| : Ευχαριστούμε πολύ που ήσασταν εδώ σήμερα. Έχουμε τη χαρά να είναι μαζί μας για μια φορά ο Πρόδρομος Θιαγός, ο νομικός σύμβολος του Θιάλί рук. Ο Πρόδρομος μαζί με την κυρία Ιάνναкам που επίσης εργάζονται στο Βαρετιν słομلمειο στην Οριζότια και την κυρία Άνναφραντος differences geldi στην Μακεδανία. Σε ευχαριστούμε πολύ. και την κυρία Άννα Φράγκο, το βασιλείο Μακεβανείας, δημιούργησαν την υπηρεσία δημιούργησαν την υπηρεσία Chia Legal και εδώ στο Αριστοτέλεο στο γραφείο του Chia League από εδώ από το Αριστοτέλεο συνεχίζει να τρέχει αυτή η υπηρεσία με τις συμβουλές του κυρίου Τσιαβού στη συμμετοχή και της κυρίας Αρακά. Σήμερα ο Πρόδρομος θα κάνει λίγο μια προστοχευμένη παρουσίαση για τα ιδρυματικά αποθετήρια και περιμένουμε ενδιαφέρον να δούμε τι θα μας πει και νομίζω ότι είναι η πρώτη από μια σειρά παρουσιάσεων που θα κάνει ο Πρόδρομος σχετικά με το θέμα. Ευχαριστούμε πολύ Πρόδρομο. Λοιπόν, δείξω ακούγω με κανονικά γράφη, έτσι. Λοιπόν, ευχαριστώ και πάλι που βρίσκομαι εδώ πέρα. Αυτή είναι μια δουλειά που, ξέρετε, την κάνουμε αρκετά χρόνια τώρα. Νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η φάση γιατί όσο εσάς είχατε παρακολουθείς τα σεμινάρια πέρσι και πρόπερσι ουσιαστικά εκεί κάναμε γενικές παρουσιάσεις, δηλαδή είδαμε οριζόντια θέματα που έχουν να κάνουν με πνευματική διοκτησία και βιβλιοθήκες. Σήμερα θα ξεκινήσουμε, είναι το πρώτο, ελπίζω, από μια σειρά πιο εξειδικευμένων σεμιναρίων και θα ασχοληθούμε με το θέμα των αποθετηρίων ή καταθετηρίων, το οποίο είναι ένα κεντρικό ζήτημα πια για τη λειτουργία της βιβλιοθήκης. Πρώτα απ' όλα, είμαστε όλοι βιβλιοθικονόμοι στην αίθουσα. Ναι. Είσαστε μέλος δεύτερος. Συνομικός. Νομικός. Από ποιο... Απ' το διεθνές. Απ' το διεθνές, πολύ ωραία. Λοιπόν, λίγο πώς θα το προσεγγίσουμε το όλο ζήτημα. Η προσέγγιση που ακολουθούμε ασχολείται πάρα πολύ μεθοδολογικά με το ζήτημα της ροής των δικαιωμάτων και του περιεχομένου. Αυτή είναι μια μεθοδολογία που ακολουθήσαμε και κατά τη διάρκεια της συλλογής του υλικού, το οποίο θα προσπαθήσουμε μέσα στις επόμενες εβδομάδες να το έχετε όλοι και σε ένα wiki book, ώστε να μπορείτε να το δείτε και να το σχολιάσετε. Ο βασικός μας σκοπός είναι εδώ πέρα να δούμε την βιβλιοθήκη ως ένα γκόμβο στον οποίο έρχεται περιεχόμενο και δικαιώματα με διάφορους τρόπους και σε συνέχεια από το οποίο τα δικαιώματα και το περιεχόμενο αυτό διατίθεται στους πολλούς μας χρήστες. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε την βιβλιοθήκη ως τέτοιο αντικείμενο και είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη διαφοροποίηση ανάμεσα στο περιεχόμενο και στα δικαιώματα. Τα αντικείμενα, το περιεχόμενο και τα δικαιώματα που μπαίνουν σε μια βιβλιοθήκη και το έχουμε πει και σε προηγούμενα σεμινάρια δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Να σας πω ένα πολύ απλό παράδειγμα, έστω κι αν το έχετε ξανακούσει σε παρουσιάσεις των παρελθόν, μπορεί η βιβλιοθήκη να... Αυτό λοιπόν το οποίο βλέπουμε είναι ότι μπορεί να παίρνουμε κάποιες φορές το περιεχόμενο, δηλαδή μπορεί να έχουμε ή τα ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων, είτε τα ίδια τα βιβλία, αλλά δεν έχουμε απαραίτητα και το σύνολο των δικαιωμάτων, τα οποία τα συνοδεύουν. Δηλαδή, για παράδειγμα, όταν αγοράζουμε φυσικά βιβλία μέσα στη βιβλιοθήκη, έχουμε πάρα πολύ περιορισμένα δικαιώματα πάνω σε αυτά. Είτε και κυρίως πρόκειται για δικαιώματα, θα τα δούμε στη συνέχεια, τα οποία προκύπτουν από τις διατάξεις του νόμου, οι οποίες αφορούν την εγνεξάλιση του δικαιώματος, είτε αφορούν τη χρήση του βιβλίου μέσα στο κλαίσιο των εξαιρέσεων του δικαιώματος πρωματικής ιδιοκτησίας. Αντίστοιχα, μπορεί να παίρνουμε μία βάση δεδομένων ή ένα ηλεκτρονικό άρθρο και, στην περίπτωση αυτή, αυτό το οποίο εμείς τελικά παίρνουμε, είναι τα δικαιώματα τα οποία μας προσφέρει η ίδια η σύμβαση με την οποία τα πήραμε. Άρα είναι σημαντικό να διαφοροποιήσουμε τη ροή του περιεχομένου στη βιβλιοθήκη ή του φυσικού αντικειμένου από τη ροή των δικαιωμάτων. Άρα αυτό είναι πολύ κεντρικό κομμάτι στη μεθοδολογία μας. Το δεύτερο κομμάτι είναι να κατανοήσουμε τους βασικούς κανόνες που διέπουν τη ροή των δικαιωμάτων αυτών μέσα σε ένα αποθετήριο. Θα δούμε ότι πρόκειται για ένα σύνολο στρωμά των κανόνων, τα οποία πρέπει και ως τμήματα και ως ιδρύματα να έχουν μια συνάφεια μεταξύ τους. Θα πω σε περισσότεροι λεπτομέρειο να φτάσουμε εκεί. Απλά να σας πω ότι αυτά ξεκινάνε από τον ίδιο τον κανονισμό ή τον οργανισμό του τμήματος ή του πανεπιστημίου και καταλήγουν στην άδεια με την οποία ο χρήστης χρησιμοποιεί το υλικό. Αυτά όλα πρέπει να βρίσκονται σε συνάφεια μεταξύ τους και είναι καλό να τα ξέρουμε. Στη συνέχεια θα πάμε στο ίδιο το κομμάτι της κατάθεσης, στην οποία κατάθεσης θα δούμε λίγο ποιος καταθέτει, τι κατατίθεται και πότε κατατίθεται. Δηλαδή να δούμε στην κατάθεση τις διάφορες περιπτώσεις και τι έχουμε σε κάθε μία από αυτές. Να πω ότι επειδή όταν θα φτάσουμε ειδικά στα πιο λεπτομερή, είναι δυνατόν να έχετε μια απορία, απλά με διακόπτεται, το συζητάμε για να μην μένουν στο τέλος και ξεχνάμε, γιατί είναι αρκετή η λεπτομέρεια. Μετά στο τέσσερα θα δούμε λίγο το θέμα του υλικού των τρίτων, το οποίο μας απασχολεί πάρα πολύ συχνά. Και όταν λέω υλικό τρίτων τι εννοώ, μπορεί να έρθει στον καταθετήριο ένα μέλος δέπ για παράδειγμα και να μας δίνει ένα άρθρο, αλλά αυτό το άρθρο πολύ συχνά δεν είναι δικό του. Ή έχετε ένας φοιτητής με μια εργασία που περιέχει και υλικό τρίτων. Αυτά τα είναι ερωτήματα που παίρνουμε πολύ συχνά στο helpdesk και τα οποία πρέπει να καταλάβουμε ακριβώς πώς τα αντιμετωπίζουμε. Να πούμε δύο-τρία πραγματάκια για τα μεταδεδομένα, που είναι πολύ σημαντικά γιατί πρόκειται για την πνευματική ιδιοκτησία, την οποία παράγουν και ατεξοχήν οι βιβλιοθήκες. Και τέλος να πούμε για τη διάθεση και μερικούς βασικούς κανόνες. Εάν έχει κάνει κάποιος τη δουλειά του, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, σωστά, ένας βιβλιοθικονόμος, όταν φτάσει στο 6 έχει λύσει τα προβλήματά του. Συνήθως, ωστόσο, τα ερωτήματα τα οποία παίρνουμε αφορούν τη διάθεση. Αλλά θυμηθείτε ότι τη διάθεση την απαντάμε όταν έχουμε καθαρίσει όλα τα προηγούμενα. Για να πάμε να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά αυτά. Θα ξεκινήσω λίγο με τις ροές περιεχομένου και να δούμε λίγο κάποια σενάρια. Το πρώτο σενάριο, για να καταλάβουμε πώς γίνεται μια κατάθεση, εδώ τα έχω σχηματοποιήσει έτσι ώστε να είναι υπερβολικά απλά. Αλλά δεν σημαίνει πάωτε τόσο καθαρά. Η μία περίπτωση λοιπόν που έχουμε είναι ότι έχουμε το καταθετήριο. Και αν δείτε εδώ έχω διαφοροποιήσει το καταθετήριο από το πανεπιστήμιο. Γιατί το κάνω αυτό? Το καταθετήριο συνήθως, και θα το δούμε στη συνέχεια, αποτελεί τμήμα, εάν έχει καθαρή δομή το πανεπιστήμιο, της διγραμματίας ή της διέθνυσης βιβλιοθυκών. Όταν λέμε καταθετήριο το καταλαβαίνουμε ως το ψηφιακό αντικείμενο, αλλά έχει και μια νομική υπόσταση. Η νομική όμως υπόσταση είναι το πανεπιστήμιο. Γιατί αυτό είναι σημαντικό? Είναι σημαντικό να το καταλάβουμε, γιατί η μεταβίβαση οποιαδήποτε πνευματικών δικαιωμάτων γίνεται στο νομικό πρόσωπο του πανεπιστήμιου. Και οι κανόνες που τη διέπουν και η ιδιοκτησία όπως μεταφέρεται γίνεται στο πανεπιστήμιο. Η βιβλιοθήκη ως τέτοια, με ίσως κάποιες εξαιρέσεις τις οποίες εγώ προσωπικά δεν έχω πετύχει, δεν είναι αυτοτελές νομικό πρόσωπο. Στα πανεπιστήμια είναι πάντοτε. Και στα ερευνητικά μπορεί να έχει κάποιες ιδιοριθμίες όπως έχει η βιβλιοθήκη του ECT, αλλά συνολικά αποτελούν μέρος του νομικού πρόσωπου του πανεπιστήμιου. Κατά συνέβη έχει πολύ μεγάλη σημασία να καταλάβουμε τη νομική διάρθρωση που μας φτάνει στο αποθετήριο ή στο καταθετήριο. Θα τα πούμε αναλυτικά αυτά. Άρα λοιπόν τι συμβαίνει. Ο καταθέτης καταθέτει στο ψηφιακό καταθετήριο και το πανεπιστήμιο παίρνει τα δικαιώματα. Αυτό έχω με μαύρο τις ροές του περιεχομένου και με πράσινο τις ροές των δικαιωμάτων. Για να τις δούμε λίγο πιο αναλυτικά. Μικροφωνίζει λίγο αυτό. Δεν ξέρω τι να κάνω. Τώρα με ακούτε. Όχι, έκλεισε και αυτό. Δεν ξέρω. Ένα, δύο. Απλώς κάνει μικροφωνίζει τώρα. Λοιπόν, να δούμε λίγο εδώ πέρα γιατί είναι αρκετά σημαντικό να το καταλάβουμε. Ο καταθέτης, ο οποίος συνήθως είναι ένα μέλος ΔΕΠ, έρχεται και καταθέτει πολύ συχνά από μόνος του, κάνει μια αυτοαρχιοθέτηση με τον κωδικό του και καταθέτει το ψηφιακό του περιεχόμενο στον καταθετήριο. Εάν το καταθετήριο περιέχει και υλικό, εάν το υλικό είναι και υλικό τρίτον ή προγενέστερο υλικό, τρεις φορές που δεν γίνεται αυτοαρχιοθέτηση, αλλά το ίδιο το υλικό έρχεται στον καταθετήριο. Τι συμβαίνει τώρα εδώ πέρα? Εάν ο καταθέτης έχει τα πλήρη δικαιώματα, θα δώσει με αυτό το σενάρο της διαμεσολάβησης, μια συγκεκριμένη άδεια στο πανεπιστήμιο. Θα τη δούμε στη συνέχεια της περιπτώσεις της. Ή η άλλη εκδοχή είναι ότι το προγενέστερο υλικό έχει μια άδεια με την οποία μπορεί να εισέρθει στον καταθετήριο. Παραδείγματα. Στην περίπτωση την πρώτη, είμαι ένας φοιτητής, ο οποίος έχω γράψει μια εργασία για το πανεπιστήμιο. Σύμφωνα συνήθως με τους περισσότερους κανονισμούς που βλέπουμε στα πανεπιστήμια, η πνευματική ιδιοκτησία, όπως ξέρουμε από το νόμο για την πνευματική ιδιοκτησία, γεννάται στο πρόσωπο του δημιουργού. Είναι η αρχή της αλήθειας στη πνευματική ιδιοκτησία. Γεννάται λοιπόν στο πρόσωπο του φοιτητή. Και στη συνέχεια ο φοιτητής, μέσα από μια συγκεκριμένη άδεια, μεταφέρει σε αυτό το σενάριο μία άδεια στο πανεπιστήμιο, στο καταθετήριο του πανεπιστήμιου. Προσέξτε, όχι στο καταθετήριο. Το καταθετήριο δεν υπάρχει στο πανεπιστήμιο ότι μεταφέρει την άδεια. Του μεταφέρει μία άδεια συνήθως διάθεσης, μετάφρασης, διανομής και να διαθέσει το έργο στο κοινό. Συνήθως για μία εμπορική χρήση. Το σενάριο της μηδιά μεσολάβησης. Αυτό είναι λοιπόν το σενάριο όπου ο καταθέτης έχει τα πλήρη δικαιώματα. Μία άλλη περίπτωση είναι ότι ο καταθέτης έχει δημοσιεύσει ήδη σε ένα περιοδικό ανοιχτής πρόσβασης. Σε πολλά από αυτά τα περιοδικά τι έχει συμβεί? Ο πανεπιστημιακός έχει εκχωρήσει το δικαίωμα στο περιοδικό, στον εκδοτικό οίκο, ο οποίος έχει αναλάβει και το έχει διαθέσει με μία άδεια Creative Commons παραδείγματος χάρη αναφορά παρόμοια διανομή. Όταν λοιπόν θα μπει στο αποθετήριό μας, εάν μπει το άρθρο και είναι ανοιχτής πρόσβασης, θα καταθέσει μεν ο ίδιος ο καταθέτης το ψηφιακό αντίγραφο. Αλλά η άδεια και γι' αυτό το έχουμε δει ακεκομένο, δεν έχουμε πια διάθεση δικαιωμάτων απευθείας, αλλά με την άδεια τη γενική μπαίνει μέσα στο αποθετήριό μας. Δηλαδή παίρνουμε το άρθρο και το οποίο είναι με μία άδεια Creative Commons αναφορά παρόμοια διανομή, και μπαίνει μέσα στο αποθετήριο του πανεπιστημίου. Είναι σαφές μέχρι εδώ τι έχει γίνει? Αν δεν το έχει δώσει σε περιοδικό με Creative Commons, τώρα σημαίνει ότι το περιοδικό δεν έχει κάτι δικαιωματικό. Δεν μπορεί να το δώσει. Θα το δούμε και σε συνέχεια αυτό. Αν όμως το περιοδικό μπορεί να μας το δώσει με κάποια άδεια, μπορούμε να το πάρουμε ενδεχομένως με άδεια από το περιοδικό. Έχω ένα τρίτο κομμάτι με τους δικαιούχους εδώ πέρα, τους διαφοροποιούμε από τους δημιουργούς. Αυτό είναι στην περίπτωση, την οποία είτε είναι αυτή η περίπτωση που λέτε εσείς, είτε είναι μια περίπτωση όπου έχω ένα άρθρο, να σας δώσω και μία άλλη πιθανότητα, κανείς δεν το κάνει, αυτό είναι πολύ περίπλοκο, αλλά είναι δυνατόν πολύ συχνά σε ένα παλιό βιβλίο ή σε ένα κεφάλαιο που ψηφιοποιώ, ακόμα κι αν έχω πάρει άδεια από τον εκδότη για το κείμενο, ενδεχομένως να έχει κάποιες φωτογραφίες οι οποίες απαιτούν ξεχωριστές άδειες. Το κλασικότερο παράδειγμα αυτόν θα ήταν, αν το εφαρμόζαμε, τυπικά τα αρχαιολογικά άρθρα. Δηλαδή τα άρθρα τα οποία έχουν συνήθως φωτογραφίες οι οποίες απαιτούν για τη δημοσίευση τους άδειας από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Στην πραγματικότητα αυτό είναι μία πολύ σπάνια περίπτωση, μάλλον είναι πολύ συνήθις περίπτωση, κανείς δεν το κάνει όμως, τυπικά θα έπρεπε επειδή η άδεια που έχει δοθεί από το ΚΑΣ και αφορά μόνο τη συγκεκριμένη έκδοση, θα έπρεπε να ξαναζητηθεί άδεια από το ΚΑΣ. Αντίστοιχα, αν ένας φωτογράφος είχε δώσει μια άδεια για να δημοσιευτούν φωτογραφίες του μέσα σε ένα περιοδικό, είναι πολύ συχνό ότι το περιοδικό αυτό, καν ήταν μόνο φυσικό αντίγραφο, που λέμε για πιο παλιά περιοδικά, θα έπρεπε να ζητήσουμε ξεχωριστή άδεια για την ηλεκτρονική δημοσίευση. Αυτό το λέω απλώς για να το έχουμε υπόψη μας. Το θεωρώ ότι δεν βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση. Στις περισσότερες φάσεις έχουμε υλικό το οποίο είναι αδειοδοτημένο με κάποιο τρόπο σε ένα περιοδικό, είτε είναι με ανοιχτή πρόσβαση και συγκεκριμένη άδεια, είτε ζητάμε απευθείας άδεια από τον εκδότη και ξεμπερδεύουμε. Άλλη περίπτωση που θα μπορούσε να συμβεί αυτό που μου φαίνεται πιο πιθανή, είναι η περίπτωση στην οποία έχουμε έναν φοιτητή, ο οποίος έχει χρησιμοποιήσει πάρα πολλές φωτογραφίες από το διαδίκτυο από που βρήκε. Αν ανεβάσουμε την εργασία χωρίς να έχουμε καθαρίσει τις φωτογραφίες, πιθανότατα έχουμε παραβίας. Και πιθανότατα εκεί θα έπρεπε να ζητάμε, και θα το δούμε στη συνέχεια στις πολιτικές, από τον ίδιο το συγγραφεία να κάνει αυτή τη δουλειά, γιατί μία βασική αρχή που συστήνωσε όλους τους συναδέρφους είναι ότι δεν κάνουμε το detective. Τι θα πει δεν κάνουμε το detective, εμείς δεχόμαστε ως βιβλιοθεκονόμη ότι αυτός ο οποίος καταθέτει έχει κάνει τη δουλειά του, δηλαδή έχει καθαρίσει δικαιώματα. Δεν θα πάμε να ψάξουμε τόσο πολύ κάτω μέσα στην έκδοση, θα σας πω και πως θα διασφαλιστούμε νομικά ως προς αυτό το σημείο. Όταν τελικά φτάνει ο τελικός χρήστης, ο τελικός χρήστης δεν καταλαβαίνει όλο αυτό το πράγμα, και δεν πρέπει να το καταλαβαίνει, πρέπει να είναι διαφανές για τον χρήστη, ο χρήστης κατεβάζει το περιεχόμενο από το αποθετήριο και καθώς το κατεβάζει υπάρχει στη διτεκμήριωση του αποθετηρίου η άδεια με την οποία το υλικό αυτό χρησιμοποιείται. Να σημειώσω εδώ κάτι το οποίο το έχω ξαναπεί σε προηγούμενες παρουσιάσεις πιο αναλυτικά, θα τα πούμε πιθανόντατε ακόμα πιο αναλυτικά στην επόμενη παρουσίαση μας που θα είναι ειδικά για συμβάσεις, αλλά να πω το εξής, όταν σημειώνουμε την άδεια με την οποία διατίθεται το υλικό, προτείνω να τη σημειώνουμε ή δυνατόν σε τρία σημεία, αλλά τουλάχιστον σε δύο από αυτά τα τρία. Το ένα που είναι απαραίτητο είναι με τα μεταδεδομένα, δηλαδή στα μεταδεδομένα της εγγραφής πρέπει να αναφέρεται την άδεια. Να σημειώσω ότι πολύ συχνά, ειδικά στο παρελθόρ και νομίζω ότι έχουμε κάνει πολύ καλή δουλειά τα τελευταία χρόνια, υπήρχε μια σύγχυση ανάμεσα σε δικαιώματα και σε άδεια. Δηλαδή πολύ συχνά βλέπαμε το πεδίο δικαιώματα και τον μπλέκαμε με το πεδίο της άδειας. Άλλο είναι το ένα, άλλο είναι το άλλο. Παράδειγμα, τα δικαιώματα πάνω σε αυτή την παρουσίαση, στο πεδίο δικαιώματα θα έπρεπε να γράφει Πρόδρομος Τσιαβός. Στο πεδίο άδειας θα έπρεπε να γράφει Creative Commons αναφορά παρόμοια διανομή. Το πεδίο δικαιώματα μας λέει σε ποιον ανήκει κάτι, το πεδίο άδεια μας λέει με ποια δικαιώματα το χρησιμοποιεί κάποιος. Όταν δεν έχουμε την άδεια και έχουμε τουλάχιστον τα δικαιώματα, μπορούμε να αναζητήσουμε την άδεια ως χρήστες. Αλλά για μένα είναι κακή πρακτική. Ο χρήστης ο τελικός δεν το νοιάζει ποιος έχει τα δικαιώματα, το νοιάζει να έχει μια αξιόπιστη άδεια και να ξέρει ότι μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Άρα είναι καθαρή σε όλους μας αυτή η ροή εδώ πέρα. Για να πάμε να δούμε λίγο το επόμενο παράδειγμα. Αυτή είναι μια ροή, προσέξτε, που τι γίνεται. Οι καταθέτες ή το αποθετήριο αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τα δικαιώματα στο αποθετήριο και μετά το αποθετήριο τα διαθέτει στους τρίτους. Να πω ένα, ξέρετε ποιο αποθετήριο κάνει αυτή τη δουλειά. Δεν είναι ακριβώς αποθετήριο. Ποια υπηρεσία δουλεύει έτσι. Κι είχαμε προβλήματα με αυτούς. Εσείς, εμείς ποιοι είμαστε. Πλειοθήκη Λεκτρολόγων. Μπαίνουμε μέσα πραγματικά με το ειδηματικό της σημείδι πάντοτε. Θα τα παίρνουμε τη δουλειά του κύλου. Διότι στο δικαίως τους λαοδότητες, τα δικαιώματα τα μεταφέρουν στο πανεπιστήμιο. Άλλοι που το κάνουν αυτό και θα δούμε και μια μικτή. Υπάρχει και μια μικτή μέθοδος, την αναφέρω στη συνέχεια. Θα δούμε τη δεύτερη και μετά θα σας πάω στη μικτή. Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτό το σενάριο. Το πρώτο είναι το σενάριο διαμεσολάβησης. Δηλαδή ο καταθέτης μεταφέρει στο πανεπιστήμιο και το πανεπιστήμιο διαθέτει στη συνέχεια με μία ουσιαστικά υποαδιοδοτή. Δίνεται μία άδεια στο πανεπιστήμιο και το πανεπιστήμιο δίνει μία άδεια σε όλο τον κόσμο. Το δεύτερο σενάριο είναι το σενάριο καθαρά χέρια. Και για να το καταλάβουμε πρέπει να γυρίσουμε πάλι στο σημείο στο ότι η ροή του περιεχομένου δεν ταυτίζεται απαραίτητος με τη ροή των δικαιωμάτων. Τι θέλω να πω. Έρχεται ένας καταθέτης ο οποίος καταθέτει το υλικό του στον καταθετήριο, αλλά το καταθέτει ο ίδιος με μία άδεια Creative Commons. Δεν μεταφέρει ιδιοκτησία στο πανεπιστήμιο για να υποαδιοδοτήσει. Το πανεπιστήμιο όπως ο οποιοσδήποτε χρήστης λαμβάνει την άδεια Creative Commons και στη συνέχεια η άδεια Creative Commons στον τελικό χρήστη έρχεται από τον καταθέτη. Γιατί δεν υποαδιοδοτεί. Θυμηθείτε το αυτό, στις άδειες Creative Commons δεν έχουμε υποαδιοδότηση. Το πρωτότυπο υλικό χωρίς αλλαγές φεύγει πάντοτε νομικά από αυτόν ο οποίος το διαθέτει. Εδώ λοιπόν αυτό που συμβαίνει είναι ότι το πανεπιστήμιο δεν αποκτά ποτέ πνευματική ιδιοκτησία. Η πνευματική ιδιοκτησία παραμένει πάντοτε στο δημιουργό. Σε αρκετές περιπτώσεις ας πούμε στο Ιωαννίνων και στο Παμάκ, έχουν αυτού του τύπου την προσέγγιση. Βέβαια υπάρχει και μία μικτή την οποία θα πω τώρα και μερικές φορές δεν την καταλαβαίνουμε καλά στις πολιτικές μας. Δηλαδή μερικές φορές δεν είναι προφανές ότι γίνεται η αδιοδότηση καθαρά από τον δημιουργό. Κάποιες φορές μπλέκουμε στους όρους της άδειας κατάθεσης ή στον καταθετήριο έγγραφο, θα τα δούμε στη συνέχεια, αυτά τα δύο πράγματα. Δηλαδή έχουμε όρους που λένε ότι μου μεταφέρεις μία άδεια να το διαθέσω και να το διανύμω και ταυτόχρονα το διαθέτεις με άδειες Creative Commons. Αυτό νομικά είναι περίπλοκο, θα έπρεπε να είναι πιο καθαρή η διατύπωση, δηλαδή να καταλαβαίνει κάποιος τι γίνεται. Το μικτό μοντέλο είναι αυτό που μόλις είπα, δηλαδή ότι κάποιος μεταφέρει δικαιώματα στον Μεσάζοντα, που είναι το πανεπιστήμιο, και διαθέτει στους τρίτους. Τώρα εμάς γιατί μας ενδιαφέρει αυτό, θα μου πείτε είναι μία μικρή λεπτομέρεια, μπράβο σου προσχολήσε, να είσαι καλά, εμάς γιατί είμαστε χαλάς στο δευτεριάτικο πρωινό μας. Όταν σε ένα σενάριο καθαρά χέρια του γράφεις μέσα στον καταθετήριο έγγραφο, του λες του δημιουργού, ότι είσαι υπεύθυνος για την εκαθάριση των δικαιωμάτων και θα το απολαμβάνεις να το δώσεις με χύψη Ζ άδειες. Δηλαδή έχεις ένα κύκλο αδειών, συνήθως δεν έχεις και τις έξι άδειες Creative Commons, έχεις τρεις ή δύο μόνο, ώστε να έχεις περιορισμένη περιπλοκότητα και ο άλλος το διαθέτει. Εσύ έχεις πολύ μικρότερη ευθύνη σε αυτό το σημείο. Δεν αποκτάς ποτέ δικαιώματα, δεν αποκτάς και ιδιαίτερη ευθύνη, γιατί θεωρείς ότι το έχει κάνει ο άλλος πιο καθαρά. Παιδιά, κάτι πρέπει να γίνει με αυτό, ε? Εστάζομαι λες και είμαι στο Star Wars. Όταν κλείνει αυτό, κλείνει όμως και αυτό. Όταν γράφει. Ωραία, πάμε πάλι στο Star Wars. Λοιπόν, στο... Ναι, ναι. Αν μπορείτε να διαφερμίζετε τη διαφορά και καταθέτει σε αυτή την περίπτωση, με το καταθέτει στην προηγούμενη διαφάνεια, που είναι προγενέστερο γλυκό. Εκεί πάλι, ουσιαστικά, επειδή υπάρχει κάποια άδεια, αν κατάλαβα καλά, σε κάποιο περιβάλλον της πόλασης, πάλι καταθέτει στο πανεπιστήμιο ή το καταδροφείο, αλλά πάλι σε εκείνη την περίπτωση μεταδυβάζει. Όχι, στο προγενέστερο υλικό δεν μεταβιβάζουμε, αλλά παίρνει την άδεια το πανεπιστήμιο. Στην περίπτωση εδώ είναι ότι, στην περίπτωση στην προηγούμενη, έχει κατατεθεί και του έχει δώσει το περιοδικό την άδεια, το preprint ή το postprint, να το δώσει όπως θέλει. Δεν είναι απαραίτητο να το δώσει με άδεια Creative Commons. Ενώ εδώ συνήθως, τις πιο πολλές περιπτώσεις, είναι άδεια Creative Commons. Δηλαδή, το περιοδικό ουσιαστικά, το μόνο που κάνει είναι ότι δίνει τη φυσική πρόσβαση. Η άδεια είναι πάντοτε η άδεια την οποία έχει διατηρήσει ο δημιουργός. Παρακαλώ. Τι είναι η άδεια? Συγγνώμη, απλώς επειδή είναι ειδικό μάθημα σήμερα, δεν μπήκα καθόλου στα εισαγωγικά αυτά. Να το πω όμως για όλους μας να είμαστε στο ίδιο σημείο. Αυτό είναι και σημαντική ερώτηση. Πάντως, να πω το εξής, θα κάνουμε μια δουλειά με την Ηλιά να την έχουμε ξεκινήσει. Θα περάσουμε λίγο τα εχειρίδια που φτιάξαμε στο πλαίσιο της οριζόντιες δράσης σε ένα wiki, ώστε στο επόμενο σεμινάριο, που ελπίζω θα το κάνουμε στο COHA, μέσα στο πλαίσιο, στο 27 του Μάη, να έχετε ένα υλικό που να έχετε δυνατότητα να διαβάσετε δύο πράγματα, να ξέρετε γιατί μιλάμε. Η άδεια είναι το νομικό εργαλείο που προβλέπετε στο άρθρο 13 του νόμιου 2121 του 93, που είναι ο νόμος για την πνευματική διοκτησία. Και είναι το συνήθες μέσο με το οποίο ένας δημιουργός επιτρέπει στον υπόλοιπο κόσμο να χρησιμοποιούν το έργο του. Μια άδεια λοιπόν είναι η δήλωση του δημιουργού, η δήλωση της βούλησής του προς τον υπόλοιπο κόσμο σε σχέση με το πώς μπορούν να χρησιμοποιήσουν το έργο του. Οι άδειες διακρίνονται χοντρά, πολύ χοντρά, σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτές που λέμε κλειστές άδειες, δηλαδή είναι άδειες που επευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και του παρέχουν ένα συγκεκριμένο εύρος δικαιωμάτων χρήσης. Παραδείγματος χάρη, μία κλειστή άδεια είναι μία άδεια από τον Ελσεβίρ στο ΠανΜΑΚ ή από τον Ελσεβίρ στο ΣΕΑΒ να χρησιμοποιεί μία βάση δεδομένων με συγκεκριμένο τρόπο. Και μία ανοιχτή άδεια, δεν μπορεί δηλαδή να το δώσεις περαιτέρω, παρά μόνο με πολύ συγκεκριμένους όρους. Η μία άδεια κλειστή είναι η άδεια που πάρουμε από τη Microsoft ή από την Apple ή από την Google όταν κατεβάζουμε μία εφαρμογή. Και η ανοιχτή άδεια είναι μία άδεια που αν μήτι άλλο, σου επιτρέπει να αντιγράψεις, σου επιτρέπει να αναδιανύμεις και σου επιτρέπει να το κάνεις διαθέσιμο το έργο στο κοινό, το λιγότερο. Κάποιες φορές σου επιτρέπει και άλλα πράγματα. Σου επιτρέπει να κάνεις βελτιώσεις και αλλαγές, σου επιτρέπει να το χρησιμοποιήσεις όπως θέλεις κλπ. Οι άδειες Creative Commons είναι οι πιο ευρέως διαδεδομένες ανοιχτές άδειες. Οι άδειες αυτές λέγονται επίσης και δημόσιας άδειες, γιατί είναι δημόσια προσβάσιμες και είναι τυποποιημένες. Είναι πάρα πολύ χρήσιμες ακριβώς επειδή είναι τυποποιημένες. Αντί λοιπόν να φτιάχνουμε μία καινούργια ανοιχτή άδεια κάθε φορά, είναι σκόπιμο να χρησιμοποιούμε μία τουλάχιστον από τις έξι άδειες Creative Commons. Δεν ξέρω πόσο ξαφίσιμο. Ωραία. Και τα δύο. Έχουμε δει περιπτωσιολογικά ότι συμβαίνουν και τα δύο, αλλά καμία φορά δεν έχω δει στην Ελλάδα πανεπιστήμιο που να επιλέγει μόνο μία άδεια. Συνήθως επιλέγουν δύο ή τρεις. Θα τα πω λίγο πιο αναλυτικά αυτά πιο πέρα, στο επόμενο σημείο, αλλά είναι πολύ σημαντική αυτή η ερώτηση. Γιατί είναι σημαντική. Εάν τον αφήνεις, και θα το επαναλάβω πολλές φορές αυτό γιατί είναι σημαντικό, όταν καταρτίζουμε την πολιτική ανοιχτής μας πρόσβασης, συστήνω να έχουμε μία κατανόηση στο εύρος των αδειών που επιτρέπουμε στους καταθέτες μας να χρησιμοποιούν. Δηλαδή δεν έχει νόημα να τους επιτρέπεις και τις έξι άδειες, γιατί δημιουργείς πολλές αδειοδοτικές ασυμβατότητες. Για παράδειγμα, εάν επιτρέπω στο αμέλιδεπ μου να αδειοδοτούν και με άδεια που επιτρέπει εμπορική χρήση και παρόμοια διανομή, και με άδεια που επιτρέπει παρόμοια διανομή αλλά χωρίς εμπορική χρήση, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργηθούν ασυμβατότητες. Γιατί, αν ο ερευνητής Α κάνει μία έρευνα η οποία αφορά κοινωνικής ανθρωπολογίας, και έχει ένα ερωτηματολόγιο με μία άδεια που λέει ότι επιτρέπεται να το χρησιμοποιείς, αλλά όχι για εμπορική χρήση εάν κάνεις παράγωγο, και έχω ταυτόχρονα και έναν άλλον ερευνητή που είναι πάλι από την κοινωνική ανθρωπολογία και κάνει μία αντίστοιχη έρευνα μετά από δύο χρόνια, όταν θα έρθει ο τρίτος ερευνητής και θέλει να πάρει τα δύο ερωτηματολόγια και να τα φτιάξει ένα τρίτο ερωτηματολόγιο, δεν θα μπορεί να το κάνει παρά μόνο εάν ζητήσει άδεια από τους δυο πρώτους. Γιατί μία άδεια είναι αντίθετη με την άλλη άδεια. Η μία άδεια σου λέει χρησιμοποιείς έτο, αλλά όχι για εμπορική χρήση και η άλλη σου λέει δεν μπορείς να περιορίσεις την εμπορική χρήση. Άρα είναι σε σύγκρουση. Γι' αυτό στις αδειοδοτικές μας, στις πολιτικές ανοιχτής πρόσβασης, είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχουμε αδειοδοτικές πολιτικές. Δηλαδή να καταλάβουμε εμείς και να το συνενοηθούμε και να το προτείνουμε στις διοικήσεις μας ότι παιδιά, εμείς ως πανεπιστήμιο, για αυτούς τους λόγους θα χρησιμοποιήσουμε αυτές τις άδειες. Και θα το πω και πιο μετά, αλλά να το πω από αυτό το σημείο, η αδειοδοτική μας πολιτική πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά. Είτε θα πάμε σε ένα μοντέλο τελείως ανοιχτό, δηλαδή δεν θα δεχτούμε να υπάρχουν περιορισμοί για μη εμπορική χρήση, είτε θα πάμε σε ένα μοντέλο που έχει περιορισμούς μη εμπορικής χρήσης, αλλά πρέπει να διασφαλίσετε έναν μηχανισμό, να μπορείτε να ζητήσετε άδεια από το πρόσωπο που έχει καταθέσει στην εργασία. Δηλαδή όσοι εκβάλετε πολιτικές, και έτσι δυστυχώς βλέπω τις περισσότερες πολιτικές, που δεν επιτρέπουν την εμπορική χρήση, πρέπει να βρείτε ένα μηχανισμό για να την επιτρέπετε. Γιατί ο λόγος που υπάρχει άδεια που απαγορεύει την εμπορική χρήση, είναι ακριβώς προκειμένου να δημιουργεί μια πρόσωδο στο δικαιούχο ή στο δημιουργό. Όταν δεν υπάρχει αυτή η λογική, υπάρχει πρόβλημα. Να πω επίσης, τώρα κάνω μια παρένθεση, συγγνώμη, αλλά είναι σημαντικό σε σαφορά. Επίσης έχουμε ένα ζήτημα στην περίπτωση του κάλυπου. Στην περίπτωση του κάλυπου, που είναι τα συγγράμματα, αυτό που συνέβαινε ήταν το εξής. Ήταν ένα μικτό μοντέλο. Ο χρήστης, ο δημιουργός έδινε στον κάλυπο όλα τα δικαιώματα. Και ο κάλυπος έλεγε, τα παίρνω όλα τα δικαιώματα και αναλαμβάνω τουλάχιστον να το διαθέσω με άδειες που δεν επιτρέπουν την εμπορική χρήση. Όταν πήγαινε το μέλος ΔΕΠ να δημοσιεύσει στα ανοιχτά ψηφιακά μαθήματα, και χρησιμοποιούσε υλικό που το είχε από τον κάλυπο, είχε το εξής πρόβλημα. Τα δικαιώματα δεν ήταν πια δικά του, ήταν του κάλυπου. Και τα ανοιχτά ψηφιακά μαθήματα επιτρέπαν την εμπορική χρήση, ενώ ο κάλυπος δεν την επέτρεπε. Το ζήτημα ήταν, θεωρητικά, καλή η λογική, με τη λογική του ότι ακριβώς επειδή ήταν ένα σημείο πρόσβασης ο κάλυπος, θα μπορούσες να ζητήσεις άδεια από τον κάλυπο και να τα χρησιμοποιήσεις. Το πρόβλημα ήταν, για να καταλάβουμε λίγο τις λεπτομέρειες και τα θεσμικά κενά που έχουμε ως χώρα, επειδή ο κάλυπος δεν ήταν στην πραγματικότητα, ο κάλυπος σε ποιον ανήκε, για να το δούμε λίγο. Πώς ξέρουμε τον κάλυπο εδώ μέσα όλοι, ωραία. Ο κάλυπος σε ποιον ανήκει. Στο ΣΑΑΒ. Στο ΣΑΑΒ τι είναι. Νομικά ξέρουμε τι είναι. Είναι κοινοπραξία, δεν είναι νομικό πρόσωπο. Αυτό θα πει ότι νομικά ερμηνεύεται ως ένα μορφωμά το οποίο ανήκει, κατά κοινωνία δικαιώματος, σε όλα τα μέλη του. Για να μπορέσει να πάρει μια απόφαση θεωρητικά, θα πρέπει να συνέλθει η Γενική Συνέλευση του ΣΑΑΒ, ή αν έχει εξουσιοδότηση στο Διοικητικό Συμβούλιο, να πάρει τέτοια απόφαση. Κατά συνέπεια είναι πολύ βαρύ και δύσκολο να πάρεις, ενώ θεωρητικά είναι απλό. Και γι' αυτό το λόγο η Γενική Συνέλευση και σε σύγκρουσε. Απλά σας αναφέρω γιατί η αδειοδοτική πολιτική είναι σημαντική. Αυτά είναι παραδείγματα. Για να δούμε τώρα ένα τρίτο σενάριο. Λοιπόν, είναι το σενάριο του εκδότη, το οποίο θέλω έτσι λίγο να το δούμε πάλι. Ουσιαστικά, κάνουν λίγο περισσότερο zoom σε μια περίπτωση. Αυτή είναι μια περίπτωση στην οποία ο καταθέτης έχει δώσει το περιεχόμενό του σε ένα περιοδικό. Και στη συνέχεια ο καταθέτης το ίδιο άρθρο, αλλά προσέξτε εδώ πέρα, το άρθρο, όχι απαραίτητα το τελικό άρθρο, το καταθέτει. Έχεται λοιπόν στο περιοδικό, κάνει τη μεταφορά πνευματικής ιδιοκτησίας και του δίνει και το ίδιο το περιεχόμενο. Το περιοδικό έχει μια preprint πολιτική ανοιχτή πρόσβασης, που σημαίνει ότι πριν περάσει από τους ρεφερείς μπορείς να το καταθέσεις στον καταθετήριό σου. Παίρνει λοιπόν το περιεχόμενο που είναι λαφρός διαφορετικό, το καταθέτει στον καταθετήριο και δίνει στο πανεπιστήμιο την άδεια. Τώρα ο τελικός χρήστης μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτό το άρθρο σε δύο μορφές. Το preprint θα το δει μέσα από το καταθετήριο, το κανονικό το άρθρο θα το έχει πρόσβαση, αν και εφόσον έχει πρόσβαση στη νομική βάση του εκδότη. Επειδή στην Ελλάδα της βάσης των εκδοτών σπανίως κάποιος έχει ως ιδιότης πρόσβαση, γιατί είναι πολύ ακριβές, στην πραγματικότητα ο τελικός χρήστης από το πανεπιστήμιο θα τα δει. Και επειδή, θα το δούμε και στη συνέχεια, στη διάρθρωση του τρόπου με τον οποίο γίνεται η διαχείριση των βάσεων δεδομένων, στη διοικητική διάθρωση της βιβλιοθήκης, η διαχείριση των βάσεων δεδομένων... ...συχνά δίνεται... ...στο ίδιο τμήμα που έχει και το αποθετήριο, που κουνιέμαι ώστε να... Λοιπόν, έχει το ίδιο... αισθάνομαι ότι είναι performance αυτό, έτσι. Πρέπει να είμαι στον μακεδονική τέχνη, στον σύγχρονη. Λοιπόν, εφόσον έχουμε αυτή την δυνατότητα, πολύ συχνά για τον τελικό χρήστη, ο τελικός χρήστης δεν καταλαβαίνει πολύ συχνά τη διαφορά. Πράγματι, είναι δύο διαφορετικές σελίδες. Αλλά είναι δυνατό να πάει στο SEAV, στο hlink, να ψάξει να βρει το άρθρο το κανονικό... ...και θα μπορούσε να βρήσει ως και ένα preprint στο καταθετήριο. Δεν αναφέρομαι σε αυτό το σημείο εκτεταμένος στη σημερινή παρουσίαση. Ξαναλέω, αυτό είναι μιας άλλης παρουσίασης. Υπάρχει και ένας άλλος τρόπος που ψάχνουν συχνά και βρίσκουν τα άρθρα οι χρήστες. Πού ψάχνουν εκτός από το καταθετήριο και τα περιοδικά? Στο? ResearchGate και στο Academy κλπ. Δηλαδή, πολλές φορές οι ακαδημαϊκοί προτιμούν να αυτοαρχιοθετήσουν χρησιμοποιώντας αυτές τις υπηρεσίες. Εδώ να πούμε ότι πάρα πολύ συχνά το κάνουν παρανόμως. Δηλαδή παρανομούν αέρα όταν το κάνουν αυτό. Και σε αυτό, επειδή αποτελένει ένα γενικότερο θέμα των συμβάσεων και έχει να κάνει με τους όρους με τους οποίους παρέχεται η πρόσβαση σε αυτά τα περιοδικά, θα το δούμε αναλυτικά κάποια άλλη στιγμή. Είναι ξεκάθαρες οι ροές που χοντρικά συμβαίνουν σε ένα αποθετήριο. Για αυτή είναι η βάση μας, ναι. Έχω μια ερώτηση για τα προηγούμενη, για τα καθαρά χέρια. Για να πάμε στα καθαρά χέρια. Είπατε ότι πρέπει ο καταθέτης να καθαρίσει τα δικαιώματα. Τι εννοούμε, θα πρέπει να αφαιρέσει τις φωτογραφίες ή τις εικόνες ή να ζητήσει άδεια? Ωραία, πολύ καλή ερώτηση. Την είχαμε συζητήσει και σε κάποια από τα προηγούμενα σεμινάρια μας. Είναι τρία πράγματα τα οποία κάνει ο πιθανός καταθέτης. Το πρώτο πράγμα είναι ότι έχει ζητήσει άδεια για τα δικαιώματα αυτά και την έχει λάβει ή τη ζητεί εκ των ιστέων, την λαμβάνει εν πάση περιπτώσει και δίνει στον καταθετήριο το υλικό του μαζί με όλες τις σχετικές άδειες. Για παράδειγμα, σε ένα που μας κατατέθηκε στο health desk ένα ερώτημα από το ΠΑΜΑΚ, στο οποίο όταν υπάρχει κατάθεση εργασίας από φοιτητοί, του ζητούν να περιγράψει το έργο, αλλά του ζητούν και τα έργα που περιέχονται μέσα σε αυτό. Δηλαδή, του ζητούν να καταθέσει το κείμενο της εργασίας και να πει ότι είναι δικό του, αλλά του λένε ότι αν έχεις και φωτογραφίες ή οπτικοακουστικό υλικό ή βάση δεδομένων ή ό,τι άλλο, πες μας από πού το πήρες, την πηγή του και την άδεια με την οποία το πήρες. Αυτό τους το κάναμε για κάποιες διορθώσεις και τους το στείλαμε χθες. Αλλά αυτό είναι μια κλασική περίπτωση πρώτη, ότι παίρνω άδεια. Η δεύτερη περίπτωση είναι η περίπτωση της αντικατάστασης πάυλα υποκατάστασης. Δηλαδή, έχω πέντε φωτογραφίες, οι οποίες μπορώ να τις αντικαταστήσω με φωτογραφίες, με φωτογραφίες οι οποίες είναι ανοιχτές. Αυτό είναι κάτι που το είδαμε πάρα πολύ εκτεταμένα στα ανοιχτά ψηφιακά μαθήματα. Δηλαδή, εκεί είχαμε εκπαιδευτικό περιεχόμενο μελών δεπ το οποίο χρησιμοποιούσε φωτογραφίες, τις οποίες τους λέγαμε αυτοί δεν έχεις δικαίωμα να τις χρησιμοποιήσεις και τα συνέπεια βρες μια που μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις. Αυτό δεν γίνεται πάντοτε. Γίνεται συνήθως όταν είτε η φωτογραφία έχει διακοσμητικό χαρακτήρα και μπορείς να την αλλάξεις με οποιοδήποτε άλλη φωτογραφία αντίστοιχης θεματικής, είτε έχει θεματικό χαρακτήρα και μπορείς να την αλλάξεις με μια φωτογραφία αντίστοιχου θέματος. Και μάλιστα έχουμε συγκεντρώσει και μια σειρά από πηγές στις οποίες μπορείς να βρεις αυτού του τύπου το υλικό. Όταν όμως δεν μπορείς να κάνεις ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο, υπάρχει ένα μικρό παραθυράκι, τρίτο, για τα ορφανά έργα, θα το πούμε σε συνέχεια. Εάν δεν είναι ούτε ορφανά έργα, τότε θα πρέπει να τις αφαιρέσεις. Εάν έχεις αφαιρέσει, ναι. Και δεν ξέρω πώς θα το τεκμηριώσουμε αυτό. Κοιτάξτε, εδώ μιλάω, είναι κάτι το οποίο είναι αρκετά σημαντικό. Εμείς εδώ προσπαθούμε να σας πούμε, εγώ προσπαθώ να σας πω, ως κοινότητα που είμαστε, προσπαθούμε να βρούμε μία λύση ανάμεσα στην ομοιμότητα και στο να κάνουμε τη δουλειά μας. Δεν λέω ότι να καταστρέψετε όλες τις εργασίες των φοιτητών, αλλά να τους δώσουμε σιγά σιγά μια συνέσθηση αυτού του πράγματος, για να καταλάβουν όλοι και το μέγεθος του προβλήματος. Το μέγεθος του προβλήματος έγινε στο ότι οι εξαιρέσεις είναι πάρα πολύ περιορισμένες. Τις δούμε όμως στη συνέχεια γιατί είναι σημαντικές, εξακολουθούν να έχουν μια στοιχειώδη λειτουργία. Σας απάντησα? Εντάξει. Έτσι και έτσι? Ναι. Ok. Για να πάμε λίγο στο επόμενο. Λοιπόν... Αυτή είναι η βασική κανόνιση, αυτό το θεωρώ ίσως ότι είναι το πιο σημαντικό slide της σημερινής παρουσίασης. Αυτό γιατί. Συνήθως όταν μιλάμε για... Μέχρι τώρα είδαμε λίγο τη ροή, ο οποίος είναι ο βασικός μηχανισμός με τον οποίο δουλεύουμε εμείς. Τώρα είναι σημαντικό να πάμε στο σημείο στο οποίο να καταλάβουμε τη στήβα των κανόνων που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά μας στο αποθετήριο. Τι εννοώ με αυτό? Όταν έχουμε ένα αποθετήριο, συνήθως σκεφτόμαστε τηλεονόμως για την πνευματική ιδιοκτησία, που πράγματι είναι η βάση όλων. Δηλαδή το Ευαγγέλειό μας είναι ο νόμος 2121 του 1993. Είναι ο βασικός νόμος και θα σας κάνω και μια πολύ γρήγορη ανάλυσή του για να θυμάστε τι είναι τα βασικά σημεία που μας ενδιαφέρουν. Ωστόσο, έχουμε το κομμάτι που αφορά τους γενικούς κανόνες και κυρίως μας λέει σε ποιον γεννάται η ιδιοκτησία, τι γίνεται με την ιδιοκτησία την πνευματική. Έχουμε όμως δύο κομμάτια που είναι στο δεύτερο επίπεδο που είναι για μένα ακόμα πιο σημαντικά και είναι ακόμα πιο σημαντικά γιατί έχουμε και έναν λόγο σε αυτά. Είναι ο οργανισμός του πανεπιστημίου ή ο κανονισμός του πανεπιστημίου ή του τμήματος και η πολιτική του αποθετηρίου. Αυτά τα δύο κείμενα ουσιαστικά μας δίνουν τους ιδρυματικούς κανόνες που αφορούν συνήθως τις μεταβιβάσεις ή αδειοδοτήσεις. Δηλαδή στη ροή που είδαμε στο πρώτο μέρος το πώς ακριβώς τη διαχειριζόμαστε δεν μας το λέει αυτό. Αυτό είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούν σαν να λέμε τα ελληνικά. Πρέπει να μιλήσουμε στη γλώσσα της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αλλά το πώς θα κάνουμε τη διάχυση του δικαιώματος θα μας το πει οι βασικοί κανόνες του παιχνιδιού είναι αυτή η πολιτική του αποθετηρίου και οργανισμού του πανεπιστημίου. Γι' αυτό αυτοί πρέπει να έχουν κάποια επαφή με την πραγματικότητα. Δηλαδή πρέπει να είναι προσαρμοσμένοι στα πράγματα τα οποία θέλουμε να κάνουμε. Θα τα αναλύσουμε πιο διεξοδικά στη συνέχεια. Όταν τα έχουμε αυτά, αυτά χρειάζονται κάποια έγγραφα. Δηλαδή οι πολιτικές, ο οργανισμός του πανεπιστημίου, ο οποίος στη συνέχεια δίνει τη δυνατότητα στη βιβλιοθήκη να καταρτίσει μια πολιτική αποθετηρίου, πρέπει στη συνέχεια να εκφραστεί με κάποια έγγραφα που επιτρέπουν τις αδειοδοτήσεις και μεταβιβάσεις να γίνουν με έναν ωραίο τρόπο. Το βασικό είναι το έγγραφο κατάθεσης, το οποίο συνήθως θα περιέχει και την άδεια κατάθεσης και την άδεια χρήσης. Ένα άλλο λάθος που κάνουμε πάρα πολύ συχνά είναι ότι μπλέκουμε αυτά τα τρία. Δεν είναι το ίδιο. Το έγγραφο κατάθεσης περιέχει αρκετά πράγματα, ανάμεσα στα οποία είναι και οι άδειες. Αλλά δεν περιέχει μόνο τις άδειες και οι άδειες διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Άδειες κατάθεσης που είναι τα δικαιώματα που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο και άδειες χρήσης που είναι τα δικαιώματα που βγαίνουν από το πανεπιστήμιο. Άρα λοιπόν πρέπει να χρησιμοποιούμε μια τέτοια ανάλυση προκειμένου να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Δηλαδή, αν θα θέλαμε να κάναμε μια δουλειά σαν κοινότητα, θα ήταν ο κάθε ένας από εμάς να απαντήσει από αυτά εδώ τι έχουμε. Δηλαδή, σίγουρα έχουμε αυτό γιατί θέλουμε να το έχουμε. Ξέρετε ποιος είναι ο οργανισμός του πανεπιστήμιού σας, πρέπει να τον βρείτε. Ή αν έχει. Συνήθως, εάν δεν έχει, ή οργανισμό ή κανονισμό, βρείτε το σχέδιο. Γιατί είχε γίνει μια προσπάθεια να δημιουργηθούν και έχει σημασία. Γιατί το λέω αυτό. Εάν δεν έχει, δεν είναι απαραίτητα κακό στον κύκλο ζωής που βρισκόμαστε τώρα. Γιατί πρέπει να τον βρείτε το σχέδιο και να δείτε τι θέλετε να έχει μέσα σε αυτό. Άρα, αν δεν υπάρχει, πρέπει ως βιβλιοθήκες να παίξετε ένα ρόλο στο να μπουνε τα πράγματα που χρειάζεστε. Μετά, στην πολιτική αποθετηρίου. Δεν είναι απαραίτητο να έχετε οργανισμό για να έχετε πολιτική. Είναι καλό, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Η πολιτική του αποθετηρίου δεν είναι το ίδιο με την πολιτική ανοιχτής πρόσβασης. Μια πολιτική αποθετηρίου μπορεί να μην είναι ανοιχτής πρόσβασης. Και η πολιτική ανοιχτής πρόσβασης μπορεί να μην περιορίζεται στο αποθετηρίο. Αλλά είναι και τα δύο σημαντικά. Παράδειγμα, μια πολιτική αποθετηρίου θα σου πει και πράγματα που έχουν να κάνουν με το μορφότυπο της κατάθεσης. Θα σου πουνε πράγματα που έχουν να κάνουν με τα προσωπικά δεδομένα. Ενώ μια πολιτική ανοιχτής πρόσβασης θα πει ότι οι καθηγητές μου στο πανεπιστήμιο, τα μέλη ΔΕΠ, πρέπει να δημοσιεύουν δε και καλά σε περιοδικά ανοιχτής πρόσβασης. Ότι οι φοιτητές μου, οι εργασίες τους είναι δε και καλά ανοιχτής πρόσβασης. Είναι κατανοητή η διαφορά ανάμεσα στα δύο? Επίσης, να ξέρουμε ότι ο Ελένα και περισσότερο, τόσο η πολιτική αποθετηρίου όσο και η πολιτική ανοιχτής πρόσβασης στην πραγματικότητα δεν αφορούν μόνο δημοσιεύσεις, αφορούν και τα δεδομένα, επιστημονικά δεδομένα και τον τρόπο που τα αχειριζόμαστε. Μετά από αυτά πάμε στο έγγραφο κατάθεσης που είναι πολύ σημαντικό. Συνήθως τα μοναδικά έγγραφα κατάθεσης που έχουν τα πανεπιστήμια είναι αυτά που χρησιμοποιούν για να καταθέτουν τις διδακτορικές διατριβές και να τις διαθέτουν στη συνέχεια στο Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης, αλλά σιγά σιγά πρέπει να φτιάξετε έγγραφα κατάθεσης για το σύνολο του υλικού που έρχεται στο αποθετήριο. Δηλαδή αυτό τι πρέπει να είναι. Έγγραφο κατάθεσης για εργασίες όλων των επιπέδων, πρωπτυχιακές, ό,τι μαζεύεται. Αν υποθέτουμε ότι μαζεύεται από πτυχιακές και πάνω είναι πτυχιακές, μεταπτυχιακές, διδακτορικές διατριβές. Εάν έχετε δεδομένα, και θα τα δούμε πάλι και στα έγγραφα κατάθεσης, να έχετε τα δεδομένα που είναι τα συνοδευόμενα δεδομένα με την εργασία. Στα δεδομένα να πω ότι μπορεί να είναι από πρωτογενή δεδομένα της έρευνας αλλά και το ίδιο το ερωτηματολόγιο. Το λέω αυτό γιατί μας έχει έρθει αρκετές φορές ένα ερώτημα. Το ζήτημα των ερωτηματολογίων είναι πολύ σημαντικό γιατί το χρησιμοποιούν και άλλοι ερευνητές. Επίσης είναι σημαντικό προκειμένου να αξιολογίσετε, θα το δούμε και στη συνέχεια, το θέμα της λογοκλοπής. Να πω επίσης ότι στην πολιτική αποθετηρίου πολύ συχνά περιέχεται και η πολιτική λογοκλοπής, την οποία πρέπει να διαφοροποιούμε από την πολιτική πνευματικής ιδιοκτησίας. Άλλο πράγμα είναι να έχουμε παραβίαση πνευματικής ιδιοκτησίας και άλλο πράγμα είναι να έχουμε λογοκλοπή. Παράδειγμα, όταν εγώ, αν η Λιάννα γράψει μια εργασία και εγώ χρησιμοποιήσω μια πολύ ωραία ιδέα που είχε και πάρω και κάποια πράγματα και τα αντιγράψω κομματάκια, μπορεί να έχω και βάλω στη συνέχεια μια γενική και αόριστη αναφορά κάπου στο τέλος, Λιάννα Ρακά 2013, η σημασία της πνευματικής ιδιοκτησίας για τον σύγχρονο άνθρωπο, αυτό το πράγμα μπορεί να είναι λογοκλοπή. Αν χρησιμοποιήσω τα τρία τέτατα της εργασίας μου είναι η εργασία της Λιάννας. Δεν είναι απαραίτητα παραβίαση πνευματικής ιδιοκτησίας, όπως θα δούμε στη συνέχεια αν χρησιμοποίησα σωστά το άρθρο 19. Επειδή έχουμε την εξέδιση του άρθρο 19, η οποία μας λέει πότε μπορεί να χρησιμοποιήσουμε υλικό τρίτου, η λογοκλοπή και η παραβίαση πνευματικής ιδιοκτησίας είναι δύο διαφορετικά θέματα. Η λογοκλοπία αντιμετωπίζεται με βάση την πολιτική που έχεις και είναι ένα ζήτημα εσωτερικό πανεπιστημιακό, η πνευματική ιδιοκτησία είναι παραβίαση του νόμου για την πνευματική ιδιοκτησία. Είπαμε και για τις άδειες, θα τις δούμε τις άδειες κατάθεσης και τις άδειες χρήσης και άρα αυτό είναι συνολικά η στήβα των νομικών κανόνων, των βασικών κανόνων που έχουμε για να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Για να πάμε να τις δούμε λίγο πιο αναλυτικά. Ξεκινάω με το νόμο για την πνευματική ιδιοκτησία, για να πάμε λίγο στα βασικά του σημεία. Το πρώτο πράγμα είναι ότι μια δουλειά που έχω και εγώ συμμετάσχει είναι ότι έχουμε περάσει στη βικηθήκη, τον 21-21 του 93 όπως ισχύει. Δηλαδή ό,τι αλλαγές γίνονται συνήθως περνάμε εκεί. Μπορεί να μας έχει φύγει κάτι, δείτε το κι εσείς, αλλά νομίζω τα έχει λίγο πολύ όλα. Είναι χρήσιμο να ξέρετε αυτή τη διεύθυνση για να μπορείτε να το διαβάζετε. Γιατί ο παλιός αν το δείτε μόνο μέσα από το FEC δεν θα βγάλετε άκρη, έχει αλλάξει 15 φορές, νομίζω αλλάζει 1 φορά να 2 χρόνια τουλάχιστον. Ό,τι και το λίγμα αυτό αλλά και γενικά όλο το λοιπό, το θεωρητικό κομμάτι, υπάρχει στο στάδι για λίγα. Έχουν προσθέσει και αυτό το λίγμα και το τελευταίο κομμάτι για το λιγμικό. Είναι μέσα και οι άδειες και ό,τι το λιγμικό λέμε υπάρχει στο στάδι για λίγα. Σωστά, ξέχασα να το βάλω, θα το βάλουμε μετά. Λοιπόν, να δούμε λίγο τη δομή του νόμου. Θα δούμε λίγο τη δομή του νόμου και μετά θα κάνουμε διάλειμμα για 5 λεπτά και θα συνεχίσουμε. Λοιπόν, φαίνονται πολλά νούμερα, αλλά είναι σημαντική η διάρθρωση του, απλά για να την καταλάβουμε. Στο άρθρα 1-3 βλέπουμε, εγώ έχω τα πιο σημαντικά άρθρα, δεν έχω όλο το νόμο εδώ. Άρθρα 1-3 μας ενδιαφέρουν γιατί μας λένε χοντρικά τι στο καλό είναι το δικαίωμα του δημιουργού και τις δύο βασικές κατηγορίες του δικαιώματος. Το ηθικό δικαίωμα και το περιουσιακό δικαίωμα. Άρα για να καταλάβουμε τη βασική διάρθρωση του δικαιώματος, πάμε εδώ. Τα άρθρα 6-11 λένε ποιοι είναι οι δικαιούχοι. Η αρχική δικαιούχη λέει δηλαδή ότι βασικά όποιος δημιουργήσει κάτι τεκμέρεται χωρίς διατυπώσεις ότι είναι δημιουργός. Και σου εξηγεί ότι αν έχεις ένα σημειωματάκι είναι τεκμήριο. Δηλαδή σου λέει ότι μπορεί να αποδείξει κάποιος το αντίθετο, αλλά είναι μια καλή ένδειξη να ξέρεις ποιος είναι ο δικαιούχος. Γι' αυτό και στο μεταδεδομένο στο πεδίο δικαιώματα είναι σημαντικό να το έχουμε σωστά. Δημιουργούμε ένα τεκμήριο. Τεκμήριο, τι θα πει, είναι μια δήλωση η οποία επί της αρχής ισχύει, αλλά μπορεί κάποιος να αποδείξει το αντίθετο σε περίπτωση που υπάρχει δικαστική διαφορά. Το άρθρο 13 είναι πάρα πολύ σημαντικό για μας, γιατί είναι το άρθρο πάνω στο οποίο βασίζονται οι άδειες. Όλες οι άδειες, είτε είναι ανοιχτές, είτε είναι κλειστές, είναι άδειες του άρθρου 13. Το άρθρο 13 επίσης μας μιλάει και για μεταβιβάσεις και εκχωρήσεις δικαιώματος. Τα 18 με 28 γάμα είναι πολύ σημαντικά άρθρα γιατί είναι ουσιαστικά υπεριορισμοί του δικαιώματος, θα τα δούμε μαζί στη συνέχεια. Το άρθρο από αυτά σημασία έχει το 18 και το 19, αυτά που αναφέρω εδώ πέρα θα τα δούμε αναλυτικά στη συνέχεια. 29 με 31 για το δικαίωμα του δημιουργού και 52 για τα συγγενικά δικαιώματα είναι η διάρκεια προστασίας. 40 με 45α είναι αυτά που λέμε τα τεχνολογικά, δηλαδή σου λέει τι γίνεται με τα προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών και τις βάσεις δεδομένων. Εδώ να πούμε ότι η βάση δεδομένων έχει ένα ιδιόριθμο δικαίωμα, το ιδιόριθμο δικαίωμα του κατασκευαστή βάσης δεδομένων. Μας ενδιαφέρει αρκετά αυτό το κομμάτι. 46 με 53 τα συγγενικά δικαιώματα, 54 με 63 η συλλογική διαχείριση. Αυτό δεν μας ενδιαφέρει τρομακτικά, για τον απλό λόγο ότι απλά εμείς χρησιμοποιούμε τις άδειες που μας δίνει όταν μας δίνει και όπου χρειαζόμαστε ως δέλη ή αεπί η αυτοδιαχείριση, ή κάποια από αυτούς που χρησιμοποιούμε. 64 με 66β είναι τα ζητήματα γενικά που αφορούν ποινικές αστικές και διοικητικές κυρώσεις. Τα 66α και 66β είναι τα τεχνολογικά. Και το 68α είναι το διαχρονικό δίκαιο που μας ενδιαφέρει ενώ φαίνεται μια διάταξη πολύ λεπτομερής. Μας ενδιαφέρει για τον εξής λόγο. Επειδή εμείς κάνουμε ψηφιοποίησης, είναι δυνατό να ψηφιοποιούμε υλικό το οποίο είναι δινητικά εκτός προστασίας. Δηλαδή ο νόμος, αν θυμάστε, δίνει προστασία για το δικαίωμα του δημιουργού 70 χρόνια από το θάνατο του δημιουργού χοντρικά και για τα συγγενικά δικαιώματα χοντρικά 70 χρόνια από τη δημοσίευση του έργου. Αυτό θα πει ότι κάποιες φορές όταν εμείς ερχόμαστε να ψηφιοποιήσουμε ένα κείμενο ή ένα μουσικό κομμάτι ή ένα οπτικοακουστικό έργο, πρέπει να εξετάσουμε εάν αυτό το πράγμα προστατεύεται ή όχι. Εάν πρόκειται για κάτι το οποίο είναι παλιό, θα πρέπει να εξετάσουμε κατά πόσο το χρόνο που δημοσιεύτηκε, και αυτό αφορά ειδικά τα έντυπα, ήταν εντός προστασίας. Να σας πω ένα παράδειγμα αυτού του πράγματος. Είναι κλασικό παράδειγμα, το χρησιμοποιώ πολύ συχνά, ο περίφημος Παπαδιαμάντης. Το έχω χρησιμοποιήσει και σε όλες τις προηγούμενες παρεγουσιάσεις, γιατί είναι πολύ έβληπτο για να το θυμάστε. Έχουμε τη φόνησσα του Παπαδιαμάντη, η οποία είναι σε μία έκδοση του 1912. Αυτό, όπως και κάθε βιβλίο, έχει δύο τουλάχιστον είδη δικαιωμάτων πάνω το βιβλίο. Έχει το δικαίωμα του δημιουργού, που είναι για το έργο-λόγο που έχει γράψει ο Παπαδιαμάντης, και το δικαίωμα το συγκινικό του εκδότη, που έχει ο εκδότης για τη στοιχειοθεσία. Και ίσως να έχουμε και κάποια δικαιώματα για γραβούρες, άλλα σχεδιάκια απ' έξω, φωτογραφίες, τι στο καλό υπήρχε εκείνη την περίοδο. Άρα λοιπόν, έχουμε δύο με τρία δικαιώματα. Για το δικαίωμα του δημιουργού, ο χρόνος είναι 70 χρόνια από το θάνατο του δημιουργού, ο χρόνος προστασίας. Μετά από αυτό το διάστημα γίνεται κοινό κτήμα, ή πηγαίνει στο δημόσιο τομέα. Ο νόμος χρησιμοποιεί τον ευρωλογία κοινό κτήμα. Άρα λοιπόν, εμείς στο έργο του Παπαδιαμάντη του 1912, ξέρουμε με σιγουριά ότι επειδή ο Παπαδιαμάντης έχει πεθάνει περισσότερο από 70 χρόνια, ότι είναι κοινό κτήμα, επίσης ξέρουμε ότι επειδή έχουμε σωλαβίσει περισσότερα από 70 χρόνια από το σημείο στο οποίο ο συγγραφέας, ο εκδότης, εξέδωσε, δεν υπάρχει και δικαίωμα του εκδότηση γενικό πάνω στην έκδοση. Δηλαδή, άρα το ψηφιοποιούμε από το εξώφυλλο μέχρι το άλλο εξώφυλλο. Εάν τώρα έχουμε μια έκδοση του 1984, η οποία είναι μια έκδοση του Παπαδιαμάντη, το μεν κείμενο, αν το κάναμε OCR, αν κάναμε οπτική αναγνώριση χαρακτήρων, μπορούμε να το κάνουμε, αλλά δεν μπορούμε να ψηφιοποιήσουμε από εξώφυλλο σε εξώφυλλο, γιατί ο εκδότης έχει το συγγενικό του δικαίωμα. Πιο περίπλοκη είναι μια περίπτωση ενός έργου το οποίο είχε δημοσιευτεί 50 χρόνια πριν από το 2012. Δηλαδή, ας πούμε ότι το είχε κάνει πριν από το 2010, πες ότι το είχε κάνει το 1960. Τι ιδιόρισμο έχει αυτό το πράγμα. Η προστασία του συγγενικού δικαιωμάτου του εκδότη, μέχρι και πριν από 3-4 χρόνια, ήταν στα 50 χρόνια. Όταν εμείς θέλουμε να κρίνουμε εάν ένα έργο είναι εντός ή εκτός πνευματικής ιδιοκτησίας, αν είναι κοινό κτήμα ή όχι, πρέπει να αναρωτηθούμε εάν το σημείο στο οποίο είχε εκλείψει η προστασία, ή ποια ήταν η διάρκεια προστασίας τότε. Δηλαδή, εγώ θα πρέπει να δω το 2010 ποιος ήταν ο νόμος, τι έλεγε. Μας λέει λοιπόν το Άρθρο 68α ότι εάν το 2010 δεν ήταν προστατευόμενο, δεν θα είναι προστατευόμενο τώρα αναδρομικά. Δεν μπορεί δηλαδή αναδρομικά να δώσει ο νόμος προστασία. Άρα λοιπόν, όταν πάμε σε ψηφιοποίηση, που μας γυρνάνε παλιότερων εκδόσων, αλλά που θεωρούμε ότι είναι μέσα στην 70 κοντά αιτία, δεν είναι σίγουρο ότι προστατεύεται, ενδεχομένως να έχει βγει στο δημόσιο τομέα. Για να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, ανατρέχουμε στον χρόνο πριν από την έκδοση του νόμου και βλέπουμε πριν από το 2012, και βλέπουμε αν τότε το έργο προστατευόταν ή όχι. Δεν ξέρω πόσο σαφές ήταν αυτό. Είναι αρκετά περίπλοκο. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα. Όχι, εσύ πρέπει να εξετάσεις αν πριν από το πέρασμα του νόμου του 2012 ήταν εντός προστασίας ή όχι. Κάνουμε διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Καλά, νομίζω ότι είναι η ώρα για διάλειμμα και πάμε στη συνέχεια. Λοιπόν, πάμε λίγο να δούμε τον οργανισμό του πανεπιστημίου. Εδώ θα ήθελα λίγο, επειδή κάναμε και μια κουβέντα με κάποιους από εσάς έξω, λίγο να δούμε δύο πράγματα. Εδώ πήρα κάποια στοιχεία που είδα από τον οργανισμό του ΠΑΜΑΚ, το σχέδιο που υπάρχει, το οποίο θεώρησα ότι είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον σχέδιο για να πάρουμε κάποια σημεία. Απλώς θα ήθελα λίγο να δούμε συνολικά πώς φαίνεται να εντάσσουν τη βιβλιοθήκη. Καταλαβαίνω ότι είναι λίγο διοικητικό κομμάτι, αλλά είναι σημαντικό σε εμάς πάλι για να πάμε στο αρχικό διάγραμμα, που βλέπουμε ότι τα δικαιώματα πηγαίνουν στο πανεπιστημίο, αλλά πρέπει να καταλάβουμε λίγο γιατί οι αρμοδιώτες έχει βιβλιοθήκη. Ο λόγος που το συζητάω αυτό είναι ότι θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε και ένα πρότυπο, κάποια κομμάτια του κανονισμού που είναι σχετικά με τις βιβλιοθήκες. Βλέπετε εδώ πέρα ότι δημιουργείται μία διέθνηση βιβλιοθήκης και κέντρου πληροφόρησης. Δεν είναι σίγουρο ότι σε όλα τα πανεπιστήμια θα το δούμε αυτό. Εδώ βλέπετε έχει στην πραγματικότητα δύο υπηρεσίες. Η πληροφόρηση είναι στην πραγματικότητα υποδομή, είναι οι υποδομές. Δεν το βλέπω πουθενά, δεν το έχω βάλει. Εδώ. Έχει στις υποδομές, δηλαδή εδώ έχει δύο κομμάτια. Κομμάτια τα οποία αφορούν υπηρεσίες, βιβλιοθήκες κλασικές και έχουμε και κάποιο κομμάτι το οποίο είναι ουσιαστικά υποδομές. Να πούμε επίσης ότι αυτό που έχει ενδιαφέρον εδώ και έχω σημειώσει κάποια bullets που πήρα από τον οργανισμό, είναι το τμήμα ιδρυματικού αποθετηρίου και υποδομών, γιατί έχει όχι μόνο τη λειτουργία του αποθετηρίου αλλά έχει και τα κομμάτια για την πολιτικές πνευματικής ιδιοκτησίας και ανοιχτής πρόσβασης και το κομμάτι για την ψηφιοποίηση και διαχείριση. Επίσης και οι υπηρεσίες έχουν σεμινάρια που μπορεί να πεις ότι σχετίζονται με αυτό και τα δύο άλλα τμήματα έχουν δύο άλλες υπηρεσίες οι οποίες πάλι με τη σειρά τους σχετίζονται με διαχείριση δικαιωμάτων. Αυτό είναι ένα από τα προσχέδια που είχαν κάνει οι Βρυτάνες. Αυτό μας δίνει μία εικόνα του πώς βλέπουν τη βιβλιοθήκη και τα αποθετήρια. Παρακαλώ. Επειδή και εμείς είχαμε κάνει ένα σχέδιο οργανισμού τυριζόμενση το πρώτο που το είχαν κάνει οι Βρυτάνες που είχαμε στείλει από τον Ιούλιο του 2014 στο Υπουργείο. Είχε τραβή μετά μια Επιτροπή Εδρυοβουλόγων εξωτερική η οποία θα αναλάβανε να τα κοιτάξει όλα αυτά. Όλα αυτά όμως αποτυπωθούν την κυβέρνηση. Μετά όταν άλλαξε η κυβέρνηση ουσιαστικά δόθηκε μία κατέχνηση διότι αυτά με τους οργανισμούς ξεχάθηκαν. Και ότι δεν πρόκειται να μην είναι ίδιες για τα εξωτερικτήρια του 2009. Οπότε αυτά τα σχέδια οργανισμών δεν δείτε ποτέ λάθει να δουλεύουν κάτι τόσο προς την ιδιωτική. Δεν νομίζω ότι θα προχωρήσουν. Όταν θα αλλάξουν σημαντικές νομές όπως θα έχουν συμβούλια και θα έχουν συμβούλια και τα λοιπά. Δεν πρόκειται το 2009 να μην είναι ανέπακτος τουλάχιστον όπως ξέρω μέχρι τώρα. Το Νομοσχέδιο για την Επενδία είχε κυκλοφορήσει. Ναι, δεν έχει πάει ακόμα στη Βουρή. Αλλά θεωρώ ότι οργανισμοί και τα σχέδια οργανισμών τα οποία στείλαμε όλοι δεν πρόκειται να μην είναι έτσι. Τώρα τι σημαίνει αυτό. Το 2009 είχε μεταβατικές διατάξεις και έλεγε ότι μέχρι να ψηθούν διότι οι οργανισμοί θα εφαρμόζονται οι διατάξεις του νόμου, του προηγούμενου και των οργανισμών που είχαν. Άρα όσα πριν οργανισμούς καλώς είχαν και συνεχίζουν να συμφαρμόζουν, όσα δεν είχαν πηγαίνουν στο νόμο παλιότερα. Σε ένα πιδέλτα που υπήρχε το 2008. Ευχαριστούμε για αυτή την παρατήρηση. Νομίζω είναι σημαντικό από την άλλη την πλευρά ο λόγος για τον οποίο έχω αυτό το κομμάτι είναι ακριβώς επειδή είμαστε μπαίνουμε σε μια διαδικασία συζήτησης και της αναθεώρησης του 2009. Υπάρχει μην ξεχνάμε λίγο και για τα ερευνητικά ο 4310 ο οποίος αυτή τη στιγμή περνάει αυτή την εβδομάδα από τη Βουλή και θα υπάρξει και άλλος νόμος για την έρευνα που ενδεχομένως να είναι σε συντονισμό με την αλλαγή του 2009. Είναι σημαντικό επειδή θεωρώ ότι δεν είναι κακή αυτή η διάρθρωση που παρουσιάζει το πρότυπο. Να δούμε εκεί ποια είναι τα σημεία τα οποία μας αφορούν και στις διαβουλεύσεις που θα γίνουν, γιατί θα γίνουν αναγκαστικά κάποιες δημόσιας διαβουλεύσεις, εμείς να αρθρώσουμε μια πρόταση η οποία να είναι συγκεκριμένη. Αλλά είναι σημαντικό αυτό που λέτε, αυτή τη στιγμή δεν ισχύει αυτός ο κανονισμός. Να πω λίγο κάτι, τα κομμάτια τα οποία θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικά για μας είναι ότι ουσιαστικά το κομμάτι της πνευματικής ιδιοκτησίας και της ανοιχτής πρόσβασης εντάσσεται ως αρμοδιότητα της βιβλιοθήκης. Βυσικά να πούμε ότι η ανοιχτή πρόσβαση έχει μεταξελιχθεί αρκετά σήμερα, δηλαδή όταν συζητάγαμε για ανοιχτή πρόσβαση πριν από 4 χρόνια ήταν πολύ διαφορετική πριν από 6 χρόνια. Σήμερα η ανοιχτή πρόσβαση, το είπα και προηγουμένως, δεν αφορά μόνο δημοσιεύσεις. Αφορά και πρωτογενεί δεδομένα τα οποία θα τα δούμε να αυξάνουν πολύ περισσότερο. Άρα ενώ μιλέμε για πολιτικές ανοιχτής πρόσβασης, στην πραγματικότητα είναι πολιτικές ανοιχτής επιστήμης και ανοιχτής έρευνας γενικότερα. Άρα πρέπει να συνοδεύονται και με ένα data management plan, δηλαδή πρέπει να δίνουμε σιγά σιγά κάποιες οδηγίες σε σχέση πώς γίνεται η διαχείριση του κύκλου ζωής των δεδομένων, τα οποία είναι πράγματα που πάλι θα τα δούμε σε πιο ειδικό σεμινάριο. Να πω επίσης εδώ πέρα ότι δεν είμαι σίγουρος τι θα καταλήξουμε τελικά να έχουμε από αυτά, αλλά σε κάθε περίπτωση όταν έχετε κάποια πολιτική ανοιχτής πρόσβασης ή πολιτική αποθετηρίου, είναι πάντα χρήσιμο με τον επιστημονικό υπεύθυνο να υπάρχει μια επικοινωνία προκειμένου να έχει μια κατανόηση κι αυτός ή αυτή του τι γίνεται. Δηλαδή συνολικά με τα μέλη DEP τα οποία είτε είναι σε κάποιο εποπτικό είτε με κάποιο τρόπο συμμετέχουν στη λειτουργία της βιβλιοθήκης, θα πρέπει μόλις ολοκληρώσουμε τουλάχιστον εμείς ως group κάποια πρότυπα που αφορούν την ανοιχτή πρόσβαση, να είμαστε σε μια επικοινωνία μαζί τους για να παρακολουθούν και αυτοί που βρισκόμαστε για να προκειμένουν να βρίσκονται και αυτοί στην ίδια τροποθέτηση. Πάμε λίγο στην πολιτική αποθετηρίου η οποία μας ενδιαφέρει λίγο περισσότερο γιατί περνάει λίγο περισσότερο από το χέρι μας. Η πολιτική αποθετηρίου αυτή τη στιγμή ενώ σύμφωνα με το σχέδιο αυτό θα οριζότανε εξαιτίας του οργανισμού από το αποθετήριο από τη βιβλιοθήκη, τώρα θα πρέπει ουσιαστικά να υπάρχει κάποια πριτανική απόφαση ή άλλη απόφαση η οποία να την επικυρώνει. Αλλά πρέπει πάλι εμείς οι ίδιοι να καταρτήσουμε την πολιτική μας. De facto ένα άλλο πράγμα που συμβαίνει είναι ότι οι πολιτικές αυτές δεν εγκρίνονται από κάποιο διοικητικό συμβούλιο, αλλά απλά αναρτώνται στους διαδικτυακούς τόπους των αποθετηρίων. Εγώ θα έλεγα ότι ναι να τον αναρτήσουμε οπωσδήποτε στο διαδικτυακό μας τόπο ή στο αποθετήριό μας. Θα τα δούμε λίγο και πιο αναλυτικά, είναι αρκετά εκτυταμένη λίστα, το check list εδώ πέρα. Αλλά προσπαθήστε όταν θα έχουμε καταλήξει κάπου με αυτό να έχετε κάποια έγκριση οργάνου για αυτό το πράγμα το οποίο φτιάξαμε. Είτε υπάγεστε στη Γραμματεία, είτε είναι το πριτανικό, είτε είναι ανάλογα αν είστε τμήμα το τμήμα σας. Πάντως πρέπει να περάσει αυτή η πολιτική, να έχει μια στάμπα. Για να δούμε λίγο τι είναι η πολιτική αποθετηρίου. Η πολιτική αποθετηρίου, αν δείτε τα εξωτερικά τα bullets εδώ πέρα όσοι μπορείτε να τα διαβάσετε, είναι ουσιαστικά ο κύκλος ζωής του περιεχομένου. Δηλαδή από τη στιγμή που μπαίνει μέχρι τη στιγμή που φεύγει. Οι πολιτικές αποθετηρίου πιάνουν μια πληθώρα θεμάτων. Δεν πιάνουν δηλαδή μόνο θέματα που αφορούν πνευματική ιδιοκτησία. Χοντρικά πιάνουν κάποια θέματα που αφορούν πνευματική ιδιοκτησία, κάποια θέματα τα οποία αφορούν προσωπικά δεδομένα, κάποια θέματα τα οποία αφορούν τεχνικά ζητήματα υποβολής, μορφότυπους κλπ. και κάποια θέματα που αφορούν διαδικαστικά. Πώς μπαίνει το υλικό, πώς βγαίνει το υλικό. Και τέλος κάποια θέματα που αφορούν τους τύπους του περιεχομένου και των ανθρώπων που καταθέτουν. Για να τα δούμε λίγο από την αρχή. Το πρώτο πράγμα που είναι χρήσιμο σε μια πολιτική είναι να ξεκινήσουμε ορίζοντας το αποθετήριό μας. Δηλαδή στο προήμιο της πολιτικής αποθετήριου πρέπει να λέμε τι αποθετήριο ή καταθετήριο είμαστε. Δηλαδή αν είμαστε ιδρυματικό, αν αφορούμε το τμήμα, αν είμαστε ερευνητικού κέντρου. Ποιος είναι ο σκοπός του, για παράδειγμα είναι η συγκέντρωση όλων των εργασιών των φοιτητών του τμήματος ή η συγκέντρωση των εργασιών των φοιτητών του τμήματος σε όλες τις βαθμίδες, η συγκέντρωση των δημοσιεύσεων και η συγκέντρωση των δεδομένων. Σου δίνει δηλαδή μία εικόνα με σκοπό να, δηλαδή ο σκοπός μπορεί να είναι κυρίως η διατήρηση, οπότε δεν είναι απαραίτητο ότι είναι ανοιχτής πρόσβασης, ή μπορεί να είναι η πρόσβαση του περιεχομένου από το κοινό, οπότε πρέπει να είναι ανοιχτής πρόσβασης. Άρα λοιπόν ξεκινάμε λίγο με τον ορισμό τη φύση και την αποστολή του αποθετηρίου. Μπορεί να είναι θεματικό ή δρηματικό, μπορεί να είναι δεδομένο ή εργασιών, μπορεί να είναι εργασιών ή δημοσιεύσεων, μπορεί να είναι λίγο από όλα. Δεύτερο κομμάτι είναι καλό να υπάρχει ένας ο οποίος είναι ο υπεύθυνος του αποθετηρίου. Δηλαδή ο υπεύθυνος του αποθετηρίου πρέπει να προσδιορίζεται ποιος είναι. Συνήθως θα είναι αυτός που θα τρέχει το τμήμα αποθετηρίων ή θα είναι ο ένας άνθρωπος που κάνει όλες τις δουλειές, αλλά κάποιος πρέπει να υπάρχει. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να είναι φυσικό πρόσωπο. Η προσωπική μου άποψη είναι αυτή για να ξέρει κάποιος τι γίνεται και για άλλους λόγους πρέπει να είναι. Γιατί αυτό το πρόσωπο πρέπει να κάνει και μια σειρά από νομικά πράγματα. Οπότε πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι. Αλλά πέρα από αυτό τουλάχιστον να υπάρχει ένα email. Δηλαδή πρέπει όταν έχεις κάποιο ζήτημα με το αποθετήριο να μπορείς να το βρεις. Δεν το αναφέρω εδώ, αλλά στον υπεύθυνο αποθετηρίο ένα από τα σημαντικά σημεία που πρέπει να έχει, το είχαμε κάνει αρκετά στα ανοιχτά ψηφιακά μαθήματα, είναι να έχουμε μια πολιτική γνωστοποίησης και αφαίρεσης. Στο ελληνικό δίκαιο δεν προβλέπεται ρητός κάτι τέτοιο, αλλά το θεωρώ καλή πρακτική. Δηλαδή, εάν κάποιος βρει περιεχόμενο που έχει οποιοδήποτε νομικό πρόβλημα, όχι μόνο πνευματικά δικαιώματα, αλλά πνευματικά, λογοκλοπή ή προσωπικά δεδομένα, αυτά είναι τα τρία κυρίως ζητήματα που έχουμε. Να έχει μια διεύθυνση στην οποία να το στέλνει ένα email, ένα notice and take down στην πραγματικότητα διαδικασία. Εμείς να μπορούμε να το κατεβάσουμε αμέσως στο υλικό, να έχουμε μια διαδικασία τι κάνουμε στο μεταξύ. Για παράδειγμα, ότι έχουμε 10 με 15 μέρες για να φέρουν τα 2 μέρη της αντιρρύσης τους, να τα βρούνε. Εάν δεν τα βρούνε, θα το περιμένουμε μέχρι να τα βρούνε στα δικαστήρια. Και εμείς το ανεβάζουμε πάλι όταν έχει λήξει η υπόθεση. Αυτό ενώ νομικά δεν μας απαλλάσει πλήρως από την ευθύνη. Μην το ξεχνάμε ότι τυπικά ο νόμος είναι πολύ αυστηρός, στην πραγματικότητα κανείς δεν το ψάχνει. Αλλά πρέπει εμείς να έχουμε μια διαδικασία που να δίνουμε μια εύκολη δίοδο σε κάποιον για να κατέβει το περιεχόμενο. Να πω τώρα ότι στο σχέδιο νόμο που υπάρχει για την πνευματική διοκτησία, που είναι ακόμα ρευστό που θα τελειώσει, υπάρχει η πρόβλεψη όταν υπάρχει παράνομο περιεχόμενο να δίνεται πρώτα η ευκαιρία στον διαθέτη του περιεχομένου, δηλαδή σε εμάς εδώ πέρα, να κατεβάσουμε το περιεχόμενο και μετά, για να μη μας το κατεβάσουν, να μη μας το κλείσουν. Γιατί πλέον με τις διατάξεις αυτές που θα υπάρξουν θα κατεβάζουν διακόπτη στο site. Οπότε έχει μεγάλη σημασία απλά εμείς να έχουμε μια πολύ απλή διαδικασία, αν κάποιος μας γνωστοποιήσει, να κατεβάζουμε πολύ γρήγορα το περιεχόμενο. Πρόκειται για μια διαδικασία με τα στοιχεία του κεφάλαιου, με τα οποία κάποιος κατηγορήσει τον διαθέωτη... Κλασικό. Και θα προσθύμουμε στα διαδικασία. Εμείς θα πρέπει να τα κατεβάσουμε, το χωρίς να γίνει και εκείνη το θέμα. Εγώ θα έλεγα, η διαδικασία είναι η εξής, η λογοκλοπή ειδικά έχει σίγουρα πειθαρχικό κομμάτι διοικητικό. Εσείς την κατεβάζετε την εργασία από τη στιγμή που υπάρχει παράπονο. Όχι, όταν σας το πει κάποιος. Κάποιος να σας το πει. Κάποιος πρέπει να ενημερωθείτε γι' αυτό, επισήμως. Εάν δεν ενημερωθείτε, δεν κάνετε τίποτα. Δηλαδή, αν έρθει ο ενδιαφερόμενος και πει ότι στην εργασία μου έχει αντιγραφεί, υπάρχει λογοκλοπή, δεν θα πρέπει να κάνει τίποτα. Όχι, όχι. Αυτό λέω, αν έρθει ο ενδιαφερόμενος και πει η εργασία μου... Ο ενδιαφερόμενος δεν θα πει η εργασία μου κλέβει. Το αντίστροφο, η εργασία του πρόδρομου έχει αντιγράφει στην Λιάννα, που λέγαμε και προηγουμένως. Εσείς θα κατεβάσετε την εργασία του πρόδρομου αμέσως και θα περιμένετε τη διαδικασία να ολοκληρωθεί. Την ανεβάζετε. Δεν φαίνεται εσείς για ποιον λόγο την έχετε κατεβάσει. Κοιτάξτε, είναι σωστή η ερώτηση. Κανονικά, γι' αυτό είπα ότι αυτά πρέπει να υπάρχουν στην πολιτική. Ποια πολιτική πρέπει να είναι σε συνδυασμό ή να έχει έγκριση οργάνου ή να πατάει πάνω σε έναν οργανισμό. Αυτό τι θα σημαίνει πρακτικά. Ότι εγώ, όταν έχω βγάλει την πολιτική μου, έχω και μια διαδικασία γνωστοποίησης και αφαίρεσης. Αυτή πρέπει να εγκριθεί από το συλλογικό όργανο μαζί με την πολιτική. Άρα, αφού έχει εγκριθεί, έχεις κάλυψη. Πούναμε πολλά χρόνια όταν κάναμε την πολιτική του καταστηριού. Είχαμε βάλει για πέντε χρόνια ότι μπορούμε να κατεβάσουμε περιεχόρμενο. Αλλά αυτό που έχουμε διαβάσει σε διάφορα καταστηρίες στο εξωτερικό ήταν ότι δεν κατεβάσεις ποτέ περιεχόρμενο. Δεν αφείρει σκηνό κάτι. Αν το κατεβάσεις, εξηγείς γιατί. Δηλαδή, δεν ανεβάζεις ή κατεβάζεις πράγματα χωρίς να φαίνονται. Εξηγείς γιατί, ας πούμε, εγώ θυμάμαι ο Βαγγέλης, υπήρχε ένα περιπτωσιαστικό λογοστινοποίηση και είπα μετά από γενική συνέντρωση του ΤΥΟΑ. Χωρίς να πείτε το γιατί. Αλλά πρέπει κάτι να πούμε. Γι' αυτό θέλετε τη διαδικασία. Σωστό. Γι' αυτό θέλετε μια διαδικασία γι' αυτό. Δεν μπορείτε να το κάνετε έτσι. Αφθαίρετα. Αφθαίρετα. Αλλά γι' αυτό είπα και ότι πρέπει να έχετε και μια έγκριση για την πολιτική σας. Γιατί η διαδικασία γνωστοποίησης και αφαίρεσης πρέπει να περιγράφεται στην πολιτική σας. Γι' αυτό και είπα ότι πολιτική είναι πράγματα περισσότερα από απλά πνευματική ιδιοκτησία. Άρα λοιπόν περιγράφεται μια διαδικασία που από την πρακτική σας ξέρετε ότι δουλεύει. Και τη διαδικασία αυτή την περνάτε μετά από το συλλογικό όργανο που είναι αρμόδιο για τη βιβλιοθήκη. Δίνει μια στάμπα, τη δημοσιεύεται και είναι ξεκάθαρο και σε όλους. Όταν καταθέτει κάποιος, και θα το δούμε και στον καταθετήριο έγγραφο, συμφωνεί με την πολιτική. Άρα έχεις δέσει από όλες τις πλευρές. Έχεις από πάνω το όργανο και από κάτω τον καταθέτοντα. Τα γνωρίζει αυτά τα πράγματα. Έχουμε ένα μικρό κενό για αυτούς που έχουν καταθέσει στο παρελθόν, αλλά και αυτό είναι ένα από τα πολλά κενά που έχουμε με αυτούς που έχουν καταθέσει στο παρελθόν. Δεν είναι το μόνο. Αυτό που ήθελα να ρωτήσω είναι, κατεβάζουμε και την εγγραφή. Όχι, όχι. Είναι αυτό που λέει η Κλοντινή. Ωραία. Αυτό ήθελα να διευκρινιστεί, ότι η εγγραφή παραμένει, δεν κατεβαίνει δηλαδή και η εγγραφή και μπαίνει κάποια σημείωση. Ναι, απλώς πρέπει να γίνει πολύ διακριτικά η σημείωση, πάλι, με δεδομένο ότι αυτό το πράγμα μπορεί πάλι να σας κολλήσει σε διάφορα ζητήματα. Μια πολύ τραβηγμένη περίπτωση που μου είχε τύχει ήταν με θέμα προσωπικών δεδομένων στη συνέχεια. Ήταν ένα προσωπικό δεδομένο που βγήκε, που είναι ακραίο, πιστεύω, ή να εκκρεμούσε ακόμα αυτή η υπόθεση που έχω. Αν λοιπόν η απιστοφή τελεσίδικα ότι όντως έχει γίνει η λογοκλωπή και έχει υπάρχει απόφαση προφανώς από το τμήμα, ότι εγώ φέρνω πίσω το μεταπτυχιακό ή το πτυχίο του συγκεκριμένου ατόμου. Εμείς διατηρούμε την εγγραφή και για λόγους παραδοματισμού λέμε ότι έχει αποσευχή. Αυτό είναι δικό σας θέμα. Πιστεύω πρέπει να το ορίσετε σαν εσωτερικά, σαν διαδικασία. Δεν έχουμε κάποιο νομικό κομμάτι εδώ. Είναι καθαρό κομμάτι διαδικαστικό εσωτερικό. Ακριβώς. Πάντως δεν είναι κάτι που το απαντάμε τώρα. Θέλετε να πείτε κάτι. Έχουμε δύο θαυματάκια. Όσον αφορά την εγγραφή, όπως είπατε πριν, θέλει πάρα πολύ πως να αρχίσει η διευκολιτικότητα και τη διατύπωση αυτόν του βράδυ, γιατί μπορεί να σε ρωτήσει και της πίεσης. Ναι, έχουμε τέτοια περίπτωση. Δηλαδή δεν είναι θεωρητικό. Κι αυτοί μήπως υπάρχουν κάποτε υποσχεσμένοι κανόνες. Πολύ καλό. Υπάρχουν διάφορες δουλειές που έχουν γίνει σε σχέση με πρότυπες πολιτικές, και είπαμε και στο διάλειμμα και θα το βάλουμε στην επόμενη μας συνάντηση, να κάνουμε μία ώρα με μία πρότυπη πολιτική που θα σας δείξουμε μία εβδομάδα πιο πριν, να τη δείτε και να τη συζητήσουμε σαν εργαστήριο, μία πρότυπη πολιτική. Αλλά υπάρχει δουλειά που έχει γίνει σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Νομίζω για επιστημονικά δεδομένα συνολικά ήταν το Παστερ. Και πριν από αυτό ποιο ήταν το Open Air. Υπάρχουν πάντως, υπάρχει ένα ευρωπαϊκό. Δεν θυμάμαι αν ήταν το Open Access ή κάπως το Open Air. Το Open Air έχει σίγουρα που τρέχει ακόμα, αλλά και πριν το Open Air ήταν άλλο ένα. Το Open Air είναι σίγουρα έχει κομμάτια πάνω σε αυτό. Αλλά εμείς τη δουλειά που θα κάνουμε είναι ακριβώς ότι θα μαζέψουμε λίγο αυτές. Αυτά έτσι κι αλλιώς από εκεί τα έχω τραβήξει τα κομμάτια. Απλώς να πάμε πλέον σε συγκεκριμένες διατυπώσεις. Άρα για να το κλείσω αυτό και να το κάνω μια σύνοψη. Τι είπαμε. Στην περίπτωση για το notice and take down, για τη γνωστοποίηση και αφαίρεση. Φροντίζουμε όλη την πολιτική αυτή κάπου να πατάει διοικητικά. Δηλαδή πρέπει, αφού την γράψουμε, να περάσει από κάποιο το αρμόδιο όργανο για τη βιβλιοθήκη. Όποιο είναι αυτό στο τμήμα μας ή στο ίδρυμά μας, αναλόγως. Το δεύτερο κομμάτι είναι ότι ο δημιουργός, ο καταθέτης, όταν καταθέτει, θα πρέπει να αποδέχεται την πολιτική αυτή. Και τότε έχουμε καλύψει τις περιπτώσεις. Και σε κάθε περίπτωση έχουμε μια διαδικασία για το πώς το κάνουμε αυτό. Πάμε λίγο στην πολιτική του περιεχομένου. Καταθέτης κάνει από το αρχιωθέτης. Θα πούμε τι γίνεται στον τρίτο, αλλά στην περίπτωση του τρίτου, νομίζω ότι έχουμε πάλι μια αντίστοιχη διαδικασία. Απλώς στην περίπτωση του τρίτου, επειδή δεν καταθέτει ο ίδιος και τραβά με το περιεχόμενο σύμφωνα με την άδεια, η οποία είναι ανοιχτής πρόσβασης συνήθως για να το ανεβάσουμε, πάλι θα ακολουθήσουμε μια διαδικασία, αλλά δεν χρειάζεται εδώ πέρα να έχει αποδεχτεί κάτι. Όταν μας γίνεται αυτό το πράγμα, πάλι το μέλος πρέπει να αποδεχτεί τους όρους της πολιτικής. Εάν ήταν στο επίπεδο του οργανισμού, του τμήματος, τον είχαμε δέσει εκεί. Δηλαδή στο κομμάτι του οργανισμού, επειδή θα είχαμε κάποια πράγματα για το αποθετήριο, θα λέγαμε δηλαδή ότι το αποθετήριο τρέχει η διεύθυνση βιβλιοθήκων και όποιος είναι μέλος δε πρέπει να ακολουθεί τις πολιτικές χίψη Ζ, οι οποίες είναι συνήθως πολιτικές ανοιχτής πρόσβασης, πολιτικές διανοητικής ιδιοκτησίας και πολιτικές καταθετηρίου, μυρέα δεν θα μπορούσες να είσαι μέλος του πανεπιστημίου, μέλος δε, πιφητητής, χωρίς να τις έχεις αποδεχτεί. Είναι μέρος του οργανισμού του πανεπιστημίου. Γι' αυτό και το σωστότερο είναι να τις εντάξουμε μέσα στον οργανισμό του πανεπιστημίου. Αλλά ενδιάμεσα, επειδή στην Ελλάδα δυστυχώς δουλεύουμε και με ενδιάμεσες καταστάσεις, τουλάχιστον να έχουμε την έγκριση του συλλογικού οργάνου. Έχουμε συζητήσει στο βαρυθό, βέβαια, αλλά ακόμα άκρη δεν έχουν βγάλει το πέμμα. Εμείς είναι από τους νόμους των σπουδών, έχουμε φτιάξει ένα δικό μας καραβοτετήριο, σε πλακπόρματι space, στο οποίο ξεκινήσαμε, σαν πρώτη συλλογή, εκτός από το ΠΑΛΑΚΙ που έχουμε ρεβάσει σαν ανοιχτά λεπτομένα, τις πηχαιατικές του φνήματος. Η ιδιαιτερότητα που έχουμε εμείς σε σχέση με άλλα πανεπιστοίμια και άλλα κλίματα, είναι ότι σαν παρατήματα των ηθικιακών εργασιών, έχουμε πολύ συχνά προσωπικές φωτογραφίες, δίπλα από σπίτια και από... Θα το πούμε στη συνέχεια. Λοιπόν, να δούμε λίγο το περιεχόμενο. Έχει σημασία εδώ πέρα να ξεκαθαρίζουμε λίγο τι είναι το περιεχόμενο το οποίο θα βγάζουμε. Δηλαδή, αν έχετε απορία, κάντε την τώρα. Όταν πρέπει να ξεκαθαρίζουμε ποιο είναι το περιεχόμενο το οποίο ανεβάζουμε. Δηλαδή, αν είμαστε θεματικό αποθετήριο, αν είμαστε ιδρυματικό ή θμηματικό. Μπορεί να είναι και λίγο από όλα, αλλά πρέπει να το λέμε. Αυτό είναι χρήσιμο και για μας. Οι πολιτικές, να ξέρετε, λειτουργούν εδιτά. Είναι ένα κείμενο το οποίο απευθύνεται σε όλους τους έξω, αλλά μας αναγκάζει καθώς το γράφουμε να σκεφτούμε και εμείς τι είμαστε. Και μας δεσμεύει και εμάς εσωτερικά. Άρα είναι πολύ κομβικό κείμενο το κείμενο της πολιτικής του αποθετήριου. Άρα, λοιπόν, πρέπει να πούμε αυτά τα δύο. Δηλαδή, θα κάνουμε εμείς αρχαιοθέτηση υλικού που είπαμε και προηγουμένως, το οποίο έχουμε βρει σε κάποιο περιοδικό ανοιχτής πρόσβασης. Αν το κάνουμε, πώς θα το κάνουμε. Αυτό, δηλαδή, θέλει μια προσέγγιση. Πρέπει να είμαστε καθαροί πάνω σε αυτό. Το τέταρτο κομμάτι είναι η πολιτική υποβολής. Δηλαδή, ποιά κομμάτια είναι αυτοαρχαιοθέτηση και τι τύπου συσσόρευση κάνουμε. Αν κάνουμε απλά αντιγραφή, αν κάνουμε συσσόρευση μεταδεδομένων, θέλει πάλι μια πολιτική με το πώς δουλεύουμε με το περιεχόμενο και τα μεταδεδομένα τους. Το δεύτερο κομμάτι, το οποίο πρέπει να γράφετε, είναι ποιος έχει την ευθύνη εγκυρότητας και της εκαθάρισης των δικαιωμάτων. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το ένα είναι συνήθως απαντάται ως μια δήλωση, η οποία λέει είμαι υπεύθυνος για την εγκυρότητα του περιεχομένου που γράφω, ότι δεν προσβάλλει ή συγκοφαντεί κάποιον τρίτο, και ότι έχω πάρει όλα τα δικαιώματα που είναι απαραίτητα προκειμένου να προβένω στην πράξη αυτή. Εάν δεν πρόκειται για τέτοιο υλικό, το οποίο με κάποιο άλλο τρόπο αρχιωθετείς αλλά δεν αυτοί αρχιωθετείτε, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να απαντήσεις και εσύ σαν προσωπικό σε αυτό το ερώτημα. Προφανώς δεν μπορείς να το απαντήσεις όταν είναι ένα άρθρο που είναι δημοσιευμένο, οπότε στην περίπτωση αυτή την ευθύνη την έχει ο εκδότης. Δηλαδή εμείς όπως είπαμε στην αρχή με ένα βασικό κομμάτι μας είναι ότι δεν κάνουμε τους detective. Εάν το πήραμε από ένα περιοδικό, θεωρούμε ότι το περιοδικό έχει κάνει τη δουλειά του. Δεν είναι πλήρως νομικά σωστό αυτό που λέω, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά πρακτικά. Δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Πρέπει τουλάχιστον να βάλουμε ένα στόπ. Το τρίτο κομμάτι είναι αν υπάρχει υποχρέωση κατάθεση σύμφωνα με τον οργανισμό ή κανονισμό μας από φοιτητές και μέλη ΔΕΠ. Μία από τις συζητήσεις που υπάρχει είναι ότι τα μέλη ΔΕΠ, η αξιολόγησή τους θα θέλαμε στο μέλλον, θα γίνεται με βάση μόνο όσων έχουν καταθέσει στο ιδρυματικό τους καταθετήριο. Το ίδιο και αν η εξέλιξη εξαρτάται και από το data citation, μιλάω λίγο για πιο προοδευμένες καταστάσεις, αλλά ειδικά στις θετικές επιστήμες, η τάση που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι αυτή. Για παράδειγμα, στο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, η προαγωγή μας εξαρτάται, εμείς μας βάζουμε και καταθέτουμε απευθείας στο αποθετήριο και ό,τι δεν έχεις καταθέσει στο αποθετήριο δεν μετράει. Και μπορεί να είναι και το σύνολο των πραγμάτων που θεωρούνται ότι είναι απαραίτητα για αυτό που κάνεις. Δηλαδή σε ένα πολύ προοδευμένο σύστημα έχεις ένα σύνολο αποθετηρίων, τα αποθετήρια για τα μαθήματα, τα αποθετήρια για τα data, μπορεί να είναι και ένα αποθετήριο και τη συλλογία που έχει να κάνει με την βιβλιογραφία σου, γκρίζα και κανονική, δηλαδή working papers και δημοσιευμένα. Και reports που έχεις κάνει ενδεχομένως για τη βιομηχανία ή consulting ή δεν ξέρω τι. Ξέρω ότι αυτά που λέω μπορεί να ακούγονται πολλά, ή να μην έχουν απόλυτη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα αυτή τη στιγμή, αλλά τουλάχιστον ένα εύρος, είναι σημαντικό να το ζητάμε, ας υπάρχει στον κανονισμό και ας το δούμε μετά από 15 χρόνια. Προτείνει. Σε εμάς το καταθετήριο έχει συναισθή με τη μοδήπ, ο οποίος ήταν πολύ μεγάλο καπόστημα, επομένως όταν για την αξιολόγηση εδώ πάνω καράψουν τα θεκία της μοδήπ, όταν μπαίνει θέμα να περάσουν θεκία και αγαπηίες, αυτό μάθα πάνε στο καταθετήριο. Το πόλεμο ποιο είναι, ότι μαντέχουμε τίποτα με τα δεδομένα, δεν έχουμε κάποιο πουτέκ. Ξέρετε όμως όπου μπορεί να το τραβήξετε. Αυτό δεν μπορούμε να το απαντήσουμε, δεν μπορούμε να το λύσουμε εμείς. Εμείς εδώ πέρα αυτό που λύνουμε στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το τι υποχρεώσεις δίνεται. Δηλαδή εσείς θέλετε ως βιβλιοθήκη να πάτε να τους υποχρεώνετε οτιδήποτε είναι χρήσιμο για την εξέλιξή τους, να το περνάνε μέσα σε αυτό το αποθετήριο, γιατί αυτός είναι ο σκοπός του αποθετήριου. Αυτό δεν μπορούμε να το λύσουμε, γιατί είναι θέμα δικαιωμάτων τρίτων. Δεν υπάρχουν και κατάλληλες οδηγίες που τύφευε ότι θα λαμβάνετε υπόψη για μια εξέλιξη. Ακριβώς, γι' αυτό και πάμε εμείς στο σημείο, γι' αυτό και σας είπα εγώ, βάλτε τέσσερις κατηγορίες ή πέντε, οι οποίες να είναι δυνητικά οι κατηγορίες, αλλά στην πραγματικότητα θα έχετε μία ή δύο. Δηλαδή, θα έχετε σίγουρα το κομμάτι το οποίο είναι οι δημοσιεύσεις και σίγουρα ένα κομμάτι το οποίο μπορεί να έχει να κάνει με τα μαθήματα, που είναι και υποχρεωσή τους, έστω και αν είναι δύο διαφορετικά αποθετήρια. Εγώ θα έλεγα και ένα τρίτο, αν μπορείτε, γιατί θα το δούμε στα επόμενα χρόνια σίγουρα, που είναι τα data τους. Τα reset data γιατί θα το δούμε 100% αυτό, ναι. Άλλο ένα, δύο, τρεις. Όταν είπατε ότι είστε υποχρεωμένοι να τα βάσετε σε ένα αποθετήρια το υλικό και οπωσιακή αξιολογή, γίνεται και το text ή μόνο το... Μόνο το όπου μπορούμε και το text. Όπου δεν μπορούμε το βρίσκουν εκείνοι, αλλά εκεί δεν έχουν πρόβλημα γιατί έχουν πάρα πολύ μεγάλο εύρος συνδρομών. Οπότε πάντα το βρίσκουνε. Εμείς έχουμε κάνει το αποθετήριο ανοιχτής πρόσβασης και πρέπει να χρειάσουμε το παρευστήριο. Σε αυτή την περίπτωση θα βάζουμε μόνοι μας τα παιδιά μεταξύ. Χρειάζεται άδεια από το υλικό ή θα μπορούσαμε να βάλουμε κομμάτι του καταστήριου και να είμαστε... Εάν πρόκειται για περιοδικά ανοιχτής πρόσβασης, το μόνο που ελέγχεται είναι αρχικά... Το απαντήσαμε χθες, νομίζω, σε ένα τυχερότημα. Το πρώτο πράγμα που κοιτάτε είναι εάν μπορείτε να βρείτε πληροφορία στο Serpa Romeo. Για αυτό. Το δεύτερο είναι μετά από το Serpa Romeo πηγαίνετε στη σελίδα του περιοδικού, όπου μπορεί να έχει αδειοδότηση συνολικά για το περιοδικό και μετά πηγαίνετε στο άρθρο, που μπορεί να έχει συγκεκριμένη άδεια. Ό,τι είναι αυτό, το περνάτε όπως είναι, δεν ζητάτε άδεια αφού είναι ανοιχτής πρόσβασης και το βγάζετε. Όχι, όχι, δέστε με. Έχουμε αυτή τη διασύνδεση. Να πούμε ότι στο 4.009 υπάρχει υποχρέωση του Ακαδημαϊκού Προσωπικού να αναρτά τα μαθήματά του στο διαδίκτυο. Τι θα πει αυτό... Έχουμε ένα μπάχαλο με τις άδειες, συγγνώμη κιόλας. Πάμε λίγο πιο πέρα. Λεπτομέρειες υποβολής αυτό είναι ένα καθαρά τεχνικό ζήτημα, αλλά θέλει προσοχή δηλαδή τι μορφότυπους χρησιμοποιούμε, ποια είναι η διαδικασία, αν έχουμε όριο στο μέγεθος, οτιδήποτε άλλο μπορούμε να έχουμε, το περιγράφουμε. Την αδειοδότηση, εδώ έχουμε για παράδειγμα τι πολιτική έχουμε, αν είναι καθαρά χέρια ή μεταφορά. Αυτό είναι σημαντικό να το καταλάβουμε πρώτα απ' όλα εμείς. Δεν το έχουμε καταλάβει, δηλαδή τα έγγραφο θα δούμε στη συνέχεια. Κατάθεσης, μπλέκουν αυτά τα δύο πράγματα. Για μένα πρέπει να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να το έχουμε. Μεταφέρουν τα δικαιώματα σε εμάς και εμείς μετά στη συνέχεια τα δίνουμε απ' έξω. Κάνουν μια άδεια Creative Commons και εμείς απλά χρησιμοποιούμε αυτή την άδεια Creative Commons. Από πλευράς διαχειριστικής απλότητας, η καλύτερη λύση είναι να επιλέγουν αυτοί, από ένα πεπερασμένο υποσύνολο των έξι αδειών. Creative Commons θα είναι δύο, θα είναι τέσσερις, μην τους δώσετε και τις έξι. Δώσε τους τέσσερις maximum και βάλτε τους οι ίδιοι να αδειοδοτούν αυτό, και να μας επιτρέπουν εμάς να κάνουμε σε κάθε περίπτωση μια σειρά από ενέργειες μεταμόρφωσης, δηλαδή κάποιες μεταφράσεις ενδεχομένως, κάποιες αλλαγές φορμάτ για να μπορούμε να διαθέτουμε. Αλλά μην γράφετε ότι μας μεταφέρει δικαιώματα και εμείς με τα δικαιώματα στη συνέχεια αδειοδοτούμε, γιατί δημιουργεί διάφορα ζητήματα νομικής συμβατότητας. Και μετά έχουμε βεβαιώσεις και διαδικασία. Κάποιες φορές μας λέει ότι έχω όντως τα δικαιώματα, κάποιες φορές μπορεί να ζητάμε, και το είδα αυτό στο ΠΑΜΑΚ, κάποιος με ρώτησε προηγουμένως, νομίζω εσείς, εκεί τι γίνεται, όταν κατατίθεται ένα υλικό, ζητάνε από τον φοιτητή να περιγράψει οποιοδήποτε υλικό τρίτου έχει, τι κατηγορία είναι και αν έχει λάβει σχετική άδεια και τι είδους άδεια έχει λάβει. Τις περισσότερες φορές μόνο και μόνο για να συμπληρώσει αυτή τη φόρμα, ο φοιτητής καταλαβαίνει ότι κάτι έχει κάνει λάθος. Για αυτό το λόγο είναι σκόπιμο, και ξέρω ότι είναι ένα διζήτημα πολυτέλειας, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το σταματήσουμε. Πρέπει να έχουμε στην αρχή του ακαδημαϊκού έτους, αν έχετε μαθήματα πληροφοριακής παιδείας, ένα πολύ απλό σεμινάριο, που να βλέπουν αυτά τα πράγματα ή πριν κάνουν μια εργασία ή να υπάρχει στο site. Και το μόνο πράγμα που να λέμε στα παιδιά είναι πριν ξεκινήσετε την εργασία, δείτε τη φόρμα υποβολής, γιατί αν το υλικό το οποίο έχετε δεν έχετε δικαιώματα, δεν μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε. Αν τώρα πρόκειται για υλικό τρίτων που είναι ανεκαθάριστο και είναι απαραίτητο για να κάνουν τη δουλειά τους στα παιδιά και εμπίτηση σε εξαιρέσεις, απλά δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε κάτι πέραν, ως ανοιχτής πρόσβασης, του κειμένου το οποίο είναι ανοιχτό. Δηλαδή τις περισσότερες εργασίες τις δικές σας μάλλον δεν θα μπορούμε να τις βγάλουμε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε εμάς είναι ότι θα αποφασίσουμε εδώ και πέρα να παίρνουμε αντιοδότηση από τον θρητητή, για το υλικό και υπογραφή από το οποιοδήποτε εμπλεκόμενο, λύνετε το θέμα με κάθε τρόπο. Το πρόβλημα είναι για τις παλιές εργασίες που έχουμε ψηφιοποιήσει και των οποίων τα κομμάτια αυτά του ψηφιακού υλικού, είτε είναι οπτικοακουστικό, είτε είναι ηχητικό, είτε είναι φωτογραφίες, αφορούν άμεσα το περιεχόμενο της εργασίας. Παράδειγμα, όταν έχεις μια εργασία για τη δημοτική μουσική και το ένα κομμάτι είναι οι μετεγραφές που είναι το γραφτό κείμενο και το άλλο κομμάτι είναι τα ηχητικά αρχεία που σχετίζονται άμεσα με το κείμενο, δεν μπορείς να το ξεραίσεις. Σωστό, αλλά απλώς επειδή αυτό το ερώτημα έρχεται συχνά, εγώ θα έλεγα ότι πρέπει να βάλουμε κάποια στιγμή μια γραμμή, να λύσουμε τα επόμενα και αφήστε τα προηγούμενα να τα κρατήστε τα ή αφήστε τα με τρόπο ο οποίος θα κάνουμε μια αξιολόγηση του νομικού κινδύνου. Δηλαδή να δούμε τι πρόβλημα υπάρχει. Τα δημοτικά, ας πούμε, δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Αν έχετε καταγραφές, είναι κάτι στο οποίο δεν έχετε προβλήματα δικαιωμάτων. Αν έχετε ηχητικές καταγραφές παραδοσιακής μουσικής από... Δεν έχετε πρόβλημα εκεί. Όταν έχετε πάρει από κάποιον εμπώνυμο... Όλες είναι πρωτότυπες. Όχι, όχι. Πρέπει να πάρετε απλά δικαιώματα από τα παιδιά. Όταν είναι προσωπική φωτογραφή, δηλαδή δεν έχω προδίξει εγώ, δεν έχω κάνει ξέρω αν είναι το οποίο με δύο άτομα. Σου με κεντρικά συνεργασία. Χρειάζομαι να έχω πάρει άδεια από τα άτομα. Εδώ έχεις δύο ξεχωριστά δικαιώματα. Προσέξτε λίγο, αυτό είναι κλασικό ερώτημα. Αυτό το ερώτημα το συναντάμε στις περιπτώσεις όταν έχουμε είτε κάποιες εθνογραφικές φωτογραφίες, είτε έχουμε κάποιες φωτογραφίες πολύ συχνά από παιδαγωγικά από παιδιά. Ο κανόνας είναι ότι με τα παιδιά δεν μπλέκουμε. Δηλαδή σβήνουμε πρόσωπα, παίρνουμε άδειες. Αλλιώς δεν τα εμφανίζουμε. Εάν πρόκειται για άλλους ανθρώπους, σε σχέση με τα προσωπικά τους δεδομένα, τους ζητάμε και την προσωπικότητά τους πάντοτε την άδεια πριν εμφανιστούν, εάν πρόκειται για οτιδήποτε άλλο, αυτά είναι. Βασικά παίρνουμε τις άδειες. Δεν βάζουμε πράγματα τα οποία δεν έχουμε πάρει άδεια. Απλώς δεν είναι πνευματικής ιδιοκτησίας. Είναι για δεδομένα προσωπικού χαρακτήρια και για την προσβολή της προσωπικότητας. Αυτά τα δύο πράγματα κοιτάμε εκεί. Αυτό είναι άλλο θέμα. Δεν είναι πρόσωπα, είναι μνημείο. Να σας πω παράδειγμα κλασικό. Βγάζω μια φωτογραφία της ομπρέλες του Ζογκολόπουλου στην παραλία με τη φίλη μου. Θεωρητικά πρέπει να πάρω μία άδεια από τη φίλη μου και μία άδεια από τον Ζογκολόπουλο. Από τον Δήμο όχι. Πιο περίπλοκο είναι αν έπαιρνα από τη Ρωτόντα φωτογραφίες από μέσα. Αν έπαιρνα από τη Ρωτόντα φωτογραφίες, τη φίλη μου να κρατάει και ένα έργο της Ζογκολόπουλου. Θα έπαιρνα να πάρω για τα προσωπικά δεδομένα από τη φίλη μου. Παίρνω τη φίλη μου με από πίσω ένα αρχαιολογικό μνημείο για κάτι το οποίο είναι για προσωπική χρήση. Κανονικά δεν χρειαζόμουν κάτι. Αλλά από τη στιγμή που γίνεται δημοσίευση έχουμε άλλη διαδικασία. Έχουμε κρίσεις δύσκολες όταν έχουμε να κάνουμε για μνημείο. Πάει κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο. Είναι μια διαδικασία που κανείς δεν την εφαρμόζει. Το λέω πολλές φορές. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή να την βγάλουμε. Νομικά, τυπικά έπρεπε να ζητήσω άδεια, ειδικά για αρχαιολογικά μνημεία από το ΚΑΣ. Να ρωτήσω κάτι έτσι λίγο ελληνικέρο. Είναι δύο άλλα που έχουν σηκώσει πιο πριν και μετά πάλι εσείς. Ωραία. Πολύ ωραία. Υπάρχουν οι εξής περιπτώσεις. Να διακρίνουμε λίγο. Προσέξτε λίγο αυτό γιατί είναι αρκετά σημαντικό, αλλά είναι απλό. Αυτά για τα οποία μπορούμε εύκολα να βρούμε τον δημιουργό, δεν είναι πρόβλημα. Απλά πρέπει να πάρουμε την άδεια. Δηλαδή, αν έχουμε έναν οικαστικό ο οποίος έχει κάνει ένα γλυπτό και τον ξέρουμε ποιος είναι, ζητάμε απλά την άδεια από αυτόν. Και τελειώνει εκεί η ιστορία. Υπάρχει μια πιθανότητα αυτός να είναι στο μέρος του οργανισμού συλλογικής διαχείρισης των οικαστικών. Στην περίπτωση αυτή είναι λίγο πιο περίπλοκο. Πρέπει να πάρουμε μια άδεια, εάν είναι μέλος οργανισμού συλλογικής διαχείρισης και πάμε για αναπαραγωγή από τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης. Θα μας τη δώσουν πάντως. Είναι πολύ εύκολη. Ακόμα και από το μουσείο να είναι, εξαρτάται από τους όρους με τους οποίους έχει διαθέσει το γλυπτό. Η εμπειρία μου μου λέει, επειδή τελευταία κοιτάω αρκετά αυτές τις συμβάσεις, πρώτα απ' όλα δεν υπήρχαν για πάρα πολλά χρόνια. Αυτό θα πει ότι το δικαίωμα το έχει της φωτογράφησης. Έχεις ένα δικαίωμα να μπεις στο φυσικό χώρο που πρέπει να σου το επιτρέψει στο μουσείο, αλλά αν το μουσείο επιτρέπει να βγάλεις φωτογραφίες, αυτός από τον οποίο πρέπει να ζητήσεις άδεια είναι ο δημιουργός. Άρα δεν χρειάζεται να μπλέξετε το μουσείο. Βρείτε τον δημιουργό και θα σας δώσει την άδεια. Επίσης, τις περισσότερες συμβάσεις που βλέπουμε δεν μεταφέρονται στο μουσείο πνευματικά δικαιώματα για σύγχρονη τέχνη. Παίρνει μόνο το φυσικό αντικείμενο. Άρα η άδεια πάλι είναι με το δημιουργό. Συγγνώμη, όταν έχετε τώρα μουσική, εάν η μουσική πρόκειται για ρεπερτόριο το οποίο ανήκει σε οργανισμό συλλογικής διαχείρισης, θα πρέπει να ρωτήσετε την ΑΕΠΙ για το μουσικό έργο και την ΓΓΕΑ, τις δύο μεγαλύτερες, μπορεί να είναι και άλλες, αλλά σας λέω τις δύο βασικές, για το συγγενικό. Αν οι εκτελεστές είναι μέλος σε αυτά τα δύο. Όταν τα πάρετε αυτά τα δύο, έχετε πάλι καθαρίσει. Άρα, δηλαδή, για μια ηχογράφηση την οποία θέλετε να βγάλετε στο αποθετήριό σας, πρέπει να πάρετε από τρεις άδεια. Μάλλον μπορεί να πάρετε από δύο μόνο. Μπορεί να πάρετε από τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης την ΑΕΠΙ για παράδειγμα για τα δικαιώματα τα μουσικά, και από τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης των εκτελεστών, παραδείγματος χάρη την ΓΓΕΑ, για τα δικαιώματα των εκτελεστών. Δηλαδή, με δύο άδειες, έχετε λίγο πολύ τελειώσει. Αν είναι μαγνητοσκοπημένο... Μαγνητοσκοπημένο τι? Βιντεοσκοπημένο. Ποιος το έχει βιντεοσκοπήσει? Συνήθως, όταν γίνεται η βιντεοσκόπηση, υπάρχει μια σύμβαση από την οποία ο αυτός που βιντεοσκοπεί παίρνει δικαιώματα από αυτούς οι οποίοι εκτελούν εκείνη την ώρα ή αν τους ανήκει το έργο, και παίρνει και δικαιώματα από τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης. Ακολουθώντας την αρχή του, δεν είμαι detective, εσείς βρίσκετε μόνο αυτόν ο οποίος έχει κάνει την μαγνητοσκόπηση, σας λέει τι δικαιώματα έχει και ό,τι ξεμένει, το παίρνετε από τους οργανισμού συλλογικής διαχείρισης. Και αν αυτό είναι παραγωγή του τμήματος... Το βίντεο? Τότε, κοιτάτε τι έχει κάνει το τμήμα. Έχετε κμηρίωση για τα δικαιώματα. Αν δεν έχετε κμηρίωση για τα δικαιώματα, ο οργανισμός συλλογικής διαχείρισης πρώτα πάντα. Ο διπλωτής μας, ο διπλωτής μας, ο διπλωτής μας, ο διπλωτής μας, ο διπλωτής μας, ο διπλωτής μας... Υπάρχουν δισεχωριστά γι' αυτά, γι' αυτές τις εξαιρέσεις. Ναι. Εκείνο που θέλω να... που σκέφτηκα ως την ώρα να ακούω αυτά που λένε οι συναδελφοί, είναι το εξασφαλή. Εμείς, τελικά, είμαστε ο τελικός αποδέκτης ενός προϊόντου. Όχι τελικός-τελικός. Όχι, όχι. Εννοώ, ο τελικός... ένα βήμα πριν το χρήσει. Ακριβώς. Δηλαδή, δεν παράγουν το οικουστικό υλικό, δεν το... Όχι πάντα, ας πούμε, μπορεί να το παράγεται κιόλας. Όχι. Με περίπτωση αυτών των υπογραμμίσεων, ή των παρουσιάσεων, των γλυφτών και τα υπάρχουν, λέει, οι συναδελφοί. Γιατί, τελικά, το πιο δύσκολο κομμάτι είναι αυτό, όσοι τα εργαλώγουν. Εκεί και μια εμπειρία υπάρχει και από πολιτικές που δεν μπορεί να καλύπτουν. Ακούω όλα αυτά που λέει οι συναδελφοί και είω το εξής, ότι έχετε το τμήμα... και σου λέει, θέλω να μου παρουσιάσεις 20 συναυλίες. Ναι. Δεν εμπιστείς αυτή τη λογική του, δεν κάνω το τελείδιο. Θεωρώ ότι έχω την άδεια του παραγωγού και από εκεί και πέρα. Αυτός το τμήμα. Έχεις μία αντίαπολυνή αιτή. Ή όλα τα υπάρχουν συλλογικά όργανα. Είναι αυτή η βιβλιοθήκη του παραγωγού. Όχι, δεν είναι. Είναι η βιβλιοθήκη του παραγωγού κάθε φορά. Η βιβλιοθήκη όμως έρχεται και λέει στον παραγωγό. Είστε σίγουρος ότι δεν έχεις παρανομήσει. Μέχρι εκεί. Πρέπει να του πει όμως τι θέλει. Δεν έχω μαρκαδόρο, αλλά θέλω να σας κάνω ένα... Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής. Τα δικαιώματα ξεκινάνε από τον δημιουργό. Πού να πάω για να μην κάνω τζετάι. Έχω τα δικαιώματα από τον δημιουργό. Ο δημιουργός στη συνέχεια μεταφέρει κάποια δικαιώματα, κυρίως της παρουσίασης στο κοινό, της διάθεσης μέσα από ίντερνετ και της αναπαραγωγής, σε οργανισμούς ηλιοκείης διαχείρισης, αλλά δεν του ανήκουν πια. Διατηρεί μόνο το ηθικό. Άρα ήδη έχεις δύο δικαιούχους. Μπορεί να έχει δώσει και κάποια άλλα δικαιώματα στη δισκογραφική του. Έχεις λοιπόν δύο ή τρεις δικαιούχους. Μόνο για το δικαιώματο του δημιουργού. Και έχεις και τον εκτελεστή, ο οποίος πάλι μπορεί να έχει χωρίσει κάποια από τα δικαιώματα του για να εκμεταλλεύεται ένας οργανισμός συλλογικής διαχείρισης. Άλλοι δύο. Πέντε. Όταν λοιπόν ξεκινάς, λες στον παραγωγό εγώ, θέλω να κάνω με αυτό να το δείξω στο διαδίκτυο σε όλες τις δικαιοδοσίες και θέλω να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι που το βλέπουν να το χρησιμοποιούν. Έχεις πάρει τα σχετικά δικαιώματα. Μπορεί το πανεπιστήμιο να μην ξέρει και θα σε ρωτάει ποιά είναι τα δικαιώματα αυτά. Εμείς το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε και σαν συνέπεια και της σημερινής παρουσίασης, είναι να κάνουμε ένα τσεκλίστ. Πάρε αυτά. Όχι. Γιατί δεν μπορούμε. Ο παραγωγός τα κάνει αυτά. Μπορεί να είναι πιο εύκολο. Θα σας πω τώρα ένα λεπτό. Δισκογραφική ή εκδότης. Κάποιοι το λένε εκδότη. Και ο ίδιος ο δημιουργός. Ένα λεπτό. Ξεκινάμε με τον δημιουργό και τον εκτελεστή. Δημιουργός είναι ο Θεοδωράκης. Εκτελεστής είναι ο Πιθικώτης. Εντάξει. Μεταφέρει κάποια δικαιώματα στον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης, στην ΑΕΠΗ. Και κάποια άλλη τα έχει μείνω στην EMI, που είναι η δισκογραφική. Κάποια έχει διατηρήσει εκείνο, στο ηθικό δικαίωμα. Ο εκτελεστής κάποια έχει μεταφέρει στην ΓΚΕΑ και κάποια έχει μεταφέρει στην EMI. Όταν έρχεται ένας παραγωγός και θέλει να παίξει μια συναυλία, στην οποία καλεί τον Πιθικώτης να παίξει έργα του Θεοδωράκη, ο παραγωγός πρέπει να πάρει δικαιώματα ενδεχομένως και από τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης, ένα και δύο που είναι διαφορετικοί, και από τη δισκογραφική και ενδεχομένως και από αυτούς τους δύο. Αυτά τα παίρνει όλα ο παραγωγός, κάνει μια ηχογράφηση, την οποία μετά το αποθετήριο μπορεί να την πάρει και να την παίξει, να τη διαθέσει. Γιατί έχει πάρει μία άδεια μόνο από τον παραγωγό. Αν ο παραγωγός τώρα είναι το ίδιο το πανεπιστήμιο, στην πραγματικότητα δεν αλλάζει κάτι, πάλι παίρνει την άδεια, το αποθετήριο. Το αποθετήριο λειτουργεί ουσιαστικά, κάνει μια διανομή και διάθεση στο κοινό. Άρα το αποθετήριο δεν θέλει να ασχοληθεί με αυτό και δεν είναι ο ρόλος του. Στην καλύτερη το περίπτωση να πει στον παραγωγό, έχεις κάνει αυτό, αυτό και αυτό. Δηλαδή πρέπει να του πει, έχεις εντάξει με το ηθικό δικαίωμα, μίλησες στους ανθρώπους. Γιατί είμαστε και επανεπιστήμα και έχει σημασία αυτό για μας. Έχεις πάρει άδεια από τους δύο οργανισμούς υλοικής διαχείρισης. Και έχεις πάρει άδεια από τους εκδότες τους. Εάν ήταν ηχογράφηση, έχεις άδεια από τον παραγωγό. Αυτά. Άδεια για διάθεση στο κοινό. Συγγνώμη, αν δεν τα έχει αυτά όλα κάνει, τότε μπορείτε να το κρατήσετε μόνο, δεν μπορείτε να το βγάλετε. Γιατί είπαμε ότι ο ρόλος του αποθετήριου μπορεί να είναι και η διατήρηση. Γιατί όλο αυτό, τουλάχιστον όσον αφορά σ' αυτά που είναι παραγωγές του επανεπιστήμαιού, μου φαίνεται ιδιαίτερα δεδαλώδες, χρονοβόροι και κάποιες φορές ανέφυπτο. Γιατί πολλοί άνθρωποι μπορεί να τους συγχωρεθεί, να είναι πολύ δύσκολο να βρει συγγενείς και τα λοιπά. Α, έχουμε και γι' αυτό κάτι. Φυσικά για μια πτυχιακή μπορεί να χρειάζεται να την κοινωνήσεις με 100 ανθρώπους. Η πτυχιακή δεν είναι για δημοσίευση. Εγώ λέω ότι μιλάω για το υλικό που θέλουμε να ανοίξουμε σαν τα δεδομένα μαζί με την πτυχιακή. Αν κάνουμε το αντίστροφο, παράδειγμα, ανοίξουμε όλα τα δεδομένα με τη λογική ότι κατά πάσα πιθανόντα ποτέ δεν θα ασκοληθεί κανένας με τα συγκεκριμένα θέματα και σε περίπτωση που υπάρχει κάποια ατύξη, κάποιο βαράμονο και τα λοιπά, απλά κατεβάζουμε το υλικό. Υπάρχει περίπτωση να έχουμε νομικές σχυρώσεις. Ναι, θα το απαντήσω όμως πιο πολύ στα ορφανά έργο όταν φτάσουμε. Έχουμε κάποια άλλη απορία, θα το απαντήσω αυτό. Έχει νόημα με το δεδομένο που είπαμε να μην κάνουμε το τετρέπτη και ποιο το νόημα να το ζητάμε, δεν εμπλεκόμαστε πιο πολύ στην εκκατάληση. Κοιτάξτε, είναι καθαρά θέμα του πώς θέλετε να το προσεγγίσετε. Επό μια έννοια θα πρέπει να του πεις έχετε αναλάβει όλη αυτή τη δουλειά και δώστε του ένα τσεκλίστ ξεχωριστό. Κοιτάξτε, είναι καθαρά πραγματικά θέμα πώς θέλουμε να το προσεγγίσουμε. Είναι εσωτερικό ζήτημα. Νομικά, να πούμε την αλήθεια, ακόμα και αν είτε σου πει ότι τα έχω, είτε δεν τα έχω, έχεις μια ευθύνη και δεν έχεις και ταυτόχρονα μια ευθύνη. Άρα, λοιπόν, το μόνο που κάνεις είναι ότι βάζεις και αυτόν στην προβληματική. Δηλαδή, τον βάζεις περισσότερο στην προβληματική. Αν θέλεις απλά να κάνεις τη δουλειά σου, προφανώς θα του πεις, το έχεις κάνει, θα σου πει ναι και θα κλείσετε και δύο το μάτι και θα προχωρήσετε. Να σκεφτόμαστε πάντα για το Μακεδονία, αν έχουν κάτι στο μυαλό τους βρίσκονται από αυτό. Ήτανε θέμα πραγματικότητας, καταθύθενται από τους. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το μυαλό μουσικής μας. Καταθύθενται συνοδευτικό υπκό, που η ηχογραφή ή βιντεοσκοπίλος του δαστής, η γιαγιά του φίλου του ή η θεία του φίλου του ή και φίλου του, έτσι. Πρόσωπα είναι ζωή. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορείς να πω δυνατές το υπκό του βιντεοσκοπούμενου. Δεν το ξέρω. Εκεί όμως τον υποχρεώνεις, όταν βλέπεις αυτή την άδεια, να γίνει νόμιμος, να πάρει την άδεια. Αντί να του το πεις και να σκηρυχθείς το λόγο του, που δεν θέλω τώρα να αμφισβηθείς ότι είναι τίποτα και θα κανενός του δαστή, αλλά έχεις αρχίσει με δεξιά, έτσι. Εξαστορίζεις ότι δεν σου λείπει ψέμα. Αντί αμφισθώσουμε ότι το περιεχόμενο της εργασίας χρήζει άδειας τρίτου, το φίτη τι βάζουνε. Κοιτάξτε, πάντως θα το κλείσουμε λίγο εδώ πέρα, γιατί βλέπω ότι έχουμε αρχίσει και κουραζόμαστε. Λοιπόν, να πω το εξής, ότι είναι διαφορετικό το τι κρατάς και τι αποδέχεσαι ως εργασία από αυτό το οποίο δημοσιεύεις, δεν είναι το ίδιο, έτσι. Άρα πρέπει να ξέρετε τι είναι αυτό το οποίο του δίνεται ένα πράσινο φως για να δημοσιευτεί και τι είναι αυτό το οποίο αποδέχεσαι. Εγώ δηλαδή δεν μπορώ να αποδεχτώ πράγματα τα οποία, και θα τα δούμε σε συνέχεια αυτά, τα οποία με κάποιο τόπο χρησιμοποιήθηκαν για την εργασία, αν πρόκειται για παράρτημα και πρόκειται για πράγματα τα οποία παραβιάζουν νοηματικά δικαιώματα, δεν μπορώ να τα διαθέσω περαιτέρω. Αλλά θα δούμε και το κενό που έχει ο νόμος εδώ. Να πάω λίγο γρήγορα σε συνέχεια, να πω ότι επίσης πρέπει μέσα στις πολιτικές αυτές να δούμε πώς διαχειριζόμαστε εκδόσεις και μεταδεδομένα. Και τι εννοώ εδώ, εννοώ από πού τραβάμε μεταδεδομένα. Ας πούμε να τραβάμε από το Web of Science ή από τις σκόπους ή από το archive. Πρέπει να δούμε ότι τα τραβάμε με τις σωστές άδειες. Δηλαδή καταλαβαίνουμε ότι τα τραβάμε. Γιατί δεν επιτρέπεται απαραίτητα να τα δημοσιεύσουμε αν είναι από το Web of Science. Άσια τα τι κάνουμε. Ναι, όταν τα τραβάμε μαζικά. Το επόμενο κομμάτι είναι η πολιτική πρόσβασης και διάθεσης. Δεν είναι το ίδιο με την άδεια. Δηλαδή, μπορείς την πολιτική πρόσβασης να λέω ότι μπορεί να καταθέσει ή να τραβήξει οποιονδήποτε έχει κωδικό, αλλά από τη στιγμή που έχεις κωδικό, μπορεί να είναι όλα με άδειες Creative Commons. Δεν έχει πολύνόημα, αλλά το έχω δει σε περίπτωση σε αυτό. Επίσης, είναι σημαντικό να γίνεται αυτό που έλεγα προηγουμένως, μια προεπιλογή. Δηλαδή να ξέρεις ότι υπάρχουν όχι έξι, αλλά τέσσερις άδειες Creative Commons που μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Και πρέπει να δούμε εάν μπορεί να διατεθεί το περιεχόμενο σε τρίτος, πέραν της άδειας σε τελικό χρήση. Ξανά θα φέρω, σαν παράδειγμα, τον Κάλυπο. Ο Κάλυπος επειδή τραβάει όλα τα δικαιώματα από τους δημιουργούς, μπορεί ο ίδιος να τα πάει να τα δώσει σαν ανεκδότη. Αλλά δεσμεύεται ότι στους τρίτους, γενικά στο κοινό, θα τα δίνει με άδειες μη εμπορικής χρήσης. Creative Commons παρόμοια διανομή μη εμπορική χρήση ή Creative Commons μη εμπορική χρήση, όχι παράγωγα έργα. Αυτό θα πει ότι όταν συγκεντρώνεις όλα τα δικαιώματα, μπορείς να επιλέξεις πολλές μορφές αδειοδότησης. Αυτό έχει πολύ να κάνει με την πολιτική εκμετάλλωση του πανεπιστημίου, είμαστε πολύ πίσω σε αυτό το σημείο. Αλλά είναι ο μοναδικός λόγος για να τραβάς δικαιώματα. Είναι ο μοναδικός λόγος για να λες στα μέλη δέψου και στους φοιτητές ότι εγώ θέλω όλα τα δικαιώματα και μετά θα τα δώσω τουλάχιστον με αυτές τις άδειες. Είναι να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου μία πολιτική εκμετάλλευσης. Εάν δεν το έχεις, είναι πολύ κακό για το τίποτα. Πολιτική απόσυρσης μπορεί να είναι επειδή υπάρχουν παραβιάσεις κνευματικής ιδιοκτησίας, δικαιωμάτων, τρίτων ή λογοκλοποί. Είναι αυτό που λέγαμε προηγουμένως για το notice and take down και πολιτική δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Πάντοτε ζητάμε μία μοφή συγκατάθεσης, ειδικά για προσωπικά δεδομένα τρίτων που μπορεί να περιέχονται σε μια εργασία. Πάρα πολύ συχνό φαινόμενο όταν έχουμε εργασίες που είναι σε ορισμένους κλάδους όπως κοινωνιολογία, ανθρωπιστικές επιστήμες, ψυχολογία, ιατρική. Και όταν μιλάμε για ευαίσθητα δεδομένα χρειαζόμαστε και έγκριση από την αρχή προστασίας. Δηλαδή όταν μπαίνουμε στο κομμάτι των επιστυμών ζωής, σύντον των κοινωνικών επιστυμών που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, πρέπει με κάποιο τρόπο να δημετωπίσουμε το ζήτημα των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Εδώ πέρα σε άλλες χώρες αυτό είναι πολύ έντονο θέμα, είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο, έχει ανάμεσα και ειδικές συμφωνίες, οι οποίες σχετίζονται με τη μετάβαση των δεδομένων, με τη διαμοιρασμό δεδομένων ευαίστων και ιατρικών από ίδρυμα σε ίδρυμα, τη συνεργασία με κλινικές, τι κάνεις με τα βιοδεδομένα. Δεν είμαστε αρκετά ανεπτυχμένα εδώ. Ξέρω ότι γίνεται ένας χαμός, κακός, δυστυχώς, σε αυτό το ζήτημα, αλλά είναι ένα θέμα κάποια στιγμή. Είναι κανείς εδώ από βιβλιοθήκη που είναι από επιστήμες ζωής, από βιολογία ή ιατρική... Αυτό το κάνουν δυστυχώς και τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Να πάω λίγο στο έγγραφο κατάθεσης. Το έγγραφο κατάθεσης ουσιαστικά παίρνει αυτά που είπαμε προηγουμένως και τα εκφράζει σε ένα έγγραφο. Αυτό είναι ένα έγγραφο, αλλά απαρτίζεται από πολλά πράγματα. Το πρώτο πράγμα είναι ότι αποδέχεσαι την πολιτική, την ιδρυματική και την πολιτική ανοιχτής πρόσβασης. Περιγράφεται ποιος υποβάλει και πότε. Περιγράφεται το έργο το οποίο υποβάλλεται. Εάν υπάρχουν έργα τρίτων, όπως είδαμε στο ΠΑΜΑΚ, περιγράφονται και αυτά. Προσδιορίζονται ποια είναι τα δικαιώματα του καταθέτη και ποια είναι των τρίτων. Ο τρόπος με τον οποίο θέλει να αναφέρει το καταθέτης και τον οποίο προτείνει το πανεπιστήμιο, είναι πολύ σημαντικό κομμάτι, είναι κάτι το οποίο έχει μεγάλη σημασία και για όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Άλλες εγκρίσεις που χρειάζονται. Τώρα έχουμε επιτροπή ηθικής στο Αριστοτέλειο? Όχι. Κάποιες φορές πάλι, για αυτά τα ευαίσθητα δεδομένα, κανονικά υπάρχει μια επιτροπή ηθικής που κάνει τα data transfer agreements, τα DTAs και τα material transfer agreements, τα MTAs πρέπει να εγκρίνονται από αυτό. Δεν πέζει, δεν πειράζει. Δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό επειδή οι βιβλιοθήκες συγκεντρώνουν πολλά από αυτά. Πρέπει να γίνεται μια γνωστοποίηση στην αρχή προστασίας, η οποία μπορεί να είναι ομπρέλα. Να τους πείτε ότι συνολικά μαζεύουμε δεδομένα χρηστών. Και μετά, αν έχετε και κάποια πιο περίεργα δεδομένα, κάνετε περαιτέρω γνωστοποίηση. Αλλά πραγματικά πρέπει να κάνετε μια γνωστοποίηση. Έχετε κάνει ή όχι. Πρέπει να κάνετε μια. Η γνωστοποίηση είναι ένα συγκεκριμένη φόρμα που καταθέτεις στην αρχή προστασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Και τους λες ότι χωρίς να περιμένεις κάτι από αυτούς, απλά το καταθέτεις. Και λες, επεξεργάζομαι στοιχεία φοιτητών σε σχέση με τις εργασίες τους. Μια βάση δεδομένων. Μια βάση δεδομένων, ακριβώς. Τους λες ότι τυρώ αυτές τις βάσεις. Απλά. Πολύ εύκολη διαδικασία, γι' αυτό λέμε πως να την κάνετε. Τώρα πρέπει να πείτε ποιες είναι οι πράξεις που θα κάνετε διατήρησης. Θα αλλάξετε μορφότυπο, ότι θα μπορείτε να κάνετε κάποιες περιορισμένες μεταφράσεις, ότι ενδεχομένως να πάρετε κάποια κομμάτια και να τα χρησιμοποιήσετε για περίληψη. Αυτά πρέπει να τα πείτε. Εάν υπάρχει ο χρόνος εμπάρκο, να πω επίσης και στο παμάκο ότι αυτό θέλει μια καθαρή διατύπωση. Θα λάβει ο καταθέτων τι θα πει το εμπάρκο, δηλαδή θα πει ότι εγώ το υλικό μου θα σας το δώσω και θα ανοίξει μετά από δύο χρόνια ή τρία χρόνια. Ή σημαίνει το αντίθετο που δεν είναι εμπάρκο ότι μετά από τρία χρόνια θα το κλείσουμε. Δεν το κάνουμε αυτό, αλλά πρέπει να είμαστε πολύ καθαροί στη διατύπωση γιατί πολύ συχνά οι ερευνητές μπερδεύονται. Δεν καταλαβαίνουν. Άρα θέλει μια καθαρά να το πεις αυτό. Κοιτάξτε, επειδή μας έχει έρθει αρκετές φορές το ερώτημα από πού προκύπτει αυτό, αυτό προκύπτει από την πολιτική του Πανεπιστημίου και επιλέγουμε εμείς πόσο θα είναι αυτό το διάστημα. Εάν μετά το διάστημα της τριετίας που βάζουμε συνήθως ο ερευνητής θέλει να εξακολουθήσει να είναι κλειστό, πρέπει κάπως να το ιτιολογήσει. Δώστε του ένα περιθώριο, αλλά με μια καλή ιτιολογία. Δηλαδή να το δούμε αυτό. Αν είναι τέτοια η πολιτική και την έχει συμφωνήσει το χρόνο εγγραφής του ιδεατά... Δηλαδή η πολιτική είναι πολύ βασικό πράγμα. Δεν είναι πολυτέλεια, ούτε ένα έγγραφο ότι να είναι. Να δείτε τώρα που έχει δημοσιευτεί το υλικό. Αυτό είναι σημαντικό επίσης στην πολιτική να πεις ότι εγώ δέχομαι μέσα στο αποθετήριό μου μόνο peer reviewed άρθρα. Δεν δέχομαι γκρίζα βιβλιογραφία. Ή δέχομαι όλα. Για ποιο λες, για το εμπάρκο ή για το άλλο. Ο 2121 σου λέει, προσέξτε λίγο. Το ερώτημα είναι, εμείς με ποιο δικαίωμα θα βγάλουμε μετά από τρία χρόνια υποχρεωτικά κάτι. Με κανένα δικαίωμα. Εγώ σε παίρνω στο πανεπιστήμιο μου, αλλά θέλω να τηρήσεις αυτούς τους όρους. Εάν δεν τους τηρήσεις, μην έρχεσαι στο πανεπιστήμιο. Γι' αυτό αυτό το κομμάτι πρέπει να υπάρχει στην αρχή της σύμβασης. Όπως όταν συμβάλλεσαι με τη Microsoft, σου λέει ότι πρέπει να κάνεις αυτά και αυτά τα πράγματα. Κι αν δεν τα κάνεις, απλά μην κατεβάζεις το λογισμικό, μην ασχολείσαι. Έτσι και εδώ πρέπει να ξέρουν από την αρχή τα μέλη DEP και οι φοιτητές, ότι αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, αν τους αρέσει γράφονται, αν δεν τους αρέσει πάνω και γράφονται κάπου αλλού. Σωστό, γι' αυτό και είπα ότι σε έναν ιδεατό κόσμο θέλαμε την αρχή κάθε χρονιάς, ένα μάθημα, να φάμε δυο ορίτσες να πούμε γι' αυτά τα πράγματα. Έστω στο site, ναι. Συγγνώμη. Ωραία. Γι' αυτό θα τη φτιάξουν επόμενη φορά. Γι' αυτό και είπαμε στην αρχή ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να εμφανιστούν, κάναμε την πυραμίδα, η πυραμίδα έλεγε νόμος, μετά έλεγε οργανισμός ή κανονισμός. Ναι. Είναι να αναλάβει, έχει διοριστεί και είναι να αναλάβει, να ορκηστεί και να αναλάβει η υπηρεσία, πρέπει να γνωρίζει το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί. Σωστό, επειδή είχαμε μία πρόσωπη συζήτηση την περασμένη εβδομάδα γι' αυτό, έχετε δίκιο, απλώς είναι και υποχρέωση βέβαια του καθηγητή όταν μπαίνει σε ένα ίδρυμα να διαβάζει τα καταστατικά του κείμενα. Αν υπάρχουν τα καταστατικά κείμενα αυτά, είναι δική του ευθύνη. Πάμε στο τελευταίο κομμάτι που έχει δημοσιευτεί το υλικό και τέλος, πού θα δοθεί το υλικό. Στις διδακτορικές διατριβές, το γεγονός ότι πάμε στο ΕΚΤ, κάπου πρέπει να το λέμε στον φιλετήτη. Νομίζω το λέμε, αυτό είναι από τα πολύ εύκολα. Και γενικότερα, αν εκτρέφουμε την εξταγωγή των δεδομένων... Ναι, ό,τι κάνουμε. Τα μεταδεδομένα δεν τους μοιάζει, είναι δικό μας υπόθεση για το κυρίως κείμενο. Παρακαλώ. Λιγή ησυχία, 20 λεπτά και κλείσαμε. Έχουμε αρχίσει και δουλεύουμε κάποια. Θα κάνουμε στο εργαστήριο που λέμε ότι θα κάνουμε την επόμενη φορά, από ό,τι βλέπω θα αφιερώσουμε αρκετό χρόνο σε αυτό. Αλλά να περάσουμε μια φορά τώρα τι θα έπρεπε να είναι και να τα συζητάμε, για να έχει κάποιο νόημα στο επόμενο εργαστήριο. Τι πρέπει να περιέχει, τι περιπτώσεις υπάρχουν για το έγγραφο κατάθεσης σε σχέση με την άδεια. Η άδεια συνήθως συμπεριλαμβάνεται η άδεια κατάθεσης στο έγγραφο κατάθεσης. Θα έχουμε πει αυτά, απλά να σας θυμίσω λίγο. Η πρώτη περίπτωση είναι όπου παρέχεται στο ίδρυμα ένα δικαίωμα διανομής, μετάφρασης και αναπαραγωγής. Τελεία. Ούτε ανοιχτές άδειες, τίποτα. Όταν η πρώτη γενιά εγγράφων κατάθεσης, δηλαδή αν έβλεπε στις άδειες του ECT πριν από το 2011-2012, ήταν αυτό. Η δεύτερη κατηγορία είναι επιλογή συγκεκριμένης άδειας από λίστα αδειών. Δηλαδή, δεν του λες ότι εγώ θέλω να έχω όλα αυτά τα δικαιώματα, αλλά του λες, αδειοδότησε το περιεχόμενο σου με μία από αυτές τις τρεις άδειες. Η τρίτη περίπτωση είναι, που την έχουμε δει στο Παμάκαφτην, του λες ότι εγώ θέλω να κάνω τουλάχιστον αυτά τα πράγματα, και επίλεξε και μία από τις άδειες Creative Commons. Εδώ θέλει λίγο προσοχή. Αν αυτό το πράγμα είναι κάτι, είναι κάποιες πράξεις οι οποίες θέλουμε να μπορούμε να τις κάνουμε, ανεξαρτήτως της άδειας, αν δηλαδή ανεξαρτήτως της άδειας είναι απαραίτητο να κάνεις κάποιες μεταφράσεις, να διανέμεις και να αναπαράγεις, τότε του λες, μου κάνεις στην πραγματικότητα διπλή αδειοδότηση, τη δίνεις σε όλο τον κόσμο με άδεια Creative Commons, αλλά σε εμένα μου δίνεις την άδεια Creative Commons στην όποια από αυτά τα τρία, γιατί δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου διαφορετικά. Άρα αυτό που είναι σημαντικό για εμάς, είναι να προσδιορίσουμε ποια είναι οι ελάχισες πράξεις που χρειαζόμαστε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Όσον αφορά την αναπαραγωγή, θα πρέπει να την ορίσουμε ίσως με ορίζοντα μελωτικό αρκετά. Δηλαδή, αναπαραγωγή δεν είναι ότι εγώ θα κάνω κάποιες τεχνοδομιάδες, αλλά μπορεί να είναι ότι εγώ όταν τελειώσει το PDF να υπάρχει χαρακείρο, θα πρέπει έως και θέση να τα μετατρέψω τα αρχαία που μου έδωσε, για να μπορέσω να τα διατηρήσω. Ναι, γι' αυτό το λόγο εδώ πέρα θέλουμε έναν καλό προσδιορισμό. Πάντως να πω ότι αυτό συνήθως είναι για μη εμπορικού σκοπούς αυτά τα τρία, αυτός είναι ο περιορισμός αυτή τη στιγμή. Η διπλή αδειοδότηση είναι για να την καταλάβουμε πάλι σαν ένα σχήμα. Ακριβώς, είναι λίγο διαφορετική. Και στέκει νομικά. Βέβαια, αυτή είναι η μαγεία των αδειόνατον, μπορείς να την κόψεις όπως θέλεις. Δηλαδή έχεις τον καταθέτη, ο οποίος δίνει στο αποθετήριο και σε όλο τον κόσμο. Σε όλο τον κόσμο δίνει με μία συσυμπάη, εν σι εν δι. Δηλαδή μία άδεια που δεν επιτρέπει ούτε εμπορική χρήση ούτε παράγωγα. Στο αποθετήριο του δίνει μία άδεια που του επιτρέπει να κάνει και μετάφραση. Η μετάφραση είναι μία μορφή παραγώγου έργου. Αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι το αποθετήριο έχει αυτή, γιατί σύντηση συμπάει εν σι εν δι. Δηλαδή το αποθετήριο έχει κάτι παραπάνω από όλο τον κόσμο. Είναι δεύτερο δικαίωμα. Δηλαδή λέει, σε όλους εσάς θα δώσω το δικαίωμα να πάρετε την παρουσίαση, να την διαδώσετε παραπέρα, αλλά δεν μπορείτε να κάνετε αλλαγές ούτε να τη χρησιμοποιήσετε εμπορικά. Αλλά ειδικά στο καταθετήριο του Αριστοτελίου θα του επιτρέψω να κάνει και μεταφράσεις. Μετά δεν θα έχουμε διαφορετικά έργα να κινούνται... Όχι, γιατί εσύ μπορείς να κάνεις τη μετάφραση μόνο με τους όρους που σου έχει δώσει. Και είναι τέτοιοι όροι που βάζουμε που δεν θα του δημιουργήσεις πρόβλημα. Πρακτικίζω νομικά δηλαδή... Πρακτικά δεν θα το κάνεις. Δεν θα πάρεις να κάνεις μια μετάφραση συνολική. Θα κάνεις μια μετάφραση για τα πράγματα που χρειάζεσαι. Να πάμε λίγο στη συνέχεια. Η τέταρτη περίπτωση είναι ότι μεταβιβάζω τα δικαιώματα στο ίδρυμα... αλλά το ίδρυμα υποχρεούται τουλάχιστον να διαθέσει το περιεχόμενο με μια συγκεκριμένη άδεια. Αυτή είναι η περίπτωση του κάλλυπου. Σου λέει, πάρε όλα τα δικαιώματα, αλλά το λιγότερο θα τα δώσεις με buy NCND και buy NCSA. Δηλαδή δύο άδειες μίνιμουμ. Αλλά έχεις όλα τα δικαιώματα. Γιατί το θέλει αυτό, γιατί το ίδρυμα ξαφνικά βρίσκεται με ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο πνευματικής ιδιοκτησίας. Άρα λοιπόν ανάλογα με την πολιτική που έχω στρατηγικά ως ίδρυμα, θα πρέπει να επιλέξω και τη διανομή. Αν δηλαδή η πολιτική μου η Δ, που είναι η πολιτική του ΣΑΑΒ, εγώ θα τη διάβαζω ως πολιτική κάποιου ο οποίος θέλει να κάνει εκδόσεις. Είναι ξεκάθαρο για μένα. Εάν είμαι στην περίπτωση του Α, είναι ενός οργανισμού ο οποίος είναι πολύ συντηρητικός, δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει, θέλει να κάνει απλά τη δουλειά του και παρατήστε με. Στην περίπτωση της Β, είναι ενός οργανισμού ο οποίος θέλει να είναι ανοιχτός, αλλά δεν θέλει να έχει ευθύνη. Και στην περίπτωση του Γ, είναι ένας οργανισμός ο οποίος θέλει να μπορεί να κάνει τη δουλειά του, και να προσθέσει τουλάχιστον κάποια μίνιμουμ ανοιχτής πρόσβασης. Άρα ανάλογα με το που βλέπεις τον οργανισμό σου να κινείται, πρέπει να επιλέξεις και πού θες να πας. Σε ό,τι παίρνεις. Και για να πάμε τώρα λίγο και σε ό,τι δίνεις. Άδειες χρήσης. Κάποιες φορές βλέπουμε γενική αναφορά σε ανοιχτή πρόσβαση, το είχαμε δει και σε περιοδικά, χωρίς να αναφέρετε άδεια. Δεν είναι καλή πρακτική. Δηλαδή σε πολλά αποθετήρια έχω δει ότι είναι ένα αποθετήριο ανοιχτής πρόσβασης, τελεία. Εντάξει, δεν καταλαβαίνουμε και πολλά πράγματα. Άρα να πάμε λίγο πιο κάτω. Η δεύτερη περίπτωση είναι η άδεια του αποθετηρίου. Δίνω όλο το αποθετήριο με άδεια Χ. Ωραία, αρκεί να το τυρείς. Δεν το τυρούμε όμως συνήθως, γιατί έχουμε διαφορετική άδεια τεκμηρίου. Δηλαδή συνήθως σε ένα τεκμήριο δίνουμε διαφορετική άδεια, γι' αυτό και καλώς ή κακώς πρέπει να έχουμε ένα πεδίο άδειο. Δεν αρκεί το πεδίο δικαιώματα. Οι άδειες τεκμηρίου πρέπει να συνοδεύονται από ένα σημείο. Μα πήγα να το πω στην αρχή και το ξέχασα. Η άδεια μπορεί να αναφέρεται σε τρία μέρη. Στα μεταδεδομένα που έχετε στο record, στην εγγραφή, στο τρόμα του κειμένου στο πιστόφυλο και στα μεταδεδομένα του αρχείου του PDF. Ένα πολύ καλό, μια πολύ καλή τεκμήριωση που δεν είναι και στα τρία. Γιατί αυτό τη σημεία που πωληθεί το τεκμήριο, το αρχείο από το τεκμήριο, επιβιώνει ειδοδοτική πληροφορία. Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό, παιδιά. Μένω ακίνητος. Τώρα να δούμε λίγο και τι ίδια δυόν έχουμε. Μια κανονική συγκεκριμένη άδεια, δηλαδή έχουμε μία άδεια. Δεν είναι απαραίτητα ανοιχτή ή κλειστή, αλλά έχει φτιαχτεί. Αυτή η άδεια είναι αρκετά προβληματική. Συχνά οι μη τυποποιημένες άδειες είναι δυνατόν να εμφανίζουν ανοιχτή συμβατότητες. Για αυτόν τον λόγο, αν πάμε για άδεια, πάντα προτείνω η άδεια να είναι Creative Commons. Μπορεί να είναι και αυτό που λέω, οι Fair Use Licenses, οι άδειες της χρήσης, που είναι άδειες που στην πραγματικότητα επαναλαμβάνουν του Fair Use, δηλαδή επιτρέπουν την ανοιχτή χρήση. Άρα, συνολικά, έχουμε κάποιες άδειες οι οποίες είναι χτισμένες πάνω στο συγκεκριμένο μέρος. Κάποιες άδειες οι οποίες είναι ανοιχτή συμβατότητες. Και κάποιες άδειες οι οποίες είναι πάλι τυποποιημένες, αλλά επίσης πάνω στη μη εμπορική ατομική χρήση. Έχουμε πρότυπα για όλες τις άδειες και θα τα έχουμε και αυτά στο σωστό μέρος. Αχ, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Το άλλο μικρόφωνο, να κλείσω αυτό. Ναι, νομίζω τελείωσε. Με ακούτε τώρα... Εσείς με ακούτε καλύτερα, το ξέρω, αλλά δεν ακούγεται στο έρημο το streaming. Για να δοκιμάσουμε. Ένα, δύο... Τώρα ακούγεται. Πάμε τώρα στις άδειες χρήσης, είναι οι άδειες προς τα έξω. Να πούμε στο τελευταίο κομμάτι που ήθελα να πω, ότι στις άδειες στις οποίες επιτρέπεται η δημοσίευση από ένα περιοδικό άνοιχτης πρόσβασης, δώστε λίγο μια έμφαση ποιες είναι οι άδειες αυτές. Δηλαδή, όταν περνάτε ένα άρθρο από περιοδικό άνοιχτης πρόσβασης, δεν αρκεί απλά η υπόμνηση στα μεταδεδομένα ότι είναι άνοιχτης πρόσβασης. Πρέπει να πείτε και ποια είναι η άδεια με την οποία διατίθεται. Ναι. Ακριβώς. Ή νο ότι να έχετε πεδίο το οποίο να λέγεται άδεια. Πάμε τώρα λίγο στο τι γίνεται με τη δημοσίευση. Εδώ λίγο θα κάνουμε μια σύνοψη αυτών που είπαμε προηγουμένως σε πίνακες. Ποιος είναι αυτός ο οποίος καταθέτει. Πρώτοι περίπτωση είναι ότι είναι μέλος ΔΕΠ. Τι ισχύει. Αρχικά η πνευματική ιδιοκτησία είναι δική του. Αυτό μας το λέει τόσο ο νόμος πνευματικής ιδιοκτησίας, γεννάται η πνευματική ιδιοκτησία στο πρόσωπο του δικαιούχου, αρχικά του δημιουργού, όσο και συνήθως οι κανονισμοί, οι οργανισμοί του πανεπιστημίου, τα περισσότερα πανεπιστημία, στους υπάρχοντες κανονισμούς ή οργανισμούς τους, έχουν μια διάταξη που λέει ότι παραμένει η πνευματική ιδιοκτησία στο δημιουργό. Το δεύτερο πράγμα είναι ότι μπορεί ο δημιουργός να παρέχει άδεια στον πανεπιστημίο να χρησιμοποιεί το υλικό του σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Εδώ υπάρχει μια δίχογνωμία, το έχουμε συζητήσει αρκετές φορές. Σύμφωνα με μια μερίδα της θεωρίας, υπάρχει υποχρεωτική μεταβίβαση από τον καθηγητή στον πανεπιστημίο, αλλά δεν μπορεί το πανεπιστημίο να σταματήσει τη διάχυση του περιεχομένου. Σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση, ο καθηγητής πάντα διατηρεί το δικαίωμά του πάνω, το μέλος δε πάντων στο έργο του, ανεξάρτητα με το τι λέει ο νόμος. Να πούμε ότι ο 4.009 του 2012 έχει κάποιες διατάσεις που καθιστούν υποχρεωτική, τουλάχιστον την ανάρτηση των σημειώσεων και των μαθημάτων στο διαδίκτυο, χωρίς όμως να προσδιορίζεται με ποιο τρόπο. Και να πούμε ότι κάποιες φορές είναι δυνατόν να έχουμε ειδικές συμβάσεις του δημιουργού με το πανεπιστημίο με κλασικότερο παράδειγμα αυτό του κάλυπου. Έτσι, και τα παραδείγματα των ανοιχτών ψηφιακών μαθημάτων. Στην περίπτωση που έχουμε εκπαιδευτικό υλικό ή ερευνητικά αποτελέσματα πάλι του ανήκουν και πάλι γίνεται η μεταβίβαση με τους όρους που είπαμε ανωτέρο. Να πούμε ότι στα ερευνητικά αποτελέσματα, ειδικά όταν είναι από ευρωπαϊκό πρόγραμμα, πρέπει να κοιτάμε πάντοτε τη σύμβαση με την οποία έγινε η παραγωγή τους, η οποία στον ορίζοντα 2020, όπως και στο FPE7 στα τέλη του, έπρεπε να είναι ανοιχτής πρόσβασης. Να πω κάτι για τις θετικές επιστήμες, η ανοιχτή πρόσβαση δεν είναι αντίθετη προς την κατάθεση πατεντών. Είτε πας να καταθέσεις πατέντα είτε όχι, θα πρέπει να αποφασίσεις σε κάποιο χρονικό σημείο αν θα δημοσιεύσεις. Στο σημείο εκείνο που θα επιλέξεις να δημοσιεύσεις, αν επιλέξεις και όταν επιλέξεις να δημοσιεύσεις, τότε θα αποφασίσεις αν είναι ανοιχτής πρόσβασης ή όχι. Δηλαδή το μόνο πράγμα που διαφοροποιεί την περίπτωση της ανοιχτής πρόσβασης σε σχέση με τις πατέντες, είναι στο σημείο που θα επιλέξεις να δημοσιεύσεις, ο τρόπος δημοσίευσης. Δεν είναι διαφορετική από τη δημοσίευση την κανονική. Στις δημοσιεύσεις τις ίδιες, να πούμε ότι ενώ του ανήκουν αρχικά, συνήθως έχουν μεταβεβαστεί στον εκδότη. Οπότε πρέπει να δούμε στη σύμβαση με τον εκδότη, εάν πρόκειται για τι τύπου open access περιοδικό είναι και να δούμε ποιος είναι ο χρόνος εμπάρκου που έχει συμφωνήσει με τον εκδότη, όπως επίσης και αν έχει συμφωνήσει για pre-print ή post-print να βγαίνει στο ιδρυματικό καταθετήριο. Στην περίπτωση που έχουμε φοιτητεί οποιασδήποτε βαθμίδας, πάλι ζητώντας τα ίδια ζητήματα, η πνευματική διοκτησία ξεκινάει από αυτόν. Παρέχει διαφορετικών ειδών άδειες στον πανεπιστήμιο για εργασίες, δηλαδή ανάλογα σε ποιό επίπεδο είναι, από κάτω προς τα πάνω μαθηματοπτυχιακή, μεταπτυχιακή, διδακτορικό, εξαρτάται πραγματικά ποιος είναι ο ρόλος στον πανεπιστήμιο. Εάν έχει οποιαδήποτε σχέση εργασίας, συνήθως θα γίνεται μετάβαση, μεταβίβαση των δικαιωμάτων στον πανεπιστήμιο. Εάν πρόκειται για ερευνητικό πρόγραμμα, θα μας το λένε οι όροι της χρηματοδότησης. Εάν δεν πρόκειται για τίποτα από τα δύο, παραμένει σε αυτόν το δικαίωμα. Το ίδιο ισχύει και για το εκπαιδευτικό υλικό και τα ερευνητικά αποτελέσματα. Για τις δημοσιεύσεις ισχύουν ό,τι ισχύουν και για τους πανεπιστημιακούς και για τα μέλη ΔΕΠ. Πολύ συχνά, γιατί αυτό έχει να κάνει κυρίως με την ερώτηση που μου έγινε για το οπτικοακουστικό υλικό, εάν είναι μέλος οργανισμού συλλογικής διαχείρισης, είναι για παράδειγμα σε ένα μουσικών σπουδών, αλλά είναι και ο ίδιος εκτελεστής, είναι πολύ πιθανό να έχει εκχωρήσει κάποια από τα δικαιώματα του σε οργανισμό συλλογικής διαχείρισης. Άρα, θέλει μια προσοχή όταν μιλάμε για εκτελεστές, ηθοποιούς, μουσικούς, να δούμε αν έχουν κάποιο τέτοιο είδους συμμετοχή. Για να δούμε λίγο το υλικό τρίτων και τι κάνουμε με αυτό. Στην περίπτωση που έχουμε περιοδικά ή βάσεις δεδομένων, το πρώτο κομμάτι είναι ότι πρέπει να λάβουμε τα δικαιώματα από τον εκδότη. Εδώ πρέπει να δούμε αν παίρνουμε συγκεκριμένο τίτλο ή σύνολο, τη διάρκεια της σύμβασης, τον τρόπο με τον οποίο υπολογίζουμε το τίμημα και τον τρόπο πληρωμής. Απλά είναι κάποια στοιχεία, γι' αυτά θα θέλαμε να φιερώσουμε ένα ειδικό μάθημα για συμβάσεις. Να δούμε τι κάνουμε στην περίπτωση που αρχαιοθετούμε, δηλαδή στην περίπτωση που χρησιμοποιούμε πόρτικο ή κάτι τέτοιο, τι σημαίνει σε σχέση με τις συμβάσεις που έχουμε με τους εκδότες, τι κάνουμε με κάποιους ενδιάμεσους φορείς, όπως είναι η EPSCO και τι κάνουμε στις περιπτώσεις που έχουμε καθαρές βάσεις δεδομένων, δηλαδή δεν πρόκειται για δημοσιεύσεις αλλά για data, όπως είναι ο νόμος ή η νομοτέλεια. Πάλι πρέπει να δούμε πώς εμείς το δικαίωμα που παίρνουμε από τον παροχέα της βάσης, τι μπορούμε να επιτρέψουμε στους φοιτητές μας. Δηλαδή έχει μια σημασία εδώ να έχουμε και μια κατανόηση της χρήσης της βάσης από τους φοιτητές και τα MeliDep προκειμένου να παίρνουμε και τα σχετικά σωστά πράγματα. Ένα άλλο κομμάτι που θέλει μια προσοχή είναι το εύρος και το κόστος των δικαιωμάτων που πληρώνουμε για περιοδικά ανοιχτής πρόσβασης. Δηλαδή είναι κάτι που το συζητάμε αρκετό καιρό. Πώς μπορούμε να υπολογίσουμε λίγο πολύ τη χρήση για να δούμε πώς αντιμετωπίζουμε την διάθεση που έχουμε να λέμε στα MeliDep μας να δημοσιέψουμε σε ανοιχτής πρόσβασης, πρέπει να πληρώσουν γι' αυτό, ποιος θα πληρώσει αυτά τα λεφτά, δηλαδή αυτό κάπου πρέπει να μπει στο κοστολογικό μας μοντέλο. Πάμε λίγο στις ψηφιοποιήσεις. Είναι σημαντικό να ξέρουμε εάν υπάρχουν ακόμα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας ή το υλικό έχει γίνει κοινόκτυμα. Πολύ σημαντική εξαίρεση του Άρθρο 22, θα τη δούμε στη συνέχεια. Και η προσπάθεια εκαθάρισης πρέπει να έχει τρία μέρη. Να δούμε πρώτα απ' όλα αν πρόκειται για ορφανό έργο, θα δούμε στη συνέχεια τι θα πει αυτό. Το δεύτερο κομμάτι, αν δεν είναι ορφανό έργο, να προσπαθούμε να πάρουμε μια άδεια από τον εκδότη. Και στην περίπτωση κατά την οποία δεν μπορούμε να πάρουμε τίποτα από τα δύο και δεν είναι κοινόκτυμα, δηλαδή δεν έχει παρέλθει ο χρόνος προστασίας, μπορούμε να κάνουμε ψηφιοποίηση αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε διάθεση. Για να δούμε λίγο τις εξαιρέσεις. Συνολικά μας ενδιαφέρουν οι εξαιρέσεις που κάνω τη λίστα εδώ πέρα, κάποιες εξαιρέσεις μας ενδιαφέρουν πάρα πολύ ως βιβλιοθήκη και κάποιες εξαιρέσεις είναι χρήσιμες να τις λέμε στους χρήστες μας δημιουργούς για να μπορούμε να πάρουμε το περιεχόμενό τους. Και πάει σε κάποια από τα ερωτήματα που είχατε θέσει προηγουμένως. Για να τα δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα για τις βιβλιοθήκες. Το άρθρο 18 είναι ένα αντικείμενο μεγάλης αντιπαράθεσης ανάμεσα στις βιβλιοθήκες και στους οργανισμούς ηλιοκείης διαχείρισης εργονολόγου, ειδικά λαδή το Νοσδέλ, σχετικά με το αν η φωτοτύπηση η οποία συμβαίνει στις βιβλιοθήκες πρόκειται για ιδιωτική αναπαραγωγή ή όχι. Εάν δούμε το κείμενο του νόμου μας αφήνει ένα περιθώριο, δηλαδή λέει ότι μπορούμε να έχουμε αναπαραγωγή ενός έργου που είναι νομίμως δημοσιευμένο εφόσον η αναπαραγωγή γίνεται για ιδιωτική χρήση εκείνου που την κάνει. Λέει ότι δεν αποτελεί ιδιωτική χρήση η χρήση στο πλαίσιο μιας επιχείρησης, υπηρεσίας ή οργανισμού, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από τη βιβλιοθήκη. Δηλαδή η βιβλιοθήκη δεν είναι μια εταιρεία η οποία παίρνει, για παράδειγμα, ένα Microsoft Word manual και το φωτοτυπεί για όλους τους εργαζόμενούς της. Δεν κάνει αυτό το πράγμα η βιβλιοθήκη. Άρα, αυτή η ερμηνεία που υποστηρίζουμε εμείς ως βιβλιοθήκες στο τελευταίο εδάφιο. Και για το λόγο αυτό, εφόσον τα μέσα αναπαραγωγής είναι στη διάθεση του φοιτητή του Μέλνου ΣΔΕΠ, δεν εμπλεκόμαστε σε αυτά και το μόνο κόστος που έχουμε είναι το κόστος για τη συντήρηση του μηχανήματος, τότε στην περίπτωση αυτή δεν βγάζουμε κέρδος δηλαδή από αυτό, τότε στην περίπτωση αυτή εμείς θεωρούμε ότι υπαγόμαστε στο άρθρο 18. Ακόμα εκκρεμεί οι συγκεκριμένες δίκες που έχουμε με το Νοσδέλ, να πω πάντως ότι οπωσδήποτε στις βιβλιοθήκες μας πρέπει να έχουμε ευκρινώς αναρτημένα σημειώματα πάνω από τα φωτοτυπικά, να μην εμπλεκόμαστε εμείς οι ίδιοι στην φωτοτυπική αναπαραγωγή και να μην βγάζουμε κέρδος, τα minimum. Πάντως πιστεύω ότι στο μέλλον η φωτοτύπηση θα γίνει ακόμα και λιγότερη, γιατί τα παιδιά πια βγάζουν απλά φωτογραφίες με τα κινητά και τα tablets. Αν θεωρήσουμε ότι περιλαμβάνει χαρτί και συντήρηση μηχανήματος, όχι, αλλά πρέπει να έχουμε ένα κοστολογικό μοντέλο πάλι που να το αποδεικνύει αυτό. Μην ξεχνάμε ότι κάθε φορά που αγοράζουμε φωτοτυπικό και χαρτί πληρώνουμε στους οργανισμούς ηλιοκείης διαχείρισης για το άρθρο 18, με αυτή την έννοια θεωρούμε και εμείς ότι είναι ιδιωτική αναπαραγωγή. Και μην ξεχνάμε, μιλάμε για ιδιωτική χρήση, δεν μιλάμε για προσωπική. Πάμε στο άρθρο 22, είναι ουσιαστικά η περίφημη αναπαραγωγή για τις βιβλιοθήκες. Ένα πολύ περιορισμένο άρθρο δεν μας δίνει μεγάλα περιθώρια, ουσιαστικά είναι αυτό που χρησιμοποιούμε όταν ένα αντίτυπο πάει να πεθάνει, έχει φθαρεί πάρα πολύ και θέλουμε να το αντικαταστήσουμε. Εδώ να πούμε ότι δεν πρέπει από την αντικατάσταση, πάλι έχουμε επιλέξει αυτή την ερμηνεία, γιατί έχει πάλι ασάφιες ο νόμος. Η ερμηνεία που έχουμε επιλέξει εμείς, που έχουμε προκρίνει τη συγκεκριμένη διάταξη, είναι ότι η αναπαραγωγή που γίνεται του πρόσετου αντιτύπου μπορεί να είναι και σε ψηφιακή μορφή, ωστόσο δεν μπορεί να δώσει μεγαλύτερη πρόσβαση από αυτήν που είχες με το αναλογικό αντίγραφο. Δηλαδή, εάν εγώ έχω ένα υλικό βιβλίο, ένα φυσικό βιβλίο, το οποίο είναι πάρα πολύ φθαρμένο και το οποίο δεν μπορώ να το βρω στο εμπόριο για να το πάρω και το οποίο πρέπει να το αντικαταστήσω, το ψηφιοποιώ, αλλά ακόμα και αν είναι να το δώσω σαν e-book, δεν μπορούν να κυκλοφορούν άπειρα αντίγραφα του. Πρέπει να κυκλοφορεί είχα ένα, θα κυκλοφορεί ένα. Ή θα το έχετε σε ένα τρεματικό, είτε θα το έχετε με μία μορφή e-book, το οποίο δεν επιτρέπει αναπαραγωγή, είτε θα το έχετε με ένα φυσικό αντίγραφο που έχει γίνει, που έχετε ξαναφτιάξει εσείς. Ναι, είπαμε το πρώτο, μέσα από ένα τρεματικό. Όχι, πρέπει να το έχετε από τόσα όσο θα ήταν η δυνατότητα που θα είχανε με το φυσικό αντίτυπο. Δηλαδή, δεν πρέπει να δημιουργείτε περισσότερες δυνατότητες από αυτές που είχατε με το φυσικό αντίτυπο. Συγγνώμη. Θα δούμε τώρα, εκτός αν είναι ορθανό έργο, πότε πάμε σε άλλη κατηγορία. Αλλά τώρα μιλάω για την περίπτωση του Άρθου 22, όχι του Άρθου 27. Πάμε λίγο να δούμε το 27α, το οποίο είναι τα περίφημα ορθανά έργα. Είναι μια διάταξη, η οποία είναι πολύ σημαντική, γιατί μας σώζει στις περιπτώσεις στις οποίες έχουμε έργα, τα οποία δεν μπορούμε να τα βρούμε στο εμπόριο και δεν μπορούμε να βρούμε και ποιος είναι ο δικαιούχος. Προσέξτε εδώ, το ορθανό έργο δεν έχει να κάνει με την αδυναμία έβρεσης του δημιουργού, αλλά με την αδυναμία έβρεσης του δικαιούχου και λήψεις άδειας από αυτόν. Όταν έχουμε πολλαπλούς δικαιούχους, σημαίνει ότι δεν μπορείς να βρεις κανέναν. Τώρα, πώς ξέρουμε τι πρέπει να είμαστε για να το κάνουμε αυτό. Πρέπει να είμαστε μια συγκεκριμένη κατηγορία οργανισμών που λεγόμαστε φορείς χρήσης ορθανών έργων. Εμείς, ως βιβλιοθήκες, ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία. Πρέπει να είναι συγκεκριμένες οι δράσεις τις οποίες πραγματοποιούμε. Είναι αυτές που αναφέρονται στο 27α1. Δηλαδή, πρέπει να είναι δράσεις διάθεσης, ψηφιοποίησης, διάθεση στο κοινό, ευρετηρίασης, καταλογογράφησης, συντήρησης ή αποκατάστασης. Άρα, λοιπόν, είναι αυτού του τύπου οι δράσεις τις οποίες έχουμε. Και πρέπει να πούμε επίσης ότι το έργο αυτό πρέπει με κάποιο τρόπο να έχει δημοσιευθεί ή διατεθεί στο κοινό. Στην περίπτωση που είπαμε ότι έχουμε περισσότερο από ένας δημιουργούς, ψάχνουμε να βρούμε μέχρι να βρούμε κάποιο δικαιούχο, η χρήση πρέπει να είναι τέτοια που να εμπίπτει στους δημόσιους σκοπούς μας. Δηλαδή, εμείς έχουμε συγκεκριμένα πράγματα. Για να γυρίσω πάλι, λοιπόν, έχει πολύ μεγάλη σημασία τι προδιαγράφουμε στην πολιτική του αποθετηρίου και στον οργανισμό του Πανεπιστημίου για τη βιβλιοθήκη, γιατί μας επηρεάζει και εδώ. Άρα, εάν πεις εκεί ότι σκοπός μου είναι η συντήρηση, η διατήρηση, η παροχή ανοιχτής πρόσβασης, ειδικά η παροχή ανοιχτής πρόσβασης, μπορείς να θεωρήσεις, πιστεύω, να το τραβήξεις λίγο και να πεις ότι θα το δώσω ανοιχτή πρόσβαση, γιατί αυτό βρήκα. Και πριν το βγάλεις, και πάω στο ερώτημα που μου είχατε θέσει προηγουμένως, θα πρέπει να ψάξεις μια σειρά από βάσεις, δεδομένων, που προτείνει ο ΟΠΙ, και να πεις, το βρίσκω σε αυτές τις βάσεις. Εάν δεν το βρίσκεις και δεν μπορέσεις να το βρεις πουθενά τον δικαιούχο, τότε η θεωρείται ότι είναι ορφανό έργο και μπορείς πλέον να το χρησιμοποιήσεις σύμφωνα με τους όρους που είπαμε παραπάνω. Εάν, ωστόσο, το βρεις εκεί και βρεις ότι υπάρχει εκεί και βρεις και το δικαιούχο, όχι απλά να βρεις μια εγγραφή, τότε στην περίπτωση αυτή δεν μπορείς. Πρέπει να προχωρήσεις στη λήψη άδειας. Εντάξει, άρα είναι η λίστα πολύ συγκεκριμένη, σας έχω και τη διεύθυνση για να τη βρείτε. Πάω στο 28α που είναι η εντυπωαναπηρία. Εδώ είναι μια ειδική εξαίρεση για άτομα με εντυπωαναπηρία να πούμε ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη υπουργική απόφαση που την εφαρμόζει και μια συμφωνία που έχει κάνει ο OSDEL με τις Ακαδημαϊκές Βιβλιοθήκες για την πρωτοβουλία που έχει να κάνει για άτομα με εντυπωαναπηρία, την Amelieb. Και εδώ πάλι, σύμφωνα με τη συμφωνία αυτή, συγκεκριμένοι χρηστές οι οποίοι έχουν επιστοποιηθεί μπορούν, μπαίνοντας στη Βιβλιοθήκη, να έχουν πρόσβαση σε συγκεκριμένα τερματικά που τους δίνουν πρόσβαση πάλι στους τίτλους που κάθε φορά μπαίνουν μέσα στον κατάλογο της Amelieb. Αν δεν δείχνουμε την διαδικασία... Όχι, όχι. Πρέπει να γίνει μια διαδικασία για το πώς γίνεται η πρόσβαση. Και για αυτό πρέπει να δούμε τη συμφωνία που έχει κάνει η Amelieb τώρα με τους εκδότες. Οι οποίοι είναι κατεφαρμογή της υπουρικής απόφασης, δηλαδή έχουν μια εξαίρεση, επί της εξαίρεσης έχει βγει η υπουρική απόφαση, επί της υπουρικής απόφασης έχει γίνει μια μεταφορά, μια σύμβαση μεταξύ των εκδοτών και του Amelieb. Ένα πλαίσιο συνεργασίας. Εσύ πρέπει να έχεις επαφή με το Amelieb για να σου πει τους μορφότυπους, για το πώς θα γίνει η όλη διαδικασία πρόσβασης, πώς θα κάνεις την πιστοποίηση. Είναι μια διαδικασίουλα, δεν είναι τρελή πάντως. Δηλαδή είναι συγκεκριμένη διαδικασία. Να πάω λίγο στο άρθρο 19. Τώρα πάμε λίγο σιγά σιγά στους χρήστες. Οι χρήστες τους ενδιαφέρει κυρίως το άρθρο 19, γιατί είναι αυτό που με ρωτήσατε πολύ στο διάλειμμα, τι κάνουν στην περίπτωση που παίρνουν κάποια κομματάκια από δουλειές άλλων. Το άρθρο 19 είναι το καλύτερο από όλα τέτοια διαδικασία, το οποίο δεν είναι το μορφότυπο, το οποίο δεν είναι το μορφότυπο, το οποίο δεν είναι το μορφότυπο, το οποίο δεν είναι το μορφότυπο, το οποίο δεν είναι το μορφότυπο, το οποίο δεν είναι το μορφότυπο. Βέβαια, το άρθρο 19 είναι το καλύτερο από όλα τα άρθρα των άρθρων 18 και 28 γ, γιατί είναι αρκετά ευρύ. Επιτρέπει όλες τις δράσεις αναπαραγωγής, διάθεση στο κοινό, παρουσίαση στο κοινό, αρχίζει να τυρεις κάποιες προϋποθέσεις. Δηλαδή, πρέπει να είναι έργο το οποίο έχει δημοσιευτεί νομίμως, δεν μπορείς να πάρεις κάτι από τον άλλο που δεν το έχει δημοσιεύσει. Δεν μπορεί να είναι το σύνολο του έργου. Πρέπει να το προσδιορίζεις με κάποιο τρόπο. Τα εισαγωγικά έχουν έναν νόημα. Εάν χρησιμοποιείς απλό το νόημα, προφανώς δεν είσαι καν στο κομμάτι της αντιγραφής. Γιατί παίρνεις απλά την ιδέα. Πρέπει να πεις από πού το πήρες και ποιος ήταν ο εκδότης. Δηλαδή να κάνεις μια σωστή αναφορά, εφόσον αυτή υπάρχει στην πηγή του. Και είσαι ok. Και μπορείς μετά να κάνεις ό,τι θέλεις. Αυτό δηλαδή είναι ένα πολύ σημαντικό δικαίωμα. Βέβαια, θεωρείται ότι ακόμα και το Άρθο 19 πρέπει να μην ξεπερνάει το περίφημο τέση των τριών σταδίων. Δηλαδή πρέπει να είναι η δική περίπτωση. Δεν μπορεί να αντιβαίνει στην κανονική εκμετάλλευση του έργου. Και πρέπει να είναι σύμφωνοι με τα χρυστά ήθη. Δηλαδή πάλι να μην προκυσαινεί κάποια εμπορική ζημία στην πραγματικότητα, στον αρχικό δημιουργό. Ναι, δικαιού. Άδεια για να χρησιμοποιήσεις το πλήρες κείμενο ή μέρος του. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Άδεια για να χρησιμοποιήσεις το πλήρες κείμενο ή μέρος του. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος του. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος του. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος του. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος του. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος του. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος του. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ όμως μιλάμε για μέρος του. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ δηλαδή ποιος είναι ο ρόλος των εξελίξεων. Εδώ δηλαδή ποιος μιλάμε ένα τεράσο για την ιντορία επ совершенно των περιορισμών του δικαιώματος. Λοιπόν, στην Αγγλία θα μπορούσε η σύμβαση να σε το απαγορεύει. Για να πάμε λίγο και στο άρθρο 21. Στο άρθρο 21 έχουμε την περίπτωση αναπαραγωγής σύντομων άρθρων για τη διδασκαλία της Εξετάσεις Εκπαιδευτικού Ίδρυμα. Να πούμε εδώ πέρα ότι πρόκειται μόνο για αναπαραγωγή. Δηλαδή βγάζω φωτοτυπίες και τις μοιράζω. Δεν πρόκειται για διάθεση στο διαδικτύο. Δεν μπορείς να κάνεις το 21 για τη διδασκαλία ηλεκτρονικά. Ούτε ηλεκτρονική παρουσίαση μπορείς να κάνεις, ούτε στο διαδικτύο να το βγάλεις. Μπορείς να το κάνεις μόνο για τη διδασκαλία μες στην τάξη. Δηλαδή μπορώ να βγάλω μια εικόνα ή μπορώ να βάλω ένα άρθρο και να το δώσω μέσα στην τάξη σαν άσκηση, αλλά δεν μπορώ να το δώσω από το διαδικτύο. Και αυτό περιλαμβάνει ακόμα και αν είναι διαδικτύο και είναι κλειστό. Είναι με περιορισμένη πρόσβαση. Θεωρείτε ότι όχι. Ναι, δηλαδή το Άρθρο 21 είναι πολύ καθαρό ως προς αυτό. Είναι μόνο αναπαραγωγή. Γι' αυτό και πιστεύω ότι οι διατάξεις αυτές από το 18 μέχρι το 28 γάμα θέλουν να αναθεώρησαν. Ναι, ναι, οτιδήποτε. Αναπαραγωγή, αναπαραγωγή. Κοίτα, θα μπορούσε ίσως η... Εγώ πιστεύω ότι και είναι οριακό το email, να πω την αλήθεια. Είχα ένα mailing list, εγώ μάσχαλος, έχω 30 χιλιάδες, έχω ένα mailing list και το στέλνω ως PDF, να πω. Ναι, πρέπει να γίνει μόνο μες στην τάξη. Όταν το κάνεις μέσα από το διαδίκτυο, νομίζω ότι δεν γίνεται. Δηλαδή παραβιάζει το κομμάτι στο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Μες και το email είναι μια προσωπική χρήση της ιδρύσης. Σωστό, αλλά είσαι πάλι εκτός δικτύου. Είσαι εκτός ιδρύματος, συγγνώμη. Ως λήπτης. Όταν ξεκινάς να φεύγεις τα κριστά μαθήματα... Ναι, για να είμαστε πολύ τυπικοί, άσχετα τι κάνει ο κόσμος. Να πάμε λίγο στα μεταδεδομένα, γιατί είναι αρκετά σημαντικό. Τα μεταδεδομένα τα δημιουργεί η βιβλιοθήκη και η πνευματική ιδιοκτησία ανήκει στη βιβλιοθήκη. Ωστόσο, προτείνουμε είτε να τα δίνει με μία άδεια, όπου δεν ζητάει τίποτα, προκειμένου να μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν, αλλά εάν τα μεταδεδομένα σου τα δίνεις με μία άδεια που ζητάς αναφορά, ειδικά αν τα δίνεις μέσα από ένα web service, πρέπει να προσδιορίζεις πώς θα σε αναφέρουν. Δηλαδή, θα πρέπει να τους πεις διαδικαστικά, αυτοί που κάνουν συσσόρευση των μεταδεδομένων τους, πώς θα κάνουν αναφορά στη βάση σου. Το πιο απλό είναι, αν, για παράδειγμα, το ECT σου τραβάει δεδομένα, ή εσύ τραβάς δεδομένα από το Εθνικό Κοινοτεκμηρίωσης, να πεις ότι τα μεταδεδομένα που χρησιμοποιώ στο H-κατάλογό μου, προέρχονται και από αυτόν. Εάν τα τραβάτε από τρίτη πηγή, εδώ έχουν τα κλασικά παραδείγματα, το Web of Science και το Archive, κοιτάξτε την άδεια. Αν τώρα είναι μία άδεια, η οποία σας επιτρέπει, για παράδειγμα, εμπορική χρήση, και τραβάτε και από μία πηγή που δεν σας επιτρέπει εμπορική χρήση, έχετε προφανές πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος τραβάει όλα τα δεδομένα και δεν κοιτάει τίποτα, αλλά σας λέω τι θα έπρεπε κανονικά να κάνετε. Εάν τα τραβάτε κάνοντας αυτό που λέμε Scraping, πιο σωστά, από άλλα sites, θα πρέπει να σας επιτρέπει... Κάνει κανείς εδώ πέρα Web Scraping για data? Αυτό θα πει ότι πηγαίνω με ένα μηχανηματάκι, κοιτάω το κατάλογο του άλλου και τραβάω τα δεδομένα του χωρίς να το ρωτήσω. Αυτό, αν το κάνατε, θα έπρεπε να μπορεί να σας το επιτρέπει η άδεια, ναι. Και τέλος, στην περίπτωση κατά την οποία έχω μίξει, θα πρέπει να κάνω μια συνολική εκτίμηση από τις πηγές από τις οποίες έχω τραβήξει τα δεδομένα αυτά. Θα κλείσω με το τελευταίο κομμάτι, που είναι οι βασικοί κανόνες για να θυμόμαστε, τους οποίους επαναλαμβάνω με διάφορες παραλλαγές σε όλες τις διαλέξεις, αλλά επιμένω πολύ σ' αυτούς. Το πρώτο είναι, δεν μπορώ να δώσω κάτι που δεν έχω. Δηλαδή, μην αρχίζετε να δίνετε, χωρίς να έχετε κάποια εικόνα τουλάχιστον, του τι έχετε. Ξέρω ότι δεν θα πάμε στο τέλειο την πρώτη μέρα, νομίζω ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από ό,τι είμασταν δέκα χρόνια πριν, αλλά έχει σημασία να πάρουμε τις σχετικές άδειες. Αυτό θα πει, λοιπόν, ότι πρέπει να ξέρω τις άδειες με τις οποίες έρχεται το υλικό που έχει έρθει σε μένα. Το δεύτερο κομμάτι είναι ότι φτιάχνω μια πολιτική στον καταθυντήριό μου και ακολουθώ και τον οργανισμό του πανεπιστημίου. Αν δεν υπάρχει, όπως είναι η περίπτωσή μας, έχουμε τώρα μια λίστα, θα φτιάξουμε ένα πρότυπο, να πάμε σε ένα σημείο να το δημιουργήσουμε. Τρίτο, αποφεύγω αδειοδοτικές ασυμβατότητες. Εάν μπορώ, δεν έχω χήμα πολιτική για τις άδειες, επιλέγω όσο το δυνατόν λιγότερες άδειες γίνεται. Και τέλος, οι άδειες μου πρέπει να είναι όσο πιο ανοιχτές γίνεται, όσο πιο τυποποιημένες γίνεται, όσο πιο λίγες γίνεται. Και τα τρία αυτά δεν τα κάνουμε για ιδεολογικούς λόγους μόνο. Δεν το κάνουμε μόνο για λόγους δημόσιας αποστολής, που είναι σημαντική. Το κάνουμε για πρακτικούς λόγους. Όσο πιο ανοιχτές είναι, τόσο λιγότερη η δυσκολία με περίεργους όρους. Όσο πιο τυποποιημένες είναι, τόσο πιο λίγη η δυσκολία με περίεργους όρους. Όσο πιο λίγες είναι, τόσο πιο λιγότερη η δυσκολία με περίεργους όρους. Και εδώ, νομίζω, τελείωσα. Ευχαριστώ. Όσοι έχετε ερωτηματολόγια, τα δίνουμε. Όσοι έχουν ερωτήματα, έχω άλλα 15 λεπτά, από τι φαίνεται. |
