| : Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Άννα Κουρουπού και αυτοπροσδιορίζομαι ως τρανς γυναίκα. Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Άννα Κουρουπού και αυτοπροσδιορίζομαι ως τρανς γυναίκα. Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Άννα Κουρουπού και αυτοπροσδιορίζομαι ως τρανς γυναίκα. Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Άννα Κουρουπού και αυτοπροσδιορίζομαι ως τρανς γυναίκα. Βασικά, θέλω να ευχαριστήσω το Τέντα Εξιχανίων για αυτή την πρόκληση, πρόκληση. Και το λέω πρόκληση γιατί έχω ένα θεματάκι, είμαι αγοραφοβική. Και να είχα μόνο ένα, καλά θα ήταν. Ευχαριστώ την βοήθειά σας αυτό, αλλά να σας πω και κάτι ευθέως. Περισσότερο φταίτε εσείς γι' αυτό. Και δεν εννοώ εσάς εδώ στην αίθουσα, εννοώ γενικά τους αποκλεισμούς από τόσα πράγματα στη ζωή μου, που ακόμα και στην ευρύτερη οικογένειά μου το έχω ζήσει αυτό, όχι στη πιο στενή. Και ακόμα μπορώ και αναπνέω και είμαι εδώ, το οφείλω κατά ένα μεγάλο βαθμό στη μητέρα μου που ήταν δίπλα μου. Τόλμησα και έκανα ένα πολύ, πολύ δυνατό coming out μέσα από 182 σελίδες από την αυτοβιογραφία μου με μια παιδική ερώτηση, γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά. Και το έκανα λίγο ιντρικαδόρικο για να προσπαθήσει κάποιος να καταλάβει τι προσπαθώ να πω. Ότι η ταυτότητά μου ήταν κορίτσι αλλά δεν ήμουν σε ένα κοριτσιστικό σώμα. Παρακάτω. Δεν μπορείτε με τίποτα να σκεφτείτε ούτε να διανοηθείτε πώς μπορεί να είναι η καθημερινότητα ενός τρανς ανθρώπου στην Ελλάδα. Επανέρχομαι στη μητέρα μου να πω ότι ποτέ δεν ήταν δεκανίκη η μαμά μου. Ήταν ένα βάθρο που με έβαλε να είμαι, να κάθομαι πληγωμένη μένα αλλά πάντα περήφανη. Θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη μετά το βιβλίο αν έστω μια μητέρα μπορούσε να πάρει από το μεγαλείο της δικής μου μαμάς. Ευτυχώς για πολλά παιδιά κυρίως και όχι τόσο για τις μητέρες, κατάλαβαν πολλές μητέρες λοιπόν ότι, και αυτό το εξέλαβα πολύ έντονα, ότι άντρας ένα παιδί δεν γίνεται κρατώντας ένα πιστόλι να το κραβαίνει ως πολεμιστής, ούτε να του χαϊδεύεις το κεφαλάκι θεωρώντας ότι είναι ευνοημένος από την φύση στα ευνοητα σημεία, ούτε ένα κορίτσι αντίστοιχα είναι τόσο κορίτσι παίζοντας με κούκλες. Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας σήμερα. Είμαι εδώ η μισή, η υπόλοιπη επαρξή μου είναι στην Αθήνα. Σήμερα το Σωματείο Υποστήριξης των Φιλικών, που έχω την τιμή να έχω εκλεγεί δεύτερη φορά γενική χρωματέας, διοργανώνει την Διεθνή Ημέρα Μνήμης Τρανς Ανθρώπων. Τι σημαίνει αυτό? Είναι ειδωλοφωνημένοι τρανς άνθρωποι την τελευταία χρονιά μόνο και μόνο για την ταυτότητα φίλου τους. Δηλαδή επειδή είναι τρανς. Και επιμένω και τα καταγεγραμμένα διότι υπάρχουν πολλές υπηρεσίες ανά τον κόσμο που βλέπον μια ταυτότητα, η οποία δεν συνάδει με την εμφάνιση, δεν θα το γράψει ως ρατσιστικό κίνητρο. Οπότε αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Ο αριθμός λοιπόν αυτός από τον Δεκέμβρη του 2015 μέχρι πριν τρεις μέρες που μας ήρθε από την transgender Europe είναι 297 τρας άνθρωποι. Θα σας παρακαλούσα θερμά να κρατήσουμε ενός λεπτούς υγεία για αυτές τις ψυχές. Συνήθως πολλές δεν κρατάνε, είναι λεπτό έτσι μου έχουν πει. Ξένος λοιπόν, παιδί δέκα χρονών. Φοράω τα τακούνια της μαμάς μου και όχι αυτά τα ωραία ψιλοτάκουνα. Παίρνω πόζες χαριτωμένες στον καθρέφτη που είναι εξοφαριασμένος γιατί είμαι και λίγο μεγάλη. Αλλάζω τη διακόσμηση σε όλο το σπίτι μόση δύναμη μπορούσε ένα δύνατο κορμάκι να το κάνει. Δεν ήξερα. Πώς να ήξερα άλλωστε. Η μητέρα μου γνώριζε, έβλεπε και ευτυχώς κατάλαβε, αγράμματη γυναίκα σε μια συνοικία λαϊκή να το πω πως αυτή η ψυχή ήταν ξένη σε ένα άλλο σώμα. Ναι, μη σας φαίνεται περίεργο, αυτό που βλέπετε μπροστά σας είναι πολίτεως φυσιολογικό. Τρανςγεννιέσαι. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο όπως το ακούγεστε. Ολοκληρωτικά. Δεν ξυπνάει ένας άνθρωπος σε ένα πρωί και λέει τι να κάνω σήμερα να βάλω εβυζιά, να ξυριστώ γιατί οι τρίχες μου είναι σαν αλεπίδια, με ενοχλούν, να καταστρέψω τη ζωή μου, να με δείχνουν όλοι, να με φτύνουν όλοι, δεν νομίζω. Άρα για να φτάσεις να κάνεις αυτή την υπέρβαση είναι μέσα σου. Άρα για να βγάλεις αυτό μέσα έξω, αυτό είναι η τρανς κατάσταση που λέμε. Δεν θέλω να πάω σε περισσότερα θεωρητικά γιατί δεν είμαι γι' αυτό εδώ. Απλά αν δεν έκανα αυτά τα βήματα που έκανα στη ζωή μου, θα ήμουν ένας δυστηχισμένος άνθρωπος. Και επίτηδες δεν λέω ένας δυστηχισμένος ομοφυλόφυλος όπως ίσως θα πιστεύατε, διότι πρέπει επιτέλους να καταλάβετε και εσείς, αλλά και εμείς να σας δώσουμε να καταλάβετε ότι είναι άλλο πράγμα ο σεξουαλικός προσανατολισμός, δηλαδή με ποιον επιθυμούμε να κάνουμε έρωτα και άλλο πράγμα η ταυτότητα φύλου. Απλά όταν το μέσα ταιριάζει με το έξω είναι ευτυχία. Για τους περισσότερους τουλάχιστον. Σχολείο. Πάρα πολύ καλός μαθητής. Πολύ ήσυχο παιδί. Δραστήριομεν, κοινωνικόμεν και στη χοροδία και στο κατηχητικό. Είχα πάει. Ήμουνα όμως ξένο και στο σχολείο και στους μαθητές και στους καθηγητές. Γιατί μου έκοψαν τα φτερά στην τρίτη γυμνασίου. Κράξιμο, πολύ κράξιμο. Υπήρχε μία τεράστια πλατεία πριν πάω στο σχολείο που στα παιδικά μου μάτια φανόταν τεράστιο. Τώρα που περνάω είναι μία κανονική πλατεία. Έπαιρνα μία βαθιά ανάσα, ξεφυσούσα και ξεκινούσα. Βολές από εδώ και από εκεί. Ήμουνα πολύ θλιπρεπές αγόρι. Οι περισσότεροι μου περνάμε για κορίτσια από πίσω. Ξεφυσούσα όταν έβγαινα. Και μπροστά μου ήταν η πόρτα του σχολείου, η οποία στα παιδικά μου μάτια φάνταζε τεράστια. Πάλι βαθιά ανάσα, πάλι το ίδιο. Δεν άντεξα. Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά και το ξέρουμε. Είναι γνωστό. Οι καθηγητές όμως, οι εκπαιδευτικοί τι εκπαιδεύουν άραγε. Πώς κάποια παιδιά όταν έχουν κάποια όνειρα δεν τους αφήνουν να τα εκπληρώσουν. Και ορές φορές αναρωτιέμαι. Αν συνέχιζα, πώς ήταν η σήμερα η ζωή μου. Όλους αυτούς. Έχει το θράσος να έρθει να με κοιτάει σήμερα κατάμετα. Νομίζω κανείς. Αναφέρθηκα πριν στο πεσοδρόμιο και όχι τυχαία. Καθίστε να με βολεύει και αυτό. Έξι χρόνια. Πριν πατήσω άτσα, αλλά εκείνα τα ψηλωτάκουνα στηλεοφόρο. Είχα φάει πόρτα πολλές φορές από πολλές δουλειές. Λογικό θα μου πείτε, για την εποχή εκείνη και για τη σημερινή. Πριν μισοκοιτάξω τους οδηγούς ως πελάτες μέσα από την περούκα, είχα στριμωχθεί σε πολλές τουαλέτες από αφεντικούς τους λέγαμε τότε. Πριν ξεράσω μετά από τον πρώτο μου πελάτη, μου είχε ξεράσει η ίδια η κοινωνία εκεί και δεν δραματοποιώ τίποτα. Έξι χρόνια λοιπόν, ένα άλλο σχολείο με άλλα δεδομένα. Κάποια στιγμή όταν εκ των πραγμάτων δεν γινόταν αλλιώς, αποφάσισα ότι αυτό πρέπει να το κοιτάξω κατάματα, να πω εδώ είσαι. Αυτή είναι η ζωή σου, αυτό θα κάνεις, αυτό σου επιτρέπουν να κάνεις. Το έκανα δικό μου, προσπάθησα πολύ, το έκανα ρόλο και ήταν η σωτηρία μου. Βέβαια αυτό το αλησβερή συμπέσβιές δεν με άφησε αλόβητη, αλλά τουλάχιστον με έσωσε. Θυμάμαι ένα βράδυ στα μπουζούκια, από τα πολλά που πηγαίναμε τότε μαζεμένες, τα τσιμπαλέτα 5-6 και τους αναστατώνομαι όλους, με πλησιάζει ένας κύριος αφού είχε χαλάσει μισή περιουσία στα λελούδια και στα πιάτα, τότε σπάγαμε και πιάτα. Έρχεται και μου προσφέρει, μου κάνει ανήθικη πρόταση, με πολλά χρήματα να κάνω σεξ μαζί του εκείνου το βράδυ. Φυσικά και αρνήθηκα, γιατί εκείνη την ώρα ήμουν η Άννα και όχι η Πουτάννα και του το έδωσα να το καταλάβει πολύ καθαρά. Προσπάθησα να το καταλάβω κι εγώ, να το καταλάβουν οι οικοί μου γιατί εκείνοι με ενδιαφέρον μόνο. Τα τελευταία χρόνια θέλω να δώσω τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι είμαστε όλοι οι ίδιοι τελικά. Αποφασίζω λοιπόν μέσα σε όλο αυτό το αλότριο, σε αυτήν την αλότρια κατάσταση, να κάνω επανεπροσδιορισμό στη ζωή μου, στη φύση μου. Και αφέθηκα στα χέρια ενός σιμήθιου διατρού σε μια Αφρικάνικη κοσμοπολίτικη πόλη τη γνωστή Καζαμπλάνκα. Η ανάρρωσή μου ευτυχής αλλά πονούσε τότε, τώρα δεν πονάνε μου λένε. Πήγα στον άλλο κόσμο, ειλικρινά, και γύρισα μέσα σε τέσσερις ώρες και κατάλαβα ότι έχω στα σκέλλια μου πλέον μέσα σε ένα δωμάτιο με μία μαργαρίτα έξω από την πόρτα και όχι έναν ρυθμό. Γιατί εκεί ο πυρού ο γιατρός ήταν Γάλλος, ήταν πολύ καλός άνθρωπος και σε κάθε πόρτα σε αυτόν τον όροφο είχε μόνο λουλούδια. Αρκετά συμβολικό και ανεβαστικό. Αναρώνω και τώρα τι, μια ακόμα γυναίκα αλλά με στάμπα. Αυτή η είδους η καταχώρηση στην κοινωνία είναι πιο υπουλή. Σου δίνει μία ταυτότητα με δικαστική οδό, δηλαδή ξυπνάει ένας δικαστής εκνευρισμένος με τη γυναίκα του, ήταν χρυσαυγίτης είτε όχι και αποφασίζει πόσο και αν είμαι γυναίκα για να μου δώσει ταυτότητα. Θέλετε κι άλλες κακοποιήσεις να σας φέρω. Έχετε δει πολλές τρανς, πολλούς τρανς ανθρώπους σήμερα στις δημόσεις ή ιδιωτικές υπηρεσίες. Θα σας παρακαλούσα πάρα πολύ λίγο πριν κοιμηθείτε το βράδυ να σκεφτείτε αυτή την ερώτηση και να δείτε αν έχετε ένα ψύγμα ευθύνης γι' αυτό. Πάμε παρακάτω, οικιανοχής λοιπόν, αντοχής το λέω εγώ για να το γλυκένω λίγο. Παρθένα, γυναίκα, πόρνη. Πώς το μαζεύεις όλο αυτό, πού να το χωρέσεις όλο αυτό. Πάλι ξένοι λοιπόν σε χώρους που δεν μου άρεσαν, δεν τους είχα λέει ούτε ποτέ. Ανάμεσα πάλι από τούφες μαλλιών δικά μου πλέον και όχι περούκα, έβλεπα μέσα από καθρέφτες κρυφά σώματα ξένα πάνω μου που δεν τα ήθελα και με τέταρτα τα δάκρυά μου σαν ασθεναγμούς για να τους ξεγελάσω και να ξεγελάσω και τον εαυτό μου. Το μυαλό μου έψαχνε για φως άσπρο, όχι κόκκινο, κόκκινο είχα πολύ και δεν ήθελα άλλο. Χάπια, ναρκωτικά, ουσίες, χημεία. Όλα αυτά τα χρόνια για να αντέξεις αυτό που δεν αντέχετε. Σκέφτομαι πως κάθε άνθρωπος έχει αναφέρει το δικαίωμα σε θεωρητικά πολιτισμένες κοινωνίες να οποιουδήποτε φίλο εννοείται με το συζητώ, να εργάζεται έτσι αρκεί να είναι προσωπική του υπόθεση. Όταν όμως έχεις ήδη τόσα βαρίδια τόσων ανθρώπων στην πλάτη σου και υπάρχει μια κοινωνία που σου δείχνει έναν δρόμο εκεί με κάτι νέων πινακίδες τεράστιες, εκεί μόνο μπορείς να πας. Χαιστήκαμε για τις ιδιότητές σου, για τις δυνατότητές σου, μόνο εκεί μπορείς να πας. Αυτό είναι έγκλημα για μένα και μάλιστα κατασυρωήν για πολλούς ανθρώπους, για πολλά παιδιά. Πήρα τρία καλά από αυτή τη δουλειά, πολλά χρήματα, τα οποία δεν τα έχω, άσχετο. Έμαθα όσο οξύμορο και αν ακούγεται τη σεξουαλικότητά μου, διότι εκεί μέσα ήμουν καθαρά ελεύθεροι ως προς το σώμα μου. Και τρίτον είδα τους ανθρώπους και δύτους άνδρες από την άλλη τους πλευρά. Και όνε, οποία έκπληξης, οι πελάτες των πορνίων και των σεξουόρκερ εν γέννη είναι οι συνείδες ύποπτοι. Όλο το φάσμα του ανδρικού πληθυσμού. Η διαφορετικότητα λοιπόν που είναι το σημερινό μας, ένας από τους λόγους που είμαι εγώ εδώ σήμερα είναι το βόρι. Η αιχμή του που κάνει και τη ζημιά είναι η άγνοια και αυτή η κυρία είναι δολοφόνος, σκοτώνει. Άρα πρέπει να την εκμηδενήσουμε, όσοι έχουμε τη διάθεση. Είμαστε όλοι οι ίδιοι, όλοι. Είμαστε από τα ίδια υλικά, αλλά δεν θα έπρεπε να είμαστε και ίσοι. Δεν ζητάμε κάτι παραπάνω. Δεν είναι προβοκατόρικο αυτό που κάνουμε, δεν ζητάμε να είμαστε παραπάνω από κάποιους. Θέλουμε να είμαστε ίσχυ με όλους, ίσοι. Και χρειάζονται πολλοί αγώνες που τη δίνουμε πολλοί άνθρωποι που έχουμε υποστεί όλο αυτό τον κυκαιώνα στη ζωή μας και θέλουμε να το κάνουμε γνώση. Γιατί η εύκολη διέξοδος είναι να το ανταποδώσεις. Και εκεί είναι μια παγίδα και δεν είναι σωστό για μένα αυτό που έχεις δεχτεί να το ανταποδώσεις. Θέλω να το κάνεις γνώση και να δείξεις στον άλλον ότι είναι πρόβλημα. Πριν 2-3 μήνες λοιπόν ήρθα στο σωματίό μας, γιατί βλέπω ότι καθυστερό και αγχώνομαι. Ήρθαν μεταξύ άλλων LGBT ανθρώπων στο σωματίό μας και trans πρόσφυγες. Υπάρχουν και από αυτό. Το ξέρετε, αλλά ποιο νοιάζει να μου πείτε. Ποιος από εσάς μπορεί να μην απαθήσει όταν βλέπει μία πλάτη χαραγμένη από τεράστιες ουλές. Ποιος δεν φέρνει εικόνα όταν βλέπει σε ένα σώμα με λαμψό ή άσπρο ή οτιδήποτε σβησμένα τσιγάρα, χαρακές από μαχαίρια, από θυμωμένους αδερφούς και πατεράδες, σε παιδιά. Είδε τον σύντροφό της δίπλα να τον σφάζουν, να τον σκοτώνουν. Ήταν ξένη στην ιδιαίτερη χώρα. Έφυγε, ξένη σε ένα σώμα σε μια ξένη χώρα, να βρει τι. Πόσα στίγματα αντέχει ένας άνθρωπος να κουβαλήσει στην πλάτη του. Επειδή αυτή η έμφυλη κανονικότητα που διακατέχει όλη την κοινωνία, μετάντησε μια δαμόκλειο σπάθη στα κεφάλια όλων αυτού που ξεφεύγουν από τα κουτάκια σας. Τελειώνω, ευχάριστα. Σε πολύ λίγα πράγματα δεν έχω νιώσει ξένη στη ζωή μου. Στην αγκαλιά της μητέρας μου, της αδερφής μου, του λατρεμένου μου πατέρα και στον ανδρόν που επέλεξα εγώ να αγκαλιάσω. Εκεί δεν ήμουν ξένη. Και για να μην νομίζετε ότι ευλογώ τα γένια σας και στα χανιά. Έχω ζήσει τέσσερα χρόνια εδώ, με δόξασαν τα χανιά και για τις υπηρεσίες μου, μην κρυβόμαστε. Το έχω γράψει και στο βιβλίο, δεν είναι ψέμα, δεν το λέω επειδή είμαι εδώ. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, με έβαλαν σε κανονικά σπίτια, με οικογένειες, τραπεζόματα ή πια ρακές επειδή ήμουν ένα χαμαγελαστό κορίτσι γι' αυτούς και κολύμπησα στο Λιβικό νιώθοντας κάθαρση στην ψυχή μου και στο σώμα μου, πολλές φορές. Είναι η μοναδική πόλη που θα μπορούσα να ζήσω, απλά δεν έχω τα ηχέγγια, δυστυχώς, εκτός από την Αθήνα που όπως όλοι θα έχετε αντιληφθεί, έχει γίνει ένα τεράστιο χαλί που έχει τα πάντα από κάτω και μόλις αρχίζουν και ξεσκονίζονται τα κρόσια του. Φανταστείτε να σηκωθεί όλο το χαλί τι έχει να συμβεί. Σας ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ. |
