| Από τις Κοινότητες στην Ομονσπονδία: Εξαιρετικά με το κόσμο και με τη δική μας εγχείρηση με την εγχείρηση του κυβερνήτη, να μη βγάλουμε αυτό το πρόβλημα. Υπόσχεσθαι, κύριέ μου, γιατί πήρα αυτήν την εργασία, ήθελα λίγο έτσι να πω δύο, κατ' αρχήν γιατί είμαι σε αυτό το μάθημα, ήθελα έτσι να πω δύο κουβέρτες, είμαι σε αυτό το μάθημα γιατί νομίζω ότι αυτά που γίνονται και μας αφορούν και σαν πολίτες της Ελλάδας και σαν πολίτες της Ευρώπης, αυτά τα πράγματα δεν τα γνωρίζουμε. Ήθελα και πολλές φορές άκουγα Συθήκη του Μάστη, Συθήκη της Ισαβώνης, Συθήκη και δεν είχα ιδέα ή τουλάχιστον ήξερα στο περίπου κάποια πράγματα. Ο λόγος που λίγο πολύ υποκίνησα κι εγώ να πάρω αυτό το θέμα, την Ισαβώνα, ήταν για να κάτσω με αυτόν τον τρόπο να μάθω το κάτι της παραπάνω. Και νομίζω ότι έχω ενδυφύσει πια. Τώρα, ο λόγος που έχω κάνει όλο αυτό το στήσιμο, γιατί, για να σας πω την αλήθεια, η κανονική μου εργασία είναι γύρω σε 110 σελίδες. Αυτό που σας έλεγα χάθηκα. Προσπαθούσα και ένιωθα, γιατί ήθελα, φυσικά μετά από συνονόηση, να σας δώσω την αλήθεια, γιατί όση πληροφορία τουλάχιστον εγώ μπόρεσα και μάζεψα, ήθελα να την σας τη μοιράσω, να την πάρετε και εσείς, γιατί πραγματικά είστε ισχυρονικά. Βεβαίως. Έχω δηλαδή ένα αρχείο το οποίο δεν το έχω κόψει καθόλου. Αυτό βέβαια έχει κοπεί και έχει ραφτεί πάρα πολύ, αρκετά θέλητα. Τώρα, για να μην πάω κατευθείαν στη συθήκη της Λισαβωνίας, τώρα δεν ξέρω τα παιδιά τι θέμα έχουν. Τι θέματα είναι, είναι κάτι πιο πριν ή πιο μετά από εμένα, κάτι συναφές. Εγώ για τη συντακτική εξουσία. Α, για τη συντακτική εξουσία. Εσύ. Εγώ και την Ευρωπαϊκή μου σπονδέλα που βλέπω να την καλύτευτε σίγουρα. Ωραία. Άρα, στην αρχή κάνω μια μίνι αναφορά η οποία δεν είναι τίποτα, είναι ένα ιστορικό της ουσίας πώς φτάσαμε στη συθήκη της Λισαβώνας. Αυτό είναι ένα ιστορικό το οποίο ξεκινά από το 50, από μια δήλωση του τότε Υπουργού των Εξωτερικών της Γαρίας. Μετά έχουμε την ίδρυση της ΕΚΑΤ που είναι η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάριβαρ. Συνεχίζουμε το 55. Αποφασίστηκε η προώθηση της Ευρωπαϊκής Ενοποιητικής Διαδικασίας, δηλαδή στον οικονομικό και στον ατομικό ενέργεια. Αυτά τα είπαμε, έτσι δεν είναι... Αυτά τα είπαμε, άρα θα το προβολήσω. Για την οποία τα είπαμε πολύ περίεργη. Λίγο στο μάστρεχτ θα μείνω, γιατί έχει κάτι που είναι συναφές με τη συνθήκη της Λισαβώνας. Εκεί τήθενται οι προϋποθέσεις και η βάση για την ενωπίευση του νομίσματος για το ευρώ. Από τότε ξεκινάνε οι προϋποθέσεις και οι πρώτες βάσεις. Συνεχίζουμε με το Άμστερνταμ που... εντάξει να μην μείνω εκεί, Νίκια, Λάκη. Και πτάνουμε λίγο στο 2004, εκεί θα μείνω, όπου είχε γίνει μια διάσκεψη. Και επί του σουσίες τι θέλατε, είναι να δημιουργήσουν το σύνταγμα. Αν θυμάστε καλά για την συνταγματική συνθήκη. Η οποία όμως τελικά και επί του σουσίες δεν έγινε. Και ο λόγος είναι γιατί δεν εγκρίθηκε το σύνταγμα, το ευρωσύνταγμα, όπως είχαμε συζητήσει και την προηγούμενη φορά, από τα κοινογούλια των κρατών. Όχι, όλα. Ναι, από τα πρώτα όμως κοινογούλια δεν πέρασε. Από τα κοινογούλια πέρασε, δεν πέρασε με το δημοψήφισμα στην Γαλλία και στην Ολλανδία. Και στην Ολλανδία. Μετά από εκεί σταμάτησε, μετά από την ακουτικία των δημοψηφισμάτων, της Γαλλίας και της Ολλανδίας. Και της Ολλανδίας. Ενώ πέρασε με δημοψήφισμα από την Ισπανία και τον Λουξεγούργο, δεν πέρασε από την Γαλλία και την Ολλανδία. Και γιατί η Γαλλία-Ολλανδία είναι από το πυρήνα τους έξι πρώτους. Έτσι δεν ήταν δηλαδή καμιά Σλοβακία ή Σλοβενία, που εκεί θα την πιέζανε να το ξαναβεράσει προφανώς. Αλλά όταν η Γαλλία και η Ολλανδία που είναι από τους πρώτους ιδρυτές... Για τα μεγάλα κράτη. Δεν είναι μεγάλα σε έκταση η Ολλανδία. Όχι, όχι, όχι. Αλλά από τα πρώτα έξι που διάξαμε τις πρώτες κοινότητες, έτσι. Πάντως από κοινοβούλιο δεν απέτυχε. Δεν ξέραμε τι θα γινόταν αν το έβαζε, ας πούμε, η Αγγλία που το έβαλε ή η Τζαχία που είχε αντιρίσει. Από τα δημοψηφίσμα. Αλλά με τα δημοψηφίσμα της σταμάτησε η διαχασία κύρωσης. Καλώς. Και τώρα έρχεται η Γερμανική Προεδρία. Μετά το 2004 έχουμε τη Γερμανική Προεδρία, η οποία αποφασίζει με Μέρκελ, η Μέρκελ ήταν επικεφαλής, μια πλούστερη συνθήκη μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα. Και το 2007 έχουμε την υπογραφή της συνθήκας της Λισαγώνας, 23 Δεκεμβρίου, αφού τι έγινε, αφαιρέθηκαν κάποια σύμβολα τα οποία, κατά κάποιον τρόπο, δεν άρεσαν, δεν ενθουσίαζαν τους ανθρωπτές πολίτες. Και ο Λισαγώνας ήταν σύμβολα κράτους, ως αν η Ένωση να γινόταν κράτος, και αυτό εργόταν σε αντίθεση με τον πίτατο κρατισμό, πίτατο εθνικισμό κάποιον. Και για να πω την αλήθεια και η συνθήκη της Λισαγώνας, από αυτό τουλάχιστον που διαχαίεται σε όλη μου αυτή την έρευνα, είναι ότι τα κράτη είπανε ότι είμαστε εδώ, εμείς είμαστε αυτοί που φτιάχνουμε. Δηλαδή, πάλι έχουμε μια κρατοκεντρική στροφή. Τουλάχιστον αυτό ενιούσαμε τη συνθήκη της Λισαγώνας και αυτό θα ήθελα να σας μείνει επί της ουσίας. Άρα, είπαμε Σύνταγμα, Υπουργός εξωτερικών, Σημαία, Ίμνος, Νόμος και Νόμος Πλαίσιο, που εμπεριέχονταν μέσα στην συνταγματική συνθήκη, έχουν αφαιρεθεί και πλέον δημιουργούμε τη συνθήκη της Λισαγώνας σε άλλη βάση. Εκείνο που θα ήθελα επίσης να σας μείνει είναι, ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες της νέας συνθήκης. Η νέα συνθήκη αφαιρείται η κοινότητα, δεν υπάρχει ο όρος κοινότητα. Έχουμε Ένωση και έχουμε τη συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη συνθήκη για την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, είναι μια συνθήκη όπως και η άλλη στηρίζεται σε άρθρα, πρωτόκολλα και δηλώσεις, βασίζεται σε ορισμένες αξίες, οι οποίες έχουν να κάνουνε με τον άνθρωπο, με τη δημοκρατία, με την ισότητα και το κράτος δικαίωτη την ελευθερία και τον σεβασμό των ανθρωπίνων των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Επίσης, στηρίζεται η συνθήκη αυτή στην ισότητα των κρατών μελών και αυτό θέλω να μας μείνει λίγο σε σχέση με αυτά που ζούμε και δούμε. Δεν είναι απλά επειδή τα κράτη λένε ότι είμαστε εδώ εμείς παρώντας και εμείς σε φτιάχνουμε σαν συνθήκη, με αυτή την έννοια έχει αξία και επίσης, γι' αυτό το τονίζω και το τονίζω επειδή δόθηκε και μεγάλη με αυτή τη συνθήκη προβάδισμα και στα εθνικά κοινοβούλια, κάτι που δεν είχε δοθεί στις μέχρι τώρα συνθήκες και θα ήθελα και αυτό να σας μιλήσω. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να επικοινωνούμε. Τα λέω λίγο κάπως ή καλά είναι? Το πάω καλά. Καλά παβληράντε γρήγορα. Γι' αυτό λίγο σας έδωσα. Τώρα για να πω την αλήθεια είστε ένα κοινό που για μένα είναι λίγο δύσκολο για να είμαι ειλικρινής. Λοιπόν, και φυσικά στο τέλος η συνθήκη αναγνωρίζει τα δικαιώματα που πηρέερχονται σε χάρτε θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως αυτός δημορφώτηκε το 2001 και όπως πήρε και την τελική του ομορφή το 2007. Αυτό με πάει λίγο στον ΟΥΕ και να πω την αλήθεια έτσι. Όπως δηλαδή η συνθήκη της Λισαβόνας και θα ήθελα λίγο να το συμβείσουμε. Με πάει λίγο στο χάρτε του ΟΥΕ δηλαδή όπως εμείς οι λαοί των Ηνωμένων Εθνών. Κάπως έτσι ξεκινάει και η συνθήκη της Λισαβόνας. Είναι στα κράτη. Στηρίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα ο χάρτης του ΟΥΕ. Κάπως έτσι και η συνθήκη της Λισαβόνας δηλαδή προωθεί τα δικαιώματα της θεμελιώδης αξίες. Δηλαδή με πήγε προς τα κοιή. Στηρίζεται σε αρχές και αξίες που και εκεί είδαμε σκοπούς αρχές-αξίες και στο χάρτε των Ηνωμένων Εθνών. Δεν ξέρω αν ένιωσα έναν παραλληλισμό. Η ανοτομία της συνθήκης της Λισαβόνας σε αναφορικά με τη χάρτα των Ηνωμενών Εδικαιωμάτων είναι ότι την κάνει πλέον νομικά δεσμευτικό κείμενο. Ενώ το 2001 μέχρι το 2009 πρώτο Δεκεμβρίου που τέθηκε σε ισχύ η συνθήκη της Λισαβόνας, η χάρτα έκανε μόνο, όπως λέει η Μαρία, μια πολιτική διακήρυξη. Γιατί και έτσι ο χάρτης του ΟΥΕ είναι μια πολιτική διακήρυξη δεσμευτικότητα. Αντίθετα, από την 1η Δεκεμβρίου του 2009 που κυρώνεται και τέθηκε σε ισχύ πλέον η συνθήκη της Λισαβόνας, γίνεται και η χάρτα νομικά δεσμευτικό κείμενο ισόκυρο με το πρωτογενές δίκιο, δηλαδή με τις συνθήκες. Αυτή είναι η ανοτομία της Λισαβόνας σε σχέση με την χάρτα. Έτσι όχι την έρθεξε, επειδή κάτι του ίδια ψένε η χάρτα. Είναι ότι την κάνει πλέον ισόκυρη με τις συνθήκες, δηλαδή με το πρωτογενές δίκιο. Άρα νομικά δεσμευτική. Τώρα, το σκοπός και αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η προαγωγή της ειρήνης, αξιών και ευημερίας, ελευθερίας και τα λοιπά, θα τα δείτε. Δηλαδή ό,τι έχει σχέση με την ελευθερία, την ευημερία, την οικονομική ανάπτυξη, την οικονομική συνεργασία των περιβάλλων, την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, την παγκοσμιοποίηση, την σχέση με κράτη, νη, μέλη, με τρίτες χώρες, επίσης ό,τι έχει σχέση και με την εξάλειψη της πτώκιας, με την ισότητα, με το ελεύθερο και δίκιο εμπόριο κλπ. Και η δράση της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεμελιώνεται σε τέσσερις βασικές αρχές. Της αρχής της καλόπισης της συνεργασίας, δηλαδή της καλόπισης της συνεργασίας της ΕΕ με τα κρατημέλη. Της αρχής της δοτής αρμοδιότητας. Τα κρατημέλη παραχωρούν αρμοδιότητα στην ΕΕ, με αυτή την έννοια τα δοκί, απονέμουν τα κρατημέλη για τις συνθήκες. Στην αρχή της επικουρικότητας, και όταν λέει αρχή επικουρικότητας είναι όπου τα κρατημέλη προσπαθούν, κάνουν την προσπαθία τους για να επιτεύσουν σε κάποιους κομίες κάποιες δράσεις. Και δεν μπορούν να είναι αναποτελεσματικά, έρχεται η ΕΕ εκεί και η οποία συνεπικουρεί και βοηθάει τα κράτη ώστε να μεταπεθαίνουν. Δηλαδή αυτά τα είπαμε και επειδή αυτά είναι αρχές που ήσυχαν και πρέπει για σαβόνα. Να φύγω από εδώ. Να πάμε λίγο στις καινοτομίες. Αχα που άλλαξε η σαβόνα. Ότι έχει δικά της όργαμη και τα λοιπά να μην πίνω. Ότι έχει ξεχωριστό ιερδίκια και τα λοιπά και τα λοιπά. Είναι αρχές συνθεσμικές καινοτομίες. Είναι πρώτη η κατάλυση των πιλών. Αν θυμάστε καλά θα ήθελα να σας πω για το Maastricht και εκεί σας το έχω γραμμένο. Στη συνθήκη του Maastricht 92-93 η οποία βασίζεται σε τρεις πιλώνες στην κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και ΠΑΑ. Στη συνεργασία στους τομείς δικαιοσύνης και των ευρωπαϊκών υποθέσεων. Αυτά ονομάστηκαν τρεις πιλώνες. Αυτά τα καταγγεί η συνθήκη της λισαβόνας. Και ό,τι αφορά την ελευθερία, ασφάλεια και δικαιοσύνη δίνονται στη συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης καταγγείται ο διησμός κοινότητα Ευρωπαϊκή Ένωσης και υιοθετείται μόνο ο όρος Ένωση. Αναγνωρίζεται η νομική προσωπικότητα και νομίζω ότι γνωρίζουν όλοι την νομική προσωπικότητα. Δηλαδή να παρήσετε να έχετε δικαιώματα και υποχρόσεις και να παρήσετε και σε διεθνείς οργανισμούς. Και μάλιστα στο ΝΟΥ έχει γίνει, νομίζω ότι έχουν δώσει υπερπαρατηρητή θέση του υπερπαρατηρητή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήσασταν στην Διάλεξο όταν έγινε επίθυμος δάκτωρος ο κ. Σίγκολφ Περνής, δηλαδή. Ξέρετε εκεί που είχε πει ένα ανοιχτοδολωτικό περιστατικό που ήταν ο ίδιος εκπρόσωπος Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους είχε έρθει κάπου στο ΝΟΥ, σημαίνει σε μια πολύ μακρινή θέση ως παρατηρητές και δίπλα ήταν κάτι κράτης Αφρικής και λέει εγώ είμαι εκπρόσωπος όλων των Ευρωπαϊκών Ένωσης και να ξέρω εγώ τι είπαμε τη Σωμαλία δεν το θυμάμαι ακόμα και ο κράτος. Είχε ένα, δεν είναι δυνατό εμείς ως Ευρωπαϊκές Ένωσης να έχουμε το ίδιο στάθος που είναι η Σωμαλία και μάλλον στο Συμβούλιο θα αντιποθέτω ότι θα αντελήξει το όλο μέγεθο και θέλει να δείξει ότι πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποκτήσει νομική προσωπικότητα να είναι δηλαδή η ίδια να προσωπεί τον εαυτό της συνολικά του, όχι τα κράτη μέλη τους εαυτού, η Γερμανία, γιατί η Γερμανία καθόταν μπροστά και οι Ευρωπαϊκές ένωσαν στα ορεινά ένωνα με τη Σωμαλία. Δηλαδή, τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν την ατόνομη παρουσία τους, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση ως τέτοια δεν είναι δηλητή. Και αυτό προϋπαίδεται το να έχει η Ένωση η ίδια νομική προσωπικότητα και να υπάρχει νομικά. Έχει νομική προσωπικότητα και ο κράτος, όλα τα κράτη έχουν νομική προσωπικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε νομική προσωπικότητα, που σημαίνει τόσο το συμβολικό που είπα και που είχε αναφέρει και ο υπερβήτης του ίδια του. Αν δεν ήταν εκεί, υπάρχει το βίντεο, θα πείτε να το ακούσατε στο YouTube, στο κανάλι της Έτρας, της Ζαλμονέ. Και εκτός από αυτό, ψυχαίνει και για να μπορεί η Ένωση να συναντιστεί στις συνθήκες, να υπογράφει κάποιος, υπογράφει κάποιες συμβάσεις, συμφωνίες. Αυτή η σημασία που έχει είναι κάθε κράτος να έχει νομική προσωπικότητα, ώστε το ίδιο να δεσμένεται, να αυτό δεσμένεται, αλλά και ταυτόχρονα να βεβαίως υπογραφεί, να δεσμένεται το κράτος ως τέτοιο, ανεξάρτητα από τους φορείς, των οργάνων που κάθε φορά υπογράφουν. Και το μόνο όργανο που έχει νομική προσωπικότητα, δεν έχουν τα όργανα της νομική προσωπικότητα, το μόνο όργανο που έχει είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, της ξεχωριστή νομική προσωπικότητα. Τα όργανα εκπροσωπούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει νομική προσωπικότητα, δηλαδή και για την λειτουργία της Ένωσης και της Συθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η εισαγωγή του θεσμού του λαϊκού δημοψηφίσματος, η καθιέρωση της συναπόφεσης συμβουλίου και κοινοβουλίου, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με τη συνακόληση περιτέρου μείωσης της ομοχονίας, και θα σας πω παρακάτω. Η υπαγωγή της αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας στην υπερεθνική κοινοτική μέθοδο. Είναι η Europol και η Eurojust, θα αναλύω παρακάτω. Τα θεσμικά της όργανα, μια κοινοτομία είναι από πέντε γίνονται έκτα, όσον αφορά τη Σύθήκη της Λισαγώνας. Έχουμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Εφεξής Καλύτερη Επιτροπή. Έχουμε ένα δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά έχουμε το πρωτοβάθμιο, το Γενικό Δικαστήριο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία είναι η μόνη που είπαμε ότι έχει νομική προσωπικότητα. Ξεχωριστή νομική προσωπικότητα, δεν προσθήθεται το Ελεκτικό Συνέδριο, είναι από τη Συθήκη του Μάστρου και τελευταίο το Ελεκτικό Συνέδριο. Ποιες είναι, για την αρχή, επικορυκότητες, αναλογικότητες, να μην αναφερθώ κακόλου να τα πάρω πίσω. Εξάλλου η σχέση πριν δεν άλλαξε κάτι με τη λησαγόνωση του. Από αυτά τα αναγνώσματα ότι δόθηκε μια προτεραιότητα στους πολίτες και επειδή δόθηκε μεγάλο βάρος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν είναι ο μεγάλος κερδισμένος. Αυτό που είπες πριν, ότι πολλές αρμοδιότητες μεταφέρονται σε αυτό που ονομάζεται συνήθις νομοθετική διαδικασία, που σημαίνει η ισότιμη συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου μαζί με το Συμβούλιο στην νομοθετική διαδικασία. Αυτό είναι που άλλαξε. Και ο μεγάλος κερδισμένος, θέλω αυτό τουλάχιστο να μείνει, είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Βέβαια, ας μην είναι αυτό, μεγάλος κερδισμένος από τη συνθήκη της λισαγώνας, του οποίου ενισχύθηκαν πάρα πολύ και οι νομοθετικές του εξουσίες. Δηλαδή, αν είχαν κάνει οι τρεις συνθήκες προηγουμένων και αποφάσισαν να κάνουν μια νέα συνθήκη, όλες τις συνθήκες, όλες τις συνθήκες από την αρχαία Ματισδής, η κάθε συνθήκη έρχεται να εστιηθεί στην προηγούμενη και να προσθέσει ή να τοποποιήσει κάποια άρθρα. Άρα λοιπόν, αν δείτε τις συνθήκες, έχετε δείξει σχολή. Κάθε συνθήκη έχει, ας πούμε, λέει το άρθρο 146 παράγγελτη θέση να αντικαθείτε τόσο εξής. Και λέει πώς αντικαθείτε. Το άρθρο 218 παράγγελτη θέση να αντικαθείτε τόσο εξής. Η συνθήκη εισαμβώνης αυτοίκατε αυτοί είναι αυτή η συνθήκη που λέει ποιοι αντικαθείσατε. Μετά το άρθρο πάντε προσθήθετε άρθρο που ορίζετε εξής. Άρα λοιπόν, η καινούρη συνθήκη, η καινούρη διαγραμμότητα βγήκε σε αυτό το πράγμα που είναι όπως έτσι γραμμένο. Και ας δείτε πώς το καλό διαβάσεις. Εκεί προσθήθετε, εκεί αντικαθείστατε, εκεί διαγράφεται, τελέτεζε. Μετά λοιπόν, βγάζει την επόμενη ενωπλημένη απόδοση των συνθηκών. Όπου βλέπω τι είναι οι προηγούμενοι συνθήκες, βλέπω πού αλλάζει. Κάτι σαν αυτό που κάνει η νόμος, να τα παίζει. Που παίρνει ένα νόμο που τροποβίτση προηγούμενος, παίρνει και στο εντάσεις προηγούμενο για να δει. Ίωσάκη. Ίωσάκη. Και έτσι. Βλέπω την ενωπλημένη απόδοση των συνθηκών. Εσείς λοιπόν, το πιο εύκολο είναι να, αν θέλετε εμένα, κάνετε μια έργα σε όπως η Μαρία, είναι σκόπινο να πάρεις τις συνθήκες, να βγάλεις αυτή η καφεαυτή και να λέει το άρματάρα να την κατείστατε, γιατί έτσι καταλαβαίνει και τα καινούργια. Τι αλλάζει. Αλλά αν θέλεις να διαβάσεις ειρικά τι ισχύει σήμερα και δεν σε νοιάζει πιο ελεύθερο και πιο παλιό, τότε παίρνεις την ενωπλημένη απόδοση των συνθηκών, από εκεί πλέον τα βλέπεις όλα τα άρθρα με τη σειρά έτσι όπως ισχύω σήμερα. Εντάξει. Αυτή είναι η ενωπλημένη, γιατί σου λέει ποιον αυτό το στυγμένο άρθρο, ποιον κουβαρά έχει στην πραγματική της συνήθειας. Λοιπόν, τώρα όσον αφορά τις αρμοδιώτες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έχουμε τις νομοθετικές, συμβουλευτικές, ελεγκτικές σκέποι του προϋπορρογισμού. Δεν θέλω να μιλήσω. Απλά οι αρμοδιώτες του Κοινοβουλίου αυξάνονται σε τομείς όπως οι γεωργικές δαπάνες, μια τροποποίηση, δαπάνες για την αλληλεία, την ανταγωνιστικότητα, την απασχόληση, επίσης ασφάλειας και δικαιοσύνης σε τομείς που αφορούν τις ποινικές υποθέσεις, για το ποινικό δίκαιο, την Eurojust και την Europol και την αστυνομική συνεργασία. Επίσης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίο καθίσταται συνομοθέτης μαζί με το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιλάμε για τη σχέση με τη συνθήκη της λύσης αγώνης και της τογοποίησης. Τώρα, για να πω την αλήθεια λίγο, θα σας πω για την ενίσχυση του πολιτικού ελέγχου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Εκλέγει τον Πρόεδρο της Επιτροπής. Νομίζω ότι αυτό είναι μία από τις προποποιήσεις. Ο Πρόεδρος της Επιτροπής, επίσης, παρουσιάζει... Αυτό είχε αλλάξει ήδη πιο μπροστά. Αυτό που άλλαξε... Είναι ο Πρόεδρος της Επιτροπής. Θα το πω παρακάτω. Ο Πρόεδρος της Επιτροπής είπε πιο μπροστά. Το Κοινοβούλιο δεν εκλέγει ακριβώς τον Πρόεδρο της Επιτροπής. Δηλαδή, είναι λίγο λάθος να λέμε ότι τον εκλέγει, γιατί το εκλέγει σημαίνει ότι επιλέγει και είναι το Κοινοβούλιο ποιος θέλει να είναι ο Πρόεδρος. Εμπροκειμένου, μάλλον, θα έλεγα ότι τον εκκρίνει. Δηλαδή, είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι άλλο πράγμα που ο Κοινοβούλιο επιλέγει και άλλο μου λένε τα κράτη μέλη και εγώ συμφωνώ. Έτσι μπορεί και να πω όχι, θεωρητικά, αλλά πάντως δεν μπορώ να βάλω όποιον θέλω εγώ ως Κοινοβούλιο. Νομίζω ότι το εκλέγει είναι ένα βήμα πιο πέρα από αυτό που έχουμε. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου παρουσιάζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έκθεση μετά από κάθε σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Επίσης, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όχι το δικαίωμα παρέμβασης στη κάθε αρχή κάθε Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ο αρχηγός κράτους ή κυβέρνησης που έχει την Προεδρία του Συμβουλίου παρουσιάζει το πρόγραμμα και τον απολογισμό της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γνωμοδοτεί πριν το διορισμό από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Αντιπροέδρου και της εκτελεστικής εκτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γνωμοδοτεί πριν το διορισμό από το Συμβούλιο των Μερών του Ελληντικού Συνεδρίου. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκλέγει τον Ευρωπαίο Διαμεσολοβητή, στον οποίο μπορεί να προσθέξει ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης. Απλά είναι μια σημεία που θα θέλα έτσι λίγο να την έχετε στο μυαλό. Κάθε πολίτης κάτοικος εταιρείας ή οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να υποβάλλει αναφορά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για νομικό ζήτημα της αρμοδιώτητάς της. Το Κοινοβούλιο μπορεί να συγκροτήσει εξεταστική επιτροπή για να εξετάσει παραβιά στο δικαίωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από κράτη μέλη και εδώ έχουμε μια κενοτομία. Ο ίμπατος εκπρόσωπος της Ένωσης ζητά την γνώμη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και το ενημερώνει για την εξέλιξη για θέματα που έχουν σχέση με την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλεια και την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας. Θέλω να μην στείλω Μαρία, τα έχεις εγώ πολύ ωραία γραμμένα σε αυτή τη σελίδα που λέει στις θεσμικές αλλαγές μετά της συνθήκης της Λισαβόνας. Σε αυτά θέλω να μην μιλήσω περισσότερο γιατί τα υπόλοιπα είναι γνωστά και ήσχε και πριν από τη Λισαβόνα. Επειδή έχω μια αναλητική αναφορά πιο κάτω, δηλαδή ήρθαν αυτά και τα αναλύω πιο κάτω σε κάθε όργανο. Επειδή δεν έχεις πολύ χρόνο ακόμα, θα έλεγα να μην είσαι στα καινούργια βράματα που έβαλε η Λισαβόνα, χωρίς να καταλαμβάνεις αυτά που ήσχε ήδη από το ΜΑΣΤΗ και τότε. Θα μου επιτρέψετε να πάω στο Συντεράδεισμα που εκεί θα μαζεύω. Ας πούμε, είναι σημαντικό αυτό όμως το είδος πολύ εύκολο χάδι για τη νομοθετική λειτουργία. Ότι πλέον το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθίσταται συνομοθέτης της ιδρυφικής πλειοψηφίας των θεμάτων μαζί με το Συμβούλιο. Έτσι το γράφεις αυτό σε μια σελίδα που δεν τις έχεις αφημένεις, οπότε δεν ξέρω ποια είναι. Και λέει, στο πλαίσιο της ιδρυφικής νομοθετικής διαδικασίας, άνοιγκον παλιά αυτή η διαδικασία αναβάζοντας συναπόφαση. Γιατί αναβάζοντας συναπόφαση, γιατί αποφύσαμε μαζί το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο. Ενισχύεται η διαδικασία συναπόφαση και με άλλους τομείς, που τις γράφει η Μαρία εδώ αν έχετε πάει, όπως μας είπε η αλληλεία γεωργικές ταπάνες, αταγωνιστικότητα, ανάπτυξη απασχόληση και τα λοιπά. Που σημαίνει ότι τώρα σε αυτά τα θέματα, για να υπάρξει έναν καινούργιος νόμος, ας το πούμε έτσι με εισαγωγικά, δηλαδή οδηγία ή κανονισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να συγχωρείς οπωσδήποτε και το Κοινοβούλιο. Και αυτό μας είπε η Μαρία Σουστά, ότι αυξάνονται, ενισχύεται το Ευρωπαϊκό Τυνοβουλιο. Ξανά είναι και η δύναμη, γιατί αναλαμβάνει συνομοθέτης σε περισσότερες αποδειότητες από αυτούς που είχε πριν. Και πλέον αυτή η διαδικασία που πριν ονομαζόταν συναπόφαση, διαδικασία συναπόφαση, ονομάζεται πλέον συνηθις νομοθετική διαδικασία. Και το όνομα της ακόμα προδίδει ότι πλέον τις περισσότερες φορές, συνηθις δηλαδή, διαδικασία είναι αυτή που περιλαμβάνει ως εισάξιο, εισότιμο, συνομοθέτη και το Ευρωπαϊκό Τυνοβούλιο. Και έχουμε αυτές τις αναλυθμούς του χρονοβουλεγούμενου τώρα, που λέει κάτι το Συμβούλιο, το στέλνει το Κοινοβούλιο, το Κοινοβούλιο συμφωνεί η Ιαπωνή, κάνει το αποπλήστο, ξαναστέλνει το Συμβούλιο, το Συμβούλιο δέχεται ή δεν δέχεται, κάνει το αποπλήστο, ξαναστέλνει και γίνοντας αυτές οι πολλαπλέες αναλυθμούς είναι τα καταλήψωσια δικαιωμάτων στο οποίο συμφωνούν. Αυτή είναι η ενίσχυση του Συμβουλίου. Αν σκεφτούμε από πού ξεκίνησε το Κοινοβούλιο το 379, όταν τα μέλη του δεν εκλεγόταν αλλά βιοριζόταν από τα εθνικά κοινοκούλια, που δεν είχε καθόλου τέτοιες αρμοδιότητες, σαν απλώς διακοσμικό όργανο, λέγανε τότε, και σιγά σιγά απέκτησε απέκτησε αρμοδιότητες μέχρι το 79 με το 2009, δηλαδή που τέτοιες αισκείς συνθήκες είχαμε όντως, αυτά 30 χρόνια η εξουσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αποσυνθήξε συνθήκη ξανώτα. Και πλέον μιλάμε για τη συνείδη νομοθετική διαδικασία, γιατί οι περισσότερες αρμοδιότητες είναι τέτοιες που χρειάζεται συμφωνία από το Κοινοβούλιο και όχι μόνο από το Συμβούλιο. Παραμένουν βέβαια κάποιες που δεν εντάχνουν σε αυτό το κανόνι, έτσι. Τότε για να μην φάω το χρόνο των παιδιών... Και όπως λέει η Μαρία εδώ το γράφεις 68 μέρες περίπτωσης, καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είναι αρκετά σημαντική η άκρηση, έτσι. Να μην μιλήσω για τις αρμοδιότητες του κάθε οργάνου τι καινοτομίσια... Μόνο κάτι κουάλαξε. Κάτι κουάλαξε. Όταν αφήγω από εδώ, να μην πω πέρα-πέρα, νομίζω ότι... Θέλω να ρωτήσω κάτι. Ναι. Στο δημιουργείο μου δεν είχε συνακόφευση... Δημιουργείο μου δεν είχε συνακόφευση. Τι έκανες? Ενισχύθηκε. Ενισχύθηκε, ναι. Η παλιά διαδικασία της συνακόφευσης ονομάζεται πλέον συνήθως νομοδιτική διαδικασία. Ναι, νομοδιτική διαδικασία. Βένουν ότι καταρρύνται τελείως, ενισχύεται, βένουν και άλλες περιπτώσεις... και με αχρός πρέπει να ρωτήσω. Για το πώς διδιάζεται και γνωστή συμμετέχουνε... Ποια συμφέρονται τελικά διδιάζεται της συνακόφευσης? Τα συμφέροντα από ό,τι είπε να απαντήσω... εγώ αυτό που κατάλαβα σε ό,τι αφορά... δηλαδή για την δομή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου... είναι τα συμφέροντα των μεγάλων κρατών. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι των μεγάλων κρατών... γιατί η αναλογία είναι το πώς αντιπροσωπεύεται κάθε κράτος στο Κοινοβούλιο... υπακούει στον κανόνα της εκτεσμιεκής. Όχι, δεν είναι απευθείας αναλογικότητα σε σχέση με τον πληθυσμό... είναι η λεγόμενη φοίνουσα αναλογικότητα. Και λέγεται φοίνουσα αναλογικότητα γιατί ενώ, ας πούμε, δεν ξέρω... η Μάλτα, που πιστεύω με τις 300.000 κρατήκους, έχει πέντε ευρωβουλευτές. Έξι είναι τώρα. Έξι ευρωβουλευτές. Λοιπόν, αν αυτό πήγαινε αναλογικά... θα έπρεπε η Γερμανία να έχει... βάλετε το 3ο, που λέει Γιώργης, έτσι? Ναι, αλλά και πάντως η Γερμανία δεν έχει τους πέντε ευρωβουλευτές. Λοιπόν, άρα λοιπόν, γι' αυτό λέμε... παραπάνω. Δηλαδή, άν τους 300 είναι έξι... 8 εκατομμύρια. στις 1.060, στις 3.900 είναι 600. Δηλαδή, είναι στις 3 εκατομμύρια... Είναι 1.500 κοτά, 1.500. Ναι, είναι γύρω στο 1.000. Λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε δεν έχει 1.200 αντιπροσώπους η Γερμανία. Άρα λοιπόν, το κοινοβούλιο, όπως συμβαίνει εξάλλου... θυμηθείτε λίγο με τις Συνομένες Πολιτείες της Αμερικής... πώς αντιπροσωπεύονται οι πολιτείες... και επειδή υπάρχει αυτό το νετραλιστικό σύστημα... οι κράτοι είναι ευνοημένα σε σχέση με τα καλύτερα. Και αν θυμάστε τότε... Υπάρχει θύμους αναλογικών. Δηλαδή, προφανώς η Κολωνία έχει περισσότερους επροβληλευτές από τη Κύπρος... προφανώς, όμως δεν έχει αναλογικά περισσότερους... όσους θα άρμοσε στην αναλογή. Υπάρχει θύμους αναλογικότητας. Δηλαδή, όσο μεγαλώνει το νούμερο... μικραίνει το ποσοστό. Δεν πάει, όμως, η Γερμανία να έχει τους πιο πολλούς. Ναι, αλλά έχουν 8 εκατομμύρια. Εμείς έχουμε 10 εκατομμύρια. Δεν έχουν 8 πλάσιους επροβληλευτές η Γερμανία από αυτούς που έχει η Ελλάδα... όπως θα ήταν αν ήμασταν κράτος. Δεν πάει, όμως, να είναι πρώτη. Έχει 8 εκατομμύρια που όμως είναι πρώτη. Νομίζω ότι θύμους αναλογικότητας είναι πιο κοντά στην έλευση του κράτους... από ότι ήταν παλιότερο, επειδή το κάθε κράτος είναι μία ψήφος. Όχι, λοιπόν, πρόσεξε. Αυτό είναι, όπως λέει ο Δημήτρης, που δεν είναι αυτό που συνέβη στο Παλιθόν... είναι αυτό που συμβαίνει στο Συμβούλιο. Στο Συμβούλιο, κάθε κράτος έχει έναν πρόσωπο. Όμως, και εκεί, Δημήτρη, και αυτό σημαντικό σας το είχα αναφέρει, όταν ψηφίζουν... οι ψήφια αυτές είναι σταθμισμένες. Εντάξει, δηλαδή, παρότι... Με μία βαρύτητα, η οποία βαρύτητα δίνεται στη συγχείρη. Δεν θυμάμαι πως τώρα να πω τα νούμερα. Είναι με κάποιον συνδελστή που είναι και αυτό ένα... Δεν ξέρω, δεν βγαίνει, δηλαδή, με έναν εύκολο τύπο του στήλ. Ήταν μια εφαρμογή που το υπολογίζει. Δεν την ξέρω απέξω, δηλαδή. Μπορείτε να την βρείτε στο ίντερνετ, σε στιγμή θα δείξει. Που σημαίνει τι? Που σημαίνει ότι ακόμα και στο Συμβούλιο, παρότι... παρότι έχεις έναν υπουργό από κάθε κράτος, οι ψήφους του κάθε υπουργού, όμως, δεν είναι ισόν, βαρύς, με όλες τις υπόλοιπες. Έχει μία πάλι φθύνουσα αναλογία, όχι πάλι 100% αναλογικότητα. Μία σχέση με το πληθυσμό πάλι του κράτους. Αυτό μας απομακρύνει από τον κλασικό διεθνείο οργανισμό, δηλαδή στον ΟΥΕ, όλα τα κράτη έχουν μια ψήφο. Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ένας διεθνής οργανισμός. Μας φέρνει και κοντά, σε αυτό που έπρεπε να ονομάσουμε από την αρχή, υπερεθνικό οργανισμό. Γιατί το ονομάζουμε υπερεθνικό και όχι διεθνείο. Η διαφορά μεταξύ του διεθνούς και του υπερεθνικού είναι αυτή. Ότι στο υπερεθνικό λαμβάνεται υπόψη και ο αριθμός των πολιτών, τους οποίους εκπροσωπείς. Όχι 100% γιατί δεν έχουμε την απόλυτη αναλογικότητα, έχουμε τη φθύνουσα αναλογικότητα, αλλά πάντως κάποιο βάρος έχει. Αυτό το θυμόμαστε. Άρα, λοιπόν, αν πήγαιναν σε μία, ας πούμε, ελληνικά κράτος ή ευρωπαϊκή ένωση, δηλαδή, προφανώς, οι μαλπέδιοι να μην έχουν έρθει πανέναν. Ξέρω εγώ, ή μπορεί τότε να μου σκεφαρμούνται μισή χιέρα. Αλλά, επειδή δεν είμαστε ακόμα εκεί, δεν είμαστε, δηλαδή, σε ένα κράτος, είμαστε σε μία συνομοσπονδία, ας πούμε, φεντεραλιστικού τύπου, αλλά ούτε και διεθνής οργανισμός ακριβώς, ούτε και κράτος, κάτι ενδιάμεσο, για αυτό λέμε ότι είναι sui generis, όταν λέμε sui generis αυτό εννοούμε. Μοιάζει λίγο με τις ενωμένες πολιτείες της Αμερικής σε κάθε πράγμα, αλλά και σε άλλα διαφέρει. Και τις ενωμένες πολιτείες της Αμερικής, για αυτό το φαινόμενο αυτό, ξεκίνησα να πω πριν, νομίζω άμεσα στην ευλογή ποιού ήτανε του Μούσου, του Τζούλιου, ή του Κλίνου, ποιο ήτανε, σε μια ευλογή που ανθουμάστε... Υπάρχουν δεύτερους πρόβαλους ψήφους. Μπράβο, ο Δεύτερος είχε πάρει περισσότερες ψήφους, επειδή τα μικρά κράτη, οι μικρές πολιτείες υπεραντιπροσωπεύονται, όπως και τα μικρά κράτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπεραντιπροσωπεύονται, γι' αυτό και είχε βγει αυτός που πήρε τους περισσότερους εκλέκτορες από τα κράτη, κι όλοι τους περισσότερους ψήφους πολιτών. Δεν έχει σχέση αυτό με το ότι ισχύει η σύστημα πιο κοντά στον ΕΚΤΟ, όπως είχε ακόμα. Όχι, δεν έχει σχέση με το πιο ψηφικό σύστημα. Έχει να κάνουμε το ότι οι πολιτείες εκλέγουν εκλέκτορες που δεν είναι κατασταλωγία ακριβώς προς τον πολιτισμό τους. Δεν έχει αυτόν τον σύστημα σαν αλληλικότητες. Δηλαδή όσο μεγαλύτερα είναι, αν μια πολιτεία έχει δικλάσεις αλληλικότητες από μια άλλη, δεν θα βγάλει και δικλάσεις τους εκλέκτορες. Έχει τόσο τριβώσιμο. Κάποιος που δέχεται στους δίκτυες. Το όνομα έχει πιο προσκατεί τους σαν πολιτείες. Ναι, συμφωνεί. Ο γενικός στραμάνας είναι αυτός. Και σε αυτό μοιάζει με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ότι έχουμε διευθύνει την αλληλικότητα. Άρα, λοιπόν, το σύστημα είναι κάπου ανάμεσα. Η ισορροπή κάπου ανάμεσα. Για αυτό, αν θυμάμαι, όταν είχα μιλήσει εγώ για την διπλή νομιμοποίηση της ΕΕ, ότι είναι και κράτη και λαή, δηλαδή πολιτισμός λαού. Γιατί ο γεγονός υπουργός ενέργειας εκπροσωπεί 8 εκατομμύρια. Ο Έλληνας υπουργός ενέργειας εκπροσωπεί 5 εκατομμύρια. Για αυτό και οι ψήφοι είναι σταθμισμένοι ακόμα και στο Συμβούλιο. Γιατί εκεί, παρ' ό,τι έχουμε την ομοποίηση των κρατών, την ισόρροπη καθοίτηση των κρατών, εντού της ΕΕ δεν έχουμε έναν καθαρά κλασικό διευθυνείο οργανισμό, αλλά έχουμε έναν υπερρυθμικό νομιμό. Δεν υπάρει σφρή το στοιχείο του μεγέδους του λαού, το οποίο υπουργός της κυβέρνησης. Είναι πολύ σημαντικό. Έχει και μία σχέση, από αυτό που διάβασα, ότι έχει σχέση στο να εκπροσωπούν τόσο γίνεται περισσότερα κόμματα από κάθε κράτος. Αυτό αφορά στο Συμβούλιο. Στο Συμβούλιο, ναι, γιατί περισσότερα κόμματα και αυτό είναι σημαντικό. Να είναι σε κάποιο κράτος να δίνει την εξαρτάτικα τουλάχιστον. Αυτό θέλω να πω, την εξαρτάτικα, που τα πόσα κόμματα και δεν είναι ουσιακριμένη. Γιατί κάποτε στην Ελλάδα παίρνουν το 90% το δίκολο νέο Δημοκρατία ΠΑΣΟΚ και με έναν κέντρο το κόμμα. Τώρα έχουμε, ξέρω εγώ, πολλά περισσότερα, αλλά δεν γίνεται να... Τι λες, Γιάνντα? Άρα αυτό εξαρτάται και στο πολιτικό σύστημα στον κάθε κράτος, έτσι είναι. Απλά θυμάμαι για τέτοιους μήνες. Τώρα είμαστε ακόμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβουλείο. Όσον αφορά με τη Συθήκη της Λισαββάνου, ενισχύω ότι οι ερμοδιώτες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλείου, όσον αφορά τη Σύναψη διεθνών συμφωνιών, θα θέλα να μείνει αυτό. Δηλαδή συμφωνία σύνδεση, συμφωνία που καλύπτει διάφορους τομίους. Όσον αφορά το χώρο της ασφάλισης, νομίζω ότι τα είπαμε. Πάμε λίγο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι το δεύτερο θεσμικό όργανο. Με τη Συθήκη της Λισαββάνου έχουμε τη μεταξύλξη του σε επίσημο θεσμικό όργανο και θεσμοποιείται ο προεδρός του πλέον. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα ήθελα να σας μείνει δένας κοινομοθετική λειτουργία. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι εκεί που είναι η αρχηγή κρατών και κυβερνήσεων. Με τη Συντήκη της Λισαββάνου προβλέπει ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να ασκεί την εξωτερική εκπροσώψη της Ένωσης σε θέματα που άπτονται της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας με την επιφύλαξη των ορμοδιωτήτων του Ίπατου εκπροσώπου για τον οποίο θα σας πω παρακάτω. Δεν έχεις πολύ χρόνο ακόμα. Θα ήθελα λίγο να μείνω για τον Ίπατο εκπρόσωπο. Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα προέβλεπε τη δημιουργία της μίας θέσης κάποιου εκπροσώπου ο οποίος σαν Υπουργός των Εξωτερικών ας πούμε του ομοσφαδιακού πιθανού κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εκπροσωπεί την Ευρώπη σε άλλους οργανισμούς. Και έτσι έχουμε τη θεσμοθέτηση με τη συνθήκη της εισαγώνας του Ίπατου εκπροσώπου. Επιλέγεται με ειδική πλειοψηφία και διορίζεται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αυτός ο Ίπατος εκπρόσωπος. Αυτό είναι βασικά το που είδες. Δηλαδή πρώτον ότι έχουμε τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και τη δεύτερη εισαγώνα ποιος είναι ο Πρόεδρος μας, και ποιος είναι ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ποιος είναι ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ποιος είναι ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ποιος είναι ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αυτό είναι βασικά το που είδες. Δηλαδή πρώτον ότι έχουμε τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και τη δεύτερη εισαγώνα ποιος είναι ο Πρόεδρος. Ποιος είναι ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Κάθε εξάντου ο Προφυπουγός του κράτους που είχε την Προεδρία ήταν και Πρόεδρος της Ένωσης. Με αποτέλεσμα αυτό να είναι ποιο το ποιος θα είναι. Αν είναι κάποιος καλός και άξιος και γνώστος μπορεί να είναι κανένας χάρμαστος. Ποιος θα μην είχε ιδέα από Ευρωπαϊκή Ένωση και ποιος παράει έντονα να στείχεται κοντά στον Προφυπουργό του κράτους του. Και φανταστείτε τώρα για πράγμα το να ήταν ένας Προφυπουργός της Ελλάδας πριν της Ευρωπαϊκής Ένωσης που η Ελλάδα είναι σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση. Ή να είναι Προφυπουργός κάποιος από την Ουγγαρία που είδανε κάποια ακροδεξιά κόμματα εκεί ή από τις δύσκολες καταστάσεις. Ή ο Μπερλουσκόλη ο οποίος, όπως θυμάστε, είχε ουσιαστικά οδηγήσει σε αποτυχία την κοινωνική διάσκεψη της Νίκιας. Τώρα έχουμε Πρόεδρο. Είχαμε πριν τον Βαλωμανπάη και τώρα έχουμε τον Τούσκα, αυτόν τον Σαββούλη που ήταν εκεί στην 7 με τον Τσίπρα και τους άλλους. Αυτός εκλέγεται, εκλέγεται μάλλον από τα κράτη για δυόμισε έτη και μπορεί να είναι αναδίδητοι αυτός. Για μια φορά. Για μια φορά μόνο. Αυτό είναι σημαντικό γιατί είναι ένας και συγκεκριμένος και το άλλο ένα και συγκεκριμένο είναι ότι τον είπαμε πριν από τους Ευρωπαϊκούς, που είναι κάτσε λοιπονός του Ινδριακού Συμβουλίου, που και αυτό με το προηγούμενο σύστημα είχαμε τον Ρωτέη, την αναλλαγία να εξάντων και πάλι ήταν ο οποίος λίγοτε. Έτσι με το τέλος ήταν να μην υπάρχει και πολλή συνέχεια στην ιστορική πολιτική και τα λοιπά. Αυτό απαντάει, το κλασικό αφήνι, είναι ότι απαντάει στο ερώτημα αν θέλει ο πρόεδρος των ονομένων πολιτιών να θέλει να σηκώσει το τηλέφωνο για να πάρει τηλέφωνο κάποιον από την Ευρωπαϊκή έργη, σε ποιον θα τηλεφωνήσει, έτσι ήταν το γνωστό ερώτημα. Γιατί γελάζω εγώ. Πάρα βέβαια και να πω την αλήθεια εγώ. Λέει γιατί δεν ξέρω εγώ ποιος τώρα πρωθυπουργός, ποιάς χώρας της ασθομίας περίπτει που δεν το ξέρω καν ποιος είναι, είναι αυτή τη στιγμή στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί κατά εξάντου άλλαζε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό ποιος το είχε πει. Ποιος το είχε πει αυτό το είχε πει. Την Αμερική ο Κίσινγκια. Ο Κίσινγκια το είχε πει. Ναι. Λέει να ξέρω εσύ γιατί θα τη διαφωνήσω. Και τον πρόεδρο ξέρω και τον υπόλοιπο πρόεδρο ξέρω προφανώς. Λέω τώρα το πρωθυπουργό της ασθομίας ή της λετωνίας της Ελλάδας ή ξέρω εγώ. Της Μάλλας. Ελπίζω να πας τηλέφωνο. Όχι, δεν το ρωτήθηκα. Θα λέμε ποιον ενώ μεγάλιστα παιδί που είναι ασθεφέρον. Πώς θα μπορώ να πει τηλέφωνεις να με ρωτάς. Ρε παιδιά αυτό ξέρω εσύ ποιος έχει την προεδρία. Η ασθομία όχι ο χιλιστόγραφος. Πένει το τράφι το μιλάει. Δύο τρία πράγματα θέλω να πω από το τέλος. Έχω τρία λεπτά. Θα θέλα να σας μιλήσω ότι δόθηκε μεγάλη προώθηση, έμφαση στα εθνικά συμβουλία. Η κυρία κοινοτομία της συνθήκης αφορά τη δημιουργία ενός μηχανισμού ελέγχου και αφραγμιούς της αρχής επικορικότητας και έχει σχέση με τα εθνικά συμβουλία. Ήταν κάτι που μου έκανε εντύπωση. Επίσης εκείνο που θα θέλα να μείνει είναι στις νομοθετικές φράξεις. Έχω κάτι, όσον αφορά που το είδα πολύ σημαντικό, τη δυνατότητα στους πολίτες να ζητούν απευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μάλλον και τη δυνατότητα των Ευρωπαϊκών πολιτών στη διαμόρφωση των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι μια δυνατότητα από τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πολίτες, οι οποίοι να προέρχονται από το 13ο τουλάχιστον των κρατών με λόγω της ένωσης, δηλαδή από εννιά κράτη-μέλη, να προωθούν ένα έτημα, το οποίο έτημα να είναι με υπογραφές, είτε σε χαρτί, είτε ηλεκτρονικά. Υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Βέβαια, για να είναι έγκυροι, με έκανε εντύπωση ότι χρειάζεται μέχρι και αριθμοταυτότητος, ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και τα λοιπά και αριθμοταυτότητος και υπερβολία γέννησης, νομίζω ότι είναι μια πρωτοβουλία ιδιαίτερα σημαντική. Και δεν ξέρω αν υπάρχει και αν έχει υγλοποιηθεί, αν έχει τακούσει κάτι, αν έχει γίνει… Υπάρχει μια ηλεκτρονική πλατφόρμα, όπου μπορείς να μπεις και να δεις ποια ψηφίσματα είναι αυτή τη στιγμή ενεργά και μπορείς, βάζοντας όπως επασταστοιχείες στο ΜΤΚΚ, να πεις ότι… Ψηφίζω σε αυτό. Συμμετέχω. Μια της υπογραφής, συμμετέχω. Συμμετέχω και στηρίζω την πρόταση αυτή τη λογοδοτική που έχει καταδεθεί. Η πρόταση μέχρι τώρα που έχει συγκεντρώσει τον απαραίτητο αλυσμό υπογραφών από τα αντίθετα πραγματικά υπηρετήτε, ήτανε μόνο αυτή που λέει υπέρ, μάλλον καρτά, της ιδιωτικοποίησης του νερού. Α, εγώ το μυαλό μου πάλι πήγε ότι μήπως θα μπορούσαμε εμείς σαν Έλληνες πολίτες να προωθήσουμε είτε τα μάρμαρα… Όχι σαν Έλληνες πολίτες, ως Ευρωπαίοι πολίτες, αλλά φυσικά κάτι που εν πάση περιπτώσει… Ναι, αλλά όμως έτσι πρέπει να είναι κάτι που να είναι ελγιστικό και προς άλλους ανθρώπους. Τα μάρμαρα και φαρθενώνα, λέω σκέφτηκα. Ναι, αυτό πρέπει να είναι ελγιστικό και όχι μόνο στους Έλληνες. Ναι, γι' αυτό. Γιατί οι Έλληνες πρέπει να υπέγραψαν και όλοι να υπογράψουν, πρέπει όμως από εννιά συμμετέχω. Από εννιά κράτη. Άρα πρέπει να βρίσκει ανθρώπους από άλλα κράτη να υπογράψουν. Ναι, σωστά. Γιατί αλλιώς το κάθε έθνος θα προβούσα δικά του εθνικιστικά συμφέροντα και δεν θα είχε νόημα. Ναι, επειδή όμως τα μάρμαρα και φαρθενώνα πια έχουν γίνει… παγκόσμιο θέμα, δεν είναι τόσο ελληνικό, αλλά με αυτή την έννοια. Ναι, εντάξει, απλά θέλω να πω ότι αυτή η πρόταση της Ελληνικής Πρωτοβουλίας… πρέπει να απευθύνται προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Άρα λογικό είναι να είναι κάτι το οποίο να σχετίζεται με… εντάξει, φυσικά μπορείς να το πεις εσύ. Τα μάρμαρα και φαρθενώνα είναι… Παγκόσμικη κοινωνία. Παγκόσμικη κοινωνία. Και αποσχολούν τους πάντες και είναι μάρμαρα και φαρθενώνα. Μπορείς να το βάλεις εκεί, είσαι ελεύθερη να το βάλεις και μέσα στο απαραίτητο χρόνο να προσπαθείς… Σε 12 μήνες, δηλαδή σε ένα χρόνο. Και μετά λοιπόν πρακτικά πρέπει να συζητηθεί όχι να ψηφιστεί, να συζητηθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όχι να ψηφιστεί κατά δικαστικά. Λοιπόν, και για να κλείσω δύο-τρεις κουβέντες, η σημαντικότερη ίσως αλλαγή είναι μια μεταρρυθμιστική σχέση και η σχέση της Λισαγώνας. Η σημαντικότερη αλλαγή είναι η απόδοση νομικής προσωπικότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ότι καταργήθηκαν οι τρεις πυλώνες και τα θέματα για την ασφάλεια και την δικαιοσύνη έχουν δοθεί στην Συνθήκη για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για το χάρτι των δικαιωμάτων θα θέλα να σας σημαίνει ότι δεν εσωματιστεί τελικά στη Συνθήκη αλλά επεσναπτεται και αναγνωρίζεται ότι έχει το ίδιο νομικό κύριο στις Συνθήκες. Συνθήκες είναι δικαιωμάτων που έχουν δοθεί στη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εντάξει, δεν θέλουν να το βάλουν στις Συνθήκες αλλά όμως το κύριο στο νομικό είναι ισόδιο έτσι άρα νομικά δεν είναι κάτι διαφορετικό. Αν θυμάστε με τις τεχνικές συνθήκες μας από την Μαρία που χάρτις έβαινε στο κείμενο. Τώρα για μένα είναι μάλλον συμβολική αξία έχει και όχι νομική. Δεν είναι διαφορετική και νομική αξία της χάρτισης αυτού του λόγου αλλά νομίζω ότι η συμβολική αρνητική κρατηγόμου σημασία και ο συμβολισμός φαγητικός είναι ότι δεν ήθελαν να κάνουν περισσότερο την Συνθήκη να μοιάζει με σύνταγμα. Γιατί η χάρτα εξορισμού είναι στερμανικής φύσης. Οπότε νομίζω ότι ήθελαν να αποφύγουν όσον είναι νομικό σύνταγμα να μοιάζει με την παλιά στερμανική συνθήκη, όπως αναφύγει, ενώ επί της ουσίας είναι το ίδιο τελικά. Μαρία ευχαριστώ πάρα πολύ. Στην τελική εργασία ήθελα να παρακαλούν να επικεντρωθείς τις καινοτομίες. Ναι, η αλήθεια είναι ότι χάθηκαν λιγάκι, αλλά… Όχι, χάθηκαν, γιατί πολλά πράγματα ήταν ισχυές από παλιά. Δεν χρειάζεται να τα ξανάφυγεις να επικεντρωθείς στις καινοτομίες. Θα έχεις πολύ ωραία μαζεμένη σε μια σελίδα. Αυτή τη σελίδα θα είναι… Ωραία, κρατήστε τη σημεία σου. Ευχαριστώ πάρα πολύ, Μαρία. Ο επόμενος είναι ο επόμενος. Και στη σειρά είμαι εγώ. Στο Ιάκη. Ναι. Και ποιο άλλο μανέτρα έχει κάνει στον Παρτιάκο που σας έφηλα? Ποιος άλλος είναι τοίχος του άλλου… Ωραία. Λοιπόν, η παρουσία σήμερα θα έχει θέμα ως νοματική τόπο της κοινότητας και νομοσπονδίας, και ξεκινάω λίγο πριν από τη κοινότητα και επειδή δεν έχει καταλήξει νομοσπονδία από την Ε.Ε. θα περιλαμβάνει και άλλα ζητήματα. Θα ξεκινήσω με το όραμα της Ευρωπαϊκής Ενώσης, της Ευρωπαϊκής Νομοσπονδίας μάλλον, την ιστορική πορεία, το τί είδους μόρφωμα είναι σήμερα η Ε.Ε. και τη στάση του πληθυσμού στις αλλαγές που γίνονται τα τελευταία χρόνια. Ξεκινώντας λοιπόν, ο Ζωζέμ Ανουέλ Μπαρόζο είχε πει το 2013 ότι μπορεί η Ευρωπαϊκή Νομοσπονδία να αποτελεί ένα σενάριο πιστημονικής πολιτικής φαντασίας, όμως σε λίγα χρόνια θα πραγματοποιηθεί ακόμα για τις χώρες οι οποίες βρίσκονται εκτός Ευρώ. Τα ονόματα που έχουν ακουστεί είναι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, Ευρωπαϊκή Νομοσπονδία, καθώς και Ευρωπαϊκό Κράτος και αυτά είναι τα ονόματα που θα δίνονταν σε ένα υποθετικό κράτος το οποίο θα είχε παρόμοια χαρακτηριστικά ενωποίησης όπως έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικείς. Δηλαδή είναι ένα νομικό στάτους των αντίστοιχων, των κρατών μελών εκείνων που έχουν οι πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτεών Αμερικείς τα οποία κρατημένου προφανώς αυτή η δικασία ενωποίησης θα έχαναν την εθνική τους κυριαρχία. Όσο μακρινό και να ακούγεται και αν φαίνεται σήμερα αυτή η προοπτική, ήδη από τον 15ο αιώνα με τον βασιλιά Γεώργιο του βασιλείου της Βοημίας, είχε ξεκινήσει μια ιδέα και θεωρεί το γεννήτρος της ιδέας της ευρωπαϊκής ενωποίησης ο οποίος είχε προτείνει την ιδέα της ενωποίησης των χριστιανικών βασιλείων στο πλαίσιο και ευρύτερο της Αγίας Βοημαϊκής Αυτοκρατορίας προκειμένου να υπάρχει ένα πάντειο με το πλησμό καλύτερα ενθουμανή Τούρκη. Δεν πέτυχε προφανώς. Συνεχίζεται με τον Απολέων Βοναπάρτη, με τον Βίκτορ Ρογκώ ο οποίος στο συνέδριο ειρήνης του Παρισίου το 1849 τάχτηκε υπέρ της ιδέας της ευρωπαϊκής ενωποίησης και του ενός ευρωπαϊκού μοσπομουκράπτου στα πλαίσια της αδελφοσύνης. Και φτάνει μέχρι το πιο τελευταίο παράδειγμα πριν αρχίσει με τους Γερμανούς Ναζί οι οποίοι ήθελαν ένα ομόσπονδο ευρωπαϊκό κράτος υπό την γερμανική κυριαρχία. Βέβαια αυτές οι προοπτικές ενωποίησεις είχαν και αλληλουσυγκριώμενα σενάρια μεταξύ τους πολλές φορές αυτά δεν περιλαμβανόταν του νεομένου βασίλειο και είναι χαρακτηριστικό ότι το 63 και το 67 το νεομένο βασίλειο είχε κάνει αιτήσεις για να μπει στις τότε ευρωπαϊκές κοινότητες οι οποίες είχε αρνηθεί ο Ντεγκόλ στη βάση του ότι η οικονομία του νεομένου βασίλειου δεν ήταν έτοιμη ακόμα να ενταχθεί στις ευρωπαϊκές κοινότητες. Βέβαια ίσως εξυπηρετούντας άλλες σκοπμώτες από πίσω. Το νεομένο βασίλειο βέβαια μπήκε το προσυρμό του 1971. Από εκεί και πέρα. Τα ιστορικά νομίζω αποτελούν ιστορία που έπωθηκαν και πριν αφού έγινε η αρχή με την ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρωπα και χάλιβα, προτιμήρα αυτά τα υλικά τα οποία χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία πολεμικού εξοπλισμού να μην βρίσκονται στην αποστολή του ένωχου κανένας κράτους. Μετά οι ευρωπαϊκές οικονομικές κοινότητες, οι ευραντόμοι, οι οποίες εξυσφάλισαν μια κοινή αγορά, η ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση ανθρώπων, την ελεύθερη εργασία τους σε όλα τα μέρη της κοινότητας. Και από εκεί πέρα το σημείο των μισ ήταν η συνθήκη του Μάστριφτ, η συνθήκη της ευρωπαϊκής ένωσης, δηλαδή που γράφω και στο Μάστριφτ του 1993, η οποία έφερε ένα βήμα πιο κοντά την πολιτική ενωπίεση από ποτέ σχέση με τις προηγούμενες κοινότητες. Υπόβηκε πριν τους πυλώνες γενικότερα που εισήγαγε, και τα τρία χαρακτηριστικά ήταν της ηθαγένειας της οικονομικής ένωσης και της νομισματικής ένωσης. Η ηθαγένεια είναι γνωστό ότι παράλληλα με την ηθαγένεια του κάθε κράτους μέλλους, ο ευρωπαίος πολίτης με την αντίστοιχη παροχή συγκεκριμένων δικαιωμάτων, αποκτά και την ηθαγένεια της ευρωπαϊκής ένωσης. Από εκεί και πέρα, η οικονομική πολιτική είναι η οικονομική πολιτική αφορά το συντονισμό των οικονομικών πολιτικών των κρατών μελών και την επακοή σε ορισμένους κανόνες δημοσυνομικής πειθαρχίας, όπως είναι αυτή που παραβιάζουμε εμείς σήμερα και παραβιάζουμε και της αρχής, προκειμένου αργότερα να υπάρξει η νομισματική ένωση η οποία προωθήθηκε και η οποία θα εισήγαγε ένα ενιαίο νόμισμα για όλη την ευρωπαϊκή ένωση μαζί με ταυτόχρονα τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής από το σύστημα των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών στο οποίο όπως έχουμε και σήμερα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει τον κεντρικό ρόλο μιας κεντρικής τράπεζας ενός κράτους με τις επιμέρειες κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών έχουν υποβαθμιστεί σε απλά εκπαπαταστήματα της κεντρικής τράπεζας. Από εκεί και πέρα η εισαγωγή του ευρώ ήταν ένα από τα πιο σημαντικά βήματα στην πορεία αυτής της ενοποίησης. Στο ευρώ πρωτοεμφανίστηκε και η σύγχρονη του 1999 συμμορφή αελουφρήματος και ισοτιμίας ρυθμισμένης μεταξύ του συγκεκριμένου νομίσματος και των επιμέρους νομισμάτων των κρατών όπως το Μάρχο, η Ιταλική Λύρα και ποργότερα πως ήρθαν βέβαια. Είχαμε τα πρώτα νομίσματα και τραπεζογραμμάτια του 2002 και το ευρώ αποτελούσε το όραμα μιας γενιάς πολιτικών όπως ήταν ο Φρασουάμ Ιτεράν, η Helmut Schmidt & Kohl, καγγελάρη της Γερμανίας, οι οποίοι έχοντας ζήσει τη ζοφερή πραγματικότητα του πολέμου πίστεψαν ότι μέσα από αυτό το κοινό νόμισμα θα μπορούσε να υπάρξει ευημερία καθώς και η Ρήνη στην Ευρώπη. Πολλοί οικονομικοί αναλυτές και ιστοχαστές είχαν επισημάνει ότι θα ήταν δύσκολο να έχεις ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική, θα ήταν δύσκολο ένα ενιαίο νόμισμα για 350 εκατομμύρια ανθρώπους που θα περιόριζε προφανώς πολύ τις οικονομίες οι οποίες δεν συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό και ότι μία τέτοια οικονομική ένωση ίσως κατέληγε στο μέλλον στο οποίο είχαν πολλές οικονομικές ενώσεις σε αντίθεση στις οικονομικές ενώσεις οι οποίες δεν είχαν και την αντίστοιχη πολιτική ένωση όπως έχουν νομίζει οι πολίτες της Αμερικής, όπως ήταν και η Λατινική ένωση, η Κανδυναδική οικονομική ένωση, η Νομισματική ένωση, το σοβιετικό ρούβλι που υπήρχε του 1990 μέχρι το 1983 ελλείψει ακριβώς αυτής της εννοίας χάραξης οικονομικής πολιτικής, κατέρευσαν στην πορεία. Παράλληλα, αναπτύστηκε και ένας ευρωσκεπτικισμός λόγω της πορείας αυτής του νομίσματος σε πολλές χώρες της Ευρώπης από την Ιταλία με το κόμμα του Πέπε Γκρίνλου, το γκίνι με το πέντε αστερών που έχει ταχθεί με δημοψήφισμα ότι θα επιδιώξει την έξοδο από το Ευρώ, τουλάχιστον θα το έλεγε παλαιότερα. Οι Ποδέμους στην Ισπανία είναι κι αυτοί, έχουν μια στάση αρκετού σκεπτικισμού σε σχέση με το νόμισμα. Υπάρχει η Σπηλαντία, το κόμμα των αληθινών φυλαδών το οποίο τάσσεται κατά της συμμετοχής της χώρας στο Ευρώ είναι λεπτέν στο εθνικό μέτωμο, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα που έχει εκφράσει τέτοιες τέτοιες απόψεις. Προσπάθησε για ακριβώς για να υπάρχει η συνοχή αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία θα μπορεί αργότερα να καταλήξει ίσως και σε μια μοθή ομοσπονδίας και να μην καταρρεύσει. Υπάρχει η πρόταση του Μάριαν Τράγγερ που έγινε και πραγματικότητα για το πτύπομα ενώστησης 400.000.000 ευρώ προκειμένου μέσα από μια διαδικασία ας πούμε πως λέγεται ποσοτικής χαλάρωσης να μειωθούν τα πιτόκια δανεισμού και για τις χώρες και τα πιτόκια που δίνουν και τα χρηματοδοτικά ιδρύματα στην αγώρα ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει αυτή την κρίση. Και πέρα κάνω μια αναφορά στη Συνθήκη της Λισαβώνας και στο πως ενώ προσπάθησε να φτιάξει μια συνταγματική Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση στη βάση ενός ενιαίου κειμένου αυτή απορρίχθηκε από τους λαούς της Ολλανδίας και της Γαλλίας και δεν πέρασε και στη θέση ήρθε η Συνθήκη της Λισαβώνας η οποία μολονότι κρατά πολλά από τα χαρακτηριστικά και τις ρυθμίσεις της συνταγματικής συνθήκης εντού της δεν δίνει και το στίγμα στο συμπολικό επίπεδο αλλά και σε επιμέρους ρυθμίσεις την κατεύθυνση ότι πηγαίνουμε σε μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση τι είναι, αποτελεί έναν υπερεθνικό οργανισμό, έναν διεκρατικό οργανισμό, μια συνομοσπονδία, μια ομοσπονδία σίγουρα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ούτε ομοσπονδία ούτε συνομοσπονδία. Χαρακτηριστικό της ομοσπονδίας είναι ότι υπάρχει μια κεντρική κυβέρνηση η οποία ασκεί τον έλεγχο σε τομείς όπως είναι η εξωτερική πολιτική, η πολιτική άμυνα, η φορολογία, η πολιτική ασφάλειας και αυτή έχει αποτυπωμένοι στο σύνταγμα ξεχωριστές εξουσίες από τα επιμέρους κράτη όπως είναι σήμερα η ΗΠΑ, το οποίο δεν συμβαίνει σίγουρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι όμως ούτε συνομοσπονδία καθώς και εκεί υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία έχει ορισμένες εξουσίες και την ασκεί σε σχέση με τα κράτη μέλη τα οποία βέβαια αποτελούν σ' αντίθετες την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία ξεχωριστές πολιτικές οντότητες, οι οποίες βέβαια δεν έχουν τη δική τους νομική προσωπικότητα όπως έχουν τα ευρωπαϊκά κράτη σε αυτό το στάδιο. Οι συνομοσπονδοί ξεκίνησαν ως συνομοσπονδοί της Αμερικής και ως συνομοσπονδοί, αν θυμάστε, ήταν και η πρόταση για τη συνένωση της Κύφρου με το σχέδιο Ανάναν ανάμεσα στην πόρεια της Ελληνοκυπριακής κράτης και στο Ελληνοκυπριακό κράτης. Και πέρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, εφόσον δεν έχει ούτε σύνταγμα, ούτε κοινή εξωτερική πολιτική, ούτε δική της φορολογίας και στρατό, αποτελεί, θα μπορούμε να πούμε, μια μείξη και στοιχείων ενός υπερεθνικού οργανισμού και στοιχείων ενός διακρατικού οργανισμού, καθώς διατήρει στοιχεία και από αυτά και από αυτά τα δύο ομορφώματα, αποτελεί, όπως είπαμε, ένα οργανισμό ουι τζένες. Από εκεί και πέρα, όσον αφορά το όραμα της Ομοσπονδίας, είχαμε βρει και στο μάθημα ότι στην συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις συνδιακριτικές προτάσεις στην αρχή, υπάρχει μια διάταξη, η οποία αναφέρει ότι τα κράτη μέλη, τα οποία συνάπτουν αυτή τη συνθήκη, είναι αποφασιμένοι να συνεχίσουν την πορεία τους προς μια ολοένα στενότερη ένωση των λόγων της Ευρώπης. Όμως, παρόλοι αυτή την αποτύπωση, η οποία σε πολύ στις μεγάλες συνένειες είναι σαφής, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα μία σαφής πολιτική κατεύθυνση, ούτε έχει εκφράσει κάποιος μια κατεύθυνση που να κινείται σαφώς στην κατεύθυνση της Ομοσπονδίας. Γνωρίζουμε ότι η Γερμανία είναι τάσσεται υπέρ και είναι πιο φιλική απέναντι στην ιδέα της Ομοσπονδιακής Ένωσης, ενώ η Βρετανία, όπως είναι γνωστό, δεν είναι πρόθυμη να παραχωρήσουν περισσότερη εξουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι υπερνιέζει η κυβερνητική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε εκλογές της 7 Μαΐου, οι οποίες θα γίνουν σύντομα, έχει δεσμευτεί το κυβερνό ακόμα να προτερήσει δημοψήφισμα ανεκλεγή του 2017, ώστε σε μια επαναδιατραγμάτευση κάποιων όρων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν αυτές δεν γίνουν δεκτοί, να ενδεχομένως να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις δημοσκοπίες οι οποίες γίνονται, το ποσοστό των Βρετανών ήταν μοιρασμένο στους 41% υπέρ ή κατά της παραμονής, όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από εκεί και πέρα, αναφερόμενοι στους Βρετανούς και αφορμόμενος και από αυτό που είχαμε πει στην εμπάθυνση δημοσίου, αλλά και στο πρόγραμμα Ψάμιν, αλλά και σε ένα μάθημά μας, είδαμε ότι και στις τελευταίες Ευρωεκλογές υπήρχε η τάση, με ακριβώς το γεγονός ότι οι υποψήφιοι για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν στα ψηφοβέλτια όλων των κρατών στις προηγούμενες Ευρωεκλογές, η τάση ίσως για περισσότερες εξουσίες στο Ευρωκοινοβούλιο. Και ακριβώς σε αυτό αντίθετη ήταν πάλι η Βρετανή. Έχω φτιάξει ένα παράδειγμα σχετικά με αυτό, για το γεγονός της εκλογής του Juncker στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στον ενωμένο βασίλειο ή στην Μεγάλη Βρετανία όπως παλαιότερα λεγόταν, από το 19ο αιώνα στην Βουλή των Κοινοτήτων ο βασιλιάς διώριζε όποιον πρωθυπουργό ήθελε εκείνος. Μετά από κάποια στιγμή όμως και ως έθιμο έπρεπε το πρόσωπο το οποίο διορίζεται και έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής και από τη στιγμή εκείνη ήταν που άλλαξε ο συσχετισμός δύναμης μεταξύ του Κοινοβουλίου και του βασιλιά. Το Κοινοβούλιο πήρε τον πάνο ρόλο σταδιακά σε σχέση με το βασιλιά. Είναι κάτι το οποίο συνέβη και στην Ελλάδα με τον περίφημο λόγο του θρόνου του βασιλιά Γεωργίου ο οποίος επιτρικούμες όπου είχαμε την αρχή της διαδηλωμένης σχέσης στη χώρα μας δεσμεύτηκε πλέον όποιος ο πρωθυπουργός το οποίο θα διορίζεται θα πρέπει να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του Κοινοβουλίου. Τι είχαμε όμως ως τώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν μπορούσαμε να πούμε ότι ο βασιλιάς συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αυτός, δηλαδή σύνολος των πρωθυπουργών και των αρχηγών κρατών γέννη, ήταν αυτός που διώριζε και τον πρόεδρο της Κομισιόν. Δηλαδή ουσιαστικά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια δικαιημεριντική οργάνωση στην οποία ο βασιλιάς του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου είχε δικαίωμα βέτο και διώριζε τον αρχηγό της εκτελεστικής εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ το Κοινοβούλιο περιζόταν σε καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Όμως, ίσως στην περίπτωσή μας η εκουσία φαίνεται να αλλάζει χέρια, καθώς εάν ισχύσει αυτή και στο μέλλον και ενταθεί η υποχρέωση ο αρχηγός του προπλάσματος της Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης που αποτελεί Ευρωπαϊκή Επιτροπή να πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη της Ευρωβουλίας, τότε μπορώ να πω ότι στο βάθος φαίνεται μια Ευρωπαϊκή Εμποσκονδία. Αυτό, βέβαια, δεν είναι καθόλου καλό για τους ευρωσκεπτικισμούς, γι' αυτό πιέζε και ο Κάμερον πάρα πολύ, έχοντας και τη νίκη του... ο Φάρας δεν είχε τη νίκη στις Ευρωεκλογές? Ναι, ο Φάρας. Ναι, ναι, οριακά. Ή έχοντας και τη νίκη των ευρωσκεπτικισμών στο ευρωμενό βασίλειο, έχοντας ότι εφόσον φαίνεται θεσμικά ότι πάει το πράγμα προς αυτή τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, θα έχω και εγώ πρόβλημα, ας πούμε, στη χώρα μου με δυνάμματα του ευρωσκεπτικισμού. Γιατί όσο στους ευρωπαίους στην Βρετανία γνωρίζουν πολύ καλά την σταδιακή μετάλλαξη των θεσμών. Πηγαίνοντας στην τάση του ευρωπαϊκού ψώματους και ψυχοφόρων στα διάφορες δημοσκοπίες που έχουν γίνει του ευρωβαρόμετρου, υπέρ της ευθείας εκλογής του Πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τάση του 69% των λαών του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ 46% είναι υπέρ της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού στρατού. Τα 2-3 είναι υπέρ της άσκησης μιας ευρωπαϊκής πολιτικής από την ανεξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι με τη διαδικασία της εξωτερικής πόντης-υποντικής φάλεσης, όπως συμβαίνει σήμερα, ενώ πιστεύουν πάνω από τους μισούς ότι πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει τον πρώτο λόγο σε ζητήματα άμυνας. Τέλος, όσον αφορά τη στάση του σώματος, το 44% είναι υπέρ της δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Στο τέλος θα βάλω και μια προσωπική μου άποψη, όσον αφορά τη δημιουργία ή την ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού έθνους. Προσωπικά είχα διαβάσει αρκετά τον Άντονη Σμίθ, ο οποίος είναι καθηγητής στο Ρόντος Κοινωνικονόμηξ και είναι από τους κορυφαίους ζητήματα εθνικής ταυτότητας, εθνικισμού, μετάλλαξη με εθνοτήτων ή γέννησής τους. Είχα διαβάσει τον Σμίθ, όσον αφορά το πώς αυτός έρχεται, του ζει με τις δημιουργίες της εθνότητας, στη μεσεωνική εποχή και ιδιαίτερα στον Βυζάντιο, ο οποίος όμως έχει αναφερθεί και στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατά πόσο μπορεί να εξελιχθεί η λαή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα ενίο έθνος. Κατά το Σμίθ, χαρακτηριστικά του έθνος είναι το κοινό όνομα, το οποίο μπορεί να πούμε ότι υπάρχει στην περίπτωση της Ευρώπης, τα κοινά σύμβολα, τα οποία όσο και αν υπάρχουν, εντάξει η Λίμνη, ο Ίμνος, η Σημαία όσο και αν δεν βρίσκονται ίσως στην καρδιά των Ευρωπαίων όσο βρίσκονται τα σύμβολα των κρατών τους. Ο κοινός μύθος της καταγωγής, ο οποίος σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο, ας πούμε, Ευρωπαίοι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είμαστε κάτι διαφορετικός από την κοινή μας ιστορική πορεία στους αιώνες, κοινά πολιτισμικά χαρακτηριστικά όπως είναι η γλώσσα και η θρησκεία, που σε κάποιο βαθμό υπάρχουν, έχουμε δει ότι είναι εξαιρετικά, η Ευρωπαϊκή νοσέβεται εξαιρετικά πολλές φορές και τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία του κάθε κράτους, ένας κοινός γεωγραφικός τόπος ο οποίος υπάρχει και μια έστω ανήκειν στην ομάδα. Ο Αντώνης Σμίθ λέει ότι παρά τις αλλαγές οι οποίες έχουν προκύψει μετά την παγκοσμιοποίηση και την μεταβιομηχανική εποχή παρατηρείται άνοδους του εθνικισμού πολλές φορές σε πολλά έθνη και αυτοί οι άνοδους και η συμπαγή γιατίρησης της εθνικής ταυτότητας είναι πολλές φορές και πιο εμφανής σε έθνη τα οποία έχουν ήδη μια εγκαθιδριμμένη και στέρεη εθνική ταυτότητα όπως είναι. Η Ευρωπαϊκή Λαϊκή διακρίνει ένα κίνδυνο στο κατά πόσο θα μπορέσει πράγματι να οικοδομηθεί μια Ευρωπαϊκή ταυτότητα, καταλήγοντας βέβαια στο ότι αυτό θα ήταν δυνατό αν η Ευρωπαϊκή Λαϊ ως Ευρωπαϊκό κράτος θα αισθανθούν την ανάγκη κάποια στιγμή να προσδιορίσουν τον εαυτό τους ως Ευρώπη σε σχέση με τις αναβιώμενες μεγάλες δυνάμεις στον υπόλοιπο κόσμο. Κάπου εδώ θα τελειώσω. Ήμουνα πιστεύω όσο αντικειμενικός γινόταν να είμαι δεν εξέφρασα σε πολλά σημεία προσωπικές μου απόψεις. Απλώς το πώς πιστεύω ότι κινείται η πραγματικότητα σήμερα. Και να μην ξεφύγω πάρα πολύ αυτό το θέμα του μαθήματος. Ωραία. Πολύ ωραία εισηγησίσή σου, Γιάννη. Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Να ακούσουμε και την Ιώλη και μετά θα δούμε αν έχουμε λίγο χρόνο. Έχεις 15-16 Ιώλη και μετά θα έχουμε στους 10 λεπτάκια για να κάνουμε και μια σύντομη συζήτηση. Πάμε λίγο να μην ξεφύγω από τον χρόνο. Αλλά επειδή πολλά από τα ζητήματα τα οποία αναφέρω κι εγώ έχουν αναφερθεί ήδη θα προσπαθήσω να μην επεκταφερμονήσω αυτά. Γιατί όντως η δική μου εργασία που έχει θέμα όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Συντακτική Εξουσία αναλύει πιο πολλές ζητήματα και λασικού συνταγματικού δικαίου και όχι τόσο από ενωσιακή ευρωπαϊκή πρόσεψη. Οπότε αυτό που θα δούμε καταρχήν είναι η εμβάθμιση της ευρωπαϊκής ενοποίησης όπως είχε ήδη δρομολογηθεί με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, της ΤΕΚΑΕ και της ΕΚΑΕ, με το σχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος και τώρα πλέον υπό το καθιστό της Συνθήκης της Λισαφώνας και της Συνθήκης για την Υπουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα συνταγματικά χαρακτηριστικά που εμφανίζει το θεσμικό οικογένειμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η βάση του ευρωπαϊκού συνταγματικού πολιτισμού και μέσα από τις κοινές αρχές και αξίες που ενσιτερμίζονται τα εθνικά συντάγματα και κατά πόσο υπάρχει μια αμφίδρομη επικοινωνία ανάμεσα σε πολλές αυτές αρχές που διακηρύσονται και γίνονται σεβαστές υπό το καθεστώς των συνθηκών και κατά πόσο μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία ενός κοινωνικού συνταγματικού πολιτισμού χάρη σε αυτήν την κοινή βάση και κατά πόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει ένα πολιτικό συνταγμα ή εφόσον δεν διαθέτει ανεχθούν ότι δεν υπάρχει συνταγμα αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει τέτοια διαδικασία κατά πόσο χρειάζεται να κατακτησθεί ένα τυπικό συνταγμα και ποιος θα είναι φορέας της συνταγματικής εξουσίας. Το πρόβλημα το οποίο τήθεται αναφορικά με αυτά τα ζητήματα είναι ότι ιστορικά το κίνημα του συνταγματισμού προσεγγίζεται με τις θεωρίες του εσωτερικού δημοσιοδικαίου και στη γνωσσία θεμελιώνεται στο κράτος και στην κυβερναρχία. Όπως γνωρίζουμε κράτος είναι περιλαμβάνει τα νεολογικά στοιχεία του λιαού οργανωμένου σε νομικό πρόσωπο εγκατεστημένου σε συγκεκριμένη ευθετική περιοχή, όπου δασκεί πρωτογενή πολιτική εξουσία. Η Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως τροποποιήθηκε με τη Συνθήκη της Λευσαβγόνας στην ουσία αναγνωρίζει τη νομική προσωπικότητα της Ένωσης τόσο σε αναδμόνιση με τη προσβλέαση του διεθνού δικαίου στο άριθρο 47 και στο άριθρο 335 σε σχέση με το εσωτερικό των κρατών μελών. Αυτόχρον όμως δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός ως πολιτική ενότητα που αναδιαβεί σε συγκεκριμένο γεωγραφικό ή πολιτικό χώρο με κάποια διαχρονική υπόσταση. Και φυσικά η κυριαρχία δεν αυξείται. Θα ήταν δύσκολο να αποδώσουμε τη κυριαρχία σε κάποια ύπατη πηγή εξουσίας από την οποία να μπορεί και μια συνακτική συνταγματική δύναμη. Γιατί έτσι δεν υπάρχουν χαρακτηριστικά της μονομέλειας και της μοναδικότητας. Το Γερμανικό Συνοδιακό Σταγματικό Δικαστήριο έχει αποδώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ως πολιτιακή μορφή οργάνουσης ως συνομοσπονδίωση, ούτε κομμένος σαν ομοσπονδία όπως έχει χαρακτηριστεί. Και από την πλευρά του Βρασικού Σταγματικού Δικαίου αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσον αφορά τις ανησυχίες για την απώλεια των ιδιαίτερων εθνικών χαρακτηριστικών. Γιατί έχει τη δύναμη προτεραιότητα σε μια ένωση λιαών, σε ένα όραμα δηλαδή περισσότερο που στη μουσία προσεγγίζει στην κοινωνική μέθοδο και λιγότερο διακριτικές διαταγματεύσεις χωρίς στη μουσία να θεσιάζονται θημικές και πολιτισμικές ταυτότητες και ιδιαιτερότητες. Και βέβαια ο συνταγματισμός προφανώς είναι αποτελεί προϊόν δύο διεκδικίσεων. Έχει κατ' αρχή στοιχεία τόσο νομικά αλλά και πολιτικά. Και αυτό το οποίο μπορούμε να παρατηρήσουμε σήμερα είναι ότι σε αντίθεση με το 16ο αιώνα η έννοια της κυριαρχίας έχει λίγο στενή αλλείωση εννοιολογική. Ότι αυτό που παρακαλούμε ποιόν κυριαρχία υπό το καθεστώς μιας σύγχρονης ενός σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου δυνώσης πολιτικού χώρου είναι ότι είναι αφικτό στη σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα. Επομένως αυτό το οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε είναι αυτό που υποστηρίζει και ο Μανιτάκης. Είναι ότι κατά πόσο υπεριορισμοί όπως ασχολεί στη προγραμμικότητα στην άσκηση της αθηνικής κυριαρχίας μέσα από τη συνδιαχείριση επομένως της κυριαρχίας από υπερκρατικά κέντρα στην ουσία δεν αλλειώνει, δεν περιορίζει την κρατική κυριαρχία αλλά μπορούν να πούμε ότι εξυπηρετεί μια προοπτική μετάβασης σε ένα υπερευθυνικό πρότυπο, σε μια υπερευθυνική νομοτάξη. Οι χαρακτηριστικές λειτουργίες του συντάγματος όπως γνωρίζουμε είναι οι οργανωτικοί, οι νομοποιητικοί και επίσης το συνταγμα έχει συνθοδογικά ή μυθοδοριολογικά χαρακτηριστικά. Αυτό το οποίο μπορούμε να εξετάσουμε είναι ότι σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μυθοδοριολογικά κλασική ευρωπαϊκή συνταγματική δημοκρατίας με την έννοια ότι δεν υπάρχει η διαμόρφωση ενός πολιτικού συστήματος που να προκοπωθεί εδικοί μας πολιτικούς συσχετισμούς που είναι αναγκαία για τη δημιουργία των θεσμικών οργάνων. Και αυτό γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζεται σε ένα κοινοτικό διοικητικό σύστημα αλλά και σε μια διακρατική μέθοδο. Κάτι το οποίο είναι φανερό και μέσα από άρθρα της Συντήκας για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως είναι τα 289 και το 294 που στην ουσία αποδίδουν ένα διπλό νομοθετικό και πολιτικό ρόλο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβουλείο και στο Συμβουλείο μέσα από τη συνήθως νομοθετική διαδικασία. Αλλά ταυτόχρονα άρθρα από το 291 αναφέρονται στα κράτια ως διοικητικές υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί απομείωσαν στην ουσία την ηλιοποίηση των πράξεων των θεσμικών βαγάνων λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε την εφαρμογή τους και την επίτευξη των αποτελεσμάτων. Και φυσικά η προσώπιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μάλλον εξυκνήπτει στο χώρο της κοινήσης εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας, όπου εκεί οι γενικατεχνητές γραμμές χαράσσονται από το Ευρωπαϊκό Συμβουλείο και το Συμβουλείο, και στην ουσία η προσώπιση εναντίθεται στον ύπατο εκπρόσωπο της Ένωσης. Όσον αφορά τώρα το επίπεδο γενικών αρχών και διακηρύξεων, έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι η νομιμοποίηση του θεσμικού οικοδομήματος δημιουργεί μόνο στα κράτη και από τέλους τους λόγους. Στα κράτη μέσα από τα άρθρα 4 και 5 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αναφέρονται στον σεβασμό του μεθοιδική ταυτότητα των κρατοβολιών και στην αρχή της επικολληκότητας, αλλά τουτόχρονο στο άρθρο 20 γίνεται αναφορά και στην Ευρωπαϊκή Θαγένεια. Αυτό το οποίο παρατηρούμε είναι ότι υπάρχει η κοινωνική μέθοδος μέσα κυρίως από την επεδικασία λήψης των αφοφάσεων ως προς τη μέθοδο της... Ναι, ότι δεν υπάρχει ομοφωνία. Η ομοφωνία είναι χαρακτηριστικό του Διεθνούς Δικαίου, χαρακτηριστική επεδικασία του Διεθνούς Δικαίου και αυτό μπορεί να κατευνάσει διάφορες ανησυχίες προς την απώλεια των χαρακτηριστικών, των ιδιαίτερων, του κάθε κράτος μέλους, καθώς στην ουσία υποδηλώνει ότι η πολιτεσμία είναι μυαλική. Και αντίθετα, όπως έχουμε ιδιανοφέρει, σε περιτώσεις όπου στην ουσία επικρατούν κοινωνικά υπερεθνικά πρότυπα, εκεί υπάρχει και το χαρακτηριστικό της θεμούσας αναλογικότητας. Από πλευράς και λασοκοσταγματικοδικία αυτό που είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον είναι τα άρθρα 2 και 3, παράγραφες 2 και 3, του άρθρου 28 του Συντάγματος, που στην ουσία υποδέχονται το ενωσιακό φαινόμενο σε εθνικό επειπεδό, χωρίς, ωστόσο, να αποσηρούν την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, γιατί μια προσεκτικότερη ανάλυση αυτών των παραγράφων στον του άρθρο υποδεικνύει στην ουσία πως δεν είναι τόσο αρνητική η λειτουργία τους, αλλά αντίθετα, διευκολύνουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και έχουν μια περισσότερο ενωσιακή πρόπτυκη λειτουργία, όσο θα περίμεναν κανείς από πρότυψες, γιατί στην ουσία μετασχηματισμός στην άσχηση της κυριαρχίας, εμβάνει η χώρα μέσα από τη μεταφορά αλληλοδιωτήτων των εθνικών οργάνων, με βάση το άρθρο 2, για τη συνεργασία στα κράτη-μέλη και την εξυπηρέτηση της δεδοκού συμφέροντος, ώστε τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποτελούνται από αντιπροσώπους των κράτων-μελών, οι οποίοι εμβάνουν αποφάσεις με αμοιβεότητα και με ισότητα. Και η προσέγγιση του ζητήματος αυτό έρχεται σε ερμονία και με τη δικαστική πρακτική του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν έχει αμφισβεδηθεί ούτε από το Δικαστήριο των κράτων-μελών, για την άμεση σχέση του κοινωνικού δικαίου και την εγκαθέντευση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για τους πολίτες, ενώ οι επιταγές του Εθνικού Σταγματικού Δικαίου, που στην ουσία υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, έτσι όπως αυτό διοτυπώνονται ως προϋπόθεση και στο παράγραφο 2 του άρθρου και στο παράγραφο 3, δηλαδή για την αναγνώριση της εθνοδιοτήτων σ' όργανα διεθνών οργανισμών και για την αποδοχή περιορισμών στην άσκηση της εθνικής κερδιαρχίας, που γίνονται δεκτά σε συνδυασμό για τη συμμετοχή του κράτους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ουσία υποδεικνύουν και παληθέτουν αυτή την ομφύδρομη επικοινωνία, γιατί από τη μια πλευρά και τα κράτη ανακτούν τοίμα της κυριαρχίας τους, που τυπικά παραχωρούν με τη συμμετοχή, συμμετέχοντας στα υπαρρυθμικά όργανα οργανών, αντιπρόσωπους με χαμηδότητας και ισότητας, ταυτόχρον όμως υπό το καθιστώς της συμφήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως δημιουργώθηκε με τη συμφήκη της εισάγωνας, και τη νομική δεσμευτικότητα που απέκτησε ο Χάρης Συμφωνιών Δικαιωμάτων για πρώτη φορά. Η διάρθρωση των κοινωντικών εξουσίων βασίζεται στην αρχή του σαβασμού θεών δικαιωμάτων του ανθρώπου και στο σαβασμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, οπότε από την άποψη αυτή δεν υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα. Δεν μπορεί να υπάρξει κάποια άμεση αντίθεση ανάμεσα στα εσωτερικά δικαιατρικά των μελών και στις εκταγές του ενωσιακού δικαίου, πρωτογενμούς και απαράγγωμου, αν και όμως με υπόψη ότι στην ουσία εξυπηρετούν τους έδικους τόπους και υπάρχει σιβασμός με την κεφαυτότητα. Επομένως, η νομιμοποιητική λειτουργία του ενωσιακού εγχείρηματος μπορεί να βοηθήσει από δύο μορφές. Σε ένα πρωτοεπίπεδο, η συνθήκη επιβεβαιώνει τη σημασία ενός κοινού ιστορικού πολιτικού χώρου, άρα στην ουσία επανειφεύγει της θρύζας ενός ευρωπαϊκού συνταγματικού πολιτισμού, γεγονός το οποίο φαίνεται και με το άρθρο 6 της Συνθήκης Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κάνει λόγο και για την προοπτική προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ευρωπαϊκή συμβάση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Σε έναν δεύτερο επίπεδο μπορούμε να πούμε πως στην ουσία μπορούμε να αποχωρήσουμε την έννοια του συνταγματισμού ως κινήματος και του συντάγματος ως προϊόντος αυτού του κινήματος σε σχέση με τις σχετικές έννοιες του κράτους και της κυριαρχίας. Μάλιστα αμοιάχνουν υπόξη ότι οι αρχίτες των δοτών αρμοδιωτήτων και της καλώπης συνεργασίας που οτυποποιούνται στα άρθρα 12 και 4, καταδικαίνουν ότι οι αρμοδιώτητες αυτές που τα κράτη-μέλη παραχωρούν στα θετικά όργανα της Ελλοπαϊκής Ένωσης είναι αυθυρά οριαθετημένες. Και κάτι άλλο το οποίο μπορούμε να προσοκίσουμε είναι ότι αν λάβουν υπόψη τα οργανωτικά και νομιμοποιητικά χαρακτηριστικά των διατάξεων, παρατήρουμε μετά και έχει υποστηρικθεί αυτό ότι μπορεί το συγκεκριμένο επίπεδο της ελπίδας των διατάξεων να αποκτήσει έντονα συμβουλικά και μυθοδοριολογικά χαρακτηριστικά. Δεδομένου ότι ο ελλειπτικός χαρακτήρας του νομοθετικού κειμένου εξεσφαλίζει μια κανονιστική πρόζυγεξη, ως απόρεια του πανηγητικού και διακηρυκτικού χαρακτήρα των αρχών που αναφέρονται στα ίσον θήκες. Αυτό βέβαια το οποίο συνεχωρεί κατά ενός προϊόντος ευρωπαϊκού συνταγματικού πολιτισμού, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, είναι ότι σε αντίθεση με τα περισσότερα εθνικά συνταγματα, η συντακτική εξουσία αποτελεί μια τομή, στην ιστορική πορεία μιας ενόμισης τάξης, κάτι το οποίο έχετε σε αντίθεση με τις πολλές αναθεωρίσεις οι οποίες στην ουσία έχει υποστεί το ευρωπαϊκό ενωσιακό φαινόμενο. Οπότε είναι πολύ δύσκολο να έχουμε κατά πόλους ευοποροί μπορούν αυτές οι συνθήκες να εκφράσουν θεμελιώδες θύματα μιας πολιτιάς η οποία απλά πλέον διαμορφώνονται και κατά πόσο εξυσφαλίζεται μια μακρά χρονική προοπτική ισχύος. Και φυσικά τα συνταγματα ανακτήσουν ιστορική λειτουργία με την έννοια ότι κανένα θμήμα της ανόμισης συμβίωσης δεν εξαιρείται από την λειτουργία τους. Άλλα στην ευρωπαϊκή ενώση πλέον βάζει τις συνθήκες να αναγνωρίζονται και οι νησίμενες συνεργασίες των άρθρων 3.26 με 3.24 που δημιουργούν και ζητήματα του κατά πόσο έχουμε μεταφέρει σε έναν καθιστό στους πολυαπλών αρχητήτων. Αλλά μία άλλη προσέγγιση που υποστηρίζει και ο κ. Βενιζέλης είναι ότι στην ουσία δεν μπορούμε να έχουμε βεβαιότητα ότι θα πρέπει να προσεκίσουμε τη συνταγματοποίηση της ευρωπαϊκής ενωπίησης μέσα από το πρίσμα κλασικού συνταγματικού δικαίου γιατί θα μπορούσαμε με την ίδια λογική να πούμε ότι κατά πόσο θα μπορούμε να πάρουμε θετικά στοιχεία και να τα ενσωματώσουμε στο σύγχρονο συνταγματικό πολιτισμό που είναι όλος το κοινός για τα κράτη-μεΐ. Όπως αναφερόμαστε σε παροχημένα πρότπατα που έχουν επικρατήσει και αποτελούν τη συνέχεια της προσωποποίησης κρατικής οξουσίας σε παλαιότερες εποχές όπως είναι και το αξίωμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας ή σε όσα κράτη-μεΐ δε θέτουν βασιλευμένη δημοκρατία καθώς μπορούμε να πάρουμε κάποιο παρέλθο από την κυριόμενη Προεδρία στο ενωσιακό πεδίο. Όσον αφορά το ευρωπαϊκό συνταγμα, το οποίο ειζεσ... μπορούμε να τη δούμε στη διοικηταρμητική διάσκεψη της νοικιάς όπως συνεχίστηκε με την δήλωση του Λάκεν και βορκοποιήθηκε με τη συγκρότηση της ευρωπαϊκής συνέλοξης και τελικά ολοκληρώθηκε με την ένδυνα σύνοδο κορυφής τα Θεσσαλονίκη του 2004. Τελικά δεν είχε αίσιο τελείως γιατί εικατασυγχαίστηκαν και δεν επικυλώθηκαν τέτοια συνταγματα. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε εκεί ήταν χωρισμός των μελών, των επιπροσώπων των κρατών μελών σε ομάδες με θέμα τεργασίας, σε διάφορες θεματικές αρμοδιοτήτων ως προς την κατάρτηση του προσφυατιού, μεταξύ συμπληρωματικών, αποκλειστικών, κοινών πολιτικών. Εκεί στην ουσία συναντούμε και τις ρίζες και του θεσμού του ΥΠΑΤΟ, του Αξιώματος Μάριον, του ΥΠΑΤΟ εκπροσώπου, ο οποίος αναφερόταν στο προσχέδιο στους ολοκληρώσεις εξωτερικών. Τα στοιχεία όμως με μια κλασική στρατητική συνέλευση ήταν αχιστά γιατί παρά το γεγονός ότι στην ουσία συμμετείχαν εκπρόσωποι των Εθνικών Κοινοβουλίων πέρα από εκπρόσωπο του Ευρωκοινοβουλίου, ήταν 16 τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπου συμμετείχαν, και παρά το γεγονός ότι υπήρχε προεδρύο, πρότυπο της διοργίας των κλασικών Εθνικών Κοινοβουλίων, με πρόεδρο τον Βαλανίζ Γκάρδισταν, στην ουσία τα προσχέδια και οι αποφάσεις που λάμβαναν αυτά τα μέλη δεν ήταν εργαζιμευτικά για την διακρατική διάσκεψη του αποκολύου της συνέχει. Οπότε, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα του Ευρωπαϊκού Κοινοσιακού Συνταγματισμού, αυτό το οποίο θα πρέπει να μας απασχολήσουμε περισσότερο είναι κατά πόσο η έννοια της κυδιαρχίας μπορεί να δημιουργήσει ανταγωνιστικά σε σχέση με το θεσμικό εργοθάμιμα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σε σχέση με την πορεία στην οποία κινείται, και το κατά πόσο μπορούμε να μεταβούμε από έναν καθεστώς διεθνών συνθηκών σε έναν καθεστώς στάτους, σε έναν καθεστώς δηλαδή συντάγματος, στο οποίο θα αποδώσουμε τη συντακτική εξουσία σε μια συντακτική δύνομη και σε μια λίγα εξουσία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και φυσικά αυτό μπορεί να προσεγγιστεί από τρεις πλευρές, από την καλλινονιστική δύναμη του καλλινονιστικού, όπως θα μήθει, τόσο από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από πλευρά ενωσιακού δικαίου, από πλευρά συνταγματικού δικαίου, και όσον αφορά επομένως και την καλλινονιστική δύναμη του πραγματικού, με την έννοια ότι κατά πόσο θα μπορούσαν, χωρίς από τις διατάξεις οι οποίες περιέχονταν στο προσχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, να θεωρήσουμε ότι περιέχουν συνδυρμούς συνταγματικής περιοπής, ώστε να μπορούν να δημιουργήσουν ένα κατάλληλο κλίμα, ώστε να διαμορφωθεί μια ευρωπαϊκή συλλογική συνείδηση. Κατά πόσο δηλαδή θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ευρωπαϊκή πολιτική σφαίρα, ένα δήμο, έναν ευρωπαϊκό λόγο, που θα είναι φορέας της ευρωπαϊκής συντακτικής εξουσίας. Αν υπάρχουν υπόψη μας ότι τα εθνικά συνταγματά, στην ουσία αποτέλεσαν το γενέθλιο χάρτη ενός κράτους, είναι η πράξη γέννησης πολιτικής οντόπιτας, αυτό το στοιχείο είναι κάτι το οποίο ύπη από τις συνθήκες. Υποστηρίζεται η άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει ισχυρό κανονιστικό θαμήλιο, με βάση τις συνθήκες που έχουν τεθεί σε ισχύ. Από την άλλη πλευρά όμως, η επικραταστική άποψη είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαφέρεται συνταγμα, και επειδή δεν διαφέρεται συνταγμα πρέπει να αποκτήσει, και ότι κινούνται προς αυτή την προοπτική με την έννοια ότι το συνταγμα είναι και το τέλος, υπάρχει και το συνταγματικό τέλος και το αγωματικό σκοπός στο θεσμικό οικογένειο με της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μία πρώτη άποψη, που στη Ρουσία την είναι από την καθαρά θερή του δικαίου, που έχει υποστηρίξει και ο Κέντσαν, το συνταγμα μπορούν να έχουμε ότι είναι και απογυουνωμένο από οποιαδήποτε χαρακτηριστικά κυριαρχίας και πολιτιεκών προσβήσεων και ότι στη Ρουσία είναι ένα συνελλοκανόνι που αποτελούν το θεμείλλο της ανομιστάξης και το οποίο καθορίζει τους όρους παραδοκής και ισχύος και τον αλληλοκανόνιο δικαίωμα και τους όρους τραπηλισμούς στο ίδιο του συνταγματος. Στην Ρουσία η Ευρωπαϊκή Ένωση διαφέτει νομική φάση, διαφέτει κανόνες που ορίζουν την οργάνωση και τη λειτουργία των θεσμικών οργάνων και η προοπτική αυτή, αυτή η θεώρηση, συμβαδίζει και με τις αποφάσεις του Δικαστήριου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις υποθέσεις Κώστα-Καπανένελ και Βάγκια-Ενταγλώσου για την υπαρροχή και την άμεση φαλμογεία του κοινωνικού δικαίου. Κατά μία άλλη έννοια, πολλά από τα στοιχεία ενός οσιαστικού συντάγματος μπορούν να πούμε ότι στην ουσία συνοψίζονται στο πλαίσιο των συνθηκών μέσα από τις διαδικασίες για τη δόμιση της εξουσίας επομένως βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά σε αυτό που θα αποκαλούσαμε ένα πολιτικό ουσιαστικό συντάγμα και όχι όσον αφορά τις αρχές και τις αξίες που παρά το γεγονός ότι τις ενστερνίζονται ήδη οι συνθήκες δεν μπορούμε να βρούμε κάποιον φορέα σε αυτή την προοπτική. Αυτό το οποίο συνεχωρεί υπέρ της άποψης ότι πρέπει να καταρτιστεί ένα τυπικό συντάγμα θα πρέπει να υπάρξει ένα ευρωπαϊκό συντάγμα είναι η ίδια η Υπουργία του Ενωσιακού Εφαρμομένου που από την ίδρυσή του, από την εμφάνιση του πιστόχευε στην δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς μιας κοινής οικονομικής αγοράς οπότε σε αυτή την περίπτωση παρατηρούμε ότι μιλάνε για έναν ευρύτερο γεγονολογικό χώρο στον οποίο τα προϊόντα κυριαφορούν και οι υπηρεσίες και στην ουσία δεδομένου ότι πρόκειται για συνθήκες ελεύθερης οικονομίας απουσιάζουν εκείνες βάσεις του ελέγχου από το κράτος και από την έννοια αυτή υπάρχει ήδη μια σχετικοποίηση της κυριαρχίας Στο ίδρυστο πεντοβέβαια υπάρχει ένας προβληματισμός χωρίς προς το κατά πόσο μπορούμε να αναχθούμε στην έννοια του πολίτη παρακάμποντας την Ένωση του ΙΑΟΥ και ότι κατά πόσο αυτό συνιστά μία πρόοδο και μία εμβάθμιση της ευρωπαϊκής ανακλήσης χωρίς να υφίσταται απώλειο στους χαρακτηριστικά τα εθνικά Η κρατούσα άποψη είναι ότι η έννοια του ευρωπαϊκού πολίτη δεν είναι απόλυτη και αφτάκης από πλαβλάς καθαράς εθνικών συνταγματικών θεωριών και ότι μια τέτοια έννοια δεν μπορεί να αποκαταστήσει το αυλό γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρούμε εκείνα τα αιρίσματα με βάση τα οποία μπορούν κατακερματισμένες ενότητες και οδότητες να αντιπαρατευτούν απέναντι στην κρατική εξωσία απέναντι στις αντιπροσώπεις των κρατών και να έχουν πολιτικές αξιώσεις Πρέπει να τελειώσω Μία σελίδουλα πρέπει να την ανοίξω Συγγνώμη Όποιος θέλει μπορεί να φύγει, αν μπαρακτήκατε να μου πω Δεν έχω πρόβλημα Είναι μια σελίδα εγώ Τα κυριότερα επιχειρήματα κατά και του εγχειρήματος του Μοτεονομπαϊκού Συνταγμού που επιχειρήθηκε είναι ότι στην ουσία αυτή είχαμε μια μετατροπή αρμοβιότητας Στην ουσία παλαιωτιώθηκε η νομοποίηση που είχαν εντυπρόσωπη των κρατών μελλιών γιατί ήταν ιδιάτηρη η επίφαση νομομότητας όσον αφορά την παρουσία των εθνικών κοινοβιών και μελλιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ότι ανάλλαγοντα χειρήματα θα μπορούσαν να τετραβούν σε μία υπέρβαση αξιουσίας καθώς οι διεθνείς παραστάτες θα μπορούσαν να εναργούν στο όνομα μιας συντακτικής αξιουσίας και όχι μιας συνταγμένης κυβερνητικής συνεργασίας στην οποία και υπηρετούσανε κοντοδεδομένα αυτά Έχουν υποστρεφθεί πολλές απόψεις προς το κατά πόσο θα μπορούσαν να κατακτησθεί ένα ιδρυτικό σύνδεχμα και με ποιες συνεθόδους Μία άποψη είναι ότι θα μπορούσαν να υποστηθούν συντακτικές τράξεις τις οποίες θα υποστηθούσαν από κοινού το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβουλείο με τη συνένωση και την επικύρωση από τα εθνικά κοινοβουλία Κάτι τέτοιο όμως είναι πρακτικά δύνατο υποσυνδεδομένα Μία άποψη βέβαια θα μπορούσαν να είναι ότι έτσι θα οδηγούμασταν σε μία επίσης αναθεωρητική λειτουργία η οποία δεν μπορεί να είναι μονομελής γιατί ανάλογε στη διατάξη που υπάρχουν και στα άλλα εθνικά συντάγματα και τα οποία αποτελούν τη βάση της υποδοχής του νοσημικού φανωμένου θα κατέληγαν στη μουσεία σε μία ανατροπή της φτωμοδομένων αυτών και σε μία μονομερή αναθεώρηση των συνθήκων Η άποψη που είναι πιο κοντά και στη δική μου θεώρηση είναι ότι αυτό που το οποίο θα συμβάλλει σε περισσότερο με τον επαγγελματικό χαρακτήρα του νοσημικού οικοδομήματος είναι η υποθέτηση ψηφισμάτων που στη βουσία θα καταρτίζονταν από μία συνέληψη η οποία θα διέθεται με νοημοποίηση τόσο από το Βρεκό Κοινοβουλείο όσο και από τα εθνικά κοινοβουλία Γιατί κάτι τέτοιο, στη μουσεία θα επιβεβαιώνει την κυρίαρχη θέση μιας κοινομίας πολιτών οι οποίοι θα ήταν ήσυχε αιεύθεροι και δεν θα παρήχε στη μουσεία μία οικιοποίηση αρμοδιότητας στους αντιπροσώπους των κρατών οι οποίοι θα κατάστρουν αυτό το κείμενο χωρίς στοιχεία ουσιαστικής νοημοποίησης από τους λαούς των κρατών μελών Κάτι τέτοιο, στην μουσεία ήταν και πληγή εμπνεύσεις για το σχέδιο στην 1884 το οποίο όμως τελικά και δεν ευρωπροθέτια Αν και διέθεται περισσότερα η αιχελγία δημοκρατικής νοημοποίησης Άλλη σάφα μιζέ φανή, θα πούμε μόνο ότι η έννοια του ευρωπαϊκού δήμου και η έννοια που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσουν μια συντακτική εξουσία στο πλαίσιο της ΕΕ έχει από πολλές απόψεις υποστήκει μια επεξεργασία που επιβεβαιώνει δυναμικές εξελίξεις στην έννοια του λόγου με την έννοια ότι και σε άλλες χώρες όπως είναι για παράδειγμα η Ισπανία και παράδειγμα που έχει τους Βάσκους, τους Καταλιανούς εκεί θεωρείται ότι φορέ συντακτικής εξουσίας είναι η ισπανική δημοκρατία παρ' όλο αυτό όμως κάνουμε λόγο για περισσότερους λόγους και ότι από τα σύγχρονα παγκοσμιοποιημένα βεβαιοδομένα η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής δημόσιας τάξης θεμελιώνεται περισσότερο σε μια δυνατότητα επικοινωνίας που ούτως ή άλλως αγνοεί στοιχεία κοινής γλώσσας και κάτι τέτοιο είναι και πολύ πανερό και μέσα από πρόσφατα συμπειρίες όπως είναι οι κυβερνητικές οργανώσεις και στη δημιουργία ενός σύγχρονου παγκόσμιου δημόσιο πολιτικού χώρου μέσα από διάβολες επικοινωνίες οπότε ούτως ή άλλως υπάρχει μια υπέρβαση διεθνικών χαρακτηριστικών και αυτή έχει φέρει πολλά θεναμικά χαρακτηριστικά και κατά πάσα πιθανότητα δεν νομίζω ότι κάποια αντίρρηση σε αυτά τα δεδομένα θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια άτοψη ότι η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής αναπαίσεις μπορεί να είναι και σε άλλη ως του ευρωπαϊκού χαρακτηριστικού. Ευχαριστώ. Εντάξει, εδώ ήταν πάρα πολλά αυτά τα οποία μας είπαν και ο Γιάννης και η Ιόλι. Στην Ιόλι έπρεπε και την δική ήθελα να κάνω, ότι λίγο έρχανε το μήμα της σκέψης, του επιχειρήματος. Δηλαδή, νομίζω ότι θα μπορούσε να το καθαρίσει από αυτά τα περιττά πράγματα και να αφήσει λίγο πιο ξεκάθαρη. Ήρθαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά ήρθαν και μερικά τα οποία ήταν ενδιαφερονταμένα, κατοικών που δεν μπορούσαν στον πιχείο. Ήρθαν λίγο εκτός ήλις, ας το πούμε, έτσι, εκτός θέματος. Κατάλληλα, μπορείτε να λες και οι δύο εργασίες. Δεν έχουμε χρόνο να τις συζητήσουμε, αλλά υπάρχουν πολλά θέματα που ήταν πολύ ενδιαφέροντα για τη συζήτηση. |
