| : Παρακαλώ να σας προειδητοποιήσω ότι δεν θα ακούσετε ο μόνιμο καθηγητή, δυστυχώς δεν είναι ονόμασαν ο μόνιμο. Οπότε είναι απλώς ένας συνταξιούς. Δεν έχει ονόμασαν πρέπει να αφηγηθώ τη διαδρομή των γεγονότων από το 1929 μέχρι το 1940. Απλώς σήμερα και αύριο θα ασχοληθούμε με την περίοδο μέχρι την υπερσετητή καταστροφή, αρχίζοντας με μία επισήμαση κάποιων βασικών καμπών. Στην περίοδο 1929-1921 δεν επρόκειτο εκ μέρους του Βενιζέλλο και του νέου κόμματος του Ελευθέρων, του οποίου ηγείτο, δεν επρόκειτο για ένα πρόγραμμα εξυγχρονισμού σε συνθήκες μακροχρόνιας ηρήνης. Αντίθετα, ο Βενιζέλλος και πλήρη εμπίγνωση ότι η Ελλάδα σύντομα θα έπρεπε να πάρει μέρος σε πολιμική σύραξη, αν ήθελε να πραγματοποιήσει τις εθνικές βλέψεις της και να απελευθερώσει τους ακόμη αλήτρωτους λεγόμενους «Ελληνικούς πληθυσμούς». Έτσι εξηγούνται και οι συμβιβασμοί που έγιναν την περίοδο αυτή, σε πολλά ζητήματα, συμβιβασμοί χάριν της εθνικής ομοψυχίας, που πράγματι επιτεύθηκε στους βαρκανικούς πόλεμους. Γιατί οι βαρκανικοί πόλεμοι υπήρξαν στη διαδρομή του Νεοελληνικού κράτους μία από τις δύο-τρεις κορυφές στιγμές εθνικής ενότητας. Οπότε, στην περίοδο αυτή, είχε για τον Πενισέρο και, όπως το δικαίωσε η ιστορία, από όλη την πρωτεραιότητα, η αλλητρωτική αποστολή του Νεοελληνικού κράτους. Αυτό υπερήχε πάσης άλλης ανάγκης, πάσης άλλης ιδεολογικής αίσθησης. Μόλις της έσπασε ο πρώτος πακόσμος πόλεμος το 1914, ο Πενισέρος δεν έπαψε να επιζητεί τη συμπαράταξη της Ελλάδας με τη Μεγάλη Βρετανία και τους σημάχους του. Εκτός από την διαφύλαξη των κεκτημένων, η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο, στον πλευρό της λεγόμενης ΑΝΤΑΝΤ, η τριπλή συνεμότηση, πρόσφερε επίσης την καλύτερη αλλά και τελευταία ευκαιρία εδαφικής επέκτασης και ενσωμάτωσης των αλήθων των ακόμη ελληνικών πιστισμών της Τουρκίας. Αυτή απαιτούνταν με άνεση και οριστική εξαφάνιση, ήδη από το 1914. Μόνο ότι αυτή ήταν η πρωταθληκή και δημόσια θεμελίωση της πολιτικής του, με βάση προφανή ελληνικά εθνικά συμφέροντα, ο Βενιζέλος προσωπικά, και είναι κάτι που δεν έχει επαρκώς επισημαθεί, τουλάχιστον τελειώτερα χρόνια, θέλετε ότι επνειώταν επίσης από κάτι που ο Δημήτρος Γούναρης, ο θανάσιμος επιπαλός του, ονόμασε «ευρωπαϊκό πατριωτισμό». Ο Βενιζέλος λειτουργούσε και ως «ευρωπαίος» το 1914. Έλεγε στον τότε ακόμη, τον Άδωστο του 2014, στον τότε ακόμη υπουργός του ειδικών Γιώργινου Στρέιτ, «Η Ελλάς πρέπει να μετάσχει του αγώνους της ελευθέρας Ευρώπης κατά του βαρβάρου και ανελευθέρου μιλιταρισμού». Το ίδιο παραλάμπαρε ένα χρόνο αργότερα στο Λουκά Κανακάρε Ρούφο. Δεν απλώς θέλω μόνο για τα συμφέροντα του ελληνισμού, αλλά και περί υπερτέρου καθήκοντος όπερ έχει η Ελλάς ως κράτος να συμπράξει προς συντριφή του γερμανικού μιλιταρισμού, όπου και αυτοί οι Γερμανοί βαρέως φέρουσαν. Όμως αυτό ακριβώς στον γερμανικό μιλιταρισμό θαύμαζαν και είχαν ως πρότυπο ο Κωνσταντίος και το περιβάλλον του. Προσδοχούσαν και επιθυμούσαν τη γερμανική νίκη ως προϋπόθεση και της δικής τους επικράτησης στην Ελλάδα. Ήσαν όμως υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να συμμαχίσει με τις λεγόμενες «κυθρικές δυνάμεις» της Γερμανίας και της Αυσουργγαρίας. Λόγω λιογραφικής θέσης, η χώρα βρισκόταν στο έλεος ενός ναστικού αποκλεισμού από την Αλτάν, που κυριαρχούσε στη Μεσόγειο, επειδή ενώ τα ελληνικά συμφέροντα δεν ήταν συμβατάν με τις επιδιώξεις της Γερμανίας και ιδίως των σημάδων της της Αυσουργγαρίας, της Τουρκίας, αργότερα το 1915 και της Βουλγαρίας. Επειδή, λοιπόν, η πρώτη τους προτίμηση ήταν από κάθε ένα απόψε ανέφυγτη, ο Κωνσταντίνος και οι άλλοι γερμανόφιλοι επέλεξαν τη διαρκή ουδετερότητα της χώρας, συμπαρασύνοντας με τους υπόλοιπους αντιβενιζελικούς, μέχρι από τους οποίους δεν ήταν καθόλου γερμανόφιλοι. Οι γερμανόφιλοι παυκαλίζονταν με τις υποσχέσεις του Περολίμου ότι θα συγκρατήσουν τους σημάχους του Τουρκία-Βουλγαρία αλλά και Αυσουργγαρία και έτσι θα διασώζονταν, υποτίθεται, τόσο τα κέρδη των Βαρκανικών Πολέμων όσο και οι ελληνικοί πληθυσμένοι της Τουρκίας. Η ελληνική ουδετερότητα αποτελούσε ασφαλώς την επιλογή και έφερε περισσότερο τη Γερμανία και τους σημάχους του. Ενδεχόμενη συμμαχία με την Ελλάδα θα κυβάρει με τον Περολίμου με τον κτισβάστακτο βάρος του χεσσαίου εφοδιασμού της χώρας τη στιγμή που οι Γερμανοί είχαν ήδη πρόβλημα εφοδιασμού του δικού τους πληθυσμού και με τον ηφιάλτη επιπλέον της αένωνης και ατελέσσωρης διεθυσίας μεταξύ της Ελλάδας και των άλλων σημάχων δηλαδή της Τουρκίας και της Βουλγαρίας. Η ουδετερότητα ήταν επίσης η μόνη επιλογή που μπορούσε να νομιμοποιηθεί δημόσια και να έχει και λαϊκή αποδοχή, αφού προσκόταν να προστατέψει τη χώρα από τα δυμάχου πολέμου. Η ταύτιση με τα γερμανικά συμφέροντα ίση και λάχιστα πρόσωπα όπως ο ίδιος Κουσταντίνος και όσοι τον Οικηρέας με επικεφαλεί στην γυναίκα του η Σοφία, αδερφή του Κάιζερ, τον Γιώργιο Στρέιτ, τον Ελλάδη Μεταξά καθώς και τον Βίκτωρα Δούσμου. Η ταύτιση τους με τη Γερμανία μπορούσε να εκφυρώνονται απερήφραστα μόνο στη διακή μυστική συνενόηση που είχαμε το Βερολίνο διοχητεύοντας και ελληνικά κρατικά απόρια. Για τις διαπιστούς αυτές θέλω να τονίσω ότι η επαρκέστατη και αδειάψευτη μακτυρία αποτελούν τα ίδια τα ημερολόγια των Μεταξά και Στρέιτ, όπως δημοσιεύτηκαν πολύ μετά το θάνατό τους. Κατά σημαίνει πως έχω στηριφθεί κατά κύριο λόγο στα ημερολόγια των συμβούλων του Κωνσταντίνου και πιο πρόσωπρα και στα δικά του γράμματα προς τη νερομένη του Τουμπάου. Τα ημερολόγια των Μεταξά και Στρέιτ αποδεικνύει τη στενή και βιακή επαφή της σοφίας του Στρέιτ, του Μεταξά και του Δούσμανη όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με τους επίσημους εκπροσώπους της Γερμανίας στην Αθήνα. Δηλαδή τον Περφευτή, τον στρατιωτικό ακόληθο Λοχαγό Φόν Φάρκενχαούζαν, τον διευθυντή της Γερμανικής Αρχαιολογικής Κολύης τον Κάρο, ακόμη και τον διαβόητο βαρώνο Σένκ, στα ελληνικά έχει αποδοθεί ως Σένκ, υπέρθυνο της δραστήριας Γερμανικής Προπαγάνδας που εξαγόραζε εφημερίδες και δημοσιογράφους. Το Φεβρουάριο του 215 πλέον, όταν υπήρξε η ανοιχτή διαφορία με τον Ιησέρο Κωνσταντίνου και παρετήθηκε ο Ιησέρος, όχι η παρέτηση του Ιησέρου, αλλά η προθυπουργοποίηση του Γούναρη ήταν εκείνο που κατέστησε οριστική και αμυτάκριτη την ιστορική σύνδουση που έτρωγα ονομάστηκε εθνικός δικασμός. Ο αδύστακτος Γούναρης είχε και προσωπικό συμφέρον και ασυγκράτητη εμπάθεια ώστε να γίνεται χάρη στις δικές του σκόπινες ενέργειες, ολοένα περισσότερο επεφύροντο το χάσμα μεταξύ Κωνσταντίνου και Ιησέρου, καθώς και μεταξύ των δύο παρατάξεων που τους ατουρουθούσαν. Ο Γούναρης δεν είχε πολιτικό μέλλον χωρίς να ρίξει λάδρες στη φωτιά και να αδυσπροποιήσει τη σύνδουση. Εκείνη στη στιγμή ο Γούναρης ήταν ανεξάρτητος ουλαιφθής. Όταν είμασταν στον Βενιζέο ότι ο Κωνσταντίνης θα διορίσει τον Γούναρη, ο Ιησέρος είπε «Μα είναι δυνατόν, λέει, αυτός έχει μόνο έναν οπαδό, τον παντεοί τσαλδάρι». Κάτι που δεν είχε εκτιμηθεί επαρκώς και παιωνίζεται ένας μύθος για τον καλοκάριαθο Γούναρη, είναι ότι δεν είχε μέλλον, αν δεν γινόταν ο Πρωθυπουργός του Κωνσταντίνου και αν δεν φρόντιζε με κάθε τρόπο να μην ξαναγέρει ο Πρωθυπουργός ο Μυνζέαλος. Για ευρωπαϊκά θα είχε μείνει ανεξάρτητος ουλαιφθής μα το τσαλδάρι. Επιπλέον ο Γούναρης έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είχε κανένα ενδιασμό να ασκήσει ομή βία, κρατική και παρακρατική σε βαθμό πρωτοφανή από αρκετές δεκαετίες, εναντίον των πολιτικών του αντιπάλου. Αργότερα, το 2021, ο Γούναρης, Πρωθυπουργός πάλι, έφτασε στο σημείο να απειλεί ακόμη και τους αντιβενιζελικούς, που δεν τον ακολουθούσαν, με γυμσαρίσμα. Ειδικά μας θα τον πεταξά, ότι θα τους σπάσει το κεφάλι. Δεν ξέρω αν άλλος πρωθυπουργός, πλέον της Χούντας, έχει χρησιμοποιήσει τέτοια φράση για πολιτικό του αντίπαλου, ότι θα τους σπάσει το κεφάλι. Αυτά για τον ρόλο του Γούναρη, ο οποίος, νομίζω, έπαιξε ο κακός δαίμονας την άνοιξη του 2015, όταν ο Κωνσταντίνος τον πήρε αριστάει το βουλευτή, τον διώσε τον διπλουγό και αμέσως όλος ο αντιβενιζελισμός συσφυρώθηκε κ. Γούναρη και το κόμμα, το λεγόμενο των Αθηνκοφρών, που ύδρυσε τότε, το αργότερα να το ονομάζεται σε Λαϊκό Κόμμα. Στις εκλογές της 31ης Μαΐ 1915, στις οποίες αναφέρεται αυτή η γελιογραφία, οι Φιλελεύθεροι συγκέντρωσαν και πάλι μεγάλη υποψηφία. Σε σύμβολο 316 εθρώων κέρδισαν 186 και οι αντίπαλοι τους μόλις 124. Η υποψηφία των Φιλελεύθερων θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν οι αλλοεθνείς πληθυσμοί δεν είχαν εξασφαλίσει στους αντιβενιζελικούς όλες σχεδόν τις έδρες της Μακεδονίας. Αν εξερευθεί η Μακεδονία, προκύπτει ότι ο Βενιζέλεος είχε πετύχει εκλογικό θρίαμπο στις υπόλοιπες νέους χώρες, και προπαντού στοιπαλέτα, όπου διατηρούσε ακόμη στην υπηρετική υποψηφίας έδρες. 124 έδρες σε σύμβολο 184. Η γηδιογραφία μας δείχνει, πρώτα πρώτα, τον τρόπο που ψηφίζαν ακόμα με το σφαιρίδιο. Η κάλπη ήταν ένα μεταλλικό κουτί, που είχε δύο διαμεδίσματα χωρισμένα, το δεξιά το ναι με άσπρο και αριστερά το όχι με μαύρο. Ο ψηφοφόρος έφερε ένα μικρό σφαιρίδιο, έχονε το χέρι του σε αυτό το σωλήνα σαν μπουρή, και επειδή ήταν καρυμμένο μέσα, δεν απηγόταν από πού έπεφτε το σφαιρίδιο. Έχονε το χέρι του μέσα και έστρυβε είτε δεξιά είτε ευστέρα και έπαιρνε το σφαιρίδιο και μετά μετρώσανε τα άσπρα και τα αντιπαρέπαλαν με τα μαύρα. Από εκεί έγινε το μαύρο, το μαυρίσανε και τα λοιπά. Οπότε μας δείχνει τον αθάνατο Τσολιάν να ψηφίζει και είναι ο γούναρης από την Αμεριά και από δεξιά ψηφίζει ο Καροδενιζέκτος. Και πίσω είναι η προσωποποίηση του πολέμου. Και γράφεται πάνω στο τραγούδι του πόλεμος. Το νομίζω αυτό. Γιατί, γιατί δεν είσαι ελληνική. Λέγανε μετά ότι όταν ο Κωνσταντίνος υποκρέωσε ότι δεν είσαι ελληνική, Λέγανε ότι δεν έχει σημασία ότι πήρες τεράστια προψηφία το Μάιο, διότι τα θέματα έχουν αλλάξει. Και τότε θα τους τα είπες με σαφήνια και ξέρω εγώ, και είχες απίσει αόριστη την πολιτική σου. Αυτά είναι, τελώς πάντων, είναι απολύτως αβάσιμα. Προκύπτει μεταξύ ένας από αυτή τη γηλιογραφία, ότι οι ψυχογόροι ήταν σαφέστατοι. Επίγνωσε ότι ψηφίζοντας τον Κατιζέλο, ψήφιζαν και την προοπτική πολέμου συμμετοχής στον Πόλεμο. Το σε πέπλο πια του 2015, μετά την προοπτική του Βενιζέλου τον Άγουστον, ο Βενιζέλος πρόγραφε, πρέπει να αντιδράσω, προστατεύω, να πεις στην ΑΜΤΑΝ ότι μπορούν να στείλουν στρατεύματά τους στη Θεσσαλονίκη για να βοηθήσουν τη Σερβία. Η πρόσφυση των στρατευμάτων της ΑΝΤ, επρόκειτο μακροπρόθεσμα να αποδειχθεί παγίδιωση του Κωνσταντίνου από τον Βενιζέλου. Διότι από τη στιγμή που υπήρχαν τα στρατεύματα της ΑΝΤ στην Μακεδονία, και με έδρα της Θεσσαλονίκη, υπήρχε ένα αντίπαλο δέο, ο Κωνσταντίνος Ανεξέλητος του Ρέωνα και σιγά σιγά η αντάκρινη αυτή που τον έπνηξε. Αλλά νωρίτερα αποδείχθηκε παγίδιωση του Βενιζέλου από τον Κωνσταντίνο για την κείδηξη της ελληνικής κενικής επιστράτευσης στις 10 Σεπτεμβρίου του 1915. Στη συνάντησή του στιγμή προέκτοψε ρυζική διαφωνία. Ο Κωνσταντίνος ήφερε την επιστράτευση αποκλειστικά και μόνο ως αμυντικό μέτρο, επειδή επιστρατευόταν και βουλεύει. Ο Βενιζέλος όμως την ήφερε και για την εφαρμογή της ελληνοσεκτικής συμφήτης, υποχρέωσε με την Ελλάδα να βοηθήσει τη Σεπτεία εναντίον φουργαρικής επίθεσης και ήδη τώρα με τη συνδρομή της Αντά. Στην κατηγορυνατική άρνηση του Κωνσταντίνου, ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να τον κυρίσει πλέον, όπως είπε, ως αντιπρόσωπος της λαϊκής κυριαρχίας. Αυτή τη φορά ο βασιλιάς δεν είχε το συμπερματικό δικαίωνο να διαφωνήσει μετά το αποτέλεσμα των ακλογών. Και όταν ο Κωνσταντίνος επικαλέστηκε, όπως συνήθισε, την ευθύνη του απαίμαντη του Θεού, ξέσπασε πια ο Βενιζέλος, «Δεν σας έφερε ο Θεός μεγαλειότατες στην Ελλάδα. Ήρθατε από τον Πατέρα σας, ο οποίος εξελέγχει τα συλλέψου για τις ψήφους των Ελλήνων». Πράγματι, ο γέρος του πρώτος εξελέγχει τα συλλέψου των Ελλήνων, ομόφανο από την αθροσυμμένευση το 1863. Τότε, μετά από αυτή τη σύγκριση, ο Βενιζέλος θέλησε να απαραιτηθεί. Τον απίτρεψε, όμως, ο Κωνσταντίνος, επικαλώντας τον κίνδυνο να καθυστερήσει η γενική επιστράψη. Πρόσθεσε, μάλιστα, και αυτό που ήταν εδώ, πριν αντιληθικά, ότι με τον Βενιζέλο Πρωθυπουργό, η ελληνική επιστρατεύση, ίσως, απέχρεπε τη Βουργαρία από την επίθεση κατά της Ελπίδας. Αυτό ήταν το επιχείρημα που έπισε, τελικά, τον Βενιζέλο, όπως αφηγήθηκε ο ίδιος στη Βουλεία αργότερα. Δεν γνώριζε τις διαδεδεώσεις που είχε ήδη δώσει ο Κωνσταντίνος στο Βερολίνο και στη Σόφια, ότι θα έμεινε οπωσδήποτε προσκοπημένος στην οδερθερότητα, αφήναντας τη σχεδία αβουίθη. Για να εκτιμηθεί το μέγεθος της ανεκκριμένης και της ασυνέπισης του Κωνσταντίνου, και όσο το περιστήχιζαν, πρέπει να υπογραμιστεί ότι μέχρι τότε θεωρούσαν όλοι, απολύτως αυτονόητο, ότι η βουλγαρική επίθεση κατά της Ευρίας θα προκαλούσε αυτόματα πόλεμο της Ελλάδας κατά της Βουλγαρίας. Όλοι το θεωρούσαν αυτονόητο. Ακόμα και ο Ιωάννης Μεταξάνης, ακόμα και ο Γιώργος Στρέιτ, ακόμα και ο ίδιος ο Παραώδος Ιουσένι, ο Γερμανός. Λίγο αργότερα, στις 21 Σεπτεμβρίου του 2015, μεθοδεύτηκε η τελική παγίδευση του Κενιζέλου. Μεριτή φασιλική υπόδειξη, ο Γιώργος Τορτώκης, ο Δημήτρης Ράρης και ο Δημήτρης Βούναρης προκάλεσαν οξύδατη συζήτηση στις βουλή, επιδιώκοντας όχι μόνο να επισημοποιηθεί η διαμαρτυρία με την απόβαση των αντολαϊκών στρατευμάτων, αλλά και γενικότερα να εκτεθεί ο Δημήτρης Ιουσένι, αν τολμούσε να αναφερθεί στην Ελληνοσεβρική Συνθήκη παρά την επιθυμία του Κωνσταντίνου. Τη συζήτηση όμως για την επίμανη Συνθήκη, προκάλεσε ευνηδιαστικά ο Γιώργος Τορτώκης, που είχε πάρει βασιλικές οδηγίες μέσω του γιού του, Ιωάννη Θεοτόκη, τότε αβλάθη της βασίνης της Σοφίας. Ο Γιώργος Τορτώκης είχε εξελιχθεί, μόνον ότι είχε διαδεχθεί τον Τερκούπη ως αρχηγός του κόμματος, είχε εξελιχθεί σε φανατικό γεγονόφυλο και ο ένας γιος του, ο Νικόλαος, ήταν τότε προσεχθεί στον Βερολίνο, ο άλλος γιος του, ο Ιωάννης, μεταπολεγικά ο γιος του, ο Τζόμ, ήταν τότε αβλάθης της βασίνης της Σοφίας. Άρα η Θεοτόκη ήταν μια οικογένεια και ένα οικογενειακό δίκτυο με απευθείας επικοινωνία με τον Βερολίνο. Ο Κωνσταντίνος το ίδιο απόγευμα κάλεσε το μενιζέλο και του αφέσπασε τη δεύτερη παρέτησή του, το οποίο μετά την πρόκριση προβοκάσια τώρα στη Βουλή, που είχε ο ίδιος μεθοδεύσει για το σκοπό αυτό. Ένα μην αργότερα, προέκυψε στη Βουλή ένα επεισόδιο με τον υπουργό στρατιωτικό του, τον υποστράτηγο Γιανακίτσα. Ο Βενιζέλος δεν ήθελε να θέσει ζήτημα εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση Ζαΐνη για να μην δώσει αφορμή για διάλειση της Βουλής. Ούτως Ζαΐνης ήθελε να θέσει ζήτημα εμπιστοσύνης. Αλλά έδωσε ζήτημα εμπιστοσύνης η κυβέρνηση Ζαΐνη παρά τη νόη του Ζαΐνη, του κοντουριώτη, υπουργού ναυτικών και του ίδιου του Γιανακίτσα, που είχε προκαλέσει το επεισόδιο, γιατί πλειοψήφισαν στο υπουργικό συμβούλιο οι τέσσερις αδιάλακες, γούναρες, θεοτόκες, ράλες και τραγούνες. Αυτή ήταν στέφαρος δρόμος. Αυτή ήταν αποφασισμένη να εκβιάσουν τον Βενιζέλο με την απεική κυβερνητικής κρίσης και διάλεισης της Βουλής. Είχε ήδη συμποριθεί μεταξύ Βενιζέλου και Ζαΐνη ότι η Βουλή θα διέκοπη τις εργασίσεις της στις 23 Ως το Βριν, δηλαδή μετά από δύο μέρες. Για έναν ολόκληρο χρόνο το επέτρεπε το Σύνταγμα τώρα. Κατά συνέπεια, αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχαν να μεθοδεύσουν την άμαξη διάλειση της Βουλής, στην οποία ο Βενιζέλος εξακουρθούσε να έχει πλειοψήφισμα. Ποια άλλη υποχώρηση μπορούσε να μένει ο Βενιζέλος για να ματαιώσει τα σχέδιά του? Αν υπέκαιται στον ιταμό εκπλιασμό η παροχή ψήφου διστοσύνης στην κυβέρνηση της Ζαΐνη, θα ολοκλήρωκε τον εξευθερισμό της Βουλής και θα έρθεται, ανεπαρνόρθωτα από κύρος του, την πολιτική του και την ενότητα του κόμματός του, πολλαπρασιάζοντας τις διαρροές που θα μη διαχύσει σε όχελος των εχθρών. Ο Βενιζέλος μάλλον συναισθάνθηκε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία κοινοβουλευτική ομιλία του για πολύ μεγάλο διάστημα και δεν περιορίστηκε να ευκαιριστεί για μία πόνη φορά την πολιτική του, αλλά είχε επίσης την ευκαιρία να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο τους κορυφαίους αντιπάλους του για τελευταία φορά, όπως αποδείχθηκε. Με μόνο εξαίρεση το βράδυ που επανέλθωσε το 2017, ο Βενιζέλος δεν είχε πλέον κανέναν λόγο να συγκρατήσει την αγκανάτιση και την περιφρόνησή του, προκαλώντας ενθουσιασμό στην πολιτικία. Μόνοι μικροί πολιτικοί άντρες δίνανται να διεξάγουσαν τους αγώνας κατά των ισχυρωτέρων αντιπάλων, κρυπτόμενοι όπιστον της ανεθύνου βασιλικής αρχής, ταύτης επικαλούμενοι ότι υποστηρίζουν την πολιτική. Γιατί, αντίπαλοιτο, αυτό λένε, ότι εμείς ακολουθούμε και υποστηρίζουμε την πολιτική του βασιλέτου. Ο Χριστός, όμως, πρέπει να το συμβαίνουμε με ένα μέθο. Οι παρακομματικοί αντίπαλοι του είσαν εναντίον της συμμετοχής της Ελλάδας στους βαλκανικούς πολέμους, και αυτό είναι κάτι που δεν έχει επαρκώς τονιστεί. Σεις και τώρα, ως και τότε, δεν θέλετε τον πόλεμο με τα σημάδια. Θα με επιτρέψετε να θεωρήσω ακατανοητον την πολιτική μημών, την πολιτική σας δηλαδή, τολμόντο και σήμερα ακόμη, μετά τα επερφόν τα αποτελέσματα, το βαλκανικό πολέμο, να με μέμφεσθε, διότι συνέπραξε συναγικώς μετά της Ουγγαρίας και της Ευρίας, όπως επεκτείνει η Ελλάδα στα όρια της μέχρι του μέσου. Τότε έχετε πολιτική μικροελλαδική. Το ισότερο ενδιαφέρον από τις απαντήσεις των αντιπάλων, έχει ο Δημήτρος Ράλιης, εξαιτίας της αμετροέπλιας που τον καρατήρησε. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, παραδέχτηκε ότι ανεφαρμοζόταν η ειδική του πολιτική το 1912, δηλαδή ο κέρος κοκτισμός, η Ελλάδα δεν θα είχε αποκτήσει ούτε τη Θεσσαλονίκη, ούτε τη Λυπμακεμονία. Αναμένοντας, είπε, την έκβαση της Συράξινος, δηλαδή η Ελλάδα θα περίμενε να μας σκοτωθούν, η Βαλκάνη με την Πορκία, στ' αειδηνάμεθα να κερδίσουμε αμαχητοί χωρίς να αποκτήσουμε. Αν όχι όλα απερκατέχουμε σήμερα, αναφέρον τα νήσους και την Ελασσώνα και την Ήπειρο και δεν ξέρω τι άλλα. Δηλαδή, τα σύνορά μας σήμερα θα ήσανε στην Ελασσώνα και δεν θα μας ταλαιπωρούσε το περίφυμο μακεδονικό ζήτημα, το οποίο δεν θα μας αφορούσε καθόλου. Ουσιαστικά, επιβεβαίωσε πανεγερικάν τον ισχυρισμό του Θεσσαλού, ότι γιατί, βαλήλου, ακολουθούσαν στην πράξη πολιτική μικροεργατική. Δύο λόγια για τις εκλογές της Έξερτη Βουλήχεν 15, από τις οποίες απείχαν οι Φιλελεύθεροι, θεωρώντας ότι είχε γίνει στερματικό πραξικό πόνο να διαλύει ο Βασιλέας για δεύτερη φορά την Βουλή για τον ίδιο λόγο. Στις εκλογές αυτές ψήθησαν το πολύ 40% όσων είχαν ψηφίσει τον προηγούμενο Μάνι. Από τα στοιχεία μιας πολύ αναλυτικής έρευνας προκύπτει ότι οι Φιλελεύθεροι μπορούσαν καταρχήν να κερδίσουν τις εκλογές, ακόμα και το δεκέμιο. Αλλά ο Κωνσταντίνος και πάλι δεν θα άφηνε τον Βενιζέλο και την προσοχή να κυβερνήσουν. Ο Κωνσταντίνος ήδη από τον Σεπτέμβριο έλεγε ότι ο Βενιζέλος δεν πρόκειται να ξαναγίνει Πρωθυπουργός, όσες φορές κάτσαν να κερδίσουν τις εκλογές. Προχωράμε το Μάλλιο του 1916, όταν η κυβέρνηση της Κουλούδη, η βασιλική κυβέρνηση δηλαδή, παρέδωσε το χειρότερο ουπέδιο στους Βουλγάρους και τυπικά στους Γεμάνους, ουσιαστικά στους Βουλγάρους. Τότε ο Βενιζέλος παρουσίασε στους προεσβευτές της Αγγλίας και της Γαλλίας το σχέδιό του, που είχε πλέον οριμάσει. Το νίζω αυτό, διότι αυτό που έγινε αργότερα είχε ήδη στο μυαλό του οριμάσει το σχέδιό. Θα σχημάτιζε στη Θασσαλονίκη, προς οριμή κυβέρνηση, μια επικράτεια της νέες χώρες, δηλαδή Μακεδονία, Ήπειρο και νησιά του Λιγέου, τα μεγάλα νησιά μας δεν είναι μικρή, και στόχο της συγκρότησης στρατού για να πολεμήσει στο πλευρό της αντάπτου. Για την αποφυγή εμφυλίου πολέμου το κίνημα δεν θα είχε αντιδυναστικό, αντιβασιλικό χαρακτήρα, ενώ αποκλειόταν η εξέγγεση στην καλέα Ελλάδα, κλειδίως στην Αθήνα, επειδή στον βασιλικός εργοτικό δυνάμιο. Ο Βενιζέρος υποκράνησε στους διοπροσβευτές ό,τι θα προχωρούσε στο σχέδιό του, μόνο αν είχε από πριν εξασφαλισμένη την πλήτηση και αντάπτυση της Γαλλίας και της Αγγλίας. Από τη σκοπιά του το σχέδι αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσε να γίνει, να της υπάρξει συνθήκος. Στις νέες χώρες εξακολουθούσε να τον υποστηρίζει η συγκεκριτική προψηφία των ελληνικών πληθυσμών. Η Αγγλία, ωστόσο, αρνήθηκε τότε τη συγκατάθευσή της, ματαιώνοντας στην άγρα συμφαγονή του σχεδίου. Ακολούθησε, στις 8 Ιουνίου του 1916, η διακύνωση της ΑΝΤΑΝΤ, την οποία καλούσανε τα δικαιώματά τους ως προστάτης των δυνάμιων. Απερτούσαν τις διάλειες της Βουλής, της Μονόβελβης, δηλαδή, τη νέα ιδρία νέων δυνάμιων, γενική αποστράπευση και την παρέτηση της κυβέρνησης Βουλούδη και την αντικατάσταση ωσφαίνων αστυνομικών οργάνων. Ήταν ανεπανόρθοτο λάθος των Φιλελευτέρων και προσωπικά του Βενιζέρου ότι δεν αποστασιοποιήθηκαν καθόλου από τη ξένη επέμβαση, αλλά πανηγύρισαν αποκάλυπτα και την εφικελώρησαν απόλυτα. Δημοσία έφυγε μάλιστα ότι το πλεγράφωμα το έσπρωσε να στείλει ο Βενιζέρος στο Κάλλο Πρωθουργό Ποινιών, το οποίο κατέληγε «επροστάθητες δυνάμεις ενήλυγησαν ως γονείς εντυπηρώτηκε των δικαιωμάτων του». Ο Βενιζέρος ουδέποτε απαραδέχθηκε το σφάλμα του αυτό, μόνον ότι ίσως αυτό του κόστισε περισσότερο από τίποτε άλλο την οριστική απόλυα της πλειοψηφίας του Παρέλα. Λίγο αργότερα τον Άγγελος του 2016, ο Πρωθουργός Ζαΐνης, που είχε αντικαταστήσει τον Σκουλούτη, άρχισε να διαπραγματεύσει με την Αντάντη για τη συμμετοχή της Ελλάδας, έχοντας συνηνωηθεί με τον Κωνσταντίνο αλλά και με τον Βενιζέλο. Είναι οι τελευταία απόκαιρα συμβιολεγίες. Ο Βενιζέρος δεχόταν, στην περίπτωση αυτή, να πάρει μέρος, δηλαδή αν συμμετείχε η Ελλάδα στο πόλεμο, να μην είναι προφητουργός αλλά απλώς να πάρει μέρος σε εικουμενική κυβέρνηση, εθνικής μεμόρφος όπως τα κλαίγραση. Αν όμως δεν γίνονταν αυτό, σε αντίθετη περίπτωση, προειδοποιούσε ότι θα προχωρούσε πλέον όχι σε εμφύλιο πόλεμο αλλά σε δικασμό του κράτους, σύμφωνα με το σχέδιο του χειριτή από πριν. Αλλά οι διαπραγματεύσεις αποδίθηκαν προσχηματικές από τον παιδί του Κωνσταντίνου, ο πίστης του Αρτίνη. Μετά την απέαση των εκλογών, είχε επικλείψει και η τελευταία προοπτική επανόδου στη συτερματική ομαλόδα. Στο Βενισέρο τα περιθώρια ντομονίες εξακλήθηκαν μετά την ολοκλήρωση της ανεμπόδησης της κατάλεψης της ανατολικής Μακεδομίας από τους Βουργάρους, που έφτασαν στη Καβάρα στις 30 δρόμους. Δεν και οχι από το φάντασμα. Να προσθέσω εδώ ότι όπως διάβασες ένα γράμμα του Κωνσταντίνου προς την Πάολα, ο Κωνσταντίνος στις αρχές του 1946, της έλεγε ότι αν εισβάλλουν οι Βουργάροι και εγώ δεν αντιδράσω, θα γίνει στη χώρα την Επανάσταση. Αυτό το προέβρεπε από τον Φεβρουάριο 1916 και είναι ακριβώς αυτό που συνέβη. Η Σέβρα ήταν Βουργάρη, δεν αντέδρασε και ο Βενιζέος πλέον υποχρεώθηκε να κάνει την Επανάσταση. Πολλοί μετεραπαθείς, αν όχι και ο ίδιος ο Βενιζέος, είχαν φανταστεί ένα κίνημα από πλαστικά και αντιβουλαιερικό, με την ανωχή, αν όχι και τη συνεργασία του επίσημου κράτους. Αυτή τη στιγμή είχε ιδίως η αρχική παρομείνουση του κίνηματος μέχρι τον Μακετωνικό αγώνα. Ωστόσο το Κωνσταντινικό καθεστώς ήταν προπολού πρόθεμο για ευφύλιο πόλεμο. Ειδικότερα ήταν αποφασισμένο να αποδίσει με κάθε μέσο την ενίσχυση του στρατού της ευθικής άμμενας, όπως το ονομάστηκε, είτε από θερμοντές είτε από στρατολογία. Σε έπεια η ευφύλια σύντρουση έγινε αναπόφευτη με την υποχρετική διαθυσία της ΑΝΤΑΝΤΑ. Έγινε επίσης αναπόφευτη η κρίση του στρατού της άμμενας στην ευφύλια σύντρουση σε βάρος της αρχικής αποστοβής του. Η τροπία αυτή οπωσδήποτε επηρέασε αγωτικά τις προσκορήσεις, ιδίως μεταξύ των ομίχων αξιωματικών. Περιμένα έχω γράψει και πολλά, δεν έχω το χρόνο γι' αυτό. Θέλω όμως να σημαίνω ότι η παράδοση του πολεμικού ηλικού που περίμεναν οι Αγγλωγάριοι ήταν κάτι που είχε προτείνει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος στον καλοβουλευτή Πεναζέ. Έτσι είχε ξαπουλήσει σαν ένας θρεμόμενος μάγος εξυλίτσις που δεν μπόρεσε να ελέγξει ο Κωνσταντίνος και σφράγισε την τύχη του. Ο Κωνσταντίνος είχε πει στον Πεναζέ να σας δώσω το στόλο και τα πυροβόλα και τα εφόδια και εσείς να εμποδίσετε το Βενιζέλο να καταλάβει ότι θα σαλεί. Δηλαδή φοβόταν τώρα ότι η προσερνή κυφέρνηση θα κατέβαινε προς το νο. Άρα αυτό ήταν το μπαζάρι που πρότεινε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος στον καλοβουλευτή. Όμως αυτό δεν το ξέραν οι οπαδίες του Κωνσταντίνου. Υποκινούμενοι από το βούναδο μεταξά και άλλους οι αδιάδατοι οπαδίοι του και προπατώσιοι επίστρατοι απέκλειαν την παράδοση του λιχού και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος μετά τη σύνδεξη στην Κατερίνη όπου είχαν συγκρουστεί ο στρατός Τρισάνιμας και ο βασιλικός στρατός, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος πια πίστηκε ότι οι Γάλλοι δεν θα τηρούσαν τις εγγυήσεις που είχε ζητήσει και θα τον άφηναν άβρο στο έλλωστο Βενιζέλο. Μετά την Ανδρένα, το κωνσταντινικό καθυστώς προσπαθούσε απεγνωσμένα να κερδίσει χρόνο υπολογίζοντας σε μια έγκαιρη γερμανοβουργαρική επίθεση στο μακετωνικό μέροπο με την οποία ήταν έκπλημα να συντονίσει η επίθεση δικών του δυνάμων στα νότα του Σαράι. Είχαν ιδιορμιωθεί μυστικά από το επιτελείο ανταρτικά σώματα, κωνσταντινικά δηλαδή, που βρούσαν στην ουδέτερη ζώνη που είχαν υποβάλει οι Γαλλίοι για να εμποδίσουν την κλιμάτος του φιλού πολέμου που έκλαινε από την Αδριατική μέχρι το Αιγαίο. Διέσπιζε εδώ την Ήπειρο μέρος της Αισαλίας και τη Δυτική Μακεδονία. Οι Γερμανοί είχαν αναλάβει τη χρηματοδότηση και τον εφαρτιασμό αυτών των ανταρτικών σωμάων. Από τον Κωνσταντίνο και τους Γερμανούς εξεταζόταν ακόμη και η χρησιμοποίηση του ελληνικού τετάρκου σώματος στρατού που είχε μεταφερθεί στην Γερμανία μετά την περάδοση της Καβάρας. Οι Γουρραίοι όμως απέκλαιαν την χρήση τους στην Αισαλική Μακεδονία που θεωρούσαν ήδη οριστικά δικοί τους. Ωστόσο, ευτυχώς για τον Κωνσταντίνο και για εμάς, η γερμανική στετουρική ηγεσία δεν ήταν έτοιμη για γεγονική επίθεση αντί του Σαράι και γρήγορα είχαμε το ενδιαφέρον της ακόμη και για τα ανταρτικά σώματα του Κωνσταντίνου. Το ίδιο συνέβη και το 1918, όταν από την ελπιτία που ήταν εξώριστος ο Κωνσταντίνος, πρόκειται ξανά στον Περοβίνο μέσω του Νικολάου Θεοτόκη να πτεθεί ο ίδιος επικεφαλής του τεθάτου σώματος στρατού και να επιτεθεί μαζί με τους Βουγγάρους και τους Γερμανούς εναντίον όχι μόνο του στρατού της ΑΝΤΑ, αλλά και του ελληνικού στρατού που μαχόταν στον Ακαδοκόμενο. Ας έρθουμε για λίγο στο βενιζελικό καθεστώς που επιπλέθηκε με ξένες λόγχες το 1947, με τις λόγχες των Γάλλων δηλαδή, το 1947, υπήρξε εξαιρετικά καταπληστικό καθεστώς, πήραν πρωτοφανή έκταση ή εκαθαρίσεις του κρατικού μηχανισμού, με άσχητης ισοβιώτητας των δικαστών και της Μονιμότητας των Εμπορσιών Εμπαλλήλων απολύθηκαν περίπου 570 δικαστικοί και τουλάχιστον 6.500 υπάλληλοι, κηρύθηκαν έκτος οι γειεράχες που είχαν αναθεματίσει το βενιζελό, στο στρατό αποστρατεύτηκε είτε έφυγε σε διαθεσιμότητα περίπου το 40% των Μονίμων Ψωματικών, στο ναυτικό περίπου το 30% ακόμα ριζικότερη ήταν η εκαθάριση της χωροφυλακής. Στην Αθήνα φυλακίστηκαν όσοι χωροφύλακες, σύμφωνοι με τους κοκέλους τους, είχαν κάνει χρήση των όπλων τους στις 18 και 19 Νοεμβρίου 1916. Στις 18 Νοεμβρίου του Λιλαντιών τον εμποργάλα, στις 19 Νοεμβρίου έναν το βενιζελικό. Κατά συνέπεια υπήρξαν και άλλες διώξεις, υπήρξε ειδική νομοθεσία γιατί της πιάτης μένει κατά το καθεστό τους και τα λοιπά. Και η καταπιεστική κριτική χωροφυλακή ήταν το σώμα στο οποίο το καθεστώς κυρίως εμπιστεύθηκε για την ασφαλιά του, διευρύνοντας έτσι και το χάσμα μεταξύ Παδιάς Ελλάδας και Κρήτης. Κατά συνέπεια το βενιζελικό καθεστώς, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του και ανεξάρτητα από τα επιτέλφιματά του, και στην ασωτερική και την πολιτική και στον πόλεμο, βιώθηκε ως τυραννία από τα θύματά του και γενικότερα από τον πολιτισμό της Παδιάς Ελλάδας και ορισμένων άλλων περιοχών. Γι' αυτά θα μιλήσουμε και ανεδοτικότερα. Φτάνω τώρα στις πληρές εκλογές της πρώτης Ναυρίου και 120. Κάτι που σας αφορά έμασα και γι' αυτό σκέφτηκα να το περιγράφω είναι το εξής. Ο Ποσταντίνος Ζαβιτσιάνος, φιλελεύθερος αρχικά που είχε αποστασιοποιηθεί, ήταν εναντίον του κινήματος του 1916 και της Ποσογνήσης, πάντως παρέμεινε θεϊκά προσκύμμενος στον Δενιζέλου, διακύμμενος απέναντι στον Δενιζέλο και του είχε συστήσει, να σπάσει τότε οι εκλογικές κορυφαίες ήταν τεράστιες, ήταν νομί. Εμάς τα διπλή νομί, ατυποβιωτίας. Λοιπόν, και του είχε προτείνει τη Δενιζέλου να σπάσει ο νομός ατυποβιωτίας, τουλάχιστον με τον αποχωρισμό της Αθήνας και της Πειραιά, ώστε να διασωθεί η πλειοψηφία των φιλελεύθερων στην Αθήνα και στον Πειραιά, από την πλημμυρίδα των Κωνσταντινικών χωρικών στο υπόλοιπο ατυποβιωτία και σε σάζο. Και αυτό ήταν ένα σχέδιο που ο Δενιζέλος δεν αποδέχτηκε, επειδή τον πίεσε ένας τοπικός πολιτευτής, ο Κουτσοπέταλος. Και γράφει ο Δενιζέλος πικρόχωρα, πολύ πικρά στις αναμνήσεις του. Και έτσι, για μια επιτύχη ο Κουτσοπέταλος, απέτεχε ο Δενιζέλος να εκδηγεί βουλευτής. Γιατί ο βουλευτής δεν είναι ασφαλώς εκδηγεί βουλευτής στην Αθήνα. Σε σύνολο 369 εδρών, οι φιλελεύθεροι κέρδισαν μόλις 118. Από αυτές τις 52, χωρίς αντίπαλο στη Φράκη, όπου οι στρατιωτικές αρχές απαγόρευσαν να κατέβει αντικυβερνητικός συνδυασμός. Τις υπόλοιπες 66, σχεδόν αποκλειστικά στις άλλες νέες χώρες, με εξέρεση τη Μακεδονία. Εκεί και πάλι οι Αντιπενυζιακοί κέρδισαν 69 από τις 74 έτρες χάρας της συμπαγής ψήφορου νο. 7, όπως είχε συμβεί και το 15. Αυτή τη φορά, όμως, οι 69 μακεδονικές έτρες αρκούσαν για να εξασφαλίσουν οριακή υπηρεψηφία των φιλελεύθερων μετά την απώλεια της παλαιάς Ελλάδας. Αν τις είχαν κερδίσει όλες στη Μακεδονία, θα είχαν 180 εττά σε σύνολο 369 εδρών. Κατά συνέχεια, η τελική έκπραση των εττωγών μπορούσε να αποδοθεί και στη ψήφορου των ελλοεθνών της Μακεδονίας αθληστικά. Τέλος, ούτε καν καταμετρήθηκαν περίπου 100.000 ψήφοι του στρατού, που ήσαν άλλους του προϊόπιεσης και μεγάλης νοθίας από ορισμένους πενζελικούς αξιωματικούς. Υπάρχει μια φήνη που δεν έχω καταφέρει να επιβεβρώσω, ότι στο σύνταγμα του διου κοντήρι, όταν ο στρατός και οι νέες χώρες ψήφισαν ψυχοδέδια, η παλαιά Ελλάδα ψήφισε ακόμα έτσι ή θα έγινε, δεν εισχωριστούσα. Η παλαιά Ελλάδα ψήφισε ακόμα έτσι. Στο στρατός εγώ να ψυχοδέπηκα, το οποίο βοηθούσε και την νοθία, όπως αποδίκτηκε, διότι στο σύνταγμα του κοντήρι, όταν έμεσα στις κάλπες, βρήκα τα ψυχοδέπια πακεταρισμένα με τους πάντους. Και κάτι που δεν είναι πολύ γνωστό, είναι ότι υπήρξε σχεδόν εξέλιωση του στρατού στη Μικρασία, όταν βγήκαν στη φόρα αυτά, και ιδίως οι ταξιαρχαίοι, που ήταν βασιλόφρονοι σε μεγάλο βαθμό, σχεδόν έκανε εντασία μετά το αποτέλεσμα των κορμών στα στρατιωτικά. Άνθος, καθοριστική, υπήρξε η ολοκληρωτική επικράτηση του ατυνδεκτισμού στην παλαιά Ελλάδα, όπου οι Φλελεύθεροι δεν κατόρθωσαν να εκλέξουν ούτε ένα βουλευτή. Υπήρξε εξέδρεση των πρωτομονιούχων περιφέρειων, ίδρες και σπιτσών, αλλά στις κανονικές ευρωπαϊκές περιφέρεις, δηλαδή στους νομούς της παλαιάς Ελλάδας, διότι οι Φλελεύθεροι δεν εξέδρεξαν ούτε ένα. Και απέτυχε νεκρικοί βουλευτές ακόμη, και ο ίδιος ο Δενιζέρος, στην εμπειρία όπως και παραμένει τα τεκοβιωτικά. Εγώ θα έλεγα να σταματήσω και να σας πέσω ένα απόσπασμα. Από την τραγωδία του Αιγέλου, παραμένει η Ελληναδεξέντα, είναι μια αριστοκυματική σύνδεση από τα κινηματογραφαία επίκαιρα που υπήρξαν στη διάθεση του Φασινί Μάγου, ενός σκουδαίου δημογραφστή. Για μένα παραμένει εξαιπέραστη ως χρήση και σχολιασμός κινηματογραφικών επικαίων. Έχει βέβαια κάποια ενέργεια της εποχής, πάντως και το κείμενο είναι εξαιρετικό. Μάλιστα υπάρχει η εξής προσωπική ιστορία, ένα μεγάλο κομμάτι από τα επίκαιρα που περιεχάνει η ταινία, από την Ασία, τα κύρισε ο Γιώργος Προκοπή, ένας από τους πρωτοκόρους. Και έχει και ζωγράφος, και ζωγράφος και πρωτοκόρος κινηματογραφιστής και φωτογράφος. Το κείμενο, όπως θα δείτε, είναι πολύ ψυχό επίπεδο. Το έγραψε ο γιος του, Άγγελος Προκοπείου, ταινιωματικός και καθηγητής στο πολιτεχνίδι. Και τώρα, δεν μπορώ να το πω αυτό, ο Γιώργος, ο επόμενος Γιώργος Προκοπείου, που ήταν συμμαθητές μου και φίλε μου στο κολέγιο, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες φωτογραφιστές παγκόσμιακης. Παρακολουθεί η καταπληκτική διαδρομή των Προκοπείων. Ο Μακριάννης είχε δείκε, να πω, πάντε, πως ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμων θα έφευε στην Ελλάδα μια μέρα από τον διχασμό. Πριν αρχίσει ο διχασμός, οι Ελλάσοι συμπλήρωναν το 1913 την απελευθέρωση του πληθυσμού της από την Κουκκίκη κατευθύ. Στα νέα εξήγηρα του ελληνικού κράτους, που κάναξε τον άγλος του 1913, η Συνθήκη του Κουκουρέστιου, περιλαμβανόταν η Δυτική Μακετονία και η Νότιος Ήλπιος, η Θεσσαλονίκη και τα Ιάνα. Ο διάβολος του χρόνου Κωνσταντίνος οδηγούσε τα ελληνικά όπλα στους Βαρκανικούς πολέμους. Ο διπουλός των πολέμων ήταν ο Ελευθέριος Βενιζένας. Η συνεργασία πολιτικής και στρατιωτικής σχεσίας εξασφάλιζε την ενόπιτα του έκπληση. Η αμαρικοίριζε στη Μητρόπολη την κλίχα, τη νίκη των Βαρκανικών πολέμων και την ανακήρυξη του Κωνσταντίνου σε βασιλέα βεβαιοί. Οι πρίγκιπες Νικόναος και Αμβρέας. Ο πρίγκιπς Αλέξανδρος που τον βρήκε αργότερα στον χρόνο ένας άνθρωπος θάνατος. Τα παιδιά του Βασιλέα και των πριγκίπων περνούσαν οι μέρες ιδιδιακής ερχείας στις αμμουδίες του χαραίου. Λιασπάβλος ήταν τότε ένα αμμέρι μου πριγκίπο. Στην στρατιωτική γιορτή που έγινε το 1944 στα παραπείγματα, κανείς δεν υποψιαζόταν πως οι χίλια του Παγκοσμίου Πολέμου ερχόταν στην Ελλάδα. Μόνο η βασιλισσα Σοφία δεν εταιρήσει. Αδερφή του Απτοκράτωματς της Γερμανίας, Γουγέλη του Δευτέρου, φοβάται την εμπορική του ελληνικού φρόνου στην ευρωπαϊκή σύρεξη. Τι θα κάνει ο Κωνσταντίνος? Θα ξεφύγει από τις πιέσεις του αναδημαχωμένου. Η βασιλική οικογένεια στηρίζεται στην στρατιωτική γιορτή. Ο Ψηλιάς επιθυμεί να αποφύγει τη σύγκριση με τον Πιπέμ. Προτιμά την εντελαιότητα και εγγραφώς στρατός επιτυλακή, ο προβούμενος επίθεσης της Πουλγαρίας στη Μακεδονία. Ο Κωνσταντίνος και ο Κωνσταντίνος, αυτό είναι μια απογνήμηση γερμανικού κράμμους. Η γερμανική επίθραση δεν περιορίζεται στα κράνη που φορούν οι υπασπιστές της ελληνικής αρπής. Οι αρχηγοί των επιτραλειών φοβούνται πια αυτή τη νύχη της Γερμανίας. Ο Δούσμανης ο στρατηγός ο Μεταξάς. Αυτό είναι μια απογνώμη στη φωτογραφία του επιτυλίου. Ο Κωνσταντίνος, ο Κωνσταντίνος Βασιλέας πλέον, γιατί φοράει το πένθος και το δεύτερο το πρώτο. Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Πίτρος Δούσμανης, ο ξενοφών στρατηγός. Αυτό είναι τα αδέρφια του Κωνσταντίνου. Καλά, μην το κακολάδωσα, είναι τα αδέρφια του τα τέσσερα. Την κλινήκη της Γερμανίας. Ο Δούσμανης ο στρατηγός ο Μεταξάς. Ο εύθερος Μενιζέμρος σκέφτεται διαχωρητικά. Προκρίνεται κλινήκη των συμμάχων και υπόλοιπη ζητά οφέλη της Ελλάδος, αν πολεμήσει στον πλευρό τους κατά της Γερμανίας και της Πουρκίας. Το Ιαράγι είναι το κέντρο της Αρχύλας όπου συζητούνται τα πολιτικά συγκεκριμένα. Πρέπει να βγούμε στον πόρο. Η Λαμίνα Κουντέτε, η διαχωρία βασιλέως και πρωτοβουλού έχει διχάσει την ελληνική κυραμμία. Στις 9 του 2046 ο Μενιζέμρος σχηματίζει στη Θεσσαμενίκη επαναστατική κυβέρνηση. Στην Ελλάδα τώρα υπάρχουν δύο πράγματα. Της θεσσαμενίκης που πολεμάνε τους συμμάχους του Αγγελονέδου και της Αθήνας, ερημένει στην Ευαγγελόδο. Το κράτος της Αθήνας κυρίζεται σε αποκλείσμο. Και πρώτον κυρίζεται. Γαλλικά αχήματα εζήτησαν να αποκλείσουν τους επιστράφους της Αθήνας και ακολούθησαν οδαμαχίες. Ήταν τα Λαεμουριανά. Στης 9 Μαΐρη 1117 οι σύμβαχοι υποχρώνουν τον πασιλιά Κωνσταντίνο να εγκαταλείψει το ελληνικό έδα. Αυτή η φωτογραφία, αυτή η σκηνή είναι από άλλη στιγμή. Είναι μάλλον από την επιστροφή του Κωνσταντίνου, αλλά εν πάση περιπτώσει εδώ την έχει πάρει. Οργά αυτό, επειδή η Σοφία είναι με πένθος και νομίζω ότι είναι το πένθος για τον Αλέξανδρο. Αλλά εν πάση περιπτώσει είναι εύθερος ο σκηνοθέτης να βάλει σκηνές που μπορεί να είναι από άλλη στιγμή στη ροή του. Είναι πάντα πένθιος, όσο υπερθυνό το αμαρτυρικό. Ο Ελεύθερος Μεριζένος έχει νικήσει στην πρώτη πάση της εσωτερικής πάρεις. Πιο γρήγορα παιδιά, η μαχή έχει αρχίσει. Εδώ εγώ, εάν εσείς συνεχίζετε στη Λιονία, ο αρχιστράτηκος Λεωνίδας Παρασκεκόπουλος πρέπει... Λοιπόν αυτός είναι ο Παρασκεκόπουλος, ο κοντρός και δεξιά είναι ο Θεόδωρος Πάντρος, αρχηγός του Επιτελείου. Ο αρχηγός του Επιτελείου. Ναι, του Επιτελείου της στρατιάς. Ο Θεόδωρος Πάντρος, διευθύνει την επιχείρηση που θα οδηγήσει στην μετάληψη της κούρσης. Πέντε θαλασσόν. Όλα αυτά, οι ενοδικές της πρωτίζανε την 1920, αποδεικνάζουν με Δελεκτέρια Μεριζένο και τον Κόμπα. Είναι η τύχη των πρωτοβουλών, έπειτα από κάθε πόλεμο. Και αυτοί στρατιωθεί από άλλοι, από όλους. Δεν εκλέγεται ούτε και ο Βουλευτής, και πέντε και τον Μαρίσι. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, επανέρχεται στον χρόνο με ένα θριαβερτικό υποψήφι. Οι σύμμαχοι προειτοποιούν τους Έλληνες, ότι η επαναφορά του Κωνσταντίνου, θα θεωρηθεί σαν επικύρωση των εχθρικών πράξεων. Τα συστήματα πώς τελείων, είναι δυνατά από την πολιτικότητα. Αυτός έξω εδώ, είναι ο θαμός αυθεντικός και γνήσος του Παζούλου Ρισμού. Αυτή είναι η άθληξη του Πακούλα. Εδώ είναι ο Πακούλας. Τον Πακούλα τον διώρισε ο Βοναρίς, μόλις κέρδισε τις εκλογές της πρώτης Ευρώπης. Τον έστειλε και άντυπα, πριν αποκτήσει το αρχαίωμα. Τον έστειλα μέσα στη Βοσμή, για να αναλάβει τη στρατιά. Κάτι που δεν έχει ευθυμηθεί αρκετά, είναι ότι ο Πακούλας, υπήρξε ο πιο αστιχείοτος αντιστρατικός του υποστρατού των Οικοστορών. Ο Πακούλας δεν είχε πάει ποτέ σε σχολείο, ούτε καν σχολείο υπαξιωματικών. Είχε ξεκινήσει απλώς φαντάρος και είχε ανέβει υπαξιωματικός και μεταξιωματικός. Είχε συνδεφεί όμως με τους παλαιοκομματικούς ως προσωπαρχίες του Υπουργείου Στρατιωτικών το σημαντικό έτος 1929, όταν έγινε το κίνημα στον κουδί. Και είχε προτοστατήσει στα Νοητριανά του 1916. Ο Πούναλις τον διώρισε μωρονό ότι ήταν γνωστό και τον είχε προοδοποιήσει ότι είναι πατριός ανήκανος. Τον διώρισε κεφαλής της μεγαλύτερης στρατιάς που παρέτησε πρώτα τον νεοελληνικό έθνος. Ο Δούσμανς δεν είχε πεί στον Πούναλι ότι πρώτε περιαμαθούς και ανηκάν να διευθύνει στρατιωτικές επιχειρήσεις και τη στρατιά. Ο παππούλας είχε διηγήσει μόνο σύνταγμα στη διάρκεια των Παρτανικών κλέμων και από εκεί και πέρα είχε ασφήσει διοίκηση μόνο στην Ιρήνη, κεφαλής του 5ου Σαναπιστρατού στα Γιάννενα και μετά, όπως είπα, ως κομματικός στρατιωτικός των Κωνσταντινικών. Αυτό είναι κάτι που δεν έχει και εγώ το συνεδροπή σας σχετικά πρόσωπα επαναλαμβάνω. Ο πιο αστοιχείοτους σε αυτό εμπιστεύτηκαν τη στρατιά των Μικράς Βασίλειας. Υπάρχονται και μία υποσημείωση από την πλεκρά της βασιλικής οικογένειας, ότι η όργα που είχε έρθει και είχε τελειώσει εγχαιρία και εκπρασίλισσας, έτοιμος να έρθει ο Κωνσταντίνος, είπε στην κυβέρνηση να περιμένουν να εκφράσουν την άποψή του και του Κωνσταντίνου, ο οποίος φαίνεται ότι είχε προτιμώσει άλλον βασιλόχρωνο στρατηγό για να αναλάβει το πόστο και τώρα ο Γουναρίξ αγνώησε και τις επιθυμίες που αρμοδίουν κατά τεκμήριο Κωνσταντίνων και δημιουργήσεται τελεσμένο γεγονός στέλοντας ανάγκους του παππούλου. Όπως θα δείτε ο παππούλος και έχει αυτή τη λεβετιά καμαγοντή, δηλαδή είναι ένας έργορος, δυναμός, αντιστραντός. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του κοκικού στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Ο βασιλέκος Παζαντίνος έρχεται στο έσκηση εκεί να παρασιμοχωρήσει τις ημέες και να τονώσει το ηλικό του στρατμού. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του κοκικού στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Αντιπλαίικος σκοπός των εκπλήσεων είναι η διάπηση μεγεχονίας του στρατμού, που συγκεντρώνεται συνάγκηρα. Τέλος, μια δύο παρατηρήσεις ακόμα. Η ρήξη του Κωνσταντίνου με το γενιζέρο μπορεί να ειδωθεί και με τρία ψυχολογικά στοιχεία. Το ένα, το οποίο το έχει παρατηρήσει ο Ζαλιτσιάνος, είναι η χειραφέτηση από την υποχρέωση ευγνωμοσύνης. Αυτό που λένε είναι το φοβού των εμπεριεκτηθέντα χάριστα. Ο Κωνσταντίνος όφειλε τα πάντα στο γενιζέρο. Ο γενιζέρος τον είχε επαναφέρει στο στρατμάν του 1911, ο Κωνσταντίνος είχε εκδιορθεί από το στρατμάν του 1929 κατά πέτηση του στρατιωτικού συνδέφελου και ο ίδιος πήρε τα αδέρφια του. Λοιπόν, ο γενιζέρος ήταν αυτός που τους επανέφερε το 1911 και έκανε ξανά το 1911 τον Κωνσταντίνο κεφαλή του στρατού, που ήταν ο γενικός γενικοί δίχης. Χωρίς το γενιζέρο, δηλαδή, ο Κωνσταντίνος το είχε πέρασει ενδεχομένως μερικά χρόνια σε σαλόνια της Ευρώπης με την πάλα ή με κάποιο άλλο. Από την αχρήστευση και την εξορία την οποία την πόρτασε το στρατμάν της Ευρώπης σε πάρα πολύ, ο γενιζέρος ήταν το αμανίσιο. Ο γενιζέρος στη συνέχεια συνεργάστηκε μαζί του πολύ αρμονικά στην προετοιμασία τον Βαρμενικό πολέμο. Είναι καταπληκτικό και προκύπτει από τα γράμματα στην Πάουλα ότι το καλοκαίρι του 1912 ο Κωνσταντίνος ταυτίζεται απολύτως με την πολιτική του γενιζέρου και εκρίνει τη συμμετοχή στον Βαρμενικό πολέμο μαζί με τα άλλα τρία χριστιανικά βασίλια. Ο γενιζέρος στη συνέχεια τον προήγαγε σε αντιστράτηγου, μόνο ο βασιλιάς ήταν αντιστράτηγος. Όχι, σε σχέδιο στρατηγός, συγγνώμη. Σε σχέδιο στρατηγό, όλοι ανοίγονται με την στρατηγή. Ο βασιλιάς ποτήθηκε να είναι μόνος στρατηγός, έκανε και τον Κωνσταντίνο διάδοχο ακόμα στρατηγό. Και μετά από ένα πρόγραμμα ο γενιζέρος του ενεχίρησε και τη στραταρχική ράφτα σε μία τρομερή τελετή. Προφανώς ο σκοφμός ήταν και να μπει στον τουλάχιστον η προωσική στραταρχική ράφτα, το ελληνική στραταρχική ράφτα. Και εδώ δεν μπορώ να αποφύγω μία υποσημείωση. Ότι αυτή η στραταρχική ράφτα δόθηκε προσωπικά στον Κωνσταντίνο ως αρχιστρατηγό νικητή των βαρκανικών πολέμων. Δεν ήταν όμως εξελεγχυστές σε ένα είδος άντυπος σκύπτου, διότι την πήρε ο Γιώργος ο δεύτερος, χωρίς κανέναν στρατηγικό κατόρθωμο. Δεν την πήρε ο Παύλος, και στον δεύτερος την πήρε και ο Κωνσταντίνος ο τελευταίος. Προφανώς χωρίς κανέναν απολύτως επίτευμα εκτός από τη μισθή ουλογία. Λοιπόν, οπότε είναι καταπληκτικό το πως η στρατηγική ράνθος έχει νόημα το 14 και ο Δενυζένος πιστεύει απόλυτα σε αυτό το πράγμα, πιστεύει απόλυτα στον Κωνσταντίνο ως στρατηλάτη-πασιλέα προς όφελος του έθνος και πως αυτό το σύμβολο μετά κατά τέτοιο τρόπο αλλειώνεται στην διαδρομή και είναι λίγο σκύλιο. Δεν υπάρχουν πλέον στέχεις και τέτοια, είναι το σύμβολο του βασιλέα. Οπότε ο Κωνσταντίνος προφανώς έχει το πρόβλημα να αναγνωρίσει πως αφήνει στο να αναγνωρίζει για πως ο επεργετηθείς έχει αυτό το πρόβλημα. Η ευγνωμοσύνη είναι ένα καθημερινό βάρος και άρα μια διαφυγή για τον επεργετηθένα είναι ακριβώς να παραγεί, να χειραφερτηθεί. Υπάρχει λοιπόν, νομίζω, αυτή η πλευρά ψυχολογικά στην διάδραση Δενυζέλλου-Κωνσταντίνου και ο Κωνσταντίνος δεν θέλει να παραγεί από την ευγνωμοσύνη. Ένα δεύτερο επίπεδο είναι η χειραφέρηση από τον πατέρα του, διότι ο Κωνσταντίνος κληρονόμησε τον Πενιζέλλο από τον Γιώργο τον Πρώτο. Ο Γιώργος ο Πρώτος είχε εμπιστευθεί απόλυτα από τον Πενιζέλλο το 1910. Και μάλιστα είναι καταπληκτικό ότι κάποια παιδιά του, του Χριστόφου, του Απομονέμου, του Αντάτου, τον έφερνε, δεν ήταν τόσο καθαρίς, ώστε πίστεψε από τον Πενιζέλλο. Αλλά το πιστωποίει ότι ο Γιώργος ο Πρώτος εμπιστευόταν απόλυτα από τον Πενιζέλλο. Οπότε ο Κωνσταντίνος κληρονόμησε τον Πενιζέλλο από τον πατέρα του. Εντεχομένως, μία πλευρά της χειραφέτησης από τον πατέρα του, είναι η εκδήγηση του Πρωθυπουργού. Υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο, η χειραφέτηση από την Κηδαιμονία, εκ μέρους μιας υπέδερης διάδοσης. Ο Κωνσταντίνος μπορεί να μην ήταν αυτό που αλληλύθιωσε η τέτοια πόρτα να γραφτεί κατά καιρούς, αλλά εν πάση περιπτώσει ήταν περιορισμένης διανοητικής δραστηριόρασης. Επιπέ, όπως προκύπτει κατά τα δικά του γράμματα, γιατί τα δικά του γράμματα δεν είναι τόσο πολύ, δηλαδή ότι μας δείχνουν τον άνθρωπο όπως εκφράζεται μόνος του. Ο ίδιος. Ο Βενιζέλεος, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, δεν υπάρχει κανέναν κουλεύμα. Αυτό ήταν μια διάνοια η οποία ετοιποσέφθηκε τους πάντες. Έλεγχαν σπένους, άσχετα αν τον ανέχονταν ή δεν τον ανέχονταν, αν ήταν υπόφορος από άλλες απόψεις. Αλλά, πάντως, ως αρθενοβολούς αδιάνοια, ήταν προφανώς εντυπωσιακός. Οπότε, ενδεχομένως, εκπράθηκε αυτό. Η χειραφέτηση από έναν προφανώς ανάγκαιρο σεδιάνοια εγκέφαλο, που τον κυβεδεμονεί ως πέστος πρωθυπουργός. Σε όλα αυτά υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ψυχανοληπτική, αν ας πούμε, πλευρά. Καλα, παιδί σας, τον πατέρα έχει μια ψυχανοληπτική πλευρά. Αλλά υπάρχει και ένας ανταγωνισμός με τον Γουλιέλμα τον Δεύτερο, όχι με κάθε φώτο. Ο Γουλιέλμας ο Δεύτερος εγγενίασε την βασιλεία του, η οποία υπήρξε καταστροφική για τον ίδιο και για τη χώρα του, για τον κόσμο λόγω, διώκοντας, εκδιώκοντας τον Πίσμα, τον καγγελάριο πρωθυπουργό, δηλαδή, που είχε κυβεδεμονήσει αυτόν τον πατέρα, και ο οποίος για το γερμανικό έθνος, την εποχή Εκκίνη, ήταν κάτι αντίστοιχο με τον Βενισέλο για τους Έλληνους. Ωστόσο, ο Γουλιέλμας ο Δεύτερος θεώρησε αναγκαίο, μόλις ανελαβαί, να εκδιώξει αυτό που κληρογνώθησε από τον πατέρα του, και που ήταν προφανές να ήταν μια διάνοια, εξαιρετικά ισχυρότερη, από τη δική του. Και φαίνεται ότι οι δύο παζανάκρυσες, όχι, δεν ξέρω, πώς το λέγονται, ο Καμπρός Κουμιάνος, τα Κυνατάκια, είχαν ένα ανταγωνισμό ποιος είναι ποιος μάτσος. Φαίνεται ότι ο Γουλιέλμος του έλεγε ότι πότε θα ξεφορτωθείς το Πενισέλο, όπως ξεφορτώθηκα εγώ τον πίσμα. Και πράγματι, όταν μεθόδευσε ο Κουσταντίνος την δεύτερη παρέχηση του Πενισέλου, έστειλε αμέσως τηλεγράφημα στον Βενιέννο, στον Γουλιέλμα, ξεφορτώθηκα το Πενισέλο. Οπότε υπάρχουν όλες αυτές οι ψυχολογικές πλευρές. Και ας μιλήσω λίγο για το Πενισέλο. Ο Πενισέλος είχε πολλές ατόματα. Ένα από αυτά, αλλά το οποίο ήταν συμφασμένο με το δημιουργικό του, ήταν για θεραπεία υπέρ ασιοδοξία του. Σπανίως υπήρξαν στιγμές που είχε της μάτρας του Κουσταντίνου, που έχασε την ασιοδοξία του, έφτασε και σε απογνωσία, αλλά γενικά υπόμαλλες συνθήκες ήταν υπέρ ασιοδοσίας του. Αυτό βέβαια σύμπιαζόταν με το δυναμισμό του και με το θάρρος του το παντός. Διότι, όπως ίσως γνωρίζεται, έγραψε ο ίδιος το επιτάσιο που θα εκφωνούσαν μετά το θάνατο και όπως εγγραμμένος στο τάφο του, ότι ποτέ δεν του έλεξε το πολιτικό θάρρος. Με αυτά τα στοιχεία, λοιπόν, όπως θεώ ο Βενιζέλλος, έχω γράψει ότι υπήρξε ένας θεωμένος μάγος σε σχεδιά με τον Κουσταντίνο. Δηλαδή, έφτιαξε έναν Κουσταντίνο και μετά του ξέφυγε. Τώρα θα μπορούσα να έχω χρησιμοποιήσει βαρύτερη έκπραση μετά από τα γράμματα που διάβολα, ότι υπήρξε ένας Δόκτρο Φραγκενστάιν. Σας θυμίζω ότι ο Δόκτρο Φραγκενστάιν είναι το τέρας. Ο Δόκτρο Φραγκενστάιν είναι αυτός που κατασκευάζει τον τέρας, το οποίο από κάποιες στιγμές εκεί πέρα θέλει να τον ελεγχόντει. Αυτονομή. Λοιπόν, κάπως έτσι, διότι όπως προκύπτει και αυτό το συνεδοποιήσει, όπως είπα, με βάση τα γράμματα, ο Κωνσταντίνος, είτε αυτοφοιός είτε από συμβουλές ανθρώπων του γέροντο, έχει από παλιότερα το σχέδιο να αναλάβει τη διοίκηση του στρατού και χάρη σε αυτή τη διοίκηση να γίνει μονάχης προσυκού τύπου και όχι συντερματικός βασιλέας που λέει βασιλευόμενης δημοκρατίας. Δεν τα ήξερε αυτό ο Πενησέδρος. Τον είχα αποειδοποιήσει πολύ. Ξέραμε τον Κωνσταντίνο, παλιόδυνο. Τα ήξερε. Ωστόσο, μέχρι τέλους, μέχρι τη δέντερη παρέθυσή του, έσυοδοξούσε ότι θα παρέσυρε τον Κωνσταντίν. Διότι πράγματι μέχρι τότε είχαν υπάρξει διαφορμίες αλλά τελικά μετέπειθε τον Κωνσταντίν. Ή αγγλώντας ότι θα περιτηθεί το υποχρέωμα του Κωνσταντίνου να με υποχωρήσει. Και μάλιστα του λέει ο Λετσιάνου στο καλοκαίρι, τον άμυστο του 2015, του λέει, ξέρεις τι μου είπες, ότι είμαι υπεύθυνος απέναντι στο Θεό και ότι ποτέ δεν θα δεχθεί να μπούμε στον Πόλεμο. Και το απαντάω παιδιζέιδος του πρώτου αργατήτα σημαίνει, θα τον παρασύρωμε. Πράγμα το οποίο δεν είναι. Αλλά για να πιστέψω και στην πρώτη φάση στην οποία δεν το πιάδεσα την πρώτη ώρα, ο παιδιζέιδος βρισκόταν σε έναν ο οποίος είχε κατηγορηθεί και τότε κατηγορήθηκε και μετά έχει κατηγορηθεί άπειρες φορές, που επανέφυγε τον Κωνσταντίν στο στρατό, που ήταν υποχωρητικός κάποιες στιγμές, που δεν έκανε επανάσταση νωρίτερα από τι έκανε και τα λοιπά. Αλλά ο παιδιζέιδος από το 1910, που αναλαμβάνει την πρωθυπουργία, όπως έλεγα, έχει πλήρη επίγμαση ότι σύντομα θα γίνει πόλεμος, στον οποίο, αν η Ελλάδα δεν πάρει μέρος, δεν θα μπορέσει να εκπληκταθεί, ότι τα αποτέλεσματα θα είναι αμετάκριτα. Και ότι θα καθούν και πληθυσμοί, στη μέχρι που τότε η Τουρκία έλεγε. Λοιπόν, άρα η Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστεί για πόλεμο. Ποιος θα είναι ο αρχηγός του στρατό? Ποιος είναι καταλληλότερος αρχηγός του στρατό από το διάδοκο του θρόνου, που όλοι λατρεύουν ως Κωνσταντίνο δωδέκατο, ήδη πριν από τη γεννησία του Καναγκίστρα, όμως έτσι. Θα δούμε όμως την πρώτη ανάληση του θρόνου, αν αυτό ήταν σχεδόν εκτίσιμο. Ποιος είναι καταλληλότερος, είναι καταρτισμένος, στην καρύτερη σχολή της θεολογική, εκνοίει, ο ίδιος Κωνσταντίνος το δώδεκα απορρί με τον εθνισιασμό που προκαλεί, δεν περίμενε να προκαλεί και μόνο με την εμφάνιση του τέχνη του εθνισιασμού. Άρα, για τον Γανιζέλο, με αυτό το σχέδιο, ενώ το σχέδιο της Εθνικής Οδοκλήρωσης, το σχέδιο του μεγαλώματος της Ελλάδας, η επαναφορά του Κωνσταντίνου και η ανάχθρηση αυτών της διοίκησης του στρατού, ήταν μονοδρομος. Και όσο δεν έχω κατηγορήσει, δεν έχω δει ποτέ να προτείνω κάποια αναλλακτική λύση. Ο μόνος αντιστράτευος εκείνης τη στιγμή ήταν ο Σαπουτσάκης, ο οποίος στο πρώτο βαλγανικό είχε τη στρατιά Επείρου και δεν κατάφερα απόλυτος τίποτα. Άλλη πρόταση αρχιστρατείου, ο Δαγγλής κάποια στιγμή φαίνεται φιλοτοξούς, έτσι να διαβιερθεί τον Κωνσταντίνο και τον Βασιλιάς, δεν είχε αυτό ο Δαγγλής τέτοιο κύρος, τέτοιο βάρος, εκτός ότι ο άνθρωπος του χρόνου ήταν κάτι κατακαμάχητο, εφόσον είχε τα στρατιά του Κωνσταντίνου. Έχουμε, αν θέλετε, το πυρήνα της τραγωδίας, είναι ότι η επιλογή του Κωνσταντίνου ως αρχηγού του στρατού δρομολόγησε την συνταγματική εκτροπή και το διχασμό που αυτή προκάλεσε, αλλά δεν υπήρχαν άλλες επιλογές παρά μόνο εάν, ακολουθώντας πολιτική ράλι, είχαμε μείνει εκτός Βαρκανικών Μόλεμων ή κατοποιημένοι με τα σύνορα της Μεριού μας ή το πολίτι της Ελλάς μας. Οπότε, να το πω διαφορετικά, το κράτος που έχουμε σήμερα κληρώθηκε με τον αθηνικό διχασμό, με αυτούς τους μηχανισμούς που είπαμε, αυτές τις νομοτέλειες που είπαμε, και άμα ο Κωνσταντίνος είχε μείνει εκτός στρατεύματος και στα Σαλόνια τα ευρωπαϊκά, μάλλον η Ελλάδα δεν θα είχε πάρει μέρος στον πρώτο Βαρκανικό Μόλεμον. Και άμα τα εδάφη που έχουμε σήμερα θα είχαν μεραστεί μεταξύ σε έναν και βουργάρα, περιλαμβανομένες με τη Σαλονίκη. Αυτά. Υπάρχει και ένα μικρότερο κεφάλαιο στα διαπροσωπικά που έχει σημασία, που είναι η προσωπική σχέση Μενιζέλου και Μεταξά. Πολλοί άνθρωποι έχουν παρατηρήσει ότι ο Μενιζέλος και το Μεταξά μπορούσαν να είχαν μεγαλογίες αν είναι συνεργέστες, όπως στην γερμανική περίπτωση ήταν ο Μπίσμαρν με τον Μόλκε. Δηλαδή η πολιτική ιδιωθία με τη στεκοτική ιδιωθία. Εδώ το πρόβλημα υπήρξε η ψυχοπαθολογία του αιών Μεταξά και η αδυσαλέα του ασφάλεια. Ότι ο Μενιζέλος αμέσως αναγνώρισε την αξία του Μεταξά, πλούτο χαγού τότε, αμέσως τον έκανε πρώτο υπασπιστή του ως υπουργούς του τελικών. Μάλιστα δυο ώρες ο πρώτος παραξενέθηκε και αθουσιάστηκε ότι αυτός διορίζει τους μήνους των παιδιών. Το κενάκι τον μεταξάει στον Λαγελίνη. Ο Μενιζέλος τον εμπιστεύτηκε, τον είχε ως σύμβουλο για ένα διάστημα. Μετά θέλησε να του δώσει ευθύνη στην εκκίνηση Μακεδονίας. Και ακόμα και το 2014 η συνεργασία τους ήταν πολύ αρμονική. Λέει, ας πούμε, τον Ιούριο του 2014, αμέσως είχε ξεσπάσει ο πορτοσταλός μυσκόλογος, γράφει στη Λιγυνέδα, «Χθες είχαμε με τον Μενιζέλον τριφερότητας. Ήρθε να με έβρει ο ίδιος». Πήγε ο πρωθυπουργός στο γραφείο του αντισταυματάχνη υπαρχηγού του Εκτελείου. Είδανε ο ίδιος και να μου είπη ότι μας συνδέει βουλευτή σπηλία και αγάπη και ανιβαία τίμησας, ότι με θεωρεί φίλον του κλπ. Αλλά χωρίς να μας ολαβρίσει τίποτα μεταξύ τους, ένα μήνα αργότερα της γράφει. «Ο Μενιζέλος θέλει την Οτελής. Αν έρθω όμως εγώ στην Εξουσία, τότε θα μάθει πόσα αμπίθια βάζει ο Σάκης». Τώρα εδώ, εξουσία για τον Αγκατσήρα, μάλλον είναι η αρχηγέτα του Εκτελείου. Δεν νομίζω να είναι εξουσία στο κράτος. Αλλά αυτή η διαμαρτυρία θέλει υποτελείες, αντιφάσεις, με τη διάθεση του μεταξά του. Να είναι υποτελείες του Πασιλέου και υποτελείες και των Περκύβητων. Είχε γράφει στη γυναίκα του ότι ο Μενιζέλος ήθελε να με αποσπάσει από τον μεγάλο, προφανώς να είναι ο Κωνσταντίνος, στον οποίο ο Κωνσταντίνος από την πλευρά του οφείλε τα πάντα. Ο Κωνσταντίνος τον έστειλε να σπουδάσει στο Βερολίνο, στην ίδια Ακαδημία, το λένε. Άρα βλέπουμε εδώ, το Βερολίνο συνεχίζει να έχει επιπτώσεις. Πήγε ο μεταξάς με άλλους δύο συγγραφικούς, τον Ξεωνικόντα Στρατηγού και τον Οπρατή Από Πασιλείου. Αλλά προφανώς μεταξύ των τριών, ο μεταξάς ήταν πολλά κλίπεδα ανώτερος ως στετοτική ιδιοθυία. Άρα ο Κωνσταντίνος του έδωσε την ευκαιρία να αποσπαστεί από την αθλιότητα των επαρχιακών φρουρών, που είχε αρχίσει να επιρετεί, να γίνει λαπερό αστέρι, όπως αναφέρετε στην Ακαδημία Πολέμου, να αναδείξει μια στετοτική ιδιοθυία χωρίς σύνδεση με τους στρατιωδικούς της εποχής του. Άρα έδωσε την προσπάθεια του Κανιζέλου να τον αποσπάσει από το μεγάλο, την έδωσε ως δοκιμασία της πίστης του και στο μέτρο που είχε προσκυρικές αντιλήψεις περί βασιλείας, μοναχίας μάλλον, και ο ίδιος είχε την ενδίευση ότι ήταν ευγενής από τα επτάμισα. Έχει γράψει ότι η πίστη μου είναι στον βασιλέο, στον Μομάχια. Άρα σε αυτό το παιχνίδι επιρροής, αν θέλετε, ο Κανιζέλος απέτυχε να τον αποσπάσει από τον Κωνσταντίνο και τους πρίπιπες, πρέπει μόνο απέτυχε να τον αποσπάσει, αλλά τον έκανε και εχθρό. Επίσης ο Κανιζέλος απέτυχε να βρει άλλο, γιατί δεν είχε άλλο στετοτικό σύμβουλο, εφάνιλο ή, πάντα λοιπόν, ισοδύναμο με τον Μεταξά την άμνηση του 2015. Άρα υπάρχει και αυτή η σχέση των δύο που υπήρξε καθώς στη γη. Ο Μεταξά στη συνέχεια μισούσε τόσο το Κανιζέλος, ότι συμφωνούσε με τον Γερμανό στρατιωτικό ακολουθώ, ότι η μόνη λύση είναι να τωλοφωνηθεί ο Κανιζέλος. Ότι αυτό είναι η μόνη λύση. Και πέρασαν δεκαετίες, όταν ο Μεταξάς, πρωθυπουργός τότε, ετοίμαζε τη δικτατορία, πρόσφερε θέση στον δικτατορικό καθεστώς στο Σωποκλήρι του Κανιζέλου, τον γιώδο του Ελευθελείου, και είπε και χαρακτηριστικά ότι χαίρομαι που αποκαθιστώ τη σχέση μου με την οικογένεια του Κανιζέλου. Οπότε έτσι πήγαν σκίτλες του Μεταξάου και του Κανιζέλου. Τελειώνω με κάτι το οποίο έχω στο άλλο βιβλίο μου, στο πιστόφραμο. Αυτά που έλεψε ο Μεταξάς λίγο πριν πεθάνει στο μονολογιό του, θα μας συγχωρήσει ο Θεός το 1915. Είναι σφισμένο να σδιολέξει και εγώ διαβάζω το έγκλημα του 1915. Όλοι φταίχνουν, και ο Βενιζέλος ακόμη. Τώρα αισθάνομαι πόσο έφταξα. Άρα για τις κρίσιμες μέρες του Φεβρουαρίου του 1915, ο Μεταξάς κουβαλάει έναν πάρο στην ενοχή μέχρι τον θανατόκο. Δεν είναι ακριβώς σαφές τι εννοεί ότι έφταξε ο Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος κουδέντασε σπασμοδικά εκείνη την εποχή και ο Βενιζέλος ουσιαστικά έφερε την κυβέρνηση Βούναρη, αποκλείοντας την υπέροχη της Ζαΐνη. Άρα έφταξε σίγουρα ο Βενιζέλος, αντιδρώντας σπασμοδικά στην υπαναχώρηση του Κωνσταντίνου, όταν είπε ότι δεν δέχομαι. Και πού θεωρεί ότι έφταξε ο Μεταξάς, δεν είναι σαφές. Δεν ξέρουμε αν εννοεί ότι έφταξε, που αυτός τορπίθησε τη συμφωνία που είχε επιτεθεί, ή αν εννοεί κάτι άλλο, αν εννοεί ότι αυτός οργάνωσε τους επίσταλους. Αλλά ό,τι εννοεί το 2015, αλλά μάλλον εννοεί ότι μια συμφωνία που είχε επιτεθεί μεταξύ Βενιζέλου, Κωνσταντίνου και των άλλων πολιτικών αρχικών για συμμετοχή στα Δαλανένια, την τορπίλησε ο Μεταξάς εφνιαδιαστικά, εφνιαδιάζοντας τον Βενιζέλο, ίσως με Μαγένιστον. Απλώς ήθελα να σας δείξω ότι υπάρχει και το διαπροσωπικό επίπεδο, η σχέση μεταξύ των προσώπων, διαγωνικά, διάστημα δεκαετειών, η οποία σφαλώς επηρέασε τις αντιδράσεις τους πέρα από τις πολιτικές τους απόψεις της δραστηριότητας, σφαλώς επηρέασε την ψυχοδυναμική μεταξύ τους. Και είναι ένα πεδίο το οποίο, παρ' όλα όσα το γραφτεί, για μένα ξεκουρθεί να παραμένει σχετικά ανιξερεύει. Δηλαδή θα ξεχνά να γραφτεί μία σοβαρή ψυχογραφία για να επισκανάζει στο Μακατσάνι, το οποίο ήρθα και αυτής. Αυτά είναι στο παρόμο. Και τώρα έχουμε... πάρουμε ερωτήσεις, διάλογο τελικά, χωρίς να εκφράσουμε και απόψη. Καταπλήτια να αποκαταστήσουμε το προηγούμενο, ο Μπλάντο μας είπε, ο δύσας ασφαλέστερος εχθρός παράτιεβε λιμπιθέτους. Το έλεγε εμείς, ο Μπλάντο. Παράτιεβε λιμπιθέτους. Παράτιεβε λιμπιθέτους. Παράτιεβε λιμπιθέτους. Τώρα, όσον αφορά το που είπατε, σε κάποια στιγμή που βρήκατε σχέσεις με τον Βενιζέλου, ήταν πάρα πολύ καλές με τον Γιώργιο τον Πρώτο. Όχι μάνα. Όσο ο Βενιζέλος είναι ακόμα στην Κρήτη, όταν γίνει πρωθυπουργός, πολλές φορές έχει συμβουλευστεί με τον Γιώργιο τον Πρώτο, αλλά που του συμβαθούν. Για προφυλουσμό των πρυκύπων ως έμπαρχη βαρκάμπες στην Κρήτη, ή τέλος πάντων απλήθεντος, με την καμαήλα της εποχής και την αυγή της εποχής, ή και για διάφορα άλλα ζητήματα, πολλές φορές έχουν συγκρουσία με τον Γιώργιο τον Πρώτο. Ίσως και επιδιώγοντας, ο ένας του τομάτου είναι διαφορετικά συμφέροντα. Ευχαριστώ. Δεν ξέρω αν την λέτε τον πρίγκι Παγιώργιο ή τον Γιώργιο τον Πρώτο. Μα δε με τους πρίγκιπες, που είναι το τέτοιο λίγο, τέλος πάντων, σωλά, η σύντροφη ήταν με τον πρίγκι Παγιώργιο και τον δευτερό τοπογιώ του Γιώργιο τον Πρώτο. Και από εκεί είχε βγάλει η γεννηθή εικόνα ότι ο Βενιζέλος είναι αντιδραστικός και καλός. Εγώ μιλούσα για τη συνεργασία και ο Γιώργιος Πρώτος και ο Βενιζέλος, η οποία αρχίζει τον Σεπτέμβριο του 1910. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίση. Έχει γίνει το κίνημα στο Μουσδί ένα χρόνο αργότερα. Έχουν γίνει και πλογές το καλοκαίρι του. Α, πρώτα από μένα. Πρώτα έρχεται ο Βενιζέλος στο τέλος του 1910 από Μηχανής Θεός, διότι τα πράγματα φτάσανε να διέξουν. Οι στρατιωτικοί δεν ξέρουν πώς να κυβερνήσουν, ούτε οι δικαίες να κυβερνήσουν. Τα κόμματα αντιβρούμουν στους στρατιωτικούς. Ο Γιώργιος Πρώτος απειλεί ότι θα πάρει το κοπέδακι και θα φύγει. Και μπορείτε να φανταστεί ποια θα ήταν η Ελλάδα αν γινόταν τα βασιλεία της Δημοκρατίας το 1910 και μετά από δύο χρόνια τα άλλα βασιλεία της Βαρκανικής κάναν το βαρκανικό πόλεμο και δεν ήταν ένας τώρα. Θα είχαν μείνει στη Μελώνα όταν έκανε στην Ελλάσσο. Λοιπόν ο Πεντζέλος όλα αυτά τα συλλαμβάνει και βλέπει ότι και φτιάχνει το πακέτο το οποίο θα βγάλει την χώρα την κρίση. Βλέπει και τον Γιώργιος, βλέπει τους αρχηγούς των κομμάτων και φτιάχνει το πακέτο. Ότι θα ψηφιστεί η σύγκριση αναφορετικής βουλής για την αναφορετικότητα του συντάκατος. Και μόλις ψηφιστεί αυτό ο βασιλέας, ο Γιώργιος ο πρώτος με διάγκρυμα θα αναλάβει την υποχρέωση να συγκαλέσει αναφορετική βουλή, να πεθύν κεφαλές των ορθοτικού αγώνων όπως θα την πηγαλέσει ο Πεντζέλος και ο θετικός σύνδεσμος θα διαλυθεί και θα πάει στους στρατών. Έτσι γένναν την πρίση χώρα. Άρα σε μια πρώτη φάση ο Γιώργιος ο πρώτος έχει κάθε λόγο να εμπιστευθεί τον Πεντζέλο. Στη δεύτερη φάση ο Πεντζέλος στην περίφημη μου μιλία στο σύνταγμα που λένε από κάτω συνταρτικοί-συνταρτικοί τους αποστομών και τους λέει αναφορετικοί δηλαδή θέμα γασιλίας δεν τίθεται. Άρα σώσει το θρόνο όχι ότι θα κοιτήνευε από την πλειοψηφία ενδεχομένως θα κοιτήνευε από μία μοιοψηφία αδυναμική. Μεγάλη πλειοψηφία τσαρκωθούσαν με την βασιλία. Και μετά ονομάτι ο Πεντζέλος δεν είχε πλειοψηφία στην Κουλή η πρώτη εναφορετική. Βλέπει τον Γιώργιο, συνενοούνται. Βλέψει αμέσως στα εμπεριβλώδια των Πελκύπων ότι ο παπάς είδε το Πεντζέλο και τα λοιπά, τα βρήκαν. Είναι όλοι τους χερμοί. Άρα εγώ αναφέρω όμως αυτό το οποίο φυσικά ξεκλένεται οτιδήποτε υπήρχε πριν από την Κρήτη. Και από τη στιγμή μέχρι το θάνατό του ο Γιώργιος Πρώτος σε κανένα σημείο δεν αποστεσοποιήθηκε και διαφώνησε με τον Πεντζέλο. Και όπως σας είπα, ο Χριστόφωρος ταγράφιζε αυτά ως παράπονα για την αφαίλεια του πατέρα. Λέω, φωτίσαν τα τετάρια προσωπικότητά του Καστοντίνου. Περίμενα ότι θα κάνετε κάτι αμάλογο και για τον Πεντζέλο. Σκοπεύεται αυτό να το κάνετε στην επόμενη ή στα επόμενα πατήματα, άφρια, όπως θα ρωτώ. Ένα είναι αυτό. Το άλλο, αν θα μιλήσουμε για την αποστολή θα τεχμάτω όμως στην Ουκρανία. Από τον Πεντζέλο. Και για το ίδιόν. Είναι βασικές πράξεις. Που θα τα λαβατήσεις ενώ μας πείτε κάτι για χθες. Όχι, απαραίτητε σήμερα ή αύριο. Το ίδιόν θα μιλήσει στην επόμενη. Λοιπόν, ένα είναι αυτό. Το εξατρικτικό ζώμα στην Ουκρανία είναι πολύ απλό. Θα τελειώσω σε δύο λεπτά. Η Ελλάδα, όπως θα εξηγηθεί λίγο παραπάνω αύριο λόγω τυχασμού και λόγω απορθυμίαν της παλαιάς Ελλάδας να πολεμήσει και τη Μακεδομία να το πω έτσι καθαρά, μπήκε πολύ αργά στον πόλεμο. Οι λεβέντες της εθνικής Άννηνας βέβαια μπήκαν στην όπλο του 2016, αλλά ήταν μόνο τρεις μεραρχίες όλες-όλες κάπου της 2000. Το σύνοδο του ελληνικού στρατού μπήκε στον πόλεμο μόλις το καλοκαίρι του 2018. Δηλαδή, ελάχιστος μήνας πένει το τέλος του πόλεμου. Και συνέβαλε μεν στην κατάρρευση της Βουλγαρίας στον μακεδονικό μέτωπο, που με τη σειρά της η κατάρρευση της Βουλγαρίας παρέησε το Ελληνικό Επιτήριο να πει ότι δεν πάει άλλο. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, η συμπολή της Ελλάδας ήταν της τελευταίας των τελευταίων μηνών. Ουσιαστικά, για τους σημάχους, οι οποίοι είχαν χάσει τατομύρια στρατιώτες. Οι Σέρβοι δίπλα μας είχαν αποτελεατιστεί σφαγή επί τέσσερα χρόνια, οπότε ο Βινζέλος αποφάσισε αυτή την αποστολή στην εξερτία της Αντάντου με αντίο το Πολυσοβίκο, απλώς για να βάλει ένα πόντο στην Ελληνική Επιτήρα. Δεν είχε καμία άλλη. Δεν είχε καμία άλλη. Τι λέτε? Δεν είχε καμία άλλη καμία άλλη καμία άλλη καμία άλλη. Κοιτάξτε, ιδιολογικά δεν ήταν περισσότερο. Ήταν κατά του πόντου. Κατά τον Πολυσοβίκο. Μην ξέρετε ότι η Βουσική Παναίσταση είχε δύο φάσεις. Πρώτα με τον Κερένσκι, η οποία είναι αποδεκτή από τους συμπεριφέρους όλου του κόσμου. Κι άλλη στον Κερένσκι συνεχίζει και τον πόλεμο. Τηρίζει τις συνεχίες υποχρεώσεις. Μετά είναι το Βιεννή, το Πολυσοβίκο, η οποία πέρα από άλλο, είναι και ανατρεπτική του καστικού κλαστιστότους, αλλά και ανατρεπτική των συνεχικών υποχρεώσεων. Διότι αμέσως θέλει. Οπότε, εάν υπάρχει δολογικό στοιχείο, αυτό το πήραμε. Αλλά κυρίως, όμως, είχαμε να ενισχύσει τη διπλωματική... και είναι γεγονός ότι το έκανε, το πέτυχε αυτό, δηλαδή, γάλλη ειδικά. Μετά ήταν θετικά την απόγραφη στη σπίτι, ξυπνώντας από αυτό. Με αυτό το αγάπημα. Είπαμε, λοιπόν, το ιδιόνυμο, το επόμενο σε αυτό κυριακό, τώρα, για το Βενιζέλο, όπως ειπαινήθηκα. Αλλά θα επανέλθω πάλι. Από μία άποψη ο Βενιζέλος δεν με προβληματίζει. Δηλαδή, υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία είναι εφανή. Τα λέω πρώτα, στέλνω πίσω, υπάρχει ασφασμοτικότητα, υπάρχουν μεταπτώσεις, κάποιες θεριφορές, υπάρχει αυτή η υπερευσιοδοξία. Υπάρχει συνάχτηση της απεσοδεξίας, δηλαδή είναι απροετοίμαστος. Δηλαδή, επανελειμμένα, στις διάφορες, να μην πω παριαλέξερα τώρα, στις διάφορες κινήσεις των αντιπάλων του, αποδεικνύεται ο προετοίμαστος. Δηλαδή, όπως σας είπα, ο Βενιζέρας είναι τελείως απροετοίμαστος. Δηλαδή, ο Βενιζέρας είναι τελείως απροετοίμαστος. Δηλαδή, ο Βενιζέρας είναι τελείως απροετοίμαστος. Δηλαδή, ο Βενιζέρας είναι τελείως απροετοίμαστος. Και υπάρχουν και άλλες στιγμές που ο Βενιζέρας είναι απροετοίμαστος. Οπότε, εκεί στέλνει, βέβαια, και η υπερευσιοδοξία του, και η υπερφορική ιδέα, ο Βενιζέρας, ξέρει ότι είναι υπερφέρος στο μέλλον, έχει επίγνωση της ανοτεοκτοντάστας. Αυτό φαίνεται από πολλά πράγματα. Θα πούμε για τον Βενιζέρος στη Συνομία και λίγο αύριο, αλλά να πω και προκαταπολικά να πω ότι ο βλάφος που τον μίσησε, όσο κανείς, και ο οποίος ευχήθηκε παραδειγμένα το θάνατό του, στον κύριο, στον μάνα του, είναι μυστήριο. Πέθανε ο Βενιζέρος και παραμένει μυστήριο. Υπάρχει μία μυστήριο, δηλαδή, ανεξιχνίαστη, έχουμε πάρα πολλές μαρτυρίες, τι είπε τότε, γενικά πάντως δεν νομίζω ότι, ας πούμε, είναι μερκό ανάγκη. Δεν νομίζω ότι είναι η σκοτεινή της Συνομίας. Οι αντίπαλοι του βγάλουν μια δαιμονοποίηση, βγάλουν θυμίες ότι είναι της χοπαθής, ότι η μητέρα του είναι της χοπαθής, οι αδελφοί του είναι σε ψυχαίτριο, αυτά τα κυκλοφορούσαν ακόμα και στραίγια. Γενικά, να πω μία τελευταία λέξη προς το παρόν, ότι εμένα μ' εντυπωσιάζει η πληκτριμία. Δηλαδή, πολλές φορές είναι παιδίες της πληκτριμίας. Ακόμα και αν αυτό μπορεί ο άλλος να το χρησιμοποιήσει εναντίον. Ας πούμε, λέει στον Κωνσταντίνο, ότι δεν πρόκειται να κάνω τίποτα τώρα, παρόλο που παραβιάρει στο σύνταγμα, αλλά τώρα είμαστε σε κρίσιμη κατάσταση λόγω κόλεμου, και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν θα κάνω τίποτα. Όταν περάσει ο κόσμος, τότε θα αναλάβω τον αγώνα υπέρ του σύνταγματος. Και μάλιστα στην τελευταία του συνάντηση, όταν τον τηώρησε, την τελευταία φορά ο Κωνσταντίνος, όταν του είπε ο Κωνσταντίνος για την χειδαιότητα, τέλος πάντων την αμεσότητα, που ήταν εκεί κάπως εξυγκλούντα, του λέει, ενώ άλλες φορές του μιλούσε στο μυθικό του έργο, στο μυθικό φυσικά, κλπ. Εκεί φαίνεται, μιλάει στο μυθικό και του λέει, κοίταξε, μην μου κάνεις καμία ιδεία. Και ο αγγλικός, τέλος πάντων ο μοναρχικός, δώσταν σε αυτό το σημείο με μεγάλη απόλαυση, και ο Πενιζέλος του λέει, δεν μπορώ να κάνω τίποτα μεγαλύτερο, τελειώθω έγινε το στρατό όλο μαζί σας, δηλαδή δεν μπορώ να γίνει αυτό. Οπότε θέλω να πω, το λέει μετά, θα απόσκουμε από τις εκλογές, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Και στις αρχές του 2016, ότι δεν μπορούμε με τον Βούργερο, στη πόρτα μας, να κάνουμε κάτι εσωτερικά. Άρα αυτή η υλικρίνεια, ουσιαστικά το θρασίνει, τον Κωνσταντίνο και τους Γουναρέους. Διότι θεωρώ και το μέλλον, ότι δεν θα κάνουν τίποτα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Δύο ερωτήστες. Μία είναι η Τσίτσα. Ο Πενιζέτος πήρε ως αρχηγμάτο κοινωνός να κάνει το ρεσίτο, να κάνει όμως την παρέα, αλλά το πλήρωσε για όλο το διάστατο. Αναρωτιέμαι, πόσο αλλιώς θα μπορούσε να είναι. Δηλαδή αν οι μεγάλες δυνάμεις δεν ήτανε παι, ήταν κοίτα. Α, αυτό ήτανε. Και το δεύτερο, είναι το έξι σε παιδιά, να γραφήκατε στην τουραστηρική επισταγωγή, έτσι και γιατί εγώ. Ήταν ένας εξωματικός. Όταν έγινε η εκτέλεση των ΜΠΣ, στο ποιο σας εσείς αναφερθήκατε ότι πιθανό, όχι πιθανό, είναι, εσείς ήταν σίγουρος ότι ήτανε βεβαιασμένοι η ακόμα κόφαση αυτή, αν και κατά ποιονόμοι σας, θα έπρεπε αυτή να έκανε εκτελεσθή νωρίτερα στο ΜΠΤ 909. Α, ναι, ναι. Το ερώτημα ποιο είναι το να ακούστε, και αν ήταν ο λάθος διόττως, είχα διαβάσει πριν από λίγο καιρό, στο ΜΠΤ 94 μέχρι σήμερα, ότι αν αποκατάσα, είχαμε αδειά, ή έξι. Πώς το σπολιάζεται, αυτό είναι το πιο σκεφτικό, και είναι το πιο πραγματικό. Ε, να ευχαριστώ, το πρώτο ποιο έκανε να φτιάξετε από πρώτα, το πρώτο ποιο έκανε να φτιάξετε από πρώτα. Α, για την επέβαση της αντά. Ναι, ναι, κοιτάξτε. Ε, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Εγώ μίλησα, ειδικά για τη διακίνωση, ή νότα, όπως λένε, μερικές φορές, τη διακίνωση στις 08.09.1916, η οποία επικαλείται τα δικαιώματα των προστατήτων δυνάμων. Λοιπόν, και συγκράτηκε, οπότε, αμέσως, ενός πρώτο, υπάρχει αυτό, ποιος προστάτευτες δυνάμων, ενέτυχε η 1816, έλεγχος. Ε, είναι τελείως, γελείο να γίνεται αυτή η επίκλυση, κι άλλωστε, η Ρωσία δεν συμμετέχει. Ε, είναι εντελεί πλαστόγια το πράγμα αυτό, το εγγάλικο, λοιπόν. Ε, οι γάλλοι και οι άντροι το κάνουν, οι γάλλοι κλείσουν το κοινό. Αλλά θέλω να πω, η επίκλυση των προστατήτων δυνάμων, είναι τελείως αίωρη για το νομική άνθρωπο. Δεύτερο, επεμφέρον, δεν είναι απλώς, ότι επειδή αυτά που κάνετε φέρσουν σε κίνδυνο τη στρατιά της Ανατολής, στο μακεδονικό μέτωπο, που θα ήταν μια εύλογη ικοτονία, επεμφέρον στα εσωτερικά. Και λένε, αυτή η Βουλή είναι παράνομη, επειδή εξελέγει από μονόπλια οικογένειας, να τη διαλύσετε, και να αλλάξει η κυβέρνηση του Λούδερ, επεμφέρον, ευθέως στα εσωτερικά. Θα μπορούσε, μάλιστα, ιρωνικά, αν είχε επιβάλλει και την αποστράτευση, γιατί υποτίθεται ότι ο στρατός του Κωνσταντίνου απειλεί τα νότα του στρατού της Ανατολής. Σε αυτό δεν είναι τελείως άδικο, γιατί ο Κωνσταντίνος το σκέφτεται από τελείως. Το γράφει μάλιστα και στην Πάολα, λέει, μερικές φορές το σκέφτηκαν να τους βαρέσουν, όχι πίσω από τα νότα. Δεν ήταν, δηλαδή, αποκύμα της φαντασίας των γάρλων μόνον. Άρα με την αποστράτευση, παίρνει προς τα μια σατανική νομοτέρσια, διότι οι αποστρατευόμενοι σχηματίζουν τους συνδέσεις στον εμστράτο. Ο Κωνσταντίνος, όπως έχω γράψει, αποκτά έναν ιδιωτικό στρατό, και το οποίο δεν είναι επισήμασι πέθυνος. Πέθυκος ήταν και ένας επίσημος στρατό. Για τους επίστατους μπορεί να πει ναι, αλλά αυτοί κάνουν διάφορα. Και οι επίστατες αμέσως φροντίζουν οι λειτουργίες που εγκωτίστηκαν το Σεπτέμβριο του 1956, ότι δεν πρέπει να είναι ελεύθερο. Άρα όλο αυτό το πράγμα, το οποίο κάνει χωρίς να συμβουλεύει το Πενιτσέφ, οδηγεί σε μια εξαιρετική για τον Βενιτσέφ. Θέλω να πω ότι αυτή η κίνηση, ήταν κίνηση της αντάντης. Ο Βενιτσέφ δεν είχε συμμετάσει στην προετοιμασία του ούτε τον ίδιο στρατό, και άρα ήταν και για αυτό το λόγο ανοησία του να βγει και να πει, μπράβο, σαν γονείς, που επεμβαίνεται στο ανήλικο. Αυτό ήταν αυτοκτονία στην παλαια Ελλάδα, η οποία παλαια Ελλάδα, όπως απέλεξε στα Μεγεριανά, αρνιόταν να πολεμήσει, κατά πού κι άλλο, αρνιόταν να πολεμήσει και στην Ακαιοδομία, αλλά ήταν διατεθειμένη να πολεμήσει για την παλαια Ελλάδα, ακόμα και σαν κουβέρνα. Είναι η πρώτη και μόνη χώρα, που Έλληνες αποφάσισαν να τα πάρουν με μεγάλες δυνάμεις μόνοι τους. Τέλος πάντων. Το άλλο για τη Δίκτω Νέξη, σε ό,τι με αναφορά καλά εσείς, τι αναψηλάθει σε αυτό που έγινε. Ευτυχώς, το λέω ευτυχώς, εκείνη την εποχή έλειμπα στην Αμερική, δεν το πήρα καμπάρι, το λέω ευτυχώς, πρώτη για μια γελειότητα. Η αναψηλάθειση, δηλαδή, ήταν γελειότητα. Είναι κατανοητή και... Είναι κατανοητή, ως επιθυμία του εμπορνούτερους πάντων πρωτοπαπαδάκιν, να ξεπλύνει, αλλά αυτό δεν χρειαζόταν να ασκοπηθεί ο Άλλος Πάραγος με αυτό το θέμα. Ο Άλλος Πάραγος έφτιαξε τον Άλλο Πάραγο και επηρέασε τον Άλλο Πάραγο. Ήταν γελείοτητα. Σε ό,τι αφορά τη δική μου ευθύμηση, υπάρχουν πολλά επίπεδα. Αυτό που είπατε και το οποίο πεινήθηκα και πριν είναι ότι ορισμένοι από αυτούς είχαν διαπράξει εις χάρη την προοδοσία καραβινάντη και ο Μεταξάς και ο Γούναλις όταν συμμενοούνται με τους Γερμανούς για να επιτεθεί ο ελληνικός στρατός στα ανώτα της Αλτάντ και να επιτεθούν οι Γερμανοί και οι Βούργαροι εναντίον από την άλλη αριθμιά είναι σχέτη προοδοσία, διότι οι Βούργαροι έχουν καταλάβει την Αντολική Μακεδονία είναι οριστικά δικίδικοι Λοιπόν, το να είσαι διατεθειμένος να συμπολευτείσεις με τους Γουργαροί σε αυτή τη φάση πλέον είναι καραβινάντη σχέτη προοδοσίας Μετά δε το 18 όταν ο Μικώλης Θεττόκης πάει στον Περομείνο και τους προτείνει να δεφύγει και φαλίξει ο Κωνσταντίνος στο δεύτερο στόμα στρατού και να συμπολεμήσει με τους Βουργαρούς και τους Γερμανούς εναντίον και του ελληνικού στρατού, λέγαμε του οποίου ανώτα του Κάρπον και είναι ο Γιώργος ο Βαδέντης Μετρός αυτό πια είναι τρεπλή σχέτη προοδοσία αυτό δεν το ήξεραν στην Δήκη των 6 αυτά τα βρήκε ο Γιώργος ο Βαδέντης στα Γερμανικά Αρχεία αργότερα 13 αργότερα τα άλλα όμως τα ήξεραν οι στρατοδίκες και τα ήξεραν και οι Παρστατικοί Πιτρούλοι και αναφερθήκαν σε αυτά και ο Θεομένας που προείδωκε το Καστήριο τα αφορούν αυτά τις πρώτες το Νευρή όμως τα ήξεραν μάλιστα να πω και κάτι λιγοαστείο γνώσα την εγγονή του μεταξάνα μία ξεκοναστή μεταξάνα π.χ. πρόσφατα σκητικά και της είπα ο Μελέναν δεν τα ξεχωρώ γιατί έχω γράψει θετικά για το παππού σας βέβαια της λέω, αν τον είχαν σιδάροντε 16-17 θα είχε τη θεληστή για σχέση του δούλου αλλά μεταξάνα έχει και αυτό το ενδιαφέρον ότι ο άνθρωπος που ήταν προδότης κοινωνικά το 16-17 έγινε θυμός ή έγινε στο σαράδο ο ίδιος άνθρωπος μάλιστα εγκαθορίστω ένα άλλο εγγραφό γιατί το κερδίδιο του 16-17 μεταξάς έφυγε με λιγικό τελείο δηλαδή μετατέθηκε όπως και ο δούλος μανείς καταπέτσι σαν τάντ λοιπόν και ο Γερμανός Τρέφης γράφει από την Αθήνα στο Περβένο δεν πειράζει που έφυγε μεταξάς από το εκπληλείο τώρα θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καλύτερα για τις κομπούς άρα ιωνή πράκτερα ξέρω έμπιστος, άμπιστος δεν ξέρουμε άρα για τρεις από τους έξι μάλλον για δύο από τους έξι για τον Ουναρι και τον Θεοτόκη υπάρχει εσχάρη προδοσία από πριν η οποία είναι αντιμόρφη πάλι αυτό για τον Ουναρι υπάρχει εσχάρη προδοσία από εντεχόμενο δώρο δεδομένου ότι όπως δείτε στην συνομιλία που είχαμε μεταξάς όταν προσπαθούσαμε να φορτώσουμε την ευθυμικασιατική εξτρατεία τους λέω μεταξάς γιατί συνεχίζει το πόλεμο γιατί κλημακόμαστε το πόλεμο απαντάει ο Πουνας το πόλεμο το βρήκαμε αλλά δεν μπορούμε να το σταματήσουμε και ο Πρωτοπαπαδάκης το λέει και πιο καθαρά καλύτερα να καταστραφούμε παρά να υποχωρήσουμε γιατί τότε θα ξαναβρυζένουμε δηλαδή συνεχίζω την ευθυμικασιατική εξτρατεία για την κλημακόμα μου με το φόβο πως αν εμείς αποχωρήσουμε από την ευθυμικασία μας ανατρέψουν και ξαναφεύγουν του Βενιζέλου και να κάνει το μεταξάς ο οποίος με σήκει ο Βενιζέλος και ο οποίος είχε πρόσφατα κουβέντες με να τολοφωνηθεί ο Βενιζέλος να κάνει αυτός ο οποίος του λέει μα καλά πρέπει η χώρα μας να πάει στο διάολο και είναι δε ακόμα για μένα βαρεύτερο ότι ο Γούναρης επικαλείται τα προσωπικά του συμφέροντα τα ατομικά του συμφέροντα τους λέει σ' αυτούς που είναι τα λόγια εσείς να φοβάστε λέει που έχετε δεσμούς ενώ η οικογένεια που έχετε οικογένεια και περιουσία εγώ ένας μόνος άνθρωπος είμαι και πάω όπου θέλω ενώ εγώ παίρνω το κατελάκι μου και φεύγω εσείς να φοβάστε την επάνωμα του Βενιζέλου που έχετε υπαρκήρια και περιουσία ασύλληπτη η νοοτροπία και το ψυχολογικό έξι επίπεδο το ψυχολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτοί οι άνθρωποι αποφασίζουν για την τύχη αυτοί είναι άνθρωποι ουσιαστικά είναι και ο στρατός αλλά είναι και οι πληθυσμοί αυτό δε και μακώνατε μετά με την απόφαση για την εξόλυση προς Αγγερά η οποία είναι μια βλακόδορης απόφαση απολύτως ανόητη απόφαση την οποία ουσιαστικά παίρνουμε εκπομονή από τη βάση του Μπουναρί και του Κολάου Θεοτόρκη στη σύστηση που γίνεται αυτοί οι δύο οι οποίοι περιμένουν μαζί τους και ο Ξενοφών στρατηγός η στρατιωτική είναι επιφλατική και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος είναι επιφλατικός ανά και ανεδικός οπότε αυτή η μοιραία απόφαση που διέκτησε το Ελληνικό στρατό ουσιαστικά είναι ευθύν ειδικά από Μπουναρί και του Κολάου Θεοτόρκη οπότε ναι δεν ήταν αισχάρητη προδοσία του προθέσεως όπως απλητούσε ο νόμος αλλά ήταν αισχάρητη προδοσία είτε από ασυγχώρητη αμέλεια, από ασύγνωστη αμέλεια είτε από ενδεχόμενη προδοσία και οι κατήγοροι στου κέντρα της θήκης κατήγηξαν αν ήταν ενδεχόμενο δώρο υποβεβαιώθηκαν γιατί κανείς δεν μπορούσε να το δείξει το δισπόπημα ενδεχόμενο δώρο και βέβαια και εγώ σωστά τους είπα ότι για την ασχάρητη προδοσία δεν αρκεί ενδεχόμενο δώρο ως χαίρος δεν πρόκειται από την άλλη μητέα ήταν αδιαγνώητο και για τους στρατοδίκες και για πολύ άλλο τόσμο να μην ατιμώνουν και όταν μεταξάζει μην ενδιαφέρουν οτι όταν μεταξάζει δεν πήγε στη θήκη ως μάρτυρας ακριβώς γιατί είχε...ίξερε ότι ήταν μια λάθος να πάει και να πει τι να επαναλάβει αυτά που έλεψε για το μέλλον σε αυτό τον εμμόνου έναν που πρόσπασε να τους δοθεί η δικαίωμα έφεσης και καρδιακά ήταν στιγμένη η θήκη ήταν στιγμένη από το πάντελο όπως φαίνεται αλλά ήταν αναγκαία ήταν αναγκαία συμφόραμε στο κλίμα της εποχής και όσον αφορά εμένα προσωπικά έκανε τη διάγρασή των τριών να δείχνουν το καπατάκι που να βγει εκεί που να βγει εκεί |
