| : Είχα δύο πατρίδες, ζω μια διάσταση. Η μια πατρίδα μου είναι η Καλιφόρνια, όπου εκεί είμαι The Greek Czech. Είναι η Ελληνική, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια, η Αλληλεπίδια. Είναι μια διάσταση. Η μια πατρίδα μου είναι η Καλιφόρνια, όπου εκεί είμαι The Greek Czech. Η άλλη πατρίδα μου φυσικά είναι η Ελλάδα, όπου συνήθως με λένε Καλιφορνέζα, ενίοται προσπαθούν να μου πούν ότι είμαι και Αμερικανάκη. Εσείς θα το κρίνετε. κουτώ, έξυπνο και όλες τις αντιθέσεις. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, κατάλαβα ότι αυτό που είναι οι δύο πλευρές, τα δύο άκρα, τα μια φορά είναι σαν ένας καθρέφτης, είναι σαν τα χέρια μας, τα οποία δεν είναι τα ίδια, το ένα είναι αριστερά, το άλλο είναι δεξιά, αλλά είναι το ίδιο πράγμα. Ο διαβολάκος που έχω μέσα μου κάποια στιγμή, όταν τα παιδιά στα οποία υποκλίνομαι, οι θελοντές και η Οργανωτική Πετροπή του ΤΕΝΤΕΚΙ Θεσσαλονίκης μου ζήτησαν να σκεφτώ αν θα ήθελα να μιλήσω. Στην αρχή σκέφτηκα, μήπως θα έπρεπε να μιλήσω για την αμαρτία, εξάλλου είναι τόσο όμορφη η αμαρτωλή κατάσταση και το θετικό και το αρνητικό της. Αλλά σοβαρευτούμε. Προέρχομαι από την Καλιφόρνια, εκεί έχω το σπίτι μου, έχω και ένα σπίτι εδώ στην Ελλάδα. Λέω σε πάρα πολλούς ότι σήμερα, με όλα τα χρόνια που έχω ζήσει έξω, και δεν έχω ζήσει μόνο στην Αμερική, έχω ζήσει και στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή, θα προτιμούσα να ήμουν στην Ελλάδα. Η Καλιφόρνια φημίζεται για μια κατάσταση, εκτός από το Hollywood και από τη Silicon Valley, τα δύο άκρα η τεχνολογία και η σιλικόνια από την άλλη πλευρά του νομίσματος, για μια κατάσταση Ζεν. Όμορφοι άνθρωποι, υγιεινά, ηλιοκαμένοι, πολιτικώς ορθοί, που μιλάνε για φιλοσοφίες, γκρουπ χάγγς, χαμόγελα, αντίστοιχα αν είμασταν εμείς στη Θεσσαλονική, που είμαστε μερικοί από εμάς στη Θεσσαλονική στην Silicon Valley, προσπαθούμε να βρούμε την έκφραση του χαλαρά, χαλαρά. Είναι η Καλιφόρνια, έχει τέτοιο πνεύμα. Αλλά μιλώντας για ασιοδοξία και για θετική ψυχολογία, θα ήθελα και πολλοί φίλοι μου που το ακούσανε, να μου λένε καλά, είσαι τρελή τώρα, μαύρα πράγματα, ανεργίες, κοψίματα συντάξεων, μισθών, ακούμε στους νέους ανεργία μέχρι 60%, εσύ θα είσαι θετική, μπορείς να βρεις ευχάριστα πράγματα. Θέλω εδώ να θυμίσω και κάποιους από τους συνομιλητές μου και σας ευχαριστώ γιατί με διδάξετε σήμερα πάρα πολλά πράγματα και γι' αυτό είμαι ευγνώμων, ανέφερετε την Μπολιάνα. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς την έχουν διαβάσει, ήταν ένα μικρό κοριτζάκι όπου η Μπολιάνα έβλεπε τα πράγματα πάντοτε όμορφα. Θέλω εδώ να τονίσω ότι ο πολιανισμός, που είναι πλάνο ένας όρος, έχει να κάνει με τη μη ρεαλιστική αισιοδοξία. Είναι όμως τα πράγματα έτσι. Κακά πράγματα, ο Θεός ή η Θεά, εξαρτάται στο τι πιστεύει ο καθένας, έβαλε στο παιχνίδι του πλανήτη ερπετά, κακούς, οδηγούς που κάθεσαι στο αριστερό φανάρι και περιμένεις τη σειρά σου και έρχεται ένας από τα αριστερά, περνάει και με κόκκινο, γιατί δεν έρχεται κανένας από απέναντι και κάθεσαι εσύ και τον κοιτάς. Υπάρχουν πράγματα τα οποία μας κάνουν σαν δυσκολία, δυσφορία. Τι κάνουμε για όλα αυτά? Τι είναι, λοιπόν, τα θέλω μας? Τι είναι η ευτυχία? Βλέπουμε κάτι, μας αρέσει, θέλουμε να το πάρουμε. Πηγαίνουμε, το παίρνουμε, εκπληρώνουμε την επιθυμία μας, το όνειρό μας και μετά κάτι άλλο μας κινεί το ενδιαφέρον και πάμε παρακάτω και μπαίνουμε σε αυτό το σπιράλ. Είμαι βέβαιη ότι εάν ρωτούσα το κοινό και το webcast, όσοι παρακολουθούν το TEDx στη Θεσσαλονίκη, ερώτηση του τύπου «Πώς από εσάς είστε ευτυχισμένοι» ή «Όσοι δεν είστε ευτυχισμένοι, θα θέλατε να είστε ευτυχισμένοι» μερικοί θα λέγανε «Ναι» και στις δύο ερωτήσεις. Το ενδιαφέρον είναι και έχουν γίνει τέτοιες έρευνες και έχει γίνει ένα τέτοιο παρόμοιο πείραμα σε άλλο κοινό, ότι πάρα πολλοί άνθρωποι δεν θα λέγαν τίποτα. Πρέπει, λοιπόν, να πολεμήσουμε την αδιαφορία, γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι τους νοιάζει, θέλουν να κάνουν κάτι για οποιαδήποτε κατάσταση βρίσκονται και σ' άλλους δεν τους νοιάζει καθόλου, βυθιζόμαστε σε ένα τέλμα. Ας καταπολεμήσουμε, λοιπόν, την αδιαφορία. Θέλω εδώ να θυμίσω τον Mark Twain, μια ιστορία του Tom Sawyer, σαν και εμένα, μπόμπυρας, σκανδαλώδης και γεμάτος περιπέτειας, έμπαινε όλους σε φασαρίες, είχε μία θεία, τη Θεία Πόλη, έκανε φυσικά κάτι, και για να τον τιμωρήσει η θεία του η Πόλη, τον έβαλε ένα Σάββατο πρωί, που ήταν φυσικά Σαββατοκύριακο και όλα τα αγόρια της συμμορίας του Tom κατεβαίναν στο Μυσσισύπη να βλέπουν τα ατμόπλια, τον έβαλε να αρχίσει να βάφει ένα φράκτι. Σάββατο πρωί, λοιπόν, περνάνε τα διάφορα αγόρια, κοροϊδεύουν τον Tom Sawyer, ο Tom εκεί αναγκαστικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί φοβάται τη Θεία Πόλη, και αγγομαχώντας, ξαφνικά του έρχεται μία φανή ιδέα. Ο επόμενος φίλος που έρχεται, κοροϊδεύοντας τον Tom, γιατί, κοίτα ρε μεγάλε, εμείς πάμε να παίξουμε στα ποτάμια και να διασκεδάσουμε και εσύ κάθεσαι εδώ και βάφεις, ο Tom ακολουθεί την εξής τακτική, συνεχίζει να βάφει αμέριμνος, δεν δίνει σημασία, ο Ben αρχίζει, εξακολουθεί να τον τσιγκλάει, σε κάποια στιγμή γυρνάει ο Tom και του λέει, μα σοβαρολογείς, θα αφήσω εγώ τον φράκτη, που τον βάφω, που είναι τόσο δύσκολο να τον βάψει ένα αγόρι στην ηλικία μου για να έρθω μαζί σου στο ποτάμι, μαζί με όλους τους άλλους, είσαι σοβαρός. Και για να μη σας το πολυλογώ, καταλαβαίνετε τι συμβαίνει, καταλήγει φυσικά ο Ben να πάρει από το Tom τη βούρτσα και να βάφει αυτό στη θέση του, το φράκτη, τι θέλει λοιπόν να μας πει ο ποιητής. Μεγάλος Mark Twain. Δεν λέει τίποτα άλλο, παρά τα πράγματα, μπορεί να τα δούμε, όπως είπε και ο Γιώργης, από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η ίδια ακριβώς κατάσταση μπορεί να παρουσιαστεί διαφορετικά. Από εμάς εξαρτάται. Χρήμα. Παίρνει το χρήμα την ευτυχία, κλασική ερώτηση. Και τι είναι ευτυχία, αλλά αυτό θα το πούμε μετά. Θα είχα να σας κάνω την εξής προσφορά. Όλοι φαντάζομαι, ίσως, ελπίζω όχι, αλλά φαντάζομαι ότι θα ξέρετε κάποιον που ίσως να έχει χάσει τη δουλειά του. Ερχόμουν λοιπόν εγώ και σας έλεγα, OK, έχω όχι μία, αλλά δύο περιπτώσεις. Όπου έχω δουλειές και θέλω να επιλέξετε μεταξύ δύο θέσεων. Η μία θα σας πληρώνει 90.000 ευρώ το χρόνο. Είναι και πολύ ακριβοπληρωμένη η δουλειά στη τελεχειακή. Και η άλλη θα σας πληρώνει 85. 5.000 ευρώ. Πολλά πράγματα μπορείς να κάνεις με 5.000 ευρώ σωστά. Υποθέτω, δεν ξέρω πόσο και δεν θέλω να κάνω έρευνα, αλλά πάρα πολύ πιθανότατα να επιλέγετε το 90.000 το χρόνο. Αλλά, τρίκ κουέσου. Εάν σας έλεγα ότι ξέρετε κάτι, στην πρώτη τη δουλειά που πληρώνει 90.000, είστε σε μία ομάδα όπου όλοι οι άλλοι πληρώνονται περισσότερο από εσάς και εσείς είστε ο πιο χαμηλοπληρωμένος. Και εκτός από αυτό, εσείς είστε ο πιο χαμηλοπληρωμένος. Και εκτός από αυτό είναι και κάτι το οποίο είναι τόσο μονότονο και τόσο ρουτίνα και δεν έχει και τόσο πολύ ενδιαφέρον. Και η δεύτερη περίπτωση, με τα 5.000 ευρώ λιγότερο, είστε με φίλους σας. Ας πούμε ότι είναι ένα startup που έχει ξεκινήσει σε ένα από τα διαλύματα του TEDx Θεσσαλονίκης, εδώ στο Olympion, γιατί σκεφτήκατε μία ιδέα. Έχετε βρει και ένα επενδυτικό φαντ, δεν ξέρω αν είναι ένας φίλος μου, ο οποίος έχει ρεπτοσύλλητο κομφάλι, ακόμα εδώ ο Θανάσης, ο οποίος χρηματοδοτεί τέτοιες νεαρές επιχειρηματικές ιδέες. Και όχι μόνο εκπληρώνετε λοιπόν με τους φίλους σας και την παρέα σας το όνειρό σας, αλλά επειδή έχετε πάρει και τη θέση του CEO, υγείστε και της ομάδας. Δεν ξέρω εάν η επιλογή σας θα ήταν η ίδια, ακούγοντάς το πρώτη φορά. Έχουμε γίνει όλοι οικονομολόγοι τα τελευταία χρόνια. Ακαθάριστο εγχώριο προϊόν. Gross domestic product. Τι σχέση έχει αυτό με την ιστοιχία και γιατί το αναφέρω. Στα δεκαετία του 70 στο Σουλτανάτο του Μπρουνέι, πολύ πλούσιο κράτος, ο κυβερνήτης, ο πρίγκιπας του Μπρουνέι έκανε μια έρευνα στους υπηκόλους του, οι οποίοι πραγματικά είχαν υγεία, είχαν διάφορα πράγματα αλλά αγκάλυψαν ότι δεν ήταν ευτυχισμένοι. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μια ιδέα, ξεκίνησα από τότε, που λέγεται στα αγγλικά Gross National Happiness Index. Ακαθάριστος εγχώριος δίκτης ευτυχίας δεν έχει καμία σχέση με το οικονομικό κομμάτι. Και έτσι φτάσαμε τον Αύγουστο του 2011 στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, το Gross National Happiness Index να υιοθετηθεί και μάλιστα να υπάρχει οδηγία ώστε να παροτερεινούνται τα κράτη-μέλη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΥΕ να εφαρμόσουν προγράμματα αναπτυξιακά που θα μπορέσουν να δώσουν στους πολίτες τους την έννοια της ευδαιμονίας και μέσα σε αυτό πέφτουν πάρα πολλά πράγματα και πάρα πολλοί παράγοντες. Σήμερα είναι 13 Απριλίου. Εάν γκουγλάρετε National Happiness Day στο Βερμόντ στην Αμερική, που είναι μια από τις πιο φιλελεύθερες πολιτείες, γιορτάζεται για ένα τριήμερο, και σήμερα ολοκληρώνεται, Happiness Day for the State of Vermont. Είναι τρελή αυτή η Ρωμαία, πιθανόν, αλλά κάτι πιθανόν να ξέρουν. Ήρθε όλα, λοιπόν, να ξανασκεφτούμε τα πάντα. Ας ξαναρχίσουμε από την αρχή. Προσδοκίες είναι στη ρίζα κάθε πιθανού κακού. Το πώς, τι περιμένουμε, είτε θα εκπλαγούμε ευχάριστα εάν οι προσδοκίες μας είναι μικρές, είτε το ανάποδο. Μεγάλος Bill Watterson, ο αγαπημένος μου Calvin. Είναι ένα αντιπροσωπευτικό για μένα καρτούν γιατί κανένας δεν πρόκειται να μας χτυπήσει στην πόρτα και να έρθει η ευτυχία να μας βρει εκεί που καθόμαστε. Και τέλος, τέλος, μην ξεχνάτε κάτι. Χινίγα ρινήρα. Θα πεθάνουμε. Λοιπόν, ας πάμε σε συγκεκριμένα πράγματα. Δεν μ' αρέσει να δίνω συμβουλές. Απλώς θέλω να σας κάνω μερικές ερωτήσεις και σκεφτείτε τις. Επιτυχία. Πάρα πολύ υποκειμενική έννοια. Τι είναι για τον καθένα μας και τι μοιάζει. Πώς είναι. Ποια είναι η υποκειμενική έννοια. Και τι μοιάζει. Πώς είναι. Μπορείτε να έχετε την προσοχή ώστε να μπορέσετε να συγκεκριμενοποιήσετε την ευτυχία. Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας 10, 20, 30, 40 χρόνια από σήμερα στο 2044, στο 2043, στο 2053 και να φανταστείτε πώς θα θέλατε να είστε περιστοιχισμένοι από οικογένεια, παιδιά, εγγόνια με πάρα πολλά λεφτά, πάρα πολύ γεμάτοι από εμπειρία, από πάρα πολλά ταξίδια. Αυτό είναι θέμα προσωπικό. Αλλά έχετε ή μπορείτε να πάρετε και να δημιουργήσετε το φόκους που χρειάζεται για να κάνετε αυτή την εικόνα μια ορατή πραγματικότητα στην οποία θα μπορείτε να πάτε. Πείσμα, επιμονή. Αυτό το πείσμα που το ανέφεραν πάρα πολύ οι μιλήτές πριν από μένα και τους ευχαριστώ είναι ότι σκοντάφτισες και κάποιες μη σηκώνεσαι και μετά θα ξανασκοντάψεις και ξανά, και ξανά, και ξανά, και ξανά. Αυτό το πράγμα, να φας τα μούτρα σου αλλά να μην το βάλεις κάτω. Το έχει η ψυχή μας. Εμείς σαν Έλληνες το έχουμε. Είναι στο DNA μας. Καμιά φορά το ξεχνάμε και πρέπει να το ξαναβρούμε. Πάρα πολύ έρχονται και μου λένε, μα τι λες τώρα. Δεν είμαι καλή εγώ σ' αυτό. Δεν είμαι καλή εγώ σ' αυτό. Δεν θέλω να γίνετε καλοί σε κάτι. Θέλω να βρείτε σε τι ήδη είστε καλοί και να γίνετε καλύτεροι. Καλυτερεύστε και βελτιώστε αυτά που έχετε. Τα έχετε. Όλοι είμαστε καλοί σε κάτι και φυσικά κακεί σε ορισμένα πράγματα. Επικεντρωθείτε λοιπόν σε αυτά τα πράγματα τα οποία νιώθετε περήφανοι γιατί τα κάνετε και γιατί τα κάνετε καλά. Και είναι βέβαιο ότι μπορείτε να τα κάνετε ακόμη καλύτερα. Ξαναγενώντας τον όρο του Χαζοχαρούμενου ή της Πολιάννας. Πόσο ρεαλιστικές είναι αυτές οι προσδοκίες σας και πόσο ρεαλιστική είναι η στόχη σας. Και ξέρετε όσο ασκείστε και όσο τους μης τους γυμνάζετε όπως πάμε στα γυμναστήρια και μερικοί έχουν personal trainers και οι personal trainers τους γυμνάζουν και άλλο και τους σπρώχνουν για να πάνε παρακάτω τόσο οι μης γυμνάζονται. Όταν αυτό το πράγμα μάθεις και το κάνεις θα το κάνεις όλο και περισσότερο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα δεν ξέρω πόσοι από εσάς έρχεται η παραμονή πρωτοχρονιάς και λέμε, ου, φέτος θα κόψω το κάμπνισμα θα κάνω δίαιτα, θα κάνω αυτό, θα κάνω το άλλο και το ξεκινάμε με πάρα πολύ φόρτσα με πάρα πολύ αποφασιστικότητα περνάει μία εβδομάδα, περνάει δεύτερη, περνάει πρώτος μήνας και μετά φυσικά όλο και πέφτει. Αυτό το πράγμα, λοιπόν, είναι άσκηση. Ο Χριστάκης είναι ένας ελληνικής καταγωγής καθηγητής στο Harvard που το 2008 έβγαλε μία μελέτη η οποία είναι σαν τον ιό της μεταδοτικότητας και σε σχέση με την κοινωνικότητα. Συγκεκριμένη μελέτη ήταν για την παχυσταρκία και αφορά το ανθρώπινο περιβάλλον το οποίο μας περιστοιχίζει και ποιοι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να μας τραβήξουν ή να μας μπρόξουν να πάμε παραγάτο. Σε ένα από τα διαλήματα καθόμουν έξω και μιλούσα στη Βάλια, στο Βαγγέλι, έξω εδώ στον Ξανοφόντα. Όλα αυτά τα παιδιά είναι θελοντές. Και τους ρώτησα δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν, παιδιά, εδώ δεν πληρώνεστε, το κάνετε θελοντικά. Τι παίρνετε από όλη αυτή την εμπειρία. Και όπως καταλαβαίνετε, με πάρα πολύ συγκίνηση και δεν είναι σύμπτωση το ότι λέμε το Συν, έχω και συγκινηθεί, έχω και συνεπαρθεί από όλη αυτή τη σημερινή ιστορία. Τα παιδιά είπαν ακριβώς αυτό, ότι είμαστε όλοι μαζί και παίρνουμε πράγματα. Giving is the new getting. Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα χρήματα. Αγγίζει την ψυχή σου κάτι. Θέλεις να το κάνεις. Έχεις κοινό όραμα με ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να κάνεις τέτοια πράγματα. Αυτό λοιπόν το πράγμα είναι κάτι το οποίο έχει αρχίσει και μετράει. Αλλάζουν τα κοινωνικά δεδομένα. Μαρτίν Σέλιγγμαν είναι ένας Αμερικανός ψυχολόγος ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της θετικής ψυχολογίας και ο οποίος, αυτός το έχει πει, δεν είναι δικιά μου η συνταγή, προς Θεού, πέντε πράγματα. Το ένα είναι αυτή η προδιάθεση που έχουμε για μία κατάσταση όπου γενικά τα πράγματα είναι καλά. Βλέπουμε τα πράγματα όχι απαραίτητα γιατί δεν είναι μαύρα ή δεν είναι απεσιόδοξα. Αλλά έχεις αυτή τη γενική τάση προς το ευζύν, προς την ευδαιμονία. Πόσο απορροφάσαι από αυτό που κάνεις. Μου έλεγε ο ξενοφόνοντας πίσω την ώρα που έβαζα τα μικρόφωνα ότι έφυγε από εδώ, εθελοντής ο ξενοφόνοντας, έφυγε από εδώ χθες στις πέντε, η πενταέμιση το πρωί, στις πέντε, συγγνώμη, και γύρισε στις εφτάμιση. Αποφάσισε να μην κοιμηθεί. Είναι βέβαιον ότι αυτό το πράγμα τον απορροφά. Τον απορροφά γιατί? Γιατί φτάνεις σε ένα σημείο όπου αυτό που κάνεις είναι τόσο πολύ ενδιαφέρον. Σε γεμίζει τόσο πάρα πολύ που δεν σε πειράζει να το κάνεις. Στο Silicon Valley λένε κάτι ειδικά για τους νέους επιχειρηματίες ότι εάν μπορείς να βρεις κάτι το οποίο θα το κάνεις χωρίς να πληρώνεσαι, τότε θα είναι τα πράγματα πάρα πολύ καλά για σένα γιατί μια μέρα θα το πετύχεις. Σχέσεις, ξαναγυνώντας πίσω στην έννοια του Χριστάκη, πώς μοιραζόμαστε τη ζωή μας με άλλους ανθρώπους. Πάρα πολύ σημαντικό, γιατί κανένας δεν είναι νησί. Δεν ζούμε μόνοι μας. Ακόμα και για ισοστρεφής, άνθρωποι που αποτελούν περίπου 25% του πληθυσμού παίρνουν ενέργεια γιατί χρειάζονται να αναζωγονηθούν μέσα τους και θέλουν σιγή, αλλά τα ερεθίσματα εξακολουθούν να έρχονται απ' έξω, ανθρώπινος παράγοντας. Η σημασία και η αξία που έχουν ορισμένα πράγματα για μας και τέλος η έννοια του αυτού που έχεις πετύχει, τα δικά σου τα επιτεύματα, τα δικά σου τα κατορθώματα, πράγματα τα οποία σε κάνουν να νιώθεις περήφανος. Οι σχέσεις είναι το καινούργιο νόμισμα. Seth Godin, για όσους έχουν σχέση με το marketing, μιλάει για την έννοια της φυλής, tribes. Είμαστε ομόκεντροι κύκλοι και τα social media έχουν φτάσει σε ένα σημείο ώστε τα μηνύματα διαχαίονται και πολλαπλασιάζονται, και το κοινωνικό κοινωνικό κοινωνικό κοινωνικό κοινωνικό αλλά μπορούμε να εξοπληρωθείσουμε τους δικούς μας σκοπούς μέσα από τους γυρίους των ανθρώπων. Επικοινωνείτε λοιπόν και ανοιχτείτε, ακούστε με πολλούς, γρήγορα και με ό,τι μέσω μπορείτε. Do, do, do. Δεν υπάρχουν προσπάθειες. Το μόνο που σας απομένει είναι να κάνετε ορισμένα πράγματα. Ήθελα να πω το εξής, Ήθελα να πω το εξής, ότι το τελευταίο είναι κάτι που είναι για την ευγνωμοσύνη. Ξεχνάμε να νιώσουμε καλά για αυτά που έχουμε. Εγώ σήμερα είμαι ευγνώμων. Γιατί πέρασα μια μέρα υπέροχη, γιατί πήρα έμπνευση, γιατί γνώρισα ανθρώπους τους οποίους δεν τους ήξερα και με τους οποίους ελπίζω να μπουν οι βάσεις μιας φιλίας, και εδώ θα ήθελα να βάλω μαζί σας ένα στίχημα. Θα ήθελα, αν θέλετε, να κάνετε το εξής. Επειδή οβδομάδες, κάθε βράδυ, όταν είστε έτοιμοι να κοιμηθείτε, να θυμηθείτε την τρελή Καλιφωρνέζα, η οποία θα σας έχει ζητήσει να κάνετε το εξής. Να βρείτε από τις 24 ώρες, τις οποίες θα έχετε περάσει και ήσασταν ξύπνη και κυκλοφορούσατε, για κάθε μέρα τρία πράγματα για τα οποία είστε ευγνώμονες. Και η ευγνωμοσύνη έχει να κάνει για το ότι ακούσατε speakers στο TED, την κυρία Μήτα, η οποία έκανε πολλούς από εμάς να βουρκώσουν, γιατί ήταν ένα χαμόγελο. Σας βάζω το στίχημα, λοιπόν, ότι την πρώτη φορά που θα το κάνετε, ίσως να βρείτε το πρώτο εύκολα. Το δεύτερο, το τρίτο, θα έχετε δυσκολία να το βρείτε. Και σκεφτείτε ότι οι γενικότητες δεν παίζουν, είμαι καλά και δεν έχω πρόβλημα. Συγγνώμη, δεν παίζουν, έχουν να κάνουν με την καθημερινότητά σας, με την ημέρα πράγματα μικρά, τα οποία σας κάνουν να νιώθετε ευγνώμονες. Είναι μια άσκηση. Λοιπόν, εάν αυτό το κάνεις την πρώτη μέρα, θα δυσκολευτείς. Τη δεύτερη, ίσως, σιγά-σιγά, στο τέλος των δύο εβδομάδων, θα φτάσετε σε ένα σημείο όπου θα σας γίνει κάπως συνήθεια. Και μπορεί να περπατάτε στον δρόμο και να δείτε κάτι αυτό που θα δείτε να σας είναι πολύ πιο κοντά σας, ώστε να μπορέσετε να το κάνετε. Σκεφτείτε ότι όλοι έχουμε τη μπάκετ λίστ. Κάτι θέλουμε να κάνουμε πριν πεθάνουμε. Λοιπόν, κάντε το. Μην φοβηθείτε. Μπορείτε. Είστε εδώ και έχετε αντέξει τόσες ώρες και προφανώς θέλετε να είστε εδώ. Αυτό σημαίνει πολλά. Ευχαριστώ πάρα πολύ. |
