη μονάδα. Οι χημικές μετατωπίσεις δεν μετρύονται ούτε σε μήκος, ούτε σε συχνότητα, ούτε σε κοιματάριθμο, ούτε σε τίποτα. Μετρούνται σε PPM. Αν έχετε κάνει μέχρι τώρα αναλυτική χημία και έχετε μιλήσει για τις περιεκτικότητες, μία από τις περιεκτικότητες στην οποία μπορούμε να αναφέρουμε τα δείγματά μας είναι PPM. Και στην αναλυτική χημία PPM σημαίνει parts per million, μέλη στο εκατομμύριο. Εντάξει. Αν έχω λοιπόν ένα γραμμάριο από το πράγμα το οποίο με ενδιαφέρει σε ένα εκατομμύριο γραμμάρια στους ολικοδείγματος, αυτό λέω ότι είναι ένα PPM. Το καταλαβαίνετε? Ε, PPM εδώ δηλαδή δεν μας τραλάνει τώρα. Άντε η ενέργεια, άντε η συχνότητα, άντε τζαούλ, καλ, ξέρω εγώ, ενεργειακή μονάδα σάχουνα πρώτη. Εδώ λοιπόν εκείνο που παρατηρήθηκε δεν το εξής. Ότι σε οποιοδήποτο όργανο και αν έκανα τη μέτρηση, είτε μικρό, είτε μεγάλο μαχνητικού πεδίου, αν σημείωνα τη συχνότητα στην οποία έκανα τη μέτρηση, συχνότητα του οργάνου, και αν χρησιμοποιούσα κάτι για να το βαθμολογήσω το όργανο, θυμίζω κάτι ελεκτρικό όργανο για να δουλέψει, πρέπει να βαθμολογηθεί. Πρέπει να του δείξω ένα μηδέν. Αυτό είναι ένα μηδέν. Κάπως πρέπει να το κάνω. Εντάξει. Αν, λοιπόν, του βάλω ένα δείγμα αναφοράς μη ρεφ και το ονομάσω μηδέν, τότε η συχνότητα του δείγματός μου, μίον αυτή τη συχνότητα αναφοράς, που την έορισα σαν μηδέν, προς τη συχνότητα που δούλευε το όργανο, μου έδινε ένα σταθερό νούμερο. Και μάλιστα ένα σταθερό νούμερο της τάξης του εκατομμυριουστού, αυτού του νη μηδέν. Εντάξει. Αυτό, λοιπόν, το νούμερο, εδώ πέρα, είναι για παράδειγμα, για τούτο δω, ενάμιση. Και είναι ενάμιση ό,τι μαγνητικό πεδίο και να χρησιμοποιήσω. Εντάξει. Συνεπώς είναι κάτι σταθερό. Άρα, επειδή έδινε να είναι της τάξης του εκατομμυριουστού, ένα στο εκατομμύριο. Εντάξει. Το πιέμι, λοιπόν, είναι μια συμβατική μονάδα, στην οποία μετράμε και προκύπτει από εδώ πέρα. Η συχνότητα στην οποία παρατηρώ εγώ το σήμα μου, μίον τη συχνότητα αναφοράς από κάποιο δείγμα που έχω χρησιμοποιήσει για να του πω μηδέν είναι αυτό, εντάξει, προς τη συχνότητα στην οποία δουλεύει το όργανο μου, δηλαδή, σε σχέση με το εξωτερικό μαγνητικό πεδίο που χρησιμοποιώ. Εντάξει. Αυτό, λοιπόν, το νούμερο είναι σταθερό για κάθε ουσία, ανεξάρτητα του μαγνητικού πεδί που θα χρησιμοποιήσω. Άρα, προτιμούμε να μετρούμε αυτό που ονομάσαμε χημική μετατόπιση, δηλαδή, τη θέση στην οποία θα υπάρξει σήμα, έτσι, σε μονάδες που πήραμε σε μέρη του εκατομμυρίου, αυτό πέρα, της παράστασης. Εντάξει. Εκατομμυρωστά, λοιπόν, αυτό το ν0. Λοιπόν, αυτό είναι κάτι ωραίο και κάτι χρήσιμο, που σημαίνει ότι μπορώ να κάνω διάφορα όργανα και να μετράω όσο οποιοδήποτε από αυτά θέλω, αρκεί να χρησιμοποιήσω κάποιο δείγμα αναφοράς. Λοιπόν, στα πρώτα χρόνια της φασματοσκοπίας, NMR, ο καθένας χρησιμοποιήσει τη δική του αναφορά. Για παράδειγμα, εγώ, έτσι, θέλω να μετρήσω φάσμα ιδρογόνου. Τι θα χρησιμοποιήσω, για πρώτο, λοιπόν. Ό,τι με φωτίσει ο Θεός. Στις παλιές εργασίες, λοιπόν, λέει ο καθένας, εγώ βρήκα μια απορρόφηση τόση με πρότυπο εξάνιο. Γιατί? Γιατί σε εξάνιο έκανα τη δουλειά μου. Που να κάθομαι τώρα να διώχνω το εξάνιο, να φτιάχνω, να τύχνω πρώτα σκηνικά, να το κρατάω σπίτι μου στο διάλειμμα. Το εξάνιο είναι 99%, η ουσία μου είναι 1%. Πόσο εγώ θα πάρω ένα τερατόδεσμα για το εξάνιο, αυτό είναι το μηδένι. Και τελείωσε. Με τον καιρό αποφασίσαμε, για να συνενόμαστε μεταξύ μας, να χρησιμοποιήσουμε κάποιες τυπικές σταθερές ενώσεις όλοι. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποιες τέτοιες σταθερές ενώσεις που χρησιμοποιούν όλοι σαν πρότυπα. Και ξέρουμε τη συμπεριφορά τους. Όλα τα πάντα. Και αυτές χρησιμοποιούμε. Γιατί τώρα πια, όταν εγώ ανακοινώσω κάπου τα αποτελεσματά μου, θέλω να πω, είχα μια χημική μεταδόπιση στα 1,23. 1,23 ppm σε σχέση με τι? Σε σχέση με αυτό που χρησιμοποιείτε όλοι. Κατά συνέπεια, κι εσύ κι εσύ, αν πάτε να κάνετε την ίδια δουλειά, θα βρείτε την ίδια ουσία και όταν τη μετρήσετε θα πάρετε μια απορρόφηση στο 1,23 ppm. Αυτό, λοιπόν, το πρότυπο πρέπει να έχει κάποιες ιδιότητες. Και αυτές οι ιδιότητες είναι προφανείς, φαντάζομαι, έτσι. Αφού θα το βάλω μέσα στο δείγμα μου, προφανώς δεν πρέπει να έλειπει δράμαχτο. Προφανώς θα πρέπει να είναι κάτι αθαρανές. Προφανώς, αν χρησιμοποιούν διάλειμμα, πρέπει να είναι κάτι που διαλύεται. Δεν μπορώ να ανοίξω κάτι να πάει μια κοτρώνα και να πέσει κάτω και να μην κάνω δουλειά. Και πρέπει να μου δίνει ένα στεθαρό σήμα. Δεν πρέπει να χαλάει. Ευτυχώς για εμάς υπάρχουν τέτοιες ενώσεις και υπάρχουν ένα σωρό μετρήσεις πια που είναι, θα λέγαμε, είναι του σειρμού πια η θεσματοσκοπία ΝΜΑΡ. Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλεις να παρουσιάσεις κάτι στην διεθνή επιστημονική κοινότητα και νόμως που βοηθήσεις. Δεν πήρες και τον ΝΜΑΡ για να μας δείξεις τι έγινε και τι δεν έγινε. Εντάξει, εγώ τώρα θα σας πάω ένα πίγμα παραπέρα. Εδώ, όταν τα όργανα γίναν ακόμη καλύτερα, απέκτησαν ακόμη μεγαλύτερη διακριτική κανότητα, αυτές εδώ πέρα οι κορυφές όχι μόνο βρέθηκαν να έχουν αναλογία ένα προς δύο προς τρία, αλλά ήταν και κάπως έτσι. Είχαν και πολλαπλότητα. Και μάλιστα, η απόσταση αυτή, με την απόσταση αυτή, με την απόσταση αυτή, αυτή και αυτή, ήταν ίδιες, ήταν σταθερές. Αυτό, λοιπόν, είναι το δεύτερο παρατηρήσιμο μέγεθος, η λεγόμενη σταθερά σύζευξης που συμβολίζεται με J και με τρέτα σε Hz. Εντάξει. Σταθερά σύζευξης, λοιπόν, που είναι η απόσταση ανάμεσα σε αυτές τις τέσσερις και σε αυτές τις τρεις κορυφές. Και το ερώτημα είναι γιατί τέσσερις και γιατί τρεις. Υπάρχει κανένας λόγος να το εξηγήσω. Και το ζήτημα είναι ότι υπάρχει λόγος. Και επίσης, η ύπαρξη αυτών των σταθερών J με βοηθάει να συμπεράνω τη δομή μιας Ένωσης. Γιατί? Γιατί δέστε τι γίνεται. Αυτή η σχάση αυτής εδώ πέρα της κορυφής είναι ίδια με τη σχάση που εφαγίζεται σε αυτή την κορυφή. Αυτή η κορυφή αναφέρεται σε αυτά εδώ τα υδρογόνα και αυτή η κορυφή αναφέρεται σε αυτά εδώ τα υδρογόνα. Προφανώς, λοιπόν, στη φασιμοτοσκοπία NMR, αυτά εδώ τα υδρογόνα μαθαίνουν και εκεί που είναι οι κοιτονικά τους. Υπάρχει μεταξύ της απόστασης ενός, δύο, τριών δεσμών. Εντάξει. Και αυτά, λοιπόν, προφανώς μαθαίνουν για το τι γίνεται εδώ. Άρα, η πληροφορία που αυτό μαθαίνει για το το εδώ είναι η ίδια που και αυτό μαθαίνει για τη κοινοκή. Εντάξει. Για να τα λάσουν, λοιπόν, κάποιοι τους πληροφοριά, διαφορετικές θέσεις των διανισμάτων τους, και αυτή η πληροφορία δεν μπορεί να είναι διαφορετική στη μία και στην άλλη περίπτωση. Άρα, από ένα τέτοιο φάσμα, εγώ θα καταλάβαινα, χωρίς να ξέρω τι είναι θανόλι, ότι αυτό εδώ το πράγμα, ότι κι αν είναι, οι υδρογόνους σε συγκεκριμένη περίπτωση, βρίσκεται σχετικά κοντά σε αυτό εδώ το πράγμα, γιατί έχουν την ίδια σταθερά σύζευξη μεταξύ τους. Εντάξει. Γιατί, όμως, ας πάρουμε την απλούστερη περίπτωση. Ας πάρουμε αυτή την περίπτωση. Μπορείτε να φανταστείτε γιατί να έχω ένα σήμα τριπλό. Κάνω πάλι την παραδοχή. Σημειώνω με πάνω και κάτω βελάκι, ή α και β σπιν, το συν εν δεύτερο και το μιον εν δεύτερο αντίστοιχα. Εντάξει. Για να μην κεμίσω τώρα εδώ πέρα νούμερα και βελάκι, εγώ θα χρησιμοποιήσω το α και β. Έρχομαι, λοιπόν, εδώ πέρα. Αυτό είναι ένα σήμα που οφείλεται σε αυτά εδώ τα τρία υδρογόνα. Εντάξει. Αυτά τα τρία υδρογόνα τι άλλο βλέπουν δίπλα τους? Αυτά τα δύο υδρογόνα. Εντάξει. Ωραία. Αυτά τα δύο υδρογόνα σε τι και τι καταστάσεις μπορούν να τα δουν. Με σπιν είτε μιον εν δεύτερο είτε συν εν δεύτερο το καθένα. Μπορούμε να διακρίνουμε τις διαφορετικές καταστάσεις, τις διαφορετικές περιπτώσεις αυτών των δύο υδρογόνων. Νάτο λοιπόν αυτό εδώ και εδώ είναι ένα αυτό εδώ και ένα αυτό εδώ. Τα δύο υδρογόνα που με ενδιαφέρουν. Που μπορεί να βρίσκεται το καθένα είτε με α είτε με β σπιν. Ποιες είναι οι διακριτές καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται αυτά τα δύο υδρογόνα. Και τα δύο με α σπιν και τα δύο με β σπιν. Το ένα με α και το άλλο με β δε είναι. Τότε όμως μπορώ να ξεχωρίσω εγώ αν η διάταξη θα είναι α β ή βα. Δεν μπορώ. Εντάξει. Άρα έχω τρεις διακριτές καταστάσεις και ποια είναι η πιθανότητα να βρω την κάθε μία από αυτές τις καταστάσεις. Μία πιθανότητα, μία πιθανότητα, δύο πιθανότητες. Εντάξει. Στατιστικά λοιπόν αυτά εδώ τα υδρογόνα, αυτά εδώ τα βλέπουν σε τρεις διαφορετικές καταστάσεις. Με πιθανότητα να δουν αυτήν ένα και αυτήν ένα και αυτήν δύο. Αν κοιτάξουμε λοιπόν εδώ πέρα το φάσμα, η αναλογία των κορυφών είναι ένα προς δύο προς ένα μεταξύ τους. Και η αναλογία αυτού προς αυτό είναι τρία προς δύο. Μπορούμε να σκεφτούμε τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση. Για σκεφτείτε το για λίγο. Ένας. Το σκεφτώ σήμερα για αυτήν την ώρα. Το ίδιο, μόνο που τώρα το κάνουμε έτσι. Υδρογόνο, υδρογόνο, υδρογόνο. Αυτά εδώ μας ενδιαφέρει τι βλέπουν και βλέπουν αυτό με α ή β, αυτό με α ή β, αυτό με α ή β. Σπιν. Τρία λοιπόν, έτσι. Μπορεί αυτά τα τρία να είναι και τα τρία με α σπιν, ναι. Μπορεί να είναι τα δύο με α και τώρα με β. Ποιο ένα? Α, α, β. Α, β, α. Β, α, α, δεν έχει άλλη περίπτωση. Μπορεί να είναι τα δύο με β. Ναι, τότε ποιο θα είναι α. Όποιο θέλω. Α, β, β. Β, α, β. Β, β, α. Και θα μπορούσε να είναι και τα τρία με β σπιν. Πόσες είναι λοιπόν οι διακριτές καταστάσεις τις οποίες βρίσκονται από άποψη σπιν τα τρία υδρογόνα της μεθυλικής ομάδας. Τέσσερις. Μια, δύο, τρεις, τέσσερις με τη σχετική πιθανότητα. Ένα, τρία, τρία και ένα. Εδώ λοιπόν η αναλογία είναι αυτή. Εντάξει. Και επίσης η συνολική αναλογία είναι τρία προς δύο. Καλώς. Υπάρχουν λοιπόν σε ένα τέτοιου είδους απλό φάσμα όλες αυτές οι πληροφορίες. Φανταστείτε λοιπόν τώρα σε ένα μακρομόριο να θέλω να καταλάβω αν μια αμυνομάδα είναι σε αυτήν ή στην άλλη περιοχή. Για το μακρομόριο έχω μια ιδέα. Έχετε εξής πενήντα αμυνοξέα. Έχει αυτές τις ομάδες. Έχει κάτι καρπονίλια, κάτι πινομάδες, κάτι τέτοια. Ναι, μπράβο. Πώς, με τι διάταξη? Μπορώ λοιπόν κατά βάση να ψάξω και να δω αυτή η αμυνομάδα μου, δηλαδή το ιδρογόνο αυτής της αμυνομάδας, με ποια άλλα ιδρογόνα έχει σύζευξη. Και ποια άλλα ιδρογόνα έχουν την ίδια σύζευξη με αυτό. Και μπορώ να βγάλω ένα συμπέρασμα γενικά, αφού γράψω το μακρομόριο μου σύσθερα, ότι αυτό είναι κάπως κοντά σε αυτό, αυτό είναι κάπως κοντά σε εκείνο, και τι κάνω, κάνοντας αυτές τις χαζές κινήσεις, δείχνω πως από την πρωτοταγή δομή μπορώ να πάω σε μια δευτεροταγή και μια τριτοταγή. Και να πω ότι τούτο εδώ βρίσκεται κοντά σε εκείνο εκεί. Άρα το πρώτο αμυνοξή βρίσκεται κοντά στο 58, για παράδειγμα. Διότι έχουν μια σύζευξη που δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Ωραία. Αυτή την έννοια και αυτή τη σημασία έχει η φασματοσκοπία του πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού και στιγμή είναι χρήσιμη. Προσοχή, με μία μέτρηση δεν βγαίνει συμπέρασμα. Εντάξει. Ειδικά αν έχω πάρα πολλά πράγματα, βεβαίως για την εθανόλη το βάζω, κάνω τη μέτρησή μου, θα πάρω τρία ωραία σήματα και τελείωση. Είναι ξεκάθαρα, μακριά το ένα από το άλλο. Υπάρχει και εδώ η περίπτωση, τα σήματα να είναι το ένα μέρος το άλλο. Και το ένα τόσο κοντά στο άλλο που να μου δώσουν κάτι πλεγμένο. Υπάρχουν αργόριθμοι που μπορούν να κάνουν αυτή την ανάλυση. Αρχίζει να σκεφτεί κάποιος και αυτού του ίδιου στους αναλογίες. Εντάξει. Ένα προς δύο προς ένα, ένα προς τρία προς τρία προς ένα, τούτο προς εκείνο προς το άλλο. Εντάξει. Και να χρησιμοποιήσει και τη χημική λογική του. Δηλαδή και οι άλλες αλκοόλες που θα έχουν μεθυλική και μεθυλινική ομάδα, θα έχουν τη μεθυλική γύρω στο 1,5 ppm και τη μεθυλική γύρω στα 2,5 ppm. Δεν μπορεί ξαφνικά να έχουν στα 5 ή στα μειών 20 ή στα δεν ξέρω τι. Και εδώ έχουμε κάποιες στενές περιοχές μέσα στους οποίες βρίσκονται σήματα από συγκεκριμένες χαρακτηριστικές ομάδες. Εντάξει. Με τούτο εδώ, εγώ έχω ολοκληρώσει αυτά που μπορούσα να σας πω για τις ασφασματοσκοπίες. Στη διάρκεια των μαθημάτων μέχρι τώρα είπαμε στοιχεία και για κάποιες άλλες ασφασματοσκοπίες οι οποίες θα μας απασχολήσουν λιγότερο. Μας δώσανε όμως στοιχεία και η φωτοελεκτρονιακή ασφασματοσκοπία και η περίθυλα σε ακτινοχή. Εντάξει. Δεν θα επανέλθουμε σε αυτά παρά μόνο περιστασιακά για να αναφέρουμε ότι ξέρετε από τέτοιου τους μετρήσεις βγάλαμε αυτό το συμπέρασμα. Από τέτοιου τους μετρήσεις καταλάβαμε εκείνο εκεί ή το άλλο. Εντάξει. |
