| : Καλησπέρα και από εμένα. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που είμαι εδώ. Κατ' αρχάς θέλω να σας πω ότι να πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή δεν έχω άγχος, πρέπει να το βγάλετε από το μυαλό σας. Γιατί ήρθαν όλοι και μου είπαν, για σένα θα είναι εύκολο. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Γιατί, κατ' αρχάς, αυτή τη στιγμή δεν καλούμε να παίξω ένα ρόλο, εκθέτω εμένα, σαν δανάη, οπότε νομίζω ότι δεν είναι και η πρώτη φορά που το κάνω μπροστά σε τόσο κι όλοι. Άρα το άγχος είναι μεγάλο. Θα σας εξηγήσω και παρακάτω γιατί. Δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου, αλλά δεν μπορώ να μην αφιερώσω λίγα δευτερόλεπτα έστω στο να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που διοργάνωσαν όλη αυτή την εκδήλωση, που μας έφεραν από την Αθήνα. Γιατί εσείς μπορεί να μην τους βλέπετε πάνω στη σκηνή αυτή τη στιγμή, αλλά από πίσω πιστέψτε με τρέχουν, πανικόβλητοι, για να περάσουμε όλη ωραία και να είναι ενδιαφέρον αυτό που θα δείτε. Άκουσα πάρα πολύ ωραία πράγματα σήμερα. Κάποια με αφορούσαν άμεσα, κάποια με αφορούσαν έμεσα. Αλλά νομίζω όλα με αφορούσαν, και εμένα και εσάς. Κατέληξα για άλλη μια φορά στο συμπέρασμα ότι η επικοινωνία είναι αναγκαίο αγαθό για την εξέλιξη των ανθρώπων και του κόσμου. Έχω ετοιμάσει κάποια πράγματα να πω. Το οποίο όμως νομίζω ότι για άλλη μια φορά, όπως και στις πρόβες, θα τα αλλάξω. Και θα πω δικά μου πάλι. Είμαι εδώ για να επικοινωνήσω πράγματα που έχουν να κάνουν με την τέχνη και συγκεκριμένα με την υποκριτική. Είμαι εδώ για να σας πω κάποιες εμπειρίες που έχω και να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις. Ξεκινάω λοιπόν σε αυτά τα... Α, ντάξει, μόνο ένα λεπτό έχει περάσει χαλαρά. Λοιπόν, θα ξεκινήσω δίνοντας έναν πολύ γενικό ορισμό στην τέχνη για τα δικά μου μάτια, μέσα από τα δικά μου μάτια, αλλά νομίζω ότι κάπου θα ταυτιστούμε. Η τέχνη, λοιπόν, είναι η έκφραση. Η τέχνη είναι η ατμόσφαιρα. Η τέχνη είναι η εδαισθητοποίηση των αισθήσεών μας. Η τέχνη μας βοηθάει να αναπτύξουμε γνωστικές, επικοινωνιακές και συναισθηματικές μορφές. Νομίζω ότι αυτό όλοι μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Δεν έχει όρια, αλλά αν αφεθείς σε αυτήν και ανακαλύψεις τα δικά σου ή αυτά που νομίζεις ότι είναι τα όριά σου, σίγουρα, πιστέψτε με, θα τα ξεπεράσετε. Μπορείτε να τα ξεπεράσετε. Το νούμερο ένα πράγμα που, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σημαντικό σε σχέση με το θέατρο, και την τέχνη γελικότερα, αλλά είπαμε θα μιλήσουμε για το θέατρο, είναι ότι δημιουργεί εικόνες. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο σημαντική είναι μια εικόνα για έναν άνθρωπο, δηλαδή πόσο πιο έντονα βιώνεις ένα συνέστημα όταν το δεις, όταν δεις ένα ηλιοβασίλεμα. Είναι πολύ πιο έντονο από το να σου το περιγράψουν. Είναι πολύ έντονη η εικόνα στα μάτια μας, αν πάμε και δούμε τη θέα από το πιο ψηλό βουνό που υπάρχει από τον Άρθογο. Είδα τη θέα από το πιο ψηλό βουνό που υπάρχει. Είναι πολύ πιο σημαντικό και πιο σημαντικό. Οι εικόνες καταγράφονται στο μυαλό μας και δεν σβήνουν εύκολα. Και νομίζω ότι σε σχέση με τους διαλόγους και τις λέξεις, αν θυμόμαστε κάτι από την παιδική μας ηλικία, οι εικόνες υπερτερούν. Δηλαδή, εγώ, αν κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν, με θυμάμαι να περπατάω με τον παππού μου στον Εθνικό Κήπο, με θυμάμαι να φοράω ένα πάρα πολύ ωραίο μαγιό δαλματίας, όταν ήμουν έξι χρονών. Θυμάμαι εικόνες. Λέξεις ή διαλόγους θυμάμαι σπάνια, μόνο αυτές που όντως έχω... έχω συνδέσει με εικόνες. Η εικόνα, λοιπόν, είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Και για τον άνθρωπο και για το θέατρο γενικότερα. Το σύνολο των εικόνων στη ζωή ενός ανθρώπου διαμορφώνουν, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, την ψυχή μας και το χαρακτήρα μας. Ας κάνουμε ένα πείραμα. Θα ξεκινήσουμε, λοιπόν, με αυτό. Θέλω αυτή τη στιγμή να κλείσετε όλοι τα μάτια σας, ανεξαιρέτως. Εντάξει, ο φωτογράφος ασθανήξει, ρε παιδί μου, κρίμα. Θέλω να κλείσετε όλοι τα μάτια σας. Να πάρετε μια ανάσα και να σκεφτείτε ότι είστε σε ένα δωμάτιο, βλέπετε ένα δωμάτιο, παρατηρείτε ένα δωμάτιο, στο οποίο υπάρχουν δύο όντα. Είναι ένας άνθρωπος σε μια γωνία και μπροστά του είναι ένας άλλος άνθρωπος, ο οποίος φωνάζει πάρα πολύ δυνατά. Φανταστείτε ότι φωνάζει τόσο δυνατά που ο πρώτος άνθρωπος είναι στη γωνία, έχει σκύψει, έχει κατεβάσει το κεφάλι του, κλαίει με λυγμούς και οι λυγμοί του ακούγεται σαν να φωνάζουν βοήθεια. Ο πρώτος άνθρωπος έχει πάρει τη μορφή του τέρατος, σε ισαγωγικά, δηλαδή είναι ένας τεράστιος τύπος μπροστά από έναν άλλον, φωνάζει, φωνάζει, οι κινήσεις του σώματος του είναι πάρα πολύ έντονες και ο άλλος άνθρωπος στη γωνία έχει κουρνιάξει, κλαίει, είναι πάρα πολύ τραγμένος, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, είναι απλά με σκυμμένο κεφάλι και κλαίει. Ανοίξτε τα μάτια σας. Νομίζω και ελπίζω, κανένας από εμάς να μην ήθελε να είναι στην πλευρά του τέρατος. Δηλαδή, υπάρχει κάποιος που θα ήθελε να είναι το τέρας από αυτό που περιέγραψα. Χαίρομαι, γιατί δεν είχα ετοιμάσει απάντηση γι' αυτό. Το λοιπόν που έκανα εγώ μέσα από αυτό το μίνι, σε ισαγωγικά πείραμα, είναι να σας κάνω να νιώσετε μια ατμόσφαιρα. Να σας βάλω στη θέση, ή να προσπαθήσω με ένα τρυπάκι, να σας βάλω στη θέση του αδύναμου. Επειδή όλοι φανταστήκαμε τον εαυτό μας τον αδύναμο, ή έστω το είδαμε και μας φάνηκε σοκαριστικό, δεν θα θέλαμε να είμαστε το τέρας που προκαλεί το άσχημο πράγμα στον αδύναμο άνθρωπο. Αυτό, λοιπόν, κάνει η τέχνη. Η τέχνη σε βάζει και σε κάνει να εισχωρήσεις μέσα σε μια ιστορία τόσο έντονα, που βλέπεις πράγματα τα οποία δεν είχες παρατηρήσει ποτέ. Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, τη δύναμη της εικόνας και του δεύτερο επίπεδου, προσπάθησα να σας δείξω κάτι το οποίο μπορεί να έχετε, να έχετε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Να είστε ο κακός της υπόθεσης, όλοι έχουμε βρεθεί, είτε ρήμην μας, ελπίζω, λιγότερο η θελημένα, να προσβάλλουμε κάποιον, να μειώσουμε κάποιον χωρίς να το καταλάβουμε, να είμαστε οι κακοί της υπόθεσης. Αυτό όμως, πάντως, όταν το βλέπεις, είναι σαν να παρατηρήσεις τον εαυτό σου, είναι σαν ένας καθρέφτης. Οπότε, νομίζω ότι βλέποντας την άσχημη πλευρά ενός ανθρώπου και σκεπτόμενοι ότι μπορεί να είμαστε εμείς αυτός ο άσχημος άνθρωπος, έστω και με αργά βήματα, έστω και οι πιο σκληροί ή οι πιο ατσάλινοι χαρακτήρες, πάμε προς το καλύτερο, πάμε προς την καλή εκδοχή, γιατί παρατηρούμε πόσο άσχημα φαίνονται τα πράγματα, αν είμαστε θεατές ή αν είμαστε το τρίτο μάτι. Νομίζω ότι και οι άνθρωποι οι οποίοι το κάνουν με τη γνώση τους και με τη συγκατάθεσή τους, ότι θα κάνουν κακό σε κάποιον ή ότι αναλαμβάνουν τον ρόλο του μάγκα σε μια παρέα ή το ρόλο του ανθρώπου που θα μειώσει κάποιον για να γελάσει η παρέα. Νομίζω ότι μέσα τους δεν έχουν αφήσει μάλλον τον εαυτό τους να δει μέσα τους και να συνειδητοποιήσουν ότι όλα αυτό είναι μια άμυνα και είναι μια δυναμία του χαρακτήρα τους ή ίσως οι ίδιοι μπορεί να νιώθουν φόβο αλλά να μην ξέρουν να τον διαχειριστούν. Οπότε η άμυνά τους τους οδηγεί στο να γίνονται οι κακοί, ας πούμε. Νομίζω ότι το θέατρο εκπαιδεύει την ευαίσθητη πλευρά μας, τουλάχιστον αυτό νιώθω εγώ. Και δεν το λέω μόνο σαν ηθοποιός, το λέω και σαν θεατής, γιατί έχω υπάρξει πολλά χρόνια θεατής στο θέατρο και έχω μεγαλώσει σε αυτό. Το θέατρο εκπαιδεύει, είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Η λέξη θέατρο προέρχεται από το αρχαίο ρήμα θέομαι, δηλαδή παρατηρώ. Όχι βλέπω, είναι το ρήμα παρατηρώ, το παρατηρώ έχει δράση, έχει αίσθημα. Παρατηρώ σημαίνει νιώθω, σημαίνει εντοπίζω, σημαίνει συμπάσχο ή ανακαλύπτω. Έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από το ξερό βλέπω. Το θέατρο λοιπόν σε κάνει να παρατηρείς, διαμορφώνει και σχεδόν ξαναπλάθει τη συνείδηση των θεατών, καταρρίπτοντας κάθε όριο και κάθε απαρχαιωμένη σκέψη. Ανοίγει το μυαλό και το βάζει σε λειτουργία. Δε σου επιτρέπει να είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος, πιστέψτε με. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί για τους δικούς του λόγους να έχει νιώσει αυτό που λέμε περιθωριοποίηση ή ρατσισμό. Νομίζω ότι το καλύτερο μέσο καταπολέμησης των προηγούμενων πραγμάτων που ανέφερα είναι η εκπαίδευση. Είναι νομίζω όντως το ισχυρότερο και αποτελεσματικότερο μέσο. Γιατί αν καταρρίψουμε αυτά που έχουμε ονομάσει ρατσισμό, περιθωριοποίηση και όλη αυτή η κατάκριση που υπάρχει στον κόσμο μας, νομίζω ότι έρχεται η δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς και νομίζω ότι αυτό το θέλουμε όλοι ή το ελπίζουμε όλοι. Έχω πάρα πολλά πράγματα να πω. Αλήθεια, το θέατρο είναι ένα θέμα που δεν εξαντλείται σε 20 λεπτά και νομίζω ότι ούτε σε 20 ώρες. Γιατί έχει να κάνει με την ψυχή. Δεν είναι ένα πράγμα που, θα σας το περιγράψω, θα σας πω, είναι στρογγυλό, είναι κόκκινο, είναι χαλή, ανεβαίνω. Το θέατρο έχει να κάνει με την ψυχή μας. Έχει να κάνει με τους φόβους μας, με τις αναρωτήσεις μας, με πράγματα που μπορεί να φοβόμαστε να ανακαλύψουμε για μας, ενώ θέλουμε να τα ανακαλύψουμε, αλλά κάτι μας κρατάει και νομίζω ότι πραγματικά έχω γνωρίσει ανθρώπους που μου είπαν ότι, ξέρεις τι, δεν έβλεπα θέατρο, βλέπω τα τελευταία χρόνια και όντως νομίζω ότι έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος, είτε έχω καλύτερος για τα δικά τους μάτια. Έχω ανακαλύψει αδυναμίες μου, έχω ανακαλύψει πράγματα για μένα, έχω ανακαλύψει φόβους που δεν ήξερα ότι τους έχω, αλλά τελικά τους έχω και το ανακάλυψα μέσω ενός ρόλου που είδα στη σκηνή. Και είναι πολύ σημαντικό, το θέατρο αναπτύσσει την παιδεία μας. Η παιδεία δεν είναι η μόρφωση μόνο, η παιδεία δεν είναι τα πτυχία, πάρτε το εσείς, μην ακούτε εμένα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, αυτό εννοώ. Η παιδεία έχει να κάνει με το περιβάλλον που μεγαλώνουμε, με τα βιώματά μας, έχει να κάνει με τις προσωπικές μας αναζητήσεις και επιλογές. Παιδεία είναι η συμπεριφορά μας και με μεγάλη σιγουριά σας ξανατονίζω ότι το θέατρο όντως την καλλιεργεί και με το παραπάνω. Το θέατρο μπορεί να είναι το σημείο θράσεις όλων όσων θέλουμε και είμαστε αποφασισμένοι να το αφήσουμε να μας αλλάξει, να μας μάθει πράγματα, να μας ταξιδέψει σε περιοχές και σε δικές μας προσωπικές και γενικότερα και να μας οδηγήσει στην αναζήτηση του μέσα μας. Συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό παρακολουθώντας θέατρο. Αναπτύσσεται η ενσυνέστησή μας. Μέσω της ενσυνέστησης, δηλαδή της συναισθηματικής μας αναγνώρισης, ο θεατής βιώνει μια διεργασία που καταλήγει αργά ή γρήγορα σε γνώση. Είναι αυτό που τόνισα και πριν. Εμβαθύνουμε σε εμάς, μελετώντας όμως άλλους. Γιατί μπορεί να μην θέλουμε να ανακαλύψουμε μόνοι μας τον εαυτό μας, να φοβόμαστε, να μας γεννιούνται ρωτήματα, όμως πάντα μέσω ενός άλλου ανθρώπου μας είναι πιο εύκολο να βρούμε και να εντοπίσουμε σημεία που δεν είχαμε εντοπίσει σε εμάς. Όταν παρακολουθούμε λοιπόν μια παράσταση, ελπίζω όλοι να έχετε δει μια παράσταση, προκειμένου να την καταλάβουμε μπαίνουμε στη θέση των ρόλων. Είτε εκείνων που νιώθουμε ότι ταιριάζουμε, είτε εκείνων που νιώθουμε ότι μοιάζουμε, είτε και τον εντελώς αντίθετον, απλά από περιέργεια. Δηλαδή εμένα μου έχει συμβεί ένα δολοφόνο πάνω στη κοινή που σας εγγυώμαι δεν είμαι δολοφόνος και από περιέργεια να μπω στον ιαλό του και να πω γιατί είναι δολοφόνος, τι τον οδήγησε, ποιο είναι το πρόβλημά του. Με αυτόν τον τρόπο ταφτιζόμαστε, επεξεργαζόμαστε κάποιες πληροφορίες, συγκρίνουμε, βγάζουμε συμπεράσματα και έτσι έχουμε τη δυνατότητα να κατανοούμε περισσότερα και να εξελισσόμαστε γρηγορότερα. Αναγενιόμαστε και επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν μας γιατί κάτι μάλλον θα μας κάνει το κλικ και κάτι θα είναι οικείο για μας οπότε θα θέλουμε είτε να το πάρουμε και να το κάνουμε δικό μας, είτε να το αποφύγουμε. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε ένα θεατή, δηλαδή δεν νομίζω ότι αλλάζει μόνο ένας θεατής με το θέατρο αλλάζει σίγουρα και ένας ηθοποιός και μάλιστα πολλοί. Ελπίζω τις περισσότερες φορές να αλλάζουμε προς το καλύτερο. Ψάχνοντας ένα ρόλο, ανακαλύπτοντας ένα ρόλο και για να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε έτοιμοι να τον παρουσιάσουμε στο κοινό, περνάμε από πολλές διαδρομές και από πολλές αναζητήσεις. Κατ' αρχάς διαβάζουμε πολύ οπότε η γνώση και η ενημέρωση πάντα μας αλλάζει. Επίσης ανακαλούμε, προσπαθούμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας πράγματα και βιώματα δικά μας, έτσι ώστε να έρθουμε κοντά σε αυτό που έχει δοθεί στα χέρια μας ένα χαρτί και πρέπει να το κάνουμε ζωή. Ας πούμε, εγώ πρέπει να παίξω ένα κοριτσάκι το οποίο ζει με τη μαμά του, πρέπει να ανακαλέσω στη μνήμη μου πως ήμουν εγώ όταν ζούσα με τη μαμά μου. Η συγκινησιακή, συναισθηματική, διωματική μνήμη είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο και για έναν εθοποιό. Ξυπνάμε μέσα μας το υποσυνείδητο έτσι ώστε να φέρουμε στην επιφάνεια δικά μας πράγματα και να τα ξαναβιώσουμε μέσω ενός άλλου ανθρώπου. Εντάξει αυτό τώρα που το ακούτε λες και λίγο παράνια αλλά εντάξει δεν πειράσεις μήμα ότι η τέχνη είναι wow. Θυμάμαι πριν δύο χρόνια είχα χάσει τον παππού μου και ήμουν σε πάρα πολύ άσχημη κατάσταση. Είχα μόλις τελειώσει τη δραματική σχολή και η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι είμαι οριακά, δηλαδή ένιωθα ότι καταραίω μέρα με τη μέρα γιατί ήταν πάρα πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα και είναι. Τότε λοιπόν μία φίλη μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι γίνεται μια οντισιόν για ένα ρόλο που ψάχνουν ένα κορίτσι που θα υποδηθεί έναν άνθρωπο με αυτισμό. Τότε μου είχε ακουστεί wow, δηλαδή έλεγα πω πω τρομερό, θα με βάλει σε κάτι που θα με αμέσως θα με αναβαθμίσει σαν ανθρωποιό και σαν άνθρωπο. Πήγα λοιπόν στην οντισιόν, πήρα το ρόλο και μετά άρχισε η διαδικασία του να βρούμε ποια είναι αυτή η Λόλα. Λόλα λέγονταν αυτό το κορίτσι με τον αυτισμό. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω. Θυμάμαι παιδιά ότι ήταν Αύγουστος, έλειωνα, έλειωνα, ήμουνα σε ένα γραφείο άυπνη να διαβάζω τι είναι αυτισμός. Γιατί ειδικά όταν ένα θέμα είναι και κάπως λεπτό και δεν είναι πολύ γνωστό προς τα έξω, θέλεις να είσαι εννοείται to the point και να μην προσβάλεις ποτέ κάποιον, να μην περάσεις τα όρια, να είσαι προσεκτικός. Αυτό λοιπόν διάβαζα πάρα πολύ. Μου έλεγε η μαμά μου ότι αν διάβαζες τόσο πολύ στις Πανελλήνιες, τώρα θα είχες βρει τουλάχιστον έναν καινούργιο χημικό στοιχείο. Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα, πέρασε ο καιρός, σημείωνα είχα κάνει ένα τεράστιο τετράδιο σημειώσεις. Παρ' όλα αυτά μετά αποφάσισα να πάω με τη μέθοδο που λειτουργούν κυρίως οι ηθοποί του εξωτερικού. Δηλαδή είπα ότι θα το ζήσω για να το καταλάβω. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν έρθω σε επαφή με τέτοια άτομα. Βρήκα λοιπόν ένα σχολείο ειδικό στην Καληθέα. Τους μίλησα για το τι θέλω να κάνω. Μου είπαν ότι φυσικά θα χαρούμε πολύ και σας ευχαριστούμε και μπράβο. Αλλά θέλει μια διακριτικότητα. Δηλαδή μου είπαν ότι δεν μπορώ να έρχομαι σε άμεση επαφή με τα παιδιά γρήγορα και ότι θα πρέπει να περάσει χρόνος να με δουν, να μην φοβηθούν, να μην αισθανθούν ότι μπαίνει κάποιος ξένος στο χώρο τους, γιατί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, ειδικά σε αυτή την ηλικία τη μικρή που τώρα, εκείνη τη στιγμή τα διαμορφώναν σαν παιδιά, χρήζουν μιας ιδιαίτερης προσευχής. Τότε λοιπόν άρχισα να πηγαίνω σε αυτό το σχολείο. Είχα σοκαριστεί. Έναγα στο σπίτι μου κάθε μέρα με κλάματα, γιατί η εικόνα ήταν πολύ πιο δυνατή σε σχέση με αυτό που είχα διαβάσει. Είχα διαβάσει ότι μπορεί να υπάρχουν, να παθαίνουν επιλύπτικες κρίσεις αυτοί οι άνθρωποι. Είχα διαβάσει ότι μπορεί να φοβούνται, να μην με πλησιάζουν. Όμως όταν έμπαινα σε ένα χώρο με άπειρα παιδιά και έβλεπα ότι θεύγουν απότομα, δεν με κοιτάνε, δεν θέλουν να με ακουμπάνε, καθόμουν στο θρανίο τους και έφευγαν κλαίγοντας. Ήταν πολύ σοκαριστικό αυτό όλο που βίωσα. Όταν λοιπόν ήρθε η στιγμή να πάρει σάρκα και ωστά αυτός ο ρόλος, έφερα στη μνήμη μου αυτά που είχα δει εγώ από αυτά τα παιδιά. Επέλεξα από το κάθε παιδί κάτι που θα ήταν χρήσιμο και για μένα και για το θεατή, δηλαδή να μάθει γι' αυτό το θέμα, να δει μια αλήθεια, να μην δει ούτε μια υπερβολή, ούτε ένα ψέμα. Οπότε ανακάλεσα στη μνήμη μου όλα αυτά που έζησα αυτό τον καιρό με τα παιδιά και τους καθηγητές και φτιάξα με το ρόλο. Νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτό, προφανώς σαν δανάη δεν θα μπορούσα να με αφήσει ανεπιρέαστη. Δηλαδή είναι μια διαδρομή που ανακαλύπτεις και εσύ πράγματα για σένα, όπως προείπα. Πάρα πολλά έχω γράψει. Δεν θέλω να πω αυτά. Θα πω άλλα. Θα μιλήσω λοιπόν λίγο ακόμα για τη μνήμη, γιατί όντως είναι κάτι πολύ σημαντικό. Οι μνήμες μας και οι αναμνήσεις μας έχουν τη δύναμη να μας αλλάξουν. Είναι η δική μας μετασχηματιστές χαρακτήρων, γιατί υπερτονίζεται το καλό και αναγνωρίζουμε το κακό. Δηλαδή αν αυτή τη στιγμή, με ανοιχτά μάτια, σκεφτούμε την χειρότερη εκδοχή μας, δηλαδή αν εγώ αυτή τη στιγμή θυμηθώ μια στιγμή της ζωής μου που υπήρξα για τα δικά μου δεδομένα κακός άνθρωπος, σκληρή με κάποιον, απότομη, αγενής, σίγουρα θα πάρω αυτή την έκφραση που νομίζω βλέπετε, δηλαδή δεν θα μου αρέσει. Αν όμως σκεφτώ τη στιγμή που βοήθησα μια γιαγιούλα να περάσει το δρόμο ή τη στιγμή που αγκάλιασα κάποιον, τη στιγμή που φίλησα τη γιαγιά μου και έτσι είπα ότι την αγαπάω, τη στιγμή που ζήτησα συγγνώμη, σίγουρα θα χαμογελάσω και θα νιώθω μια γαλήνικη. Είναι και ισχύει αυτό. Οπότε οι μνήμες μας σίγουρα μπορούν να μας αλλάξουν. Αυτό κάνει και το θέατρο. Φέρνει και στον ηθοποιό, αλλά και στο θεατή μνήμες που μπορεί να μην θυμόμαστε εκείνη τη στιγμή, αλλά μέσα μας είναι αυτό που λέμε, μας συγκίνησε. Αγγίξε κάτι πολύ προσωπικό μας. Το πολύ προσωπικό μπορεί να είναι κάτι που να μην θυμόμαστε και να έχει συμβεί στα πέντε μας που μας έκαναν δώρο το πρώτο μας παγωτό και εμείς συγκινηθήκαμε αλλά δεν το θυμόμαστε πια. Όμως αν το δω μετά από χρόνια θα πω, wow, τι ωραία κίνηση, πήρε το πρώτο του δώρο αυτό το παιδάκι και να θυμηθούμε υποσυνείδητα πράγματα που έχουμε βιώσει εμείς. Η ηθοποίη λοιπόν, κατά τη διάρκεια ενός ρόλου, ανακαλύπτουμε και εμάς. Ανακαλύπτοντας ένα ρόλο ανακαλύπτεις και τον εαυτό σου. Οι θεατές λοιπόν, ανακαλύπτοντας και γνωρίζοντας ένα ρόλο μέσω του ηθοποιού, ανακαλούν και αυτοί όλα αυτά τα προηγούμενα που είπαμε. Και μάλλον το θέατρο, αυτό που καταλαβαίνω εγώ, είναι ότι λειτουργεί σαν καθρέφτης, δηλαδή βλέπουμε δικά μας πράγματα, οπότε γι' αυτό έχει τόσο μεγάλη επιρροή στο θεατή. 19 λεπτά. Λοιπόν, εντάξει, εντάξει. Λοιπόν, είναι πάρα πολλά, είναι πάρα πολλά. Τι να πρωτοπω, στην ουσία, δεν ζούμε ένας ρόλος, δεν είναι ένα ψέμα, ούτε μια αλήθεια, είναι μια νέα πραγματικότητα. Στην ουσία, ζούμε αληθινά, κάτω όμως, από φανταστικές συνθήκες. Την ομιλία μπορούμε να εκτυπώσουμε, να βρεθώ με τα παιδιά μετά να τους το πω, γιατί έχω πάρα πολλά, να πω αλήθεια. Ένας ρόλος, λοιπόν, δεν είναι ούτε ψέμα, ούτε μια αλήθεια, είναι μια νέα πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, όταν εμείς βρισκόμαστε σε μια συνεχή εξυχνίας με τον εαυτό μας, καταλαβαίνετε ότι δημιουργούνται γιατί. Φέρνουν επιβί. Και τα επιβί είναι, ίσως, η αρχή της επίλυσης ενός θέματος. Άρα, νομίζω ότι όσο πιο πολύ ψάχνουμε, τόσο πιο πολύ ανακαλύπτουμε και όσο πιο πολύ ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας, τόσο καλύτεροι γινόμαστε. Και όλο αυτό που μπορεί να ακούγεται λίγο κοινότοπο και παροχημένο, ότι πάμε να αλλάξουμε τον κόσμο, εγώ το λέω συνέχεια αυτό. Και πάντα ένα από τα όνειρά μου, όταν με ρωτάει ποιο είναι το νερό σου, είναι να αλλάξω τον κόσμο. Μπορεί να ακούγεται λίγο παιδικό, αλλά δεν είναι παιδικό. Αν σκεφτούμε, δηλαδή, ότι ο κόσμος είναι εγώ, είναι ο δίπλα μου, είναι ο παραδίπλα μου, αν εγώ αλλάξω εμένα, είναι σαν ντόμινολ αυτό. Σίγουρα θα αλλάξουν κι άλλοι. Οπότε νομίζω ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει αυτό που λέμε ο κόσμος μας. Και νομίζω ότι η τέχνη μπορεί να γίνει το breaking point όλων μας, να μας οδηγήσει στο σημείο μηδέν και να ξαναρχίσουμε, αν φυσικά και εμείς το θέλουμε. Και όντως μέσω αυτής και πολλών άλλων πραγμάτων, αλλά αυτή έρχομαι εγώ να αντιπροσωπεύσω σήμερα, νομίζω ότι όντως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Και πιστεύω ότι πρέπει να το κάνουμε και για εμάς και για όλους, για το μέλλον μας. Ευχαριστώ πάρα πολύ. |
