| : Καλησπέρα σας από το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και Ποκμητάλευση Παιδιά. Εδώ που στεχάζεται η γραμμές 156 και 116.000. Είμαι ο Χρήστος Φουσιάνης, είναι ψυχολόγος στη γραμμή ΣΟΣ 156 και συναδελφός μου. Είμαι η Βανέση Χατζεθανάση και είμαι ψυχολόγος στην Εθνική Δημοκρατική Γραμμή για Παιδιά ΣΟΣ 156. Και σήμερα θα μιλήσουμε για τις ανησυχητικές εξαφανίσεις παιδιών μικρής πρώτης παιδικής ηλικίας και για τις σεκούσιες φυγές που πραγματοποιούν συχνά οι έφηβοι. Ακριβώς. Ας ξεκινήσουμε, Χρήστο, με τα μικρούλια μας, με τις ανησυχητικές εξαφανίσεις των παιδιών πρώτης παιδικής ηλικίας. Είναι ένα θέμα που κεντρίζει την προσοχή όλων μας. Πόσο μάλλον, όταν κάποιος είναι γονής ενός μικρού παιδιού και έχει ένα ενισχυμένο άγχος όταν θα βγουν έξω, που συνέχεια θα θέλει να είναι απ' το χεράκι, πρόσχε, μην απομακρύνεσαι, μην φεύγεις. Με λίγα λόγια μιλάμε για τις εξαφανίσεις για τις οποίες πολύ συχνά προχωράμε και στο Amber Alert, όταν είναι τόσο ανησυχητικές. Ακριβώς. Ακριβώς. Στην Ευρωπαϊκή Γραμμή, λοιπόν, είναι 116.000 για τα εξαφανισμένα παιδιά. Όταν λαμβάνουμε μία κλήση από γονέα που έχει εξαφανιστεί το παιδί τους στην υποσχολική ηλικία, ενεργοποιούμε το σύστημα Amber Alert last, προκειμένου άμεσα και γύρω να βρεθεί το παιδί. Πριν φτάσουμε, όμως, σε αυτό, γιατί δεν είμαστε εδώ για να σας αγχώσουμε, αλλά μαζί να βρούμε τρόπους πώς μπορούμε να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας και χωρίς να τα αγχώνουμε και εκείνα, για να είμαστε και οι δύο πλευρές καλά. Ας υποθέσουμε ότι πηγαίνουμε σε ένα μέρος το οποίο δεν το γνωρίζει καλά το παιδί, είναι είτε η πρώτη φορά, είτε δεύτερη, τρίτη που πηγαίνουμε κάπου μαζί. Αυτό το παιδί θα πρέπει να γνωρίζει το παιδί, ακόμα και αν είναι μία παιδική χαρά. Ένας παιδότοπος είναι το που θα καθίσει η μαμά και ο μπαμπάς, σε περίπτωση που εγώ ξυφνικά είμαι μικροπαιδάκι και γύρω το κεφάλι μου και δεν δω ούτε τη μαμά ούτε το μπαμπά τι κάνω, δεν πανικοβάλλομαι, αλλά προσπαθώ να μείνω στο ίδιο σημείο στο οποίο ήξερα η μαμά και ο μπαμπάς ότι εγώ είμαι εκεί, είναι πολύ σημαντικό αυτό, είτε αντίστοιχα η μαμά και ο μπαμπάς ή ο άνθρωπος τέλος πάντων που έχει από την ευθύνη του το παιδί, θα πάει ακριβώς σε αυτό το σημείο αρχικά για να κοιτάξει. Έτσι οπότε να μην υπάρχει τουλάχιστον αυτό το χάσιμο χρόνο, μέχρι να δούμε πού μπορεί να είναι το παιδί, να ξέρουμε ότι κάποτε το παιδί θα κινηθεί γύρω από το περιβάλλον που είναι οι γονείς. Επομένως σημαντικά το παιδί μας αυτό που πρέπει να γνωρίζει στην ηλικία είναι ότι δεν απομακρυνόμαστε από το σημείο στο οποίο παίζουμε, περνάμε καλά με τους φίλους μας, είμαστε κάπου εκεί κοντά. Πολύ ωραία. Κάτι άλλο πολύ σημαντικό επίσης, σε περίπτωση που κάποιο παιδάκι χαθεί, έχει κάποιες πρώτες οδηγίες στον νου του, τι μπορεί να κάνει, πού να απευθυνθεί έτσι ώστε να μην του καταβάλει το άγχος και όλο αυτό τελικά εμειουργήσει περισσότερη ανσυχία στο παιδί και φύγει και τελικά είναι πιο δύσκολη κατάσταση. Ακριβώς. Άρα το παιδί μας θα πρέπει να γνωρίζει ότι μπορεί να προσεγγίσει κάποιον αστρονομικό, γενικά κάποιον ένυστονλό, ενδεχομένως κάποιον άνθρωπο που θα συναντήσει αλλά που δεν θα είναι ένας ενήλικας, που θα είναι ένας ενήλικας που θα συμμαδεύει κάποια παιδάκια, κάτι πιο οικείο δηλαδή στο παιδί. Ακριβώς, ακριβώς. Και αυτό παντάει κιόλας και στην ερώτηση που μας έκανε και ο Γεράσιμος, ο κύριος Γεράσιμος από τον Πύργο, Καλό Δασπήρ είναι λίγη ώρα στη γραμμή της ξεφανίσης των 116.000. Πολύ ωραία. Άλλα πολύ σημαντικά είναι καταρχάς ιδιαίτερα σε άγνωστα μέρη να ξέρουμε ότι έχουμε την επαρκή εποπτεία για το παιδί, ότι δεν μπορούμε να χάσουμε το βλέμμα μας από το παιδί. Άνως όσο αυτό γίνει, καλό είναι και πάλι οι γονείς να μην πανικοβληθούν, να προσπαθήσουν να εξελίσουν τα περιθώρια στο περιβάλλον στο οποίο μπορεί να κινείται το παιδί και αφού το εντοπίσουμε, πάλι τι είναι καλό να κάνουνε. Πριν μπούμε λοιπόν σε αυτό το πώς θα προσυγγίσουμε, ας δούμε λίγο και το κομμάτι, γιατί οι περισσότεροι θα ξεκινήσουν οι διακοπές μας ή άλλους που μπορεί να έχουν ήδη ξεκινήσει. Είμαστε λοιπόν στην παραλία και έχουμε ένα παιδάκι τόσο μικρό. Θα σου πούμε η ηλικία στις 5-6 χρονών, 4-5 χρονών. Και μεγαλύτερος, είναι η ηλικία που το παιδί δεν κινείται μόνο του, χρειάζεται τους γονείς. Θεωρώ ότι είναι αυτονόητο για όλους μας ότι τα μάτια μας είναι εκεί στο παιδί, ωστόσο ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι και κάτι μπορεί να μας διασπάσει την προσοχή, θα πρέπει να ξέρει και το παιδί τα όρια του. Δηλαδή, παίζεις εδώ και είσαι με τον καλύτερό σου φίλο το γεργάκι και φτιάχνεται γεργάκια έτσι στην άμμο, δεν θα φύγεις πιο πέρα από αυτή την ομπρέλα ή από την αξαπλώστρα που υπάρχει πιο εκεί, να ξέρει λίγο και τα όρια του, το χώρο του, πώς μπορεί να κινηθεί. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για ένα παιδί, να γνωρίζει τα όρια του, γιατί αυτό δίνει ασφάλεια και όλος στο παιδί, αλλά και σε μας κιόλες, στους ενήλικες. Τα νέα άγνωστα μέρη, όπου το παιδί δεν είναι όπως στο σπίτι του ή το παιδικό σταθμό, όπου εκεί είναι ακόμα καλύτερο να το επιτρέπουμε να διερευνήσει το περιβάλλον του, αλλά σε αυτά τα άγνωστα μέρη είναι καλό να προλαμβάνουμε οποιαδήποτε δυσκολία, οπότε να ξέρει το παιδί ότι κινούμε μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια. Επανερχόμε λοιπόν τώρα χρήσω στην ερώτησή σου που έκανες νωρίτερα, όσο αφορά αυτό ότι για κάποια δευτερόλεπτα, για μερικά λεπτά ενδεχομενώς έχασα έτσι από την εποχή μου το παιδί και όλο αυτό μας δημιουργεί μια έντονη αναστάτωση, πολλές φορές ακόμη και μια σύγχυση, επομένως όταν γυρίζουμε το βλέμμα μας, γυρίζουμε από την άλλη πλευρά της περισσότερες φορές η εμπειρία λέει ότι αντιδράμε κάπως έντονα, ότι γιατί το έκανες αυτό, πόσο τρομάξες τη μαμά, και τι μου έκανες και γιατί το έκανες αυτή τη στιγμή. Και γιατί θα είναι αυτό που συνέβη, μεσαναστάτωσες σε όλους. Κάποια λόγια που εκείνη τη στιγμή στο παιδί, το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι ότι απλά θα χαρακτούν στη μνήμη του και θα αποβηθεί κιόλος, θα έχει και τύψεις, ενοχές για την πράξη του. Κάποια λόγια σαφώς και μπορούν να είναι κατανοητικά από έναν μεγάλο άνθρωπο, ότι οι γονείς θα ραχνίγαν πολύ, αν εισήχησαν, ωστόσο είναι καλό να κατανοήσουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί στο παιδί να επιδράσει κάπως καθυλωτικά, δηλαδή αύριο μεθαύριο να φοβάται τόσο και να μην κάνει τις κινήσεις που θέλει, όπως να διερευνά κάποια νέα περιβάλλοντα από φόβο. Να μην το λειμάνει να απομακρυνθεί. Ακριβώς αυτό. Επομένως προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, φυσικά και θα συζητήσουμε μαζί του, ότι θυμάστε που είχαμε πει για τα όρια, ξέφυγες λιγάκι από όλο αυτό και λίγο μας τρόμαξες, αν εισηχήσαμε. Καλό θέλει αυτό να μην επαναληπθεί. Κάπως έτσι με ηρεμία. Αν και αν έχει πάρξει πάλι ένταση στην οικογένεια και οι γονείς έχουν τα ραχτεί τόσο πολύ, είναι καλό και πάλι ακόμα και σε ένα πλαίσιο έντονης συζήτησης και πάλι το παιδί να μην πάρει τα συναισθήματα της ενοχής, τα συναισθήματα ότι εγώ βλάτω τους γονείς μου, αλλά έστω και μια έντονη σοβαρή, εννοώντας, συζήτηση, αλλά όχι αυταρχική, να καταλάβει το παιδί ότι κάποια πράγματα τελικά πρέπει να γίνονται και πρέπει να επιφεύγονται κάποια άλλα. Βέβαια ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι και κάποιες φορές ξεπεράζουμε και τα όρια μας, εάν δεν μπορούμε εκείνη τη στιγμή, όντως, να βάλουμε ένα όριο στον εαυτό μας, όπως πολύ καλά ξέρουμε, που όλες τις συνθήκες, στα πλαίσια της δυναμικής οικογένειας, μπορούμε να επανέλθουμε σε ένα δεύτερο χρόνο και να το συζητήσουμε μεγαλύτερη ηρεμία. Και χωρίς να είναι και απαραίτητο, αυτός ο δεύτερος χρόνος, να έχει προηγηθεί πάλι κάποια άλλη αντίστοιχη κατάσταση. Ακριβώς, ενώ κάτι άλλο, όταν όμως θα έχει φύγει όλος αυτός, θα θυμώσει, έδωσε και η σύγχυση. Ακριβώς, όταν όλοι ήρεμοι. Σιγά-σιγά, λοιπόν, αφού κάπως ξαντλούμε λίγο το ζήτημα με τις ανησυχητικές εξαφανίσεις των παιδιών πρώτης παιδικής ηλικίας, λίγο να προχωρήσουμε και στις εφηγές που πραγματοποιούν οι έφηβοι. Κάτι το οποίο είναι πιο συχνό και κυρίως είναι σκόπιμο, είναι κούσιο από τα παιδιά αυτά και μιλάμε για τις ελληνικές από 12-13 μέχρι και 18 χρονών. Ακριβώς, εκεί. Τόσο στα κορίτσια όσο και στα κορίτσια. Σαφώς, από αυτό που έχουν δείξει και η έρευνα που έχουμε διεξάγει και εμείς τον περασμένο χρόνο από τα δεδομένα του χαμόγελου, όσο και γενικότερα η εμπειρία αλλά και η βιβλιογραφία μας δείχνει ότι τα κορίτσια κυρίως έχουν τον πρώτο λόγο στις εφηγές. Ακριβώς. Είναι αυτά που το σκάνε στην Ρουσία περισσότερο από τα Γωριά. Και εμείς έτσι προσπαθήσαμε λίγο να εμβαθύνουμε στους λόγους για τους οποίους οι οποίοι φαίνονται να είναι οι παράγοντες που υποκινούν τα παιδιά ώστε να κάνουν αυτές τις εφηγές. Εκεί λοιπόν που καταλήξαμε παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο η σχέση που έχουμε με τα παιδιά, όλο αυτό που έχουμε αναπτύξει σε βάθος χρόνου. Όταν λοιπόν το παιδί εισπράττει μία αποξένωση από το γωνιό, μία απόσταση, είναι λόγος να ζητήσει μία διέξοδο, να φύγει και κυριολεκτικά ανοίγονται στην πόρτα και φεύγονται. Ακριβώς, δηλαδή αυτή η συναισθηματική αποξένωση, πώς τελικά μπορεί να αποξενώσει και σημαντικά το παιδί. Ακριβώς. Και εμείς και είπα, ανοίγω την πόρτα και φεύγω, πολλές φορές στην γραμμή έχουμε ακούσει οι γονείς, οι οποίοι πάνω στο θυμό τους, στην έντασή τους, μπορεί να πούμε στο παιδί τους, ωραία, άνοιξε την πόρτα και φύγε. Είναι ουσιαστικά σαν να τους επιβεώνουμε, μπορείτε και να το κάνετε αυτό και φυσικά θα μπορέσουν να το κάνουν, αν εμείς δεν μπορέσουμε να το μαζέψουμε κάποιο τρόπο. Πρέπει, με αυτό, λοιπόν, να πούμε, είμαστε πολύ προσεχτικοί στα λόγια τα οποία λέμε πάνω στο θυμό μας, γιατί για έναν έφυγο, έτσι, παρά μικρή λεξούλα, μπορεί να είναι καθοριστική σαν να τον οφείσει. Ακριβώς. Πώς το εμεινεύει μας έφυγος. Όλο αυτό, για παράδειγμα, μπορεί να το εσπρέξεις ως μια ένδειξη διαφορίας από τους γονείς. Να το κάνω στο σπίτι, τελικά φύγω από το σπίτι, δεν το νοιάζει τον πατέρα μου, τη μητέρα μου που μου το είπε αυτό, οπότε, και γιατί όχι να μην το κάνω, θα το κάνω λοιπόν. Οπότε, τι είναι προτιμότερο, μάλλον, για να φτάσουμε λίγο στον τρόπο που θα παρέμβουν οι γονείς, να πούμε για κάποιους άλλους παράγοντες. Είναι η συναισθηματική αποξένωση, η έλλειψη επικοινωνίας, όταν λέμε έλλειψη επικοινωνίας δεν μιλάμε για τα απλά τι κάνεις, έφαγες, που είσαι παιδιά δικαστικά, εννοούμε το να μιλάμε και να επικοινωνούμε τις καθημερινές μας δυσκολίες, ανάγκες, επιθυμίες, τα καλά μας, τα αρνητικά, τα δύσκολα που μπορεί να θέλουμε από το σχολείο, να μιλάμε όμως με τους γονείς. Στο βαθμό που τα παιδιά θέλουν και στο βαθμό που οι γονείς αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένα όριο στο τι θα μάθουν τελικά από τα παιδιά, αλλά η διαθεσιμότητά τους για επικοινωνία και στήριξη είναι πάρα πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί μετά γίνεται και αυτό που πες προηγουμένως ότι τελικά θα βρω κάπου αλλού να απευθυνθώ, κάτι το οποίο κυρίως έχει φανεί να συμβαίνει και με τα κορίτσια, ειδικά με τα κορίτσια που βρίσκονται σε μια ηλικία 15-16 ετών που έχει ξεκινήσει σιγά σιγά η ερωτική τους ζωή, οπότε όταν βιώνουν αυτή την αποξένωση από τους γονείς, τείνουν να συνάχνουν σχέσεις με άτομα, με άντρες μεγαλύτερης ηλικίας και όταν λέμε μεγαλύτερης ηλικίας εννοούμε αρκετά μεγαλύτερες. Κάτι το οποίο μπορεί να αποτελέσει έναν παράγοντα κινδύνου πάλιου στο παιδί να φύγει από το σπίτι. Επίσης χρειστό πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο τρόπος διαπαιδακόγησης των γονέων και κυρίως ο αυταρχικός τρόπος διαπαιδακόγησης. Όταν λοιπόν μιλάμε για ιδιαίτερα αυστηρούς γονείς που ουσιαστικά όμως δεν επιτρέπουν στο παιδί να τους μιλήσει ανοιχτά, να εκφράσει τα θέλω του, τα παράπονά του ενδεχομένως, τότε κι αυτός είναι ένας λόγος που τα παιδιά ανοίγουν την πόρτα και φεύγουν, ότι δεν έχουν κανένα περιθώρεθο, ότι είναι τελείως αποπονομένα από την νέα οικογένεια όπως και πολλοί έφηβοι που μας καλούν στη γραμμή μας αναφέρουν τέτοιου είδους συναισθήματα που έχουν εις πράξεις από την οικογένειά τους. Είναι καλό αυτό βέβαια να συνδυαστεί και με όλη την προσωπικότητα που γενικότερα φέρουν τα παιδιά και ότι το αυταρχικό γονικό στυλ ή η απόσταση συναισθηματική σε άλλα παιδιά θα επιδράσει με τον τρόπο αυτό, να το διηγήσει στη συσφυγή, σε άλλα παιδιά μπορεί να επιδράσει με ένα τρόπο που θα το διηγήσει σε πιο εσωτερικές συμπεριφορές, δηλαδή σε μεγαλύτερη θηλύψη και όχι τόσο επαναστατικότητα. Όπως και να έχει όμως πράγματι η αυταρχικότητα είναι κάτι το οποίο φαίνεται να απομακρύνει τα παιδιά από την οικογένεια και εννοείται ότι εμείς δεν προτείνουμε να μην μπαίνουν όρια στην οικογένεια. Είναι πάρα πολύ σημαντικά τα ώρα και είναι και ένδειξη ενδιαφέροντος και προσοχής προς τα παιδιά, ειδικά στην εφηβεία. Ωστόσο, ένας τρόπος διαλλακτικός, πιο δημοκρατικός που θα έχει και εντάσεις κάποιες φορές η οικογένεια. Είμαστε δυναμικό σύστημα. Θα έχει και εντάσεις, αλλά να υπάρχει η δημοκρατικότητα, δεχθή πλευρά ο άκουσμα των απόψεων των παρατηρήσεων. Και να γίνονται και αμοιβές υποχωρήσεις. Πολύ σημαντικά, πάρα πολύ σημαντικά. Ο ένας να ακούει τον άλλον και να κάνει την υποχώρησή του. Και φυσικά, τονίζω μη βάζεις υποχωρήσεις, γιατί και ο γομιός σε κάποια πράγματα θα υποχωρήσει. Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν υπήρχαν τελείως διαφορετικά πρότυπα και ενέχομενους κάποιοι παιδιά να ακούγαν συνεχόμενα όχι. Και πλέον έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Δεν μπορούμε να λέμε στα παιδιά μας συνέχεια όχι. Και φυσικά ένα όχι θα ακολουθεί και από κάποια επιχειρήματα σχετικά όχι γι' αυτό και γι' αυτό το λόγο. Ή να γνωρίζουν τα παιδιά. Οπότε οι γονείς λίγο λίγο θα είναι καλό να επικαιροποιούν κάπως τις παιδαγωγικές μεθόδους τους, διότι το 2016 για παράδειγμα δεν είναι ίδιο με το 1990 ή το 2000. Αλλάζουν τα πράγματα. Σε αυτό που είπες με τις ανειβές υποχωρήσεις να απαντήσουμε και σε μια ερώτηση που λάβαμε πάλι στην γραμμή από τον κύριο Γιώργο για το πώς μπορούμε να προσαρμόσουμε τα όρια που βάζουμε στα παιδιά τώρα που είναι καλοκαίρι. Όπου δεν υπάρχουν σχολεία, δεν υπάρχουν φροντιστήρια, δεν υπάρχουν ακόμα και αθλητικές δραστηριότητες σε πρόγραμμα και τα παιδιά έχουν και την ανάγκη αφού είναι όλα ελεύθερα να βγαίνουν περισσότερο. Οπότε είναι κάτι πολύ σημαντικό. Εννοείται να είμαστε πιο ελαστικοί σε αυτό το διάστημα. Μην ξεχνάμε ότι η μέλημα των παιδιών είναι κυρίως να παίζουν. Στην εφηβεία μάλιστα. Να χαλαρώνουν, να βγαίνουν έξω με τους φίλους τους, με τις εμπειρίες. Είναι καλό λοιπόν να είμαστε λίγο πιο ελαστικοί, αλλά πάλι με όρια. Και να ξέρει το παιδί ότι στα πλαίσια των αμοιβαίων υποχωρήσω, ότι και εγώ ως γονέας θα χαλαρώσω λίγο τα όρια μου συγκριτικά με το χειμώνα που είχα σχολείο, αλλά και εσύ θα πρέπει να τα τηρήσεις. Έτσι λοιπόν χτίζεται και η αμοιβαία εμπιστοσύνη στα μέλη της οικογένειας. Πολύ ωραία. Να απαντήσουμε και σε κάποιες ακόμα ερωτήσεις που λάβαμε λίγο πιο πριν που τηλεφώνησα στην γραμμή. Βεβαίως. Η Γεωργία λοιπόν από Βλήσια έκανε αναφορά στις επαναλαμβανόμενες φυγές της κόρης της. Δεν μιλάμε μόνο για μία φορά, αλλά για κάτι που συμβαίνει κατεπανάληψη το τελευταίο διάστημα. Επομένως πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε μία τέτοια κατάσταση στην οικογένεια όταν αυτό ουσιαστικά κουράζει ενδεχομένως εισαγωγικά τους γονείς, τους βγάζει από τα αοριά τους και δεν ξέρουν τι να κάνουν και πώς να το χειριστούν. Είναι καλό κατ' αρχάς να γνωρίζουμε και οι δικά γονείς να κατανοήσουν ότι τα άτομα που παρουσιάζουν, που εκτιλώνουν τόσο πολλές φυγές είναι κάτι το οποίο δεν γεννήθηκε ξαφνικά. Είναι προφανώς κάτι το οποίο έχει καταβολές στο παρελθόν και είτε στο άμεσο παρελθόν είτε σε παλιότερες ηλικίες οπότε χρειάζεται περισσότερη δουλειά. Έτσι λοιπόν όσο περισσότερη δουλειά ήθελε για να δημιουργηθεί όλη αυτή η τάση των επαναλαμβανομένων φυγών, πάλι θα χρειάζεται κάποια περισσότερη προσπάθεια και ίσως μια σταθερότερης ψυχοθεραπευτικής στήριξης για όλη την οικογένεια, ώστε σιγά σιγά και τα παιδιά και οι γονείς να αρχίσουν να κατανοούν τις ανάγκες των άλλων μέλων και σιγά σιγά όλο αυτό να μπαίνει σε κάποια όρια. Άρα ουσιαστικά αυτό που θα πρέπει να έχουνε οι γονείς στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι ότι όταν βλέπουν ότι δεν μπορεί να υπάρχει μια ήρεμη ανοιχτή συζήτηση με το παιδί τους τότε θα πρέπει να του προτείνουνε να επισκεφθούν κάποιον ειδικό σαν οικογένεια όλοι μαζί. Γιατί πολλές φορές λένε, μα εσύ έχεις το πρόβλημα, εσύ φεύγεις από το σπίτι, το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στο παιδί. Είναι κάτι που εμπλέκει όλα τα μέλη της οικογένειας. Άλλους έχει μεγαλύτερη ευθύνη, άλλους... Και διαφορετικά γίνεται ο ασθενής της οικογένειας στο παιδί και δε θέλει να επισκεφθεί ένα ειδικό. Και μετά από ψυχολόγους ακούγεται και στο παιδί ως ο γιατρός, ο οποίος θα τον πάνε για να τον κάνουνε καλά. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα. Για τέτοια κοινωνικά φαινόμενα σαφώς και έχει μελήδει ο ευθύνης όλη η οικογένεια. Και ίσως η ευθύνη ξεκινάει κάπου από τους γονείς και να καταλήγει στο παιδί και από εκεί η αλυσινδροτά να συνεχίζεται. Επόμενος, όλο αυτό που έχει χειμωρηθεί σε πάθος χρόνου, χρειάζεται το χρόνο του για να μπορέσει να καταλαγιάσει και να βρεθούν ισογωπίες. Πολύ σωστά. Κλείσουμε, λοιπόν, έτσι να πούμε ότι αυτό που είναι σημαντικό οι γονείς να έχουν στο μυαλό τους είναι η ποιότητα των σχέσεων που έχουν με τα παιδιά τους. Όχι μόνο το αν τα παιδιά έχουν τα βασικά, αλλά ειδικά στην εφηβεία, αλλά σε όλης και σε όλης της ηλικίας, αλλά πόσο μάλλον στην εφηβεία που δημιουργούνται νέες ανάγκες στα παιδιά και ενούργια συγκριτικά με τα προηγούμενα στάδια ανάπτυξης, είναι καλό οι γονείς να είναι εκεί. Όχι και αυταρχικά, χωρίς να χρησιμοποιούν σωματική βία ή οποιοδήποτε τρόπο που τα παιδιά μπορεί να τα κάνει να αποφεύγουν τους γονείς. Να είναι διαθέσιμη για συζήτηση και εννοείται σε οτιδήποτε παραπάνω θέλουν να συζητήσουν μαζί μας, να μας καλέσουν στις γραμμές του 1056. Ή στην 116.000, σε επονή γραμμή για τα εξαφανισμένα παιδιά που είμαστε και εκεί. Να ακούσουμε ακόμα και συμβουλευτικά τους προβληματισμούς των γονεών σχετικά με τις παιδιές, είτε και προληπτικά, για το πως μπορούν να κινηθούν και να είναι δίπλα στα παιδιά τους, πως μπορούν να τα προστατεύσουν, ώστε να μην φτάσουν σε αυτό το σημείο. Πολύ ωραία. Οπότε, εμείς από εδώ από το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και Επιμετάλλευση Παιδιά, συρδούμε μέχρι το επόμενο ραντεβού μας με το Ρώτατο Χαμόγελο και περιμένουμε οποιοδήποτε σχόλιο, οποιοδήποτε ερώτησή σας, στις γραμμές που είπαμε προηγουμένως. |
