| : Ο διδάκτρος του Πολυτεχνίου του Μετσόγου Πολυτεχνίου και να μας μιλήσει για τη συναισθηματική νοημοσύνη των πολεμιστών. Ευχαριστώ. Καταρχήν, πριν ξεκινήσει η ομιλία, να ξεκαθαρίσουμε ότι ό,τι θα δείτε σήμερα είναι ακόμα σε ρευντικό στάδιο, το οποίο σημαίνει ότι μέχρι να το βρούμε σε μορφή κάποιου οποιοδήποτε προϊόντος θα περάσουν αρκετά χρόνια, οπότε δεν περιμένει κάθε μαγική λύση αύριο το πρωί. Και δεύτερον, να κάνουμε έτσι να αποσαφηνίσουμε ένα ζήτημα, ότι όταν λέω εδώ πέρα συναισθηματική νοημοσύνη των υπολογιστών, δεν εννοώ ότι θα κάνουμε στις υπολογιστές να έχουμε συναισθήματα, γιατί θα ήταν και λίγο επικίνδυνο να θέλουμε να δουλέψουμε με ένα μηχάνημα το οποίο θα μας κρατάει μούτρα από πριν το βράδυ. Νομίζω ότι θέλουμε να κάνουμε στις υπολογιστές το οποίο θα μας κρατάει μούτρα από πριν το βράδυ. Λοιπόν, καταρχήν θα έχετε ακούσει όλοι σας και θα πάει στα φθανότητα τον όρο εξυπνό κάτι στις τελευταία χρόνια. Έχουμε έξυπνα τηλέφωνα, έχουμε έξυπνα αυτοκίνητα, έχουμε έξυπνες υπολογιστές, έχουμε έξυπνες βόμβες, από έξυπνους ανθρώπους έχουμε μια έλεξη να το παλεύουμε γι' αυτό. Το έξυπνο οτιδήποτε τι είναι, είναι ουσιαστικά ένα σύστημα με όσο το δυνατό πιο αυτοματοποιημένο τρόπο με λιγότερη παρέμβαση από το χρήστη. Φιμολογείται όμως, και υπάρχει έτσι μια διάφορη άποψη στην ατμόσφαιρα, ότι όλα αυτά ξεκίνησαν να είναι ψυχθά μηχανήματα, τα οποία δεν έχουν κανένα συνέστημα, δεν έχουν καμία σχέση με τη λογική της συναισθηματικένους ανθρώπους, etc. Παρ' όλα αυτά, στην επιστημονική φαντασία υπάρχουν διάφορα σενάρια, τα οποία ακυμαίνονται από το ρεαλιστικό μέχρι και το τελείωσης τοπικό, που αφορούν την αλληλεπίδραση χρήστη και υπολογιστή στο μέλλον, η οποία βασίζεται πάνω στην επεξεργασία των συναισθημάτων μας. Γι' αυτό λοιπόν σήμερα θα αντικεντρώθουμε για μεθόδους που επιτρέπουν σε ένα έξυπνο σύστημα βελοφορικής, σε ένα έξυπνο τεχνολογικό σύστημα, να επεξεργάζεται και να αναλύει τα συναισθηματά μας, λαμβάνοντας υπόψη το, οπότε να ευελειώσει την επαφή του μαζί μας. Ίσως να διαβάσετε στην πρόσκληση που εξέδασε το Ευγενίδιο δύο όρους με τους οποίους δεν είστε εξηγειωμένοι περισσότεροι. Ο πρώτος όρος είναι η υπολογιστική όραση. Η υπολογιστική όραση δεν είναι τίποτα άλλο, αλλά η προσπάθεια των ανθρώπων να μηνυθεί τεχνητά τη διαδικασία της ανθρώπινης όρασης. Είναι δηλαδή ένα σύνολο από μεσόδους, οι οποίες συλλεύουν εικόνα, την καταγράφουν, την αναλύουν και την επεξεργάζονται, ώστε να βγάλουν συμπεράσματα. Που χρησιμοποιούμε την υπολογιστική όραση ή computer vision, όπως είναι ο αγγλικός όρος. Την χρησιμοποιούμε σε συστήματα που χρησιμοποιούν για να ανοιχνεύσουν εκαταστράσεις, παράδειγμα ένα σύστημα τίμι θα μπορούσε να εφαρμόζεται στην αττική οδό, για να ανοιχνεύει αττικήματα αυτόματα, χωρίς να έχουμε κάποιον άνθρωπο να κοιτάει 24 ώρες στα 24 ώρες όλες τις κάμερες που την καλύψουν. Συστήματα υπολογιστική όραση χρησιμοποιούν την αυτοποίηση, είτε αντικειμένων, είτε ανθρώπων ακόμα. Παράδειγμα, μια κάμερα η οποία κοιτάει το πρόσωπό μας και ταυτοποιεί ότι είμαστε εμείς αυτός που ισχυριζόμαστε ότι είμαστε. Συστήματα υπολογιστικής όρασης χρησιμοποιούν πάρα πολύ στην ιατρική διαγνωστική, όπου για παράδειγμα σε εικόνες που προέρχονται από έναν αξιονικό τομωγράφο διαπιστώνουν αν υπάρχει κάποια παθολογία ή όχι. Τέλος, χρησιμοποιούν πάρα πολύ επίσης και στη βιομηχανία, στον έλεγχο των διαδικασιών μιας τεράστισης αλυσίδας παραγωγής, όπως για παράδειγμα τελευταία στην Ισαν έχει εφαρμοστεί ένα τέτοιο σύστημα που βασίζεται σε computer vision για να ελέγχει πιθανά ατυχήματα κατά τη διάρκεια παραγωγής των αυτοκινήτων, ατέλειες πιθανές στη διάρκεια στερμολόγησης και ακόμα και εργατικά ατυχήματα. Ο δεύτερος όρος που θα είδατε δεχομένως στην πρόσληση είναι αυτό στις βιομετρικείες. Η βιομετρική ως κλάβος και ως εφαρμογή είναι ένα σύλλογο κι αυτό από εφαρμογές, από μεθόδους οι οποίες μετράνε χαρακτηριστικά του ανθρώπου για να βγάλουν ορισμένα συμπεράσματα. Η βιομετρική χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες στη βιομετρική που ασχολείται με τα χαρακτηριστικά της φυσιολογίας του ανθρώπου και είναι ουσιαστικά χαρακτηριστικά τα οποία μας ξεχωρίζουν από οποιονδήποτε άλλο. Είναι χαρακτηριστικά τα οποία τα άπνουν όλοι οι άνθρωποι και στον καθέναν είναι μοναδικά. Αυτά είναι προφανώς το DNA, τα ραχτυλικά αποτυπώματα, το σχήμα της ύδρυδας του ματιού μας, το πρόσωπό μας, ακόμα και τα αποτύγωμα της παλάβης μας. Αυτά ελέγονται για τα λεγόμενα σκληρά χαρακτηριστικά στην ορολογία. Υπάρχει όμως και η συμπεριφορική βιομετρική ή σοφτ μαλακά χαρακτηριστικά τα οποία ανεχομένως δεν μας ξεχωρίζουν από όλον τον υπόλοιπο λυθισμό αλλά χρησιμοποιούνται για να ταυτοποιήσουν τις πράξεις μας και τις γιαθέσεις μας. Αυτό είναι υπογραφή ένα παράδειγμα και οριθμός πλητρολόγησης. Ακόμα και οριθμός με τον οποίο πλητρολογούμε όταν δουλεύουμε είναι ξεχωριστό για κάθε άνθρωπο και μπορεί να χρησιμοποιηθείς μοναδικό στοιχείο και να μας σεχωρίσει με πιθανότητα αποτυχία σε ένα περίπου 10 κατομμύρια αν θυμάμαι καλά. Δηλαδή κάθε 10 κατομμύρια ανθρώπους είναι δύο που έχουν το ίδιο υπογραφή πλητρολόγησης. Φυσικά και τελικά αυτό που θα ασχοληθούμε σήμερα είναι και τα συναισθήματά μας. Ασχολείται η συμπεριφορική βιομητεκή με τα συναισθήματά μας για να εξάγει συμπεράσματα για την ψυχολογική μας κατάσταση. Ωραία. Γιατί όμως χρειαζόμαστε μηχανήματα τα οποία να καταλαβαίνουν το συναισθήμα μας κάθε φορά. Η βασική ιδέα είναι απλή. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση για ανάπτυξη συστημάτων τα οποία ονομάζονται συστήματα υποβοληθούμενης διαβίωσης. Αυτά είναι συστήματα ουσιαστικά έξυπνου σπιτιού τα οποία όμως είναι στοχευμένα σε ανθρώπους οι οποίοι είναι ηλικιωμένοι και μόνοι τους και κατά πάντα πιθανότητα έχουν και κάποια άνοια, αρχαία, Αλσχάινερ ή τίποτα. Ο σκοπός λοιπόν γενικότερη τάση αυτή τη στιγμή στην ιατρική είναι αυτοί οι άνθρωποι να μην νοσηλεύονται σε ιδρύματα με το καλημέρα που λέμε αλλά να παραμένουν όσο το δυνατόν περισσότερο στο σπίτι τους υποβοληθούμενοι από τους οικείους τους έτσι ώστε να το άνθρωπο ηλικιωμένο τον μεταφέρουμε σε ένα ιδρύμα τον αφήσουμε εκεί και δεν τον επισκεφτόμαστε δεν ευτοφροντίζουμε εμείς οι ειδικοί του άνθρωποι προφανώς η εξέλιξη της ασθενειάστηση είναι πολύ χειρότερη. Φυσικά υπάρχουν και από πίσω οι προφανείς οικονομικοί λόγοι να μειώσουμε το κόστος της νοσηλείας. Βέβαια όλα αυτά με ένα έξυπνο σύστημα παρακολούθησης ενός ασθενείς στο σπίτι έχουν ως αποτέλεσμα να έχει καλύτερη ουσιαστικά περιοριστά της από τον γιατρό ο οποίος βλέπει τα δεδομένα του ασθενεί να του έρθονται αυτώματα χωρίς να χρειάζεται να πηγαίνει μέχρι του ασθενείου και χωρίς να του τρώει ζέτρο χρόνο το ραντεβού του. Βλέπει τις συγκεκριμένες ειδοποιήσεις στοχοποιημένες και πολύ αναλυτικά παρουσιασμένες και φυσικά έτσι αυξάνεται η ποιότητα της οδύνας ενός τέτοιου ασθενείου. Σε αυτά λοιπόν τα συστήματα τα οποία παρακολουθούν οι ηλικιωμένους ανθρώπους που μένουν μόνοι της στο σπίτι και έχουν κάποια ασθένεια και υπάρχουν ήδη στην αγορά, προς το παρόν υλοποιημένα έχουμε μια πισανή υπενθύμηση για ένα θάρματο το πρωί που σηκώνεται για παράδειγμα ασθενείς, πηγαίνει στο μπάγιο του και στον καστρέφτη του υπάρχει μια ανακοίνωση πρέπει να πάρεις το άσπρο και το κόκκινο χάπι πριν τις 10. Υπάρχει προφανώς πρόληψη για την ανοίχνευση ατυχημάτων, μια πτώση πιθανή όταν ο άνθρωπος είναι μόνος στο σπίτι, θα μπορούσε να τον αφήσει αγωίστα για πολλές ώρες να γίνεται, ανοιχνεύεται αυτόματα από κάποιους ισθητήρες και ειδοποιείται ο άμεσα διαθερώμενος συγγενής του ή ακόμα και το 10, κάτι αντίστοιχο. Προφανώς επίσης υπάρχουν και συναγερμοί υλοποιημένοι, οι οποίοι οφείλονται σε πιθανές επιπλοκές στην υγεία του ασθενείου. Μπορούμε χωρίς να παρεμβαίνουμε στην προσωπική τους ζωή και χωρίς να τον αναγκάζουμε να φοράει διάφορα περίοδα αντιχανήματα, να αντιχνεύουμε από μακριά καταστάσεις, οι οποίες είναι αρνητικές για την υγεία του. Για παράδειγμα, μπορούμε από μακριά να αντιχνεύουμε το χτύπο της καρδιάς και να βλέπουμε αν υπάρχουν αριθμίες. Με ένα απλό μικρόφωνο, λίγο δυνατό βέβαια. Μπορούμε να αντιχνεύουμε το ρυθμό της αναπνοής του, μπορούμε να αντιχνεύουμε προφανώς και κάποια έκκληση για βοήθεια για οποιαδήποτε λόγο και ούτε καθεξής. Αυτό όμως που μας λείπει αυτή τη στιγμή, είναι ότι τέτοια άτομα δεν έχουν μόνο προβλήματα με την υγεία του σώματός τους, αλλά κατά τάσα πιθανότητα που παρουσιάσουν ότι έχουν προβλήματα ψυχολογικής φύσης. Για αυτά λοιπόν, σε αυτά τα συστήματα, δεν υπάρχει καμία πρόβληψη. Γιατί προφανώς ένας άνθρωπος ηλικιωμένος, ο οποίος είναι σπίτι μόνος του πολλές ώρες, είναι πολύ πιθανό να εμφανίσει συμπτώματα κατάθλιψης τα οποία να μην τα μαρτυράει στους οικείους όταν γυρνάνε πίσω σπίτι και επίσης ακόμα πολύ πιθανό είναι ένας άνθρωπος ο οποίος πάσχει κάποια ελαφριά μορφιάμιας να έχει εξάσεις τιμού, πανικού, φόβο, οτιδήποτε. Για αυτό λοιπόν μας είναι απαραίτητο να στρέψουμε την προσοχή μας προς συστήματα τα οποία μπορούν να αναγνωρίζουν και να επεξερκάζονται στην αισθήματα των ανθρώπων, ώστε να δημιουργούνται οι αντίστατοι συναγερμοί και οι αντίστοιες εντοποιήσεις προς τους οικείους τους ή τους γιατρούς. Έτσι λοιπόν καταλήγουμε σε ένα μοντέλο ενός έξινου σπιτιού, το οποίο έχει οπωσδήποτε μέσα αισθητήρες για πτώσεις και ατυχήματα διάστατος σπίτι, από παράδειγμα ένα αμάτι το οποίο έχουμε ξεχάσει ανεχιτό ή μια βρύση, έχει αισθητήρες για την υγεία των ανθρώπων, μπορούμε να μετράμε την αρτηριακή του πίεση, τη θερμοκρασία, την αναπνοή του, το καθεξής. Έχει επίσης περιβαλλοντικούς αισθητήρες που μετράνε η υγρασία, θερμοκρασίες, πιθανή παρουσία μονοξυβίου και διοξυβίου και τα λοιπά και τέλος έχει οπωσδήποτε βιομετρικούς αισθητήρες οι οποίοι θα χρησιμοποιηθούν για να ανιχνεύσουν τα συναισθήματά τους. Όμως για να ανιχνεύσουμε κάτι πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς είναι. Εδώ και πολλά χρόνια ένας πολύ γνωστός ψυχολόγος ο Έκμαν στην Αμερική κάθεσε να κατηγοριοποιήσει τα συναισθήματα. Οι περισσότεροι και εγώ όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι το αντικείμενο είχα την αρχική εντύπωση ότι τα συναισθήματά μας είναι μια τεράστια γκάμα και πολύ με τη θανότητα να εκφράζονται με πολύ διαφορετικό τρόπο στον καθένα μας. Ο Έκμαν όμως κάθισε και τα μελέτησε και έβαλε το συμπέρασμα ότι είναι έξι τα βασικά μας συναισθήματα και ότι η έκφρασή τους στον ανθρώπινο πρόσωπο είναι ακριβώς η ίδια σε όλες οι κουλτούρες και σε όλες τους πολιτισμούς. Ακόμα πιο εντυπωσιακό συμπέρασμα που έκραλε είναι ότι ακόμα και άνθρωποι τυφλείς γεννητής εξέφραζαν τα συναισθήματά τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με ανθρώπους που δεν ήταν τυφλείς. Έχει ένα κλασικό παράδειγμα, είναι αυτό, δυστυχώς δεν βρήκα τη φωγραφία, ήταν αυτό ενός ταινίστα τυφλού, ο οποίος την ώρα που χάνει έχει μια συγκεκριμένη έκπραση λύπη στον πρόσωπό του. Ακριβώς την ίδια έκπραση είχε και ένας ταινίστας των επόμενων αγώνων που έβλεπε κανονικά. Για να δούμε λοιπόν όμως ποια είναι τα έξι βασικά συναισθήματα τα οποία έχουμε κατηγοριοποιήσει. Είναι ο θυμός, ο φόβος, η έκπληξη, η θλίψη, η χαρά και η αιδεία. Αυτά είναι τα βασικά συναισθήματα, αυτά είναι που μας ενδιαφέρουν και όλα, και όλα τα άλλα δεν είναι παρασυνδιασμοί αυτών, τα οποία από στο παρόν δεν μας ενδιαφέρουν. Γιατί σε ένα σπίτι το οποίο παρακολουθούμε έναν άνθρωπο που πάσει από κάτι, όπως καταλαβαίνετε μας ενδιαφέρουν κυρίως τα ελληνικά συναισθήματα, το να είναι κάποιος χαρούμενος δεν μας ανησυχεί και τόσο πολύ. Το να είναι όμως χλυμμένος ή θυμωμένος ή να είναι συνέχεια σε μια κατάσταση που δείχνει φόβο είναι πολύ σχετικό και χρήζει συνήθως η ιατρική παρέμβαση. Ωραία, έχουμε μια αρχή λοιπόν, έχουμε ένα πρώτο πυρήνα με το τι περίπου θα ασχοληθούμε. Ξέρουμε ότι τα συναισθήματά μας είναι έξι. Μετά, για να τα καταλάβουμε ως ένας υπολογιστής, δεν μπορούμε να το πούμε αυτό είναι θυμός, αυτό είναι γλύψα, αυτό είναι χαρά, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τα σπάσουμε στα κομμάτια από τα οποία συντήφεται. Έτσι λοιπόν, για κάθε συνέστημα κάτσαν και μελετήσαμε, όχι εγώ, οι ψυχολόγοι, κάτσαν και μελετήσαμε τι συσπάσεις κάνει το ανθρώπινο πρόσωπο. Σε αυτή την εικόνα δεν φαίνεται καν τα γράμματα βέβαια, αλλά για κάθε συνέστημα περιγράφονται τρεις τουλάχιστον δράσεις που συμβαίνουν στον πρόσωπο την ώρα που εκφράζει αυτό το συνέστημα. Έτσι λοιπόν, για το θυμό μαζέμει το πρόσωπο ουσιαστικά προς τα μέσα, έχουμε ρητήδες και φάνηση ρητήδων μέσα στο μέτωπο, το στόμα σκληρένει και είναι μια ευθεία και σφίγγει η περιοχή κατά τα μάτια. Στην έκπληξη, για παράδειγμα, ανοίγουν τα μάτια, σηκώνουν τα φρίδια και ανοίγει και το στόμα. Αντίστοιχα και για τα υπόλοιπα συναισθήματα, τη χαρά, την αλληλεία, τον φόβο και την φλήψη. Περάσαμε σε ένα ακούμασιμα σημαντικό βήμα λοιπόν, αφού κατηγορηποιήσαμε τα συναισθήματα ξέρουμε και σε κάθε συνέστημα τι σημαίνει το πρόσωπό μας. Και προσοχή, επαναλαμβάνω, στα ίδια ακριβώς πράγματα συμβαίνουν σε όλα τα πρόσωπα στον κόσμο, όταν εκφράζουμε το αντίστοιχο συνέστημα. Αυτό είναι ένα βασικό βήμα για να ξεκινήσουμε την επαξεργασία λοιπόν των εικόνων στον υπολογιστήκ για να βγάλουμε το συμπέραγμα που θέλουμε. Δεν ξέρω αν με προκαλήσει κανέναν έκπληξη, αλλά τα μαθηματικά είναι και αυτά ξύσου ικανά να περιγράφουν και συναισθήματα. Στο συμπέραγμα που βγήκε όταν το προκαταλάβαμε, μας προκάλεσε αρκετή έκπληξη, γιατί δεν περιμέναμε να μας πω την αλήθεια να μπορέσουμε να αναλύσουμε τις εκφράσεις του προσώπου μας μαθηματικούς όρους, παράλληλα αυτά καταφέραμε. Η λογική είναι πολύ απλή και ουσιαστικά μιμούμαστε τον τρόπο με τον οποίο και εμείς αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα στον πρόσωπο ενός συνομιλητή μας, απλά να καταλαβαίνουμε ότι κάνουμε αυτά τα βήματα κάθε φορά, είναι το σαν συνέστητη διαδικασία στο μυαλό μας που ποτέ δεν έχουμε κάτι να σκεφτούμε. Αλλά ουσιαστικά τι κάνουμε, χωρίζουμε τον πρόσωπο της συνομιλητής μας σε ζώνες ενδιαφέροντος, αναλύουμε κάθε ζώνη ξεχωριστά, βλέπουμε τι συμβαίνει, σχηματίζουμε, βάζουμε αυτά λοιπόν τα χαρακτηριστικά σε ένα χώρο που το λέμε χώρο απόφασης, δηλαδή λέμε έχουμε ένα σηκωμένο φρίδια, έχουμε δύο σηκωμένα φρίδια, έχουμε ένα ανοιχτό στόμα, έκλειξη. Και μετά συγκρίνουμε το χώρο απόφασης, την εικόνα δηλαδή της συνομιλητής μας με αυτό που έχουμε αποθηκευμένο στο κεφάλι μας ως πρότυπο και βλέπουμε με ποιο πρότυπο ταιριάζει η εικόνα που αποδεχόμαστε με αυτό. Άρα είναι το τάδες συναισθήμα. Έτσι λοιπόν παίρνουμε την απόφαση μας. Αυτή είναι μια αρχική κατανομή του τι συμβαίνει αλογοριθμικά και στον εγκεφαλό μας αλλά και στην τραυματικότητα, στην οποία προσπαθούμε, επαναλαμβάνω, να μη μιλήσουμε τι εργασία στον εγκεφαλό μας όσο καλύτερα γίνεται. Και τώρα ξεκινάμε να μπαίνουμε στα πιο τεχνικά ζητήματα της ολής υπόκρευσης. Ο υπολογιστής μας μπορεί, εμείς μάλλον μπορεί να βλέπουμε αυτή την εικόνα, ένα πρόσωπο που χαμογελάει, ο υπολογιστής μας μάλλον δε βλέπει φυσικά κάτι τέτοιο, δεν έχει καμία ιδέα για τα μάτια, το στόμα, τη μύτη, οτιδήποτε. Ο υπολογιστής μας αυτό που βλέπει όταν του έρχεται μια εικόνα είναι αυτό. Είναι ένας πίνακας, αυτή τη δομή την ονομάζεται πίνακα στα μαθηματικά, ο οποίος απολυθεί από πολλά νομεράκια. Κάθε νούμερο αντιστοιχεί σε ένα πίξελ πάνω στην εικόνα της φωτογραφίας και εκφράζει το πόσο φωτεινό είναι εκείνο το σημείο. Έτσι, λοιπόν, το μοναδικό δεδομένο που έχουμε και από εκεί που πρέπει να ξεκινήσουμε για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας είναι μια σειρά από νούμερο τα οποία εκφράζουν φωτεινότητα, τίποτα άλλο. Αυτό είναι το δεδομένο μας. Δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα καλύτερο ως ίσο από στην υπολογιστή μας και από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Τι κάνουμε, λοιπόν? Πρέπει να αντιλέξουμε να μάθουμε στον υπολογιστή μας σε τίες περιοχές να εστιάσει την προσοχή του, ώστε να βράει το συμπεράσμά του. Σε αυτό, λοιπόν, το πρόσωπο, δεν μας ενδιαφέρουν τα περισσότερα χαρατίστικα, μας ενδιαφέρουν εδώ πέρα οι ρητήδες που εφανίζονται στο μέτωπο, τα μάτια, το σχήμα τους και τα φρύλια, οι ρητήδες που εφανίζονται γύρω από τη μύτη και το σχήμα του στόματος. Αυτά. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττή πληροφορία. Λοιπόν, πώς θα πούμε όμως στον υπολογιστή, εστιάσε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. Πώς θα το κάνουμε να καταλάβει τι είναι σημαντικό χωρίς να επέμφυγουμε, χωρίς να του πούμε, ξέρεις, να πάμε με το ποτικάκι μας και να πούμε πλήκ εδώ, πλήκ εκεί, πλήκ εκεί. Όχι. Πρέπει όλη η διαδικασία να γίνει αυτόματα. Για αυτό εφαρμόζουμε πρώτο μια μέθοδο που ονομάζεται «ανύχνευση ακμών». Αυτό ουσιαστικά τι κάνει, θέλει να είναι ο πολιτεχνικός, κοιτάει γραμμούλα γραμμούλα τα δεδομένα μας, τους αριθμούς μας και όπου βλέπει απότομη αλλαγή στην φωτεινότητα βάζει ένα σημαδάκι. Έτσι, λοιπόν, εδώ πέρα γυρνάει απότομα από άσπρο σε μαύρο, κρατάμε το σημείο. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι αυτό. Όπως βλέπετε, έχουν εφήγγει πάρα πολλά περιττά δεδομένα και τώρα έχουμε μόνο ένα βασικό σκαρίφιμα του τι συμβαίνει στον πρόσωπο σε αυτή την έκφραση. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως, μια δική ιδέα ήτανε, οκ, το κρατάνε αυτό, λένε κρατά αυτό, κρατά αυτό, συγκρινέτον με το πρότυπο που έχεις και τη λύπτω και τελειώσαν. Όχι. Γιατί? Γιατί έτσι όπως είναι αυτό το γράφημα, έχουμε απομονώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου χωρίς να κρατάνουν πληροφορία για τη μεταξύ τους διασυνδέσεις. Το πρόσωπο όμως δεν είναι μια σειρά από κομμάτια που λειτουργούν ανεξάρτητα από το άλλο, όταν κινείται κάτι κινείται αντίσταση κάτι άλλο. Οπότε, πρέπει να βρούμε ένα μοντέλο το οποίο να διατηρεί την πληροφορία που υπάρχει, τι γίνεται όταν κινείται κομμάτια του προσώπου, αλλά ταυτόχρονα να μας αφήνει ανέβαφα και τα σχοινή ενδιαφέροντας. Να μπορούμε να εξάσουμε από αυτό το μοντέλο, δηλαδή, το τι μας ενδιαφέρει. Έτσι, λοιπόν, εφαρμόζεται μια δεύτερη τεχνική, η οποία ονομάζεται ψηφίδωση. Φτιάχνουμε ένα μοσαϊκό, ένα ψηφιδωτό. Πώς το φτιάχνουμε αυτό? Παίρνουμε κάθε φωτεινό κομματάκι εδώ πέρα και ανάλογα με το τι υπάρχει γύρω του, χτίζουμε ένα μικρό πολύβονο, μια μικρή ψηφίδα, ώστε να φτιάξουμε ένα γεωμετρικό μοντέλο του όλου του προσώπου, το οποίο θα μας χρησιμεύσει ως χάρτης. Το αποτέλεσμα αυτής διαδικασίας είναι αυτό. Το συγκεκριμένο, αν θυμάμαι καλά, αποτελείται από 3.907 πολύβονα. Το πρόσωπο έχει χωριστεί σε ζώνες ενδιαφέροντος, όπου έχουμε δράση, βλέπετε, έχουμε πάρα πολύ μικρά πολύβονα με μικρό εμβαδό και πολλά μαζί του ένα από το άλλο, όπου δεν υπάρχει ιδιαίτερη πληροφορία, έχουμε περιοχές οι οποίες είναι και τα μεγάλο εμβαδό. Παρ' όλα αυτά βλέπετε ότι διατηρείται η βασική μορφή, έχουμε εδώ τις βετήρες στο πρόσωπο, στο μέτωπο, εδώ είναι τα φρύδια, εδώ είναι τα μάτια, εδώ είναι η μύτη και η ριτιβούλεθις και εδώ διακίνεται ξεκάθαρα το στόμα. Έτσι λοιπόν, με αυτές τις δύο πληροφορίες, εφαρμόζουμε μια τρίτη διαδικασία που λέγεται συσσομάτωση, στην οποία μετράμε όλη την χρήσιμη πληροφορία που υπάρχει πάνω στο πρόσωπο σε αυτό το μοντέλο αυτή τη στιγμή, τη συγκρίνουμε με την αρχική εικόνα και σχηματίζουμε το χώρο απόφασης ο οποίος είναι χρωματισμένος εδώ ως έχει. Βλέπετε ότι όπου υπάρχει έκθραση υπάρχει κάποιο χρώμα. Αυτό βέβαια είναι ένα αποτέλεσμα το οποίο θέλει λίγο φιλτράρισμα ακόμα για να βελτιωθούν κάποια δομένα, αλλά παρ' όλα αυτά τα πολύ σημαντικά στοιχεία τα οποία συμβάλουν στην λιμιουργία του συναισθήματος είναι όλα μέσα. Είναι οι ρητήδες, είναι τα μάτια, είναι όλο το σημαντικό στόματος και είναι προφανώς και η περιοχή κατά τα μάτια με τις ρητήδες που σηματίζονται και οι οποίες δημιουργούν ένταση. Αυτό λοιπόν τα χρωματιστά μέρη συνιστούν στο χώρο απόφασης μας. Θα ήθελα να δούμε και μερικά παραδείγματα ακόμα. Εδώ βλέπουμε προφανώς ένα χαρούμενο πρόσωπο, αυτό είναι το γεωμετικό του μοντέλο, το στόμα έχει τα κύλα στραμμένα προς τα πάνω, έχουμε τα φρύδια ανασυκομένα και έχουμε και τις ρητήδες χαράς εδώ πέρα κάτω από τα μάτια και στην άκρη αυτό το, πώς το λέμε, το crossfit. Δεν θυμάμαι πώς το λέμε στα ελληνικά ανθρωπή. Εδώ είναι πιο κοντά ακόμα. Ακόμα και ξεκάθαρα, οι ρητήδες κάτω και γύρω από τα μάτια, τα φρύδια ανασυκομένα, τα οποία όμως υπάρχει στη σχέση με τους υπόλοιπους μίσους σημαντικά που βρίσκονται στην περιοχή, το στόμα μισάνιχτο και προς τα πάνω και τα λοιπά. Και αυτό είναι το μοντέλο πάνω από την αρχική εικόνα. Βλέπουμε ότι καλύπτει απόλυτα τα σημεία που μας ενδιαφέρονται. Εδώ βλέπουμε ένα θυμωμένο πρόσωπο. Έχει μαδευτεί προς τα μέσα, έχουμε ρητήδες εδώ, έχουμε πολύ ένταση κάτω από τα μάτια, έχουμε έντοιμες ρητήδες εδώ και το στόμα είναι έτσι σφιγμένο και πιο γραμπιδοδεαμωτό. Αυτό είναι το μοντέλο του θυμού, το γεμιωτικό μοντέλο του θυμού. Βλέπουμε ξεκάθαρα την ένταση που δημιουργείται στο κέντρο της εικόνας, τα πολύ μικρά πολύγωνα μαζεμένα τώρα δίπλα στο άλλο, βλέπουμε τα θύλια τα οποία είναι σμιχτά, έχουν γύρι προς τα μέσα και το στόμα το οποίο έχει κλείσει προς τα κάτω και είναι σφιγμένο. Να και προσφέρεται η μια εικόνα πάνω στην άλλη. Και λίγο πριν τελειώσει αυτή η διαδικασία, αφού τα έχουμε μαζέψει όλα αυτά και τα έχουμε δομίσει σε ένα χώρο που το λένε χώρο απόφασης, έχουμε πετάξει σε μια κουβά όλα αυτά εδώ μένα τα οποία τα έχουμε χαρακτηρίσει ανάλογα με το γεωμετρικό του σχήμα. Γιατί αυτή είναι και όλη και όλη η διαφορία που χρειαζόμαστε, είναι η γεωμετρία. Είναι χρυδάκια τα οποία έχουν μετακινηθεί προς τα μέσα, είναι ρητήδα που έχει ένα καμπύλι α, είναι στόμα που έχει ένα καμπύλι β και όλο καθεξής. Από πριν έχουμε είδαμε αποφυγευμένα τα πρότυπα του κάθε συναισθήματος, σπασμένα σε κομμάτια, το οποίο σημαίνει ότι το μοναδικό το έχουμε να κάνουμε είναι να πούμε. Συγκρίνουμε το αριστερό μάτι με το αριστερό μάτι του πρότυπο μας. Με ποιο ταιριάζει με αυτό. Άρα έχουμε το τάδες συναισθήμα με πιθανότητα 30%. Όταν βρούμε ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, προσθέτουμε κι άλλη πιθανότητα. Έτσι οδηγούμε σιγά σιγά στην πεβαιότητα. Πώς γίνεται? Ορίξτε. Ανοιχνεύουμε σηκωμένα φρίδια. 30% έκπληξη έχουμε σίγουρα. Ξεκινάμε από εκεί. Μετά κατεβαίνουμε προς τα κάτω. Έχουμε ουρλωμένα μάτια. Έχουμε ανορφάνικτα μάτια. Κυκλικά, πολύ ωραία και πολύ έντενα. Άρα αυτά είναι την πιθανότητα να έχουμε έκπληξη. Κατεβαίνουμε προς τα κάτω και βλέπουμε ορφάνικτο στόμα. Η πιθανότητα να έχουμε έκπληξη έχει τάση πλέον στο 99%. Μπορούμε λοιπόν με πολύ μεγάλη ασφάλεια και πολύ μεγάλη συμποριφορά να πούμε ότι το πρόσωπο το οποίο μου στείλεσες φίλε από την κάμερά σου μέσα προδίδει το αίσθημα της έκπληξης. Και πώς συνδυάζει λοιπόν όλο αυτό με τη συμποριφορά ενός έξυπνου σπιτιού? Η λύση είναι απλή. Έχουμε μια ομάδα από γιατρούς που σε διδράζονται μαζί μας, όχι τώρα, κάθε στιγμή θα έχουμε, οι οποίοι μας προκαθαρίζουν κάποια όρια ασφαλείας. Για παράδειγμα θέλουμε να δούμε ένας ασθενής στο σπίτι υπάρχει από κατάθλιψη. Εγώ δεν ξέρω ποια είναι τα συντώματα, δεν ξέρω αν πρέπει να είναι θλιμμένος τρεις ώρες τη μέρα ή τέσσερις για να αποφασίσουμε αν έχει κατάθλιψη, θα μου το πει ο γιατρός αυτό. Ρυθμίζουμε λοιπόν το σύστημά μας ανάλογα και έτσι αυτό, όταν υπερβέλνουμε τα όρια κάποιου αρνητικού συναισθήματος, εκδηλείται μια αποειδοποίηση. Είτε στον γιατρό, είτε στους συγκίνους του ασθενείου. Μετά προφανώς ακολουθεί κάποια ιατρική παρέμβαση αν είναι αναγκαίο ή μπορεί το σύστημα να προσαρμόζει και τις συνθήκες του σπιτιού, την περίεδος ατμόσφαιρα, ώστε να προσαρμόζεται να βελτιώνεται η ψωδική κατάσταση του ασθενείου. Για παράδειγμα, μπορούμε να έχουμε ένα συναγερμό όταν ανοιχνεύσουμε μια περίπτωση πανικού ή φόβου στον ασθενείο ή εκκρίξεις θυμού που συνοδεύονται από θλίψη, αλλά επίσης όταν δούμε κάποια στιγμή να είναι φλιμμένος, κάτι που είναι πολύ φυσιολογικό, δεν είναι ανάγκη να ανηψυχήσουμε τον κόσμο, μπορεί το σύστημα να του προτείνει να βρει μια κωμωδία στη τηλεόραση, να βάλει κάτι χαλαρωτική μουσική ή οτιδήποτε τέτοιο. Ακόμα-ακόμα μπορεί να του προτείνει και να πάρει τηλέφωνο κάποιος συγγενείς του ή κάποιος φίλος του για να μιλήσουμε. Αυτό. Προσαρμόζεται το σπίτι στη συναισθηματική κατάσταση του κατοίκου του ή ειδοποιεί τους γιατρούς και ψυχικοί στον υπάρχει κάποια έντονη ανάγκη. Και όλα αυτά απλά ελετώντας ένα κωμωδικό μοντέλο του προσώπου του. Τελειώσαμε? Όχι. Τίποτα δεν είναι έτοιμο, τίποτα δεν είναι πανάκια, τίποτα δεν είναι τέλειο, τίποτα δεν είναι έτσι θέστατο. Υπάρχει μεγάλη τάση αυτή τη στιγμή σύγχρονη τεχνολογία για ανάπτυξη τέτοιων συστημάτων. Υπάρχει πολύ έντονη έρευνα παγκοσμίως και προς το παρόν έχουμε αρκετά καλά αποτελέσματα με πολλές ομάδες να δημιουργούν πραγματικά μερικά πράγματα που είναι τουλάχιστον εξωπραγματικά για τα εδομένα της σύγχρονης κοινωνίας. Και πραγματικά ελπίζω ότι σε μερικά χρόνια θα μπορούμε να κοιτάμε τέτοια έτσι πολύ εξελιγμένα πράγματα ως κάτι τελείως συμφισμένο, αλλά ταυτόχρονα πάρα πολύ χρήσιμο για την καθημερινή μας ζωή. Αυτά έχω να σας πω. Όποια ειδοπίσια έχετε ευχαρίστως. Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας. |
