| : Ευχαριστώ πολύ. Να δώσουμε και τον λόγο στον Δήμαρχό μας. Καλησπέρα σας κι από εμένα. Είμαι από εμένα. Καλησπέρα σας κι από εμένα. Καλησπέρα σας κι από εμένα. Απόψε καλωσορίζουμε στο ανοιχτό μας πανεπιστήμιο έναν δικό μας άνθρωπο. Λέω δικό μας, γιατί η κυρία Μακρή πρώτα απ' όλα είναι γνωστή εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια και μπαίνει στα σπίτια μας μέσα από τη τηλεόραση, αλλά λέω δικό μας και γιατί είναι συνδημότησά μας, συμπολίτησά μας, κατοικεί στον Άλλημο, έχει εκλεγεί δημοτική σύμβουλος στον Άλλημο, βεβαίως, έχει τιμήσει την πόλη μας και είναι μεγάλη η χαρά μας και να την έχουμε συνδημότησαν, έχει μια ιδιαίτερη αγάπη και για την ιστορία της πόλης, πρέπει να σας πω. Εγώ θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και είχα βγάλει ένα μικρό έντυπο, ασπρό μαύρο, με κάποιες από τις αρχαιότητες του Αλήμου, είχε πάρει τηλέφωνο γιατί είχε πέσει στα χέρια της και είχε ενθουσιαστεί με αυτά που έλεγε για τον Άλλημο και ήθελε να με συγχαρεί. Το έχω κρατήσει σαν μια πολύ γλυκιά ανάμνηση από την πορεία μου αυτά τα χρόνια στα δημοτικά, γιατί έχεις και δύσκολες στιγμές, έχεις και κάποιες ευχάριστες ανθρώπινες και αυτό είναι μια πολύ ευχάριστη στιγμή, μια έκπληξη ευχάριστη, ωραία ανάμνηση και επειδή αγαπάει πάρα πολύ την ιστορία της πόλης μας η κυρία Μακρή, της έχω φέρει και ένα βιβλίο από το δύο μας να τις δώσουμε ως δώρο, συμβολικά της ανάμνησης της συναντησής μας σήμερα και την επόμενη φορά εδώ στο Νεκτό Πανεπιστήμιο, που αφορά τις αρχαιότητες του Αλήμου στο πάνω κυρίως κομμάτι της πόλης, προσθόν ο Καραμάκη, δηλαδή στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, είναι από τις ασκαφές του Μετρώ, αλλά συμπεραμάνονται και τα ευρήματα, τα σημαντικότερα ευρήματα και από την παραλία, γιατί έχουμε από τους προϊστορικούς χρόνους μεγάλη ανθρώπινη παρουσία στην παραλία, στους προϊστορικούς είχαμε και εκεί που είναι το κοντοπύγαντο ηλιοφόρος Βουλιαγμένης, η οποία ταυτίζεται με την αρχαία αστική οδό που συνέδεται την Ακρόπονη δηλαδή με τη θάλασσα και το αρχαίο θέατρο θα δείτε εδώ με τετράγωνη ορχήστρα, άρα λοιπόν από τους συμπολίτες μας που στο βάθος των αιώνων έχουν αφήσει το στίγμα τους και τα ύχνη τους στην πόλη μας τα βρείτε αρκετά εδώ και ευχαριστούμε που και εσείς είστε ένας από αυτούς τους συμπολίτες που αφήνουν τη σφραγίδα τους στην κοινωνία με τη δράση τους. Λοιπόν είμαστε όλο αφιά και θα χαρούμε πάρα πολύ να σας ακούσουμε. Λοιπόν τώρα μιας και είμαστε έτσι μεταξύ μας, δηλαδή μεταξύ μας που κυρία μακρύ αυτή η αίθουσα δύσκολα γεμίζει, χάρη σε σας απόψε γέμισε και σας ευχαριστούμε για αυτό και ευχαριστούμε και τις αθελόντριες που κάνουν έναν σπουδαίο οργανωτικό κόπο και είναι όλα τόσο άψογα. Λοιπόν μου θυμίζει τώρα λοιπόν μιας και είμαστε έτσι εδώ η κυρία Σκλάβου να σας ενημερώσω για κάτι ευχάριστο ότι είναι έτοιμο και πολλές μας ξεκινήσει να μεταδίδει ιντερνετικά το δημοτικό μας ραδιόφωνο, Άλλημος Web Radio ή θα δούμε αν θα το βαφτίσουμε κάπως αλλιώς. Η κυρία Τένια Μακρή λοιπόν έχει εκφράσει τη διάθεση και την πρόθεση να συμμετέχει στο ραδιόφωνο μας και θα την έχετε εδώ και από εκεί να την ακούτε. Ευχαριστούμε και για αυτό πάρα πολύ. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι βρισκόμαστε και παίρνουμε γνώση αλλά ότι γνωριζόμαστε και μεταξύ μας. Ζούμε σε μια περιοχή η οποία είναι θαυμάσια με μια πάρα πολύ έντονη και μεγάλη ιστορία και εμείς οι άνθρωποι οι οποίοι την αποτελούμε οι σύγχρονοι Έλληνες δεν είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε έτσι τόσο κοντά και να είμαστε σε κοινές δραστηριότητες τουλάχιστον να γνωρίζουμε τα πρόσωπά μας και να λέμε μια καλησπέρα ή ένα χειρετισμό ένα στον άλλο γιατί νιώθουμε ότι είμαστε κάτοικοι και να πνέουμε τον ίδιο καθαρό αέρα του αλήμου. Πρωτού ξεκινήσω σήμερα αυτό που θα θέλαμε να κουβεντιάσουμε θέλω να σας μιλήσω ότι με βλέπω ότι είμαι ντυμένη σταρός. Ξέρετε ότι Οκτώβρης είναι ο μήνας της πρόληψης του καρκίνο του μαστού. Είμαι μια γυναίκα η οποία έχω επιβιώσει από το καρκίνο του μαστού και από τότε που περπάτησα αυτά τα μονοπάτια και μέχρι σήμερα ένα κομμάτι της ζωής μου το έχω φιερώσει στο να μιλάω γι' αυτό για να ενθαρρύνω τις γυναίκες να κάνουν πρόληψη και από την άλλη πλευρά να σέβονται τον εαυτό τους να σέβονται το κορμί τους γιατί εκείνο το οποίο έχει φανερωθεί εμείς οι γυναίκες που τα θύματα πρέπει να σας πω ότι αυξάνονται καθημερινά είναι οκτώ στις μία γυναίκα στις οκτώ θα εκδηλώσει καρκίνο του μαστού και πρέπει να σας πω ότι εκτός από οποιασδήποτε άλλους λόγους που μπορεί να οφείλεται η εμφάνιση της νόσους ακαδημίας από εμάς ένα σημαντικότητος παράγοντας είναι ο κακός τρόπος ζωής και το άγχος. Οπότε λοιπόν ας ενωθούμε ας νιώσουμε ότι αυτή η ζωή έχει πολύ ωραία πράγματα να μας δώσει να αγαπάμε το κορμί μας να το εξετάζουμε μία φορά το χρόνο αν είμαστε στις γυναίκες εκείνες που έχουν ένα υψηλό δίκτυ επικίνδυνότητας να εξετάζονται λίγο πιο συχνά γιατί η πρόληψη είναι εκείνη η οποία σώζει και εγώ τον καρκίνο μου τον βρήκα από πρόληψη. Οπότε λοιπόν και βλέπετε είμαι εδώ και είμαι ζωντανή και είμαι 8 χρόνια επιβιώσασα και εύχομαι να έχω άλλα τόσα και να έρχομαι να σε συναντώ και να λέμε ωραία πράγματα. Μιλώντας πάλι με την κυρία σκλάβολη η οποία πραγματικά με έχει σκλαβώσει με την ευγένειά της και με τον τρόπο τον οποίο με προσήγησε κουβεντιάσαμε τι θα ήταν όμορφο να μιλήσουμε σήμερα και να μιλήσουμε για ανθρώπινα θέματα. Έτσι λοιπόν για σήμερα είπαμε να μιλήσουμε για τη σχέση της μητέρας με το ενήλικο παιδί της και την άλλη φορά την ανάλη δευτέρα να μιλήσουμε για την θεραπευτική στάση ζωής. Σας συνηστώ να έρχετε να την παρακολουθήσετε και αυτή την κουβέντα που θα κάνουμε γιατί με τη βοήθειά σας θα σας περπατήσω μέσα σε δρόμους που παρόλο που τους ξέρετε δεν τους αναγνωρίζετε και θα σας καλέσω να τους περπατήσουμε μαζί ούτως ώστε φεύγοντας από εδώ να νιώσουμε όλοι ότι μπήκε ένα σημαδάκι όμορφο στην ψυχή μας που μας έκανε καλύτερους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν σήμερα θα μιλήσουμε για τη σχέση του ενήλικα παιδιού με τη μητέρα του και θα μου πείτε πώς μου ήρθε να γράψω αυτό το βιβλίο, τι θα κάνω με σένα μαμά. Αυτή η ιστορία ξεκίνησε από το ότι όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω ως σύμβουλος σχέσεων, σύμβουλος γάμου, σύμβουλος οικογένειας όλοι αναφερόμαστε στη μητέρα μας, όλοι έχουμε μια αναφορά στη μητέρα, η μητέρα μου αυτό, η μητέρα μου εκείνο, η μητέρα μου μου έκανε αυτό, η μητέρα μου έκανε εκείνο και βλέπουμε ότι τελικά η εσωτερική μας δομή είναι αποτέλεσμα αυτής της ευλυματικής φυσιολογνωμίας της μητέρας μας. Το κουβέντησα λίγο περισσότερο το θέμα με την κόρη μου η οποία και εκείνη κάνει το ασυνήθιστο επάγγελμα της μητέρας και του πατέρα της και μου είπε τη μάνα θα πρέπει να ασχοληθείς λίγο με το θέμα αυτό γιατί πράγματι δεν υπάρχει ιδιαίτερη βιβλιογραφία, καλά στην ελληνική βιβλιογραφία δεν υπάρχει τίποτα, αλλά και στην ξένη βιβλιογραφία που ανέτρεξα το θέμα τελευταίος πρέπει να σας πω ότι κουβεντιάζεται πάρα πολύ. Εμείς οι γυναίκες γινόμαστε μητέρας από την ώρα που γεννιόμαστε και το πρώτο παιχνίδι το οποίο μας δίνουν είναι μια κούκλα την οποία την τύνουμε, την γδύνουμε, γινόμαστε κουμπάρες, γινόμαστε μαμάδες, την παταΐζουμε, τα αλλάζουμε, αρχίζει δηλαδή μέσα μας και υπάρχει ένα συνέστημα ή ένα αίσθημα αν το θέλετε, αυτό της μητρότητος το οποίο κτίζεται σιγά σιγά. Καθώς βέβαια μεγαλώνουμε, τώρα τελευταία μας βάλανε και τον Τζον μαζί, ότι δεν μπορεί η γυναίκα αυτή παρκτιμόνη της να είναι, πρέπει να υπάρχει και ένας άντρας για να μπορέσουν αυτοί οι δύο άνθρωποι να παράγουν παιδιά. Έτσι λοιπόν αρχίζει μέσα στο μυαλό μας και σχεματοποιείται αφενός μεν η έννοια της γυναίκας μητέρας, αφετέρω για να γίνει μητέρα θα πρέπει να είναι στη συνύπαρξη με έναν άντρα. Και βεβαίως ανάλογα με το πώς η γυναίκα, το παιδί, η κόρη μεγαλώνει μέσα στην οικογένεια, τον άντρα ή τον βάζει κορώνα της ή δεν τον βάζει πουθενά. Έτσι λοιπόν μεγαλώνουμε σιγά σιγά με ένα πρότυπο στο μυαλό μας για το ποια είναι η μητέρα και ποια είναι η γυναίκα. Η σχέση μας λοιπόν ξεκινάει από πάρα πολλά από τα μικρά μας χρόνια, μέχρι που φτάνουμε στην ελικία εκείνη που πιάμε ένα όρημο κορμί και εφόσον το όρημο κορμί συναντήσει τα μάτια ενός φλογερού έρωτα, αρχίζουμε και κάνουμε όνειρα να φέρουμε στον κόσμο παιδιά. Πρωτού τα παιδιά αυτά γεννηθούν ήδη, τα έχουμε σχηματοποιήσει στο μυαλό μας, τους έχουμε δώσει χαρακτηριστικά, είτε δικά μας, είτε του μπαμπά μας, είτε του άντρα με τον οποίον έχουμε βρεθεί μαζί, γινόμαστε δηλαδή μητέρας πρωτού σχετίσει μέσα στο κορμί μας μία ζωή. Έτσι λοιπόν αυτή όλη η ιδέα, το να γίνω μητέρα, το να παράγω παιδιά, το να δώσω ζωή σε έναν άνθρωπο είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό για τη γυναίκα. Βέβαια πρέπει να σας πω η επιστήμη έρχεται όλα αυτά και τα επιβεβαιώνει και όχι μόνο επιβεβαιώνει το γεγονός ότι για να υπάρχει ένα υγιές παιδί πρέπει να υπάρχει μία υγιής μητέρα με όλη τη σημασία της λέξης, δηλαδή όχι μόνο στο κορμί αλλά κυρίως στην ψυχική της κατάσταση, το πράγμα γίνεται πάρα πολύ σοβαρό. Σήμερα η επιγηνετική, η επιστήμη εκείνη η οποία μας δίνει πάρα πολλά μυστικά για το πώς είναι η ζωή μας κατά τη διάρκεια της κεωφορίας μας, οι πυροφορίες αυτές μας έχουν εξαφνιάσει. Τι λένε αυτές οι πυροφορίες, αυτές οι πυροφορίες λένε ότι η ψυχική διάθεση της μητέρας επηρεάζει απόλυτα την δομή του χαρακτήρα μας. Ο χαρακτήρας μας είναι αποτέλεσμα δύο παραγόντων, ο ένας παράγοντας είναι το κληροδότημα το οποίο έχουμε, δηλαδή έχουμε κληροδότημα το οποίο προέρχεται από 7 γενιές ακατέρωθεν. Δηλαδή έχουμε χαρακτηριστικά προσωπικότητος από 7 γενιές από την πλευρά του πατέρα και 7 γενιές από την πλευρά της μητέρας. Αυτός λοιπόν είναι ο ένας παράγοντας του χαρακτήρα. Ο δεύτερος παράγοντας του χαρακτήρα είναι όλες οι επιδράσεις και οι επιρροές που δεχόμαστε από την ψυχική κατάσταση της μητέρας μας. Εκείνο λοιπόν το οποίο ξέρουμε σήμερα από την επηγηνετική είναι ότι όταν η μητέρα αυτό το οποίο βάζει μέσα της, αυτό το έμβριο το οποίο σιγά σιγά αρχίζει και κινείται μέσα στο κορμί της, αν είναι έτοιμη να το δεχτεί, αν αγαπάει αυτόν τον άνθρωπο με τον οποίο αυτό το πλασματάκι έχει μπει μέσα στο κορμί της, αν είναι έτοιμη να μπει μέσα στη διαδικασία το να βγάλει κομμάτια του δικού της αυτό να τα φιερώσει σε αυτό το πλάσμα το οποίο μεγαλώνει από την ίδια μέσα στο κορμί της, τότε αυτές οι θετικές επιρροές στην προς τον χαρακτήρα αυτού του πλάσματος που είναι στο κορμί μας είναι πάρα πολύ θετικές. Επίσης από την ίδια επιστήμη έχουμε σήμερα πληροφορίες οι οποίες λένε ότι οι σχέσεις με τον πατέρα μας εξαρτώνται πάρα πολύ από τη σχέση που έχει η μητέρα κατά τη διάρκεια της κοιοφορίας του παιδιού της με τον άντρα της. Δηλαδή αν είναι μια σχέση η οποία είναι αγαπησιάρικη είναι γλυκιά, ο άνθρωπος της είναι βοηθητικός, αν και οι δυο τους χαίρονται αυτό το οποίο έχουν παράγει τότε αυτή όλη η θετική επίδραση η οποία έρχεται μέσα από τη μητέρα και πηγαίνει μέσα στο έμβριο έχει πολύ θετικά χαρακτηριστικά στον χαρακτήρα του παιδιού. Έχουμε δει λοιπόν ότι παιδιά τα οποία γεννιώνται και έρχονται σε πρώτη επικοινωνία με τη μητέρα ή με τον πατέρα μετά από τα δύο χρόνια γιατί εδώ πέρα μπαίνουν και άλλοι παράγοντες θα τους πούμε, βλέπουμε ότι έχουν μια πολύ πιο θετική σχέση στο να δεχτούν τον πατέρα σε σχέση με τη μαμά τους ή άλλα παιδάκια που τον σπρώχνουν τον μπαμπά. Και λέμε και συνήθως οι μπαμπάδες αυτές τις περιτώσεις λένε δεν μιλάς το παιδί για μένα, μιλάς εσύ, το κρατάς για τον εαυτό σου και το καθεξής, δεν αντιλαμβάνονται ή δεν αντιλαμβανόμασταν μέχρι τώρα ότι πάρα πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά που έχουμε μέσα μας οφείλονται και στην σχέση αυτή, την δυναμική σχέση που υπήρχε κατά τη διάρκεια της κοιωφορίες μας μέσα στο κορμί της μητέρας. Αντιλαμβάνεστε ότι όταν λέμε για χαρακτήρα και για επιρροή από εφτά γενιές σε κατέρωθεν, καταλαβαίνετε πόσο άγνωστοι είμαστε. Καταλαβαίνετε ότι όχι μόνο ότι είμαστε άγνωστοι γιατί δεν ξέρουμε τι είναι αυτό το οποίο μεταφέρει ο καθένας από εμάς αλλά το σημαντικότερο είναι η μοναδικότητά μας. Και δεν ξέρω αν ποτέ έχετε σκεφτεί ότι την ώρα που συλληφθήκατε εσείς εγώ και μπήκαμε στο κορμί της μητέρας μας, θα μπορούσε την ίδια συγκεκριμένη στιγμή να έχουν εγωνιουμπηθεί αραιοδομηταπέντε πέντε εκατομμύρια παιδιά. Γιατί άραγε να γίνετε εσείς, να γίνω εγώ, έτσι. Βεβαίως εδώ έρχεται μία ανώτερη δύναμη και λέει ότι ο καθένας από εμάς έχει έναν ρόλο που γεννιέται, δεν είμαστε τυχαία, δεν γινιόμαστε τυχαία, δεν έχουμε έναν τυχαίο αν το θέλετε ερχομός αυτό εδώ πέρα τον κόσμο γιατί αφενώσουμε ότι πρέπει, θα το πούμε και την άλλη φορά αυτό, αφενώσουμε ότι πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και να φτάσουμε το θείο διότι είμαστε θεόπλαστοι. Άρα από τη στιγμή που πλαστήκαμε από κάποιον ανώτερο, έχουμε κι εμείς ανώτερες δυνάμεις μέσα μας από τη μία πλευρά αυτό και από την άλλη ο καθένας από εμάς πρέπει να επιτελέσει ένα έργο τελείως διαφορετικό για να συνεχιστεί ο κόσμος. Άρα λοιπόν δεν είναι τίποτα τυχαίο το ότι είμαστε τόσο μοναδικοί, τόσο ιδιαίτεροι με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αποτελούν το χαρακτήρα μας. Και ερχόμαστε λοιπόν τώρα. Επίσης πρέπει να σας πω ότι η επιγενετική μας έχει μαρτυρήσει σήμερα ότι πάρα πολλά πράγματα τα οποία μας ήταν ανεξήγητα μέχρι πρότεινος όπως είναι η σχυζοφρένεια, όπως είναι η ομοφιλοφιλία, όπως είναι ο αυτισμός πρέπει να σας πω ότι είναι παιχνίδια χημικά της φύσης μέσα στη μήτρα της μητέρας μας. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν το τι γίνεται μέσα στο κορμί μας όταν ευλογούμε να φέρουμε έναν άνθρωπο στη ζωή. Ερχόμαστε λοιπόν τη στιγμή πια που έχουμε οριμάσει και ακούγεται το πρώτο μας κλάμα. Ο πρώτος άνθρωπος ο οποίος μας παίρνει στην αγκαλιά μας είναι η μητέρα μας και ανταλλάσει η γυναίκα αυτή η οποία μας μετέφερε αυτούς όλους τους μήνες ανταλλάσει το πρώτο βλέμμα μαζί μας. Εμείς στην ψυχολογία αυτό το βλέμμα το λέμε αυτό το βλέμμα. Τι σημασία έχει αυτό το βλέμμα. Αυτό το βλέμμα κατεβάζει τον μοχλό τις λειτουργίες του συναισθήματος. Να το εξηγήσουμε αυτό λίγο καλύτερα. Πρέπει να σας πω ότι το κορμί μας και το μυαλό μας είναι δεδομένα. Δηλαδή έχουμε συγκεκριμένο σωματότυπο. Γεννιόμαστε δηλαδή με συγκεκριμένο σωματότυπο. Γεννιόμαστε με μυαλό συγκεκριμένο. Θα είμαστε με τριας εφείας, ανώτατης εφείας, χαμηλής εφείας. Το μυαλό δεν εξελίσσεται ποσοτικά, εξελίσσεται ποιοτικά. Το μόνο πράγμα το οποίο δεν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι είναι η καλλιέργεια του συναισθήματος. Εμείς οι γονείς δηλαδή το μόνο το οποίο κάνουμε είναι, δεν μπορούμε να πέβουμε στο σώμα ή στο μυαλό του παιδιού, αλλά μαθαίνουμε τα συναισθήματα στο παιδί μας. Εμείς οι γονείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι μαθαίνουμε τα συναισθήματα στο παιδιά μας. Έτσι λοιπόν βλέπετε παιδιά τα οποία μεγαλώνουν σε ένα εξωστρεφές συναισθηματικά περιβάλλον, έχουν μια όμορφη προσέγγιση συναισθηματική, αλλά παιδιά τα είναι πολύ πιο μαζεμένα συναισθηματικά, είναι εσωστρεφή γιατί έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που η εκδήλωση του συναισθήματος είναι πάρα πολύ περιορισμένη. Άρα λοιπόν η πρώτη ματιά που ανταλλάσσουμε με τη μητέρα μας, αυτό το βλέμμα δηλαδή, κατεβάζει το μοχλό του συναισθήματος και αρχίζει αυτή η λειτουργία στον εγκέφαλο να παίρνει μπρος. Εδώ λοιπόν αρχίζει και η αρχή της δομής της προσωπικότητος. Το πρώτο πρόσωπο λοιπόν το οποίο βάζει το σημάδι του στη δομή της προσωπικότητάς μας είναι η μητέρα μας. Στους πρώτους 4 μήνες η σχέση μητέρας και παιδιού όπως επίσης και τους υπόλοιπους έως τους 12 μήνες είναι αδιάρρυπτη. Το παιδί δεν νιώθει ότι είναι μοναδικότητα, ότι είναι μόνο του αλλά ότι είναι ένα μέρος της μητέρας του. Η μητέρα του και εκείνο κατά την αντίληψή του είναι ένα πρόσωπο. Άρα είναι αδιάρρυπτος αυτή η σχέση. Στους πρώτους λοιπόν 4 μήνες της ζωής μας δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε το μέγεθός μας ούτε το φύλλο μας ούτε τίποτα. Το μόνο το οποίο αντιλαμβανόμαστε είναι ότι υπάρχει ένα χέρι από έναν άνθρωπο τον οποίο ονομάζουμε αργότερα μητέρα που ξέρουμε τη μυρουδιά του, ξέρουμε το χτύπο της καρδιάς της έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι μας είναι οικείο και από αυτό το πρόσωπο ζητάμε φροντίδα, ζητάμε το χάδι σε όλο μας το κορμί για να νιώσουμε το μέγεθός μας, να ακούσουμε τη φωνή της για να ερθούμε να επικοινωνούμε με τον έξω κόσμο, δεν αναγνωρίζουμε άλλη φωνή εκτός από τη μητέρα μας ή της γυναίκας εκείνης η οποία παίζει το ρόλο της μητέρας, θα μιλήσουμε και γι' αυτό. Άρα λοιπόν η γυναίκα αυτή η οποία αποκαλείται μητέρα είναι εκείνη η οποία μας δίνει ύπαρξη, είναι εκείνη η οποία μας μαθαίνει τα συναισθήματα. Το πρώτο συνέστημα το οποίο μαθαίνουμε γύρω στους έξι μήνες της ζωής μας είναι το συνέστημα της ευχαρίστησης. Είναι εκεί που έχετε δει τα μωρά να αντιδρούν στην όψη της μητέρας με γέλιο, συνειδητό γέλιο. Γιατί μέχρι πριν από τους έξι μήνες η σύσπαση του προσώπου που εμάς μας φαινόταν ότι γελούσανε είναι σύσπαση προσώπου, δεν ήταν συνειδητό χαμόγελο ευχαρίστησης. Και αυτό είναι το συνέστημα το οποίο παίρνουμε όταν είμαστε καθαροί, όταν είμαστε στεγνοί, φαγωμένοι και κυρίως όταν μας έχουνε αγκαλιά. Έχει πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη το μωρό από την αγκαλιά της μητέρας του. Φαντάζομαι ότι έχετε ακούσει παλαιότερα που λέγουνε μην το παίρνεις αγκαλιά γιατί κακομαθαίνει. Έτσι αυτό είναι ένας μύθος τον οποίο τουλάχιστον στις νέες μαμάδες προσπαθούμε να το βγάλουμε και εσείς που είστε εδώ μαμάδες και έχετε τις χώρες σας ή τους γιους σας που έχουν αποκτήσει παιδιά, ενθαρρύντε τους να κρατάν τα παιδιά τους αγκαλιά. Να τα έχουνε κοντά στην καρδιά, να ακούει το χτύπο της μητέρας γιατί μιλάμε για το πρώτο χρόνο της ζωής που εκεί ο δεσμός με τη μητέρα πρέπει να είναι αδιάρρυκτος. Και θα σας πω το τι γίνεται όταν η μητέρα είναι συναισθηματικά ελπίς ή ανεκδήλωτη απέναντι στο παιδί της. Το δεύτερο συνέστημα το οποίο μαθαίνουμε, θα σας εκπλήξει αυτό, ποιο πιστεύετε ότι είναι, ποιο συνέστημα πιστεύετε ότι είναι, του θυμού. Το δεύτερο συνέστημα λοιπόν το οποίο μαθαίνουμε είναι το συνέστημα του θυμού, αυτό γύρω στους εννιά μήνες. Είναι το που αρχίζουμε και καθόμαστε, κάθετε το παιδάκι ή πιάνετε για να σηκωθεί. Τι συμβαίνει, τι είναι, ποιο είναι το συνέστημα του θυμού. Το συνέστημα του θυμού είναι, είναι ένα συνέστημα ανικανότητος που νιώθουμε για να κάνουμε τα πράγματα έτσι όπως θέλουμε εμείς ή όποτε θέλουμε εμείς. Δηλαδή θέλουμε αγκαλιά, δεν μας τη δίνουνε, θέλουμε να φάμε, πεινάμε, δεν μας δίνουνε, βρεχόμαστε, δεν μας αλλάζουνε, θέλουμε να κυλιστούμε, να κάνουμε τα δικά μας, μας ενεπρόσεχε. Αυτό λοιπόν το συνέστημα της ανικανότητας είναι ο θυμός μας. Οπότε λοιπόν εσείς σήμερα εδώ πέρα μάθατε ότι δεν ευθύνεται κανείς για το θυμό μας, είναι δικό μας συνέστημα. Το συνέστημα εκείνο το οποίο νιώθουμε όλοι μας όταν δεν μπορούμε να πάμε τα πράγματα εκεί που θέλουμε εμείς και νιώθουμε ανίκανοι. Αυτό λοιπόν φυτεύεται μέσα μας γύρω στους εννιά μήνες. Στα δυο χρόνια της ζωής μας πρέπει να σας πω ότι έχουμε μάθει έντεκα συναισθήματα εάν οι γονείς μας είναι συναισθηματικά εκδηλωτικοί. Αν ζούμε μέσα σε ένα παριβάριο όπως σας είπα προηγουμένως το οποίο είναι στήρο συναισθηματικά, αυτή η εξέλιξη του συναισθήματος αφενός μην είναι ανώριμη. Έχετε ακούσει που λένε συναισθηματικά ανώριμο το παιδί αυτό. Συνεσθηματικά ανώριμο αυτός ο άνθρωπος. Αυτή λοιπόν η εξέλιξη η συναισθηματική παίρνει περισσότερο χρόνο και πιθανότατα να μην ολοκληρωθεί ποτέ. Τι συμβαίνει στον πρώτο χρόνο της ζωής και στη σχέση με τη μητέρα μας. Πρέπει να σας πω ότι αν ζούμε με μία μαμά η οποία είναι συναισθηματικά ανεκδήλωτη ή μία μαμά η οποία δεν έχει τροφοδοτηθεί συναισθηματικά από τη δική της τη μητέρα. Πρέπει να σας πω ότι δημιουργεί ή είναι ήδη αγχώδης. Γιατί όταν νιώθουμε ότι δεν τροφοδοτούμαστε συναισθηματικά νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε ότι δεν είμαστε σημαντικοί. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μας δημιουργεί άγχος. Μη αγχώδης λοιπόν μητέρα πρέπει να σας πω ότι μεταδίδει το άγχος της αυτούσιο και αμάσιτο στο βρέφος. Έτσι λοιπόν βλέπουμε παιδάκια τα οποία κοιμούνται ώρες ατέλειωτες γιατί δεν θέλουν να ξυπνήσουν σε μία πραγματικότητα που δεν τους αρέσει. Είναι παιδιά τα οποία κλαίνε συνεχώς, παιδιά τα οποία δεν τρώνε, τα οποία είναι δυσκύλια και έχουμε συνεχώς συμπεριφορές στα μωρά στην ηλικία του ενός έτους που μας δείχνουν παντιοτρόπους με τη συμπεριφορά τους ότι δεν τροφοδοτούνται συναισθηματικά από τη μητέρα τους. Τι δημιουργεί αυτή η κατάσταση. Αφενός μεν βάζει το υπόστρωμα για κατάθλιψη το οποίο θα το δούμε στα αργότερα μας χρόνια. Αλλά ένα παιδάκι επίσης το οποίο είναι ερχωμένο, ένα παιδάκι το οποίο κλαίει, κλαίει διότι έχει κατάθλιψη, το μωρό έχει κατάθλιψη. Άρα λοιπόν δημιουργείται το υπόστρωμα της κατάθλιψης. Δημιουργείται το υπόστρωμα για τις διατροφικές διαταραχές, είτε της βουλημίας είτε της νευρικής ενωρεξίας. Δημιουργείται το υπόστρωμα για τις εξαρτήσεις, ουσίες, αλκοόλ, ζόγος. Και επίσης της αντισυμβατικής συμπεριφοράς την οποία βλέπουμε πάρα πολύ έντονα σε πάρα πολλά παιδιά κατά τη διάρκεια της εφηβίας. Γιατί κατά τη διάρκεια της εφηβίας εμφανίζεται η κατάθλιψη, εμφανίζονται οι διατροφικές διαταραχές, εμφανίζονται οι εξαρτήσεις. Όλα αυτά λοιπόν έχουν βάσει στη σχέση μας με τη μητέρα στον πρώτο χρόνο της ζωής μας. Δηλαμβάνεστε λοιπόν το πόσο σημαντικότατος είναι ο ρόλος μας στη δομή της προσωπικότητος και πόσο αυτή η σχέση που δημιουργούμε με τη μητέρα βάζει υπόστρωμα παθογένειας σε εμάς. Με το μπαμπά όμως, ο μπαμπάς που είναι, ο μπαμπάς στον πρώτο χρόνο της ζωής μας πρέπει να σας πω ότι είναι για μας ανήπαρκτος. Την ύπαρξή του τη νιώθουμε μόνο στη σχέση με τη μαμά μας. Αν ο μπαμπάς μας είναι με τη μαμά μας αγαπημένος, εάν την προσέχει, εάν την βοηθάει, εάν την αγαπάει, θα μιλήσουμε και για το συνέστημα της αγάπης, τότε εκείνο το οποίο εμείς εκλαμβάνουμε είναι ότι αυτός ο άνθρωπος αγαπάει τη μαμά μας, άρα η μαμά μας είναι ευχαριστημένη, άρα μια ευχαριστημένη μαμά θα είναι καλή μαζί μου. Αν λοιπόν η σχέση αυτή δεν είναι θετική, πρέπει να σας πω ότι η προσαρμογή του παιδιού από τον πρώτο στον δεύτερο χρόνο που έρχεται στο σκηνικό ο μπαμπάς είναι λίγο δύσκολη. Και έχετε δει παιδάκια τα οποία μένουνε πάνω στη μαμά τους και δεν θέλουνε κανέναν να τα πάρει, κρεμιούνται κυριολεκτικά ή πας να τα πάρεις και κολλάνε πάνω στη μαμά τους ή όταν μεγαλώσουνε λιγάκι που είναι πιασμένα από το φουστάκι της και τρέχουνε, δεν την αφήνουνε. Είναι παιδιά τα οποία δεν έχουνε τροφοδοτηθεί και ανά πάσα στιγμή ζητάνε από τη μητέρα τους εκείνο το οποίο δεν πήραν. Αν δε ο μπαμπάς δεν έχει γίνει η μαμά της μαμάς κατά τη διάρκεια του πρώτου έτος της ζωής μας, πρέπει να σας πω ότι βάζουμε ένα υπόστρωμα με αυτόν τον άνθρωπο, να θέλουμε να τον γνωρίσουμε με πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια καθώς μεγαλώνουμε, απλώς και μόνο για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη ότι αυτός ο άνθρωπος εφόσον έχει αγαπήσει τη μαμά μας θα μας αγαπάει και μας. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν αυτό το πρόσωπο που λέγεται μητέρα το πόσο σημαντικό είναι και το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος μας στον πρώτο χρόνο της ζωής μας. Τα πάντα πρέπει να σας πω που δομούνται στον πρώτο χρόνο της ζωής μας μας ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής μας. Σίγουρα έχετε ακούσει ότι η προσωπικότητα δομείται στα πέντε χρόνια της ζωής μας, ότι 95% των πράξεών μας, των σκέψεών μας είναι ασυνείδητα και μόνο 5% είναι συνειδητά. Δουλεύουμε μόνο με το 5% και αν εμείς οι ψυχολόγοι λέμε ότι λόγω του επαγγέλιματος μας περνάμε μέσα από μία διαδικασία αυτογνωσίας και κερδίζουμε 1% ούτε και αυτό είναι σίγουρο. Δουλεύουμε λοιπόν με το 5%, το 95% μας είναι άγνωστο και το 95% είναι η ζωή την οποία σέρνουμε από την έμβειο κατάστασή μας ή από το πρώτο χρόνο της ζωής μας. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι όταν μια γυναίκα αποφασίζει να γίνει μητέρα το πόσο καλή πληροφόρηση αφενός είναι σωστό να έχει, από την άλλη πλευρά το πόσο έτοιμη πρέπει να είναι για να μπορέσει να φέρει σε πέρας αυτό το βαρύ έργο. Ένα από τα σημαντικότατα επίσης έργα της μητέρας είναι το να μας μάθει να αγαπάμε. Την αγάπη μας τη δάσκει η μητέρα μας, κανείς άλλος. Άρα λοιπόν ανάλογα το πώς έχουμε αγαπηθεί από τη μητέρα μας, το πόσο η μητέρα μας μας έχει αξιολογήσει και μας έχει ανεβάσει ψηλά, το πόσο η μητέρα μας μας έχει παραδεχτεί, το πόσο η μητέρα μας μας έχει πιστέψει, το πόσο μας έχει σεβαστεί και μας έχει αποδεχτεί είναι ο τρόπος με τον οποίο νιώθουμε ότι έχουμε αγαπηθεί. Η αγάπη εξάλλου ξέρετε ότι έχει γλώσσες. Ο καθένας από εμάς έχει αγαπηθεί με διαφορετικό τρόπο. Κάποιος νιώθει όταν αγαπάνε, όταν του κάνουν δώρα, κάποιος άλλος όταν τον βοηθάνε, κάποιος άλλος όταν περνάει χρόνο μαζί του ή κάποιος άλλος όταν τον βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού. Έτσι η αγάπη έχει γλώσσα και τη γλώσσα αυτή μας τη μαθαίνει η μητέρα μας. Αν έχουμε λοιπόν μια μαμά και ιδιαίτερος τα κορίτσια που στην εφηβεία κατεβαίνει εκείνη από το θρόνο της και βάζει την κόρη της, τότε αυτή η κόρη της θα έχει μια πάρα πολύ υγερή αυτοπεποίθηση για το ρόλο της ως γυναίκα και αργότερα για το ρόλο της ως μητέρα. Αν η μάνα αυτή έχει μεγαλώσει έναν γιο, σε σύμπραξη με τον πατέρα θα τον κάνει να νιώθει ότι είναι σημαντικός, ότι είναι αξιός, ότι είναι γενναίος και ο μπαμπάς θα μεταλλαπαδεύσει τις ηθικές αξίες και αρχές. Πρέπει να σας πω κύριε Κοντήλη μου και οι υπόλοιποι άνδρες που έχουμε εδώ μέσα στην αίθουσα, ότι το μόνο το οποίο διδάσκετε στα παιδιά σας είναι οι ηθικές αξίες και αρχές που δεν είναι το μόνο, είναι το σημαντικότατο. Η ηθική μας δομή είναι αποτέλεσμα της σχέσης μας με τον πατέρα μας. Όταν ο πατέρας μας λοιπόν μας διδάσκει την ηθική, όπως εκείνος την πιστεύει, την φιλαλήθεια, την γενναιότητα, την ταπεινότητα, πρέπει να σας πω ότι αυτά είναι εκείνα τα οποία κουβαλάει το παιδί. Αν πέστε για κάποιο λόγο μια οικογένεια έχει προβλήματα κοινωνικά και η μητέρα πέστε υποθέσετε ότι πάει στη φυλακή, το παιδί δεν νιώθει άσχημα να πει ότι η μητέρα μου πήγε στη φυλακή. Αν όμως πήγε ο πατέρας σου στη φυλακή, δεν τολμάει να το ξεστομίσει, γιατί χαλάει το ηθικό του προσωπείο. Είναι λοιπόν πάρα πολύ σημαντικό αυτό το κομμάτι του πατέρα. Τις ηθικές αξίες και αρχές ο πατέρας αρχίζει και τη συμφυσία στο παιδί του στην ηλικία των 4-5 ετών, όπως επίσης στην ηλικία των 4-5 ετών δομείται τελικά και η σεξουαλικότητά μας. Άρα λοιπόν σε σύμπραξη με τη μητέρα στα 4-5 χρόνια ο μπαμπάς αφενός ως δικό του έργο να λαμβάνει την εμφύσιση των ηθικών αξιών και των κανόνων και από την άλλη την πλευρά μαζί με τη σύμπραξη με τη μητέρα βοηθούν το παιδί να καθορίσει τη σεξουαλικότητά του, να καθορίσει το φύλο του και να αποδεχτεί αυτό το οποίο είναι. Βλέπετε λοιπόν ότι το να είσαι μητέρα ή να είσαι γονιός είναι ένα σπουδαιότατο πράγμα το οποίο ξέρετε τον ρόλο αυτόν όταν τον παίζουμε δεν έχουμε τόσο πολύ μεγάλη συνέσθηση της ευθύνης. Από την άλλη πλευρά όταν ζούμε σε μια κοινωνία η οποία έχει τόσες πολλές απαιτήσεις καθημερινές επιβίωσης αυτά τα οποία είναι σημαντικά για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε δεν είναι αν θα έχουμε κάποια ευρώ στην τσέπη μας το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Εκείνο που είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι η εσωτερική μας δομή, η εσωτερική μας δύναμη αυτή η οποία θα μας βοηθήσει και όταν έχουμε ευρώ να τα καταφέρουμε καλά αλλά τότε όταν δεν έχουμε ευρώ να σταθούμε στα πόδια μας για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Και αυτή όλη η σμήλευση γίνεται καταρχήν από τη μητέρα μας, γίνεται από τη σχέση της μητέρας με τον πατέρα μας στα πρώτο χρόνια της ζωής μας και αργότερα γίνεται από τον πατέρα μας με τη βοήθεια της μητέρας μας για τα πολύ άλλα πιο σημαντικά τα οποία αποτελούν ένα κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Μια από τις ερωτήσεις που συνήθως κάνουμε στη μητέρα μας είναι αν μας αγαπάει και τη ρωτάμε, μαμά μου αγαπάς. Ακόμα και άμα δεν τη ρωτήσουμε κοιτάζουμε το βλέμμα της να δούμε αν έχουμε την αποδοχή της, αν αυτή η γυναίκα μας έχει αγαπήσει, αν αυτή η γυναίκα μας έχει δώσει αξία που μας έφερε στον κόσμο και αν για αυτή η γυναίκα είμασταν κάτι σημαντικό. Μα αγαπάει λοιπόν. Όταν έγραφα το βιβλίο αυτό πρέπει να σας πω ότι μίλησα με 150 ανθρώπους και έδωσα και άλλα τόσα ρωτηματολόγια και άνθρωποι γνωστοί κι αν γνωστοί μου εμπιστευτήκαν τη σχέση τους με τη μητέρα τους και ένα από τα θέματα τα οποία πάντα υπήρχε, το βιβλίο αυτό πρέπει να σας πω ότι έχει και το ρωτηματολόγιο που είχα δώσει οπότε όποιοι το αποκτήστε το βιβλίο μπορείτε να πάρετε το ρωτηματολόγιο για τον εαυτό σας και να απαντήσετε σε κάποιες ερωτήσεις να δείτε τι τελικά, πως τελικά νιώθετε σε αυτή τη σχέση με τη μητέρα σας. Εκείνο λοιπόν το οποίο πετάνε πάντα ήταν αν αυτή η γυναίκα με έχει αγαπήσει και όχι αν με έχει αγαπήσει μόνο αλλά με έχει με αγαπήσει με τον τρόπο που θα ήθελα να αγαπηθώ αν εγώ ήθελα να αγαπηθώ με το να με χαϊδεύει κάποιος και να μου δίνει προσοχή και η μαμά μου μου μαγείρευε το καλύτερο φαγητό στον κόσμο δεν ένιωθα ότι με αγαπάει εκείνη βεβαίως λέει ότι με αγάπη μου σε περιποιήθηκα σου φτιάξα την κοτό σου όπως αρέσει και λες εγώ δεν θέλω μόνο την κοτό σου θα τη φάω με κέφι αλλά σε θέλω να έρθεις λίγο το βράδυ κοντά μου δεν θέλω να σου πω τίποτα απλώς την αναπνοή σου θέλω να νιώσω δεν τα καταλαβαίνουμε αυτά τα πράγματα να τα κάνουμε και γινόμαστε πολλές φορές πρακτικοί να εκφράσουμε την αγάπη μας πρακτικά έρα λοιπόν το ερώτημα είναι μ' αγαπάει τα καλοκαίρια στο βόλο όπου ζούσα μη με βολιώτισε πρέπει να σας πω ήταν τόσο ζεστά ώστε οι γονείς μου σηκωνόταν σχεδόν αξιμέρωτα για να δουλέψουν στον κήπο που τον λάτρευαν και οι δύο όταν έβγαινε για τα καλά ο ήλιος η μητέρα μου ερχόταν να με ξυπνήσει θυμάμαι καθαρά καθώς έγερνε πάνω στο κρεβάτι μου τη γλυκιά μυρωδιά της από τριαντάφυλλα χώμα και δροσιά μυρίζε τόσο όμορφα αναμνήσεις ευτυχισμένες λαμπερές σαν τις ημέρες του καλοκαιριού οι πρώτες αναμνήσεις από τη μητέρα μας είτε είναι κακές είτε είναι καλές έχουν την τάση να δημιουργούν συναισθηματικές εξαρτήσεις η εικόνα της η φωνή της το άρωμά της χαράσσονται στη μνήμη μας με έναν ξεχωριστό τρόπο αποτυπώνοντας τα συναισθήματα που νιώθαμε ποτέ ή τότε καθώς μεγαλώνουμε όλα αυτά παγιώνονται σταδιακά στην καρδιά και στο μυαλό μας καθορίζοντας τη στάση που θα έχουμε απέναντί της ως ενήλικες δημιουργούν μια εικόνα πρότυπο απολύτως καθοριστική για το πως θα τα πάμε μαζί της ανακαλώντας λοιπόν τις παιδικές αναμνήσεις μας και κατανοώντας τα συναισθήματα που τη συνοδεύουν είναι σαν να κατάμε το κλειδί που ξεκλειδώνει την πόρτα η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλύτερες σχέσεις με τη μητέρα μας οι αναμνήσεις λοιπόν που έχουμε από τη μητέρα μας καθώς μεγαλώνουμε είναι εκείνες οι οποίες χαράσσουν μέσα μας το αν μας αγαπάει ή δεν μας αγαπάει αυτές οι αναμνήσεις είναι αυτές οι οποίες σηματοδοτούν μέσα μας το συνέστημα της αγάπης η σχέση με τη μητέρα μας είναι διαφορετική από κάθε άλλη σχέση μας και δημιουργεί και διαρκεί για όλη μας τη ζωή είναι εκείνη είναι το πρώτο πρόσωπο με το οποίο δημιουργούμε επαφή περνάμε την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας και της φουρτούνης της εφηβείας και προχωρούμε στην ελικίωση ως εκ τούτου οτιδήποτε έχει να κάνει μαζί της κουβαλάει αυτό το κοινό παρελθόν που χρωματίζει το παρόν με μυριάδες αποχρώσεις από τα ζεστά χρώματα της αγάπης ως τις σκοτεινές σκοιές των δυσαρμονιών όλοι έχουμε και ευτυχισμένες και δυσάρεστες μνήμες από τις εμπειρίες που μοιραστήκαμε με τη μητέρα μας τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία από μας όμως επειδή η ευτυχία δεν αποτελεί κίνητρο επίλησης θεμάτων οι ευτυχισμένες αναμνήσεις δεν μένουν μέσα μας τόσο έντονα και επίμονα όσο οι δυσάρεστες ακόμη και όσοι τα πηγαίνουν γενικά καλά με τη μητέρα τους υποφέρουν συνήθως από την ανάμνηση κάποιων περιστατικών που τους έχουν πληγώσει όπως ασχημά λόγια, πράγματα που έπρεπε να έχουν υποθεί αλλά δεν υπόθηκαν ποτέ, έντονους καυγάδες, αντιπαραθέσεις και άλλα παρόμοια αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι σχεδόν οι πάντες κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό ή μεγάλο κουβάρι από θυμό, τίψεις και πίκρα και πικρά συναισθήματα οι αναμνήσεις λοιπόν είναι εκείνες σε σχέση με τη μητέρα μας οι οποίες μας δίνουν να καταλάβουμε αν η μητέρα μας μας έχει αγαπήσει ή δεν μας έχει αγαπήσει και βλέπετε ότι οι αναμνήσεις οι οποίες είναι δυσάρεστες και οι οποίες μένουν πολύ περισσότερο μέσα μας και δεν αντιλαμβάνεστε για ποιο λόγο είναι γιατί ο πόνος διαρκεί πολύ περισσότερο από την χαρά, η χαρά δεν είναι τίποτα άλλο παρένα πυροτέχνημα της στιγμής το οποίο έρχεται για να καθαρίσει τις κεφαλές όπως εκείνη η κασέτα που βάζαμε στα παλιά μαγνητόφωνα για να καθαρίσει τις κεφαλές αυτές είναι οι χαρές, τα υπόλοιπα κομμάτια της καθημερινότητάς μας έχουν μια συνεχή πρόκληση και ως εκ τούτου χαράζουν μνήμες οι οποίες όταν αυτές οι μνήμες έχουν πόνο μένουν μέσα μας πολύ πιο δυνατά αν η μαμά μας μας αγαπάει πολλές φορές μένουμε με την εντύπωση και το λέμε αυτό ότι η μητέρα μου δεν μ' αγάπησε ποτέ η μητέρα μου δεν με πρόσεξε, η μητέρα μου δεν με υποστήριξε, η μητέρα μου δεν ήταν εκεί όταν την ήθελα, η μητέρα μου δεν μ' αγάπησε ποτέ ένα συνέστημα που πρέπει να σας πω ότι μας φορτώνει με αρρώστια για το επώνυμο της ζωής μας όταν η μητέρα μας δεν μας έχει αγαπήσει νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε νιώθουμε ότι τότε ήρθαμε στον κόσμο ήταν ένα τυχαίο γεγονός διότι αν δεν σε αγαπήσει αυτός ο άνθρωπος ο οποίος πόνεσαι για να σε φέρει στον κόσμο ποιος άλλος άραγε θα μπορούσε να πονέσει όπως η μάνα σου όταν λοιπόν διαπιστώσουμε ότι η μάνα μας δεν μας αγαπάει πρέπει να σας πω ότι αυτό είναι ένα κάρβονο το οποίο καίει μέσα στην ψυχή μας για όλη μας τη ζωή δεν μ' αγαπάει λοιπόν όταν μας συμβαίνει κάτι που δεν μας αρέσει καθόλου η αίσθηση που βιώνουμε φαίνεται ότι λειτουργεί σαν φλόγα που συγκολά την ανάμνηση αυτού του γεγονότος στην ψυχή μας η μνήμη του μένει μαζί μας ζωντανή και αμετάβλητη για χρόνια ίσως και για όλη μας τη ζωή και ενώ κάτι αντίστοιχο αισχύει και για τις θετικές συμπειρίες οι αρνητικές αφήνουν βαθύτατα σημάδια και επηρεάζουν περισσότερο τη συμπεριφορά μας αν νιώθουμε ότι δεν έχουμε αγαπηθεί αρκετά από τη μητέρα μας δημιουργούμε αρνητικές εικόνες τις οποίες μεταφέρουμε και ως ενήλικες μαζί με μια συμπεριφορά απέναντί της που μπορεί να ξεκινάει από την αυθυμία και να φθάνει μέχρι το μίσος στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε ότι αποθηκεύουμε τις αναμνήσεις μας με τρόπο που ενισχύει τη γενική εικόνα την οποία έχουμε για τη μητέρα μας είτε αρνητική είτε θετική αν τις εξετάσουμε όμως προσωπικά ίσως τις δούμε από μια διαφορετική οπτική με αποτέλεσμα να μεταβληθούν τα συναισθήματά μας τόσο για τα γεγονότα όσο και για την ίδια τη μητέρα μας η αναθεώρηση των αναμνήσεών μας μπορεί να είναι κάπως επώδυνη ως διαδικασία είναι όμως πολύ σημαντική και απαραίτητη για να θεραπεύσουμε τα τραύματα της απόρριψης και να κτίσουμε μια καλύτερη σχέση με τη μητέρα μας αυτό νιώθουν τα παιδιά τα οποία δεν έχουν αγαπηθεί νιώθουν απόρριψη νιώθουν άρνηση νιώθουν προδοσία την προδοσία ξέρετε το λέω αυτό γιατί σαν οικογενειακή σύμβουλος βλέπω πάρα πολλά ζευγάρια τα οποία έχουνε βιώσει και την απειστία μέσα στο γάμο τους και οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι πραγματικά συγκλονίζονται από ένα τέτοιο γεγονός είναι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι δέχονται την απειστία ως μία απειστία αγάπης η οποία ξεκινάει από την απειστία που έχουνε βιώσει από την έλλειψη αγάπης από τη μητέρα τους και αυτοί οι άνθρωποι είναι κυριολεκτικά συγκλονισμένοι δεν μπορούμε να δειχτούμε την απειστία του συντρόφου μας στον οποίον ή στην οποία έχουμε μεταφέρει τις προσδοκίες να μας ικανοποιήσει τις συναισθηματικές ανάγκες που δεν μας ικανοποίησαν οι γονείς μας αυτούς τους ανθρώπους παντρευόμαστε η απογοήτευση ότι μπορεί αυτός ο άνθρωπος να έχει κοιτάξει έναν άλλον άνθρωπο είναι ένα πύρινο αν το θέλετε βέλνο στην ψυχή μας που έρχεται να επιβεβαιώσει τα συναισθήματα της απόρεψης και της απειστίας την οποία νιώσαμε από το σύδυωσμα τους γονείς έτσι φυσικά το ξέρετε τελικά παντρευόμαστε η μαμά μας και το μπαμπά μας έτσι το ξέρετε αυτό δεν σας είπα κάτι μυστικό έτσι δεν είμαι και ξέρετε γιατί για τον πάρα πολύ απλό λόγο ότι λέμε τελικά το ναι στον άντρα και στη γυναίκα εκείνον ή εκείνη που θα μας δημιουργήσει την πίστη ότι θα μας ικανοποιήσει τις συναισθηματικές ανάγκες τις οποίες δεν μας ικανοποιήσει η μαμά μας ή ο μπαμπάς μας και βεβαίως έχουμε πάρα πολλές προσδοκίες και πάρα πολλές ελπίδες και αρχίζει αυτή η σχέση η οποία ξεκινάει πάρα πολύ όμορφη να αρχίσει να έχει σύννεφα όταν αυτές οι προσδοκίες η μία μετά την άλλη χάνονται και μαζί και η ελπίδα και έτσι έρχεται αυτή η ξηρασία η συναισθηματική μέσα στο ζευγάρι που πρέπει να σας πω ότι παιδεύει πάρα πολύ ζευγάρια τα οποία ζουν έτσι κάτω από αυτή την φτώχεια της συναισθηματική μεταξύ τους. Περοσδοκούμε η μητέρα μας να μας καταλαβαίνει και στην αντίθετη περίπτωση είναι φυσικό να νιώθουμε πληγωμένοι και να δημιουργούμε μια αρνητική εικόνα για αυτή. Για να υπάρξει ευκαιρία αποκατάστασης θα πρέπει οι συγκεκριμένες αναμύσεις να ζυμοθούν και να πάρουν ένα νέο σχήμα. Καταρχή πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα φυσιολογικά συναισθήματα που έχουν προκαλέσει τη λύπη, την πικρία και το θυμό. Μόνο όταν τα ξεκαθαρίσουμε και τα ξεπεράσουμε θα μπορέσουμε να σκεφτούμε τη μητέρα μας με ένα πιο θετικό τρόπο. Θέλω λιγάκι αυτό που θα σας διαβάσω τώρα να το προσέξετε λίγο ιδιαίτερα. Όταν αλλάζει ο τρόπος που σκεφτόμαστε αλλάζει επίσης ο τρόπος που νιώθουμε αλλά και ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε. Αυτό αναδεικνύει μια κεντρική αλήθεια. Ότι μαθαίνοντας να τα βγάζουμε πέρα με τη μητέρα μας σημαίνει ότι μαθαίνουμε να τα βγάζουμε πέρα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Για αυτό λέμε ότι όταν κατανοήσω τη μητέρα μου θα γνωρίσω τον εαυτό μου. Αυτό λοιπόν συμβαίνει όταν η μαμά μας δεν μας αγαπάει. Η μαμά μας για να μας μεγαλώσει έχει κάνει θυσίες και από την άλλη πλευρά εάν μένει θυσίες είναι κάτι που εκείνη ήταν έτοιμη να το κάνει είναι καλό. Αν όμως οι θυσίες αυτές δεν ήταν έτοιμες τότε η μητέρα αυτή γίνεται μάρτυρας. Αν όμως νιώσουμε ότι πράγματι η μητέρα μας δεν μας έχει αγαπήσει θα πρέπει οπωσδήποτε να την αγαπάμε εμείς. Τι λέτε. Μπορείς να αγαπήσεις κάποιον ο οποίος σας έχει αγαπήσει. Αν κάνεις υπέροδοση έτσι. Αν κάνεις υπέροδοση. Ορίστε. Μακάρι γιατί τότε θα έρθει και συγχώραση. Έτσι. Παρόλα αυτά όμως πρέπει να σας πω για να απενοχοποιήσω κάποιους ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν ότι εφόσον δεν μ' αγάπησες δεν μπορώ να σε αγαπήσω και νιώθω ενοχές γι' αυτό. Πρέπει να σας πω ότι η αγάπη για την μητέρα μας ή για τον γονιό μας είναι προοριετική. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε αυτό. Εάν δεν έχουμε αγαπηθεί και αν έχουμε μια πίκρα μεγάλη στην ψυχή μας δεν είναι σωστό να κουβαλάμε μια ενοχή μέσα μας ότι οπωσδήποτε δεν μπόρεσα να σε αγαπήσω αλλά πρέπει να σε αγαπήσω γιατί ο Μοσαϊκός νόμος αυτό είναι εκείνο το οποίο μένα με έχει διδάξει. Η αγάπη λοιπόν για την μητέρα είναι προοριτική. Σε κάποιο σημείο της θεραπείας με τη Μαρία μου παραπονέθηκε ότι επειδή τα μέλη της άμεσης οικογένειάς της που είχαν φύγει από τη ζωή όταν ήταν μικροί προσπαθούσε να πλησιάσει την ευρύτερη οικογένεια, τα ξαδέλφια, τους θείους και τις θείες αλλά αυτά δεν ανταποκρινόταν. Δεν ανταποκρινόταν. Ήταν πολύ ψυχρή μαζί της, ορισμένη από αυτούς ακόμα και κακή. Τα συναισθήματά της ήταν ευερδεμένα. Άκου τι σου είπα. Δεν είναι υποχρεωτικό να αγαπάς την οικογένειά σου. Τι φώναξε. Μου το ξαναλέτε αυτό σας παρακαλώ. Ένιωσε πολύ απελευθερωμένη στη σκέψη ότι να αγαπάς την οικογένειά σου δεν αποτελεί υποχρέωση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η αγάπη προς τη μητέρα μας είναι επιλογή, όχι απέτηση ή προϋπόθεση. Κρατώντας αυτή την αλήθεια, κάνουμε ένα σημαντικό βήμα απαλλαγής από την ενοχή, από την οποία υποφέρουμε όταν νιώθουμε ότι δεν την αγαπάμε. Αστόσο, ακόμη και ως ενήλικες, αν έχουμε την επιλογή περισσότερη, θα προσπαθήσουμε να είμαστε σε θέση να αγαπάμε τη μητέρα μας και να μας αγαπάει κι εκείνη. Αν μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση, αυτό είναι μια χαρά. Εξάλλου το βιβλίο αυτό πρέπει να σας πω ότι εκτός του ότι το αφιέρωσα στη μητέρα μου, το αφιέρωσα και στις γυναίκες εκείνες οι οποίες παρόλο που δεν είχαν αγαπηθεί από τη δική τους μητέρα αγάπησαν πολύ βαθιά τα δικά τους παιδιά. Εδώ είναι η υπέρβαση, εδώ είναι το σκάψιμο της ψυχής μας, να μπορέσουμε να πετάξουμε όλα τα αγκάθια, όλα τα τσιμπούρια της δικής μας εμπειρίας με τη μητέρα, να αλευθερώσουμε αυτήν την ψυχή όσο περισσότερο μπορούμε, ούτως ώστε να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τα δικά μας παιδιά και να σταματήσουμε τη σχηταλονδρομία εκεί που ακριβώς άρχισε. Ο σύμβουλος σχέσεων έχω δει πολλές φορές τις καρδιές των ανθρώπων που δεν αγαπήθηκαν από τις μητέρες τους, μία μοναξιά την οποία κουβαλούν σε όλοι τους τη ζωή. Είναι δύσκολο να βρει κάποιος λέξης για να περιγράψει τι έχουν χάσει, ίσως πάνω απ'όλα να έχουν χάσει τη μόνιμη ανάμνηση μιας μαμάς που νιαζόταν ειλικρινά για εκείνος όπου και αν βρισκόταν. Πρέπει να σας πω ότι γράφοντας το βιβλίο αυτό, το ένιωσα πάρα πολύ αυτό με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι οι οποίοι είχαν νιώσει ότι δεν είχαν αγαπηθεί από τη μητέρα τους είχαν μια απέραντη μοναξιά. Μια μοναξιά την οποία δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν, γιατί οπουδήποτε και αν πηγαίνανε ψάχναν να βρουν αυτό το συνέστημα το οποίο δεν πήραν. Και επειδή δεν μπορούσε κανείς να τους δώσει το συνέστημα αυτό, βυθιζόταν σε μία προσωπική μοναξιά, σε μία βαθιά λύπη. Αν τα παιδιά δεν πάρουν αγάπη και τριφερότητα, μένουν με ένα συνέστημα κενό το οποίο μπορεί να γεμίσει κάπως από αυτές τις πολύτιμες φιγούρες που τους προσφέρουν απλόχερα αυτά τα δώρα τους. Οι δαντάδες, οι θείες, οι κυακές βοηθοί, οι γιαγιάδες και πάει λέγοντας. Ακόμη και εμείς που πήραμε μεγάλη αγάπη από τις μαμάδες μας, είχαμε κι άλλες μαμάδες στη ζωή μας που βοήθησαν με πολλούς και διαφόρους τρόπους στη διαμόρφωση των χαρακτήρων μας και στην πλήρωση αυτών των κενών που μας άφησε η μητέρα. Αν τις αναγνωρίσετε και τις φέρετε στη μνήμη σας, θα μπορέσετε να κατανοήσετε από πού προέρχεται η εσωτερική σας δύναμη. Αν δεν είναι πολύ αργά, μπορείτε να τις ευχαριστήσετε αυτές τις γυναίκες για την αγάπη που σας προσέφεραν και αν ως παιδί πρέπει να ψάχνετε τη μητρική αγάπη μακριά από τη μητέρα σας, ένα πράγμα πρέπει να ξέρετε, ότι αυτό δεν ήτανε δικό σας λάθος. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό, ένα παιδί το οποίο δεν έχει αγαπηθεί θεωρεί ότι δεν ήτανε ικανό να αγαπηθεί, έκανε κάτι λάθος, δεν ευχαρίστησε τη μάνα του, δεν ευχαρίστησε το γονιό του και ήτανε δικό του λάθος. Αυτό λοιπόν το οποίο λέμε είναι, δεν είναι δικό σου λάθος που δεν αγαπήθηκες, απλώς η γυναίκα αυτή η οποία σε έφερε στον κόσμο δεν είχε ίδια αγαπηθεί για να μπορέσει να σε αγαπήσει. Η μάνα μας λοιπόν για να μας μεγαλώσει θυσιάζει τα δικά της όνειρα και υπάρχουνε μαμάδες οι οποίες σε αυτό το κάνουνε πάρα πολύ μεγάλη χαρά, θυσιάζουνε, δεν το νιώθουν θυσιάζουνε αλλά προσφέρουν τη ζωή τους για το μεγάλωμα των παιδιών τους. Υπάρχουν όμως και οι μαμάδες μάρτυρες, εκείνες οι οποίες παραπονιούνται συνεχώς για το ότι έχουνε χάσει από τη δική τους τη ζωή για να την προσφέρουν στον παιδιό τους και θεωρούν ότι τα παιδιά τους θα πρέπει να είναι ευγνώματα σε όλη τους τη ζωή και να υπηρετούν αυτές τις μαμάδες. Είναι οι μαμάδες εκείνες τις οποίες εμείς παρομοιάζουμε σαν το φυτό τον κυσσό, ο οποίος μεγαλώνει, περιγυκλώνει το παιδί και όπως ο χυσός καταστρέφει το οικοδόμημα στο οποίο πιάνεται έτσι και αυτές οι μαμάδες μάρτυρες καταστρέφουν και απομυζούν τα παιδιά τους τα οποία τα κάνουνε μονίμως να νιώθουν ότι είναι υποχρεωμένα γιατί εκείνες θυσίαζαν τα δικά τους όνειρα για να τα μεγαλώσουν και να τα φέρουν στον παιδί. Πολλές μαμάδες λοιπόν έχουν ανικανοποιητά όνειρα και φιλοδοξίες τα οποία δεν τολμούν να μοιραστούν ούτε με τον εαυτό τους. Ανάμεσά τους είναι και όλα τα πράγματα που ήθελαν να κάνουν αλλά που έβαλαν στην άκρη για να προσιλουθούν στις υποχρεώσεις τους ως μητέρες. Είμαστε τόσο συνηθισμένοι να τις τοποθετούμε στον ογοναϊκό ρόλο τους ώστε συχνά ξεχνάμε ότι ίσως έχουν θυσιάσει πολλές προσδοκίες τους για να μας μεγαλώσουν. Επειδή μάλιστα συνήθως δεν παραπονιούνται δεν γνωρίζουμε τίποτα γι' αυτές. Υπάρχουν βέβαια και οι μαμάδες που δεν σταματούν ποτέ να παραπονιούνται για τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους. Είναι οι μαμάδες μάρτυρες αποφασισμένες να μην ξεχάσουν ποτέ τις θυσίες που έχουν κάνει για χάρη μας. Το αντίτιμο που γυρεύουν από μας είναι μια διαρκής ενοχή και μια υποβόσκουσα ευγνωμοσύνη για αυτά τα οποία μας έχουν προσφέρει. Πρέπει να σας πω ότι οι μαμάδες μάρτυρες είναι πάρα πολύ δυσάρεστοι. Είναι μαμάδες εκείνες οι οποίες θέλουν τα παιδιά τους να εκπληρώνουν τα δικά τους όνειρα. Είναι μαμάδες εκείνες οι οποίες δεν μπορούν να δουν τίποτε άλλο εκτός από τις δικές τους τις ανάγκες. Θα πρέπει τα παιδιά αυτά μονίμως να τις υπηρετούν, να είναι εκεί, να τις κοιτούν στα μάτια και να τις εξεπηρετούν. Εάν το παιδί για οποιοδήποτε λόγο έχει απεξαρτοποιηθεί, πράγμα το οποίο πρέπει να σας πω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν συμβαίνει, συνήθως οι μαμάδες αυτές κάνουν πολύ εξαρτημένα παιδιά. Τα παιδιά τους είναι συναστηματικά εξαρτημένα από τις μαμάδες αυτές. Είναι οι μαμάδες υπερπροστατευτικές, εκείνες οι οποίες τρέχουν πολύ πιο μπροστά να εγκανοποιούσουν τις ανάγκες των παιδιών τους και ζητάνε αντάλλαγμα από αυτό. Και πιστεύουν οι μαμάδες αυτές ότι αυτό είναι πραγματική αγάπη. Δεν είναι δυνατό να θεωρήσουμε ότι μία υπερπροστατευτική μαμά η οποία αυτό το κάνει λόγω των δικών της ανασφαλιών, ότι το κάνει για το παιδί της και το παιδί της θα πρέπει εξαιτίας όλης αυτής της προνοητικότητας που διαθέτει εκείνη για την εγκανοποίηση των ανάγκων του, να πρέπει να είναι μονίμως ευγνώμων και υποχρεωμένων απέναντι στη μητέρα του. Αντιλαμβάνεστε ότι είναι μία πάρα πολύ δύσκολη σχέση η σχέση με τη μητέρα και γι' αυτό ακριβώς και θεωρούμε ότι η μητέρα μας είναι το εμβληματικό πρόσωπο. Πρέπει όμως κάποτε κάποια στιγμή αυτή τη γυναίκα να τη συγχωρήσουμε, γιατί άμα δεν τη συγχωρήσουμε δεν θα είμαστε εμείς καλά. Εμείς θα τραβάμε αυτές τις ενοχές αυτής της τόσο αντισάριστης σχέσης και των τόσων αντισάριστος συναισθημάτων που μας έχει δημιουργήσει. Μιλώντας λοιπόν για συγχώρεση θα πρέπει να θυμηθούμε ότι η ρίζα του προβλήματος των προσδικιών της μητέρας μας είναι το γεγονός ότι δεν μπορεί να μας δεχτεί έτσι όπως είμαστε με τα ελαττώματά μας. Για να τη συγχωρήσουμε θα πρέπει να τη δεχτούμε και εμείς όπως είναι με τα δικά της ελαττώματα. Αν δεν το καταφέρουμε επαναλαμβάνουμε το αρνητικό μοτίβο. Αν όμως το πετύχουμε σπάμε αυτήν την αλυσίδα και αποκαθιστούμε μια υγιή σχέση με τη μητέρα μας. Πρέπει τη μητέρα μας να τη συγχωρήσουμε και πρέπει να τη συγχωρήσουμε κάτω από τη λογική αν ήξερε καλύτερα θα το έκανε. Αυτό ήξερε, αυτό έμαθε, αυτό έκανε. Αν λοιπόν μπούμε μέσα σε αυτή τη διαδικασία και αν η δική μας η ψυχία ανοίξει περισσότερο και δεν χωθούμε μέσα στα μαύρα πέπλα της προσωπικής μας μοναξιάς πρέπει να σας πω ότι αυτή τη μοναξιά δεν πρόκειται να φύγουμε ποτέ. Άρα λοιπόν είναι προσωπικών μας συμφέρον και το συμφέρον το βάζονται ως αγγωγικών να συγχωρήσουμε αυτή τη γυναίκα γιατί αν ήξερε κάτι καλύτερο θα το έκανε και ξάλλου όπως εμείς έχουμε ελαττώματα τα οποία βεβαίως καλό είναι τα να γνωρίζουμε έτσι ας αναγνωρίσουμε και τα δικά της ελαττώματα. Οι μητέρες μας είναι εκείνες οι οποίες πρέπει να σας πω μας έχουν τις προσδοκίες για μας είναι εκείνες οι οποίες καθορίζουν το μέλλον μας το τι θα σπουδάσουμε τον ποιον θα παντρευτούμε εάν θα επιτύχουμε σε αυτό το οποίο κάνουμε. Έτσι είναι οι μαμάδες εκείνες οι οποίες από μικρή ηλικία μας πυπηλίζουν το μυαλό και μας λένε ότι είναι το σωστό για μας να κάνουμε. Οι προσδοκίες λοιπόν αυτές πρέπει να σας πω ότι δημιουργούν πάρα πολλά δυσάρεστα συναισθήματα στο παιδί γιατί όταν η μητέρα βάζει το μπίχι πολύ πιο ψηλά από εκεί που το παιδί της μπορεί να φτάσει αντί το παιδί της θα νομίζει ότι η μητέρα του κενητοποιεί το φιλότιμο για να γίνει καλύτερο και επειδή το παιδί τεντώνεται πάρα πολύ για να φτάσει αυτό το ψηλό πίχι τον οποίο ποτέ τελικά δεν φτάνει θέλω να σας πω το συνέστημα της προσωπικής του μειονεξίας είναι τόσο πολύ μεγάλο που πρέπει να σε αυτό εκείνο το οποίο δεν συγχωρείς τη μητέρα του. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει οι νεαρές κοπέλες να λένε μασί με οδήγησε σε αυτό το οποίο έκανα ή ο πατέρας μου με οδήγησε γιατί σε αυτό το σημείο συμφωνεί η μητέρα με τον πατέρα στο επάγγελμα που εσύ νόμιζες ότι εγώ θα ήμουν επιτυχημένος. Αν λοιπόν αφήσουμε το παιδί ελεύθερο να κινηθεί μέσα στις δικές του αν το θέλετε κλήσεις θέλω με μία καθοδήγηση βεβαίως τότε να ξέρετε ότι το παιδί αυτό οτιδήποτε και αν κάνει θα το κάνει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία παρά μόνο όταν εκείνο θα το κάνει από μόνο το όχι με τη δική μας την παρότριση. Εκείνο που έχουμε να κάνουμε εμείς πάντα είναι με τα παιδιά μας να τους λέμε πού είναι καλά και σε ποια σημεία είναι καλά. Από εκεί και πέρα να τα αφήσουμε ελεύθερα να κινηθούν και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Βέβαια πρέπει να πούμε ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να πούμε αντίο στη μαμά μας αλλά πρωτού πούμε αντίο στη μαμά μας θα ήθελα να σας πω λίγα πραγματάκια για το πως μήπως κουραστήκατε. Αν κουραστείτε θα μου το πείτε. Λοιπόν έλεγα ότι πρωτού πούμε το αντίο στη μαμά μας είναι καλό να δούμε τι βήματα μπορούμε να κάνουμε ότως ώστε αυτή τη γυναίκα να τη δαμάσουμε. Δαμάζεται η μαμά μας, δαμάζεται η μαμά μας και το δαμάζεται το βάζουμε το σαγωγικό. Για να δούμε λοιπόν ποια είναι αυτά τα μηματάκια που μπορούν να μας βοηθήσουν να δαμάσουμε τη μαμά μας. Το πρώτο λοιπόν που είναι καλό να θυμόμαστε είναι ότι η μητέρα μας έχει κάποια ηλικία, έχει ζήσει σε μια διαφορετική εποχή, έχει διαφορετικά βιώματα από μας, είναι αρκετά μεγάλη από μας εάν μας έκανε και σε μια ηλικία που η διαφορά μας μπορεί να ήτανε γύρω στα 20 χρόνια ή 30 χρόνια. Καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για γενές που απέχουμε από τη μητέρα μας οπότε ο τρόπος με τον οποίο σκέπτε και συμπεριφέρετε σε σχέση με τη δική μας την εποχή μπορεί να απέχει αρκετά. Οπότε λοιπόν να θυμόμαστε ότι η μαμά μας έχει μια διαφορετική ηλικία, έχει μεγαλώσει σε μια τελείως διαφορετική εποχή και αυτό να το σεβαστούμε. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το αποδεχτούμε αλλά είναι καλό να το σεβαστούμε και να θυμόμαστε λοιπόν ότι εσείς και η μητέρα σας που έρχεστε από διαφορετικές γενιές και είναι παράλογο να περιμένετε από εκείνη να αλλάξει ρυζικά σε σχέση με τον τρόπο που έχει μεγαλώσει. Οι στατιστικές δείχνουν ότι η μητέρα σας μπορεί να ζήσει πολλά χρόνια για να φτάσει σε βαθιά γεράματα, να το περιμένετε και να κάνετε σχέδια, μην περιμένετε να την αλλάξετε. Έτσι δεν αλλάζει η μαμά μας, ζει στη δική της εποχή με τις δικές της εμπειρίες. Ένα άλλο το οποίο είναι καλά να θυμώστε είναι να ακούτε τι λέει η μαμά, να αφουγράζεστε, να δείτε τι λέει αυτή η γυναίκα, τι θέλει να πει. Αυτό δεν σημαίνει πάλι ότι αποδεχόμαστε ό,τι ακούμε αλλά σεβόμαστε αυτό που ακούμε. Αν το σεβαστούμε θα πάρουμε τον ίδιο σεβασμό και από εκείνη με πολλές περισσότερες πιθανότητες από το να έρθουμε σε μία ρήξη μαζί της σε μία αντιπαράταση. Να ακούμε λοιπόν τι έχει να μας πει. Πολλές φορές μας λένε πολύ σημαντικά πράγματα οι μαμάδες μας όταν έχουμε νηλικιωθεί αλλά πολλές φορές μας λένε και πράγματα που λέμε πού το βρήκε εδώ αυτό στο μυαλό της. Ακούτε λοιπόν με ανοιχτό μυαλό αυτό που λέει η μητέρα σας. Δώστε της να καταλάβω ότι μπορείτε να κατανοείτε τις απόψεις της χωρίς να συμφωνείτε απαραίτητος μαζί της. Ίσως είναι πολύ πιο σοφή από όσο νομίζετε και έχει να σας πει σημαντικά πράγματα μην την απορρίπτετε. Κάτι καλό πάντα έχει να μας πει η μάνα μας. Επίσης κάτι άλλο το οποίο είναι σημαντικό είναι να θυμάστε και να θυμόμαστε ότι η μαμά μας έχει παρελθόν. Αυτό δεν το συγκριτοποιούμε. Πέστε μου πόση από εμάς εδώ στην έθουσα έχουμε ενδιαφερθεί να μάθουμε ποιο ήταν το παρελθόν της μητέρας μας. Πώς μεγάλωσε, τι επιρροές είχε, τι φίλες είχε, ποιους ερωτεύτηκε, πώς ένιωσε. Πολύ λίγο. Θεωρούμε δεδομένο ότι αυτή η γυναίκα έχει περάσει τη ζωή της και αυτά τα οποία έχει ζήσει ήταν μόνο δικά της. Είναι σωστό λοιπόν να θυμόμαστε ότι η μητέρα μας έχει παρελθόν, άρα έχει και αρκετές συνήθειες και αρκετά πράγματα τα οποία πιθανότατα να έχουν διαμορφώσει την προσωπικότητά της και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται. Θυμηθείτε λοιπόν ότι η μητέρα σας είχε ζωή πριν γεννηθείτε εσείς. Ανακαλύψτε την ώστε να γνωρίσετε καλύτερα την ίδια. Το παρελθόν της έχει μεγάλη επηρεή στο παρόν της και στο παρόν το δικό μας. Να γνωρίσουμε λοιπόν την ιστορία της μητέρας μας. Εσείς που έχετε την τύχη να έχετε ακόμα τη μητέρα σας ζωντανή, ζητήστε της να σας μιλήσει για τη ζωή της, θα χαρεί πάρα πολύ να το κάνετε αυτό. Να της πείτε πόσο μεγάλωσε, αναιρωτεύτηκε, ποιον ερωτεύτηκε, αν βέβαια έχετε μια τέτοια σχέση που θα μπορούσε η μητέρα να το ομολογήσει. Γιατί οι μαμάδες τους ερωτές τους τους βάζουν στο απειρόβλητο. Φιστεύουν ότι δεν έχουν ποτέ ερωτευτεί, γιατί ήταν αμαρτή αναιρωτεύεσαι σε μια ηλικία τότε. Άρα λοιπόν πιθανόταν να μην το ομολογήσουν, αλλά εσείς επιμένετε και βεβαίως ζητήστε να σας το πει, θα σας το πει, η μάνα θα σας το πει. Επίσης ρωτήστε τη μητέρα σας πως μπορείτε να της κάνετε τη ζωή της καλύτερη. Ρωτήστε τη, τι μπορώ να κάνω για σένα μάνα να νιώσεις καλύτερα, τι μπορώ να σου προσφέρω. Θα δείτε το μόνο που το οποίο θα σας πει είναι, πουλάκι μου κάνε μου κανένα τηλεφώνημα παραπάνω την ημέρα ή πέρνα να σε δω, ή περισσότερες. Αυτό ζητώ. Βεβαίως είπαμε υπάρχουν και οι μαμάδες μάρτυρες έτσι, οι οποίες μόλις σας δούνε εσάς να ντύνεστε είναι πρώτες στην πόρτα. Κρατάνε και την τσάντα και είναι έτοιμες να βγουνε, πού θα πάτε, έτσι και έχουνε και άποψη. Είναι οι μαμάδες μάρτυρες οι οποίες ποτέ δεν ξεχνούνε, μάλλον προσπαθούνε να σας κάνουν να πιστέψετε ότι είστε μόνοι με υποχρωμένες να κάνετε τη ζωή τους καλύτερη. Μην ξεχνάτε λοιπόν να ρωτάτε τη μητέρα σας πως μπορείτε να κάνετε τη ζωή της καλύτερα. Συχνά το μόνο που επιθυμεί είναι να επικοινωνείτε τακτικά μαζί της, ή να τη βοηθήσετε σε κάποια καθημερινά πραγματικά θέματα, πρακτικά θέματα. Βάλτε στόχο να τη στηρίζετε, να τη διατηρήσετε όσο πιο καλά μπορείτε την ποιότητα της ζωής της. Ξέρετε στα αστερνά μας εκείνο το οποίο θέλουμε να έχουμε είναι μια ποιότητα ζωής. Δεν θέλουμε πολλά πράγματα. Θέλουμε να ακούμε τα παιδιά μας, να ακούμε ότι είναι καλά, αν έχουμε εγγόνια να μας τα φέρνουν να τα βλέπουμε. Να μας θυμούν το ότι υπάρχουμε κι εμείς, όχι να είναι υποχρωμένα τα παιδιά μας. Αλλά αν ένα τηλεφώνημα είναι μάνα, τι μπορώ να σου κάνω σήμερα, πηγαίνω στους βερμάκες, έχεις κάτι να σου ψωνίσω ή μάνα βγαίνω έξω και πάω βόλτα τον εγγονός σου, θέλεις να έρθεις να μας δέψεις λίγο ήλιο. Απλά πράγματα. Όσο μεγαλώνουμε ξέρετε δεν θέλουμε πολλά πράγματα, εκείνο το οποίο θέλουμε μια γαλήνη και να νιώθουμε ότι τουλάχιστον σαν μητέρες έχουμε επιτύχει στο ρόλο μας. Δεν θέλουμε πολλά πράγματα, είπαμε. Μαμά, μάρτυρες είναι άλλο πράγμα. Ζητήστε από τη μητέρα σας να σας μιλήσει για την παιδική σας ηλικία, το έχετε κάνει αυτό. Έχετε ζητήσει να σας πει πώς σας γέννησε, αν σας γέννησε φυσιολογικά, πώς σας μεγάλωσε, τι χαριτωμένα πράγματα κάνατε, τι σας άρεσε να τρώτε, τι ζαβολιές κάνατε. Ζητήστε, όσο η μητέρα σας ζει, ζητήστε να σας δώσει εικόνα της ζωής σας, για να γνωρίσετε εσείς εσάς, παρακαλώ, να μάθετε τη ζωή σας. Δεν θέλετε να μάθετε πώς μεγαλώσατε. Δεν είναι σημαντικό να μάθετε πώς μεγαλώσατε. Πάρα πολύ σημαντικό είναι. Η μάνα θα μας το πει αυτό, γιατί εκείνη μας μεγάλωσε. Είπαμε, όταν κατανοήσουμε αυτό, κατανοούμε τον εαυτό μας καλύτερα. Άρα λοιπόν να ζητήσουμε από τη μητέρα μας, να μας πει για τα παιδικά μας χρόνια και να μας πει το πώς μεγαλώσαμε και τι χαριτωμενιές κάναμε. Αυτό πρέπει να σας πω ότι μας δίνει μια έκταση ζωής μέσα μας. Ότι υπήρξαμε και εμείς παιδιά, πράγμα το οποίο το έχουμε ξεχάσει. Είναι πολύ σημαντικό να πιστεύουμε ότι είχαμε περάσει και εμείς παιδική ηλικία και ότι αυτό το πρόσωπο που είναι η μάνα μας το θυμάται και το αφηγείται αυτό σε εμάς. Μην ξεχνάτε ξάλλου ότι εκείνο το οποίο παραπονιέται πάντα μέσα μας είναι το μικρό παιδί το οποίο ποτέ δεν αγαπήσαμε εμείς ίδιοι, τον εαυτό μας δηλαδή. Αν η μάνα μας μας μιλήσει για αυτό το μικρό παιδί, το θέλει ίσως πολλά αρρατουπατικά από αυτό το μικρό το παιδί το οποίο κουβαλάμε μέσα μας. Ένα άλλο το οποίο επίσης είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι να ανακαλύψετε τα χαρακτηριστικά που έχετε κληρονομήσει από τη μητέρα σας. Έχετε δορετηθεί ότι έχετε κληρονομήσει από τη μητέρα. Πού της έχετε μοιάσει, τι χαρακτηριστικά έχετε πάρει. Είναι πάρα πολύ όμορφο αυτό γιατί βλέπουμε έτσι τη συνέχεια της ζωής. Όταν αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά τα οποία έχουμε πάρει από τη μητέρα μας αναγνωρίζουμε την δική μας τη ζωή και πως επίσης ταυτυζόμαστε εμείς μαζί της. Και αυτό πρέπει να σας πω ότι είναι επίσης κάτι πάρα πολύ σημαντικό να λέμε αυτό το έκανε η μάνα μου ή αυτό το έλεγε η μάνα μου ή αυτό το κάνω όπως η μάνα μου ή έχω αυτά τα χαρακτηριστικά της μάνας μου. Επίσης όταν έχετε και εσείς παιδιά και βλέπετε ότι έχετε μοιάσει επίσης όταν έχετε και εσείς παιδιά και βλέπουν αυτό το οποίο έχετε εσείς από τη μητέρα σας βλέπουν την αλυσίδα της ζωής στα παιδιά. Και γι' αυτό λέμε τα παιδιά τα οποία έχουν την τύχη να μεγαλώνουν με παππού και με γιαγιά και μάλλον έχουν τη βοήθεια του παππού και της γιαγιά στο μεγάλομα είναι πάρα πολύ ευτυχισμένα παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα πολύ πιο κοινωνικά και κυρίως έχουν την πάρα πολύ καλή εικόνα για το πως εξελίσσεται η ζωή. Εντοπίστε λοιπόν τα χαρακτηριστικά που μοιράζεστε με τη μητέρα σας σε αυτά ίσως βρείτε και πράγματα που δεν σας αρέσουν αντιμετωπίστε τα και ακολουθήστε το δικό σας μονοπάτι μην κολλάτε σε αυτά που σας έδωσε φτιάξτε τα δικά σας αλλά να γνωρίστε όμως ότι έχετε κάπου στραβοπατήσει αντιμετωπίστε με τη μητέρα σας αυτά που σας χωρίζουν έτσι υπάρχουν πράγματα τα οποία μας χωρίζουν με τη μητέρα μας δεν υπάρχουν όλα δεν έχουμε πάντα σύμπνοια αυτά λοιπόν τα θέματα τα οποία μας χωρίζουν με τη μητέρα μας είναι σωστό να τα αντιμετωπίσουμε εξηγήστε το πρόβλημα από την πλευρά σας ακούστε την άλλη πλευρά και μετά προτείνετε μια λύση κάντε το αυτό προσωπικά ή με ένα γράμμα αλλά ποτέ από το τηλέφωνο μην τσακώνεστε στο τηλέφωνο με τη μητέρα σας ό,τι έχετε να το πείτε πες τι το κοιτάζοντάς τις στα μάτια βέβαιος πολλές φορές δεν έχουμε το θάρρος γιατί η μάνα μας μας αποστομώνει και δεν έχουμε τότε γράψτε σε ένα γράμμα και γράψτε αυτά τα άλλη τα τα οποία έχετε μέσα σας σε σχέση μικίνη στην ανάγκη πάρτε κάποια απόσταση από τη μητέρα σας αν δείτε ότι αυτό σας πονάει κρατήτε λιγάκι μακριά μπορεί αυτό να βοηθήσει να ξεκαθαρίσετε έτσι τα πράγματα παρά βέβαια να μπείτε μέσα στο πρόβλημα και να γίνει μια συνεχή ανακύκλωση βέβαιο στο μυστικό της επικοινωνίας με τη μαμά μας ξέρετε ποιο είναι το χιούμορ μην παίρνετε σοβαρά πράγματα τα οποία έρχεται η μαμά με μια μεγάλη σοβαρότητα και σας τα λέει αυτά και σας προσπαθεί να σας βάλει σε μία λογική ότι αυτά τα πράγματα που λέει είναι σωστά και πρέπει να τα ακολουθήσετε έχετε απεριόριστο χιούμορ με τη μαμά σας το χιούμορ ξέρετε εξάλλου είναι μία τακτική που σε βοηθάει να ξεφεύγεις από πολύ δύσκολες κατεστάσεις αλλά όμως πρέπει να σας πω ότι σε σχέση με τη μαμά μας αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφεύγουμε την ατραπώ την ατραπώ αρκετές φορές που η μαμά μας μας τύνει παγίδες μέσα σε αυτή χρησιμοποιήστε λοιπόν το χιούμορ με τη μητέρα σας επίσης μην έχετε τύψεις όταν μοιράζετε τα προβλήματά σας με φίλους που έχουν αντίστοιχες δύσκολες σχέσεις με τις μαμάδες τους και γελάτε έτσι η μάνα μου να σου πω τι έκανε σήμερα τι να σου πω τώρα και κάνετε γέλιο με τη μαμά μην νιώθετε τύψεις μην νομίζετε ότι την κοροϊδεύετε αλλά έτσι προσπαθείτε να δείτε αν αυτό το οποίο βιώνετε εσείς με τη μητέρα και που σας βγάζει γέλιο να δείτε ότι το βγάζουν και τα άλλα παιδιά με τις μεγάλες σας μαμάδες εξάλλου κοιτάξτε όταν μεγαλώνουμε ελαφρύνει και το το δω λιγάκι δεν είναι πάντα τόσο σφυγηλό το γέλιο λοιπόν είναι το πιο κοντινό πράγμα στα δάκρυα και μπορεί να γίνει ένας σταυμάσιος θεραπευτής όταν γελάτε δεν κλαίτε δεν κλαίτε οπότε λοιπόν γιατί να κλαίτε μπορείτε να γελάτε και έτσι να θεραπεύεστε καλύτερα δαμάζοντας λοιπόν τη μητέρα στην πραγματικότητα δαμάζουμε τον εαυτό μας έτσι και όταν δαμάζουμε τον εαυτό μας μέσα από τη μητέρα μας θα έρθει κάποια στιγμή και εκείνη που πρέπει να της πούμε και αντίο αν τα πράγματα έρθουν φυσιολογικά πρώτα θα πρέπει να φύγει η μητέρα μας και μετά εμείς μερικές φορές βεβαίως η ζωή μας κάνει παιχνίδια και μας ξεγελάει και πρώτα φεύγουν τα παιδιά και μετά φεύγει η μητέρα αλλά όμως πρέπει να πούμε ότι συνήθως εμείς χαιρετάμε τη μητέρα μας εμείς της λέμε αντίο και είναι μια πάρα πολύ σκληρή αυτή η στιγμή που θα πρέπει να χαιρετήσουμε τη μητέρα και να νιώσουμε ότι αυτή η γυναίκα δεν υπάρχει πια στη ζωή η απώλεια της μητέρας μας είναι πάντα ένα γεγονός συνταρακτικό σε περίπτωση που είχαμε κοντινή σχέση μαζί της θα μας λείψει πάρα πολύ η αγάπη της αν ήταν ταυτόχρονα και φίλοι και σύμβουλός μας θα είναι πολύ μεγάλο το κενό και θα δυσκολευτούμε να συνεχίσουμε χωρίς την υποστήριξή της από την άλλη πλευρά αν η σχέση μας ήταν δύσκολη και είχε καταλήξει άσχημα μπορεί να νιώσουμε ακόμη και ανακούφιση ή αντίθετα ενοχή και λύπη που αφήσαμε άλλοι τα θέματα ή που δεν είχαμε μαζί τη σχέση που θα θέλαμε μπορεί τα συναισθήματά μας να είναι ανάμιγτα ή απλώς να ξαλαφρώσουμε επειδή είχαμε κουραστεί να τη φροντίζουμε είναι εξίσου πιθανό να παγώσουμε μέσα μας είτε επειδή τα συναισθήματά μας γι' αυτή είναι βαθιά καταχωνιασμένα είτε επειδή είχαμε αποκοπεί τελείως από κείνη τα μπορεί είναι πάρα πολλά αποσυνδεόμαστε όμως ποτέ από τη μητέρα μας όχι ποτέ σε κάθε στιγμή της ζωής μας εκείνη που επικαλούμαστε είναι η μητέρα λέμε αχ ρε μάνα που είσαι η μάνα που είσαι να με δεις έτσι τη μάνα μας πάντα επικαλούμαστε η σχέση λοιπόν με τη μητέρα και η σύνδεση είναι παντοτινή είναι από την ώρα που σκετήσαμε σαν ζωντανές ψυχές μας στο κορμί της μέχρι την τελευταία στιγμή που εκείνη θα φύγει η σύνδεσή μας είναι πάντα μόνιμη κατά μία έννοια η μητέρα μας δεν μας αφήνει ποτέ ακόμη και όταν φύγει από τη ζωή μένει μαζί μας συναισθηματικά για τα υπόλοιπο της ζωής μας και με έναν μυστήριο τρόπο έχουμε αιωνίου στη δυνατότητα να βελτιώσουμε τη σχέση μαζί της μπορεί να είναι πολύ αργά για να συζητήσουμε μαζί της και να επαναπραγματευτούμε τις διαφορές μας αλλά δεν είναι ποτέ αργά για να ξανασκεφτούμε μόνοι μας όχι μόνο τα αρνητικά αλλά και τα θετικά να διαρευνήσουμε την κατανόησή μας να την διευρύνουμε την κατανόησή μας και ως αποτέλεσμα να αναθεωρήσουμε τα συναισθήματά μας για πολλά θέματα που την αφορούν ακόμα και όταν η μητέρα μας έχει φύγει και δεν είχαμε ποτέ τη δυνατότητα να μιλήσουμε μαζί της και να λύσουμε κάποιες διαφορές γράψτε ένα γράμμα στον εαυτό σας και στείλτε το σε εσάς στείλτε το το γράμμα στη μητέρα σας και στείλτε το σε εσάς και όταν το λάβετε είναι πρέπει να σας πω μια εξηλαίωση είναι ένα μέλι που θα τρέξει στη ψυχή σας και θα μπορέσετε να τακτοποιήσετε κάποια πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχατε τη δυνατότητα όσο εκείνοι ήταν εν ζωή να τα κάνατε σε κάθε περίπτωση όμως να μην ξεχνάτε ότι η μητέρα σας θα ζει για πάντα μέσα σας ανεξάρτητα από τα δικά σας συναισθήματα για εκείνη άλλωστε όπως λέει και ένας φίλος χρειαζόμαστε κάποιον να αγαπάμε κάποιον να μισούμε κάποιον για να επιβεβαιώσουμε και κάποιον για να κατηγορούμε η μητέρα μας μπορεί να ταιριάξει στην καθεμιά από αυτές τις ανάγκες ελπίζω λοιπόν εσείς αυτά όλα να τα βρείτε μέσα από το δρόμο της αγάπης για τον εαυτό σας καταρχήν και για τη μητέρα σας στη συνέχεια. Να είστε καλά σας ευχαριστώ πολύ. Βεβαίως αλίμωνα αυτό είναι το πιο νόστιμο μέρος. Βέβαια όλοι είμαστε παιδιά μιας μητέρας και ξέρω ότι πρέπει να κατακαθίσει το συνέστημα αυτό όσο μπορέσετε ίσως να αρθρώσετε κάποιες ερωτήσεις όμως είμαι στη διάθεσή σας να κουβεντιάσουμε όποια γνώμη έχετε άποψη σκέψη είπαμε ότι είμαστε ανοιχτό πανεπιστήμιο. Θα ήθελα να ρωτήσω αν το κατάλαβα σωστά όταν έχει η μητέρα μας πεθάνει ο μόνος τρόπος είναι δηλαδή για να τη συγχωρέσουμε εκτός από το να φέρνουμε να αναδίουμε τις μνήμες και τα λοιπά να γράψουμε ένα γράμμα. Έχουμε ένα γράμμα σε εμάς η μόνη λύση είναι αυτή. Δεν είναι η μόνη λύση αυτή αλλά είναι η καλύτερη λύση γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχετε άλλο τρόπο να της μιλήσετε. Όταν γράψετε λοιπόν ένα γράμμα βλέπετε το δικό σας αυτό να πηγωνίζεται μέσα σε αυτό. Είναι πάρα πολύ θεραπευτικό αυτό να το κάνετε. Θα σας βοηθήσει πάρα πολύ. Σας το λέω με βεβαιότητα. Παρακαλώ και εγώ θέλω να κάνω μια ερώτηση. Ορίστε. Θέλω να διευκολυμίσουμε κάτι το οποίο με βασανίζει πάρα πολλές φορές λέμε η μητέρα που δεν μας αγάπησε η μητέρα που δεν μας αγάπησε που δεν αγάπησε γενικά ή που δεν μπορέσαμε παίζει και αυτό να αντιληφθούμε τον τρόπο με τον οποίο μας αγάπησε. Λοιπόν δεν είναι τον τρόπο θα πρέπει να τον βρει η μάνα μας να μας αγαπήσει. Μπορεί η μάνα να μας κάνει πάρα πολλά πράγματα και να νιώθει ότι πραγματικά μας αγαπάει αλλά αυτό να μην το επικοινωνεί μαζί μας. Είναι υποχρέωση δική μας να πούμε στη μάνα πως θέλουμε να αγαπηθούμε. Όπως επίσης είναι και υποχρέωση δική μας να πούμε και στον σύντροφό μας πως θέλουμε να αγαπηθούμε. Και στο παιδί μας πως θέλει να το αγαπήσουμε. Για να νιώθουμε πραγματικά ότι η αγάπη ρέει. Γιατί εάν η μάνα μ' αγαπά και βεβαίως βλέπουμε τις μαμάδες μας να κάνουν πάρα πολλές θυσίες αλλά αν είναι θυσίες οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που καταλαβαίνουμε εμείς είναι δεν είναι επικοινωνία αυτή. Είναι δική μας υποχρέωση αν αυτό δεν το νιώθουμε και βεβαίως πάντα μιλάμε σε μία ενήλικη ζωή εντάξει. Αν αυτό δεν το έχουμε νιώσει από τη μάνα να το εκφράσουμε να το πούμε. Ξέρε ότι μπορεί να με έχεις αγαπήσει αλλά όσο πιθανόντα έτσι πως εγώ το έχω καταλάβει. Να σου πω ότι εγώ ή θέλω από σένα μάνα ή θέλω από σένα μάνα. Θέλω αυτό. Ποτέ δεν είναι αργά αυτό να το ζητήσουμε να το ξέρετε. Ακόμα και όταν η μητέρα μας έχει φύγει και αυτό δεν μπορέσαμε ποτέ να της το επικοινωνήσουμε είναι σωστό αυτό να το μιλήσουμε με τον εαυτό μας. Γιατί ξέρετε τι θα γίνει τελικά. Αυτό το συνέστημα το οποίο θα είναι ανικανοπίητο από τη μητέρα θα το ζητήσουμε ή από τα παιδιά μας θα το ζητήσουμε από τον συντροφό μας. Θα κολλήσουμε δηλαδή πάνω στα παιδιά μας και θα προσπαθήσουμε να απομυζήσουμε από τα παιδιά αυτό το οποίο δεν πήραμε εμείς από τη μητέρα ή αυτό να το κάνουμε από τον συντροφό μας και να γίνουμε πάρα πολύ αν το θέλετε δύσκολες. Και βεβαίως όπως είπαμε για κάποια στιγμή μέσα στην κουβέντα που κάναμε ότι θα έχουμε προσδοκίες οι οποίες πρωτέ δεν πρόκειται να κανοποιηθούν με αποτέλεσμα να νιώθουμε ότι δεν έχουμε αγαπηθεί ούτε και από τον άνθρωπο αυτόν. Έτσι μάλλε λόγια επικοινωνήσετε τα συναισθήματά σας. Έτσι. Ένα χέρι υπάρχει εκεί κάτω. Καλησπέρα. Συγχαρητήρια για την όλη διάλεξη. Μας καλύψατε πάρα πολύ. Θέλω να σας κάνω δύο πολύ σύντομες ερωτήσεις. Η μία είναι αν συμφωνείτε ότι μπορεί να υπάρχει το συνέστημα της ζήλιας από μητέρα προς κόρη και αν ναι πώς το διαχειριζόμαστε. Και η δεύτερη είναι εάν μία μητέρα έχει δύο κορίτσια και το ένα το διακρίνει συναισθηματικά, το αγαπάει περισσότερο και το δείχνει σε όλη τη ζωή της πάρα πολύ έντονα. Το άλλο παιδί αυτό που μεγαλώνει σε όλη αυτή την ιστορία πώς το διαχειρίζεται. Ευχαριστώ πολύ. Να είστε καλά. Ας πάμε λοιπόν στο πρώτο. Το οποίο πρώτος σας ήταν αν η μητέρα μπορεί να ζηλεύει την κόρη. Ναι βεβαίως μπορεί να συμβεί αυτό. Μία μαμά η οποία νιώθει συναισθηματικά ανεπαρκής για τον εαυτό της και ιδιαίτερο όταν βλέπει το κοριτσάκι της μεγαλώνει και παίρνει την προσοχή από τον μπαμπά αυτή η μαμά που να ζηλεύει πάρα πολύ την κόρη. Γιατί? Γιατί πιστεύει ότι μπαίνει στη μέση για να της πάρει την αγάπη που θα μπορούσε ο άντρας της να δείχνει σε εκείνη. Πάλι λοιπόν πέφτουμε στον ίδιο πατρόν. Είναι δηλαδή ότι η μητέρα αυτή προσπαθούσε από τον άντρα αυτόν να πάρει την αγάπη που δεν πήρε από τη δική της τη μητέρα από το δικό της το γονιό. Όταν γεννιέται λοιπόν το κοριτσάκι το οποίο σίγουρα μπορεί να τραβήξει την προσοχή του μπαμπά και ο μπαμπάς δείχνει την αδυναμία αυτή η μητέρα αυτή τα βάζει με αυτό το παιδί και όχι με τη δική της ανεπάρκεια. Αυτό λοιπόν είναι το ένα που συμβαίνει. Το άλλο το οποίο λέτε ότι όταν μια μαμά αγαπάει περισσότερο ένα παιδί το δείχνει μάλλον περισσότερο πρέπει να σας πω ότι είναι το παιδί εκείνο το οποίο της μοιάζει περισσότερο ή το παιδί εκείνο το οποίο θεωρεί εκείνη πιο αδύναμο για να το χειραγωγεί για τις δικές της ανάγκες. Καταλάβατε τι εννοώ. Δηλαδή έχω ένα παιδί το οποίο εγώ χρησιμοποιώ για δική μου χρήση για τις δικές μου τις ανάγκες. Το άλλο παιδί το οποίο παρακολουθεί τη σκηνή αυτή δεν νιώθει αυτό το οποίο γίνεται σαφώς και δεν μπορεί να το αντιληφθεί αλλά εκείνο το οποίο παίρνει είναι ότι όλα τα κάνεις για τον αδελφό μου, όλα τα κάνεις για την αδελφή μου, εμένα ποτέ δεν μου έδωσες δίκιο. Και συμβαίνει αυτό. Συνήθως οι μαμάδες, ξέρετε όταν υπάρχει μια δυσταρμονία μέσα στο ζευγάρι διαλέγεται ένα παιδί το οποίο φτιάχνει το τρίγωνο το ερωτικό. Τι σημαίνει ερωτικό τρίγωνο. Σημαίνει ότι βάζουμε το παιδί στην κορυφή και στη βάση του τριγώνει ο μπαμπάς και η μαμά. Επειδή οι δυό τους λοιπόν έχουν απόσταση συναισθηματική, ο μπαμπάς με τη μαμά, τι κάνουν για να επικοινωνήσουν, χτυπάνε πάνω στο παιδί. Το παιδί λοιπόν αυτό γίνεται το επίκεντρο. Γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο οι δυό τους, έχουν απομακρυνθεί τόσο πολύ αυτή τη σχέση, εμείς στην ψυχολογία τη λέμε σχέσης ιδροδρομικές γραμμές τρένου. Πάνε παράλληλα, δεν συναντιώνται ποτέ. Όταν λοιπόν έχουμε αυτές τις σχέσεις, βρίσκουμε ένα παιδί το οποίο το κάνουμε ξυλαστήριο θύμα. Και το λέμε λοιπόν ερωτικό τρίγωνο αυτό, δηλαδή και οι δύο σκοπεύουν επάνω στο παιδί για να βρούνε μια επικοινωνία μεταξύ τους. Για το παιδί αυτό είναι το θύμα. Είναι το παιδί το υπερπροσθευτικό, εκείνο το οποίο προσπαθούν και οι δύο η γονίζει το πάνω με το δικό τους μέρος. Και είναι το παιδί εκείνο το οποίο μεγαλώνει και είναι συναισθηματικά ανόημο. Δεν κάνει προκοπή στη ζωή του, μονίμως εξατάται, γκρινιάζει, φταίνε πάντα οι άλλοι, κλπ. Αυτά συμβαίνουν όταν η δυναμική μέσα στην οικογένεια καθορίζει πάρα πολύ τη συναισθηματική μας ορημότητα και τη στάση και το στίγμα που έχουμε μέσα στην οικογένεια. Σας απάντησα. Παρακαλώ. Πιστεύετε ότι υπάρχει μητέρα που δεν αγαπάει το παιδί της, το πιστεύετε ή ο τρόπος που το αγαπάει δεν είναι αυτός που θα θέλετε το παιδί της. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει μητέρα που δεν αγαπάει το παιδί της. Απλά ο τρόπος που το εκδηλώνει δεν είναι αυτός ο οποίος θα ήθελε το παιδί της. Βεβαίως να καθίσετε και πάνω κιόλας που είναι και πιο ξεκούραστα. Γιατί δεν πάτε πάνω. Δηλαδή είναι το θεωρώ ακραία περίπτωση. Νομίζω ότι επειδή τα αγαπούσε τα σκότωσε η Μίδια. Πρέπει να σας πω ότι έχω δει μαμάδες πραγματικά να είναι πάρα πολύ εχθρικές. Και αυτό γιατί τα θεωρούσανε εμπόδιο στην προσωπική τους εξέλιξη. Τα θεωρούσανε εμπόδιο στην σχέση με τον άνθρωπό τους. Λάβετε υπόψη ότι εδώ μιλάμε για προσωπικότητες οι οποίες έχουν προβλήματα. Δεν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι έχουν μια ψυχική ισορροπία. Αλλά όμως πραγματικά αυτό συμβαίνει. Το έχω δει πάρα πολλές φορές στα πενήντα χρόνια που δουλεύω. Έτσι. Ένα χέρι υπήρχε και ενός κυρίου ο οποίος από την αρχή δεν τόνεται και κανείς δεν του μίλησε. Καλησπέρα σας. Αν μου επιτρέπετε δύο ερωτησούλες. Μια μικρή, μια μεγάλη. Για να τις ακούσουμε. Η μία είναι μεγαλώνοντας και ευελτιώνοντας η κριτική μας ικανότητα. Αν αντιλαμβανόμαστε ότι μέσα στην οικογένεια πλέον των γονιών υπάρχει μια προβληματική κατάσταση την οποία εμείς την αντιλαμβανόμαστε και έχουμε τη διάθεση να βοηθήσουμε και θέλουμε να βοηθήσουμε. Υπάρχει κάποιος τρόπος προσέγγισης από τη στιγμή που σίγουρα δεν μπορούμε να μπούμε πολύ βαθιά μέσα στις σχέσεις του ζευγαριού και των γονιών ως παιδιά γιατί και ο ρόλος μας και ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος. Υπάρχει κάποιος τρόπος προσέγγισης ή αμύ τι άλλο να εκδηλώσουμε να δείξουμε το ενδιαφέρον μας. Αυτή ήταν η μικρή. Να την απαντήσω. Συνήθως τα παιδιά βλέπουν ότι μπορεί να υπάρχει μια προβληματική σχέση μεταξύ του μπαμπά και της μαμάς, ιδιαιτέλως όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και αντιληφθούν ότι αυτή η σχέση ήταν προβληματική ανέκαθεν. Άσχετα εάν τα ίδια δεν είχαν ασχοληθεί. Αλλά επειδή όμως τα παιδιά μεγαλώνουν, παίρνουν μια κάποια απόσταση από το μπαμπά και τη μαμά, μπορούν να δουν ότι υπάρχουν κάποια προβλήματα. Το παιδί λοιπόν με κάποιον από τους δύο γονείς έχει μια πιο καλύτερη σχέση οικιότητας από ό,τι έχει από τον άλλον. Με αυτόν λοιπόν που έχει μεγαλύτερη σχέση οικιότητας, να είναι πάρα πολύ ειλικρινής και να πει αυτά τα οποία βλέπει. Δηλαδή ότι βλέπω να υποφέρεις μαμά, βλέπω μπαμπά να υποφέρεις, ή βλέπω μαμά να υπάρχει μια δυσταρμονία με τον μπαμπά, βλέπω μαμά να έχετε κάποια προβλήματα και ούτω καθεξής. Μπορούμε να βοηθήσουμε. Εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω, αλλά υπάρχουν κάποιοι δικοί οι οποίοι μπορεί να σας βοηθήσουν να αναλύσετε κάποια προβλήματα σήμερα. Συνήθως αν η σχέση που το παιδί έχει με τον γονιό που μιλάει, που έχει δημιουργήσει μια περισσότερη οικιότητα, γίνει ισακουστό, τότε τα πράγματα μπορεί να έχουν μια βελτίωση. Αν όμως δεν θέλει η μητέρα ή ο πατέρας που θα μιλήσει το παιδί, να φανερωθεί ότι έχει σχέση δύσκολη με τη συντροφό του, θα πει εσύ να κάτσεις στη θέση σου και να μην ασχολήσει. Εμείς με τη μάνα σου ή εγώ με τον πατέρα σου είχαμε πάντα προβλήματα και πετάνε το παιδί απ' έξω. Εκείνο όμως που έχει να κάνει το παιδί είναι με πάρα πολύ αγάπη και με τον γονιό που έχει τη μεγαλύτερη οικιότητα, να εκφράσει την ανησυχία του για αυτή την έλλειψη χαράς που βλέπει να υπάρχει μεταξύ τους. Πού είναι η άλλη ερώτηση? Η δεύτερη ερώτηση είναι επειδή το αναφέρατε πολλές φορές στην ομιλία σας, μπορείτε να μας δώσετε έτσι μια εικόνα από τις άλλες της μανούλες, αυτές που είναι με την τζαντούλα στην πόρτα. Ναι, είναι οι μαμάδες μάρτυρες αυτές. Οι μαμάδες μάρτυρες, οι οποίες είναι γυναίκες, οι οποίες είναι παιδιά και αυτά, τα οποία δεν είχαν οικονοποιηθεί από το δικό τους το γονιό, όταν αποκτήσανε παιδιά και όταν παντρευτήκανε καταλήψανε ο άνθρωπός τους να τους ικανοποιήσει δι' αυτές τις συναισθηματικές ανάγκες, αν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος δεν τα κατάφερε, ο άνθρωπος τους, και μετά γεννιούνται παιδιά, τα παιδιά τους, πάλι ένα παιδί διαλέγει, δεν διαλέγει αν υπάρχουν παραπάνω από δύο, διαλέγει ένα παιδί, στο οποίο αγκατζώνεται από πάνω η μητέρα. Από αυτό το παιδί ζητάει μονίμως την ευγνωμοσύνη, ζητάει να της λέει συνεχώς ευχαριστώ, ότι εσύ μαμά έχεις προσπαθήσει πάρα πολύ, έχεις ταιριθεί, μας έχεις σπουδάσει, δεν ξέρω τι άλλο στην ευχή θα λέει. Οι μαμάδες λοιπόν αυτές δεν μπορούν να δουν την ζωή τους ξεχωριστεί με τη ζωή των παιδιών. Οι μαμάδες αυτές είναι κολλημένες στο πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού, όπου το παιδί και η μάνα είναι ταυτόσιμες. Δηλαδή δεν είναι μόνο η εξάρτηση που έχει το παιδί από τη μητέρα, είναι και η εξάρτηση της μητέρας από το παιδί. Η μαμά πρώτα θα επεξαρτηθεί από το παιδί και το παιδί στη συνέχεια θα επεξαρτηθεί από τη μητέρα. Αν λοιπόν η μητέρα έχει πάρα πολλές συναισθηματικές ανάγκες, τις οποίες προσπαθεί να τις θυλάσει από το παιδί της, θα μείνει στον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού, δηλαδή εκείνη και το παιδί θα είναι το ίδιο πρόσωπο. Υπάρχει μια πολύ καλή πιθανότητα, αν το παιδί αντιδράσει κατά τη διάρκεια της εφηβείας, αυτή η αποκόλληση να επιτευχθεί. Αν όμως και το παιδί βολευτεί μέσα σε αυτήν την ανοχή της μητέρας, τότε πρέπει να σας πω ότι το παιδί αυτό δεν θα επηρεάσει ποτέ, ποτέ δεν θα βρει μία σύντροφο η οποία να είναι εφάμελη της μητέρας, εάν δεν τολμήσει και βρει μία σύντροφο να τη φέρει στο σπίτι, η μητέρα θα τη φάει και θα την ξεκοκαλήσει. Και αυτό βεβαίως, έτσι είναι το σύνδρομο της κακιάς πεθεράς. Γιατί είναι οι μαμάδες εκείνες οι οποίες έχουν πάρα πολλές ανάγκες δικές τους, που δεν μπορούν να δουνε καμία γυναίκα ή κανέναν άντρα, δίπλα στο παιδί τους. Οπότε τι κάνουν, τον διαλύουν τον άνθρωπο αυτό για να έχουν πάλι το παιδί δικό τους. Αυτές λοιπόν οι μαμάδες είναι πανταχού παρούσες. Έχω περιπτώσεις να σας διηγηθώ οι οποίες έχουν και μία κωμική πλευρά. Πρόσφατα αυτό έχει έρθει στο γραφείο μου, ήταν ένα νέο ζευγαράκι, η κοπελί της ήταν 28 χρονών, ο νεαρούλης ήταν 32, δύο παιδιά σπουδαγμένες στο εξωτερικό κτλ. Ο γιος μοναχογιός. Γύρισε λοιπόν από την Αγγλία, με το κοριτσάκι αυτό είχε δημιουργήσει μία σχέση στην Αγγλία, ήρθανε παντρευτήκανε και βεβαίως επειδή πρόκειται και για μία εύκολη οικογένεια, οι γονείς είχανε φροντίσει του παιδιού μια και ήτανε μοναχογιός να του φτιάξουν μια πάρα πολύ ωραία μονοκατοικία στην ευρύτερη περιοχή μας, πρέπει να σας πω. Οπότε λοιπόν βέβαια τι μεγάλη χαρά, τα παιδιά ζούσανε σε ένα πάρα πολύ ωραίο σπίτι, με τη μαμά να είναι πάντα με ένα ζεστό πιάτο φαγητό, να πηγαίνει να ψάχνει τα ρούχα να δει τι άπλητα υπάρχουν και να βάζει πλυντήριο, να κάνει κριτική να μυρίζει τα ρούχα της νύφης για να διαπιστώσει ποιος ξέρει τι και πάρα πολλά τέτοια ευτράπελα. Μέχρι που το πράγμα έγινε πάρα πολύ δύσκολο, ένα βράδυ που τα παιδιά ήταν σε πάρα πολύ ωραίες προσωπικές στιγμές, χτυπάει με η πόρτα της κρεβατοκάμαρας και λέει με συγχωρείτε, με φωνάξατε. Λοιπόν αντιλαμβάνεστε τι γίνεται. Οι μαμάδες μάρτυρες είναι πραγματικά ένας πόνος στο κεφάλι μας. Και γι' αυτό λέω σε αυτές τις περιπτώσεις, τα παιδιά πρέπει πάρα πολύ γρήγορα να φεύγουν από το σπίτι, πάρα πολύ γρήγορα. Αν έχουν καταφέρει να πεξατοποιηθούν βεβαίως, έτσι. Σας απάντησα. Σας ευχαριστώ πολύ. Ορίστε, ορίστε, ορίστε. Πάρε πολύ ωραία, πραγματικά μας έχετε συγκλονήσει. Ήθελα να ρωτήσω, δεν μιλήσατε καθόλου για τις ενοχές. Δηλαδή, τις ενοχές μας. Μου έκανε εντύπωση που δεν το αναφέρατε. Γιατί οι ενοχές δεν είναι μόνο για τα παιδιά μας. Είναι για τα παιδιά μας. Είναι για τα παιδιά μας. Είναι για τα παιδιά μας. Είναι για τα παιδιά μας. Είναι για τα παιδιά μας. Είναι για τα παιδιά μας. Είναι για τα παιδιά μας. Γιατί οι ενοχές δεν βοηθάνε. Αλλά σινιώθουμε συχνά. Και δεν ξέρω πόσο μπορούμε να βάλουμε όρια στα παιδιά... αν δεν πρεβόμαστε με ενοχές. Και αυτό ήθελα να μου πείτε εσείς από την εμπειρία σας... πώς το αντιμετωπίζουμε. Δηλαδή, εγώ ας πούμε δεν θύλασα την κόρη μου... και μου το λέει 30 χρόνια που το έμαθα ας πούμε. Γιατί δεν με θύλασες, γιατί δεν με θύλασες. Δηλαδή, ναι. Και λέω ας πούμε ναι. Ξέρεις πόσο μπορεί, ας πούμε, το δουλεύω... γιατί προσωπικά κάνω και εγώ κάποιες βοηθίες. Μπράβο σας. Αλλά οι ενοχές δεν βοηθάνε. Εγώ ήθελα αυτό, δεν το αναφέρατε καθόλου. Θα έρθετε στην επόμενη διάλεξη, έτσι. Μπράβο, θα μάθετε όλα τότε. Α, γιατί αυτό, γιατί δεν το μιλήσατε. Ευχαριστώ. Πώς είπατε? Ναι, βεβαίως, ανέφερα για τις ενοχές. Ναι, έφερα για τις ενοχές... αλλά στην άλλη διάλεξη θα μάθουμε να τη σχυριζόμαστε κιόλας. Ναι, ορίστε, παρακαλώ. Μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω. Πρώτα απ' όλα να σας ευχαριστήσουμε πάρα πολύ. Και εγώ σας ευχαριστώ. Ήταν υπέροχη. Απλά, όταν δεν υπάρχει πατέρας, έχει πεθάνει. Υπάρχει έλειμμα. Σε ποια ηλικία να έχει πεθάνει ο πατέρας? Όταν το κορίτσι είναι δώδεκα, μισό εκεί. Αλλά, συγγνώμη. Αλλά και στη διάρκεια που ήταν μικρότερο, ο παπάς ήταν άρρωστος. Οπότε στην ουσία δεν τον έχει ζήσει. Έχει δει μόνο κάποιες άσχημες στιγμές. Πρέπει να σας πω ότι μεγαλύτερη ζημιά δεν έχει γίνει που ο παπάς έχει πεθάνει. Είναι που τον παπά τον έχει βιώσει να είναι άρρωστος. Ευχαριστώ. Καταλάβατε. Και η ζημιά την οποία έχει γίνει εκείνη τη φορά. Πρέπει να σας πω ότι τα κορίτσια αυτά, τα οποία έχουνε βιώσει μία τέτοια εμπειρία, συνήθως, δεν έχουνε εμπιστοσύνη στον άντρα. Δηλαδή πιστεύουν ότι ο άντρας θα φύγει. Και γι' αυτό φεύγουν από τις σχέσεις πολύ πιο γρήγορα από ότι φεύγουν οι άλλοι. Γι' αυτό για να μην πονέσουν. Άρα λοιπόν η ζημιά δεν είναι ότι φεύγει ο πατέρας και πεθαίνει. Γιατί είναι ένα τελειωτικό γεγονός. Είναι όταν άρρωστος ο πατέρας, μονίμως κρέμεται η δαμόγλια σπάθια του και μπορεί να φύγει. Και τα παιδιά αυτά νιώθουν εξαπατημένα από τον πατέρα. Και γι' αυτό στις σχέσεις τους φοβούνται να δημιουργήσουν συναισθηματική σχέση. Είναι πολύ συγκρατημένα τα παιδιά αυτά. Και φεύγουν πολύ πιο γρήγορα προτού πονέσουν. Έτσι, αλλά μην βοήθησε όμως αυτό να το επολώσουν. Μπορεί να βοηθηθεί σε αυτό. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πάρα πολύ για απόψε. Είδα πολύ συγκινημένα πρόσωπα και πολλά κλάματα και δάκρυα συγκίνησης. Εγώ δεν έχω καμία αντίληση άλλους διευθύνει εδώ. Ρωτάω να ολοκληρώσουμε το δώσμα μας. Δεν πειράζει. Τελικά για όλα τα θέματα μας ούτε η μαμά μας. Ναι. Εξακριβωμένο. Ναι, ναι, ναι, ναι. Η μαμά παίζει τον σημαντικότατο ρόλο. Και ιδιαιτέρως αν η μαμά, αν κατά τη διάρκεια του μεγαλώματός μας και αυτό πάντα στα πρώτα χρόνια της ζωής μας και κατά τη διάρκεια της εφηβίας μετά. Η εφηβία είναι μια ευκαιρία που έχουμε να επολώσουμε κάποια προβλήματα που δημιουργηθήκαν στην παιδική μας ηλικία. Αν δεν τα καταφέρουμε και αυτό, κατά τη διάρκεια της εφηβίας να επολώσουμε κάποιες πληγούλες πρέπει να σας πω ότι τότε πια μετά τα 25 θα πάρουμε βοήθεια για να τα ξεπεράσουμε. Ευθύνη δεν έχουμε καθόλου εμείς δηλαδή. Τι ευθύνη να έχετε στον πρώτο χρόνο της ζωής σας αν μεγαλώσατε με μία μαμά η οποία ήταν εγχώρησης. Γιατί ό,τι βιώσαμε είπαμε στον πρώτο χρόνο της ζωής μας τον βρίσκουμε καθώς μεγαλώνουμε μετά. Ευχαριστώ πολύ. Να είστε καλά. Πού είναι τώρα? Εγώ. Α, εσείς, ελάτε. Παταγία σας ευχαριστώ πολύ. Εγώ ευχαριστώ που ήρθατε. Μας έχετε καλύψει. Θέλω να ρωτήσω πώς γίνεται η κόρη που έχει πρώτη από τον πατέρα όπως και ο γιος τη μαμά να παντρεύεται έναν άντρα σαν τον παπά της. Τι είπαμε? Παντρεύεται τον παπά της. Ακριβώς. Παντρεύεται τον παπά της γιατί και εκείνη παντρεύονται τη μαμά τους γιατί. Γιατί ο άντρας αυτός είναι ο άντρας που ξέρουμε. Όταν βρούμε ένα αρσενικό που η συμπεριφορά του μας θυμίζει ασυνείδητα τη συμπεριφορά του μπαμπά μας νιώθουμε αικιότητα. Οπότε σε αυτόν λέμε ναι. Ορίστε. Είτε καλούς είτε κακούς. Ναι, ναι, ναι δεν έχει καμία σημασία. Αν είναι ένας μπαμπάς ο οποίος είναι κακός εντός αγγωγικών το κακός, νομίζουμε ότι ξέρουμε πώς θα τον χειριστούμε. Οπότε σου λέει και αυτό το κουσούρινάκι εγώ ξέρω πώς θα το χειριστώ αλλά πέφτουν στη λούμπα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αγγόρια που παντρεύονται γυναίκες οι οποίες έχουν τα χαρακτηριστικά της μαμάς τους γιατί πιστεύουν ότι μπορούν να τα χειριστούν μια και χειρίζονται τη μαμά τους. Είναι ασυνείδητα αυτά τα πράγματα. Και γι' αυτό λέμε ότι παντρευόμαστε τον μπαμπά μας γιατί ο σύντροφος θα μας ικανοποιήσει τις ανάγκες που δεν μας ικανοποιήσει ο μπαμπάς μας και η μαμά μας. Γιατί αυτόν τον ξέρει. Ξέρω πώς θα τον χειριστώ. Έτσι είναι η ψευδέσθηση αυτή και την πατάμε. Εάν εμείς τους προσελκύουμε, μα τους ξεχωρίζουμε. Ασυνείδητα τους ξεχωρίζουμε. Γιατί πότε νομίζετε ότι λέμε το ναι σε έναν άντρα όταν μας προσεγγίζει. Όταν αυτός ο άντρας μας διαβεβαιώνει ότι τον καταλαβαίνουμε. Και ποιον καταλαβαίνουμε. Τον μπαμπά μας καταλαβαίνουμε νομίζω. Στο χαρακτήρα μας παίζει ρόλο ο πρώτος χρόνος της ζωής μας όπως και οι εννιά μήνες που κοιωφορούμε. Οι εννιά μήνες είναι αποτέλεσμα δύο παραγόντα. Αφενόσομε είναι το πληροδοτήματος. 7 και 7 γενναίες που κουβαλάμε μέσα μας και η ένδυα ζωή μας. Αυτά είναι τα δύο χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και ο οποίος δεν αλλάζει. Η προσωπικότητα αρχίζει και δομήται από την ώρα που βγαίνουμε από το κορμί της μητέρας μας και αρχίζουμε και δεχόμαστε τις επιρροές του εξωτερικού περιβάλλοντος. Η πρώτη επιρροή είναι της μητέρας, η δεύτερη είναι του πατέρα, οι πρόσωπα τα οποία παίζουν τον ρόλο όπως διλαμβάνεστε. Μετά έρχεται η ευρύτερη οικογένεια, μετά έρχεται το σχολείο ο δάσκαλος, μετά έρχονται οι φίλοι. Αυτοί είναι οι κύκλοι οι οποίοι επηρεάζουν τη δομή της προσωπικότητας, οι οποίοι ολοκληρώνεται στις 25 μας χρόνια, όταν χορημάζει ο εγκέφαλος. Άρα δεν παίζει ρόλο η περίοδος της εγκυμοσύνης. Είπαμε, είπαμε, η ένδυος ζωή, η ένδυος ζωή. Ωραία, θέλω να πω το εξίσιο. Υπάρχει περίπτωση μια μητέρα να μην θέλει τον καιρό που κοιοφορεί το μωρό αυτό που ήρθε απρόσμενα γιατί ήρθε τέταρτο παιδί, αυτή είμαι εγώ ας πούμε, και με το που με είδε γιατί ήρθα μετά από τρία αγόρια με λάτρεψε. Άρα λοιπόν τι πιάνετε, ο χρόνος απ' την ώρα που σε βλέπει ή πιάνετε και το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Το θέμα είναι ότι θα πρέπει κανείς αυτό να το δείλουμε λιγάκι πιο καθαρό μάτι, γιατί το να πούμε ότι το παιδί μου που γεννήθηκε και που εγώ δεν ήμουν έτοιμη να το δεχτώ όταν κοιοφορεί το με λάτρεψε, είναι πάρα πολύ μεγάλο ερωτηματικό, γιατί σίγουρα έχει τη λατρεία, αλλά δεν ξέρουμε όμως αυτή η ζωή της άρνησης που εβίωσε, το πώς θα της βγει στη προσωπική της ζωή και στις επιλογές της όταν ελικιωθεί. Τα προβλήματα τα οποία έχουμε στη σχέση με τους γονείς μας φαίνονται όταν αρχίζουμε να ζευγαρώνονται. Εκεί φαίνονται τα προβλήματα. Και σε άλλες περιπτώσεις όταν έχουμε βίαιες καταστάσεις το πρώτο χρόνο της ζωής, φαίνονται πολλές όταν μιλάμε ότι η κατάθλιψη, οι εξαρτήσεις, οι διατροφικές διαταραχές, αυτά είναι στον πρώτο χρόνο της ζωής, διότι όλα είναι επενδεδημένο άγχος από την αποστασιοποιημένη συναστηματικά μητέρα. Η κατάθλιψη παραδείγματος χάρη θα φανεί στην εφηβεία ή στα 21 και μετά. Οι διατροφικές διαταραχές φαίνονται στην εφηβεία. Οι εξαρτήσεις στην εφηβεία. Καταλάβατε? Δεν τα βλέπουμε αυτά στην αρχή. Αυτά φαίνονται κατά τη διάρκεια της πορείας μας. Κυρία Μακρή, σας ευχαριστούμε πάρα πάρα πολύ. Την κουράσαμε αρκετά. Έχουμε και επόμενη συνάντηση. Ναι, θα σας το δώσω, αλλά υπάρχουν και εργαζόμενοι στον χώρο που κλείνει στις εννιά. Ναι, είστε καλά που ήρθατε. Ευχαριστώ. Καλό ήρθαν οι μαμάδες να συζητούν τα χρόνια τα δικιά τους. Ναι. Αν αυτά δεν ήτανε χάριστα, πρέπει να τα συζητούν. Και γιατί όχι. Δεν θα τα συζητήσετε με την κόρη σας που είναι 4 ή 5 τόν. Θα τα κουβεδιάσετε με την κόρη σας 25 ή 30. Ναι, βεβαίως και μπορείτε να τα πείτε. Εγώ, εγώ έφτιαξα πολύ. Υπότιτλοι AUTHORWAVE Επιτρέψτε στο κανάλι και παρακολουθήστε το κανάλι. Υπότιτλοι AUTHORWAVE Επιτρέψτε στο κανάλι και παρακολουθήστε το κανάλι. Επιτρέψτε στο κανάλι και παρακολουθήστε το κανάλι. Επιτρέψτε στο κανάλι και παρακολουθήστε το κανάλι. |
