| : Καλησπέρα σας, συγχαρητήρια που ήρθατε, που κάνει και ο κρύο σήμερα. Την περασμένη φορά είχα υποσχεθεί στον κύριο Δήμαρχο που τον αγαπώ πολύ. Σας το είπα την περίπτωση φορά. Τον χειροκροτήσατε την περασμένη φορά. Το χειροκροτήσατε την περασμένη φορά. Για αυτό είμαι εδώ και για σας. Του υποσχέθηκα ότι η σημερινή συνεύρεση, άμα τα κατεφέρουμε και γίνει συμποσιακή, συνεύρεση θα είναι καλό. Δεν τα ξέρει κανείς αυτά πώς συντελούνται τα μυστήρια. Θα είχε ως κέντρο, πρώτη φορά δημόσια, να μιλήσω για το Καποδίστρια. Τι ετοιμάζω να κάνουμε. Καλά ξεκινήσαμε. Έτσι μου το είπε κάπως ο Δήμαρχος λίγο πριν φύγω, πολύ διακριτικός άνθρωπος, αλλά εγώ το αποτύπωσα και ήρθα οργανωμένος. Εδώ δεν κάνουμε στη νύχτα να φύγουμε. Είδατε καμιά φορά άμα αρχίζει κάποιος κυφλιαρή και προσπαθείς να καταλάβεις πόσες σελίδες έχει ακόμα. Εγώ επίτης σας μπερδεύω και έφερα πολλές. Λοιπόν, η χώρα μας, αυτή η χώρα μας, αυτή η όμορφη πατρίδα, ήταν άτυχη, διότι όταν το πρόσωπο που μπορούσε να την ανουρθώσει, να την βάλει σε μία άλλη διάσταση μέσα στο χάρτη της περίοδου που έζησε, δηλαδή ο Καποδίστριας, αμέσως μετά την επανάσταση του 21. Ήταν άτυχη γιατί οι ελληνικά χέρια σηκώθηκαν και τον σκότωσαν. Πίσω, βέβαια, ήταν όλες οι μεγάλες δυνάμεις με τον ίδιο τρόπο που είναι και σήμερα. Το περίεργο είναι ότι απλώς, ας πούμε, η Γερμανία σήμερα ήταν η Αυστρία. Η Αγγλία ήταν πάντα η Αγγλία, πάντα ήταν η Γαλλία που ήταν κοντά στους Έλληνες, αλλά τις κουτσουκέλετες τα έκαναν έμα χρειάζονταν. Πάντα ήταν απέναντι οι Τούρκοι, οι δίπλα, οι μές στην Ελλάδα ακόμα, οι μείς στη μισή. Και πάντα ήταν η άλλη φυλή, η ξανθιά φυλή με τη Ρώση, που οι άλλοι συσπυρονώθησαν για να μην κατεύουν κάτω. Απλώς τώρα έχει προσθεθεί σ' αυτούς, ας πούμε, τους Δυτικούς, έχει προσθεθεί ή έχουν προσθεθεί οι Έλληνες πολιτείες. Είναι δηλαδή πιο πολύ τώρα οι κακοί. Κοιτάξτε. Πάντα η Ρωσία ήθελε να κατέβει στη Μεσόγειο. Και πάντα το παιχνίδι από την άλλη πλευρά πεζόταν με κέντρο τους Άγγλους. Συμπληρωματικά με τους Γερμανούς. Εδώ τώρα, μάλλον είναι λίγο ιδιαίτερο, παίχτηκε το παιχνίδι με τους Γερμανούς και αντί για τους Άγγλους είναι Αμερικάνοι. Το περίεργο είναι ότι έχουν περάσει δύο αιώνες από τότε. Η εποχή που έζησε ο Καποδίστριας, όσον αφορά, ήταν η Ευρώπη φιλότουρκη. Όπως είναι και τώρα και ας γίνονται αυτά τα παράξενα πράγματα. Στη θέση της Μέρκελ ήταν νεομέτερνιχ. Έχουν και δύο από μου αρχίζουν. Τι ευλογία ήταν αυτός ο Άγγλος. Τι ευλογία ήταν αυτός ο άνθρωπος και πώς κατέληξε μια τραγωδία. Να πούμε λοιπόν ότι ο Καποδίστριας, που ήταν μισός Κύπριος και μισός, από τη μάνα ήταν Κύπριος. Ήταν κόντε, αριστοκρατικής δηλαδή καταγωγής και ένα μικρό διάστημα, μετά τις σπουδές του, που ο πατέρας του με κάποιο τρόπο ήταν ένα ιδιωτικό παιδί, ο πατέρας του με κάποιο τρόπο ήταν ένα είδος κυβερνήτη των Ιωνιών νησών και της Κέρκυρας, εδούλεψε για τη κυβέρνηση, τη τοπική ας πούμε τότε κυβέρνηση, ένα μικρό διάστημα που τα Ιωνιά ήταν ελεύθερα. Μέχρι που ήρθαν, τα πήραν οι Άγγλοι και μετά τα δικοκοσένει οι Γάλλοι, τα πήραν οι Γάλλοι, γίνονταν διάφορα πράγματα εκεί. Σπούδασε γιατρός και όταν ήταν 16 χρονών πριν φύγει από να σπουδάζει στην Ιταλία, είχε ένα ατύχημα. Έπεσε από το άλογο του, τον έριξε κάτω, το πόδι του είχε πιαστεί στον αναβατήρα, τον έσυρε το άλογο και τον σταμάτησε έξω από μια μονή, ένα μοναστήρι. Στην ουσία είχε φτάσει εκεί νεκρός και ως θαύματος επανήλθε. Όλη του η ζωή από εκεί και μετά είχε σχέση με αυτό. Δηλαδή ήξερε ότι έπρεπε να υπηρετήσει ένα σχέδιο ανώτερο από αυτά, το σχέδιο του Θεού. Και σε όλη του τη διαδρομή έλεγε, είναι δικιά του φράση αυτό που θα σας πω, εμείς οι άνθρωποι προτείνουμε, ο Θεός αποφασίζει, είχε πλήρη συνέσθηση. Όταν έπεσε στα χέρια των Άγγλων και αργύρα σήκωσε και έφυγε και πήγε να εργαστεί στη Ρωσία ως υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών. Τον φώναξαν μάλλον κάποιοι Έλληνες ισχυρά πρόσωπα της τότε στη Ρωσία. Πάντα στη Ρωσία υπήρχαν πολύ ισχυροί Έλληνες, πολύ όμως ισχυροί. Και πήγε για να γίνει υπάλληλος. Εκεί γνώρισε μια γυναίκα, την Ροξάνδρα Στούρτζα, η οποία ήταν ευγενικής καταγωγής, ήταν πριγκιπέσα του Βυζαντίου, Στούρτζα. Στην πραγματικότητα ήταν εντελώς αντίθετα από αυτό το συστρεφόμενο κέρας που είναι το επίθετο Στούρτζα. Ήταν ένας γλυκίτατος άνθρωπος που έωσαν και πολύ. Καλή Ελληνίδα και από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαν σε ένα χορό, καταλάβανε ότι το ένας είναι για τον άλλον. Αυτή ήταν η κυρία επί των τιμών της Τσαρίνας. Τσαρίνα ήταν γερμανικής καταγωγής τότε, ο Τσάρος, ο Αλέξανδρος ήταν Ρώσος. Αυτή τον πέρασε στο Τσάρο. Ο Τσάρος γοητεύτηκε, ήταν ούτε 30 χρονών ο Καποδίστριας. Αυτός πρέπει να ήταν μάγος ο Καποδίστριας. Ζήτευε, ζήτευε. Και πολύ γρήγορα, η έννοιωση πάλιος μπαίνει στην υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών του Τσάρου και σε έξι χρόνια, από τότε που πήγε στη Ρωσία, γίνεται Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Δηλαδή, για να το πούμε σήμερα τι μπορεί να σημαίνει. Σημαίνει ότι ένας Έλληνας πολιτικός, ούτε καν, ένας γιατρός που ασχολήθηκε κάπως στη κυβέρνηση, που ας πούμε ήταν γενικός δραματέας, και φεύγει και πηγαίνει στην Αμερική και σε έξι χρόνια γίνεται Υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής. Αυτό ήταν. Ακριβώς αυτό. Για ποιο λόγο τώρα τον κάνει Υπουργός Εξωτερικών. Ο Αλέξανδρος τον έπεισε, το Καποδίστριας έπεισε τον Αλέξανδρο, ο οποίος, Αλέξανδρος, είχε το όνομα Αλέξανδρος, που το έδωσαν οι γονείς του, γιατί ήταν φιλέλληνες, για το όνομα Αλέξανδρο. Όταν λοιπόν πρωτογνωριστήκαν, τον αισθάνθηκε η συγγενή του τον Καποδίστρια. Ο Καποδίστριας, λοιπόν, πριν καν είναι υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών, όχι όταν έφτασε στο σημείο να είναι Υπουργός, ότι άνθρωπος ήταν αυτός δηλαδή, του είπε, θέλω από την αρχή να σας, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όπου και αν με βάλετε, θα είμαι υπάλληλός σας, θα υπηρετήσω αυτά ό,τι για τα οποία θα με πληρώνετε, θα με προσλάβετε, αλλά θα είμαι πάντα Έλληνας. Και αν προκύψουν πράγματα ανάμεσα στις δυο χώρες, εγώ θα πάω με την Ελλάδα. Αυτόν τον άνθρωπο τον έκανε Υπουργός Εξωτερικών. Φανταστείτε τι γητευτής ήτανε. Δεν γητεύεις έναν άνθρωπο, όταν λέμε τσάρος εκείνη την εποχή. Εννοούμε, ας πούμε, πώς ήταν ο Στάλιν λίγο μετά τον πόλεμο, που είπε, αυτά εδώ τα 27 χωριά, που είναι 40 χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώστε τους και φέρετε από εκείνη την περιοχή άλλους να κάτσουν εδώ. Και χειρότερα γίνονταν. Νομίζω πέντε εκατομμύρια φαγωθήκαν έτσι. Τσάρος σήμανε, πώς ήτανε σαν αυτοί οι διεκτάτορες τώρα εκεί, τέτοια πράγματα. Αυτός όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ήταν ακριβώς έτσι, ήταν ένα πιο παράξενο πλάσμα ο Αλέξανδρος, δηλαδή δεν ήταν φωνιάς. Είχε παιδία ελληνική, γι' αυτό δεν ήταν φωνιάς. Όμως, πολύ γρήγορα, του πέρασε ο Καποδίστριας ολισμένες ιδέες, ας πούμε φυλαλεύθερες. Αυτή ήταν μια πολύ ταχικά καθεστότητα, ό,τι έλεγε ο Τσάρος γινότανε, δεν υπήρχε δεύτερη αμφιβολία. Αυτές οι επικείες είναι δικές μας, αυτά είναι δικά μας, έχουμε καλές σχέσεις με τους Αυστριακούς εκεί, όταν δεν έχουμε καλές σχέσεις κάνουμε πόλεμο, όταν έχουμε συγκρούσει με τους Γάλλους πάμε και τους χθαιρίζουμε. Κάπως ο Καποδίστριας του έβαλε στο μυαλό ότι δεν είναι ωραίο να υπάρχουν χώρες, λαοί δηλαδή, να είναι κάτω ας πούμε από τους Τούρκους και κυρίως για τα Βαλκάνια, διότι αυτό δεν βοηθάει ας πούμε και τις μεγάλες χώρες. Κάποια στιγμή θα γίνουν κινήματα, αυτά τα κινήματα δεν ξέρετε πού θα πάνε, καλύτερα να είναι κανείς δημοκράτης παρά να είναι πολιταρχικά να διευθύνει τον κόσμο. Αυτό του το πέρασε στο μυαλό με αποτέλεσμα και τον έσπροχνε δηλαδή στην πραγματικότητα, να κάνει πόλεμο η Ρωσία με την Τουρκία, έγινε αλλά πολύ καθυστερημένα. Να ελευθερωθούν οι βαλκανικές χώρες και μέσα σε αυτές και η Ελλάδα και μετά να οδηγηθεί η Ευρώπη σε μια μορφή Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ιδέα του Καποδίστρια που προσπαθούσε να την περάσει στον Καποδίστρια, είναι καταγεγραμμένο αυτό που σας λέω. Βεβαίως, στο διάστημα εκείνης της, δηλαδή πόσο αλλάζουν τα χρόνια και είναι όλα τα ίδια. Αλλάζουν τα χρόνια και νομίζω ότι έχουν περάσει δυο αιώνες και λες μια εξέλιξη έχουν. Δεν είναι καμία εξέλιξη. Δηλαδή, γιατί το λέω αυτό. Διότι πάντα προσπαθούν οι μεγάλες δυνάμεις να έχουν σφαίρες υπό τη διά τους επιρροή. Ας πούμε, εμείς βρεθήκαμε κάτω από τους Αγγλέζους και μετά κάτω από τους Αμερικάνους με τη συμφωνία που έκανε ο Στάλιν με τον Τζόριζελι και με τον Τσένιναι. Τρεις άνθρωποι πήγαν εκεί και είπαν, εγώ παίρνω εγώ αυτό αυτό. Πριν από πενήντα χρόνια έγινε αυτό. Έτσι δούλευε το πράγμα και στην Ευρώπη. Η Ευρώπη λοιπόν την περίοδο που ήταν ο Τσάρος και λίγο πριν γίνει υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας ο Καποδίστριας, όταν έχασε τον πόλεμο η Γαλλία μοναπολέοντας, έγινε στη Γενέβη μια ας πούμε ιερή συμμαχία με κέντρο στη Βιέννη το κεντρικό πρόσωπο ήταν ο Μέταρινίχ. Δηλαδή ο Κίσσινγκερ. Ο Κίσσινγκερ σχολιάζει σε ένα βιβλίο που έχει γράψει τον Μέταρινιχ και τον Καποδίστρια. Λέει τι ήταν ο Καποδίστριας. Δηλαδή ο Καποδίστριας ήταν ο εχθρός της Αποληταρχίας που έπρεπε να εξαντωθεί. Έπαιρνε παραδείγματα από τον Μέταρινιχ ο κύριος Κίσσινγκερ. Το πήρα το μάθημα καλά. Γιατί ήταν οι τότε χώρες της Ευρώπης φιλότουρκες και δεν ήθελαν να έρθουν σε πόλεμο με την Τουρκία. Τους άφηναν λοιπόν και μας είχαν όλους τους λαούς υποτίτητες. Όταν λοιπόν ξεκίνησε αυτή η τρεις μεγάλες δυνάμεις, η Αυστρία, η Ρωσία και η Αγγλία, για να διαμελήσουν στην ουσία τη Γαλλία, έκανε ένα ιδιοφιαίς κολπάκι. Ο Καποδίστριας και δεν διαλύθηκε η Γαλλία. Ένα κόλπο του Καποδίστρια ήταν αυτό, διότι είδε ότι θέλανε κυρίως οι Άγγλοι με τους Αυστριακούς να την κόψουν. Δεν είχαν πει στο τζάρο γιατί τον κρατούσε ο Καποδίστριος και πήραν μια απόφαση να μην διαλυθεί η Γαλλία. Την εντάξαν και αυτές τις μεγάλες δυνάμεις, άρα αποσύρραν τα στρατεύματα και η Ιερή Συμμαχία ήτανε Συμμαχία και με σκοπό, το σχέδιο του Μέντε Ρεχνίκ ήταν να είναι Συμμαχία και όχι Ιερή Συμμαχία για να είναι και η Τουρκία μέσα. Δηλαδή για να είναι οι ευρωπαϊκές χώρες και η Τουρκία να έχουνε συλλογηθεί μεταξύ τους, και όπου γίνεται εξεσικομεία, επαναστάσεις, τα λοιπά να τους στακίζουνε. Ο Καποδίστριος έκανε ένα κλικ και είπε εμείς είμαστε όλοι χριστιανοί. Πρέπει εμείς να υποστηρίζουμε στον άλλον αλλά η Ιερή Συμμαχία και πέταξε έως τους Τούρκους. Κοιτάξτε τώρα, 35 χρονών άνθρωπος, τότε δεν είχε γίνει ακόμη, από εκεί έγινε υπουργός, τον έκανε ο υπουργός εξωτερικών. Πριν γίνει δε αυτό, αυτό θα σας πω και μετά θα σας πω την ωραία ιστορία του Καποδίστριου, γιατί έχει σημασία του περιβάλλοντος. Πριν γίνει αυτό, που είχε καταλάβει ο Αλέξανδρος ότι αυτός είναι πολύ ξεχωριστό άτομο, του ανέθεσε την υπόθεση της Ελβετίας. Η Ελβετία ήταν εκείνη την εποχή μια ορεινή περιοχή που έβγαζε στην ουσία στρατιώτες. Το Βατικανό, οι φρουροί και τα λοιπά είναι ελβετοί. Ελβετοί ήταν πολεμιστές στην ουσία ήταν εκεί, ήταν 4-5-10 φιλές ας πούμε σφαζόντουσαν, τον έστειλε λοιπόν ο Τσάρος με σκοπό να τους οργανώσει και με κάποιο τρόπο να τους βάλει κάτω από την εποπτεία της Ρωσίας. Να βάλει πόδι προς όλους τους. Κατέβηκε λοιπόν ο Καποδίστριος, όπου οι Αυστριακοί βάλανε και αδικό τους άνθρωπο, για να δούνε πως θα οργανωθεί αυτή η χώρα προσπαθώντας βέβαια και τη μεριά των Αυστριακών να βάλουν αυτοί πόδι. Αυτός λοιπόν εκεί γνώρισε δύο τραπεζίτες που έπαιξαν τελικά μεγάλο ρόλο στην επανάσταση της Ελλάδας, γιατί όπου και αν πήγαινε αυτός, είναι η Ελλάδα και αυτό ήταν. Ο Έλλας ήταν ο Γεράσιμος, ο Γιώργος Σταύρου της Αθηνικής Τράπεζας, και ο Έινάρδος που κάνανε μαζί την Εθνική Τράπεζα. Αυτοί ήταν τα δυο πιλόνες που άτισε η Γερά, ας πούμε στην Ελβετία, και του ανταποδώσανε λίγο οι πολύ Ελβετοί το καλό που τους έκανε. Ποιο ήταν το καλό? Τους ένωσε, τα έκανε τα καντούνια καταρχήν. Έκανε σε εκεί 9 μήνες. Οι Αυστριακοί, όταν κατεβήκαν κάτω, είχαν σκοπό να κάνουν αυτά που γίνονται στην πολιτική, σιγά τσουκ τσουκ τσουκ να βάλουν στρατό μέσα. Και σιγά σιγά τσουκ τσουκ τσουκ να πετάξουν τη Ρωσία απ' έξω, ενώ υποτίθεται ένας συμμαχής. Ω, πανέξυμος Καποδίστριας. Δεν ήθελε ούτε κάτω απ' τη Ρωσία να πάει γι' αυτό, ούτε κάτω απ' την Αυστρία. Εδοκίμασε ένα σχέδιο πως μπορούσε να κάνει μια χώρα, ανεξάρτητη, θα σας πω γιατί το έκανε αυτό, που να τη χρειάζονται όλοι αλλά να μην υπακούει σε κανέναν. Και επειδή εκεί μπορούσε να οργανωθεί αυτή η χώρα γύρω από το χρήμα, έκανε την ελβετία και το συνταγμά της, όπως είναι το Ραδία, ο αιώνος που δεν την πειράζει κανείς. Πώς? Κοιτάξτε το δαίμονας αυτός, είναι ένα τεράστιο πρόσωπο γιατί τον ξέρουμε. Όταν είδε ότι οι Αυστριακοί προσπαθούσαν να μπουν μέσα και άλλα φτιάχνανε, άλλα είχαν στο μυαλό τους, τους είπε το εξής, εκπροσωπούσε τον Τζάρο, αυτός ο ποδίστριος. Τους είπε το εξής, γιατί δεν μπαίνετε. Και είπαν οι Αυστριακοί, ναι αλλά συμφωνείτε εσείς, εγώ όλοι, πώς δεν συμφωνώ, μπείτε. Υπογράφει λοιπόν καποδίστρια, μπαίνουν αυτοί μέσα. Ο Τζάρος είχε κατέβει στο Παρίσι, τότε οι αποστάσεις ήταν μεγάλες, δεν είναι τώρα στο Facebook, πώς λένε αυτά, ντουν ντουν και μπεις μέσα και μιλάς, ήθελες ένα μήνα να πας, να του πεις. Και όσο να γυρίσεις πίσω μπορεί να είναι άλλα τα πράγματα. Ήταν στο Παρίσι μια μισή μέρα, πάει βρίσκει ο Τζάρος, μπήκαν οι Αυστριακοί στην Ελληβετία. Πώς μπήκανε, μπήκανε με δικιά μου υπογραφή. Άρα έκαναν μια παραβίαση οι Αυστριακοί, ο Αυστριακός Αυτοκράτορας, παραβίαση της συμφωνίας που έχει κάνει μαζί σας. Εγώ είμαι υπάλληλος, πώς ακούσανε ένα υπάλληλο, έχουν τη δικιά σας εντολή. Και στέλνει ένα μότο στον Αυστριακό Αυτοκράτορα, ο Τζάρος, ότι με εξαπατήσατε. Πάρτε το στροτοπίσω, ελεύθερη η Ελληβετία. Δεν την αγγίζει κανείς. Και φτιάχνει το σύνταγμα της με αυτόν τον τρόπο που την έσωσε πλήρως. Κοιτάξτε ο δαίμονας, έπεισε και τον Τζάρο να μην τη διεκδικήσει, γιατί είναι χρήσιμη στο μέλλον, και τους Αυστριακούς τους πέταξε απ' έξω, γιατί ο Μέτερ είχε υποπίσω αυτό στο δαίμονας και γιατί το έκανε τώρα αυτό. Ήθελα να δει πώς μπορεί να δουλέψει ένα τέτοιο σύστημα και να υποχρεώσει τις ξένες δυνάμεις να αποδεχτούν την ελευθερία ενός κράτους, για να δει πώς θα έκανε την Ελλάδα στο μέλλον. Όχι του χρήματος, αλλά της επιστήμης, της παιδείας και του κράτους που θα γεννάει η σκέψη. Δηλαδή το σίλικον βάλεη της εποχής του πήγε να κάνει. Ένα τεράστιο πανεπιστήμιο, μια μηχανή σκέψης, παιδείας, πολιτισμού και νέες τεχνολογίες. Εάν το είχε καταφέρει αυτό, αντί να παίρνουν τα μυαλά τώρα τα δικά μας, ή τα άλλα μυάλα που για να είναι οι μικρότερες χώρες και πηγαίνουν κυρίως στην Αμερική, θα έρχονταν να παίξουν εδώ. Δηλαδή ήταν μια μήτρα αυτός ο άνθρωπος, κοιτάξτε τι πήγε να κάνει, να κάνει τη χώρα αυτό που της άξιζε, μια χώρα μήτρα, μια χώρα τός που ξέρει να διαχειρίζεται το φως. Με την ευλογία του Θεού και των ανωτέρων δυνάμεων, γιατί ήταν βαθιά, βαθιά άνθρωπος πίστης, βαθιά. Ήξερε τι σημαίνει να είσαι ας πούμε, τι σημαίνει οντότητα, τι σημαίνει ότι ο καθέας μας είναι μέρος του φωτός, διότι ο ίδιος ήταν και όταν του συνέβη αυτό το πράγμα που έφτασε, επέθανε και επέστρεψε, επέθανε και επέστρεψε, ήξερε ότι είχε ένα ρόλο να την επιτελέσει. Και μέχρι την τελευταία στιγμή, πρέπει να σας πω ότι ήξερε ότι θα πεθάνει, όταν έφυγε από την, τα μεγάλα πρόσωπα τα ξέρουν όλα, αλλά δεν το λένε, δεν μπορούν να το πούνε. Σε χίλια χρόνια οι άνθρωποι, ο καθένας από εμάς δηλαδή, θα μπορεί να μιλάει απευθείας με το κεντρικό φως, στα χίλια χρόνια. Ο Καζαζάης έλεγε μια ωραία φράση, τρελός είναι αυτός που λέει, μια αλήθεια 24 ώρες από όλους τους υπόλοιπους. Δεν μπορούσε να πει ο Καποδίστρες, μα αυτά που σας λέω είναι αυτά. Ήξερε λοιπόν όταν κατέβηκε εδώ, ότι θα πέθαινα, αλλά έκανε το καθήκον του. Δεν ήταν οι κεροί όρημοι και οι Έλληνες πολύ ανόρημοι. Γιατί ξέρουμε πως σκοτώθηκε, γιατί τον σκοτώσαν, δηλαδή πόσο ανόρημα ήταν τα πράγματα απέναντι σε αυτό που είχε δει αυτός. Και γι' αυτό επανέρχεται, δηλαδή είναι τυχαίο, οι 10 Έλληνες που κάνανε το Sky, εγώ παρουσίασα το μεγαλέξτο μου και κέρδισε. Ενώ δηλαδή ότι το είπα κάπως ας πούμε ότι επειδή το έκανα εγώ κέρδισε, δεν είναι έτσι. Ήταν μέσα στη δεκάδα, χωρίς να ξέρουν αυτά που σας λέω τώρα. Δεν τα ξέρουμε, αλλά τα ξέρουμε. Δεν ξέρουμε τα πραγματικά περιστατικά, αλλά το ζουμί το ξέρουμε, ότι αυτός ήρθε εδώ να φτιάξει μια άλλη χώρα. Μια χώρα που αξίζει στους ανθρώπους που φέρνουν αυτόν τον πολιτισμό πίσω. Να εκτιναχθεί, ας πούμε, η χώρα στους καιρούς ως μια πρωτοπόρος χώρα. Διότι λόγω κλίματος, λόγω ιδικής ευλογίας, λόγω ότι ο Θεός αποφάσισε αυτό το οικόπαιδο να το δώσει σε εμάς, όλα αυτά δηλαδή, κάνουν μια ανώτερη πατρίδα που πρέπει να αποκτήσει συνέσεις στην δύναμή της για να είναι αντάξια των πεπρουμένων της. Και το έφερε αυτός νωρίτερα, έχει λοιπόν μια καταπληκτική στιγμή. Πριν τον δολοφωνήσουν την προηγούμενη μέρα του φόνου, πήγε ο αδερφός του Αυγουστίνου και του είπε θα σκοτώσουν αύριο. Και είπε αυτός μην ακούσει. Δεν ήξερε όταν σκοτώσουν. Τον πήρε λοιπόν ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος ήταν ένας μεγάλος πλακατζής, δεν ξέρω αν το ξέρετε. Έλα η αστεία, έκανε διάφορες πλάκες, ήταν ο λαϊκός σοφός άνθρωπος ας πούμε, διάολος μία λόγια, στρατηγός για αυτό έζησε τη ζωή στις φυλακές, από τους Έλληνες βέβαια και τους Άγγλους. Και το πήρε λοιπόν, ήταν τα πράγματα ζερισμένα, φαίνονταν κάτι πάει καλά, να πάνε μία βόλτα. Και φύγανε λοιπόν, μια βόλτα, του είχε διάφορα αστεία, ήταν σοβαρός ο καποδίστρες και κάτω από ένα δέντρο είδε ένα γέρο. Ο Κολοκοτρώνης του λέει, πάμε εκεί σε αυτό το γέρο, γιατί είναι μάγος. Βλέπει τα μυαλούμενα. Δεν του πει τίποτα ο καποδίστρες. Και το πλησιάζουν, το ρώτησε κάτι ο Κολοκοτρώνης, του είπε αυτός, και του λέει του καποδίστρου, αυτό είναι καταγεγραμμένο, πραγματικό πρασίδικο. Λέει στον καποδίστριο ο Κολοκοτρώνης, ερώταξες κάτι τώρα να σου πει, λέει, τί να το ρωτήσω, ερώτησέ τον, ε δάσ' το εκεί για να το πω, ντυμίσεις και εσύ δηλαδή, σαν κυβερνήτης. Λέει ένα πρόσωπο, πού είναι μακριά, νομίζεις ότι θα το δω σύντομα, θα σας πω μετά τι είναι αυτό το πρόσωπο. Η κυρία Στουρτζα είναι αυτό. Λέει ο μάγος, όχι κυβερνητή, γιατί θα σε ταλωφωνήσουν. Και φύγε να την αιμέρα, πήγε να κάνει το καθήκον του και επειδή χρειάστηκε να θυσιαστεί, θυσιάστηκε. Η θυσία του είναι χρήσιμη για τους μέλλοντες καιρούς ή για τους καιρούς που θα είναι όρημοι για να βάλουν σε κίνηση τα όραματά του. Γιατί κάνω αυτήν την ταινία, για να πω ποιο ήταν το όραμά του. Μπας και γίνει το πράγμα πιο γρήγορα, όχι τίποτα παραπάνω, να κατατεθεί δηλαδή. Εγώ θέλω να σας πω κάτι, δεν το ήξερα καν πριν σχοληθώ με το Κοβδίστρα. Αυτά που σας λέω τώρα δεν τα ήξερα. Είχα μια λογικά, δηλαδή μια κάπως θολή εικόνα για κάτι που είναι σπουδαίο, το αισθανόμουν ότι είναι σπουδαίο, αλλά δεν ήξερα γιατί. Είχε βρει δε και ένα σύστημα διδασκαλίας, ταχύριθμις, που ήταν το σύστημα δύο ανθρώπων εκείνης της εποχής, για να μπορεί πολύ γρήγορα να ενεργοποιηθεί ας πούμε το κύταρο, η μνήμη δηλαδή του κύταρου, για να αρχίζει να απλώνεται, να παίρνουμε τη γνώση και να απλώνεται. Δηλαδή από πώς ξεκινάει ο δάσκαλος με τον μαθητή και ο μαθητής γίνεται μετά ο δάσκαλος και με ένα είδος μια αλυσίδα. Θα σας τα πω όλα, γιατί μετά πώς θα πάω να δείτε την ταινία. Παραδείγμα τος χάρη. Να πω λοιπόν αυτό το θηρίο με την κυρία Στούρτσα την ιστορία. Κοιτάξτε πού κοιτάξα, πού. Τρίτη φορά. Πρώτα από όλα ο Καποδίστριας ήταν ένας εργητευτής και ήταν ένας πάρα πολύ καλός χορευτής. Ήταν ένας καταπληκτικός χορευτής. Και ξέρετε οι άνθρωποι που ξέρουν να χορεύουν, στην ουσία έχουν κάτι ιερό. Πριν σας πω τη σχέση του Καποδίστρια, του Καποδίστρια με την Στούρτσα, να σας πω κάτι για τον χορό. Εγώ είμαι, δόξα του Θεού, φτωχός, αλλά είχε κάτι φίλους πλούσιους. Και ένας καλός μου φίλος είχε και ένα κόττερο και μας φύγει μια μέρα στο πίσω μέρος εκεί, κάπου, στο Δίνο, που είναι ένα πολύ ωραίο μια ψαροταβέρνα που πάνω έχει ένα μοναστήρι. Και κατεβήκαμε με τα μαγιό μας και τους σαγιονάρες μας και να φάμε ψάρι, ωραία ψάρι. Εκεί λοιπόν το μαγαζί έβαλε ένα νησιώτικο. Και ήταν κόσμος που περίμενε ένα πουλμαν να έρθει να τους πάρει, να τους πάρει ας πούμε εκεί. Προσκυνητές ας πούμε ήταν. Σηκώνεται λοιπόν ένας άνθρωπος να χορέψει, ένας κανονικός άνθρωπος. Και αρχίζει να χορεύει σαν άγγελος. Παναγία μου τι ήταν αυτό! Πώς θα ζωγράφιζαν την κίνηση, οι μεγάλοι ζωγράφοι και κάποια στιγμή τα ακίνητα γίνονται άλλο σαν να… Λέει στα χέρια του να χωράει το σύμπαν. Και χωρίς να το κατάλαβω κλαίω. Αυτός λοιπόν κοιτάξε, με βλέπουν οι άλλοι που ήταν εκεί όταν εγώ έκλαιγα. Εκεί με κοιτάζανε και κοιτάζανε τι έβλεπα εγώ. Δεν το ζούσανε εκεί κάπως όλοι έτσι αλλά… Κι αυτός έβλεπε τα βλέμματα και χορεύοντας που ένα σταματζίδι έρχεται και λέει… Περιμένουν να έρθει το πουλμαν, ελπίζω να μη σας ενοχλώ. Και λέω κοιτάξε τώρα αυτός ο άνθρωπος. Έτσι δεν κάνουν οι αγγέλοι, όταν θέλουν να μιλήσουν στο Θεό χορεύουν. Ήταν για μια στιγμή ένα ιερό πρόσωπο αυτός. Το ξέρε εφέντε ο Καποδίστριας και εγωίτευε και όταν ήθελε να εγωιτεύσει παραπάνω από έναν, χόρευε. Τους διέλυε ο τρομερός Έλληνας. Γνωρίστηκε λοιπόν με τη Στούρζα. Και δημιουργείται ένας πολύ ισχυρός δεσμός, τόσο ισχυρός που όταν αποφάσισε ο Μέτερνιχ να του κόψει τα φτερά σε σχέση με τον Τζάρο προσπαθεί να εξοντώσει τη Στούρζα και στην ουσία να σπάσει τη σχέση του ζευγαριού. Το ζευγάρι αποφασίζει κάποια στιγμή μέσα στα πολιτικά παιχνίδια που εζόντουσαν να βαντρευτούν. Της κάνει και ένα δαχτυγείο δώρο με το φίνικα. Το μαθαίνει ο Μέτερνιχ. Ο Μέτερνιχ πιένει την Τσαρίνα που είναι η Ραμανίδα και την βάζει στη διαδικασία ότι αυτή που ήταν η Στούρζα ας πούμε επί τον Τιμών μαζί με τον Καποδίστριο που είναι Έλληνας θα γίνουν πια, αν παντρευτούν και είναι δίπλα στον Τζάρο, ως υπουργός του Τζάρου πρότι να τον κάνει, δεν τον είχε κάνει. Είναι τόσο ισχυρός ο Καποδίστριας που στην ουσία αυτός θα διαμορφώνει την πολιτική της Ευρώπης. Αυτό δεν συμφέρει καμία από τις χώρες, ούτε το Τζάρο, ούτε εμάς και τα λοιπά και την πείθουν. Είναι στην ουσία να κάνει ένα εκβιασμό στον Καποδίστριο, ότι εάν παντρευτείς στη Στούρζα θα πιέσω τον Τζάρο να μη σε κάνει υπουργός εξωτερικών, άρα δεν μπορείς να βοηθήσεις την πατρίδα σου. Ή λοιπόν μένεις δίπλα στον Τζάρο και γίνεις υπουργός και η Στούρζα φεύγει από δίπλα σου και από δίπλα μου, ή καταποντίζεις επίρρος. Και θυσιάζονται και οι δύο. Την γυναίκα που την αγαπούσε ως τίποτα στον κόσμο και αυτή τον λάτρευε. Και αποφασίζουν για το καλό της χώρας, αυτή να παντρευτεί έναν υπουργό εξωτερικό της Βαϊμάρης, που τους τον έδωσε η Τσαρίνα και τις στέλνουν στο Βιόλυμμα και στην Οδυσσό. Καταστρέφει τη ζωή της, για να μην λαβωθεί ο Καποδίστριας και το όραμά του. Να ελευθερώσει τη χώρα. Κοιτάξτε, και το ίδιο και για τον Καποδίστρια. Τι συμβαίνει λοιπόν. Αυτοί παντρεύεται. Σε ένα χρόνο δεν αντέχει αυτόν τον Γερμανάρα. Χωρίζουν, είναι συνεχώς ο ένας μακριά από τον άλλον, αλληλογραφούν. Και υπηρετούν, ο καθένας από το δικό του μετερίζει, τον ανώτερο σκοπό που είναι η απελευθέρωση της χώρας. Αυτή είναι που ρωτάει το μάγο, εάν θα τη δει πριν πεθάνει. Έχει λοιπόν, τώρα θα πάω στην ταινία. Η ταινία ξεκινάει, το σημειάριο δηλαδή, η ταινία είναι ακόμα μακριά για να γίνει, αλλά θα γίνει. Αυτοί που πήγαν να λασπώσουν τον Κασζέκη, οργανώνονται να λασπώσουν και τον Καποδίστρια. Ξέρουν αυτοί τι κάνουν, αλλά ξέρω και εγώ τι κάνω. Αυτοί στέλνουν, εγώ οικοδομό μαζί με το συνεργασίσμα και αυτοί καταστρέφουν. Δεν μπορεί να κερδίσει ας πούμε το κακό. Τι οικοδομό, τα καλύτερα υλικά του τόπου, τα ανώτερα υλικά, ο Καποδίστριας ανώτερο υλικό είναι. Οι ψηπετές, αυτοί έχουν την κακία τους, τα συμφέροντα, η κακότητα, δεν θα τους περάσει. Το λέω αυτό γιατί λέω για την ταινία. Έτοιμη είναι η ταινία. Λείπουν τα υλικά, οι συντελεστές, το σενάριο και τα λεφτά. Άρα όλα. Αλλά η κινητήριος δύναμη είναι πάντα η σπίθα, η πρώτη σπίθα. Και αν αποφασίσεις αυτή τη σπίθα να την κάνεις μια φωτιά, μια πυρκαγιά ας πούμε. Η σπίθα υπάρχει. Που πτύνει η σπίθα, η αγάπη. Γιατί το κάνεις αυτό. Εάν το κάνεις ας πούμε για έναν ανώτερο σκοπό, είναι η αγάπη σου για αυτό το πράγμα. Εάν το κάνεις για τον εαυτό σου για να μείνεις στην ιστορία ως καλοσυνειοθέτης, με συγχωρείται εσχέστη φορά δασταλώνι. Σκοπός είναι αυτός. Τι να το κάνεις. Εάν είπαμε αυτό που είχαμε πριν την άλλη φορά, να αφήσεις αυτό εγώ και να πας αλλού. Εκεί υπάρχει μια πιθανότητα, μια πιθανότητα, να σε ευλογήσει το σύμπαν. Πώς ξεκινάει λοιπόν η ταινία. Θα λέω εγώ ταινία, ενώ είναι ακόμη στο σενάριο. Εδώ είναι 100 σκηνές το σενάριο. Δεν έχουν φτιαχτεί σκηνές, είναι όμως η διάρθρωσή τους, το περιεχόμενες κάθε σκηνής. Εάν σας το διαβάσω θα φύγουμε στις 3.30 το πρωί, όχι. Εδώ είναι το θέμα, θα σας το διαβάσω και εδώ είναι μια σύνοπιση στις 3.30. Πέντε λεπτά, επτά ας πούμε. Πώς ξεκινάει η ταινία. Τώρα αυτά, εγώ τα λέω δημόσια, δεν τα λέει κανείς. Γιατί φοβάται να μην τους το κλέψουνε. Εμένα ευχαρίστως να το κλέψει κανείς, αν μπορεί να το κάνει, δεν έχω πρόβλημα. Πάντα στη ζωή μου το έλεγα αυτό, μου λένε θα τους το κλέψουνε, δεν πειράζει. Και αν είναι και καλύτερος ιανοθέτης από όνα και μπορεί να το κάνει, γιατί όχι. Καλά βέβαια. Υπάρχει ένας ιανοθέτης που θα μπορούσε να το κάνει καλύτερο από εμένα στη Ελλάδα. Αλλά είναι φίλε μου, για να το κάνει. Τον κέρατα. Λοιπόν. Είμαστε η κυρία Στούρτζα. Η κυρία Στούρτζα. Η κυρία Στούρτζα που έχει αφιερώσει τη ζωή της στο να αγαπάει από μακριά τον Καβοδίστρια και να δουλεύει για την επανάσταση. Ήταν πλούσια η οικογένεια, είχε φτιάξει μια σειρά αποκαταβλησμούς, σπίθια στην πραγματικότητα και στέλνανε από την Ελλάδα στην Οδυσσό, με καραβιές ας πούμε, με τους πρόσφυγες, τους Έλληνες. Και οι τους σφαγιές που γινόντουσαν και αυτοί κρατούσαν αυτό το νήμα ας πούμε. Δηλαδή προσφορά τεραστήνων διαστάσεων ήταν αυτό που έκανε αυτοί. Και πάντα προσπαθούσε να είναι χρήσιμη στην Καβοδίστρια. Είμαστε λοιπόν 1831 στο σπίτι της, το παλάτι της στην πραγματικότητα, που μπαίνει μέσα ένα παιδί, 18-19 χρονών, Αντώνης, που μαζί με τον Καβοδίστρια τροποτινά το έχουν υιοθετήσει ένα από τα προσφυγόπουλα της Κρήτης. Και μπαίνει μέσα και κρατάει ένα γράμμα. Έχει μαύρο πλασίο. Και λέει, ιστούρζε, πέθανε, και λιποθυμά. Σηκώνεται, πηγαίνει σε ένα γραφείο, απλώνει τα χαρτιά, και λέει, εγώ είμαι πια νεκρή, όχι ζω, τώρα πια χωρίς αυτόν η ζωή μου δεν έχει νόημα. Ήταν ο μοναδικός άνδρας που αγάπησα βαθιά και αιώνια, ποτέ δεν αγάπησα άλλον σε όλη μου τη ζωή, τώρα ζω μόνο για να γράφω για αυτόν. Και το πρώτο γνώρισε στην Πεντρούπολη και αρχίζουμε να γυρίζουμε προς τα πίσω, πώς τον πρωτοβλέπει και πώς κάνει τον πρώτο χορό μαζί της σε ένα αρχοντικό που είναι οι Έλληνες της αυτής, οι Εριστοκρατείες στην Πεντρούπολη. Και έχει μια στιγμή που όταν πηγαίνει η Καποδίστριας και της λέει ότι πρέπει να αποχαιρετιστούμε, όταν αποφασίζει δηλαδή, να αποδεχτεί την πρόταση της, στην ουσία τη μοίρα του, την πρόταση της Ατσαρίνας και ακούνε το βάλστο αποχαιρετισμού του Μπετόβεν και χορεύουν. Και όταν, ας πούμε, καθώς προχωρά η ιστορία περίπου το 20, λίγο πριν γίνει η Πανάσταση, κάπως κάμιναν κάτι ατσαλωσύνες οι Έλληνες, ξεκίνησαν πιο νωρίς από ότι έπρεπε και το έπνιξε με κάποιο τρόπο το πρώτο ξεκίνημα που έγινε από τον Αλέξανδρο τον Υψηλάντη. Αναγκάζεται αυτός να το αποκηρύξει ως υπουργός της εξωτερικών, διστοποιεί τους Έλληνες ότι δεν είναι τα πράγματα έτσι και όταν επάσης κατεβαίνει, παρετείται. Δεν θέλει ο Τσάρρος να το αποδέχεται την πρώτη παρετισί του. Αυτός του λέει ότι από τη στιγμή που γίνεται ένα ξεκίνημα για να ελευθερωθεί η Ελλάδα, ακόμη και είναι αποτυχημένο, ακόμη και είναι λάθος, με υποχρεώνονται ως υπουργός εξωτερικών να το καταδικάζω, το καταδικάζω, αλλά σας χαιρετώ για σας, πρέπει να πάω να επηρετήσω το παντριάδο μου. Και κατεβαίνει στην Ελβετία, τον κρατάει, δεν τον διώχνει και του στέλνει τους μισθούς του, όπου αυτούς μένει σε ένα μικρό δωμάτιο και όλα αυτά τα στέλνει στην Ελλάδα. Άμα είσαι δοσμένος, δοσμένος. Έχει λοιπόν μια καταπληθική σκηνή, όταν τους στέλνουν… Πραγματικό περιστατικό και ελπίζω να πάει καλά. Έχει μια σκηνή λοιπόν που πηγαίνει η Στούρτζα από την Οδυσσό, να τον βρει γνωρίζοντας και οι δύο ότι πηγαίνοντας στην Ελλάδα θα πεθάνει. Έχει μια σκηνή λοιπόν στην Ελβετία. Σπαραχτική σκηνή στη σιωπή. Γιατί και οι δύο ήξεραν στην ουσία, δηλαδή δεν… Γιατί ήξεραν, διότι όταν τη ζωή σου την αφαιρώνεις κάπου και ο σκοπός είναι ανώτερος, είναι σίγουρο ότι το σύμπαν θα σου στείλει τα σηματά του. Σωστά θα σου στείλει τα σηματά του. Σας το λέω αυτό με… έτσι είναι… συντρόφησα… είπε μάλιστα κυρία Καλογύρου, συντρόφησα Καλογύρου. Στην ουσία το σύμπαν πάντα σου απαντά στα δικά σου ερωτήματα όταν είναι βαθιά και ειλικρινή και όταν ο σκοπός είναι ανώτερος δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε δώσει την πληροφορία που θέλεις, για να μου πω την ευλογία. Άρα και μετά η ταινία ξαναγυρίζει, το πραγματικό περιστατικό με την κυρία Στούρτζα και με το Καποδίστρια είναι το εξής, το πραγματικό… από εκεί ξεκίνησε η ταινία. Να πάω θέλω στα μεταφυσικά κάπως. Είμαι στο… όπως γνωρίζετε, το έχω πει και την προηγούμενη φορά, ότι μουσική στον Καβάφια Λακέα στον Κρέκο μου το είχε γράψει ο Βαγκέας Παπαθανασίου. Εγώ μια φορά του είπα, Βαγγέλη, έλα ρε παιδί μου να σε δουν οι άνθρωποι, γιατί άμα σε δουν οι άνθρωποι και πούμε να αυτός είναι Έλληνας, γρήγορα θα πάρουμε όλη δύναμη. Και έλεγε δεν είναι η Κερή Γιάννη, δεν είναι. Ήταν ένα απίστευτο πλάσμα αυτός, Παναγία μου. Και πήγαινε λοιπόν στο σπίτι του κάποια στιγμή η κυρία Ελένη Κούκου και του αφήνει ένα βιβλίο. Λέγεται το βιβλίο αυτό «Καποδίστριας και η Στούρτσα μια ανεκπλήρωτη αγάπη». Και του λέει, ψάχνουν τον κύριο Σμαναγδή και δεν μπορούν να τον βρουν. Και έμαθα ότι του γράφετε τη μουσική. Μπορείτε να το δώσετε αυτό βιβλίο. Πρέπει να το κάνει ταινία. Πάω λοιπόν στο σπίτι του Βαγγέλη, μου λέει η κυρία Αμνική Κούκου την εισαγωγή δεν την ήξερε αυτό. Καθηγήτρια Παναπιστήμιου ήτανε, την οποίαν την κοροϊδεύανε ας πούμε οι άλλοι, όλοι οι καθηγητές, που λέγανε «Είναι ερωτευμένη του Καποδίστρια». Αραβώνα έχει κάνει. Και την είχε αφιερώσει όλη τη ζωή. Εμείς κάναμε τον κρέχο τότε, που δεν μπορούσε να ασχοληθείς και να θέλεις. Περνάει ο καιρός, έχω κάποια στιγμή ανακοινώνω ότι θέλω να κάνω το Καποδίστρια και πάω στο γραφείο ενός ανθρώπου, τον οποίον γράφουμε μαζί το σεινάριο τώρα, Δημήτρη Σπελεβράκης λέγεται. Πάω στο γραφείο του για άλλους λόγους. Και πίσω του ακριβώς είναι το βιβλίο της Κούκου. Του λέω γιατί με φώναξες. Μου λέει το βλέπεις πίσω. Και μου αφηγείται την ιστορία που δεν ξέρω. Και μένω άφωνος. Και το παίρνω το βιβλίο. Το παίρνω, όχι το δικό του, δεν το είχα ανοίξει καν. Είχα μπει μετά στο χαβιάρι, μετά είχα μπει στο γαζεντάκι. Μαζί με τα βάσαμε. Παναγία μου, και στο χαβιάρι το ίδιο έκανα. Και στον Γκρέκο ακόμα έκανα. Μόνο πως πέρασε καιρός γιατί δεν τα θυμόμαστε. Και το ανοίγω. Και λέει η Κούκου το εξής. Ο Καποδίστριας, ο Καποδίστριας, ο Καποδίστριας, γράφει ένα γράμμα για τη Στούρτζα και της το στέλνει και της λέει στην ουσία ότι τα πράγματα εδώ είναι αυτό και μπορεί να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ, ότι φεύγω. Με σκοτώνουν δηλαδή, λέει το γράμμα. Το στέλνει. Αυτό πάει μετά από ένα μήνα στην Οδυσσό. Κάπου τρεις εβδομάδες κάτι σκούνα πάει. Το παίρνει. Το διαβάζει, γράφει μια απάντηση να τον εμψυχώσει και έρχεται το γράμμα στον άφλιο. Είναι νεκρός ο Καποδίστριας. Τη στέλνουν μετά από το γράμμα αυτό που βλέπουμε στην αρχή της ταινίας με το μαύρο πλαίσιο και αρχίζει να γράφει ένα βιβλίο που λέγεται «Μα βει η ζωή μου». Αυτό το βιβλίο είναι η βάση και του βιβλίου. Το βιβλίο της Τούρζα για τον Καποδίστρια είναι η βάση για να γίνει η ταινία. Έγραψε το βιβλίο και η κυρία Κούκου. Τώρα ένα άλλο πράγμα που μου κάνει διαβάζοντας εντύπωση ήταν το εξής. Πώς περιγράφουν τον Καποδίστρια διάφοροι άνθρωποι της εποχής του, ακόμη και ο Μέτερνιχ. Οι ωραότεροι, αυτό που μου κάνει, οι καλλιτέχνες, κυρία Καλογύρου, καλησπέρα σας, και η κυρία Δήμαρχο, γιατί είστε καλλιτέχνα και ο Δήμαρχος είναι καλλιτέχνης, μην αυταπατάστε. Προσπαθεί να βρει ένα συναισθηματικό πάτημα, να το πω μέση. Δηλαδή, τι είναι αυτό που εσένα, κάτι θα σου κάνει μέσα σου. Από όλα, λοιπόν, τα πράγματα που διάβασα και είδα, έξω από αυτή τη βαθιά πίστη του, για ένα συγκεκριμένο πράγμα που ήθελε να οργανώσει, μια Ελλάδα, δηλαδή, ανώτερη, που είναι απίστευτο ότι αυτό το πράγμα το έχει κάνει ένας άνθρωπος και έκανε όλη αυτή τη διαδρομή στην Ευρώπη, για να μπορεί να το επιβάλλει και σε νεαρότετη, μάλιστα, ηλικία. Να είσαι ένα πράγμα στο μυαλό σου και να το πετάς μπροστά και να τρέχεις πίσω από αυτό. Αν το κάνουν όλοι οι Έλληνες, άλλη χώρα θα ήταν αυτή, γιατί εμείς περιμένουμε να... Ποιο ήταν αυτό. Ένας, λοιπόν, που το γνώρισε στην Πεδροβολία, γράφει ότι ο Καποδίστας είχε ροπίν προς το καλό. Αυτό κάνει μια ταινία. Ροπεί προς το καλό. Δηλαδή, όλα τα πράγματα που κάνει είναι μόνο για το καλό. Αυτός είναι, δηλαδή, στην πραγματικότητα ήρωας του μέλλοντος. Εκεί θα φτάσει η ανθρωπότητα κάποτε. Ροπεί. Δηλαδή, δεν έχει να δώσει το διπλανό, καλημέρα του λέει. Ροπεί. Δηλαδή, πώς αλλάζουν... οι ενέργειες στην ουσία. Αυτό μας έρχεται, με κάποιο τρόπο, δύο αιώνας μετά και λέμε αυτός ήταν, χωρίς να ξέρουμε τι ήταν. Αυτό ήταν. Ένας οραματισμός και μια καλοσύνη. Ακατάλληλα πράγματα. Αυτό θα συγκρατεί το μέλλον, τι κρατάει. Είναι στη μεγάλη παράδοση των μεγάλων Ελλήνων αυτάς. Τώρα, λοιπόν, ένας στο χωριό μου λένε ένας κουζουλός. Εμείς λέμε στην Κρήτη, αυτός λέει κουζουλός. Ένας κουζουλός, λοιπόν, σε μια εποχή ανθελινκή μέσα στην Ελλάδα, έχουν επιβάλλει τα ξένα κέντρα, ας πούμε, αυτό το... την τάση, την τάση, τα δέντρα να γίνονται θάμνη. Αυτό ζούμε. Είναι οι σαρωτές. Στους σαρωτές, λοιπόν, ό,τι εξέχει, κόβεται. Πήγαν να το κάνουν στο Κρατζάκι να μην ξεκινήσει η ταινία, εμείς την κάναμε, μετά πέσανε. Μπορεί να είναι από την Αμερική αυτή. Να με επιβάλλουν διάλειμμα. Περιμένω να τη λεωφάνω εδώ. Όχι. Πήγε το γελό μου πως ήταν καποδίστριες. Θα σας διαβάσω μια σελίδα. Τι ωραία είναι. Μια σελίδα το θέμα. Πρώτα φτιάχνεις ένα θέμα, μια σελίδα. Μετά φτιάχνεις μια σύνοψη, τέσσερις σελίδες. Μετά κάνεις ένα treatment, το λένε. Δεν το έχω. Δέκα σελίδες. Μετά κάνεις τις σκηνές, 100 σκηνές είναι αυτό. Και μετά 100 σκηνές, που είναι 30 σελίδες. Και μετά κάνεις το σενάριο, που μπαίνουν διάλογοι. 100-120 σελίδες. Ένα χρόνο προς δύο χρόνια. Μετά θα γίνουν ηθοποιοί. Θα σας πω μετά. Τώρα κάνουμε μια αρθή, μετά να σας λέμε. Ευχαρίστως. Ευχαρίστως. Ταχυρίζετε τα θέματα της συντρόφησης από εκεί. Λοιπόν. Το θέμα. Δηλαδή το στέλνεις παντού αυτό μεταφρασμένο σε διάφορες γλώσσες. Για να δουν τι είναι αυτό που κάνεις. Λέει λοιπόν. Η ταινία Καποδιστρίας είναι η πραγματική ιστορία του μεγαλύτερου Έλληνα πολιτικού. Με καταγωγή από την Κύπρο. Θα σας πω μετά, γιατί το βάζω εδώ. Και ορμόμενος από τη νησοκέρθειρα της Ελλάδος. Στις αρχές του 19ου αιώνα. Διέπρεψε ως υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας. Συνέβαλε καθοριστικά στην αλεξαντισία της Ελβετίας και της Ελλάδος. Αλλά και στη διάσωση της Γαλλίας μετά την ήτα του Ναπολέοντα. Οι φιλελεύθερες ιδέες του. Το φέρνουν αντιμέτωπο με τον ορκισμένο εχθρό του. Το δαιμόνιο καλλιελάριο της Αυστρίας Μέτερνιχ. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος από τους Οθωμανούς. Εκλέγεται πρώτος κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας. Πληρώνοντας με τη ζωή του την αγάπη του για την πατρίδα. Ανυποχόρητος στις αξίες του. Αντιμετωπίζει με ιστοϊκότητα, με στοϊκότητα τις διώξεις του. Τόσο στην Ευρώπη όσο και μετέπειτα στην Ελλάδα. Υπερασπιζόμενος μεσθένος καλοσύνη και αξιοπρέπεια. Την ελευθερία του κάθε ανθρώπου. Θυσιάζοντας ακόμη και το μεγάλο έρωτα της ζωής του. Γιατί λέω Εροξάνδρα Στουρτζα. Κάνοντας πράξη το κοινό τους όραμα για παιδεία, ελευθερία και πολιτισμό. Η ζωή του ένι Καποδίστρια είναι μια ιστορία αγάπης, πίστης και αγώνα. Ενός οραματιστή δημοκράτη σε συντηρητικούς καιρούς. Που μπόρεσε να ξεπεράσει τις αντιξότητες και τη βαρβαρότητα της εποχής του και να μείνει η μνήμη του αιώνια. Το έργο του Ιωάννη Καποδίστρια εμπνέει δημιουργικά το σήμερα και ενεργοποιεί ευβεργετικά το αύριο. Αυτό. Τώρα, αφού υπάρχουν τα μεγάλα θέματα, γιατί κάνουμε τα μικρά. Η κάθε χώρα, ξέρετε, σε αυτό εδώ το πλανήτη, έχει εκ των πραγμάτων τα δικά της πεπρωμένα. Εμείς έχουμε αυτό το οικόπεδο εδώ, που λάμπει μέσα στον ήλιο και στο φως και πάμε εκεί που είναι τα σκοτάδια, δίπλα. Βράχια, κακότητα, αρνητικότητα. Τι είναι τώρα της μόδας, ομοφυλοφιλία, τι είναι, δεν ξέρω τι είναι αυτό. Ό,τι είναι, όχι η ομοφυλοφιλία, διότι έχει δικαίωμα καθένας να αυτό προσδιορίζεται. Είναι, όταν προσταθείς, αυτό που εσύ βλέπεις για τον κόσμο, να το κάνεις υπόθεσης των άλλων ανθρώπων. Αυτό, ξέρετε, ποια ευνοβουμένη χώρα συμβαίνει. Κοιτάξτε, στην αρχαία Ελλάδα, όλα ήταν αποδεχτά, γι' αυτό πρέπει να κοιτάξει κανείς πίσω. Δεν ήταν κατά δικαστία με η ομοφυλία, αλλά δεν προσπαθούσε κανένας από τους ανθρώπους, οι οποίοι είχαν αυτές τις επιλογές, να επιβάλλουν αυτό στους άλλους ανθρώπους. Αυτό, βασικά, είναι. Δηλαδή, η Ελλάδα, ούτε καν το πολιτισμό της, δεν προσπαθούσε να επιβάλλει στους άλλους πολιτισμούς. Έτσι είναι, δήμαρχε. Γιατί μας αγαπάνε όπου πέρασε, ας πούμε, ο Αλέξανδρος που το άπαμε και την πάρασε μία φορά. Μας αγαπάνε γι' αυτό το λόγο. Ότι ενώ θα μπορούσε ο Αλέξανδρος να είναι καταχτητής, δεν ήταν καταχτητής. Καταρχήν δεν κρέμησε κανέναν ναό, κανένας. Και στο τέλος παντρεύτηκε μια Περσίδα, όμορφη γυναίκα πρέπει να ήταν. Είχε τι καλόγουστο. Λοιπόν, όχι Παναγία μου, είστε οι πρώτοι που τα ακούτε, ξέρετε αυτά. Δεν τα έχω, για αυτό δεν... Δεν ρέουν, δεν ρέουν, ας πούμε, ακόμα είναι... Κάπως ας πούμε, δεν ρέουν. Αλλά, λοιπόν... Λοιπόν... Λέει ένας Γάλλος, τουρικός, «Επί επτά χρόνια η προσωπικότητα του Καποδρίστηρια, εδέσποζε στην Ευρωπαϊκή Διπλωματεία, με μια αληθινή φυσική και ηθική όμορφια, που αγωνιζόταν να φτιάξει ένα κόσμο, που θα τον αποτελούσαν άνθρωποι τόσο τέλειοι όσο κι αυτός». Κοιτάξτε τώρα, περιγραφή, Γάλλου. Δηλαδή, εγώ έπρεπε, δηλαδή ένας άνθρωπος στο τέλος, στις αρχές του 21ου αιώνα, να κάνει ταινία αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος από πού πέρασε τον θαυμάζανε, ξέρετε η Γαλλία, αυτό θα πω και μετά κάνουμε ερωτήθη. Η Γαλλία την έσωσε εδώ ως εξής, όταν είχαν σκοπό να τη διαμελήσουν, πήγε και βρήκε, ήταν τρομερό μυαλό αυτός, πήγε και βρήκε τότε, το βασιλιά της Γαλλίας, ήταν και κοντά η Βιέννη με το Παρίσι, σε μια νύχτα πήγαινες. Και πήγε και βρήκε τον Γάλλο, ένα Λοδοβίκο, ο 18ος νομίζετε, και του είπε το εξής, ο μόνος τρόπος να μη σας διαμελήσουν οι άλλες δυνάμεις, είναι να τους κάνετε ένα εκβιασμό. Και είπε ο Καποδίστης, ο Λοδοβίκος, ποιο εκβιασμό, να δηλώσετε ότι παρατήστε. Όταν θα δουν ότι παρατήστε, θα τρομάξουν και θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τη Γαλλία όρθια. Αυτό το κολπάκι έκανε η Γαλλία. Και τι να σώσει ο Καποδίστης. Μετά τον φώναξε ο Λοδοβίκος και του είπε τι μπορώ να κάνω για εσάς κύριε Καποδίστριο. Αυτό τώρα το 1815, 7 χρόνια, 6 χρόνια, 6 χρόνια πριν ξεκινήσει η Πανάσταση. Και λέει, εγώ δεν θέλω τίποτα. Θέλω όμως, όταν λευθερωθεί η χώρα μου, να μου δώσετε όλα τα διπλά βιβλία που έχουν όλες οι βιβλιοθήκες της Γαλλίας. Ακούστε έτοιμα. Όχι, δεν μας τα δώσε ένα κέρατα δες. Ψεύτες. Γιατί άλλαξε ο Λοδοβίκος και μετά πήγανε άλλοι. Η αλήθεια είναι ότι συνετέλεσαν στην απελευθέρωση της Ελλάδας οι Γαλλοί. Μετά όμως ήταν μία από τις δύο δυνάμες με τους Εγγλιαζούς που σχεδιάζανε την δολοφονία του Καποδίστριου. Και οι Γάλλοι. Κοιτάξτε είναι ωραίο οικόπεδο σε καλό σημείο. Το σημείο είναι. Και γύρω γύρω και από κάτω και δίπλα τι υπάρχει. Πόσα χρόνια δεν αφήνουνε... Εγώ είμαι φίλος με κάποιους ανθρώπους από την οικογένεια Βαρδινογιάννη, η οποία βοήθησε την ταινία γιατί είναι κριτική και εμένω ευτυχώς. Ξέρω με στην Κρήτη, που στην Αγία Γαλλή είναι μια περιοχή στην νότια Κρήτη, είναι δυο τεράστα σαν νησάκια τα οποία είναι σκεπασμένα, πεντωνιαρισμένα. 30 χρόνια 40. Πετρέλα είναι δηλαδή. Δεν τους άφησαν εδώ καλό. Στη Ζάκη είναι το ένας, Σοφιαννόπουλος Περιόνιμος, ας πούμε, έκανε κάτι έρευνες. Σοφιαννόπουλος, το σωτήρι. Ανέβλησε έτσι και πήγε να κάνει αυτοσχέδιες αγγλίες και τον φυλακίσε, τον πιάσε, τον πήγε στη νομία και τον έπιασε. Τον έπιασε και τον τόκλησε. Δεν είναι προδοσίες αυτές. Αυτές είναι συμπεριφορές πολιτικών σε αυτή τη χώρα. Και για αυτό ένας που τους αντιστάθηκε, το είπαμε την άλλη φορά, ο Καραμαλιής, δεν ήταν δύο οι απόπειρες, τρεις ήταν. Θα τους σκοτώσουν. Εμείς θα το βάλουμε αυτό το πράγμα σε κίνηση. Θα σας κάνω και αυτή την περιγραφή. Ο Κόμις Καποδίστριας, λέει ένας Γερμανός πολιτικός, είναι μια από τις πιο εξέχουσες και πρόσεχτες φυσηγνωμίες που σε αντάει κανείς στα συνέδρια με μαύρα μάτια που σε εντυπωσιάζουν, συγκλονιστικά, με ευχάριστο χαμόγελο γεμάτο γλυκίτητα και διένεια, με καλή γραμμή μύτη, καθαρά ελληνική, με χλωμό δέρμα προσώπου και γκρίζα μαλλιά, αρκετά ψηλός, με αριστοκρατική εμφάνιση και με εγωιτευτικό τόνο φωνής. Όταν ο Μιλή αναγκάζει και το πιο αδιάφορο συνομιλητή του και τους πολιτικούς του αντιπάλου να τον προσέξουν. Αρχίζει το διάλογο κάνοντας υποχωρήσεις στις γνώμεις του συνομιλητού του. Έχετε δίκαιο, βεβαίως, για τσίνο. Για να επιβάλλει τελικά τις δικές του που αφοπλίζουν και πήθουν με θέρμη με την οποία υποστηρίζει ότι πιστεύει ως δίκαιο και σωστό. Δηλαδή, έχει μια θέρμη και η αλήθεια του, επειδή την εσράζει επάνω στο δίκαιο και στο ορθόν είναι απόλυτα αποδεχτώ αυτό που κάνει. Τέλος, εάν το καλός καγαθός των Αρχιών Ελλήνων αποτελεί το βαθύτερο πιστεύω του, οι ιδιότητες αυτές συνηπάρχουν στον χαρακτήρα του, όπως τις περιγράφει ο Πλάτων και όπως τις αναζητά η σύγχρονη εποχή μας, αυτόν τον άνθρωπο, γιατί δεν τον κάνουν ποτέ ταινία. Ποτέ. Και όχι μόνο, αλλά τον λάσπωσε η διανόηση από πολλές πλευρές και κυρίως και οι αριστερά, οι διάφοροι ιστορικοί και τα λοιπά, το τι του είπανε, τον είπανε... Ακόμη και ο Άρης Βελουσόητης, η Βελουχιώτης ασχολήθηκε μαζί του για να τον κατακριμνήσει ας πούμε. Αλλά εγώ λέω τα μεγάλα πρόσωπα που έχουν φως, ευλογία Θεού και με τον τρόπο τους, τη ζωή τους, το ήθος τους και τις πράξεις τους, υπηρέτησαν το φως του Θεού, δηλαδή τη θεϊκή εντολή, δίπλα στον Θεό κάθονται, δεν μπορεί να τους λεωρώσει κανείς. Μείναστε καλά, ευχαριστώ πολύ. Θα μου κάνετε ερωτήσεις, να σας απαντήσω ευχαρίστως. Αμεροληπτή σου, θα δώσω πρώτα πρώτα τον λόγο στον εαυτό μου. Μιλήσατε την προηγούμενη φορά για το ελληνικό ήθος. Το ψάχνω και δεν το βρίσκω. Τι θέλω να πω. Θέλω να πω ότι ό,τι πιο καλό και πιο όμορφο γεννιέται σε αυτόν τον τόπο, αυτός ο τόπος το καταστρέφει. Το φυλακίζει, το εξορίζει, δεν θέλω να αναφερθώ σε ιστορικά πρόσωπα. Ακόμα και στις μέρες μας, ό,τι διαφορετικό πάνε να γίνει όμορφο και να λάμψει, να διαφοροποιηθεί και αυτό δέχεται καταιγισμό και πόλεμο. Σε ευχαριστώ που με το θυμίζετε. Σε ποιο ελληνικό ήθος, σε ποιο ακριβώς αναφέρεστε και πού να το ψάξουμε. Εδώ. Άμα κοιτάξτε τι είναι αυτό που μας γέννησε, θα διαβάσουμε πλάτωνα, διαβάσουμε τη ζωή του Καποδίστρια, για να κοιτάξετε τα λαμπέρα πρόσωπα. Είναι εύκολο να κάνεις το καλό. Οι άνθρωποι δεν το ξέρουμε. Είναι πολύ εύκολο. Γιατί αν ξεκινήσεις, για αυτό είναι πολύ σωστό αυτό που λέει εδώ πέρα, όταν αφοπλίζει τους πάντες για τα πράγματα που υποστηρίζει, επειδή δράζουν πάνω στο δίκιο και στο σωστό. Η αλήθεια, όταν συνοδεύεται από την αγάπη, αυτό το μείγμα είναι που θα κάνει τους ανθρώπους να γίνουν καλύτεροι και οι κοινωνίες καλύτερας. Αυτό το βρίσκει κανείς σε όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία, την οποία, αν είναι δικιά μας, δεν την ξέρουμε. Βλέπετε, εδώ κάνει αυτός εδώ, ο Γάλλος ας πούμε, κάνει μια αναφορά. Ο Γερμανός κάνει μια αναφορά στον Πλάτωνα. Τι εννοεί ας πούμε, δηλαδή ο πλατωνικός χαρμίδης, ας πούμε, δεν τον ξέρουμε, αλλά θα δείτε είναι η ενσάρκωση της ομορφιάς που έχει μέσα το καλό. Τα αρχαία ελληνικά κειμήνα, ξέρετε, από τους μεγάλους φιλοσοφούς, σε μια φάση που δεν υπάρχει κανείς. Τα αρχαία ελληνικά κειμήνα, ξέρετε, από τους μεγάλους φιλοσοφούς, σε μια φάση, οι Αμερικοί που τα ψάχνε, έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Τα μεγάλα κειμήνα έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Ήστερα, η Ελλάδα έχει ένα πράγμα που το ξεχνάμε, το οποίο είναι και οδηγός, είναι η μεγάλη μας πίεση. Όλη η μεγάλη πίεση οδηγεί στο φως. Εκεί ο Ελλήτης, το έχουμε ξαναπεί, και ο Σεφέρης, το αξιονεστή που το έχει κάνει και πολύ ωραίο ο Θοδωράκης, το έχει κάνει πάρα πολύ ωραίο, πραγματικά το έχει κάνει πολύ ωραίο. Έχουν όλα αυτά τα πράγματα αυτήν την γλυκίτητα, που σου αφήνουν μια επίγευση ότι συμμετέχεις σε κάτι θετικό. Το κάνει και η ανώτερη τέχνη αυτό γενικά. Εγώ όταν ζωρίζομαι, σας το έχω ξαναπεί, τραγουδάω το... αλλά έχω και μερικές εικόνες από μια ταινία που σας είπα και την άλλη φορά για το Αντρέι Ρουμπουλιόφ. Είναι μια ταινία ενός Ρώσου, που είναι πάνω σε ένα ζωγράφο, ο Αντρέι Ρουμπουλιόφ, ήταν ζωγράφος Ρώσος, ο οποίος ήταν μαθητής του Θεοφάνη του Έλληνα, ο οποίος είναι ο εθνικός ζωγράφος της Ρωσίας. Αυτός έμαθε να ζωγραφήσει Βυζαντινότροπο, ας πούμε, ο Ρουμπουλιόφ από το Θεοφάνη των Έλληνα. Δηλαδή, πήρε τις αρχές της εξαιτίας γενικής που πίσω τους έχουν το ελληνικό ήθος. Αυτή η ταινία έχει ένα φινάλλε το οποίο είναι από τα λάη στα πράγματα που έχω ζηλέψει στη ζωή μου. Ο Ρουμπουλιόφ σε όλη την ταινία, από τη μέση και μετά μάλλον στη ταινία αυτή, ο ζωγράφος, ζει πολέμους, βαρβαρότητες, άσχημα πράγματα και απορεί, ας πούμε, μπαίνει σε μια διαδικασία, και στρέφεται νάντε στο Θεό, ότι πώς είναι δυνατόν να υπάρχει Θεό και να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Και αποφασίζει μέχρι να αποφασίσει αν τυχόν θα πάει με το μέρος του Θεού ή δεν ξέρω τι άλλο θα κάνει και περνάει σε μια φάση σιωπής, πάβει να μιλάει, ως ιερωμένος δηλαδή, έτσι μπαίνει σε μια διαδικασία αυτονοσίας. Υπάρχει λοιπόν, περνάει διάφορα πράγματα έτσι, ο Ρομπλιόφια έκανε, ο Ταρκοσκίνος έκανε τέτοιες μαγικά πράγματα, πολύ ωραία ταινία. Στο τέλος λοιπόν έχει πάει σε ένα μέρος όπου πρόκειται να εγκαταστήσουν κάτι καμπάνες σε μια εκκλησία και επειδή το μείγμα του χώματος που έπρεπε να κάνουν τα μεταλλεύματα να τα βάλουν εκεί, δεν το ξέρει αυτός που κάνει τις καμπάνες γιατί πέθαινε ο πατέρας του και δεν του πει το μυστικό. Το μείγμα λοιπόν αυτό το βρήκε το παιδί, δηλαδή έκανε μια υπέρβαση και οι καμπάνες που βγήκαν υψωθήκανε, μπήκαν στές τους και χτύπησαν. Το παιδί λοιπόν άρχισε να κλαίει λέγοντας έφυγε ο πατέρας και δεν μου δώσε το μυστικό, έφυγε ο πατέρας και δεν μου δώσε το μυστικό. Με λυγμούς αλλά η λυγμή του είναι η ικανοποίηση ότι το βρήκε αυτός και εκεί κάθεται από πάνω του Ρουμπιόφ και αρχίζει να του χαριδέει το κεφάλι και να του λέει ήσυχα, ήσυχα το βρήκες. Το βρήκες, ναι, τώρα μιλάς με τον Θεό. Αυτό τώρα άμα το δείτε δεν θα σας, το ελληνικό ήθος είναι από πίσω όμως. Ορίστε. Έχουν μια πολύ αρκετή αρκετή αρκετή ισχυρία. Ένας άνθρωπος όπως τον περιγράψετε πόσο πολύ έξυπνος, πολύ έξυπνος, έυστροφος, ελκυστικός, τα βγάζει πέρα με τον Μέτερνιχ και με τον Ταλεϊράνδο, στήνει ολόκληρο κράτος. Γιατί δεν κατάφερε μέσα από αυτά τα χαρακτηριστικά τα ιδιαίτερα που είχε, τη διπλωματία και την εξυπνάδα να τα βγάλει πέρα με τους Μαυρομιχαλλίους ή με όλη αυτή την κλίκα στην Ελλάδα η οποία στήθηκε εναντίον του. Δηλαδή η διπλωματία του πού πήγε σε αυτήν την πραγματικά την έχω έντονα αυτή την απορία. Κοιτάξτε τι έχω καταλάβει εγώ. Η χώρα είναι σαν να φύγεις ας πούμε να πας από την Ελλάδα που δεν θα ξέρεις μια δυσκολία αλλά είναι μια ευρωπαϊκή χώρα και να πας στη Συρία και να γίνουν και εφίλοι πόλεμοι. Έτσι ήταν περίπου η Ελλάδα εκείνη την εποχή. Όταν ξεκινάς να πας με ανοιχτά μέτωπα πολέμου δηλαδή με τους Τούρκους θερίζανε, θερίζανε. Δεν είχαμε τη χώρα, την Πελοπόννησο είχαμε και ένα κομμάτι της Συρίας. Πόλεμοι, λέει κατέβηκε με πόλεμο να διαχειριστεί και σιγά σιγά διαπίστωσε, έβαλε κατ' αρχή μια σειρά από πράγματα σε τάξη τα οποία τα βρήκαμε αργότερα. Που δεν υπήρχε περίπτωση να τα βάλει κανείς σε τάξη. Γιατί? Γιατί είχε δημιουργήσει τη Συμμαχία του Στάνι Τανέξο με τον Εινάρντ και τα λοιπά και είχαν φτιάξει ομάδες υποστήριξης της Ελλάδος και στέλνανε λεφτά μέχρι που ζήτησε ένα δάνειο για να μπορέσει να τελειώσει ένα πόλεμο που είχε με στέλνει η Ελλάδα από τους Άγγλους και οι Άγγλοι είχαν αλλάξει πολιτική και δεν το δώσανε. Γιατί είχαν αποφασίσει να τον ξυλώσουν μαζί με τους Γαλλούς. Και στρέψανε εναντίον του Καποδίστρια τους καπετανέους, η Μάνη και μετά η Μιαούλη, η Δρέη ήταν εναντίον του. Το είχε πάει πιο πέρα, ναι, είστε δίκιο, είστε δίκιο. Ε, ερώτησα, όχι, ερώτησα κανένα. Ήταν ο παρουσιακός του τεποτισμένης δεσποδίας και του τεποτισιακής πανάστασης. Οπότε ένας άνθρωπος με την απειλήψη αυτή του τεποτισμένης δεσποδίας δεν μπορούσε να κάνει διπλωματία όταν είχε ανώτερο σκοπό. Ήξερε εκ των πρωταίρων ότι θα συμπλουστεί με συμφέροντα. Οι Μανιανοί ήταν πειρατές. Και πειρατές είχαν και τα λιμάνια, τα λιμάνια που... Μια άλλη ιστορία που ελευθερώσαν από την Ελλάδα πρέπει να μου τα πείτε. Ποιος ξέρει, είναι ρητορικό το ερώτημα, ότι ο Πολυζοίδης, ο οποίος ήταν, έβαλε τα στήρια του Μπροστά να βγει και τα δικαστή ο Κολοκοτώνιος, ήταν εναντίον του Ψακελέα Μάσο και του Υπουργού Σκηνά, ήταν εναντίον, καρδιωγραφούσε στην εφημερίδα ο Απόλλων και έγραφε ο Τύρανος. Τώρα που δελοκονήθηκε ο Τύρανος, εγώ μπορώ να βάλω, να αφήσω την πέντα μου, είπε ο μεγάλος Πολυζοίδης. Έτσι είναι. Δηλαδή τα μεγάλα πνεύματα, οι μεγάλοι άνθρωποι, σε αυτό το επίπεδο που θέλετε να το παρουσιάσετε, πολύ καλά το κάνετε, θεωρώ ότι και από μεγάλους ανθρώπους της εποχής τους δεν αναγνωρίζονται. Δυστυχώς... Ήταν ανώριμοι καιροί. Και ξέρετε, έχει τα πόλη το ίδιο. Κοιτάξτε. Κοιτάξτε. Αλλά προσέξτε, πάντοτε λένε ότι ο Καποδύσσρας ήταν αθαρτικός, αθαρτικός, όχι όχι να σας πω κάτι. Εγώ πιστεύω ότι ήταν. Όπως να αναρωτηθούμε το εξής, σε μια καθυμαγμένη Ελλάδα, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, πώς θα μπορούσε κάποιον να συμπεριφερθεί, να κάνει κράτος, μόνο με τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια του ενός ανθρώπου. Με αυτό έκανε. Αυτό έκανε μόνο επειδή τα συμφέροντα δεν ήταν ελληνικά, υπηρετούσανε τα συμφέροντά τους, οι διάφοροι τοπάρχες. Τα πρώτα τρία κόμματα ονομάστηκαν το Γαλλικό, το Αυγρικό και το Ρωσίδο. Κοιτάξτε, όταν προσπαθείς να βάλεις ένα κράτος που είναι ακόμη σε εμπόλεμη κατάσταση, σε τάξη, και εξατάσεις από τους ξένους αν θα σου δώσουν χρήματα ή δεν θα σου δώσουν, ό,τι θέλουνε σε κάνουνε, είχε καταφέρει με τη διπλωματία και την εφυγεία του να το φέρει το πράγμα μέχρι ένα σωστά σημείο. Όταν του κόψανε τα δάνεια, ήξερε ότι έχει τελειώσει ο Καποδίστριος. Και ήταν πολύ εύκολο να το κάνουνε, διότι είχε κάνει τη σύγκρουση με τους Μαυρομιχαλέους, είχε φυλακίσει τον Πεντρόμπι που είπε, μα εγώ με τους Τούρκους το λιμάνι, το δικό μου, δηλαδή αυτό που εκεί ξεκίνησε. Αυτό το λιμάνι εκεί, ένα λιμάνι, τα έπαιρνε το 10% και όταν το ζήτησε το κράτος, είπε, εγώ στην Τουρκοκρατία τα έπαιρνα εγώ, τώρα έρθεις εσύ με δικιά μας κυβέρνηση που σε βγάλαμε, θα τα παίρνετε εσείς και του λέει και τον έβαλε ο Καποδίστριος φυλακή. Έπρεπε να βάλει έναν άνθρωπο φυλακή για να αρχίζουν να εφαρμαζονται νόμοι. Εκεί βρήκανε τώρα οι Γάλλοι, οι Άγγλοι το έδαφος όριμο, ήτανε πιο νωρίς από την εποχή του. Αλλά άφησε πίσω του τη θετική του αύρα, εγώ γι' αυτό θέλω να τον κάνω ταινία. Και η ιστορία δεν προχωράει με το κακό, προχωράει με το καλό. Αφήστε, αφήστε πράγματα, αφήστε πράγματα. Μα δεν θα τα ανοίξει ποτέ. Διότι πίσω από όλα τα πράγματα που έγινε, από όλα τα πράγματα που έγινε ήταν η Αγγλία. Όλα όσα τα πράγματα που έγινε. Όχι μόνο το ήξερα. Βέβαια, ναι. Πώς έτσι δεν γίνει. Δηλαδή, για να κεφαλαιώσουμε κάτι. Εάν ο Καποδίστριας, είχε, ας πούμε, μπροστά του μια πενταετία, υποθέτω, και είχε καταφέρει να κρατήσει τις ισορροπίες των ξένων να μην κάνουν την κίνηση, για να το φανε. Και άρχισε να βάρει σε τάξη αυτό το πράγμα, αυτό το όραμά του, δηλαδή να την κάνει χώρα μήτρα του πολιτισμού και της παιδείας, σε εννιά μήνες τα κατάφερε και το έκανε. Σε εννιά μήνες έφτιαξε, ας πούμε, την Ελβετία. Και έφτιαξε σε εννιά μήνες και τακτοποίησε τις μεταξύ σχέσεις των φατριών που είχαν αυτοί, γιατί ήταν αντιμαχόμενοι και έκανε τα καντούνια και τους ένωσε. Αυτό το πράγμα, δηλαδή, τι έχαση χώρα είναι. Έχαση χώρα. Θα ήθελα να σας πω ότι απόψε με εσάς έμαθα πολύ ωραία πράγματα για τον Καποδίστρια, παρόλο που είχα μπελετήσει την προσωπικότητά του. Δεν θέλω να κάνω ακριβώς ερώτηση, απλά θέλω να αναφερθώ σε κάτι το οποίο μου έχει μείνει, ίσως επειδή το συγκρίνω με τους σημερινούς γέτες μας, γενικώς, ότι σε κάποια έθνος συνέλευση όπου συζητώ η αμοιβή του Καποδίστρια, εκείνος είπε ότι τα εισοδήματα από την προσωπική μου περιουσία μου επιτρέπουνε τα προς το ζήν. Όταν η πατρίδα μου και ο λαός μου είναι σε αυτή την άθλια κατάσταση, αρνούμαι να δεχτώ αμοιβή. Και επειδή προσφάτως κάποιοι δικοί μας ζητάγανε το κόστος των διωδίων ή κάποια αναδρομικά κλπ, μου είχε καρφωθεί στο μυαλό αυτό και ήθελα να το αναφέρω. Ευχαριστώ. Καλά βέβαια. Καλησπέρα σας. Καλησπέρα σας. Πάνω σε αυτή την ερώτηση που έκανε η κυρία γιατί τελικά δεν τα κατάφερε ο Καποδίστριας, όπως είπατε κι εσείς, πιστεύω ότι ιστορικά είναι βέβαιο πλέον ότι ο Καποδίστριας ήξερε ότι θα πεθάνε εκείνη τη μέρα. Και μάλιστα του είχαν πει και τη διαδρομή που αν ακολουθείς αυτή τη διαδρομή θα σου έχουν στείσει καρτέρι. Και το έκανε γιατί είχε καταλάβει ότι η θυσία του ίσως να πρόσφερε περισσότερο από την παραμονή του. Δεν θέλω να το παραλείσω με Ιησού Χριστό και τα λοιπά. Όχι, όχι, έτσι πάει. Ναι, αλλά έτσι είναι. Έτσι πάει, ανήφορος είναι και αν τον ανέβεις με αξιοπρέπεια κι η Ανδρία θα... Ήξερε ότι θα θυσιαστεί. Τώρα επειδή το είπατε αυτό θα σας πω το τελευταίο. Να κλείσουμε αυτή τη σεμνή τελετή με ένα πράγμα που έχει σχέση με το σενάριο τώρα θα σας πω. Να το δώσετε σε κανένα φίλο σας συνοθέτη άμα δεν... Όταν ανοίγει τα μάτια του έξω από τη μονή που είχε αυτό το ατύχημα βλέπει μια νεαρά υπάρξη, ένα παιδί, βαστοφός, τον άγγελό του δηλαδή. Όταν στρίβει για να μπει στο τέλος, να μπει στην εκκλησία πριν κάνει τη στροφή στέκει αυτό το παιδί επάνω στα σκαλιά και τον χαιρετάει ο καποδίστριας. Αυτό. Το τελευταίο όμως είναι αυτό. Θα το πούμε την άλλη φορά. Κάτι ένα περίεργο τρόπο οι Κύπριοι σε ορισμένα ζητήματα είναι πιο πατριώτες από τους Έλληνες. Και το λέω αυτό διότι μόλις έλεγα, λέω ας πούμε σε δέκα ανθρώπους θα κάνουν τον καποδίστρια. Εάν ένας σηκωθεί και πει έλα να με βρεις θα είναι Κύπριος. Είναι περίεργο πράγμα. Αυτή τη στιγμή συνομιλώ με Κυπρίους οι οποίοι θέλουν να γίνουν καποδίστριας πιο πολλοί από ό,τι θέλουν εδώ στην Ελλάδα. Κάτι ένα περίεργο τρόπο το λέω αυτό. Και γι' αυτό το βάζω μέσα ότι δηλαδή και εγώ επειδή κάνω εθνική, το σεύομαι και το εχτιμώ δηλαδή ότι μπαίνετε μέσα. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ξέρουν ότι είναι Κύπριος. Αλλά με κάποιο τρόπο αισθάνονται αυτή μια ταινία στους χερούς μας που είναι έτσι μετέορια η χώρα, είναι χρήσιμο να γίνει μια ταινία για τον καποδίστρια. Οπότε θα τους ανταποδίδω ας πούμε την λεπτότητά τους να δείχνουν ενδιαφέρον. Θα τα πούμε την επόμενη φορά. Ευχαριστούμε πάρα πολύ! Υπότιτλοι AUTHORWAVE Ευχαριστούμε πολύ! Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE |
