| : [♪ Μουσική Αγαπητά μου παιδιά, χαίρετε! Ονομάζομαι Χαράλαμπος Μινάουγλου. και μαζί θα κάνουμε το μάθημα της ιστορίας της έκτης Δημοτικού. Σήμερα θα μιλήσουμε για τη Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821 και ιδίως για την προετοιμασία και την πρώτη φάση της. Η Επανάσταση του 1821 είναι ένα γεγονός κεντρικό για την ιστορία μας, ένα γεγονός το οποίο οδήγησε στην ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάστηκε να υπάξουν άνθρωποι οι οποίοι αγωνίστηκαν και για την προετοιμασία του γεγονότος της επαναστάσεως, όχι μόνο για την ίδια την επανάσταση. Αυτό έγινε με τη Φιλική Εταιρεία, πρωτίστως, μια μυστική οργάνωση των Ελλήνων, η οποία ξεκίνησε από τη Νότια Ρωσία, από τον Ελληνισμό ευρύτερα της Ρωσίας και επεκτάθηκε σε όλους τους Έλληνες. Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1814 και μέχρι το 1821, τα επτά χρόνια δηλαδή που μεσολάβησαν μέχρι την έναρξη της επανάστασης, κατόρθωσε να συγκεντρώσει από τη μία χρήματα και εφόδια για τον αγώνα, από την άλλη να γράψει ως μέλη της Έλληνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Ρωσίας αλλά ακόμα και στην Κεντρική Ευρώπη. Υπήρξε δηλαδή ο συνεκτικός δεσμός αυτό που επέτρεψε η επανάσταση του 21 να πάρει τόσο μεγάλη διάσταση. Γιατί είχαν γίνει και παλιότερα επαναστατικά κινήματα, τα οποία όμως πάντοτε ήταν τοπικά. Συνενοούνταν άνθρωποι που ζούσανε σε κοντινές περιοχές. Με τη Φιλική Εταιρεία η ιδέα της επανάστασης ταξίδεψε και έγινε κτήμα όλων των Ελλήνων όπου και αν ζούσαν αυτοί. Τη Φιλική Εταιρεία ξέρουμε ότι την ίδρυσαν, αναφέρονται ως ιδρυτές της, ο Ξάνθος, ο Τσακάλωφ και ο Σκουφάς. Τρεις φλογεροί Έλληνες πατριώτες, οι οποίοι βέβαια ήτανε έμποροι στην Οδυσσό, στη Νότια Ρωσία, όπου και ιδρύθηκε η εταιρεία. Πίσω όμως από αυτούς βρίσκονταν πολύ Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, που τότε, χαρικές στην πολιτική του Ρωσικού κράτους υπέρ των Ελλήνων, κέρδιζαν πάρα πολλά από το εμπόριο της Μαύρης θάλασσας, η θάλασσα που είναι ανάμεσα ουσιαστικά στην Τουρκία και στη Ρωσία. Και επίσης, πέρα από τους Έλληνες μεγαλέμπορους, στη Φιλική Εταιρεία πρωτοστάτησαν φαναριώτες Έλληνες. Έλληνες δηλαδή ηγεμόνες που είχαν διατελέσει οι ηγεμόνες τα προηγούμενα χρόνια στη Μολδαβία και τη Βλαχία και έβρισκαν καταφύγιο στην Ρωσία, καθώς και σπουδαίοι αξιωματούχοι του Ρωσικού κράτους, οι οποίοι ήταν ελληνικής καταγωγής. Αυτές οι ομάδες ήτανε αυτές οι οποίες προετοίμασαν τον αγώνα. Ανάμεσα σ' αυτούς τους ανθρώπους και στις δικές τους συζητήσεις, έγινε για πρώτη φορά αντιληπτό πώς θα έπρεπε να οργανωθεί, ο αγώνας και πώς θα έπρεπε να συνεχιστεί, ώστε να αποδώσει το ποθούμενο που ήτανε βεβαίως η ελευθερία. Αυτό, όπως είπαμε, χρειάστηκε να προχωρήσουν, να περάσουν τα χρόνια για να γίνει. Χρειάστηκαν επτά χρόνια μέχρι το 1821. Ειδίως μετά το 1817 και ακόμα περισσότερο το 18, η Φιλική Εταιρεία πλέον έγραφε μέλη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ακόμα και μέσα στην ίδια την Κωνσταντινούπολη, όπου ήτανε η έδρα του Οθωμανικού κράτους και βέβαια ήταν εκεί που έδρευε και το Πατριαρχείο, που ήτανε η κεφαλή των Ελλήνων μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και η έδρα των φαναριωτών, των σπουδαίων αυτών λαϊκών, πολιτικών, θα λέγαμε, αρχώντων του Ελληνισμού. Τα χρόνια λοιπόν πέρασαν, οι προετοιμασίες ολοκληρώνονταν και τότε ένας από τους βασικούς παράγοντες μέσα στην Εταιρεία, ο εικόνος της σπουδαίας φαναριώτικης οικογένειας των Ιψηλάντιδων, με ποντιακή απότερη καταγωγή, ο Αλέξανδρος Ιψηλάντις, του οποίου και ο πατέρας και ο παππούς είχαν διατελέσει ηγεμόνες στη Μολδαβία και τη Βλαχία τις προηγούμενες δεκαετίες, αποφάσισε να μπει μπροστά και να ξεκινήσει την επανάσταση. Αποφάσισε ότι είχε έρθει πια ο χρόνος για να γίνει πραγματικότητα αυτό που σχεδίαζε μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες που είπαμε και πλέον να περάσουμε στη φάση που τα σχέδια θα υλοποιούνταν. Ο Ιψηλάντις αποφάσισε να ξεκινήσει την επανάσταση που? Αποφάσισε να ξεκινήσει την επανάσταση στη Μολδοβλαχία. Δύο επαρχίες μέχρι τότε του Οθωμανικού κράτους, τις οποίες όμως για έναν αιώνα πριν, από τις αρχές του 18ου αιώνα, τις διοικούσαν αποκλειστικά και μόνο Έλληνες φαναριώτες. Έλληνες από το Φανάρι, από την περιοχή αυτή της Κωνσταντινουπόλεως, την ιδιαίτερη όπου κατοικούσαν κυρίως οι πλούσιοι Έλληνες, τους οποίους διώριζε ο Σουλτάνος για να τις κυβερνήσουν και στο εσωτερικό τους οι Έλληνες αυτοί οι γεμόνες λειτουργούσαν σαν κανονικοί βασιλείς. Στο εσωτερικό έκαναν ό,τι ήθελαν, απλώς έπρεπε να πληρώνουν φόρο στο Σουλτάνο και όπως είπαμε, του Υψηλάντη και ο παππούς και ο πατέρας είχαν διατελέσει οι γεμόνες εκεί. Αυτό λοιπόν έδωσε στον Υψηλάντη την ευκαιρία να ξεκινήσει από τη Μολδαβία και τη Βλαχία, μαζί βέβαια με το γεγονός ότι ο Υψηλάντης ήλπιζε ότι θα τον ακολουθήσουν και οι Ρώσοι. Είχε μια ελπίδα που άλλοι σπουδαίοι μέσα στη φιλική εταιρεία δεν την ασπάζονταν και του έλεγαν ότι δεν έκανε καλά που ξεκίναγε τότε. Είχε μια ελπίδα ο Υψηλάντης ότι ο Τσάρος θα ερχόταν από πίσω, οι ρωσικές δυνάμεις θα εισέβαλαν και εκείνες και έτσι η επανάσταση δική μας θα βοηθιόταν με αυτόν τον τρόπο να έρθει σε πέρας. Ο Υψηλάντης συγκέντρωσε γύρω του κάποιους ανθρώπους που έφερε μαζί του από τη Ρωσία. Ήτανε άλλωστε υπασπιστής του Τσάρου τα προηγούμενα χρόνια ο Υψηλάντης. Είχε τους ανθρώπους του και στη Ρωσία και επίσης τον Ιερό Λόχο, τους Έλληνες αυτούς φοιτητές που έσπευσαν να πολεμήσουν για την πατρίδα και βέβαια κάποιους εμπειροπόλεμους οπλαρχηγούς, το Φαρμάκι και τον Ολύμπιο, οι οποίοι είχαν πολεμήσει και σε άλλες επαναστάσεις που είχαν γίνει εκείνα τα χρόνια στις περιοχές εδώ τις Τουρκοκρατούμενες, κυρίως στη Σερβική, όπως τη λέμε, επανάσταση. Μια επανάσταση των ομόδοξων Σέρβων το 1804 και η οποία είχε στεφθεί με αρκετή επιτυχία. Αυτοί, λοιπόν, απετέλεσαν τα στρατεύματα του Υψηλάντη στην Μολδαβία και τη Βλαχία. Ο Υψηλάντης, όμως, επειδή ακριβώς από τη μια η Ρώση που υπολόγησε δεν ήρθαν. Απ' την άλλη, οι ντόπιοι, πάλι, οι Ρουμάνοι Ορθόδοξοι που ήταν μέλοι της Φιλικής Εταιρείας, επίσης δεν συνεισέφεραν στον αγώνα και δεν μπήκαν στον αγώνα όπως θα έπρεπε να μπουν, απέτυχε. Το κίνημα εκεί κατεστάλλει, οι δυνάμεις διαλύθηκαν, παρότι συνέχισαν για μήνες να προσπαθούνε κάτι να κάνουν οι οπλαρχηγοί, ιδίως ο Φαρμάκης και ο Ολύμπιος, εντούτοις τελικώς το κίνημα απέτυχε. Και αυτό δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα πια. Τι θα γινόταν από κει και πέρα. Υπήρξαν κάποιοι ανάμεσα στους Φιλικούς και Φιλικοί, είπαμε τότε, υπήρχαν σε όλες τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου υπήρχαν Έλληνες, υπήρχαν κάποιοι από αυτούς που είχαν γίνει μέλη της Φιλικής Εταιρείας και γνώριζαν για τον Κρεσικόμο. Υπήρξε μια μεγάλη συζήτηση. Κάποιοι φοβήθηκαν. Και είπαν, αφού απέτυχε ο αρχηγός, να κρυφτούμε, να ξεχάσουμε και ότι ξέραμε ο ένας τον άλλον. Γιατί βέβαια καταλαβαίνετε, μέσα στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος συλλαμβανόταν να γνωρίζει αυτά τα σχέδια, θα τιμωρεί το μεθάνατο. Υπήρξαν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι είπαν ότι όχι. Τώρα είναι η ευκαιρία να γίνει κάτι, γιατί απ' τη μια φοβόντουσαν ότι οι Τούρκοι θα τους έβρισκαν. Οι Τούρκοι είχαν αρχίσει στην Κωνσταντινούπολη, κάναν δυόξεις φοβερές. Τότε ήταν ακριβώς που εκτέλεσαν και τον Πατριάρχη, τον Γρηγόριο τον Πέμπτο και άλλους αρχιερείς και προκρήτους. Πέρα απ' αυτό όμως είναι σημαντικό, πέρα δηλαδή απ' το φόβο του να μην μαθευτούν τα ονόματά τους και συλληφθούνε αυτοί που ήταν μέλης Φιλικής Εταιρείας, υπήρξε και η εξής σκέψη, ότι στην Πελοπόννησο που υπήρχαν και όπλα απ' τη Φιλική Εταιρεία και υπήρχαν και αρκετοί Φιλικοί που ήταν οπλαρχηγοί, δεν υπήρχαν πολλά τουρκικά στρατεύματα, γιατί οι Τούρκοι απ' το κίνημα του Υψηλάδη είχαν φοβηθεί. Θεωρούσαν ότι ο Τσάρος τους κορόιδευε και ότι τελικά θα έκανε επίθεση σε βάρος τους. Αυτό λοιπόν οδήγησε τελικώς να μην υπάρχουν πολλά στρατεύματα τουρκικά στην Πελοπόννησο και έτσι να αποφασίσουν τελικά οι Φιλικοί να συνεχίσουν την επανάσταση στην Πελοπόννησο. Από το Μάρτι λοιπόν του 1821, η επανάσταση θα συνεχιστεί στην Πελοπόννησο, αλλά και περίπου το ίδιο διάστημα στη στερεά Ελλάδα. Τότε τις δύο αυτές περιοχές τη Μεν Πελοπόννησο τη λέγανε Μοριά, τη ΔΕ Στερεά Ελλάδα Ρούμελη. Σε αυτές τις δύο λοιπόν περιοχές προχωράει η επανάσταση, ιδίως την Πελοπόννησο έχει σημαντικότατες επιτυχίες. Όλες οι μεγάλες πόλεις της Πελοποννήσου, ήδη από το πρώτο έτος, έχουν ελευθερωθεί και μένει μόνο μία, η Τρυπολιτσά, που βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου και η οποία αποτελούσε το διοικητικό κέντρο για τους Οθωμανούς. Δηλαδή όσο οι Οθωμανοί κατείχαν την Πελοπόννησο, ως πρωτεύουσα της Πελοποννήσου είχαν την Τρυπολιτσά. Εκεί έδρευε ο Πασάς και εκεί είχαν τα περισσότερα στρατεύματα και πολεμοφόδια. Πολλοί οπλαρχηγοί φοβούνταν να βαδίσουν κατά της Τρυπολιτσάς. Θεωρούσαν δηλαδή ότι εντάξει πετύχαμε, ελευθερώσαμε τις γύρω γύρω πόλεις της περιφερειακής Πελοποννήσου που είχαν λιγάτερα στρατεύματα, αλλά η Τρυπολιτσά τους φόβιζε. Εκείνος που έδειξε πόσο σημαντικό ήταν να πέσει η Τρυπολιτσά και εκείνος ο οποίος τόλμησε και έκανε και τους άλλους να τον ακολουθήσουν σε αυτό το εγχείρημα, που στην αρχή δεν έμοιαζε καθόλου βέβαιο ότι θα πετύχει, ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα των ηρώων του 21, ο στρατηγικότερος ίσως από τους οπλαρχηγούς. Αυτός λοιπόν συνέλαβε την ιδέα ότι χωρίς την Τρυπολιτσά η Επανάσταση δεν θα είχε κάνει σημαντικά πράγματα. Ενώ αν έπεστε και η Τρυπολιτσά, η Επανάσταση πια θα είχε κυριαρχήσει απόλυτα τουλάχιστον στην Πελοποννήσου. Και δεν ήταν μόνο ότι οι Τούρκοι πλέον δεν θα είχαν τον τρόπο να ανακαταλάβουν τις άλλες πόλεις της Πελοποννήσου. Αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν έτσι, παιδιά, στέλνοντας και δυνάμεις με πλοία έξω από την Πελοπόννησο. Το βασικότερο ήταν ότι πλέον με την Τρυπολιτσά στα χέρια των Ελλήνων θα περιέρχονταν στα χέρια των Επαναστατών και όλα τα πολεμοφόδια τα οποία είχαν οι Τούρκοι στην Τρυπολιτσά. Και αυτά τα πολεμοφόδια ήταν απολύτως αναγκαία τότε στην αρχή της Επανάστασης. Αυτό λοιπόν έκανε τον Κολοκοτρώνη να κλείσει τον κλειό στην Τρυπολιτσά και μέσα σε ένα έτος περίπου από την έναρξη της Επανάστασης να είναι όλος ο Μοριάς ουσιαστικά ελεύθερος, όλοι οι Πελοπόννησος, εφόσον πλέον έπεσε στα χέρια των Ελλήνων, ελευθερώθηκε και η Τρυπολιτσά. Αυτό το γεγονός θορύβησε πολύ τους Τούρκους. Οι Τούρκοι βέβαια είχαν προσπαθήσει και από τη Στερεά να περάσουν στην Πελοπόννησο. Εκεί άλλοι μεγάλοι οπλαρχηγοί, σπουδαίοι οπλαρχηγοί, όπως ο Διάκος, ο Αθανάσιος Διάκος, ο οποίος νεότατος έδωσε τη ζωή του στην Αλαμάνα. Ο Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, είναι κάποια από τα ονόματα τα οποία να τα κοιτάτε και στο βιβλίο σας, ακριβώς όπου υπάρχουν και από εικονίσεις των σπουδαίων αγωνιστών. Αυτοί λοιπόν είναι που θα κρατήσουν τις Τουρκικές δυνάμεις να μην περάσουν στην Πελοπόννησο όσο ακριβώς ολοκληρωνόταν η κατάληψη της Πελοποννήσου, η απελευθέρωση αν θέλετε της Πελοποννήσου. Και ο αγώνας τους βεβαίως θα είναι πιο δύσκολο σίγουρα από τον Πελοπονησίον γιατί ακριβώς στη Στερεά Ελλάδα οι Τουρκικές δυνάμεις ήταν πιο εύκολο να μπουν. Δηλαδή οι αγωνιστές της Στερεάς Ελλάδας πολεμούσαν με περισσότερους Τούρκους και δέχονταν πάνω τους μεγαλύτερη Τουρκική δύναμη σε αυτά τα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Καθώς η επανάσταση πλέον γιγαντόθηκε, καθώς επέτυχε στη Στερεά στην Πελοπόννησο αλλά και στα νησιά, όπου τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα από τα νησιά επαναστατούν αργά ή γρήγορα, η Κρήτη έχει επαναστατήσει και έχει και εκείνη τις επιτυχίες της, οι Τούρκοι προβαίνουν σε αντίπεινα, μη μπορώντας να ανακαταλάβουν την Πελοπόννησο. Τα αντίπεινα ήδη αναφέραμε αυτά που έκαναν στην Κωνσταντινούπολη σε βάρος του Πατριάρχη και των Φαναριωτών, συνεχίστηκαν με τις σφαγές που έγιναν στην Κύπρο και την εκτέλεση και εκεί του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, χωρίς οι Κύπροι να έχουν προλάβει καν να ξεσηκωθούν, αλλά υπήρχαν και εκεί μέλης Φιλικής Εταιρείας τα οποία βρήκαν και εξόντωσαν οι Τούρκοι και στη συνέχεια με τις εκτεταμένες σφαγές στοιχείο, όπου εξόντωσαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και συνέχισαν μετά και στα ψαρά όπου η καταστροφή ήταν ακόμα μεγαλύτερη, για να γράψει ο εθνικός ποιητής στον ψαρόν την ολόμαυρη ράχη, περπατώντας η δόξα μονάχη και τα λοιπά τα οποία πάντοτε έρχονται μαζί στη μνήμη μας όταν αναφερόμαστε σε αυτά τα γεγονότα. Οι Τούρκοι, πέρα από τα αντίποινα, έκαναν και κάτι άλλο. Συγκέντρωσαν όσο στρατοήχαν διαθέσιμο στις περιοχές της Ελληνικής και υπό το δράμαλι πασά τον έστειλαν στην Πελοπόννησο. Βέβαια, για να ξεκινήσει ο δράμαλις, πρέπει να πούμε ότι έπρεπε πρώτα να καταστήλουν την επανάσταση και στη Μακεδονία, γιατί δεν πρέπει να το ξεχνάμε ότι πέρα από τη Στερεά την Πελοπόννησο. Επαναστατικά κινήματα είχαμε και στην περιοχή του Ολύμπου, στη Μακεδονία με τον Εμμανουήλ Παπά στην κεντρική Μακεδονία, αλλά και στη Νάουσα όπου εκεί τράβηξε και έφτασε μέχρι και το 1922 η επανάσταση, μέχρι οι Τούρκοι να αλώσουν την πόλη και εκεί να προχωρήσουν επίσης σε γενική σφαγή. Μετά από αυτά, οι Τούρκοι στέλνουν μια μεγάλη στρατιά, 30.000 ανδρών στην Πελοπόννησο με το δράμαλι. Και η στρατιά αυτή θα περάσει και θα φοβήσει πραγματικά τους στερεοελλαδίτες οπλαρχηγούς, τους ρωμελιώτες οπλαρχηγούς και θα μπει με χαρακτηριστική άνεση στην Πελοπόννησο. Τόσο μεγάλο στρατός προκαλούσε φόβο και πρέπει να το καταλάβουμε ότι είναι φυσιολογικό για τον άνθρωπο να φοβάται σε μια σύγκρουση πολεμική. Οι δυνάμεις του δράμαλι θα μπουν στην Πελοπόννησο και εκεί θα φανεί για δεύτερη φορά ο στρατηγικός νους του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος θα επιλέξει το καταλληλότερο σημείο και τον καταλληλότερο τρόπο για να χτυπηθεί αυτή η πολύ μεγαλύτερη στρατιά απ' ό,τι διέθεταν οι Έλληνες αντίστοιχα. Και η τοποθεσία που θα επιλέξει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι τα Δερβενάκια. Είναι μια περιοχή αρκετά στενίωπο, δράμαλις, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το σύνολο του στρατού του ταυτόχρονα. Εκεί λοιπόν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με το πρωτό παλίκαρό του, τον ανιψιό του, τον Νικηταρά, θα χτυπήσουν τις δυνάμεις της Τουρκικής και αυτή η νίκη στα Δερβενάκια θα είναι μία από τις σημαντικότερες νίκες της επανάστασης, καθώς μετά από αυτήν πλέον οι Τούρκοι το πήραν απόφαση ότι η Πελοπόννησος είχε χαθεί γι' αυτούς. Όταν θα δούμε παρακάτω να ξαναπροσπαθούν θα είναι μόνο με τη σύμπραξη των Αιγυπτίων, όχι οι ίδιοι με μεγάλες δυνάμεις ξανά. Πολύ σπουδαία λοιπόν η μάχη στα Δερβενάκια. Η επανάσταση όπως μεγάλωνε και είπαμε είχε επικρατήσει σε Πελοπόννησο, Στερεά και τα περισσότερα από τα νησιά, είχε και τους εχθρούς της. Πέραν από τους ίδιους τους Τούρκους βέβαια, αρχικά εχθρικές απέναντι στην ελληνική επανάσταση υπήξαν και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις. Οι Ρώσοι όπως είπαμε δεν ήρθαν με τον Ιψηλάδη, παρότι τότε μέχρι το 1922 ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας ήταν ένας Έλληνας, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Αυτός κατόρθωσε με κάποια διπλωματικές ενέργειες να παρασύρει λίγο τον τζάρο και να φανεί ότι η Ρωσία όχι ακριβώς υποστήριζε την Ελλάδα, εν πάση περιπτώσει παραινεύαινε υπέρ των Ορθοδόξων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά στην πραγματικότητα και η Ρωσία παρέμενε ουδέτερη. Η δε Αγγλία ήταν και εχθρικά διακείμενη τα πρώτα χρόνια και μέχρι το 1823 όπου ανέλαβε την εξωτερική της πολιτική ο Κάνιγκ. Οι Άγγλοι θεωρούσαν τους Έλληνες εχθρούς και οι Άγγλοι, πρέπει να τονίσουμε αυτό αγαπητά μου παιδιά, είχανε πολεμικό στόλ εδώ στην περιοχή μας, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατείχαν από το 1815 τα Επτάνησα, τα νησιά του Ιωνίου, την Κέρκυρα, τη Ζάκινθο, την Κεφαλονιά. Εκεί λοιπόν να βλοχούσε αγγλικός στόλος, ο οποίος όπου πετύχαινε ελληνικά πολεμικά πλοία της Επανάστασης τα αντιμετώπιζε ως εχθρό. Μέχρι το 1823 επαναλαμβάνω, μετά άλλαξαν τακτική οι Άγγλοι. Αυτά τα δύο χρόνια λοιπόν καμία διπλωματική υποστήριξη δεν υπήρξε, παρότι κάποιοι μεμονωμένοι βέβαια Ευρωπαίοι φιλέλληνες ήρθαν και αγωνίστηκαν στην Ελληνική Επανάσταση. Η τακτική αυτή της γενικής αντίθεσης προς την Ελληνική Επανάσταση θα αλλάξει για πρώτη φορά το 1823 και θα αλλάξει από τους Άγγλους. Ο υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας, ο Γιώργιος Κάνιγκ, είχε μια διαφορετική αντίληψη για τα ζητήματα εδώ της περιοχής μας και της Αθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και αντίθετα με όλους τους προηγούμενους υπουργούς εξωτερικών της Αγγλίας, εκείνος πίστευε ότι συνέφερε καλύτερα την Αγγλία να υπάρξει ένα ελληνικό κράτος, το οποίο βέβαια εκείνος θεωρούσε αυτονόητο ότι έπρεπε να ελέγχει η Αγγλία. Αυτό έκανε τον Κάνιγκ να αλλάξει τακτική και από το 1823 πλέον τα αγγλικά πολεμικά πλοία όπως είπαμε να μην αντιμετωπίζουν τους Έλληνες ως εχθρούς, αλλά ως νόμιμους εμπόλεμους απέναντι στους Τούρκους και να διατηρούν μια ουδετερότητα ανάμεσα στους αντιμεάχωμενους Έλληνες και Τούρκους. Ο Κάνιγκ θα αποφασίσει να παρέμβει στα ελληνικά πράγματα ακόμα πιο πολύ και να επηρεάσει όπως είπαμε την κατάσταση, δίνοντας ή υποσχόμενος ή αφήνοντας την υπόσχεση, για να το πούμε ορθότερα, ότι οι Αγγλικές τράπεζες θα μπορούσαν να δανειοδοτήσουν τον ελληνικό αγώνα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, παιδιά, ότι μια επανάσταση, ένας πόλεμος, χρειάζεται πάντοτε χρήματα. Χωρίς χρήματα κανείς ποτέ δεν έκανε και κανείς ποτέ κυρίως δεν κέρδισε έναν πόλεμο. Αυτά που είχε συγκεντρώσει η Φιλική Εταιρεία είχαν ήδη δαπανηθεί. Αυτά που πήραμε από την τρυπολιτσά, όταν την καταλάβαμε, πάλι είχαν τελειώσει. Έπρεπε, λοιπόν, τότε να βρεθούν χρήματα. Και το δάνειο από την Αγγλία ήταν μια πολύ καλή πηγή τέτοιων χρημάτων. Ήδη είχε δημιουργηθεί μια υποτυπώδης κεντρική, ας το πούμε, διήκηση ανάμεσα στους επαναστατημένους Έλληνες, με την πρώτη Εθνοσυνέλευση, η οποία ολοκληρώθηκε το 1922, και στις αρχές του 1922, και σε αυτή είχαν αποφασιστεί να δημιουργηθούν δομές εξουσίας, ένα μοίρασμα ουσιαστικά της εξουσίας, και βέβαια να οριστούν αντιπρόσωποι ακριβώς και για να διαπραγματευθούν με τις μεγάλες δυνάμεις. Ειδίως δε αυτό θα γίνει από τη δεύτερη Εθνοσυνέλευση, από την οποία θα οριστούνε και οι αντιπρόσωποι, που θα σταλούνε στην Μεγάλη Βρετανία, ώστε να διαπραγματευθούν τα δάνεια, τους όρους των δανείων, τα οποία βέβαια οι όροι των δανείων αυτών ήταν πολύ δυσβάστακτοι, αλλά δεν υπήρχε κι άλλη επιλογή. Ήταν ανάγκη εκείνη τη στιγμή για την Ελληνική Επανάσταση να βρεθούνε χρήματα για να στηριχθεί, και αυτή την ανάγκη ακριβώς έρχονταν να καλύψουν οι Αγγλικές Τράπεζες. Έτσι λοιπόν η Ελλάδα, η Ελληνική Επανάσταση, για να το λέμε καλύτερα, θα χρησιμοποιήσει αυτά τα δάνεια για να μπορέσει, πάνω σε αυτά, να πατήσει για τη συνέχιση της Επανάστασης. Βέβαια αυτά τα δάνεια και αυτά τα χρήματα έφεραν και κάποια αρνητικά αποτελέσματα, πέρα από τα θετικά, καθώς οι άνθρωποι που τα διαχειρίστηκαν προσπάθησαν να πάρουν την εξουσία αφήνοντας κάποιους άλλους στην άκρη, και έτσι σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια διχόνια, ένα πρόβλημα ανάμεσα στους Έλληνες. Και αυτό, όπως φάνηκε στη συνέχεια του αγώνα, πήγε τον αγώνα πίσω. Αυτά όμως είναι πράγματα τα οποία συμβαίνουν σε ανάλογες περιπτώσεις. Το σημαντικό είναι ότι η Επανάσταση στα πρώτα της χρόνια κατόρθωσε πολύ σπουδαία πράγματα, και στην ουσία σε αυτά τα χρόνια μέχρι και το 1923 μπήκαν οι βάσεις ώστε τελικώς να είναι μια Επανάσταση επιτυχημένη. Έστω μερικώς, έστω μόνο στη Στερέα και στην Πελοπόννησο, αλλά, εν πάση περιπτώση, επιτυχημένη. Σε αυτό το σημείο, αγαπητά μου παιδιά, θα σας αφήσω. Σας χαιρετώ και εύχομαι να συνεχίσετε με το καλό με τα υπόλοιπα μαθημάτα. |
