| : Μέσα σε μια ζεστή και δεμένη οικογένεια. Το ταξίδι προς την εξερεύνηση της έκφρασης του φίλου μου ξεκίνησε στις δύο χρόνια. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. Υπήρχε μια ευκαιρία. και χόρευα. Μου άρεσε πολύ ο χορός. Ξέρω, μπορεί να ακούγω με στερεοτυπική, αλλά έτσι ήμουν χαρούμενη. Για μένα ήταν κάτι απόλυτα φυσικό και δεν χρειαζόταν καν να σκεφτώ... αν είναι σωστό ή λάθος. Οι γονείς μου μέχρι εκείνη την ηλικία δεν ήταν αρνητικοί... με τον τρόπο που εγώ διασκέδαζα. Το έβλεπαν κάτι σαν αστείο, ότι είναι μια φάση της ηλικίας... που θα μου περάσει μεγαλώνοντας. Φυσικά, εγώ ένιωθα τα περίεργα βλέμματα κάποιων συγγενών πάνω μου... και μου έλεγαν και διάφορα, τα οποία δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Σκεφτόμουν όμως έντονα για ποιο λόγο... μου απαγόρευαν να κάνω αυτά που αισθάνομαι. Όσο μεγάλωνα, εκτός από την οικογένεια, μάθαινα από το σχολείο... και φυσικά άρχισα να καταλαβαίνω πολλά περισσότερα... από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Όχι με εμένα, φυσικά με τους άλλους. Αυτοί είχαν θέματα, όχι εγώ. Ήξερα όμως ότι αισθανόμουν κάπως διαφορετικά όσο μεγάλωνα. Έρχεται ένα περιστατικό στη μνήμη μου... όπου η δασκάλα μου με μάλωσε μπροστά στα υπόλοιπα παιδιά... γιατί έπαιζε με τα κορίτσια. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς, αλλά θυμάμαι την τροπή που ένιωσα... και έπειτα στο σχολείο πρόσεχα και σκεφτόμουν δυό φορές τη συμπεριφορά μου. Βλέπετε, από μικρά παιδιά και σε όλη την πορεία της ζωής μας... λαμβάνουμε μηνύματα για το τι σημαίνει να είναι κανείς άντρας ή γυναίκα... και πώς υποτίθεται ότι πρέπει να φαίνεται, να νιώθει και να δείχνει... ανάλογα πάντα με αυτά που θεωρούνται αποδεκτές συμπεριφορές... ανάλογα με το βιολογικό μας φίλο. Δεν μας έχουν πει όμως ότι μπορεί να αισθανόμαστε διαφορετικά μέσα μας... σε σχέση με το πώς δείχνουμε εξωτερικά. Μετά από διάφορα περιστατικά, στο σχολείο έγινα πιο αντροπαλό παιδί. Κλείστηκα πιο πολύ σε μένα, προσπαθώντας μάτια να καταλάβω... ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο κάτι που προκαλούσε σε μένα χαρά... σε κάποιους άλλους προκαλούσε αρνητικά συναισθήματα. Το σχολείο γινόταν πιο δύσκολο. Θυμάμαι, στο γυμνάσιο ξεκίνησε με λεκτική κακοποίηση... που φυσικά έφυγε έναν σεξουαλικό προσανατολισμό... που απλά δεν ήταν δικός μου. Το θετικό ήταν ότι είχα φίλους που μπορούσα να μιλήσω... γιατί από την οικογένειά μου έκρυβα τι συνέβαινε. Δεν ήθελα να τους το να χωρίσω. Ωστόσο ξεκίνησα να ψάχνω έντονα στο διαδίκτυο για αυτά που ένιωθα. Και έτσι ανακάλυψα αρκετό υλικό για τους τρανς ανθρώπους. Και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση γιατί μπορούσα να καταλάβω... αλλά και να αποδεχθώ τον εαυτό μου. Αργότερα έκανα το coming-out στον καλύτερο μου φίλο και σε κάποιες φίλες. Τους εξήγησα ότι αυτό που αισθάνομαι εσωτερικά... έρχεται σε ανσυμφωνία με αυτό που βλέπετε εξωτερικά. Έδειξαν κατανόηση και με στήριξαν πολύ. Γιατί το Λύκειο ήταν εφιάλτης. Ένα αρκετά ομοφοβικό τρανσφοβικό σχολείο. Θυμάμαι ότι τρόμαζα να κατέβω στο προάβλιο την ώρα του διαλύματος... για να μη γίνω πάλι στόχος κάποιου νταΐ. Επίσης πάντα την τελευταία ώρα έπαιρνα άδεια νωρίτερα... για να προλάβω να φύγω στα κτέλ επειδή φοβόμουν... γιατί δεχόμουν απειλές για τη σωματική μου ακαιρεότητα. Θα μου πείτε γιατί δεν μιλούσα. Δεν μιλούσα γιατί φοβόμουν. Αισθανόμουν έντονη θλίψη και είχα πολύ θυμό μέσα μου. Ακόμα και στο σπίτι που ήταν το μόνο μέρος που αισθανόμουν ασφάλεια. Δεν μπορούσα να ειρεμήσω. Είχα πάρα πολλούς καβγάδες με τους γονείς μου, με την αδερφή μου για το τίποτα. Απλά ξεσπούσα σε αυτούς. Αυτό συνέχισε μέχρι και τη Δευτέρα Λυκείου... λίγο πριν το τέλος της χρονιάς. Είχα πλέον φτάσει στα όρια μου. Δεν αντέχα άλλο. Ήταν μια μέρα που γύρισα στο σπίτι με κλάματα. Δεν θυμάμαι τι είχε προηγηθεί. Θυμάμαι όμως τη συναστηματική φόρτιση που είχα. Για ποιον λόγο ήμουν συνεχώς χάλια και ποιος ήταν ο λόγος που έκλαιγα. Θυμάμαι, καθίσαμε στον καναπέ, εγώ με δάκρυα στα μάτια... και η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Βρήκα όμως τη δύναμη και το κουράγιο να τους πω... μαμά, μπαμπά, αισθάνομαι γυναίκα, είμαι γυναίκα, θέλω και θα γίνω γυναίκα. Φυσικά, έπαθαν σοκ. Αλλά η ανακούφιση που ένιωσα εγώ ήταν πολύ μεγάλη. Γυρίζοντας πίσω και θυμούμενοι το γεγονός... καταλαβαίνω ότι ήταν μεγάλο το ρίσκο που πήρα... να αποκαλύψω ποια θέλω να είναι η ταυτότητα του φίλου μου... γιατί δεν ήξερα ποια θα ήταν η αντίδρασή τους. Ωστόσο, όταν υπάρχει αγάπη μέσα στην οικογένεια, όλα γίνονται. Τους είπα να δούμε κάποιον ειδικό για το θέμα της τρανς κατάστασης... για να μπορέσουν να αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα. Η αδερφή μου ήταν η πρώτη που το αποδέχτηκε... και βοήθησε τους γονείς μου να κάνουν το ίδιο. Εγώ, όμως, ένιωθα ανυπομονησία. Ήθελα να ξεκινήσω γρήγορα τη διαδικασία της φιλομετάβασης... ώστε να ζω στο επιθυμητό φίλο. Ήθελα να κάνω μια νέα αρχή στη Θεσσαλονίκη... όπου όποιο άτομο με γνώριζε, θα γνώριζε απλά ότι με ιδανάει. Ήθελα να κάνω τέτοιες επιτώσεις που θα είχε αυτή η τόσο προσωπική μου εξέλιξη. Βέβαια, μέχρι τη στιγμή που ήρθα αντιμέτωπη με την τρασφοβία... όταν ήρθε η ώρα να ενοικιάσω σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Πήγαινα μαζί με τους γονείς μου στην αρχή να τα δούμε. Όλα ήταν καλά. Μέχρι που έφτανε η ώρα να τα κλείσουμε... και έβλεπαν ότι τα έγγραφά μου ήταν διαφορετικά. Μου έκανε διάφορα δικαιολογίες για να μας αποφύγουν. Αργότερα βρήκα λύσεις. Συγκατοίκησα με φίλους. Από κάποια μεσητικά που συνεχίζα να ψάχνω... έτυχε να καταλάβω ότι είχαν το στερεότυπο... τρανς γυναίκα ή σεξουαλική εργασία. Αλλά ας αναλογιστούμε λιγάκι τι κάνει η κοινωνία... ώστε οι τρανς γυναίκες, τουλάχιστον αυτοί που δεν το επιθυμούν... να μην ξαναγκάζονται να σκούν σεξουαλική εργασία για να βιοπορίζονται. Και η απάντηση είναι μία. Δεν κάνει τίποτα. Για αυτό πρέπει να σταματήσουν οι αποκλείσμοι και οι διακρίσεις... που βιώνουμε οι τρανς άνθρωποι στο κομμάτι της εκπαίδευσης αρχικά... γιατί υπάρχουν πάρα πολλά τρανς άτομα... που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο... γιατί δεχόντουσαν κακοποίηση και δεν αισθανόντουσαν ασφάλεια... στη σχολική κοινότητα. Και το κομμάτι της εργασίας καταλαβαίνει ότι εφόσον ένα τρανς άτομο εγκαταλείψει το σχολείο, είναι σπάνιες οι πιθανότητες να βρει μια εργασία στο μέλλον. Αλλά ακόμα και αν έχει κάποια επαγγελματική κατάρτιση της σπουδές... στον τομέα της εργασίας οι τρανς άνθρωποι βιώνουμε διακρίσεις μόνο και μόνο επειδή είμαστε τρανς. Εγώ θυμάμαι όταν τελείωσα την σχολή κομματικής τέχνης... όταν πήγαινα σε μία συνέντευξη για δουλειά, αρχικά ήταν ένθερμη... αλλά όταν βλέπαν το πτυχίο μου, πάγωναν και μου έλεγαν ότι δεν έχω προεπιερσία και ότι χρειάζεται να κάνω σεμινάρια. Το θέμα ήταν, δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος ή όχι. Μέσα μου με έτρωγε ανέφταγε το γεγονός ότι ήμουν απλά ένα κορίτσι που έτυχε να είμαι τρανς. Τουλάχιστον βρήκα δουλειά σε ένα ΛΟΑΤΚΙ friendly μπαράκι για να μπορώ να βγάζω τα έξοδά μου... και να μπορώ να χαρώ λίγο την ηλικία μου και τη φιλικότητά μου. Όπως καταλαβαίνετε, το μεγαλύτερο θέμα που είχαμε οι τρανς άνθρωποι και το μιστζέντερνκ το οποίο δεχόμασταν... ήταν εξαιτίας στον εγγράφο μας που δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε. Γιατί βασική προϋπόθεση ήταν το άτομο να προβεί σε επέμβαση επανεπροσδιορισμού του φύλου. Καταλαβαίνετε ότι δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι να προβούν σε τέτοιες επεμβάσεις... ή ακόμα και αν θέλουμε μπορεί να μην υπάρχει οικονομική δυνατότητα. Βλέπετε, το κράτος μας δεν καλύπτει καμία τέτοια επέμβαση όπως γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Θέλω να τονίσω ότι αυτές οι επεμβάσεις δεν είναι κοσμετικής ή ατρικής... αλλά είναι απαραίτητες για ένα άτομο το οποίο θα είναι έτσι καλύτερα με το σώμα του. Οι τρανς άνθρωποι έχουμε πέσει θύματα δυστυχώς από κάποιους γιατρούς... που εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Υπάρχουν περιστατικά με πολλά ιατρικά λάθη. Άνθρωποι έχουν κατακρεουργηθεί και όλα αυτά για την επιπλέον οικονομική εκμετάλλευση... που βιώνουμε οι τρανς άνθρωποι στον τομέα της υγείας και των επεμβάσεων. Τον Οκτώβριο του 2017 η Ελλάδα θέσπισε νέα νομοθεσία... για τη νομική αναγνώριση της ευτότητας φύλου. Με τη νομοθεσία αυτή δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους τρανς ανθρώπους... άνω των 17 ετών να μπορούμε να μεταβάλουμε τα επίσημα έγγραφά μας... χωρίς να αποτελεί προϋπόθεση κάποια ιατρική γνωμάτευση ή άλλη ιατρική παρέμβαση. Πρόσβαση στη διαδικασία έχουν και τα ανήλικα άτομα 15 και 16 ετών... μετά τη συγκατάθεση των γονέων και κηδαιμόνων τους... ύστερα αποθετική γνωμάτευση Υδικής Διεπιστημονικής Επιτροπής. Ενώ όσο άτομα είναι παντρεμένα, αν θέλουν να μεταβάλουν τα στοιχεία τους... ο γάμος διαείεται, γιατί είναι προϋπόθεση το άτομο να είναι άγαμο. Όπως καταλαβαίνετε, ένα πάγιο αίτημα της τρανς κοινότητας μπορεί να έγινε πράξη... αλλά εξακολουθεί ο νόμος να είναι προβληματικός... εφόσον έχει ηλικιακές προϋποθέσεις και όταν αντί να προστατεύει την οικογένεια, την διαλύει. Επίσης, η διαδικασία έχει δικαστικά έξοδα και πολλές φορές χρονική καθυστέρηση... ακόμα και πάνω από ένα έτος. Οι θέσεις του ΣΥΔ σχετικά με τον νόμο είναι ότι η διαδικασία θα έπρεπε να γίνεται... εξοδικαστικά, με μία απλή αίτηση στο λεξίαρχο, δωρεάν... και χωρίς να είναι χρονοβόρα αυτή η διαδικασία. Κάθε χρόνο, στις 20 Νοεμβρίου, είναι η Διεθνή Σημέρα Μνήμης Τρανς Ατόμων. Σκοπός της ημέρας είναι να τιμήσουμε τα τρανς άτομα που δολοφονήθηκαν... εξαιτίας του τρανσφοβικού μίσους και να επιστήσει την προσοχή στη βία... με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι οι τρανς άνθρωποι. Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν διεθνώς... και τα οποία παρουσιάστηκαν στην ημερίδα που έγινε για την ημέρα μνήμης τρανς ατόμων... μέσα στο 2018 δολοφονήθηκαν 369 τρανς άτομα σε ολόκληρο τον κόσμο... την ώρα που ένα χρόνο νωρίτερα ήταν 325. Τα θύματα κυρίως είναι τρανς γυναίκες, εργάτρια στους σεξ... πρόσφυγες ή μετανάστριες. Στην Ελλάδα σημειώθηκαν 102 περιστατικά ρατσιστικής βίας. Από αυτά, τα 47 ήταν περιστατικά με λεωατκή πλασάτομα. Επίσης, το 18% των θυμάτων ήταν τρανς άτομα. Φυσικά, αυτά είναι μόνο τα κεγραμμένα στοιχεία που έχουμε. Υπάρχουν πολλά περιστατικά δολοφονιών που απλά δεν καταγράφησαν. Πολλά θύματα ρατσιστικής βίας δεν φτάνουν στο σημείο να καταγγείλουν το περιστατικό. Μπορεί να φοβούνται ότι αφού καταγγείλουν το περιστατικό με τα στοιχεία τους... ο δράστης ή οι δράστες θα γνωρίζουν ποιο άτομο έκανε την καταγγελία... και θα είναι απροστάτευτα. Ή ότι δεν έχουν ελπίδες να αποδοθεί και ο ΣΥΝΙ. Ένας ακόμα λόγος είναι ότι... ακόμα και σε μια ποινική διαδικασία, το θύμα είναι σε μια στρεσογόνο κατάσταση... διότι πολλές φορές θα αναγκαστεί να μιλήσει για τη βία και την κακοποίηση... με την οποία ήρθε αντιμέτωπο και θα του ζητηθεί συχνά κατά τη διαδικασία... να ανακαλέσει στη μνήμη του τα γεγονότα και να τα διηγηθεί... βασισμένος σε ένα αίσθημα δευτερογενούς θυματοποίησης. Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια αναφορά στους αποδεκτούς όρους... που χρησιμοποιούνται για εμάς τους τρανς ανθρώπους... όπως διεμφυλικό άτομο ή τραντζέντερ ή πιο απλά ο όρος τρανς άτομο. Επίσης, είναι λανθασμένος ο όρος αλλαγή φύλου... καθώς το φύλο δεν είναι πουκάμισο για να το αλλάξουμε. Όπως επίσης και ο όρος διόρθωση φύλου... και χάλασε και θέλει φτιάξιμο. Τα τρανς φυλομεταβατικά άτομα προσδιορίζουν το φύλο μας. Μύθη και στερεότυπα. Μύθος πρώτος. Υπάρχουν μόνο τρανς γυναίκες. Φυσικά και όχι. Υπάρχουν και οι τρανς άντρες. Μύθος δεύτερος. Οι τρανς γυναίκες γίνονται γυναίκες για να ασκούν σεξουαλική εργασία. Φυσικά και μιλάμε για ένα στερεότυπο, οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες... και σαφώς κάποιες, αν όχι περισσότερες, εξαναγκάζονται να ασκούν σεξουαλική εργασία. Μύθος τρίτος. Οι τρανς άνθρωποι δεν είναι ολοκληρωτικά άνδρες ή γυναίκες... αν δεν προβούν σε επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού του φύλου. Φυσικά και μιλάμε για ένα στερεότυπο. Οι τρανς άντρες είναι άντρες... με ή χωρίς επεμβάσεις και οι τρανς γυναίκες είμαστε γυναίκες με ή χωρίς επεμβάσεις. Άλλωστε, το μιστζέντερνγκ είναι πράξη βίας. Κλείνοντας, θέλω να πω... πως είναι μια πολύ σημαντική μέρα για την τρανς κοινότητα. Καθώς σήμερα, στις 31 Μαρτίου, είναι η Διεθνής Μέρα Τρανς Ορατότητας. Αυτός, άλλωστε, ήταν και ο λόγος που δέχτηκα... με χαρά την πρόσκληση από τη διοργάνωση του TEDxEU Aegean... γιατί ως τρανς γυναίκα, ακτιβίστρια και μέλος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών... βλέπω και εγώ με τη σειρά μου την ορατότητα. Γύρισα σελίδα... και μετά την ομική αναγνώριση της αυτοίτας φίλου μου... αποφάσισα να μου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία... και φέτος να ξαναδώσω πανελλαδικές εξετάσεις. Ποτέ δεν είναι αργά να βαλτιωνόμαστε και να εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι... γι' αυτό οι φωνές μας πρέπει να ακούγονται... ο κόσμος πρέπει να ενημερώνεται και να διστητοποιείται... και να κατανοεί ότι οι τρανς άνθρωποι βιώνουμε διακρίσεις και βία στην καθημερινότητά μας. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Και θα αλλάξει με την ορατότητά μας. Την ενημέρωση και την εκπαίδευση πάνω στα ζητήματα της αυτοίτας φίλου... και του σοξιολογικού προσανατολισμού. Και τη θέσπιση νόμων που θα μας προστατεύουν... και θα διαφυλάσσουν τα δικαιώματά μας. Σας ευχαριστώ πολύ. |
