: Οι συνεργάτες του και όλους τους αποδέκτες των εγκάσπων του περφόντου και σας καλωσορίζω και σας ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ για την υποστηρίξη και την προσφορά της εκκύπωσης του περιοδικού μας στα πλαίσια του κέντρου Ψένων Βροσών Ρέξης και των εκδόσεων Σκουρτ. Ευχαριστώ επίσης τον Διευθυντή της Δημόσιας και Μηχανικής Βιβλιοθήκης του Βεριέντ και κ. Αντώνη Καλύπτια και όλους τους εγγενικούς υπαλληλούς για την υπηροξενία μας, τους άνετους όλους τους βιβλιοθούντους. Τέλος, θέλω να επίσης να ευχαριστήσω την οικογένειά μου για την κατανόηση και την υποστηριχτική διαδορυντική σας στάση για πάνω από τραστεράντας δυνατά χρόνια και προστολικίες μου έρευνες και συγγραφείς. Ευχαριστώ τους εκπροσώπους της Νικώπουλης, του Αντιπερβιάκη και του Δίνου και όλους τους εκπροσώπους του Βεριέντ και άλλους που είπες δεν τους ευαίρετε σημαντικά. Το περιοδικό μας αποτελεί εργαλείο ιστορικής έρευνας και προσφοράς στη διαχρονική ιστορία του Βεριέντ και της Μαθίας, να στοχεύει την τοπική ατογνωσία και προσφέρεται δωρεάν στο συνεργάτης του. Και τελικά το περιοδικό στοχεύει όχι μόνο στην ατογνωσία αλλά και στην εξατομήκευση των δραστηριωτήτων και των χειμένων τα οποία γράφονται από τους πλέον εφίεσιμους και οργανωμένους συγγραφείς. Μετά τα παραπάνω λοιπόν θα χρηθούν οι συνεργάτες του περιοδικού μας να αναφερχούν στη θεματολογία των εργασιών τους για τρία παρακαλώ λεπτά της ώρας ο καθένας. Παρακαλούμε λοιπόν να τηρηθεί ο προγραμματισμένος χρόνος των τριών λεπτών αναομιλητή να μην διακόπτεται η ροή των ομιλητών μας για να υπάρχει άνεση και συντομία για να μην επέλθει κόπωση στον προωθήριο. Για αυτό εξάλλου δεν προβλέπεται χρόνος για συζήτηση αφού το περιοδικό διανεμήθηκε ήδη και υπάρχει η δυνατότητα να προσευχήσει σε όσους το ζήτησαν και όσους θα το ζητήσουν ακόμη μετά και ίσως το δίδισαν και δεν το βρήκαν ακόμη. Έτσι λοιπόν ανέρχονται στο βήμα οι συνεργάτες μας με τη σειρά που παρουσιάζονταν στο περιοδικό. Μια μικρή εξέρεση για τον κ. Αλέκο ο οποίος πρέπει να φύγει σε 10 λεπτά. Μπορείτε λοιπόν να φύγετε στο βήμα για 3 λεπτά να μας ενημερώσουμε την αργασία σας. Καλησπέρα από μένα. Ακούγετε ένα μεγάλο συγγνώμη γιατί μιλάω πρώτος και θα φύγω πρώτος. Γιατί σήμερα γίνονται 5 εκδηλώσεις ταυτόχρονα και σαν δημοσιογράφος δυστυχώς πρέπει να είμαστε στις υπόλοιπες 4. Κάποτε κ. Αντιδύμαρτη λέει για σας γενικά μιλάμε πρέπει να μπει μια τάξη σε αυτή την πόλη και να υπάρχει τουλάχιστον 2 εκδηλώσεις όχι παραπάνω. Σκεφτείτε και εμάς στις κακόμερες μισθογραφούς που τραβάμε κάθε μέρα και προηγήθη τη συνέντευξη του νοσοκομείου μέχρι τις 2.30 παρακαλώ. Λοιπόν πολλά συγχαρητήρια στον εκδεξιό μου. Άξιος, προτεργάζει αυτής της προσπάθειας, μπόρεσε και μάζεψε μια σειρά κόσμο από τη Βέρια και από τη Νάουσα, είναι ο μόνος που ενώνει Βέρια και Νάουσα παρά τις αντιπαλώδεις που υπάρχουν, και επίσης το γεράσημα του Καλλιγκά για την προσφορά και την ποιοτική δουλειά που κάνει. Η δική μου εργασία αφορά ζητήματα εκπαίδευσης και ιδιαίτερα είναι δύο ντοκουμέντα. Τα οποία είναι χαρακτηριστικά του πρώτου δημοτικού σχολείου Βέρια. Το πρώτο ντοκουμέντα αφορά την πρώτη συνεδρίαση του συλλόγου δασκάλων όταν έρχεται το δημοτικό εδώ πέρα στο Δημαρχείο. Και η δεύτερη αφορά την πρώτη συνεδρίαση μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Και οι δυο περιέχουν μοναδικά στοιχεία που δείχνουν και το κλίμα της εποχής, το εκπαιδευτικό, αλλά διαλέγουν και μια σειρά μύθους. Δεν θα αναφερθώ στο περιεχόμενο της. Θα αναφερθώ μόνο στις πηγές. Οι πηγές είναι τα γενικά αρχεία του κράτους, ένας θησαυρός ανεξερεύνητος και στην περιοχή μας και από αυτή την άποψη νομίζω από αυτό το βήμα πρέπει να γίνει μια έκκληση προς όλους εσάς να αξιοποιηθεί αυτό το αρχείο. Για ζητήματα εκπαίδευση για παράδειγμα ξεκινά από το 1870 δεν αναφέρουμε στους Τουρκικούς κώδικες και φτάνει μέχρι τα τώρα. Θα μπορούσε να γίνει όχι ένα, δεκάδες διδακτορικά μόνο με βάση τα γενικά αρχεία του κράτους. Λοιπόν σας ευχαριστώ, καλή συνέχεια και νομίζω είμαι στον χρόνο. Γεια σας. Το πρώτο άρθρο όπως έβαλε ο Αντώνης με τη Συνά που αναφέρεται στο γάμο στη Βέρεια. Σε μια δημοπρασία πριν από 25 χρόνια που είχε γίνει στην Αθήνα συμμετείχα για κάποιες παλιές κάρτες της Βέρειας και εκεί έγινε ένα έγγραφο που έγραφε γάμο στη Βέρεια. Ένα έγγραφο ήταν εκεί γιος στις 15-20 μήνες γραμμένο σε γραφομηχανή και αμέσως μου είχε στην περιέργεια, το χτύψα στη δημοπρασία, θυμάμαι γιος στα 50 ευρώ ήταν και την στα χέρια μου. Με εντυπωσίασε πάνω από όλα ένα πρυκοσύφωνο που υπήρχε να στέλνουμε αυτό σε καθαρά βεριότικη διάλεκτο. Πρέπει να πω ότι η βεριότικη διάλεκτος δεν είναι ίδια με τις λαούσεις. Δεν ξέρω ποιος μπαίνει σαν συμφωνή. Ο Τάκης. Δεν πρέπει να είναι ίδιες οι αποχρώσεις διάλεκτων. Γιατί οι βεριότικοι δεν έκοβαν τόσο πολύ τις λέξεις και δεν τις ένωναν μεταξύ τους. Ίσως επειδή η Βερία δεν είναι μια πόλη του βουνού, γιατί στις διαλέκτους του βουνού έχουμε μια διαφορετική διάλεκτο. Η Βερία ανήκει στις πόλεις που είναι στον κάβο. Βλέπω τη στιγμή μελετώνω ένα βιβλίο του Δημήτρη του Βίζα, που μιλάει για τη διάλεκτο της Φιτιάς. Και εκεί πραγματικά δεν βλέπω να έχει ομοιότητες πολλές αυτές με αυτής της Βερίας. Λοιπόν, ως εγγραφέας του εγγράφου αυτού, για μένα πρέπει να είναι η Βουλέ Χατζίκου, η κατεξοχή λαογράφος της πόλης μας. Η Βουλέ Χατζίκου αφιέρεσε όλη τη ζωή της για αυτό το θέμα. Αργότερα θα σας δημιουργήσει γι' αυτό η Ελένη Μουστιάκια Μπατσαρά. Αφιέρεσε όλη τη ζωή της για τη λαογράφια της πόλης μας. Και μάλιστα αυτό που με κάνει βέβαιος να πω ότι είναι το έργο αυτό της Βουλέ Χατζίκου, είναι ότι το πληκοσύφωνο αυτό το οποίο είναι μέσα στο παιδικό, το έχει παίξει και στη θεατρική παράσταση. Το 107 Ιουαναρού το 1067. Ο Γάμος Στυβέρια λοιπόν, οι Βεριώτες, ήταν κατεξοχή ένας συντηρητικός λαός, οι Βεριωτάδες επάνει κάτι της πόλης. Δεν παρατηρούτο να κλέψει ο γαμπρός τη νύφη. Ακόμα και οι Βεριώτες δεν πήγαιναν, οι κατεξοχοί ας το πούμε πλούσιοι αρτάκες, δεν πήγαιναν σε πανηγύρια για να γνωρίσει τη νύφη το γαμπρό. Έτσι λοιπόν όλη τη διαδικασία του γάμου την έκαναν οι προξενήτες, τους προξενήτριες κατά κάποιο τρόπο. Οι Βεριώτες τότε χωρισμένοι, μιλάω γύρω στο 18ο αιώνα, από εκεί αν δείτε τις πληροφορίες οι συγγραφές, σε δύο μαχαλάδες. Ο μαχαλάς ας το πούμε του Αγίου Ιωάννου, Αγίου Αναργύρων και ο μαχαλάς της Πάνο Πόλης, Κυριότησας και Μητρόπολης. Έτσι λοιπόν αυτές κοιτούσανε ποιος θα πάρει πια και μάλιστα υπάρχει και ένα ωραίο που λέει ανάθεμα τον προξενητή που δεν καλοτυχίζει καλώς να παίρνει την καλή, να μην αναστενάζει. Αυτός ήταν ο ρόλος της προξενήτρας, να κοιτάει ποιος θα πάρει πιο. Πρέπει να πούμε ότι η μόνη επικοινωνία που είχαν τότε είναι μεταξύ τους, ήταν τα ραβασάκια τα οποία τα έβαζαν μέσα σε καλαμπόκι, στη ζόχη του καλαμποκιού. Έβγαζαν το εσωτερικό, το έβαζαν μέσα, τώρα είναι στην κοπέλα που τους ενδιέφερε, αν απαντούσε η κοπέλα όλο καλώς αν δεν απαντούσε πήγαινε στην άκρη. Παρ' όλα αυτά, πάντα στους κανόνες υπάρχει μια εξαίρεση. Εξαίρεση στον κανόνα 1, ο Μακεδονωμάχος, ο πρώτος βουλευτής της Βέρειας στο Ελληνικό Κοινοβουλείο, ο Σχερμανδολάκης. Αυτός ήταν γυναικάς. Και μάλιστα αναφέρει και το όνομα της παντρεμένης την οποία ρίχτηκε ο Σχερμανδολάκης, την καημένη την ευθυμή αυθυμίτσα που την πλησίαζε με διάφορους τρόπους για να τη ρίξει στο κρεβάτι. Δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί και ο χρόνος δεν μας το επιτρέπει. Αυτό που με εντυπώσιαζει πάντως είναι το Πρικοσύφωνο σε άψογη διάλεκτο, ντοπική. Διαβάζουμε ότι η κύρια συναλλαγή τον καιρό γίνονταν με λύρες και έχει έξι-εφτά ονόματα τα νομίσματα της Πρικας. Γιατί πρώτα έχουμε το νόμισμα, μετά έχουμε την στολή, τις φορεσιές και μετά πάμε στα οικιακά σχέδια. Έχει δίνει τέσσερις λύρες, ένα πιντάρι, δέκα μαχμουλιέδες, δέκα χαλιέδες, τρία ιναλλιά, πέντε Βενέτκα, πέντε Μίνσκα, όλη είναι η ονομασία από τις λύρες που έδιναν τότε για Πρικα. Όταν το πρώτον διάβασα δεν κατάλαβα πολλά πράγματα, γι' αυτό και κάτω από κάθε σελίδα, από κάτω υπάρχει το λεξιλόγιο Παναθρέτης από τον Πρικοσύβου. Αυτά έχω να πω. Να τελειώσω όμως ότι τη Βούλα της Χατζίκου δεν την γνώρισα προσωπικά, διάβασα τα άρθρωτα της στον Φρουρό και στην Βέρεια. Γι' αυτό απευθύθηκα στην Ελένη Μουστιάκα την Πατσαρά, γιατί γνώριζε προσωπικά τη Βούλα Χατζίκου. Και πραγματικά την αναφέρει τέλεια μέσα στο περιοδικό αυτό. Για να κάνουμε μια δουλειά. Κύριε Σταγιαγιά, κύριε Καλλιγά. Συνεχίζουμε. Κυρία Σαράστα Δήμανε. Για περάστε εδώ, να δούμε πώς θα είναι. Εντάξει, είστε. Η κυρία Μουστιάκα Πατσαρά Ελένη είναι εκπαιδευτικός και θα μας αφηγηθεί την επίσκεψη της Βούλα Χατζίκου. Με την ιδιότητά της και την αγάπη που σας υποδέχεται και εκπράτνει με συναισθηματικό τρόπο αυτή τη γνωριμία. Μας είναι πολύτιμη, γι' αυτό πρέπει να την ακούσουμε. Ευχαριστώ πολύ, κύριε Κορτζίδα. Είμαι η Μουστιάκα Πατσαρά Ελένη, συνταξιούχος νηπιαγωγός. Το κείμενό μου με τίτλο «Μνήμης, Τιμής και Ευγνωμοσύνη Σέννεκεν» είναι αφιερωμένο στην αίμνηστη λαουγράφο της Βέρειας Βούλα Χατζίκου και στο πολύτιμο έργο της. Η γνωριμία μας έγινε στα 1990, καθώς εισχολούμινε ερασιτεχνικά με διάφορες λαουγραφικές παρουσιάσεις, ήξερα ότι η πλέον αξιόπιστη πηγή λαουγραφικών πληροφοριών για τη Βέρεια ήταν η Βούλα Χατζίκου. Έτσι ανέτρεξα στη βοήθειά της, την οποίαν αφιδός μου προσέφερε από την πρώτη στιγμή, δίνοντάς μου όλες τις διαφωτιστικές απαντήσεις, τις λαουγραφικές απορίες που είχα. Έκτοτε και σταδιακά, οικοδομήθηκε μια προσωπική υπέροχη σχέση. Κάθε συνάντησή μου μαζί της δημιουργούσε μια μαγική ατμόσφαιρα και μας οδηγούσε σε νοσταλγικά μονοπάτια μνήμης, όπου τέμνονταν οι δρόμοι μας και σμήγαν οι καρδιές μας. Στο κείμενο που έγραψα προσπάθησα αφενός να σκιαγραφίσω την προσωπικότητά της και αφετέρου να καταγράψω την προσφορά της στη Βεριώτικη παράδοση και στη Βέρεια γενικότερα. Σχετικά με την προσωπικότητά της θα έλεγα πως η Βούλα Χατζίκου ήταν άνθρωπος του Δερμπιέ. Για τους παλιούς Βεριωτάδες, Δερμπιέ σημαίνει καλή ανατροφή, ευγένεια, τυπικότητα, σεβασμός, διακριτικότητα, σεμνότητα, αυστηρότητα, ευταξία, πειθαρχία. Συγχρόνως ήταν άνθρωπος της εθιμοτυπίας του δεωνεστή, δηλαδή αυτό πρέπει να γίνει όπως του απαιτούν οι οικογενειακές, οι κοινωνικές και οι θρησκευτικές παραδόσεις. Έτσι του βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε. Όσον αφορά το πολύτιμο έργο της στη Βεριώτικη παράδοση και στη Βέρεια γενικότερα, η γενέτειρά της θα της είναι εσαΐ ευγνώμων γιατί διέσωσε τοπικές μνήμες του παρελθόντος, τις μετέφερε στο σήμερα και τις κληροδότησε στο αύριο. Τελειώνω λέγοντας πως το κείμενο αυτό αποτελεί για μένα ένα οφειλόμενο χρέος τιμής και ευγνωμοσύνης στη Βούλα Χατζίκου για όσα πολύτιμα και σημαντικά μου είπε και μου έμαθε και παράλληλα ένα κερί στη μνήμη της. Σας ευχαριστώ πολύ. Στη συνέχεια έχουμε τον Μανούλη Πάσχο. Μια προσωπικότητα πολύ σημαντική και πολύ ευρεία, δηλαδή με σπουδές ανωτά του επιπέδου σε πεδίο γραβείου Νόμπερ. Ο κύριος λοιπόν Πάσχος σήμερα ζει στη Γερμανία και μας έστειλε τους χαιρετισμούς του λόγω της απόστασης δεν θα μπορούσε φυσικά να ρθεί. Η εργασία του εδώ όπου βρίσκεται και μπορείτε να την διαβάσετε με άνεση διότι έχετε όλοι τα περιορικά και στο τέλος αν κανείς δεν έχει να το δώσω μιλάει για τα οδέτερα ρεύματα. Υπήρχε μια θεωρία ότι εκείνα είναι νεκρά, δηλαδή είναι ανενεργά, δεν παρουσιάζουν καμιά αξία για την εξερεύνηση του σήματος και για την πρακτική την καθημερινή. Όμως ο κύριος Πάσχος μαζί με ένα επιτελείο επιστημόνων μπόρεσε να ανατρέψει αυτή την αντίληψη και όχι μόνο ως αντίληψη αλλά ως εργαστηριακή θα λέγαμε πρόοδο. Και βρήκε ένα σωρό ομοιότητες και αλληλογίες μέσα στο σύμπαν, οι οποίες σιγά σιγά οδήγησαν στα βαριδικά κύματα για να έρθει ο καθηγητής του κυρίου Κασταβουνίδη για να πάρει το βραδίο Νόβελ και εδώ και δύο χρόνια. Άρα λοιπόν πρόκειται για μια μεγάλη προσωπικότητα που το περιοδικό χρονοψενεί με πάρα πολύ μεγάλη περιφάνεια. Αυτός λοιπόν είναι ο Μαμόλης ο Πάσχος. Λοιπόν συνεχίζουμε. Πηγαίνουμε τώρα στη διδάκτωρα Ευριδίκη Κεφαλίδου. Η κύρια Κεφαλίδου είναι αναπληρώτερη καθηγήτριας στο Εθνικό Καποδροηστατικό Παριστήμιο των Αθηνών. Μας στέλνει χαιρετισμούς για την εμπόδοση των εργασιών μας. Το 2000 με 2002 στην διάβαση που σήμερα πηγαίνουμε για Μπέρια και για αντίστοφα για Κοζάνου και για Ιωάννινα, έγιναν ασκαφές. Λόγω του ότι ανέσερε η σκαπάνη για να γίνει η αγναδία, εμπήκαν αρχαιολογικά ενός αρχαϊκού και ενός κλασικού νοτογραφείου, με πάρα πολλά ωραία αλλά και πολύ αξία σημαντικά ευρήματα, αξίας όσων στην αρχαιολογία. Γιατί στην αρχαιολογία μπορεί ένα μικρό πιθάρι να είναι τόσο πολύ σημαντικό που να οδηγήσει σε τεράστιες ανακαλύψεις. Λόγω χάρη, εδώ στα σώμα του όπου έγινε ανακάλυψη βρέθηκε αγγείο ατικής προέλευσης. Αυτό δεν είναι ένα απλό πράγμα ότι βρήκαμε έναν αγγείο. Θα δείτε στο εξώφυλλό σας υπάρχει το αγγείο, αν το προσέξετε. Λοιπόν αυτό τι σημαίνει. Αγγείο υπήρχε και στην Βέρια και υπήρχε σχολή που κατασκεύαζε αγγεωγραφίες. Το θέμα είναι ότι για να παραγγείλε αυτό το χωριουδάκι αγγείο από την ατική σημαίνει ότι είχα σχέση πολιτισμού και σχέση εμπορίου. Μετά από αυτό το γεγονός λοιπόν προβληματίστηκαν οι αρχαιολόγοι και φυσικά και η κυρία Κεφαλίδου και σταματώθησαν ακόμα και τα έργα της Αιγνατίας που δημιουργήθηκε μεγάλο θέμα αλλά παρόλα αυτά έγινε η ανασκαθή αυτή και νομίζω ότι είναι από τις σπουδαιότερες της περιοχής μας η οποία εννοβεί τον κλασσικό πολιτισμό και μάλιστα και κάτι άλλο. Οι πόλεις κράτος που υπήρχαν τότε εδώ φαίνεται σε αυτό το νεκροταφείο ότι δεν υπήρχε διαχωρισμός. Υπήρχε μια ενότητα σαν ένα ξεχωριστό κράτος. Ίσως ήταν ο προάγγελος του Αλεξάνδρου και λοιπά. Έτσι λένε οι αρχαιολόγοι. Αυτή λοιπόν είναι και η κυρία Ευρυδίκη Κεφαλίου. Στη συνέχεια η κυρία Γαθονίκη Τσιλιπάκου, αρχαιολόγους, διαθέντρια σήμερα του Μουσείου Βυζαντινών Πραγμάτων και Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη. Το θέμα της είναι οι επιδράσεις της κριτικής σχολής παράδοσης στη ζωγραφική της Βέριας των 17ου αιώνα. Υπήρχε μια αντίληψη, τώρα εγώ προσπαθώ να δώσω με δύο λόγια τις εργασίες οι οποίες δεν θα ακούσουμε διαστώματος των συναντηκατών μου, αλλά υπάρχουν στα εντυπά μας οπότε με μεγάλη άνεση θα μπορείτε να τα απολαύσετε. Υπήρχε μια αντίληψη ότι η κριτική σχολή δεν είχε εμφανιστεί στην περιοχή μας. Η κριτική σχολή αρχαιολογικά είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την σημερινή και την παλιά αρχιτεκτονική αλλά και ζωγραφική και επιστολογραφία ακόμα, έτσι λέγεται, αλλά κυρίως επιστολογραφία η οποία καταγράφεται πάνω στους ναούς, στα πρόθερα των ναών. Λοιπόν η κυρία Κατωνίκη λοιπόν παρόλα αυτά όμως μελέτησε και διαπίστασε ότι πρόημα και όψημα, στοιχεία αυτής της κριτικής νοτροπίας υπάρχουν στις εκκλησίες της Βερίας. Και μάλιστα όχι μόνο στις εκκλησίες αλλά και στις αγιογραφίες. Ως εκ τούτου είναι μια πολύ ωραία δουλειά της κυρίας Λιπάκου, που με αυτήν την εργασία απέκτησε και τον Ελεκτορικό Δημόσιο. Λοιπόν ερχόμαστε τώρα στον κύριο Αλέξανδρο Εκονόμου, ο οποίος παρακαλείται να έρθει για λίγο να μας ενημερώσει για την εργασία του. Όπως θέλετε, εμείς προβλέψαμε και αυτό, αν κανείς έχει κάποιο πρόβλημα. Υπάρχει ένα πρόβλημα που με ταλαιπωρεί πολύ να πω να το... Ευχαριστώ πολύ τον κ. Πολτσίδα για την ευκαιρία που μου έδωσε να τη μετάφερτε εγώ με ένα μικρό πόνυμα. Ήταν λίγο εκ των ενόντων. Αφορά το κτίριο του επισκοπίου, όπως το λένε στην Άουχα, το οποίο είναι μια κατοικία αστική, γιατί η Ναουσέι θα τελεί του 19ου αιώνα, ζήτησαν από το Μητροπολίτι Βερήας και Ναούστης να μην μένει μόνο στη Βύρεια και να μην έρχεται μόνο και να φεύγει στην Άουχα, αλλά να μένει και κάποιες μέρες εκεί πέρα για να έχει καλύτερη επαφή με τον κόσμο. Και βεβαίως ο Μητροπολίτης ο τότε είπε ότι δεν υπάρχει κατάλληλο χώρος για να μένω, ούτε εγώ, ούτε η ακολουθία μου, οπότε δεν μπορώ να διενεκτερεύω στην πόλη. Και τότε ένας από τους πλούσιους, τους περιοχείς ενδίκλαστοι στο Μητροπολιτικό Ναό, προσφέρβηκε ο Μπλέτσας στο Μητρό που είναι Εμανουήλ Βέλλας, προσφέρβηκε να διαθέσει την κατοικία του με την υποχρέωση του Μητροπολίτη και την υποχρέωση του Μητροπολίτη να έρχεται να μένει στην Άδωσα κάποιες μέρες στο χρόνο. Και βραματικά έτσι έγινε και από τότε το σπίτι αυτό παραχωρήθηκε στη Μητρόπολη και ερχόταν αρκετές φορές ο Μητροπολίτης μέχρι στον που πλέον οι μετακινήσεις έγιναν πολύ πιο εύκολες. Ο ίδιος ο ίδιος της έκανε ένα δίπλα στη μεγάλη έκδοση που είχε ένα πολύ μεγαλύτερο αρχονικό για τον εαυτό του και την οικογένειά του που σήμερα μετά από διάφορες περιπέτειες ανήκει στο Πορτοπύριο Δήμαστο Οικόπανδας και εκεί το αναστήλωσε κατά κάποιο τρόπο και φιλοξενήθηκε ο ΚΑΠΗ και διάφορες άλλες δημόνικες δραστηριότητες. Το κτίριο τώρα που έχει μείνει στη Μητροπολίτη, το επισκοπείο όπως το λέμε εμείς, είναι ένα δυόροφο κτίριο παραδοσιακής αρχιτεκτονικής όπου το ισόγειο είναι στο πλευράδι του βρόμπου φτισμένο με βαρύ πορόλυφο, χωρίς ανοίγματα, έχει μια όχι ροματική διάταξη, ενώ στον όροφο επάνω είναι με πιο ελαφριά κατασκευή με το τσατμάδας και τα σαχνισιά που προεξεύγουν στο δρόμο είναι πολύ εντυπωσιακό σαν κτίριο, παρότι δεν είναι πολύ μεγάλο και χρησιμοποιείται σαν το γραφείο του Μητροπολίτη που είναι το πιο μεγάλο χώρο, το πιο διακοσμημένο χώρο του κτίριου και διάφορα κομμάτια μικρότερα και ένα μικρό μπαγιρίο, τοαλέτα και τα λοιπά, που χρησιμεύει για προσωρινές διαμονές ιερέων και άλλων που επισκέπτεται στην πόλη. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό ανακέννηση, έχει ξυλοπτήσει εδώ όλο το σύστημα, δεν ξέρω τι υπόλοιπο είναι να γίνει. Εγώ στη μελέτη μου έχω κάποιες προτάσεις για την επεράστηση του χώρου, πάλι με την αιχείη της Μητρόπολης. Κάπου τίτυ πέρα τώρα θα δούμε τι θα γίνει με την καινούργια, αν πέρασα τον χρόνο μου. Όχι, για λίγο δεν πειράζει. Σας ευχαριστούμε πολύ. Στη συνέχεια έχουμε τον κ. Κωνσταντίνο Ζόκο, δάσκαλο φυσικής όπως θέλει να τον ονομάζουμε, επιστημονικού επεύθυνο έργο, υπάρχει μια ιστοσελίδα,.gr. Ο κ. Ζόκος μου στείλε ένα μήνυμα και με επιφόρτωσε με την ευθύνη να το αναγνώσω, τον ακούμε λοιπόν. Κυρίες και κύριοι, λυπάμαι που ο ανηλυμένες υποφρεώσεις με κρατούν εκτός συμμαθίας και έστει δεν είναι δυνατόν να τα ρίσταμε στη σημερινή συνάντηση. Επιτρέψτε μου πριν από όλα να εκφράσω την ευρεσία μου στον αγαπητό φίλο δ. Αντώνα Πολτσίδα για την προσφορά του και την φετινή χρονιά στην παιδεία του τόπου μας. Εδώ θέλω να δευθυνήσω ότι ο κ. Ζόκος έγραψε και σε προηγούμενο τέχος κάτι σχετικό για την παιδεία, γι' αυτό λέει ότι συνεχίζει. Και να αναφερθώ λοιπόν, δεν θα αναφερθώ λοιπόν λέει στο περιεχόμενο, αλλά θα προσπαθήσει να πει κάποιες σκέψεις. Θεωρώ πως είναι χρήσιμο σε κάθε εκπαιδευτικό γονιόμαθητοι, αλλά και πολιτικό, με αναφορά σε τοπικό ή σε δύτερο επίπεδο λειτουργίας. Δεν θα ήθελα επίσης να κρύψω τη σκέψη, στη σκέψη μου, πως αυτή ακριβώς που θα πρέπει να ασχολούνται με τα ερευνητικά δεδομένα των σχολείων της περιοχής μας, για λόγους που αναφέρονται στο κείμενο της μελέτης, που θα δείτε στο περιοδικό, δυστυχώς δεν θένετε να ενδιαφέρονται γι' αυτά και φυσικά δεν σας κρύβω την αγωνία μου για την πορεία των πραγμάτων στην περιοχή της εκπαίδευσης, γενικά μιλάει μια πορεία τα ίχνη της οποίας είναι ήδη μειδαμηνά. Εδώ κύριος, όπως επηρεάζετε θετικά, από την προηγούμενη μελέτη, όπου έβγαλε ένα συνταρακτικό αποθέλεσμα, είναι το περίφημο εχάσμα του έντεκα. Η εκπαίδευσή μας είναι γύρω στο έντεκα. Κάτω από έντεκα θεωρείται κακός δυναθητής και πάνω από έντεκα θεωρείται καλός δυναθητής. Αυτό είναι μια διαστρέπρωση. Αλλά ή μόνο αν φτάσαμε στο σημείο να έχουμε σαν όριο μετάβαση στο έντεκα. Είναι μια πολύ ωραία εργασία που έχει δημοσιευθεί στο πρώτο τέχνο. Εάν κανείς θέλει μπορώ να του την προσφέρω, αφού αναδεχθεί στο τα αρχαία μου και τις θέσεις που πίσω μου βρίσκεται. Βρίσκεται στο πατρικό μου, βρίσκεται κάπου αλλού, πάντως έχω αντίτυπα, ειδικά το πρώτο τέχνο. Με την εργασία μου αυτή θα ήθελα να κλείσω, μετά από πολλά χρόνια, τη δραστηριότητα παρακουρούθησης των δεδομένων μαθητών και μαθητριών. Αυτό ακριβώς σας έλεγα. Τα ενδιαφέροντά μου τώρα πλέον στρέφονται αλλού. Επιτρέψτε μου στο τέλος να ευχαριστήσω τον τότορα, λόγω θυλίας μου, βάζει και τον τίτλο συνέχεια, Κόλτ Σίδα, που διαμεσολαβεί στη μεταφορά των σκέψεών μου σε εσάς. Και να αναμολεί λοιπόν του επόμενου τεύχους καλό απόγευμα σε όλους και όλες. Κωνσταντίνος Δόκος, θερετά. Ευχαριστούμε πολύ για το μήνυμα που εστάλει. Κύριε Γιάννη Μοσχόπουλη, χαρούμεν να ακούσουμε την εργασία σας. Ο κύριος Μοσχόπουλη όστι έκανε μια πάρα πολύ ωραία εργασία. Και μάλιστα, εγώ σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο γίνεται πάρα πολλές φορές. Όταν γίνονται μεταβολές κυρίως εθνικού-βελληνικούς. Μας μιλάει για την περιοχή λοιπόν του Ρουμικιού. Όπου εν όψει της μετάβασης, της αποχώρησης των δούλκων και της μετάβασης των ελληνικών θα λέγαμε, του πατρικού παραδοθμού στοιχείων στην Μακεδονία. Άρχισαν και αγόραζαν χτίματα και μεγάλες περιοχές. Και έτσι με τον τρόπο αυτόν, ακόμα κρήτηκαν. Μου μεθαίνει και να μην εντελειώσουμε ότι δεν είσαι. Φυσικά αυτά θα μας θα πει ο κύριος Μοσχόπουλος, που η εργασία του φέρει τον τίτλο «Εξαγορές Οθωμανικών Συγκλιντιών του Ρουμικιού Τσιμαθίας από Έλληνες και Ξένους Κυφαλαιούχους». Ήταν ο κύριος Μοσχόπουλος Δικηγόρος, αλλά πολυγραφότατος συγγραφέας και προχθές μάλιστα έκανε μια μεγάλη ωραία παρουσίαση για μια σειρά για την ιστορία της Αλεξάνδριας, που έχω περιεδευτεί τώρα, είναι τόσα πολλά τα δουλειά του, τα οποία κάποτε πρέπει κύριε Μοσχόπουλος να γίνει σε ένα συλλογικό έργο και όπως έμεινε εξεργό κάτι άλλο για άλλες πόλεις του νέου. Λοιπόν, ο χρόνος βγαίνει αυτός. Καλησπέρα σας. Μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1853, οι Τούρκοι βρήκαν αυτόκλειπους συμμάχους της δικής δυνάμεις, οι οποίες για να αποκλείσουν την κάθοδο των Ρώσεων έγιναν σύμμαχοί τους, αλλά ταυτόπρονα επηγούνταν και οι ίδιοι οι χριστιανοί, υποστήριξαν τους υπόδουρους χριστιανικούς πληθυσμούς και ανάγκασαν την Τουρκία να κάνει το τανζιμάτι, την ευρεία και βαθιά μεταρρύθμιση. Μέσα στα πλαίσια αυτά, ήταν και η αγροτική μεταρρύθμιση. Ψηφίστηκε του 1856 ο Αγροτικός Νόμος και πλέον απελευθερώθηκε η δυνατότητα πώλησης οθωμανικών ιδιοκτησιών σε μη Τούρκους. Έτσι λοιπόν τότε, πολλοί Έλληνες κεφαλιούχοι, κυρίως Βλάχοι, Ναουσέοι, Μονές του Αγίου Όρους και διάφοροι, καθώς επίσης και Εβραίοι, αγόραζαν τσιφλίκια οθωμανικά, γιατί ταυτόχρονα τότε, οι Οθωμανοί δεν χειρίζονταν καλά οικονομικά και δεν ήταν αποδοτικά αυτά τα τσιφλίκια, οπότε οικονομικά είχαν πάρει μια φθύμουσα κατάσταση. Ταυτόχρονα εμποδίζονταν στα έργα τους οι Οθωμανοί τσιφλικάδες από τη δράση των ληστών, οι οποίοι έκαναν πολλές επιθέσεις, απαγωγές, κλοπές ζώων και τους έκαναν δύσκολη την καθημερινότητα. Ήθελαν λοιπόν να πουλήσουν, αλλά όταν πουλούσαν, επειδή είχαν πάρει το μήνυμα ότι τα πράγματα αλλάζουν, δεν αγόραζαν οι ομοεχνείς τους. Το ενδιαφέρον λοιπόν ήταν από τους κεφαλιούχους της Θεσσαλονίκης και της Βέρειας, οι οποίοι είχαν χρήματα και άρχισαν να επενδύουν σε έγκυες προσώδους. Αυτοί τα αγόραζαν. Παπα-Γεωργίου στα Παλατίτσια, Λόγγους, Χατζινικολάκης, Κόρτης, Γαλάκης στο Κεφαλοχώρι, η Μονή Οσίου Γρηγορίου στη Βούλτιστα και διάφορα άλλα. Μαυρουδή οικογένεια, άμποτη οικογένεια, Σαούλ Μοδιάνο στο νησί, πάρα πολλά τσιφλικά. Και έτσι λοιπόν ό,τι δεν κατόρθωσαν τα δύο απελευθερωτικά κινήματα του 1854 και του 1878 με την επανάσταση των Μελικοχωριών και του Κολυνδρού, άρχισαν σιγά-σιγά να τα κατάφερει η ελληνική οικονομία. Οπότε δημιουργήθηκαν νησίδες οργανωμένων οικονομικών κτημάτων, όπου εκεί με κάποιον Έλληνα ή Εβραίο κτηματία, με επιστάτη συνήθως Έλληνα, δημιουργούσαν κάποιες νησίδες καλύτερης καθημερινότητας. Δεν είχαν δηλαδή τον Σατράπη, τον Οθωμανό καταπερίσταση. Άλλοι ήταν καλοί, άλλοι δεν ήταν καλοί. Και έτσι ουσιαστικά με την οικονομική διείσδυση, κατά τη γνώμη μου, για πρώτη φορά απελευθερώθηκαν κάποια τμήματα αυτού του κάμπου. Σε ευχαριστώ πολύ. Παρασυμβολογινότητα, εκπρόσωπη του μαρχολού. Και του δίνει και τους ανοικερφαίες. Κύριε Βουστιφύρι. Η δική μου εργασία, η δική μου εργασία, η δική μου εργασία, η δική μου εργασία, η δική μου εργασία, στηρίζεται πάνω σε ένα τυχαίο έβρεμμα. Άλλο έψαχνα και άλλο μου βγήκε. Ένα τευτέρι του 1906, βιβλίο γραμμένο υπεύθυνα από την ορθόδοξη ελληνική κοινότητα της Λάουσελ. Όμως, με τη σφραγίδα επιπλέον της ιδιωτικής οδηγιής και συγχρόνως της τουρκικής αρχής. Είναι ένα διασταυρωμένα ένα έγκυρο τευτέρι που μας παρουσιάζει πλήρη την εικόνα της Αμπελοκαλλιέριας της Νάουσες την εποχή εκεί του 1906. Με πέδεψε, είναι αλήθεια, γιατί είχε κάτι γρήφους που ήταν όμως κλειδιά για να μπορέσω να διαβάσω το περιεχόμενο αυτό στα ελληνικά φυσικά, καθαρογραμμένο, τι συνέβη. Ο υπόλοιπος ελληνικισμός οργανωμένος κατάφερε να χειρίζεται αυτός τους χώρους, τους κρατικούς. Και λέω τα κατάφερε γιατί οι φορολογούμενοι της ορθόδοκρης ελληνικής κοινότητας ήταν και οι Τούρκοι. Υπάρχει πλήρης κατάλογος των Αμπελοκαλλιεργητών και ακούστε ένα νούμερο 850 τόσοι Αμπελοκαλλιεργητές στην Άουση. Δεν θα επεκταθώ. Έχετε στα χέρια σας την εργασία. Ευχαριστώ τον Αντώνη που κατάφερε και την πέρασε όλη την εργασία μέσα, 18 σελίδες. Περίδειψη. Αλλά είναι... Παρακαλώ. Σχεδόν χτυματολόγιο. Σχεδόν χτυματολόγιο, διότι βγαίνουν... Μπράβο. Βγαίνουν και τα στρέματα της Αμπελοκαλλιεργίας στη Νάουσα. Σήμερα λέμε η Νάουσα όλη του Ίνου και της Αμπέλλου. Έχουμε 3,5-4,5 χιλιάδες στρέματα. Το 1906 τα στρέματα ήταν 22 χιλιάδες. 21 χιλιάδες για την ακρίβεια και 700 για το σώμα. Άλλος γρίφος δεν επεκτείνομαι. Να τα διαβάσετε. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ευχαριστώ πολύ. Έχουμε ο κύριος Περιμούς λίγο... το τεράσο τρεσκαμένο. Επειδή είμαστε μία συμπάθεια πριν από όλους εκείνους. Και ο κύριος βοηθάει όλους τους ερευνούς. Και αυτό είναι το λιτόριο του κόσμου. Μου παρακολουθούν όλους τους ερευνούς. Ασχολείται τώρα την τελευταία μου καταγραφή των δίκων... όπου ήρθαν τα βιβλία των μόνων μου. Και μάλλον σε μπορεί να γίνονται και εσείς. Τη βιβλία που ήρθατε πριν από όλους εκείνους. Και τη βιβλία που είχαμε μέσα. Λοιπόν, σήμερα δεν θα σας παρακαλιάστηκε. Είναι το ίδιο μοτοσυκλέτα. Και ο Λεωμένος και ο Κύριος ήμουν... κατάλληλοι του δημιουργίου και δημιουργητή της ιεράς... δημιουργητή μοτοσυκλέτας και δημιουργήτή. Λοιπόν, αυτή είναι η ελληνική παρακολουθωσία... που είναι εκεί από το 1911, η οποία ο Λεωμένος δημιουργούσε μηδιοπούν βεριέως. Εσείς θα αναφίξετε εδώ τη δουλειά σας. Πανοσιολογιώτατε... Ελληνικές Αρχιερατικές Επίτροποι... εκ Πρόσωπος της Μητροπόλης... κύριε Αντώνη Πορτσίδα... κύριε Γεράσιμε Καλλιγά... κύριε Αντιπρόσωπο του περιφέρα του Αρχίου... κύριε Αντιδήμαρχη... κυρίες και κύριοι... αισθάνομαι μεγάλη χαρά... διότι... βάζω κι εγώ ένα λιθαράκι... σε αυτό το υπέροχο περιοδικό... σε μορφή και περιεχόμενο. Ηλικρινά σας λέω... έχω πολλά περιοδικά... έχω διαβάσει πολλά περιοδικά... τέτοιο περιοδικό... όπως αυτό... σπάνια υπάρχουν συγχαρητήρια... στον φίλο μου τον Αντώνη... και στον Γεράσιμο Καλλιγά... αξίζουν πολλά συγχαρητήρια... και κυρίως στον κύριο Γεράσιμο... το παράγουν να το παράξουν. Δεν ήταν δυνατόν να βγάλουμε χίλια αντίτυπα... με δικά μας έξοδα. Στο περισσινό τεύχος... είχα γράψει στο περιοδικό αυτό... τον κατάλογο που είχε συντάξει... ο μακαριστός Μητροπολής της Βερήας Ναούσης... ο οποίος με επιστημονικό τρόπο... κατέγραψε όλα τα βιβλία... που υπήρχαν στην βιβλιοδίκη. Μάλιστα χρησιμοποίησε όρους... επιστημονικούς περιγραφής των βιβλίων. Δεν αναφέρθηκε μονάχα παράδειγμα... του Πατούσα... το βιβλίο Φιλοκαλία κλπ. Αλλά έκανε μία περιγραφή... κυρίως στα 22 χειρόγραφα... που υπήρχαν στη Μονή. Πέρασαν λίγα χρόνια και αργότερα... ένας βεριότης δάσκαλος... ο ιωρομόναχος Ιωαννίκιος Μελιόπουλος... έκανε μία καταγραφή. Αλλά η καταγραφή ειδική του... είναι πολύ περιληπτική. Το τίκλο του βιβλίου και το συγγραφέα. Απλά, πολύ απλά. Αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία του. Προσπαθούσε με αυτόν τον τρόπο η Μονή... να περισώσει τα βιβλία, καταγράφοντάς τα... για να μην υπάρχει απώλεια βιβλίων... με διάφορους τρόπους. Όλοι γνωρίζουμε... τι σημασία έχουν οι βιβλιοθήκες... για μία πόλη ή για ένα μοναστήρι. Υπάρχουν οι καταγραφές αυτές. Και να δείτε τι σπάνια βιβλία... υπήρχαν στη συλλογή αυτή... κυρίως εκκλησιαστικά... όπως παραδείγματος χάρη η Θεία Λειτουργία... του Θεοφάνου του Νέου του 1764. Και πάρα πολλά άλλα βιβλία τα οποία θα δείτε. Σας ευχαριστώ πολύ. Μπορείτε... Το αφίθανο και το περίεργο είναι... ότι αυτά τα βιβλία, ξέρετε, που τυπωνόταν... εν ενετήηση. Στην Ενετία. Δηλαδή, στην Πενετία. Πού αλλού, στη Κωνσταντινούπολη. Πού αλλού, στην Αθήνα. Δηλαδή, εδώ υπήρχε... το μεγαλύτερο εργαστήριο παραγωγής κειμένων. Μετά από την προφορική διατύπωση ενός φράγματος... υπήρχε η αντιγραφή με το χέρι. Μπήκαμε, λοιπόν, σε μια κατάσταση τέτοια... όπου πρωτοφτατούσε αυτή η περιοχή μας... ως προς την εκκήπωση της Ελληνικής. Ευχαριστώ και εγώ και καλή δύναμη... να απολαύσουμε και το επόμενο. Λοιπόν, συνεχίζουμε και τελειώνουμε όπου να είναι. Δεν έχουμε πολλά ακομή. Λοιπόν, φτάσαμε στον κύριο Δημήτριο Μπάιτσι. Είναι η ερευνητή τοπικής ιστορίας... από τις πρώτες γραπτές αναφορές για το έθιμο Γεννίστα Ρικαιμπούλες. Έλα, κύριε Μπάιτσι, στον Δήμα. Καλησπέρα, καλό Πάστα. Σε όλους μας, υγεία. Ευχαριστώ... για τον αγαπητό Αντώνυλ Πορτσίδο όσο και τον Γεράσιμο τον Καληγά... για την προσφορά τους αυτή τη μεγάλη, το περιοδικό αυτό... για την ημαθεία όλοι και όχι μόνο για την πράγματι είναι της ημαθείας... που για δεύτερη φορά φιλοξενεί κάποια έργαση. Βεβαίως, στο σημερινό περιοδικό αναπερώμαστε στα γραπτά... σχετικά με το έθιμό μας. Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον καθαρά ναουσέκου... και ακούγοντας πάντα θρύλους και παραδόσεις... και ειδικά με το συγκλονιστικότερο έθιμο που έχουμε στη Νάουσα... δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχος. Σήμερα όμως αναφερόμαστε σε ό,τι έχει γραφτεί γι' αυτό κατά καιρούς. Και βεβαίως ξεκινάμε από το 1909... το πρώτο δημοσιεύμα που μας κάνει ο λαϊκός ποιητής Κωνσταντούλης Σιούγκαρης. Στη συνέχεια, το 1917, ο Γεράσιμος Καψάλης... αναφέρεται για τους γενίτσους Ρουσκεμβούλες... το 1924 και 1925, και στις δυο εκθώσεις... ο Εστάθειος του Γιαννάκης... και στη συνέχεια ο τοπικός τύπος Νάουσα του Δουλγεράκη... παλιού βουνευτή... και εφημερίς λαού Ναούσις του Σταύρου Χονού. Βεβαίως και άλλες εφημερίδες, τόσο και στη Θεσσαλονίκη... στην περίοδο του Μεσοπολέμου, αναφέρονται στο έθιμό μας. Μετά τη διακοπή 13 ετών, από το 1940 έως το 1954... που ξανά εμφανίζεται λόγω των συνθηκών... επανέρχονται δημοσιεύματα, καθαρά από τον τοπικό τύπο... αλλά και από περιοδικά όλης της Ελλάδας... γιατί πραγματικά τότε η καρναβάλη υπήρχε μόνον... στην Πάτρα και στην Άωσα και βεβαίως μέχρι σήμερα συνεχίζονται. Σε αυτό όμως το τεύχος αναφερόμαστε στις πρώτες δημοσιεύσεις. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Δράση ατελείωτα. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. Παρακαλώ. |