| : Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Αμοιρό στον Γκραγκά Dumoulis Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Τ σ checked Επιτροπής του Λόνιου School of Economics το 1999-2001 και στο Απηθύντα 2001-2002. Από το 2002 διδάσκει επίσης το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ενώ για μικρά χρονικά διαστήματα έχει δάξει σε πανεπιστήμια. Στις Μεγάλης Βρετανίας, της Νορβηγίας, της Τουρκίας, της Γερμανίας, Ιταλίας και εγώ. Κατά το διάστημα 2012-2018 ήταν κάτοκος έδρας της Ζαν Μονέ για το Ευρωπαϊκό Συνταγωδικό Δίκιο και Πολιτισμό και από το 2018 διευθύνωσα του Κέντρου Αριστίας για το Προβλόσημα Βρετανίου και τις Θρησκείες. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα και οι επιστημονικές της δημοσιεύσεις αφορούν κυρίως σε θέματα ελληνικού συγκριτικού και ευρωπαϊκού στρατηματικού δικαίου, θεμελιωτών δικαιωμάτων, θρησκείας και δικαίου, βιοειτικής και δικαιωμάτων. Είναι μέρος του Διεπιστημονικού Διάθυματικού Δικτύου Έλενα στο Απηθύντα, σύγχρονες ιατρικές πράξεις δίκαιο-βιοειτική και του ΟΜΙΛΟ Μελέτης Ιατρικού Δικαίου και Βιοειτικής, επίσης του ΟΜΙΛΟ Αριστόβουλος Μάνεσης, του Πανευρωπαϊκού Δικτύου European Commission on Sexual Orientation Law, της Διεθνούς Ένωσης Οικογενειακού Δικαίου του European Consultation for Church and State Research and to European Constitutional Law Network. Πριν ξεκινήσουμε, θα ήθελα, ως συνήθως, να σας ενημερώσω για την επόμενη βραδιά μας. Αυτή θα είναι στις 22 Νοεμβρίου, η μέρα 5, με θέμα πώς μπορεί να βελτιωθεί η λειτουργία του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος. Και οι συγγιτές, δύο καθηγητές από το Ασφαίδιο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίδης. Αυτολόγητο είναι ότι η γνωστοποίηση αυτή επέχει και θέση πρόσκλησης προσθόνες και προσόλουσης. Και τώρα το λόγο έχει η συνδρομίστρια η κυρία Παπαδοπούλη. Σας ευχαριστούμε πολύ και εμείς, κύριε Πρόεδρε, για την πρόσκληση. Είμαι κι εγώ η δεύτερη ευτυχής που έχουμε εδώ τον καθηγητή κύριο Αλιβιζάτο. Είναι σε όλους γνωστός και εσείς μας παρουσιάσατε ευθενέστατα. Συγχαριστούμε πάρα πολύ για την φιλοξενία. Και αμέσως θα δώσω όλους τον λόγο στον κύριο καθηγητή για μια σύντομη σήκηση και θα ακολουθήσουν μετά και ερωτήσεις από όλους και όλες εσάς. Όλα αυτά συνδρομίστηκαν πάρα πολύ και δεν μας έκανε ό,τι θέλετε. Εντάξει. Απλώς να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για την πρόσκληση μου. Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στο IMHA. Αντίθετα στη Θεσσαλονίκη μου έχει δοθεί πολλές φορές η ευκαιρία χάρις και στον περίοχο του ΟΠΟΝΤΟΜΕΑ, του Λιμουσιν και να έχουμε παρεντώσει τα τελευταία χρόνια. Ο δάσκαλός μου και εμένου τον Ασταριστώβους Μάνησης ήταν η αιτία που μας τραβούσε όλος εδώ. Απλώς, επειδή το είπατε δύο φορές, δεν του άρεσε καθόλου να το λέω ομόδυνο. Δηλαδή ο καθηγητής του Βαρύσης διότι λέει, δεν είμαι τόσο χαίρος πάντα. Λοιπόν, το ομόδυμος μου έχει κάνει εντύπωση, κύριε Τσεκούρα, ότι τα τελευταία χρόνια το λένε νόημα, χωρίς να έχω καταλάβει γιατί. Τέλος πάντων. Ναι, έτσι. Ο τίτλος είναι πιο σύνταγμα για την επόμενη μέρα. Είναι προφανές ότι περιμένετε από μένα να ακούσετε μερικά συγκεκριμένα πράγματα γι' αυτό που ίσως αποτελεί αντικείμενο και του επόμενου σεμιναρίου που θα κάνετε, από ό,τι σας άκουσα, κύριε Πρόεδρε, βελτίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Έχω την εντύπωση εντοτής ότι, για να επισημάνουμε τις παθρολογίες και συνεπώς τα αντίδοτα, πρέπει να έχουμε υπόψη και τα καλά. Δηλαδή δεν ταιριάζει, νομίζω, σε μια σοβαρή επιστημονική συζήτηση να βρίσκει μόνο τα μαύρα σημεία, πολύ περισσότερο που αν βρίσκει μόνο τα μαύρα σημεία ξεκομμένα από μια παράδοση γενικότερη, είναι προφανές ότι θα κάνει λάθη. Συνεπώς, να μου επιτρέψετε, με κίνδυνο να μην είμαι τόσο σύντομος όσο υπενήθει κ. Καπαδοκούλου, να κάνω μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν, πριν σας προτείνω μερικά πουλήσεις συγκεκριμένα, τα οποία τα τελευταία χρόνια και εγώ επαναλαμβάνω, πραγματικά πιστεύω ότι θα βελτίωναν πολύ τη λειτουργία του πολιτεύματος. Θα ξεκινήσω από μια σειρά από κανονικότητες του συνταγματικού μας βίου, για να πω εν συνεχία τις παθολογίες, ας πούμε τα θετικά. Πρώτο πρώτο, να θυμίσω ότι ήδη το σύνταρμα, συμπληρώνουμε σχεδόν 10 χρόνια από την έναλυση της κρίσης, το σύνταρμα κατά την προσφυγή άλλων στη διαθήκωση των δεωνυμαϊντάκης, όχι μόνο, άντεξε, σε αντίθεση με άλλες κρίσεις στην άλλη ιστορία μας, του 1936 για παράδειγμα, ή του 1967, καταλήθεια, αυτή τη φορά άντεξε. Το πρώτο είναι αυτό, λίγο, και θα δούμε ότι αντέξαν και μερικά βαθύτερα χαρακτηριστικά, όσο και αν πιστεύουμε ότι μετά το 2012, που ανετράπτει ουσιαστικά το κομματικό σύστημα της χώρας μας, άλλαξαν πολλά, μερικά βαθύτερα χαρακτηριστικά έμειναν τα ίδια. Αφήστε μου όμως να τα πάρω με τη σειρά. Η ελληνική πολιτική και συνταγματική και κοινοβουλευτική ιστορία είναι μια χαρακτηριστή περίπτωση, όπου για λόγους, που αν σας ενδιαφέρον να κάσουμε κάτω να τα συζητήσουμε στο πρωί, πειραματίζονται διάφοροι με θεσμούς της νεοτερικότητας σε μια προ-νεοτερική κοινωνία, σε μια κατεξοχήν αγροτική κοινωνία, χωρίς βιομηγανική βέβαια επανάσταση, την Ελλάδα της νοικοκρατίας. Έρχεται, σκεφτείτε το, να χρητέψει κανείς θεσμούς πολύ προχωρημένης δημοκρατίας σε μια χώρα, η οποία είναι Έλληνη χώρα κακοσία. Αυτό είναι σαφενόμενο, σε δύο χρόνια θα συζητήσουμε τα 200 χρόνια της Επανάστασης, 221 και τα συντάγματα, σαφενόμενο είναι φοβερά ενδιαφέρον να δει κανείς, λέμε βέβαια ότι δεν εφαρμόστηκαν, αλλά βέβαια αρκεί να πείτε ότι δεν εφαρμόστηκαν, δημιούργησα μια παράδοση. Πρόεμη λοιπόν η σαγωγή, καταρχάς του πολύ απ' τού πράγματος που το ξέρουμε όλοι και που λέγεται εκλογές σχεδόν με καθολικίες, αφού φυσικά δεν πληθύζουν οι γυναίκες του 1890, αλλά να σας θυμίσω, σπέρματα υπάρχουν και με τα συντάγματα της Επανάστασης, κυρίως με τον εκλογικό νόμο του 1844, έχουμε σχεδόν καθολική ψήφο, εξεύγονται δύο πολύ μικρές κατηγορίες, βαθύ με τεχνίδες και υπηρέδες, σχεδόν καθολική ψήφο και καθιερώνεται, παρά το γεγονός ότι έχουμε πρόβλημα στην ποιότητα των εκλογών, τουλάχιστον στην αρχή, σαν μία κανονικότητα η διεξαγωγή σε τακτά κρανικά διαστήματα των εκλογών. Ήθελα απλώς να σας θυμίσω ότι από το 1000 την εκλογή της 3ης Αθροσυνέλευσης, της 1ης Αθροσυνέλευσης της 3ης Σεπτεμβρίου, δηλαδή, για να μην πάμε στα Στραντατοί 21, από τις εκλογές, δηλαδή, του Φθινοπόλου του 1843, που βγαίνει η συνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου, όπως ονομάστηκε, μέχρι σήμερα έχουν ασφαλαβήσει 66 εκλογές. Από τις οποίες 66 εκλογές, οι 7 συν 2, ίσως και του 61 της λεγόμενης ΒΙΑΣ και ΝΤΕΙΑΣ του 21, δηλαδή 10, αμφιζουητούνται, η γνησιότητά τους, υπήρξαν κατσαγανιές ατασταλίες, πιθανότατα, όχι στην ίδια έκταση, αλλά σίγουρα αμφιζουητήθηκαν αυτές οι εκλογές, και σε 5 είχαμε αποχή μεγάλου κομματιού των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, όπως για παράδειγμα, στις εκλογές της 2ης του 10, στις εκλογές του 15, στις εκλογές του 46, που απείχε η αριστερά, που επίσης παρά το ότι ήταν μίσες εκλογές, υπάρχουν πολλές, πολλές ενστάσεις για το καθαπώς υπηρετούλησαν. Αν αφαιρέστε από αυτές τις 66, έχουμε 51 εκλογές άψοδες. Αυτό τον απολογισμό, ελάχιστος χώρες ακόμη στον κόσμο, μπορούν να τον επικαλεστούν. Οι εκλογές, με άλλα λόγια, λειτουργούν ως ασφαλιστική κλίδα για την επίλυση των διαφορών. Κατευνάζονται τα πάθη, περιμένουμε το εκλογικό αποτελέσμα, το οποίο ακόμη και σε στιγμές πολύ μεγάλης ένδεσης, όπως ήταν, δεν ξέρω, στην Αθήνα έτσι το ζήσαμε, οι εκλογές του 2ου 2012, βλέπετε και την επόμενη ιερένη σαν καπλέμα, έστω κι αν κέρδισε κατά κράτος ο αντίπαλος εκείνου του κυβερνούση. Του 2012 το θεωρώ το παράδειγμα πολύ σημαντικό, γιατί νικητής ανηδύθη, σας θυμίσω τότε, η Νέα Δημοκρατία Νικήτρια με 18% το Μάι και 29% τον Ιούνιο του 2012, και η Γέτη, που έχει μία προσωπικότητα σαν τον Κυριάκο, τον Φιωτάκη σήμερα, ο οποίος είναι πιο προς το μοντέλο του κεντρώου πολιτικού, αλλά έναν πολιτικό ο οποίος και το έκανε συντηρηθέτα καταγεγραμμένα, αν θέλετε, σε πολύ πιο ακραίες θέσεις, τον Αντώνη Σαμαρά, και όμως έγινε αποδεκτός ως πρωθυπουργός αμέσως. Εμίσομαι με την ανάδειξη αυτού του στοιχείου, ότι οι εκλογές συμβάλουν στην εκτόνωση κρίσεων και εντάσεων, οι δύο μεγάλη λιχασμοί με τους οποίους έχω ασχοληθεί στην ιστορία του 20ου αιώνα, που είναι ο εθνικός κόσμος στο Μεσοπόλεμο και, καλησπέρα, και ο Εμφύλιος Πόλεμος 46-49 στη μεταπολευκή περίοδο. Και οι δύο ανοιχτοί Εμφύλιοι Πόλεμοι, και εδώ σας παρακαλώ να προβληματιστείτε σε αυτό το θέμα, κατά ιπποσωπική μου γνώμη είναι η αμπορία των Παγκοσμούνων Πολέμων. Και ο εθνικός διχασμός του 1915, κατά τη γνώμη μου δεν θα γινόταν αν η Ελλάδα δεν είχε τα πολύ μεγάλα δικαιώματα να μπαίνουν ή όχι στον Πόλεμο, αλλά και το ΚΚΕ και η διεκδίκηση του ρόλου που διεκδίκησε στη δεκαετία του 40 δεν θα ήταν γεγονός αν δεν υπήρχε ο δεύτερος Παγκοσμός Πόλεμος και η κατοχή. Όπου βέβαια, χάρη στην αυταπάρνηση και στον ειραιορισμό πολύ μεγάλο αριθμό των μελλοντών, κατέστη από πολύ περιφερειακή δύναμη, πρωταγωνιστής των πολιτικών πραγμάτων της χώρας. Συνεπώς, η κανονικότητα είναι οι εκλογές. Οι δύο μίζωνες εξαιρέσεις που καταλήγουν και σε δικτατορίες, που μιλήσουμε γι' αυτές στη συνέχεια, είναι απόρεια εξωτερικών και υπάρχουν πραγμάτων. Και η εξωτερική αυτή παράδοση είναι παγκόσμια πόλεμη. Δεύτερο χαρακτηριστικό, ο κοινοβουλευτισμός. Ο κοινοβουλευτισμός, όπως ξέρουμε όλοι, εισάγεται στη χώρα μας με την αρχή της δεδυλωμένης, το 1875. Και αυτό το περνάμε λίγο στο ντούχο. Τι εννοώ. Την εποχή εκείνη δεν ήταν το αυτονόητο πολίτευμα για την Ευρώπη. Το βρετανικό μοντέλο, το οποίο αν γράφουμε, είναι ένα μοντέλο που εφαρμόζεται στη Δυτική και στη Γόρειο Ευρώπη, σαν ναυκές χώρες, Βέλγη, Ολλανδία, κλπ. Αλλά διεκδικεί πολύ μεγάλη, πολύ μεγάλη επιρροή το μοντέλο που καλλιεργεί την ίδια εποχή η Βελχερμιανή, Γερμανία, δεύτερο Βουράγη. Δηλαδή ο Πίσμι. Να σας θυμίσω ότι στη χώρα αυτή υπάρχουν ανεκλογές. Αλλοκαγγελάριος, ο δικοφυπουργός, δεν λογοδοτή στη Β, αλλά μόνο στον αυτοκράτο. Οι δεκρατικές υποθέσεις χωρίζονται στα δύο. Εξωτερική, πολιτική, άμυνα, ασφάλεια αυτοκράτων. Με τον λογοδοτούντας εαυτόν μόνο ο πρωθυπουργός. Και για τα τρέχοντα, ενδεκομένως, οικονομική, πολιτική κλπ. Ο καγγελάριος και το κοινοβούλιο, για τις εκλογές του οποίου υπάρχουν επίσης περιορισμί. Μα έπρεξε αυτό το μοντέλο στην Ελλάδα, αγαπή φιλία έπρεξε. Και για όποιοι από εσάς ενδιαφέρονται για ιστορία, πάρει πεδίο δόξη λαμπρό, να αναδείξει κανείς τον ρόλο του κακού δαίμονα της νοηλουκής ιστορίας, που λέγεται διάδοκος πρώτα και στη συνέχεια βασιλιάς Φασταντίνος ο πρώτος. Ο παππούς δηλαδή του Σιμέρινου. Ήταν σπουδάστη στη στερεοδική ακαδημία του Νοηλού. Και έχοντας ενδιαφευστεί αυτό το μοντέλο προσπαθεί να το εφαρμόσει στην Ελλάδα. Και προσπαθεί να το εφαρμόσει πολύ σημαντικά μέσω δύο κυρίως, με τον θεσμό της Γερικής Δίκης το 1900, το Ουδί τους βγάζει από το στράτεμα μετά το 1909, αλλά καταφέρνει με μία χάρη στη δημοκρατικότητα του Μενιζέλ, να ξαναγυρίσει στο στράτεμα ο ίδιος και οι τρίγυπες, σε ένα ξεχωριστό επιτελείο, το οποίο λογοδοτεί στον ίδιο στο στρατό και όχι στην επιπεύθυνη κυβέρνηση. Υπάρχει περίοδοξη να βρω να το ψάξει κανείς αυτό και να δει πόσο σημαντικές μάρχες δόθηκαν για να επικρατήσει τελικά το μοντέλο που εισήγαγε ο Τριγούπης, που είναι την ομιλιοθρησμός με κυβέρνηση υπεύθυνη από σύνολο της πολιτικής της χώρας και όχι μόνο για τα δευτερεύοντα. Εκεί επάνω επαναλαμβάνω, η Ελλάδα στο τέλος χάρησε στην επιβολή του κυβερνητικού μοντέλου και στην τακτικότητα των εκλογών, όπου επίσης από ο Ρελαδίτης από δόξη κίνησης, συνάδελπος Γιώργος Σωτηραίης, έχει δείξει στη διαδρομή του, όπου έχει βελτιωθεί η ποιότητα των εκλογών και φτάνοντας στο τέλος του 10ου αιώνα, είμαστε μια χώρα σχεδόν υποδειγματική, τα μία σχέση είναι τα υπόλοιπα Βαρκάνια, το που αποτελούν, και πολύ προστά και στις σχέσεις με την υπόλοιπη νότια Ευρώπη, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία. Δεν έχουμε εκκρογές, τόσο γνήσεις, και ο κυβερνητικός είναι ενωθευμένος σε μεγάλο βαθμό. Η Ελλάδα στα συναγματικά δίκαια, τα γαλλικά και τα αλληλικά, όπως του 10ου αιώνα αναφέρεται ως ελβετία, ως παράδειγμα, δείχνει ότι το μοντέλο δεν είναι μόνο για τη Δύση, εξάγεται, είναι εξαγωγημένο το κοινοβουλευτικό μοντέλο του. Αυτή είναι η παραδοσία μας πάνω. Αυτός θεωρεί το πορέας της πολιτικής αυσίας και όλοι το στέμαν, όχι κάποιο συλλογικό όργανο κλπ. Τρίτο στοιχείο. Ο κοινοβουλευτισμός που μόλις αναφέραμε είναι πλειοξυφικός, δεν είναι συναινετικός. Στην πολιτική επιστήμη κάνουμε αυτή τη διάθεση. Συναινετικός είναι ο κοινοβουλευτισμός όπου δεν υπάρχουν αυτοδύναμες πλειοξυφίες. Δέστε τις χώρες που ήταν οι Λούξ, Βέλιο, Ολλανδία. Λασικό παράδειγμα η Ιταλία, όπου έχουμε συμμαχές κυβερνήσεις. Διότι, και όπως θέλετε, ο καθοριστικός παράδειγμα είναι το ελληνικό σύστημα. Υσχύει κάποια άλλο ή όχι. Υπάρχει παράδοση συνεμέσεων, να γίνονται εκλογές παραδείγμας κατά στην Ολλανδία κλπ. Η αγωνία δεν είναι ότι θα έχουμε ανατροπή. Αλλά εμφανίζεται κάποιος καινούργιος, αλλάζουν λίγο οι συσκεκρισμοί. Θα έχει περισσότερους υπουργούς, το σχεδιοδημοκρατικό κόμμα κλπ. Πάντως, δεν γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Αντίθετα στον πλειοξυφικό κοινοβουλευτισμό, όπου το εκλογικό σύστημα είναι πλειοξυφικό με κλασικό μοντέλο, σηκάτω λετανικό, άλαθα και εκεί δεν το λέμε εμείς, δεν φέρνει το δικό μας. Η ενισχυμένη αναλογική δουλειά πλειοψηφικά, έχουμε μια αλλαγή πλειοψηφιών. Δηλαδή, το διακέντρο των εκλογών είναι πολύ σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό στην ανάλυση αυτό το στοιχείο, ότι δηλαδή ο κοινοβουλευτισμός μας είναι πλειοψηφικός. Τι σημαίνει στην πράξη? Ότι με ένα ποσοστό της τάξης του 40-45% έχει την πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή, νομίζεις ότι μπας προκειτώσει, έχεις και την ψευδέσεις ότι είσαι πανούσυρος. Με τον ισχύοντα-ισχύοντα τώρα εκλογικό νόμο, αν το ποσοστό των κομμάτων μείνουν εκτός Βουλής, διότι δεν πιάσαν το 3% είναι πλησιά στο 10%, ακόμη και με το 36% μπορεί το πρώτο κόμμα να έχει την αυτοδυναμία των εδρών. Δεν θεωρείται ανώμανο από αυτό. Αντίθετα θεωρείται απόλυτα θεμητό. Και με το χέρι στην καρδιά σας παρακαλώ, μέχρι να μου πείτε, θα το τραβήξω ως την άκρη, το πρώτο κόμμα στην Ελλάδα, κατά τη νόμη σας, κατά τη νόμη σου Λίνα, κατά τη νόμη σου Παναγιώτη, το πρώτο κόμμα στην Ελλάδα, ακόμη και αν είναι ο Σαμαράς του 29%, μπορεί να μείνει στην αντιπολίτευση, κατά τη νόμη σας. Δηλαδή, με την αναλογική θεωρητικά, οι υπόλοιποι μπορούν να σημαντήσουν κυβέρνηση. Και το πρώτο κόμμα να μείνει εκτός. Προτήστε παραέξω και θα σας πω ότι αυτό είναι ανωμαρία. Ο νικητής των εκλογών να μείνει εκτός κυβερνήσεως στην Ελλάδα, δεν θεωρείται ομαλός κυνολογιστικός βίος. Θα σας μιλήσουν για πρακτικόπιμα. Ενώ είναι απόλυτα φυσιολογικό και θεμητό, σημαίνει πορτοκαλία είναι η περίπτωση, το κόμμα της Κυντροδεξιάς, σας θυμίζω, κέρδισε τις τελευταίες εκλογές και έχουν σημαντήσει κυβέρνηση, ίσως και αλληλοκράτες, μακούντες, μεντοριοσπαστικές, κλπ. Και κυβερνάται η χώρα πολύ ομαλά. Δεν νομίζω ότι στην Ελλάδα θα ήταν πολύ εύκολο να γίνει καν αλλού. Συνεπώς, ο κυνολογιωτισμός μας είναι πλειοψευτικός. Και το τελευταίο, το διακύβημα των εκλογών, ακριβώς επειδή έχουμε εναλλασσόμενες πληροφορίες, είναι μεγάλο. Προσέξτε, έρχεται ο ΠΑΣΟΚΤΟΝΤΟΝΤΑΝΤΑΕΛΟΚΙ μετά από 40 χρόνια, 30 χρόνια κατουσίαν δεξιάς. Περιμένει ο κόσμος να γίνει χαμός. Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ με τον καταγγελτικό του λόγο ότι το 2015 οι εκλογές συναρπάσουν, συσπηρώνουν. Κατεβαίνει ο κόσμος και ψηφίζει. Τα ποσοστά συμμετοχής, αν και έχουν πέσει τα τελευταία χρόνια, στις εκλογές στην Ελλάδα, είναι ασύγκριτα, υψηλότερα, από ό,τι και οποιαδήποτε άλλη ευρωμεϊκή χώρα. Το γεγονός θα το έχετε ζήσει πολλοί από εσάς και είστε πολύ μικροί, το ευσότεροι. Θα έχετε πάει, όμως, είτε ως ψυχοφόροι, είτε ως δικαστικαίοι πρόσωποι, περισσότεροι είμαστε κοινωνικοί άλλοι, πιστεύετε. Οι εκλογές στην Ελλάδα είναι πανηγύριοι. Δεν είναι πανηγύριοι στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη εκθελείς ένα καθήκο και πάντα... Εντάξει, λίγο... Στην Ελλάδα, με άλλα λόγια, αυτό όλο το παιχνίδι εξακολουθεί να συναρπάζει. Ποιο είναι το βασικό, η βασική συνέπεια αυτού όλου, του κλέγματος, του παραγώδου, να λαμβάνει εκλογές σε τακτά διαστήματα, κοινοβλευτισμός με τον πρωθυπουργό να είναι ο κυρίαρνος παράγον, πλειοψηφικός κοινοβλευτισμός με το πρώτο κόμμα μουσιαστικά να παίζει και να τα έχει όλα κατηδείαν στα χέρια του, άρα πολύ υψηλό διακύβευμα. Ό,τι τα άκρα, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει, σε περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά στην Ελλάδα, μένει σε πολύ χαμηλά προσοστά. Να σας θυμίσω ότι το ΚΚΕ, το οποίο είναι το αρχιότερο, σας θυμίζω, πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, πλειν της δεκαετίας 40, που εξαιτίας επαναλαμβάνων της κατοχής και της εθνικής αντίστασης, εκδοξέθηκε πολύ υψηλά, δεν μπορέσε πολύ ποτέ, και φυσικά και επαγγελματικά τον διώξαν, αλλά μετά τη μεταπολίτευση δεν υπήρχαν διώξεις, δεν μπορέσε ποτέ να περάσει το 10%. Θα μου πείτε η χρυσή αυγή. Η χρυσή αυγή πέτυχε 7%. Πάλι, ερμηνεύω τα γεγονότα αντίστροφα, το ποσοστό της θευσής αυγής, ενόψει του τι έχει υποστεί ο υλικός λαός τα τελευταία 10 χρόνια, δηλαδή μείωση του ισοδήματος κάθε 25% για τους εργαζόμενους και κατά 30 με 40% για τους συνταξιούχους, ενώ είχε τις ιδανικές συνθήκες, θα μου πείτε είναι πολύ ακραίο, δεν εκδοξέθηκε. Εγώ δεν σας τίποτα είχα φοβηθείς, η εκλογή του 2015 είναι αφοβητή. Και ενώ πολλοίς κόσμος που πάτηκαν τις εκλογές ιστορινές και η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα στην πόλη μας, θα δείτε ότι η δικιά μου πρόβληψη και σημειώστηκε πάλι δεν θα έχει εκδοξεθεί. Με άλλα λόγια τα άκρα δεν διεκδίξαν ποτέ, όπως στις χώρες που διεκδίξαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Λεπέν 20%, Ολλανδός 19% τώρα, οι ΑΕΔΕΣ στη Γερμανία τα 20%. Τη Ρανώση και στη Σφυρία όπως είδατε, το αριοδεξιό ακόμα τι έκανε. Στην Ελλάδα δεν είχαν αυτά. Πού οφείλεται αυτό? Στο γεγονός ότι οι εκλογές ακριβώς επειδή λειτουργεί πλειοψηφικά ο κοινοβελτισμός, εξακολουθούν να ενδιαφέρουν. Τα mainstream, για να το πω ελληνιστή κόμματα, δηλαδή τα κόμματα τα συστηματικά, εξακολουθούν να έχουν πολύ μεγάλη επίχειση, της ανάλογα μεγάλη επίχειση σε σχέση με τη φθορά που υποστεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παίζει, τραβάει το πράγμα. Ποιες είναι οι μαύρες τρύπες αυτής της διαδρομής? Οι εκτροπές φυσικά. Οι εκτροπές απ' τον κοινοβελτισμό. Σας θυμίζω τους δυο εθνικούς πολέμους, οι οποίοι, ο εθνικός διχασμός στο Μεσοπόλεμο, και οι Χουν και ο εθνικός διχασμός δεξιάς ενς τεράς στην Εταπολεμική Εποχή, που και οι δυο, γιατί αυτή είναι η αιτία, μην με βάλετε να σας πω γιατί, οδηγήσαν σε δικτατορίες. Δικτατορία 4ης Αυγούστου, 1936-1941, 1967-1984. Προσέξτε, πέντε χρόνια στο Μεσοπόλεμο. Αν βάλετε και τον πάνελο, λίγο γραφική δικτατορία άλλα, μπας με τόση, ήταν δικτατορία ένας χρόνος, έξι χρόνια στο Μεσοπόλεμο, συνεπτά οικούνια, δεκατρία χρόνια. Αν βάλετε και τις άλλες, χοτερικές περιπτώσεις, 16-17, δύο Ελλάδες, Αθήνα, τη Σαλονίκη κλπ, και την κατοχή Ψηκά, 41-44, τα χρόνια που δεν λειτουργεί ο κοινολογισμός, που δεν έχουμε εκλογές, είναι 13-14-17. Πόσες έχουν εσωλαβήσει από τις πρώτες εκλογές στη νεότερη Ελλάδα, δηλαδή από τις εκλογές του 1843, 175. 175-17, 158. 158 χρόνια κοινοβουλευτικού, κατά αρχή, βίου. Όχι ανέφελους, με προβλήματα που θα δούμε αμέσως τώρα, αλλά η κανονικότητα είναι αυτή, όπως είναι το κάτω. Από και του 1857, που ήταν το μετεμφυλιακό κράτος. Σας θυμίζω ότι με αυτό το μετεμφυλιακό κράτος, που είχαμε να επιζούν οι παρακλατικοί μηχανισμοί, οι εξορίες των αντιπάδων κλπ, έγινε μεγάλη πολιτική αλλαγή στις εκλογές του 1863-1864. Και ανήρτηκε η Ένωση και αντιπτωπίστηκε η Ουσία. Με άλλα λόγια, η κανονικότητα είναι αυτός ο κοινοβουλευτισμός. Αλλά επαναλαμβάνω, δεν ήταν ανέφελους. Πρώτες λοιπόν είναι οι εκλοπές. Δεύτερο, η αποχή. Στην ευρωπαϊκή σταματική ιστορία, δηλαδή στη σταματική ιστορία άλλων ευρωπαϊκών χωρών, δεν υπάρχουν τέτοιο φαινόμενο. Να απέχει δηλαδή ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κομματικού φάσματος στις εκλογές ένδειξης διαμαρτυρίας. Σε εμάς είχαμε πέντε περιπτώσεις. 1910, 1915, 1923, 1935, 1946. Και ήταν βέβαια κάθε μέρα προάνγελοι δύσκολων γεγονότων. Με άλλα λόγια, προσέξτε, και είναι ο Λεωφαρμόνος, Μέν και λοιπά, αλλά τραβάμε πολύ την καταγγελία μας έναντι των κυβερνόντων σε βαθμό ακραίο, με αποτέλεσμα να μην κατεβαίνουμε σε εκλογές, το οποίο πάντοτε δημιουργεί προβλήματα. Κάτι άλλο το οποίο δεν το έχει μελετήσει κανείς και σας το συμπιστώ, πάλι περίοδο ξυλαμπρωγή όπου δεν αδιαφέρεται να μην βλέπεις παραπάνω, η απειλή ή τελικά η παρακομπή στο Ειδικό Δικαστήριο των πολιτικών μας αντιπάλεων. Αυτό το οποίο ακούγεται στην Ελλάδα τώρα, το Ειδικό Δικαστήριο σας περιμένει αύριο και το οποίο ακούγεται σε όλες ουσιαστικά τις εκλογές τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα ευτυχώς δεν γίνει τόσο συχνά γινόταν στο παρελθόν, αλλά αποτελεί μοναδικό ευρωπαϊκό φαινόμενο, η συχνότητα με την οποία το επικαλούμαστε. Παραδείγματα. Έχει κάνει τη δουλειά ο πολύ έντρυτος δικαστής κ. Σοριαντάκης, με ένα πολύ έξυπνο βιβλίο, 25 παρακομπές είχαμε από το 1843. Το νούμερο είναι μοναδικό. Από τον Νικόλαο Βονηρόφουλο, Υπουργό Εκονομικών της πρώτης εκλεγμένης κυβέρνησης του Όθωνα, που παραπέμπθηκε για κάποια λαστά ατιμολόγια, μέχρι τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τον Υπουργό Εκονομικών της κυβέρνησης Παπαντρέου, που παραπέμπθηκε το 2014, είχαμε 25 περιπτώσεις. Μεταξύ αυτό θέλετε να ακουσθενώματα. Χαρίλα ο Στεκούπης παραπέμπθηκε. Παραπέμπθηκε ως το Δικαστήριο για διασπάθηση δημόσιου χρήματος. Δημήτριος Γουναϊς. Αν βάλετε το 1915, αν βάλετε μάλιστα και τη δίκη των 6, που δεν είναι ακριβώς ειδικό δικαστήριο, εκεί είχαμε έκταξες συνδίκες μετά τη μητρασιατική καταστροφή, ο αριθμός πολλακλασιάζεται. Ελευθέριος Μενιζέλος. Λόγω του κινήματος πλαστήρα το 1933 και βέβαια λόγω του κινήματος του 1935. Δεν μιλώ για τους δοσίλωγους ποδικοκούς. Ράλι, τσολάκουλου, λόγω θετόπουλου. 1846. Το ξέρετε ότι ο Γωνσταντίνος Καρμαλίης έχει παραπερθεί στο Ελλικό Δικαστήριο. Για το περίφημο σκάνδαλο της ΔΥΠΕΣ, ναι. Το ξέρετε, είσαε, πρέπει να σας το θυμίσω, γιατί το ξέρετε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου παραπέμπθηκε για την υπόθεση κοσκοτάδου. Το ξέρετε ότι ο Κωνσταντίνος Ψωτάκης επίσης απειλήθηκε η διοξή του για την υπόθεση της Αγιέτη. Γιατί σας τα λέω αυτά, γιατί είναι ενδείξεις του ότι αυτός εκείνο ο γλυφτισμός που έχουμε και που μόλις υπολογουμένως σας τον εξεθίασα, έχει σκοτεινές πτυχές. Οδηγεί σε ακρές, πολύ συχνά, η αντιπαράθεση σε ακρές τέτοιες αντιπαραθέσεις, σημειωδών για την αποχή. Είναι αυτονόητο αυτό, αλλά το θεωρώ δεδομένο, αλλά δεν γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αυτό που τόσο συχνά γίνεται στη βουλή σε εμάς. Η αντιπολίτευση αποχωρεί. Η σέντριξη διαβαρτηρίας για το συζητούμενο νομοσχέδιο κλπ. ως ακραίο μέσο αντιπολιτευτικής τακτικής και μένουν μέσα και αποφασίζουν και ψηφίζουν μόνο αν κάποιος έχει κάτι κάποιος. Λύνα μου να δει πόσες αποχωρήσεις από τη βουλή των Ελλήνων είχαμε τα τελευταία χρόνια. Νομίζω ότι και αυτό είναι μοναδικό φαινόμα. Προχωρώ πάντοτε στα σκοτεινά σημεία για ανοχή της ίδιας βίας. Αυτό που γίνεται στα πανεπιστήμα είναι μοναδικό, αγαπητοί φίλοι. Ο Βίκονας είναι μοναδικό φαινόμα. Επίσης για τα Ευρωπαϊκά Λογικά. Επαναλαμβάνω, μην με βάλετε να σας πω πώς θα με ετοπίζετε. Δεν το ξέρω. Ξέρω ότι με ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης το ανέχεται το φαινόμα. Το θεωρεί λογικό. Θεωρεί ότι είναι φυσικολογικό. Αυτή είναι το βασικό πρόβλημα. Δεν απομονώνεται αυτό το κομμάτι. Δεν στιγματίζεται. Θεωρείται εύλογο, σχεδόν κανονικό. Επίσης ως παράδοδο διχαστικός η ανοχή αυτής της βίας, με μεγαλύτερη φύση, φυσικά, από πλευρά σε αριστερά στα τελευταία χρόνια. Αλλά παλιόταν και της δεξιάς. Ειδικά στο θέμα, αν δείτε πόσο έντεχνα καλλιεργείται από τον ίδιο Δημήτρη Κουφωτίνα, κατά τη γνώμη μου, καλλιεργείται πολύ έντονα η ασίωτη είναι, κοιμάστε, παλαμάς στην απολογία του. Πολύ έντονα η ασίωτη είναι η μακρυγανική ηρωική παράδοση. Και αυτού αρέσει πάρα πολύ τον ελληνικό λαό. Δεν γίνονται αν αδημοψήσουμε καλώς ή κακώς. Δεν λέω ότι αν μετωπίσετε παρανού, αλλά αν μετωπίσετε πολύ μεγάλη ηλίκεια, από τις αυγές αντίθεσεις με το ικόπιλο. Προσέξτε το αυτό. Ο ελληνικός λαός, ο ελληνικοί κύριοι, θα σας πει καλά τι κάνουν, γιατί βάζουμε τόση μειναιολόγους. Έχω προσωπικά αυτή την αίσθηση. Και η τελευταία συνέπεια, η κομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, η ιδιωρισμή των μημεντέρων και όλα τα συνεφή. Έχουν γίνει πάρα πολλά βήματα τώρα. Και πράγματι δεν ακολύεται ο δημόσιος υπάλληλος, που το πω έτσι, η ιδέα μου, ο νεοδημοκράτης, όπως παλιότερα, επειδή ανέβηκε ο ΣΥΡΙΖΕΙ, ο αντίστοιχος ΣΥΡΙΖΕΙ, ο ΣΥΡΙΖΕΙ ο ΣΥΡΙΖΕΙ ο ΣΥΡΙΖΕΙ, δημόσιος υπάλληλος ή στέλεγος δημόσιου επιχείρηση κλπ. Αλλά θα σας πω μόνο ένα φαινόμενο, δηλαδή, ως δικηγόρος, είχα κάποτε πελάτη στο υπροβολικείο, γνωστό στέλεγος της ΔΕΙ, πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος είχε κάνει μία ένσταση, διότι εναντίον συνυποψηφίου του ιδίου κόμματος, έπρεπε να πάρουμε κάτι χαρτιά. Λέω, δεν χρειάζεται να έρθετε στο γραφείο, είμαστε κοντά μου. Λέει, ναι, Ναυαρίνου τάδι, Ναυαρίνου είναι συνειδετικός σε όλους τους κουφάσεις, είναι δίπλα στη νομική και πράγματι με βόλευε να περάσω και είναι ένα κτίριο στο οποίο περνάω χρονών, γιατί μένω πιο κοντά. Λέω, απ' έξω δεν είναι. Ένα κτίριο, εφτά ουρόφου. Το βλέπω μέσα, βλέπω δωμάτια στο κοφείετσι. Βλέπω δωμάτια με ονόματα κλειστά όλα, ψυχή. Λέω, δείτε εδώ πέρα. Είναι το ψυγείο. Λέει, ξέρετε, λέει στην ΔΕΕ είμαστε, λέει πολλοί που ασχολούμαστε, με την πολιτική, με τα συντηκάτια κλπ. Και όταν δεν είμαστε στα πράγματα, πού να γυρίζουμε πίσω στην ιδιευσία, όπου εδαφαμένως δημιουργείται και μια ανομαλία, έχουμε το γραφείο μας εδώ και αντιλαμβάνουμε τον κόσμο. Και κληρώνται κανονικά κλπ. Αυτό επίσης είναι, θα έλεγα, δυσκολεύουν να καταστώ να συμβαίνει σ' άλλες χώρες. Συνοψίζω. Τις μάλλες στιγμές, εκτροπές, αποχεί, και από εκλογιές, αλλά και από χώρηση από τη βουλή. Ειδικό δικαστήριο, η απειλή ότι θα στείλω μέσα της ποινικοποίας της πολιτικής ζωής, ανοχή της βίας, κομματισμός. Με άλλα λόγια, αγαπητοί φίλοι, έχουμε μία πολύ δημοφιλή, που την αγαπάμε, Δημοκρατία. Δεν έχουμε νεοφασιστικά κόμματα. Είμαστε ερωτευμένοι, μας αρέσει αυτή η Δημοκρατία. Είμαστε ερωτευμένοι ότι θα έρθουν οι δικοί μας και θα ασκήσουμε ή το αντίστροφο, αλλά με χωρίς λοκόστος. Ποιο είναι αυτό το κόστος? Θα έλεγα η βασική αιτία του ότι δεν γίνονται σοβαρές με τα ρυθμίσια στην κόρη μας, με μελετρημένο βαθύ προοδοματισμό. Δηλαδή η ασυνέχεια της πολιτικής. Όχι μόνο μεταξύ κομμάτων, αλλά και μεταξύ κομμάτων της ίδιας πλειοψηφίας. Και ανατρέπει την πολιτική του. Έρχεται ο ΑΒΡΟΚΟΙ και ανατρέπει την πολιτική του. Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει η συνέχεια της πολιτικής, καθώς στην οποία μπορούν να γίνουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Ένα λοιπόν, το υψηλό κόστος της αδυναμίας μεταρρυθμίσεων για αυτό το λόγο. Δεύτερον, υψηλότερος δανεισμός. Ο δανεισμός για να κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές μέχρι το 2012 ήταν απόλυτα. Θεμητό και φυσιολογικό, εξαρτάτα από το φιλότιμο της εκάστων κυβέρνησης. Θεωρείται εύλογο να μοιράσουμε κρίματα. Η οικονομική κρίση φαίνεται ότι βάζει κάποιο φρένο σε αυτό το θέμα. Και πάνω απ' όλα, παρά τα βήματα τα θετικά που έχουν γίνει, η αναποτελεσματικότητα της πελατιακά και κομματικά διαγρομμένης δημόσιας δίξης. Δεν έχουμε κράτος. Αν θέλετε, η μεγάλη διαφορά σε σχέση με, ακόμα και με την Ιταλία που είναι μεσογειακή χώρα, δεν μιλάω για Βέλιο κλπ. Είναι, μπροστά μας έχουμε πιθανότατες εκλογές με αναλογική όπως ξέρετε έτσι. Δηλαδή τα επόμενα δύο χρόνια λογικά θα πρέπει να έχουν πέσει λιγότερα από δύο χρόνια τρεις εκλογές ένα με τρεις. Δεν μιλάω για την οικονομική εκπαιδεύση, δεν για τα εκλογές. Το μεγάλο, η μεγάλη αγωνία είναι ότι το κράτος παραλύει όταν δεν υπάρχει κυβέρνηση. Αυτό που έλεγε ο Κεταξικαλύτερα, μία κακή κυβέρνηση παρά δύο κυβέρνηση. Διότι το κράτος δεν έχει πάρει τη δυνατότητα να λειτουργήσει από μόνο του. Δηλαδή η δημόσια δίξη δεν έχει την παράδοση εκείνη να αποδώσει τις βασικές της λειτουργίες χωρίς να υπάρχει από πάνω η πολιτική, λεγόμενη πολιτική ηγεσία. Σας τα έφερα αυτά για να σας πω ποια είναι η φιλοσοφία και η λογική των σταματικών μεταρρυθμίσεων. Μην έχουμε κατά πάτης, επανέλθω, έτσι καταλήγοντας σε λίγο. Μην έχουμε αυταπάτης, με το σύνολο θα τα λιορθώσει όλα. Αλλά ορισμένες αλλαγές εντοπισμένες θα μπορούσαν να βελτιώσουν τα πράγματα. Αυτές οι εντοπισμένες αλλαγές υπηρετούν αυτό που προσπάθησα να σας δείξω. Δηλαδή να εξασφαλίσουν, να μειώσουν το διχασμό, την τάση προς διχασμό και να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη συνέχεια της πολιτικής. Αυτό είναι το κοινό μήμα των αλλαγών, τις οποίες θα παρουθήσω, τις οποίες θα θέλατε που βεδιάσουν εκτενέστερα στη συνέχεια. Πρώτοι και μίσο, μιλάμε τώρα για τα όριμα. Δεν μιλάμε γενικά για το ότι ο άλλος ως οσιανιστής θέλει, εξόλουγω, μεγαλύτερη παρέμβαση ή ο άλλος ως φιλελεύθερος πάση θυσία να θεωρήσει το Άρθρο 16 και να υπάρχουν οι διετικά ΜΕΕΠΣΤΙΚΑ. Δεν θεωρήσουμε αυτή τη βάση αν θέλουμε να το σερκίσουμε. Σερκάω για τα πουλί, όριμα και βασικά για να ξεπεραστούν οι ευελτηρίες της σημερινάς. Ας δεν διαλύει η εκλογή Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Να μην διαλύεται η βουλή επειδή δεν μπορεί να εκλέγεται, να εκλέγει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είναι, νομίζω, σιτιθιόδας. Ολέχριο λάθος, κατά τη νόμου, η πρόταση, αν στην τρίτη ψιοφορία δεν υπάρχει για να πετύχουν πιο ψηφία, είναι να διεξάγονται εκλογές. Το πρώτοι, νεκρίως, Τσίπρας προδιετίες, θα πηγαίνουν κατευθείας εκλογές. Δεν θα βγαίνει Πρόεδρος με συνεργατικές διαδικασίες, διότι θα θέλουν τα κόμματα να δώσουν τον ανθρώπου να πηγαίνουμε στις κάλπες για την ανάπτυξη. Άρα, όλος. Άρα, πέραν των επιπτώσεων που αυτό μπορεί να έχει στη λειτουργία του πρωτέματος, γιατί αν είσαι εκλεγμένος με άμεση προπορία Πρόεδρος ακόμη και αν δεν έχει πολλές εμβολιότητες, δηλαδή ενδικεί κάποιο ρόλο μεγαλύτερο, είναι ένα σημείο ακόμη που δημιουργεί εντύνη την αντιπαράτηση. Συνεπώς, η λύση, κάθε ποσοχείο γνώμου, είναι, νομίζω, ότι σε αυτό το σχέδιο, ο Στάρας Παναγκάθης, όταν σε εκείνη την εκτωπή, που είχε περάσει με τον Στέφανο Μάνο, με τον Παναγκάθη, με τον Παναγκάθη, με τον Παναγκάθη, με τον Παναγκάθη, είμαστε σε μια φάση που ξέρουμε πώς είναι η Δήμαχη. Δεν είναι 5.000 οι κοινοκάρες, όπως είχε καθαρίσει το νομιδίστριο. Σήμερα έχουμε 330 δημάχους και οι 300 ευκαιριστές είναι ένα εκτωρυφόσιμο 630 ανθρώπων. Από εκεί να βγαίνει ο πρόεδρος, μα βγήκαν οι παραδοσιακοί και οι άποψοι, δεν είναι δυνατόν ο Δήμαχος χοροπευθυνής σας να έχει αυτή τη νησί και λοιπά, αν και πλήρωση. Να μην είναι οι 330 δημαχοί, αλλά να είναι οι μισοί. Οι 100 ευκαιριστές, τα πέντε, είναι οι μισοί. Θα γένει η πλήρωση και αυτοί να μετέχουν στο εκτωρυφό σώμα και ας να ξεπεράσουν το πρόβλημα. Για να δώσουμε μια γρήτη γνωμόπιση, αλλά χωρίς να καταλήγουμε στις κάλπες. Λεφτά. Ευθύνη υπουργότητα. Να μην άλλη μία χώρα μόνο στην Ευρώπη έχει το δικό μας σύστημα. Η Βουλή είναι η μόνη αρμόδια για να παραπέψει στο ειδικό δικαστήριο τους υπουργούς. Αυτό σας θυμίζω ότι είναι κατάλληλο από το παρελθόν, όπου ζητούσαν την προστασία της Βουλής, ή πιθανώς διωκόμενη από το στέριμα υπουργή τότε. Και πράγματι χωρίς την άδεια της Βουλής δεν μπορούσε να διευθύνει ένας υπουργός. Αλλά έχει αλλάξει. Βγεί σε ένα σημείο, και ευτυχώς η χώρα μας είναι όλημη σε αυτό το θέμα αρκετά, να μπορεί κανείς να παραπέσει στη δικαιοσύνη. Και όχι βέβαια στην Ισαγγελία Εκκλησίας, αλλά μην πάρει και ένα συμβούλιο, τρεις καλές συμβούλες στην Ισαγγελιακό Λιμπά, που να κρίνει κατά πόσο θέλει να παραπέχθει κάποιος στο ειδικό δικαστήριο υπουργός και παράλληλα στο νόμο του περιεχθήτης του κουβού. Μουλευτική ασυρία. Η βελτίωση, όπως έλεγε, λέγαμε πριν, είναι μεγάλη της ασχέσης με τον Πρόστατο, όχι μετά από το ξεκαθαρισμά του Ζωομολογίου Σαζούλου, που είπε ότι μόνο για τα πολιτικά εκείνα θα δεν πρέπει να διώχνουν πρωτοβουλίτες. Αλλά παρά τα αυτά είναι πάρα πολύ αμύλη η λύση. Η αντιστραφή του τεκμήριου. Ξέρετε τι λέει το σημείο στο θέμα. Ότι αν πάει μία μήνυση, μην είστε εσείς ένα βουλευτή και λοιπά, και πάει στη Βουλή, ο Ισαγγελίας το στείλει, ο Ισαγγελίας συνήθως φοβάται να μην το στείλει ακόμη και πριν, γιατί λέει που να πάρω την ευθύνη εγώ τώρα του άλλου στο αρχείο του μεταστρέφεις, το στέλνεις τελείως. Αν στους τρεις μήνες δεν γίνει παραπάνω, μην μπαίνει στο αρχείο. Και έτσι ο κόρνος λέει, αχ, χατ, να το πω. Τα βρήκαν μέσα και πήραν. Η αντιστραφή του τεκμήριου. Να μη διώκεται, ο κανόντος είναι να διώκεται ο Δημήτρης, και αν αισθάνεται ότι διώκεται για το δημοκρατικό δράση, να ζητήσει ο ίδιος την προστασία της Βουλής. Να ζητήσει απ' τη Βουλή να του δώσει ασυγεία. Να μη διωρείται δεδομένη ασυγεία, κατεξέρεση, η ΆΣΙ. Να ζητήσει απ' τη Βουλή, αρμένα ο πολιτικός βανίπαλος μου τράβηξε μια μήνυση, ότι, ξέρω εγώ, κάτι τελείως να σας πω, ότι στο κάθε ενείο του κοπείου ή οτιδήποτε άλλο, τον έβυσα ή οτιδήποτε, μπορείτε να παρακολουθεί, έκαμε αρρωσθήκια ή οτιδήποτε. Να πάω στη Βουλή και να πω, κοιτάξτε να δείτε, αυτός με διώκει, γι' αυτό ζητάνε την τραπομπή που δώσε το μασιλία. Δεν θα πάει ο βουλευτής να το ζητήσει, θα ξεχειριστεί να το ζητήσει για έξαγαγκά προσωπική δικιά του. Το καταλάβατε. Το ίδιο, πολύ σημαντικό, είναι να ξεπεραστεί το θέμα της επιλογής ιαίσιας δίκαιωσης. Μην κοιτάτε ότι χθες έγινε μια πολύ σημαντική και θετική κατά τη νόμου, εξέγγληξε θετικά όλο το νομικό κόσμο. Η επιλογή της κυρίας Αιθελαροπούλου, ως προέδοση μου λειτουργίας επικρατίας, είναι η εξέρεση. Συνήθως υπάρχει κρίνα. Συνήθως υπάρχει κρίνα, διότι αφιερδικείται ότι ο συγκεκριμένος πρόσωπος δεν είναι εξάρτητο να τη σεκάστει την κυβερνή σου. Επειδή το σημαίνουμε, κύριε Πρόεδρε, προσωπική νομή είναι πολύ απλή. Η συμπολίτευση με υποβάλει τρία νόμματα, η αντιπολίτευση δύο νόμματα. Οι συμπολίτευσες να τα βρίσκουν μεταξύ τους, να μη ζητάμε συναίνεση, γιατί η συναίνεση μπορεί να μη βρίσκεται δηλαδή 200 του ψήφιου. Οι συμπολίτευσες, 153 σήμερα θα λέγαμε, ΣΥΡΙΖΑ, 3 και όλοι αντιπολίτευσες, 2, στον Πρόεδρε της Δημοκρατίας να διαλέξει. Είχαμε φτάσει στο αδιέξοδο, διότι τα τέσσερα χρόνια που θα χρειστάει το Άνθρωπο 101 του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι σε μια σειρά από αντισυστημικά πόματα μέσα εκεί, δεν μπορούσαμε να επιτεθεί. Και πηγαίναμε με παρατάσεις της τυπίας των υπηρεσμάτων ανεξάρκτων ανθρώπων. Και εκεί πάλι, λέγεται ο Πρόεδρος Μαναγκάς, με αυτή τη διαδικασία. Και ένα τελευταίο, να επηγαίνεται, να αναθεωρηθεί ο τρόπος αναθεωρήσεως συζητάμες. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι απαχαιωμένος ο ισχυών. Προχθέσαμε, μου δώθηκε ευκαιρία, γεγνάμοντας ένα άνθρωπο, το Λαϊκός ήταν Λαϊκός, και να αναθεωρηθεί 24 φορές το 1858, το Λαϊκό, που πάνω από το μήνα με τον Λάσο του 1949, η αναθεώρηση, άμα γίνεται κάτι σοβαρό, άμα γίνεται κάτι κατσοβαρό, βάλε αυξημένη την ψηφιά, αλλά χωρίς να πάρει όλη αυτή τη διαδικασία. Και κυρίως η αναθεωρητική αγράνια, πενταετία, η οποία επιβάλλεται έτσι, τουλάχιστον όπως ερμηνεύεται το δικό μας σύνολο. Ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο από όλα αυτά που σας λέω. Το ζητούμενο, θα το πω λίγο ακαδημαϊκά, είναι να δημιουργηθούν αντίβα, θεσμικά αντίβα, ώστε ο νικητής των ηλιογών, τότε θα τα αλλάξουν. Το πλειοψηφικό χαρακτήρα του πολιτέρματος είναι πολύ δύσκολο να τα αλλάξουν. Ο νικητής να μην αισθάνεται ότι τα έχει όλα. Μα θα μου πείτε για ποιοι λύστεροι να φτιάξουμε σημαρχικές κυβερνήσεις, που κανένας να μην έχει την πλειοψηφία και ουσιαστικά αντίβαλο να είναι το δεύτερο χώμα. Νομίζω ότι στη χώρα μας δεν θα ευδοκοιμήσει αυτό το σύστημα, γιατί δεν έχουμε συνεργική παράδοση. Αυτό που μόλις είδατε χθες με την αποπομπή του κ. Κωζιάν και του κ. Καμένου, μας θύμισε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα και ότι τα τρία χρόνια ηρεμίας ήταν η εξέρεση. Έχω προσωπικά την εμπίκοση ότι ο κανόνας στην Ελλάδα είναι η διαπραγμάτευση, να θεωρείται περισσότερο συναλλαγή. Δεν θα δώσω στον διοικητή στραπέζης Ελλάδος, θα σου δώσω στον διοικητή τρίου του σώματος στρατού και ό,τι κάνει εσείς. Και όχι, θα βρίσκουμε κοινές συνισταμένες σε τέσσες. Ελείψη λοιπόν συνεργετικής παράδοσης, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι τόσο βαθιά ειζωμένη η πλειοψηφική μοτοπλία, που δεν μπορεί να επιτεχθεί, να βρίσκει την αίσθηση ότι η λύση είναι να βρεθούν αμπίβαρα σοβαρά στην τραπέζη δυναμία, που νικητή θα έχει 151, πως θα εκεί βαρνίζει με το χιάλι, ακόμη και με την αυτοιαναλληλική κρατιέρα του ΣΥΥΖΑ, ώστε το διχαστικό, η διχαστηροποίη προς το διχασμό, που είναι το βασικό χαρακτηστό της θετικής, όπως ανήδειξα και η λογιωτικής μας παράδοσης, να αμπιερθεί και να μπορούν να γίνουν και κράτος και δημόσιο διοίκηση, υπεράνο, όχι κομματικά χειραγωγημένη, και δυνατότα μεταρρυθμίσων με μακροπρόθερη φροντική. Έφτασα στο τέλος σχεδόν. Δεν θα σας πω θεωρίες. Θα σας δω ένα παράδειγμα. Έχω ένας άλλος διαγνωμός με τις ειρικά στα χρονιά, είναι ο Αμπιώστολος Λέου Νικουσμάν. Λέγεται Ραφαέλη Νικουσμάν. Είναι σαραντάρις περίπου. Και αυτή τη στιγμή, εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι είναι από τους ελάξετους που παράγουν πολιτική σκέψη στην Ευρώπη, ειρικά στη Γαλλία. Έβγαλα λοιπόν μόλις πρόσφατα στη Γαλλία ένα βιβλίο με τίτλο «Τα παιδιά του καινούν διλάγει για τη γενιά του, δεν έχουν που να πατήσουν». Ξεκινάει το βιβλίο ένα παράδειγμα. Δεν είναι αλληλή προημερών, προκαιρού, μια διάλεξη στη Λιταλιόρα, στη Λωρένη. Μια περιοχή της Γαλλίας που έχει πληγεί ιδιαίτερα από την αποβιομηχάνηση, γιατί εκεί υπήρχε η μεταλλουργία, η οποία έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό. Και με πλησιάζει στο τέλος της διαλεξίας ένας συνταξιούχος, λέει «Μπορώ να σας ρωτήσω κάτι». «Παρακαλώ, είμαι οδόντα χρονών, έχω δύο γιους, ο ένας είναι 35 και ο άλλος είναι 38 ετών, παντρεμένος και οι δύο με τα παιδιά τους, με ένα διαμέρισμα στο νοσοί και με ένα ψυχοκοσπίτι, ωραίο αυτοκίνητο, κινητό, μπας με τώρα στα παιδιά μου, που ζουν πολύ καλύτερα από ό,τι ζούσα εγώ στην ηλικία τους». Μπορεί, θα σας παρακαλώ, ο Ιωγηλισπάν, να μου πείτε γιατί οι ψηφοί ζουν πέντε. Αυτό ήταν το ερώτημα που υπέβαλε ο ηλικιωμένος. Τα χασήσε ο μικρός, δεν ήξερε τι θα απαντήσει. Και άρχισε να απαντάει ο ίδιος. Μπορεί, λέει, να μη ζούσαμε τόσο καλά, αλλά δεν ήμασταν τόσο αποκομμένοι, απομονωμένοι. Είχαμε το κόμμα, προφανώς εννοούς το κομμινιστικό κόμμα, αλλά μπορείτε όχι. Είχαμε το Συνδικάτο, πηγαίναμε και κουλουδιάζαμε. Ενώ τώρα ακόμα και τα παιδιά δεν τα στέλνουν στη διατεσκήμιση. Προκειμούν να πηγαίνουν διακοπές στές. Άκουσα και παίζουν με τα φίσκου και τα δίττια και δεν βγάλουν έξω, δεν κάνουν παρέχηση. Δεν έχουν φίλους. Και ανάγει σε παράγοντα γιατί ψηφίζουν ΕΠΕ, φυσικά την ανασφάλεια, έρχονται οι πρόσφυγες, μετανάσταση, αθληκή θαδιάση, θανασπάρτη της δουλειάς κλπ., που έντεχναν να το καλλιερούν κάποιοι, σε συνδυασμό όμως με τον ατομισμό, σε συνδυασμό με την μοναξιά, σε συνδυασμό με ότι κάθονται κλεισμένοι μέσα και δεν έρθουν ανθρώπους να το κουδεγιάσουν, να πολεμήσουν μαζί, να διασκεδάσουν κάτι το οποίο η δικιά μας γυναίκα το έκανε πιο πολύ. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η σωστή απάντηση, ατομισμός, με καλλιέλεια της ανασφάλειας για το μέλλον της δουλειάς κλπ. Δεν ξέρω αν η πλημάδη το ξέρω. Σίγουρα μπορώ να σας πω ότι το Σύνταμα δεν διορθώνει τέτοια πράγματα. Συνεπώς η συζήτηση που κάνουμε σήμερα για το αν υποθέσουν ότι το ξεκτούμενο είναι πώς θα ανακοπεί αυτό το ακροδεξιό ρεύμα που πάει να σαρώσει σε άλλη την Ευρώπη μετά από 50 χρόνια, αν υποθέσουν ότι αυτό είναι το ζητούμενο, θα λέω αυτά με πλήρη επίγραση ότι στην Ελλάδα δεν ισχύει το ίδιο ατομισμός και ατομόναση, γιατί υπάρχει ιαρρική οικογένεια κάπου βαστάει. Αλλά αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι το πρόγραμμα, το Σύνταμα δεν είναι ο λόγος, το βασικό έργα βλέπει να το αντιμετωπίσουμε, είναι άλλα πράγματα. Είναι να δημιουργήσουμε, να ενδυναμώσουμε πάλι τα ενδιάμεσα σώματα, είτε πρώτα για τις οργανώσεις της γειτονιάς μας, είτε για τα συνεικάτα μας, είτε για τα πολιτικά κόμματα, στα οποία οι άνθρωποι θα βρουν ένα αποκούπι. Σας ευχαριστώ πολύ. |
