| : Καλησπέρα σας. Θα σας πω τα ίδια. Είμαι η Κατερίνα Καμπράνη. Είμαι αρχιτέκτονας και designer. Και είμαι σίγουρη ότι βρίσκομαι σήμερα εδώ, διότι έχω ένα προσωπικό project, το οποίο πάει κόντρα στο βασικό κανόνα του design. Και όταν λέω design, εννοώ το βιομηχανικό σχεδιασμό και τη σχεδίαση προϊόντων. Είναι σημαντικό να πω ότι το βιομηχανικό σχεδιασμό είναι σημαντικό να πω ότι το βιομηχανικό σχεδιασμό είναι σημαντικό να μη μας οφείλεזה στην αρχή του. Αυτό είναι το βιομηχανικό σχεδιασμό και τη σχεδίαση προϊόντων. Αυτά που σχεδιάζω είναι επίτηδες άβολα. Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σήμερα εδώ, γιατί πριν πολλά χρόνια ήμουνα εδώ, στο νησί, σαν φοιτήτρια του μεταπτυχιακού στο Πανεπιστήμιο Ιηέο. Σήμερα, αποφάσισα να σας πω λίγο την ιστορία μου ή, μάλλον, να το πω, καθίσματα. Οκ, ξεκινάμε. Το πρώτο, οκ, το γνωρίζουμε όλοι, είναι η σχολική καρέκλα. Σε μια τέτοια καρέκλα καθόμουν 12 από τα χρόνια της ζωής μου. Εκεί, λοιπόν, φάνηκε σιγά-σιγά ότι είμαι πάρα πολύ καλή μαθητρια στα μαθηματικά, στη φυσική, στη χημεία, θετικές επιστήμες, ας πούμε, και τα λοιπά. Ήμουν, όμως, πολύ καλή και στα καλλιτεχνικά. Και έτσι, λοιπόν, και σύμφωνα με την όρμα του νεοέλληνα που θέλει το παιδί του να σπουδάσει, ας πούμε, και τα λοιπά, ήταν σχεδόν μονοδρομος ότι θα πάω να σπουδάσω αρχιτεκτονική. Με το design δεν είχα καμία επαφή. Και επίσης δεν υπήρχε και κάποια ανάλογη σχολή design, ας πούμε, τότε. Οπότε η αρχιτεκτονική ήταν μονοδρομος. Πέρασα, όμως, την αρχιτεκτονική και μέσα από μια εκδρομή που κάναμε στην αρχιτεκτονική, έγινε και η πρώτη μου επαφή με το design. Επισκεφτήκαμε το περίπτωρο του Μιες Βαντερό, το οποίο είναι κτίσμα σταθμός για το μοντέρνο κίνημα, και εκεί υπήρχαν οι καρέκλες στην Μπαρτσελόνα που έχει σχεδιάσει ο ίδιος, οι οποίες μου άρεσαν, είναι πολύ άνετες. Λοιπόν, στην αρχιτεκτονική εστιάσαμε πολύ στο μοντέρνο κίνημα, στο Bauhaus, διάφορα τέτοια πράγματα. Εγώ, όμως, είχα ένα πρόβλημα με την αρχιτεκτονική. Μου έπεφτε πολύ βαριά η ευθύνη του να σ' αρχιτέκτονας. Σκεφτόμουν να θα σχεδιάσω κάτι, πες ότι το μετανιώνω, ότι δεν μου αρέσει, ρε παιδάκι μου, αυτό θα μείνει εκεί πέρα 20 με 30 χρόνια να το κοιτάνε όλοι και θα πρέπει να τον κρεμήσω άμα δεν μου αρέσει. Δεν, δεν, δεν. Εγώ ήθελα να σχεδιάζω πιο παιχνιδιάρικα πράγματα. Γύρω στα μέσα ήθελα να παρατήσω τη σχολή, με πιέσαν οι γονείς μου, τέλος πάντων, τελείωσα με το ζόρι και μετά σιγά σιγά έπιασα δουλειά και ξεκίνησα να κάνω δικά μου projects μόνη μου. Ένα από αυτά ήταν αυτό, το οποίο δεν είναι μια καρέκλα, είναι τραπέζι. Γιατί τότε εγώ ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με τα πράγματα που είναι εκτός κλίμακα, ας πούμε. Φοβερός ενθουσιασμός. Τώρα μου φαίνεται λίγο αφελέση, ας πούμε, αυτό το σχέδιο, αλλά τότε μου άρεσαν αυτά τα πράγματα. Άρα αρχίσα να φεύγουν όλοι οι φίλοι μου για μεταπτυχιακά και σκέφτηκα να κάνω κι εγώ ένα μεταπτυχιακό, να μπας και πάρω λίγο άλλο δρόμο, ας πούμε, να κάνω κάτι διαφορετικό και σκέφτηκα το design. Γιατί σκέφτηκα είναι πιο μικροί κλίμακα και άρα εγώ θα κάνω ό,τι θέλω, θα έχω πιο πολύ ελευθερία. Καμιά σχέση. Πάω λοιπόν στη σχολή και λένε, τι είναι το design, ας πούμε, μας λένε. Το design, ας πούμε, λύνει προβλήματα ή δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα. Ο ρόλος του σχεδιαστή δεν είναι να φτιάχνει όμορφα πράγματα, ας πούμε, είναι να παρατηρεί, να βρίσκει ένα πρόβλημα και να σχεδιάζει ένα προϊόν ή ένα σύστημα που θα δίνει μια λύση σε αυτό το πρόβλημα. Δηλαδή, στην περίπτωση της καρέκλας, εάν ο στόχος του χρήστη είναι να ξεκουράσει το σώμα του, η καρέκλα είναι απλά ένα εργαλείο για να κάνει αυτό το στόχο. Λοιπόν, ο Αλεχάνδρος Αραβένα παρατήρησε ότι μια φιλή Ινδιάνων ή Αγιορέων, όταν κάθονται κάτω στο δάπεδο, βάζουν μια λορίδα γύρω τους και αυτό τους ανακοφίζει τη μέση και τους αφήνει τα χέρια ελεύθερα. Και έτσι, λοιπόν, παρουσίασε το 2010 στο σαλόν του Μιλάνο αυτό το προϊόν, το οποίο λέγεται Chairless, το οποίο δεν υποστηρίζει ότι αντικαθιστά την καρέκλα, είναι ένα βοήθημα, ας πούμε, που απευθύνται σε ανθρώπους που ήδη θα καθόντουσαν στο βάπεδο και τους βοηθάς, ας πούμε, να έχουν ελεύθερα τα χέρια τους να παίζουν στο iPhone, ας πούμε, σε κάποια festival, στην παραλία, κάτι τέτοιο, ας πούμε. Και είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς μπορεί ένα εργαλείο που θα χρησιμοποιήσουμε για να καθίσουμε, μπορεί να είναι κάτι άλλο και όχι καρέκλα. Το δεύτερο προϊόν που θέλω να σας δείξω, λέγεται και αυτό Chairless, είναι τελείως διαφορετικό, είναι ένα σύστημα εξωσκελετού το οποίο το φοράς και απευθύνεται πιο πολύ σε ανθρώπους που δουλεύουν πάρα πολλές ώρες όρθιοι, όπως, ας πούμε, σε εργάτες, σε γραμμή παραγωγής, σε γιατρούς, στα χειρουργεία και σου δίνει τη δυνατότητα, ανά πάσα στιγμή, να μπορείς να κάτσεις και να ξεκουραστείς, όπου κι αν είσαι, σε ακολουθεί δηλαδή. Άρα, δηλαδή, είδαμε σε αυτά τα δύο παραδείγματα πώς η έννοια του καθίσματος μπορεί να παναπροσδιοριστεί, ας πούμε, ανάλογα με το στόχο του χρήστη και ανάλογα με το ερώτημα. Το πρώτο ερώτημα είναι πώς θα ξεκουράσω, ας πούμε, πώς θα ανακουφήσω τη μέση μου όταν κάθομαι κάτω και το πρώτο Chairless είναι η απάντηση και το δεύτερο είναι πώς μπορώ να ξεκουράζομαι, ανά πάσα στιγμή, όπου είμαι και αυτό είναι, ας πούμε, η απάντηση. Άρα, λοιπόν, ο σχεδιασμός δεν ξεκινάει, ας πούμε, από την αισθητική των προϊόντων, αλλά πρέπει πρώτα να βρεθεί ένα πρόβλημα στο οποίο θα δώσει μια απάντηση. Λοιπόν, αυτό εδώ είναι το Seila's tool των αδερφών Καστιλιώνη, το οποίο είναι ιταλικό design της δεκαετίας 50-60, ας πούμε. Σας το δείχνω τώρα αυτό, γιατί το βρίσκω και χαριτωμένο, αλλά πιο πολύ θέλω να μιλήσω για το πώς αισθανόμουνα όταν ήμουν εγώ εδώ σα φοιτήτρια στο μεταπτυχιακό. Και αυτό ήταν ότι δεν είχα πολύ ισορροπία. Όταν ήρθα στη Σύρο ήμουν αρκετά μπερδεμένη συναισθηματικά, ψυχολογικά. Βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για μένα, γιατί εγώ πάντα έχω ένα δράμα, μια υπερβολή, δεν ξέρω να κάτι, τέλος πάντων. Αλλά μέσα σε όλα αυτά ήρθε να αποσταθεί και ένας καινούργιος παράγοντας. Την πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη οικονομική κρίση, είχα πρωτοέρθει στο νησί και ξεκίνησα λοιπόν να σκέφτομαι. Έχω έρθει λοιπόν εγώ εδώ και σπουδάζω βιομηχανικό σχεδιασμό σε μια χώρα που δεν έχει βιομηχανία και είναι και υπό κρίση. Τι θα κάνω, πού θα βρω δουλειά. Και μετά σκεφτόμουν, ok και πες ότι είμαι τυχερή και βρίσκω δουλειά, θα πάω λοιπόν εδώ στην Ελλάδα, θα μου ζητήσει ας πούμε κάποιος να του σχεδιάσω μια καρέκλα και θα γυρίσω εγώ και θα του πω, έλα να σκεφτούμε τι ακριβώς είναι το κάθομαι, έλα να επανασχεδιάσουμε τον τρόπο που καθόμαστε, ας πούμε κτλ. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι τέτοιο σα σενάριο. Και τέλος πάντων και λόγω αυτού και διάφορων άλλων πραγμάτων που έχω στο κεφάλι μου, παράτησα το μεταπτυχιακό μου, πολύ δραματικό τρόπο ας πούμε και γύρισα στην Αθήνα. Και ένα χρόνο μετά ξεκίνησα να σχεδιάζω άβολα. Μία επιρροή ήταν το τι είχα μάθει εδώ στη σχολή, εδώ στη Σύρο και η δεύτερη βασική επιρροή ήταν το ίντερνετ. Παρακολουθούσα λοιπόν εγώ μονήμως design blogs, ήταν το design boom, το Swiss Miss, όπου έβλεπα διάφορα πράγματα τα οποία ήταν, δεν θα το έλεγα ακριβώς τέχνη, δεν θα το έλεγα ακριβώς design, ήταν κάτι διάμεσο, ήταν λίγο σαν design με προσωπικότητα. Και βομβαρδιζόμουν καθεδημενώς με εικόνες όπως είναι αυτή, που είναι ας πούμε μια καρέκλα που είναι κάκτος, μια καρέκλα που είναι κομμένη, αλλά ουσιαστικά δεν είναι κομμένη, μπορείς να κάτσεις, είναι σαν illusion ας πούμε, μία καρέκλα που κάνει κούνια, μία καρέκλα που δεν είναι καν καρέκλα. Το συγκεκριμένο είναι πιο καινούργιο project, αλλά σας το δείχνω γιατί μου αρέσει πολύ, γιατί είναι μόνο το περίγραμμα της καρέκλας και ουσιαστικά σου προσφέρει μόνο τα χέρια και το κάθεσμα πρέπει να το βάλεις εσύ. Οπότε λοιπόν καταλαβαίνετε ότι να ξεκινήσω εγώ να σχεδιάζω αύωλα, δεν ήταν και τόσο παράξενο σε σχέση με όλα αυτά που έβλεπα. Στην ουσία, και τώρα που το σκέφτομαι, ήταν ένα project το οποίο ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των social media. Και γιατί το έκανα, νομίζω ότι ουσιαστικά το έκανα από αντίδραση. Μάλλον γιατί επειδή τα παράτησα και δεν έγινα ποτέ designer, δεν ξέρω, νομίζω ότι λίγο εκφράζει και τα συναισθήματά μου κάπως. Ίσως ότι αισθάνομαι πολύ συχνά άβολα, ίσως ότι αισθάνομαι ότι εγώ είμαι άβολη. Δεν ξέρω, πάντως από την αρχή έθεσα ένα κανόνα και νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με το πώς αισθάνομαι. Ήθελα τα αντικείμενα να μην είναι τελείως άχρηστα. Ήθελα να είναι άβολα, αλλά όχι άχρηστα, γιατί αν ας πούμε αυτά τα αντικείμενα αντιπροσωπεύουν εμένα, τότε, ok, εγώ άβολη είμαι, αλλά δεν είναι τελείως άχρηστη, ας πούμε, οπότε κάπως έτσι ας πούμε. Τέλος πάντων, παρόλα αυτά, δεν το έκανα για να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Νομίζω ότι πιο πολύ για μένα ήταν σαν εγκεφαλική άσκηση. Γιατί συνειδητοποίησα ότι τον σχεδιάζει κανείς άβολα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεφύγει, ας πούμε, από την μορφή που έχουμε για τα αντικείμενα. Ήταν δύσκολο να βγω από αυτό το πράγμα. Γιατί όμως? Αργότερα, λοιπόν, έμαθα ότι υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται νοητικό μοντέλο. Λοιπόν, το νοητικό μοντέλο τι είναι? Είναι μια αναπαράσταση που έχουμε στο μυαλό μας, η οποία συνδέεται με τη χρήση του αντικειμένου. Δηλαδή, εάν δούμε ένα πράγμα που έχει τέσσερα πόδια, μια βάση και μια πλάτη, αυτομάτως ο εγκέφαλός μας θα ανατρέξει σε πράγματα που μοιάζουνε με αυτό και σε προηγούμενες εμπειρίες με αυτό το πράγμα. Και έτσι θα προβλέψει ποια είναι η χρήση του αντικειμένου αυτού. Εκτός κι αν δεν υπάρχει εμπειρία με προηγούμενο μοντέλο, όπως ο άνθρωπος αυτός που δεν έχει νοητικό μοντέλο της καρέκλας, δεν ξέρει πώς να τη χρησιμοποιήσει, ουσιαστικά. Τώρα, το νοητικό μοντέλο είναι μια εικόνα, δεν είναι ίδιο για όλους, αλλά στην περίπτωση της καρέκλας, επειδή είναι πάρα πολύ κοινό αντικείμενο και το ξέρουμε όλοι, είναι σαν να είναι κοινό, σαν να ξέρουμε όλοι πώς λειτουργούν οι καρέκλες και πώς είναι. Τα δύο καθίσματα που σας έδειξα πριν, και τα δύο λεγόντουσαν τσέρλες, όπως το λέει και η λέξη μέσα τσέρλες, δεν είναι καρέκλες. Δεν έχουν το νοητικό μοντέλο μιας καρέκλας, το ένα το βλέπεις και σου θυμίζει ότι ίσως να το φορέσεις, ότι είναι ζώνη, το άλλο το έβλεπες και μπορεί να θεωρήσεις ότι είναι κάτι σαν πιστόνι, δεν ξέρω. Όταν λοιπόν ένας νέος designer καλείται να κενοτομήσει, να βγάλει ένα κενοτόμο προϊόν, είναι ουσιαστικά σαν να καλείται να αναδιαμορφώσει ή να φτιάξει ένα τελείως καινούριο νοητικό μοντέλο ενός νέου προϊόντου. Εγώ λοιπόν αποφάσισα να κάνω το αντίθετο. Εγώ άφησα το νοητικό μοντέλο ήσυχο και αν το design, ας πούμε, αν θεωρήσουμε ότι είναι η απάντηση σε ένα ερώτημα, έκανα το λάθος ερώτημα. Ρώτησα πώς θα είναι τα αντικείμενα, αν τα σχεδιάζαμε για να είναι πίτι δεσάβολα, αλλά όχι άχρηστα. Και η απάντηση δε μου ερχόταν αμέσως. Δηλαδή, πώς θα είναι τα αντικείμενα αν τα σχεδιάζαμε για να είναι πίτι δεσάβολα, η απάντηση δε μου ερχόταν αμέσως. Δηλαδή, ο εγκέφαλός μου δεν με άφηνε να σκεφτώ πολύ εύκολα και μάλιστα οι καρέκλες ήταν ένα από τα πιο δύσκολα αντικείμενα. Να είχα ξεκινήσει με άλλα αντικείμενα, τις καρέκλες μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να τις σπάσω. Δηλαδή, δεν μου άφηνε το μυαλό μου να πάρω, ας πούμε, ένα στοιχείο της καρέκλας, όπως είναι η πλάτη, και να την βάλω στη μέση. Ήταν κάτι δύσκολο, ήταν σαν break-through όταν το έκανα. Για να πετύχει, λοιπόν, ο άβολος σχεδιασμός, πρέπει η παρέμβαση στο αντικείμενο να είναι πάρα πολύ διακριτική. Διότι, αν το αλλάξω πάρα πολύ, τότε δεν θα έχει το νοητικό μοντέλο μιας καρέκλας, δεν θα καταλαβαίνεις δηλαδή ότι βλέπεις καρέκλα και άρα δεν θα είναι τόσο αστείο. Όταν βλέπουμε, λοιπόν, ένα αντικείμενο, γίνονται δύο πράγματα ταυτόχρονα στο κεφάλι μας. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο εγκέφαλος αναλύει το αντικείμενο και ανατρέχει να βρει νοητικά μοντέλα και να προβλέψει τη χρήση του αντικειμένου. Και ταυτόχρονα, αναλύει τα οπτικά στοιχεία που σου δίνει το αντικείμενο και μπαίνει σε μια φάση εξωμίωσης. Πώς είναι δηλαδή να χρησιμοποιεί αυτό το αντικείμενο. Στη δική μου περίπτωση, όταν βλέπει κάποιος τα άβολα αντικείμενα, για κλάσματα δευτερολέπτου, θεωρώ ότι βλέπει μία νορμάλ καρέκλα, γιατί είναι πάρα πολύ κοντά σε μία νορμάλ καρέκλα. Και όταν μπαίνει στη φάση της εξωμίωσης της χρησιμοποίησης, τότε καταλαβαίνει που είναι το λάθος. Και αυτό είναι αστείο. Γιατί το βασικό στοιχείο της κωμοδίας, ας πούμε, είναι η έκπληξη, έτσι. Σε κάποιους όμως δεν αρέσει αυτό που κάνω, διότι είναι σαν να... βασικά εκνευρίζονται και θυμώνουν πάρα πολύ στο ίντερνετ, γιατί είναι σαν να τους παίρνω κάτι πολύ δαδομένο και να το χαλάω. Και άρα αυτό μας δείχνει πόσο βαθιάριζομένα μπορεί να είναι κάποια πράγματα μέσα μας, όπως είναι αντικείμενα ή ιδέες. Λοιπόν, εγώ, από τότε που ξεκίνησα να σχεδιάζω άβολα, αισθάνομαι ότι είμαι πιο κοντά στα αντικείμενα που με περιτριγυρίζουν. Δηλαδή, αισθάνθηκα ότι στην προσπάθειά μου να επανασχεδιάσω αυτά τα εργαλεία, μπήκα σε μια διαδικασία να τα ανακαλύψω από την αρχή, δηλαδή να ανακαλύψω μικρές λεπτομέρειες, ας πούμε, στον διζάιν. Αλλά ταυτόχρονα, μου δημιουργήθηκε και ένα πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, για την ιστορία τους. Δηλαδή, πώς πορέκυψαν κάποια πράγματα, ας πούμε. Και κάποια πράγματα, ειδικά τα καθημερινά αντικείμενα, τα θεωρούμε δεδομένα. Αλλά πολλές φορές δεν είναι τόσο δεδομένα όσο θα φανταζόμασταν. Διαβάζοντας, λοιπόν, τώρα, πρόσφατα, ένα βιβλίο για την ιστορία της καρέκλας, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δύο σκέψεις. Η πρώτη είναι ότι δεν καθόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Στην δυτική κουλτούρα, το πρέπον είναι να κάθεσαι σε καρέκλα με ίσια την πλάτη. Στην Ιαπωνία, όμως, στην τελετή του Ζαγιού, το πρέπον είναι να κάθεσαι γονατιστός. Στην Ινδία, είναι πολύ συχνό να κάθεσαι οκλαδόν, και μάλιστα οκλαδόν είναι και η βασική στάση του διαλογισμού, έτσι. Άρα, λοιπόν, το πώς καθόμαστε, πειράζει τον τρόπο σκέψη μας, το σώμα μας, διαμορφώνει περιβάλλον. Αν, ας πούμε, προτιμάς να κάθεσαι οκλαδόν, μπορεί να προτιμάς να φοράς και πιο χαλαρά ρούχα, δεν θες να σε στενεύουν παντελόνια, ας πούμε. Αν προτιμάς να κάθεσαι κάτω στο πάτωμα, στην Ιαπωνία, ας πούμε, και να κοιμάσαι κάτω στο πάτωμα, τότε δεν θέλεις να περπατάς με τα παπούτσια σου μέσα στο σπίτι, έτσι. Στην Ιαπωνία, στις εισόδους των σπιτιών, έχεις ένα ιδικό χώρο, ας πούμε, που έχεις ένα σκαλοπατάκι, όπου είναι βολικό να κάτσεις και να βγάλεις τα παπούτσια σου. Άρα, έτσι διαμορφώνεται και ο χώρος, ανάλογα με τον τρόπο που κάθεσαι. Έτσι, λοιπόν, διαμορφώνεται ένα κλίμα και αυτή είναι η νόρμα. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα σενάριο. Είμαστε σε ένα δωμάτιο, έχει χαμηλά μαξιλάρια όλοι κάτω, ένα χαμηλό τραπεζάκι και είμαστε έτοιμοι να φάμε. Εάν έρθει κάποιος και πάει και βάλει μια καρέκλα, είναι σαν εισβολέας, ρε παιδάκι μου, σε αυτό το χώρο, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Και αντιθέτως, αν οργανώσεις ένα δείπνο, είναι σχεδόν αδιανόητο να μην έχεις, ας πούμε, καρέκλα για κάποιον καλεσμένο και να το βάζεις να κάτσεις κάτω. Λοιπόν, αυτό όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Παρόλο που η καρέκλα είναι ένα αντικείμενο που εμφανίσταται αρχαία και ολαστρόνια, δεν είχαν όλοι πάντα μια καρέκλα για να κάτσουν. Η καρέκλα, ας πούμε, το να κάθεσαι, ήταν προνόμιο, με είσθετη έκφρανση το φρόνο, έτσι. Αυτό άλλαξε περίπου το 16ο αιώνα. Διαβάζοντας όμως αυτά, άρχισα να αναλογίζομαι πόσα καθίσματα αναλογούν σε μένα. Και σκέφτηκα, είμαστε στο σπίτι δυο άτομα και έχουμε τέσσερις καρέκλες στη τραπεζαρία, έξι καρέκλες στη βραντά, δύο καρέκλες στη σπίτι, δύο καρέκλες στο γραφείο, μία καρέκλα στην κρεβατοκάμαρα και μία πολυφράνο μπαμπού. Άρα, ανάτομο είναι εφτά καθίσματα. Και δεν μετράω καναπέδι, σπαγκάκια και σκαμπό και δεν ξέρω το πώς τί άλλο. Άρα λοιπόν, αν αναλογιστούμε πόσες καρέκλες υπάρχουν ανάτομο στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, και αν προσθέσουμε και σε αυτά τα καθίσματα που είναι σε στάδια, σε θέατρα, σε κινηματογράφους, δημιουργείται το ερώτημα, έχουμε περισσότερες καρέκλες ανάτομο σε αυτόν τον πλανήτη. Και με αυτή τη σκέψη, δεν θέλω να σας αφήσω. |
