| : Είμαστε σύγχρονοι στον κόσμο και πρέπει να δούμε τι είναι το τίτλο. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. Παρακαλώ, παιδιά. μια και διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχει δεύτερη. Έτσι, λοιπόν, σήμερα θα σας ταξιδέψω σε αυτή τη θεραπευτική στάση ζωής, ορμόμενη από το ότι ο σημερινός κόσμος μας στίζεται από πάρα πολλά προβλήματα. Δεν μ' αρέσει να λέω ότι έχουμε κρίση και ότι είμαστε αυτοί που είμαστε, αλλά είναι γεγονός όμως ότι έχουμε πολύ μεγαλύτερο άγχος, δεν έχουμε ελπίδα, δεν βλέπουμε μπροστά, η ορατότητά μας είναι αρκετά περιορισμένη. Οι δυνάμεις υγειοπολιτικές είναι πάρα πολύ δύσκολες, νιώθουμε ότι είμαστε κυβερνητοί εσωτερικά, μη πάρει το μυαλό σας αλλού, νιώθουμε, λοιπόν, ότι δεν έχουμε έναν υρμό, δεν έχουμε ένα όνειρο, βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε προσδοκίες και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε αρκετά χλωμοί με τον εσωτερικό μας εαυτό και να μην νιώθουμε όμορφα γι' αυτό το οποίο ζούμε. Αποτέλεσμα, βεβαίως, αυτής της τάσης είναι ότι έχουμε άγχη, έχουμε φοβίες, έχουμε εκφοβιστικές σκέψεις, που αυτές θα πρέπει να τις απαλλάξουμε τον εαυτό μας και να μπούμε μέσα σε μία θεραπευτική τάση ζωής. Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει ότι ένα κομμάτι του εαυτού μας μέσα μας αναζητεί τη γαλήνη, αναζητεί την ηρεμία, αναζητεί την ησυχία. Αυτό, λοιπόν, το κομμάτι πρέπει να σας πω ότι δεν είναι τίποτα παρά μόνο οι δικές μας σκέψεις. Οι σκέψεις που κάνουμε για τον εαυτό μας, για τους ανθρώπους γύρω μας, για τον πλανήτη που ζούμε, αλλά ακόμη και πάρα πολλές φορές για την ανώτερη δύναμη την οποία όλοι πιστεύουμε ότι υπάρχει. Επειδή, λοιπόν, πως ο φόβος και οι εκφοβιστικές σκέψεις είναι εκείνες οι οποίες μας διαλύουν, υπάρχει ένας τρόπος, αυτό όλο να το θεραπεύσουμε, μέσω μιας ψυχολογικής και πνευματικής προσέγγισης, η οποία μας οδηγεί στο να βρούμε αυτό το κομμάτι της γαλήνης που υπάρχει μέσα μας από την άλλη πλευρά και από την άλλη να βρούμε τη θεραπεία με το να μάθουμε πως μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτός το θυμό και τις εκφοβιστικές σκέψεις. Εκείνο που πιθανότατα δεν έχετε αντιληφθεί είναι ότι τις σκέψεις τις επιλέγουμε εμείς. Δεν μας επιλέγουν εκείνες. Δεν έρχονται οι σκέψεις από μόνες τους και λένε ότι εγώ σήμερα θα επισκεφτώ, θα σου δημιουργήσω θυμό, θα σου κάνω άγχος, θα σου κάνω ενοχή και θα σε κάνω να νιώσεις ότι είσαι ένα υποδιέστερο όνομα. Όχι. Οι σκέψεις είναι αποκλειστικά και μόνο δικές μας. Επίσης, ξέρετε, έχουμε ένα μυστικό, ότι είναι το μόνο πράγμα το οποίο κατέχουμε. Δεν κατέχουμε τίποτε άλλο. Το μόνο που είναι δικό μας είναι οι σκέψεις μας, που δεν μπορεί να τις πάρει κανείς, που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τις πούμε, που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε και αυτές που έχουμε και να τις αλλάξουμε εμείς όπως εμείς θέλουμε. Τίποτε άλλο δεν είναι δικό μας. Άρα λοιπόν, αντιλαμβάνεστε ότι αυτό το αγαθό, το οποίο είναι κυριολεκτικά δικό μας, εμείς πρέπει να μάθουμε να το κάνουμε κουμάντο, διότι αν το αφήσουμε να μας κάνει αυτό κουμάντο, το αποτέλεσμα θα είναι ότι θα έχουμε πάρα πολύ δύσκολα προβλήματα και πάρα πολύ δύσκολη καθημερινότητα. Για να δούμε λοιπόν πώς δουλεύει αυτό το σύστημα. Ο κόσμος σας σήμερα έχει πτωχική, έχει ένδυα, πνευματική ένδυα, δηλαδή αλλα λόγια, τι σημαίνει αυτό. Νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε. Νιώθουμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα μιας καλύτερης ζωής. Νιώθουμε ότι αυτά τα αγαθάγια με τα οποία μεγαλώσαμε και πιστέψαμε ότι θα τα έχουμε στη ζωή μας, δεν θα τα έχουμε. Και το κυριότερο ακόμη ότι δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε. Δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, τον εαυτό μας τον διαλύουμε. Δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε από το περιβάλλον στο οποίο εμείς επεμβαίνουμε αγνητικά και το κατεστρέφουμε. Και πάρα πολλές φορές στρέφουμε τα μάτια μας προς την ανώτερη δύναμη, λέγοντας ότι είμαστε παραμελημένοι από αυτό το ανώτερο όν. Το οποίο θέλει άλλα, ήθελε εμείς και θέλουμε άλλα πράγματα από αυτό και εκείνο άλλα μας προσφέρει. Αυτή λοιπόν η πνευματική ένδυα την οποία η μητέρα Τερέζα την αποκαλούσε έτσι, η πνευματική ένδυα, είναι αυτή η αδυναμία του ανθρώπου σήμερα να νιώθει ότι δεν μπορεί να αγαπηθεί αρχίζει γεννωμένη από την έλλειψη αγάπη για τον εαυτό μας. Αυτή λοιπόν η πνευματική συναισθηματική προσέγγιση μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Να γίνει ή μέσα από τον δρόμο της αγάπης ή μέσα από τον δρόμο του εγώ, θα τα δούμε αυτά. Πώς όμως μπορεί να είμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας και με τους άλλους, τι πρέπει να γνωρίζουμε. Λέμε λοιπόν ότι για να είμαι σε αρμονία με τον εαυτό μου και με τους άλλους πρέπει να γνωρίζω τι θέλω. Πρέπει να γνωρίζω το τι πρέπει μου, το τι μπορώ, το τι συνησφέρω και το τι προσφέρω. Για να είμαι λοιπόν σε αρμονία με τον εαυτό μου και σε αρμονία με τους άλλους πρέπει να γνωρίζω τι θέλω, τι μπορώ, τι πρέπει και τι προσφέρω και συνησφέρω. Για ποιον λόγο. Για να έχω αγάπη, να έχω διάκριση, να έχω αναμινώρηση, να έχω συγχώρεση και όλα αυτά να τα κάνω, χωρίς να έχω ενοχές, χωρίς να έχω ντροπή και να έχω τίψεις. Συγκρατήστε το λιγάκι αυτό, αυτή είναι η εσωτερική αρμονία. Όταν ξέρω τι θέλω, ξέρω τι μπορώ, δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα, ξέρω τι πρέπει, ξέρω ότι πρέπει να συνησφέρω και να προσφέρω. Και αυτό θα το κάνω γιατί θέλω να αγαπηθώ και θέλω να αγαπήσω. Γιατί θέλω να διακριθώ, είναι ανθρώπινη η ανάγκη το να είμαστε ενδιάκριτοι, το να μας αναγνωρίζουν, να μας συγχωρούν και να συγχωρούμε. Και αυτό θέλω να το κάνω χωρίς να έχω τίψεις, χωρίς να έχω ενοχές και χωρίς να έχω ντροπή. Εμείς λοιπόν οι άνθρωποι βρισκόμαστε όλοι κάτω από έναν τόξο κοινών ανθρώπινων αναγκών. Ποιες είναι οι κοινές ανθρώπινες ανάγκες μας? Η πρώτη ανάγκη είναι της επιβίωσης. Όλοι εργαζόμαστε για να επιβιώσουμε, να ζήσουμε. Μια άλλη ανάγκη που έχουμε όλοι μας είναι ότι θέλουμε να νιώθουμε ασφάλεια. Ασφάλεια στο σπίτι μας, ασφάλεια στο περιβάλλον μας, ασφάλεια στις σχέσεις μας, ασφάλεια, ασφάλεια, ασφάλεια. Μια τρίτη ανθρώπινη ανάγκη είναι ότι έχουμε ανάγκη του ωραίου. Βλέπετε ότι όλοι σήμερα περιπηθήκαμε, αρωματιστήκαμε, εκτενηστήκαμε, για να έρθουμε εδώ. Γιατί μας αρέσει το ωραίο. Μας αρέσει το σπίτι μας, θα είναι φωτισμένο. Μας αρέσει τα παιδιά μας, θα είναι επιβιωμένα. Μας αρέσει το σπίτι μας, θα μας κομπολάει ωραίο φαγητό. Μας αρέσει το ωραίο. Μια άλλη ανθρώπινη ανάγκη που έχουμε όλοι μας, είναι ότι έχουμε ανάγκη της ανώτερης δύναμης που λέγεται Θεός. Όπως δίπλα, όποιος θέλει, ας το ονομάσει όπως θέλει. Σίγουρο όμως όλοι μας, στις δύσκολες στιγμές, μας σηκώνουμε τα μάτια μας στον ουρανό, γιατί εκεί πιστεύουμε ότι υπάρχει ανώτερη δύναμη και ζητάμε τη βοήθεια αυτής της ανώτερης δύναμης. Έχουμε την ανάγκη της ανώτερης δύναμης, της ανάγκης του Θεού. Έχουμε ανάγκη την επικοινωνία εμείς οι άνθρωποι, όλοι. Όταν λέμε επικοινωνία, δεν εννοούμε τον διάλογο. Ο διάλογος είναι μια πρώτη μορφή επικοινωνίας. Εκείνο όμως που εννοούμε με επικοινωνία, εννοούμε να μας ακούνε και να ακούμε. Όταν επικοινωνώ ακούω τι μου λένε, για ποιον λόγο. Για να μάθω ποιος είναι ο συνομιλητής μου. Και θέλω να μ' ακούει για να γνωστοποιηθώ, να μάθει τα ονειρά μου, να μάθει τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου. Ακούω σημαίνει. Δεν απαντάμε την ώρα που επικοινωνούμε, αλλά ακούμε. Γιατί όταν απαντάμε, δεν ακούμε τι μας λένε, αλλά σκεφτόμαστε τι θα απαντήσουμε. Άρα δεν επικοινωνούμε. Το τελευταίο, το οποίο είναι και πάρα πολύ σημαντικό και είναι μια πολύ σημαντική ανθρώπινη ανάγκη, είναι η ανάγκη της αυτοδελτίωσης. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εξελίσεται. Είναι αυτό που ο Σοκράτης έλεγε η αυδελέχεια, δηλαδή η εξέλιξη προς ποια κατάθεση, στο να φτάσει το δημιουργό του. Έχετε αντιληφθεί τη μοναδικότητά σας. Ίσως τη μιλήσαμε και στην προηγούμενη κουβέντα που κάναμε. Είμαστε μοναδικοί. Να σκεφτείτε ότι εσείς εγώ, ο καθένας από εμάς, δεν έχει τέρη. Είμαστε ένας και μοναδικός σε έναν κόσμο δισεκατομμυρίων. Το έχετε αντιληφθεί αυτό το πόσο σημαντική είστε. Το έχετε καταλάβει αυτό. Αν το καταλάβετε αυτό, θα αρχίσετε να αγαπάτε τον εαυτό σας, γιατί θα νιώσετε την πολυτιμότητά του και δεν θα αφήνετε κανέναν να σε συσοφεδώνει, κανένας να σας ασχηκριτικεί, κανένας να λέει ότι δεν είστε άξιος ή άξια να αγαπηθείτε. Ξέρετε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι γεννιόμαστε τη στιγμή που γεννιόμαστε. Για γεννιόμαστε με ένα συγκεκριμένο σκοπό, μάνα με δύο σκοπούς. Ο ένας είναι ότι γεννιόμαστε γιατί πρέπει να συνεχιστεί ο κόσμος. Πώς θα συνεχιστεί ο κόσμος εάν δεν παράβονται άνθρωποι. Και προσέξτε, κάθε εποχή έχει και τα ταλέντα της για να μπορέσει ο κόσμος να πάει παραπέρα. Έχει τους επιστήμονες, έχει τους εφευρέτες, έχει τους καλλιτέχνες, κάθε εποχή. Αυτό δείχνει, λοιπόν, την ανάγκη της εξέλιξης του κόσμου μέσα από εμάς τους ίδιους. Κανείς από εμάς δεν είναι περητός. Όλοι έχουμε μέσα ένα διαμαντάκι. Έχουμε κάτι ιδιαίτερο. Αυτό το διαμαντάκι, λοιπόν, αποκαλύψτε στον εαυτό σας και στους άλλους που έχετε δίπλα σας. Μη ψάχνετε να βρείτε την καρδουνόσκονη. Αν μένει η καρδουνόσκονη, αποκαλύψτε το δικό σας διαμαντάκι. Το δικό σας μοναδικό χαρακτηριστικό. Και το χαρακτηριστικό των ιδιαίτερων ανθρώπων του περιβάλλοντός σας, τότε να ξέρετε ότι θα βρίσκεστε σε πραγματική γαλήτη. Ο δεύτερος σκοπός για τον οποίον εχόμαστε στον κόσμο είναι για να εξελιχθούμε εμείς και να φτάσουμε στο είναι μας. Το είναι μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δύναμη η οποία μας δημιουργήσε. Από τη στιγμή που εμείς τα παιδιά μας δίνουμε χαρακτηριστικά, δίνουμε την εξωτερική τους εκφάνιση, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και τα καταξύση, είναι δυνατόν να πιστέψουμε από τη στιγμή που είμαστε θεία όντα. Θεόπλαστα όντα, ότι δεν έχουμε θεϊκές δυνάμεις. Πόσο το έχετε σκεφτεί αυτό. Πιστεύετε μά δεν είναι δυνατόν εμείς είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε θεία όντα. Και όμως έχουμε δυνάμεις εσωτερικές που κινούν βράχους, που κινούν βουνά. Δεν είναι τυχαία αυτό που λέει ο λαός «Θεέ μου μη μου δίνεις τόσα όσα μπορώ να αντέξω». Δεν είναι καθόλου τυχαία. Βλέπετε λοιπόν αυτή η μοναδικότητα, αυτή η ανδελέχεια, η ανάγκη της εξέλιξης, είναι κάτι το οποίο όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι εντός σαγωγικών να είμαστε σε μια εξέλιξη προς την αναγνώριση του πνευματικού μας εαυτού. Δεν είμαστε μόνο κρέας, δεν είμαστε μόνο σώμα, είμαστε πνεύμα, είμαστε συνέστημα. Αυτό λοιπόν το πνεύμα που είναι το ανώτερο κομμάτι του εαυτού μας, είναι εκείνο το οποίο θα μας μάθει και θα μας κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε αυτά τα ιδιαίτερα όντα. Άρα λοιπόν οι κοινές μας ανάγκες είναι ίδιες. Είμαστε κάτω όλοι από τον ίδιο ουρανό. Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του ρόλο. Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του δύναμη. Εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να γνωρίσουμε τη δύναμη αυτή, να την κάνουμε δύναμη για το με αυτό μας και για τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Τότε πραγματικά οι σχέσεις μας θα είναι καταπληκτικές. Έχουμε λοιπόν δύο δρόμους που μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτό το πνευματικό μας σε αυτό. Έχουμε να το προσεγγίσουμε μέσα από τον δρόμο της αγάπης και έχουμε να το προσεγγίσουμε και μέσα από τον δρόμο του εγώ. Θα πείτε υπάρχει διαφορά μεταξύ της αγάπης και του εγώ. Για να δούμε λοιπόν το τι λέει το εγώ και το τι λέει η αγάπη για να μπορέσουν οι σχέσεις μας να αποκτήσουν την πνευματικότητα εκείνη, να αγγίξουν τη γαλήνη, εκείνο δηλαδή το εσωτερικό κομματάκι του εαυτού μας, το οποίο ζητάει τη θεραπεία του. Και η θεραπεία του είναι να απαλλαγούμε από τους φόβους, από το θα και το εάν. Γιατί αυτά είναι εκείνα που μας βασανίζουν το κεφάλι, μας δημιουργούν τις σκέψεις, τις πλάνες, οι οποίες μας δημιουργούν ενοχές, τροπή και τύψεις. Για να δούμε λοιπόν τι λέει το εγώ και τι λέει η αγάπη. Το εγώ λοιπόν. Πολλοί ορίζουν το εγώ ως το μέρος εκείνο του εαυτού μας, που πιστεύει ότι η ταυτότητά μας περιορίζεται στο φθαρτό μας σώμα και αρνείται ότι διαθέτουμε πνευματική υπόσταση, δηλαδή έναν εαυτό που δεν περιορίζεται από την ύλη. Το εγώ ασκεί ακατάπευστα κριτική στον εαυτό μας και στους άλλους και είναι βασική πηγή αγνητικότητας στη ζωή μας. Ο μεγαλύτερος εχθρός του εγώ είναι ο φόβος. Ο φόβος ότι είμαστε μόνοι εγκαταλελειμμένοι σε έναν κόσμο γεμάτο με τίποτα και ότι δεν θα βρούμε ποτέ αυτό που ψάχνουμε. Το εγώ βλέπει τον κόσμο ως ένα σύνολο ξεχωριστών σωμάτων, ξεχωριστών μυαλών και ξεχωριστών καρδιών. Δεν πιστεύει ότι είμαστε όλοι ένα. Δεν γνωρίζει την έννοια της αγάπης και βλέπει η ρήμη ως εχθρό. Μας ενθαρρύνει να πιστεύουμε ότι η ευτυχία ξεκινά από το να καλλιεργούμε και να κανοποιούμε τις εγωιστικές μας ανάγκες. Θα πρέπει εσύ να αλλάξεις για να νιώθω εγώ καλά. Δεν πιστεύουμε ότι θα πρέπει να αλλάξω εγώ για να νιώθω εγώ καλά. Η ευτυχία μας είναι εδώ. Δεν είναι η τίποτα η ευτυχία. Δεν είναι αυτό που μας προσφέρουμε οι άλλοι. Είναι αυτό που κάνω εγώ για τον εαυτό μου, να τον έχω σε μια γαλήνη, σε μια ειραννημία και να νιώσω την ανωτερότητα του εαυτού μου, που σημαίνει ότι δεν αφήνω κανέναν όμως την καταπατά, κανέναν να με προσβάλει και κανέναν να μην θεωρεί ότι είμαι ένα ισότιμο άτομο σε αυτή εδώ πέρα τη ζωή που γεννήθηκα. Δεν υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα όντα. Ο άνθρωπος πονάει το ίδιο και ο άνθρωπος βλέπει την ισοτιμία του απέναντι στον πόνο. Στον πόνο είμαστε όλοι οι ίδιοι. Στον πόνο είμαστε όλοι οι ίδιοι. Για να κρατήσει την αγάπη μακριά μας το εγώ, μας ενθαρρύνει να δημιουργούμε είδωλα και θεούς όλων των ειδών, όπως το σεξ και τα ναρκωτικά, ο τζόγκος το χρήμα αλλά και η αποτυχία, η ενοχή και σωρό άλλα. Δεν θέλει να εξερευνούμε τον ιστορικό μας κόσμο , ούτε, φυσικά, να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε το πνευματικό μας σε αυτό. και να πιστεύουμε είτε ότι δεν υπάρχει είτε ότι αν υπάρχει πρέπει να είναι ένας Θεός σκληρός, τιμωρός των αμαρτιών μας. Είναι δυνατόν κάποιος ο οποίος σε πλάθει, κάποιος ο οποίος σου δίνει ζωή να θέλει να σε τιμωρεί, όχι. Να γίνεται ένας καλός σου, να γίνεται καλύτερος, να γίνεις καλύτερος. Ο Θεός δεν έρχεται με μία αόρατη μορφή, είναι οι άνθρωποι δίπλα μας, ο καθένας από εμάς έχει ανθρώπους δίπλα του. Ασπάγουμε από τον καθέναν που είναι κοντά μας, ό,τι καλύτερο έχει να μας δώσει. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε από τους ανθρώπους τα καλά τους. Είμαστε όμως πολύ πιο εύκολοι στην κριτική, λέμε τα κακά. Ξέρετε γιατί λέμε τα κακά, γιατί αυτό το κακό μας προκαλεί πόνο και ο πόνος μένει περισσότερο μέσα στο κορμί μας και μέσα στη ψυχή μας. Εδώ λοιπόν είναι η αλλακή και η θεραπευτική στάση της ζωής. Δες το καλό, αλλίευσε το καλό, πάρε το καλό και πες ναι, μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει κάνει τα καλύτερα γράμματα στη ζωή του, αλλά έχει έναν καταπληκτικό χαμόγελο που όταν το βλέπω ανοίγει η ψυχή μου. Σταματήστε σ' αυτό το καλό που έχει ο καθένας από εμάς. Το εγώ υπαγορεύω ότι πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να απαντήσουμε πάνω σε άλλους για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Μας υποδεικνύει να μην ξεχνάμε ότι ο θυμός και ο φόβος είναι αποδεκτά χρήσιμα συναισθήματα και ότι ο καλύτερος τρόπος για να προστατέουμε τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας είναι ο συνδυασμός επίθεση άμυνα. Για να καταλάβουμε λοιπόν καλύτερα το πώς λειτουργεί το εγώ, θα σας πω το πώς σκέφτεται και το πώς εκφράζεται. Λέει λοιπόν το εγώ, οι σχέσεις πρέπει να υπάρχουν για να εγκανοποιούν τις προσωπικές μου ανάγκες, τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντα, ακόμη και αν αυτά δεν περιλαμβάνουν και δεν αφορούν τους άλλους. Αυτό ισχύει και για τη σωματική αλλά και τη σεξουαλική μου ικανοποίηση που πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή των απαιτησιών. Έτσι λέει το εγώ. Θέλω να μπορώ να σκώ κριτική, να γίνεται το δικό μου, να με αποδέχονται και να με αγαπούν. Ακόμη και αν η δική μου συμπεριφορά είναι εχθρική ή επιθετική. Άλλωστε λέει το εγώ, στις σχέσεις που κάνω ο σκοπός είναι να δείξω σε όλους ότι είμαι αυτός που έχει την εξουσία. Με άλλα λόγια, οι άλλοι πρέπει πάντα να θυμούνται ότι οποτεδήποτε υπάρχει έλλειψη αρμονίας στη σχέση μας, εγώ έχω δίκιο και εκείνοι άδικο. Άρα, αν υπάρχει πρόβλημα, είναι δικό τους σφάλμα. Πόσο εύκολο λέμε, εσύ φταίες. Εσύ το έκανες. Δεν ρωτάμε μήπως είπε και εγώ μια μικρή συνοτοχή σε αυτό. Το τανκό χορεύεται με δύο, ξέρετε. Δεν το ρωτάμε όμως αυτό, είναι πάρα πολύ εύκολο να ρίχνουμε τον βάρος στον κάποιον άλλον. Και βεβαίως οι ψυχολόγοι λένε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης σε ένα θέμα, είναι ανώριμοι λένε. Έτσι, γιατί δεν ξέρουν να μοιράζονται και δεν ξέρουν να πάρουν το κομμάτι της ευθύνης εκείνο που τους αναλογεί. Για μένα λέει το εγώ, ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Εγώ μπορώ να είμαι κτητικός, ζηλιάς, ελεγκτικός, χειριστικός, ανελικρινής, να έχω μυστικά. Για παράδειγμα, να διατηρώ εξωσυγγικές σχέσεις. Ο άλλος, όχι βέβαια, εγώ θα τα κάνω, ο άλλος δεν έχετε για δικαιώματα. Εγώ καθορίζω τις κανόνες σε όλες τις σχέσεις. Και ένας από τους πιο σημαντικούς είναι ότι δεν συγχωρείται στον άλλο να κάνει κάτι που εγώ δεν θα ήθελα ή δεν θα επέτρεπα να κάνει. Λέμε, ποιος σου δίνει το δικαίωμα εσύ να το κάνεις αυτό. Ποιος μας δίνει το δικαίωμα. Να το κάνεις αυτό και να καταπατήσεις. Να το κάνεις αυτό και να με προσβάλλεις. Να το κάνεις αυτό και να με υποτιμήσεις. Το εγώ λέει βέβαιος, εγώ έχω το δικαίωμα. Γιατί εγώ νιώθω γνώτα. Γιατί λοιπόν το εγώ θέλει τις σχέσεις και βλέπει τις σχέσεις αγνητικά. Δυσαντιλαμβάρεται ως επικίνδυνους εχθρούς. Μα σωθεί το εγώ να επικεντρονόμαστε περισσότερο στις διαφορές παρά στις ομοιότητές μας. Αφού κατά την άποψή του αυτές είναι οι βασικές πηγές πόνους στη ζωή μας. Εκείνο που πάντα λέμε όταν συναντάμε έναν άνθρωπο και νιώθουμε πολύ ωραία, λέμε, ξέρεις, μοιάζουμε σε αυτό, μοιάζουμε σε εκείνο, μοιάζουμε πράγματα. Και με τις διαφορές τι κάνεις. Και ερχόμαστε και λέμε ότι τις ομοιότητες της χαίρεσαι, τις διαφορές τη σέβεσαι, τις διαφορές τη σεβόμαστε. Δεν τις πολεμούμε. Γιατί όπως κάποιος άλλος έχει διαφορές που δεν είναι αρεστές σε εμάς, έχουμε και εμείς διαφορές που δεν είναι αρεστήσεις σε άλλους. Όταν λοιπόν ξεκινήσει από εμάς ότι της διαφοράς σου αυτό που δεν μ' αρέσει το σέβομαι, δεν το μιμούμε, δεν το θέλω το κάνω ετικό μου, αλλά όμως θα πάρω τα καλά σου, θα πάρω τις ομοιότητές σου, θα βρω το διαμαντάκι σου. Να σας πω πως αλλιεύεται διαμαντάκι. Μετά ερωτήστε τον άλλο πως είσαι αφενός και αφετέρου, αν ξέρετε κάτι λίγο από την προσωπική του ζωή. Παραδείγματος χάρη ότι στραμπούληξε το πόδι του. Παράδειγμα λέμε, το πόδι σου πως είναι αλήθεια. Και θα πήρε εσύ, θυμάσαι που στραβοπάτησα, το βεβαίως είσαι σημαντικός για μένα, το θυμάμαι. Έτσι αλλιεύεται το διαμαντάκι του άλλου. Και έτσι σας θυμούνται. Θα μου πείτε είναι σημαντικό κυρία μακρύ να μας θυμούνται. Όταν μας θυμούνται μας διακρίνουν. Και όταν μας διακρίνουν μας αναγνωρίζουν. Και όταν μας αναγνωρίζουν μας αγαπούν. Και όταν μας αγαπούν μας συγχωρούν. Αυτά πάνε μαζί. Το εγώ μας λέει να μην προσπαθούμε ποτέ να απαλαγούμε από τις πληγές του παρελθόντος. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να θυμόμαστε διακώς πόσο επικίνδυνες και πόδυνες μπορούν να γίνουν οι σχέσεις. Θέλει να πιστεύουμε ότι χωρίς το αίσθημα του φόβου δεν θα γνωρίζουμε πως να προστατεύουμε τον εαυτό μας και συνεχώς δεν θα είμαστε ασφαλείς. Ο φόβος πρέπει να σας πω. Ότι είναι ένα από τα συναισθήματα το οποίο μεταλλάσετε. Ο φόβος είναι θυμός. Ο φόβος είναι ζήλια. Ο φόβος είναι ταγωνιστικότητα. Ο φόβος είναι έλλειψη καρτερίες και υπομονής. Ο φόβος είναι η κριτική. Ο φόβος είναι η ελεγκτικότητα. Όλα αυτά είναι εσωτερικές, δικές μας ανασφάλειες. Από φόβους μην μας προσεγγίσει κάποιος πάρα πολύ κοντά και αντιληφθεί την ατέλειά μας. Μα είμαστε ατελείς και γι' αυτό και έχουμε και εξέλιξη. Εάν ήμασταν τέλοι δεν θα είχαμε εξέλιξη. Άρα λοιπόν το να νιώθω ότι είμαι ατελείς σε μια συνεχή προσπάθεια αυτογνωσίας και εξέλιξης αυτό με κάνει άνθρωπο. Και με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Γιατί οι άνθρωποι τριγύρω μου είναι οι δάσκαλοι μου. Θυμηθείτε ότι το λάθος είναι μόνο όταν το επαναλαμβάνεται. Όταν κάνουμε κάτι δεν ξέρουμε αν θα βγει λάθος ή σωστό. Όταν όμως πατήσουμε πάνω στα ίδια πλήκτρα και βγάλουμε πάλι τον ίδιο ήχο τότε έχουμε κάνει λάθος. Τι πιστεύει η αγάπη όμως αυτά λοιπόν όλα τα έλεγε το εγώ έχει κατακτήσει τον κόσμο το εγώ. Τι λέει η αγάπη. Η αγάπη λοιπόν θέλει τον κόσμο και βλέπει τον κόσμο με πολύ διαφορετικό τρόπο. Αναγνωρίζει τον πνευματικό μας εαυτό. Δηλαδή την άδωλη μορφή της αγάπης. Και θεωρεί ότι σκοπός των σχέσεών μας είναι να βιώνουμε αρμονικά τη συνύπρεξη με τους άλλους. Και να θυμόμαστε ότι η αγάπη είναι η μόνη αλήθεια. Η αγάπη δεν έχει κανόν της. Η αγάπη είναι η ίδια κανόνας. Θυμηθείτε το αυτό. Αντί να επικεντρώνεται στις ατομικές διαφορές στρέφει την προσοχή στις ομοιότητες και σε όλα όσα έχουμε κοινά ως πνευματικά όντα. Η αγάπη βλέπει τις σχέσεις ως ευκαιρίες για αμάρτηση και ως προκλήσεις για προσωπική ανάπτυξη. Απαρνείται το φόβο και διδάσκει ότι μέσα στον άλλο μπορούμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού αναγνωρίδας ταυτόχρονα και τη δική μας αγαθότητα και θεϊκότητα. Πιστέψτε το αυτό σας παρακαλώ πολύ. Όταν πιστεύουμε ότι έχουμε θεϊκότητα μέσα μας. Όταν πιστεύουμε ότι έχουμε αγαθότητα μέσα μας. Σκεφτόμαστε δελήθει θετικά. Δεν είναι δυνατόν να λερώνουμε τις σκέψεις μας με τέτοιες σκέψεις που να μας βρωμίζουν, που να μας λερώνουν, που να μας κάνουν να στεναχωριόμαστε. Γιατί ξέρετε ότι ό,τι σκέψει και αν κάνετε που σας στεναχωρεί την ξέρετε μόνο εσείς, ο άλλος δεν την ξέρει. Οπότε γιατί με υποφέρετε εσείς. Διαλέξτε άλλες σκέψεις να κάνετε. Προσέξτε. Έχουμε θεϊκότητα. Είμαστε ανώτερα όντα. Η φύση έρχεται να ικλητήσει τον άνθρωπο. Γιατί είμαστε ανώτερα θετικά όντα. Η αγάπη δεν θέλει να αλλάξει κανένα. Δεν κάνει ούτε ρωτήσεις ούτε κριτική. Είναι πάντα διακριτική και τριφερή. Μας βοηθά να επεκταθούμε πέρα από τα γνωστά ασφυκτικά όρια. Επιλέγοντας την αγάπη αντί για το εγώ, ανακαλύπτουμε ότι η ευτυχία αποτελεί φυσικό μας προορισμό. Ευτυχία είναι η χαρά μου. Ξέρετε τι σημαίνει η ευτυχία. Έχετε πειρωθεί. Τι θα λέγατε ότι είναι η ευτυχία. Πώς θα την ορίζατε. Να ακούσω κάποιες ιδέες. Ορίστε. Η αρμονία μέσα είναι η ευτυχία. Σωστά. Τι άλλο. Ορίστε. Μπράβο. Χαρούμενες σκέψεις. Ορίστε. Η ωραία τύχη. Η ωραία τύχη. Τύχη. Τυμολογία της ευτυχίας. Τι σημαίνει. Πιστεύετε στην τύχη. Πιστεύετε στην τύχη. Ναι. Δεν είναι τίποτα τυχαίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πρέπει να σας πω. Όλα καθοδηγούνται από ανώτερη δύναμη και από πάση τους ίδιους. Δεν υπάρχει τύχη. Η τύχη είναι συνθωματική. Εγώ θα σας δώσω μια άλλη ιδέα της ευτυχίας. Και θα σας πω ότι η ευτυχία είναι να νιώθεις. Ότι ένας άνθρωπος, έστω κι ένας, υπάρχει και αναπνέει γιατί υπάρχεις εσύ. Αυτό είναι ευτυχία. Να νιώθεις ότι ένας άνθρωπος υπάρχει και αναπνέει επειδή υπάρχεις εσύ. Αυτό είναι χαρά. Θυμηθείτε το αυτό. Γιατί όταν έχετε ανθρώπους δίπλα οι οποίοι είναι χαρούμενοι γιατί είστε εσείς, το ότι και εσείς είστε ευτυχείς. Έτσι. Βεβαίως εδώ τώρα είναι το αλκυματικό. Πώς μπορώ να αλλάξω κυρία Μακρή. Εγώ τώρα τόσα χρόνια αυτό τον αραμπάσαιρνω. Πώς μπορώ να αλλάξω. Πώς μπορώ να διαφοροποιήσω την κατάσταση στον εαυτό μου. Πώς μπορώ να νιώσω καλύτερα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη συγχώρεση. Τι σημαίνει συγχώρεση. Να δούμε. Η απάντηση λοιπόν ξεκινάει από τότε που αρχίζουμε να αποδεχόμαστε τις αξίες της αγάπης. Αν αποδεχτούμε την αξία της αγάπης δεν μπορούμε να μπούμε και μέσα στη συγχώρεση. Αν δεν αποδεχτούμε την αξία της αγάπης δεν μπορούμε να πάμε μέσα στη συγχώρεση. Η απάντηση λοιπόν είναι απλή και μπορεί να βρεθεί στη γέφυρα της συγχώρεσης. Τα θεμέλη αυτής της γέφυρας βασίζονται στην αντίληψη της αγάπης ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να συγχωρεθεί. Καθώς διασχίζουμε αυτή τη γέφυρα συνητοποιούμε όχι μόνο πόσο αξίζει και πόσο αξίζουμε ο καθένας από εμάς αλλά και ότι αν καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τα δεσμά του εγώ μας θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, τον εαυτό μας και την πηγή όλης της ζωής χωρίς όρους. Παρ' όλο μάλιστα από το εγώ μας κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μας απομακρύνει από αυτή την κατέθεση εμείς τα ξέρουμε ότι η γέφυρα της συγχώρησης είναι πάντα εκεί που μας προκαλεί να τη διασχίσουμε υποσχόμενοι ότι όταν περάσουμε απέναντι οι σχέσεις μας θα θαραπευτούν και θα βιώσουμε πολύ περισσότερη αγάπη και γαλήνη από ότι είχαμε ποτέ φανταστεί. Το ταξίδι αυτό είναι γεμάτο χαρά και ελπίδα και έχει ως πυξίδα μία συμβουλή. Παρακαλώ θυμηκείτε λίγο. Μη συντερείτε σχέσεις που σας κρατούν στο παρελθόν αλλά κάθε μέρα με κάθε σκέψη ξαναγεννηθείτε και ζήστε ελεύθερα. Το παρελθόν μας κρατάει δέσμεους και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για το παρελθόν γιατί το βιώσαμε. Εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι μένουν στο παρελθόν δεν έχουν παρόν και δεν έχουν και μέλλον. Μου έκανες, μου φτιάξες, είπες για μένα. Αφήστε τα αυτά. Ελευθερωθείτε τελείως από αυτά. Τα ζήσατε, σας πληγώσανε, σας αφήσανε σημάδια. Μην τα φέρνετε στην επιφάνεια και βγάζετε συνεχώς το κάκαδο πάνω από την πληγή για να εμωραγίσει. Δεν θα θεραπευτούμε αν δεσοχωρήσουμε. Δεν θα θεραπευτούμε αν δεσοχωρήσουμε τον εαυτό μας για τις σκέψεις και τις επιλογές που έχει κάνει. Δεν είμαστε τέλοιοι. Είμαστε δεκάοντα εν εξελίξει. Άρα λοιπόν, μην μαστιγώνεστε με σκέψεις του παρελθόντος. Τι μου έκανες, τι σου έκανα, τι μου είπες. Πάνω αυτά. Ελευθερωθείτε και ζήστε το τώρα. Παρατήστε τα αυτά που δεν μπορείτε να τα χειριστείτε. Έχετε αντιληφθεί ότι όλοι μας αυτή τη στιγμή είμαστε κάτω από την ίδια τύχη. Μια ξαναδέση λέξη τύχη. Δηλαδή, είμαστε όλοι κάτω από την ίδια δυολή. Αν συμβεί κάτι σε κάποιον από μας, όλοι θα θορυδηθούμε. Όλοι θα αναστατωθούμε. Όλοι θα νιώσουμε ένα συνέστημα ανασφάλειας. Ποιο, μήπως συμβεί και σε εμένα το ίδιο. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι η σύνθεσή μας είναι καθημερινή. Και εκείνο που έχει σημασία είναι το τώρα. Αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή. Αυτόν απολαμβάνεται και αυτόν επιβιώκεται. Αν λάβετε υπόψη σας ότι αυτό το οποίο ζούμε τώρα, πριν από λίγη ώρα, ήτανε μέλλον. Ήτανε μέλλον. Ήτανε παρελθόν. Το παρελθόν τώρα είναι παρελθόν. Και εκείνο το οποίο ζούμε είναι αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή. Άρα λοιπόν, για να μπορέσω να έχω αυτή τη γαλήνη μέσα, αφήνω το παρελθόν μου το οποίο το έζησα. Το μέλλον μου πού να το ξέρω. Αφού κάθε στιγμή που περνάει, προηγουμένως ήτανε μέλλον. Ας ζω λοιπόν τη στιγμή αυτή κάθε φορά. Και ας διαλέγω τις καλύτερες σκέψεις που μπορεί να κάνω. Οι σκέψεις οι άσχημες είναι πάρα πολύ εύκολες. Γιατί έχουνε μέσα το φόβο. Είπαμε ότι ο φόβος είναι αυτός ο οποίος μας κάνει κουμάτο. Δεν μας ενδιαφέρει ο φόβος. Να δούμε όμως, υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει, υπάρχει ένας τρόπος καλύτερης ζωής. Για να δούμε λοιπόν. Αν υπάρχουν κάποιοι κανόνες μιας καλύτερης ζωής. Υπάρχουνε μυστικά ξέρετε. Για να τα δούμε αυτά τα μυστικά. Το πρώτο λοιπόν μυστικό λέει ότι, κάθε τι που χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι, βρίσκεται που? Μέσα μας. Εδώ. Όταν είμαστε καλά, όταν είμαστε ισορροπημένοι, όταν νιώθουμε ότι δεν έχουμε ενοχές, γιατί οι ενοχές είναι πλασματικές σκέψεις. Όπως και οι τύψεις, όπως και η ντροπή, είναι πλασματικά συναισθήματα. Τα οποία βεβαίως μας έχουν διδάξει οι δικοί μας. Ένοχοι γονείς κάνουν ένοχα παιδιά. Γονείς που ντρέπονται μαθαίνουν την ντροπή στους αδερφούς τους. Γονείς που έχουν τύψεις κάνουν παιδιά τα οποία είναι γεμάτα με τύψεις. Μαθαίνονται αυτές οι συμπεριφορές. Δεν γεννιόμαστε με αυτές. Άρα λοιπόν αν θέλουμε πραγματικά τη γαλήνη και τη θεραπεία, είναι ότι αυτή θα την ψάξουμε εδώ. Να είμαστε εμείς καλά. Η αλλαγή είναι αναπόφεπτη. Ας σταματήσουμε να ανιστεκόμαστε και ας παραδοθούμε στο ρεύμα της ζωής. Μπορούμε να γυρίσουμε το ποτάμι πίσω. Δεν έχει εμείς το ποτάμι πίσω. Ας πάμε λοιπόν. Ας ακολουθήσουμε τη ροή της ζωής. Κανείς δεν μας έχει πει ότι η ζωή μας είναι στρομένη με ροδοπέταλα. Η ζωή μας έχει προκλήσεις. Και οι προκλήσεις αυτές είναι για να γινόμαστε καλύτεροι. Να γινόμαστε σοφότεροι. Για να γινόμαστε περισσότεροι άνθρωποι για τον εαυτό μας και για τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας. Όταν προσπαθούμε να διατηρήσουμε τα πράγματα αμετάβλητα, καταλήγουμε πολύ συχνά να κολλάμε σε λάθος ανθρώπους και σε λάθος καταστάσεις. Ο φόβος πάρει εδώ. Ο φόβος της αλλαγής. Φοβάμαι να αλλάξω. Πόσες δυστυχισμένες σχέσεις δεν έχετε δει, δεν έχετε βιώσει, που φοβούνται να φύγουν από αυτές γιατί τους φοβίζει η αλλαγή πάρα πολύ. Και μένουνε σ' αυτά περιμένοντας μια καλύτερη μέρα χωρίς να κάνουν κάτι για την καλύτερη αυτή η μέρα. Ο άνθρωπος εξελίσσεται, ο άνθρωπος αλλάζει, ο άνθρωπος στην αλλαγή του γίνεται καλύτερος. Η ανάπτυξή μας στη ζωή μας τυχίζει το παρελθόν μας. Για κάθε τί που κερδίζουμε πρέπει να καταβάλουμε κάτι το οποίο θα το χάσουμε. Δεν είναι δυνατό να δώσουμε κάτι χωρίς να χάσουμε κάτι. Δεν είναι δυνατό να κάνουμε μέρος για να μπει κάτι καινούριο αν δεν χάσουμε αυτό που κατήχε το μέρος πριν. Μη φοβόμαστε λοιπόν να κάνουμε αλλαγή γιατί φοβόμαστε αυτό το καινούριο. Να ξέρουμε ότι η αλλαγή είναι ανάπτυξη. Η αλλαγή είναι ένας καινούριος κόσμος. Είναι μία άλλη διάσταση. Είναι μία άλλη όψη ζωής. Κάθε εμπόδιο είναι στην πραγματικότητα ένα μάθημα. Ας το τιμήσουμε και ας διδαχτούμε από αυτό. Λένε πάρα πολλές φορές γιατί να τύχει αυτό σε εμένα Θεό. Γιατί είχε άλλαξει σε εμένα που βάζει σε αυτό τον πόνο. Να κοιτάζουμε πάντα να δούμε τι καλό βγαίνει από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει κάτι καλό μέσα του. Πιθανότατα όχι το προσδοκούμενο αλλά σίγουρο όμως έχει κάτι καλό. Πάτε αυτό το λίγο, το μικρό. Θα δείτε ότι είναι μικρό σκαλοπάτι που όταν το ανέβετε θα έχετε μία άλλη θέα. Και όταν αυτή η θέα σας πάει στο επόμενο σκαλοπάτι πάλι θα έχετε κάτι καινούριο. Η αλλαγή λοιπόν έχει αυτό το βλεονέκτημα. Φέρνει αυτή την αισοθερική μεστότητα για να αποκτήσουμε καλήνη και αρμονία με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Τα εμπόδια λοιπόν είναι αναπόφευτα. Είναι ο τρόπος που έχει η ζωή για να μας διαπλάθει. Οι χαρές δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι κεφαλές στα παλιά τα μαγνητόφωνα που όταν λερωνόντουσαν από την πολύτη χρήση είχε μια κασέτα που βάζαμε και καθάριζαν τις κεφαλές. Αυτό είναι η χαρά. Η χαρά είναι ένα πυροτέχνημα. Είναι το καθάρισμα του μυαλού μας και του συναισθήματος μας για να μπορέσουμε να ανταπεξεύχουμε στις προκλήσεις της καθημερινότητας. Η χαρά μας είναι απαραίτητη. Είναι το γιατρικό μας. Τα εμπόδια θα φύγουν από τη μέση μόνο όταν μας διδάξουν αυτά που θα μάθουμε. Εάν δεν μάθουμε το εμπόδιο πάρτε και θα ξανάρτε. Θα κάνουμε το ίδιο λάθος πάνω στο άλλο έως ό,τι μάθουμε. Και όταν το μάθουμε θα αλλάξει και το οποίο. Εάν δεν μάθουμε θα είμαστε μέσα στη μυζέργεια, μέσα στη δυστυχία και μέσα στο παράπονο ότι η ζωή δεν μας έδωσε αυτά που θέλαμε. Το μυαλό μας είναι αυτό που δημιουργεί τις εμπειρίες της πραγματικότητας. Ας το κάνουμε φίλο μας. Ο καθένας από εμάς ξέρετε, ζει στην δική του πραγματικότητα. Εξάλλου ξέρετε ότι ζούμε τρεις ζωές συγχρόνως, το ξέρετε αυτό, ε? Ξέρετε ότι ζούμε τρεις ζωές συγχρόνως. Ζούμε τη ζωή της πραγματικότητας. Σε αυτή τη στιγμή της όλης ζούμε μια πραγματικότητα. Όμως έχουμε και τη ζωή της φαντασίας, του θάμου. Είναι μια άλλη η ζωή αυτή. Και έχουμε και τη ζωή των ονείρων. Τρεις ζωές συγχρόνως. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο μεγάλη είναι η ζωή. Ε, είναι πολύ μεγάλη η ζωή. Παρόλο που λέμε ότι η ζωή περνάει πάρα πολύ γρήγορα. Περνάει όταν δεν τη ζήσεις. Και όταν λέμε δεν τη ζήσεις, είναι να πεθαίνεις σπαθήματα από τη ζωή. Για να γίνεις καλύτερος και να αγγίξεις το πνευματικό σου εαυτό. Τον ανώτερό σου εαυτό. Να διαλέγουμε λοιπόν εμείς τις σκέψεις μας, αντί να επιτρέπουμε να μας διαλέγουν ακείνες. Οι αρνητικές σκέψεις για τους άλλους δεν πονούν αυτούς. Πληγώνουν εμάς. Εμείς πληγωνόμαστε. Οι άλλοι δεν έχουν ιδέα. Ο φόβος υποτίθεται ότι μας προστατεύει από το κακό. Ενώ στην πραγματικότητα απομυζεί το πάθος μας για τη ζωή. Πόσες φορές δεν έχουμε επιχειρήσει να κάνουμε πράγματα κάτω από τον φόβο. Φοβάμαι, φοβάμαι. Φοβάμαι το παιδί σας, φοβάμαι μην κάνεις αυτό. Φοβάμαι να σου συμβεί το άλλο. Και το μόνο το οποίο τελικά κάνουμε είναι ότι τραβούμε φρένο σε μια εξέλιξη εναντίον ενός συναισθήματος που αυτό είναι ο φόβος. Ο φόβος της αλλαγής. Αυτό είναι εκείνο το οποίο μας φοβίζει. Φοβόμαστε να φύγουμε από τη ζώνη της άνεσης μας. Να μπούμε σε άλλες περιοχές και να δοκιμάσουμε τον εαυτό μας εξελισσόμενοι. Αν περιμένουμε να φύγει πρώτα ο φόβος μας για να κάνουμε κάτι νέο ή απαιτητικό, τότε θα περιμένουμε αιώνας και για πάντα. Αν δεν αποδιώξουμε τον φόβο δεν θα φύγει μόνος του. Ποτέ. Ίσα ίσα θα γίνει μια άλλα νέα ύδρα. Θα κόβεται ένα κεφάλι και θα βγαίνει κάτι άλλο. Να είμαστε συνεχώς κάτω από την αβεβαιότητα του φόβου. Μήπως, μήπως, μήπως, μήπως. Έτσι, αυτό λοιπόν πρέπει να σας πω ότι πραγματικά πουμιζά τη ζωή μας. Πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να δώσουμε ή να πάρουμε αγάπη. Α, εδώ είναι το μυστικό. Τι σημαίνει αγαπάω τον εαυτό μου. Το λένε, έχει γίνει και ο καραμέλ αυτό τώρα. Αγάπησέ τον εαυτό, αγάπησέ τον εαυτό σου. Και ο καθένας από εμάς έχει στο μυαλό του με δική του ιδέα τι σημαίνει αγαπάω τον εαυτό. Αγαπάω τον εαυτό μου σημαίνει τον σέβομαι τον εαυτό μου. Και όταν σέβομαι τον εαυτό μου θα με σεβαστούνε και οι άλλοι. Ο σεβασμός επνεέεται, δεν απαιτείται. Άρα, λοιπόν, εγώ σέβομαι εμένα. Σέβομαι τη ζωή μου. Σέβομαι τις απόψεις μου. Σέβομαι τα όνειρά μου, τις προσδοκίες μου. Τότε κανείς δεν θα μπορέσει να μου τα καταπατήσει. Αν εγώ όμως σήμερα λέω το ένα, αύριο λέω το άλλο, και είμαι σαν το καρδιογράφημα, κανείς δεν πρόκειται να με εμπιστευτεί. Και κανείς δεν πρόκειται να μου αποδώσει το σεβασμό μου. Και δεν μπορούμε να πούμε τότε γιατί δεν με σέβεσαι. Όταν το χέρι μας στην ασέβεια τον έχουμε βάλει πρώτα εμείς για τον εαυτό μας. Σέβομαι λοιπόν τον εαυτό μου σημαίνει τον αγαπάω τον εαυτό μου. Τον προσέχω τον εαυτό μου. Τον εξελίσω τον εαυτό μου. Τον χαϊδεύω τον εαυτό μου. Και όταν αγαπάω τον εαυτό μου μπορώ να αγαπήσω και σένα. Γιατί όπως εγώ δεν θέλω να πάθω κακό, δεν θέλω να πάθεις κι εσύ κακό. Δεν μπορώ να σκεφτώ εχθικά για σένα και εκδικητικά. Γιατί τότε πονάω εγώ. Περιμένω εσύ να πονέσεις για να ευχαριστηθώ εγώ. Πως είναι δυνατό να γίνει αυτό και όμως γίνεται. Αν λοιπόν θα αγαπήσω εμένα και δεν απαλλαγώ από όλες αυτές τις σκέψεις οι οποίες δαιμονίζω το μυαλό μου. Δεν πειράζει. Δεν σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν θα το κάνει κανείς για εμάς. Τέλος, οι σχέσεις μας είναι ο καθρέφτης μας. Και όλοι οι άνθρωποι είναι οι δάσκαλοι μας. Θα ξαναπώ αυτό. Οι σχέσεις μας είναι ο καθρέφτης μας. Το πως δηλαδή συνδιαλεγόμαστε με τους άλλους ανθρώπους δείχνει εμάς. Το πως τους διαλέγουμε, το πως τους συμπεριφερόμαστε, το πως στεκόμαστε απέναντί τους. Και όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι τριγύρω μας έρχονται γιατί έχουν να μας διδάξουν κάτι. Ας πάρουμε ό,τι καλύτερο έχουν να μας δώσουν. Ας αλληεύσουμε αυτό το διαματάκι. Αυτό να το βάλουμε εδώ και να ξέρετε αυτό θα λάμπει. Άρα λοιπόν, ό,τι διαλέγουμε στις σχέσεις μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όπο διαλέγουμε για φίλο μας, είμαστε εμείς. Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Έτσι. Το ποιον παντρεβόμαστε, είμαστε εμείς. Το πως το παιδί μας το μεγαλώνουμε, είμαστε εμείς. Δεν μας το επιβάλλει κανένας. Δική μας επιλογή. Οπότε λοιπόν, να το πολεμήσετε για να το αλλάξετε όχι τον άλλο. Να αλλάξετε εσείς το δικό σας αυτό. Εσείς να προοδεύσετε. Και κοιτάτε τι κάνουνε οι άλλοι. Ο καθένας σηκώνει τα δικά του σακιά με άμμο. Εσείς σηκώστε το δικό σας. Ούτως ώστε να βελτιωθείτε και να γίνετε εσείς οι ίδιοι δάσκαλοι για τους ανθρώπους που είναι κοντά σας, όπως οι άλλοι άνθρωποι γίνονται δάσκαλοι για εσάς. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό να το θυμηθείτε, γιατί βλέπετε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε από κανένα. Ό,τι μπορώ να περιμένω θα το να ζητήσω από μένα. Δεν έχω προσδοκίες από κανένα. Έχω προσδοκίες μόνο από το δικό μου εαυτό μου. Δεν έχω ελπίδες να μου δώσει κανείς τίποτα. Την ελπίδα την κάνω εγώ για τον εαυτό μου και δίνω εγώ το χρώμα στο δικό μου ουράνιο τόψα. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανένα για την μεθοτυχία μου. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι ο αυτός μου πιθανότατα δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Μην κατεβάζετε τα όπλα. Μέχρι που κλείνουμε τα μάτια μας μπορούμε να αλλάξουμε και να γίνουμε καλύτεροι, να αγαπήσουμε εμάς και να αγαπήσουμε τον ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας. Γιατί η αγάπη είναι η μόνη απάντηση. Δεν είναι το εγώ. Το εγώ είναι εκείνο το οποίο μας κατακυριεύει, μας τυφλώνει και δεν μπορούμε να δούμε την ομοφιά που υπάρχει στον κόσμο. Κουραστήκατε? Όχι. Ωραία. Θα πάμε τώρα σε κάποια, τα λέω εδώ στο βιβλιαράκι μου αυτό, τα λέω βήματα. Βήματα για μια καλύτερη ζωή. Βήματα για προσωπική εξέλιξη. Ε, είναι 15. Ας πάω στο πρώτο μάθημα. Κατ' αρχή τα πολύτιμα αυτά, μαθήματα για μια καλύτερη ζωή, λένε ότι αγάπη και ενοχή δεν μπορούν να συνυπάσουν. Όταν έχετε ενοχή δεν μπορείτε να αγαπήσετε. Για να δεχτείς το ένα πρέπει να παρνηθείς το άλλο. Δεν μπορείς να νιώθεις ενοχή και συγχρόνως να αγαπάς. Ή θα έχεις και δε θα έχεις ενοχές, ή θα έχεις ενοχές και δε θα μπορέσεις να αγαπήσεις. Το πρώτο μάθημα λέει ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για να βλέπω τον κόσμο. Και λέμε, μάθετε να βλέπετε τον κόσμο σας ως ένα μέσο θεραπείας των διαφορών και της διχόνιας. Να βλέπουμε λοιπόν τον κόσμο ως ένα μέσο θεραπείας, όχι ως μέσο διχόνιας. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο μάθημα. Το δεύτερο μάθημα λέει ότι μόνο οι δικές μου σκέψεις και συμπεριφορές μπορούν να με βλάψουν. Τίποτε δεν μπορεί να με πονέσει, αν δεν του δώσουμε εμείς τη δύναμη να το κάνει. Θυμάστε αυτό. Δεν μπορεί λοιπόν τίποτε να μας πονέσει, αν δεν του δώσουμε εμείς τη δύναμη να το κάνει. Εμείς δίνουμε τη δύναμη στους ανθρώπους να μας πονέσουν. Έτσι. Γιατί αφήνουμε και την πόρτα μας και το παραθυρό μας ανοιχτό. Για φρέσκο αέα πιστεύουμε, με προσδοκίες δηλαδή. Αλλά είπαμε, προσδοκίες μπορούν να έχουμε μόνο από τον εαυτό μας. Το τρίτο μάθημα. Οι αντιλήψεις μου είναι ο καθρέφτης των σκέψεών μου. Όταν παραμερίζει η κριτική, αρχίζει η θεραπεία. Όταν παραμερίζουμε λοιπόν την κριτική, τότε αρχίζουμε να θεραπευόμαστε. Όταν ζούμε μέσα στην κριτική, ζούμε μέσα στη δύσσοσμία, ζούμε μέσα στην εχθρότητα και βεβαίως δεν μπορούμε να θεραπευτούμε. Το τέταρτο μάθημα λέει ότι μπορώ να επιλέγω το πώς βλέπω τους άλλους. Μην κρατάτε κανέναν αιχμάλωτο. Να ελευθερώνετε τους άλλους αντί να τους δεσμεύετε. Μόνο έτσι θα είσαστε ελεύθεροι. Πόσες φορές άνθρωποι, οι οποίοι έχουν επάψει να μας αγαπούν και μας πονάει αυτό. Θέλουμε να τους κρατήσουμε κοντά μας παρόλα αυτά, αδιαφορώντας αν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να είναι κοντά μας. Παρόλα αυτά, για τους δικούς μας εγωιστικούς λόγους, είτε γιατί τους εκβιάζουμε, είτε γιατί τους ελέγχουμε οικονομικά, τους κρατούμε κοντά μας. Αν αυτό λέγεται προσωπική ελευθερία, τότε πώς θα την ονομάσουμε ελευθερία μπορείτε να πείτε. Εξάλλου όταν αγαπάς κάποιον, που τον αγαπάς τόσο πολύ, τον αφήνεις ελεύθερο να φύγει. Και αν σε αγαπάει θα ξαναγυρίσει. Αν δεν σε αγαπάει θα γυρίσει ποτέ. Δε θέλετε να έχετε ανθρώπους που δεν σας αγαπούν και να σας βλέπουν ως μέσα για τη δική τους επιβίωση, θέλετε ανθρώπους οι οποίοι αγαπούν αυτό που πραγματικά είστε. Και γι' αυτό εάν αγαπάτε κάποιον που θέλει να φύγει, θα τον αφήνετε να φύγει, γιατί τον αγαπάτε πολύ. Και όταν αγαπάς κάποιον, σέβεσαι τις επιλογές του. Λέω ωραία πράγματα, αλλά πώς θα τα κάνεις αυτά, αλήθεια. Ένα να κρατήσουμε, ένα να κρατήσουμε σημαίνει ότι αυτός ο χρόνος που δώσετε και ήρθατε εδώ, άξιζε τον κοπ. Ένα μόνο να κρατήσεις τα όλα αυτά, ένα. Εγώ θα είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη. Αν έχω νιώσει ότι έχει παίσει ένα σπόρος μέσα στη ψυχούλα σας και αρχίζει και αυτός φυτρώνει και σας κάνει να νιώθετε καλύτερα, εγώ τότε λέω εντάξει, το σκοπό μου το έφρασε πέρας. Το πέμπτο μάθημα λέει, επιλέγω ως μοναδικό στόχο τη γαλήνη του μυαλού μου. Η γαλήνη είναι πάντα εκεί για εκείνους που την προσφέρουν. Η γαλήνη δεν μας την προσφέρουν οι άλλοι. Την καλλιεργούμε εμείς και εμείς την καλλιεργούμε μόνο όταν απαλλαγούμε από το φόβο, τις ενοχές, το θυμό και τις εκφοβιστικές σκέψεις. Το έφτω μάθημα λέει, δεν αξίζει να κρατήσεις δεν αξίζει να κατηγορώ ούτε τους άλλους ούτε τον εαυτό μου. Όσο νιώθουμε ένοχοι ακούμε τη φωνή του εγώ. Όταν νιώθουμε ένοχοι ακούμε τη φωνή του εγώ και δεν αξίζει να κατηγορούμε ούτε τους άλλους αλλά ούτε και τον εαυτό μας. Το άλλο μάθημα λέει, δεν υπάρχει εχθρός παρά μόνο σύγκρουση μέσα στο μυαλό μου. Τίποτε δεν μπορεί να με πληγώσει πιο πολύ από τι λέτε? Από τις σκέψεις. Οι σκέψεις μας μας πληγώνουν. Οι σκέψεις που κάνουμε στο μυαλό μας, αυτές μας πληγώνουν. Δεν μας πληγώνουν οι άλλοι, είπαμε, οι άλλοι όταν μας πληγώνουν τους καλωσορίζουμε εμείς οι άρχοντες της ζωής μας. Γιατί αν μας πληγώσουμε μια φορά και τους δεχτούμε, τότε θα δεχτούμε και την επόμενη και την άλλη φορά. Επιλέγω να σκίσω τα σενάρια που κάνω για τους άλλους. Η συγχώρηση είναι το μέσο για τη θεραπεία του κόσμου και του εαυτού μου. Συγχωρώ τον εαυτό μου για τις σκέψεις που κάνω. Δεν είμαστε τελείων να συγχωρούμε τις πράξεις των άλλων. Αλλά απλώς σκεπτόμαστε ότι όπως έχουμε εμείς ελαττώματα και όπως εμείς έχουμε δικά μας μειονεκτήματα, έχουμε και οι άλλοι. Κανείς δεν είναι ανώτερος από τον άλλο. Είμαστε ισότιμοι. Δεν είμαστε ίσοι. Είμαστε ισότιμοι. Προσέξτε τη διαφορά. Άλλο είμαι ίσιος με κάποιον και άλλο είμαι ισότιμος με κάποιον. Δεν είναι άλλος ανώτερος από μένα. Έχουμε την ίδια αξία ως άνθρωποι. Γιατί, είπαμε, γιατί ο καθένας από εμάς προσφέρει κάτι από τον εαυτό του στο να πάει ο κόσμος μπροστά. Μην πιστέψετε ποτέ ότι δεν προσφέρετε τίποτα στον κόσμο που ζείτε. Προσφέρομαι πάρα πολλά. Απλώς είναι δεδομένα και καθημερινά και πιστεύω ότι δεν είναι σημαντικά. Όχι. Είναι πάρα πολλά αυτά που κάνουμε. Σήμερα συγχωρώ τους γονείς μου και απελευθερώνουμε από το παρελθόν μου. Λέω, φταίει η μάνα, φταίει ο πατέρας μου. Πώς που με κάλωσαν έτσι. Και τα ρίχνουμε όλες εκείνους, έτσι. Όταν, λοιπόν, τους συγχωρήσουμε τους γονείς μας γι' αυτά τα οποία κάνανε, γιατί αν ξέρενε κάτι καλύτερο θα το κάνανε, ό,τι μπορούσανε, απελευθερώνουμε από το παρελθόν αυτό και τότε είμαι ελεύθερος και ελεύθερη να επιλέξω το δικό μου δρόμο ζωής. Η συγχώρεση είναι το μέσο για να αναγνωρίσουμε την ακότητά μας και τη θεοτήτά μας. Μόνο μέσα από τη συγχώρεση γίνεται αυτό. Γιατί? Την παραμερίζουμε το εγώ. Όταν υπάρχει εγώ δεν μπορεί να υπάξει συγχώρεση. Θα παραμερίσουμε, λοιπόν, το εγώ που μας κάνει κουμάντο για να πούμε μέσα στη συγχώρεση. Βοηθώντας τους άλλους θεραπεύω τον εαυτό μου. Η ερμηνεία των αναγών των άλλων είναι η ερμηνεία των δικών μας αναγών. Όταν προσφέρουμε βοήθεια κατά βάθος τη ζητάμε τη βοήθεια. Γιατί παίρνουμε χαρά από αυτή την προσφορά. Και πάντα προσφέρουμε αυτό το οποίο έχουμε να προσφέρουμε. Έτσι. Κάποιοι λένε να δώσεις απ' το περίσευμά σου. Όχι. Να μην δώσεις απ' το περίσευμά σου. Όχι. Να μην δώσεις απ' το περίσευμά σου. Όχι. Να μην δώσεις απ' το περίσευμά σου. Να μην δώσεις απ' το περίσευμά σου. Να δώσεις απ' το έλλειμά σου. Απ' αυτό που δεν το έχεις πολύ. Απ' αυτό να δώσεις. Σήμερα μπορώ να απελευθερωθώ από τον πόνο και να μην υποφέρω. Όλοι οι φόβοι ανήκουν στο παρελθόν. Η πηγή που τους προκάλεσε δεν υπάρχει πια και μόνο η αγάπη συνεχίζει να είναι παρούσα. Όταν αγαπάμε να σας πω ότι ο πόνος με τριάζεται. Γιατί? Γιατί ακουμπάμε στον ανώτερο εαυτό μας. Γιατί βάζουμε στην άκρη το εγώ μας και τότε η αγάπη ρέει απρόσκοπτη. Η συγχώρεσή μου προσφέρει όλα όσα επιθυμώ. Διατηρώντας μία μνησικακία επιτρέπεις το εγώ να κυβερνάει το μυαλό σου. Θα σου κάνω, θα σου φτιάξω. Το εγώ σου σε κυβερνάει. Δεν σε κυβερνάει η αγάπη σου. Είπαμε ότι η αγάπη λέει ότι πρέπει να συγχωρήσουμε τα πάντα. Και τέλος το τελευταίο μάθημα λέει ας μείνω ακίνητος για μία στιγμή. Μείνεται λοιπόν για λίγο σιωπηλή. Ο μόνος κανόνας σε αυτή την άσκηση είναι να επιτρέψει σήμερα στις πράξεις σου να ανεβάσουν λίγο πιο ψηλά. Να σ' ανεβάσουν λίγο πιο ψηλά. Και να αλευθερώσουν την όρασή σου από τα μάτια του μυαλού. Μόνο μείνε ακίνητος και αφού γκράσου. Το σπίτι μας είναι ο εαυτός μας. Και μόνο γυρίζουμε στο σπίτι μας μέσω της σιωπής. Δεν μπορείς όταν μιλάς να επικοινωνήσεις με τον εαυτό σου. Δεν μπορείς όταν σκέπτεσαι τους άλλους να επικοινωνήσεις με σένα. Πρέπει να κάνουμε σιωπή πολλές φορές. Να ερεμούμε. Να μιλάμε με τον έσω εαυτό μας. Είναι αυτό το οποίο λέω εγώ και μ' αρέσει πολύ. Να γυρίσω στο σπίτι μου. Να δω αυτό το μέσα μου τι έχει να μου πει. Να δω αυτή η καρδιά μου πως χτυπάει. Να ανοίξω τα μάτια του μυαλού μου. Να δω τι βλέπω με τα μάτια του μυαλού μου. Και να ανοίξω και τα μάτια της ψυχής μου. Να δω πως νιώθει αυτή η ψυχή μου. Και τότε μπορώ να αγαπήσω. Τότε μπορώ να αγαπήσω. Δεν μπορώ να αγαπήσω ποτέ άλλοτε. Αχ, θέλω. Λοιπόν, βαθιά μέσα μας υπάρχει αυτό που είναι τέλειο. Έτοιμο να κτηνοβολήσει το φως του σε εμάς και σε όλοι τον κόσμο. Είμαστε φως, είμαστε γνώση, είμαστε δύναμη, είμαστε συνέστημα. Ναι το φως μας αυτό. Αφήστε το να φωτίσει. Έστω κι ας είναι και λάμπα μικρών κυρίων. Λίγο βάτ' ήταν είναι η δική μου. Έχει λάμψει όμως. Όλοι λάμπουμε. Δεν εκτυφλώνουμε όλοι. Αλλά σίγουρο όμως κάποιοι από εμάς είναι ο φακός που οδηγεί τη ζωή και τη δική μας και τον άλλον. Καθώς συγχωρούμε λοιπόν τον εαυτό μας και τους άλλους και απαλασσόμεστα από τις ψευδεστήσεις του εγώ αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι όλες μας οι σχέσεις υπάκουν για να ανακνούν την απόλυτη σχέση. Τη σχέση με την πηγή μας. Και η πηγή μας είναι ο Θεός. Σ' αυτή δεν υπάρχει χώρος για καμία ψευδέστηση. Ας βοηθήσουμε λοιπόν ο ένας τον άλλον να απαλαγούμε από τους φόβους μας και να διώσουμε τη χωρίς όρια αιώνια αγάπη που είναι η φυσική μας κυρονομιά. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να επιστρέψουμε στο σπίτι της αγάπης βαθιά μέσα στην καρδιά μας και στην πραγματικότητα που στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαμε εγκαταλείψει. Ας ξυπνήσουμε από τον ύπνο της λυσμονιάς για να φιερώσουμε τον εαυτό μας σε μια καινούργια επιθυμία. Ποια είναι αυτή? Να θυμόμαστε την απέραντη αγάπη και συγχώρηση του Θεού. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να τη σταθούμε στον πειρασμό να αλληλοκρινόμαστε ή να στερούμε την αγάπη από οποιοδήποτε. Με κάθε αναπνοή, με κάθε χτύπο της καρδιάς και με κάθε βήμα ας κάνουμε τη συγχώρεση και την αγάπη το ένα και μοναδικό μέρος της ψυχής μας και της κάθε ημέρας μας. Ας αφήσουμε το φως της αγάπης να φωτίζει πάντα λαμπρά έτσι ώστε να μην υπάρχει πλέον πουθενά σκοτάδι και κυρίως σκοτάδι στη ψυχή μας. Όχι σκοτάδι στη ψυχή μας. Όταν έχουμε σκοτάδι στη ψυχή μας, είμαστε δυστυχισμένοι. Όχι σκοτάδι στη ψυχή μας. Φως στη ψυχή μας. Αλήθεια στη ψυχή μας. Τέλος λοιπόν. Ας δούμε την αιθότητα του μικρού παιδιού και του προσώπου του Θεού σε κάθε πρόσωπο που συναντάμε ή σκεφτόμαστε. Ας αγκαλιάσει ο ένας τον άλλο με αγάπη, γιορτάζονται στη μοναδικότητα και τη χαρά μας. Ας χτυπήσουν οι καμπάνες της βεβαιότητας δυνατά και καθαρά πλημμυρίζοντας με χαρά τις καρδιές μας. Καθώς τα λέμε ο ένας τον άλλο και στον εαυτό μας όποια κι αν είναι η ερώτηση, η αγάπη είναι απάντηση γιατί το μόνο που υπάρχει είναι η αγάπη. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Είμαι στη διάθεσή σας να καταγραφήσω. Σήμερα χώρασα καλή, καλύτερα όπωση. Παρακαλώ να σας δώσουν έναν πρόφωνο και να καθοίσετε. Ελάτε να κατεβιάσουμε. Να ρωτήσετε. Κατήσετε να σας δώσουμε μικρόφωνο. Γεια σας. Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Και θα ήθελα να μου πείτε ότι όταν σε προκαλούνε και δεν πες εσύ τι κάνεις. Δεν το καλείσουν. Δεν έχετε πλάτη. Δεν το καταλαβαίνω. Δεν έχετε πλάτη. Πλάτη. Πλάτη δεν έχετε. Πλάτι έχω. Μπράβο λοιπόν. Αυτό δεν κάνω. Αυτό όμως εξαπολουθώ να μην το καταλαβαίνω. Να φύγω και να ειδρήσω πλάτη. Ακριβώς. Μα αυτό με στεναχωρεί γιατί νομίζω ότι είναι μία σιωπή. Είναι τι? Σιωπή. Και γιατί δεν μιλάτε σιωπή, σιωπή είναι ωραία. Είναι ωραία να νομίσω. Δεν ξέρω. Δεν μου πάρει κάτι καλά. Είδετε το εγώ σας τι λέει, ε? Είδετε τι λέει το εγώ σας. Δεν θα χωρίσετε να είστε καλύτερος από εμένα ή καλύτερη από εμένα. Άμινα επίθεση. Έτσι λέει το εγώ. Όταν όμως λένε, κοίταξε στο μυαλό σου, αυτό εμένα δεν με χαρακτηρίζει. Αντίο, γυρίζω την πλάτη μου και φεύγω. Συγγνώμη και εντάξει, ξαναλέω ότι γυρνάω την πλάτη, φεύγω. Εάν σε ξανά προκαλέσει, χωρίς να έχει σιωπή εσύ όμως. Και αν σε προκαλέσει τι γίνεται πάλι. Ξαναγυρίστε πάλι την πλάτη σας. Πολύ πονάει όμως. Αναφυσβήτητα. Δεν ξέρω τι άλλο πονάει. Διότι όταν χτυπήσεις θα σε αναξητήσει. Και το δεύτερο χτύπημα θα χτυπήσει εκεί που σε έχει πονέσει για πρώτη φορά. Άρα το χτύπημα θα είναι διπλό. Και ο πόνος θα είναι διπλό. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Εντάξει. Μια παράκα έτσι πριν να συνεχίσουμε. Να μην μιλάμε μεταξύ μας για τόλο αυτό το σουσούρα ακούγεται παροπλάσκημα. Ήθελα να ρωτήσω. Η ψυχαναλύση ως θεραπευτικό μέσον δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτό που είπατε στο σκάλισμα του παρελθόντος. Μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα. Η ψυχαναλύση αναβυσβήτηται θα πρέπει να καθαρίσει το μέσα σου για να μπορέσεις να αντεχθείς το σήμερά σου. Στις σχέσεις μας όμως όταν φέρνουμε αυτό το παρελθόν γιατί πάντα μιλάμε για δραβεία σχέσεων έτσι. Όταν όμως φέρνουμε αυτό το παρελθόν στις σχέσεις μας το μόνο το οποίο κάνουμε είναι να κολλάμε σε αυτό το παρελθόν. Η ψυχαναλύση έχει να κάνει για αυτό λέμε να πει καθαρίστε τη σχέση με τους γονείς σας. Τι σημαίνει αυτό. Να αντιμετωπίσεις τη σχέση με τους γονείς σου να την ξεκαθαρίσεις τη σχέση αυτή να καθαρίσεις και να προχωρήσεις. Και να μη φέρνεις αυτό στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Έτσι είπαμε ότι εδώ μιλάμε για την αρμονία με εμάς και με τους άλλους. Η ψυχαναλύση είναι προσωπική αυτογνωσιακή δουλειά. Βαναβυσβήτητα πρέπει να γνωρίσω το ποιος είναι, να γνωρίσω το μικρό παιδί το οποίο έχω μέσα μου, να δω όταν κλαίει και παραπονέται γιατί το κάνει ούτως ώστε να το θεραπεύσω και να προχωρήσω. Αλλά αυτό όμως να μην το επικαλούμε στις σχέσεις μου. Μην μιλάς σε εμένα για τα κακούς γονείς και άρα οι δεκακότροποι. Έτσι είναι διαφορετικά πράγματα. Ωραία άλλο. Καλησπέρα. Καλησπέρα. Είχα την εντύπωση αυτού που είπατε ότι όπου υπάρχει ενοχή δεν υπάρχει αγάπη. Ακριβώς. Εγώ μέχρι πριν να σας ακούσω είχα την εντύπωση και μεταξύ μας ακόμα την έχω ότι από πολύ αγάπη είμαστε ενοχικοί. Είμαστε ενοχικοί επειδή νομίζουμε ότι δεν προσφέρουμε σ' αυτούς που αγαπάμε αυτά που πρέπει. Για σκεφτείτε λίγο καλύτερα αυτό που λέτε σε σχέση με αυτό που είπαμε. Δηλαδή. Πώς σημαίνει να τον αγαπήσεις όταν νιώθεις ενοχές. Δεν αγαπάς τροματικά. Αγαπάς μέσα από την ενοχή σου. Όχι γιατί αξίζει αυτό που αγαπάς ή αξίζει αυτό το οποίο είσαι για να αγαπηθείς. Θα αντιλαμβάνεστε αυτό. Όχι ακριβώς. Εγώ με ένα παράδειγμα. Εγώ θεωρώ ότι κάποια πράγματα δεν έχω κάνει καλά σαν μητέρα. Παράδειγμα. Πολύ καλά. Αυτό το και έχω ενοχές. Ίσως είναι άδικο. Όμως δεν μπορώ να παραγνωρίσω το ότι από υπερβολική αγάπη προς το παιδί μου και στο να δώσω παραπάνω στο παιδί μου, αισθάνομαι αυτής ενοχής. Άρα μάλλον η πολλή αγάπη κατεμέση συνδέεται με την ενοχή. Πώς τη θεωρείτε με την πολλή αγάπη. Τι σημαίνει πολλή αγάπη. Να κάνω τους άλλους να είναι χαρούμενοι. Για τον εαυτό σας. Εγώ είμαι χαρούμενη όταν είναι και οι άλλοι. Όχι. Εδώ λοιπόν είναι το πιστικό. Δεν είμαστε ποτέ χαρούμενοι όταν είναι οι άλλοι χαρούμενοι. Είμαστε χαρούμενοι εμείς πρώτα και από κει και πέρα δεν εμείς. Είμαστε χαρούμενοι γιατί χαρά αυτή την διανύμουμε, την διασφύγουμε. Δεν είμαστε όργανα του καθενός. Να το ξέρετε. Κανενός όργανο δεν είμαστε. Είμαστε μοναδικά, αυτόφουλα άτομα που τον εαυτό μας τον διαθέτουμε όπως εμείς νιώθουμε καλύτερα. Δεν κοινόμαστε εργαλεία κανενός. Δεν σημαίνει πολύ αγάπη να καταργήσω τον εαυτό μου για σένα. Γιατί αν δεν αγαπάω εμένα καταργώντας τον εαυτό μου δεν μπορώ να αγαπήσω εσένα γιατί έχω κάτσει την έννοια της αγάπης. Ξέρετε τι σημαίνει αγάπη. Πώς την ορίζεται την αγάπη. Πώς. Αγαπάω σημαίνει σέβομαι, αποδέχομαι. Τι άλλο. Σέβομαι, αποδέχομαι, εμπιστεύομαι και έχω φροντίδα και αμοιβεότητα. Αυτό σημαίνει αγάπη. Όταν σ' αγαπάω σε πιστεύομαι. Όταν σ' αγαπάω σε σέβομαι. Όταν σ' αγαπάω σε φροντίζω. Όταν σ' αγαπάω σε αποδέχομαι και δεν θέλω να σ' αλλάξω. Σ' αγαπάω έτσι όπως είσαι. Και σ' αγαπάω και σε φροντίζω. Φροντίζω δεν σημαίνει ότι μόνο σε ταΐζω και σε φλένω. Αλλά γίνομαι εγώ εφαλτήριο να εξελιχθείς εσύ. Αυτό σημαίνει αγάπη. Δεν θα είμαι τόσο καταδικαστική. Σε σχέση με αυτό που λέει. Ναι, ορίστε, καλησπέρα. Καλωδικά με την αγάπη στον εαυτό μας. Είπατε όμως ότι εσείς πιστεύετε ότι μπορούμε να δώσουμε ότι πρέπει να δίνουμε από το έλλειμμα μας. Εμένα αυτό κάνει μια αντίφαση στο μυαλό μου. Πως μπορώ να δώσω από το έλλειμμά μου όταν εγώ δεν είμαι γεμάτη. Το έλλειμμα μην το παίρνετε έτσι. Μην το παίρνετε ως ελλεικτική συμπεριφορά δική σας. Δεν είναι ανάγκη να έχετε πολλά για να δώσετε. Έλλειμμα λίγα και από τα λίγα θα δώσετε. Όχι λιγά, συναισθηματικά. Συναισθηματικά, ακριβώς. Δεν θα σε αγαπήσω. Δεν θα πάψω να σε αγαπάω. Δεν θα σου προσφέρω την αγάπη μου γιατί εγώ δεν έχω αγαπηθεί. Είσαμε εδώ στο προηγούμενη διάλεξη που κάναμε. Όχι. Εκείνο που λέγαμε είναι... Λέγαμε από τις μαμάδες οι οποίες δεν έχουν αγαπηθεί από τη δική τους τη μαμά. Αγάπης είναι πάρα πολύ βάθος στα δικά τους τα παιδιά. Που σημαίνει τι? Ότι πρέπει καν τον εαυτό τους. Μέσα από τη δική τους έλλειψη αυτή της αγάπης που δεν είχαν πάρει βγάλει αγάπη για τα δικά τους παιδιά. Αυτό είναι υπέρβαση. Αυτό εννοώ. Έτσι και ένα δεύτερο. Το κοινό είναι γυναικείο όπως βλέπετε εδώ. Δηλαδή... Πώς μπορούσαμε... Έχουμε και εκπροσώπηση. Έχουμε μια μικρή εκπροσώπηση. Ναι. Πώς θα μπορούσαμε στη διαδικασία αυτή να παροτρίλουμε και το άλλο πύλο. Δηλαδή θεωρώ ότι σε αυτή την ηλικία που είμαστε πια πάνω προς τα ράπτα που έχουμε όλες τις ίδιες αναδείσεις περισσότερο οι γυναίκες αναζητούμε κάτι. Μην ξεχνάτε ότι η γυναίκα είναι η αισθία έτσι. Μην ξεχνάτε ότι η γυναίκα είναι η αισθία. Εμείς έχουμε τη φλόγα και οι άλλοι απλώνουν τα χέρια τους και ζεσταίνονται. Ακεί η δική μας η φλόγα να καίει. Ελαιόδικα δεν θα είχαμε ελαιόδικα τον πίτλο της ασθίας αν δεν ήταν έτσι. Γεια σας. Άλλο. Πού είμαστε, πού είμαστε. Πορίστε. Θέλω να ρωτήσω αυτό που είπατε για τις τρεις ζωές, γιατί δεν το έχω ξανακούσει. Ναι. Και ενδερφήκαμε το φανταστική και το τα. Ναι, το φανταστική είναι τα. Ναι, είπατε όμως και τα όνειρα. Και τα όνειρα δεν είναι τα. Όχι. Όχι. Όχι, τα όνειρα είναι αυτά τα οποία βλέπουμε. Και τα όνειρα ενώ με τις νύχτες που βλέπουμε. Α, εντάξει. Η ζωή που ζούμε μέσα από τα όνειρά μας. Και η οποία μας επηρεάζει πάρα πολύ το πρωί όταν ξυπνάμε, έτσι. Το ότι δεν θυμόμαστε τα όνειρα, αυτό έχει σημασία. Έτσι, βέβαια. Έχει σημασία. Τα όνειρα είναι μια άλλη ζωή. Παρόλο που μπορεί να θυμόμαστε. Συγγνώμη. Παρόλο που μπορεί να μην θυμόμαστε το πρωί. Όχι, βέβαια. Τα όνειρα πάντα μας προδιαθέτουν να ξυπνάμε το πρωί. Ή βέβαια, σιγιώθω πάρα πολύ καλά σήμερα. Χωρίς λόγο και ιδία. Έχω το σημαίνει ότι περάσαμε μια ωραία βραδιά. Φορείτε. Πάντα βλέπουμε όνειρα. Απλώς θυμόμαστε εκείνα τα οποία βλέπουμε όταν ξυπνήσουμε. Αυτά θυμόμαστε. Αλλά όλη η νύχτα είναι με όνειρα. Γι' αυτό, λέω, ζούμε μια άλλη ζωή τη νύχτα. Ορίστε, παρακαλώ. Καλησπέρα σας. Χαίρετε. Θέλω να πατήσω γιατί η προηγούμενη κυρία τελειώνει το 23.00. Θέλω να σας πω ότι υπάρχουν και άτομα στη λεκή μου ηλικία που έχουμε πάνω κάτω, περίπου, εγγυής ανάγκες για εσάς. Ήδιες ανασχάλες και ιασκευτικά. Ένα αυτό. Έχω πολύ άγχος. Ήδιον για αυτό. Επειδή είναι και πρώτη φορά. Βρισκόμαστε σήμερα μια μούτια τελικά με τον Βαρακάμο. Καντάζομαι σχολές ονόμενες όλους. Απλά έχω την πληροφορία που θα θέλαμε. Μακρούτε. Μακρούτε. Θα μην γράφουν να το δώσεις στο ματάκι σου Ρεύμα. Ωραία. Ας υποστηρίσουμε, ένας άνθρωπος έχει βρει το διαμάχι μέσα. Ίσως σκίφωται ότι έχει βρει το εκατό τα εκατό του εαυτού του. Όχι, αυτό δεν είναι... Μην το λέτε. 5% ξέρουμε καλό. Το 95% μας είναι άγνωστο. 5% είναι τα 100% Εντάξει. 5% πάντως είναι συνειδητό. Οτιδήποτε άλλο είναι 95% ασυνείδητο. Δεν ξέρουμε δηλαδή γιατί το κάνετε. Αλλά λέει. Άρα, ας πετύσσουμε λοιπόν να το έχουμε βρει ένα μικρό πλαμάτι μέσα μας, αλλά αισθανόμαστε ότι κάτι λειτουργεί. Πώς μπορούμε με όλο αυτό... Που σημαίνει ότι δεν το έχεις βρει το διαματάρι σου. Αν αισθάνομαι ότι δεν το έχεις βρει, έχεις το χρόνι σου, το φοράς, έχεις το στόχο σου, ξύστασαι φαρμογή. Δεν κάνω λάθος. Και αισθάνομαι ότι κάτι λείπει μέσα σου. Ενώ είσαι πλήρη σε κάποια θέμα. Μα δεν μπορεί να είσαι πλήρης και να νιώθεις ότι κάτι σου λείπει. Αυτά τα δύο είναι αντίφατο. Είναι αντίφατικά. Αν τον ελέγχω ότι φτάνω κάποια φορά σε ένα σημείο πληρότητος και πηγαίνω πιο πάνω, γιατί σίγουρα πάντα υπάρχει κάτι πιο πάνω, αυτό, ναι, μπορώ να το δω. Μπορώ να το δευτώ. Όχι εγώ σαν τένια, αλλά σαν ιδέα, έτσι. Αλλά τον ελέγχω ότι πάντα μου λείπει, αυτό σημαίνει ότι δεν έχω την αυτοπεποίθηση αυτή της κατάκτησης. Η κατάκτηση είναι ξυλισσόμενη. Το διαμαντάκι μου είναι ότι παραδείγματος χάρη είμαι ένας ειλικρινής άνθρωπος. Είναι το διαμαντάκι μου αυτό και το βλέπω σε όλες τις εκπάνσεις της ζωής μου. Και αυτή την ειλικρίνεια λοιπόν που έχω, την εξελίσω. Ότι πάντα νιώθω ότι θέλω να κάνω κάτι παραπάνω και να εξελιχθώ, ναι. Όχι όμως αυτό για να με κατεβάζει, ότι κάτι μου λείπει, αλλά κάτι ακόμα να ζητώ. Είμαι σε συνεχή αναζήτηση και σε συνεχή εξέλιξη. Αυτό είναι η όμορφια της ζωής. Κι εσείς 20 ετών, υπάρχουν ακόμα αυτές οι ηλικίες, ε? Υπάρχουν ακόμα αυτές οι ηλικίες. Ρίστε. Ναι, ναι, ναι. Να μιλήσω? Αυτό που θέλω να καταλάβω, όταν μιλάμε για αγάπη και μιλάμε για σεβασμό, για εμπιστοσύνη, για κατανόηση, για αποδοχή, για όλα τα θετικά και όλα αυτά, και αυτός είναι και στόχος. Κάνοντας όμως πράξη όλοι αυτά, πώς μπορούμε να διεκδικήσουμε ή ποια δεν έχει έννοια. Τι σημαίνει να διεκδικήσουμε, να διεκδικήσουμε, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Να μιλήσω, δύο λεπτά, δύο λεπτά, δύο λεπτά. Για βάλετε αυτά σε μία λογική σειρά. Μιλάμε λοιπόν για την αγάπη, μόλις αυτές τις εκφάνισεις που είπαμε. Η αγάπη έχει έννοια όχι μόνο για τις σχέσεις μεταξύ φανατόμων, σε μια οικογένεια, σε γεννόνιμο φίλον. Όχι. Έχει να κάνει και με το πώς πρέπει να στεκόμαστε και να βλέπουμε ότι δίπλα έχει να κάνει είτε με την κοινωνικότητά μας, είτε με το πανεπανηματικό μας χώρο, με την πανεπανηματική μας ζωή. Νομίζω ότι αυτός είναι ο στόχος, για να έχουμε μία θετική, μία θετικό τρόπο ζωής. Έχουμε αντόψει κάποια θάση. Πώς διεκδικούμε όμως? Διεκδικούμε το κομμάτι που μου είνηκε. Δεν με διεκδίσεις το έλεγχος του άλλου. Είναι δύσκολο να διεκδικείς σε χώρος επαγγελματικούς, κοινωνικούς, που η αγάπη είναι ελλαγχιστή. Σας είπε κανείς ότι η ζωή είναι εύκολη? Όχι, αλλά... Δεν υπάρχει αλλά η ζωή είναι για να τη ζούμε. Από εκεί και πέρα, τη στιγμή που αγαπούμε εμάς, θα πάρουμε το μερίδιο της ζωής που μας ενοίκει. Όταν σημαίνει διεκδικό, σημαίνει ότι ζητώ αυτό και διδιώκω αυτό που μου ενοίκει. Δεν θα πάρω κομμάτι δικό σου, ούτε θα πατήσω το έδεφό σου, αλλά θα γίνω καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Αυτό σημαίνει διεκδικό. Δεν γίνομαι καλύτερη από κανέναν. Γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χτεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. Δεν γίνομαι καλύτερη απ' το χθεσινό μου εαυτό. το οποίο λέει ότι είμαστε ότι είναι ο φίλος ή παντρευόμαστε κάποιον που είναι σακενά. Δηλαδή, αν παντρευτείς έναν υποδόμο, είσαι υποδόμος. Επιζήτω είπατε σε μία φράση, επίσης, σαν απόλυτη, πένει η ευκρινή. Αναφυσβήτητα. Βεβαίως, έτσι είναι. Λοιπόν, η κυρία Σιάννεπος εδώ μίλησε για τις ενοχές που χειρίζεται η ψυχιανάλυση για να τις εξομαλύνει και είναι οι ενοχές εκείνους οι οποίοι σβητεύονται μέσα μας από τη σχέση μας με τις γονείς μας και με τη σχέση αγάπης που δημιουργούνται μεταξύ παιδιού και γονιών. Και εκείνο το οποίο είπαμε ότι οι ενοχικοί γονείς κάνουν ενοχικά παιδιά, δηλαδή γονείς οι οποίοι έχουν ενοχές για τον εαυτό τους, ότι δεν τα κάνουν σωστά, όπως είπε εδώ η φίλη μας, από την πολλή αγάπη εγώ έχω ενοχή. Και είπαμε ότι δεν υπάρχει πολλή αγάπη, υπάρχει η αγάπη έτσι όπως την εμπινεύσαμε. Άρα λοιπόν οι ενοχές οι οποίες δημιουργούνται και μπορούν να αποτελέσουν ένα αντικείμενο ξεπεράσυματος μέσα από τη ψυχιανάλυση, αυτό είναι μία και ένα κάτι άλλο, αναφυσβήτηται όμως ένα άτομο το οποίο είναι ενοχικό, δεν μπορεί να αγαπήσει. Είναι πολύ πιο δυνατές οι ενοχές από ό,τι είναι το συνέστημα της αγάπης, που είπαμε ότι ο συνέστημας της αγάπης για να υπάρχει πρέπει να παραμεριστεί το εγώ, έτσι. Το ένα είναι αυτό. Από την άλλη πλευρά όταν είπαμε ότι βαρδευόμαστε κάποιον τον οποίον ξέρουμε, βαρδευόμαστε κομμάτια του δικού μας και αυτού. Ο δικός μας ο εαυτός είναι πλασμένος η προσωπικότητά μας, όπως τα είπαμε και στο πρωιμούμα είναι η διάλεξη που κάναμε. Η προσωπικότητά μας δομήται από την ώρα που δεν γεννηθούμε, από τις επιρροές που δεχόμαστε από το περιβάλλον. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν δυνατές επιρροές επάνω μας και διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας σε πρώτο επίπεδο είναι η μητέρα μας καταρχής, συνέχεια ο πατέρας μας και όλα τα άτομα τα οποία υπάρχουν στο περιγειρό μας μέχρι να φτάσουμε στους ανθρώπους, στους φίλους και ούτω κατεξής. Κάνε κύκλοι δηλαδή. Είναι κύκλοι οι άνθρωποι οι οποίοι επηρεάζουν την διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Όταν φτάνουμε λοιπόν στην εποχή του ζευγαρόματος, έχουμε μια κάποια γνώση εμείς οι γυναίκες για το ποιος είναι ο άντρας μέσα από τη σχέση που είχαμε με το δικό μας πατέρα και οι άντρες έχουν μια έννοια ποια είναι η γυναίκα μέσα από τη σχέση που είχανε με τη μητέρα τους. Όταν λοιπόν μπαίνουμε μέσα στην αγορά του έρωτα και αρχίζουμε και ροτεβόμαστε να πούμε τελικά το ναι στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος θα μας εμπνεύσει, διαπιστώνουμε ότι στα πρώτα στον πρώτο καιρό όταν υπάρχει ο έρωτας ο μεγάλος και στη συνέχεια χαιρόμαστε πάρα πολύ όταν συναντάμε συμπεριφορές αυτού νου του ανθρώπου η οποία δεν είναι εσύ μαμά μου το κάνει αυτό εσύ ο μπατέρας μου είσαι έτσι και χαιρόμαστε πάρα πολύ διότι αυτόν τον άνθρωπο αυτός τους ανθρώπους και τη μητέρα και το μπατέρα μας είναι τα πιο οικεία σε μας πρόσωπα τα οποία ξέρουμε πώς θα χειριστούμε. Άρα λοιπόν ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος τελικά θα έρθει κοντά μας είναι εκείνος ο οποίος έχει κοντινά στοιχεία προσωπικότητας δικά μας από τη στιγμή που εμείς έχουμε υπορροφήσει συμπεριφορές από τη μητέρα μας και το μπατέρα μας. Επειδή λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ οικοί σε μας έτσι νιώθουμε την άνεση υποσυνείδητα ότι μπορούμε να τους χειριστούμε καλύτερα και έτσι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι τελικά ζευγαρώνουν. Έτσι πάει η ιστορία. Τα είπα καλά κυρία λογοθέτη μου, σας ευχαριστώ. Κυρία Μακρή, θα ήθελα να επαναλαμβάνω τη σχέση μάνας χωρίς. Όταν η μάνα διαχωρίζει για μια ζωή ολόκληρη τα παιδιά της και όταν το παιδί συγχωρεί για μια ζωή ολόκληρη τη μάνα τι γίνεται εκεί, τι μπορούμε να κάνουμε όταν τελικά η μάνα δεν καταλαβαίνει ποτέ και συνεχίζει το ίδιο μου τίποτα. Δεν πειράζει, ας μην καταλάβεις, συγχωρήσουμε εμείς τη μάνα μας και δεν είμαστε εμείς ήρθαμε το δικό μας τον εαυτό γιατί είπαμε κατανοώντας τη μητέρα μας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Αυτό είναι το μυστικό του μεγάλο. Όταν λοιπόν εμείς κατανοούμε τη μητέρα μας γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Αν λοιπόν η μάμα συνεχίζει το δικό μας το ποιολί και εμείς λέμε μάμα μου ανήξερες κάτι καλύτερο δεν το έκανας. Δεν το ξέρεις αγάπη μου και συνεχίζεις το ίδιο. Εγώ δεν πρόκειται να σε ακολουθήσω δε μάμα μου. Δηλαδή συνεχίζουμε να συγχωρούμε. Έτσι πράγματος αφορούμε τον εαυτό μας βασικά. Ακούστε δείτε όταν δίνουμε βοήθεια τη ζητάμε εμείς οι ίδιοι τη βοήθεια. Εγώ σας ευχαριστώ πολύ. Κάτι άλλο. Τελειώσαμε. Να σας θυμίσω ότι έξω υπάρχουν τα βιβλία μου σε περίπτωση που κάποιος από εσάς θέλει να πάρει το βιβλίο της προηγούμενης συναντήσεώς μας. Υπάρχει έξω. Όπως επίσης υπάρχει και το σημερινό βιβλιαράκι, το 15-17 μαθήματα βήματα για καλύτερες σχέσεις. Θα σας το υπογράψω και θα σας υπόσχομαι ότι είναι ένα καταπτυχτικό βιβλίο το οποίο θα σας αλλάξει τον τρόπο τον οποίο σκέφτεστε απέναντι στη ζωή. Σας το συνεισθώ. Σας ευχαριστούμε πολύ. Α, ναι, ναι. Η κυρία Σελάβη μου είπε ότι είναι και τα υπόλοιπα βιβλία μου. Βλέπετε ότι πρόκοψα και έγραψα 8 βιβλία, οπότε είναι και τα υπόλοιπα εδώ. Οπότε, αν θέλετε μπορείτε να ξαναγυρτείτε και να βρείτε. Όλα αναφέρονται σε σχέσεις. Ορίστε, παρακαλώ. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Εγώ ευχαριστώ που ήρθατε. Χαίρομαι πάρα πολύ για τις αναφορές που κάνατε στον Θεό. Γιατί οι αδελφοί σας δεν κάνουν αυτό το έργο της σχετισμός. Ναι, σας άφησα να συγχωρείτε. Λέω, χάρηκα πάρα πολύ για τις αναφορές που κάνατε στον Θεό και την αθώκτα που πρέπει να έχουμε. Ήθελα να ρωτήσω πώς μπορούμε να βάλουμε όρια στους άλλους, στους γονείς μας, στους απελθερικά μας, στους... Δεν βάζουμε ηλικιά όρια σε εκείνους, βάζουμε όρια στο δικό μας τον εαυτό. Δεν βάζουμε όρια στους άλλους, βάζουμε όρια σε εμάς. Εμείς λέμε ότι μέχρι εδώ πάμε. Και μέχρι εδώ πάμε. Αν οι άλλοι το παραδιάσουν, δεν ξέρω ότι έχουν κάποιες συνέπειες. Οι συνέπειες αυτές είναι διάφορες. Αλλά εμείς βάζουμε τα οριά μας. Και απομακρυνόμαστε δηλαδή. Συγνώμη. Απόμακρυνόμαστε, γυρνάμε την πλάτη, όπως πάντε πριν, για να προφυλάχθουμε. Δεν είναι ο μόνος τρόπος αυτός. Έτσι, τα όρια είναι να υποστηρίζω τη θέση και τον εαυτό μου. Και πάντα να λέω ότι, αν εσείς πιστεύετε αυτό μπορείτε να το κρατήσετε, εμένα μπορείτε να έχω τη δική μου άποψη, το δικό μου τρόπο με τον οποίο χειρίζομαι τη ζωή μου. Έτσι δεν είναι ανάγκη να τσακωνόμαστε, ούτε να μην φωνάζουμε, ούτε να βγαίνουμε, να φύγουμε τις φλέβες μας, να πεθιούνται το λαιμό μας. Απλώς λέμε ότι, ξέρετε, θα μπορείτε να έχω τη δική μου άποψη. Εσείς κρατήσετε τη δική σας. Δεν πάνε επιμένως ο Θεός. Επιμένουμε κι εμείς. Σαφώς και είναι προβλημά τους. Έχουμε ένα παράδειγμα, δεν λέτε εσείς. Να πάρουμε, λοιπόν, ένα παράδειγμα προς φυλάκες και τη παιδιά μας. Λοιπόν, να κάνουμε μια οικοδετική ιστορία, η οποία δεν είναι και τόσο οικοδετική, της συνετάμες συνέχως. Έχουμε λοιπόν μια τεθερούλα, η οποία είναι πάρα πολύ, μη ρε βάζουμε τώρα, να είναι του άντρα μας η μαμά. Λοιπόν, έχουμε μια μαμά, λοιπόν, η οποία δεν έχει πάρα πολύ σ' ένα χορηθεί που έχει χάσει το γιο. Της τον έχει πάρει μια άλλη γυναίκα πριν στη συνεπιρροή μιας άλλης γυναίκας, τον έχει χάσει. Βεβαίως ξέρουμε ότι οι μαμάτες εκείνες οι οποίες προκαλούν προβλήματα στις συνήφες τους, που έχουνε πάρει το γιο τους, είναι οι συμπαμάδες εκείνες οι οποίοι είχανε πολύ δύσκολη σχέση με το δικό τους τον άνδρα και επειδή έχουνε συναισθήματα έλλειψης αγάπης από το δικό τους τον άνδρα, κολλήσουνε πάνω στο γιο τους. Αυτό λοιπόν είναι μια πολύ απλή εξήγηση, αλλά κάποια στιγμή στος του χρόνους της άλλης, στον άλλον κύκλο, εάν ακόμα ο δήμος με καλέσει άλλη φορά να μιλήσουμε για αυτά τα ερωτικά τρίγωνα που υπάρχουν στην οικογένεια. Έλεγα λοιπόν ότι όταν συμβαίνει λοιπόν κάτι τέτοιο και βέβαια μια άλλη γυναίκα παίρνει τη θέση μας πιστεύουμε, όπου δεν έχουμε καμία σχέση, στη ζωή του γιού μας, βλέπουμε πάρα πολλές ελλείψεις στην γυναίκα αυτή που πήρε ο γιος μας, χωρίς λοιπόν να πιστεύουμε ότι ο γιος μας διάλεξε εμάς και παντρεύτηκε. Από τη στιγμή λοιπόν που διάλεξε εμάς, θα τη λαμβάνεις ότι αμέσως οτίζει ένας ανταγωνισμός μεταξύ της νηφούλας και της μαμάς. Η νηφούλα λοιπόν η οποία αντέχεται τις επικρίσεις της μαμάς, ότι τα γενιστά δεν είναι καλά και τα κάμψε δεν έχουνε τσάκιση. Και τέλος πάντων αυτή η γυναίκα σου δε μένει στο σπίτι όταν είσαι με νικουρίστρα είναι και δεν ξέρω τι άλλα μπορεί να λέγουνε. Εκείνο λοιπόν το οποίο καταχύνει είναι ότι ο γιος μας, ο γιος είναι εκείνος ο οποίος λέει μαμά μου θα μπορέσαι να περιοριστείς το σπιτάκι σου και άφησε και εμένα να κάνω τη ζωή μου. Όμως και εκείνος είναι κολλημένος παιδί μαμά του και δεν μπορεί να της βάρει τα όρια που πρέπει και έρχεται κατευθείαν η επίθεση προς τη νηφούλα. Εκείνο λοιπόν το οποίο λέει νηφούλην τον αγαπάτε το γιό σας μητέρα. Λέει παιδάκι μου τι είναι η κουβέντα αυτή που λες. Αν τον αγαπάτε θέλετε να είναι ευτυχισμένος. Παιδί μου τουτό θέλω και εγώ. Εδωσήν σας παρακαλώ πάρα πολύ δεν είναι κουβέντης ρήμας. Μα εγώ για το καλό σας. Το καλό μας το ξέρουμε. Η μαμά λοιπόν συνεχίζει να κάνει το ίδιο. Και λέω εγώ στον δικό μου τον ανδρούλι αγάπη μου γλυκιά. Μπορούμε να βάλουμε κάποια όρια στη μανούλα σου. Τι θέλεις να πεις λέει αυτός. Να μπορούμε να της πούμε ότι στο σπίτι θα έρχεται μόνο Κυριακή και μόνο με τον παπά σου. Γιατί ο παπάς είναι πολίτηρος. Έτσι. Το βλέπει λοιπόν αυτό η μαμά ότι αλλάζει ο σκοπός. Και της λέει λοιπόν η μηφούλα η τέρα. Τη διεμανηλημένου σας εγώ. Δεν ξέρω πώς τη λέει κυρία Τένια. Κυρία Τένια μου. Τη διεμανηλημένου σας εγώ πείω ότι πιθανότατα ο τρόπος να είναι λίγο σακοταλιστικός για την αγάπη μας. Εσείς δεν θέλετε να το ακούσετε. Πρέπει να σας πω ότι με δική μου εισήγηση στο γιο σας. Σας ζήτησα να έρχεστε κάθε δεύτερη Κυριακή με τον άνθρωπο σας. Σας ευχαριστούμε. Το θέμα είναι να έχουμε το θάρρος αυτό να το πούμε γιατί αγαπούμε τον εαυτό μας. Κι πάντα να μην υπερβαίνουμε τα όρια της προσωπικής ευγένειας. Την πεθερά μας ποτέ δεν την αποκαλούμε στον ενικό. Πάντα τη λέμε στον πληθυντικό. Να το ξέρετε. Βεβαίως. Ας είναι και αυτό. Υπάρχει κάτι άλλο. Μπορείτε τελευταία ερώτηση. Παρακαλώ, παρακαλώ. Στην προηγούμενη διάρρηξη, αλλά έχει σχέση και με το εγώ τη σημερινή. Μέχρι μάλλον μια μητέρα έχει το δικαίωμα να θυμώσει τόσο πολύ στον παιδί της που να μην το συγχωρέσει, παρόλο που η θύλεστης όλας να λέει «Μα είναι παιδί σου. Μα δεν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις». Θέλω πολύ τη γνώμη σας. Τι σημαίνει «εσύ χωρίζω το παιδί μου» και να τυμώνω μαζί του. Ναι, για κάτι που έχει κάνει, που το θεωρείς απαράδεκτο, ανεπίτρεπτο. Για τον εαυτό του ή για εσάς. Για τον εαυτό του ή προς εσάς. Μα τελειώνει στη μητέρα. Όταν έκανε τίποτα στην αγόρισε. Ωραία, και το ξέρει αυτό. Πολύ καλά, το ξέρει αυτό. Τη στεναχώρισε τη μαμά του. Και το λέτε αυτό. Δεν είμαι σίγουρη ότι το ξέρει. Μα μά δεν το πείτε. Να, το ερώτημα είναι… Δεν υπάρχει ερώτημα. Όταν τα παιδιά μας στεναχωρούν, όταν τα παιδιά μας μικρένουν, γυρίζουμε και τους το λέμε απλά. Αγάπουμε στεναχώρισης. Με πλήγωσης. Ένιωσα προβλημμένη. Όχι να προσέβαλες. Ένιωσα προβλημμένη. Η μητέρα πάντα, όπως και τα ζευγάρια μεταξύ τους, μιλάνε με το ρήμα νιωθώ. Θεωρείτε, δηλαδή, ότι ο πρωθύποτος το καταλαβαίνει το παιδί. Όταν του το πείτε θα το καταλάβει. Και αν του περιμένετε από μόνο του, το καταλάβει πιθανότατα όχι. Πρέπει να τα εκφράζουμε αυτά. Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Για αυτό μιλάμε κάτω από το ρήμα νιώθω. Έτσι, και μιλάμε για καταστάσεις και όχι για πρόσωπα. Πάντα η μάνα συμπορεί. Όχι η μάνα συμπορεί, συμπορούμε. Συμπορούμε γενικώς. Δεν είναι η μάνα ή ο πατέρας. Ορίστε, τι λέτε τώρα εσείς. Α, για τη ψυχή λέτε, την καρδιά πρέπει να κάτω. Αυτή, κοιτάξτε, δεν σημαίνει όμως, δεν σημαίνει ότι όταν τα παιδιά μας μας πληγώσουν πάρα πολύ, αυτό σημαίνει ότι δεν θα πρέπει και εμείς να έχουμε αυτή την πληγή μέσα μας και να λέμε, δεν περάσει, παιδάκι μου ξαδίξει κι άλλη καρπαζιά. Εκείνο το οποίο πρέπει να ξέρουμε ότι έχουμε πονέσει, ότι έχουμε πληγωθεί και ότι δεν θα θέλουμε τη συμπεριφορά να την ξαναβιώσουμε. Εκφραζόμαστε με το ρήμα νιώθω. Νιώθω, νιώθω. Γιατί είμαστε συνέσθημα, δεν είμαστε λογική μόνο. Και τα παιδιά μας πρέπει να ξέρουν τα συναισθήματά μας, να τα ξέρουν. Μην νομίσουμε ότι τα καταλαβαίνουν. Όχι, καταλαβαίνουν ότι μπορούν να καταλάβουν. Αλλά το βάθος και την ποιότητα, τους συναισθήματος που έχει παραχθεί μέσα μας, το ξέρουμε μόνο εμείς που το εκφράζουμε. Έτσι, αυτό συμβαίνει και μεταξύ των ζευγαριών, έτσι. Άλλο. Ναι. Ότι δεν θα το κάνει αυτό. Ότι σημαίνει ότι βάζει και εκείνος, το σηκώνει τα χέρια του και δεν θα μάθει. Έτσι. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που ήσασταν. Να είστε καλά, να τα γνωρίσετε. Θα είστε εύκολα για όποια από εσάς θέλετε να υπογράψω τα τυλία μου. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, να είστε καλά. Καλησπέρα. Καλησπέρα. Καλησπέρα. Καλησπέρα. Καλησπέρα. Καλησπέρα. |
